Geen bord om op te schrijven, geen stoffig lokaal om kinderen in te herbergen; vandaag had ze besloten om de les eens buiten te houden, waar er meer ruimte was en belangrijker; meer Licht. Ze gaf niet voor niets les in dat vak! Malaika had haar eigen tas gepositioneerd naast de plek waar ze zelf stond; geen stoelen vandaag, ze zou wel rondlopen tussen de leerlingen om te kijken wat zij presteerden. Ze had er goed vertrouwen in, dus erg veel zou er wel niet misgaan. Haar stagiaire had ze ook verwittigd, dat de les buiten zou zijn. Het was ook weer zoiets als je eerst helemaal naar het lokaal liep en er dan achterkwam dat dat leeg was. Om die reden had ze ook vroeg van tevoren doorgegeven dat deze les op het grasveld zou zijn, nu het herfstweer af en toe nog een mooie zon liet zien en slechts af en toe een keiharde regenbui los liet barsten. Ze ging ervan uit dat dat vandaag niet zou gebeuren; het hing nu eenmaal niet in de lucht. Malaika had wel een vest aan tegen de wind die soms gemeen kon waaien, daar moest je ook rekening mee houden. Ze had de bladeren die ze ter voorbereiding gebruikt had in haar tas gestopt, omdat ze nu wel vond dat ze de les aan elkaar kon praten. De kinderen zouden toch druk bezig zijn. Ze zou de opdracht wel gewoon vertellen, aangezien het vrij weinig zin zou hebben om het nu op te schrijven. Het had een tijdje geduurd voordat ze wist wat ze nu buiten wilde gaan doen, maar uiteindelijk had ze besloten dat de ruimte en de goede hoeveelheid licht perfect waren om Mirror Moves te gaan oefenen; door middel van licht een reflectie van iets opbouwen, een soort kloon die bestond uit het licht wat je kon sturen. Het hoefde natuurlijk niet alleen met licht, ze vond het ook prima als er mensen kwamen met andere magie; die konden de techniek die ze hen ging leren ook gebruiken om een andere vorm te creëren, al zou dat waarschijnlijk niet met alles even natuurgetrouw lukken. Vandaar dat ze hoopte dat alles wel goed zou komen. Ze rekende op enthousiasme.. een beetje, sowieso. Het uur was bijna begonnen en de leerlingen zouden spoedig wel komen, hopelijk in voor een beetje praktijk in plaats van droge leerstof. Hopelijk hadden ze daar geen bezwaar tegen!

Iedereen is welkom~

Layla snelde zich uit haar kamer. Ze was zo druk bezig geweest met haar werk dat ze bijna de les vergat. Ze had haar spullen uit haar handen laten vallen, de deur dicht gegooid en was met een rap tempo gaan lopen. Haar ogen niet gevestigd op de smalle gangen, maar op het lokaal. Als ze zich ook nog ging concentreren op de smalle gangen was een aanval zeker. Layla nam haar pas wat in eenmaal ze dichterbij het lokaal kwam. Zo had ze even de tijd om op adem te komen. Voorzichtig opende ze dan ook de deur van het lokaal; leeg. "Malaika?" Layla keek nog even rond. Wat stom ook. Malaika had de les buiten gepland. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Door de haast was ze haast automatisch naar het lokaal gelopen. Maar het idee van een les buiten, beviel haar prima. De ruimte was er, dus geen enkele kans op een aanval, dat zou wat zijn bij leerlingen. Layla draaide zich om en ging richting het grasveld, na haar pas nogmaals te versnellen. Eigenlijk moest ze gewoon een klacht in dienen van de te smalle gangen. Maar dat was nu even geen punt om aan te denken, hoe graag ze het ook wilde- ze waren echt te smal- moest ze nu erg snel naar de les toe. Layla stopte echter even bij het buiten komen. Ze snoof de adem op. Even bijkomen van het geen dat er binnen was. Ze was liever buiten, daar had ze alle ruimte. Na even op adem te zijn gekomen liep ze verder vrij rustig door naar het grasveld waar de les plaats zou vinden. Ze had zich licht ingelezen over de les. Ze glimlachte bij het zien van Malaika. "Goedendag." Begroette Layla Malaika. Layla ging naast Malaika staan. Ze zuchtte even. "Het is wel prachtig weer voor een buiten les." Layla trok haar jas iets dichter, ze had hem nog net kunnen mee grijpen toen ze onderweg naar buiten ging. Ze was benieuwd naar de les. En stond te trappelen tot alle leerlingen binnen zouden komen.

maxime ging het grasveld op.
hoi zei ze tegen iedereen en ging zitten op het grasveld.
ze was moe van al die lessen vandaag.
ze ging op het gras liggen.

