Mealena haar ogen waren gesloten en ze sliep vredig. Haar borstkas ging rustig heen en weer. Ze merkte niet dat er een man binnen kwam. En al helemaal niet dat het haar nieuwe collega was. Wat zou die wel niet denken. Mealena zelf deed niets. Haar hele lichaam werkte gewoon mee. Het was zelfs zo dat haar armen haast automatisch om de nek van de man kwamen, omdat haar lichaam merkte dat het opgetild werd en zich aan het eerste de beste wat het kon vinden vastklampte. Alleen haar armen kwamen rustig om die van hem. Mealena zelf merkte er echter niets van. Niets van Yukio die haar optilde, niets van dat hij haar weer neerlegde. En weldra toen ze neergelegd werd lieten haar armen zijn nek weer los. De schoenen die uit gingen merkte ze niet, de deken merkte ze ook niet al reageerde haar lichaam wel op dat ze deze met een hand over zich heen trok.
Sssssssssss.... weerklonk het welbekende geluid in haar oren. Haar ogen schoten open. Ze zat in een klaslokaal. Op Shadra, dat kon ze opmaken. Ze greep haar waaier al vast. Het kwam weer, de pesterijen. Ze kwamen weer en zij zou er een einde aan breien. ssssssss....hey slang! werd er door de klas geroepen. De leraar was laat en de leerlingen maakte er gebruik van. Mealena keek over haar schouder naar een bleke jongen, die niemad anders kon zijn dan, Savador. Op het moment dat iemand zijn schouder wilde pakken stond ze op en klapte ze de waaier behendig open. Het was niet een grote gewon een handwaaiertje. Maar toenertijd was ze jong en kon ze een groote nog niet handelen. Ze sloeg mee richting de jongen. Een snijdende windvlaag schoot over de schouder van Savador die het alleen als een briesje zou ervaren. Richting de hand van de andere die daarna een ferme snee kreeg. Mealena keek streng naar de jongen en gign toen weer zitten. Zo was de res van de dag weer rustig. Het beeld vervaagde en langzaam steeg ze op.
Haar hand vond langzaam haar voorhoofd en ze wreef even in haar ogen. Langzaam kwam ze overeind. Haar ogen werden groter. Ze had geen schoenen meer aan en ze lag met deken op het personeelsbed. Iemand had haar kennelijk gevonden. En kennelijk was het het personeel want hij wist dat dit het bed voor personeel was. Mealena liet zich van het bed glijden en trok haar schoenen weer aan. Rechtte haar doktersjas weer en geeuwde kort. Een uur was verstreken maar ze leek weer helemaal fit. Ze glimlachte en liep richting het kantoortje. Ze zag de man rustig door een paar mappen bladeren. Zelf liep ze naar haar eigen bureau en opende daar een map. Ze las hem kort door en kreeg een glimlach. Rustig schreef ze wat op en klapte hem dicht. "Mijn excuses, dat je me zo moest aantreffen..." sprak ze vriendelijk en keek naar de man. Ze glimlachte kort en ordende rustig haar bureau.
PROFILE
Onderwerp: I just need....sleep? 
ma jul 11 2011, 09:45
