Noah moest lachen. Gwen lachte ook. Deels vanwege het beeld van leraren op de fiets en deels omdat Noah's lach zo schattig en aanstekelijk klonk.
'Nee, ik kom niet van Gren. Ik kom van Nova.'Gwen stond op het punt om antwoord te geven toen plotseling een jongen een zwaard tegen Savadors keel hield. Gwen schrok zich rot... Hij zou hem toch niet vermoorden? Ze had allemaal verhalen gehoord over dat de hoofdmeester zo vreselijk was, maar dat was nog geen rede om iemand zomaar aan te vallen met een zwaard. De jongen leek zich te bedenken en trok zijn zwaard weer weg, een bloederige streep achterlatend.
Gwen zuchtte, ze was bang geweest dat er een gevecht zou ontstaan. Noah begon weer te lachen. Nu het allemaal goed af was gelopen, zag ze de grappige kant van het incident wel in en ook Gwen moest zich inhouden om niet heel hard te gaan lachen. 'Wat een drama allemaal...' Gwen knikte instemmend. Er kwam een meisje naast hen staan en die zei nog lachend: 'Drama zeker. Vooral als het je broer is. Ik ben Azure, en het opvliegende blauwhoofd is mijn broer. Maar ja, Savador zal het wel verdiend hebben. Hoewel hij volgens mij een stuk meer gestraft wordt door zijn vrouw.' Gwen kreeg weer lachaanval toen ze de vrouw zag die zich om Savador heen had gekronkeld. ''Ohja, ik ben de klassenoudste van Norwood's klas. Daar zitten jullie toch allebei in?' zei Azure. Gwen grijnsde en zei: ''Ja dat klopt. En als ik dat zie ben ik daar heel blij mee.'' Toen herinnerde ze zich weer wat ze had willen zeggen voor de broer van Azure de hoofdmeester bijna lek had gestoken. Ze keerde zich tot Noah en zei: ''Trouwens, Noah, je zult Gren prachtig vinden, als je een beetje van planten houdt tenminste.'' beloofde ze hem.

Noah keek om toen hij een andere stem dan die van Gwen hoorde en zag Azure staan, die hij nog deels herkende van de les Woudmagie. 'Drama zeker. Vooral als het je broer is. Ik ben Azure, en het opvliegende blauwhoofd is mijn broer. Maar ja, Savador zal het wel verdiend hebben. Hoewel hij volgens mij een stuk meer gestraft wordt door zijn vrouw.' Noah lachtte om het laatste gedeelte en keek even geamuseerd achterom naar Master Savador met zijn vrouw die zich bijna letterlijk aan hem vast geplakt had. Hij grinnikte even en keek weer terug naar de twee meisjes waar hij nu bij stond. 'Ik wou bijna zeggen dat ik medelijden met hem had.' zei hij nog grinnikend. Klassenoudste? Oh ja, dat was waar. Azure was nu klassenoudste van zijn mentorklas geworden. Was hij eigenlijk wel blij mee. Ze leek hem wel een betrouwbaar typje. 'Ja, daar zit ik in.' bevestigde hij met een glimlachje, blij dat hij Master Norwood als mentor had. Miss Katherine leek hem ook wel een goede mentor. En nou ging Noah niet zeggen dat Master Savador een slechte mentor was. Hij deed zijn werk vast ook wel goed, alleen dan met strenge... pijnlijke... enge methodes.
'Gren lijkt me heel mooi. Ik hou sowieso wel van planten, al ben ik niet de beste in het laten groeien van één.' Hij was beter in licht en lucht magie. Water ging ook heel goed, maar woud magie ging ietsje minder goed, en hij wou het al helemaal niet over vuur, aarde en zwarte magie hebben. Aarde lukte soms wel maar hij was de lichtere elementen zoals lucht en water gewend. Vuur lukte hem ook soms, maar zwarte magie... Wat een ramp. Dat was alles wat er over te zeggen viel.

Mitsu zijn ogen waren fel geweest hadden een zogehete intent-to-kill ergens verborgen. Kil en medogenloos. Het was gewoon Savador die het alleen maar erger maakte. Mitsu grinnikte om zijn woorden. "Tja, ik maak soms fouten, en ja het is als mens makkelijkste om die op anderen af te schuiven..." sprak hij kalm. "Maar U was degene die uw klokkenspel niet in bedwang kon houden! U was degene die uw zaakje zo nodig wat plezier moest geven!..." sprak hij bars. Het kon hem niet schelen wat zijn mentor dacht. Mitsu zijn ogen waren fel en woedend. "Ik heb geen medicatie, eveneens al psychische problemen. Misschien wordt het eens tijd dat u zich er op gaat controleren...." sprak zijn stem zacht. Mitsu wist echter dat hij zich ditmaal inhield. Hij liet het zwaard verdwijnen en draaide zich om naar Nina die tegen hem sprak alsof hij iets fout deed. "Stel die vraag maar aan Savador, vraag hem maar waarom ik het moest doen..." sprak hij bars. Mitsu zijn teken was weer gestopt met gloeien. Hij had zijn innerlijke rust weer op een rijtje gezet en was weer gekalmeerd. Zwijgzaam draaide hij zich van Nina af. "Nee, ik werk mezelf niet in de problemen. En tevens heeft hij me niet waar hij hebben wilt..." sprak hij en zette toen zijn looppas richting zijn mentor. Zijn blik richtte zich op zijn voeten en zijn ogen waren afgewend als een klein kind. "Dit alles heeft een verklaring..." sprak hij kalm en zonder emotie. "Mijn moeder is dood ziek. Een levensgevaarlijke ziekte maakt het haar moeilijk. Niet alleen haar maar eveneens maakt het me moeilijk om mijn emoties op een rijtje te zetten. Als de stoppen doorslaan dan slaan ze ook echt goed door. En dat gebeurde net. Savador zette net een act op om mij door het slijk te halen. Maar geen van deze woorden waren waar. Ik heb inderdaad hem neergestoken. Maar het was omdat hij iemand dierbaars van mij zeg maar 'lastig viel'...." sprak hij zacht. Het was geen act. Het had hem pijn gedaan. Maar zijn woede was het masker dat het anders deed laten lijken. "Het spijt me dat u dit heeft moeten zien...ik zal mijn best doen om de rest van het uitstapje niet te verstoren. Geeft u me toch straf? Snap ik....ik zat ook ergens fout. Maar ik wil dat u inziet dat dit komt door samenloop van alle omstandigheden thuis, hier en in mezelf..." sprak hij de situatie wat duidelijker makend voor Katherine. Tevens was zijn stem zo zacht dat alleen Katherine het kon horen. Als Savador dit wist dan zou hij dit ongetwijfeld tegen hem gebruiken. Hij was zeker niet de enige die hier fout aan was. Hij liet misschien zijn emoties de vrije loop. En dan met name woede. Maar de woede putte zijn kracht uit de grootste bron die hier op school rond liep: Savador!

