Zuki wreef met haar handpalm over het ruwe oppervlak van een afgebrokkelde muur. Het was middag en de zon verwarmde haar heldere, bleke gezicht waardoor haar violette ogen extra opvielen. Ze zuchtte. De rust om haar heen voelde heerlijk. Het ging perfect samen met de mysterieuze sfeer die de ruïnes opriepen.
Er was altijd iets met deze plek wat Zuki's normaal zo opgewekte, extraverte zelf, kalm maakte.
Een zacht geluidje bij haar oor deed haar opschrikken. Zuki richtte haar blik glimlachend naar opzij en keek naar Apple, haar kleine, rode kitten, die de stilte zo wel welletjes vond.
“Oké, oké.” antwoordde ze lachend. Er verscheen een brede glimlach op haar gezicht. Voorzichtig pakte Zuki het zachte beestje van haar schouder en zette hem veilig in het gras. “Ga maar spelen, maar blijf bij me in de buurt.” sprak ze hem teder toe, maar ze hoefde eigenlijk niet bang te zijn dat Apple af zou dwalen, want hij bleef altijd aan haar zijde.
Zelf ging Zuki naast de kitten languit op haar rug in het gras liggen en staarde naar de uitgestrekte, blauwe lucht met de enkele overdrijvende wolken en de prachtige zon. Dit deed ze wel vaker.
Zachtjes neuriede ze daarbij een lied dat spontaan in haar opkwam. Het was een oud, Novaans wijsje wat haar altijd betoverend in de oren had geklonken. Het vertelde iets over het verleden van de planeten en werd standaard alle Novaanse kinderen aangeleerd. Het paste goed in het moment.
Apple's interesse leek er zelfs voor een ogenblik naartoe getrokken te worden. Hij nam zijn tijd om, met moeite, op Zuki's buik te klimmen en met een scheefgetrokken kopje naar haar blije gezicht te kijken. Maar al snel zag hij weer iets anders in de omgeving wat hem ook heel nieuwsgierig maakte, dus liet hij zich weer voorzichtig van Zuki afglijden.
Zuki was ondertussen aangekomen bij een belangrijk stuk in het lied en zong zelf een paar woordjes hardop, zacht maar duidelijk. Men had haar eens gezegd dat ze goed kon zingen, maar vaak was ze gek genoeg net iets te verlegen om dit ook in het openbaar te doen. Enkel als ze zich echt op haar gemak voelde, zong ze uit volle borst. Maar verder hield ze dit liever privé. De glimlach rond haar rozige lippen verbreedde zich iets toen de zon vanachter een wolk weer tevoorschijn kwam.

*Sasori*

Sasori had zin om naar de oude ruïne te sjokken omdat hij daar altijd een goed zich had op de zonsopgang, maar deze keer was hij te laat. Hij gromde wel wat in zichzelf. Hij liep naar een grasveldje en ging daar zitten. Hij genoot van de zon op zijn gezicht en hij glimlachte. Dan keek hij wat rond en zag hij een meisje met een kat. Die twee kwamen hem bekend voor “Ga maar spelen, maar blijf bij me in de buurt.” sprak ze de rode kitten teder toe. Sasori keek naar de kitten, dat was Apple! Maar dan moest dat... Zuki zijn! Hij grijnsde en hij stond zo snel mogelijk op. Dan rende hij naar Zuki en bekeek haar glimlachend "Hey lang geleden" zei hij met een grijns en hij streelde apple zachtjes achter zijn oren. Zuki zat daarnet te zingen en grinnikte "Nog altijd kan je heel mooi zingen. Erg als ik erbij kom zitten?". Hij zette zich voorzichtig naast Zuki neer en hij haalde uit zijn tas een snack, gemaakt door Mizuki. Hij begon ervan te eten en keek Zuki met een grijns aan "Ook iets? Mijn zus heeft ze gemaakt, als je je haar nog herinnert, Mizuki, en hopelijk herinner je mij ook nog". Hij lachte zachtjes en gaf haar een brownie gemaakt door Mizuki. Ze waren echt overheerlijk. Hij was nu in de wolken dat hij zijn oude schoolvriendin had gevonden. Zijn dag kon niet meer stuk.

Zuki sloot kort haar ogen en genoot van de warmte op haar huid. Maar plotseling ging er een korte tinteling door haar lichaam toen ze voetstappen vlakbij zich hoorde. Onopvallend opende ze één oog en tuurde ze nieuwsgierig naar de nieuwkomer die haar blijkbaar nog niet had opgemerkt. Ze zag enkel een silhouet, maar toch trok er een vlaag van herkenning door haar heen. Plotseling ontmoette haar ogen de zijne, maar pas toen de jongen haar tegemoet kwam zag ze wie het was. “Sasori!” riep ze blij als antwoord op zijn opmerking. Zuki ging razendsnel overeind zitten. Sasori, het was Sasori! Ze slaakte een kort gilletje.
Apple leek Zuki's oude schoolvriend ook te herkennen en genoot zichtbaar van de streling achter zijn oren. Niemand kon hem zo aaien als Sasori.
Bij Sasori's woorden over haar zangstem kon Zuki een lichte blos op haar wangen niet onderdrukken. Stiekem was ze vroeger een beetje verliefd geweest op hem, maar ze had het hem nooit verteld, bang dat ze hun vriendschap zou verpesten. “Tuurlijk, kom zitten!” zei Zuki toen snel om haar eerdere actie niet op te laten vallen. Ze klopte naast zich en keek hoe Sasori naast haar kwam zitten en iets uit zijn tas haalde. Een heerlijke, zoete geur drong haar neus binnen. Met een licht jaloerse uitdrukking en een bescheiden pruillipje op haar witte gezicht staarde Zuki naar Sasori en vooral naar de brownie, welke ze zich maar al te goed herinnerde. Ze pakte daarom de aangeboden brownie gretig met beide handen aan. “Dank je.” Voorzichtig, alsof het kleine meesterwerk anders in rook op zou gaan, nam ze een hapje. Nog altijd even heerlijk! Na nog drie hapjes liet ze de brownie voor een moment onaangeroerd. Haar violette ogen, die speels glansden in het licht van de zon, ontmoetten opnieuw die van Sasori. “Ja, ik herinner me je zusje, Mizuki, goed.” Ze wacht expres even voor ze verder sprak. Er vormde zich een ondeugende grijns op haar gezicht. “En jij..hm..” Zuki veegde haar rechterhand af aan het gras zodat hij weer chocolavlekkenvrij was en beroerde daarmee kort Sasori gezicht om hem nauwkeurig te onderzoeken. “Ja, ja..jij komt me ook wel ergens bekend voor.” Met moeite probeerde ze haar gezicht in de plooi te houden, maar het was duidelijk dat ze maar een grapje maakte. Hoe kon ze Sasori nou ooit snel vergeten? Langzaam trok ze haar hand weer terug en bleef ze Sasori aankijken. “Maar hoe heet je ook alweer? Sasori toch..? Ja, zo noemde ik je daarstraks tenminste.” Zuki kon zich even niet meer inhouden en grinnikte zachtjes voor ze nog een hapje van de overheerlijke brownie nam en haar ogen van Sasori afwendde.

"Sasori!" riep Zuki blij. Ze ging overeind zitten, razendsnel, haast onzichtbaar voor zijn oog. Ze slaakte een kort gilletje en Sasori begon te lachen "Zo blij me te zien?" Hij zag hoe ze begon te blozen bij zijn reactie "Geen rede tot blozen" zei hij met een grijns. Hij zag hoe ze de brownie gretig nam en hem naar binnen werkte "Jij bent nog niks verandert" zei hij al lachend. "Dank je" zei ze en Sasori knikte "Graag gedaan."
“Ja, ik herinner me je zusje, Mizuki, goed.” Ze wachte precies expres even voor ze verder sprak dacht Sasori. Er vormde zich een ondeugende grijns op haar gezicht. “En jij..hm..” Zuki veegde haar rechterhand af aan het gras zodat hij weer chocolavlekkenvrij was en beroerde daarmee kort Sasori gezicht om hem nauwkeurig te onderzoeken. “Ja, ja..jij komt me ook wel ergens bekend voor.” Ze maakte een grapje, dat zag Sasori zo. Hij begon te grijnzen en porde in haar zij "Oh! Hoe kan je me ooit vergeten zijn?". Hij begon te lachen en aaide Apple nog eens achter zijn oor. "Jup ik ben Sasori the one and only. Enig in zijn soort." Hij was inderdaad enig in zijn soort, niemand had zo'n rood haar als hij. Hij wreef door zijn haar wat het nog warriger maakte dan dat het al was. Hij keek weer naar Zuki die haar brownie op at. "Hopelijk smaakt het je.". Hij keek haar glimlachend aan.

Zuki vloog enkele centimeters de lucht in toen Sasori in haar zij porde. Ze moest moeite doen de brownie niet te laten vallen. “Hé!” piepte ze gespeeld verontwaardigd. Ze begon te grinniken. “Oké, oké, ik weet al wie je bent.” gaf ze lachend toe en ze wees naar Sasori's rode, warrige haar. “Hoe kon het ook anders?” Dat haar kon gewoon niet vergeten worden. Zuki nam met een spijtig gezicht het laatste hapje van de brownie. Haar hand maakte even een cirkelende beweging waardoor er kleine waterdruppels van het vochtige gras loskwamen en in haar bewegingen meegingen. Ze gebruikte dit om haar mond en handen helemaal schoon te maken. Toen ze klaar was, schoot ze de druppels één voor één weg vlakbij Apple waardoor de kitten er met grote ogen achteraan rende.
“Het was héérlijk.” verzuchtte Zuki zich als antwoord. Ze draaide zich weer half naar Sasori toe en keek hem glimlachend aan.“Wauw, het is echt lang geleden. Wat is er de afgelopen tijd met je gebeurd? En hoe gaat het nu met je?” vroeg ze hem toen met een nieuwsgierige toon in haar stem. Het was oprechte interesse. Nadat ze allebei van hun gezamelijke school vertrokken waren, had Zuki Sasori helemaal niet meer gezien of gesproken. Gek, want ze waren toen best goede vrienden geweest, dacht ze. Maar zo kon het lopen. Het was ook weer niet heel gek als een deel van die vriendschap Shadraans was en de ander Novaans. Die twee soorten mensen kwamen elkaar simpelweg niet vaak 'zomaar' tegen. Maar nu zaten ze weer op dezelfde school? Geweldig! Zuki hoopte alleen dat hun vriendschappelijke band met de jaren niet verdwenen was.. Zij was niet veranderd, maar kon Sasori nog wel net zo goed met haar opschieten als toen? Vond hij haar nu niet ineens irritant of vreemd? Zuki gaf toe dat ze niet zoals anderen was, met haar impulsieve acties en open karakter, maar kon dat als een probleem gezien worden? Ze hoopte maar van niet.. Ze zuchtte even onopvallend.

[als je het ergens niet mee eens bent (qua hun verleden enz.), moet je maar zeggen hoor. (:]

[Is helemaal in orde ^^]

“Hé!” piepte Zuki gespeeld verontwaardigd. Ze begon te grinniken. “Oké, oké, ik weet al wie je bent.” gaf ze lachend toe en ze wees naar Sasori's rode, warrige haar. “Hoe kon het ook anders?” Dat haar kon gewoon niet vergeten worden. Zuki nam met een spijtig gezicht het laatste hapje van de brownie. "Ja mijn haar is vrij uniek eigenlijk. Alle shadranen hebben zwart haar behalve ik haha". Sasori begon te lachen. Hij wist het, hij wist haar gevoelig plekje nog, gelukkig. Ze draaide zich weer half naar Sasori toe en keek hem glimlachend aan.“Wauw, het is echt lang geleden. Wat is er de afgelopen tijd met je gebeurd? En hoe gaat het nu met je?” vroeg ze hem toen met een nieuwsgierige toon in haar stem. "Ik ben gegroeid, mijn stem is zwaarder en tsja ik ben wat volwassener geworden.". Hij lachte om het laatste. Hij wou ook niet dat de band was verwaterd. Dat zou hij echt jammer vinden. "Alles gaat heel goed met me. Ik heb je alleen ONTZETTEND gemist. Na al die jaren... Zuki, hoe is het met jou?". Hij legde vooral nadruk op de ontzettend. Hij had haar inderdaad enorm gemist. Hij deed een enorm impulsieve reactie en hij knuffelde haar. "Oeps, sorry.." zei hij verontschuldigend en hij keek naar de grond "Ik heb toen die impulsiviteit van je overgenomen, het is er nog altijd". Hij moest weer lachen. Hij was zo gelukkig dat Zuki weer er was in zijn leven.

