In de gangen:
Mineko duwde in trance door. Hij was in een soort halfslaap terechtgekomen en bleef op de automatische piloot verderlopen. Hij staarde naar zijn voeten en liep in een sloffend tempo verder. Hij probeerde de zeurende pijn in zijn enkel te negeren. Om de zoveel tijd keek hij omhoog om te zien of alles nog in orde was. Alexis lag slap op de tafel, nog steeds bewusteloos. Haar hoofd was iets opzij gevallen en haar arm hing levenloos naar beneden. Voorzichtig legde hij haar arm weer naast haar lichaam. In de verte doemde de ziekenzaal op. Mineko was opgelucht, hij was bang dat hij over niet al te lange tijd zelf zou instorten. Hij had overal pijn en zijn lichaam voelde beurs aan. Zijn hoofd leek haast te ontploffen en hij begon zijn grip op de werkelijkheid te verliezen. Nee, hij moest alert blijven. Hij kneep zichzelf hard in zijn arm, de scherpe pijn trok zijn gedachten terug uit de mistige halfslaap. Hij moest wakker blijven totdat hij zeker wist dat alles goed zou komen met Alexis. En daarvoor had hij medische hulp nodig. Zo snel mogelijk liep hij verder. Eindelijk bereikte hij de deur van de ziekenzaal.

In de ziekenzaal:
Hij duwde de deur open en trok de tafel achter zich aan naar binnen. "Kan iemand ons helpen alsjeblieft?'' zei hij vragend. De mensen in de zaal keken hem verbijsterd aan. Ze vroegen zich zo te zien allemaal af wat er was gebeurd dat ze er zo aan toe waren.

Hij besefte plotseling dat ze er allebei vreselijk uitzagen. Hijzelf leek op een wandelend lijk; zijn blik glazig en zijn huid spierwit. Zijn ooit witte overhemd zat onder het bloed en stof, zijn kraag was aan flarden gescheurd. In zijn broek zat een grote scheur met daaronder een wond en hij liep behoorlijk mank. Op zijn nek zat een grote rode handafdruk en ook op zijn wang zat een vlek in de vorm van een hand precies bovenop een helende blauwe plek. Hij had zijn handen open gehaald in een poging de tafel te stoppen toen die op de muur af rolde. Ja, hij zag er gruwelijk uit.

Ook Alexis was er slecht aan toe. Ze lag doodstil op de tafel, nog steeds bewusteloos. Ze ademde zwakjes, haar borst ging heel licht, nauwelijks zichtbaar op en neer. Haar handen en haar gezicht zaten onder het bloed, opgedroogd en vers. Haar hoofdwond bloedde nog steeds hevig, waarschijnlijk was de korst door de hevige botsing weer losgekomen. Hij keek hulpeloos om zich heen, iemand moest haar helpen, maar er was geen dokter of assistent te bekennen.

''Hé! Is er een dokter aanwezig?'' probeerde hij opnieuw. Het duizelde hem en om te voorkomen dat hij viel greep hij zich vast aan de tafel. Hij was misselijk en had ontzettend veel hoofdpijn. Hij stond daar met gepijnigd gezicht en had zijn ogen dichtgeknepen om ze te beschermen tegen het felle licht. Het licht verergerde zijn hoofdpijn alleen maar.

Toch opende hij zijn ogen na een paar seconde weer en keek zoekend rond. Waarom kwam niemand hen helpen? Mineko wist dat hij moest zorgen dat er snel een dokter zou komen voor Alexis, het kon geen goed teken zijn dat ze al zo lang bewusteloos was. In de hoop aandacht te trekken van een verpleegkundige of een arts duwde hij de tafel moeizaam verder tot die in het midden van de zaal stond. Daar riep hij nog een keer om hulp, als ze hem nu niet hoorden zou hij proberen naar het kantoortje toe te lopen, maar hij wist niet of hij daar de kracht nog voor had. ''Dit meisje heeft dringend hulp nodig! Kan er in godsnaam een arts komen!'' Krachteloos zakte hij op zijn knieën. Hij was wanhopig, er moest toch een dokter aanwezig zijn?

[Schooldokter/assistent svp en Alexis]

Zwarte lampjes die aan en uit leken te gaan. Ergens waren de vlekken ook wel overweldigend, maar ergens wou het haar ook weer zo snel mogelijk naar de realiteit terug laten keren. Ze voelde hoe pijn haar hoofd deed en hoe hard daar alles bonkte, maar ook haar hand bonkte en deed pijn.
Langzaam gingen haar ogen een beetje open en zwak keek ze opzij. Tot haar schrik zag ze dat ze aan een infuus verbonden was en dat ze verband rond haar hoofd en hand voelde. Haar ogen sloten zich even en ze probeerde te herinneren wat er van te voren ook alweer gebeurd was.
Mineko, woedeaanval, hyperventilatie en daarna een ontzettende pijnlijke klap, waarvan ze zelfs de helft niet eens meer kon herinneren. Haar hoofd deed verschrikkelijk veel pijn als ze zich dat probeerde te herinneren.
‘Fuck,’ mompelde ze, terwijl ze een beetje overeind probeerde te komen. Natuurlijk ging dit niet en zwak legde ze haar hoofd weer terug neer. Ze miste diegene die haar het meest vertrouwde en die haar het meeste begreep. Die haar had kunnen doorgronden met zijn krachtige woorden, alleen maar door een ontmoeting bij een boom.
‘Kid,’ mompelde ze zachtjes, maar het klonk meer als een fluistering. Waarschijnlijk was hij er niet. Maar Mineko was er wel, alhoewel ze die wel zou kunnen vermoorden. Wat was er na alles gebeurd? Was ze weer terug veilig op haar eigen slaapzaal? Met een infuus zeker? Nee, ze was niet eens close bij haar eigen zaal.
Alexis’ hoofd bonkte terwijl ze die optilde om vervolgens naar haar arm te kijken. Het infuus liep recht in haar slagader bij haar arm en even voelde ze zich misselijk worden. Misschien kwam dat ook wel door de narcose, dat ze zich zo gauw misselijk voelde, want vies van bloed was ze niet.
Een schelle stem drong door zich heen en Alexis sloot haar ogen. Iets in wit kwam op haar af, checkte gauw haar infuus en liep toen weer weg, waaraan Alexis kon opmerken dat het dus blijkbaar een verpleegster was.
Wacht, waar was Mineko? Was hij hier ook? En wanneer mocht ze hier weg? Ze wou graag antwoorden op die vragen, maar haar hoofdpijn hield haar tegen om verder te denken. En ze wou ook een bepaalde aanwezigheid bij zich hebben, alleen zou het lang duren voordat ze die aanwezigheid bij zich zou krijgen.
‘Hoelang moet ik hier blijven?’ Voor haar leek het meer fluisteren wat ze deed, maar de vrouw leek haar wel te verstaan, want ze kwam op Alexis af en streek door haar haren, waarna ze weer wegging. Oké, ook niet echt een antwoord.
Alexis’ ogen draaiden weg, maar ze bleef wel nog gewoon alles horen.