Ze had het rooster voor haar op haar bed opengevouwen. Ze ging nog is met haar wijsvinger over de vakjes waar de lessen in geschreven waren. Vandaag zou ze haar eerste les krijgen, licht magie. Op het rooster stond dat de les buiten gehouden werd, op het grasveld. Ergens vond ze dat wel prettig, het leek haar fijner om te wennen aan veel leerlingen buiten dan in een klaslokaal. Ze had geen flauw idee hoe ze het zou vinden, maar gespannen was ze wel. Ze hoopte maar dat de anderen aardig waren en dat het niet meteen op een drama uitliep. Dat kon ze er echt niet bij hebben. Het was al een hele grote stap voor haar om van privélessen naar groepslessen te gaan en nieuw contact te leggen. Ze veegde haar grijs/witte haar uit haar gezicht en vouwde het rooster weer op. Toen keek ze naar Tess, die rustig naast haar stond. Haar snavel ruste op Esmira haar schouder. “Jij moet hier blijven Tess,” zei ze toen. “Je mag niet mee,” fluisterde ze. Tess maakte even een zacht geluidje en wreef haar kop langs haar schouder. “Ik zal dit alleen moeten doen.” Vervolgde ze. Ze stond op van haar bed en stopte het rooster in haar broekzak. Ze wist hoe ze bij het grasveld moest komen, aangezien ze daar de vorige dag overheen gevlogen was met Tess. Ze aaide de adelaar over haar wang en glimlachte even. Toen draaide ze zich om en liep naar de deur. “Tot zo lieverd,” zei ze zo opgewekt mogelijk. Ze vond het helemaal niks dat ze Tess niet mee mocht nemen. Tess was altijd bij haar en ze vond het lastig om haar alleen te laten, maar master Savador was daar heel duidelijk in geweest. Ze had er dus niet veel tegen in kunnen brengen. Ze deed de deur open terwijl ze Tess nog een zacht geluidje hoorde maken toen sloot ze de deur achter zich dicht. Nou begon opnieuw de lange weg door de gangen. Je moest echt weten waar je heen moest anders verdwaalde je. Esmira wist inmiddels de weg naar buiten wel, dus had ze het niet nodig gevonden de plattegrond mee te nemen. Ze liep op een gestaagd tempo door de gangen heen, omdat de tijd begon te dringen. Ze wilde niet meteen te laat komen in haar eerste les. Naar een trap af gegaan te zijn en wat gangen te hebben gekruist stond ze buiten. Meteen waaide de wind in haar gezicht en blies haar haar naar achter. Er ontstond een kleine glimlach om haar lippen terwijl ze er van genoot, ze hield van de wind. Ze ritste haar jas dicht en liep in de richting van het grasveld. Ze hoopte dat de lerares die miss Malaika heette, zoals ze gezien had aardig was. Dat ze rustig was in haar uitleggen, want ook al kon Esmira snel dingen oppikken ze zou het waarschijnlijk ook druk hebben met de andere leerlingen. Want ze wilde weten waar ze mee te maken had.

Ze liep naar de drie stipjes die in de verte zichtbaar werden. Ze vertraagde iets nou het moment zo dichtbij kwam. Ze voelde hoe zenuwen in haar buik prikten, maar dat hoorde erbij. Het zou vast wel goed komen, tenminste dat hoopte ze. Ze zag dat er twee vrouwen stonden, die ouder waren dan de leerlingen op deze school. Ze keek een beetje ongemakkelijk van de één naar de ander. Wie gaf er nou les? Ze liep naar hen toe en besloot haar hand uit te steken naar de vrouw die haar iets ouder leek als de ander(Malaika). “Ehm, hallo.” Zei ze toen. “Mijn naam is Esmira ik ben net nieuw op deze school. Bent u miss Malaika?” vroeg ze er voorzichtig achteraan. Ze verplaatste haar gewicht van haar ene been op haar andere been terwijl ze haar hand naar de vrouw toegestoken hield. De blik in haar grijze ogen gleed ook soms naar de andere vrouw die naast de vrouw stond die ze aanzag voor Malaika. Ze wist nog steeds niet precies hoe alles hier in elkaar stak, misschien waren er wel twee leraressen? Alleen dat had niet op haar rooster gestaan, dus voor haar was het nogal verwarrend.

Mitsu lag nog tevreden rustig in zijn bed. Hij had weer eens een nacht wakker gelegen om zijn moeder. Hoewel hij door zijn afwezigheid wat gemist had was hij weer hard aan het blokken om het bij te halen. En zijn eerste les vandaag was weer, na zijn afwezigheid, de les van Malaika. Hij had een enkele les van haar gevolgd. Hij wilde alleen niet te laat komen voor zijn les bij haar. De aardige vrouw verdiende geen laatkomers. Bij Savador zou hij het nog expres doen maar bij Malaika vond hij dat hij op zijn minst op tijd kan komen. Al helemaal door zijn afwezigheid. De wekker ging. Zijn ogen gingen naar de klok. Hij geeuwde. Hij kon nog even liggen. Echter schoten zijn ogen open in een flits. Hij vloog overeind. Trok zijn kleding aan. Propte zijn boek in zijn tas. Hij schoot alle kanten in op de etage. Sommige leerlingen keken hem vreemd aan. De malloot was door alle ophef vergeten zijn klok te verzetten. Wat resulteerde in het feit dat hij dacht te laat te komen maar in feite gewoon een uur voor liep op de zaken. Hij rende de met een een boterham met jam in zijn mond hangend de trap af. Met zijn tas om zijn schouder en zijn jas in zijn hand rende hij als een gek de gangen door. Precies wetend waar hij heen moest. Het lokaal van lichtmagie. Hij at onderweg zijn boterham op. Smaakte als een zoet gebeuren dat niet eens lekker was. Het was meer de feit dat hij te laat was dat hij niet echt honger had. Het feit dat zijn moeder nog eens doodziek op bed lag hielp er niet aan mee. Hij duwde de deur open en hijgde na. Zijn gezicht vertrok tot een vervelende grimas. Was de les al afgelopen!? Dat meen je niet. Hij vloekte binnensmonds. Ineens schoot het hem te binnen dat de les buiten werd gehouden. Misschien was hij nog op tijd. Hij rende het lokaal uit en gooide de deur achter zich dicht. Rende zowat een stagiaire omver met wat papierwerk. Waarschijnlijk die van woudmagie, zo voelde het tenminste aan.

Hij rende de gangen ongecontroleerd door maar wist waar hij naar toe ging. De grote deur ging open en de wind waaide langs zijn armen. Hij rilde even. Het was koud buiten rond de tijd van dit jaar. Hij legde zijn tas vlug neer en trok zijn donkere jas dicht over zijn shirt en deed zijn tas weer over zijn schouder gooien. In de verte, op het grasveld! Daar zaten een stel personen. Hij rende de helft maar halverwege viel zijn mond open. Was hij zo laat dat de les al afgelopen was? Hij liep de rest naar de groep. Hij kende Malaika al van eerdere lessen en gaf haar een bleefde knik. Door alle hectiek nog steeds niet doorhebbend dat hij gewoon op tijd was en zijn klok niet goed had gestaan. "Mijn excuses dat ik zo laat ben. Wat heb ik allemaal gemist..." sprak hij snel maar duidelijk. Keek daarna gespannen naar de lerares en de persoon die hij vermoedde dat de stagiaire was. De leerling die er bij stond was hem nog niet opgevallen.

