Hij liep in de richting van het meer, die hij gister gezien had toen hij het gebied ging verkennen, na de ontmoeting met Layla en Klavier. Het was daar waar hij zijn eerste les wilde geven. Hij wist dat hij liever buiten les zou willen geven dan binnen, natuurlijk zou hij ook binnen les moeten gaan geven, maar zijn eerste les zou hij buiten gaan geven, dat had hij besloten. Hij had dat ook meteen doorgegeven, dus hij hoopte dat dat ook de leerlingen bereikt had. Hij kende de leerlingen nog niet, dus hij was benieuwd wie zich bij hem zouden melden en waar hij mee te maken zou krijgen. Hij kon het water al horen ruisen toen hij dichterbij kwam. Yadi lag in zijn hand. De schildpad keek nieuwsgierig om zich heen. Het was de eerste keer dat hij haar mee naar buiten nam, omdat hij daar de vorige dag niet de kans toe gezien had. Hij had het allemaal even alleen rustig willen bekijken en of het geschikt was voor haar. Hij wilde haar niet aan gevaar blootstellen, daar was ze hem te dierbaar voor. Er stond een rustige glimlach om zijn lippen, hij had zin om les te geven.
Hij was op een steen in het meer gaan zitten. Zijn ogen waren gesloten terwijl hij zich concentreerde op zijn ademhaling. Deze werd steeds kalmer en regelmatiger. Soms deed een briesje zijn donkerrode haar iets opwaaien, maar verder zat hij roerloos stil, als een standbeeld. Op zijn schoot zat een schildpad, net zo roerloos stil als hij. Het was een apart plaatje zo, alsof ze in trance waren. Toch was dat niet het geval. Kratos had langzaam zijn aandacht gericht op het water naast zich. Een rustgevend geluid, zo puur. Het geluid van water kon hem zelfs in de meest stressvolle situaties kalm maken. Zijn witte gewaaid die hij aanhad gaf hem alle ruimte om zich te kunnen bewegen, dat leek hem het beste zeker bij de eerste les die hij zou geven. In zijn hoofd oefende hij nog een keer wat hij allemaal met ze wou doen. Hij wou er een mooie les van maken, maar wel zo dat ze er ook echt iets van op zouden steken. Hij richtte zijn aandacht weer op het water wat om de steen wat wilder werd zodra hij dat deed. Hij hield het water zo dat het net zijn gewaad niet raakte. Toen deed hij opeens zijn ogen open en ook het water hield op met golven maken. Er ontstond een kalme glimlach om zijn lippen toen hij de schildpad oppakte. Hij streek even met zijn hand over het harde schild van het dier. Daarna liet hij haar in het water glijden. Ze kwam altijd uit zichzelf terug, daar hoefde hij zich geen zorgen over te maken. Hoe snel ze dat deed was verschillend, maar dat ze weer terug zou komen stond vast. Hij vond het nooit erg als hij een tijd op haar moest wachten. Hij genoot altijd van de natuur en hij was het liefste de hele dag buiten, dus voor hem was dat geen probleem. Hij stond op en keek even naar de oever van de rivier waar hij bekertjes had neergezet. Zijn blik gleed voor een kort moment naar het water voor hem, wat opnieuw begon te bewegen, maar dit keer bevroor het en ontstond er een smalle brug naar de oever. Kratos liep op blote voeten, zoals altijd als hij buiten was. Daar voelde hij zich het prettigst bij, misschien verklaarde anderen hem voor gek maar daar trok hij zich simpelweg niks van aan. Hij liep over het ijs naar de oever, het ijs kraakte vervaarlijk terwijl hij er overheen liep, maar om zijn lippen bleef nog steeds die kalme glimlach staan. Toen het gras tussen zijn tenen kriebelde knipte hij in zijn vingers en smolt het ijs meteen. Zijn blik gleed over het grasveld maar hij zag nog niemand. Hij haalde even zijn schouders op. Ze zouden straks vast wel komen, ze wisten waar ze moesten zijn als het goed was. Zijn blik was blijven hangen bij een boom die vlak aan de kant van de oever stond. Daar liep hij heen en ging hij weer in kleermakerszit tegen aan zitten. Even keek hij nog naar de bekertjes toen deed hij zijn ogen weer dicht en neuriede hij zacht voor zich uit. Kleine golfjes deinde mee op het ritme. Ook al leek het alsof hij niks door had. Hij hield zijn omgeving goed in de gaten, wachtend op de eerste leerling die in zijn les zou verschijnen. “Goh ben je daar ook weer,” zei hij zacht tegen Yadi die uit het water klom. De schildpad schuifelde dichterbij en klom weer op zijn schoot. Het was fijn om gezelschap te hebben van zo’n wijs wezen, Yadi was al oud, maar daarom wist ze ontzettend veel. Informatie die alleen zei kende. Hij neuriede weer verder, terwijl ze precies zo zaten als een paar minuten geleden.

[Voor alle leerlingen]

Zijn wekker ging af. Mineko kwam overeind en met een harde klap bracht hij het ding tot zwijgen. Hij ging weer liggen. Nog heel eventjes slapen kon toch geen kwaad? Hij had de wekker toch vroeg gezet en hij had nog alle tijd. Een half uur later werd hij wakker van een harde klap. Versuft opende hij zijn ogen en keek naar boven. Opeens besefte hij dat hij op de vloer lag, waarschijnlijk was hij uit bed gedonderd. Hij wreef met pijnlijk gezicht over zijn wang. Dat zou een fijne blauwe plek worden. Hij had niet erg goed geslapen. Hij had zich zorgen gemaakt om het woedende meisje bij het platform. Hij probeerde te bedenken hoe hij haar kon helpen. Het hield hem wakker en toen hij pas een paar uurtjes had geslapen ging zijn wekker alweer.

Slaapdronken stond hij op en liep naar de badkamer. Hij gooide een plens ijskoud water in zijn gezicht. Het was misschien niet de fijnste manier om wakker te worden, maar wel de snelste. Hij keek in de spiegel en ja hoor, op zijn wang begon zich al een blauwe plek te vormen. Nou, in ieder geval paste de kleur goed bij zijn ogen bedacht Mineko vrolijk. Zoals altijd zag hij wel weer een lichtpuntje in een hopeloze situatie.

Snel trok hij zijn kleren aan. Hij had zo watermagie, buiten bij het meer. Gisteravond had hij gehoord dat de les buiten gegeven zou worden en hij had er zin in. Hij had nog nooit les gehad in welke magie dan ook en hij was benieuwd hoe het in zijn werk zou gaan. Hij hoopte maar dat hij er iets van zou snappen. Snel pakte hij nog een warm vest en zwaaide zijn tas om zijn schouder. Onder het lopen at hij een boterham, hij had geen tijd genomen om uitgebreid te gaan ontbijten, hij was te bang om bij zijn eerste les te laat te komen. Dus nu was hij zijn lunch aan het opeten. Toen hij halverwege zijn broodje was kwam hij aan bij het meer.

Aan de rand van het water zat een man met donkerrood haar, hij leek haast in trance. Op zijn schoot zat een schildpad, die hem nieuwsgierig aankeek. Mineko liep zachtjes dichterbij en hoorde dat de man aan het neuriën was. Op een afstandje bleef hij staan en luisterde aandachtig mee. Hij herkende de melodie niet, maar het lied was betoverend. Stil stond hij daar te luisteren en hij ging helemaal op in de muziek. Hij vergat zelfs dat hij les had en besefte al helemaal niet dat dit misschien wel de leraar was.