Zuki woelde even met haar hand door Sasori's haar en maakte het eigenlijk weinig warriger. “Ik vind het mooi, dat rode. Maar dat wist je al waarschijnlijk.” Zuki had vaak genoeg met een dromerige blik naar die mooie rode haren gestaard. Zulk haar had zij ook wel willen hebben. Daarbij hield ze niet echt van de kleur zwart als Novaan zijnde. Hoe lichter, hoe beter.
Toen Sasori begon te lachen, lachte Zuki automatisch mee. Zijn lach bleef aanstekelijk. Het was alleen lichtelijk veranderd, precies zoals Sasori zei. Het klonk zwaarder, mannelijker en zeker niet verkeerd! Maar onder die mannelijkheid kon Zuki nog altijd de jongen ontdekken die ze vroeger als een goede vriend en in het geheim als ietsje meer had beschouwd. De jaren hadden hem goed gedaan. "Alles gaat heel goed met me. Ik heb je alleen ONTZETTEND gemist.” hoorde ze Sasori zeggen.
Zuki's aandacht werd gewekt. Ze wilde net antwoorden op zijn daaropvolgende vraag, toen hij haar knuffelde. Haar hart maakte een sprongetje..gek... Sasori verontschuldigde zich ervoor, maar Zuki vond de knuffel verre van erg. Lachend knuffelde ze hem terug en drukte ze een vriendschappelijke zoen op zijn wang. “Mwáh.” Ze trok zich iets terug en keek Sasori met glimmende ogen aan. “Ach, zoals ik altijd zei: het leven heeft een beetje spontaniteit nodig! Dan kunnen wij er net zo goed zelf voor zorgen.” Even moest ze hier weer om grinniken, want de keren dat ze dit in het verleden tegen Sasori had gezegd waren meestal momenten waarop zij kattenkwaad wilde uithalen of in ieder geval op de één of andere manier de regels wilde breken en ze zo Sasori probeerde over te halen met haar mee te doen. Wat, tot haar genoegen, vaak was gelukt.
Zuki zuchtte eens diep. “Ik heb jou ook erg gemist." Maar ze was veel te blij om hieraan te denken, dus voegde ze er iets vrolijkers aan toe: "Hm, ik ben benieuwd of ik je nog steeds kan verslaan met armpje drukken..” fluisterde ze hem ineens met een uitdagende grijns toe. Zuki trok haar wenkbrauwen iets op en staarde in de mooie ogen voor haar.

Zuki woelde even met haar hand door Sasori's haar en maakte het eigenlijk weinig warriger. “Ik vind het mooi, dat rode. Maar dat wist je al waarschijnlijk.”. Hij grijnsde "Nee eigenlijk niet, maar een ding wist ik wel, dat je er graag met je handen in woelde". Zuki lachte met hem mee, net zoals vroeger. Zuki was nog steeds dezelfde, het meisje waar hij vroeger zo enorm close was. De enigste die hem zo open zag, zo vrolijk, zo gelukkig. Hij dacht aan de tijd dat ze kattenkwaad uithaalden en toen hoorde hij haar befaamde zinnetje: “Ach, zoals ik altijd zei: het leven heeft een beetje spontaniteit nodig! Dan kunnen wij er net zo goed zelf voor zorgen.” Even moest hij hier om lachen, telkens probeerde ze hem te overhalen mee kattenkwaad uit te halen. Modder gooien naar de medeleerlingen, een stinkbom maken met als substantie rotte eieren van 2 jaar oud en dan in de lokalen gooien. Man dat stonk. Hij kreeg er tranen van in zijn ogen van het lachen "Weet je nog dat we eens 2 jaar oude eieren hadden bewaard om te zien wat dat gaf als je ze in een lokaal smeet?". Hij grinnikte, een van zijn geslaagde grappen ooit. Zuki had hem geknuffeld en een zoen op zijn wang gegeven en hij bloosde lichtjes. Dan zei ze "Hm, ik ben benieuwd of ik je nog steeds kan verslaan met armpje drukken..” fluisterde ze hem ineens met een uitdagende grijns toe. "Nee zowiezo niet" zei hij met een grijns en hij keek naar zijn armen. Ze waren nog altijd vrij dun maar hij wist zeker dat hij haar zou verslaan. Hij grijnsde met de seconde breder.

Zuki proestte het uit van de lach door de herinnering aan Sasori's geniale plan met de rotte eieren. “Ah gatver. Ik kan die geur nog zo voor me halen.” Ze trok een vies gezicht en lachte. “Net als het gezicht van Master Bhran trouwens.” Zuki vormde kort een overdreven paniekerige uitdrukking op haar gezicht om de leraar te imiteren. “Beste grap ooit. Hoewel ik het verven van Miss Lavinia's poedel ook nog steeds geweldig vind.” Ach ja..nu pas realiseerde Zuki zich eigenlijk wat voor schade hun duo anderen had aangericht, maar het was nooit blijvend; Fifi, de poedel, was enkel paars geworden door uitwasbare verf en..oh wacht, nee de stank van de rotte eieren scheen overigens niet verwijderbaar te zijn. Daarom was het natuurlijk één van de beste grappen geworden. “Wat waren we erg eigenlijk..” giechelde Zuki met haar hand voor haar mond. Maar ze kon niet stoppen met lachen. Tegelijk besefte ze dat ze Sasori nog veel erger had gemist, dan ze had gedacht.
“Dus jij denkt dat je me nu kan verslaan, begrijp ik?” opperde Zuki als reactie op Sasori's antwoord over het armpje drukken. “Kom maar op dan, jochie, ik hak je nog steeds in de pan!” Stilletjes had Zuki er geen enkel vertrouwen in dat ze zou kunnen winnen van deze volwassenere Sasori, maar wat maakte het uit? Had hij mooi de kans om eens echt zijn mannelijkheid te tonen. Bevestigend stroopte Zuki haar mouwen op en zette ze haar elleboog stevig op haar been. Haar hand stak ze naar Sasori uit en haar ogen bleven in de zijne hangen terwijl ze hem grijzend aankeek.

Zuki proestte het uit van de lach door de herinnering aan Sasori's geniale plan met de rotte eieren. “Ah gatver. Ik kan die geur nog zo voor me halen.” Ze trok een vies gezicht en lachte. “Net als het gezicht van Master Bhran trouwens.” Zuki vormde kort een overdreven paniekerige uitdrukking op haar gezicht om de leraar te imiteren. “Beste grap ooit. Hoewel ik het verven van Miss Lavinia's poedel ook nog steeds geweldig vind.”
"Oke de poedel was ook wel geniaal al had ik groen nog leuker gevonden". Sasori grijnsde breed en hij knikte "We waren inderdaad erg. Maar tsja ik ben nog steeds erg hoor". Hij moest weer even lachen. “Dus jij denkt dat je me nu kan verslaan, begrijp ik?” opperde Zuki “Kom maar op dan, jochie, ik hak je nog steeds in de pan!”.
"Wat een vertrouwen!" zei hij met een extreem brede grijns en hij nam haar hand vast. Hij keek haar grijnzend aan en zei "drie twee een... start". Hij begon te duwen en hij duwde zo hard hij kon haar hand richting het gras. Hij was daarvoor er zelfs voor gaan liggen. Hij keek Zuki aan en grinnikte "Ik ben opgegroeid, ik ben niet meer zo zwak als vroeger. Ik heb getraind". Hij moest lachen maar hij verslapte zijn greep niet.

