Rustig legde de jongen zijn tas naast zich neer. Opgelucht dat de zware last eindelijk van zijn schouders was zuchtte hij en zocht een zacht plekje bij de waterkant. De laatste tijd was het erg druk bij het meer en de Ruines waren nu vochtig en drassig. Hij kwam er nog wel maar minder vaak dan gewoonlijk. De laatste tijd was wat druk geweest, te veel mensen om zich heen dan hij gewend was. Het geen straf, een keer echt kunnen praten met iemand was een verademing, maar hij wilde niet dat zijn studie er onder ging lijden of iets in die trant. De jongen wist dat hij er iets te serieus met zijn studie omging, of dat vonden de meeste mensen, maar hij vond het wel degelijk belangrijk. En gewoon leuk, nieuwe dingen leren en onder de knie krijgen. De hele dag niks doen en zijn jaren op school verbrassen met niks doen leek hem ook maar saai en simpel leven. Ontspannen leunde hij tegen wand van de waterval. Bij het openen van zijn tas zag je meteen hoeveel boeken erin zaten. Niet gek dat zijn hele schouder ontwricht aanvoelde. Rustig pakte hij een van de boeken en klapte het open. Hier zitten in de frisse buitenlucht, luisterend naar het kletterende water en een goed boek om te lezen. Hij voelde zich de koning te rijk. Zulke kleine dingetjes, het kon zoveel meer met je doen dan je verwachtte. In een verassend goed humeur begonnen zijn paarse ogen langs de zwarte lettertjes te glijden. Voordat hij het wist werd hij opgeslokt in de wereld van inkt en papier.

De horizon verkleurt in rood en oranje. Elke keer weer, de dag kwam aan zijn einde. Onder hem sloten de rest van de dorpelingen hun dag af terwijl de zijne pas net begonnen was. Kalm stond hij op en keek naar het dorpje vlak onder zijn voeten. Alles leek rustig en vredig. Hij hoopte dat ze konden genieten van deze dagen, voor je het wist waren ze voorbij en verlangde je terug naar die mooie tijd. Een avondlied werd ingezet door de vogels. Hij moest nu echt gaan, hij kon zijn werk niet op zich laten wachten. De jonge man draaide zich om en keerde het dorp de rug toe. De bomen hadden de kleur van de horizon. rood, geel en oranje. Het zou niet lang meer duren voordat de bladeren op de grond werden vervangen door koude vlokken van puur wit.

Kalm al was hij licht geergerd dat hij gestoord werd tijdens zijn zeldzame vrije uurtjes keek hij op. Ondanks zijn ergering liet hij er niks van blijken. Dat deed hij nooit. Een meisje stond iets verderop. Keek ze naar hem? Of keek ze gewoon wat rond? Hij wist het niet zeker van zo ver kon hij het niet zien. Als hij zwaaide zou hij misschien onnodig haar aandacht trekken. Verlangend keek hij naar zijn boek. Nou ja, vanavond dan maar weer. Hij onthield de bladzijde en klapte het boek met een zachte plof dicht. Rustig hief hij zijn hand op naar het meisje als groet. Zo nu kon hij zichzelf niet verwijten dat hij iemand had genegeerd. Het was aan haar of ze wilde praten of niet. Zo niet dan was het ook goed.

[Alexis :3]