Ze had vandaag les bij het Stille Meer; Watermagie. Maar wat haar normaal actief en vrolijk kon krijgen, liet haar nu onberoerd. Niets leek haar meer iets te doen, alsof er een totale uitschakeling van gevoelens was ontstaan. Jammer dat dit juist het tegendeel was; ze had gevoelens in overvloed, zoveel dat er een soort van kortsluiting was ontstaan in het limbische deel van haar hersenen. Het was allemaal zijn schuld, wilde ze denken, maar wat was dan precies zijn schuld? Dat ze verliefd op hem geworden was? Dat hij teveel van haar gehouden had? Ze kon het niet plaatsen. Ergens had ze liever gehad dat hij haar een klap in haar gezicht had gegeven met de vlakke hand, niet met de woorden en de blik in zijn ogen die hij gebruikt had. Hij had haar gewoon de huid vol moeten schelden, haar achter moeten laten met het gevoel dat het toch niets meer kon worden. Maar dat was het dus wel; hij had haar een reden gegeven om zich hulpeloos te voelen, met nog een klein beetje hoop dat verwoestender was dan wat dan ook. Ze moest erover ophouden. Ze moest naar de les.

Eenmaal buiten had ze het snel gevonden, haar blauwe ogen wijd open maar bijna nietsziend. Had het allemaal nog wel zin? Ze zou spoedig eroverheen moeten komen, het moeten negeren. Maar waar was dan het einde van die tunnel, de andere afslag? En als die dan kwam, was het de juiste? Kijito slikte en sloot haar ogen, liet het gevoel van water vlakbij door haar heenstromen door zich voor haar omgeving open te stellen. Een essentie van rust kwam mee; al snel vond ze de oorzaak. Haar neuriënde leraar. Ze kon voelen wat voor een rust hij uitstraalde en in combinatie met het water maakte dat dat ze zich alweer veel beter voelde. Mooi, dan kon ze nu misschien fatsoenlijk opletten tijdens deze les. Er was nog maar één andere jongen, die ze niet kende. Hij had mooi groen haar en stond ook naar de leraar te kijken, die waarschijnlijk nieuw was omdat ze hem nog nooit voor een les gehad had. Het moest de leraar wel zijn, toch? Kijito ging naast de jongen staan en liet de muziek tot haar doordringen, liet de noten langs haar heen zweven en tegelijkertijd door haar heen, niet in staat om nu nog ergens anders aan te denken. Al zou de pest uitbreken rond hen heen; dit moment bestond en de rest deed er even niet toe. Een gevoel van dankbaarheid jegens de leraar stak de kop op, om haar even haar zorgen te laten vergeten. Ze voelde haar lippen in een lichte glimlach krullen en zette uiteindelijk haar tas neer, om daarna haar ogen weer open te doen. Toen de leraar stopte, zweeg ze nog om de natrillende tonen in de lucht hun ruimte te gunnen en de magie niet stuk te slaan. Het was voor een moment alsof de lucht leefde, iets wat ze niet vaak bewust meegemaakt had. Misschien was het tijd om een keer een muziekinstrument te gaan bespelen.. en Watermagie verder te oefenen. Dat was tenslotte het enige wat haar nu nog liet voelen dat ze iets kon.. Met een dankbare glimlach keek Kijito naar de leraar, bijna verwachtend dat hij nog meer ging zingen; ze zou het er zo voor over hebben om zangles bij hem te nemen of wat dan ook, zolang ze de muziek maar kon horen. Misschien moest muziek wel haar redding zijn.

De muziek werd even verstoort door voetstappen en toen kwam er een meisje naast hem staan. Mineko keek even opzij en zag een schattig meisje met blond haar staan. Hij sloot zijn ogen weer. Hij zou haar wel begroeten als de muziek stopte, maar nu liet hij zich nog even meevoeren op de kalme stroom van de heldere tonen.
Mineko begon de melodie te snappen en zong zachtjes mee. De muziek liet hem alles vergeten; hij dacht niet meer aan de slechte nacht die hij had gehad, hij voelde de blauwe plek niet meer, hij was niet meer moe. Alles was vredig en goed.
Het meisje ging ook helemaal op in de muziek. Mineko mocht haar nu al; ze hield van muziek en was schattig. De leraar stopte met zingen. Zelf maakte Mineko de maat af, hij kon er niet tegen als een liedje onafgemaakt gestopt werd. Toen opende hij zijn ogen en richtte zijn aandacht op de leraar.
Mineko wilde hem vragen hoe hij zo goed had leren zingen en of hij nog tips had, maar dat leek hem respectloos en bovendien was het een leraar watermagie, geen muziekleraar. Misschien zou hij er straks toch een vraag uitflappen, maar hij ging proberen zich in te houden. Hij wachtte een moment tot de muziek volledig weggestorven was en de magie van het moment verdwenen was. Het speet hem dat de muziek gestopt was en de stilte die volgde was te leeg. Het was geen fijne stilte dus Mineko besloot deze te doorbreken.
''Master...U... U bent echt een goede zanger... Het was prachtig. Echt prachtig. Ik ben Mineko, hier om uw les watermagie te volgen. Ik ben nieuw, dus misschien snap ik niet alles, maar ik zal zeker mijn best doen.'' sprak hij op bescheiden toon, hij meende elk woord van wat hij zei.
Daarna bekeek hij het meisje dat naast hem stond nog eens aandachtiger. Ze zag er gelukkig uit, ontroerd. Hij keek in haar blauwe ogen en lachte vriendelijk. Hij kon aan haar zien dat ook zij het mooi gevonden had en het liefste nog meer zou horen.

Met een gaap en een nogal chagrijnige blik, keek Alexis in de spiegel. Het zou vandaag eindelijk eens zo zijn dat ze op tijd naar een les ging, ook al was dat voor dit uur watersturing. Jeetje, ze wou verdomme lichtmagie hebben, geen watersturing. Ze kon niet eens watersturen, dus waarom zou ze het dan ook proberen? Maar dan kwamen die leraren, als je dat zei dat je het niet kon, weer met het argument van de dag: ‘Geloof gewoon in jezelf, dan komt het allemaal goed.’
Ergens was het misschien ook wel goed om zich een beetje af te leiden. Bij watersturen moest ze haar handen veel gebruiken en dat zag zij zichzelf nog niet doen. Nog altijd zat haar hand in het gips en ze beschuldigde Mineko daarvoor. Het was immers zijn schuld dat zij die pijn moest lijden.
Oké, misschien was het ook een beetje haar eigen schuld. Zij was immers zo boos geworden. En trouwens, ze wist zich niet eens goed te gedragen. Moest ze iedereen nu afsnauwen of toch haar ware aard laten zien? Moeilijk, moeilijk.
Als iemand zou zien wie ze werkelijk was, viel gelijk haar hele muur in duigen en zou ze die dus nooit meer kunnen gebruiken. Aan de andere kant zou het indruk op Kid maken als ze die muur liet zakken en zou ze het daarvoor ook niet gewoon doen?
Nee. Ze ging die muur nog even omhooghouden. Het was al zo zwak, maar het zo in duigen vallen als ze nu opeens aardig zou doen tegen iedereen. Blij met deze genomen beslissing, liep Alexis naar beneden, richting de uitgang.
Ze zou zo verschrikkelijk hard gaan flutten in deze les, maar goed. Ze zuchtte even en keek om zich heen. In het lokaal waren ze in elk geval niet. Hing er gisteren niet zo’n bord uit? Nee, dat zou gek zijn. Maar waar waren ze dan?
Rustig keek ze om zich heen. Ze besloot maar gewoon iemand te volgen, misschien kwam ze haar Master dan wel tegen. Alleen moest diegene voor haar dan wel niet denken dat ze iets van hem wou, maar goed.
Natuurlijk! Waar anders? Bij het stille meer was immers de perfecte plaats om te gaan watersturen. Het zou voor haar een verschrikkelijke grote afgang worden, maar goed. Ze had geen aanleg voor watermagie en snapte dan ook niet waarom ze het in haar vakkenpakket had zitten. Als ze er ooit een examen over zou doen, zou ze zakken. In de duistere magie was ze maar een klein beetje goed en met vuurmagie kwam ze ook wel ver, aangezien ze naast lichtmagie ook blijkbaar aanleg had voor vuurmagie.
‘Morgen,’ mompelde Alexis toen ze de Master zag en stak haar hand vriendelijk in een soort groet naar hem op. Haar blik verhardde zich toen ze Mineko zag. Juist.

Hij hoorde de voetstappen van iemand die dichterbij kwam, wat later vergezeld werd met een tweede paar voetstappen. Daardoor kon hij opmaken dat er twee van zijn leerlingen gearriveerd waren. Toch neuriede hij nog rustig door, zijn lied bleef het water beïnvloeden wat nog steeds rustig op zijn ritme meedeinde. De voetstappen stopten en hij wist dat ze stonden te luisteren, maar dat deerde hem niet. Hij bracht graag de rust over op andere, iets wat hij zijn leerlingen ook wilde leren. Rust en geduld hebben, de schoonheid daar van in te zien. Hij stopte met neuriën en deed zijn bruine ogen open. Er stonden een jongen en een meisje voor hem, die beiden onder de indruk leken van het lied. Dat vond hij fijn, dat was ergens ook zijn insteek geweest. Hij had het lied vaak op zijn harp gespeeld, een melodie die veel mensen raakten. Blijkbaar was het dit keer weer gelukt. Hij glimlachte zijn leerlingen rustig toe terwijl hij het schild van de schildpad begon te strelen. ''Master...U... U bent echt een goede zanger... Het was prachtig. Echt prachtig. Ik ben Mineko, hier om uw les watermagie te volgen. Ik ben nieuw, dus misschien snap ik niet alles, maar ik zal zeker mijn best doen.' Hij lachte even zachtjes en knikte de jongen toe. “Wat een lof zo in mijn eerste les,” zei hij glimlachend. “Aangenaam Mineko en neem de tijd hoor dit is mijn eerste les, dus ik denk dat iedereen nog aan mij moet wennen.” Vervolgde hij. Daarna keek hij het meisje aan, het water in haar lichaam gaf hem de kennis dat ze van Cassia kwam. Hij wilde net wat tegen haar zeggen toen hij nog iemand aan hoorde komen. Zijn blik gleed langs hun heen naar het meisje die aan kwam lopen. ‘Morgen,’ Ook haar knikte hij even toe. Hij vond dat hij lang genoeg gewacht had. Blijkbaar zou hij vandaag drie leerlingen les gaan geven, een leuk groepje zo voor de eerste keer.

Hij sprong in een vloeiende beweging overeind terwijl hij Yadi nog steeds in zijn handen hield. “Goedemorgen allemaal, mijn naam is Master Kratos. Ik ben jullie nieuwe watermagie leraar.” Kondigde hij zichzelf aan. “En dit is Yadi,” hij aaide nog steeds over haar schild. “Ze bezit meer kennis dan wij allemaal bij elkaar en ze zou vaker mij in mijn lessen vergezellen,” hij bukte zich naar het water en liet haar weer in het meer glijden. Toen draaide hij zich weer naar de drie leerlingen. Hij wees naar de bekertjes die hij langs de waterkant gezet had. “Ik wil vandaag beginnen met watersturing,” ging hij verder. “Jullie mogen straks allemaal een bekertje pakken en dan is het de bedoeling dat er water uit het meer in het bekertje komt zonder dat je het meer aan hoeft te raken. Ik zal het even voor doen.” Hij liep naar de bekertjes toe en pakte er een op. Toen richtte hij zijn blik op het meer. Zachtjes vroeg hij wat water omhoog te komen. Een kleine bol water maakte zich los van het meer en viel met een zachte plons in zijn bekertje. Hij zette het bekertje weer op de grond en draaide zich terug naar de leerlingen. “Laat je niet afleiden door je omgeving, dan mislukt het. Je moet water met rust en plezier behandelen, afleiding zorgt er voor dat het water niet mee zal werken.” Zei hij toen. Hij keek ze een voor een aan om te kijken of het doorgedrongen was. “Oké eerst zou ik graag jullie namen willen weten, die van Mineko weet ik al. Daarna mogen jullie een bekertje pakken.” Hij ging weer tegen de boomstam aanzitten, in kleermakerszit. Daar zou hij alles goed in de gaten kunnen houden.

Ze merkte eigenlijk niet dat de andere jongen naar haar keek, zo ingenomen was ze door de muziek van de master. De jongen had zich voorgesteld als Mineko en hij onderbrak de pijnlijke stilte die gevallen was doordat de muziek gestopt was. Hij complimenteerde de Master en Kijito kon alleen maar knikken; hij had helemaal gelijk. Een ander meisje kwam er ook bijstaan en ze groette de Master, hoewel ze Mineko niet zo aardig aankeek. Ze kende dat meisje niet, maar de bloem in haar haren was wel leuk. Kijito zag dat er niet echt meer andere mensen kwamen besloot dat ook tegen het meisje te zeggen. 'Hallo,' groette ze terug. 'Die bloem in je haren, die is mooi,' zei ze daarna voorzichtig, voor de leraar weer haar aandacht trok. Hij had een schildpad vast die Yadi bleek te heten, en hij was dus Master Kratos. Watermagie was altijd haar favoriete les en als er een aardige leraar bij was werd het alleen maar leuker. Oké, de opdracht klonk erg makkelijk, of lag dat nu aan haar? Kijito fronste lichtjes, dacht na. Watermagie beheerste ze wel; de rest van de magiën waren wat twijfelachtig maar gingen op zich nog wel goed genoeg om er een voldoende voor te staan. Watermagie, daar was ze het best in. Dus een beetje water in een bekertje gooien moest wel lukken. Voorzichtig liep ze naar de leraar toe, nogal verlegen. 'Hallo Master,' zei ze zachtjes. 'Ik ben Kijito, aangenaam,' stelde ze zich voor. Daarna pakte ze voorzichtig een bekertje en ging aan de rand van het meer zitten, om al haar aandacht op het water te kunnen richten in plaats van op het spannen en ontspannen van haar spieren.
Haar vingers bewogen zich ontspannen, in bewegingen die ze al tientallen malen gemaakt had. Het enige lastige was dat ze nu de maat van het bekertje moest schatten. Haar bewegingen waren rustig en secuur, heel precies. Ze wilde geen fouten maken en haar ogen waren dan ook dicht, in opperste concentratie. Langzaam kwam het water omhoog, vormde een bol en kwam langzaam naar de beker, waarvoor ze haar ogen wel moest openen. Okay, het zat er nu bijna in.. Bijna.. Een plots geluid liet haar opkijken en ze liet het bekertje vallen, samen met het water. Nou ja, het water kon ze vlak boven zichzelf nog opvangen maar het zweefde totaal uit elkaar in de lucht. Ze haalde diep adem en probeerde het water weer goed te krijgen, maar toen plonsde het naast haar op de grond. Ze beet op haar lip. Dit moest ze toch kunnen? Ze pakte het bekertje op en sloeg haar benen op een andere manier onder zich, om het opnieuw te proberen.

Vandaag was het Noëlla's eerste dag op starshine. Wat onwennig liep ze door de gangen, haar boeken in haar armen. Toen ze over het grasveld liep, zag ze rechts van haar een groepje jongens staan die haar aandacht trokken. Ze keek even weg maar door deze ene blik wou ze al snel meer. Ze was zo gefocust dat ze plots tegen een vuilnisbak aanliep en haar boeken allemaal de grond op vielen. Oh nee zouden de jongens het gezien hebben? Zou haar perfecte dag nu afgelopen zijn? Aarzelend keek ze op. Het groepje keek haar inderdaad aan en daardoor begon ze te blozen. Ze schaarde alles snel bijeen en liep verder. Ze schaamde zich. Hoe kon dit nu gebeuren? Ze had deze dag al zo vaak gepland. Wat zouden de jongens nu van haar vinden? Allerlei dingen spookten door haar hoofd en hierdoor kon ze niet meer verder lopen. Een paar minuten bleef ze daar stokstijf staan maar die paar minuten leken een paar uur te duren. Opeens kwam de les in haar op. Zou ze te laat zijn? Ze begon steeds sneller en sneller te lopen maar een paar meter bij het meer vandaan bleef ze plots staan en twijfelde. Wat als er een van die jongen van daarnet ook in deze les zit? Voorzichtig deed ze stapje naar voren. Ze keek voor zich uit en zag dat de master al bezig was om de les uit te leggen. Nu liep ze met haar hoofd naar de grond gericht naar Master Kratos en de andere leerlingen. Toen ze zich bij het groepje voegde keek ze even rond en groette de master die onder de boom zat. " Sorry dat ik te laat ben maar het is mijn eerste dag. Ik ben trouwens Noëlla." Nadat ze dat gezegd had deed ze haar bruine lokken voor haar ogen ze wou niemand aankijken want haar gedachten waren helemaal ergens anders dan aan de oever van het meer. Ze nam ook een bekertje en probeerde wat de master had voorgedaan. De eerste keer dat ze het water probeerde te besturen liep het fout maar ze was een doorzetter. Wat had de master ook alweer gezegd laat je niet afleiden? Dat was makkelijker gezegd dan gedaan de jongens van daarvoor bleven in haar hoofd rondspoken. Uiteindelijk kon ze hen toch vergeten en zo lukte het haar om de proef goed uit te voeren. Ze had het gevoel dat dit in haar bloed zat. Ze wist nu al dat ze van deze lessen zou gaan houden. Hoe de ander leerlingen heette wist ze niet maar dat deed er niet toe die ene jongen had haar hard verovert.
Haar dag was misschien niet zo goed gestart maar het zou allemaal goed komen, dat wist ze zeker!