Katherine trok een wenkbrauw op toen ze Savadors woorden hoorde. Ze kende Mitsu niet heel goed, maar wat ze van de jongen had gehoord was genoeg om de hoofdmeester niet direct te geloven. Haar aandacht werd getrokken door Mitsu die naar Savador toe liep en een zwaard tegen diens keel hield. Katherine's ogen verwijdde zich terwijl ze naar de woorden van de jongen luisterde: "U was degene die martelingen uit voert als straf. Ik heb geen leerlinge in ijswater gezet..." De woorden klonken sissend, maar waren voor iedereen duidelijk te horen. "Ik was inderdaad degene die een leraar had neergestoken, maar dat kwam omdat die leraar, eveneens het schoolhoofd, het leuk vond om een zekere persoon aan te randen en probeerde te verkrachten." Katherine luisterde gespannen terwijl haar gedachten op volle toeren werkte. "Die persoon zal zich wel aangesproken voelen en moet eens inzien dat hij was die fout zat." 'Houd je rustig, jongen. Ik weet dat je psychische stoornis om anderen van je eigen zonden te verwijten weer opspeelt, maar houd je rustig,' kwam Savador ertussen voor Mitsu verder ging. "Ik heb in mijn leven lang niemand aangerand. Niemand op sadistische wijze gemarteld....misschien moet u eens kijken of u net een zelfprotret schilderde in plaats van iemand anders." Ze was te hard geshockeerd door wat ze zag om te helpen. Ok, ze had al veel dingen meegemaakt, maar een leerling die een zwaard tegen de keel van de hoofdmeester hield, was wel het toppunt. Naar de rest luisterde ze niet meer, daarvoor was ze te hard in gedachten verzonken. De jonge vrouw schrok op toen ze Mitsu's stem voor haar hoorde: "Dit alles heeft een verklaring." De jongen keek naar zijn voeten, alsof hij beschaamd was. "Mijn moeder is dood ziek. Een levensgevaarlijke ziekte maakt het haar moeilijk. Niet alleen haar maar eveneens maakt het me moeilijk om mijn emoties op een rijtje te zetten. Als de stoppen doorslaan dan slaan ze ook echt goed door. En dat gebeurde net. Savador zette net een act op om mij door het slijk te halen. Maar geen van deze woorden waren waar. Ik heb inderdaad hem neergestoken. Maar het was omdat hij iemand dierbaars van mij zeg maar 'lastig viel'." Katherine hield haar hoofd een stukje scheef toen ze zijn verklaring hoorde. "Het spijt me dat u dit heeft moeten zien...ik zal mijn best doen om de rest van het uitstapje niet te verstoren. Geeft u me toch straf? Snap ik....ik zat ook ergens fout. Maar ik wil dat u inziet dat dit komt door samenloop van alle omstandigheden thuis, hier en in mezelf." Zou ze hem straf geven of niet? Dat was iets om morgen over na te denken. "Mitsu, kijk me aan," zei ze zacht. "Ik weet hoe het voelt als er iets met je moeder aan de hand is en begrijp dat je je emoties moeilijk kunt bedwingen..." Ze voelde de tranen achter haar ogen branden. Zij had haar moeder verloren aan een ziekte en zat er nog altijd mee."...maar ging dat niet een beetje te ver? Even een zwaard tegen Savadors keel houden. Ok, ik ben hier nog niet zo lang en het kan zijn dat hij iets ergs heeft gedaan." Ze glimlachte even om te laten zien dat ze niet echt kwaad was, alleen een beetje geschrokken. "Over straf zullen we het morgen wel hebben, nu moet je even nergens aan denken en je gaan amuseren met je vriendin." Natuurlijk had Katherine gezien hoe Mitsu Nina een kus had gegeven, dus ofwel was het zijn zus ofwel zijn vriendin en ze gokte op het laatste.