Zuki greep Sasori's hand stevig beet toen hij haar hand pakte. Ze was misschien lang niet sterk als hij, maar zeker niet slap. Werken in een garage vergde nou eenmaal de nodige spieren! Zij kon inmiddels net zo hard werken als haar broers.
Zuki voelde gelijk na het woord 'start' al dat ze dit ging verliezen en dat het niet al te lang zou duren, maar ze was geen opgever. Dapper duwde ze daarom zo hard als ze kon terug, niet dat het veel uitmaakte; haar hand ging langzaam maar zeker naar het gras. Kleine, bijna onzichtbare druppeltjes zweet stonden op haar voorhoofd. “Zo, dus je hebt getraind?” herhaalde Zuki met trillende stem -door de inspanning- een deel van Sasori's woorden. Langzaam trok er een onheilspellend grijnsje over haar gezicht. Maar zij had ook getraind, alleen dan niet zoals Sasori bedoelde.. Onopvallend nam Zuki met haar magie het licht van de zon in zich op en zette dit om in kleine stroomstootjes die ze via haar hand naar Sasori's lichaam overbracht. Het zorgde ervoor dat haar hand weer verder van het gras verwijderd werd. De stootjes hadden namelijk een verlammend effect, het was niet groot, maar het was iets.
Tja..wie niet sterk is, moet slim zijn! Eens kijken hoe Sasori hierop zou reageren, bedacht Zuki zich grijnzend.

“Zo, dus je hebt getraind?” herhaalde Zuki met trillende stem. Sasori grijnsde tot hij de stootjes voelde. Hij grinnikte "Valsspeelster wacht maar". Hij begon met zijn tweede hand snelle vingerbewegingen te doen en een mini popje begon mee aan haar arm te trekken terwijl Sasori duwde. Sasori begon niets meer te voelen in zijn hand en dat deed hem zwaar vreemd opkijken. Hij zat met zijn andere hand snelle vingerbewegingen te doen om de pop harder te doen laten trekken "Wie niet sterk is moet slim zijn zeker? Ik ben beide haha". Oke dat was een domme opmerking. "Sorry domme opmerking" zei hij en hij duwde met het laatste beetje gevoel een beetje aardmagie in zich en zijn hand werd steen, gelukkig was dat maar voor even. Hij grijnsde en duwde met zijn laatste armmacht. Hij wreef de zweetdruppels van zijn hoofd "Ah ja ik moest je al jaren geleden iets bekennen eigenlijk" zei hij nogal beschaamd en hij stopte met drukken. Hij keek Zuki aan en liet zijn hand weer normaal worden "én we zijn beiden even sterk deal?" Hij grijnsde en hij zette zich weer in kleermakerszit. Hij wreef over zijn hand om het weer gevoel te laten hebben en hij keek weer naar Zuki "Dus wil je mijn bekenning weten?".

Zuki moest zachtjes grinniken om de term 'valsspeelster'. Ach, zij zag het meer als zelfverdediging, maar Sasori had natuurlijk gelijk. Met een blik die een deel ongeloof en een deel verwondering toonde gingen haar ogen naar het kleine poppetje. Die herinnerde ze zich nog wel. Voor zijn kleintje, was hij best sterk. Dat herinnerde ze zich niet. Blijkbaar had Sasori dus ook niet alleen zijn lichaam getraind. Er flitste in een seconde een beeld voorbij van Sasori terwijl hij trainde. Ze kreeg er een droge keel van en een vreemde kriebel in haar buik. Nee, focus! Riep ze zichzelf tot orde. Door de afleiding had Sasori de kans gezien zijn hand in steen te veranderen. “En wie is hier nou een valsspeler, hm?” merkte ze lachend op. Zijn 'domme' opmerking deed Zuki alleen maar harder lachen. Er zat een kern van waarheid in. Zuki hijgde. Goed, ze moest er rekening mee houden dat haar hand elk moment op de grond kon belanden en dan zou zij officieel de verliezer zijn. Als Zuki ergens niet tegen kon was het verliezen, maar het zou wel oprecht en onvermijdelijk zijn. Maar net op het moment dat het zover zou zijn, stopte Sasori met drukken. Zuki hield ook haar hand stil.
"Ah ja ik moest je al jaren geleden iets bekennen eigenlijk" zei Sasori ineens tegen haar.
Zuki trok haar hoofd iets scheef en keek hem met grote ogen aan.
"én we zijn beiden even sterk deal?" voegde hij eraan toe, maar Zuki schudde haar hoofd.
“Nee, dat is niet waar. Als ik niet mijn magie had gebruikt, had jij zeker gewonnen. Maar er komt nog wel een keer een eerlijke revanche.” Ze glimlachte licht, maar de spanning viel op haar gezicht te lezen. Wat wilde Sasori bekennen? En waarom kwam hij daar nu precies mee aanzetten? Was het iets schokkends of juist niet? Daarom antwoordde ze, niet iets te nieuwsgierig, op zijn vraag. “Ja, vertel, vertel!” Ze leunde ietwat samenzweerderig naar hem toe. “Zeg!” Ze lachte zacht.

“Nee, dat is niet waar. Als ik niet mijn magie had gebruikt, had jij zeker gewonnen. Maar er komt nog wel een keer een eerlijke revanche.” Ze glimlachte licht, maar de spanning viel op haar gezicht te lezen. Hij keek haar met een glimlach aan
Sasori begon zachtjes zijn verhaal "Ik zag je vroeger niet alleen als een vriendin..." Hij glimlachte en bloosde een beetje "Ik was vroeger verliefd op je." Hij was blij dat het er uit was. Hij had het haar nooit durven bekennen. Maar nu moest het er wel uit. "Het is al lang geleden maar ik moest het ooit wel eens zeggen.". Hij wreef zenuwachtig door zijn haar en hij keek naar Zuki. Hij had het juist bekent van zijn crush op haar vroeger. Hij begon dan op zenuwachtige toon te lachen.
Hij wist het nog goed, ze aten samen lunch en hij voelde die vreemde kriebelingen in zijn buik. Hij voelde zich zo goed en gemakkelijk bij haar. Maar toch had hij het nooit durven zeggen vanwege dat hij enorm veel schrik had voor twee dingen. Punt 1: afwijzing, punt 2: de vriendschap te schaden. Daarom hield hij het geheimpje voor zich, alleen Mizuki wist ervan. Hij keek beschaamd naar de grond. Hij had gewoon het lef niet gehad om het ooit te zeggen. Het was gewoon te moeilijk geweest. Hij kreeg weer die vreemde kriebelingen in zich toen hij naar Zuki keek. Was het dan nooit opgehouden? Dat deel hield hij voor zich. Hij keek haar aan en wachte op haar reachtie.