“Wat een lof zo in mijn eerste les,” zei de master “Aangenaam Mineko en neem de tijd hoor dit is mijn eerste les, dus ik denk dat iedereen nog aan mij moet wennen.” Mineko lachte opgelucht toen hij dit hoorde. De man klonk geduldig en Mineko had het gevoel dat hij nog veel van hem kon leren. Of dat watermagie zou zijn wist hij niet, hij had dit nog nooit geprobeerd en wist dus niet of en hoe goed hij het zou beheersen. Maar hij had grote bewondering voor de kalmte en het geduld die Master Kratos uitstraalde.

Hij hoorde weer voetstappen en keek om, benieuwd naar wie er nog meer naar de les zou komen. Hij herkende het blauwe haar en voelde zijn stemming meteen dalen. Alexis keek hem ijskoud aan en hij probeerde niet eens om een harde blik terug te sturen. Schijnbaar emotieloos keek hij haar aan en met oppervlakkige stem groette hij haar. In zijn binnenste raasde zijn bloed en zijn hart ging flink te keer. Hij probeerde zijn emoties te onderdrukken en de woede, bezorgdheid en ongerustheid geen plaats te geven.

De schildpad werd voorgesteld als Yadi. Kratos vertelde dat het dier heel wijs was. Mineko keek geintrigeerd naar het beest. Gracieus gleed Yadi het water in.“Ik wil vandaag beginnen met watersturing,” vertelde master Kratos. “Jullie mogen straks allemaal een bekertje pakken en dan is het de bedoeling dat er water uit het meer in het bekertje komt zonder dat je het meer aan hoeft te raken. Ik zal het even voor doen.” De man liep naar het meer en liet moeiteloos een waterbol omhoog komen en in het bekertje glijden. Mineko was verrast door de schijnbare eenvoud van de opdracht, maar wist dat het voor hem waarschijnlijk heel moeilijk tot onmogelijk zou worden.

“Laat je niet afleiden door je omgeving, dan mislukt het. Je moet water met rust en plezier behandelen, afleiding zorgt er voor dat het water niet mee zal werken.” Zei hij toen.“Oké eerst zou ik graag jullie namen willen weten, die van Mineko weet ik al. Daarna mogen jullie een bekertje pakken.” Mineko knikte naar master Kratos en liep naar de waterkant om een poging te wagen. Hij liet zich gracieus naast Kijito op de grond zakken en ging in kleermakerszit zitten. Een bruinharig meisje kwam schuchter dichterbij en verontschuldigde zich voor haar late aankomst. Hij lachte vriendelijk en verwelkomend naar haar en zei op goed verstaanbare toon vanaf de waterkant: ''Hoi Noëlla, ik ben Mineko. Welkom op Starshine academie. Ik hoop dat je het hier fijn zult vinden.'' Hij had geen zin om helemaal op te staan om haar te begroeten dus hier zou ze het mee moeten doen.

Hij schoof zijn onafscheidelijke koptelefoon over zijn oren en keek naar zijn schermpje. Even zocht hij en toen zette hij een ontspannend en rustig pianomuziekje op. Rustig ademde hij in en uit en hij had zijn handen in een ontspannen positie richting het water gericht. Het leek net alsof hij mediteerde en hij probeerde een connectie met het water te maken. Hij bleef rustig ademen en zocht naar contact met het water. Hij had geen idee hoe hij te werk moest gaan, maar liet de twijfels niet toe in zijn gedachten. Hij bande al zijn zorgen over Alexis uit zijn gedachten en probeerde al zijn gevoelens en tegenstrijdige emoties over Mizuki te vergeten, dat was nu even niet belangrijk. Toen hij helemaal kalm was richtte hij al zijn aandacht op het water. Voorzichtig probeerde hij het water omhoog te tillen en hij zag hoe een minuscuul klein beetje water heel licht een klein stukje oprees. Zijn hart maakte een sprongetje van vreugde en meteen viel het water met een zachte plons weer neer. Waarschijnlijk had niemand het gehoord, maar hij was trots op zichzelf.

Hij schudde zijn hoofd van ongeloof. Hij was verbaast dat hij dit kon, blij verrast. Hij begon weer gericht te ademen en probeerde zijn kalme gemoedstoestand te hervinden. Focus, Mineko, focus, dacht hij. Zodra hij zijn aandacht zou laten verslappen zou hij zijn grip op het water weer verliezen. Weer opnieuw rees een klein beetje water op. Hij spande zich uit alle macht in en het bolletje rees nog een stukje omhoog. Met een gezicht vertrokken van de inspanning en de concentratie probeerde hij het water naar hem toe te trekken. In zijn ogen was duidelijk het enthousiasme van een kind met een nieuw speeltje te zien. Het water kwam langzaam dichterbij en hij hield gespannen zijn adem in. Het bolletje kwam boven de grond te hangen en viel na enkele secondes stil in de lucht gehangen te hebben neer.

Een spatje water kwam in zijn gezicht en van blijheid slaakte hij een verrast en vrolijk kreetje. Hij sloeg zijn hand beschaamd voor zijn mond en keek of iemand hem gehoord had. Hij was onwijs trots, al leek het misschien een geringe en onbelangrijke prestatie. Hij keek naar de anderen en zag hoe Kijito en Noëlla hadden hun bekertje al volgestort en naar Alexis keek hij expres niet. Aan haar snauwerige en chagrijnige humeur had hij even geen behoefte. Hij keek om en zag Master Kratos op zijn boomstronk zitten. Met glimmende ogen keek hij hem aan. Toen besefte hij dat hij eigenlijk nog niets bereikt had van de opdracht en dus ook niet echt een rede om trots te zijn had, al voelde dat wel zo.
Oke, gewoon nog een keer proberen dacht hij. Hij was niet van plan om met een leeg bekertje te blijven zitten en het ging al steeds beter. Zijn enthousiasme gaf hem hernieuwde energie en het proces van ademen en ontspannen begon weer van voor af aan.

Alexis wierp een al even harde blik terug naar Mineko. Ze had geen zin om haar dag te laten verpesten door dat rotjoch. Hij had zijn lesje wel geleerd toen ze beide in het ziekenhuis lagen en hij de volle lading van Kid en haar had gehad. Het kon haar nu niet eens schelen of hij werkelijk kon watersturen of niet. Ze wist dat hij een Grenaan had, maar wist niet welke van de twee het slechtste water kon handelen: Nova of Gren.
Aandachtig luisterde ze naar de Master en liep toen op het water af. Ze had nog nooit watergestuurd en had er dan ook nooit iets aan gehad. Ze pakte een bekertje en keek toen moeilijk naar het meer. ‘Ik ben Alexis,’ mompelde ze en ze maakte een snelle buiging voor de Master. Ook al was ze onrespectvol tegenover leerlingen, tegenover Masters was ze dit wel. Ze knikte even en liep toen door naar het meer. Shit! Hoe kon ze, zonder dat meer aan te raken, het water in het bekertje krijgen? Haar handen trillend boven het water houden zou zeker niet lukken. Rustig keek Alexis naar het water en probeerde haar innerlijke rust te vinden en de energie voor haar lichtmagie uit te sluiten. Als ze teveel aan haar lichtmagie zou denken, zou het bekertje binnenkort verbrand zijn.
Naar het water starend tilde Alexis haar handen op. Ze sloot haar ogen en probeerde de magie door haar heen te voelen, maar net toen dit dreigde te lukken, hoorde ze een kreetje. Geschrokken hield ze op en keek ze om zich heen. Haar blik bleef bij Mineko hangen en ze gromde even.
‘Dankjewel, Mineko,’ zei ze zachtjes en ze schudde haar hoofd. Als ze nu boos zou worden, zou het haar de rest van de dag al helemaal niet meer lukken. Opnieuw tilde Alexis haar handen op en sloot haar ogen. Ze probeerde de achtergrondgeluiden weg te dringen, zoals de Master al had voorgesteld. Ze mocht zich niet op haar omgeving concentreren, alleen op haar magie.
Lichtelijk begonnen haar vingers te trillen en geïrriteerd opende Alexis haar ogen. Ze voelde de magie voor het water nog steeds niet en dat begon echt op haar zenuwen te werken. Met een rood hoofd keek ze richting de Master. Nee, ze zou echt niet om hulp roepen! Dat zou echt veel blikken opleveren en roddels, die ze niet kon gebruiken!
Haar muur zou dan helemaal kapot zijn. Haar muur was haar reputatie. Niet zoals andere bitches, eerder voor het zwakke of niet zwakke opstellen was de muur en als die kapot was, zou ze zich zwak opgesteld hebben.
‘Komaan,’ mompelde ze en ze hield haar handen boven het meer, maar na een stille minuut wilde het nog steeds niet lukken. Moedeloos zakte Alexis neer en ging in een houding zitten die ze vaker aannam als ze diep aan het denken was. Hoe kon ze dat rotwater nu in dat rotbekertje krijgen zonder dat rotmeer aan te raken?

Hij glimlachte vriendelijk naar het meisje met de blonde haren die als eerste naar hem toe kwam. 'Ik ben Kijito, aangenaam,' Hij knikte haar toe en gebaarde toen naar de bekertjes. “Aangenaam Kijito,” zei hij toen. Zijn aandacht werd getrokken naar een nieuw paar voetstappen. Een meisje kwam hun kant op. Ze was wat aan de late kant, maar daar maakte hij nooit een probleem van, tenzij het standaard gebeurde." Sorry dat ik te laat ben maar het is mijn eerste dag. Ik ben trouwens Noëlla." Hij glimlachte weer, iets wat hij heel vaak deed. “Het geeft niks Noëlla, dat snap ik best. Fijn dat je gekomen bent,” stelde hij haar gerust, toen stapte het andere meisje naar voren. Ze maakte een kleine buiging voor hem. ‘Ik ben Alexis,’ Ook haar knikte hij toe. Het was hem echt wel opgevallen dat Mineko en Alexis het niet echt met elkaar konden vinden, misschien was er wel wat tussen hen gebeurd. Hij negeerde het verder, het waren zijn zaken niet. Als het uit de hand liep zou hij inspringen en als ze het tegen hem zouden vertellen zou hij er iets mee doen, maar anders liet hij het rusten. “Kijito, Mineko, Noëlla en Alexis, aan de slag.” Er verscheen even een grijns om zijn lippen en een plagerige blik in zijn ogen. Ze hadden bijna allemaal al een bekertje gepakt dus het was een compleet onzinnige opmerking.
Hij keek naar de pogingen van zijn leerlingen terwijl hij nog een tijdje onder de boom bleef zitten. Toen stond hij op. Hij liep eerst naar Kijito die het al best goed deed, maar hij had ook door dat ze een water magician was net als Noëlla waar hij dat ook bij gevoeld had. Hij kwam naast haar staan toen het water naast haar uit elkaar spatte. “Heel goed Kijito,” prees hij haar. “Waar denk jij aan Kijito als je het water naar je toe vraagt?” vroeg hij toen. “Laat je niet opschrikken door iets wat je niet verwacht had.” Vervolgde hij toen.
Hij keek naar Noëlla terwijl de eerste keer bij haar mislukte. Hij liep naar haar toe en klopte haar bemoedigend op de schouder. “Een goede poging Noëlla,” hij glimlachte haar rustig toe. “Oefenen, oefenen, oefenen dat is meestal de sleutel tot alles,” Hij gaf haar een knipoog.
Hij liep door naar Mineko die net op dat moment een enthousiast gilletje liet horen. Hij glimlachte even terwijl hij naar de enige jongen in zijn les toe liep. Het water had het bekertje niet gered, maar hij had het wel naar zich toe gekregen. Een goede prestatie voor iemand die meer aan een andere soort magie deed. “Goedo Mineko,” zei hij. “Zorg dat je je niet gespannen gaat voelen,” gaf hij hem als tip mee, voordat hij weer verder liep naar Alexis.
‘Komaan,’ Hij hoorde haar het nog net mompelen toen hij haar kant op kwam. Het lukte haar blijkbaar nog niet. Hij kwam naar haar toe en hurkte naast haar neer. “Niet gefrustreerd raken Alexis, dat help niet.” Hij streek even met zijn hand boven het water waardoor er een golfje ontstond. “Rustig inademen door je neus en uitademen door je mond,” vervolgde hij. “Ban alles in je gedachten uit en laat de rust van het water je hoofd binnen stromen,” Hij knikte haar even toe en stond toen weer op. Hij liep nog eens achter de leerlingen langs totdat hij een goede plek gevonden had om hen toe te spreken.
“Als iedereen water in hun bekertjes heeft wil ik graag dat jullie hier heen komen,” zei hij toen. “Ik wil dat jullie het weer uit jullie bekertjes sturen over mij heen en het aan de andere kant weer opvangen, als het jullie niet lukt wordt ik nat.” Er ontstond opnieuw een plagerige grijns om zijn lippen. “En wees gerust ik vind het niet erg om nat te worden,” vervolgde hij lachend. Hij ging weer in kleermakerszit zitten, maar nou in het gras. Hij wreef even in zijn handen en keek toen de leerlingen rond, wachtend op de eerste die het zou lukken.

Alexis slikte even toen ze de bekende geur van Kratos rook. Ze had van te voren alle geuren van iedereen opgevangen en onthouden, zodat ze die kennis eventueel later nog kon gebruiken als er iemand achter haar zou sluipen of zo, zodat ze die persoon een snauw kon geven en dat die persoon het niet opnieuw probeerde, maar ze kon moeilijk uitflippen tegen een leraar. Kid zou vast opkijken als hij zou zien dat de enige personen waar ze direct respect voor had leerkrachten en stagiaires waren.
‘Ik probeer, ik probeer,’ mompelde ze, toen ze de volgende opdracht hoorde en eigenlijk was het ook een soort antwoord op de tips. Het werd tijd dat ze de tips maar eens zou gaan toepassen. Ze kon moeilijk de hele tijd blijven wachten en hopen dat het daarmee zou lukken.
Diep haalde Alexis adem, waarna ze haar handen boven het meer hield en diep inademde via haar neus en uitademde via haar mond. Hij had gelijk. Ze dacht daarnet nog de hele tijd aan Kid en dat zou waarschijnlijk ook wel de oorzaak geweest zijn dat ze niet slaagde in haar test. Kid dwaalde al een hele tijd rond in haar hoofd, niet dat ze dat zo heel erg vond, maar nu kwam het haar niet zo gunstig uit.
Proberend de gedachte over Kid uit haar hoofd te bannen, haalde ze diep adem in haar neus en ademde ze rustig uit via haar mond, waarna ze zich volledig op het water concentreren. Even was er een ribbel te zien in het water en een klein, geslaagd glimlachje kwam rond de lippen van Alexis, maar algauw ging dat glimlachje over naar een geconcentreerde glimlach.
Gefocust keek ze naar het water, waarna ze opnieuw haar hand heen en weer bewoog en haar gedachten naar het water liet gaan. Helaas kwam hier ook toiletwater in haar hoofd bij, waardoor ze een beetje een rode kop kreeg. Gelukkig zat ze met haar rug naar Kratos toe, dus die zou het waarschijnlijk niet eens zien.
‘Oké, daar gaan we,’ fluisterde ze zachtjes, alsof ze met haar melodieuze stem haar eigen kracht zou ontnemen. Helaas zou dit ook echt zo zijn als ze verder zou praten, daarom hield ze liever haar mond en wachtte ze af.
Ze tilde haar hand op en liet een beetje water in een bekertje stromen. Ze slikte zachtjes toen ze merkte dat het lukte en een klein, geslaagd grijnsje vormde zich opnieuw rond haar lippen. Maar ze was er nog niet! Het bekertje moest vol! Ze zou eerst wachten tot een van de anderen naar Kratos zou gaan, misschien had ze tot die tijd wel haar bekertje vol.

