Thinking.

Een meisje met rood haar en rode ogen liep over het grasveld. Haar blik stond emotieloos en haar gedachten waren bij haar vader. Wat was er toch aan de hand? Waarom hoorde ze stemmen? Wat was er voor wraak? Ze keek om haar heen en zuchtte even. Ze zette haar ergens neer onder een boom in de schaduw, beter dan de zon. Ze keek voor haar uit terwijl haar gedachten weer eens afdwaalden. Kort sloot ze haar ogen en opnieuw kwam haar vaders stem. Vitani, je zult iemand tegenkomen. Je kent hem, blijf bij hem. Hij zal je helpen zei deze. Vitani schrok en keek rond. Ze zuchtte diep. Wat bedoelde hij nu weer? Ze dacht even aan haar en een jongen. Ze vonden het fijn en werden beide getraind door haar vader. Ze waren zo'n goede vrienden. Vitani verzette de gedachte en hoorde iemand. Ze keek op en zag een jongen die ze vaag herkende..

[Ik&Antony]

Antony was blij dat hij weer op de academy was, blij dat hij eindelijk weer bij Celedë was. De jongste Desperado zoon wandelde rustig over het grasveld. Kort dacht hij aan dat ene meisje waarmee hij vroeger vaak mee trainde. Dat was in een van zijn jonge jaren, ze hadden één jaar samengetraind en dan werd hij getraind door zijn broers, en zo groeide hij uit tot een sterke krijger. Waar het meisje uithong wist hij niet en waar ze uithong al evenmin. Rustig kuijerde hij verder tot hij opeens een meisje zag staan, meteen bleef hij stilstaaan, hij herkende haar. Maar hij kon haar geen naam geven. Gedesoriënteerd bleef hij op zijn plek staan, starend naar het meisje. Zij leek hem wel te herkennen, maar hoe kon dit? Wie was dit meisje? Toen drong het helemaal tot hem door. Meteen kreeg hij gevoel in zijn benen en liep naar haar toe. 'V... Vitani?' Vroeg hij verbaasd haar hier te zien, hij glimlachte even en streek door zijn helder witte haren. Hij wist het vrijwel zeker dat dit Vitani was, meteen sloeg hij zijn armen om haar heen en gaf haar een korte knuffel maar liet haar vrijwel meteen weer los. Wat als hij zich vergist had? Wat moest dit meisje dan wel niet van hem denken?

Vitani keek naar de jongen en beelden kwamen in haar op. Stemmen van trainende kinderen schoot door haar hoofd. Zij die zijn naam riep. Ze keek hem aan en krabbelde meteen overeind. Haar rode ogen keken hem aan. Ze hoorde wat hij zei en knikte zacht. "Antony" zei ze zacht en voelde de knuffel. Ze glimlachtte en keek hem aan. "Jij bent groot en oud" zei ze plagend en keek hem aan. Zij was een beetje gegroeit. Ze keek even rond en dan weer naar haar oude vriend. "Dat is echt lang geleden" zei ze zacht en glimlachtte. Hij wist alles vast van haar vader, zij niet. Zij wist alleen dat hij dood was maar vermoord? Nee daar had ze nog nooit iets over gehoord. Ze zuchtte even en keek naar de grond maar al snel richtte ze haar rode ogen weer op Antony.

Antony keek het meisje aan en glimlachte even. "Antony" Met zijn naam uit te spreken bevestigde ze wat hij had gezegd. Kort grijnsde hij naar haar en wreef even over zijn kop en snoof. "Jij bent groot en oud" Zei ze op een plagende toon, meteen vertrok zijn gezicht enkele seconden maar dan kwam die grijns er weer op. 'En jij bent klein en slap.' Zei hij droogjes tegen haar. Hij wist dat haar vader dood was, over dat hij vermoord was had hij wel enkele dingen opgestoken maar echt geloven deed hij ze niet. De gehele tijd keek hij naar het meisje dat een van zijn beste vrienden was geworden in de loop van jaren, maar hun vriendschap was verwaterd. "Dat is echt lang geleden." De jongen knikte naar haar en snoof even. 'Inderdaad, veels te lang als je het mij vraagt. Gecondoleerd met je vader, hij was een groot man voor iedereen.' Zei hij tegen haar en legde zijn hand op haar schouder en keek haar bezorgd aan.