Zuki luisterde gespannen toen Sasori begon met zijn verhaal. Haar handen waren ineen geslagen en de vingers verstrengeld. Zo kon ze hard knijpen mocht dat nodig zijn, om eventuele andere acties tegen te houden. Bij de bekenning leek het alsof Zuki's hart een slag oversloeg. Wat?! Ze voelde hoe haar ademhaling onregelmatiger werd. Het sloeg natuurlijk nergens op dat ze zo reageerde, want het was allemaal verleden tijd.. Toch? Maar ze kon zichzelf niet goed houden. Toen het hoge woord er eindelijk uit was, moest Zuki moeite doen niet ter plekke flauw te vallen. Sasori verliefd op háár.. Dat had ze nooit gedacht! Natuurlijk, ze hadden een erg goede band en Zuki was in het geheim stapelgek op Sasori geweest, maar dat het wederzijds was kon ze maar moeilijk beseffen. Zoiezo dat iemand verliefd op haar zou zijn, voelde vreemd. Zenuwachtig begon Zuki aan een lok van haar roze haar te frunniken. Nu leek Sasori een antwoord van haar te willen, zo keek hij haar aan, maar wat moest ze hierop zeggen? Tja..ze wist wat ze moest zeggen, maar kon ze het ook? Al die jaren..
Uiteindelijk haalde ze eens diep adem. Kom op: ze had weleens voor hetere vuren gestaan, hoewel..zo leek het nu even niet. “I-ik..” begon ze stotterend. Het zelfverzekerde, open meisje had voor even plaatsgemaakt voor een uitermate verlegen en stotterend meisje. Dat hielp niet echt. Weer haalde ze adem. “Ik..ik ben ook verliefd op jou.” verzuchtte ze zich tenslotte. Ineens realiseerde ze zich wat ze had gezegd. Haar ogen werden groot. Oeps, verkeerde zin! “I-ik bedoel natuurlijk: ik wás ook verliefd op jou.” verbeterde ze zichzelf snel. Haar hoofd was ondertussen net zo rood geworden als Sasori's haar. Zo, bij haar was ook het hoge woord eruit. Misschien minder mooi en niet in één keer, maar ze had het gezegd! Zuki had niet voor mogelijk gehouden dat ze dat kon.. Nu was het haar beurt om Sasori verwachtingsvol aan te kijken. Haar hart klopte ondertussen als een gek en ze voelde het zweet lang haar rug lopen.

"Het was gewoon, je bent geweldig, nu nog steeds, je bent er zelfs mooier op geworden" zei Sasori en hij glimlachte. Hij keek haar geschrokken aan toen ze opeens enorm verlegen en begon te stotteren. “I-ik..” begon ze stotterend. Het zelfverzekerde, open meisje had voor even plaatsgemaakt voor een uitermate verlegen en stotterend meisje. Dat hielp niet echt. Weer haalde ze adem. “Ik..ik ben ook verliefd op jou.” Zijn ogen werden nog groter dan dat ze al waren en hij keek hoe rood ze werd. Even rood als zijn haar, bij hem juist hetzelfde, tussen zijn hoofd en zijn haar was al haast geen onderscheid meer te maken. “I-ik bedoel natuurlijk: ik wás ook verliefd op jou.” verbeterde ze zichzelf snel. Sasori keek naar de grond, maar de rode gloed op zijn hele hoofd bleef "Hoe je wandelde, het deed mijn hart sneller slaan, je stem, maakte me helemaal gek. Je glimlach, ik smelte daarvoor." Ze was niet meer verliefd op hem, dus dat hij nog steeds verliefd op haar was, hield hij achterwegen, zoals altijd de laffaard uithangen, op liefdesvlak was hij de laffaard. Zuki was de eerste crush die hij had gehad, en die was nooit meer weggegaan. Net zoals Zuki klopte zijn hart gelijk een gek en hij moest moeite doen om niet in het zweet uit te barsten. Hij slikte en zag hoe Zuki hem verwachtingsvol aankeek, dat maakte het er alleen nog maar erger op. Hij haalde met een trillende hand zijn zakdoek tevoorschijn en veegde zijn voorhoofd droog.

Zuki opende haar mond een stukje, maar kon alleen een zacht, verbaasd geluidje uitbrengen. De manier waarop Sasori haar nu beschreef, maakte dat zij zich zowel zenuwachtig als geweldig voelde. Ze was bang dat haar hart uit haar borstkas zou klappen. Iets in Sasori's woorden deed een belletje bij haar rinkelen. Zoals dat hij zei dat ze er zelfs nog mooier op was geworden en zijn houding die hij nu had... Vreemd. Maar kon het misschien zijn dat hij..nog steeds gevoelens voor haar koesterde? Nee, dat was onmogelijk. Ze hadden elkaar zolang niet meer gezien.. Aan de andere kant voelde Zuki de vlinders vrolijk rondvliegen in haar buik, stond haar hele lichaam op instorten door hem en dacht ze tegelijkertijd de hele wereld aan te kunnen..
Toen gebeurde er iets wat Zuki moeilijk kon beschrijven voor zichzelf: haar impulsieve zelf nam ineens, van de ene op de andere seconde, de overhand waardoor Zuki zich langzaam maar zeker voorover boog richting Sasori. Hij veegde zijn voorhoofd droog. Zij legde haar linkerhand op zijn wang. Er ging een tinteling door haar heen bij de aanraking van zijn huid. En nog geen seconde later vonden haar rozige lippen de zijne. Een stortvloed aan emoties en gevoelens stroomde door haar heen samen met een flinke hoeveelheid adrenaline en onzekerheid. Zuki kuste Sasori kort maar hartstochtelijk op te mond. Hierna trok ze zich weer terug en bleef ze verdwaasd zitten, zich niet geheel beseffend wat ze net had gedaan. Maar langzaam begon het te bezinken: ze had net haar vroegere beste vriend na jaren van verlangen eindelijk vol op de mond gekust, terwijl ze niet eens wist of hij dit wilde. Ze voelde geen spijt, maar de angst viel te zien in haar ogen. “Sorry..” mompelde ze toen terwijl ze haar hoofd van Sasori weg draaide. Ineens voelde ze tranen prikken in haar ogen. Wat had ze gedaan?! Natuurlijk vond Sasori haar niet meer leuk, dat was vroeger! En nu ze elkaar eindelijk weer teruggevonden hadden, zou zij het met één zoen verpesten?! “Ik ben ook zo dom..” fluisterde Zuki met trillende stem. Ze stond op het punt in huilen uit te barsten, maar ze hield zich in. Zo zou ze het Sasori alleen maar moeilijker maken om haar de waarheid te zeggen, en die waarheid was waarschijnlijk dat die gevoelens van vroeger er simpelweg niet meer waren... Natuurlijk.Stom, stom, stom!