Met lichte soepele passen baande Noah over het grasveld, achtervolgd door zijn ook al witte compagnon, Shiroi. De kat liep met zijn kin hoog in de lucht achter Noah aan, zijn staart ook hoog in de lucht gestoken en lichtjes kwisperend. Als Shiroi er oud had uitgezien, zou hij net een deftig oud mannetje zijn. Eigenlijk was hij ook heel oud maar om de een of andere reden zag hij er net zo uit als 6 jaar geleden. Noah stopte toen met lopen en draaide zich om naar Shiroi. 'Shiroi, ga terug! Ik kan het niet toestaan dat je deze les ook gaat verstoren! Ik had ook met mijn hoofd in een bak ijswater gelegen als je toen niet van Master Savador's bureau was gegaan!' Niet dat Miss Malaika dat soort methodes zou toepassen, maar toch. Shiroi's hobby was kattekwaad uithalen(KATtekwaad, hoe toepasselijk) en Noah kon zo 1, 2, 3 niet raden wat hij nu weer van plan was. 'Blijf!' Hij stak een strenge vinger naar Shiroi op, zijn ogen streng maar al met al zag hij er grappig uit, puur omdat hij niet streng kon kijken. Shiroi miauwde ongeïnteresseerd naar Noah en liep langs hem heen. Noah zuchtte diep en liep achter hem aan. Hij stak zijn handen in zijn zakken en zijn blik dwaalde af naar de grond terwijl hij dacht aan... Aan... Bah, hij kon zijn naam niet eens meer uitspreken, zo erg was het inmiddels geworden. Als hij al niet 24 uur per dag aan hem dacht was het ook nog dat hij hem tegenkwam op een bizarre manier. De ene keer was Alois over hem gestruikeld, de andere keer trok Alois Noah's hoofd van de tafel door zijn haar vast te grijpen en weer de andere keer liet hij Noah schrikken. Het was ook nooit eens van: ''Hey, Alois!'' ''Hey, Noah! Hoe gaat het?'' ''Ja, goed. Met jou?'' Toch vond Noah dat niet zo heel erg, om maar even eerlijk te zijn.

Noah zag in de verte al Miss Malaika en een paar andere leerlingen staan. Alsof er gratis vis werd aangeboden liep Shiroi in een snelle tred naar voren en ging pal voor Miss Malaika's voeten te zitten om daarna naar haar te miauwen. Noah was intussen afgeleid van Shiroi en merkte niet eens dat hij weg was, tot hij een witte bal bont bij Miss Malaika's voeten zag. Nee, niet weer hé. Noah versnelde zijn pas iets, het zag er nog net niet idioot uit en glimlachte eerst naar Miss Malaika. 'Goedemorgen, Miss.' zei hij en wierp toen zijn blik op zijn kat, die nog steeds om aandacht vroeg. 'Eh, sorry van mijn kat. Ik heb alles gedaan om hem tegen te houden, zelfs een muis aangeboden zodat hij weg zou blijven maar hij kwam toch met me mee.' Zijn wangen werden ietsje roder. Hij hoopte maar dat Miss Malaika het hem niet kwalijk nam. Hopelijk was ze ook geen kattenhater en hopelijk ging Shiroi niet irritant doen tijdens de les.

Misschien was het een beetje tijd dat hij contacten moest maken. Alleen zijn geest sprak hem tegen op dit feit. Hij had te veel zorgen aan zijn hoofd. Hij liep met gebogen hoofd door de gangen van de school. Zachtjes een liedje neuriënd botste hij haast tegen een pilaar en keek hij op. Misschien moest hij toch maar eens gaan opletten waar hij liep. Hij grijnsde haast onzichtbaar en rende naar het grasveld. Daar had hij les. Hij had voor de eerste keer in heel zijn leven eens geen zelfgemaakte pop in zijn handen. Letterlijk een enorm mirakel want zijn poppen waren de kracht die hij had. Hij bestuurde zijn poppen onzichtbaar met kleine bewegingen van zijn vingers. Ze deden alles wat hij wou dat ze deden. Maar het was maar eens tijd voor iets nieuws.

Sasori was het veld opgewandelt met een beetje verlegenheid keek hij naar de lerares light magic. Hij was al enorm blij dat ze niet in dat muffig lokaal zouden zitten vandaag. Eindelijk vrijheid dacht bij bij zichzelf en hij haalde zijn hand door het gras. Hij zag hoe de anderen lol zaten te maken, terwijl hij.. Natuurlijk eenzaam zijn hand door het gras aan het halen was. Hij stond weer op en keek met een verlegen glimlachje naar de leerkracht, maar de glimlach maakte weer plaats voor zijn ondoordringbaar emotieloos masker. Hij was benieuwd wat hij vandaag zou bijleren. "Ik ben nieuw" mompelde Sasori zachtjes tegen Miss Malaika en hij keek naar de grond. De leerlingen begonnen toe te stromen en hij werd nog nerveuzer. Hij zag hoe ze allemaal zo vrolijk en zorgeloos konden zijn. Hij kon dat niet, was er maar iemand die hem zijn zorgen kon doen vergeten buiten de magie waarvan hij zo hield. Zo kon hij deze les inderdaad zijn gedachten verzetten.

(flutpost O_o)

