Een dwaler, zo kon je haar noemen. Als LM had ze misschien betere dingen te doen dan dit, maar ze moest haar terrein toch leren kennen? Anders zou ze het nooit kunnen "beschermen", of wat dan ook. Oftewel, ze verveelde zich dood en zocht wat te doen. Iets nuttigs, bij voorkeur. Het was laat, een uur of zeven, en alle leerlingen waren dus al weg. De perfecte gelegenheid om alle lokalen eens te inspecteren. Het lokaal woudmagie had ze al bezocht, en ook licht en watermagie had ze gezien. Vuur trok haar niet echt, en nu stond ze te twijfelen voor twee deuren. De een overduidelijk een kunstlokaal, maar het andere kon ze niet duiden. Dat werd het dus, het onbekende lokaal. Haar hand legde ze zacht op de deurkruk, waarna ze hem in alle rust naar beneden drukte. Soms wenste ze de kalmte en gratie van Neara te hebben, dan zou ze niet zo onbezonnen overkomen, bedacht ze zich terwijl ze de deur krakend opende. Er was hier al redelijk lang niemand geweest, dat was duidelijk. Er hing een muffige lucht, en de ramen waren potdicht. Met een vingerknip ontstak ze de magische kaarsen aan de muur, en keek ze het lokaal rond. Overal stonden instrumenten. Het muzieklokaal, kennelijk. Ergens voelde ze een steek van blijdschap. Dus niet alles op deze school was nutteloos. Voorzichtig zette ze een stap naar binnen, verzekerde zich ervan dat er niemand was en sloot de deur toen achter zich. Haar doel had ze al voor ogen; Een groot, met een witte lap bedekt voorwerp helemaal achterin de klas. Haar hart sprong op toen ze het laken eraf trok. Een echte vleugel. Geen klein, petieterig pianootje, maar een echte vleugel. Haar vingers streken over het gelakte donkerbruine hout, openden de deksel. Ivoren toetsen, ook dat nog. Savador was dan een vreselijke man, investeren in zijn spullen deed hij kennelijk wel. Een normale school kon zo'n instrument niet betalen. Snel nam ze plaats achter de vleugel, en wilde beginnen met spelen. Kon ze dit wel maken? Het was niet haar piano, ze was niet eens een leerling. Maar wat maakte het ook uit, desnoods kon ze er voor eentje doorgaan. En anders, wie verbood het de vrouwe van het woud nu om piano te spelen? Haar vingers drukten de toetsen al in, haar oren genoten van het geluid. Ondanks het feit dat de piano niet vaak werd gebruikt, was hij volledig zuiver. Zonder het ook maar door te hebben begon ze te zingen, en speelde ze het hele lied uit. Pas nadat ze geklap hoorde, besefte ze hoe luid ze was geweest.

Liedje~
Alleen Master Gavin~
En ja, hij is nogal kort.

"Je speelt goed," Haar groene ogen zochten daar de bron van de stem en het geklap, maar konden op het eerste gezicht niets vinden. Het schijnsel van de kaarsen reikte niet overal, en ze kon de man pas zien toen hij uit het licht stapte. Geen leerling, gelukkig. Dan had ze moeten gaan uitleggen dat ze hier was om de lokalen te leren kennen, en dat ze tweehonderd jaar oud was. Dit was waarschijnlijk een leraar. De man pakte een stoel en ging zitten, om zijn verhaal te vervolgen. "Ik ben Klavier Gavin, nieuwe docent Muziek," Licht knikte ze. Niet uit de hoogte, gewoon een begrijpende knik. Inderdaad een leraar dus. Snel bestudeerde ze de man. Een jaar of vijfentwintig, lang, zilverwit haar en blauwe ogen. Haar groene ogen bleven even hangen op de gitaar, en die wekte een lichte glimlach op. ‘Lesaiah de la Fôret, vrouwe van het woud. Dank je voor het compliment. Maar ik heb de nodige oefening gehad.’ Ze gooide de titel erin alsof het stagaire of leraar was, niet de heerser van een enorme planeet. Eigenlijk hechtte ze bar weinig waarde aan de titel. Ze was de sterkste magiër van haar soort, dat was alles. Alleen maar logisch dat zij de planeet leidde, toch? Als je een zwakkeling aan de macht zette, had dat maar bar weinig zin. ‘Sorry dat ik uw lokaal binnenkwam, en de vleugel gebruikte. Maar ik kon het niet laten, het is zo’n prachtig instrument.’ Zonder het door te hebben gleden haar handen alweer over de toetsen, hoewel ze geen geluid maakten. Het ivoor gaf haar altijd een gevoel van zekerheid, en dat was wel fijn.
Flutje~

"Maakt niet uit. Dit lokaal is open voor iedereen die wilt spelen. Zolang er niets word gesloopt is iedereen vrij om de instrumenten te bespelen." Gelukkig maar. Anders had ze waarschijnlijk of een hele hoop papierwerk moeten doen om het op orde te brengen, of naar Savador moeten gaan. Dat moest ze sowieso nog eens inplannen, want de rivaliteit die er was ontstaan had haar niet geamuseerd. In tegenstelling, het liefst zag ze dat hij zijn excuses zou maken. Hoewel dat onzin zou zijn. Savador en excuses? In Lesaiah's ogen even onwaarschijnlijk als een verdraagbare Alejandro. God, die twee kenden elkaar waarschijnlijk nog niet eens, maar leken bij de "laten we Lesaiah tot in de eeuwigheid irriteren"-club te zitten. Langzaam dwaalden haar ogen weer af naar Klavier. Waarschijnlijk noemden de leerlingen hem Master, of master Gavin. Interessant hoe de machtsverhoudingen in de school eigenlijk waren. Lesaiah was thuisgeschoold, maar dat valt wel te verwachten van een edele jongedame van tweehonderd jaar geleden. Echt school had ze nooit gehad, haar moeder had haar lesgegeven, de staljongens hadden haar de gymnastische trucjes bijgebracht en de commandant van haar vader had haar magie getraind. In feite was er nooit van les sprake geweest, maar van een leerzaam gesprek. Klavier's stem wekte haar op uit de gedachten. "En, Fräulein Lesaiah. Bespeelt u nog meer instrumenten?" Kort dacht ze na, maar daarna knikte ze. 'Ja, een heleboel. Onder andere de viool, altviool, piano, het orgel, de dwarsfluit, blokfluit, basfluit, tenorfluit, altfluit en sopraanfluit, de akoestische gitaar, de elektrische gitaar, de cello, een keytar en nog veel meer. Maar als ik dat zou gaan opnoemen zouden we hier over een uur nog zitten.' Glimlachend keek ze in de blauwe ogen van de man, die wat met een ketting zat te spelen. 'En ik weet niet hoe druk u het heeft, gezien alle lessen die u ongetwijfeld moet voorbereiden.' Ze kon wel vriendelijk zijn, maar altijd op die wat meer timide manier. Spontaan, maar niet opdringerig. Ze stelde vragen, maar beantwoordde liever. Dan hoefde ze niet zoveel over een gesprek na te denken.