- D'aw, zielig -

Rusteloos lag Mineko op bed. Hij had een zware hersenschudding gehad en voelde zich nog steeds een beetje duf. Om de paar uur kwam er een verpleger langs om naar zijn naam te vragn. Hij sliep bijna toen hij weer wakker werd gemaakt. Zonder zijn ogen te openen antwoorde hij: ''Ik heet Mineko en het gaat al stukken beter. Wanneer mag ik weg?'' "Probeer het maar'' zei de stem. Hij zwaaide zijn benen over de rand van het bed en stapte eruit. Hij deed een paar wankele stappen en voelde zich meteen zo misselijk. De vrouw had het blijkbaar al zien aankomen en reikte hem een bak aan. Hij werd weer terug in bed gelegd met de woorden: ''Over een paar uur zul je je al een stuk beter voelen en gaan we het weer proberen.''

Hij kon echter niet meer slapen en keek naar Alexis. Haar wond was gehecht en verbonden. Ze lag nog steeds in narcose. Meer dan een uur lag hij stil om zich heen te kijken. Plotseling hoorde hij haar stem. ''Hoelang moet ik hier blijven?’ Haar stem klonk schor en zacht.
Ze was eindelijk wakker.

Na een tijdje getwijfeld te hebben kwam hij overeind. Langzaam deze keer. Rustig stapte hij uit bed. Hij was nog wel misselijk, maar het was lang niet zo erg als eerst. Schuchter liep hij op haar af. Hij zag de bebloede tafel naast Alexis' bed staan en lachte. Ze wisten blijkbaar niet goed wat ze daarmee moesten doen. Hij zou het wel weer terugbrengen naar het muzieklokaal en daar alle rotzooi opruimen, als hij hier eenmaal weg mocht.

''Voel je je al weer wat beter, Alexis? Je bent lang bewuste...'' Een stekende hoofdpijn en misselijkheid maakten het onmogelijk verder te spreken. Hij keek zoekend rond, hij moest even zitten, anders zou het mis gaan. Nergens was een stoel te bekennen. Hij liet zich op haar bed zakken en sloot zijn ogen. Hij wist dat ze er waarschijnlijk boos om zou worden, maar het kon niet anders.
Hij begon trouwens genoeg te krijgen van de eindeloze stroom woede zijn kant op, hij had toch ook gevoelens. Bovendien had hij haar hierheen gebracht, nadat ze hem aangevallen had nog wel. Ze had dus alle reden om eens een beetje dankbaar en aardig te doen.

Hij probeerde de woede buiten te houden, dat maakte zijn hoofdpijn alleen maar erger. Uit alle macht concentreerde hij zich op zijn ademhaling, maar langzaam verloor hij zijn grip op de realiteit. Hij had het gevoel door wolken omringd te zijn en beseft opeens dat hij op haar bed lag. Hij was nadat hij ging zitten achterover gevallen en lag nu aan haar voeten. Hij probeerde zichzelf omhoog te werken maar zijn lichaam wilde niet doen wat hij beval.

~hij komt wel weer bij als Alexis (ik vermoed boos) tegen hem begint te praten.. lekker twee mensjes met hoofdpijn ~

Ergens ver op de achtergrond hoorde ze een stem, alleen had ze geen idee wie het was. Ze probeerde de stem opnieuw in haar hoofd te halen, maar haar hoofd weigerde het gewoon om verder na te denken. Ze moest en zou stil zijn, of in elk geval niet denken.
‘Nee,’ smeekte ze zachtjes, toen ze het bed naast haar voelde indeuken en ze een geur rook die haar wel heel bekend voorkwam. Haar ogen openden zich en ze keek met een argwanende blik richting Mikeno. Toen ze zag dat hij bij haar voeten sliep, legde ze zwak haar hoofd neer. Fijn.
Opnieuw opende Alexis haar ogen en zag hoe bleek hij was. Ze probeerde zelf een beetje omhoog te komen en probeerde contact met hem te maken, maar het verging haar veel te moeilijk. Zwarte vlekken kwamen rond haar ogen te dansen als ze opkeek of dat toch tenminste probeerde.
‘Vervloekte narcose,’ piepte ze, omdat haar stem nog niet voldoende kracht had om die eeuwige melodieuze toon erin te nemen. Haar ogen keken zwijgend naar Mineko, waarna ze haar hand naar hem uitstak en zijn schouder wist te grijpen.
Even bleef ze zo half overeind zitten, een beetje ver naar voren gebogen en met haar goede hand nog op Mineko’s schouder leunend. Nu pas merkte ze dat ze ook gips had rond haar hand. Ze schudde zachtjes aan Mineko’s schouder, in de hoop dat hij wakker zou worden.
‘Kom op, Mineko,’ mompelde ze zachtjes, terwijl ze om zich heen keek. Dankzij het infuus zou het onmogelijk zijn om te kunnen ontsnappen, want het infuus zat namelijk vast aan een of ander ding met wieltjes waarvan zij de naam niet wist.
Nu schudde Alexis wat harder, maar voordat ze daarmee door kon gaan, voelde ze hoe haar hoofd erg aan het protesteren was en met tegenzin liet ze zich zakken. Ze wou hier weg en wou Mineko meenemen, ook al was ze nog altijd boos op hem. Hij had haar immers wel gered en dat verdiende ook wel respect. Tenslotte had ze zich al voor een iemand op deze school helemaal opengesteld, dus zou het vast niet lang duren voordat ze dat met de rest ook deed.
‘Fuck you, bitch,’ fluisterde ze naar een verpleegster die richting Mineko keek en twijfelde of ze op hem af zou gaan of niet. Zag dat mens niet dat hij hulp nodig had? Alexis voelde wanhoop in zich opkomen toen ze gewoon wegliep. Wat waren dat voor verpleegsters hier? Ze schudde haar hoofd lichtelijk en keek weer naar Mineko. Als hij nu maar wakker werd. Dan konden ze hier weg.

Hij lag op een donzige laag wolken. De warme zachte structuur omhelsde hem en haalde de pijn weg. Hij dreef zachtjes mee op de deinende watten. Hij wist niet wie hij was of waar hij was, maar dat maakte allemaal niet uit. Hij voelde niets dan tevredenheid en zachtheid. Hij was omgeven door wit licht en vriendelijkheid. Het licht verwarmde hem van binnen uit en zorgde dat al zijn verdriet verdween.

Iemand schudde hem door elkaar. ''Ik wil hier blijven,'' dacht hij, ''Ik wil niet weg. Laat me met rust.'' Hij wist dat hij als hij wakker werd alle pijn weer zou voelen. Hij wist dat hij dan met Alexis moest praten en dat die boos op hem was. Reden genoeg om in de heerlijke wolkenwereld te blijven dus. Hij verzette zich tegen de poging om hem wakker te maken. Nog een paar keer voelde hij zijn droomwereld wankelen. Hij voelde hoe de prachtige droom in stukjes uiteen viel.

Zijn droomwereld begon te schudden. De witte wolken vielen uit elkaar in flarden mist en plotseling pakten er donkere wolken samen. De donkere lucht streek over zijn gezicht. Hij had het ijskoud en de omgeving was nu in plaats van lieflijk benauwend en beangstigend. Hij keek om zich heen en zag Alexis dood naast hem liggen. Hij probeerde weg te komen van de vreselijke beelden, maar overal waar hij keek zag hij verdriet en verschrikking. Hij zag een kleine Alexis, nog onschuldig en vrolijk en zag hoe ze veranderde in het beschadigde meisje dat ze nu was. De flitsen die hij zag waren kort en onduidelijk, maar toch zo angstaanjagend. Mineko probeerde zich af te sluiten van alle ellende, maar de beelden brandden op zijn netvlies.

Hij worstelde nu uit alle macht om weg te komen uit de beklemmende droom. Hij probeerde de beelden buiten te sluiten en zijn ogen te openen. Hij kwam terug in de werkelijkheid en voelde de pijn weer in alle hevigheid. Hij opende zijn ogen en zag eerst even niets. Toen zag hij het plafond van een donkere onbekende ruimte. Hij had geen idee waar hij was en hoe hij hier terecht was gekomen. Hij kwam moeizaam overeind en ging rechtop aan de rand van het bed zitten.
Langzaam werden zijn gedachten weer helder. Hij was op de ziekenzaal, nadat Alexis hem had aangevallen en een hersenschudding had bezorgt. Ze was heel kwaad geworden toen hij haar wilde vertellen over zijn dromen. Hij twijfelde, hij had net weer zo'n droom gehad en wilde het graag aan haar vertellen, maar was bang dat ze weer van streek zou raken. ''Alexis, herinner je je nog wat ik je in het muzieklokaal wilde vertellen?'' vroeg hij zachtjes, nog steeds van streek door zijn ijzingwekkende droom. Hij zou het haar opnieuw gaan vertellen en deze keer zou ze naar hem moeten luisteren, of ze nou wilde of niet. Ze kon immers geen kant op met dat infuus in haar arm. ''Ik ga het je nog een keer vertellen, oke? En deze keer ga je me eerst laten uitpraten en pas daarna mag je reageren. Dan mag je weer woedend worden of je kunt me geloven, dat is aan jou. Maar eerst ga je naar me luisteren.''

Hij keek haar aan. Na al die dromen begon hij beter te begrijpen waarom ze zo boos, zo afwijzend op elke jongen of man reageerde. Waarom ze woedend werd van elke toenaderingspoging. Waarom ze als de dood was dat iemand iets over haar verleden of toekomst wist. Hij kon er niets aan doen dat hij het wist en zij kon er niets aan doen dat ze zo was geworden. Wat die mannen met haar gedaan hadden maakte hem misselijk. Hij zocht naar een manier om haar te helpen, maar tot nu toe had ze elke poging tot hulp, hoe klein dan ook, afgewezen. Zelfs het dragen van een tas liet ze niet toe. Maar toch moest hij het blijven proberen. Hij wist ongeveer wat ze had doorgemaakt en hij begreep dat ze hulp nodig had om haar oude zelf terug te vinden. Hij wist wat ze van plan was op haar achttiende verjaardag en het shockeerde hem. Hij zou koste wat het kost proberen dat te verhinderen, al moest hij haar vastbinden en opsluiten in een isoleercel. Als het om haar leven redden ging was hij tot alles bereid, al zou ze het hem niet in dank afnemen. Maar ook dat maakte niet uit, ze had toch al een hekel aan hem, bedacht hij somber.

~ik faal echt in dromen beschrijven O.o ik hoop dat je het een beetje snapt ~

Kreunend keek Alexis naar Mineko. ‘Mineko, ik weet dat je een zware klap tegen je kwetsbare kop hebt gekregen, maar begin nu alsjeblieft niet weer met je onzin,’ fluisterde ze zachtjes en ze liet haar hoofd weer zakken van de pijn. Ze voelde hoe haar hoofd reageerde op de woorden van Mineko en ze sloot opnieuw haar ogen. Misselijkheid kwam naar boven en snel zocht ze voor een bakje om zich heen, maar ze werd zwakker toen ze er geen vond. Fijn, moest ze eens kotsen, stond dat rotbakje weer niet in de buurt.
‘Nee, nee, begin alsjeblieft niet met praten,’ mompelde ze en ze voelde hoe haar stem zelf ook zwakker werd en hoe de misselijkheid naar boven kroop. Voordat ze haar hele bed onder zou kotsen, boog ze zich over het bed heen, waar bij toeval een zakje hing, pakte dat zakje en liet de inhoud van haar maag daarin gaan. Zo voelde het tenminste toch.
Met tranen in haar ogen viel ze weer achterover tegen het kussen. ‘Had je stomme kop gehouden daarstraks, dan lagen we hier nu niet,’ siste ze Mineko toe, maar ze was te boos om zich verder te kunnen afreageren op hem. Ze zuchtte en liet haar hoofd tegen het kussen zakken, waarna een stem weerklonk als muziek in haar oren.
Hoopvol keek ze omhoog en haar ogen begonnen te blinken toen ze Kid zag. ‘Een heel gedoe in het muzieklokaal, toch, Mineko?’ vroeg ze sarcastisch en ze probeerde haar voet op te tillen om hem een trap te geven, maar het lukte niet. Haar lichaam reageerde niet en het was ook niet zichtbaar dat ze hem eigenlijk had willen stampen. Ze had geen idee hoe ze het Kid moest gaan uitleggen.
De ego die ze in zijn stem had gehoord, beviel haar wel. Het gaf haar toch een soort gevoel dat ze veilig was bij hem. Haar ogen gleden van hem weer terug naar Mineko en moeizaam liet ze zich achterover zakken. ‘Ik heb, zoals je ziet, een wond op mijn hoofd…’ Ze moest een korte pauze houden, aangezien alles pijn deed als ze praatte. ‘… en mijn hand is gebroken. En Mineko heeft volgens mij een lichte hersenschudding en nog ergens last van,’ zei ze, waarna ze even naar haar hoofd greep.
Helaas was het met haar slechte hand en zachtjes kreunde Alexis van de pijn, waarna ze naar de kar keek die naast het bed van Mineko stond. Bloed droop er vanaf en de adrenaline gierde door haar lijf. ‘Dit meen je niet!’ siste ze Mineko toe en nu had ze inderdaad zoveel zin om hem voor zijn hoofd te trappen.
Rustig keek ze naar de kar, maar vanbinnen voelde ze de adrenaline in haar aderen suizen. Daarna keek ze zuchtend naar Kid en strekte haar hand naar hem uit, in een soort poging om hem dichterbij te wenken. Ze keek naar haar infuus en probeerde haar ogen daar niet te lang op te richten. Toen ze greep had op Kids hand, trok ze hem voorzichtig dichterbij.
‘Mineko mag je uitleggen wat er gebeurd is en wààrom…’ Ze legde extra toon op ‘waarom’ – ‘… we hier liggen.’

‘Mineko, ik weet dat je een zware klap tegen je kwetsbare kop hebt gekregen, maar begin nu alsjeblieft niet weer met je onzin,'' Waarom deed ze alsof ze hem niet geloofde? Want hij wist zeker dat ze dondersgoed beseft dat hij de waarheid sprak. Ze hoopte waarschijnlijk dat als ze maar minachtend en afwijzend zou blijven reageren hij vanzelf zijn mond zou houden. De vorige keer dat hij dit onderwerp ter sprake bracht had hij dat met een zware hersenschudding moeten bekopen. Maar hij wist dat hij iets moest doen, de dromen werden alsmaar heviger en kwamen steeds vaker. Zelfs als hij zijn ogen even dichtdeed zag hij beelden langs drijven.

Alexis voelde zich duidelijk ook niet top. Hij zag haar zoekend rondkijken en hij wilde vragen waar ze naar zocht. Op de een of andere manier kon hij echter niet de kracht opbrengen om ook maar een woord te zeggen. Hij hoorde haar overgeven en daarna op sissende toon zeggen: ‘Had je stomme kop gehouden daarstraks, dan lagen we hier nu niet,’ Hij voelde woede door zijn aderen stromen, waar haalde ze het gore lef vandaan om hem de schuld te geven van haar woedeaanval. Hij wist dat ze dit alles zei om te zorgen dat hij bang werd om het woord droom ook maar te denken in haar buurt. Toch deed het pijn om haar woedende toon te horen. Hij was niet van plan zich af te laten schrikken door haar snerende opmerkingen, hij zou haar de waarheid vertellen of ze het nou leuk vond of niet. Voor hij antwoord kon geven hoorde hij echter voetstappen.
Versuft keek Mineko toe hoe er een jongen binnenkwam. Op bezorgde toon vroeg hij aan Alexis wat er in godsnaam gebeurt was en daarna op minachtende toon wie hij dan wel mocht wezen.
‘Een heel gedoe in het muzieklokaal, toch, Mineko?’ zei Alexis op sarcastische toon. Daarna gaf ze een korte opsomming van hun verwondingen. Hij had volgens haar een hersenschudding, dat had ze goed gezien, en ''nog ergens anders last van''. Ze doelde waarschijnlijk op het feit dat hij KO was gegaan op haar bed en niet had gereageerd op haar pogingen om hem wakker te schudden. ‘Dit meen je niet!’ siste ze hem toen woedend toe. Hij volgde haar blik en zag haar naar de bebloede tafel staren. Hij grinnikte. Ze herinnerde zich er natuurlijks niets van, ze was immers bewusteloos geweest. maar nu het allemaal voorbij was kon hij de humor van de situatie wel inzien.
‘Mineko mag je uitleggen wat er gebeurd is en wààrom…we hier liggen.’ Hij zuchtte, vroeg zich af waar hij moest beginnen. Hij besloot de reden van de ruzie te verzwijgen tot ernaar gevraagd werd. Als hij het aan Kid, zo heette hij blijkbaar, vertelde zou ze dit alleen maar als een reden voor nieuwe boze opmerkingen aangrijpen.

''Ik had gevraagd of Alexis naar het muzieklokaal wilde komen, omdat ik haar iets belangrijks moest vertellen. Nog steeds trouwens.'' merkte hij op. ''Maar ik geloof niet dat jij het echt wil horen, toch Alexis? Je doet het allemaal af als verzinsels. Ik lieg echter niet en probeer je geen onzin aan te praten. Ik spreek de waarheid en dat weet je zelf ook.'' Dit alles bracht hij op rustige nuchtere toon.

''Toen ik nauwelijks een woord gezegd had, werd ze woedend en zo kom ik aan mijn hersenschudding. Daarna had ze een hyperventilatie-aanval en voordat ik haar kon helpen viel ze flauw . Ze is met haar hoofd op de podiumrand gevallen. Toen heb ik haar op die tafel daar gehesen.'' zei hij met een gebaar naar de bebloede tafel. ''En zo snel mogelijk naar de ziekenzaal gebracht. Dat gaf wel wat probleempjes aangezien ik ook niet helemaal helder was, maar het is uiteindelijk gelukt zoals je ziet. Verder nog vragen?'' Hij vertelde het allemaal nogal luchtig, maar het was toch te merken dat hij een beetje geïrriteerd was. Één boos woord, één onterech verwijt en hij zou hen laten zien dat hij niet met zich liet sollen. Zijn humeur was wankel en hij voelde dat hij in een keer veranderen naar een boze Mineko kon veranderen als de reactie niet naar wens was.

~Lalala, pas maar op... nu is 'ie nog aardig, maar dat kan elk moment veranderen ~

Stapje voor stapje, Oppassen voor het voorwerp recht voor je. Even geen muur meer om aan te raken, na twee minuten terug wel. Het meisje liep voorzichtig door de gangen van de school heen richting de ziekenzaal. Een traan liep over haar wang heen en ze was bang. Iemand had haar laten weten dat haar broer ernstig gewond naar de ziekenzaal was gegaan, samen met nog een ander meisje. Eerst geloofde ze het niet, omdat ze wist dat Mineko niet roekeloos was, maar nadat meerdere personen hadden beweerd dat haar broer wel degelijk op de ziekenzaal lag was ze meteen vertrokken. De weg naar de ziekenzaal was het eerste dat ze had gezocht op aanwijzingen van andere leerlingen en had deze uit haar hoofd geleerd voor het geval dat. De zolen van haar gympen tikte op de vloer terwijl ze zo snel mogelijk verder liep. Ze had zichzelf voorgenomen dat ze in de school wel schoenen zou aantrekken en buiten kon rondlopen op blote voeten. Toen ze in de ziekenzaal aankwam zag ze drie aura's bij elkaar staan. Een aura sprong er tussenuit, namelijk die van Mineko. Zo zachtjes mogelijk liep ze dichterbij zodat ze het geprek dat aan de gang was niet verstoorde. "Wat is er gebeurd?" Dat was een jongensstem en niet die van Mineko. De stem kwam van de aura recht voor haar en de geur van sigaretten drong haar neus binnen. Iemand anders zou de geur pas riken als 'ie dichtbij de jongen stond, maar Miku's andere zintuigen waren beter dan die van anderen omdat ze blind was. ‘Een heel gedoe in het muzieklokaal, toch, Mineko?’ Dat was een meisje, een meisje dat niet erg blij klonk. De traan liep inmiddels over haar hals en verdween zodat niemand meer zag dat ze gehuilt had. Je zou denken dat ze haar emoties niet in bedwang kon houden, maar de laatste keer dat er zoiets gebeurd was, was hun vader woest geworden en dat wilde ze niet opnieuw meemaken. Niet alleen dat maakte haar bang, maar uit de bezorgde tonen in al die stemen kon ze opmaken dat Mneko er deze keer erger aan toe was dan die ene keer. ‘Ik heb, zoals je ziet, een wond op mijn hoofd en mijn hand is gebroken. En Mineko heeft volgens mij een lichte hersenschudding en nog ergens last van,’ Miku slikte even en beet op haar lip. ‘Mineko mag je uitleggen wat er gebeurd is en wààrom we hier liggen.’
Het blauwharige meisje ging op het bed naast dat van het meisje en haar broer zitten en bungelde met haar benen heen en weer. ''Ik had gevraagd of Alexis naar het muzieklokaal wilde komen, omdat ik haar iets belangrijks moest vertellen. Nog steeds trouwens.'' Miku kon het ondanks dat ze bezorgd was toch niet laten om een wenkbrauw op te trekken. Sinds wanneer sprak haar broer met meisjes af? ''Maar ik geloof niet dat jij het echt wil horen, toch Alexis? Je doet het allemaal af als verzinsels. Ik lieg echter niet en probeer je geen onzin aan te praten. Ik spreek de waarheid en dat weet je zelf ook.'' Verschillende vragen gingen door haar hoofd heen en ze was zo hard in gedachten verzonken dat ze bijna de rest van zijn verhal miste. ''Toen ik nauwelijks een woord gezegd had, werd ze woedend en zo kom ik aan mijn hersenschudding. Daarna had ze een hyperventilatie-aanval en voordat ik haar kon helpen viel ze flauw . Ze is met haar hoofd op de podiumrand gevallen. Toen heb ik haar op die tafel daar gehesen en zo snel mogelijk naar de ziekenzaal gebracht. Dat gaf wel wat probleempjes aangezien ik ook niet helemaal helder was, maar het is uiteindelijk gelukt zoals je ziet. Verder nog vragen?'' Misschien werd het tijd dat ze nu liet weten dat ze hier ook was. "Ik heb nog een vraag, sinds wanneer spreek jij met een meisje af?" De bezordheid was duidelijk in haar stem te horen, samen met ongelovigheid. Mineko had nog nooit met een meisje afgesproken omdat hij er veel te verlegen voor was, dus waarom nu ineens wel?


Bezorgde zusje? check xD

Gelijk met Kids vuisten, balden ook de vuisten van Alexis zich en woedend keek ze naar Mineko. Ze wou net naar adem happen en praten, toen ze Kid al hoorde. Verbaasd keek ze opzij en hoopte dat hij geen aanval zou krijgen. De vorige keer lukte het haar nog goed om hem te helpen, maar nu was ze zelf al een zielig hoopje. Haar ogen gleden ongelovig van Kid naar Mineko.
Toen Kid uitgepraat leek te zien, vond ze dat zij aan de beurt was. ‘Jij achterbakse, vuile, misselijke…’ Verder kwam ze niet, want ze voelde een harde steek in haar hoofd. ‘Fuck,’ mompelde ze zwak en ze liet zich achteruit zakken. Haar hoofd wou overduidelijk niet dat ze zoveel praatte, maar Alexis ging het toch negeren. Zij had hem ècht niet op zijn hoofd geslagen dus hoe kon hij een hersenschudding hebben?
‘Hoe kan ik jou nu in godsnaam een hersenschudding bezorgd hebben als het enige wat ik jou heb aangedaan is dat ik je op de grond geduwd heb je wang heb geslagen?’ vroeg ze en ze overdacht die zinnen nog eens. Wacht? Was dat niet fout wat ze had gezegd. Shit, fucking rot argument! Fucking rot narcose! ‘Nou ja, je weet wel wat ik bedoel,’ mompelde ze, weer een stuk zwakker dan eerst en ze liet haar hoofd zakken in het kussen.
Zwak keek ze naar het meisje dat bij hun was komen zitten. Ze leek heel erg op Mineko, dus nam Alexis aan dat het een zusje van hem was of zo. Ze had medelijden met het zusje dat ze haar broer op deze manier moest vinden. Zwak legde ze haar hoofd weer neer in het kussen en keek naar Mineko.
‘Hoe kun je hier zo luchtig over doen?’ mompelde ze. ‘Fijn, wat er met jou gebeurt kan er niks schelen, maar ik sneak hier straks gewoon lekker weg. Alleen dankzij dat rot infuus is er geen ontsnappen aan,’ vloekte ze.
Bam! Zo voelde het ongeveer, toen ze de woorden van het zusje hoorde. Haar ogen werden groot en ziedend keek ze naar Mineko. Haar ogen werden smal en haar voet vloog bijna uit naar hem, als ze hem had kunnen bewegen. ‘Dus toch,’ fluisterde ze.
‘Eerst nodig je me uit in zo’n rotlokaal, daarna hoor ik je een liedje zingen en daarna vertel je me over een of andere rotdroom waarin ik zogenaamd dood lig te bloeden! Ben jij wel helemaal lekker? Misschien ben je niet op je plaats op deze school en kun je beter naar een inrichting gaan!’
Haar ogen staarden woedend naar Mineko en ze voelde opnieuw die adrenaline in haar stromen die wat ze altijd voelde als ze verschrikkelijk boos begon te worden.
Zwarte vlekjes begonnen zich te verzamelen voor haar zicht en haar ademhaling ging veel te snel.
‘Fuck… nee,’ zei ze zacht en ze voelde hoe haar ademhaling weer omhoogging. Een zakje! Een zakje! Snel keek ze naar het zakje waarin ze net… Maakt niet uit!
Alexis nam het zakje beet en ademde daar diep in en uit. De lucht wat daarvan kwam maakte haar misselijker. Voordat ze het wist, ging de inhoud van haar maag er nog eens uit.
Toen het voorbij was, liet ze haar hoofd achterover zakken in het kussen en ademde zwakjes in en uit. Tranen stonden in haar ogen en vermoeid keek ze naar Mineko.
‘Doe wat je moet doen, ik houd je niet tegen,’ fluisterde ze zachtjes tegen hem en een verschrikkelijk beeld kwam in haar hoofd, ze had die woorden eerder gebruikt.

"Eigenlijk maar één. Hoe haal je het in je domme kop om zo met Alexis om te gaan. Is er ooit in die domme kop van je op gekomen dat het verkeerd kon aflopen!? Aan je woorden te horen heb je haar al eerder ontmoet, dan zou je toch ook maar een klein beetje moeten weten hoe ze is en hoe ze reageert. Waarom denk je dan dat ze je nu wel zou snappen!"Deze vraag kwam volledig onverwacht en Mineko bedacht verbaasd dat de jongen ergens wel gelijk had. Toen schudde hij krachtig zijn hoofd, Kid snapte het niet, hij wist niet hoe het was om bijna elke nacht gekweld te worden door vreselijke dromen. Het was misschien niet de beste oplossing geweest om het zo ineens aan Alexis te vertellen, maar hij had geen keus gehad.

Hoe kan ik jou nu in godsnaam een hersenschudding bezorgd hebben als het enige wat ik jou heb aangedaan is dat ik je op de grond geduwd heb je wang heb geslagen?’'Mineko trok zijn wenkbrauw op, dat waren juist precies de dingen geweest die hem die rothersenschudding hadden bezorgd. Ook Alexis leek te beseffen dat dit argument nergens op sloeg en zei zwakjes: ‘Nou ja, je weet wel wat ik bedoel,’ Hij begreep niet precies wat ze bedoelde, maar ging hier maar niet op in. Het had geen zin om ruzie te maken over wiens schuld het was geweest dat ze hier lagen. Het was misschien deels zijn schuld geweest, maar om nou alles op hem af te schuiven sloeg ook weer nergens op.

Hij hoorde een bekende stem en schrok toen hij zijn zusje zag. "Ik heb nog een vraag, sinds wanneer spreek jij met een meisje af?" Ze klonk bezorgt en Mineko zuchtte. Waarom dacht iedereen toch dat het een romantisch afspraakje was geweest, een date? Hij zou nog een keer proberen uit te leggen dat het geen date was geweest. ''Miku... het is niet wat je denkt... Ik heb weer last van...weer last van visioenen.'' Hij wist dat Miku hem zou begrijpen, zij wist hoe kwellend de visioenen waren en dat hij genoodzaakt was om er iets aan te doen als hij er last van had. Vroeger ging hij altijd meteen naar zijn zusje als hij zo'n droom had gehad, maar deze keer had hij dat niet gedaan. Hij had gedacht dat ze al genoeg aan haar hoofd had op deze nieuwe school en had haar niet willen lastigvallen. Zijn poging om het probleem zelf op te lossen was echter niet echt goed uitgepakt en had hem hier doen belanden.

‘Dus toch. Eerst nodig je me uit in zo’n rotlokaal, daarna hoor ik je een liedje zingen en daarna vertel je me over een of andere rotdroom waarin ik zogenaamd dood lig te bloeden! Ben jij wel helemaal lekker? Misschien ben je niet op je plaats op deze school en kun je beter naar een inrichting gaan!’ Woedend keek hij haar aan. Deze opmerking was de druppel die de emmer deed overlopen. Zijn ogen keken ijzig in de hare. De woede vormde een waas voor zijn ogen en hij begon op ijskoude boze toon tegen Alexis te praten.
''Noem je me nou gek? Ik was mentaal helemaal in orde,geloof me, totdat jij me zonodig aan moest vallen, omdat je wat ik vertelde niet leuk vond. En zelfs nu zie ik het verschil tussen werkelijkheid en verzinsel heus nog wel. Ik ben uitstekend in staat onderscheid maken tussen hersenspinsels en hallucinaties en een visioen met jouw verleden en toekomst, dus stop alsjeblieft met het af te doen alsof mijn dromen een en al fantasie en waanbeelden zijn. Ik hoop ook dat het eindelijk tot je door begint te dringen dat dat lied niet voor jou bedoelt was. Je denkt dat iedere jongen je als lustobject ziet en je aanbid, maar maak je niet ongerust, voor mij geldt het tegendeel. '' Woede brande vurig in zijn groene ogen. Mineko werd niet snel kwaad, maar hij had zichzelf nu niet meer in de hand. Al die beschuldigingen, al die boze woorden tegen hem, het werd allemaal even teveel. Nu richtte hij zich tot de jongen die hem met gebalde vuisten vijandig stond aan te kijken.''En Kid, het was misschien niet de beste oplossing om Alexis zo opeens te vertellen dat ik visioenen over haar heb, maar je moet wel realistisch blijven. Natuurlijk, je kunt mij makkelijk de schuld geven van Alexis acties, maar voor zover ik weet heb ik niemand in elkaar geslagen. Het is altijd simpel om een zondebok aan te wijzen voor alles wat er mis is gegaan met iemand, zo hoef je niet te bedenken wat diegene zelf fout heeft gedaan. Ik heb ook dingen verkeerd gedaan, zeker weten, dat geef ik toe. Maar doe alsjeblieft niet alsof ik hier de grote boosdoener ben, want dat is onzin. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn of haar eigen daden en als iemand iets zegt, kun je dat niet zomaar aangrijpen als excuus om diegene aan te vallen. '' Terwijl hij dit zei sloot hij zijn ogen van de pijn. Elke keer als hij ook maar dacht aan de nachtmerries huiverde hij. Ook nu rilde hij onwillekeurig toen de afschuwelijke taferelen weer naar boven kwamen. Hij opende zijn ogen en de pijn was in zijn ogen te lezen.

