Het was haar eerste dag op deze nieuwe school. Hoewel alles haar uit was gelegd, was ze er niet zeker van of ze naar binnen wilde gaan. Haar grijsgroene ogen keken langs de takken van de bomen. De zon probeerde haar huid tevergeefs aan te raken. Hoewel zijzelf het niet eens helemaal door had, liep ze in de schaduw.
Was dit de eerste stap naar een nieuw leven? Alles was nog steeds verwarrend en overweldigend, soms kon ze uren voor zichzelf uitkijken. Ze was dan in gedachtes verzonken en probeerde alles een plek te geven. Zowel het overlijden van haar moeder, als alle nieuwe dingen die dagelijks op haar af kwamen. De nieuwe taal, het opnieuw leren lopen en wijs maken van alle veranderingen waren vermoeiend te noemen. Nog steeds kon ze na een dag met weinig inspanning, vermoeid zijn. Dat terwijl als ze een hele dag had getraind, de dag niet lang genoeg kon duren. Het leren was voor haar haast vermoeiender dan het trainen en vechten. Beide wisselde dan ook af, ook om haar niet teveel te overweldigen. Want ze waren er al achter gekomen dat ze waarschijnlijk tientallen jaren in het ijs had vast gezeten.
Het was een jaar geleden geweest dat ze haar hadden gevonden en het meisje wist nog steeds niet helemaal hoe ze over dit alles dacht. Sinds dat ze haar spieren weer normaal wist te gebruiken en met een beetje hulp van magie, was ze weer gaan trainen. Ze had alles opgeschreven in een voor de meeste mensen onbekende taal. Het boek, met een bruine leren omslag, had ze dan ook in een schoudertas die tegen haar heup aan hing. Maar ze moest haar gedachtes kwijt. Niet enkel over wat er gebeurt was, ook de wapens die ze zoveel jaren terug had verzonnen. Dus ook tekeningen waren er hier en daar verspreid in het boek. Zwaarden, hamers, pistolen en andere vreemde handwapens vulde enkele pagina's.
De wereld was zo anders dan ze gewend was. Hoewel ze haar andere kleding aan hadden gegeven, waren er enkele dingen die ze dierbaar bij zich hield. Zo had ze nog steeds het amulet om haar hals hangen, evenals het flesje met bloed, ook haar hoed konden ze niet van haar afnemen. Haar zwarte shirt en donkere broek maakte Kallista's huid en haar haast als porselein. Een kleine zucht, terwijl ze dieper het bos in was gelopen dan ze door had. Haar lippen vormden woorden die ze onbewust uitsprak. Mijmerend, de wind nam de onbekende taal enkele meters met zich mee om deze vervolgens te laten afdwalen tussen de bomen in een zachte onhoorbare fluistering.
Ze sloot haar mond, terwijl ze verward keek naar de plaats waar ze uit was gekomen. Een kleine open vlakte in het bos, een zucht. Ze kon er slecht tegen wanneer haar brein besloot om delen van haar leven te vergeten. Ook al was het een simpele en kleine wandeling, het voelde als een soort controle verliezen. Er lag een cirkel stenen in het midden van deze open plek en het mos wat langzaam over enkele stenen was geslopen, gaf aan dat deze cirkel er al een tijdje lag. De wind speelde met haar lichte haren en de rilling over haar rug zorgde ervoor dat ze haar eigen kleding mistte. Haar lange jas, haar hoge laarzen. Gelukkig hadden ze haar kleding meegegeven en hingen deze in de kast van haar kamer. Opnieuw de wind in haar rug, alsof deze haar een zetje probeerde te geven richting de stenen. Maar dat was niet het enige, er was een aantrekkingskracht, alsof een touw haar dichter naar de stenen toe trok. Opnieuw een stap, vervolgd door meer. Totdat ze in het midden van de cirkel stond, de kracht leek haast aan haar te trekken.