Vitani keek hem rustig aan en grinnikte. Ze keek even rond en dan weer naar hem. Hij was echt groot en dat was dan weer grappig omdat zij kleiner was. Ze hoorde de woorden en keek hem aan. "Slap? In je dromen. Mijn vader heeft ook mij getraint hoor" zei ze met een grijnsje en keek hem aan. Ze hoorde de woorden en knikte zacht. "Ach, het is gebeurt. Ik denk nog vaak aan hem maar ik kan de tijd niet terugdraaien" zei ze kalm en keek even naar zijn hand op haar schouder. Ze glimlachtte rustig en keek hem weer aan. Haar rode ogen iets vriendelijker dan daarnet.

Hij was blij dat ze eindelijk na al die jaren weer bij elkaar waren. "Slap? In je dromen. Mijn vader heeft ook mij getraint hoor" Kort plaatste hij zijn hand op haar wang en glimlachte. Het was raar hier zo weer te staan met haar. 'Ja, maar ik ben verder getraind door mijn broer. Oké we houden het op minder sterk, goed?' Zei hij tegen haar en grijnsde even speels. Rustig liet hij zijn arm zakken en kruiste zijn armen even. Eerlijk, als hij voor haar stond zag je haar niet meer staan. Grappig was dat. "Ach, het is gebeurt. Ik denk nog vaak aan hem maar ik kan de tijd niet terugdraaien." Daar had ze gelijk in maar toch. 'Toch Vitani, als ik iets voor je kan doen, je weet het hé. Ik sta er.' Hij besloot maar te zwijgen over zijn oudste broer die laatst overleden was, een van zijn andere broers was getrouwd, en de andere streden in de oorlog. Vitani kende elke broer van hem, maar of ze wist of ze nu nog leefde wist hij niet.

Vitani keek hem aan en glimlachtte. Ze voelde zijn hand op haar wang en keek hem aan. Haar rode ogen keken in de zijne. Ze glimlachtte lichtjes en hoorde wat hij zei. Ze grinnikte even. Ze antwoordde er expres ook niet op. Ze keek rond en dan weer naar hem. Ze hoorde wat hij zei en knikte even. "Ik weet het" zei ze rustig en grinnikte even. Ze dacht even aan zijn broers, ze kende hen maar... Waarom zag ze hun niet? Ze zaten toch vaak bij Antony? Ze twijfelde even of ze ernaar moest vragen. Ze keek even naar de grond en zweeg een lange tijd terwijl ze in gedachten verzonk.

Antony ademde even diep in en wreef door zijn ogen. Ja hij was moe, niet moeilijk na zo'n les van Savador. Plus hij moest hoognodig ook al weer naar Celedë toe, alles wat beter uitleggen en haar eindelijk eens goed vast nemen. "Ik weet het." Er viel een lange stilte na die woorden, een lange pijnlijke stilte, pijnlijk omdat hij door haar waarschijnlijk met haar vader in zijn hoofd zat en hij met zijn broer. Een van de krachtigste mannen die hij ooit gekend heeft. Beiden waren ze diep in gedachte verzonken en het leek alsof niemand er een eind aan kon maken. Antony richte zijn ijsblauwe ogen op de hemel die even blauw was als altijd, hij verlangde nu naar Celedë, maar het meest van al naar het bijzijn van zijn broeders en zijn familie.

Vitani keek rond en dan naar hem. Ze grinnikte even en ging weer tegen de boom aanzitten. Kort sloot ze haar ogen en de beelden kwamen voor haar. Weer van iemand tegenover haar vader die hem vermoordde. Was het iets dat gebeurd was? Was hij vermoord? Ze wist het niet maar ze zou er achter komen dat wist ze zeker. Ze keek rond en dan naar Antony met haar rode ogen. Het was stil en opnieuw verzonk ze in haar gedachten, de gedachten over haar vader..

PROFILE MAGICIAN

» Thinking
» Thinking
» Thinking about her~
» Thinking
» || Just thinking ||

Thinking.

Thinking.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen