Met klapperende tanden had ze op bed gezeten. Het kleine kistje wat in de hoek van haar kamer stond was al weken naar haar aan het fluisteren. Bloed, het heerlijke bloed van The old ones. Ze verlangde ernaar, sinds dat ze gevonden was; had ze maar een flesje gedronken. Haar handen trilde, terwijl ze als in hypnose over een plekje wreef onder haar elleboogholte. Daar moest het teken zijn gekomen, daar had het teken gezeten als ze Yahar’gul niet met de grond gelijk hadden gemaakt. Haar vingers streelde over het litteken van haar nek, zochten ook de andere littekens op. Nergens stond dat je het ritueel niet zelf uit mocht voeren, hoewel het niet gedaan werd, was het nooit een regel geweest. Het was simpel, je leermeester deed het, je hoefde het teken niet in je eigen lichaam te snijden. In deze paar seconde had ze duidelijk in haar hoofd wat ze ging doen. De stenen die ze eerder in het bos had gezien waren zeker van de tombes. The old ones wachtte op haar, ze zouden niet blij zijn met deze afwezigheid. Ze slikte dan ook, terwijl ze richting het kleine kistje liep. Nieuwe tekeningen waren aan de stapel toegevoegd, iedere keer wanneer ze zichzelf weer iets kon herinneren of weer iets bedacht, schreef ze dit of tekende ze dit direct. Alle herinneringen waren zo fragiel te noemen en soms tastte ze ook in het duister als ze iets terug wilde halen van vroeger. Iets wat gepaard ging met frustratie en op die momenten was ze ook zeker wat makkelijker uit te dagen. Een van haar boeken werden uit het kistje gehaald, een dolk en een klein flesje met rode vloeistof. De rituelen stonden gelukkig nog in haar geheugen gegrift, hoewel alle kleine details ook in haar boek stonden.
De voorbereidingen waren nooit heel lang, maar nu ze haar zinnen erop had gezet, wilde ze het ritueel uitvoeren. Ze had alles in de leren tas gegooid en liep gehaast richting het bos. Dat ze enkel een simpele strakke broek aan het en shirt was op dit moment niet belangrijk. Niks was belangrijk, enkel het ritueel. Het meisje struinde dan ook door de besneeuwde grasvlakte, de takken die ze tegen kwam werden opgeraapt waarna ze weer verder liep richting het bos. De sneeuw leek als kleine mesjes in haar huid te willen snijden, maar ze negeerde deze en drukte haar hoed echter iets verder over haar ogen. De open plek was vrij diep in het bos gevestigd en dat was op dit moment koud, maar handig. Hoe dichterbij ze kwam, hoe meer ze de kracht aan haar voelde trekken. Ze glimlachte toen ze de kracht dichterbij voelde komen. Het likte aan haar, het riep om haar en haar pas versnelde dan ook. Het ging een volle maan worden, een van de belangrijke onderdelen aan zo’n ritueel, de kracht die de maan met zich mee bracht zorgde voor verbinding met The old ones. Zo werd er gezegd althans. De open plek was nog geheel wit, geen menselijke voetstappen waren in de omgeving te vinden. Hier en daar wel van enkele dieren, de voeten van Kallista waren de eerste die dit prachtige en rustgevende beeld beschadigde met haar schoenen. Aangekomen bij de plek zorgde ze ervoor dat cirkel sneeuwvrij was. De adrenaline hield haar warm en hoewel ze de kou van haar handen wel degelijk voelde, was haar enthousiasme voor dit ritueel vele malen belangrijker en kon ze de kou negeren. Takken werden om de cirkel gelegd, een ongebroken cirkel, zoals de maan. De donkerte had al zijn intrede gedaan zonder dat het meisje dit geheel in de gaten had. Een glimlach schonk ze aan de maan, terwijl ze op iedere steen een zwarte kaars zette en deze aan stak. Zo zat ze in de cirkel, omringd door de vrolijke vuurtjes. Haar witte haren werden in een staart gedaan, ze moest krachtiger worden. Sinds dat ze uit het ijs was had ze niet het gevoel te zijn wie ze daarvoor was en ze kon het de goden niet kwalijk nemen boos op haar te zijn. The old ones waren geen goden waarbij je offers ter handen hoefde te hebben. In principe offerde je je eigen bloed en daarbij ook een deel van je ziel bij ieder ritueel.
