Met een zucht en een kreun hief Ryou zijn hoofd op, terwijl hij zijn vele gedachten uit zijn hoofd probeerde te krijgen. Eigenlijk had hij niet zo’n zin om op te staan, maar hier blijven liggen in deze donkere kamer was ook niet echt gezellig. Plus hij had zijn fijne shirt en broek weer gewassen, gisteravond laat, dus dat was ook weer iets plezierigs. In het internaat deed hij tenslotte alles zelf.
Hij keek naar zijn windel en raakte de plek voorzichtig aan, maar hij voelde al zwarte vlekjes voor zijn ogen komen. Juist ja. De plek waar een of ander donker beest hem gebeten had. En dan had hij nog zijn Egyptische Ring, die hem op elk moeilijk moment leek te helpen. En zo zat hij dus een beetje in elkaar.
Zijn karakter? Hij was vriendelijk, behulpzaam en praatte graag met mensen om zich heen. En hij was een echte huisman, alhoewel ze daar niet echt veel aan hadden als hij daarover zou praten. En hij had in zijn halfjaar hier op school zijn oog op nog geen enkel meisje laten vallen, iets wat hij de komende tijd ook niet ging doen ook.
Hij kende wel mensen die meteen vanaf het eerste ogenblik verliefd op elkaar waren en dat soort dingen, maar hij liet het liever rustig opbouwen en het rustig op zich afkomen, in plaats van de eerste nacht naast elkaar in bed liggen. Hij grijnsde even, stond toen op en deed zijn kleren aan.
Zijn bekende wit-blauwgestreepte shirt en zijn grijze broek, met daaronder zijn blauwe sneakers met witte veters. Waarschijnlijk was iedereen die combinatie al wel gewend van hem, maar goed. En dan had hij nog zijn verband, die hij tot zijn elleboog gebonden had en die zijn slagader bedekte, waar de wond gelegen was.
Mensen hadden al verschillende keren geprobeerd om die wond daar te verhelpen, maar niemand was het ooit echt gelukt. De windel was een deel van hem en hij moest het om het halfjaar of zo verschonen. Hij had het aan het begin van het schooljaar verschoond, dus eigenlijk moest hij het nu weer verschonen, maar goed.
Rustig liep Ryou naar buiten en sloot zijn ogen toen de zon fel op zijn gezicht scheen. Hij keek even naar boven, naar de zon en sloot zijn ogen toen, waarna hij even glimlachte en besloot om richting de waterval te gaan lopen.
Eenmaal bij de waterval aangekomen, wat hem ongeveer een kwartier van zijn tijd genomen had om te lopen, liet hij zich zakken op het gras en sloot genietend zijn ogen.

- Mizuki -

Ze had slecht geslapen voor de tweede dag hier op Starshine. Ze stond op en haar haar stond letterlijk alle kanten op eenmaal ze in de spiegel haar ogen had open gewreven. Ze zuchtte diep en begon met veel liefde en zorg haar haar te kammen. Na een tiental minuten lag het zoals ze wou en nam ze een touwtje uit haar tas waarmee ze haar haar vastmaakte nadat ze zich had opgefrist. Ze had gehoord dat er hier een waterval was. Daar zou ze zeker naartoe gaan. Ze maakte haar tas klaar met lunch, drinken en een klein blokje chocolade. Ze hees de tas op haar rug en ze vertrok uit de slaapzalen op weg naar de waterval.

Na een tiental minuutjes rennen was ze eindelijk daar. Ze liet zich letterlijk in het gras vallen naast een jongen die daar vast al een tijdje lag te zonnen. Het weer was prachtig! Dat maakte haar zo enorm vrolijk! Ze keek bewonderd naar de waterval en hoe mooi de zon het water deed glanzen. Ze zei tegen de jongen nog niets, hij lag vast te slapen dus had ze geen behoefte om hem wakker te maken. Alhoewel ze wel nieuwsgierig naar hem was. Hij had spierwit haar, was haar leeftijd schatte ze en had een verband rond zijn arm, vast een wonde of zoiets dacht ze en ze draaide haar hoofd weer naar de waterval.