Haar zwarte haren wapperden vrolijk achter haar aan, terwijl ze de blauwe haren van haar oudere broer probeerde te volgen. Er stonden lichte twinkelingen in haar ogen, om Mitsu’s onwetendheid. Hij had geen idee van het feit dat hij prima op tijd was, echt niet. Haar passen waren haast dansend, tijdloos als altijd. Moeiteloos werkte ze zich door de zee van mensen en hun bijbehorende aura’s heen, om zich naar de les te verplaatsen. Lichtmagie. Een van Mitsu’s betere vakken, hoewel ze nog steeds achten en negens haalde. Vooral in de theorie blonk ze uit, voor de practica had ze nog wel eens een klein steuntje in de rug nodig. Maar daar had je broers voor, in Azure’s mening.
Haar sjaal geurde naar esdoorn, als altijd, terwijl ze hem wat steviger om haar hals sloeg. Vandaag was ze gekleed als alle andere dagen. Zwarte rok met een klein wit randje van de rok eronder, een blouse met poufemouwtjes en de strik, hoewel hij bijna onzichtbaar was door de sjaal die ze droeg. Haar kousen reikten tot over haar knieën, die zich enorm snel voortbewogen. Niet zo snel dat ze Mitsu zouden inhalen, maar snel genoeg om hem in te halen. Daar was hij weer, nu bijna tegen iemand opbotsend. Toen zij het meisje bereikte, gaf ze haar een aantal dwarrelende papieren terug, en bood haar excuses aan. ‘Hij denkt dat hij te laat is, sorry’ Het rozeharige meisje glimlachte terug en mompelde iets over dat het niet erg was geweest. Azure knikte snel en keek om zich heen. Daar, een pluk blauw haar. Opnieuw haar mogelijkheid om zich door mensenmassa’s te bewegen benuttend, was ze binnen een minuut weer vijf meter achter hem. Nog steeds zei ze geen woord over het tijdstip, volgde hem slechts naar buiten. Hij kon haar net zo goed meteen naar de les leiden. Buiten aangekomen hield ze zich in. Het was nog maar een klein eindje naar het grasveld. Zou ze… Misschien was het geen goed idee, maar ze deed het toch. Twee zwarte ravenvleugels ontsproten uit haar rug, flapperden lichtjes. Twee, drie centimeter van de grond, steeds sneller. Nu ongeveer een halve meter. Met een sterke slag bewoog ze zich naar voren, op de groep mensen af. ‘Mitsuuuuuuuuuuu,’ klonk haar stem al van veraf, terwijl ze zijn vraag hoorde. Ze landde vlak achter hem, haar handen voor zijn ogen. ‘Je bent niet te laat, eigenlijk ben je precies op tijd. Net als ik nu.’ Met een grijns keek ze de lerares aan. ‘Ik ben Azure, Mitsu’s zusje. Aangenaam kennis te maken, miss.’
I had to~

~Bedankt voor het posten! :3~

Als eerste kwam daar dan iemand aan; haar stagiaire, keurig op tijd. Ze zag er wel uit alsof ze eerst helemaal naar het lokaal gelopen was, aangezien haar ademhaling niet helemaal rustig ging. Malaika knikte haar vrolijk toe. 'Inderdaad, beter weer had ik me niet kunnen wensen! Leuk dat je er bent Layla. Trouwens, omdat het een praktijkles is zou ik je willen vragen of je de leerlingen wil helpen waar je kunt als het eventueel niet lukt voor hen om de opdracht te doen,' vertelde Malaika gelijk. Ze wilde Layla niet halverwege ergens ineens laten weten dat ze ook iets moest doen. Dat was ook weer zo onhandig. Ze keek vrolijk naar haar stagiaire; het leek haar een geschikte meid, vrolijk en bereid om dingen te doen voor haar stage. Haar aandacht werd echter snel weggetrokken naar een meisje dat naar haar toekwam en zich voorstelde als Esmira. Malaika wierp haar standaard aanwezige glimlach op haar en knikte. 'Aangenaam Esmira! Leuk dat je er bent. Ik ben inderdaad Malaika,' antwoordde ze. Ze had de hand van Esmira gepakt en schudde die lichtjes, niet erg hard. 'En, bevalt het een beetje hier?' Ze hoopte van wel; anders konden mensen zich ongelukkig gaan voelen en dat wilde Malaika echt voorkomen. Plots kwam er nog iemand, die letterlijk kwam rennen. En hij was nog ruim op tijd. Malaika fronste glimlachend, vooral toen hij zich verontschuldigde. Deze jongen kende ze als Mitsu, een aardige, ijverige jongen die meer aanleg had voor Woudmagie maar daarom nog niet slecht was in Lichtmagie. 'Je bent niet te laat,' stelde ze hem gerust, waarna direct een andere stem door de stille lucht heen drong. Een jong meisje dat ze niet kende, maar dat haar - kennelijk broer - terecht wees en zich daarna voorstelde als Azure. 'Dat is wederzijds,' reageerde Malaika, altijd positief. Nu pas viel het haar op dat het meisje vleugels uit haar rug had, maar ze keek tegenwoordig niet meer echt van dingen op. Nog iemand begroette haar, Noah. 'Goedemorgen, Noah,' zei Malaika. 'Ik denk dat je kat hier op het veld wel genoeg ruimte heeft. Dieren zijn ook welkom,' lachte ze goedhartig. 'Dieren schijnen een goede indruk te hebben op de werkhouding van studenten,' voegde Malaika er nog aan toe, hopend dat de jongen zich niet zo zou hoeven schamen voor zijn dier. 'Ik hoop dat andere docenten niet boos op je worden vanwege haar,' vond Malaika; de kat zag er immers lief uit. Er kwam nog iemand anders aan, die ze niet kende en die ook verlegen mompelde dat hij nieuw was. Vriendelijk knikte Malaika hem toe. 'Welkom op Starshine, in dat geval.' Hij leek nogal zenuwachtig.. 'Ik denk dat je je hier snel thuis zal voelen,' stelde ze hem gerust, waarna ze nog even rondkeek om te checken of er nog meer leerlingen aankwamen. Toen dat niet zo leek te zijn, klapte ze even in haar handen om snel de aandacht van de groep te krijgen en wachtte even tot het stil was. 'Oké, jongens, vandaag is er zoals al eerder aangekondigd is, een praktijkles. Voor sommigen zal het al wat bekendere stof zijn, voor anderen misschien niet. Als jullie problemen hebben kunnen jullie naar mij toe komen, of naar Layla, onze stagiaire.' Ze keek even opzij naar Layla en praatte toen weer verder. 'We beginnen met een paar oefeningen om erin te komen. Vandaag gaat het over reflecties en het 'klonen' van dingen. Zoek allemaal alsjeblieft een voorwerp en maak daar een afspiegeling van, die je zelf nog kan beïnvloeden. Dat is de eerste opdracht. Als je klaar bent, graag even wachten,' zei Malaika vol vertrouwen. Ter illustratie pakte ze haar eigen documenten, op goed geluk dat ze niet weg zouden waaien, en hield haar hand wat omhoog om het licht aan te roepen. 'Je gebruikt - als Lichtmagician - de kleine deeltjes licht die je zelf kunt sturen om zo op andere deeltjes in de lucht een beeld te vormen. Met de andere magiën is dit ook heel goed mogelijk; water kan bijvoorbeeld waterdeeltjes in de lucht vormen, woud kan energiestromen gebruiken.. Ik vertrouw op jullie creativiteit,' meldde ze, wetend dat ze met een al wat gevorderde groep te maken had. Ach ja, het kwam altijd wel goed.

Ze keek haar een beetje zenuwachtig aan ook toen er een vrolijke glimlach om Malaika haar lippen ontstond. 'Aangenaam Esmira! Leuk dat je er bent. Ik ben inderdaad Malaika,' Ook om Esmira haar lippen gleed een glimlach om de manier waarop Malaika het zei. Ze liet Malaika haar hand los en keek om zich heen waar meerdere leerlingen zich verzamelden. Ze was al lang blij dat ze de goede lerares aangewezen had als Malaika, voor hetzelfde geld had ze het verkeerd gedaan en dan had ze zich rot geschaamd. 'En, bevalt het een beetje hier? Ze had eerst niet door dat dat naar haar gericht was, maar toen het stil bleef keek ze Malaika weer aan. “Ooh sorry,” verontschuldigde ze zich. Daarna haalde ze haar schouders op. “Ik ben hier pas twee dagen, ik weet het allemaal nog niet zo goed.” Vertelde ze na eerlijkheid. Ze verplaatste zich iets verder naar achter naar de andere leerlingen. Al zei ze verder niks, ze wist niet goed wat ze moest zeggen. 'Ik denk dat je kat hier op het veld wel genoeg ruimte heeft. Dieren zijn ook welkom,' Door die zin keek ze weer verrast op. Ze zag de kat bij Malaika en keek daarna naar de jongen die naast haar stond, waarvan de kat blijkbaar was. Ze deed haar mond alweer open om iets te zeggen, maar klapte hem ook maar weer dicht. Master Savador had gezegd dat dieren niet toegestaan waren in de lessen, tenzij anders aangegeven. Misschien waren in miss Malaika haar lessen wel altijd dieren toegestaan. “Ehm miss Malaika?” vroeg ze daarom ook voorzichtig. “Zijn in uw lessen altijd dieren toegestaan? Master Savador zei dat er geen dieren in de lessen toegestaan zijn, of alleen niet in de lokalen?” Ze slikte even, ze wist niet zo goed of het wel handig was geweest om dat te vragen. Straks maakte ze een domme indruk en dat was wel het laatste wat ze wilde, zeker tegenover de rest.
Ze keek nog eens om zich heen waar zich al een aardig groepje leerlingen verzameld had, maar ze durfde ze niet aan te spreken. Ze zou wel wachten tot iemand haar aansprak. Ze keek naar Malaika toen ze in haar handen klapte en daarmee aankondigde dat de les zou beginnen. Er ontstond een nieuwsgierige uitdrukking op Esmira haar gezicht. Ze was wel nieuwsgierig hoe zo’n les nou zou verlopen. Ze luisterde aandachtig toen Malaika uitlegde wat ze moesten doen. Dat had ze wel eens vaker gedaan, het was een leuke opdracht. Al had ze het altijd beter gekund met water met licht was het niet extreem slecht gegaan. Ze haalde onder haar shirtje een ketting van een adelaar tevoorschijn. Dat was het voorwerp die zij graag wilde reflecteren. Ze hoopte dat het goed was. Ze had het al vaker gedaan met die ketting en het was een ketting waar ze graag mee werkte. Onder andere ook door Tess, maar ook omdat ze het van de kokkin gekregen had. Ze hield de ketting in haar ene hand en concentreerde zich op het licht om haar heen. Voor haar vormde zich een kleine adelaar. Die hield ze een paar seconde vast voordat het kapot spatte. Ze glimlachte even, het was gelukt. Ze hield het niet lang vol, maar het was haar tenminste gelukt.

‘Bloody hell ! Lichtmagie les begint zo ! Moet overeind komen! Maar ik heb geen zin! Waar is mijn jurkje? Nee wacht, zal ik iets anders aandoen? Maar wat dan?’ schreeuwde Alexis in paniek en ze rende heen en weer door de kamer. Toen ze uitgleed over een deken dat op de grond lag en hard op de grond terechtkwam, schudde ze haar hoofd.
‘Kleding dat mijn schouders en het begin van mijn rug een beetje bloot laat en dat sluit tot vlak boven mijn borsten*, met daarop een jeansbroek en ballerina’s er onderaan, een beetje mascara en een beetje oogschaduw en dat is het,’ mompelde Alexis als antwoord op haar eigen vragen.
Meteen schoot ze overeind en begon ze haar kleren aan te doen en haar make-up in orde te brengen. Haar haren lagen in een perfecte stijl en ze deed een bloem in haar haren. Misschien paste het niet bij haar snauwerige mondje, maar goed.
Ze zat er sowieso al de hele tijd over na te denken of ze die muur niet gewoon liet zakken. Soms liet het haar echt gewoon helemaal gek worden. Misschien moest ze het eens aan Kid vragen, die wist er altijd wel raad mee. Nee, nee! Ze moest nu niet aan Kid denken, ze moest zich nu focussen op de les waarvoor ze te laat was!
Snel rende Alexis de trap af, struikelde bijna omdat de laatste trap iets lager lag dan verwacht en strompelde snel naar het lokaal. Gelukkig wist ze die nog te liggen, aangezien ze het lokaal als eerste opgezocht had toen ze hier op school kwam, van alle lokalen tenminste nog.
Buiten adem klopte ze op de deur en opende ze de deur zachtjes. ‘Sorry dat ik te laat ben, Miss…’ Snel dacht Alexis aan haar rooster. ‘… Malaika.’
Ze knikte even respectvol naar de waarschijnlijk door haar meest gewaardeerde lerares en liep richting een vrij tafeltje bij het raam, een beetje achteraan in de klas. Ze wou niet teveel opvallen.