De nacht was duister en de maan viel soms weg door de dikke wolken die de lucht versierde. Een glimlach was op haar lippen verschenen, ze moest gek zijn om dit te doen, vooral omdat het geen kleine wond was die ze in haar arm moest kerven. Een stapel sneeuw en een doek lag langs haar, zo werd ze niet afgeleid door het bloed en kon ze doorgaan.
Ze knikte richting de maan, vertelde klaar te zijn, enkele kaarsjes leken hierop te reageren en brandde voor een tel wat feller.
Woorden kwamen al rijmend uit haar mond, de woorden waren duidelijk, maar je moest de taal wel kennen. Ze werden zacht en hoopvol uitgesproken. De vragen die ze aan de goden stelde, die haar kracht en snelheid gaven, vroeg ze nu ook om haar opnieuw verder te helpen. Haar de krachten te geven die ze nodig had. Om haar heen werden de kaarsjes verslonden door het vuur, de takken die in een cirkel lagen werden door een vallende vlam aangestoken. Deze langzaam rondom haar begonnen te branden. Kwaad, dat was wat de goden waren. Ze had zo lang niks van zich laten horen. Maar ondanks dat, was zij hun enige hoop, dus ze gunde haar de kracht. Ze opende haar ogen en knikte, alsof iets tegen haar had gesproken. De dolk werd opgepakt, het lemmet was smal en scherp. Zacht sprak ze woorden, duwde ze het mes door haar huid heen en maakte zo in langzame bewegingen de vorm die het moest hebben. Ze beet op haar onderlip, boos op de pijn die het bracht, haar stem sloeg hier en daar over tijdens het zetten en tranen waren in haar ogen ontstaan. Maar ze bleef doorgaan terwijl ze soms het bloed wegveegde om te kunnen zien welke lijnen ze nog meer moest zetten.
De dolk werd neergelegd, waarna het meisje weer opkeek naar de lucht. Haar ogen leken haast een gloed af te staan, terwijl ze het buisje bloed pakte en enkele druppels op de wond liet druppen. Het prikte zoals gewoonlijk en in plaats van dat dit bloed meeging met het bloed wat al uit de wond kwam, leek het een soort laagje te vormen in de wond. Beet het zichzelf vast aan haar huid en na nog enkele druppels lag er een laagje bloed op de wond. Nu was de vorm van de wond goed waar te nemen.  Dit bloed werd langzaam opgenomen door het bloed van Kallista en mengde zich alsof het bij haar eigen bloed hoorde. Dit zorgde dan ook voor haar kracht en dat dit weer nieuw leven in geblazen werd. Zo lang in het ijs zitten had vervelende gevolgen voor je spieren en dit ritueel zou ook weer een nieuwe kikstart geven. Dat hadden ze haar althans beloofd… Toch leek het ritueel nog niet helemaal klaar te zijn. Het flesje zette ze aan haar lippen, de laatste paar woorden werden uitgesproken en het bloed werd achterover gegoten. De vloeistof kleefde aan haar lippen en tanden, waarna het zijn weg door haar lichaam vond. Enkele littekens die ze al op haar huid had, werden wat voor enkele tellen donkerder, leken haast opnieuw geactiveerd te worden.
“The Hunters van Yahar’gul zullen u voor eeuwig dienen.” Waren de laatste woorden, de woorden die ervoor zorgde dat alles weer terug naar normaal leek te zijn, maar ook die alles af leken te sluiten. Alle kaarsjes verloren hun vuur, evenals de takken die op de grond hadden gelegen. Het vuur was verdwenen, enkel Kallista die nog in het midden van dit alles zat. Haar ogen waren waterig, tranen van blijdschap, omdat de goden dit offer nog hadden geaccepteerd. Dit terwijl Yahar’gul al jaren verdwenen was. Een geluid deed haar opkijken, het boek werd dichtgeslagen en het mes werd vluchtig aan haar broek afgesmeerd. De duisternis inkijken was altijd lastig en zo was het ook nu lastig om iets te kunnen zien.