Ze had al een bekertje gepakt en was gaan zitten, maar voordat ze zichzelf verloor in haar concentratie hoorde ze nog dat er andere mensen aankwamen, die de Master ook begroetten, zich verontschuldigden en gingen zitten. Daarna negeerde ze hen maar, proberend haar opdracht zo goed mogelijk te volbrengen. Het water spatte naast haar uit elkaar, vergaan tot druppels die de wolken nog niet eens zouden willen produceren. Kijito liet haar hoofd een beetje hangen en stuurde het water terug naar het meer, om het opnieuw te proberen. 'Heel goed, Kijito,' hoorde ze ineens een stem achter zich. Lichtjes geschrokken keek ze op, maar er kwam al snel een glimlach op haar gezicht toen ze doorkreeg dat de leraar achter haar stond. 'Maar het water..' protesteerde ze zachtjes, misschien wel te zacht om gehoord te worden. Een nieuwe vraag werd gesteld, waar ze aan dacht als ze het water vroeg om te komen. Kijito fronste even met haar wenkbrauwen, ten teken dat ze nadacht. 'Ik.. ik denk eigenlijk vooral aan het water zelf en aan waar ik het voor wil gebruiken,' vertelde ze. Was het soms de bedoeling dat ze een bepaald idee had? Dat ze aan een of ander beeld moest denken? Hopelijk niet, want zo ging het redelijk goed.. Zijn tip was dat ze zich niet op moest laten schrikken. Kijito knikte en kweet zich weer aan haar taak, de rest van de geluiden uitbannend. Nu.. nu ging het lukken.. Er kwam niets plotselings meer, geluiden waren een zoemend iets op de achtergrond. Opnieuw vroeg ze het water naar zich toe en opnieuw rees het op uit het meer, voorzichtig draaiend om een bolvormige massa te worden. Kijito liet die voorzichtig het bekertje inzakken, net voordat de Master haar aandacht trok en op het punt stond hen een nieuwe opdracht te geven. Leuk! Dit waren nu de lessen waar zij het voor deed, om eerlijk te zijn. Ze zou wel veel meer met water willen oefenen dan alleen in de lessen, maar ja.. Dat kon ze ook niet aan leraren vragen, die hadden het al druk genoeg.
Ze reageerde op zijn oproep door op te staan en naar hem toe te lopen, blij dat haar bekertje nu eindelijk vol zat. Huh? Hoe kon ze nu water uit het bekertje doen, het bekertje aan de andere kant krijgen en het dan opvangen? Zo snel was ze nu ook weer niet met rennen en sturen tegelijk. Kijito keek naar master Kratos, die ging zitten. Blijkbaar in de volledige overtuiging dat het hen ging lukken. Okay.. Kon ze het bekertje mee laten liften op het water? Dat zou wel onhandig zijn. Kijito besloot dan maar het initiatief te nemen en liep snel om Kratos heen, waar ze het bekertje neerzette. Ze liet het water eruit komen en nam dat voorzichtig mee naar de andere kant, waarna ze een goede positie koos en haar ogen samen kneep om het water in het bekertje te mikken. In het begin ging het water snel, maar het ging steeds langzamer naarmate ze dichterbij het bekertje kwam. Uiteindelijk plonsde het erin en Kijito liet in één keer haar krachten verslappen, waarbij ze zelf ook door haar knieën zakte en genoodzaakt was om neer te vallen. Niet hard, gelukkig. Zo. Ze kon wel met water overweg!

''Goedzo Mineko,” zei Kratos tegen hem “Zorg dat je je niet gespannen gaat voelen,”
Afwezig knikte Mineko. Hij was nog helemaal gefocust op het water en niet van plan zijn concentratie te laten verslappen door iets te zeggen. Telkens opnieuw probeerde hij het water in het bekertje te krijgen, maar het lukte niet. Uiteindelijk was al zijn kleding nat geworden door alle neervallende waterbolletjes en hij was vermoeid doordat het hem elke keer weer een berg energie kostte om het water zijn wil op te leggen. Geirriteerd haalde hij zijn hand door zijn haar en voelde de zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd. Hoe ironisch, bedacht hij met een wrange glimlach. Geen druppel in zn bekertje en zweet en spetters water over zn hele gezicht.
Hij haatte het klamme koude gevoel van opgedroogd zweet en boog zich over het meer. Met twee handen schepte hij water in zijn gezicht. Het water was ijskoud en verfrissend. Zijn haar hing nat over zijn gezicht en al het water droop over zijn kleding.

“Als iedereen water in hun bekertjes heeft wil ik graag dat jullie hier heen komen,” Klonk de stem van de leraar. “Ik wil dat jullie het weer uit jullie bekertjes sturen over mij heen en het aan de andere kant weer opvangen, als het jullie niet lukt wordt ik nat.” Mineko vloekte zachtjes. Zijn bekertje was nog bijna helemaal leeg, op een heel klein bodempje na dan van alle speteertjes die erin terecht waren gekomen. En nu was het de bedoeling dat hij het over zijn leraar heen stuurde. Dat kon niet anders dan misgaan. “En wees gerust ik vind het niet erg om nat te worden,” Ja, dat zou wel kunnen zijn, maar Mineko was niet van plan degene te zijn die dat veroorzaakte. Hij bleef nog even zitten en maakte zijn hoofd met een ademhalingstechniek leeg. Hij concentreerde zich uit alle macht en had de neiging op keihard te gaan schreeuwen. Hij sloot zijn ogen en op zijn gezicht stond een vastberaden trek. ''En nu moet het lukken'' siste hij zachtjes. Maar door alle frustratie en onmacht lukte het niet meer en met een rood hoofd van wanhoop zat hij bij het meer. Zijn schouders lichtjes gebogen en de mismoedigheid was van zijn houding af te lezen.
Hij keek naar master Kratos en zag het blonde meisje al bezig. Zonder al te veel moeite verplaatste ze het water over de leraar heen. Hij zuchte even en wende zijn ogen weer af. Hij wilde weer in zijn gefocusde zombiehouding verzinken toen een plof klonk. Geschokt draaide hij zich om en zag het meisje op de grond liggen. Van deze afstand kon hij niet zien wat er aan de hand was en hij stond vlug op. Hij rende op een drafje in haar richting en knielde bezorgd bij haar neer. Hij kende het meisje niet, maar je kon een gevallen meisje toch niet aan haar lot overlaten. ''Kijito...wat is er? Gaat het wel?'' Hij hielp haar voorzichtig overeind te gaan zitten en keek haar met twee grote bezorgde ogen aan. Hij zag dat hij op haar aan het druipen was met zijn haar en ging iets achteruit. Vriendelijk keek hij haar aan en hoopte maar dat ze in orde was. Als mensen opeens omvielen was dat meestal een slecht teken, maar hij bleef hopen dat er een normale verklaring was. Iets als een boomwortel ofzo. Hij streek zijn haar naar achter en grijnsde hoopvol naar haar, wachtend op een bevredigende verklaring. Daarna zou hij weer terug naar zijn lege bekertje gaan en het opnieuw proberen.