Alles gebeurde zo snel. Een verbaasd geluidje van Zuki en dan volgde een kus. Zuki kuste hem gewoon volop op de mond. Als Sasori's ogen er konden uitvallen hadden ze dat nu gedaan. Zijn hoofd zo rood als zijn haar én zelfs nog erger. Hij keek haar verdwaasd aan en voelde nog steeds haar lippen op de zijne. Zijn hart maakte constant sprongetjes en hij bleef als verlamde zitten. Hij trilde over zijn hele lijf. Wat was er nou met hem? Hij kreeg voor het eerst in zijn leven tranen in zijn ogen. Tranen van geluk. “Sorry..” mompelde ze toen terwijl ze haar hoofd van Sasori weg draaide. Hij kon niets doen. Hij beefde te hard. Het enigste wat hij deed was dichter bij haar gaan zitten. “Ik ben ook zo dom..” fluisterde Zuki met trillende stem. Sasori hoorde het, ze zou gaan huilen. "Nee niet doen" zei hij met een beverige stem en hij keek Zuki aan. Yes hij kon tenminste er al een serieuze zin uitkrijgen zonder te stotteren... Hoewel... "D-die kus... M-m-meende je dat?". Hij zat nu enorm dicht bij haar en hij keek haar met een beverige glimlach aan, Zuki zou merken hoe hard hij zat te trillen. Hij was overdondert door haar. Ze had nog altijd gevoelens voor hem. Hij kreeg een bredere en bredere glimlach op zijn gezicht. Maar woorden kon hij echt moeilijk vinden. Hij was... Gelukkig? Gelukkig! Ja dat was het! Alleen nog 4 maal zo erg. Hij bracht zijn hand naar haar kaak en draaide haar hoofd naar hem toe. Hij vreegde haar tranen weg. Hij wist helemaal niet hoe hij dit moest doen. Moest het gewoon de lippen op de lippen? Of was er meer aan verbonden? Hij deed hetgene wat hij dacht dat goed was. Hij sloot zijn ogen en... BANG... Hij kuste Zuki terug.

(Sasori Shock let niet op het bloed dat hoort er niet bij :3)

Zuki veegde met één hand langs haar vochtig geworden wangen. Ze onderdrukte een snik. Maar toen werd ze afgeleid door iets in haar ooghoek. Vanonder haar lange wimpers keek ze naar opzij en zag ze hoe Sasori dichterbij kwam. Oh nee, hij kwam haar toch niet troosten? Dat zou het alleen maar erger maken.. Ze voelde zijn warmte al vanaf hier en het verlangen naar hem werd daardoor alleen maar groter. Maar er gebeurde iets anders. Eerst merkte ze het trillen op. Zuki voelde zich schuldig, had ze hem zo laten schrikken? Zijn woorden maakten echter eerder verbazing bij haar los. Of ze het meende van de kus? Natuurlijk! Maar in plaats van dit uit te roepen hield ze zich in. “Ja, ik meende het. Blijkbaar zijn mijn gevoelens voor jou toch niet..weg.” Het was mooi dat ze een normale zin kon fabriceren, maar het kwam er wel half snikkend uit. Plotseling voelde ze zijn hand op haar kaak. Wat deed hij?
Nu draaide Zuki haar hoofd helemaal naar Sasori toe om hem diep in de ogen te kunnen kijken. Wat ging er gebeuren? Wat was er aan de hand? Ze begreep het niet. Dit leek totaal niet op de afwijzing die ze verwacht had! Haar hart ging weer sneller slaan. Zuki kreeg geen genoeg van Sasori's streling over haar wangen, ook al was het misschien alleen om haar tranen te drogen. Het voelde alsof het zo hoorde te zijn. Toen gebeurde het, eindelijk: Sasori kuste haar! Het duurde even voor Zuki het besefte, maar toen sloot ze haar ogen en drukte ze zichzelf wat onzeker tegen hem aan. De warmte van hun lichamen vloeiden samen. Zuki kuste hem terug en sloeg haar armen om zijn hals, niet helemaal wetend hoe dit moest, maar het voelde tenminste goed.
Apple zat ondertussen met de grootste verbazing naar de twee te kijken. Net als hen had hij geen idee wat er zojuist in werking was gezet en wat er nu gebeurde. Zijn kleine kopje hing scheef terwijl hij met grote ogen naar de mensen keek.

Zuki snikte en Sasori had zelf tranen in zijn ogen. Hij kon het niet geloven. Altijd de emotieloze Sasori was weg. Hij legde zijn hoofd op haar schouder en begon te snikken. Alles gebeurde zo snel. Zijn slechte jeugd, zijn enige lichtpuntjes, Zuki en Mizuki. Hij liet de tranen vloeien. Na al die jaren van opkropping kon hij het niet meer inhouden. Hij hield een zakdoek voor zijn ogen en hij kromp ineen. "S-sorry." zei Sasori vrij onduidelijk. Hij haalde diep adem en veegde zijn tranen af. "Ik... ik heb me in geen jaren zo goed gevoeld en mijn emoties zo getoond. Je kent me wel de vrij ongelukkige Sasori van vroeger die bijna nooit kon lachen." Hij keek naar Zuki, ze zou het zich vast wel herinneren. Hij lokte apple naar hem met een lekker snackje dat hij had bewaard voor hem. Hij legde het op de grond en hij keek weer naar Zuki. Hij kon weer glimlachen. Zijn ogen schitterden voor het eerst en ze hadden geen doffe uitstraling niet meer. Hij gaf haar nog een kus en hij knuffelde haar "Je had een afwijzing verwacht hé?" vroeg hij met een zachte stem. Hij wou haar niet loslaten op dit moment. Ze was te kostbaar voor hem, al jarenlang. Hij dacht aan het moment 5 jaar geleden dat ze bijna hadden gekust. Maar hij was blij dat het nu wel was gelukt. Hij droomde helemaal weg. Hij wist inderdaad niet wat er zojuist in werking was gezet maar het was gelukkig allemaal positief.