“Laat je zien.” Haar stem klonk direct, misschien een tikje chagrijnig zelfs. Kallista stond op, terwijl ze met wat sneeuw haar arm weer bloedvrij maakte. De wond die ze net had gezet was gitzwart, alsof de duisternis zelf een halt had gezet tegen het bloed.

(Het nieuwe teken)
@vergil

De rust die hier hing het kon soms verstikkend werken, maar daar had Vergil gelukkig was op kunnen vinden. Behalve op Missies te gaan die vaak maar half zo gevaarlijk waren dan die van de Witchers gilde. Had het duistere bos ook nog een afleidende werking. Zo ook deze keer kon Vergil niet rustig in zijn bed blijven liggen. Jax lag heerlijk rustig te snorken aan het voeten einde, maar zelf stond de kleine jonge man voor het raam op een kist zodat hij gemakkelijker naar buiten kon kijken. Daardoor werd zijn aandacht getrokken door een eenzaam figuur die door de sneeuw liep. Zo te zien zonder jas. Wilde die ziek worden met dit weer? Vergil kon wel een docent gaan waarschuwen, maar hij kon het zelf ook goed af. Dus klom Vergil van de kist en liep door de statigere vertrek om de gang daarna op te lopen. Daar om sneller te zijn veranderde Vergil zich in zijn dierlijke form en sloeg zijn vleugels half uit om al laag door de gangen te scheren naar de trappenhuis te komen en dook naar beneden naar de grote binnenkomst hal waar de deur net open ging en een grote wit harige gebruinde vrouw binnen kwam. Ze vroeg niets, maar liet de uil griffioen door de deur opening naar buiten vliegen. Waarna ze zelf de deur dicht maakte en verder naar de LM toren toe liep. Vergil won hoogte door zijn witte vleugels krachtig uit te slaan. In de verte zag hij nog net iets bewegen, maar of het de persoon was die hij vanuit het raam had zien lopen? Toch zetten Vergil daar koers naar toe en zag hoe een spoor in de sneeuw richting het donkere bos toe ging. Hij had Master Gerald niet zien lopen die herkende hij wel ook vanuit de verte die hij vanuit het raam had kunnen herkennen. Dit was iemand anders! En hij ging uitzoeken wie er op dit uur nog zonder jas naar buiten ging! Gelukkig hield zijn veren pak hem heerlijk warm, want dit weer was echt niks voor hem. Niet dat Vergil een kou kleum was of snel ging klagen. Hij had wel koudere nachten meegemaakt. Hm... het bos mocht dan de meeste bladeren verloren zijn, toch was het pad wie de mysterieuze persoon had gelopen was nauwelijks te zien door de verzameling aan takkenkronen van de bomen zelf. Dus was Vergil gedwongen om de landing in te zetten. Met rustige vleugel slag landen het grote dier en vouwde zijn vleugels netjes op terwijl Vergil begon te lopen en het pad in de sneeuw volgde als een bloedhond. De twee grote geel/oranje ogen leken als twee lampjes in de nacht te stralen, maar dat was maar schijn. De owl griffon stapte op de al plat getrapte sneeuw om minder geluid te maken dan zelf op de nieuwe sneeuw te trappen. Zijn blik was gericht op het pad voor hem, maar ondertussen stonden zijn andere zintuigen open. Hoe verder de stagiaire vuur magie dieper het bos in liep des te sterker werd de lucht. Er was iets gaande daar was Vergil zeker van. Iets ouds dat de lucht vervuilde met zijn aanwezigheid! Oh het iets goeds was wist hij nog niet precies, maar meestal draaide het wel die kant op. Toen hij een stem begon te horen liep Vergil wat sneller, maar nog even behoedzaam. Dar kwam een open plek vrij met daar stenen in staand. Zijn pas werd weer rustiger... nee nu sluipend. De persoon in het midden van een sneeuwvrij gemaakte cirkel was zowaar klaar met het afronden met een of ander ritueel. Nu zag hij dat het een om een meid