Norwood streepte de namen weg van de lijst van zijn leerlingen. Maar tevens van die van de andere docenten. Hij was de organisator van dit evenement en dat droeg een zekere verantwoordelijkheid voor als er iets zou gebeuren. Norwood streepte momenteel iedereen weg die er waren. Hij glimlachte tevreden. Ze waren inmiddels met voldoende om te vertrekken. Hij keek op en zag op dat moment Mitsu op Savador af stormen. Zijn gezicht stond serieus maar kon ergens wel in een lachbui uitschieten om deze actie. Savador maakte alleen maar meer vijanden leek het. Hij haalde rustig weer adem toen het hele gebeuren weer over was en Mitsu zijn excuses aanbood aan Katherine. Tenminste had die jongen nog manieren wanneer hij zich kon beheersen. Norwood keek op en keek naar Savador die zowat afgelebberd werd door dat......tja, verlepte vrouwtje? Zo kon je het noemen, niet? Norwood grinnikte. Als dat zijn vrouw was dan was Savador ver achteruit gegaan. Norwood glimlachte toen zijn gedachten haast automatisch hun weg weer vonden naar Malaika. Tuurlijk, die moest ook nog even opduiken. Hij sloot zijn ogen en glimlachte. Hij had Aageth bij Lesaiah achtergelaten. Zijn zoontje groeide sneller dan hij verwachtte. Het brabbelde al enkele woordjes. Norwood glimlachte en opende zijn ogen. "Mag ik de algemene aandacht!..." sprak hij kalm. "We zijn met voldoende personen om te vertrekken en gezien de tijd moeten we nu echt vertrekken....ik wil kort de regels doornemen!..." sprak Norwood. "We fietsen door de bossen. Dus alle afval die je onderweg dient te krijgen, bewaar je tot we weer in de shuttle zijn...." sprak Norwood. "We fietsen als een groep en niet als groepen.....we blijven dus allemaal bij elkaar." legde hij verder uit. "Als laatste wil ik dat we het voornamelijk gezellig maken en zo min mogelijk problemen krijgen. Maar gezien de groep gaat dat wel lukken denk ik..." sprak Norwood kalm en glimlachte. "Dan verzoek ik nu iedereen de shuttle in te gaan om te vertrekken...." sprak Norwood.

De gehele rit had Norwood uit het raam gekeken naar Gren. De rit was niet de langste maar was ook niet de kotste. Norwood glimlachte toen hij het platform van Gren zag naderen. De mannen die de fietsen in hadden geladen waren nu druk bezig met de laatste paar fietsen uit te laden. Hij glimlachte. Het ging zoals gepland. En zelfs Savador heeft nog niets gedaan om het te verzieken. Het enige wat hij dan deed was Mitsu belachelijk maken met zijn loze woorden. Maar goed, dat was nog door de ogen te zien. Norwood glimlachte en stond op tijdens de landing. Rustig liep hij naar voren en stapte de shuttle uit toen de deuren open gingen. Zijn ogen gingen naar de mannen die de laatste fiets neerzette. Hij glimlachte en liep er naar toe. Hij begon rustig een gesprek om alles na te lopen en liep toen glimlachend terug naar de groep die al de shuttle uit kwam.

Eindelijk waren ze dan op Gren. Onrustig had ze in de shuttle gezeten, licht ongerust over Mitsu's uitval. Maar dat was nu voorbij. Veel sneller dan ze had verwacht kwamen ze aan op de bekende planeet, veel sneller dan de anderen wist Azure zich de shuttle uit te wurmen. Opgelucht haalde ze adem, snoof de bekende boslucht op. Er waren dingen die ze wilde doen die niets met fietsen te maken hadden, maar dat kon nu niet. Gelukkig had ze haar fototoestel wel bij zich, zodat ze in ieder geval een van haar hobby's kon uitoefenen. Als ex-schoolkrantredactrice miste ze de verhalen wel eens, maar Starshine had geen schoolkrant. En zin om er een op te zetten, had ze niet echt. Tenzij iemand er een zou oprichten, lag dat stuk achter Azure. Voorzichtig schoof ze het haar uit haar ogen, zuchtte. Ephony noch Kazuki was er, dus ze was de enige van de Council. Niet echt een aanspreekpunt dus. Van Ephony had ze verwacht dat ze wel kwam, omdat ze ook klassenoudste was. Raar. Maar ja, bedacht ze zich schouderophalend, er waren niet veel mensen uit Savador's klas. Wren, Nina en dat meisje met de witte haren. Zoekend keek ze rond, proberend om haar mentor te vinden. Daar, bij de fietsen. Met een snelle beweging legde ze het moment vast op de camera, waarna ze op Norwood afliep. 'Master,' begon ze, 'U weet dat mijn moeder ziek is, toch? Mag ik misschien naast mijn broer fietsen, ik wil niet dat hij nog zo'n uitbarsting krijgt.' Ze wilde eigenlijk ook wel kennismaken met nieuwe mensen, maar Mitsu was nu even belangrijker dan haar eigenbelang. Bovendien had ze wel wat bij te praten, en zou ze hem stevig ondervragen over zijn woedeuitbarsting. Dit was niet zoals ze Mitsu kende, hoewel ze eigenlijk wel een beetje van elkaar vervreemd waren na al die jaren apart.  