Kijito was de eerste die naar hem toe kwam. Hij gaf haar een rustig knikte. Hij had er alle vertrouwen in dat het haar zou lukken. Ze had het water in het bekertje gekregen en dit was ongeveer dezelfde oefening, alleen dan over hem heen. Dus het zou hem verbazen als het mis ging, aangezien ze het met het bekertje heel goed gedaan had. Hij keek geduldig toe toen ze het bekertje neerzette en het water eruit stuurde, daarna naar de andere kant liep met het bekertje en het daar weer opving. Hij klapte in zijn handen en keek haar glimlachend aan. Hij schrok toen ze door haar knieën zakte, blijkbaar had het meer van haar krachten geëist dan het er op het eerste gezicht uit gezien had. Maar voordat hij op kon staan om haar te helpen kwam Mineko al aanrennen, dus bleef hij zitten waar hij zat. Mineko was blijkbaar bezorgd om het welzijn van Kijito en dat was een goede eigenschap. Hij schoot iets meer naar ze toe en legde zijn hand om Kijito haar arm. Langzaam bracht hij het bloed in haar lichaam tot rust en keek daarna Mineko aan. Hij liet haar arm weer los en legde zijn handen weer in zijn schoot. “Er is niks aan de hand Mineko, Kijito had volgens mij zich iets te veel ingespannen.” Zei hij toen. “Gaat het weer een beetje Kijito?” vroeg hij toen met een rustige glimlach om zijn lippen. Zijn blik gleed even naar de andere twee meisjes die allebei nog bezig waren met het water. Ze deden heel goed hun best en dat waardeerde hij. Hij vond het fijn om zulke ijverige leerlingen te hebben. Hij klapte nog eens in zijn handen, maar dit keer om de aandacht te trekken. “Misschien moeten we even pauze houden,” zei hij toen. “Jullie moeten niet uitgeput raken,” vervolgde hij.
Hij stond op en liep naar het water. Hij concerteerde zich op het water totdat hij de bewegingen van Yadi voelde. Daar richtte hij zich helemaal op en liet de schildpad omhoog komen in een bol water. Die liet hij naar zich toe komen en in zijn handen uit elkaar spatten, zodat Yadi erin lag. Toen draaide hij zich terug naar zijn leerlingen. Hij aaide zachtjes het schild van Yadi. “Soms zou ik echt wel willen weten wat Yadi allemaal meegemaakt heeft,” zei hij toen, meer tegen zichzelf dan tegen zijn leerlingen. Hij keek even om naar zijn leerlingen. “Wie van jullie kan zingen?” vroeg hij toen met een vrolijke fonkeling in zijn ogen. “Hebben jullie wel eens muziek gemaakt samen met het water?” vroeg hij verder. “Als iemand een leuk liedje weet, dan zal ik laten zien hoe je water kan gebruiken op de melodie,” Hij keek ze één voor één aan. Hij wist niet of ze het zouden durven, maar hij hoopte van wel. Hij vond het altijd geweldig om het water te laten bewegen op muziek.

“Er is niks aan de hand Mineko, Kijito had volgens mij zich iets te veel ingespannen.” Zei hij toen. “Gaat het weer een beetje Kijito?” Opgelucht haalde Mineko zijn handen door zijn drijfnatte haar en keek haar vrolijk aan. Hij vond het knap dat ze zo gemakkelijk het water kon besturen en snapte dat ze daar vermoeid van raakte. De kleine oefeningen hadden hem ook helemaal uitgeput en hij had niet eens water in zijn bekertje gekregen. Maar hij was geïntrigeerd door het water en het besturen kalmeerde hem. Kratos klapte in zijn handen en was zichtbaar tevreden met het groepje leerlingen. “Misschien moeten we even pauze houden,” zei de leraar toen. “Jullie moeten niet uitgeput raken,” vervolgde hij.
Mineko keek naar de man, benieuwd wat ze dan zouden gaan doen. Die liep naar het water en even later kwam er een vrij grote bol water omhoog met daarin de schildpad. Kratos draaide zich naar hen om met Yadi in zijn armen. “Soms zou ik echt wel willen weten wat Yadi allemaal meegemaakt heeft,” zei hij toen. Mineko knikte lichtjes, hij was hier ook benieuwd naar. Het beest zag er zo wijs en kalm uit en had al zo veel ervaren, Hij keek even om naar zijn leerlingen. “Wie van jullie kan zingen?” vroeg hij toen met een vrolijke fonkeling in zijn ogen. Hij stak zijn hand kort op en liet hem daarna snel weer zakken. “Hebben jullie wel eens muziek gemaakt samen met het water?” vroeg hij verder. “Als iemand een leuk liedje weet, dan zal ik laten zien hoe je water kan gebruiken op de melodie,”

Hij twijfelde of hij zou beginnen. Hij kon zingen, dat was zeker, en hij was ook zeker niet slecht. Maar toch aarzelde hij, waarschijnlijk omdat Alexis er ook bij was. De vorige keer dat ze hem had horen zingen was dat nou niet bepaald geslaagd afgelopen. Toch voelde hij de sterke neiging om te beginnen. Zijn aarzeling was duidelijk merkbaar en hij probeerde zich over al zijn twijfels heen te zetten. Hij keek naar Master Kratos en schraapte zijn keel. ''Zal ik dan maar beginnen, Master?'' Hij ging vlak bij de waterrand zitten en ontspande zich. Alle besluiteloosheid was uit hem verdwenen en hij concentreerde zich op de muziek en het water. Hij haalde het ritme in zijn hoofd en begon zachtjes te zingen. ''Imagine there's no heaven. It's easy if you try. No hell below us.Above us only sky.Imagine all the people. Living for today... Imagine there's no countries. It isn't hard to do. Nothing to kill or die for. And no religion too. Imagine all the people, living life in peace...'' Hij haalde rustig adem en had zijn ogen gesloten zodat hij zich volkomen kon concentreren. Iets luider en zelfverzekerder ging hij verder en was nu volkomen door de muziek opgeslokt. Als iemand nu naast hem zou gaan staan en hard in zijn oor zou schreeuwen zou hij onverstoord doorzingen, enkel omdat hij er nou eenmaal niet tegen kon als een lied halverwege onderbroken werd. You may say I'm a dreamer. But I'm not the only one.I hope someday you'll join us and the world will be as one
~Liedje of natuurlijk deze ^^

- Sorry voor de late reactie! Ik wilde even wachten op Master Kratos :3 Prachtig liedje, trouwens, Mineko! -

Ze wreef even over haar hoofd, kneep haar ogen dicht en haalde diep adem. Ze bleef op de grond zitten om wat bij te komen. Over het algemeen ging het sturen van water haar goed af, maar de concentratie die ze erin stopte koste haar ontzettend veel energie. Ze schaamde zich wel voor haar plotselinge faal door ineen te storten, maar gelukkig was er niemand gaan lachen. Dan had ze echt een hoofd als een biet gekregen! Ze krabbelde een beetje overeind, hoorde ineens een bezorgde stem naast haar, die twijfelend haar naam zei. Ze opende haar ogen direct en keek recht in het gezicht van de jongen die een beetje moeite had met de magie; Mineko of iets dergelijks, ze wist het niet meer precies. Op zijn vraag knikte ze een beetje, wreef nogmaals over haar voorhoofd en voelde opeens de koele hand van Master Kratos op haar hand. Ze wist niet precies wat hij deed, maar het voelde in ieder geval geruststellend. Ze forceerde een glimlach op haar gezicht en knikte. 'Ja, ik deed het misschien iets te snel,' opperde ze. Misschien moest ze iets minder concentreren, zich het sturen zo eigen maken dat ze het in een handomdraai zou kunnen. 'Maar het gaat wel weer, denk ik,' voegde ze er zachtjes aan toe, ging nog wat rechter zitten. Master Kratos klapte in zijn handen, Mineko glimlachte naar haar. Kijito lachte terug, keek naar zijn haar. 'Je haar.. het is helemaal nat,' merkte ze vrolijk op, al zou hij het wel weten. Voordat ze voor kon stellen om te helpen begon Kratos al te praten. Pauze houden? Ja.. dat kon. Haar aandacht gleed daarna naar de schildpad, zodat ze master Kratos volgende vraag bijna miste. Zingen? Ja.. dat deed ze graag, heel graag, maar.. Ze durfde niet naar voren te stappen terwijl iedereen keek. Stel je voor, zeg! Dat zou helemaal niet leuk zijn, dan keek iedereen zo naar je en.. nee. Mineko stelde voor om te beginnen. Kijito richtte haar grote ogen op hem en luisterde. Hé.. dat liedje kende ze! Zachtjes begon ze mee te neuriën en zonder dat ze het door had, begon ze mee te zingen. Ze zong zo vaak, altijd als ze alleen was. Ook dit lied kende ze en even was het weer alsof er niemand was, alleen zij en het water. 'You may say I'm a Dreamer..' Haar stem was hoger en zachter dan die van Mineko, maar redelijk zuiver. Ze zou er nog wel aan moeten werken, zoveel was zeker, maar ze durfde haar stem nooit aan iemand te laten horen en zweeg daarom meestal maar. Mineko kon echter wel ontzettend goed zingen. Wat was ze daar jaloers op! Maar niet nu, niet op het moment dat de muziek haar hele denken had overgenomen.. Toen ze klaar waren merkte ze opeens dat ze dwars door zijn liedje heen gezongen had. Geschrokken sloeg ze haar hand voor haar mond. 'Sorry, Mineko! Ik was even..' Ja, wat was daar nu een goed excuus voor? Ze voelde haar wangen rood worden. Wat een blunder..

Hij glimlachte toen Mineko de eerste was die zijn hand op stak. Toen hij vroeg wie er kon zingen. Hij knikte hem even toe terwijl hij verder ging of iemand wel eens samen met water gezongen had. Daar ging niemand verder op in, dus hij verwachtte dat dat niet het geval was. Dan was dat nodig eens tijd vond hij. Hij bleef aan de rand van het water staan terwijl hij de schildpad naast zich neer in het gras zette. Het was niet handig dat ze in het water was als hij ging doen wat hij wilde doen. Hij keek even achterom naar Mineko die nog wat vertwijfeld stond te kijken. Hij knikte hem bemoedigend toe. Toen sloot hij zijn ogen en concentreerde zich op het water. ''Zal ik dan maar beginnen, Master?''Hij knikte zonder zijn ogen open te doen. Hij hoorde hoe Mineko naast hem aan de waterkant kwam zitten. Toen begon hij te zingen en hij glimlachte om het nummer die Mineko gekozen had, daar kon hij wel wat mee. Hij bewoog zijn handen naar het water en deed zijn ogen open. Toen liet hij een kleine draaikolk in het water ontstaan die zich langzaam de lucht in bewoog. Hij bewoog zijn rechterhand weg van zijn linker en liet een kleine bal water uit het water oprijzen. Die bewoog hij boven de draaikolk en liet de kleine bol meedraaien. Toen bewoog hij zijn handen naar beneden en het water sloeg naar beneden waardoor het omhoog spatte. Meteen bewoog hij zijn armen omhoog waardoor het water in zijn weg naar beneden bevroor en er een kom van kristalijs ontstond. Toen liet hij zijn armen zakken en het ijs zakte terug in het water. Er speelde een geconcentreerde, maar gelukkige fonkeling in zijn ogen. Hij vond het altijd heerlijk om het water te laten bewegen op de melodie van een liedje. Hij glimlachte opnieuw toen hij hoorde dat Kijito ook mee begon te zingen. Ze vulde het liedje prachtig aan en hij liet het water weer draaien, maar hield dit keer de draaikolk in het water. Toen bewoog hij zijn rechterhand omhoog waardoor er in de draaikolk een ijspegel ontstond en daarna ook de draaikolk zelf bevroor. Hij bewoog zijn handen naar beneden toen de laatste klanken van het lied wegstierven en hij het water weer tot rust bracht. Het water klotste nog even tegen de kant, maar kreeg toen zijn normale ritme terug. Hij klapte enthousiast in zijn handen terwijl hij zich terug naar zijn leerlingen draaiden. “Heel mooi gedaan,” In zijn ogen zag je dat hij het meende. Zijn blik bleef even hangen bij Kijito die zich verontschuldigde. “Kijito je hoeft je echt niet te verontschuldigen. Je maakte een prachtige aanvulling en dat vind Mineko vast ook,” Hij keek even naar de jongen naast hem. Daarna gleed zijn blik naar de andere twee leerlingen, Alexis en Noëlla.
Toen fronste hij even. Het was al later dan hij verwacht had, de les was bijna afgelopen. Tijd deed hem nooit zo veel, maar hij wist dat hij zich daar bij een school wel aan moest houden. De volgende les zou straks voor de leerlingen beginnen. Hij boog zich voorover en pakte Yandi weer op. Toen keek hij naar de academy en knikte kort. “Ik vond het een hele fijne les met jullie, maar de volgende les begint straks.” Zei hij toen. Hij keek zijn leerlingen aan. “Ik hoop dat jullie het leuk gevonden hebben en ik hoop jullie de volgende les weer te zien.” Hij glimlachte rustig en ging zitten. Voor het geval ze nog wat tegen hem wouden zeggen, dan konden ze vragen aan hem stellen. Hij zou wachtten totdat ze allemaal weg waren, voordat hij zelf wat anders ging doen.

Master Kratos liet het water bewegen op het ritme van de muziek. Er ontstond een draaikolk die langzaam omhoog kwam. Een bol begon erin te draaien en Mineko kwam helemaal tot rust. Hij zong zuiver door en genoot van het zingen. Toen voegde een hogere stem zich bij de zijne. Zachtjes neuriede iemand mee en hij opende keek opzij om te kijken wie het was. Kijito was ook helemaal door de muziek en zag niet dat hij naar haar keek. Het geneurie ging over in zang en zachtjes begon ze mee te zingen. Haar stem was hoger en smolt samen met zijn stem. De laatste noot van het lied stierf weg en Mineko zweeg om nog even het vredige gevoel vast te houden. De stilte werd verstoord door Kratos die in zijn handen klapte. “Heel mooi gedaan” sprak de man en Mineko's wangen kleurden lichtroze. Hij bloosde zachtjes en wist niet goed wat hij moest zeggen. ''Dankuwel...'' zei hij zachtjes, zo zacht dat het nauwelijks te verstaan was. Kijito sloeg haar hand voor haar mond en leek zich te schamen. 'Sorry, Mineko! Ik was even..' Hij keek haar verbaasd aan en begreep eerst niet wat ze bedoelde. Toen besefte hij dat ze zich verontschuldigde voor het feit dat ze mee was gaan zingen. Voor hij kon antwoorden begon master Kratos al te praten. “Kijito je hoeft je echt niet te verontschuldigen. Je maakte een prachtige aanvulling en dat vind Mineko vast ook,” Mineko glimlachte warm naar het meisje en knikte geruststellend. ''Je zingt goed, Kijito, en dat is niet iets om sorry voor te zeggen.'' sprak hij helder. “Ik vond het een hele fijne les met jullie, maar de volgende les begint straks.” Zei Kratos toen. “Ik hoop dat jullie het leuk gevonden hebben en ik hoop jullie de volgende les weer te zien.” Hij stond soepel op en glimlachte nog eens naar het blonde meisje. ''Blijf vooral oefenen...je kunt nog beter worden'' zei hij haar enthousiast. Toen liep hij kort naar master Kratos toe. ''Meneer, zou ik misschien een paar bekertjes mogen lenen? Dan kan ik zelf ook oefenen.'' Hij was vastbesloten om te blijven oefenen totdat het hem lukte. Hij zou niet snel opgeven en elk vrij moment benutten om zijn doel te bereiken. Vastberaden en enthousiast keek hij Master Kratos aan.