"Wat?" Vroeg ze met onbegrip, wat was er aan de hand? Toch werd haar aandacht op een van de stenen gevestigd, iets in haar zei te kijken. De nieuwsgierigheid nam de overhand en ze boog door haar knieën, veegde wat mos van de steen. Er stond iets in de stenen, maar het was lastig om te lezen in eerste instantie. Met een takje die ze enkele meters verder van de grond raapte, volgde ze de gravering. Zodat het donkere zand het woord zou onthullen.
'Me' Een frons kwam op haar gezicht. 'vo' even stopte ze, was benieuwd of ze door moest gaan, ergens was ze bang voor het woord wat er komen ging. Na een kleine aarzeling ging ze toch verder.
'Mevolent' Met onbegrip streelde ze langs de letters, langs de steen die oneven en gehavend onder haar vingers tintelde. Deze stenen... Kwamen ze uit de tombes? De afgezwakte kracht voelde zoals in de tombes, een vreemde en onbekende kracht. Als klein meisje had ze de kracht nooit zo opgemerkt toen ze mee mocht naar de tombes. Dat was pas gekomen toen ze een tiener was. Toen voelde ze de kracht aan haar trekken, haar vragen om dieper de tombes in te lopen. Dat had haar intresse in geschiedenis dan ook aangewakkerd en dat ze, wanneer ze ouder was, meer van de wereld wilde zien. Het klopte dat haar familie de tombes had ontdekt en dat zij een van de eerste waren die het bloed gingen drinken van de goden. Maar hoe kwamen de stenen hier? Toen haar ogen van steen naar steen gingen, merkte ze pas de schim op die achter haar stond. Een vreemde verschijning, de vele ogen keken op haar neer en Kallista rechtte haar rug, stond op en keek naar het vreemde wezen voor haar neus. Deze klikte, terwijl het haar aankeek. Maar voordat het wezen iets kon doen, kwam het meisje naar voren met een krachtige duw van haar benen. Een hand voor haar, in een vuist gebald. Alsof ze een dolk vast had, de andere langs haar, klaar om uit te halen.
Maar de klap tegen het wezen kwam niet, ze had verwacht om tegen iets aan te komen en daar zette het meisje dan ook op in. In plaats daarvan schoot ze door het wezen heen, omdat ze een klap verwachtte, was ze meer naar voren gaan leunen toen ze bijna bij het wezen was. Hierdoor tuimelde ze voorover de kracht die ze in de aanval gebruikte zorgde ervoor dat ze omrolde en met haar rug in het zand keek ze op. Het was weg, het wezen was weg... Ze slikte, om vervolgens op te staan en weg te lopen. Wat was dit? Hoewel ze nu weg liep, was ze er zeker van dat ze hier nog terug ging komen. Haar ademhaling was jachtig, haar blik stond op oneindig en het was duidelijk te zien dat ze diep in gedachte zat. Haar tas was afgevallen toen ze omrolde en rustte langs de cirkel op de grond. Kallista was zo verward geweest dat ze het niet had opgemerkt. Wat ze ook niet opmerkte was dat ze recht op iemand af liep. Een botsing haalde haar uit gedachte en ze keek iets geschrokken op naar de persoon.
"Trs- Sorry." Ze verbeterde zichzelf voordat ze zichzelf in haar eigen taal verontschuldigde. Nu pas keek ze om, de open vlakte was uit het zicht verdwenen en enkel bomen vulde haar zichtveld. Toen keek ze terug naar de persoon voor zich, niet precies wetend wat ze nog meer moest zeggen.

De botsing had Kallista voor even uit haar doen gehaald. De sorry kwam er dan ook vluchtig uit en ze had als verbaasd naar het meisje gekeken. De verbazing sloeg enkel om in een kleine frons toen ze de beweging zag. Een beweging die ze maar al te goed kende en mentaal maakte ze zichzelf klaar om weg te springen indien nodig. Nog steeds kon het een reflex zijn geweest van het meisje. Toch kon je niet zeker genoeg zijn met deze dingen.