Hij luisterde al amper meer naar wat Mitsu nog meer te verwijten had. Met een smalende grijns had Savador zich van het joch en de rest afgedraaid. Voldaan zoals hij altijd was als hij leerlingen kreeg waar hij ze hebben wilde. Mitsu fokte zich op, liet het zelfs niet begaan toen hij weer bij zijn vriendjes stond en die afzichtelijke Nina hem zelfs moest kalmeren. Een regelrecht bewijs dat hij zich er wel degelijk in mee liet slepen, en een directe streling voor zijn ziel. De arme jongen wendde zich nu ook tot zijn nieuwe mentor om bij Katherine te komen klagen. Alsof ze daarop zat te wachten nu ze pas in het vak zat. Niet dat het hem veel zou doen. Bij het zien dat Mitsu zich er al zo druk over maakte was al bevredigend genoeg. Maar hoe dan ook, hij bleef Savador; de strenge norse man met het lange sluike haar en het bleke gezicht - en dat hield in dat het voor hem niet meer dan normaal was om zijn minachting jegens de kinderen nog eens extra uit te drukken. Uda was daar erg behulpzaam bij, al zou dit ook één van de weinige keren zijn dat hij lichamelijk contact van haar accepteerde. Ze mochten dan getrouwd zijn, het was nog steeds een vrouw waar hij geen sprankeltje liefde voor voelde en enkel uitgekozen had om als moeder voor zijn kinderen te dienen. Ze werden uit hun staar- en roddelsessie verstoord toen Norwood het woord nam. De bebrilde kerel stond met een lijst in zijn hand ergens in het midden van het platform en eiste iedereens aandacht. 'We zijn met voldoende personen om te vertrekken en gezien de tijd moeten we nu echt vertrekken. Ik wil kort de regels doornemen!' Tuurlijk, de regels. Savador stond nog steeds in een halve omhelzing, maar had zijn hoofd gefronsd in de richting van zijn rivaal gedraaid. Uda nam Norwood al net zo grimmig in haar op. 'We fietsen door de bossen. Dus alle afval die je onderweg dient te krijgen, bewaar je tot we weer in de shuttle zijn. We fietsen als een groep en niet als groepen. We blijven dus allemaal bij elkaar. Als laatste wil ik dat we het voornamelijk gezellig maken en zo min mogelijk problemen krijgen. Maar gezien de groep gaat dat wel lukken denk ik..,' sloot hij zijn kleine toespraakje met een glimlach af. Met zíjn groep, misschien. De zijne zou een hel worden. 'Dan verzoek ik nu iedereen de shuttle in te gaan om te vertrekken.' Op het verzoek draaide Savador zich automatisch terug naar Uda om met tegenzin afscheid te nemen. Niet met tegenzin omdat hij moest vertrekken, nee, zeer zeker niet. Met tegenzin omdat hij dat schriele mens voor een volle paar seconden die eigenlijk al te lang waren in zijn armen moest houden. Hij deed het maar, met een diepe frons en een betrokken gezicht. Een kleine kus op zijn lippen, het overhandigen van de zwarte lederen schoudertas, een snelle 'dag' en hij was eindelijk van haar af. Savador tilde de band van de schoudertas op zijn schouder en ging nors bij het ijzeren trappetje van de shuttle staan om de slomere leerlingen op snauwende wijze aan te sporen om op te schieten. Hij ging als één van de laatsten pas naar binnen. De piloot tikte tegen zijn pet zodra hij hem zag, maar hij groette niet terug. Met een ruw gebaar sloeg hij de lange zwarte mantel achter zijn benen terwijl hij over het gangpad tussen de stoelen door snelde. Niemand zal wel weer naast hem plaatsnemen, ben je gek. Dus zeeg hij maar zwijgend op één van de stoelen voorin neer, bij het neerzitten zachte kreunen onderdrukkend en met een hand tegen zijn rugholte gedrukt. Verdomde ouderdom ook.

De gehele rit naar Gren duurde hem te lang, al was het in reistijd niet behoorlijk tijdrovend. Hij was tenminste niet helemaal in z'n eentje. Saghenach kronkelde om zijn bleke hand en krulde haar smalle lijfje om zijn vingers. Het was een klein slank slangetje met witte schubben en felgroene ogen waar ze hem met dezelfde strenge slangenblik zoals hij die ook had mee aanstaarde wanneer ze haar kopje naar hem oprichtte. Zijn vingertop streelde haar tussen haar ogen. Hij had niemand nodig. Zijn slangen waren voldoende.
Bij een blik uit het raam betrok zijn bleke gezicht; het lanceringsplatform van Gren was al in zicht. Bossen, wouden, heuvels, natuur. Ook het platform zelf was typisch Grenaans. Walgelijk.
Savador bleef nog even in zijn stoel zitten om de hevige vibraties van de landende shuttle over zich heen te laten komen en stond toen met tegenzin op. Zoals voorheen sneerde hij de leerlingen toe om vaart te maken en buiten te verzamelen. Met een chagrijnig gezicht beende hij vervolgens achter de laatste leerlingen aan naar buiten. De afzichtelijke warmere temperatuur van Gren ondanks de herfst en het waterige zonnetje deed hem meteen al terug willen kruipen in de koude schaduw als de slang die hij was. Bij Medusa, hij had hier toch zo'n hekel aan. De fietsen werden ondertussen al uitgeladen, ook zijn gammele ros. Hij had het ding alleen gebruikt toen hij nog op Razen studeerde als jonge twintiger, maar het oogde nu al afgedankt en versleten. Voor de leerlingen en naast de overige volwassenen zette hij zijn schoudertas neer op de grond en deed in een zwaai zijn lange mantel uit. Die vouwde hij netjes op en stopte hij in zijn tas. Op de fiets met zulke lange kledij was immers geen doen. Eronder droeg hij - hoe verrassend - ook zwarte kleren. Een strakke zwarte pantalon die misschien iets te hoog was opgetrokken en een nauw uitsluitend zwart bovenstuk met witte manchetten en zorgvuldig dichtgeknoopte knopen die in een rechte lijn van zijn onderbuik tot zijn hals liepen. Al om al niet echt fietskleding, maar hij kon zich toch ook moeilijk in een mountainbike-outfit hijsen. 'En jullie zijn de enigen?' vroeg hij nors toen hij bij zijn mentorleerlingen stond. Zijn slangachtige ogen keken de drie meisjes alledrie even aan met een strenge blik dat hij absoluut geen lolligheid wilde vandaag. Niet zolang hij er was. 'Wat is het enthousiasme van mijn mentorklas toch bloeiend. Betreurenswaardig,' voegde hij er met een driestig gezicht aan toe, nog steeds op hen neerkijkend. Nina, Wren, Esmira. Betreurenswaardig, inderdaad. Zelfs Ephony was er niet. Hij vond het spijtig, echt jammerlijk dat niemand zich ervoor leek te interesseren terwijl er toch wel enige moeite en kosten in werd gestoken om dit alles te organiseren. Hij zou het dan ook zeker nog eens uitgebreid aan de orde laten komen in één van zijn komende mentoruren. Dit kon zo niet.
Met een bleke hand rustend op zijn schoudertas draaide hij zich weer om en liep terug naar zijn plek voor de groep, waar hij het fluoriscerende hesje tevoorschijn haalde en aantrok. 'Stilte,' riep hij alle drukpratende leerlingen met een lage stem en een vingerknip tot de orde. 'We fietsen zometeen in groepen per mentorklas. Master Norwood en zijn leerlingen voorop, mijn klas in het midden en die van Miss Katherine achteraan.' Hij zweeg even en zette een hand tegen zijn heup. 'Ik wil geen énkele wanorde tijdens de tocht! - geen gevaarlijke capriolen, geen stunts, geen opstoppingen; niets! Wie ik betrap op misdraging zet ik persoonlijk terug op de shuttle naar school en uitsluit ik van evenementen voor de rest van het jaar. Wegkwijnen op je slaapzaaltje terwijl iedereen van je vriendjes plezier heeft zal je dat rebelse gedrag wel afleren,' eindigde Savador met de bekende bittere ondertoon in zijn stem van striktheid. Hij achtte geen heisa vandaag, daar was zijn humeur hem al te laag gezonken voor.

