Hij zou deze dag wel weer doorkomen zoals al de anderen: koptelefoon op, volume zo hard als maar kon en ogen dicht. Slapen kon hij niet, dat deed hij al genoeg. Hij had hier geen zin in, hij wilde dit alles niet. En toch moest het. Hij studeerde niet, deed niet zijn best en als hij al een toets, examen, of iets in die trans moest maken vulde hij altijd maar wat in. Maar wat hij ook deed, hij scheen gewoon goed te zijn in meerkeuze vragen. Hij kwam er altijd vanaf met een magere voldoende en haatte zichzelf daarvoor. Hij wilde dit niet. Hij wist ook nog steeds niet hoe zijn ouders het klaar hadden gekregen dat hij op deze studie was gekomen. Hij was niet eens cum laude afgestuurd van school, het hoogste punt wat hij had gehad was een zeven. Omdat hij werkelijk nooit ergens zijn best voor deed, hij wist toch al wat hij wilde gaan doen met zijn leven. Maar zijn ouders hadden hier wel een andere mening over. Hij had helemaal geen diploma nodig gehad van de hoogste graad, eentje lager voldeed ook om zijn droom te bereiken. Maar het was onmogelijk geweest om tegen zijn ouders in te gaan, die zouden hem pas serieus nemen zodra hij met een certificaat thuiskwam als afgestudeerde arts. En anders niet.
En boven alles was hij ook nog eens overgeplaatst. Zijn ouders hadden aangedrongen dat hij op een van de beste plaatsen in het hele sterrenstelsel stage kon lopen. Hem had het werkelijk niets geïnteresseerd. Maar wetende dat er mensen waren die het meer verdienden dan hij, en hij toch een rechtvaardig persoon bleef, had hij aangedrongen om gewisseld te worden. Hij wilde weg van die plek waar alles gecontroleerd werd, waar hij geen vrijheid had. Hij mocht er geen muziek luisteren, en als er een ding was wat hem wanhopig kon maken – was het zijn lichte verslaving aan muziek luisteren. Verslaving was wel beetje erg extreem, maar hij werd altijd een beetje chagrijnig als hij een dag geen muziek had geluisterd, zong desnoods zelf wat. Maar het was dan ook zijn droom om ooit iets te gaan doen met muziek in zijn leven, als baan. Als alles. Maar zijn ouders moest het weer verpesten.
Zijn gedachtes werden onderbroken, de neus van zijn schoen stopte met tikken op de grond. Hij legde zijn potlood neer, liet het opschrijven van simpele nootjes op het papier maar voor wat het was. Hij zette zijn koptelefoon af, legde hem in zijn nek. Hij hield zich meer bezig met muziek dan zijn studie, maar als je verplicht werd om een studie te volgen… Je kon niet ontkennen dat mensen hem niet na zouden doen. Hij keek over zijn schouder. Meisje, kleiner dan hem, lange roze haren. Ze begon een persoon te omschrijven, mogelijke schooldokter. Kwam er echter al snel achter dat het niet de schooldokter was die ze bedoelde. Hij wist over welk persoon ze het had, de persoon die hij nu aan het vervangen was. Hij draaide zich om, stopte zijn handen in zijn zakken en keek op haar neer. ‘Om te beginnen is Dimitri hier nooit schooldokter geweest,’ begon hij rustig, ‘Hij was assistent, in opleiding. Stageplek. Je kent het verhaal. Hij is overgeplaatst, naar een betere plek omdat zijn resultaten er niet om liegen, en ik heb zijn plaats ingenomen. Kortom: hij is er niet meer.’ Hij kon het niet laten om te fronsen. Ze had niets, en toch kwam ze voor die jonge volwassene. Kon het misschien dat… Nee. Dat was gewoon vreemd en ongepast.

