Gereserveerd voor schattige Kida c:

In het begin was ze gewoon weer met zomerse kleding naar buiten gegaan, dacht dat het nog wel ging. Maar toen het eerste beste briesje haar huid streelde en haar koude rillingen bezorgde was ze weer terug naar binnen gegaan. Maar ze was nooit een binnen mens geweest. Ze hield van de frisse lucht waarmee ze haar longen kon vullen, binnen was alles altijd zo klam en muf. En dan was het er ook nog eens bloedheet soms omdat er zoveel mensen waren. Die allemaal warmte creëerden. Dus vluchtte ze naar buiten. Ze had toch maar haar enige lange broek aangetrokken, en had een hoody gestolen van haar broer die overduidelijk te groot was. Hij kwam tot net over haar kont en was donkergrijs. Het enige lichte aan het meisje was nu haar huidskleur en haar lichte haar.
Ze had haar handen verborgen in de zakken van de hoody, deed haar broer een beetje na. Maar ze had geen behoefte gevoeld om haar wanten aan te trekken. Alle jongens hadden haar al zo vreemd aangekeken toen ze de jongensslaapkamer binnen liep zonder aarzeling en begon te zoeken in de tas van haar broer die ze uit duizenden herkende. De blikken die ze haar schonken had ze genegeerd. Ze had betere dingen te doen. Zoals het gebied hier verkennen. Ze wilde het goed kennen in geval van nood. Zodat ze niet onnodig zou verdwalen. Binnen het gebouw maakte het haar niet zoveel uit, wat lessen betreft zou ze gewoon een persoon volgen die dezelfde lessen had. Maar het buitenterrein was een heel ander verhaal.
Ze bleef staan aan de rand van een meer. Er was geen waterval. Het was een andere plek, maar opnieuw met water. Ze ging door haar benen, raakte het wateroppervlak aan met haar wijsvinger. Trillingen verspreidden zich over het wateroppervlak. Verstoorde het eerst zo egale oppervlak. Ze ging weer rechtop staan. Ze kreeg weer de neiging om haar schoenen uit te trekken en over het water te lopen, naar het midden toe en daar gewoon naar de hemel staren. Maar ze hield zich in. Toch hief ze onbewust een voet op, boog haar knie. Haar wijsvinger gleed onder de stof van haar sneaker. Maar haar handeling stopte wanneer ze de aanwezigheid van iemand anders voelde. Ze liet haar voet zakken, draaide zich een kwartslag. Ze stopte haar hand weer in haar zak en keek in de richting van waar ze de aanwezigheid voelde. Haar blik was neutraal, zoals hij altijd zou zijn in het begin. Het lag eraan hoe de persoon dan zou zijn hoe ze erop zou reageren. Zelfs als het een vreselijk aura zou zijn… Acteren kon altijd.

» Kom mijn post minder flut maken alsjeblieft x')

Haar blik die uitstaarde over het meer. Ergens leek het allemaal een vage droom. In haar dromen glimlachte ze ook nooit. Het was best vreemd. Dat in de wereld waarin jij de baas bent, je niet eens je eigen glimlach kan neppen. Terwijl dat in die andere wel kan. Haar ogen half dicht, in gedachtes verzonken, haar mond een simpele streep die geen emotie liet doorschemeren. Eveneens als haar doffe amberkleurige poelen van ogen, die half afgeschermd werden door haar oogleden. Haar schouders naar beneden hangend, haar voeten keurig naast elkaar. Handen in de zakken zodat ze warm bleven. Wat was haar doel hier eigenlijk? Ze had op Puffoon ook geen doel gehad. Er was die tijd dat ze de mensheid wilde redden met haar krachten. Maar hoe meer ze ervan zag, hoe erger het werd. Teveel mensen die verrot waren van binnen, die geen hulp verdienden. Ze was te jong, had te weinig kracht tot haar beschikking. Het was al te laat. Alles was stiekem al verdoemd en griep zijn of haar eigen graf. En degene die dat inzagen grieven alleen wat slomer, aarzelender. Want iedereen was en bleef bang voor de dood.
Grappig genoeg voelde de aanwezigheid van de ander net als de aanwezigheid die ze nodig had op het moment. Ze was slecht in het omschrijven ervan, maar wist wel dat het gevoel dat het in haar opriep altijd goed was achteraf. In het begin had ze het genegeerd, maar toen er bewijs kwam dat haar voorgevoel echt goed was… Pas toen was ze er echt op gaan letten. Eerst had ze het hinderlijk gevonden, ontkende het. Maar nu kon ze niet meer zonder. Het was een deel van haar geworden, een manier van leven. Het zat in haar systeem. En ze zou weer helemaal overnieuw moeten beginnen als haar talent van haar afgenomen zou worden, waar ze niet op hoopte. Want dan zou William voor haar moeten zorgen, en dat wilde ze niet. Ze wilde hem niet met nog meer problemen opzadelen dan nodig was.
Ze bleef daar staan, haar ogen strak op de plek gericht waar de ander vandaan moest komen. Het gestalte werd al snel zichtbaar, met die gloed erom heen die ze altijd zag. Alsof ze licht gaven, best grappig eigenlijk. Jongen, natuurlijk groter dan haar, gele sjaal was het eerste wat opviel aan zijn kleding. De kleur spatte eruit in vergelijking met zijn overige kleding. Wat vrij neutraal overkwam. Maar het volgende wat haar opviel was hetgeen op zijn hoofd. Ze kneep haar ogen tot spleetjes, probeerde het goed te zien. Maar ze moest toch echt wachten totdat de ander dichterbij was. Haar ogen werden weer groot, keek op naar de ander. Hij begroette haar. Ze zei echter niets terug, keek verder naar boven. Wacht… Dat was een vogel! Een kleine gele, wat al gelijk schattig werd gevonden door het meisje. Haar mond die een perfecte ‘O’ vormde en haar ogen die straalden. Ze ging op haar tenen staan, reikte met beiden handen uit naar het vogeltje. Ze zette een stap dichterbij, was zo onhandig om over haar eigen voeten te struikelen – dit keer niet expres omdat ze het vogeltje echt wilde aanraken, en viel daardoor, zocht met haar hand naar het eerste beste was ze kon vinden en vastpakken zodat ze haar val kon breken.