Zuki schrok niet toen Sasori begon te huilen. Ze wist iets van zijn verleden en over hij zich nu moest voelen, want zij voelde zich waarschijnlijk hetzelfde. Teder sloeg ze een arm om hem heen en trok ze Sasori dicht tegen zich aan terwijl ze zijn rode haren liefdevol streelde. “Je hoeft je niet te verontschuldigen.” suste Zuki hem met honingzoete stem. Haar hart stroomde over van geluk en liefde. Ze wou dat dit moment voor eeuwig zou duren, dat ze zo samen zouden blijven zitten, in elkaars armen verstrengeld. Zuki luisterde aandachtig naar wat Sasori te zeggen had en reageerde erop toen hij uitgepraat was. “Nee, ik zag je niet op die manier, dat heb ik nooit.” Zuki tilde voorzichtig Sasori's kin op en drukte een klein kusje precies op het puntje van zijn neus. “Weet je onze eerste ontmoeting nog?” Het was een dag die Zuki in ieder geval nooit zou willen vergeten. Het was een vreselijke en tegelijkertijd prachtige dag geweest. Zuki en Sasori waren nog best jong en Zuki was vijf dagen eerder net nieuw op school gekomen. Het bleek al snel dat ze anders was dan de anderen, in negatieve zin. De meeste kinderen waren van Shadraanse afkomst en vonden het idee van een Novaanse in hun midden zoiezo al niks, daar kwam nog bij dat Zuki qua karakter totaal niet bij hen paste. Ze was vrolijk, open en deelde graag haar gedachtes en gevoel met haar omgeving. Ze werd zelfs zo erg gewalgd, dat de klas haar pestte. Behalve een paar, waaronder Sasori.
Die middag liep Zuki alleen naar huis, in de regen. Ze voelde zich diep ongelukkig, maar wilde het absoluut niet laten merken aan haar familie die al zoveel had moeten meemaken. Een groepje uit de klas wachtte haar op aan het einde van de straat bij de school. Het gebeurde allemaal zo snel... De klappen en schoppen.. Zuki lag hulpeloos op de grond en kermde van de pijn, maar daar was hij ineens: Sasori! Hij was haar redder. Vanaf die dag waren ze bevriend geraakt en had niemand Zuki ook maar een haar durven krenken. Zuki slikte moeizaam, maar glimlachte. Ze keek Sasori aan met heldere ogen die glommen van ingehouden tranen. “Ik ben je altijd blijven zien als de moedigste en liefste jongen die ik ken en iemand met een groot hart, maar die net als ik gewoon niet altijd begrepen wordt. Maar ik begrijp je..” Zuki wachtte even en grinnikte. “En ik heb je vaak genoeg horen lachen.” weer lachte ze door een andere herinnering. “Weet je nog dat Pricuna je leuk vond?” Pricuna, het mooiste meisje van de klas was een soort stalker van Sasori geweest die helaas de liefde toen niet had beantwoord, tot genoegen van Zuki die overliep van jaloezie. Dit biechte ze dan ook eindelijk op: “Ik ben nog nooit zo jaloers geweest, moet ik zeggen.” ze grijnsde en keek Sasori aan. Zuki werd nog blijer toen Sasori haar weer kuste en knuffelde.
Ze plaatste zuchtend haar hoofd op zijn borst en keek op naar zijn gezicht. “Ik had inderdaad een afwijzing verwacht..” bevestigde ze uiteindelijk met treurige stem, maar glimlachte al snel weer omdat ze ongelijk had gehad. Het was, dacht ze, de eerste keer dat ze echt oprecht blij was dat ze ongelijk had. “Ook had ik dit niet durven dromen.” voegde ze er zwijmelend aan toe, maar een kleine grijns verscheen. “Hm, maar sinds wanneer ben jij eigenlijk zo..romantisch, Sasori Danna?” dacht ze hardop en porde ze Sasori plagerig in zijn zij, benieuwd naar zijn reactie.

(again, als iets niet goed is, hoor ik het wel (: )

“Je hoeft je niet te verontschuldigen.” suste Zuki hem met honingzoete stem. Sasori keek op en glimlachte "Ik ben nog steeds dezelfde puppetmaster." zei hij zachtjes. “Nee, ik zag je niet op die manier, dat heb ik nooit.” Zuki tilde voorzichtig Sasori's kin op en drukte een klein kusje precies op het puntje van zijn neus. “Weet je onze eerste ontmoeting nog?”. Hij knikte "Jouw eerste dag op school was een hel, ik herinner het me goed. Je was anders dan de anderen, een novaan maar ik weet goed genoeg dat ik je het prachtigste meisje vond van heel de school. Dan in de middag. Je was alleen. Je werd geschopt en geslagen, waaronder een iemand hier op school zit die jou ook pijn heeft gedaan, maar hij is een wood magician. Deidara is hier ook. De ex van mijn zus. Argh ik haat hem. Ik heb ze verdreven door een simpel ding te doen. Hem bevestigen met mijn chakradraden. Ik had complete controle over Deidara, de leider van de troep en ik liet hem het werk doen voor mij. Sindsdien hadden ze allemaal bang van me. Behalve Deidara hij zint nog steeds op wraak."
“Ik ben je altijd blijven zien als de moedigste en liefste jongen die ik ken en iemand met een groot hart, maar die net als ik gewoon niet altijd begrepen wordt. Maar ik begrijp je..” Zuki wachtte even en grinnikte. “En ik heb je vaak genoeg horen lachen.” weer lachte ze door een andere herinnering. “Weet je nog dat Pricuna je leuk vond?”. Sasori knikte, hij huiverde bij de gedachte aan dat stalker mens "Ja dat mens dat iedereen prachtig vond maar ik aartslelijk.". Hij lachte en keek dan weer naar Zuki met grijns "Was je jaloers? Kom ik geef je nog een knuffel. En trouwens dat mens heeft me nog maanden liggen stalken. Brrr... Ik krijg de koude rillingen bij de gedachte aan haar.".
“Ik had inderdaad een afwijzing verwacht..” bevestigde ze uiteindelijk met treurige stem, maar glimlachte al snel weer. Sasori wreef zachtjes door haar haar. “Ook had ik dit niet durven dromen.” voegde ze er zwijmelend aan toe, maar een kleine grijns verscheen. “Hm, maar sinds wanneer ben jij eigenlijk zo..romantisch, Sasori Danna?” dacht ze hardop en porde ze Sasori plagerig in zijn zij, en hij lachte, ze wist dat hij er niet tegen kon als je in zijn zij porde. "Ik wou je al lang zo op een date nemen. Weet je nog? Mijn blunder etentje? Oh man ik heb zo gefaald toen. De aardappelen laten aanbranden en dan nog eens het gasvuur in brand laten vliegen." Hij moest lachen om zijn blunder van vroeger toen hij Zuki op een etentje wou trakteren.

Zuki schrok bij de naam Deidara. Was hij hier? Zuki haatte mensen niet snel, maar haar gevoel jegens Deidara kwam aardig daarbij in de buurt. Ze huiverde. Maar haar huivering ging over in blozen toen ze terugdacht aan Sasori's woorden over haar. Hij vond haar dus mooi, echt mooi.. Niemand had dat ooit tegen haar gezegd. Het voelde geweldig, maar alles voelde geweldig nu.
Maar Apple voelde zich eerder achtergesteld dus maakte hij zijn belangrijke aanwezigheid weer duidelijk door op Zuki's schoot te klimmen en spinnend tussen haar en Sasori op zijn rug te gaan liggen.
“Hoi, lieverd. Ja, ik hou ook van jou.” sprak Zuki de kitten liefdevol toe en streelde zijn zachte kopje. Het diertje leek naast aandacht ook te zoeken naar nog een heerlijke snack van Sasori. Dat was wel wat anders dan dat standaard kittenvoer wat Zuki hem gaf.
Zuki richtte haar blik weer op Sasori en werd geknuffeld. “Ik moet vaker jaloers zijn!” constateerde ze enthousiast.
Eindelijk kreeg ze antwoord op haar eerdere vraag. Beelden van het etentje lang geleden flitsten door haar hoofd. Het deed haar breed glimlachen. “Ah, ja ik weet het nog. Ik kwam de keuken binnen en kreeg een rookwolk in mijn gezicht.” Ze giechelde speels. “Ik gelijk mijn geweldige waterkrachten gebruiken natuurlijk om de boel te blussen, wat ook behoorlijk faalde.” Zuki kon voor een moment niet stoppen met lachen. “Mijn chef-kok! Maar ik vond het ook zooo schattig en lief van je.” Haar violette ogen keken Sasori onderzoekend aan. “Pff..en ik was nog wel zo naïef om te denken dat dat allemaal puur vriendschappelijk bedoeld was.” Haar hand streek één maal zacht over zijn borst terwijl Zuki Sasori verleidelijk aankeek. Langzaam bracht ze haar mond vlakbij zijn oor. “Maar weet je wat ik echt wil..” voor ze verder ging streken haar lippen langs zijn kaaklijn en hals. Toen trok ze zich plotseling terug en maakte zich los van hem. Ze klapte verrukt in haar handen en sprong lenig overeind (nadat ze de kitten eerst veilig in het gras had gezet natuurlijk). “Ik wil weleens zien hoe jouw magie zich heeft ontwikkeld..in een duel. Durf je dat? Tegen mij?” Zuki plaatste haar handen in haar zij en keek Sasori met een bepaalde trots aan. “Zie dit maar als de revanche voor het armpje drukken.” voegde ze er opgewekt aan toe. Ze zei er niet bij dat ze nog iets wilde, heel graag wilde: hem. Wie weet kon hij dat zelf wel uitvinden..

. “Ah, ja ik weet het nog. Ik kwam de keuken binnen en kreeg een rookwolk in mijn gezicht.” Ze giechelde speels. “Ik gelijk mijn geweldige waterkrachten gebruiken natuurlijk om de boel te blussen, wat ook behoorlijk faalde.” Zuki kon voor een moment niet stoppen met lachen. “Mijn chef-kok! Maar ik vond het ook zooo schattig en lief van je.”. Sasori glimlachte "Ik ben zo onhandig op dat vlak". Hij begon te lachen. “Pff..en ik was nog wel zo naïef om te denken dat dat allemaal puur vriendschappelijk bedoeld was.”.
"Dat was het echt niet. Maar ik was echt in paniek toen, mijn aardappelpuree naar de vaantjes, dan maar pizza bestellen." Zuki's hand streek één maal zacht over zijn borst terwijl ze hem verleidelijk aankeek. Langzaam bracht ze haar mond vlakbij zijn oor. “Maar weet je wat ik echt wil..” voor ze verder ging streken haar lippen langs zijn kaaklijn en hals. Toen trok ze zich plotseling terug en maakte zich los van hem. Ze klapte verrukt in haar handen en sprong lenig overeind. “Ik wil weleens zien hoe jouw magie zich heeft ontwikkeld..in een duel. Durf je dat? Tegen mij?”

Sasori kon hierop geen nee zeggen. Hij stond op en hij nam een van zijn poppen zonder gif. Hij bevestigde zijn chakradraden aan de pop en begon zijn vingers te bewegen. De pop stond op en liep op Zuki af. Met een vingerbeweging van Sasori strekte de pop zijn arm en kwamen er buisjes uit de arm. Deze spoten met en kleine stuiptrekking van Sasori's hand een rookgas uit, geheel ongevaarlijk, alleen zag je niets meer. En dan met een zachte stem zei hij "touw". Hij kreeg een magisch touw in zijn handen en hij sloeg het rond Zuki. Hij grijnsde en keek dan wat ze zou doen.

Zuki was blij te zien dat Sasori haar uitdaging aannam. Ze wachtte tot hij de aanval inzette. Haar ogen waren strak op het kleine, maar gevaarlijke poppetje gericht. De rook kwam geheel onverwacht, maar het deed Zuki alleen maar glimlachen. Het touw was minder prettig, maar nog steeds niet rampzalig. Nu was het Zuki's beurt: ze zuchtte eens diep en hief haar hoofd voor zover dat kon. Ze voelde de warmte, was de warmte. Geleidelijk aan veranderde er iets aan haar lichaam. Het begon bij de plek waar haar hart zat en verspreidde zich naar haar hoofd en ledematen totdat Zuki uiteindelijk een bron van helwit licht vormde. De rook verdween als sneeuw voor de zon. Zuki straalde zo fel dat elke niet-Novaan zijn ogen stijf dicht moest knijpen om niet direct blind te worden. Ze gebruikte deze afleiding om zich met haar hoog gestegen lichaamswarmte te ontdoen van het touw. Vervolgens vuurde ze een straal licht richting Sasori, één die niet al te schadelijk was maar hem wel uit balans zou brengen net als bij de kleine stroomstootjes van eerst. Nieuwsgierig keek Zuki naar het resultaat van al haar acties en wachtte op antwoord. Haar lichaam straalde nog steeds, maar nu minder heftig.