*Zie avatar.

- Kan ik nog joinen? -

Noah glimlachte opgelucht toen Miss Malaika het niet erg bleek te vinden en pakte Shiroi op. Hij keek hem even serieus aan en hield een strenge vinger omhoog. 'Je gaat niks stouts doen, oke? Je bracht me al bijna in de problemen met Master Savador.' zei hij, al zag hij er meer schattig uit dan streng. Shiroi miauwde alleen maar loom naar hem. Noah grinnikte zachtjes en zette zijn witte kat neer, die even rond keek en dan maar ging liggen om toe te kijken.
Noah keek naar Miss Malaika toen ze de les begon en praatte over waar ze mee bezig zouden gaan. Reflecties... Dat had hij nog nooit geprobeerd. Hij had het meest geoefend met lichtbundels opvangen om energie te creëren voor lichtbollen, zodat hij zijn eigen energie niet op hoefde te geven. Het werkte echter alleen wanneer de zon scheen. Hij wist niet of het hem bij lampen zou lukken, dat had hij nog niet geprobeerd.
Hij dacht even na over een voorwerp om te reflecteren en wist toen iets. Hij haalde een bergkristal uit zijn zak, een voorwerp wat hij altijd bij zich had om de een of andere reden. Hij hield het kristal in zijn hand en concentreerde zich op het licht om hem heen. Na een paar seconden verscheen er een identieke bergkristal op de grond. Hij glimlachte tevreden en hield de reflectie vast zonder veel moeite. Lichtmagie ging hem altijd goed af.

Mitsu rende over het grasveld alles negerend. Hij had niet eens door dat zijn bloedeigen zusje achter hem aan liep en wist dat hij zich gehaast had om niets. Hij hoorde de woorden van Malaika. Zijn hand die in een vinger naar zichzelf wees ging langzaam in een rustige vuist en zijn mond ging wat open. "O...key..." mompelde hij. Nadenkend over wat het kon zijn dat hij zo laat was. Hij keek op toen hij zijn naam hoorde roepen. De roepwijze: 2 hele personen konden dat zijn. Nina of Azure. En de stem te horen was het niemand minder dan zijn zusje. De handen voor zijn ogen en de woorden deden hem glimlachen. "Tja, kennelijk....en....tuurlijk! Wintertijd..." sprak hij en zuchtte. "Dat moet ik echt eens leren onthouden..." murmelde hij toen hij zichzelf van Azure's handen bevrijde en weer de rest zag. Gelukkig was hij niet alleen. Hij keek op toen Malaika de uitleg gaf. Oeh, iets kopieëren en daarna aanpassen. Zwijgzaam legde Mitsu een vinger op de grond. Hij had snel om zich heen gekeken maar zo snel niets gevonden. Hij mompelde wat waarna een blauwe roos tevoorschijn kwam. "En nu...." mompelde hij nadenkend. Hij moest een kopie maken. Ze had iets gezegd met energie stromen. Mitsu dacht rustig na. Hij legde zijn handen aan weerszijde van de roos. Sloot zijn ogen. Denkbeeldig tilde hij hem op. Een hologram-achtig geval van dezelfde roos leek er uit te komen. Mitsu plaatste het naast de andere roos op de grond. De hologram was goed doorzichtig, en overduidelijk nep. Even wreef Mitsu over zijn kin. Hij legde zijn vinger tegen het hologram en pompte er wat magie van hem in. Langzaam kreeg de plant een solidere kleur en vorm. Hij glimlachte. Tenminste was stap één gelukt. Hij tikte even tegen de bloem die als reactie wat naar achter bewoog en weer terug in positie kwam. "Hmmm....gelukt zo te zien..." sprak hij en glimlachte. Twee indentieke planten stonden voor Mitsu. Stieken ging zijn blik naar Azure, ze was namelijk meer gedreven in duistere magie waar tegenover meestal een minder gedreven karakter in lichtmagie stond. Hij wilde eens kijken of het haar ook lukte.

Layla was al blij dat ze er op tijd was geweest. Nog voor de leerlingen kwamen. daardoor kreeg zij het een en ander aan instruties door van Malaika. 'Inderdaad, beter weer had ik me niet kunnen wensen! Leuk dat je er bent Layla. Trouwens, omdat het een praktijkles is zou ik je willen vragen of je de leerlingen wil helpen waar je kunt als het eventueel niet lukt voor hen om de opdracht te doen,' Layla glimlachte even. "Tuurlijk. Ik kan niet wachten." Ze lachte even hartelijk toen de eerste leerlingen al aan kwamen. Het was even wennen. Layla was al lang niet zo onder de mensen geweest, en zeker nu ze ook nog eens naar haar mochten komen en zij hen moest helpen. Dat vergde al heel wat. Daarbij kwam een kleine oplichting. Ze waren buiten en niet binnen. Layla keek wat rond terwijl de leerlingen langzaam bijeen stroomde. Dit werd zeker even wennen. En als ze goed had geteld was de teller op 6. 6 leerlingen. Layla schrok even op door de klap van Mailaika, die zo de aandacht van de groep trok. Gespannen keek Layla toe naar Malaika en luisterde wat ze te vertellen had. 'Oké, jongens, vandaag is er zoals al eerder aangekondigd is, een praktijkles. Voor sommigen zal het al wat bekendere stof zijn, voor anderen misschien niet. Als jullie problemen hebben kunnen jullie naar mij toe komen, of naar Layla, onze stagiaire.' Layla glimlachte even naar Malaika en keerde haar gezicht toe naar de leerlingen, zodat zij ook wisten bij wie ze terecht konen. 'We beginnen met een paar oefeningen om erin te komen. Vandaag gaat het over reflecties en het 'klonen' van dingen. Zoek allemaal alsjeblieft een voorwerp en maak daar een afspiegeling van, die je zelf nog kan beïnvloeden. Dat is de eerste opdracht. Als je klaar bent, graag even wachten,' Libby glimlachte. Ze keek toe hoe de leerlingen allemaal aan de slag gingen, ieder had een eigen voorwerp en zijn eigen magie. Het was best bijzonder om het allemaal te zien. Een meisje, Esmiralda, als Layla het goed onthouden had, gebruikte een kettinkje. Hoewel ze het niet lang vol hield, lukte het haar toch. Als Layla alleen al dacht hoelang zij er over deed om het te kunnen, petje af. Uit alle haast kwam er nog een student de les in. Dat zette de teller op nummer 7. 7 Leerlingen totaal. Layla liep tussen de leerlingen door om te zien hoe het bij ieder ging. Noah gebruikte als voorwerp een kristal en Layla zag Mitsu al druk in de weer met een blauwe roos. Ze glimlachte terwijl ze verder liep. Zo te zien ging het de goede kant op. Haar hulp was nog niet nodig.