Nou, oké, de trip begon. Wren had zich tot nu toe stil gehouden, had nog niet echt veel gedaan. Mitsu had nu al genoeg gedaan voor op het platform en ze wist heus wel wanneer de show niet van haar zou zien als ze nog wat wilde zeggen. Als ze echt goed uit de hoek wilde komen, moest ze gewoon wachten. En ja, dan moest je eerst de shuttle in. Geen probleem, dat kon wel geregeld worden, toch? Al lachte ze zich simpelweg een ongeluk bij Savador en zijn vrouw. Dat verlepte mens! Je kon zo zien dat Savador er niet blij mee was. Dat ze dat nog mee mocht maken. Het was te zien aan de grote grijns om haar lippen dat ze er genoegen in schepte dat dit gebeurde en het maakte haar niet uit of Savador dat nu zag of niet. Tijdens Norwoods geweldige uitleg staarde ze een beetje naar de lucht en reageerde pas toen ze de shuttle ingingen, waar ze bij het raampje neerplofte. Ze zou wel zien of Nina naast haar wilde zitten of naast Mitsu, ze wilde haar vriendin niet dwingen om de hele tijd bij haar te gaan zitten.
De reis in de shuttle verliep redelijk normaal en Wren sloeg geen ruitjes in, ging niet in het gangpad liggen en deed ook geen andere dingen die irritant konden zijn. Behalve dan voor Savador, want hij zat er misschien gewoon op te wachten dat zij iets uit ging voeren. Hoe langer ze wachtte, hoe gespannener het zou zijn. Hoe leuker het was als ze het uiteindelijk ook deed. Savador pesten was bijna een sport geworden en ze was er nog goed in ook.
Niet veel later kwamen ze dus aan op Gren, waar de fietsen uitgeladen werden. Dat die dingen niet meteen in elkaar knalden begreep ze niet, maar goed. Als Savadors fiets uit elkaar viel kon het ook nog leuk worden. Ze moest ook braaf bij haar mentor gaan fietsen en aangezien er maar een paar mensen waren was het ook niet zo moeilijk om voor of achter hem te gaan fietsen. Wat kon ze nou echt doen om hem te irriteren? Ach ja, ze zou wel schijnheilig blijven lachen. Maakte het allemaal veel gezelliger. 'En jullie zijn de enigen?' Savador klonk teleurgesteld; gelijk had hij ook. Nina en Wren waren alleen voor de lol op komen dagen, dus er was maar één iemand die het meende. Zelfs Eph perfect was er niet. 'Gezellig, hé,' zei Wren vrolijk, met een brede grijns. Ze fietsten dus in het midden en het was de bedoeling geen wanordelijke dingen te doen of wat dan ook. Jammer dat ze zich daar niet aan kon houden. Anders wachtte ze wel tot er een picknickstop was voor ze haar drinken over hem heen zou gooien of wat dan ook. Voor Wren was dat eigenlijk het enige leuke aan een fietsuitje; Savador had geen reden om haar uit te schelden dat ze er niet was geweest en ze kon hem nog irriteren door mee te gaan ook. Kon het beter? Verkleinwoorden waren trouwens walgelijk. 'Wegkwijnen op je slaapzaaltje' Dat klonk toch gewoon te zielig voor woorden? Ach ja, misschien snapte zij er gewoon niets van. Wat een leuk vest had Savador trouwens aan, zo oogverblindend geel. Hij leek net een banaan, zeker omdat hij een beetje gebogen liep vanwege zijn rug. Dit maakte dat ze begon te giechelen, om een onduidelijke reden voor de rest van de wereld die eens niet met Nina te maken had. Misschien zag Nina het ook wel, maar voorlopig was het even een binnenpretje. Een banáán! Hoe charmant.

Norwood begon wat over regels te vertellen maar Mineko kon zijn aandacht er niet bepaald bijhouden. Toen de man eindelijk uitgepraat was ging iedereen op weg naar de shuttle. Hij slofte naar binnen en liet zich op de eerst stoel die hij zag neerploffen. Hij schoof onmiddellijk zijn koptelefoon over zijn oren en zette zijn muziek hard aan. Hij sloot zijn ogen en probeerde zich te ontspannen. Het leek misschien alsof hij sliep, maar dat ging momenteel alleen met een flinke dosis slaappillen. Na een tijd opende hij zijn ogen en zag hoe iedereen op aan het staan was. Eerst snapte hij niet wat ze allemaal aan het doen waren en bleef hij rustig zitten. Toen drong het tot hem door dat ze aangekomen waren op Gren. Dit besef schudde hem wakker en met pijn in zijn hart drukte hij op de stopknop van zijn mp3speler. Hij was al niet echt blij en dit onafgemaakte liedje maakte zijn humeur er ook niet echt beter op. Hij liep naar buiten en ademde gretig de frisse lucht in. Hij stond even stil en liet de heerlijke bijna helende sfeer van Gren op zich inwerken. Hij genoot van het warme weer en de prachtige planten. Na een tijdje had hij weer wat energie gekregen en zocht naar zijn mentorklas. Een eindje verderop zag hij Master Savador staan in een fluoricerend geel onding. Hij kon een lach niet onderdrukken en stond daar even in zichzelf te grinniken. Hij schudde zijn hoofd even heen en weer en in zichzelf vroeg hij zich af waar de man het lef vandaan haalde er zo bij te lopen.