Het liefste tilde hij nu zijn wenkbrauw op en wilde hij een vragende blik trekken naar het blauwharige meisje. Hanamori had echt geen idee waarom ze zo naar hem snauwde. Had hij iets verkeerds gedaan? Nee alleen zijn hand opgestoken, daar kon moeilijk iets mis mee zijn, niet. Waarschijnlijk was ze niet bepaald in een goede bui, nou ja dat had iedereen wel is dus hij zou er niet zo'n punt van maken. Hij had liever een snauw van haar dan dat ze geforceerd ging lachen en nep vrolijk deed. Daar kon hij zo'n hekel aan hebben.
Zonder een spier te vertrekken keek hij naar het meisje. 'Je naam zou fijn zijn. Ik ben Hanamori.' Zei hij kalm zonder echt te reageren op haar snauw. Rustig keek hij recht in haar blauwe ogen en lieten die niet los. Hij was benieuwd waarom ze zo reageerde. Zo fel, het deed hem denken aan een klein poesje die bang was en zijn haren deed oprijzen. De Hanamori in hem glimlachte geamuseerd. Het beeld van een blauwe kitten die naar hem blies zodra hij zijn hand naar haar uitreikte hem haar te aaien was grappig en zielig tegelijk. Hanamori geloofde niet dat iemand koud of vijandig deed om helemaal niks. Er zat altijd wel iets achter, in het verleden of gewoon iets wat je dwars zat. Niet dat hij in de positie was om te oordelen of zijn neus in haar zaken te steken. Uitnodigend legde hij zijn tas weg zodat het meisje kon gaan zitten als ze wilde. Zoals hij haar nu zag leek ze jonger dan hem, maar meer wist hij dan ook niet. Hopelijk zou er met wat geduld en vriendelijkheid een redelijk gesprek gevoerd kunnen worden.

[Sorry kort x.x]

Vijandig trok Alexis een wenkbrauw op. Natuurlijk, bij de eerste ontmoeting moest ze altijd haar naam zeggen, waarom ook niet? Hanamori. Wat een naam. Het klonk zo vol harmonie. Het klonk gewoon veel te zoetsappig in haar oren. Alexis was dan toch wel wat stoerder, ook al had ze een hekel aan haar naam en aan alles aan haar.
‘Hanamori? Meen je dat nu? Maar goed, ik heet Alexis,’ zei ze hem en ze keek hem zo minachtend mogelijk aan. Het was haar al eens gebeurd dat iemand door haar muur heen had gezien en dat ging ze niet nog eens laten gebeuren. Haar doel voor nu? Hanamori wegjagen, zodat hij niet meer terugkwam. Ze hield ervan als het haar lukte om iemand weg te jagen en zeker als diegene een jongen was.
‘Is het nu de bedoeling dat ik daar moet gaan zitten of zo?’ snauwde ze hem toe en ze keek hem rustig aan, wat niet helemaal bij haar snauwende houding paste, maar goed. Ze trok nijdig een wenkbrauw op toen ze naar de plaats naast hem keek. Het zou een afgang voor hem zijn als ze niet zou gaan zitten.
‘Ach ja, what the hell, waarom ook niet?’ mompelde ze en kalm ging ze naast hem zitten. Vanuit haar ooghoeken hield ze hem scherp in de gaten. Als hij ook maar iets probeerde te doen, zou ze haar lichtgevend mes op zijn keel zetten en dan was het nog maar de aarzeling die haar weerhield van het snijden.
‘Ik zweet het je, als je iets probeert, wordt er bloed vergoten,’ zei ze en met een vijandige blik keek ze hem aan. Er was haar vaker gezegd dat ze negatieve energie in zich had, maar Alexis had er nooit echt aandacht aan besteed. Als jongens niet zo’n ongelooflijke zakken waren of geweest waren, had die energie er nooit gezeten, zeurkous!