ging. Hoewel hij haar leeftijd nog niet direct kon inschatten, maar nu maakte hij net een mis stap en knerpte de sneeuw onder zijn poot. Dat werd meteen opgemerkt en voor heel even bleef Vergil doodstil staan om te zien wat ze ging doen, mocht het een magische aanval zijn dan kon hij in zijn dierlijke vorm meteen weg springen. Maar dat was iets wat de dame niet deed, maar ze vroeg wel of hij zich wilde tonen. Hoewel ze direct klonk wat hem weinig deed net als haar geïrriteerde toon die in haar stem door klonk alsof ze chagrijnig erover was dat hij haar mogelijk gestoord had. Vergil gaf geen kik, maar deed een paar stappen naar voren. Nog in de schaduwen van de bomen was nog net zijn dierlijke silhouet waar te nemen voor de jonge witcher zich weer in zijn menselijke vorm terug veranderde. 'Niet een beetje te koud om nu zonder jas in deze kou rond te lopen?' vroeg Vergil op een bijna verveelde toon. Het kon hem eigenlijk weinig schelen dat zij het koud kon hebben, wat hem meer interesseerde was het teken dat ze op haar arm had staan die goed afstak op haar huid.

(@Kallista)

Ze had niet kunnen horen of het een mens of dier was in eerste instantie, maar ook niet of degene goed of slecht was. Vandaar haar alerte houding. Wie weet hoe lang diegene al had gekeken, ze had misschien wel een vlugge blik om zich heen geworpen voordat ze begon, toch gaf het korte ritueel mogelijkheid genoeg om iemand naar haar toe te lokken. Zowel met het vuur, als met de woorden die gesproken werden. Een dier die keek was natuurlijk minder erg in zekere zin. Al leek het normaal te zijn dat hier mensen in dieren konden veranderen, dus was het nog de vraag of het wel werkelijk een dier was. Toch kreeg ze al snel antwoord, het leek op een jongeman die enkele passen naar voren deed. Het zorgde ervoor dat het meisje iets ontspande. Ze pakte haar boek in, de kaarsjes waren geheel opgebrand, net zoals de takken deze tot as waren vergaan. Enkel het bloed wat zich in de donkere aarde had gezogen vertelde dat hier iets gebeurd was. De meeste mensen zouden een dier de schuld geven, dat deze een prooidier hier had verslonden. Heel bang was ze dan ook niet dat iemand haar de schuld ging geven, tenzij deze heer meer had gezien dan ze had gewild... De woorden die hij sprak kwamen iets laat bij haar binnen en het meisje keek dan ook iets later dan nodig op.
Of het niet koud was om zo rond te lopen en met die woorden kreeg het meisje inderdaad een kleine rilling over haar rug. Het was inderdaad niet warm en de sneeuw die weer langzaam neerdaalde zorgde er niet voor dat het warmer oogde.
“Dat was inderdaad niet al te slim.” Mijmerde ze bedenkelijk en sloeg de tas over haar schouder heen. Een kleine glimlach sierde haar lippen toen ze het teken vanuit haar ooghoek zag. De donkere verkleuring op haar spijkerbroek gaf aan dat het bloed wat aanwezig was geweest van haar was. Maar het was moeilijk te zien in deze donkere nacht. Toen ze naar de sneeuw keek die op de grond viel bij bloedvlek, kleurde de onderste laag lichtroze. Oeps, dat was niet handig, gelukkig dat het niet ontzettend opviel als je er niet naar keek… Het meisje stapte de cirkel uit om iets dichter naar de andere persoon te lopen.
“Het bos is een plek waar ik zonder nadenken weleens uitkom en dan zonder jas.” Ze haalde haar schouders op. “Hopelijk heb ik je niet in een nachtelijke wandeling gestoord.” Deze vraag was om af te tasten hoeveel hij had gezien, maar ook uit interesse; wie waren er nog meer aangetrokken tot dit bos?  Zichzelf voorstellen was ze even vergeten in de wirwar van deze vreemde ontmoeting.