Alsof er een harde wekker naast hem afgegaan was, zo hard was zijn hart nu aan het kloppen. Hij had de stappen – waarschijnlijk door het doezelen – dan ook niet gehoord en had zich er dan ook niet op geconcentreerd, anders was hij vast en zeker wakker geworden en had alvast ‘hallo’ of iets tegen in die trant gezegd tegen het meisje dat nu naast hem zat.
Ze zou nu wel denken dat hij sliep, maar dat deed hij niet. Toch deed hij zijn ogen maar halfopen om haar ongestoord te bestuderen. Haar hoofd draaide niet richting hem, dus dat was voor hem dan weer een voordeel om haar op zijn gemak te bekijken. Ze had lang, zwart haar, wat mooi langs haar gezicht viel. Haar ogen kon hij niet zien, iets wat hij redelijk jammer vond. Ogen weergaven de emoties namelijk het best. Ze had een slank lichaam en was niet erg groot, niet veel kleiner dan hem, waarschijnlijk.
Hij besloot om zijn ogen dan toch uiteindelijk open te doen en overeind te komen. De hele tijd net doen alsof hij sliep en ondertussen het meisje observeren zou namelijk nogal raar zijn, alhoewel hij eigenlijk nu momenteel niet zo heel veel zin had om met iemand te gaan praten. Maar misschien zou die zin nog wel komen!
‘Ook een goedemorgen,’ zei hij vriendelijk tegen het meisje, waarna hij zich wat meer oprichtte en haar rustig aankeek. Ze zou vast verbaasd zijn dat zijn ogen niet over haar lichaam gleden, iets wat hij vaker deed bij een eerste ontmoeting. Hij liet niet meteen zijn ogen over iemands lichaam glijden, maar deed dit pas als die persoon niet keek, zoals daarnet.
‘Een aangename kennismaking alvast, ik ben Ryou,’ zei hij en hij stak zijn hand naar haar uit, waarna hij glimlachtte.

- Beetje kort -

Mizuki keek geschrokken naar de jongen die wakker werd. Ze glimlachte naar hem toen hij zijn naam uitsprak “Hey, ik ben Mizuki”. Ze schudde zijn hand en streek met haar andere hand haar haar uit haar ogen. Ze trok haar hand terug en haalde uit haar tas een van haar broodjes. Ze had honger gekregen en ze begon smakelijk aan haar broodje. Terwijl ze at bestudeerde ze Ryou nog wat en ze keek hem vrolijk aan. Na het inslikken van haar maaltijd vroeg ze “Ben jij ook van Nova?”. Ze was benieuwd want zo leek her er wel op. Ze merkte het direct dat hij mogelijk van dezelfde planeet was. Ze nam nog een hap van haar broodje en kauwde er vol genot op. Ze had een spreuk gevonden om eten niet te bederven. Ze had wat broodjes van haar moeder meegekregen en ze had er een spreuk over uitgesproken zodat ze niet zouden bederven, ze smaakten nog altijd zoals de dag dat ze gemaakt werden. En zoals haar lichte vorm van autisme wou ze altijd drie sneetjes tomaat, twee plakjes kaas, drie stukjes kropsla en alleen het wit van een volledig ei op haar broodje. Haar moeder wist dat perfect. Dus maakte ze de broodjes zoals Mizuki ze wou, perfect de smaak in balans, niets overheersend, alles in perfecte balans. Dat maakte de broodjes van haar moeder zo enorm verukkelijk. Altijd zo mooi bruingebakken broodjes met verukkelijk en verse ingedriënten van de boerderij die ze hadden. Ze woonden op het platteland op Nova maar ze was naar hier verbannen van haar vader. Dus moest ze het hier allemaal maar overleven. Ze zuchte lichtjes en keek dan weer glimlachend naar Ryou. Snel nam ze weer een hapje van haar middagmaal.

Ryou trok zijn hand terug en glimlachte. ‘Nogmaals een aangename kennismaking, Mizuki,’ zei hij en hij hoopte dat hij haar naam zo goed mogelijk uitsprak. Hij had zelf nou ook niet bepaald een veelvoorkomende naam, maar zijn naam klonk niet echt Japans. Of was het een Chinese naam? Hij ging het haar niet vragen ook. Het zou echt erg zijn als hij ernaast zou zitten en zij zich beledigd zou voelen of zo. Dat wou hij niet.
‘Ja, ik ben geboren en opgevoed in Nova,’ zei hij en hij glimlachte. Aan de energie te voelen bij Mizuki was ze ook van Nova, maar misschien had ze ook wel andere krachten in zich. Hij had geen twee krachten, alhoewel hij dat wel zo willen. Twee krachten die hij goed kon beheersen, van de zeven planeten. Dat waren er toch al twee.
Ergens was er ook een beetje een duistere magie bij haar te voelen, wat aangaf dat ze mogelijk ook iets van Shadraanse kracht in zich kon hebben. Zou hij het niet gewoon vragen? Misschien was hij dan van die twijfels verlost en zou hij die bewondering voor haar kunnen opbrengen die hij altijd opbracht bij mensen die twee sterke krachten hadden.
‘Excuseer me voor mijn nieuwsgierigheid, maar heb jij ook Shadraanse krachten?’ vroeg hij en hij keek haar vriendelijk aan en probeerde de nieuwsgierigheid in zijn stem een beetje te bedwingen.

