In de gang voor de lessen:
Mineko sjokte door de gangen. Hij had een slechte nacht gehad, alweer. De wallen onder zijn ogen, zijn bleke huid en de verkleurende blauwe plek maakten van hem een treurig geheel. Zijn haar zat slordig en zijn mond stond op een mismoedige halve glimlach. Van zijn normaal gesproken zo vrolijke uitstraling was haast niets meer over. Hij zou dit niet lang meer vol houden, de slapeloze nachten hadden hem in een wrak verandert. Vandaag of morgen moest hij Alexis aanspreken om te zorgen dat de dromen stopten. De dromen waarin hij haar zag liggen op de grond, onbewegelijk, dood. De dromen waarin hij haar zag toen ze nog jong en onschuldig was, maar daarin kwam dan plotseling verandering en ze veranderde in het verbitterd meisje met haat aan bijna iedereen. Die dromen zorgden dat hij nauwelijks kon slapen en als hij sliep voelde hij zich onrustig en bang.

Plotseling zag hij een flits blauw haar en een bekend gezicht. Daar liep ze. Hij wrong zich uit de menigte en liep naar haar toe. ''Ik moet je spreken. Kom na je lessen naar het muzieklokaal.'' Hij keek haar recht in de ogen en probeerde haar met zijn blik duidelijk te maken dat het heel belangrijk was dat ze kwam. ''Kom...Alsjeblieft'' zei hij nog en zonder op antwoord te wachten liet hij zich met de stroom leerlingen meevoeren. Wachten op een antwoord had toch geen zin. Het zou vast gemeen en boos zijn. Bovendien had hij niet de energie om zich te verzetten tegen de duwende lijven van studenten die zich gehaast naar hun lessen begaven. Langzaam liet hij zich meevoeren in de stroom tot hij bij zijn lokaal uitkwam.

Hij hoopte maar dat ze de wanhoop in zijn vermoeide ogen had gezien en doorhad dat het geen betekenisloze ''je moet stoppen zo gemeen en boos te doen''-boodschap zou worden.Hij begreep haar houding tegenover jongens, maar dit was anders. Dit was echt belangrijk.

In het muzieklokaal:
Hij liep naar het muzieklokaal en keek om het hoekje. Het was leeg zoals hij al verwacht had. De meeste lessen waren al afgelopen. Hij was vroeg , de les was nog niet voorbij, maar nadat hij in zijn les bijna in slaap was gevallen had zijn leraar gezegd dat hij weg mocht. Toen hij bijna in slaap was gevallen was hij met zijn hoofd op het harde hout van het tafeltje gebotst, iedereen had hem aangestaard en hij was blij geweest dat hij mocht vertrekken. Zijn voorhoofd bonsde en hij zou waarschijnlijk een grote buil krijgen. Hij voelde aan zijn hoofd en kon de bult al voelen. Alexis was er nog niet, en misschien kwam ze ook wel niet. Maar daar wilde hij nu niet aan denken. Met negatieve gedachten schoot hij niks op en ze kosten alleen maar energie.

Hij keek rond, zag een microfoon staan en liep er heen. Tussen alle instrumenten voelde hij zich op zijn gemak, dat was ook de reden waarom hij haar had gevraagd om naar het muzieklokaal te komen. Hij kon de vele muzieknoten die hier gespeeld en gezongen waren bijna horen en de sfeer kalmeerde hem. Zachtjes tikte hij op de microfoon, nu Alexis er nog niet was kon hij net zo goed even zingen. Verhard klonk het tikje dat hij had gegeven door de ruimte. Hij had waarschijnlijk nog wel even voor Alexis zou komen. Hij wilde liever niet dat ze binnen zou komen midden in zijn liedje, waarschijnlijk zou ze hatelijk reageren en daar had hij nu even geen behoefte aan.

Mineko liep naar de boxen en sloot zijn mp3 aan. Hij selecteerde de begeleiding van het liedje dat hij wilde zingen. Mineko draaide het geluid van de boxen iets harder en ging achter de microfoon staan. Het intro begon en zachtjes zette hij in. Hij had de toon meteen goed te pakken, zonder erbij na te denken vloeiden de woorden uit zijn mond. Dit liedje was een van zijn favorieten. Hij hield van de melodie en de tekst verwoorde redelijk goed wat hij voelde.
De akoestiek van het lokaal was goed en waarschijnlijk was er door een goede zanger over nagedacht. Hij begon harder te zingen en bewoog rustig op het ritme mee.