» Bla bla, moet eventjes inkomen ;}

Haar ietwat te blije houding bleef voor een bepaalde tijd tot stand, tot zijn uitleg kwam over het hele verdwijnings gedoe van Dimitri. Haar glimlach verdween, houding veranderde. Alles. Niet dat het ervoor zorgde dat de zijne veranderde, hij interesseerde zich nog steeds niet in het meisje. Enkel dat ze dan toevallig roze haar had, maar hij was hier de persoon met blauw haar, dus was hij wel de laatste die er iets over mocht zeggen. Vooral toen ze een paar stappen achteruit had gezet toen hij zich omdraaide had duidelijk gemaakt dat ze niet interessant was. Ze was braaf, hield zich aan de regeltjes en symboliseerde de alledaagse… Puber. Kortom: ze was oer, maar dan ook echt oer, saai in zijn ogen. Het liefst zou hij zijn koptelefoon weer opzetten en verder gaan met waar hij mee bezig was. Alles was interessanter dan haar. Maar zijn manieren weerhielden hem hiervan.
‘Ik heb niets,’ beantwoordde hij haar nogal domme vraag terwijl hij zijn wenkbrauw optrok. Vreemde meid, helemaal opgefokt raken doordat een doktersassistent was verdwenen. Hij liet zijn wenkbrauw weer zakken, keek haar enkel aan. Haar dodelijke blik, zijn blik die aangaf dat het hem werkelijk niets interesseerde hoe ze naar hem keek. Hoe boos ze er ook om zou worden. Het was zijn schuld niet, dus voelde hij zich ook niet schuldig. Oké, hij had aangedrongen om overgeplaatst te worden, maar wist hij veel dat uit alle personen waarmee hij gewisseld zou worden, het Dimitri Fahey Steinbusch moest zijn. Hij kende de gast amper, kreeg pas later dingen over hem te horen. Over wie wel nerd genoeg was om zijn stageplek eer aan te doen. Niet dat hij ook echt alles door had gelezen, enkel de dingen die hem interessant leken. Maar hij verloor al snel interesse.
Druk. Iets oefende druk uit op zijn heupen, en het was niet fijn. Uiteindelijk kwam het zover dat er zinloze klappen op zijn borst werden uitgeoefend. De spieren in zijn handen spanden zich aan, zijn ogen werden groter. Maar zijn gezichtsuitdrukking liet zien dat hij het met de seconde irritanter begon te vinden. Zijn handen balden zich niet tot vuisten, enkel zijn vingers kromden zich een beetje door de hoeveel hij kracht die hij uitoefende op ze door zijn spieren erin aan te spannen. Hij dreigde zijn evenwicht te verliezen, kon enkel een paar passen naar achter zetten. Hij voelde al snel hoe zijn kuiten de rand van… Iets raakten. Hij hield zich in om geen zucht te slaken, maar daar gingen ze weer. Boos meisje, besprong hem en hij viel. Typisch, niet?
Hij deed ook geen moeite om te blijven staan, leek zelfs te willen vallen. Maar de klap was minder hard dan verwacht, ergens zelfs wel zacht. Drie seconden tot de realisatie dat meneer op een bed was gevallen, met matras. Hij had weer eens het geluk aan zijn kant. Toen ze klaar was met het zinloos proberen te bewerken van zijn borstkas, wat geen zin had gehad omdat haar klappen niet meer aanvoelden dan een irritante por, kwam hij een beetje overeind. ‘Eigenlijk zou je nu moeten huilen,’ merkte hij op, ‘Dan is deze scene compleet, denk je niet? Net zoals in de o zo voorspelbare series.’ Hij wist dat ze uiteindelijk wel moest gaan huilen, zo ging het altijd. Alles in het leven was voorspelbaar, en dat maakte het zo saai. ‘Maar,’ ging hij uiteindelijk verder, ‘Zoals ik al zei: Dimitri is overgeplaatst, heeft van plek geruild met mij. Uit vrije wil, dus er is hem niets overkomen, maak je nu maar geen zorgen.’ Hij hield op, fronste. ‘Zou je nu alsjeblieft van me af kunnen gaan? Je doet mij rug pijn.’ Haar benen zaten nog steeds geheel om zijn heupen geklemd, zorgde ervoor dat hij gedwongen werd om een niet zo fijne positie aan te nemen. Die zijn onderrug enorme pijn deed. Dus dat kind kon maar beter van hem afgaan, of hij zorgde ervoor dat ze van hem afging.

Gek. Dat kind was gewoon gek. Hem zomaar bespringen, zinloos tegen zijn borst slaan zonder enige kracht in haar armen. Misschien kwam ze daarom wel hiernaartoe, had ze een of andere vreemde ziekte in haar hoofd. Niet dat het hem interesseerde, het irriteerde hooguit. Maar het voelde wel al beter wanneer ze eindelijk haar benen onder zijn onderrug uit had gehaald. De spanning die hij uitoefende door een beetje overeind te komen, en haar benen niet te pletten, was niet aangenaam. Vervelend zelfs, en pijnlijk op lange termijn. Maar waar was hij? O ja, kind dat gek was. Daarom kwam ze vast hier, had ze haar medicijnen niet ingenomen. Waren ze op of iets dergelijks. Maar wat ze ook had, het interesseerde hem alsnog niet. Niets op medisch gebied interesseerde hem. Hij wilde het niet, en zou ook laten zien dat hij het niet wilde. Hij had eerst overwogen wel zijn best te doen, zijn ouders het certificaat te laten zien en dan zijn eigen weg te gaan. Maar dan zou hij ze toch hun zin geven, en dat was zijn bedoeling niet. Dus had hij maar besloten maar niets te doen aan zijn studie, kijken hoelang zijn ouders al het gezeur over zijn houding nog konden verdragen. Ooit zouden ze moeten toegeven.
Wanneer hij de kans kreeg ging hij rechtop zitten, kon jammer genoeg niets met zijn benen omdat het meisje nog op zijn schoot zat. Voorhoofd op zijn schouder. Aha, nu ging je het krijgen. Deed ze ook nog eens precies zoals het hoorde, zielig huilen. Maar ja, wat doe je eraan. Alles in het leven is voorspelbaar als je gedwongen wordt om iets te doen wat herhaalbaar is. Opnieuw en opnieuw. Daarom wilde hij ook geen arts worden, of dokter, of chirurg. Het was altijd hetzelfde. Het enige verschil was leven en dood, en zelfs dat werd na verloop van tijd voorspelbaar in sommige opzichten. Hij wilde meer spanning, meer avontuur. Het moest niet allemaal zo voorspelbaar zijn. Maar misschien was het ook te danken aan het feit dat zijn vrijheid was ontnomen dat hij niet meer echt iets spannend vond in zijn hele leven. Alsof al zijn wil erin was verdwenen.
‘Ik ben geen dokter,’ corrigeerde hij haar opnieuw, ‘Ik ben een simpele assistent, en ik hoop ook niet om meer te worden ook. Bovendien heeft iedereen wel zijn functie in deze maatschappij, dus moet ik je helaas mededelen dat zelfs die woorden niet kloppen.’ Kil en emotieloos zoals altijd. Het was niet dat hij een afkeer had tegen mensen om zich heen, het was meer dat hij er geen behoefte voor voelde om tegen ze te praten, ze waren toch niet interessant. Zelfs het uiterlijk van dit meisje, dat nog vrij apart was, interesseerde hem werkelijk niets.
Wanneer ze van zijn schoot af was gegaan en eventjes stil was geweest stelde ze zich vervolgens maar voor. Hij schoof iets naar voren, zodat hij zijn knieën kon buigen. Hij wreef met een hand in zijn nek, keek naar het meisje dat zich had voorgesteld als Satoko. Zelfs haar naam, die ook wel apart was, deed hem niets. ‘David is de naam,‘ stelde hij zichzelf voor, ‘David Curtis. Mijn doopnamen zijn niet interessant. Eveneens als mijn achternaam, maar ik dacht dat aangezien jij hem er ook maar bij vermeldde, ik dat ook beter kon doen. Heb je van me te goed qua informatie. Alhoewel ik meer van jou te goed heb aangezien je me zo nodig als een of andere gek moest bespringen.’

» Flutje n_n

Het was duidelijk dat ze zich schaamde. Hij hield zich niet zoveel bezig met de mensen om zich heen, maar dat betekende niet dat hij blind was qua houdingen et cetera. Het feit dat ze aan haar rokje pulkte, hem niet aankeek. De blos op haar wangen gaf voornamelijk de doorslag. En ook dat hij groter was dan haar zorgde er automatisch voor dat ze een nietig beeld bij hem kreeg. En dan ook die glimlach, die hem deed fronsen. Waarom zou ze glimlachen op een moment op dit? Het was al gebleken dat hij haar irritant vond, gek zelfs. En alsnog glimlachte ze naar hem? Hij snapte niets van de mensen om zich heen, was niet zo sociaal ingesteld. Niet meer. Alles was al verpest voor hem op sociaal gebied. Niet dat hij dit zelf nog doorhad, hij had gewoon niemand in zijn omgeving gemogen en had het daarna maar opgegeven. Het moest immers van twee kanten komen.
Ze was voor hem gaan zitten, niet dat het hem wat interesseerde. Nu zou hij waarschijnlijk nog minder zin hebben om zijn gedachtes bij haar te houden. Het liefst zou hij nu lekker uitgebreid op het bed gaan liggen, zijn ogen sluiten, koptelefoon op en op negeer stand. Hij had hier geen zin in, had wel wat beters te doen. Van de vrienden die hij nog had, had hij gehoord dat de studies qua muziek moeilijk waren, het conservatorium. Dat was de plek waar hij naartoe wilde, maar waar hij niet naartoe mocht. Dus bereidde hij zich alvast voor. Mentaal en fysiek. Hij kwam dan wel lui over, hij was het eigenlijk niet. Hij deed wel iets, maar niet voor zijn studie. Zo simpel was het. En niemand zou het ook echt merken dat hij iets deed, meestal hield hij het voor zichzelf. Wat had de buitenwereld eraan om het te weten?
Hij keek op wanneer ze weer wat zij, weer die eeuwige ongeïnteresseerde blik. ‘Ach,’ begon hij terwijl hij zijn schouder ophaalde, ‘Iedereen heeft zo zijn of haar problemen. Jij kunt er niets aan doen dat jouw probleem nou eenmaal ligt bij het bespringen van mensen. Je moet er enkel rekening meer houden dat je het niet bij vreemden doet. Zo heb je ook tig meisjes die iedere keer als ze een kennis of goede vriend zien deze vrijwel gelijk een knuffel geven. Tot de irritatie van anderen, en zelf zijn ze te blind om het te zien. Dus zeg ik je bij deze: zorg voor een beetje zelf kennis.’ Zo zo, begon hij nou werkelijk raad te geven aan iemand? Uitgerekend hij, de gast die werkelijk niets uitvoerde qua zijn studie. Enkel omdat hij hier de behoefte niet voor voelde. Ach, zij besprong mensen. Hij was de laatste persoon die iemand raad moest geven, maar deed dit toch. Zoals hij eerder al had gezegd: iedereen heeft wel zijn of haar ding.
Hij slaakte een zucht, sloot zijn ogen eventjes. Hij wreef eventjes in zijn traanbuisjes met de duim en wijsvinger van een hand, waarna hij deze liet zakken en haar weer aankeek. ‘Nou, het liefste zou ik gewoon willen dat je -’ Hij kapte zijn zin af, leek net alsof hij zich iets heel ergs realiseerde. Maar in feite was het helemaal niet erg. Het was juist goed. Hij dacht eventjes na, keek haar met een bedenkelijke blik aan. Toonde eindelijk eens wat interesse in haar. ‘Zeg, Satoko, kun jij bij enig toeval een beetje zingen?’ Als ze wist wat hij van plan was, zou ze waarschijnlijk nee hebben gezegd. Stond haar antwoord al vast. Maar ze kende hem niet, dus kon het antwoord nog val alles zijn. Van nee, tot misschien, tot ja. En dan had je ook nog de weet ik niet variant, maar daar hield hij geen rekening mee.

Ze had geen reactie gehad op zijn eerdere woorden. Maar aan haar blik te zien leek ze het niet helemaal te snappen, pas na een paar tellen kwam de realisatie. Misschien was ze in gedachtes afgedwaald, hij was daar zelf ook schuldig van. Deed het misschien meer dan goed was voor zijn doen. Maar wat wilde je van iemand die bijna vierentwintigzeven muziek luisterde en nogal zinloos voor zich uitstaarde. Tenzij hij wat kon opschrijven, dan was hij daarmee bezig. Niet dat wat hij opschreef veel zin had. Probeerde enkel wat te bedenken qua notenbeeld, was er nieuwsgierig naar. En dan altijd in de neutrale versie op de G-sleutel, omdat hij die het beste beheerste. F ging ook nog wel, maar C moest je hem niet vragen. Daar moest hij altijd heel kinderachtig van nootje tot nootje gaan tellen tot hij wist welke er nou precies stond.
Ze herhaalde zijn vraag, of ja variant ervan. Het kwam op hetzelfde neer. De manier waarop ze het zei liet hem koud, het was niet zijn probleem. Hij had immers nog wat van haar te goed, en zelfs als hij dat niet had – dan zou hij zijn zin toch wel krijgen. Gewoon voor een keer eens aardig doen en hij wist mensen wel te motiveren tot het gebruiken van hun zangstem. ‘Dus je zingt wel,’ trok hij de conclusie, keek haar aan. Oké, dan was ze weer typisch zo’n meisje dat iedereen gek maakte door te hard te zingen onder de douche. Was niets mis mee. Iedereen kon wel zingen, want zover hij wist was het onmogelijk om geen zangstem te hebben. Maar het lag eraan of je deze zuiver kon houden of niet. En hij vond dus dat het zijn taak was om uit te vinden of Satoko dat kon, en hij zou er achteraf wel voor zorgen dat ze het kon.
Hij trok een mondhoek omhoog, kreeg een scheve grijns op zijn gelaat. Ergens had hij iets onheilspellends, alsof hij haar ieder moment mee kon sleuren, onder een douche kon duwen en haar zou dwingen te zingen. Maar dat was ook weer zo extreem, hij had geduld. Uiteindelijk zou ze toch haar mond open moeten doen en hem laten horen wat ze kon, ze kon niet anders. Anders zou hij waarschijnlijk iets heel flauws en gemeens gaan verzinnen als tegenbod. ‘Yes way,’ haalde de grijns eerst van zijn gelaat af waarna hij verder ging, ‘You’re going to sing, wether you like it or not.’ Hij stond op, haalde de koptelefoon uit zijn nek en ging voor haar staan. Hij ging door zijn knieën. ‘Gewoon je ogen dichtdoen en proberen de tekst mee te zingen, ik ben er bij deze niet.’ Zonder nog te wachten op antwoord zette hij gewoon de koptelefoon bij haar op, keek haar enkel aan. Hij had nog steeds iets van haar te goed, en dit was wat hij wilde. En als zij weigerde, tja… Dan zou hij wat anders moeten verzinnen, iets ondragelijks. Maar daar dacht hij op het moment nog niet over na. Maar zelfs al moest hij iets anders verzinnen, het zou waarschijnlijk zo erg zijn dat ze toch maar eventjes zachtjes zou gaan zinnen voor hem, achteraf. Daarvan was hij overtuigd.

» Flut

Haar ietwat nerveuze en bange gedrag, zo kwam het dan op hem over, amuseerde hem ergens. Enkel omdat hij het wel grappig vond haar zo te zien, normaal zou hij zich er nooit om bekommeren. Zou hem wat uitmaken of iemand bang was voor hem, opnieuw niet zijn probleem. Hij kon er niets aan doen dat mensen een verkeerd beeld van hem hadden, was hun probleem en niet het zijne. Ze moesten het maar aanpassen en positief maken, want een monster was hij niet. Enkel wat ongeïnteresseerd, kwam hierdoor snel emotieloos of kil over. Niet dat het zijn bedoeling was, maar hij voelde er niet echt behoefte voor om zich bezig te houden met hoe hij over kwam op anderen. Hij had wel betere dingen te doen, net zoals die hele doktersstudie. De hele reden dat hij hier was… Hij haatte het, wilde gewoon weg en zijn vrijheid terug. Hij was tweeëntwintig, en alsnog werd hij gedwongen om naar zijn ouders te luisteren, had geen eigen wil. Het was zowel gênant als irritant, en er was jammer genoeg niets wat hij eraan kon doen.
Het was duidelijk dat ze het nog steeds niet scheen te willen, maar al snel kwam er verandering. Handen voor haar ogen, opende ze haar mond en begon ze te zingen. Hij zweeg eventjes, herkende het liedje uit eindelijk. Hij haalde de iPod uit zijn zak, wilde eventjes checken of dat hij het goed had. En ja, hij had het ook nog eens goed. Dat kreeg je ervan als je teveel muziek luisterde, wist je werkelijk alle lyrcisen uit je hoofd en kon je zo de titel en de artist noemen. Kende de tekst ook uit zijn hoofd, hoorde haar trillende stem eventjes aan – waarna hij de draad oppakte en zachtjes meezong. Ze zou het waarschijnlijk niet horen, maar het was aanmoedigend bedoeld. Haar stem trilde momenteel, meer niet. Vals kon je hem niet noemen, tot geluk van zijn oren. Ze stopte een gegeven moment, maar hij ging rustig door.

’ And I know that I'm drunk but I'll say the words
And she'll listen this time even though they're slurred
Dialed her number and confessed to her
I'm still in love but all I heard
Was nothing’

Hij maakte een soort van draai gebaartje met zijn hand wanneer ze hem vroeg of ze door moest gaan, gaf daarmee aan dat ze verder moest gaan, knikte er ook nog bij om het nog duidelijk te maken. Ze moest harder zingen, duidelijk. Maar hij ging haar nu niet op fouten wijzen, dan was het zeker dat ze niet meer wilde. Kon ze flauw gaan doen en zeggen dat ze had gezongen en hem zijn zin had gegeven en nu geen zin meer had erin. Hij wist wel hoe sommige mensen konden zijn op dit gebied, hoopte dat Satoko niet zo flauw zou zijn. Want zo onaangenaam was haar stem nog niet eens. Ergens had het wel iets aparts, iets eigens. En dat vond hij er zo mooi aan, wilde maar al te graag meer ervan horen.

» Korte post is kort. En flauwe lyrics is flauw.

Ze snapte de hint, gelukkig. Hij had op het moment geen zin om dingen uit te leggen, maar zo dom schatte hij haar ook niet in. Op het feit na dat ze wellicht gek was, in zijn ogen. Maar dat je gek was hoefde dat nog niet te betekenen dat je niet slim was. Hij had genoeg mensen gezien die niet helemaal honderdprocent waren, zoals hij het o zo subtiel noemde, maar hun mentaal vermogen en de informatie die ze bezaten verbaasde hem keer op keer. Hij kon niet ontkennen dat de studie hem werkelijk niets interesseerde, gedroeg zich enkel zo, wilde een statement maken bij zijn ouders. Maar het kwam nog steeds niet aan. Hij had wel degelijk gevoelens, was weldegelijk nieuwsgierig tegenover al de dingen die hij nog niet kende. Maar het sloeg niet voldoende aan om ervoor te zorgen dat hij zijn studie serieus zou nemen, zich er voor de volle honderd en tien procent voor zou gaan. Met liefde een boek zou openslaan over geneeskunde en het globaal door zou lezen tot hij het goed kende. Nee, dat zou er niet van komen. Daarvoor interesseerde hij zich nou net niet genoeg in het vak, wat zijn ouders maar jammer genoeg niet wilden inzien.
Hij had simpelweg op het knopje gedrukt dat ervoor zorgde dat het nummer zich keer op keer opnieuw zou afspelen totdat hij weer instelde dat het niet moest. Hij hoorde haar getik met haar voet wel, had gevoel voor ritme dus. Aangezien hij de melodie uit zijn hoofd kende, had het misschien iets te vaak geluisterd. Misschien moest hij maar eens nieuwe muziek aanschaffen, want wanneer was het de laatste keer dat hij wat nieuws had toegevoegd? Te lang geleden. De warme glim in zijn ogen was niet te missen, gaf aan dat er wel degelijk iets qua gevoel door de adolescent heenging. Maar een glimlach kon er nog steeds niet vanaf, zou wel lang duren voordat die zich eindelijk zou ontplooien rond zijn lippen. Maar geduld was een schone zaak, en de wereld om hem heen moest maar geduld hebben. Hij ging zichzelf niet haasten voor anderen, had wel betere dingen te doen.
Maar het was duidelijk dat ze liever met haar ogen gesloten zong, misschien zenuwachtig? Als ze daadwerkelijk echt alleen maar onder de douche zong kon hij het ergens wel begrijpen. Op een plek als dat ging je er niet vanuit dat iemand je zou horen, of zou gaan afluisteren. En omdat je het idee had dat er niemand was, wat soms helemaal niet zo was, voelde je geen zenuwen. Hij was die hele etappe van zenuwen voelen al gepasseerd, had genoeg voor mensen gezongen in zijn leven. Hij zong altijd met liefde voor anderen, hoewel hij het nooit echt voor de persoon zelf zou zingen. Ook niet voor zichzelf, deed het gewoon omdat stembanden het wilden. Meer niet, hij had het nooit echt geweten. De onbewuste drang en passie was er altijd geweest, maar voor wie hij nou precies zong was altijd onbekend geweest. Vandaar dat als hij zong je er ook geen gevoel bij voelde. Hij zong emotieloos, hoewel hij het fijn vond. De technieken die hij beheerste kon hij perfect toepassen, maar het gevoel ontbrak. En dat was het grootste probleem dat je kon hebben wilde je muzikant worden.
Wanneer ze klaar was pakte hij de koptelefoon vast, haalde hem van haar hoofd af en deed hem weer om zijn nek. Ongegeneerd duwde hij met zijn wijsvinger op de plek net boven haar navel. ‘Je moet meer door je buik inademen,’ merkte hij op, ‘Je zingt nu door je keel, maar als je echt hoog gaat zingen… Geloof me, dan krijg je keelpijn. En niet zo’n klein beetje als je te lang doorgaat. Het moet geheel gaan doormiddel van de lucht in je longen. Span je buik de gehele tijd aan, het moet een vloeiende uitademing zijn.’ Hij trok zijn hand op, ging rechtstaan. ‘Kijk maar wat je ermee doet,’ zei hij tot slot, ‘Het is aan jou of je je zang kunsten wilt verbeteren, want vals is je stem niet. En dat is het beste begin waarvoor je kunt wensen.’

» Hopelijk kunt U er wat mee c:

Hij had zijn hand teruggetrokken, keek met half open ogen toe hoe ze een beetje aan haar eigen buik begon te voelen na zijn woorden. Vreemd kind. Misschien was ze echt wel gek, had ze een mentale achterstand of iets dergelijks. Gemene gedachtes, moest hij mee stoppen. Ze had hem toch zijn zin gegeven? Hij was nu wel de laatste die gemeen mocht doen tegen haar, stond uiteindelijk maar op. Hij had hier geen behoefte aan, nu was ze namelijk weer een vreemd oninteressant meisje met de naam Satoko, in zijn ogen. En hij had betere dingen te doen op het moment, had al genoeg van zijn tijd verspild aan haar. Hij draaide zich om, liep gewoon rustig weg. Kind zou uiteindelijk ook wel weggaan, zo ging het altijd. Je gaf ze geen aandacht weer en poef, ze verdwenen als sneeuw voor de zon.
Hij werd tegengehouden. Ze ging voor hem staan. Hij keek op haar neer, maar vertrok geen spier. Fronste naarmate van zijn een beetje. ‘Ligt eraan hoe je het bekijkt,’ was zijn enige antwoord, dat weer te serieus was voor de situatie, ‘Het was wat wijze raad in mijn ogen. Mocht je verder willen gaan met muziek in je leven, anders was het vrij zinloos en kun je het vergeten. Doe ermee wat je wilt, het is niet mijn beslissing. En ik heb betere dingen te doen dan jou dwingen mijn advies op te volgen.’ Hij wist lieve dingetjes altijd om te draaien, maakte ze serieus en onprettig. Wanneer ze zong was hij aardig, wanneer ze dit niet deed vond hij haar weer niets. Was ze gewoon weer een van de vele meisjes die hij kende. En meer zou het ook niet worden, was het maar enkele keren geweest. Dus waarom zou hij uitgerekend haar een uitzondering maken? Hij vond haar gek, remember?
‘Wees blij dat het alles is,’ lichte irritatie schemerde door in zijn toon, ‘Ik had je ook een zinloos klusje op kunnen leggen. Dat weet je toch ook wel? Dit is alles. Dus zeur er niet over.’ Hij wilde dat ze gewoon wegging. Hij wilde verder met waar hij was gebleven. Waar hij een onbedoelde pauze had genomen, hij had geen pauze willen houden. Nu kon hij weer helemaal opnieuw in die bepaalde sfeer komen die nodig was wilde hij een notenbeeld fatsoenlijk opschrijven, zonder iedere keer maten helemaal uit te gummen, door te krabbelen en noem het maar op. Want hij maakte altijd wel fouten, dat was nou eenmaal zo. Hij legde zich er ook wel bij neer, maar het was fijner als hij ze zo minmogelijk maakte.
Hij keek haar aan, neutraal. Man, dat kind was ook wel traag van begrip. ‘Nee, ik weet per toeval wat zangtechnieken. Het lijkt maar zo,’ beantwoordde hij haar vraag, de sarcasme die van zijn woorden afdroop. Natuurlijk zong hij. Anders had hij haar niet willen horen zingen, anders zou hij zich niet bezig hebben gehouden met muziek. Zingen en muziek waren zijn alles. Meer had hij niet meer. En nog steeds wilde ze niet inzien dat hij zong? Hij had zelfs gezongen daarnet, had het niet kunnen weerstaan om mee te zingen met haar. En alsnog had ze het niet door. Of ze moest heel erg blind zijn, of traag van begrip. Of zijn eerste beeld van haar scheen stiekem toch te kloppen.