- Deze is echt SLECHT! Dat komt ervan als ik onderbroken word tijdens een post voor te gaan eten -

Mizuki keek op toen hij vroeg of ze van Shadra krachten had. Ze knikte en sprak zachtjes en vol vrees "Van mijn vader." ze liet haar hoofd op haar knieën rusten en ze probeerde zich in te houden bij de gedachte van haar vader die bij haar opdoemde. Ze haalde diep adem en had weer de kracht gevonden om naar Ryou te kijken. Ze glimlachte weer en ging met het topje van haar vinger over het water. Ze maakte cirkeltjes en bekeek vol bewondering hoe het water zo elegant mogelijk golfde. Ze stopte en keek weer naar Ryou. Wat was ze toch snel afgeleid! "Je mag nieuwsgierig zijn, iedereen is dat wel een beetje." ze grijnsde een beetje. Ze ging naar haar tas waardat altijd wel wat zelfgemaakte chocolade in zat "Wil je iets proeven? Ik heb namelijk wat chocolade bij me." ze nam een reepje chocolade uit haar tas ingewikkeld in een zilver papiertje zonder een enkel kreukje. Met haar hand legde ze de reep op zijn schoot. "25% pure chocolade, de rest melk en wat suiker, smakelijk! Hopelijk vind je het lekker.". Ze nam zelf een stukje en begon er op te knabbelen. Met muizenhapjes beet ze van de chocolade stukjes af en slikte ze door eenmaal ze op haar tong gesmolten waren. Ze genoot echt van dit soort zoetigheid. Ze was dus echt wel verzot op zoete zelfgemaakte dingen die bijna aansloten met perfectie.

Ryous blik schoot opzij toen hij de blik zag van Mizuki. Ze keek niet zo blij toen ze het over haar vader had. Rustig nam hij de chocolade van Mizuki aan en probeerde een stukje, waarna hij zijn ogen even sloot. Met gesloten ogen was het nu eenmaal makkelijker om de smaak van eten op te vatten dan met zijn ogen open. Waarom? Omdat hij met zijn ogen open afgeleid werd door alles wat hij zag en met zijn ogen gesloten kon hij zich meer verdiepen in zijn gedachten, zijn reukzin en zijn proeven.
‘Ja, het is zeer lekker,’ zei hij bewonderend, nadat hij het stukje doorgeslikt had. Hij was niet echt een fan van pure chocolade, maar deze kon er wel mee door. Hij was meer fan van witte chocolade en hield ook wel van melkchocolade, maar pure vond hij niet zo lekker. Fijn dat die van Mizuki dan wel zijn smaak te pakken had.
‘Maar… Je klonk niet zo blij toen je het over je vader had. Maar dat kan ik me ook verbeeld hebben.’
Dat laatste was er gauw achteraan gesproken, zodat hij zeker geen snauw zou krijgen of zo, als het een gevoelig onderwerp was. En mocht het wel gevoelig zijn, dan was hij hier natuurlijk om haar een knuffel te geven als ze dat nodig had.
Ergens leek Mizuki hem ook een sterke meid. Eentje die niet gauw zou gaan huilen om pijnlijke familiebanden. Hijzelf had nog nooit gehuild. Oké, misschien als baby, maar dat telde niet, want dat kon hij niet beheersen.
Hij keek haar vragend aan en besloot ondertussen om niks meer van de chocolade te eten, totdat hij zou weten wat er aan de hand was. Het was namelijk onprettig als hij hier met zijn mond vol chocolade zat en hij haar plotseling moest troosten. Niet echt prettig dus.