Hoewel hij moe was voelde hij zich al beter bij de gedachte dat Alexis hier waarschijnlijk elk moment naar binnen komen. Misschien zou hij dan van de nachtmerries af zijn. Van dit idee kreeg hij hernieuwde energie en zijn stem klonk vast en powerfull. Hij genoot van de stevige beat die door zijn lichaam beukte. Hij gebruikte nog wat luchtmagie om zijn stem goed verstaanbaar te maken. Perfect, dacht hij.

Het enige wat zijn humeur nog kon verpesten was dat Alexis niet zou komen opdagen. Maar hij had er vertrouwen in dat ze de verleiding niet zou kunnen weerstaan en gewoon zou komen.Hij probeerde te bedenken he ze zou reageren als hij vertelde dat hij nachtmerries over haar had, 's nachts niet kon slapen door haar. Waarschijnlijk zou ze het verkeerd opvatten, hem niet geloven of boos worden. Maar dat was van latere zorg, eerst ging hij dit lied perfect uitzingen en niks zou hem daarbij stoppen.
~Song he's singing: https://www.youtube.com/watch?v=akqyLEAmDMo

[Alexis please]

‘Daar gaat mijn vrije middag,’ mopperde Alexis, terwijl ze uit het lokaal liep waar ze net les had gehad. Ze vond het zo vreselijk irritant om door iemand uitgenodigd te worden. Ze had nu geen andere keus dan op komen dagen. Nu moest ze ook nog helemaal omlopen, alleen maar omdat iemand haar zo gauw wou spreken na de les.
‘Kijk uit, lul!’ schoot er uit haar mond toen iemand expres met zijn schouder tegen haar botste. Woedend gaf ze hem een slag tegen zijn rug en liep toen gewoon weg, zijn grijnzende blik negerend. ‘Verdomme Mineko, als dit niet belangrijk is, dan vermoord ik je,’ mompelde ze, terwijl ze richting het muzieklokaal liep. Ze hield van zingen. Ze deed het vaak, maar wel als ze alleen was. Haar stem klonk extra melodieus in de stilte, maar dat was nu niet waarvoor ze zou gaan naar Mineko. Ze had wanhoop in zijn ogen gezien, een hele andere emotie dan anders.
Als het niet met haar te maken had, dan zou ze hem gewoon vermoorden. Ze zou hem achterlaten in het lokaal, zodat hij ’s morgens gewoon gevonden werd door iemand. Oké, misschien klonk het wat overdreven, maar ze was al die jongens – op Sasori en Kid na dan – zo zat. Ze zaten de hele tijd maar te fluiten, ook naar andere meisjes en dat irriteerde haar te pletter.
‘Ik zweer het je, als dit niet belangrijk is, mag je wensen dat je nooit geboren...’ Voordat ze haar zin kon afmaken, viel haar mond al halfopen toen ze hem achter zijn microfoon zag staan. Was dit het? Was dit het werkelijk waarvoor ze moest komen? Om een of ander stom liedje aan te horen? Een lichte grom drong zich over haar lippen en ze voelde hoe haar lichaam begon te shaken en hoe het in haar hoofd begon te draaien van de woede.
Voordat ze zichzelf kon beheersen, liep ze al op hem af, draaide ze de muziek zachter en keek ze hem vijandig aan.
‘Je wou me alleen maar spreken om jezelf van je zogenaamde beste kant te laten zien?’ snauwde ze hem toe en ze sloeg haar armen vijandig over elkaar heen, waarna ze haar ogen even door het lokaal liet glijden. Als Mineko dit als een of ander romantisch afspraakje zag, kon hij gaan rennen, want zo zag zij het namelijk absoluut niet!

- Ik heb je gewaarschuwd D; -

-yes you did xD but i didn't wanna listen ^^-

Plotseling draaide iemand het geluid zachter. Het liedje was bijna afgelopen, nog een paar regels. Hij was zo dichtbij perfectie geweest en nu kwam iemand dat verstoren. Mooi niet, dacht hij grimmig en hij zong gewoon verder. Hij deed zijn ogen open om te kijken wie het eigenlijk was geweest die zijn muziek zo ruw en wreed had durven verstoren. Het was Alexis en ze zag er niet bepaald blij uit. Hij stopte meteen zingen. Ze zag eruit alsof ze hem zou vermoorden als hij nog een noot zong.

