Sasori kneep zijn ogen dicht en maakte met een klap alles zwart. Hij ontweek de lichtstraal en zijn levensgrote pop schoot richting Zuki en klemde haar vast in een greep. Sasori kwam nader en kwam voor Zuki staan "Je bent goed"zei hij en hij gaf haar een kusje "Normaal werk ik met gif, maar deze keer niet. En jij bent mijn zonneschijn, je geeft enorm veel licht af. Dat maakt je zo speciaal". Hij stapte achteruit en met touwen omhulde hij haar. Ze zat nu in een kooi van metalen touwen. Hij grijnsde en geeuwde eens, hij was moe maar hij moest het nog even volhouden. Hij nam een druivensuiker uit zijn broekzak en begon er op te zuigen. Zo bleef hij nog even wakker. Hij opende de kooi een klein beetje en vuurde donkere bolletjes op haar af. Dan werd hij één met de schaduwen. Hij was niet meer te zien en hij liet de touwenkooi verdwijnen en hij sloop onzichtbaar achter Zuki "Boe" zei hij droogjes en hij grijnsde. Hij had zijn armen om haar heen geslagen. "Gewonnen" zei hij zachtjes en hij gaf haar een kusje. Hij grijnsde en trok haar mee richting de grond. "My little eternal beauty." Hij knuffelde haar zo graag dat hij wou dat hij dit voor altijd kon doen. Hij glimlachte gelukzalig.

Zuki liet het allemaal over zich heenkomen, ze kon ook niet anders. De houdgreep van de pop maakte haar ietwat ongemakkelijk. “Zeg, kan je assistent ook koken? Dan kun je daar nog wat van leren ook.” grapte ze zogenaamd beledigend. Als ze het even niet kon winnen met haar magie, dan wel met woorden.
"Je bent goed" zei Sasori tegen haar.
“Dat weet ik.” antwoordde Zuki grijnzend en gespeeld trots. Ze probeerde niet te reageren op het kusje, want dat was een teken van zwakte. Toch trok er een genotzame rilling door haar heen. “Oh, dus omdat ik zo speciaal voor je ben, wil je me niet vergiftigen?” constateerde Zuki lachend vanwege Sasori's volgende opmerking. “Wat romantisch! Ik zou er bijna van flauwvallen. Vanwege dat, of omdat die pop van je mijn longen uit mijn lijf perst..pff..” Maar meer kon ze niet zeggen, omdat ze zich moest concentreren op het duel. Metalen touwen verschenen rondom haar. Ai, de zwakte van zowel light- als watermagicians. Dat had Sasori blijkbaar goed in de les opgestoken. Ze kon Zuki niets beginnen, dus keek ze maar met een boze blik richting Sasori. Oh ja, nu voelde hij zich superieur hoor. Pff, patser. Natuurlijk meende ze er geen woord van, maar dit soort gedachtes maakte haar verlies dragelijker. De kleine bolletjes die de kooi binnenkwamen kon Zuki daarentegen met gemak vernietigen door slechts een paar simpele bewegingen met haar ogen. Helaas bleek Sasori haar opnieuw een stap voor te zijn, want door de bolletjes was ze afgeleid geweest en toen ze weer opkeek, was Sasori verdwenen. “Vervloekte Shadranen.” gromde ze met een pruillipje. Toen, ineens, was de kooi verdwenen. Door de verandering moest Zuki moeite doen op haar benen te blijven staan en haar balans terug te vinden. Ze haatte het duister.
“Boe.” klonk het ineens achter haar, waarop Zuki zich een rolberoerte schrok en zeker voorover was getuimeld als Sasori haar niet had vastgehouden. “Nou gefeliciteerd, je hebt gewonnen. Wees maar heel trots op jezelf.” mompelde Zuki mokkend. Weer hield ze zich in toen ze een kusje voelde, maar zodra Sasori haar meetrok richting de grond kon ze het niet meer tegenhouden. Ze lachte zachtjes om hoe hij haar noemde. Zuki duwde Sasori zachtjes met zijn rug op de grond en ging op zijn buik zitten. Ze boog zich voorover en kuste zijn zachte lippen. “Natuurlijk heb ik je láten winnen.” fluisterde ze toen ze haar gezicht weer iets terugtrok. Ze wachtte vol verlangen op wat Sasori nu zou doen. Ze zaten immers in een nogal aparte positie. Zuki hoopte eigenlijk dat ze hem ongemakkelijk of verlegen zou maken. Dan zou zij toch nog iets van een superieur gevoel krijgen, dan wel via haar vrouwelijke charmes.

“Zeg, kan je assistent ook koken? Dan kun je daar nog wat van leren ook.” grapte ze zogenaamd beledigend. "Ja als ik hem goed bestuur kan hij dat" zei hij als droge reactie op haar woordentirade. Hij wist perfect hoe hij hiermee moest omgaan. “Oh, dus omdat ik zo speciaal voor je ben, wil je me niet vergiftigen?” constateerde Zuki lachend vanwege Sasori's volgende opmerking. Sasori knikte met gesloten ogen en hij grijnsde breed “Wat romantisch! Ik zou er bijna van flauwvallen. Vanwege dat, of omdat die pop van je mijn longen uit mijn lijf perst..pff..”
"Trouwens, ik let altijd goed op dus geen zorgen. En ik ben geen vervloekte Shadraan maar een Shadraan met een opgeheven vloek dankzij jou." grinnikte hij. “Nou gefeliciteerd, je hebt gewonnen. Wees maar heel trots op jezelf.” mompelde Zuki mokkend. "Ga je boos zijn aww niet leuk." Hij begon te lachen en hoorde dan dat ze hem heeft laten winnen. Ja vast dacht hij en hij grijnsde toen ze op zijn buik ging zitten eenmaal ze hem had omgeduwd. Ze zaten inderdaad in een aparte positie en Sasori begon te blozen. Hij keek van haar weg en hij verborg zijn gezicht.

Zuki's mondhoeken krulden vrolijkjes omhoog. Geamuseerd keek ze naar het rood aangelopen gezicht van Sasori en hoe hij dit voor haar probeerde te verbergen. “Wat is er nou?” lispelde ze met een verleidelijke stem. “Waar is mijn zelfverzekerde Prins op het Witte Paard nou naartoe?” In feite voelde Zuki zich net zo verlegen als Sasori. Het was ook wel apart na jaren van vriendschap in zo'n positie te zitten, maar erg vond ze het zeker niet. Zuki bleef daarom zitten waar ze zat en legde haar armen op Sasori's borst om hier met haar hoofd op te leunen. Zo lenig was ze wel. Haar glinsterende ogen bleven hem nieuwsgierig en lustvol aankijken. Zachtjes begon ze een Shadraans liedje te neuriën dat ze ooit eens van Mizuki had geleerd. Het klonk heel dromerig en bijna griezelig op de manier waarop Zuki het zong. Haar vingers speelden met Sasori's shirt terwijl ze hoopvol wachtte op een reactie van hem.

“Wat is er nou?” lispelde ze met een verleidelijke stem. “Waar is mijn zelfverzekerde Prins op het Witte Paard nou naartoe?”. Sasori verroerde zich niet en hij liep nog roder aan. "M-mag ik r-rechtzitten?" zei hij met een trillende stem en hij zette zich recht. Hij keek Zuki met een blozende glimlach aan en hij keek dan naar de grond. Hij dacht terug aan zijn tweede date met haar, net zo'n ramp als de eerste keer, hij wou haar echt overtuigen dat hij wel degelijk iets kon maar... Tsja het was een complete ramp geworden. Hij was zijn geld vergeten en zij moest betalen. Maar gelukkig had hij het terugbetaald. Hij keek dan naar Zuki en hij keek bewonderend naar hoe ze zong. Hij glimlachte en begon zelf zachtjes te zingen (https://www.youtube.com/watch?v=u6KXgjLqSTg). Hij had een zachte stem. Niet zoals de zanger van deze band waarvan hij het had leren kennen. Zijn stem was veel zachter, haast een muis tegenover de leadzanger. Hij sloot zijn ogen en glimlachte, hij ging helemaal op in het liedje. Hij vond dat de planeet echt kapot ging aan vervuiling dus daarom zong hij dit. Toen voelde hij Zuki's vingers zich wikkelen in zijn t-shirt en hij stopte met zingen. Zijn kaken werden weer gloeiend rood. Hij was dit allemaal niet gewend dus voor het minste voelde hij zich verlegen, vooral bij haar.

Zuki ging rustig van Sasori af zodat hij rechtop kon gaan zitten. Ze stopte abrupt met haar lied toen Sasori begon te zingen. In haar ogen verscheen een nieuwsgierige glans terwijl ze ademloos naar zijn perfecte gezicht keek. Zijn stem hypnotiseerde haar. Toen ze merkte dat zij hem opnieuw in verlegenheid bracht door haar gefrunnik aan zijn shirt, trok ze snel haar handen terug. “Nee, niet stoppen. Het klinkt juist zo prachtig.” zei ze zacht, om de rust om hen heen niet te verstoren.
Met een dromerig gezicht pakte ze Apple op en knuffelde hem terwijl ze Sasori vragend aankeek. “Alsjebliiiieft?” vroeg ze met haar liefste stem en schattigste blik.
Apple's zachte vacht kietelde onder haar handpalm en tegen haar wang, maar hoe verrukkelijk het beestje ook was, voor een moment werd Zuki's aandacht enkel en alleen in beslag genomen door Sasori. Ergens vroeg ze zich af wat hij toch in haar zag.
Waarom zou zo'n jongen als hij, stoer, sexy, maar toch lief..iets in háár zien? Het vreemde meisje van Nova met de roze haren en ogen? Ze wist het niet. Het maakte ook niet uit, zolang het maar zo was. Zuki drukte zacht een kusje op Apple's kop. Ook het katje leek betoverd te zijn door de stem. Twee fans! Zuki glimlachte.

"You spin me right round, baby, right round, like a record baby, right round, round round. You spin me right round, baby, right round, like a record baby, right round, round round" zong Sasori zachtjes en hij deed zijn shirt uit om een groot litteken te laten zien aan zijn hartstreek "Ik ben geopereerd trouwens een jaar geleden. Mijn hart werd verstoten en ze moesten me een nieuw hart geven. Dat is iets wat je nog moest weten. Ik heb een jaar heel zwak geweest." Hij wreef over zijn litteken en dacht er aan hoe hij bijna doodging, zijn nieuwe hart zou ook bijna verstoten geweest zijn, maar hij had geluk. Hij keek Zuki aan "gelukkig leef ik nog, anders was ik hier niet geweest. I, I get to be your friend now baby. And I, would like to move up to get a little bit closer. All I know is that to me. You look like have lots of fun. Open up your lovin' arms. Watch out, here I come." Hij grijnsde en kuste haar zachtjes op haar lippen "Ik zie vanalles in jou, je bent heel mooi, lief, sexy, ik smelt haast als ik in je ogen kijk. Je hebt mijn hart al 6 jaar lang veroverd. Vanaf de dag dat je daar nieuw op onze school aankwam. Ik zal nooit de dag vergeten dat je tegen me sprak en me superleuk vond. Dat je me als een echte vriend aanschouwde. Helaas wou ik meer, maar ik had zoveel schrik om het je te zeggen." Hij haalde even adem "Ik wou je niet kwijt als vriendin maar ook voor een afwijzing. Het heeft me zolang gekweld dat ik het je nooit had gezegd. Ik ben zo blij dat ik het nu wel heb gedaan." Hij gaf haar heel veel kleine kusjes op haar mond en keek haar blozend aan.

Zuki giechelde verlegen toe Sasori verder zong. Een bescheiden blos stond op haar wangen. Plotseling zag ze hoe Sasori zijn shirt uit deed, even schrok ze daarvan, niet zeker hoe ze hier op moest reageren. Toen merkte ze het grote litteken bij zijn hartstreek op. Een verschrikt geluid ontsnapte haar lippen. Zwijgend en diep onder de indruk luisterde ze naar Sasori's verhaal erbij. Een pijnscheut, alsof zij de pijnlijke momenten van een jaar geleden weer samen met hem beleefde, ging door haar heen. Het deed haar ook erg verdriet te weten dat zij er een jaar geleden toen niet bij was geweest om voor hem te zorgen en hem te steunen.. Dit besef zorgde voor een brok in haar keel en raar gevoel in haar maag. Onbewust verplaatste ze zich dichter naar Sasori toe.
Langzaam hief Zuki haar hand boven het gras en liet zo druppels vocht opstijgen die zich als een handschoen rond haar huid vormden. Hiermee raakte ze het litteken op Sasori's borst voorzichtig aan. Uit ervaring wist ze dat deze remedie zelf bij littekens genezend kon werken, al dan niet van binnenuit. Het nadeel was alleen dat de pijn en schade die geabsorbeerd werd, naar de heler werd overgedragen, maar Zuki had het er voor over. Ze zou zelfs met liefde haar leven geven voor Sasori, altijd al, dus deed de pijn haar bijna niets. Terwijl ze dit deed, bleven haar ogen in Sasori's ogen hangen. “Poor baby.” fluisterde ze liefdevol. De pijn die zijzelf voelde klonk duidelijk door in haar stem al wilde ze dit eigenlijk liever voorkomen. Het besef dat Sasori gelukkig ondanks alles toch hier was, verzachtte het direct. Ze kon zich haast niet voorstellen hoe het geweest zou zijn als Sasori voor altijd uit haar leven was verdwenen... Daar zou zij waarschijnlijk aan onderdoor zijn gegaan, want de afgelopen tijd zonder hem was al loodzwaar geweest.
Zuki was blij dat Sasori weer begon te zingen, het maakte haar rustiger. Ze concentreerde zich op het lied en niet op de nog altijd toestromende pijn. Een serene glimlach rustte op haar gezicht, haar hand lag nog vredig op Sasori's borst. Het rustige gevoel verdween echter (op een positieve manier) toen Sasori haar iets vertelde. Zuki voelde hoe haar hart spontaan drie keer sneller ging slaan, haar handen zweterig werden en haar blik veel helderder werd. Veel van wat hij zei, herkende ze uit eigen ervaring: het verlangen en de angst voor afwijzing en vernietiging van hun band. Zuki beantwoordde zijn kusjes met enkele van haarzelf in zijn hals. “Ik voelde me precies hetzelfde.” bekende ze uiteindelijk terwijl ze haar hoofd op zijn schouder plaatste. “Ik was zo onwijs verliefd op je, al vanaf het begin, maar ik durfde het ook nooit te zeggen en ik..ik hou van je, zoveel.” Bij die laatste woorden kwam er een lichte trilling in haar stem. Ze werd er emotioneel van. Sinds ze Sasori weer was tegengekomen was haar hele lichaam en humeur een rollencoaster geweest..
Ineens kreeg ze een idee. “Hm, dus wat denk je ervan? Zullen we nog een keer een kans wagen en op een date gaan?” Ze lachte zachtjes. Zuki hoopte vurig dat Sasori 'ja' zou zeggen, maar probeerde haar enthousiasme voor de zekerheid nog maar niet te laten merken.

Sasori wou niet dat ze de pijn overnam. Maar hij liet haar doen en hij kneep zijn ogen dicht. Na een tijdje verdween de pijn. Hij keek haar aan en pakte haar stevig vast "De pijn is ondraaglijk geweest de eerste maanden. Maar ik heb ermee kunnen leren leven.". Hij sloot zijn ogen en er vormden tranen "Je hebt geen idee hoe lang ik het je al wou zeggen. Elke dag met de schrik en de nerveusiteit zitten. Omdat je het dan eindelijk wilt zeggen, maar dan toch onderbroken wordt door dan een keukenbrand of een irritante stalkster of zelfs geen geld hebben. Op het einde van de eerste date wou ik je kussen wist je dat? Ik kwam dichter maar ik had niet het lef om het te doen. Maar we hebben wel eens eerder gekust als je het je nog herinnert? Ik struikelde en per ongeluk kuste ik je. Ik weet het nog goed, ongepland, maar toch gemeend. Al had ik het lef niet meer gehad om het nog eens te doen. Ik was zo'n laffaard." Je hoorde echt dat hij zichzelf vrij hard haatte om de dingen dat hij allemaal niet had gedaan die hij echt al vroeger wou doen. Hij keek naar Zuki en luisterde naar wat ze zei: “Ik voelde me precies hetzelfde.” bekende ze uiteindelijk terwijl ze haar hoofd op zijn schouder plaatste. “Ik was zo onwijs verliefd op je, al vanaf het begin, maar ik durfde het ook nooit te zeggen en ik..ik hou van je, zoveel.”. Hij kreeg tranen in zijn ogen en hij snikte van geluk. "Ik hou ook van jou en zowiezo wil ik nog een date plannen."

Zuki dacht terug aan alle rampzalige dates, die zij stiekem heerlijk had gevonden. Tijd doorbrengen met Sasori vond ze altijd leuk en ze had het zo lief van hem gevonden dat hij haar zo verwende, ondanks dat ze de ware reden daarvan niet had geweten. Onbewust pakte Zuki Sasori's hand waarbij hun vingers verstrengelden en drukte een kus op zijn mond die misschien wel meer zei dan anderen. Het was een kus van pure liefde, vermengd met bitterzoete gevoelens over de verloren jaren. “We zijn samen nu, dat telt.” Ze zuchtte. “Er is nog zoveel wat ik je wil zeggen, met je wil delen. Ik hoop alleen dat er tijd voor is.” Licht trillend bracht Zuki, Sasori's hand naar haar wang en plaatste hem daartegenaan. Haar blik gleed voor enkele seconden naar de grond. Ja, ze herinnerde hun kus nog beter dan wat dan ook, alsof het gisteren had plaatsgevonden. Wat had ze zich stom gevoeld later dat ze er niet op was ingegaan! Maar het had haar zo verrast en het leek niet echt de bedoeling, dus had ze er suf om gelachen. Lachen werkte altijd als een soort schild voor haar om haar ware emoties te verbergen, maar dat zou ze vanaf nu niet meer doen. Ze zou zich niet meer verstoppen en hopelijk meer van zichzelf laten zien. Al had ze het gevoel alsof Sasori zowiezo dwars door haar heen kon kijken, meer van haar wist dan zijzelf deed. Het was heerlijk en angstig tegelijk. Want wat als hij iets zou ontdekken wat hij minder mocht, wat Zuki niet bepaald het perfecte vriendinnetje maken?
Nee, niet aan denken. schoot het door haar heen. Als Sasori net zo van haar hield als andersom, kon hij daar mee om gaan.
Toch (diep van binnen) wat onzeker, richtte Zuki haar blik weer op. Vanonder haar lange wimpers keek ze Sasori aan. “Je bent niet de enige laffaard, al zou ik je zo trouwens niet willen noemen. Want..herinner je jouw elfde verjaardag nog?” Ze giechelde bij de herinnering, maar schaamde zich tegelijkertijd opnieuw over dat voorval. “Ik had een enorme chocoladetaart voor je gebakken, want ik wist dat je daar zo van hield, maar dat is niet wat ik bedoelde..” Zuki beet op haar liep en legde een lok roze haar achter haar oor. “Ik wilde je feliciteren en in plaats van je op je wang te kussen, kuste ik je bijna op de mond. Het ging helemaal per ongeluk en automatisch.. Maar net voor het zou gebeuren, deden we allebei een stap naar achteren.” Stukje bij beetje boog ze haar hoofd dichter naar Sasori toe. “Er gaat sindsdien geen dag voorbij dat ik geen spijt heb van die stap..” fluisterde ze. Zuki was nu zo dichtbij dat haar neus bijna de zijne raakte, maar ze verroerde zich niet meer. Ze vond het wel fijn hier, dichtbij hem. Sasori's ademhaling kietelde haar wang, zijn lichaamswarmte en de hare gingen vloeiend samen.

Zuki voelde honderden tintelingen door haar lichaam gaan toen Sasori haar passievol kuste. Wow, dit was nog niet zo gebeurd. Zelf wist ze ook niet precies echt hoe ze dit moest aanpakken, maar ze had het idee dat alles wel ongeveer vanzelf zou gaan en dat gebeurde tot haar opluchting ook. Gemakkelijker dan gedacht vond haar tong de zijne en begon ze een lustig spelletje. Diep van binnen had ze hier hevig naar verlangd. Dit was zeker anders dan in die kleffe boeken en films, dit was honderdmaal beter!
Zuki sloeg haar armen rond Sasori's hals en ging met een hand door zijn haar terwijl ze haar lichaam dichter tegen het zijne aandrukte. Zijn warmte werd nog voelbaarder. Ze kon zijn hart voelen kloppen. Het ging ongeveer net zo snel als haar eigen. Haar andere hand gleed soepel over Sasori's rug. Ze genoot van hun spel en ging er helemaal in op. Langzaam maar zeker werden ook haar aanrakingen en haar acties met haar tong zekerder en bevredigender. Daarnaast wachtte ze stiekem op wat Sasori zou gaan doen. Maar ze kon haast niet wachten! Ineens leek de wereld stil te staan en bestond alleen nog maar dit moment...

Toen Sasori de kus beëindigde, haalde Zuki diep adem. Ze had wat last van ademtekort gehad, zo erg was ze in het moment opgegaan. Ze glimlachte toen ze Sasori's armen om zich heen voelde. Gelijk nestelde ze zich op dit warme plekje en legde haar hoofd tegen zijn borst. Zijn hart sloeg nog snel, maar gelijkmatiger. Zuki voelde zich veilig bij hem, dit had ze al vanaf het begin van hun vriendschap. Maar hoe dichter ze bij hem was, hoe beter het gevoel van veiligheid en geborgenheid voelbaar was.
Sinds haar moeder was overleden toen Zuki nog best jong was, had ze dat gevoel moeten missen. Haar ene broer, Zoran, en haar vader hadden er alles aan gedaan om haar de nodige liefde en aandacht te geven. Maar van haar oudere halfbroer, Kayan, hoefde ze overigens op helemaal geen steun te rekenen. Echter wat haar vader en broer ook deden, het was nooit genoeg. Er leek altijd iets te ontbreken. Dit veranderde toen Zuki Sasori leerde kennen. Hij was gelijk anders dan anderen voor haar. Ze had een bepaalde klik met hem die ze met niemand anders had; vaak hoefde ze niet eens iets te zeggen, of hij begreep al wat ze bedoelde. Zonder elkaar echt te kennen, waren ze ook al snel onafscheidelijk en vertrouwde Zuki hem haar leven toe.
Daarom waren de afgelopen drie jaar zo zwaar geweest. Alle veiligheid, geborgenheid en warmte waren in één klap uit haar leven verdwenen door die stomme verhuizing. Toen Sasori deze herinnering weer bij haar opriep, moest Zuki haar tranen onderdrukken. Twee stroomde er echter al over haar bleke wangen. Ze snikte zacht en verborg haar gezicht in zijn shirt, zonder te stoppen met luisteren naar Sasori's woorden. Pas op het moment dat Sasori begon over de foto keek ze op. Haar betraande ogen staarde ongelovig in de zijne. Daarna gleden haar ogen voorzichtig naar de foto, dé foto waar ze de afgelopen drie jaar zo wanhopig naar had gezocht. Die foto lag nu in Sasori's gegroeide, zachte hand. Ze hoefde maar een seconde te kijken om voor zichzelf te kunnen bevestigen dat dit inderdaad de foto was. Haar lievelingsfoto. Langzaam, bijna eerbiedig, pakte ze het aan en keek naar de twee blije en in het geheim op elkaar verliefde kinderen. Wat waren ze jong! Het rode haar van Sasori zat nog warriger dan nu en zij..oh..kijk nou! Hier had ze twee vlechten in. Zuki bracht een geluid uit wat een mengsel was van een snik en een grinnik. Haar rechterwijsvinger wreef kort en zacht langs de twee gelukkige gezichten. De pretlichtjes in haar ogen vielen direct op. Die waren met Sasori's afwezigheid ook verdwenen, maar nu voelde Zuki gewoon dat ze waren teruggekeerd.
Nu luider snikkend en haar tranend toelatend, drukte ze de foto tegen haar hart, alsof zo de pijn van het verleden weggezogen kon worden. “I-ik, ik heb dit zo gemist..” piepte Zuki, naar adem snakkend. “Ik vond het vreselijk op Nova, want al hoorde ik daar oorspronkelijk thuis, het voelde gewoon ni-niet goed..zonder jou.” Zuki plaatste haar voorhoofd tegen Sasori's borst en huilde. “Ik miste je zo..zo erg..” Even keek ze op om in zijn prachtige ogen te staren. “I-ik ben zelfs een keer weggelopen, maar mijn broer haalde me weer terug naar huis..” bekende ze stotterend en probeerde een glimlach te forceren, maar eigenlijk had ze even de kracht niet meer om sterk te zijn, nu niet. Zuki legde haar hoofd weer terug op Sasori's borst. Ze haalde een keer diep adem en zei iets wat ze al zo lang had willen zeggen tegen hem: “Ik vind jou ook perfect. Jij bent alles wat ik ooit gewild heb en ooit zal willen, echt.” Nogmaals zuchtte ze en bleef met schokkende schouders dicht tegen Sasori aanzitten.

Zuki voelde opluchting toen Sasori haar troostte.
Zijn woorden klonken zacht en geruststellend.“Shhtt laat je maar gaan, je bent bij mij.” hoorde ze hem zeggen.
Zwijgend en nog zachtjes na snikkend luisterde Zuki naar wat hij nog meer zei. Bij de naam 'Deidara' ging er automatisch een rilling door haar heen. Het enige voordeel, het kleine nietszeggende voordeel, van de verhuizing was dat Zuki daardoor Deidare nooit meer hoefde te zien, maar het raakte haar nu zo erg dat hij daardoor Sasori als slachtoffer had gekozen, dat ze nog liever op Shadra was gebleven. Al was dat alleen maar geweest om Deidara en zijn bende samen het hoofd te kunnen bieden..

Toen Sasori haar ineens weer stevig vast pakte, kroop Zuki dicht tegen hem aan. Ze voelde zijn hoofd op het hare en glimlachte licht, maar trilde nog altijd een beetje. Kort daarna begonnen de tranen weer te stromen, dit keer omdat Sasori's verdriet duidelijk voelbaar was. Het ging direct over naar Zuki. Zonder aarzelen maakte Zuki zich toen kalm los uit Sasori's armen en liet hem op zijn zij liggen zodat zijn hoofd op haar schoot rustten. Haar hand aaide zijn haar en haalde natte lokken uit zijn gezicht. “Het is oké, ik ben hier.” suste ze zacht, terwijl ze hem liet begaan. Haar stem klonk zwak maar verstaanbaar. Zuki twijfelde even over wat ze vervolgens wilde gaan zeggen, want ze wist hoe zijzelf hier op zou reageren -niet goed dus - en dan was er nog Sasori..wat zou hij van haar woorden vinden? Maar ze besefte ook dat het gezegd moest worden, dus begon Zuki uiteindelijk langzaam te spreken. “Ik kan je niet zeggen hoe schuldig ik me voel... Je zo achterlaten..het was verkeerd. Ik had hoe dan ook bij je moeten blijven, maar ik kon..dat kon ik niet.” ze slikte. “Ik was bang om mijn familie te verliezen, terwijl ik eigenlijk nog veel banger was om jou te verliezen..” Een traan liep ongecontroleerd langs haar wang en druppelde op Sasori's voorhoofd. Snel veegde ze hem met haar mouw weg. “Als we elkaar hier niet hadden gezien dan..dan..” Haar ademhaling versnelde toen ze in gedachte de zin afmaakte: dan was Sasori er bijna niet meer geweest.. En daar zou zíj dan verantwoordelijk voor zijn.. Het ontstane schuldgevoel -van de afgelopen drie jaar tot nu- begon nog erger te knagen. “Oh, Sasori, het spijt me zo erg! Ik had nooit moeten gaan..” gilde Zuki bijna. Ze had het gevoel alsof haar hart uit haar borstkas werd gerukt en ze vanbinnen langzaam stierf. Het was hetzelfde gevoel waar ze al drie jaar lang last van had, nu weer heviger aangewakkerd door het schuldgevoel. “Het spijt me..” bracht ze opnieuw uit, dit keer klonk het haast wanhopig. Haar stem verstomde.
Zuki keek maar een seconde weer naar Sasori, maar kon zijn gezicht met de intense blik voor even niet meer verdragen door het besef van het leed dat ze hem had bezorgd. Ze ging er echt aan kapot. Voorzichtig tilde ze daarom Sasori's hoofd op om te kunnen staan en hard weg te lopen. Ze wilde hem niet achterlaten, natuurlijk niet, maar ze kon dit niet verdragen. Sasori verdiende de pijn niet en zij, Zuki, hem niet..! Dat was gewoon zo.
Toen ze eenmaal stond liep Zuki in een snel tempo een eind bij Sasori vandaan, waar ze plotseling door haar benen zakte en op de grond viel. Daar bleef ze stil liggen. Ze had geen zin meer om op te staan, noch de kracht ervoor. De tranen stroomden rijkelijk en haar hele lichaam voelde slap. Wat had ze gedaan?!

“Het is oké, ik ben hier.” suste Zuki zacht. Sasori liet ze gewoon stromen. Zuki's stem was zacht maar gelukkig verstaanbaar. “Ik kan je niet zeggen hoe schuldig ik me voel... Je zo achterlaten..het was verkeerd. Ik had hoe dan ook bij je moeten blijven, maar ik kon..dat kon ik niet.” ze slikte. “Ik was bang om mijn familie te verliezen, terwijl ik eigenlijk nog veel banger was om jou te verliezen..” Een traan liep ongecontroleerd langs haar wang en druppelde op Sasori's voorhoofd. Snel veegde ze hem met haar mouw weg. “Als we elkaar hier niet hadden gezien dan..dan..” Haar ademhaling versnelde en die van Sasori ook "Dan was ik hier niet meer, ik kan niet zonder je leven. Zonder jou ben ik zo leeg, zo... Nutteloos."
“Oh, Sasori, het spijt me zo erg! Ik had nooit moeten gaan..” gilde Zuki bijna. En ze tilde zijn hoofd op en liep weg. Hij stond op en riep "Zuki!". Ze zakte in en ze begon te huilen. Hij rende naar haar toe en omklemde haar liefdevol. "Waarom ga je weg?" zei hij zachtjes en hij begon harder te huilen "Blijf bij mij... Zuki, we kunnen nu voor altijd samen zijn... Het gapend gat in mijn hart toen jij wegging, nu je hier bent, is alles aan het helen.". Hij kreeg een glimlach op zijn gezicht. "Je bent zoals een ster, je bent zo helder en puur. Je was onbereikbaar voor mij, maar ik zou je nu niet meer kunnen loslaten." Hij draaide Zuki naar hem toe en kuste haar betraande vochtige lippen. Hij sloot zijn ogen. Hij was zelf ook aan het huilen en zei na de kus "Je maakt me zo gelukkig.". Hij omhelsde haar en legde zijn hoofd op haar schouder.

Zuki voelde hoe ze plotseling werd vastgepakt. Ze kon niet vechten tegen Sasori's omhelzing; het voelde te heerlijk, te vertrouwd. Ze wilde er niet tegen vechten. Daarom liet ze zich maar slapjes in zijn armen hangen. Zijn woorden waren als zoete honing en nog helderder dan de zomerzon op Nova. Zijn ogen waren als donkere poelen vol liefde. Ze kon het niet laten erin te verdrinken.
Toen, uit het niets, kuste hij haar lippen. Zuki voelde hoe gelijk al haar kracht terug stroomde in haar lichaam. Zijn lippen waren zacht en heerlijk. Ze liet het toe, liet op dit moment alles toe, ook zijn hoofd op haar schouder. Zuki zuchtte, opgelucht, verward en nog veel meer van deze gevoelens door elkaar. Haar hand streek langs zijn wang. “Dommerd,” mompelde ze met een plotselinge serene glimlach rond haar lippen. Het klonk eerder liefkozend dan als een beledigend bijnaampje. Het was dan ook lief bedoeld. “hoe kan het toch dat ik je zo gelukkig maak? Kijk,” Ze streek met twee vingers weer over zijn wang. “tranen. Hoe kan je van iemand houden die je zoveel pijn geeft?” Even wachtte ze voor ze er bijna onhoorbaar nog iets aan toevoegde, het was meer tegen zichzelf maar toch enigszins verstaanbaar. “En hoe kan het dat jij zo onvoorwaardelijk van míj houdt? Ik ben niet perfect, zelfs niet een beetje. Ik heb roze haar, róze! En ik lach dom..e-en ik stotter als ik zenuwachtig ben..” een zacht gegiechel klonk, er zat een kern van waarheid in wat ze zei. “Ik hou van jou.” zei ze toen harder waarop ze Sasori's gezicht in haar handen nam. “Maar je moet een keuze maken: kies je er echt voor om onvoorwaardelijke van het meisje -dat je zoveel pijn kan doen!- te houden, of kies je voor je vrijheid..je geluk..?” Het was niet zo dat Zuki Sasori niet geloofde wanneer hij zei dat hij van haar hield, daar was ze inmiddels wel van overtuigd, maar ze wilde hem nu de keuze geven. Want als hij eenmaal met haar in het diepe ging, kon hij niet meer terug. Dan zou ze voor altijd bij hem blijven en nooit meer weglopen. Is dit wat hij wilde? Echt wilde? Zuki hoopte het vurig, maar hij zou moeten beslissen, want als het aan haar lag zou ze nooit meer van zijn zijde wijken. Het was vanaf nu of nooit... Zuki voelde haar hart sneller slaan. Ze was zenuwachtig voor het antwoord. Zou ze altijd de zijne mogen blijven?

(wij hebben echt een dramatisch topic :'])

Sasori voelde hoe ze meer energie kreeg en hoe ze zuchte, van alle emoties door elkaar. Haar hand streek langs zijn wang. “Dommerd,” mompelde ze met een plotselinge serene glimlach rond haar lippen. “hoe kan het toch dat ik je zo gelukkig maak? Kijk,” Ze streek met twee vingers weer over zijn wang. “tranen. Hoe kan je van iemand houden die je zoveel pijn geeft?” .
"Wie zegt er dat dat pijn is op dit moment? Mallerd." Hij grijnsde en wreef door haar haar.
“En hoe kan het dat jij zo onvoorwaardelijk van míj houdt? Ik ben niet perfect, zelfs niet een beetje. Ik heb roze haar, róze! En ik lach dom..e-en ik stotter als ik zenuwachtig ben..” een zacht gegiechel klonk, er zat een kern van waarheid in wat ze zei. “Ik hou van jou.” zei ze toen harder waarop ze Sasori's gezicht in haar handen nam. “Maar je moet een keuze maken: kies je er echt voor om onvoorwaardelijke van het meisje -dat je zoveel pijn kan doen!- te houden, of kies je voor je vrijheid..je geluk..?”.
"Niemand is perfect Zuki, ik ben ook verre van perfect, kom kijk naar mijn haar, dat is zeker 500 karaat koperdraad." Hij moest lachen om wat hij zei. "Ik moet een keuze maken zeg je... Hmm even denken.". Hij hield haar al plagend wachten. "Natuurlijk kies ik voor... Tromgeroffel... Jou! Volgens mij kan jij me héél gelukkig maken, maar ik moet gewoon aan het gevoel wennen, -wat volgens mij snel gaat gebeuren- dat je eindelijk weer bij me bent snoes.". Hij grijnsde "Mijn emoties zijn nu een wirwar van vanalles.". Hij pakte haar vast en knuffelde haar "Natuurlijk blijf ik bij jou."

bittersweet Drama (with a capital D).
______

"Niemand is perfect Zuki, ik ben ook verre van perfect, kom kijk naar mijn haar, dat is zeker 500 karaat koperdraad." zei Sasori lachend, waardoor Zuki gewoon eventjes met haar hand door zijn rode haardos móest gaan. Ze lachte voorzichtig mee. “Maar het is ook heerlijk zacht!” verklaarde ze opgewekt, maar met een gespannen uitdrukking op haar gezicht.
Zuki moest ook grinniken om 'mallerd'. Het maakte haar gelukkig iets minder zenuwachtig.
Maar toch nog iets gespannen wachtte ze op antwoord. Ze kon er niet tegen dat Sasori haar liet wachten, al had ze er een positief gevoel over. Ongeduldig klakte ze met haar tong.
Uiteindelijk was daar dan het verlossende woord: jou!
Zuki nam Sasori gelijk in een soort houdgreep, zo stevig knuffelde hem terug. Geschrokken door haar eigen actie verslapte ze haar greep snel. “Oeps,” mompelde ze met rode wangen. Ze giechelde om 'snoes'. Mmm, het klonk zó sexy als Sasori dat zei.. Het deed een fijne rilling door haar heen gaan. “Zou ik je bijna fijnknijpen omdat ik zo blij en opgelucht ben.” zei ze met een grijns. “Gefeliciteerd! Je hebt de juiste keuze gemaakt.” voegde ze eraan toe terwijl ze zich voorover boog en Sasori kort, maar passievol kuste. “En dit is maar een klein deel van je prijs.” fluisterde ze tenslotte in zijn oor toen ze haar lippen weer terugtrok. Met glimmende ogen keek Zuki diep in Sasori's ogen. Ze was zo gelukkig! Nu wist ze het zeker: ze had haar Novaanse hart officieel voor altijd aan deze Shadraan verloren. Het was als een droom die uitkwam.

Zuki nam Sasori gelijk in een soort houdgreep, zo stevig knuffelde hem terug. Sasori keek verbaasd op en grijnsde dan tevreden met een rode blos op zijn wangen. “Oeps,” mompelde Zuki met rode wangen. Ze giechelde om zijn troetelnaampje voor haar. Hij nam haar verlegen vast en hij sloot zijn ogen. “Zou ik je bijna fijnknijpen omdat ik zo blij en opgelucht ben.” zei ze met een grijns. “Gefeliciteerd! Je hebt de juiste keuze gemaakt.” voegde ze eraan toe terwijl ze zich voorover boog en Sasori kort, maar passievol kuste. “En dit is maar een klein deel van je prijs.” fluisterde ze tenslotte in zijn oor toen ze haar lippen weer terugtrok. "Uh oh dat is niet veel goeds. Haha". Hij gaf haar een kus terug en hij kreeg een idee. "Kom ik neem je mee op een date op mijn kamer. Ik ga nog eens koken voor je, hopelijk brand het weer niet aan ". Hij begon te lachen en stond op. Hij pakte Zuki op met zijn beide handen en hij hield haar in haar armen. "Kom laten we gaan... Snoes... Omdat je dat zo sexy vindt". Oeps nu veraadde hij dat hij gedachten kon lezen. Achja wat maakte het uit. Hij vertrok met haar in zijn armen.

(jij maakt topicje :'D)

even om wat dingetjes te verduidelijken een laatste post van mij...

______
"Uh oh dat is niet veel goeds. Haha". zei Sasori doodleuk.
Zuki gaf hem zogenaamd beledigd een licht duwtje met haar schouder tegen de zijne, hoewel ze wist dat hij zeker tegen een stootje kon. De daaropvolgende kus maakte gelukkig veel goed. Plotseling begon Sasori over een date..een échte date (betekenend dat ze zich er dit keer allebei bewust van waren dat het daadwerkelijk een date was). Zuki's wenkbrauwen schoten omhoog. "Koken? Jij?" Ze leek even na te denken. "Hm, ik weet niet of ik je nog wel in de keuken vertrouw.. Maar vooruit, ik geef je een tweede kans." pakte ze hem met haar woorden terug. Waarop ze zich gewillig liet optillen door hem en raapte zelf de in slaap gevallen Apple van de grond. Blijkbaar maakte liefde niet alleen blind, maar ook doof want het ontging Zuki volledig dat Sasori met zijn opmerking over snoes toegaf gedachten te kunnen lezen. Maar waarschijnlijk had ze dat zowiezo niet erg gevonden aangezien ze zichzelf toch al als een open boek zag. Ze glimlachte en hield Sasori's hand vast, maar net voor ze begonnen te lopen trok ze zich los. "Wacht! Maar...als dit een échte dat is, moet ik ik ook zo gekleed gaan..en Apple," ze gaf de kitten een kus op zijn kopje, "bij een vriendin achterlaten. Hij houdt immers niet echt van jouw kookkunsten." voegde ze er plagerig aan toe. En voor Sasori het zou beseffen, was Zuki al weggerend, op weg naar haar kamer op zich op te knappen en in een piekfijn jurkje te hijsen. Precies zoals het hoorde!