@vergil

De reactie van het meisje was iets later dan normaal komen zou, iets wat Vergil ook gelijk op voel net als de geur van vers bloed dat in de lucht hing. Normale mensen zouden dit op in de open lucht niet meteen kunnen ruiken, maar aangezien dat Vergil met het eind ritueel van de Witchers zelf had geknoeid die niet langer gehouden zou worden in de tijd dat hij er les had gekregen was Vergil niet geheel menselijk te noemen. Zijn instinken en zintuigen waren 2 keer scherper dan die van de meeste mensen, al wilde dit niet zeggen dat de jonge witcher heel erg goed in het donker kon zien, maar de details waren wel scherper voor hem dan voor de gemiddelde light magican. Wat ze hier precies gedaan had kon Vergil niet meteen openlijk vertellen, maar toch had het iets met bloed te maken gehad. Maar een dier als bloed offer  zag hij niet meteen liggen of ze moest die al weg gegooid hebben... De stagiaire vuur magie vermoeden dat het haar eigen bloed was wat hij rook. Maar de jonge man zei er niets over. De dikte in de lucht vervaagde langzaam, maar er lag nog genoeg in de lucht. Haar vraag was simpel, maar voor wie er niet in vertrouwd was zou de hint erachter niet horen. Deze meid probeerde te achterhalen wat Vergil wel eens gezien zou kunnen hebben. Er waren geen sporen van het ritueel dan de verbranden takken en wat sneeuw weg geschept te zijn en dan de geur van bloed samen met de dikheid die nog in de lucht hing. Zijn blik gleed richting haar gezicht, ze had een vreemd accent. Iets dat Vergil eigenlijk nog nooit gehoord had. En dat terwijl hij op de school van de wolf op Razen had gezeten, waar je wel meer vreemde talen en accenten tegen kon komen als er nog les gegeven zou worden natuurlijk. Maar Vergil hield er wijselijk zijn mond over. Ze hoefde niet te weten wat hij dacht. Een nachtelijke wandeling zou ik het niet noemen, ik zag je weg snieken richting het bos en ben je gevolgd.' was zijn eerste reactie. Goed ze had dan al eerder gezegd dat het bos een plek waar ik zonder nadenken weleens uitkomt en dan zonder jas. Dat was niet alleen een vreemde verwoording, maar ook dom om tijdens de winter zo wie zo zonder jas buiten te komen. Nu waren de Dark en water Magicans wel beter bestand tegen de kou, maar dan nog. toch kon Vergil niet zeggen dat hij had gezien wat deze dame gedaan had. 'Maar wat je ook gedaan hebt kan ik je niet vertellen en dat is wat je horen wil of niet jonge dame.' zijn toon bleef hetzelfde, maar gaf verder niet weg dat Vergil licht geïrriteerd raakte. 'Al kan ik je wel zeggen dat het met iets zeer ouds te maken heeft. Een oud ritueel waar weinig mensen nog weet van hebben.' moest de stagiaire eerlijk bekennen, maar hij bleef haar scherp in de gaten houden. Wat het ritueel ook in mocht houden het was iets wat hem nog onbekend was. Er waren vele oude ritten die in de vergetelheid waren geraakt en er waren nog maar zeer weinig mensen die wisten waar ze voor diende of hoe ze uit te voeren. Voor wie er pas ermee in aanraking was gekomen zou helemaal niet weten waar ze zich mee bezig zouden houden. De jonge witcher kon wel zien dat deze dame er meer van af scheen te weten!

