Norwood besprak nog wat met de mannen die daarna hun weg maakte naar een volgende klus. Om vanavond weer terug te komen om hun klus opnieuw uit te voeren maar dan naar SSA. Norwood glimlachte. Hij zag dat iedereen in opperbeste stemming was. Op een enkeling na dan. Maar Savador zou deze dag niet in de weg staan. Norwood keek zwijgzaam naar Savador na zijn woorden die kalm waren en hem lichtelijk bekritiseerde op hoe hij het uitje zag. Hij zweeg en kreeg een korte maar treurige reactie terug. Hij zweeg en Norwood richtte zijn aandacht op Azure die inmiddels weer terug was gelopen. Hij zuchtte. Hij zou bijna medelijden krijgen als Savador dagelijks zo was. Zwijgzaam streepte hij alles af. De leerlingen hadden zo'n beetje allemaal hun fiets te pakken. Hij was een van de weinigen. "Okey, ik ga iedereen voor! Hou het op hooguit twee personen naast elkaar, en gedraag je een beetje, ik ben niet van plan om met iemand naar de ziekenboeg te gaan die een gebroken been heeft..." sprak hij kalm maar wel zo dat iedereen het kon horen. Zwijgzaam pakte Norwood zijn fiets en liep met het stuur in zijn hand en liep naar de begin van de tour. Ze zouden door een deel van de bossen fietsen om daar wat educatieve dingen op te doen maar ook om met elkaar te praten. Zwijgzaam keek Norwood om om te kijken of iedereen zijn fiets wel had. Maar zo te zien waren ze klaar voor vertrek. Hij zette zich af en fietste rustig richting de bosrand over een zandig pad. Hij glimlachte. Hij fietste op een tempo die iedereen zonder moeite bij kon houden. Hij glimlachte en snoof kort de lucht op toen ze de bossen in gingen en glimlachte. Gren had zulke mooie planten en dieren. Daarbij opgeteld was Gren echt een plek voor hem. Een grootse diversiteit aan soorten. Wat met name kwam aan de dynamische weersomstandigheden.

Gezelschap had hij allerminst verwacht, en al helemaal niet in de vorm van een leerling. Wat hadden zij nu in zijn buurt te zoeken, behalve het feit dat ze een middelpunt van zijn baan waren? De meesten waren toch allemaal van mening dat hij in de goot weg kon rotten met al zijn slangetjes, gehaat en ongeliefd zoals hij eigenlijk al zijn gehele leven evenaarde. Esmira was één van de weinige die nog een poging wilde doen interesse in hem te steken, ondanks zijn kille blikke en stijve houding. Ergens was hij haar er dankbaar voor. Nu even niet denkend aan de ongemakkelijkheid bij iemand die veel jonger was en die hij normaliter geïrriteerd had afgesnauwd. Hij gaf het dan wel niet toe en liet het ook alles behalve zien; ook hij had behoefte aan genegenheid. Het was heus niet zijn intentie om altijd en alleen maar zo harteloos over te komen. Door alle tegenslagen waar hij zich doorheen geworsteld had was hij zo geworden. Sterk, stevig in zijn schoenen, maar bitter. Dat hij zich voor nu even aangepast leek te hebben maakte het er niet op dat zijn belangen voor orde en discipline minder golden. Zijn neutrale gelaat leek weer in een grimmige plooi weg te vallen toen Esmira een klein foutje maakte door hem niet met het gewenste 'u' aan te spreken, maar Savador wierp haar al gauw een verzachtende blik tussen de sluike hangende lokken over zijn gezicht toe, zijn mondhoeken daarbij lichtjes opgetrokken. Het was een misstap geweest, ja, maar die dramatische hand voor haar mond vond hij nu niet opleven aan de ernst van de kwestie. 'Het spijt me, meneer,' verontschuldigde het lichtharige meisje zich snel. 'Ik versprak me.' Hij leek de daaropvolgende stilte uit te willen rekken zoals hij enkel zwijgend en met licht zichtbare vreugde naar Saghenach keek en Esmira's excuses leek te willen ontwijken. 'Dat is al goed,' reageerde hij vanuit het niets zacht terug. In eerste instantie zo blijkend dat zijn woorden voor het witte slangetje op zijn hand bedoeld waren, maar dat was allerminst waar. Hij voelde zich genegen en soezelig worden onder de warmte die binnenin hem opborrelde. Esmira toonde begrip, deed zelfs de moeite om met interesse naar zijn verhaal over Saghenachs herkomst te luisteren en voelde zich bijna net zo aangetrokken tot het witte slangetje als hij. Wat had hij in dat geval anders kunnen doen dan zich meer open te stellen doormiddel van Saghenach naar haar toe te reiken, vrij om te aaien en aan te raken zoals verzorgers om strikte omstandigheden nog weleens een paar kleine exotische diertjes uit hun vertrekken wilde halen voor het publiek. Esmira had uit zijn eerdere woorden al op kunnen maken dat Saghenach vrouwelijk was toen hij met 'haar' naar het slangetje verwees, maar hij betrapte zichzelf erop dat zelfs dat nu niet deerde. 'Het is een vrouwtje,' dat hij daadwerkelijk een echt normaal gesprek met één van zijn leerlingen had. Nog wel over een onderwerp dat hem van alle dingen zowat het meest aanstond. Achter zijn voorgehouden masker van ondoorlaatbare emoties en sterke trekjes glunderde hij. Zijn slang werd prachtig genoemd. Het beroerde hem.
'Ik heb nog nooit een slang geaaid,' sprak Esmira zachtjes. 'Bedankt.' Savador had er enige moeite mee een kleine brok in zijn keel door te slikken toen hij zijn blik weer op het meisje voor hem richtte. Fronsend staarde hij haar een tijdje aan, haast alsof hij verlegen was en eerst naar woorden moest zoeken. 'Graag gedaan,' het klonk op een iets vragende toon, het kwam er zelfs bijna stamelend uit en hij vond zichzelf een schande om zo eenvoudig te ontdooien.
Net op het punt dat hij met diezelfde behaaglijkheid Esmira zijn slang voor even liet bewonderen werd het moment verstoord door een klein spiegeltje dat schrapend over de grond gleed en vlak bij het wiel van zijn fiets en zijn herenschoenen tot stilstand kwam. Automatisch weer teruggevallen in zijn oude gedragspatroon keek hij nors op en staarde Wren ijzig aan, die hem een onzinnige glimlach toeschonk. Schijnheilig wicht. De snotmeid had haar tas uit haar klauwen laten mieteren en kon nu mooi de inhoud van haar beauty case die her en der verspreid lag over het platform bijeen verzamelen, met irriterende roepende opmerkingen van dat kind van een Nina op de achtergrond bij dien. Zo laaggevallen dat hij het spiegeltje onder de hak van zijn schoen vertrapte was hij nu ook weer niet, maar hij had er wel de neiging toe. Met een ruk draaide hij zijn hoofd opzettelijk de andere kant uit toen ze dichter in zijn buurt moest komen om het spiegeltje terug bij haar make-up doos te voegen, zijn kin minachtend in de hoogte. Waar had ze überhaupt make-up voor nodig tijdens dit uitje? Belachelijk. Maar het deed er niet toe.
Hij richtte zich weer tot Esmira, zij leek hem immers wel enige waarde te willen geven. En was het niet zozeer om hem, dan wel om zijn slang. 'Ik -'
Hij stond juist op het punt om iets te zeggen toen hij opnieuw onderbroken werd, ditmaal door Norwoods galmende, kalme stem boven de leerlingen met klingelende fietsbellen uit; 'Okey, ik ga iedereen voor! Hou het op hooguit twee personen naast elkaar, en gedraag je een beetje, ik ben niet van plan om met iemand naar de ziekenboeg te gaan die een gebroken been heeft.' Terwijl Norwood de leerlingen toesprak bleef Savadors blik gericht op Esmira. Zijn mondhoeken krulden verontschuldigend om tot een nauwelijks zichtbare glimlach. ' - denk dat het tijd is om te vertrekken.' In langzame passen reed hij zijn oude fiets voor, klopte hier en daar wat spinnenrag tussen de spaken weg en bleef uiteindelijk weer even stilstaan om zijn gele fluoriscerende vest toch maar weer aan te trekken voor alle veiligheid. 'Saghenach.' Met de mouw van zijn bovenkleding tot net iets over zijn elleboog opgestroopt beaamde hij het kleine slangetje om zich gehoorzaam terug te trekken in zijn kleding om geen storend element te zijn tijdens de tocht. Hij trok zijn mouw weer omlaag, drapeerde zijn lange haren over zijn kleding en keek Esmira nog even kort over zijn schouder aan. 'Probeer bij de groep te blijven,' sprak hij haar nog toe voor hij zich omdraaide en verder het oude landweggetje opliep. Zijn manier om haar succes en plezier te wensen, al lieten zijn woorden dit niet direct blijken. Want hij zou altijd de harde man blijven die bekend stond om zijn gedisciplineerde eisen. Savador zette een voet op het pedaal, zette zich af en zwaaide een been over de stang om plaats te nemen op het zadel. Meteen blies de wind door zijn lange haar en kreeg hij een beter aspect op de Grenaanse natuur, die hij normaal altijd zo haatte. Hij zou een beetje buiten de groep blijven fietsen om een signalerend punt te zijn voor paard en wagen die nog weleens over deze oude landweggetjes reden op weg naar talloze Grenaanse boerderijen. Meer ter veiligheid om de groep met behulp van de andere leraren te begeleiden naar hun plaats van bestemming, want alleen een saaie lange fietstocht was slechts een onderdeel van het programma van dit uitje.

Nina zag de lol er wel van in, vuurde een opmerking op Wren af die haar liet lachen. 'Jammer genoeg niet, maar anders zou ik het wel vertellen, hoor, maak je maar geen zorgen,' lachte Wren, voordat ze haar spiegeltje probeerde terug te krijgen. Stel nu dat er een film van haar leven gemaakt zou worden. Dat zou toch geweldig zijn? De avonturen van Wren, en dan Savadors kop op de voorkant. Met het gele hesje. Voor de rest zou ze er niets aan vinden; haar leven was alles behalve interessant en ze wilde de rest van de wereld niet in haar bezigheden laten delen, maar het hoesje zou toch wel simpelweg geweldig zijn. Niet dat hij het zou willen, poseren voor zo'n foto, maar goed. Je kon altijd proberen, niet? Haar vingers sloten zich om het spiegeltje en ze trok haar hand snel weg, bang dat er anders een vernietigende hak op haar botjes terecht zou komen. Ja, ze schatte Savador laag in. Net zo laag als hij haar inschatte en dat was vrij dichtbij de denkbeeldige gronden van inschatting. Héél erg laag. Zijn chagrijnige blik was typisch en hij kon er net zo'n één terugverwachten. Met Nina erbij vond Wren het altijd veel leuker, hoewel ze nu wel op het punt was dat ze ook zonder Nina zeer irritant kon zijn. Ze kon altijd nog aandragen dat ze bijna vermoordt was; IJswater voelde echt alsof je doodging. Ze kon nog steeds niet normaal naar ijs kijken of aan koud water denken, dat kwam helemaal niet goed. Op geen enkele manier. Allemaal zijn schuld, hij moest eens weten. Zou hem niets kunnen boeien, maar whatever. Wren stond weer op en propte het spiegeltje terug in een vakje van haar tas, waarna ze weer bij Nina ging staan en haar hand op het stuur legde, dat eruit zag alsof het half verroest was. 'Savador maakt vriendjes,' zei ze smalend tegen Nina, duidend op het onbekende meisje dat zo gezellig over de slang stond te praten. Walgelijke beesten. Wren kon ze niet waarderen, had hoogstwaarschijnlijk ook met Mister Savador himself te maken. Tegenwoordig had bijna alles wat niet leuk was met hem te maken; een hele vooruitgang als je het zo bekeek, kon ze tenminste iemand de schuld geven. Norwoods stem schalde even later door de lucht en kondigde aan dat ze konden gaan fietsen. Hoezee. Wren stapte op haar fiets en kwam met duidelijke tegenzin in beweging, liet de fietsbel nog een paar keer klingelen. Wat een geweldig rotgeluid. Ze was er nu al dol op. Zolang die fiets trouwens niet uit elkaar viel was ze er al gelukkig mee. Wat voor interessante natuur zouden ze allemaal te zien krijgen? Als ze eens om zich heen zou kijken vast meer dan nu haar desinteresse de boel overgenomen had. Ach wat, alsof het haar wat kon schelen. Ze was niet mee om te fietsen, doe nu niet zo gek! Een beetje achter Savador blijven, braaf bij de groep. Op de fiets was er toch niet veel aan om iets te doen, kon ze zijn gezicht niet zien. En geduld kon ze hebben.. als ze haar best deed.