De warmte die op haar ontblote armen lag was zwaar en drukkend. Er was geen zuchtje wind te bekennen op deze vieze, benauwde avond. Dit waren van die dagen waar Ellia een hekel aan had. Je kon nauwelijks een poot uitsteken, of je begon alweer te zweten alsof je de marathon gelopen had. Met voor haar doen tergend trage passen banjerde ze door Oak’s Field. Ze liep het pad wat voor haar nu meer dan bekend geworden was. Het was bijna wel een dagelijkse routine voor haar geworden om in de avond hier te lopen. Toen ze vanuit de verte de bekende letters alweer het bekende woord “Bokkenburcht” kon zien vormen, ging ze van opluchting weer wat sneller lopen. Bijna op een vluchtende manier schoot ze de bekende kroeg in, waar de lucht die er hing gelukkig een stuk koeler aanvoelde. Zoals ze verwacht had was de kroeg op dit uur nog vrij rustig. Een paar mensen zaten aan de tafeltjes, sommige zaten te praten, anderen waren bezig met een kaartspel. Het gebruikelijke groepje hing bij de pooltafel, van nijd er af en toe een onverstaanbaar scheldwoord doorheen gooiend wanneer het niet lukte. En dan een stelletje die elkaar aan het versieren waren aan de bar. Het leek een gebruikelijke avond te zijn. Tevreden liep Ellia de kroeg in, om haar gebruikelijke plekje bij de bar in beslag te nemen. Bij het tafeltje waar Ellia langsliep stond één van de andere bezoekers op, om de lege glazen opnieuw te laten vullen met alcohol bij de bar. Met de lege glazen in zijn handen liep hij achteruit en wilde hij ze neerzetten op de bar. Maar tijdens het uitvoeren van zijn plan kwam hij net Ellia tegen, waar hij bijna tegenaan botste. Als een reflex reageerde Ellia erop met een snelle, terugschietende beweging. Tijdens haar beweging stootte ze tegen één van de personen aan die aan de bar zat. Als een kettingreactie stootte die persoon weer naar voren toe, kinkelde er een glas om. De vloeistof waarmee het glas gevuld was gleed over de bar heen. De alcoholische vloeistof gleed verder, droop in de vaart die het maakte over de bar heen en landde zo op de buik en schoot van de blondine aan de bar. Alsof ze een geest gezien had gilde ze zodra ze het natte goedje op haar schoot voelde. ‘He! Kijk uit, trut!’ schreeuwde het hersenblondje kwaad. Woest schoof ze vanaf de barkruk naar achteren, die door haar vaart op de grond kletterde. Zelf stond ze weer met haar stiletto’s op de grond, terwijl ze met grote bezorgdheid haar besmeurde kleding bekeek. Met een opgetrokken wenkbrauw bekeek Ellia de wel erg schaars geklede blondine. Druppels bleven aan haar kleding kleven, of parelde in een traag tempo van haar ontblote benen naar beneden. Voor de blondine leek het een uiterst serieuze zaak te zijn, omdat ze Ellia aankeek alsof ze haar familie vermoord had. Maar Ellia haar blik verraadde al dat het haar eigenlijk barweinig kon interesseren. En met haar sarcastische, bijtende woorden dikte ze dit alleen maar aan. ‘Och jeetje,’ zuchtte ze verveeld. ‘Nou ben je nat…ter,’ maakte ze haar zin af, terwijl ze grijnzend op haar tandenstoker kauwde. De woorden die op een zeer haatvolle manier door de blondine werden opgevat, werden als een zeer vermakelijke grap door de mensen die haar konden horen in ontvangst genomen. Zacht gelach en stiekem gegrinnik was voorzichtig, maar duidelijk op de achtergrond te horen. Zelfs de barman kon het niet laten om de kroeg te laten weten dat hij de grap van Ellia haar opmerking wel kon waarderen. De gezichten van de andere mensen keken haar lachend aan, maar de ogen van de blondine leken bijna vuur te spuwen. ‘Jij… ik… jij… jij!’ stamelde ze, haar gebalde vuisten trillend van woede en pure nijd. Woorden die ervoor zorgde dat Ellia eigenlijk alleen nog maar meer moest lachen en het niet kon laten om nog een bijtende opmerking te maken. ‘Wauw, je woordenschat en verstand liggen nog lager dan dat rokje van je,’ grinnikte ze. Dit was gewoon te makkelijk. Het leek erop dat ze er wat over wilde zeggen, maar ze sloot na even haar mond geopend te hebben, haar lippen weer te sluiten, zo snel als ze kon. Blijkbaar begon ze te realiseren dat alles wat ze zei tegen haar gebruikt zou worden. Slim blondje. Ze had dus toch nog een stel hersens in die bottenkop van der liggen. Woest, met een rood aangelopen hoofd, beende ze weg in zo een rap mogelijk tempo, voor zover dat mogelijk was op die moordend hoge hakken. Ellia gokte dat ze zich zou verbergen in de damestoiletten, zich daar opfrissend, make-up bijwerken, haar kleding droogmaken, of wat die tuttige typetjes dan ook altijd mochten doen wanneer ze zichzelf daarin opsloten. Wat een dramatiek toch weer. Nog wat nagrinnikend over de overdreven reacties die ze net toegeworpen had gekregen schoof Ellia op één van de barkrukken, dichtbij de hoek. Daar bleef het meestal het rustigste, in de loop van de avond, wanneer er steeds meer mensen besloten om een bezoekje aan de kroeg te bezorgen. ‘Doe maar een rum, de fles mag blijven staan,’ mopperde Ellia tegen de barman, terwijl ze haar tandenstoker uit haar mond nam en hem in haar zak opbergde. Maar ze begon al een bekend gezicht, met het gebruikelijke zinnetje te worden, want nog voordat ze haar laatste woorden gesproken had, had de barman een nog niet aangebroken fles met rum voor haar neergezet. Daarnaast stond al een glas, gevuld met drie ijsklontjes, klaar. Met een soepele beweging, zoals alleen een echte barman dat kon, draaide hij de dop van de fles en schonk hij de goudbruine vloeistof in het glas. Met een dankbare blik en een goedkeurend knikje nam Ellia het glas aan. Zonder twijfel zette ze haar lippen aan het glas en liet ze de vloeistof op een gulzige manier door haar keel glijden. Zoals gebruikelijk wist de eerste slok een brandend gevoel vrij te maken zodra de vloeistof haar slokdarm betrad, een gevoel wat ze beantwoorde met een tevreden zucht en een klein glimlachje. Terwijl ze zat te genieten van haar drankje en haar welverdiende rust, leunde ze op haar linkerarm. Heerlijk was die rust hier altijd. Het was precies zoals ze het gewent was, precies zoals ze het wilde hebben.

In het afgelopen kwartier had hij al drie glazen whisky gewillig achterover geslagen, wat een aangenaam, warm gevoel in zijn buik veroorzaakte. Een bekend gevoel, dat nooit leek te gaan vervelen. Sterker nog, hij verheugde zich er iedere keer weer op wanneer hij zichzelf te goed deed aan een fijn glaasje alcoholische drank. Maar deze avond was het extra genieten, wetende dat er een blondine naast hem zat die over een paar uur waarschijnlijk naast hem in een hotelbed zou liggen. Nick had zijn lichaam lichtelijk naar haar toe gedraaid, zijn linkerarm steunend op het harde oppervlak van de bar. In de hand van diezelfde arm hield zijn vierde glas whisky vast, waar hij af en toe een flinke teug van nam. Ondertussen maakte hij kleine regelmatige bewegingen met zijn hand, liet de vloeistof rondraaien in zijn glas waardoor de ijsklontjes die tegen de wanden aan kletsten een zacht rinkelend geluid lieten horen. Hij was behoorlijk goed gehumeurd voor een gestrande reiziger, al stond hij daar zelf amper bij stil. Wel besefte hij dat het zoveel erger had kunnen zijn. Als de vreemde man met de bolhoed hem geen lift had aangeboden, dan had hij het hele eind moeten lopen. Midden in de nacht ronddwalen in een groot bosachtig gebied dat zich kilometers lang uitstrekte, leek hem nu niet bepaald een pretje. Hij zou zeker weten zijn verdwaald, voor dood achtergelaten om na enkele dagen uiteindelijk verslonden te worden door reusachtige, uitgehongerde boskonijnen met een ontzettend slechte adem. Gniffelend om zijn eigen idiote gedachtegang, trok hij zijn gezicht vluchtig weer in de plooi en nam hij nog een slok van zijn drankje, die hij daarna op de bar neer zette en verder met rust liet. ‘Dus.. Heb je al plannen voor vanavond?’ vroeg het meisje, wiens naam voor hem nog altijd een groot raadsel was, waarbij ze hem met een speelse grijns aan keek en haar hand op zijn knie legde. Op het moment dat Nick zijn mond opende om nonchalant antwoord te geven op haar vraag kreeg hij een harde duw tegen zijn schouder, waardoor zijn lichaam met een redelijke vaart naar voren schoot. Een heus domino-effect ging in werking toen zijn arm, meegesleurd door zijn romp, over de bar in de richting van de blondine gleed en zijn glas in het hele proces omver gestoten werd. De gelige alcoholische vloeistof kreeg vrij spel en vond al snel een weg over de bar, zo in de schoot van zijn prooi die vervolgens hysterisch in zijn oor begon te schreeuwen. Nick's bloed begon al te koken voordat hij ook maar enig idee had van wat er precies gebeurd was. Hij zette zich recht en draaide zich kalmpjes om, proberend zichzelf in de hand te houden om een eventuele uitbarsting te voorkomen. Hij mocht zichzelf niet weer eens laten meeslepen, een nieuw leven op een nieuwe planeet moest een goed begin hebben, en beginnen met een bargevecht was nu niet echt een ideale start in zijn ogen. Hij liet zijn ogen rusten op de man met de lege glazen in zijn vuisten geklemd, maar zijn aandacht werd al gauw getrokken door het lange, getinte meisje dat naast de man stond. Geen bargevecht dus, het was niets meer dan een stom ongelukje. Gewoon, een simpel, ongelukje. Nick betrapte zichzelf op het teleurgestelde gevoel dat hem stiekempjes bekroop, al bleef dat gevoel niet zo heel erg lang hangen, dankzij de blondine die opnieuw hysterisch begon te krijsen. Dit keer gericht naar het donkerharige meisje, die niet erg onder de indruk leek van haar loze geklaag. Hij moest een lachje onderdrukken, terwijl hij toe keek hoe het blondje met een kwaad gezicht op een niet al te galante manier op stond van haar kruk, waardoor deze met veel kabaal tegen de houten vloer kletterde. Bij de opmerking die het meisje met de paardenstaart maakte, hield hij het bijna niet meer. Het was maar goed dat hij nog tegen de bar aan geleund stond, uit het zicht van zijn bijna-verovering, want hij was echt bijna op de grens. Nog even, en dan zou hij stuiptrekkend over de grond rollen, gillend als een klein meisje van vijf, huilend van het lachen. Hij kon niet ontkennen dat hij het hele scenario ontzettend vermakend vond ondanks het feit dat er, als het zo door ging, hoogstwaarschijnlijk een potje seks aan zijn neus voorbij zou gaan. De blonde bimbo voelde zich duidelijk geïntimideerd door de nonchalante houding van het lange meisje, zo’n reactie had ze natuurlijk ook niet verwacht. Zelfs Nick, had het niet aan zien komen. Natuurlijk kende hij genoeg meiden zoals zij, rebelse types die weigerden zich aan te passen aan de rest van de maatschappij. Die wilden hun eigen beslissingen maken, en lieten zich door niets of niemand vertellen wat ze wel en niet mochten doen. Dat waren vrouwen die niet onder deden voor de gemiddelde man, die dronken gerust een rondje mee en maakten zich vooral geen zorgen over de toekomst. Alsof hij haar aan het screenen was, staarde Nick naar haar. Ze herinnerde hem aan goede, oude tijden. Voor zulke vrouwen kon hij nog enigszins respect opbrengen. En toch, had hij het niet aan zien komen. Wie verwachtte nou zo’n vrijgevochten ziel, in een gat als deze? Het fascineerde hem. Nog een laatste bijtende opmerking vloog haar mond uit, alsof het blondje zich nog niet genoeg op haar tenen getrapt voelde. Die stampvoette dan ook al snel weg, richting de damestoiletten. Op dat moment kon hij zijn lach niet meer inhouden. Nick kende het hele proces maar al te goed. Als meiden met dikke, rollende tranen de toiletten in vluchtten, kwamen ze er negen van de tien keer weer uit met een keiharde betonlaag aan make-up op hun gezicht. Hij snapte het niet. Wilden ze soms verbergen dat ze hadden gehuild? Want al dat plamuur werkte averechts. Lozen, zulke wijven. Veel te veel drama, bovendien smaákten ze vaak zelfs ook nog naar die chemische troep. Als klap op de vuurpijl zou je in de ochtend wakker worden naast een gedrocht dat regelrecht uit een slechte B horrorfilm lijkt te komen. Nee, daar paste hij voor. Dan sliep hij nog liever alleen. Nick’s lach stierf weg, al liet het een klein, geamuseerd grijnsje achter op zijn gelaat. Met een zucht pakte hij de kruk die op de grond lag op, en zette deze terug op zijn plek. Vluchtig klopte hij zijn blouse af, automatisch controlerend of de whisky niet op hém terecht gekomen was. Opgelucht dat dat niet het geval was, legde hij zijn hand om de greep van zijn koffer, klaar om te vertrekken richting de herberg. Hij haalde een vervrommeld twintigje uit zijn zak en drukte deze in de hand van de barman, tegelijkertijd gebarend dat hij het wisselgeld mocht laten zitten. Nick wilde zich omdraaien naar de deur, maar stopte. Iets hield hem tegen. Over zijn schouder keek hij naar het donkerharige meisje, die inmiddels met een flinke fles rum en een glas goed en wel aan de bar zat. Snel wierp hij een blik op zijn horloge. Het was nog vroeg, er was nog genoeg tijd om een gesprekje aan te knopen met deze goedgebekte, vurige dame. Na enkele passen stond hij bij haar, zette zijn koffer naast zich neer, en ging op de kruk naast haar zitten alsof het de normaalste zaak van de wereld was. 'Normaal gesproken zou ik een drankje voor je kopen, maar ik zie dat je al bent voorzien..' Het sarcasme in zijn stem was duidelijk hoorbaar. 'Vermakelijk showtje, moet ik toegeven..' vervolgde hij zijn verhaal. 'Al vrees ik dat het me een makkelijke wip heeft gekost,' zei hij met een quasi beschuldigende blik, en grijnsde daarna kort. Een saaie avond werd het in ieder geval niet..

Het hele incident met dat blonde sletje op hakken was Ellia bijna al weer helemaal vergeten. De rust was weer weder gekeerd in de kroeg, waar ze erg dankbaar voor was natuurlijk. De gezelligheid in kroegen en barretjes kon zo nu en dan best leuk en opfleurend zijn, maar voor vanavond, na zo een rottige pechweek, vond ze het even niet erg dat er tot nu toe nauwelijks nog een hond te bekennen was hier. Ze had al genoeg gezeik aan haar broek hangen met al die leerkrachten die allerlei hoge verwachtingen aan haar bonden. Of betweterige medestudenten, die haar maar al te graag wilde uitleggen hoe ze het beste haar huiswerk kon maken, wilde overleggen over wat de antwoorden waren voor bepaalde opdrachten, en haar daarmee bekogelde met verhalen waarvan ze het bestaan niet eens wilde weten. Al dat gezeik en onnozele gebrabbel van iedereen slokte alle vrijheid die ze voor zolang gekend had op, als een zwart gat. En wanneer al die vrijheid van je werd afgenomen, was zo een avond als deze, waar het heerlijk rustig was bij één van haar favoriete plekjes rond SSA, was zeker niet onwelkom.
Het gelach van nog geen twee minuten geleden was nu volledig afgestorven. Geen zacht gegrinnik om haar woorden was meer in de lucht te bekennen, en de bezoekers van de kroeg waren weer terug bij waar ze mee bezig waren. Slechts nog wat gedempt gepraat was hoorbaar, maar slechts als wat vage klanken. Rust heerste weer in de kroeg, zoals het hoorde. Ellia had net haar glas, nog maar met één slok aan rum gevuld, aan haar lippen gezet, maar de plotselinge woorden die naar haar hoofd geslingerd werden weerhielden Ellia ervan om die laatste slok te benuttigen. Alsof ze versteend was zodra de vreemdeling tegen haar begon te praten bleef ze zo zitten. Haar ogen schoten naar hun hoeken toe, om te kunnen ontdekken dat het het mannelijke blondje was die tegen haar sprak, en nu zelfs naast haar ging zitten. Voor een tijdje werd haar blik vastgehouden door de verstoorder van haar rust, die de stilte rondom haar gebroken had met zijn woorden, alsof het een spiegel was. Pas toen hij zijn misselijkmakende zin had afgemaakt, draaide haar ogen zich weer terug, keken ze weer recht voor zich uit. Pas nu kon ze het zich opbrengen om haar beweging af te maken, en de rest van haar favoriete drankje achterover te slaan. Zodra ze de laatste slok achterover had geslagen, zette ze het glas met een klap neer, vlak voor zijn neus. Strak bleef ze voor zich uit kijken, terwijl haar tong langs haar tanden gleed. Pas daarna draaide ze haar hoofd een kwartslag naar hem toe, zodat ze hem recht aan kon kijken, de verbaasdheid die ze voelde niet van haar gezicht af te kunnen lezen door haar droge, verveelde uitdrukking. Natuurlijk had ze wel zijn lustige, verwachtingsvolle blik gezien toen dat andere domme blondje nog in hun aanwezigheid was. Ze had van een afstand al aan zijn uiterlijk en houding alleen al af kunnen lezen dat hij het type was die niet graag alleen in bed lag. Maar dat hij werkelijk het lef, of beter gezegd, de wanhoop had om háár als nieuw doelwit uit te kiezen, dat was echt een verrassingsaanval geweest. En erg aangenaam kon ze die verrassing niet noemen. Was hij nou werkelijk een poging aan het doen om haar te gaan versieren? En dan met zo een slappe openingszin nog wel nota bene. Dacht hij werkelijk dat ze zo makkelijk in te palmen zou zijn, en meteen met hem op avontuur zou gaan onder zijn lakens? Ze zou er wel eens even voor zorgen dat hij op het einde van de avond in zou zien hoe hij zichzelf daarop verkeken zou hebben. ‘Zo een gore, slappe cocktail zeker, die alleen van die homo’s en slappe wijven drinken,’ ging ze de spot met hem aan. Ondertussen schonk ze haar eigen glas weer bij, en geneerde ze zich niet om nog een grote slok ervan te nemen. ‘Nee bedankt, dan kan ik net zo goed water drinken,’ zei ze, direct nadat ze de grote, gulzige slok genomen had. Ze was al een lange tijd geleden voorgesteld aan dit soort versiertrucs. Ze had het vaak genoeg zien gebeuren in haar omgeving. Zo nu en dan waren er zelfs een paar dronkenlappen geweest die het bij haar geprobeerd hadden. Maar zulk soort avonden waren meestal geëindigd met een bargevecht, wat krassen, en een paar blauwe plekken.
Hoewel hij het zichzelf waarschijnlijk makkelijker probeerde te maken, werd elke actie die hij nam door Ellia opgevat als verspilde moeite, en bovenal, een verspilling van háár vrije tijd. Vooral zijn volgende woorden, wat ergens klonk als een soort complimentje, werd hem niet in dank afgenomen door Ellia. Het verergerde de hele zaak eigenlijk alleen maar. ‘Je wint wat, je verliest wat. En nou oprotten, ik ben hier voor me rust, screwboy. Het is trouwens allang kinderbedtijd geweest, straks komt je moer je nog zoeken .’ De woorden die ze sprak waren droog, bijna verveeld. Als hij in was voor een snelle wip, moest hij achter dat takke wijf aan gaan rennen, om haar te trosten en in zijn armen mee te nemen. Of hoe dat dan ook mocht gebeuren, in die misselijkmakende Romans.
De kant die Ellia nu van zichzelf liet zien was misschien wat norser, humeuriger, en vijandiger dan ze normaal gesproken was, dat moest ze zelf ook eerlijk toegeven. Maar haar geduld met types zoals hij voor deze avond, hoogst waarschijnlijk vanwege haar vermoeidheid, en verlangen naar rust, stond op een zeer laag pitje. Ze had het de afgelopen weken al moeten afleggen tegen pissige leerkrachten, betweterige, bemoeizuchtige studenten, strafwerk, en om dan nog maar te zwijgen over het kleine beetje vrijheid dat ze nog aan al dat gezeik overhield. En nou zou één of andere Ken-playboy deze vrije avond ook nog eens voor haar verpesten? Even keek ze het zonnebril dragende blondje vanuit haar ooghoeken aan, waar ze in zijn gezicht een vette grijns van zijn lippen af wist te lezen. Een grijns die haar helemaal niet aanstond. ‘En haal als je toch weggaat, meteen die grijns van je harses af. Je ziet eruit als een foute seriemoordenaar in opleiding,’ bromde ze voordat ze het glas weer aan haar lippen zette, om vervolgens weer een slok rum te nemen. Met een beetje mazzel ving hij haar bespottingen en beledigingen op de juiste manier op, zodat hij weg zou gaan. Ze hoopte dat haar scherpe woorden en bijtende opmerkingen ook voor dit blondje genoeg waren om hem weg te kunnen jagen. Ze hoopte dat het genoeg zou zijn om de rust weer weder te laten keren.

Nick schuifelde een aantal keer met zijn kont heen en weer over de barkruk, die stukken minder comfortabel aanvoelde dan de vorige. Toen hij eindelijk het gevoel had dat hij goed zat wenkte hij de barman, die druk bezig was met het één voor één afdrogen van een rij glazen die omgekeerd op het ijzeren oppervlak voor hem stonden. Hij reageerde vrijwel meteen op Nick, door zijn handdoek als vanzelf over zijn schouder te slaan en zich om te draaien richting zijn drankvoorraad. ‘Hetzelfde, neem ik aan?’ zei de man met een lichte grijns op zijn gezicht, en pakte een fles whisky van de plank zonder echt op een antwoord te wachten. Nick had bepaald geen bezwaar. Er stond dan ook al snel een leeg glas, en een onaangebroken fles heerlijke verwennerij voor zijn neus, die hem het vrouwelijk schoon naast hem bijna deed vergeten. Bíjna. Hij grinnikte zacht om de spottende opmerking die hem vrijwel meteen nadat de barman hen de rug toe had gekeerd naar het hoofd werd geslingerd. Kalmpjes haalde hij de dop van zijn fles, en schonk zonder iets te zeggen zijn glas tot de nok toe vol. Na een flinke slok genomen te hebben zette hij zijn glas weer neer, en draaide hij zijn hoofd haar kant op. Met een klein, geamuseerd grijnsje rond zijn lippen gekruld keek hij toe hoe ze gulzig en onbehouwen een teug nam van haar rum. Het eerste wat hem daarbij opviel, was de grote tribal tatoeage die bijna haar gehele onderarm bedekte. Hij kon niet meteen zien wat het precies voor moest stellen, maar toen ze uiteindelijk haar arm liet rusten kon hij er de vorm van een slang in herkennen. ‘Wie weet,’ mompelde hij onverstaanbaar, lichtelijk afgeleid en bovenal gefascineerd door de donkere inkt die permanent in haar huid gegraveerd stond. Al duurde het niet lang voordat zijn mannelijke instincten weer eens op hol sloegen en hij zijn blik over de rest van haar lichaam liet glijden, en dan met name over de vrouwelijke rondingen waar hij zo dol op was. Met een tevreden, ondeugende grijns op zijn gelaat vestigde hij zijn aandacht opnieuw op haar gezicht, die een nogal geïrriteerde uitdrukking liet zien. ‘Zolang je die fles rum voor je hebt staan, hoef je heus niet bang te wezen dat ik je die ranja-achtige troep, of zelfs water voor zet,’ zei hij terwijl hij haar een overdreven knipoog toespeelde, waarbij de nonchalante ondertoon in zijn stem niet te missen was. Op die manier wilde hij haar duidelijk maken dat hij niet terug zou deinzen voor dergelijke spottende opmerkingen. Sterker nog, hij trok zich er vrij weinig van aan. In plaats van zich onwelkom of afgewezen te voelen, maakte hij het zichzelf gemakkelijk en deed hij alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat hij naast haar was komen zitten. Genietend van zijn whisky, sloeg hij zijn armen over elkaar en liet hij deze rusten op het harde oppervlak van de bar. Zoals hij eigenlijk wel verwacht had, vuurde ze nog een aantal spottende, hatelijke opmerkingen op hem af om er voor te zorgen dat hij zou vertrekken. Ze maakte hem maar al te duidelijk dat hij niet gewenst was, dat hij zijn tijd aan het verspillen was, maar een afwijzing kon er bij hem simpelweg niet in. ‘Ja, ze maakt zich vast heel ongerust. Ik vrees dat ik mijn glas warme melk wel op mijn buik kan schrijven. Een verhaaltje voor het slapen gaan kan ik ook wel vergeten.’ Het sarcasme droop er vanaf. Al faalde hij erin de verbittering in zijn stem volledig te verbergen. Hij had er het minste idee van hoe het moest zijn om een moederfiguur te hebben. Bovendien was er al een lange tijd niemand meer die hem kwam zoeken als hij verdwenen was, zijn moeder al helemaal niet. Nick wendde zijn blik enkele seconden af, en staarde naar de vlammetjes van enkele kaarsen die in de vensterbank van het raam uitgestald stonden. Ze bewogen wild heen en weer, dansend en vechtend om hun vuur brandende te houden. Men zou aannemen dat dat door de tocht kwam. Nick wist wel beter. ‘Jouw ma is vast ook erg bezorgd over je. Ze vraagt zich vast af waar haar kleine meisje uithangt,’ zei hij, waarna hij zijn glas oppakte en naar zijn mond toe bracht om opnieuw een slok te nemen. ‘Ik vraag me af ze het wel zo op prijs stelt dat haar dochter in donkere kroegjes als deze rondhangt,’ dacht hij hardop, en draaide zich met opgetrokken wenkbrauw naar haar toe terwijl er opnieuw een onverbeterlijke grijns rond zijn lippen verscheen. Hij vuurde haar eigen opmerkingen net zo hard weer terug, in een poging de aandacht op haar te vestigen. Dat was immers het doel. In korte tijd zo veel mogelijk over haar te weten komen, al besefte hij maar al te goed dat dat nog een hele opgave werd. Toch liet hij zich niet uit het veld slaan door haar afstandelijke houding, nee, zo makkelijk zou hij niet opgeven. Daar paste hij absoluut voor. Ze besefte waarschijnlijk niet dat haar gedrag haar eigenlijk alleen nog maar interessanter maakte voor hem, meer een uitdaging. Alsof ze een spelletje speelden waarvan de spelregels nog niet helemaal duidelijk waren. 'Ik vrees trouwens dat je nog wel even met deze seriemoordenaar in opleiding opgescheept zit..' Nick wierp vluchtig een blik naast zich op de grond, om te controleren of zijn koffer nog altijd naast hem stond. Hij kon voorlopig toch nergens anders heen.

Als ze de grilligheid en kille samenhang van haar thuisplaneet niet gewend was, zou er nu stijf kippenvel op Ellia haar huid gestaan hebben, door de ogen die ze over haar lichaam heen voelde glijden. De uitdrukkingen op zijn gezicht die verraadde wat zijn uiteindelijke bedoel was maakte haar bijna misselijk. Dat had zij weer hoor. Waren het niet een stel leerkrachten die haar om huis- en strafwerk in de nek zaten te hijgen, was het wel één of andere playboy die niet wist wat het woord ”nee” inhield. Moest ze hem een woordenboek door zijn neus douwen, zodat hij zou begrijpen wat het begrip voor een betekenis had? Of wilde hij gewoon zo graag beledigd worden in het openbaar?
Op een onverstaanbaar geluidsniveau gromde ze iets tussen twee slokken rum door, woorden die iets weg leken te hebben van scheldwoorden. Ze hield de scheldwoorden voor zichzelf, om een overvloed aan gevloek tussen beide te voorkomen. Als beledigingen niet bij hem zouden werken, was de kans dat een goedkoop scheldwoord hem weg zou kunnen jagen al helemaal nihil. De rand van haar glas zette ze aan haar lippen, om weer een slok te kunnen nemen. Maar zodra ze vanachter de glazen van zijn zonnebril, net nadat hij zijn slappe woorden gesproken had, de overdreven knipoog zag vanuit haar ooghoeken, verslikte ze zich zowat in het proces. In een reactie die je wel kon bestempelen als “geschokt” schoot Ellia naar voren, terwijl ze tijdens haar reactie de helft van haar slok terug in haar glas hoestte. De rest van de slok gleed moeizaam door haar slokdarm, terwijl het laatste beetje zijn weg naar haar luchtpijp gevonden had, wat leidde tot een onaangename hoest. Al kuchend sloeg ze zichzelf twee keer achter elkaar een stuk boven haar borstbeen. ‘Fucking A… Niet te geloven… dat je zo een goedkope truc probeert… Hoe cliché,’ zei ze tussen het kuchen door. Knipogen? Werd die uitgekauwde troep in deze dagen nog steeds door die Casanova's gedaan? Die truc was toch allang achterhaald? Wanneer kwamen ze nou eens met iets nieuws? Of waren die types daar ook al te dom voor?
Nadat ze door al het gehoest en gekuch haar longen alweer bijna volledig van de vloeistof had vrijgemaakt veegde ze haar natte lippen en mondhoeken af met haar vingerloze handschoenen. Voor de paar spettertjes die op haar kleding beland waren deed ze geen moeite. Dat droogde vanzelf wel weer. Haar lippen hadden zich alweer aan de rand van haar glas gezet, maar haar hand sloeg nog geen slok achterover. Ondertussen werd ze weer gedwongen om naar die blonde zijn reactie op haar bijtende sarcasme te luisteren. Een reactie die bijna net zoveel sarcasme en spot met zich mee droeg als haar eigen woorden. Toch, werd er iets in verwerkt wat het anders maakte. De bittere klanken die ze hoorde, terwijl ze vanuit haar ooghoeken zijn wat serieuzere blik opving, bleven voor Ellia haar doortastendheid niet onopgemerkt. Ze had door de jaren heen genoeg mensenkennis weten op te bouwen om te weten dat dit onderwerp gevoelig voor hem was. Een zelfvoldane grijns over haar ontdekking speelde voor een zeer korte tijd op haar lippen, waarna ze haar beweging afmaakte, en de laatste slok uit haar glas achterover sloeg. Met een diepe, tevreden zucht zette ze het glas voor zich neer. Mocht hij toch nog lastig blijven, zou ze dit kleine schatkistje zeker gebruiken als een geheim wapen. Eens kijken of hij er dan nog steeds zo zeker over was om haar met zijn gladde praatjes proberen in te palmen.
Het koude glas waar tot nu toe Ellia haar hand nog de hele tijd omheen gelegen had liet ze nu los uit haar ontspannen greep. Beide ellebogen zette ze op de bar neer, haar vingers over elkaar heen gelegen. Met haar kin leunde ze op de “brug” die haar handen gemaakt hadden. ‘Nah, nadat we saampjes al zingend de afwas hebben staan doen na het avondeten, denk ik niet dat ze zo boos op me zal worden. Mamsie kan nooit lang boos op haar lieve dochtertje blijven,’ zei ze met een suikerzoete glimlach. Het punt waarin het blondje gefaald had, slaagde Ellia juist met vlag en wimpel. Het verbergen van de waarheid was voor haar zo langzamerhand een bemeesterde kunst geworden. Niet zo gek natuurlijk, aangezien ze het elke dag wel “uitoefende”.
Tijdens haar sarcastische reactie ging haar hoofd eigenlijk niet eens naar het beeld van haar eigen moeder toe, maar meer naar het standaard begrip. Haar eigen moeder was ze al vele jaren geleden vergeten, samen met die belachelijk lange lijst met namen, die ze vroeger met zich mee droeg. Dat mens had geen enkele waarde voor haar achtergelaten in haar herinneringen, dus zag ze er de rede ook niet toe om zo nu en dan aan haar terug te denken. Ze was een zwak, triest persoon geweest, die haar hele leven bang geweest was om voor zichzelf op te komen. En dat was uiteindelijk haar einde geworden. Waarom zou ze willen blijven denken aan zo een sneu figuur? ‘Maar als je een verhaaltje wil horen, wil ik je best een verhaaltje vertellen hoor. Eens zien… er was eens een blondje meiske. Ze ging op zoek naar… nee, ze ging samen met haar vrienden… nee, dat klopt ook niet… Ach, in elk geval eindigt het blonde meiske dood. Hé, kijk nou eens, jij bent ook een blond meiske! Wat een toeval toch,’ zei ze op een hoge, kinderlijke toon, alsof ze echt tegen een klein kind aan het praten was.
Terwijl ze zichzelf weer wilde bijschenken, moest ze nogmaals naar zijn reactie luisteren. Dit was niet de bedoeling geweest. Hij had nu allang opgerot moeten wezen. Maar hij bleef gewoon reacties terug vuren alsof hij de betekenis achter haar woorden niet kon begrijpen. Dit was niet meer vervelend, dit begon gewoon iets weg te hebben van overdreven wanhoop. ‘O ja joh?’ stelde ze op sarcastische toon de vraag, die eerder retorisch leek te zijn dan een vraag waar ze daadwerkelijk een antwoord op verwachtte. Langzaam draaide ze zich wat meer naar hem toe, haar blik van verveeld overgevloeid naar neutraal, met een tintje onvoorspelbaarheid. In hetzelfde, trage tempo leunde ze dichter naar hem toe. De elleboog van haar linkerarm zette ze neer op de bar, terwijl haar uitgestoken wijs- en middelvinger zich onder zijn kin drukte. Met die druk trok ze zijn gezicht wat dichter naar het hare toe, terwijl ze zelf ook nog wat dichterbij kwam zitten. Op de afstand van zo een twee centimeter tussen hun lippen staakte ze haar beweging. ‘Luister boyo, je bevind je op gevaarlijk gebied. Ik ben niet je standaard sletje, ik ben het ergste wat je ooit is overkomen als je zo door gaat. Maar als jij niet weet wat stoppen betekend, vind ik het prima. Ik vraag me alleen af hoe je verder kan gaan met het stalken van vrouwen met twee gebroken benen…’ fluisterde ze bijna sissend, de toon van haar stem niet precies te plaatsen. Het leek een mengeling te zijn van vijandigheid, samen met iets mysterieus, verwerkt in een zwoele ondertoon. Haar dreigement eenmaal gesproken bedekte ze zijn gezicht met haar volledige hand, en duwde ze hem weg. Daarna draaide ze zich weer terug naar haar eerdere houding, om zich verder weer te richten op de fles met alcohol, die door haar gulzigheid en verkeerde dorst nog maar voor de helft gevuld was. Als hij op deze manier probeerde om haar onder de indruk te laten zijn, was hij helemaal verkeerd bezig. Al die goedkope trucjes kende ze zo langzamerhand wel.