- Inspiratie, waar zijt gij?
Op de laptop lijken ze langer
Dat wou ik trouwens al de hele tijd zeggen: Mizuki is autistisch, dat vind ik cool, want ik ben het zelf ook -

"Mijn vader... Ja, hij sloeg me nogal veel, en op een dag sloeg ik hem terug na een hele hoop verwijten naar mijn kop geslingerd te hebben gekregen. Dus ben ik verbannen bij mijn thuis en ben ik hier beland."zei Mizuki zachtjes terwijl ze opeens in een keer haar chocolade in haar mond propte. Het deed haar altijd wat beter voelen. Ze nam zenuwachtig een tissue en ze veegde elk stukje chocolade van haar gezich zodat het weer een vlekkeloos net gezicht was. Ze probeerde te glimlachen maar de pijnlijke herinneringen aan haar vader kwamen weer naar boven. Ze zuchte en ging met haar handen naar haar ogen. Met de nagel van haar wijsvinger ving ze de traan op en keek ernaar, de traan was nog in perfecte staat, zoals altijd. In de weerspiegeling zag ze haar oog, alleen wat uitgerokken en misvormd. Ze moest lachen om de vreemde vorm die haar oog in de traan had en ze liet voorzichtig de traan op de grond vallen. Haar hoofd draaide zich weer naar Ryou en ze wreef door zijn haar "Vind je het lekker? Of niet?". Die vraag moest ze stellen want zo kon ze haar chocolade verbeteren, want dan was ze niet bijna perfect in andermans ogen en dat was niet goed. Ze haalde een noteblock en een witgekleurt potlood tevoorschijn waarvan de punt, recht en perfect geslepen was.

'Dat is inderdaad niet zo mooi,’ zei Ryou zachtjes. Jeetje. Wat was hij toch ook weer een eikel. Wie zei nu, als een meisje aan het huilen was, dat het inderdaad niet zo mooi was? Hij natuurlijk!
Toen hij haar tranen zag, schoof hij opzij en sloeg hij beschermend een arm om haar heen. ‘Maar je bent nu hier en niks kan je nog gebeuren,’ probeerde hij haar op te vrolijken en hij glimlachte, waardoor zijn puntige hoektanden tevoorschijn kwamen. Soms leek hij net een vampier, maar dat kon ook gewoon zijn omdat hij dat zelf zo erg vond.
‘Ik vind je chocolade echt verschrikkelijk lekker,’ zei hij, blij dat hij op een ander onderwerp kon overgaan. Hij liet zijn arm zakken en keek naar het stukje chocolade, waarna hij die gewoon opat en zijn gebruikelijke gezicht daarvoor trok. (Zie profielplaatje.)
Hij slikte het door en keek toen opzij naar Mizuki. ‘Normaal hou ik niet zoveel van pure chocolade, maar omdat er andere benodigdheden bij zitten, vind ik het wel lekker,’ zei hij eerlijk en hij keek naar de chocolade, waarna hij besloot om er nog een laatste hap van te nemen en toen gewoon helemaal op te eten. Hij zou waarschijnlijk toch niet van de chocolade af kunnen blijven, maar hij moest over een paar uur wel gaan eten, dus daarmee dat dit zijn laatste stukje was.
‘Bevalt het je hier?’ vroeg hij toen.

- Omg, sorry voor de slechte posts... Ryou heeft z'n dag niet! -

'Dat is inderdaad niet zo mooi,’ zei Ryou zachtjes. Mizuki knikte en keek hem toch met een glimlach aan. Hij deed een beschermde arm om haar heen en zij deed automatisch haar armen rond zijn nek "Hij is zo g-g-gemeen" snikte ze, maar ze probeerde de tranen in te houden. ‘Maar je bent nu hier en niks kan je nog gebeuren,’ probeerde hij haar op te vrolijken. Ze glimlachte weer en grinnikte en ze weer naar zijn hoekige tanden "Je bent net een vampier.". Ze keek op haar horloge en zag dat het bijna twaalf uur was. "Ik heb eten bij als je honger hebt.". Ze nam uit haar tas twee zelfgemaakte broodjes en ze schoof eentje naar Ryou "Smakelijk" zei ze zachtjes en ze begon aan haar broodje. Ze verdikte nooit maar ze at voor twee. ‘Bevalt het je hier?’ vroeg hij toen. Ze knikte enthousiast en ze slikte haar deeltje van haar broodje dat ze in haar mond gestoken had door. "Ja ik heb jou ontmoet, je bent een heel leuke jongen en dan heb ik ook nog een andere leuke jongen leren kennen.". Ze bloosde een beetje bij het tweede maar dat was amper zichtbaar "Bevalt het jou hier ook?" kaatste ze terug. Ze grinnikte zachtjes en nam nog een hap, ze keek hem aandachtig aan.