- Die van mij is ook niet perfect -

De jongen voelde een kleine ergenis borrelen diep in zijn maag. Ja ja zijn naam was niet bepaald de stoerste naam ter wereld. Sterker nog, het was meisjesachtig en zoetsappig. En dan had ze zijn achternaam nog niet gehoord. Haruka, Hanamori Haruka. Er waren genoeg mensen geweest die er al opmerkingen over hadden gemaakt. Stomme geintjes, kinderachtige pesterijen. Een van de weinige dingen waar hij gefrustreerd over raakte, het feit dat hij zich frustreerde om zo'n klein ding werkte nog frustrerender voor Hanamori. Rustig glimlachte hij beleefd. Niet gemaakt of overdreven vriendelijk zoals de meeste zouden doen. Gewoon een zuinig lachje. 'Aangenaam Alexis,' zei hij de naam uitproberend. Zijn naam was misschien een ergenis maar hij was er onderhand wel aan gewend. Hij wilde er niet meer energie aan verspillen dan hij nu al deed. Om een minachtige blik of spottende grap hier en daar ging hij zijn naam niet laten veranderen.
Blijkbaar wilde Alexis hem heel graag weg, of juist niet. Ze deed koel en afstandelijk. Nee beter gezegd, ze deed brutaal, onrespectvol en bitchy. Maar weglopen deed ze niet. Als ze echt geen gezelschap wilde of hem haatte bij het eerste moment dat ze hem zag dan was ze gewoon weggelopen zonder een woord te zeggen. Iemand die niks kon schelen zou geen moeite doen om hem weg te jagen of boos te maken. Toen het meisje ook een reactie maakte over de nu open plek waar ze kon zitten reageerde hij met niets meer dan kijken. Niet dwingend of boos. Gewoon normaal en rustig.
Voor de eerste keer toonde hij een beetje emotie bij Alexis. Licht verbaasd keek hij naar haar blauwe ogen. Wat moest hij uithalen? Hij zat, niet bepaald de beste aanvalshouding om haar te belagen. En hij was echt niet zo gek om aan haar te gaan zitten, eigenlijk kon hij zich helemaal niet indenken dat iemand zo dom kon zijn om haar in deze uitsraling te benaderen. Als hij aura's kon lezen zag hij nu een zwarte of gifgroene aura. Rustig glimlachte hij waar je een klein beetje spot kon zien maar niet uitlachend.
'Ik probeer niks. Ik geniet gewoon van de stilte en de rust. Daar kwam je zeker ook voor.' Rustig leunde hij met zijn achterhoofd tegen de wand. Wat moest hij met haar? Hij probeerde het beste er maar van te maken. In ieder geval wilde hij heelhuids uit dit gesprek komen. Hij had het niet zo op bloed.

Alexis’ blik schoot, net zoals de kop van een slang zou doen als zijn prooi langs zou komen, razendsnel naar Hanamori en haar oren probeerden de woorden op te vangen die hij zei. Ze voelde zicht ergens best wel op haar gemak tegenover hem. Ook al leek hij een beetje zoetsappig, hij was wel aardig en had geduld. Misschien moest ze nu maar ophouden met gemeen te doen, alhoewel ze die kant zo weer op kon hijsen als hij iets deed wat haar niet beviel. Daarbij had ze het vooral op fysieke aanrakingen.
‘Ik heb nooit in stilte geleefd, dus ik kan het woord nauwelijks begrijpen, noch uitleggen,’ zei ze, nu iets rustiger en ze probeerde haar harde blik een beetje zachter te maken. Het was ook niet Hanamori’s schuld wat er vroeger gebeurd was met haar, maar ze wou gewoon dat jongens zoals die loser daar verderop – vlak nadat ze de uitgang van de academie bereikt had, had iemand nog iets gemompeld over haar – hun bek hielden tegen haar.
Voorzichtig liet ze haar hoofd achterover zakken in het gras. Nu pas voelde ze hoe erg haar hoofd aan het bonken was. Het leek haar verschrikkelijk om dat de hele dag door te hebben. Haar blik gleed opzij en voor het eerst sinds de ontmoeting observeerde ze hem wat positiever. Ze wist dat ze bij de eerste ontmoeting altijd heel terughoudend was. Maar ja, een vriendschap moest groeien, zoals ze zeiden, zeker.
‘Zit je hier allang op de academie?’ vroeg Alexis zachtjes, terwijl ze naar hem keek en haar blik zo neutraal mogelijk te houden. Ze mocht geen enkele emotie laten blijken. Niemand hoefde te weten hoe erg ze soms met haar eigen emoties in de knoop kon zitten. Soms wou ze iemand gewoon meteen accepteren, maar soms kon dat gewoon niet omdat ze hem of haar dan nog niet goed genoeg kende.
‘Weet jij nog een paar goede plekjes hier waar iemand echt op zichzelf kan zijn?’

- Niet geweldig :O -