‘Je wou me alleen maar spreken om jezelf van je zogenaamde beste kant te laten zien?’ zei ze boos en geschokt. Ze sloeg haar armen over elkaar. Ze was woedend en hij begreep het wel. Als hij bedacht hoe dit er voor haar uit moest zien, was dat toch al snel als een soort romantische bijeenkomst. Hij moest haar duidelijk maken dat dat niet de bedoeling was en snel, voordat ze hem zou aanvallen of boos zou weglopen. Hij stapte van het podiumpje af zodat hij op gelijke hoogte stond.

''Alexis, de reden dat ik je wilde spreken is anders en moeilijk uit te leggen. Ik snap dat je dit,'' een armgebaar naar de microfoon,''verkeerd opvat, maar geloof me alsjeblieft als ik zeg dat dit lied niet voor jou bedoelt was. Ik zong omdat ik me slecht voel en van zingen krijg ik energie. Ik dacht dat ik alleen was en dat je pas later zou komen. Ik wist niet dat je er al was en...'' Hij zuchtte en keek haar mismoedig aan. ''Het spijt me echt. Wees alsjeblieft niet boos.. loop alsjeblieft niet weg... Luister alsjeblieft naar me.''

Smekend keek Mineko haar aan. Het was nu aan haar om te beslissen of ze zijn excuses accepteerde. Hij wilde haar nog zoveel meer vertellen, maar wist niet goed welke woorden hij moest gebruiken. Hij wist niet goed wat hij moest doen en durfde haar nauwelijks aan te kijken. Hij zakte mistroostig neer op het randje van het podium en wreef met zijn handen over zijn gezicht. Niet huilen nu, ze zou hem alleen maar zielig vinden. Hij voelde zich zo stom. Hij had kunnen weten dat dit zou gebeuren. Hij had het kunnen weten, waarom had hij hier niet aan gedacht. Hij kon zichzelf wel voor zn kop slaan, als hij al een kans had gehad dat ze hem zou geloven had hij die nu verpest.

Alexis keek hem woedend aan en voelde dat haar haren één kant uitstonden. Dat had ze wel vaker. Dat haar lange haren, die op haar rug hingen, zich in één lijn krulde. Dat was altijd heel grappig om te zien, ook al vond ze er niks grappigs aan. Ze leek zo een beetje op Jessy van Pokémon, alleen had die haar haren achterover gekamd en had zij een bles, iets wat haar toch iets mooier stond.
Woedend keek ze naar Mineko en draaide zich een beetje om toen ze hem op het podium zag zitten. Het was voor haar nog een wonder dat hij niet zijn handen op haar schouders gelegd had, zoals Kid bij haar gedaan had. Toen was ze helemaal in shock geweest en was er zelfs een flashback in haar hoofd gekomen van vroeger. Die mocht ze dus niet meer hebben, anders zou ze ontploffen. Ze was benieuwd hoe het zou zijn als iemand haar zou zoenen. Als iemand haar al bij haar schouder aanraakte, kreeg ze al zulke beelden.
‘Als ik luister, is dat alleen omdat ik het lullig voor je vind als ik wegloop,’ snauwde ze en ze keek hem aan en zag hoe moe hij eigenlijk wel niet was. Haar blik wou verzachten, maar zijzelf liet dit echter niet toe en liet haar blik even hard als dat die altijd was, waarna zij achteruit drong en ging zitten op een of andere stoel.
‘Wat heb je me te vertellen? Ik verdoe mijn tijd niet aan jongensstreken en volgens mij weet je dat dondersgoed,’ zei ze en in haar stem was ergens een harde snauw te horen. Gelukkig voor haar bleef de nieuwsgierigheid uit. Ze had zo geen zin om haar eigen interesse op te wekken voor iets wat waarschijnlijk toch niks was.
‘Ik weet zeker dat je anders gereageerd had als ik er goed op had gereageerd dat je hier stond te zingen. Dat je dan zou zeggen dat het wèl voor mij gezongen was. Maar goed, ik laat het er maar bij, je hebt het nogal moeilijk, zo te zien.’
Dat laatste kwam er ontzettend sarcastisch uit en Alexis kreeg een klein glimlachje rond haar mondhoeken. God, wat hield ze er toch van als ze jongens kon afsnauwen! De pijn die zij haar hadden bezorgd zou ze hun nooit kunnen teruggeven, maar misschien kon ze al wel een begin maken met haar krachtige woorden!

Alexis stond boos naar hem te kijken. Haar haar zat raar, maar hij waagde het niet er iets van te zeggen. Hij wachtte gewoon af op welke boze manier ze zou reageren.
‘Als ik luister, is dat alleen omdat ik het lullig voor je vind als ik wegloop.'' Alexis ging zitten op een stoel tegenover hem. Weer hadden haar woorden die gemene klank, hoewel haar woorden aardig waren. Mineko zuchtte, hij was blij dat ze in ieder geval zou blijven. Maar Alexis was nog niet klaar met het uiten van haar verontwaardiging.
Ik weet zeker dat je anders gereageerd had als ik er goed op had gereageerd dat je hier stond te zingen. Dat je dan zou zeggen dat het wèl voor mij gezongen was. Maar goed, ik laat het er maar bij, je hebt het nogal moeilijk, zo te zien.’ Hij kromp ineen van deze woorden. Ze deden hem pijn. Zelfs het laatste zinnetje klonk sarcastisch en boos. Ze lachtte gemeen naar hem en was duidelijk tevreden met haar tirade. Hij probeerde haar zo min mogelijk te laten merken dat haar opmerkingen hem raakten, maar dit lukte niet zo goed. Hij voelde zich moedeloos en zijn schouders hingen lichtjes naar beneden.
Hij maakte zich zorgen. Wat hij nu ging vertellen was nog vreemder. En als ze al niet wilde geloven dat hij niet voor haar had gezongen, hoe zou ze dan reageren op zijn echte mededeling.

''Alexis... Het maakt niet uit of je me gelooft, maar ik zong niet voor jou. Ik wil best iets voor je zingen of spelen, maar daar gaat het nu niet om.'' Oke hij dwaalde af. Terug naar het onderwerp waarvoor hij haar hierheen had geroepen. ''Zoals je misschien wel kunt zien, slaap ik de laatste tijd niet goed.'' Natuurlijk kon ze het zien. Iedereen zag het: Wallen, bleke huid en een grote verkleurende blauwe plek op zijn wang. En nu ook nog een buil op zijn voorhoofd. Hij was er vreselijk aan toe. O god, wat er nu kwam zou Alexis hoogstwaarschijnlijk zo verkeerd op gaan vatten. Hij begon te blozen. ''De reden is dat ik dromen over je heb...nachtmerries wel te verstaan. Ik heb soms vreemde dromen, een soort visioenen. Geen duidelijke beelden, alleen flitsen van het verleden, het heden en de toekomst. En sinds kort... Sinds kort heb ik dus zulke dromen over jou.''
Het hoge woord was eruit. Als hem geloofde kon hij haar vertellen waarover hij precies droomde. Dan zou hij haar vertellen welke vreselijke dingen hij in die dromen zag.

Het ene moment was Alexis stil en zat ze met opgetrokken wenkbrauw naar Mineko te kijken, het volgende moment voelde ze dat die wenkbrauw nog hoger schoot en haar mond begon zich licht te krullen, maar dan naar beneden. Haar ogen stonden nijdig en haar vuist spande zich, waardoor alle kleine wondjes op haar knokkel zich leken te spannen en te ontploffen, waardoor haar windel mogelijk nog roder werd dan het al was.
‘Je hebt wat?’ zei ze, maar haar kaken waren op elkaar geklemd, zodat de woorden niet te boos eruit zouden komen. Ze voelde hoe haar ademhaling versnelde en hoe gauw het bloed in haar binnenste werd rondgepompt.
De stoel waarop ze zat vloog naar achteren, evenals het bureau waaraan ze zat, maar die viel dan weer naar voor. Voordat een van beiden ook maar een keer de grond kon raken, was er al een soort stoomwolkje onder verschenen die Alexis gemaakt had en die een harde val zou kunnen voorkomen.
Wat er met Mineko zou gebeuren kon ze echter niet voorkomen. Voor ze het zelf wist, stond ze woedend voor hem, pakte met haar twee handen zijn kraag vast en duwde hem met kracht achteruit, waarna ze op hem ging zitten en haar beide knieën krachtig aan weerszijden van zijn lichaam drukte, zodat hij zo’n beetje geplet werd onder haar gewicht.
Haar handen hielden krampachtig zijn kraag vast en haar ogen leken vuur te spuwen. ‘Jij… Jij… Loser! Jij snotaap! Jij smerig joch!’ schreeuwde ze in zijn gezicht en ze merkte dat haar stem de hoogte in schoot, maar besloot hier niet te lang stil te blijven staan.
‘Eerst lok je me naar dit rotlokaal en dan denk je dat je grappig bent door zulke onzin uit te kramen?’ spuwde ze in zijn gezicht en haar ogen werden mogelijk nog groter en haar blik werd nog nijdiger dan die al was.
Haar hand ging omhoog en voor ze het zelf doorhad, ketste die tegen de wang van Mineko. Haar andere hand hield zijn kraag nog vast en gleed langzaam naar zijn keel, waartegen ze kracht zette. Meteen drong er, waarschijnlijk als een soort straf, een beeld door haar heen en geschrokken liet ze hem los, waarna ze hem woedend aankeek.
Haar hand zwakte van zijn keel en zijzelf kwam met een ruk omhoog. Ze had zin om hem een verschrikkelijke klap te geven of een trap tegen zijn rug.
‘Ik ben verdomme geen speeltje! Ik laat me niet kisten!’ schreeuwde ze woedend en ze gaf een trap tegen het podium, vlak bij zijn benen.
‘Smerig varken! Ik haat je! Hoe durf je me zo te behandelen?’
Heel Alexis’ gezicht liep rood aan en ze voelde dat ze ging hyperventileren. Voordat ze ook maar iets kon doen, verzamelden zich zwarte vlekken voor haar beeld en toen werd het zwart. Ze voelde dat haar lichaam iets hards raakte en daarna was het stil.

- BAM! XD -

~OGOD daar kan ik niet tegen op O.o maar ik doe mijn best ^^~

Alexis was even stil. Verbaasd keek ze hem aan. Ze kon duidelijk niet geloven dat hij dit echt had gezegd. Langzaam vertrok haar gezicht. Haar ogen boorden zich woedend in de zijne en haar mond vormde een grimmige woedende streep.
"Je hebt wat?'' zei ze. Ze klemde haar kaken duidelijk op elkaar.
Toen sprong ze op en haar stoel en het bureau vlogen naar achter. Maar in plaats van de verwachtte bons bleven ze in de lucht zweven. Ze steunden op een soort wolkje van magie. waarschijnlijk had Alexis dat gedaan. Meer tijd om het vreemde verschijnsel te bestuderen had hij echter niet. Alexis stond vlak voor hem en greep zijn kraag vast. Geschrokken keek Mineko haar aan. ''Rustig aan, Alexis.''fluisterde hij. Ze negeerde hem en hij voelde hoe ze haar armen zich aanspanden. Volkomen onverwacht duwde ze hem hard achteruit. Hij viel achterover op het podium en de klap benam hem de adem. Hij hapte naar lucht. Voor hij zich ook maar kon bewegen voelde hij haar gewicht op zijn borst drukken. Haar knieën duwden hard in zijn zij en hij lag doodstil. Alexis hield zijn kraag stevig vast en hij moest moeite doen om adem te halen.

‘Jij… Jij… Loser! Jij snotaap! Jij smerig joch!’ Mineko probeerde te zeggen dat ze van hem af moest gaan, maar in plaats van woorden klonk er een hees gepiep.
‘Eerst lok je me naar dit rotlokaal en dan denk je dat je grappig bent door zulke onzin uit te kramen?’ Hij probeerde zijn armen los te krijgen, maar Alexis had hem stevig vastgeklemt met haar knieën. De greep rond zijn kraag verslapte even. Mineko dacht opgelucht dat Alexis weer bij zinnen was gekomen en van hem af zou gaan.
Een harde klap tegen zijn wang bracht hem terug in de werkelijkheid. ''AUW!'' riep hij, de klap was met volle kracht tegen zijn blauwe plek gekomen. Een traan van pijn liep over zijn wang. ''Doe eens... '' begon hij boos, maar werd afgekapt door een harde druk op zijn keel. Nog minder lucht bereikte zijn hersenen en zijn zicht was vaag geworden.