Op een drafje liep hij naar het handjevol leerlingen dat er al stond te luisteren naar Savadors verhaal. Snel ging hij naast de meisjes staan en probeerde interesse te veinzen. Hij hoopte dat hij nog niet was opgemerkt en dus geen preek over punctualiteit aan zou moeten horen.
Savador begon de gebruikelijke tirade over de sancties die zouden volgen als je je niet aan de regels hield. Onwillekeurig moest Mineko gapen en snel sloeg hij een hand voor zijn mond en veranderde het in een soort mislukte hoestbui. Als een van de leraren zag dat hij gaapte zouden ze dat verkeerd interpreteren en zou hij misschien onverdiend als eerste met de strenge straffen te maken krijgen. Een hoestbui werd waarschijnlijk wel als ergerlijk ervaren maar daarvoor kon hij in geen mogelijkheid gestraft worden. Uit zijn zak haalde hij een zakdoek en verstopte zijn gezicht hierachter, terwijl hij nog een paar keer nieste. Zijn verkoudheidsact zou wel worden geloofd, hij zag er namelijk vrij ziek uit met de wallen onder zijn ogen en bleke huid. ''Pardon'' zei hij zachtjes, hij wilde immers niet onbeleefd overkomen. Daarna luisterde hij zonder verdere aandacht te trekken verder.

Goed. Mitsu had zijn eigen plan getrokken en hoofdschuddend liep Nina terug naar het groepje. Nouja groepje, Azure was weer terug gehuppeld naar haar klas, dus sloot Nina zich aan bij Wren. "Soms vraag ik me af, wat ik bij hem doe." Nina grinnikte wat. Ze keek even achterom waar ze Mitsu alweer druk zag praten met de nieuwe leerkracht, blijkbaar zijn mentrix. Niet veel later begon Norwood te praten over wat regeltjes op Gren en blablabla.. Been there, done that. Allemaal koek en ei. Toen bekend werd gemaakt dat ze de shuttle in mocht schuifelde Nina er rustig in, om vervolgens neer te ploffen naast Wren. Liet haar tas op de grond ploffen en zuchtte even. Ze haatte de reizen naar de planeten. Ze duurde altijd te lang. Het liefst was ze er gewoon in een knip. Maar helaas. Nina babbelde even gezellig met de mensen om haar heen, en met Wren. Toen ze aan kwamen zuchtte ze. "Eindelijk mijn benen strekken." Ze greep haar tas weer en schuifelde naar buiten, terwijl ze Savadors stem achter haar hoorde bulderen. Ze mopperde wat richting Wren. Toen ze buiten was hield ze Mitsu even tegen om hem een kus te geven. "Geniet een beetje, ondanks alles." Ze drukte nog een kus op zijn mond om vervolgens weer naar Wren te huppelen en bij de kleine groep aan te sluiten. De teleurstelling was in Savadors stem te horen toen hij zijn groepje bij elkaar zag staan. Wren, Esmira en zijzelf, hoewel er niet snel erna nog iemand zich toevoegde. Een nieuwe leerling, Nina had hem nog nooit gezien. Wren bracht de stemming er lekker in. Met een even grote grijns stond Nina er naast. 'Gezellig, hé,'Nina grinnikte even naar Wren toe. 'Wat is het enthousiasme van mijn mentorklas toch bloeiend. Betreurenswaardig,' "Nou, inderdaad, vind u het daarom niet bewonderenswaardig dat wij er wel zijn.." Nina grijnsde. Waarschijnlijk wist hij precies waar ze op doelde. Mevrouw perfect was er niet, iets wat vrijwel ondenkbaar was voor zijn pleegdochter. Ha. Dit was nog wel vermakelijk. Vervolgens liep die ouwe lul weer weg om zijn stem bulderend gebruikte door de stilte te verbreken. "Goh, wat gaan we dan vandaag eens doen?" Grijnsde Nina. Dit was immers de perfecte dag. Hij kon niet kwaad worden omdat ze gekomen was. Gewoon alleen omdat alles per ongeluk gemeend fout ging. Oeps, foutje. Nina volgde de oude man toen hij van alles in zijn tas propte en er een fluoriserend vestje eruit haalde. Nina kon nog net haar geproest binnen houden, maar ze hield het niet lang meer. Dit was toch geniaal. Nina tikte Wren even aan en zag al snel aan haar gezicht dat Nina niet de enige was. Nu had ze nog meer moeite om haar lach binnen te houden. Goh, dit werd toch een dag. Die lang, heel lang zou gaan duren voor Savador.

Gwen luisterde naar wat haar mentor te zeggen had. Ze draaide zich naar Noah toe en greep zijn arm. ''Lopen jij, Noah! Op naar Gren!'' zei ze vrolijk en ze trok hem een stukje mee richting de shuttle. Na een stukje liet ze zijn arm los en liep rustig naast hem verder. Ze wilde hem niet dwingen om met haar mee te lopen en bij haar te blijven, maar hoopte dat hij vrijwillig mee zou komen. Gwen vond hem wel aardig en het werd hoog tijd dat ze nog wat mensen leerde kennen. Ze was al een tijdje op SSA, maar zag nog steeds veel totaal onbekende gezichten. Ze kwam de shuttle binnen en vond na even zoeken een lege rij. Ze ging bij het raampje zitten en was benieuwd of hij bij haar zou komen zitten. Schuddend steeg de shuttle op en Gwen voelde zich opgewonden bij het vooruitzicht dat ze over niet al te lange tijd weer op Gren zou zijn. haar ogen glommen van plezier en ze had er ontzettend veel zin in. Zoals het er nu uitzag zou het heel gezellig worden en misschien zou ze zelf een nieuwe vriend maken.