Maar de woorden die volgde zorgde er enkel voor dat het meisje haar hoofd een tikje scheef hield. Was haar vocabulaire niet uitgebreid genoeg of zei dit meisje werkelijk wat ze dacht te horen?
Ze moest op haar knieën gaan zitten en vragen om vergiffenis? Had ze dit meisje zoveel pijn gedaan met deze botsing? Kallista zette haar hoed wat rechter, bekeek de dame iets onderzoekend. Er was geen letsel te zien, dus begreep ze niet helemaal waar deze woorden vandaan kwamen.
"Is dat niet een beetje overdreven?" Waren haar woorden dan ook, een kleine glimlach stond op haar lippen. Het was een vreemde situatie en ze had geen idee hoe er precies mee om te gaan. Ze was hier niet voor een gevecht en hoewel de woorden van het meisje ergens amusant waren, was de glimlach meer om haar goede bedoelingen te laten zien. Toch was het idee om het meisje een vuist in haar gezicht te gooien ook kort langskomen, maar had ze deze al snel vervangen. Kallista was opgevoed met vechten, maar iemand zomaar op de vuist gaan was volkomen onnodig. Met praten moest je er wel uit kunnen komen, zo niet? Dan wandelde je beide een andere richting op; je krachten verbruiken aan zinloos vechten was zonde van je energie. Deze kon je beter gebruiken om te trainen of om nieuw bloed te bemachtigen. Hoewel je natuurlijk ook tegen elkaar kon trainen, was trainen iets anders dan een werkelijk gevecht aangaan.

De woorden die het meisje uitspraken herhaalde zich in haar gedachte, overdreven en bloedserieus... De handen van het meisje tegenover haar ontspande iets. Toch had ze nog een grijns op haar lippen, ze hield ervan om mensen te laten doen wat zij wilde, zo leek het. De baas spelen over andere? Ze wist het nog niet heel goed, vooral omdat het meisje nog niet veel had gezegd. Maar dat was hoe ze over kwam.
Kallista keek even achterom hoewel het voor menig mens weinig uitmaakte, hield het voor Kallista in dat ze zich niet direct bedreigd voelde. Toch was ze nog oplettend voor eventuele geluiden die aangaven dat het meisje dichterbij kwam. Geen vreemde wezens, dat was positief te noemen. Toen ze terug keek naar de roodharige tegenover haar, was het eerste waar haar blik op rustte, het wapen. Ze mistte haar wapens, het gevoel wat vrij kwam tijdens het gebruiken. Het gaf een vrij gevoel waar Kallista altijd al moeilijk afstand van kon doen. Het had haar vroeger ook vaak genoeg in moeilijkheden gebracht, maar ze had geleerd hoe haar energie te gebruiken waarvoor het nodig was. Ze had maar weinig ruimte gehad om zichzelf te misdragen, maar er werd wel rekening gehouden met wat ze nodig had.
De woorden die volgde lieten haar lichte ogen op die van het meisje rustte en toen deze over haar hoed begon hield ze haar hoofd iets schuin. De hoed kon echt niet?
"Ik vind hem mooi." Waren haar simpele woorden, zijzelf was misschien te weinig met andere bezig? Dat was altijd het probleem geweest in het weeshuis. Kallista vond dit, dus dan kon je er vrij weinig invloed op uitoefenen. Als jij iets slecht vond wat ze deed, maar zijzelf stond daar achter, dan was ze niet altijd te overtuigen dat het inderdaad slecht was. De hoed was voor haar zo normaal geworden en was iets wat ze haar moeder en de andere altijd had zien dragen, het was ook niet in haar op gekomen dat het niet kon.
"Zeggen mensen dat ook over jou haren?" Het was een lompe vraag, maar de stad waar zij vandaan kwam, had geen mensen met deze haarkleur. Hoewel het meer een vraag was uit interesse, kon deze makkelijk anders worden opgevangen, heel makkelijk. Het feit dat deze taal nog steeds niet helemaal makkelijk te spreken was, kon ook het ongewenste effect hebben.

@hayden