Net zo opeens als het gekomen was, verdween de druk weer. Alexis was van hem afgegaan. Hij wreef over zijn nek en stond snel op. Duizelig stond hij te wankelen en snel ging hij weer zitten. Alexis trapte hard tegen het podium. De klap trilde door het podium en Mineko hoorde het kraken. ‘Ik ben verdomme geen speeltje! Ik laat me niet kisten!’ Ze gaf nog een trap, deze keer vlak bij zijn benen. Geschokt keek hij haar aan. ‘Smerig varken! Ik haat je! Hoe durf je me zo te behandelen?’
Ze werd helemaal rood en begon snel te ademen. Dit herkende hij, ze had een hyperventilatie-aanval. Hij keek om zich heen, op zoek naar een plastic zakje. Misschien in het bureau. ''Rustig ademen, Alexis'' zei hij gehaast en hij rende naar het bureau. Het lag met de laden naar beneden en met grote moeite tilde hij het bureau overeind. Vlug trok hij de laden open en gooide alle spullen op de grond. Uit de stapel stak een stukje plastic en hij trok er hard aan. Het hengsel trok uit en liet los. In zijn handhield hij het nutteloze hengsel. Hij liet het vallen en schoof zoveel mogelijk spullen weg. Triomfantelijk pakte hij het zakje. Hij draaide zich om. Alexis was nog roder geworden en hapte naar lucht als een vis op het droge.

Hij wilde haar het zakje aanreiken, maar zag haar ogen wegdraaien. Als in slowmotion viel ze naar voren. Mineko rende op haar af in een poging om haar op te vangen, maar kwam te laat, veel te laat. Met een harde klap raakte ze de grond. Hij knielde naast haar neer en draaide haar om. Boven haar oog zat een bloederige wond, ze was met haar hoofd op de podiumrand geknald. Het verband om haar hand was losgegaan en de wond was weer gaan bloeden. Mineko bracht zijn oor naar haar mond en luisterde aandachtig of hij haar kon horen ademhalen. Zachtjes, heel zachtjes voelde hij lucht langs zijn wang strijken. Nou, dacht hij, tenminste leeft ze nog. Zelfs nadat ze hem had geslagen, had Mineko nog geen hekel aan haar.

Toen bereikte een zeer verontrustend geluid zijn oren. Alexis kreeg nauwelijks lucht, waarschijnlijk blokkeerde haar tong haar luchtpijp. Hij legde haar voorzichtig in de heimlich-manoevre zodat ze beter adem kon halen en klopte zachtjes op haar rug. Het voelde vreemd om haar aan te raken, wetend dat hij voor een keer geen boos commentaar zou krijgen. Hij bekeek haar bezorgd en probeerde te bedenken wat hij kon doen. Ze was te zwaar om te tillen en hij wilde haar liever niet alleen laten, omdat hij bang was dat ze zou weer zou stoppen met ademhalen. Toch moest hij zorgen dat er een dokter kwam. Wanhopig dacht hij na en toen zag hij een tafel met wieltjes eronder staan. Bovenop de tafel stonden een aantal boxen, verplaatsbaar voor optredens. Precies wat ik nodig heb bedacht hij. Vlug haalde hij alles van tafel en duwde de tafel naast Alexis. Voorzichtig tilde hij haar op. Ze was niet heel zwaar, maar toch deed het gewicht hem wankelen. Hij was nog steeds niet helemaal helder door alle klappen die zijn hersenen te verduren hadden gekregen. Zachtjes liet hij haar zakken op de tafel en hij begon haar naar de deur te duwen. Hij opende de deur en rolde haar de gang op. De wieltjes waren een beetje stroef, maar draaiden toen hij eenmaal op snelheid was rolden ze vrij vlot. Hij gebruikte wat luchtmagie om de weerstand nog meer te verlagen en rende duwend door de gangen. Hij was ongeveer halverwege toen een stekende pijn hem deed stoppen. Hij bukte en ademde hijgend. Hij had zijn enkel verzwikt. ''Shit!' riep hij. De tafel had nog snelheid en rolde vrolijk door. ''Nee... Stop!'' riep hij wanhopig. Hij stond op en rende zo hard als het kon verder. Hij was heel blij dat dit een rechte gang was. Hij keerde zijn luchtmagie om en probeerde zo de tafel af te remmen. Hij had Alexis bijna ingehaald toen hij een muur zag opdoemen. Snel probeerde hij de tafel te stoppen. Zijn vingertoppen raakten de tafel en remden hem iets af, maar de klap toen de tafel tegen de muur botste was nog steeds hevig. Hinkend liep hij op haar af. Door de klap was ze half van de tafel afgegleden, maar voor de rest leek ze in orde. Hij zuchte, deze ontmoeting was heel anders gelopen dan hij verwacht had. Hij legde Alexis weer recht en liep deze keer rustiger door. In de verte doemde de ziekenzaal op. Dat was ook wel nodig, ze waren allebei gewond.

{Yeey surfen door de gang xD Ik maak morgen wel een topic op ziekenzaal...lekker gewond allebei O.o}