Met een grote blije glimlach op haar gezicht keek ze hoe de planeet steeds dichterbij kwam en ze uiteindelijk arriveerden. Enthousiast stond ze op en huppelde naar buiten. Verrukt keek ze om zich heen naar de bekende omgeving en op haar gezicht was de vreugde duidelijk te zien. Savador begon op kille strikte toon nog eens een strenge versie van de regels te geven. Gwen was blij dat ze hem niet als leraar of mentor had, ze kon niet goed met zulke boze mensen omgaan. Zelf was ze meestal vrolijk en nu ook.
Ze zag de belachelijke outfit die Savador aanhad en lachte zachtjes. Hij zag er werkelijk adembenemend en schitterend uit met zijn nette kleren en felgele jasje.

Mitsu had gezien dat Savador had genoten van zijn woede-uitbarsting. Had de smalende glimlach niet gemist. Maar hij zelf genoot op het zelfde niveau. Het was geweldig om je woede de vrije loop te laten nemen zonder blokkades. Het gaf een goed gevoel om die woede te laten zien. En te laten zien dat hij niet fout zat. Het was een werkelijk waar genot om het kwijt te raken. Mitsu had Katherine niet aangekeken toen ze sprak. Pas toen ze er om vroeg keek hij op naar haar met een blik die weer onzeker was. Mitsu's stemming schommelde te veel en hij kon het niet bedwingen. Mitsu zuchtte en knikte. "Komt goed..." mompelde hij nog toen hij zich omdraaide. Mitsu was bij de andere twee gaan staan toen Norwood het woord nam. Hij draaide zich niet naar hem toe maar bleef met zijn rug voor zich uit kijken. "Het gewoonlijke dus..." mompelde hij. Hij draaide zich om en liep de shuttle na de andere twee dames in. En toen hij binnen kwam zag hij dat die twee al naast elkaar zaten. Mitsu liep langs de twee en legde ondertussen kort zijn hand in het voorbijgaan op Nina's schouder om aan te geven dat hij zijn best ging doen en liep toen weer verder. Ergens achterin vond hij zijn plekje bij het raam om er uit te staren.

De vegetatieve omgeving werd al snel groter en kwam dichterbij. Mitsu glimlachte kort toen hij weer de bekende omgeving zag van toen hij vertrok. Hij stond na Norwood direct op om zijn weg naar buiten te maken. Rustig bleef hij buiten wachten op mogelijke istructies die hij zou krijgen. Mitsu zijn ogen gingen naar Savador die ook naar buiten kwam en wende zijn blik toen af. Hij merkte ineens een kusje op zijn wang en zijn blik ging naar Nina. Een glimlach kwam op zijn gezicht. Hij gaf haar een kus terug op haar mond en glimlachte. "Zal het proberen..." sprak hij. Hij keek op toen Savador het woord nam. Zijn blik schoot naar Norwood, dat betekende dat hij alleen fietste? Kon hij niet naast iemand bekends fietsen? Hij hoopte vurig dat Norwood hier op in zou gaan. Hij vond het maar wat gezellig om met andere klassen interactie te hebben. Was dat niet de bedoeling van dit uitje? Was het weer klas bij klas....? Was het weer zo gesorteerd? Mitsu keek naar Azure die inmiddels ook uit de shuttle kwam. Keek haar even als een hupeloze puppy aan om zijn blik daarna af te wenden naar de bossen die verder op voor hun uit strekte.

(Zo nu even afwassen kom ik dadelijk terug!)

Noah luisterde braaf maar naar Norwood zonder zich te ontfermen over het verdere drama op het lanceringsplatform. Hij besloot om er gewoon niet op te letten. Hij wou van het reisje genieten, niet van hun roddels. Opeens werd hij bij zijn arm vastgepakt en meegesleurd naar de shuttle door Gwen. Hij glimlachte vrolijk en liep met Gwen mee, ookal liet ze hem daarna los. Hij vond haar aardig en zo was hij in ieder geval niet alleen. Hij vond de anderen ook wel aardig maar hij wist dat ze liever met elkaar zouden omgaan dan met een vreemdeling. Toen hij de shuttle in ging, ging hij naast Gwen zitten. Gewoon omdat hij dat wou en voor de gezelschap. De shuttle steeg op. De tijd vloog letterlijk voorbij, want ze waren al bij Gren voor Noah het wist.

Hij stond op toen ze waren geland en volgde Gwen naar buiten. Hij kneep zijn ogen even dicht door het felle zonlicht maar al vlug waren ze weer open en namen de omgeving in zich op. Zijn mond viel haast open van verwondering. Het was nog mooier dan hij verwacht had. 'Het is hier zo mooi.' fluisterde Noah door Savador's preek heen en glimlachte vrolijk. Savador zag er trouwens heel charmant uit, in zijn nette zwarte kleding met het knalgele hesje dat haast pijn deed aan Noah's ogen toen hij er naar keek. 'Met jou fietsen?' vroeg hij toen Savador klaar was en keek met een vragende blik naar Gwen. Hij hoopte dat ze samen konden fietsen, anders moest hij alleen en dat had hij liever niet.