Ze bevestigde zijn vermoedens en Vergil bleef haar kalm aan kijken. Er lag al iets van een mindere kilte in zijn ogen te lezen, al kon de Stagiaire nog prima al zijn emoties verbergen. Niets aan het toeval overlaten zo was het dat geleerd. Maar toch bleef hij op een neutrale toon tegen haar spreken. Hoewel de meeste en vooral de oude Witchers in een koude toon tegen de andere spreken of het nu mensen waren, monsters of tegen mede Witchers. Al was de dame tegenover hem wel blij om te horen dat Vergil niets gezien had. Daar kon hij eigenlijk best wel in komen. Rituelen uit voeren was vaak persoonlijk en even kon hij enkel kort knikken. Toch kon Vergil merken dat ze nog genoeg voor hem verborgen hield. Natuurlijk wilde hij graag weten waarom en waar ze zo bang voor was dat hij het misschien niet zou begrijpen, maar besloot daar niet verder op in te hakken. Dat zou juist het ongewenste blokkades opwerpen. Toch kon hij meer hebben dan menig persoon en besloot om iets bloot te geven wat voor de meeste hier verborgen bleef. Nou ja... enkele die het wisten, maar dat was enkel voor hun oren bestemd. Het meisje vertelde dat ze met het ritueel niemand schaden wilde en het enkel een ritueel was die voor het eren van de goden was. Dit was niets nieuws voor hem. In sommige culturen was het zelfs gewoon om dieren aan de goden te offeren. Dus wat zij gedaan had was dan misschien geen dier geofferd, maar wel wat van haar eigen bloed al kende Vergil haar cultuur dan niet, maar hij knikte begrijpend. Nadat ze zich had voorgesteld besloot de jonge witcher om haar wat meer gerust te stellen. 'Aangenaam Kallista. Ik ben Vergil Titan, Stagiaire vuur magie en voor ik hier kwam al 3 jaar als Witcher door het heelal gereisd.' stelde Vergil zichzelf voor en nam haar uit gestoken had aan en probeerde vriendelijk te glimlachen, maar meer dan een lichte op krulling van zijn mond hoeken kwam hij nog niet. Misschien dat ze ooit van de witchers had gehoord? Maar voor het geval niet? 'Wees gerust ik ben bekent met oude gebruiken en rituelen, net als met eeuwen oude wezens die overal hun leefgebieden hebben. Waar kom je vandaan?' voegde Vergil eraan toe en nam een wat meer ontspannende houding aan. Zijn groene blik zag hoe rusteloos de ogen van Kallista langs de takken op gingen. Hij kreeg het idee dat ze wat energie kwijt moest. Zelf zat hij niet verlegen om een uitdaging en als Kallista hem voor een goede uitdaging zou kunnen stellen? Wie weet konden ze wel eens vaker samen trainen? Niet dat hij op haar aan het vallen was of zo, maar een goede sparringspartner was deze dagen moeilijk te vinden. 'Zins in een ren wedstrijd?' vroeg Vergil en zijn ogen begonnen te glimmen. Ze straalde uitdagend om te zien of ze hier in mee zou stemmen?

De onderzoekende blik van kallista liet hij heen gaan, Het was niets waar hij zich zorgen over hoefde te maken, ze was gewoon benieuwd of hij zou reageren op haar woorden, maar dat deed Vergil niet. Hij was gewend aan zulke gebruiken. Maar ze vernauwde haar ogen wat toen hij zei dat hij een witcher was. Heel even had de jonge witcher verwacht dat ze weg zou stappen en hem verschrikt aan zou kijken zoals de meeste mensen zouden doen die de naam alleen al zouden horen, maar ze herhaalde met onbegrip de naam. iets wat Vergil wel heel erg opviel... Zouden er echt nog mensen bestaan die geen weet hadden van het bestaan van de Witchers? Vergil kon het haar niet geloven, maar zei er verder niets van. 'Witchers waren vroeger monster jagers die de mensheid dreigende uit te laten sterven.' Meer hoefde ze nog niet te weten. De meeste mensen waren zo bang voor de witchers dat ze zelfs er spook verhalen over vertelde. Haar hoopvolle blik liet vraag tekens bij hem achter al liet Vergil niet doorschemeren waarom hij zich afvroeg waarom ze zo keek. Ach het was vast iets wat je kon labelen onder wat bij het vrouwelijk geslacht hoorde? Niet dat de stagiaire wist of dit wel daar onder hoorde te staan natuurlijk. Dus Kallista kwam dus van Shadra, niet echt specifiek, maar dat kwam vast ooit nog wel. 'Razen is mijn thuis planeet.' reageerde hij neutraal op haar vraag toen ze vroeg waar hij vandaan kwam. Razen was zijn thuis, maar het dorpje bestond vast nog wel, maar Vergil was er al zo lang niet meer geweest. Maar ze was nog ongeduldig en dus vroeg Vergil haar of ze zin had in een wedstrijdje. Haar woorden wie het eerste bij het meer zou zijn liet hem even breder glimlachen. Ze wist dus precies hoe ze het spannend moest maken. 'Wie er als eerste aan de andere kant van het meer is.' antwoorden Vergil en maakte zich klaar om te vertrekken.

@Kallista

Het was te merken dat Kallista anders was dan andere mensen die hij tot nu toe ontmoet had. Vergil hoorde haar uitdaging aan, maar had ook gezien hoe ze hem op nam. Ze scheen nieuwschierig te zijn naar wat hij haar vertelde en dat was voor de verandering eens fijn niet dat zoals de meeste mensen deden een paar stappen bij hem vandaan deden als ze hoorde wie en wat hij ooit gedaan had. Maar nog voor de Stagiaire antwoord kon geven was de leerling er al vandoor. Eerlijkheid stond kennelijk niet in haar boekje. Iets wat je als Witcher wel leerde dat het leven nooit om eerlijkheid ging, dan zou de wereld er heel anders uit zien als dit wel zo was natuurlijk. Maar hij liet zich niet op zijn kop zitten en rende achter Kallista aan. Hij zag hoe ze de bomen gebruikte in haar voordeel en ontweek de meeste takken die ze op hem lot liet wanneer Vergil te dicht bij haar kwam, maar als ze hem toch raakte schrok De jonge Witcher er niet van terug en wierp hooguit zijn arm op om de takjes niet in zijn groene ogen te krijgen. Vergil kon haar prima bij houden, maar wist dat het water ook een vijandig element was, zeker nu in de winter. Dus riep hij zijn innerlijke vlam aan om meer hitte door zijn lichaam te laten stromen nadat Vergil in het water gesprongen was. Het water om hem heen begon zachtjes te borrelen met kleine belletjes, maar nu kon Vergil de kou best hebben. al zwom hij niet veel, maar de jongeman kende de basis goed en zwom de jonge dame voorbij. Aan de andere kant liet hij de warmte die door zijn lichaam stroomde wat minderen, maar nog genoeg warmte zodat hij het niet koud zou krijgen en schudden zijn hoofd even om het meeste water uit zijn haar te krijgen. Toen Vergil Kallista weer hoorde spreken keek hij om en liet wat naar haar toe. 'JA dit was zeker leuk.' beaamde Vergil eerlijk. Hij had dit wel gemist op de sparren met Geralt na natuurlijk, maar nu kon hij vast met Kallista zijn andere kwaliteiten goed op peil houden. De grijns op haar gezicht verried hoe leuk ze dit vond. Eerlijk gezegd was het meer dan leuk. Het was geweldig al was het tegen de regels om dit na de avond klok te doen daar was Vergil zich meer dan bewust van. 'Maar we kunnen dit soort dingen beter overdag doen, als je tenminste wil? buiten schooltijd om en als jij je huiswerk af hebt?' stelde Vergil voor zonder er even bij stil te staan. Leerlingen konden gaan praten natuurlijk en Vergil wilde niet de verkeerde indrukken wekken. Het waren enkel trainingen los van de lessen natuurlijk en los van de school. De jonge witcher had nog gezien gehad voor ze het water in gesprongen waren hoe Kallista haar hoed af gegooid had. Met een kleine hand gebaar lichte haar hoed op en zweefde rustig boven het water van het meer naar hen toe. De lichtgevende hoed die gehuld was in een warm zacht licht bleef voor Kallista hangen. Het licht zou verdwijnen zodra ze haar hoed vast zou pakken, maar Vergil keek naar de nacht die de kalm en rustig was, met alle wezens die er in sliepen of het zachte geritsel van de nog wakkere dieren die nu wakker waren.