Even kreunde Azure van ontzetting. Nee, dit kon niet waar zijn. Ze was al belachelijk slecht met licht, moest ze nu ook nog hologrammen gaan maken. Waarom, waarom had ze dit in haar rooster gestopt? Even vervloekte ze haar nederige aard, keek besluiteloos voor zich uit. Wacht. Energiestromen. Met woudmagie zou ze ver kunnen komen. Desnoods voegde ze wat duistere magie toe, al was dat waarschijnlijk niet de bedoeling in een les lichtmagie. Zuchtend keek ze toe hoe Mitsu zijn blauwe roos zonder al te veel moeite verdubbelde, waarna ze haar rode oen op een punt voor zich richtte. Wat ging ze verdubbelen? Haar ogen zochten naar een voorwerp wat ze kon gebruiken. Niet al te ingewikkeld, het liefst. Daar, een grijze veer. Waarschijnlijk van een doodgewone duif, maar Azure had wat met veren. Had vast met haar primitieve vleugels te maken, die ze overigens weer ingeklapt had. Voorzichtig boog ze voorover, voor degenen die goed stonden een mooi uitzicht biedend op wat er in haar shirt zat. Maar natuurlijk waren er niet echt interessante projecten in de les, of ze kwamen te laat.  Met een snelle beweging richtte ze zich op, de veer in haar rechterhand. Ze hield hem recht voor zich uit, verzamelde haar moed. Met toegeknepen ogen verzamelde ze de lichtdeeltjes, die ze normaal juist vermeed. Het ging moeizaam, onwennig, maar het ging. Half schokkend, en meer een silhouet dan een echt beeld, verscheen de veer in de lucht. Haar kaken op elkaar geklemd verzamelde ze wat extra wouddeeltjes, om haar veer realistischer te maken, maar juist toen ze tevreden was, ging het fout. Ze verloor een van de lichtdeeltjes, en toen ze het terug wilde brengen greep ze mis, naar de schaduw. Als een kaars flakkerde de veer, en verdween toen. Haar blik ging in een onhandige grijns naar haar broer, die kennelijk had gekeken. 'Kennelijk heb ik het talent niet,' verontschuldigde ze zich, uiterlijk een stuk minder teleurgesteld dan van binnen. Verdorie, ze wilde dit kunnen. Zo moeilijk was het toch niet?

Esmira was ook weer de eerste die antwoordde en die haar naar alle eerlijkheid vertelde dat ze het nog niet zo goed wist. Malaika knikte. 'Ja, dat is altijd even wennen, een nieuwe plek. Maar ik denk dat je hier wel snel gewend zult raken, zo lastig zit het niet in elkaar,' vond ze. Haar aandacht ging toen een moment naar Noah, voor ze zich weer tot Esmira richtte. Ze dacht even serieus na over die vraag voor ze antwoord gaf. 'Buiten mogen dieren er bij mij sowieso in en in lokalen hangt er vanaf wat we gaan doen. Als de dieren verblindingsgevaar lopen, bijvoorbeeld, heb ik ze er liever niet bij. Master Savador mag beslissen dat hij geen dieren in zijn lessen heeft, maar er staat niets over in het reglement,' zei Malaika. Noah, van wie de kat was, zei nog wat tegen zijn dier en keek haar glimlachend aan. Het dier zelf zag er lief uit, ze geloofde niet dat Shiroi echt voor problemen ging zorgen. Mitsu kreeg door dat hij niet te laat was en sprak met zijn zusje verder. Plotseling kwam er iemand zich verontschuldigen, die na haar uitleg binnengekomen was. Haar kende ze niet, maar Malaika kreeg vrij snel door dat zij een Light Magician was. 'Welkom,' groette ze, goedgehumeurd. 'Wat is je naam? En voor nu zal ik er niets aan doen, maar zou je de volgende keer op tijd willen komen?' Het kwam er niet bedreigend uit; daar was Malaika gewoon niet toe in staat. En omdat ze de leerlinge niet kende, kon het dat ze nieuw was.
Layla begon rond te lopen tussen de leerlingen, iets waar Malaika een positieve notitie over kon maken. Zelf bleef ze even staan alvorens ze rond begon te lopen en te kijken hoe het ging. Esmira had een prachtig kettinkje gepakt en begon daar een hologram van te maken, wat al snel weer uit elkaar spatte. Malaika ging even bij haar staan. Zo te merken was ze geen Light Magician, dat kon Malaika licht voelen. 'Dat is al een goed begin,' vond ze. 'Je kunt proberen de lichtdeeltjes wat meer aan elkaar te binden met de energiestromen van je eigen magie, waar je meer controle over hebt,' adviseerde ze haar. Hopelijk zou het helpen. Ze wachtte even en liep weer verder, naar Noah, maar die leek er geen problemen mee te hebben. Een Light Magician, duidelijk. Zijn bergkristal werd zonder moeite geprojecteerd. 'Goed werk, Noah,' complimenteerde ze hem. De volgende bij wie ze langs liep was Mitsu. Zijn reflectie was eerst wat twijfelachtig, maar hij loste het goed op door zijn eigen magie erin te pompen. Ze knikte hem even toe en ging toen naar de laatste, tevreden met de vorderingen van de leerlingen. Hopelijk konden ze zich nog even bezighouden. Azure, die was nu bezig. Moeizaam ging het, maar ze deed het toch. Malaika zag dat het meisje veel moeite moest doen om alles bij elkaar te krijgen maar het beeld uit elkaar liet spatten toen ze in de schaduwen greep. Malaika wist wel wat van schaduwen en dergelijke, juist omdat de magie tegenovergesteld was aan de hare. Ze wist alleen ook adat je het niet gemakkelijk kon gebruiken voor lichtmagie, maar misschien kon ze het Azure leren.. Azure keek naar haar broer en Malaika wachtte even tot ze uitgesproken was voor ze naar haar toeging. 'Als ik het goed heb, gebruik jij vaker duisternis dan licht? Met een omweg kun je duistere magie ook gebruiken,' vertelde ze. 'Met de schaduwen kun je het licht vangen en - als je genoeg controle over het duister hebt - is het mogelijk het in een vorm te gieten en het duister dan te verwijderen, terwijl je het licht intact houdt met de deeltjes die zijn achtergebleven.' Ze hoopte dat Azure wat had aan haar uitleg en keek nog even rond, waarna ze naar een wat centralere plaats liep en opnieuw de aandacht vroeg. 'Iedereen heeft deze opdracht redelijk tot goed uit kunnen voeren en ik geloof dat we nu wel een stapje verder kunnen. Als jullie in tweetallen zouden willen gaan? Een van jullie maakt een hologram en de ander gaat dat proberen te beïnvloeden; zodat het beweegt of verandert van kleur of iets dergelijks. Je mag zelf van alles verzinnen. Als het gelukt is, mogen jullie de rollen omdraaien. Als er problemen zijn, staan Layla en ik voor jullie klaar. Veel succes!' Het teken om te beginnen. Goed beginnende lessen, daar werd ze altijd nog vrolijker van. En deze groep was tenminste ook een beetje rustig, niet al te druk in gesprek met elkaar. Ze had het weer eens getroffen.