Hij keek naar Alexis en kalmeerde weer een beetje. De tranen gleden over haar wangen en ze fluisterde vermoeid naar hem. ‘Doe wat je moet doen, ik houd je niet tegen,’ Hij viste een spierwitte kreukeloze zakdoek uit zijn zak en reikte haar die aan. Haar tranen brachten hem weer bij zinnen en de woede verdween als sneeuw voor de zon uit zijn ogen. Weer kalm begon hij te spreken. ''Sorry, Alexis, voor alle pijn die ik je heb gedaan. Ik wilde en wil alleen maar helpen... Ik weet dat er vroeger vreselijke dingen zijn gebeurd, maar laat die alsjeblieft niet de reden van je dood worden. Laat de lieve vrolijke Alexis die je ooit was niet verdringen door de boze en verbitterde, getraumatiseerde Alexis die de mannen van je hebben gemaakt. Ik weet dat het moeilijk is, ik weet dat je jezelf jarenlang met ijzingwekkende woede hebt omringd, maar laat die muur zakken...alsjeblieft, ze zijn jouw tranen niet waard. Dat tuig heeft geen recht om jouw leven te blijven verpesten. Met woede tegen de jongens op school los je niets op, die herinneringen gaan niet weg als je boos blijft doen. De pijn zal blijven, maar wij kunnen en willen je helpen om die muur omver te werpen. En ik zal alles doen wat in mijn macht ligt om je te helpen. Ik zal niet toelaten dat jij een einde aan je leven maakt. Want dat is wat je van plan bent, je denkt dat het zal helpen, maar.... als ik je daar zie liggen...'' Hij slikte even en zag het allemaal haarscherp voor zich. Met een glimlach op je lippen, in de overtuiging dat je er gelukkiger op zal worden... als je eenmaal wraak hebt genomen...'' Even raakte hij de draad kwijt door de beelden van lachende jongens, fluitende jongens, een huilende Alexis die door zijn hoofd schoten. Hij verbeet zich en maakte zijn zin af. '' Dan weet ik dat het verkeerd is. Geloof me, wraak op de boosdoeners zal je geen geluk brengen. De mensen die je dit aan hebben gedaan zijn door en door slecht, maar als je een aantal van hen probeert te vermoorden los je niets op...Je word alleen zelf ook deel van het kwaad in de wereld. En ik weet dat jij daar niet bij thuis hoort'' Met een van verdriet en pijn vertrokken gezicht keek hij haar aan. Hij had werkelijk geen enkele reden om op dit moment gelukkig te zijn en hij wist dat zijn woorden haar pijn deden en dat deed ook hem pijn. Hij vergat dat Kid er was en dat Miku er was en richtte zich volkomen op Alexis. Met zijn blik probeerde hij haar duidelijk te maken wat hij nauwelijks in woorden kon uitdrukken. Dat zij het waard was om te leven, dat hij wist dat onder al die woede een onzeker en verdrietig meisje zat en bovenal dat hij haar wilde helpen om zichzelf terug te vinden.
~hmmm dat is een lang monoloog geworden... maar ik heb geprobeerd me in te houden

''Miku... het is niet wat je denkt... Ik heb weer last van...weer last van visioenen.'' Miku knikte begrijpend. Ze wist wat Mineko's visioenen ongeveer inhielden en dat was niet echt een pretje. Toen het meisje -Alexis- zei dat hij mocht zeggen wat hij te zeggen had begon haar broer te vertellen: ''Sorry, Alexis, voor alle pijn die ik je heb gedaan. Ik wilde en wil alleen maar helpen... Ik weet dat er vroeger vreselijke dingen zijn gebeurd, maar laat die alsjeblieft niet de reden van je dood worden. Laat de lieve vrolijke Alexis die je ooit was niet verdringen door de boze en verbitterde, getraumatiseerde Alexis die de mannen van je hebben gemaakt. Ik weet dat het moeilijk is, ik weet dat je jezelf jarenlang met ijzingwekkende woede hebt omringd, maar laat die muur zakken...alsjeblieft, ze zijn jouw tranen niet waard. Dat tuig heeft geen recht om jouw leven te blijven verpesten. Met woede tegen de jongens op school los je niets op, die herinneringen gaan niet weg als je boos blijft doen. De pijn zal blijven, maar wij kunnen en willen je helpen om die muur omver te werpen. En ik zal alles doen wat in mijn macht ligt om je te helpen. Ik zal niet toelaten dat jij een einde aan je leven maakt. Want dat is wat je van plan bent, je denkt dat het zal helpen, maar.... als ik je daar zie liggen...'' Een paar tranen vonden hun weg over Miku's wangen, maar voor ze haar kon bereikten werden ze weg geveegd. Het meisje kon er niet tegen dat haar broer zoveel leed. Terwijl Mineko verder ging liet Miku zich van het bed afglijden en ging naast de jongen die ze niet kende staan. Ze zag aan zijn aura dat hij kwaad was, maar ook dat hij van Alexis hield. Deze keer liet Miku de tranen gewoon lopen. Zachtjes trok ze aan Kids jas zodat ze zijn aandacht had. Miku trok hem een stukje achteruit zodat Alexis en Mineko haar niet konden horen. "Je bent kwaad omdat Mineko met Alexis afgesproken had en wat er met haar gebeurd is?" Het was niet echt een vraag, meer een conclusie. "Je hebt misschien wel het recht om kwaad te zijn, woest zelfs, maar Mineko spreekt wel de waarheid. Hij heeft nog last van visioenen gehad en meestal is dat niet over leuke dingen." Ze wreef met haar hand voor de tweede keer en keek naar Kids aura, haar manier om mensen te 'zien'.