Rustig stond Alexis voor de spiegel. Ze had geen idee wat ze vandaag ging doen. Het was weekend en Kid moest nog wat leren of zo, ze wist nu al niet meer goed wat hij gezegd had. Letten op zijn goudkleurige ogen, zwijmelen en luisteren naar iets tegelijk ging dus blijkbaar niet goed samen. En nu stond ze hier, rustig voor de spiegel, een bloem in haar haren te doen die symbolisch voor haar geworden was, ook al kon ze er helemaal niks symbolisch aan vinden.
De radio die op de meisjeskamer gevestigd was en die aanstond, was te horen vanaf de badkamer. Alexis had sinds ze hier op school was al veel teksten vanbuiten geleerd en stiekem ging ze ook af en toe naar het muzieklokaal om te zingen, ook al vertelde ze dat niemand. Zelfs Kid mocht het niet weten. Het was haar kleine geheimpje. Trouwens, als iemand erachter zou komen dat ze zong, dan was haar hele muur verpest. Niet dat het nu niet was, eerder op het randje.
De zon scheen door de ramen van de meisjeskamer. Nou ja, Alexis noemde het een kamer, maar eigenlijk was het gewoon één grote zaal. Het was wel mooi om te zien, maar toch bleef Alexis’ blik er niet te lang op gericht. Ze had wel betere dingen te doen.
Huiswerk had ze al gemaakt en eigenlijk had ze geen zin om nu naar het muzieklokaal te gaan en te gaan zingen. Ze had dat gisteren al stiekem gedaan. Meestal deed ze dan een kap op of zo. Alexis had een shirt aangetrokken dat een schouder bloot liet en de andere bedekte, met daarop een strakke jeansbroek. Daarop had ze haar ballerina’s aangetrokken, aangezien ze alleen bij een jurkje of een rokje geen schoenen droeg. Nu had ze gewoon niet veel zin in een rokje.
Rustig liep Alexis naar het raam en keek naar buiten. Bloody hell, de zon scheen! Alexis snelde naar haar kledingkast en haalde er toen een mooi topje en een rokje uit, die ze snel aandeed. Dan was ze ook van die ballerina’s verlost!
Snel rende Alexis de trap af, sprong de laatste treden en rende uitgelaten over het grasveld gewoon een richting in. Aangezien het grasveld zich lang uitstrekte, had ze echt geen idee waar ze naartoe zou gaan, maar ze zou wel een weg zoeken. Haar voeten stopten met rennen toen ze ijskoude stenen onder haar voeten voelde. Met grote ogen keek ze naar het gene wat voor haar te zien was. Stenen, stenen en nog eens stenen!

- Oh Deidaraaaaa? -

Deidara's trainingsplaats was hier. Hij maakte een grote kleien vogel om mee te vliegen en op te zitten en hij liet kleien spinnetjes uit zijn handen vallen op de rotsen. "KATSU" riep hij en de rotsen ontploften en lieten grote blokken los die dan op de grond uiteen vielen. Hij lachte luid en begon nog meet beestjes los te laten op de rotsen. Vogels, draakjes, alles wat hij kon bedenken. Hij grijnsde breed bij al het vuurspektakel dat hij teweeg bracht. "Genoeg training vandaag hm?". Hij knikte als antwoord op zijn eigen vraag en hij sprong van zijn vogel af die hij dan vervolgens liet ontploffen net zoals vuurwerk. Hij zag dan een meisje naderen die leek op diegene die hij daarstraks nog was tegengekomen. Hij kreeg een brede smile op zijn gezich "dat meisje van vorige keer waarvan de gedachten waren gelezen door rosbol hm." hij begon te lachen. Ze zou hem waarschijnlijk weer afsnauwen, dat zou hem alleen maar amuseren. Maar wat als ze nu eens lief was. Deidara schudde zijn hoofd, onmogelijk. Hij lachte luid en liep dan naar Alexis die daar stond te staren naar de hoeveelheid stenen. "Verrast? Mooi uitzicht vind ik". Hij was niet van plan haar uit te dagen, dus bleef hij droog. Het was trouwens vandaag een veel te goede dag om gemeen te doen. Hij had juist een mooi vuurwerkspektakel gemaakt en dat deed hem kalmeren om de een of andere reden. Hij zette zich aan de rand van de ruïne en hij keek naar het uitzicht "Je mag naast me zitten, ik doe je niets."

Alexis’ hand ging open en een lichtvormig mens kwam in haar handpalm toen ze een hoop geknal hoorde. Haar ogen gingen wijd open toen ze Deidara zag zitten. Dit meende hij niet. Oké, ze wist nu ondertussen wel dat hij van knallen hield, maar moest hij daarvoor echt zo’n serenade van bommen voor laten afgaan? Haar mes verdween en ze liet haar hand langs haar zij hangen, waarna ze zachtjes gromde toen ze zijn blik ontmoette. De jongen die Sasori bedreigde. Ze klemde haar kaken stevig op elkaar.
‘Dat is wat jij vindt, niet ik,’ zei ze en het leek op een snauw, maar ergens kwam haar zachte, melodieuze stem er ook wel doorheen, alsof ze voor zichzelf niet goed kon beslissen of ze nu ging snauwen of niet. Ze gromde zachtjes. Kid werd bedankt. Dankzij hem brokkelde haar muur stukje voor stukje af, alhoewel ze hem daar niet de hele tijd kwalijk voor kon nemen. Ze vond het niet eens verschrikkelijk erg dat haar muur aan het afbrokkelen was, maar had ze liever wel bij de hand.
Rustig zette Alexis haar handen in haar zij. ‘Wacht even, zei je nou net werkelijk dat ik naast je mag komen zitten?’ vroeg ze en ze grinnikte even. ‘Luister darling, als ik naast je wil zitten, dan doe ik dat lekker gewoon. Ik heb geen toestemming nodig van jou,’ zei ze en ze keek hem vijandig aan.
Dat hij Sasori had bedreigd, zat haar nog steeds niet lekker. Ze wist niet wat er achteraf gebeurd was, maar Sasori was een vriend. Nou ja, zover dat nog mogelijk was tussen al het snauwen door. Ze had respect voor hem wat op en af ging, maar uiteindelijk kwam het er gewoon op dat ze vrienden waren, waarschijnlijk dan toch.
Alexis liep op Deidara af en ging naast hem zitten. Als hij haar vriendschap wou, moest hij flink zijn best gaan doen. Iets in Alexis zei dat dat valse hoop was. Deidara zou echt niet hameren op haar vriendschap en dat hoefde ook niet. Als hij een vijandschap wou tussen hun, kon zij daar ook gewoon mee akkoord gaan.
‘Geniet je, naast het uitzicht, nog ergens van, filosoof?’ vroeg ze hem minachtend en ze keek hem rustig aan, terwijl ze een wenkbrauw ophaalde.

Deidara zag hoe ze naast hem kwam zitten "Wat er tussen mij en Sasori is, is iets vijandigs, we hebben elkaar vroeger nooit gemogen, hij haat me vanwege dat ik iets had met zijn zus en hij dit niet oke vond.". Hij sprak rustig en beheerst, hij wou heus geen vijandschap met Alexis maar het vijandschap tussen Sasori en hem zou nooit eindigen. Hij nam wat klei en stopte het in zijn handpalm. Een mooi klein musje kwam eruit en vloog weg alsof het een eigen leven had. "Katsu" zei Deidara en het ontplofte al snel in alle kleurtjes die je je kon bedenken. "kunst is iets mooi dat snel weg is, niet voor altijd, nog een argument waar ik met Sasori bots. Hij bestuurd poppen en hij wilt dat ze voor altijd blijven. Ik wil dat mijn kunst opblaast en mooie kleuren in de lucht maakt en geluiden.". Vreemd hoe Deidara dit er gewoon allemaal uitfloepte. "Ik geniet soms ook van een babbel als je begrijpt wat ik bedoel en ik wil geen vijanden zijn met Sasori en met jou, alleen... Sasori doet zo vijandig tegen me en ik reageer terug dus eigenlijk zou hij diegene moeten zijn die het moet oplossen." Hij keek Alexis aan met een rustige glimlach. Waarschijnlijk zou zij de enige zijn die hem ooit zo rustig zou zien. Ze haalde een wenkbrauw op, een grappig zicht maar hij zei er verder niet veel op. Het geluid en de kleuren van de ontploffingen hadden hem rustig gemaakt. Dus Alexis kon een serieus gesprek met hem voeren als ze wou.

Een klein grijnsje kwam rond Alexis’ lippen. Broeder- en zusterliefde. It’s make me sick. Ze schudde haar hoofd even. Niet nu. Deidara deed zijn verhaal maar lekker en dan zou ze wel zien hoe ze ging reageren. Ze had zin om hem een snauw te geven, aangezien dit toch al niet echt haar dag was.
Terwijl Deidara bezig was over kleuren en kunst, wreef Alexis door haar ogen. Misschien was het een beetje ongepast om zich zo te gedragen als het talent van iemand anders werd verteld, maar dat maakte haar totaal niks uit. Deidara had haar immers uitgenodigd om naast zich te komen zitten, toch?
‘Als Sasori werkelijk zo kwaad op je is vanwege dat je iets hebt met zijn zus, twijfel ik er haast niet over dat er vroeger iets gebeurd is waarom Sasori zo kwaad op je is. Heb je haar ongewenst aangeraakt, heb je haar geslagen, heb je vreselijke dingen tegen haar gezegd?’
Fel keek Alexis naar Deidara en grijnsde. Kom op. Ze had het zelf immers meegemaakt, dus als ze Sasori’s zus zou zien en ze zou er eens mee kunnen praten, zou ze genoeg weten. Het kon makkelijk dat Deidara iets achterwege liet. Eigenlijk zou ze het niet eens zo gek van hem vinden als het zo was.
‘Het zou me in elk geval niks verbazen als je dat hebt gedaan en er geen spijt van hem,’ sprak ze brutaal tegen hem, zonder echt over de gevolgen na te denken.

- Slecht :O -

"Ongewenst aanraken kun je een slag in haar gezicht niet noemen he?"zei Deidara na haar vraag. Hij keek Alexis met een opgetrokken wenkbrauw aan na haar opmerking: ‘Het zou me in elk geval niks verbazen als je dat hebt gedaan en er geen spijt van hebt'.
"Ik heb er wel spijt van"zei Deidara de brutale toon van Alexis negerend. Hij smeet een stukje klei naar een rots en liet dit ontploffen zodat er brokstukken naar beneden vielen. Hij geeuwde eens en smeet nog een stukje klei dat hij liet ontploffen en een vuurwerkspel in de vorm van een vogel afbeeldde. Hij keek er gefascineerd naar, zijn eerste gelukte dier dat hij afbeeldde. Hij glimlachte eens gelukkig voor de eerste keer in heel zijn leven. "Ik zag haar graag, maar Sasori hield het allemaal tegen. Overbeschermende zak dat hij is." Hij stond op en keek naar alexis. "Ik heb niets tegen jou, geen zorgen, ik wil geen vijandschap met je. Wat ik wel wil is vriendschap met je, maar ik vraag niet direct, ik wil je leren kennen.". Hij glimlachte, hij meende alles wat hij zei en hij stak zijn hand uit. Waarschijnlijk zou ze zijn hand niet schudden. Dat zou hij begrijpen. Hij was een zak geweest, hij wist het goed genoeg. "Ja ik ben een zak geweest ik weet het" mompelde hij en hij ging weer met een plof zitten.

Venijnig als een kat sprong Alexis achteruit toen ze de hand van Deidara zag. Ze had wel eens vaker een hand moeten schudden en ze haatte het schudden van een hand. Het bracht haar altijd in de problemen. Voordat ze de shuttle naar Starshine genomen had, die avond ervoor, had ze ook een hand moeten schudden en waar had dat haar gebracht? Juist, in een hel.
‘Meisjes slaan is al even erg als ongewenst aanraken,’ snauwde ze Deidara toe, waarna ze haar armen over elkaar heensloeg en wegkeek van Deidara. ‘En ik kan het weten,’ fluisterde ze er zachtjes achteraan, met een zachte blik. Deze verdween echter weer zo snel als hij gekomen was en haar blik verhardde zich weer, de gebruikelijke positie van haar gezicht. Ze liet voor niemand, maar dan ook echt niemand, de muur zakken, alleen voor Kid, maar dat was iets anders.
‘Wel, dan ben je de eerste jongen die het zich kan indenken dat hij een zak is geweest, want zover ik jongens ken, zullen die nooit toegeven of ze een zak zijn geweest of niet!’ zei ze en het klonk als een snauw, maar helaas voelde Alexis ook de respect in haar woorden. Ze hoopte dat Deidara het niet zou horen of voelen, want dan zwakte haar muur af en dat mocht niet! What the hell! Natuurlijk niet!
‘Vriendschappen moet je verdienen. Jij verdient ze overduidelijk nog niet, hoor je me?’ snauwde ze hem toe en ze sloeg haar armen over elkaar, waarna ze Deidara zo vijandig mogelijk aankeek.
‘Heb je me verder nog iets te vertellen? Ik heb nog werk te doen,’ zei ze en ze keek hierbij rustig naar Deidara. Eigenlijk zou ze hem moeten wegjagen. Maar zo kon het ook.

"Hmm respect.. Dat is eens wat anders dan dat gesnauw dat ik in je stem hoor. Ik weet van mezelf dat ik dat ben en ik kom er openlijk voor uit. Het is een schande maar ik moet er mee leren leven." zei Deidara en hij grijnsde toen ze zei dat hij haar vriendschap niet verdiende. "Wat bedoel je daar nou mee hm? Iedereen verdient vriendschap hm..."
‘Heb je me verder nog iets te vertellen? Ik heb nog werk te doen,’ zei ze en ze keek hierbij rustig naar Deidara. Ze probeerde hier weg te raken "Mag ik je eens iets vertellen? Ik heb ook geen leuke jeugd gehad. De muur die je hebt, ik voel ze... You're trying to be something that you're not. Ik probeer het zo ook op te lossen. Die Deidara van daarvoor... Dat was ik niet.". Hij voelde hoe openlijk hij werd, vreemd genoeg. Hij wou dit zelfs niet eens, maar aan de ene kant luchtte het hem ook op. Hij keek Alexis serieus aan, "Ik vraag je niet om iets van je verleden te lossen, dat wil ik zelfs niet, ik kan me indenken hoe erg het is om over zoiets te beginnen". Hij glimlachte "Ik vraag je om een kleine gunst. Leer me kennen, je zult zien, ik ben niet zoals je denkt wie ik ben. Ik heb ook zo'n dagen dat het makkelijker is zo'n muur op te trekken dan iets anders." Hij keek dan naar de horizon "En de vorige keer.. was zo'n dag hm.". Hij streek met zijn hand door zijn haar en hij keek dan weer naar Alexis.

Alexis’ ogen sperden wijd open toen ze Deidara hoorde praten. Meende hij dit nu, of was het een of andere truc om haar erin te luizen en haar wat meer open te maken? Als het dat was, dan zou ze gewoon vechten tot de dood. Of als hij te zielig was, tot hij hier gewoon open lag te bloeden. Het maakte haar niks uit. Ze had het gevoel dat ze sterker was geworden sinds ze op deze school zat en dat wou ze graag laten zien ook, maar aan de andere kant zou het haar muur compleet verpesten en dat wou ze nu ook weer niet.
‘Geen leuke jeugd gehad? Wel, dat klinkt nog niet eens half zo erg als wat ik meegemaakt heb,’ snauwde ze hem toe, terwijl ze haar armen over elkaar heensloeg en zich weer naar hem toedraaide. Fijn, als hij harde woorden wou horen van haar en haar hier wou houden met zijn simpele praatjes over hoe hij het vroeger had, goed. Dan zou ze hem eens wat laten zien. Met haar viel niet te spotten en hij moest ook niet proberen om haar bij zich te houden, want dat zou hem simpelweg gewoon niet lukken.
‘Het kan me niet schelen wat er in jou leventje gebeurd is, ik houd het mijne voor me en ga er tenminste niet als een open boek over praten. Dat zou gewoon laf zijn. Dan klinkt het niet meer alsof ik het echt heb meegemaakt, maar meer alsof ik me aanstel. Geloof me, je denkt het maar, dat ik een muur opzet omdat ik vroeger iets ergs zou hebben meegemaakt, maar dat is absoluut niet waar. Daar ben je zo fout in.’
Alle woorden kwamen er snauwerig en haatvol uit. Ook de blik van Alexis veranderde niet terwijl ze praatte. Als ze dit vol wou houden en Deidara van zich af wou duwen, dan moest ze het met harde woorden en boze blikken doen, anders zou hij weten dat hij juist zat. Alsof hij dat nu al niet wist. Die woorden kwamen er heus niet uit als hij niet wist waarmee hij bezig was en dat beangstigde haar verschrikkelijk.
Sinds ze hier was leek het wel alsof steeds meer jongens tegelijk zich begonnen te bekommeren over haar. Nu was het te laat. De enige die ze nog echt zou toelaten was Kid, maar ook Sasori verdiende een plekje in haar hart. Alleen die twee. Ze kon het nu niet riskeren om nog meer mensen in haar hart te nemen. Ze zouden haar kwetsen en haar achterlaten, net zoals alle anderen al bij haar gedaan hadden.
‘Verder nog wat?’ Met een hand in haar zij keek ze Deidara zo bitchig mogelijk aan.

- Wauw, posten gaat goed vandaag! :3 -