Rustig keek Alexis naar de vrouw. Ze leek wel aardig. Ze had sowieso veel respect voor iemand die alles wist van lichtmagie, dus misschien zou het wel goed kunnen dat ze goed overeenkwamen. Ze knikte even. ‘Zal ik doen. Ik ben Alexis, Miss. Wat is eigenlijk de opdracht?’ mompelde ze en ze keek om zich heen. Een project van kristallen maken? Ze wist het niet.
Toen ze om zich heen keek en zag dat iedereen iets anders had en daarbij een voorwerp gebruikt had, begreep ze de opdracht. Dit had ze zelf ook al eens gedaan, alleen was ze er toen mee gestopt omdat ze niet genoeg creativiteit in zich had en het sowieso maar saai vond. Toen was ze gaan trainen en was ze gaan vechten tegen een van haar eigen lichtgemaakte mannetjes.
‘Ik snap het al,’ mompelde ze naar Miss Malaika. Nu moest ze nog iets vinden wat ze kon gebruiken om te klonen. Een boom? Nee. Een mannetje? Die maakte ze zelf al zo vaak, ze wou iets moeilijks hebben. Ze had sowieso maar een vermoeden van de opdracht dus als het fout zou zijn, ging ze af.
Op dit moment maakte het haar niet zoveel uit. Misschien kon ze gewoon eens beginnen met een bol en dan zien wat daaruit kwam. Net toen ze dat idee wou invoeren, zag ze iets liggen op de grond.
Om zich heen kijkend en oplettend of niemand haar toevallig de hele tijd zou volgen met zijn of haar ogen, liep ze naar het voorwerp toe. Het was een soort strikje, wat meisjes vaak in hun haar deden. Waarschijnlijk door iemand verloren onderweg. Maar dit was wel een uitdaging, zeker omdat er ook een knoop in het strikje zat.
Alexis ging zitten en maakte eerste een bol, waarna ze aandachtig naar het strikje keek en haar handen iets van de bol hield. Daarna begon ze vormen te trekken. Aandachtig volgde ze met haar hand de hoekige en rechte lijnen van het strikje, totdat ze iets had wat erop leek. ‘Dit is het, zo ongeveer,’ mompelde ze, toen ze naar het strikje keek.

- Sorry, eerste post was fout omdat ik verkeerd gelezen had! -

Ze schrok op toen ze miss Malaika naast haar hoorde komen staan. Ze keek op met een beetje een vragende blik in haar ogen. Ze hoopte niet dat ze haar maar een prutser vond. 'Dat is al een goed begin,' Ze glimlachte even terwijl haar blik naar het gras gleed. “Gelukkig maar,” zei ze toen zacht. 'Je kunt proberen de lichtdeeltjes wat meer aan elkaar te binden met de energiestromen van je eigen magie, waar je meer controle over hebt,' Ze luisterde aandachtig, dat was een goede tip. “Dank u wel, ik zal het proberen,” vervolgde ze weer een stuk meer vastberaden. Ze vond het moeilijk zich een goede houding te geven naar Malaika toe. Maar het gaf haar toch meer vertrouwen hoe ze tegen haar sprak. Ze keek haar na toen ze naar de volgende leerling liep. Ze sloot even haar ogen en keek toen weer voor zich uit. Ze consenteerde zich dit keer op het licht maar ook op de lucht om haar heen. Langzaam voegde ze kleine circulaties lucht in het licht wat zich voor haar vormde en opnieuw vormde er zich een kleine adelaar voor haar, maar dit keer bleef hij ook heel. Er ontstond een gelukzalige glimlach om haar lippen. Het was haar gelukt.
Ze keek weer op toen Malaika in het algemeen tegen hen begon te praten en de nieuwe opdracht voor legde. Ze slikte even ze moesten in tweetallen gaan werken? Dat werd nog leuk… Ze had geen flauw idee naar wie ze toe moest stappen en eigenlijk wilde ze dat ook helemaal niet. Zou iemand überhaupt naar haar toe komen als ze bleef zitten? Ze zuchtte even zacht en keek de groep leerlingen rond. Toch bleef ze zitten, ze zou vanzelf wel zien of iemand met haar samen wilde werken. Zelf zou ze niet naar iemand toestappen, ze durfde het gewoon niet. Daar was ze ook helemaal niet het type voor. Aarzelend keek ze weer naar de kleine adelaar die zich in het gras gevormd had.