'Het is hier zo mooi.' zei Noah vrolijk. Hij was naast haar komen staan en keek verwonderd om zich heen. Ze draaide met gestrekte armen een rondje en keek hem daarna vrolijk aan. ''Ik ben blij dat je het ook mooi vindt. Gren is gewoon prachtig.'' zei ze zachtjes. Ze lachte opgewekt naar hem. Ze was nog nooit op andere planeten dan Gren geweest, maar voor haar was dit gewoon de beste omgeving. Ze hield van de sfeer en de miljoenen planten die er groeiden. Gwen wilde graag alle planeten een keer bezoeken, maar wist al zeker dat ze het meeste van Gren hield. Ze voelde zich volkomen vredig en tot rust gekomen. Savador was klaar met zijn strenge strafmaatregelen aankondigen en stond met boze blik alle leerlingen aan te kijken. Zijn verschijning was nogal lachwekkend en Gwen kon hem op de een of andere manier niet serieus nemen met dat gele jasje. 'Met jou fietsen?' vroeg Noah aan haar en een grote lach verscheen op haar gezicht.
''Natuurlijk, graag! Ik dacht dat je het nooit zou vragen'' zei ze grinnikend. Ze was blij dat ze nu een fietsmaatje had en nog een aardige ook. Ze was bang geweest dat ze helemaal alleen zou moeten fietsen, aangezien ze niet echt iemand kende in haar mentorklas. En nu zag het er naar uit dat ze een nieuwe vriend had gemaakt.

Norwood luisterde naar de man die tegen hem sprak en glimlachte toen. Norwood wilde na het gesprek met terug naar de rest lopen toen hij zag dat Azure ineens naast hem stond. Hij glimlachte vriendelijk. "Zeg het eens..." sprak hij toen ze hem aansprak met Master. Toen ze begon over haar moeder werd zijn blik anders. Hij glimlachte niet meer en keek haar serieus aan. "Ik heb het inderdaad gehoord..." sprak hij kalm en knikte. "Ik geef je toestemming om naast je broer te fietsen. Dit is iets wat belangrijker is dan Savador's zogenoemde orde...." sprak hij kalm. Hij had Savador's woorden ongetwijfeld gehoord en wilde hem er nog op aanspreken. Norwood liep kalm naar de rest van de groep en keek Savador aan. "Mogen de leerlingen echt niet fietsen met degene waar ze mee willen fietsen? Ongeacht de klassenindeling. Ik vind dat ze wel een beetje mogen 'socializen' tijdens dit tochtje..." sprak hij kalm. "De orde blijft toch wel bewaard. Ik denk dat als je het beestje opsluit dat het alleen maar wilder wordt, Savador..." sprak hij. Het is alleen maar leuker wanneer je het niet mag en de kans dat ze het deden werd dan alleen maar groter. Savador mocht nog zo streng zijn. "Ik heb Azure, mijn mentorleerling. Toestemming gegeven om naast haar broer, Mitsu, te fietsen. Dus ik verwacht dat je daar rekening mee houdt..." sprak hij kalm tegen Savador. Zo zou Azure tenmintse niet de fury van Savador over zich heen krijgen. Zwijgzaam klapte Norwood nogmaals in zijn handen om de aandacht te krijgen. "Als iedereen de shuttle uit is en klaar voor vertrek mogen jullie je fiets pakken en klaar gaan staan..." sprak hij kalm en glimlachte.

'Gezellig, hé.' Die blauwharige duivel noemde het 'gezellig'. Vanzelfsprekend, want Wren was vandaag heus niet op komen dagen om braafjes aan de tocht mee te doen omdat ze het zo gezellig vond. Dat hield heel iets anders in. Nors bleven zijn slangachtige ogen even op haar rusten. 'Nou, inderdaad, vind u het daarom niet bewonderenswaardig dat wij er wel zijn,' natuurlijk moest Nina er ook nog even snel een schepje bovenop doen. Zijn blik ging van de één naar de ander met een zichtbare droevenis alsof hij nu al teleurgesteld in ze was. Niet veel later voegde Mineko zich ook bij het kleinschalige groepje van zijn klas om zich niet snel daarna te verontschuldigen voor de plotselinge hoestbui waarin hij losbarstte. Savador richtte zich wat op, plaatste een hand tegen zijn heup en nam een nieuwe ademteug om nog iets aan zijn preek toe te voegen. De bittere striktheid die hem zo gehaat maakte voelde hij langzaam wegebben toen er zich in zijn binnenste een ander onfijn gevoel ontplooide. Hij had zich al half van de weinige mentorleerlingen die vandaag zijn klas moesten opvullen weggedraaid, maar hij zag het. Ze lachten. Wren lachte, hij merkte hoe Nina het ook moest binnenhouden. En het waren er nog meer, veel meer. Dat wist hij gewoon. Hij werd niet serieus genomen - al deed hij er nog zoveel moeite voor - maar hij werd in zijn gezicht uitgelachen. Zwijgend draaide hij zich om en liep langzaam weg. Voor even weer het weerloze jongetje dat van alle kanten bespoten werd door waterpistolen waar ze juist het profijt uithaalden door zijn waterfobie, dat voor de klas werd uitgekleed, gepest en vernederd om na een nieuwe zware schooldag ook thuis de hel tot bedtijd zou moeten doorstaan. Uit! - uit dat ding. Alsof het besprenkeld was met een bijtende vloeistof die zich een weg door kleding en huid werkte rukte hij het fluoriscerende vest uit. Norwood droeg het - Katherine zou het ook moeten dragen. Het was voor de veiligheid voor de gehele groep. Waarom werd hij dan alleen belachelijk gemaakt?
Hij had zich al van de groep verwijderd om vast zijn fiets te pakken, maar hij bleef abrupt met hangend hoofd stil staan toen een stem hem aansprak die hij normaal zo verschrikkelijk haatte. 'Mogen de leerlingen echt niet fietsen met degene waar ze mee willen fietsen? Ongeacht de klassenindeling. Ik vind dat ze wel een beetje mogen 'socializen' tijdens dit tochtje.' Savador zweeg. Met het hesje in zijn handen bleef hij naar de grond staren, zijn gelaat niet zichtbaar door de hangende sluike lokken langs zijn bleke gezicht. 'De orde blijft toch wel bewaard. