Het was nog vroeg. Maar niet vroeg genoeg vandaag. Op de lanceringsplatform waren er al verschillende personen druk in de weer met het versjouwen van fietsen. Drietal mannen waren bezig met voldoende fietsen in de shuttle te plaatsen. Norwood had ze geregeld voor op Gren. Het was ergens zijn idee, en Savador had er met enige ongenoegen mee ingestemd maar het was tenminste de bedoeling dat de leerlingen samen konden gaan. Socializen noemde ze dat. Norwood deed het niet voor Savador, maar hij vond het wel gezellig om met de 3 mentorklassen eens op stap te gaan. Hij had vernomen dat er sinds kort ook een derde mentorklas was. De opkomst van de klas was niet enorm groot maar dat deed er niet toe. Iedere persoon was welkom. Hoe groot of klein je was. Norwood stond ook tussen alle heisa. Het zou niet lang duren voor de leerlingen kwamen. "Kan de shuttle met fietsen al op pad?..." sprak hij. Hij kreeg een smore 'ja' van een kant en Norwood sloeg tegen de shuttle met vlakke hand alsof het een bus was die kon vertrekken. De shuttle vertrok met luid kabaal. Savador was er nog niet en Miss Katherine was ook nog nergens te bekennen. Maar Norwood had zijn vermoedde dat die spoedig zouden komen. De shuttle met fietsen bevatte ook nog wat drankjes en wat gezonde stukken fruit voor de leerlingen. Ze mochten zelf ook hun brood mee nemen. Sterker nog, het was voor hun verplicht om hun eigen lunch te regelen. Norwood glimlachte. Dit beloofde waarschijnlijk een goede dag te worden. Heerlijk in de herfst-kleuren die als een schilderij voor je uitstrekte te fietsen. Door mooie grasvelden met Grense populaties van verschillende dieren. Norwood glimlachte en zocht al mogelijke leerlingen die hij van zijn lijst die hij had kon wegstrepen. Niet alle leerlingen zouden hun opkomst maken, maar zolang er maar een aantal waren vond Norwood het goed en kon hij tenminste met een gerust hart zeggen dat deze dag misschien nog beter werd dan gepland.

Let op!: Alleen voor de mentorklassen: Katherine, Norwood en Savador.[
Note: Katherine, alleen Mitsu of Lance komt, ze zijn beide van mij en ik wil ze iets later het topic binnen laten wandelen. één van de twee komt zoiezo ^^.

In een snelle, bijna boze pas beende Savador door de gangen, zijn lange zwarte mantel was vervangen door een dikkere en golfde ruisend om zijn benen. Er stond een diepe frons tussen zijn wenkbrauwen en in zijn slangachtige ogen lag een sikkeneurige blik. Fietsen op Gren, het belachelijke idee van Norwood. Zag je hem al fietsen? Verdomme. Saethion was niet meegekomen, de reusachtige slang hield zich na een afwijzing van zijn meester schuil in het donkere bos waar Savador zojuist nog patrouille gelopen had. Zijn kinderen had hij achtergelaten onder toezicht van Neara. Hij vertrouwde erop dat ze in de dagen dat hij weg was voor ze zou zorgen. Fronsend haalde hij een antieke zilveren zakhorloge uit de binnenzak van zijn mantel. Moest hij zich nog gaan haasten ook. Zo chagerijnig als hij jegens personen die in zijn weg liepen was duwde hij leerlingen opzij, corrigeerde ze in het voorbijgaan snerend op hun fouten en dreigde met straffen om vervolgens in het Shadraans navloekend te verdwijnen. Fietsen op Gren, jaja.
Buiten stopte hij zijn bleke handen diep weg in de zakken van zijn mantel en beende het terrein op, zijn blik nors gericht op de shuttle die over de boomkruinen op het lanceringsplatform daarginds klaar stond. Het zachte ronkende geluid van het voertuig was tot hier te horen. Norwood stond er al, zoals verwacht. De letterlijke eikel stond weer van alles te regelen, maakte een praatje met de piloot en keek toe hoe de fietsen naar binnen werden geladen. Ook een oude gammele stalen ros, rechte stang voor het zadel, een strak stuur, zwarte lak. Een typische fiets voor oudere mannen op leeftijd. Zijn fiets. Het mocht niet veel langer duurde of de shuttle die de fietsen zou vervoeren vertrok met veel kabaal. Savadors slangachtige ogen gleden over het op hen na nog verlaten lanceringsplatform. Nog geen leerling te zien, mooi is dat. Als ze niet kwamen opdagen binnen een halfuur ging hij zonder iets te zeggen weer naar binnen en zou hij dit voorstel van Norwood vergeten. Drie mentorklassen inclusief de zijne, Medusa. Ze moesten het niet wagen druk te gaan doen of de oren van zijn hoofd te zeuren. Zijn humeur was al op z'n slechtst. Hatelijk bleef zijn blik hangen op Norwoods gezicht. Het mannetje dat dacht het even allemaal te kunnen regelen, brillenkop. Zwijgend haalde Savador donkerblauwe hesjes onder zijn mantel tevoorschijn met fluocerende grijze strepen die over de rug doorliepen. Drie in totaal voor de begeleiders. Voor hem, Norwood en Katherine. Hij kwakte het achteloos neer voor Norwoods voeten en draaide zich vervolgens grimmig van zijn rivaal af. 'Ik zou het op prijs stellen als je mentorleerlingen in het vervolg op tijd kwamen, Norwood!' sprak Savador hem verbitterd toe, zijn vorm van groeten op het moment - en vooral jegens Norwood.

Katherine dansde bijna door haar kamer heen. Ze was Percey volledig vergeten en had redelijk veel zin in het fietstochtje. Een pot met sla, ricola, zongedroogde tomaten, blokjes fetakaas, afgewerkt met basilicum en een paar sneden brood verdwenen in de schoudertas. Ook haar apparaat voor het suikergehalte te meten en haar zwarte jas werden erin gepropt. Voor deze ene keer had de vrouw een donkere spijkerbroek aangetrokken met daarbovenop een een zwarte blouse. Na gecontroleerd te hebben dat ze alles had liep ze naar buiten en sloot de deur zorgvuldig af. De weg naar het lanceringsplatform kende ze ondertussen al dus ze kon nog even kalm aan doen. Haar mondhoeken krulde om in een glimlach toen het platform in zicht kwam. Ze bedekte even haar oren toen er een shuttle met veel kabaal vertrok, waarschijnlijk al met de fietsen. De laatste paar meter begon de jonge vrouw te lopen en kwam naast Norwood tot stilstand. Een wenkbrauw schoot omhoog toen ze nog een stukje van Savadors 'begroeting' opving. Die twee mochten elkaar blijkbaar niet. Ze ging op haar hurken zitten om de losgekomen veter van een van haar versleten gympen te knopen en stond met de glimlach nog altijd op haar gezicht terug op. "Als ik het goed heb zijn jou leerlingen er ook nog niet, Savador. Even min als die van mij." Kwam Katherine tussenbeide en keek de mannen allebei aan. Het was niet aanvallend bedoeld meer neutraal, maar als ze elkaar ook maar met een vinger aan zouden raken zou die neutrale ton verdwijnen en zouden ze er niet goed van zijn. Niemand, maar dan ook niemand zou deze dag verpesten.

Noah kon zich wel een maagzweer lachen aan de gedachte van een fietstochtje met zijn mentor, de nieuwe docent Miss Katherine én Master Savador. Master Savador op een fiets, mopperend en zeurend met een nóg norsere blik dan normaal. Noah voelde een grijns over zijn gezicht kruipen, die hij vlug uitwiste zodat ze hem zo dadelijk niet vreemd zouden aankijken. Hij pakte zijn heuptas in met een broodtrommel waar croissantjes in zaten en deed er twee flessen water bij voor als iemand de fles was vergeten of voor wanneer de fietstocht toch wel erg vermoeiend was. Hij wist bijna zeker dat het niet vermoeiend zou worden maar hij kon maar beter goed voorbereid zijn. Dadelijk werden ze nog door een beer achterna gezeten of iets dergelijks. En Noah had nou niet bepaald "geluk".
Noah slingerde zijn tas over zijn schouder en twijfelde even of hij een jas mee moest nemen, die hij dan toch over zijn tas gooide. Hij was gekleed in een donkere spijkerbroek met een nachtblauwe hoody-trui eroverheen en zwarte vingerloze handschoenen. Gewoon fijne kleren voor het fietsen. Hij gaf nog even een aai over Shiroi's hoofdje. 'Doe niks stouts terwijl ik weg ben, oké?' Na dat tegen Shiroi gemeld te hebben liep hij zijn kamer uit en baande zich een weg door de drukke gang. Zich excuserend en wringend wist Noah door de bende heen te komen en liep een paadje af die naar het lanceringsplatform leidde. In de verte zag hij al de drie leraren staan. God... Hij was de eerste. Stond hij daar tussen de drie, waarvan er twee niet erg goed met elkaar overweg konden. Dat werd gezellig. Hij hoopte maar dat hij snel vergezeld zou worden door een andere leerling. Hij liep in een rustige pas naar hun toe. 'Goedemiddag.' zei hij.

Norwood zijn ogen gingen naar de eerste persoon die binnen kwam. Hij keek er niet lang naar want hij zag aan de passen al dat het niemand minder dan Savador was. Norwood zag de norse uitdrukking gelijk en zuchtte. Hij had weer niet eens begroet op een fatsoenlijke manier. Norwood wees nog een aantal mensen een taak toe en streepte wat af. Savador aanwezig, dan zouden de leerlingen ongetwijfeld ook komen. Norwood pakte het vestje zonder moeite van de grond en klopte er wat stof van af. Hij wierp het over zijn schouder zodat het daar als een soort handdoek ging liggen. Niet eens een ergerlijke zucht uitkramend. Savador's humeur zou dit uitje voor hem niet verpesten. Tenminste nu nog niet. Norwood zweeg en hoorde zijn woorden. Ondertussen was er een vrouw met oranje kleurige haar aangekomen. Norwood glimlachte en stak zijn hand netjes uit. "Norwood Vavyendor, leraar woudmagie..." stelde hij zich netjes voor. Hij had de woorden van Savador gehoord en de reactie van Katherine. "Mag ik er ook op wijzen dat de leerlingen hier om acht uur uiterlijk moeten staan en we nu nog een kwartier daarvoor hebben...." sprak Norwood kalm. "En wat Katherine zei, we zijn nog maar de enige hier. Uw mentorleerlingen zijn ook nog niet te bekennen..." sprak Norwood kalm alsof het geen enkele schade had toegericht. Toen de eerste de beste persoon die hij zag om de hoek kwam verscheen er weer een glimlach op zijn gezicht. "Ook welkom, Noah." sprak Norwood en gaf een goedkeurende knik om daarna het hokje naast de naam van 'Noah' af te vinken. Norwood glimlachte en keek toen weer naar Savador voor kort. De eerste leerling was nog wel een leerling van zijn klas. Welke leerlingen kwamen nu werkelijk op tijd. Norwood besloot om aan deze kwestie maar weinig aandacht te besteden want hij vermoedde dat elk moment meerdere leerlingen bij konden komen.

Gwen verheugde zich op het uitje. Ze gingen fietsen, wat haar wel leuk leek en dan ook nog eens op Gren, haar thuisplaneet. Ze was nu al bijna twee weken op de Acedemy en miste de sfeer en de planten op de planeet toch wel. Ze had wel brieven gestuurd aan haar ouders, maar nog niet de kans gezien om terug te gaan. Vrolijk pakte ze haar eten in; een vers, nog warm stokbrood met daarbij een salade en een grote thermosfles met thee. Ook had ze nog een klein flesje met ijskoud water bij zich. Ze had haar sportkleding aangetrokken. Een sportbroek, simpel shirtje met daaroverheen een trainingsvestje. Gwen liep naar het raam en keek naar buiten. Hetw as mooi weer, maar wel aardig fris. Voor de zekerheid pakte Gwen nog een jas en een sjaal. Met moeite propte ze die in haar tas. Ze liep door het gebouw heen, het was nog vroeg maar al aardig druk. Rustig baande ze zich een weg door de menigte, ze had geen haast. In de verte zag ze het landingsplatform al. plotseling steeg er een shuttle op. Gwen schrok, ze was toch ruim op tijd? Vlug keek ze op haar horloge en ontspande zich. Het was nog lang geen acht uur. Ze zag master norwood en master savador al staan en daarnaast nog een roodharige vrouw, waarschijnlijk een lerares. Ze liep in hun richting en zag nog een jongen staan met spierwit haar en een meisje met zwart haar staan. ''Goedemorgen Master Norwood'' zei Gwen vrolijk en ze ging bij de jongen en het meisje staan. ''Hoi!'' groette ze ook hen vrolijk.

Met de grootste tegenzin was Nina op gaan staan. Ze had zelfs nog liggen twijfelen om niet te gaan. Ze had immers Savador een beetje ontweken na zijn actie. Maar het idee van Savador op een fiets, moest ze gewoon zien. Het moest. En daarbij was Savador altijd duidelijk geweest om bij álle lessen, álle uitjes en dergelijke te zijn. En Nina was nou net het persoon dat dat juist niet deed. Enkel en alleen om die man zo af en toe te sarren. Dat hoorde er gewoon bij. Dus besloot ze in eerste instantie te laat te komen bij het uitje. Maar dat zou Savador geheid verwachten, dat ze te laat kwam. Dus met de grootste, en dan ook de aller grootste, moeite was Nina voor het eerst een keer op tijd uit haar bed gekropen. Daarmee was nog niets gezegd. Want je had ook nog het dilemma; kleding. Ze gingen potverdeurie fietsen. Een rokje was daarbij niet handig, haar broek moest niet de strak zitten, dat fietste niet lekker, en ze moest zich niet te warm kleden maar ook niet te koud. Want van fietsen kreeg je het behoorlijk warm. Nina zuchtte even en besloot eerst wakker te worden onder een heerlijke douche. Een heerlijke warme douche. Gevolgd door een make-up sessie die er elke ochtend was. Alles om maar een beetje tijd te rekken. Als ze het in haar normale tempo zou doen zou ze er nog eerder zijn dan de leerkrachten zelf. Heerlijk om altijd te laat te zijn en alles in een razende tempo te moeten doen. Gewikkeld in een handdoek stond Nina weer voor de kast. Ging elke broek, shirt en vest af. Zelf bedacht ze welke schoenen ze aan kon doen. Hoge hakken waren niet de beste optie, maar wel de leukste. Uiteindelijk ging Nina toch voor een skinny jeans, gewoon omdat die het lekkerst zaten. Een simpel shirtje dat strak om haar goed afgetrainde lichaam viel, voor een goed lichaam moet je toch iets doen, waardoor alle vormen uiteraard goed te zien waren en daar over heen simpel vestje. Alles toch nog typisch iets voor Nina. Sexy en strak. Haar voeten had ze niet in haar bekende hoge hakken gestoken maar gewoon in simpele lagere sleehakken. Het gaat hier immers om Nina. Haar tas propte ze vol met het een en ander aan drinken en voedsel. Niet meteen een gezonde maal, maar zeker wel lekker. Ze had er zelfs nog aan gedacht om in een van de flesjes een sterk drankje te stoppen. Gewoon voor haar plezier. Maar ze koos toch voor een zoet sportdrankje en een flesje water. Nina keek op de klok. Ze had nog minstens een kwartier om bij de shuttle te zijn. Haar tas hees ze op haar schouder en klemde hem met haar arm vast. Met een vrij vrolijke, maar duidelijke niet geamuseerde, lach liep ze de etage uit. Hoe verzonnen ze het dan ook om zo een uitje te bedenken. Het kwam in ieder geval niet vanuit Savador, tenzij hij hen al helemaal wilde vernederen, dan was dit een prima uitje. Nina’s passen waren niet snel maar ook niet langzaam. Het was alleen de tegenzin die haar langzamer deed lopen. Bij het zien alleen al van dat zwarte gewaad, de zwarte, vieze, lokken en dat gezicht kreeg Nina al de rillingen. En het erge was ook nog. Er stond nog werkelijk NIEMAND van haar eigen klas er. Alleen haar mentor. Verdomd. De enige persoon die ze wel kende was haar kleine ‘schoonzusje’ Azure. Nina was ergens wel benieuwd wat Savador van haar dacht. Nina vond haar een ‘Nina in het klein.’ Zelfde attitude. Nina’s glimlach werd wat oprechter naar Azure toe. Zonder eerst aandacht te schenken aan de mentoren, het waren er zelfs 3. Norwood, Savador en iemand die ze nog nooit had gezien hier, maar goed. “Aruze! Wat zie je er fan-tas-tisch uit!” Nina glimlachte. De rest knikte ze ook even gedag. Daarna draaide ze zich even om. “Goedendag.” Zei ze zo vriendelijk en oprecht mogelijk richting de mentoren. Het vriendelijke in haar stem was voor elke mentor, behalve Savador, die ze dan ook met een niet al te vrolijke blik vlug aan keek, gevolgd door hem met een sarcastische ondertoon apart te begroeten door enkel het noemen van zijn naam, dat ze die naam überhaupt in haar mond nam was al een wonder. “Master Savador.” Daarna draaide ze zich om en keek over het terrein uit. Hopend op een gezicht dat ze herkende, zoals bijvoorbeeld Wren.

Haar ogen schoten open bij het horen van haar wekker, die elke keer maar weer hetzelfde ritme bleef aanhouden. Door het harde gepiep werd iedereen al wakker. Haastig drukte ze haar wekker uit en bleef met haar ogen even op de tijd hangen. Ze was nog niet helemaal wakker, en zeker niet uitgeslapen. Dat kwam allemaal doordat ze de avond ervoor keihard had zitten leren, en zitten lezen over van alles en nog wat. Dingen die de meeste mensen hier waarschijnlijk niet zal interesseren. Maar haar wel. Ze was leergierig en hield ervan om nieuwe dingen te leren. Al snel drong het tot haar door dat ze niet al te veel tijd meer had. Zo vlug als haar benen konden. Liep ze naar de badkamer trok ze haar kleren uit en draaide de koude douche open. Daar werd ze wel wakker van. Een koude douche. Een goede oppepper, dan wist ze dat ze er weer eventjes tegenaan kon en niet om de minuut zichzelf wakker zou moeten houden. Wat overigens niet te doen was met en uitje dat nu weer werd georganiseerd. Belachelijk. Fietsen? Wie's idee was het om te gaan fietsen. De tijd had ze veel beter kunnen steken in andere dingen. Dingen waarvan ze nog iets leerde. Snel draaide ze de douche weer uit en sloeg een handdoek om haar heen. Het water lekte langs haar roze lokken. Een klein plasje begon zich te vormen om de grond. Wanneer ze zich zo beetje afgedroogd had, pleurde ze het voedsel, wat ze de avond daarvoor al klaar had, in haar rugtas. Een flesje water wat koekjes een broodje gezond en een energie reep. Uit haar kast pakte ze zonder erbij na te deken een licht geklerude skinny jeans. Ze hees zich erin en kreeg met moeite de knoop dicht. Maar hij zat dicht en dat was het belangrijkste. Ook haalde ze er een strak wit topje uit, en trok die vlug aan, met daaroverheen een bordeaux rood vestje. Het was wel niet al te warm worden.
Wanneer ze alles gedaan had, make-up, kleding aan, gedoucht en tas ingepakt liep ze haar kamer uit en sloot die vervolgens. De gangen waren druk. Ze wierp een blik op haar horloge en aangaf dat ze nog maar 10 minuten had om op tijd te zijn. Met een snelle pas liep ze door de gangen heen en wurmde ze zich door de menigte mensen. Die op haar scholden en mopperde. Nouja jammer dan, zij most op tijd komen. Wanneer de naar buiten liep en de landingsplatform in zicht kwam verscheen er een bescheidde glimlach op haar gezicht. Bij het lachen kwamen er meestal wat vonkeltjes in haar ogen. Maar die waren er nu niet. Haar pas werd iets langzamer bij het zien van de grote groep mensen die er al waren. Vele hadden zich al gemeld en nu was zij er ook nog. Haar glimlach verdween weer en haar handen zaten in de zakken van haar vest. De tas op haar rug was niet overdreven zwaar maar bevatte toch enige kracht om hem te tillen. Aangekomen bij de groep, liet ze haar tas van haar rug glijden en legde die naast haar voeten neer op de grond. Ze wierp op alle even een korte blik en knikte vervolgens naar Savador en een andere vrouw die waarschijnlijk net nieuw was. ''Goedenmorgen.'' zei ze vrolijk tegen alle. Vlug draaide ze zich weer om naar de rest. ''Hey.'' begroette ze terug. Een kleine glimlach was te ontdekken op haar mond.

Hoe lang ging deze onzin nog duren? Eerst een kwartier lang wachten op alle leerlingen, vervolgens nog enkele uren in de shuttle naar Gren zitten, halfuur alles regelen zodra ze daar dan waren op die verdoemde takkenplaneet en dan zijn beenspieren zolang op de proef moeten stellen dat hij ze vanavond nog zou kunnen voelen branden. Jezus, zijn gewrichten werkten al niet meer zo soepel ook. Opspelende slijmbeursontstekingen, dat was het enige wat hij van deze nonsens kreeg. Er kwam een vrouw het lanceringsplatform opgelopen. Rood haar, groene ogen, zwarte blouse op spijkerbroek. Zijn slangachtige ogen volgden nors iedere beweging, maar hij draaide zijn hoofd niet mee toen ze achter hem langsliep en naast Norwood ging staan. Rood haar - hij viel op rood haar.
'Als ik het goed heb zijn jou leerlingen er ook nog niet, Savador,' kwam de roodharige vrouw tussenbeide. Hij draaide zich een kwart naar haar toe om schuin op haar neer te kijken. 'Even min als die van mij.' Er gleed een ergerlijke trek over zijn bleke gezicht terwijl hij ongenegeerd op haar neer bleef staren, zijn smalle lippen trilden licht. Ah ja, Miss Katherine. Wat een bemoeizuchtig wicht. Tweeëntwintig was ze pas, 't jonge ding. Met moeite wist hij zijn mondhoeken om te laten krullen in een vriendelijke, half tandenontblootte glimlach. Geen gele ongezonde tanden zoals je op het eerste gezicht bij een man als hij kon verwachten, nee, stralend witte tanden, en nog recht ook. Dat had hij wel goed onderhouden in de tijd dat hij tandarts met een eigen praktijk op Shadra geweest was. 'Ah, de nieuwe docente in ons midden,' zijn bleke hand reikte naar haar toe om haar netjes en beleefd de hand te schudden. 'Savador Jaellvìas Sathandiai, maar daar was je ongetwijfeld al van op de hoogte.' Hij liet haar hand weer los, glimlachte weer even warm en betrapte zichzelf erop dat hij te lang naar haar gezicht staarde. 'Dat het een fijn eerste uitje voor je mag worden,' voegde hij er zacht aan toe om niet continu te hoeven staren. Norwood moest het hele moment weer verpesten met zijn corrigerende rotstem; 'Mag ik er ook op wijzen dat de leerlingen hier om acht uur uiterlijk moeten staan en we nu nog een kwartier daarvoor hebben....' Medusa, wat een betweter. Savador draaide met een ruk zijn hoofd in zijn richting en wierp hem een venijnige blik toe. 'En wat Katherine zei, we zijn nog maar de enige hier. Uw mentorleerlingen zijn ook nog niet te bekennen...' Blablabla, zaag, zaag, zaag. Ach, stik toch in je eigen gezeur. 'Corrigeer me maar als je het ooit schopt tot iemand met een hogere rang dan ik, Norwood!' snauwde Savador hem toe. Met over elkaar geslagen armen en zijn sluike lokke meezwierend wendde hij zich abrupt van het tweetal af om geïrriteerd afgesloten van de rest een potje te gaan mokken. Imigh sa diabhal, allemaal.
'Goedemiddag.' Zijn hoofd schoot meteen opzij om zijn frustratie in een kwade blik deels op Noah af te reageren toen de witharige jongen zich bij hen voegde en blijkbaar de eerste van alle leerlingen leek te zijn. De kattenjongen met zijn kattenbeest dat een kattenslaapplek maakte van zijn bureau dat absolúút geen kattenslaapplek was. Eén of ander kind dat hij vaag herkende als de klassenoudste van Norwoods klas was de volgende die zich bij hen voegde. Hij werd tamelijk beleefd en met respect begroet, maar het enige wat Azure daarop als reactie kreeg was zijn typische norse blik. Allemaal bloemplukkende Grenaantjes uit brillemans zijn klas, ongetwijfeld. Meerdere leerlingen druppelden langzaam binnen, verzamelden zich om het kleine groepje maar lieten hem in alle gegunde ruimte alsof ze er nog niet eens over wilden denken om voor zijn voeten te lopen en dat ook te weten zouden komen in een snauw. Hij stond ook afgedraaid van de rest alsof hij niet eens bij dat stelletje wilde horen, zijn blik turend gericht in het oosten alsof hij op de uitkijk stond en daar de leerlingen vandaan zouden komen. Een meisje met lichte roze lokken, nog een meisje dat hij niet kende en waarschijnlijk wel in Norwoods klas zou zitten. 'Azure! Wat zie je er fan-tas-tisch uit!' Die stem, dat loopje. Nee hè. Van alle leerlingen uit zijn klas moest zij weer op komen dagen hoor. Weer op hakken en gehuld in die typische strakke kleding alsof het niet uitdagender genoeg kon. Zijn vuurschietende ogen haakten zich tussen de lange zwarte lokken over zijn gezicht nijdig vast in die gemake-upeerde ogen. Ze gaf de mentoren een begroeting, een vriendelijke goedendag - behalve aan hem. Hij kreeg een argwanende blik, mooi was dat. 'Master Savador,' hij meende de walging in Nina's stem te kunnen horen toen ze hem apart begroette alsof hij daadwerkelijk een geval apart was. 'Zo, ben jij er ook weer, Maiy?' Zo. Met de hatelijke nadruk op haar naam, het uitsprekend alsof het een enge ziekte was. Wat zij kon, kon hij ook. 'Je hebt lessen en lessen gemist, dame, en je zorgt er maar voor dat je zelf weer bij komt!' sneerde hij erachter aan. Nog lager gedaald in humeur - was dat nog mogelijk? - draaide Savador zich in een ruk weer van de rest af en kon alleen maar hopen dat de rest op zou schieten.

Het was alsof er een speciaal reglement was voor het pesten van een leerkracht en hoe je dan te werk moest gaan; of Nina en zij hadden gewoon dezelfde intuïtie. Ze konden al heel ver komen door zichzelf te zijn, dat leek Savador ook al niet zo leuk te vinden. Zeur dat hij was, alsof hij leuk en gezellig was. Trouwens, laat maar, een gezellige Savador zou ze niet eens mee willen maken. Daarvoor zat de haat te diep. Het klonk altijd zo melodramatisch als ze erover na ging denken, zo.. overdreven, maar iedere keer als ze hem zag wist ze weer zeker dat ze het niet veel anders kon omschrijven. En al met al; als je een Wren was, was je overdreven. Wren was vandaag dus ook overdreven laat opgestaan om overdreven lang te doen over het klaarmaken voor het fietstochtje waar ze niet echt veel zin in had maar ja.. Savador op de fiets, kijkend hoe hij een hernia kweekte met iedere trap van de pedalen.. Als ze dat miste, nee, dat kon ze zich gewoon niet indenken. Zoiets heette nu 'onbetaalbaar'. Nou ja, opstaan dus maar, ongeveer rond de tijd dat de vroegsten er waren. Langzaam kleding uit de kast halen waar je fatsoenlijk in kon fietsen, niet zo uitdagend als Nina zou kiezen; Wrens irritante persoonlijkheid werd meer door haar innerlijk dan door haar uiterlijk bepaald, hoewel Nina uitblonk in beide. Ze pakte ook nog een soort tas in die wel onder de snelbinders kon met van alles en nog wat erin wat ze waarschijnlijk niet zou gebruiken maar wel nodig achtte voor de gevallen van 'eventueel' en 'misschien'. Ze begon nu eindelijk aanstalten te maken om langzaam naar het lanceringsplatform te lopen, waar ze ook als één van de laatsten aankwam. Het was ook gewoon te saai voor woorden en haar inactieve brein hielp haar niet echt. Ze had echt koffie moeten drinken. Uiteindelijk kreeg ze het tegen het einde van haar reis voor elkaar om rechtop te gaan lopen en een heldere blik in haar ogen te hebben, waarna ze redelijk zelfverzekerd het platform opstapte en knikte naar de mensen die er al stonden. 'Goedemorgen,' zei ze vrolijk tegen de mentoren, al kwam haar vrolijk over als neutraal. Ze richtte zich niet tot Master Savador maar hoorde al snel zijn snerende stem die erop moest duiden dat Nina in de buurt was. 'Nina!' riep Wren, plots enthousiast. O, heerlijk, de dag werd steeds beter. Hopelijk werd die voor Savador steeds slechter. Haar lach was nu echt, gewoon omdat ze haar vriendin zag. Er stonden nog wel meer mensen, waaronder de jongen die ze herkende als Noah, met die kat die Savador getergd had. Al een reden om de jongen te mogen, niet? Ze groette hem ook, al wist ze niet of hij dat zag, omdat ze de rest ook begroette met één knik. Ja, ze ging niet iedereen langs om handen te schudden, zo sociaal was ze nu ook weer niet. 'Je bent er helemaal op gekleed,' vond Wren van Nina, die normaal veel 'ergere' dingen droeg. O, dit kon nog zo leuk worden. Nou ja, ze zouden er vast wel voor zorgen dat het leuk werd.

Ze had een borstel in haar hand. De vleugel van Tess was op haar schoot uitgevouwen. Ze borstelde zachtjes de glanzende veren, Tess vond dat altijd heerlijk. Het was eigenlijk helemaal niet nodig, want haar veren waren altijd glanzend schoon, daar zorgde de grote roofvogel zelf wel voor. Alleen ze vond het lekker om geborsteld te worden en daarom deed ze het soms. Daarbij deed ze het ook een beetje als afleiding. Ze had gehoord over het uitje van de mentorklassen. Ze zouden naar Gren gaan. Eerst had ze getwijfeld of ze wel heen zou gaan, maar ze was zo nieuwsgierig hoe Gren eruit zag. Ook wilde ze niet meteen haar leraren teleurstellen omdat ze niet op kwam dagen. Ze voelde het bijna als een verplichting. Ze wist namelijk niet of ze dat wel leuk ging vinden, ze kende nog steeds niet echt iemand. Dus ze had echt geen flauw idee hoe ze zich moest gedragen, maar haar nieuwsgierigheid had het toch gewonnen en daarom had ze haar lunch en andere kleine dingetjes die ze mee wilde nemen op haar bed uitgestald. Ze was even gestopt met borstelen om naar de spullen te kijken. Ze was zelf in kleermakerszit op de grond gaan zitten en Tess kraste even verontwaardigd toen ze gestopt was. Ze schoot in de lach en gaf Tess en plagerige en zachte stomp tegen haar borst. “Zeurpiet,” zei ze lachend. “Ik moet gaan lieverd anders kom ik nog te laat,” vervolgde ze toen zuchtend. Het lachen was haar meteen vergaan. Ze stond op en legde de borstel terug op haar nachtkasje. Toen stopte ze de spullen in haar haar tas en ritste hem dicht. Tess vouwde haar vleugels nog steeds een beetje mokkend in, daardoor glimlachte ze weer lichtjes. “Je bent me er een Tess,” zei ze toen. Ze sjorde de tas op haar rug en wilde naar de deur lopen toen ze zich bedacht. Ze draaide zich weer om naar Tess. “Wil jij me er anders heen vliegen Tess? Dan kom ik niet te laat.” Ze wist dat ze al wat aan de late kant was en het zou niet handig zijn als ze te laat kwam. Tess kwam meteen naar haar toe. Tess kon dan de rest van de dag lekker gaan vliegen, dat was voor haar ook wel weer eens goed. Ze liep alle gangen weer door totdat ze buiten stond. Het was een mooie dag aan het weer zou het in ieder geval niet liggen. Ze sprong op Tess haar rug precies achter haar vleugels. Tess spreidde haar vleugels en vloog op naar het lanceringsplatform.
Aan het begin liet ze Tess landen, zodat ze nog uit het zicht was van het groepje die zich daar ongetwijfeld verzamelde. “Veel plezier vandaag Tess,” zei ze toen glimlachend. Ze wees naar de lucht. “Ga maar,” Dat liet de grote vogel zich geen twee keer zeggen. Ze duwde nog even zacht tegen haar schouder en vloog toen op. Ze zou terug komen zo snel ze haar zou roepen. Ze duwde de hengsels van haar rugtas weer goed op haar rug en liep het laatste stukje naar het platform die naar Gren ging. Ze kreeg al snel de groep mensen in zicht, waar ze alleen master Savador uit kon ontwarren, de anderen kende ze niet. Ze liep naar de mensen toe en dwong zichzelf te glimlachen. “Goedemorgen,” zei ze toen zo opgewekt mogelijk. Ze draaide zich even naar master Savador en knikte hem toe. Daarna slikte ze even en liep ze naar de andere leerlingen toe. “Hallo, ik ben Esmira,” zei ze terwijl ze ze een voor een aankeek. Je zag duidelijk aan haar dat ze gespannen was, dat ze zich niet echt een houding wist ze te geven bij hun, maar dat ze wel haar best deed. Ze deed echt haar best om contact te maken met anderen.

Nina had eerst haar aandacht aan Azure geschonken. Ze kon haast al wel zeggen dat het haar schoonzusje was. En wat was Nina blij met dat kind. Echt waar. Een soort evenbeeld van haar. Hoe ze alleen al bezig was met haar lichaam! Nina grinnikte bij de opmerking die volgde. "Dankje." Ze knikte even vriendelijk en draaide zich om om twee van de drie mentoren hartelijk te begroeten. Echter was de derde in eerste instantie niet aan haar ogen besteed. Ze had zo geen zin in die man. Maargoed, het was haar mentor. Nina zei dan ook met de enige walging en ongenoegen in haar st m zijn naam, als teken van een 'begroeting'. Al was het maar een groot, heel groot, wonder dat ze die naam in haar mond had genomen. Die man had het helemaal verziekt. De haat naar die man was gestegen tot een onbereikbaar niveau, en Nina zou niet versteld staan als hij dat nog naar een nog hoger niveau wist te krikken. Klootviool was het. 'Zo, ben jij er ook weer, Maiy?' Nina fronste bij het horen van de hatelijkheid in zijn stem. Vooral bij haar naam. "Zoals u ziet. In volle glorie, dit kan ik natuurlijk niet missen." Waarbij ze dan ook voornamelijk op het feit dat hij op een fiets zou stappen bedoelde. Nog voor Nina zich om kon draaien om haar vriendin te begroeten die ze in haar ogen al zag aankomen, wist Savador nog enige woorden uit te spuwen. 'Je hebt lessen en lessen gemist, dame, en je zorgt er maar voor dat je zelf weer bij komt!' Triomfantelijk keek Nina hem aan. "Oh, maakt u daar maar geen zorgen om, Master, ik heb alles onder controle." Met een grijns draaide ze zich om om Wren te begroeten. "Wren!" Nina was meteen helemaal opgebeurd. Savador kon haar niks maken. Nu niet, nooit niet. Nina keek even naar Azure die het met Wren eens was. Ze grinnikte. "Jullie beiden zien er ook fantastisch uit!" Nina kon niet ontkennen. Ze hield van de lovende woorden van iedereen. Nina draaide haar hoofd naar Azure die zachtjes tegen haar begon te praten. 'Zeg Nina, is dit de man die jou en mijn broer zo in de problemen heeft gewerkt? Dan weet ik waar ik voor uit moet kijken.' Nina volgde even haar blik, hoewel ze wel wist waar die zou uitkomen. Nina draaide zich weer terug. Ze knikte even. "Zolang je hem maar niet opwind of boos maakt is er niks aan de hand. Helaas valt hij op jonge meiden en is snel aangebrand." Fluisterde Nina terug. "Dus probeer een beetje uit zijn buurt te blijven, of je broer en ik jagen je de stuipen op het lijf van woede jegens hem. Dat heeft je broer ook al bij mij geflikt." Nina grinnikte even. Hoewel het totaan gevoelig lach wilde ze niet bij de bakken neer zitten en deed alsof ze er niks meer om gaf. Ze draaide even terug naar Wren. "Dus, ik heb mijn fiets maatje denk ik gevonden." Ze glimlachte breed naar haar vriendin.

"Zolang u uw gitaarhals maar in de steun laad, dan zal Nina haar werk ook bij elkaar krijgen..." sprak een stem bars en strak. Het aanzicht van die bleke huid, de goudachtige ogen. De haat was alleen maar gegroeid vanwege het feit dat deze man Nina heeft proberen aan te raken. Mitsu liep met zijn handen in zijn zakken naar de drietal meiden. "En het was volledig terecht dat die man zo angstig was..." sprak hij kalm. Hij gaf Nina een kusje op haar wang. "He, das jammer, ik wilde nog wel samen met jou fietsen..." sprak hij glimlachend en glimlachte. Hij keek naar Azure die er ook stond. Hij knikte. "Dus je hebt ook de moeite genomen om te komen..." sprak hij vriendelijk en glimlachte. Hij gaf een knikje richting Wren om ook haar gedag te zeggen. Mitsu had zijn tas over zijn schouder geslagen. Hij had het gevuld met drie flesjes drinken. Boterhammen en een heerlijke salade. Hij glimlachte en keek richting Nina. "Savador moet eens proberen aan jou te zitten..." sprak hij naar Azure. "Als die man jou iets flikt dan zorg ik er persoonlijk voor dat zijn leven een levende hel wordt..." sprak hij en keek kort naar Savador. Het deerde hem niet dat Savador het hoorde. Het was alleen een waarschuwing. Azure was familie, en daar moest je van Mitsu al helemaal van af blijven. Mitsu glimlachte daarna en strekte zich even uit. "Goh ik heb echt te weinig slaap gekregen van mezelf..." sprak hij glimlachend. Het feit dat hij glimlachte betekende dat hij de situatie van zijn moeder en de omstandigheden onder de knie had en er wist mee om te gaan. Hij glimlachte en keek daarna weer naar Nina. "Je ziet er weer prachtig uit..." sprak hij en glimlachte en keek toen naar de shuttle. Een dagje fietsen op Gren, tijdens een van de mooiste seizoenen. Hij kon niet wachten!

Katherine schonk Norwood een stralende glimlach toen ze zijn hand schudde. "Katherine Pierce..." ze draaide zich om naar Savador met nog altijd diezelfde glimlach ook en schudde ook zijn hand. "... lerares duistere magie." Ze negeerde het feit dat Savador naar haar bleef staren. 'Dat het een fijn eerste uitje voor je mag worden,' De jonge vrouw knikte. "Dat wordt het zeker." Ze kon nog net een geërgerde zucht onderdrukken toen de twee mannen weer begonnen te bekvechten en was bijna op de jongen, die net kwam aankwam, toelopen om hem te omhelsen omdat Norwood en Savador door hem moeilijk terug konden beginnen met bekvechten. De volgende leerling kwam al snel. Een meisje met kort bruin haar en een kledingstijl die Katherine wel beviel. Na het meisje kwamen de leerlingen snel achter elkaar en ze probeerde zo goed mogelijk de namen die ze had gehoord bij de gezichten te plakken. Ze kwam tot de conclusie dat Savador het meisje met zwarte haren, waar Azure precies de jongere versie van was, niet mocht en omgekeerd. Ze zakte door haar knieën heen om de twee hesjes die nog op de grond lagen op te rapen en stak Savador er een toe. Snel sloeg ze een hand voor haar mond om de grijns die op haar gezicht te zien was na de woorden van Nina te verbergen. Eigenlijk was het allemaal best wel komisch om te zien. Meteen herkende ze de blauwharige jongen die kwam aanlopen en streepte zijn naam af op de korte lijst die ze bij zich had. Even trok ze een wenkbrauw op bij zijn woorden tegen Savador, maar herstelde zich vrij snel. Wat er tussen die twee en Nina was gebeurd moest ze niet weten. Katherine glimlachte naar Mitsu terwijl ze het hesje aantrok en een pluk van haar rode haren uit haar gezicht veegde.

Hij had zijn aandacht helemaal niet naar die ellendige troel willen laten gaan. Liever had hij zich nog wat meer bezig gehouden met Katherine, maar er kwamen meer en meer leerlingen opdagen die kennelijk een vriendschappelijk verband met haar hadden. Nina Maiy. De bitch van de school. Ze verdiende niet zoveel sociale contacten.
Zijn woorden jegens haar waren bitter en bars, zoals zijn gewoonlijke stem ook klonk. 'Zoals u ziet. In volle glorie, dit kan ik natuurlijk niet missen,' reageerde het kind op triomfantelijke wijze. Misselijkmakend. Hij wist niet precies waar ze op doelde met wat ze niet kon missen, maar misschien was het ook beter als hij dat niet wist. Ze maakte hem woedend, alleen al door het feit dat ze aanwezig was. Dat zwarte haar, het opgemaakte gezicht, dat schriele slanke lijf waar ze ongetwijfeld veel jongemannen mee zou aftroggelen. Hij had het niet kunnen voorkomen dat zijn volgende opmerking er in een hatelijke snauw uit kam. Het zat hem tot hier. 'Oh, maakt u daar maar geen zorgen om, Master, ik heb alles onder controle,' luidde haar bijna wegwuivende reactie alsof hij niet van belang was. De achteloosheid die ze opnieuw uitstraalde deed de kloppende ader bij zijn slaap enkel nog maar meer zwellen. Met een vuile grijns draaide ze zich weer van hem af om zich op haar vriendjes te richten, want of hij het nu wenste of niet, de tweede tiran had zich ook bij dat stelletje gevoegd. Verdomme. Die twee samen betekende een lange, lange dag. Waarom moest die tut nu weer zonodig op komen dagen? Als Wren gewoon in haar bed was blijven liggen had hij dat helemaal niet erg gevonden, al had hij dan wel een goede reden om op haar te vitten de eerstvolgende keer dat hij haar weer zag. Savador staarde geïrriteerd voor zich uit, afgedraaid van de rest en vooral van hén. De frons tussen zijn wenkbrauwen werd alleen maar dieper bij het gegiebel en het typische meidengegil van vriendinnen die elkaar weer zagen. Maar er was nog iets dat hem irriteerde. Hij hoorde ze fluisteren achter zijn rug om, hoorde ze zachtjes smoezen met de koppen bij elkaar, en hij hoefde niet veel bewijsredenen te hebben dat het ging over hem.
Met zijn armen voor zijn borst krampachtig over elkaar geslagen draaide Savador zijn hoofd half opzij om een vurige blik over zijn schouder te werpen. Een plotselinge barse stem deed zijn hoofd weer terugdraaien. 'Zolang u uw gitaarhals maar in de steun laad, dan zal Nina haar werk ook bij elkaar krijgen...' Zijn ogen priemden woedend in die van Mitsu, neerkijkend op de jongen schoten er tientallen ideeën door zijn hoofd om de jongen zo teneer te halen dat hij het niet eens meer zou durven om zo tegen hem te spreken. Gitaarhals in de steun laten? Het vergde niet veel tijd voor hij tot een conclusie kwam wat het mogelijk kon betekenen. Savador trok zijn smalle lip op, zijn neus viel in rimpels als een grommende kwade hond, en hij wilde de blauwharige jongen net iets toesnauwen toen Mitsu hem passeerde om zich ook bij het groepje te voegen. Zijn bleke gezicht viel weer terug in de plooi, maar het maakte zijn woede er niet minder op. Rustig blijven. Laat maar begaan. Adem in, adem uit. Ze zijn je tijd niet waardig. 'En het was volledig terecht dat die man zo angstig was...' Beheers je. Het gesmoorde geluid van een kus op de achtergrond. Ach ja, het was Nina's lieftallige vriendje. Daarom had het joch ook zowat zijn halve arm eraf gestoken toen hij.. toen Nina met het idee kam om het zo te laten lijken dat hij haar aanrandde. Ja. Om het zo over te laten komen dat híj degene was die altijd de boosdoener was. Dat was immers wat hij anderen zou vertellen als ze er naar vroegen.
'Savador moet eens proberen aan jou te zitten...,' hij voelde zijn hart onprettig opspringen van de razende adrenaline die hij met moeite wist te onderdrukken. Hoe hij het dúrfde om gewoon over hem te spreken waar hij zelf bij stond, nog gewoon met zijn voornaam ook. 'Als die man jou iets flikt dan zorg ik er persoonlijk voor dat zijn leven een levende hel wordt.'
'Ik zou maar oppassen..,' zijn sinistere stem was griezelig kalm op het groepje gericht. Hij stond vlak achter ze, torende in zijn lange zwarte mantel boven hen uit, zijn armen nog steeds over elkaar geslagen - al knepen zijn handen om zijn bovenarmen om ze niet in een klap in het gezicht uit te laten schieten. Dat zou zijn imago als fijne beleefde man voor Katherine schenden, en dat was nog het laatste wat hij wilde. IJzig gleden zijn goudkleurige slangachtige ogen kil van het ene gezicht naar het andere, waar hij zijn blik minstens vier seconden op liet rusten. Eerst Mitsu, daarna Nina, Wren, het klassenoudste kind en vervolgens weer terug naar Mitsu. Met een opgetrokken wenkbrauw, een laatste waarschuwende blik en een zachte ademteug draaide Savador zich langzaam van hen af om het hesje met de fluoscerende strepen van Katherine aan te nemen toen ze hem die overhandigde. Hij perste speciaal voor haar een kleine glimlach op zijn zure lippen, legde het hesje over een arm en beende rustig weg. 'Het is beslist van belang om Mitsu strict in de gaten te houden, Katherine,' sprak hij de lerares met de pas gestartte mentorklas zodanig luid toe dat Mitsu het ook zou kunnen horen. 'Naar zeggen heeft hij vrouwelijke leerlingen aangerand, een leraar neergestoken en martelt zijn medestudenten op sadistische wijze. Probleemkinderen van tegenwoordig hebben de hardste aanpak nodig, nietwaar?' Savador schonk de roodharige vrouw nog een vriendelijke glimlach die hem bijna lief deed ogen, wendde zijn blik van haar af en schonk geen blik meer aan het groepje des onheils waardig. Hij nam als enige plaats bij het wit omlijnde vak waar de shuttle die hen naar Gren zou escorteren ieder moment kon landen en sloeg er zijn armen doodkalmpjes weer over elkaar.

Gelukkig, de leerlingen kwamen al binnenstromen. Hoefde Noah ook niet alleen bij de leraren te staan waar een enigzins duistere sfeer van vrijkwam, veroorzaakt door de twee rivalen. Hij wist niet wat er gebeurt was tussen die twee, maar hij hoefde het ook niet te weten. Het waren zijn zaken niet. Noah richtte zijn aandacht daarom op de andere leerlingen, waarvan een paar hem vriendelijk begroetten. Hij glimlachte en begroette ze vrolijk terug. Hij had best wel zin in dit reisje en dat was niet alleen doordat Master Savador ook ging fietsen (het was niet zijn bedoeling om de man te gaan sarren, het leek hem gewoon grappig om hem op een fiets te zien. Hij zag hem eerder op een reuze-python). Hij was ook benieuwd naar hoe Gren eruit zag en het leek hem sowieso wel gezellig om iets met zijn klas en de andere klassen te doen. Het was tenminste beter dan in een lokaal rondhangen waar Noah uiteindelijk toch niks dan tekenen deed.
Noah bleef rustig op zijn plek staan en keek naar de leerlingen die aan kwamen lopen. Hij hoopte dat Alois ertussen zou zitten. Het leek hem heel leuk om samen te gaan fietsen. Hij moest hem sowieso een dag missen door dit fietstochtje wat hij niet zo heel leuk vond en gelijk ook een nadeel van het reisje. Maar ja, in de beginfases van liefde was het altijd zo dat je constant bij je geliefde wou zijn. Noah ging ook door die fase heen, hij kon het niet helpen.
Hij besloot zijn gedachten weer af te leiden van Alois voordat hij het nog overwoog om te gaan spijbelen en keek naar de andere leerlingen. Het groepje van Nina en Wren waren weer eens druk bezig met smoezen over Master Savador. Die negeerde hij dan ook maar even. Hij keek verder, zag alleen nog Gwen die nog naast hem stond, het nieuwe meisje Esmira en een roze-harig meisje genaamd Satoko, volgens hem. Hij besloot om Gwen maar aan te spreken, die zat immers bij hem in de klas en stond gewoon al naast hem. 'Heb je er zin in?' vroeg hij toen met een glimlach.

Ze stond naast een jongen met spierwit haar en rode ogen. Om haar heen kwamen steeds meer leerlingen aan en na zich te hebben gemeld bij de leraren gingen die in groepjes staan praten. Ze keek nog eens naar de jongen met het opvallende uiterlijk. Ze herkende hem ergens van, waarschijnlijk zat hij bij haar in de klas. 'Heb je er zin in?' vroeg de jongen. Even twijfelde Gwen. Had hij het wel tegen haar? Maar de jongen keek toch echt recht in haar ogen en hij glimlachte naar haar. Oprecht blij knikte ze. ''Ja heel erg. Ik kom van Gren en ben sinds ik hier op SSA kwam nog niet terug geweest. Dus ik heb zin om weer even terug te zijn. En het fietsen wordt zowieso heel leuk.'' zei ze met een lachend gebaar naar de leraren. ''Leraren op de fiets maak je ook niet elke dag mee. Jij komt niet van Gren, toch Noah?'' Ze meende zijn naam te kennen, ze hoopte dat ze de goede naam bij het gezicht had gekozen.
Ze was verrast geweest dat de jongen haar had aangesproken, maar ook wel blij. Zo leerde ze nieuwe mensen kennen en het was zowieso beter dan alleen staan.

Doodmoe was Mineko opgestaan. Hij had weer een slechte nacht gehad met allerlei beangstigende nachtmerries. Hij wist dat hij er beroerd uitzag; veel bleker dan normaal en grote wallen onder zijn ogen, die grote blauwe plek op zijn wang maakte het plaatje trouwens ook niet fraaier. Hij zuchte en begon zijn spullen bij elkaar te rapen. Ze zouden gaan fietsen op Gren met de mentorklassen. Mineko vroeg zich af hoe hij dat voor elkaar zou krijgen. Door de slapeloze nachten had hij nauwelijks energie meer over. Hij zette zijn koptelefoon op en zocht het vrolijkste energiekste nummer dat hij kon vinden. Misschien dat een goed ontbijt zou helpen. Hij liep op automatische piloot naar de kantine en vroeg aan de kantinemedewerkster om een sterke kop koffie en een paar extra broodjes voor de lunch. De vrouw kwam aanzetten met een heel lunchpakket met fruit, brood, water en nog meer lekker eten. ''Hier liefje. Je kan het zo te zien wel gebruiken.'' Ook gaf ze hem een grote kop koffie. ''Dankuwel.'' sprak hij zachtjes, hij had niet eens de energie om vrolijk te antwoorden. Hij ging zitten en dronk zijn koffie. Hij voelde de caffeine in zijn aderen stromen en hij kreeg weer een klein beetje energie. Hij deed zijn zojuist ontvangen lunch bij zijn spullen en liep naar het lanceringsplatform. Hij liep rustig en probeerde zoveel mogelijk kracht te bewaren voor het fietsen.
Een vrij grote groep leerlingen stond al te wachten tot ze zouden vertrekken. Hij liep in Savadors richting en zei zonder veel enthousiasme: ''Goedemorgen , master Savador.''
Hij ging staan wachten en hoopte dat de shuttle snel zou komen. Dan kon hij gaan zitten en misschien zelfs nog even slapen.

Mitsu zijn ogen waren kalm op Nina gericht en hij verzette geen stap op het moment dat Savador 'probeerde' hem te intimideren. "Correctie, u bent degene die op moet passen..." sprak hij kalm en keek hem zonder angst aan. Zijn glimlach was nu een verwrongen grimas. Zwijgzaam sloot hij zijn ogen toen Savador weg liep. "Kalmeer.." mompelde hij in zichzelf. Mitsu zijn ogen schoten open toen die achterlijke zak ook nog eens zijn eigen foute daden op hem af wilde schuiven. Mitsu zijn teken gloeide weer onheilspellend gif groen. Zijn vuisten balde zich. Hij beende op Savador af en voor hij het wist lag het koude stalen blad van hetzelfde zwaard tegen de zijkant van zijn keel. Mitsu achter hem. "Correctie, opnieuw..." sprak hij. "U was degene die martelingen uit voert als straf. Ik heb geen leerlinge in ijswater gezet..." sprak hij sissend maar duidelijk zodat menig mens op het platform kon horen. "Ik was inderdaad degene die een leraar had neergestoken." sprak hij nog steeds op dezelfde toon. "Maar dat kwam omdat die leraar, eveneens het schoolhoofd, het leuk vond om een zekere persoon aan te randen en probeerde te verkrachten...." sprak Mitsu strak. "Die persoon zal zich wel aangesproken voelen en moet eens inzien dat hij was die fout zat..." sprak hij. "Ik heb in mijn leven lang niemand aangerand. Niemand op sadistische wijze gemarteld....misschien moet u eens kijken of u net een zelfprotret schilderde in plaats van iemand anders..." sprak hij daarna het laatste stuk kalm. Het zwaard dat koud tegen het keel had gelegen verdween in het niets. Mitsu draaide zich om. "Probeer uw imago niet hoog te houden. In tegendeel, probeer het eens een keer omhoog te werken, Master Savador...het heeft geen nut iets hoog te houden wat al op het laagste niveau zit." sprak hij daarna kalm. Het kon hem niet schelen dat Katherine hem zo had gezien. Mitsu was het beu dat deze man zo loog over hem. Hij had niemand aangerand. Dat was Savador. Hij had geen sadistische marteling. Dat was Savador. Het enige wat waar was dat hij het zwaard in Savador's schouder had gestoken. "Ik had het blad een kwartslag moeten draaien op dat momemt dat ik het kon..." sprak hij kalm om Savador te laten weten dat hij veel meer verdiende dan een steekwond. Mitsu liep toen weer naar het groepje. "Waar waren we. Oh ja, dit werd een gezellige dag..." sprak hij kalm alsof er niets was gebeurt. Hij had expres geen namen genoemd. Het was al erg genoeg voor Nina dat het gebeurt was. Mitsu zijn armen zaten in zijn zakken. Hij was deze man beu. Wanneer werd het eens tijd dat die witte zoutzak zijn graf eens op zocht?

Wren negeerde Savador verder maar totaal, terwijl Nina en Mitsu nog even met hem converseerden en onderling bedreigingen uitwisselden. De normale gang van zaken, hartstikke leuk allemaal. Ze knikte terug naar Nina toen zij vond dat ze haar fietsmaatje gevonden had. Vrolijk haakte ze haar arm door die van Nina. 'Ja, dat wordt geweldig! Maar ik ga niet al te snel hoor,' waarschuwde ze Nina. Azure stond er ook bij en ze leek eigenlijk wel op Nina. Waarom zag iedereen er goed uit? Wren was af en toe wel jaloers op Nina, met haar kledingstijl en haar good-looking uiterlijk, maar ze was nooit zo erg jaloers dat ze ruzie kregen. Eigenlijk was Nina de enige met wie ze nog géén ruzie gehad had, ondanks het feit dat ze allebei nogal bitcherig waren. Pech dan. Er kwamen nog een paar mensen, waarvan ze vaak de namen en gezichten wel kende maar de persoon erbij niet echt. Gwen bijvoorbeeld, Noah, maar ze lette niet zo op hen. Vandaag had ze geen zin om uit haar vertrouwde zones te stappen en eens vaag te gaan doen door tegen mensen te praten; ze moesten toch niets van haar hebben. Alsof ze dat een probleem vond, eigenlijk. Het was eigenlijk wel ontzettend grappig om Mitsu en Nina tegen Savador te zien en Wren kon een lach op haar gezicht niet onderdrukken, ook al deed ze daar totaal geen moeite voor. Die gast moest maar eens flink ervan langs krijgen, dat verdiende hij. Toen Mitsu plots haar zaak, een letterlijke cold case, naar voren bracht, huiverde ze even bij de gedachte aan het ijskoude water, wat nog steeds in haar zat en wat ze ook niet zomaar meer kwijt zou raken. Nee, het woord alleen al.. Wren keek weer naar Mitsu, die er niet erg vrolijk uitzag en het alleen maar erger maakte op deze manier. De shuttle zou hopelijk snel komen, voordat de sfeer hier opnieuw een kookpunt bereikte; dit keer eens niet direct door haar. Wat een break-through. Ze keek lichtelijk bezorgd naar Nina. 'Mitsu krijgt zichzelf zo wel in de problemen,' zei ze bezorgd. En daarna;'En ik hoop dat die gast op z'n gezicht gaat.' Zonder twijfel over Savador, dat hoefde niet meer toegelicht te worden. Dit zou zo'n lange, lange, leuke dag worden.. Wren zou wel zorgen dat ze bij Nina in de buurt bleef; dat was immers haar garantie voor een leuk uitje.

Weer had hij hem proberen tegen te spreken, maar hij was er niet op in gegaan. Waarom zou hij ook? In plaats daarvan was Savador weggelopen om enkele meters verder van alles en iedereen af te staan en te wachten op de shuttle naar Gren. Met zijn rug naar de rest toe, zijn armen over elkaar geslagen en zijn slangachtige blik neergeslagen naar de grond. Eenzaam en alleen. Zo voelde hij zich eigenlijk ook. De haat van de leerlingen was weer lekker op gang gekomen al zo vroeg in de morgen. Er zaten er geen bij die hem niet haatten en hem accepteerden zoals hij was, en hij was bang om de dag door te moeten met opmerkingen die naar zijn hoofd geslingerd werden en onophoudelijke roddelsessies achter zijn rug om. 'Goedemorgen, Master Savador,' klonk het opeens naast hem. Nors draaide hij zijn hoofd en staarde even op Mineko's zeegroene kruin neer. Ah, de oudere broer van het blinde meisje dat hij laatst nog in ontvangst had genomen in zijn kantoor. 'Dag,' klonk zijn grimmige begroeting terug waarbij hij zijn hoofd weer terugdraaide. Meer zei hij niet. Hij wilde liever alleen gelaten worden nu. Maar hij verstarde bij het voelen van iets ijskouds tegen zijn hals. Zijn iets verwijdde ogen zochten schuin naar de kille kling van het zwaard die tegen zijn keel lag. Hij bewoog geen spier.
'Correctie, opnieuw.' Mitsu; probeerde hij het weer te flikken?
'U was degene die martelingen uit voert als straf. Ik heb geen leerlinge in ijswater gezet,' werd er kalm onder zijn neus geschoven, uiteraard luid genoeg zodat iedereen mee kon genieten. "Ik was inderdaad degene die een leraar had neergestoken. Maar dat kwam omdat die leraar, eveneens het schoolhoofd, het leuk vond om een zekere persoon aan te randen en probeerde te verkrachten. Die persoon zal zich wel aangesproken voelen en moet eens inzien dat hij was die fout zat.'
'Houd je rustig, jongen. Ik weet dat je psychische stoornis om anderen van je eigen zonden te verwijten weer opspeelt, maar houd je rustig,' sprak Savador hem kalm toe zonder zich naar hem toe te draaien of hem aan te kijken. 'Ik heb in mijn leven lang niemand aangerand. Niemand op sadistische wijze gemarteld....misschien moet u eens kijken of u net een zelfprotret schilderde in plaats van iemand anders...'
'Katherine! Iemand! Haal in godsnaam de medicijnen voor deze jongen! Hij draagt een wápen!'
'Probeer uw imago niet hoog te houden. In tegendeel, probeer het eens een keer omhoog te werken, Master Savador... Het heeft geen nut iets hoog te houden wat al op het laagste niveau zit. Ik had het blad een kwartslag moeten draaien op dat momemt dat ik het kon...' Het scherpe zwaardblad gleed langzaam weer terug langs de bleke huid van zijn hals. Mitsu draaide zich van hem af en liep kennelijk weer terug naar het groepje, alsof het de normaalste zaak van de wereld was om je leraar te bedreigen met een zwaard. Hij was al blij toe dat het scherpe ding van zijn keel verwijderd was. Het toneelstukje dat hij vervolgens opzette alsof hij de doodsbange onschuldige leraar was die bijna op het punt stond in huilen uit te barsten en die verward langs de plek in zijn hals streek waar het zwaard zojuist nog gelegen had werd alleen maar versterkt toen zijn vrouw op haar dunne schriele benen over het platform bezorgd naar hem toe snelde. Met een schoudertas en een doodsbange blik die wel echt was, helemaal niet wat ze had gewild bij het idee om hem uit te zwaaien. 'Wat heeft hij met je gedaan?' kraste haar krijsstem verachtend over het platform. Uda ging op haar tenen staan, schoof zijn lange zwarte lokken opzij en Savador liet zijn hals met een semi-gebroken gezicht door haar spitse vingers onderzoeken. 'Ach, lieverd toch.' Zowat betraand keek ze naar hem op, haar handen die omlaag gleden en bleven rusten op zijn borst, een zoen op de lippen die langer duurde dan hij wilde en niet bepaald met smacht in ontvangst te nemen was. Maar hij hield haar vast, ongeacht het feit dat hij Uda eigenlijk zover mogelijk van zich vandaan wilde hebben. Alles voor een goed imago. Het was nu hij die de beurt van roddelaar op zich nam. Ze stonden tegen elkaar aan met de handen rustend op elkaars schouders, hun hoofden gedraaid en hun minachtende blik gericht op het groepje dat volgens hen in het kader viel van 'probleemkinderen'. Zacht met elkaar pratend over die vuile honden, smoezend. En Uda's venijnige blikken waren nog wel het scherpst - tuurlijk, ze leek zowat een Savador-fetish te hebben. Dat ze het durfden een onschuldige leraar en hoofdmeester die enkel het beste met zijn leerlingen voor had zó aan te vallen.

Nina had zijn woorden haast weggewuifd. Hoewel ze het totaal niet onder controle had, was ze met alle overtuigingskracht overtuigd geweest dat het wel zo was, waardoor het niet anders kon dan dat hij ook overtuigd moest zijn. Voor hij dan ook nog maar iets had kunnen zeggen was ze met een grimas omgedraaid om haar vriendin te begroeten die er net aan kwam lopen. Het kon haar allemaal niks schelen wat Savador zei. Zolang ze zelf de waarheid maar wist. Ze bekeek Wren even goed en stak haar duim op. Het was ook een heerlijk kind. Ze waren letterlijk jing en jang. Niet veel later maakte een barse stem haar hart een sprong overslaan. Met een brede glimlach keek ze nar de blauwharige kop die aan kwam lopen. Haar dag gelijk een stuk beter gemaakt. Al had ze inmiddels al aangekondigd dat ze samen ging fietsen met Wren. Ze keek echter wel wat vervreemd naar Mitsu die fel over Savador sprak. Waarna ze later Mitsu's lippen op haar voorhoofd voelde. Ze glimlachte naar hem. Kneep even in zijn arm toen hij het over het weinige slapen had. Waarna ze zich weer naar Wren draaide die haar arm in de hare stak. "Geeft niet. Fietsen we beide niet snel." grinnikte ze terwijl ze haar arm om de ne van Wren legde en haar even tegen zich aandrukte. "Ben al blij dat je er bent! We moeten toch nodig bijpraten." Op dat moment hoorde Nina enkele woorden van Savador over Mitsu. Vlug keek ze naar Mitsu, waarbij het teken onder zijn oog gifgroen werd. "Nee, Mitsu, Nee doe niet." Nina greep zijn arm vast. "Alsjeblieft, maak het niet erger." Maar Nina had inmiddels wel geleerd dan wanneer dat teken begon te gloeien het te laat was. Nina zuchtte toen hij uit haar greep kwam. Schudde licht haar hoofd. Draaide zich van hem weg. Ze hoefde niet te zien wat voor iets hij nu weer deed. Die ene keer in dat kantoor was genoeg geweest, en ze had vurig gehoopt dat het niet weer zover zou komen. "Kan hij zich niet gewoon een keer inhouden en zijn woede eruit trappen." Mompelde ze zachtjes terwijl ze zich licht omdraaide en hem met een zwaard tegen Savadors keel aan zag staan. Verdomme. En die Savador maakte het hem niet makkelijker. Nina stond eerst hopeloos te kijken. Toen hij de woorden aan brak over die nare dag. Eerst het ijswater, waarbij Nina even naar Wren keek, aangezien ze wist dat Wren er nog af en toe last van had. Gevolgd door haar ongelukkige ontmoeting met Savador. Nina draaide zich nu om. "Mitsu, Klaar nu!" Hij had het zwaard al laten verdwijnen, en woedend trok Nina hem mee. "Verdomme, waarom moest je dat doen?" Siste ze hem terwijl ze terug liep. "Je werkt jezelf nu in zulke grote problemen... Niet alleen bij Savador, maar ook bij je mentor. Hij heeft je nu precies waar hij je wilde krijgen.. Verdomme." Siste ze nog nijdig door. Ze kon hem zo af en toe wel een klap verkopen. Zijn bezorgdelijkheid was af en toe net iets te veel voor Nina. Nina keek echter even verbaasd op toen er vrouw haast krijsend over het platform kwam aanlopen. Nina volgde de vrouw tot aan Savador waar hij net een zielig toneelstukje opvoerde. Met moeite hield ze haar lach in. Ze draaide zich naar Wren toe. "Is dat nou die vrouw van hem?" Vroeg ze zachtjes terwijl ze bijna in lachen uitbarstte. "Ze passen perfect.." Nina proestte het nu bijna uit. "Die shuttle kan denk ik maar snel komen voor het helemaal uit de hand lopen.. en zij hem nog gaat uitkleden hier." Grinnikte Nina. Ze keek even naar Mitsu, die er alweer bijstond alsof hij zojuist geen vlieg had kwaad gedaan.

Gwen kwam dus zelf van de planeet Gren. Oh, dat leek hem leuk. Fietsen over je eigen thuisplaneet waar je al lang niet meer geweest was. Hij wenste dat er nog een tochtje zou komen en dat ze dan Nova zouden kiezen. Hij hield van zijn planeet, ookal had hij daar sinds zijn jeugd in een weeshuis geleefd met een vreselijke heks als ouder. Hij voelde zich er gewoon helemaal op zijn gemak en er was niks beters dan het licht van Nova. Hij moest wel toegeven dat Gren hem ook erg mooi leek. Hij was sowieso een natuurmens. Hij was ook vaak in bomen te vinden, of in de kassen.
Noah lachtte toen Gwen precies dezelfde gedachten had als hem. Leraren op een fiets. Tja, het bleef gewoon amusant.
'Nee, ik kom niet van Gren. Ik kom van Nova.' zei Noah tegen Gwen. Na zijn zin gezegd te hebben zag hij in zijn ooghoeken dat een blauwharige jongen Master Savador bedreigde met een zwaard. Noah's ogen werden iets groter en hij wachtte maar in spanning af wat er zou gebeuren. Hopelijk werd het geen bloedbad tussen de twee... Gelukkig kwam de jongen op tijd weer bij zijn zinnen en stapte weg van de man, alsof het heel normaal was om zomaar een zwaard tegen iemands keel te drukken. Hij volgde hem even kort met zijn ogen en zag toen vervolgens een of andere hysterische vrouw die Savador haast behandelde als een baby. Noah proestte het bijna uit en keerde zich weer naar Gwen. 'Wat een drama allemaal...'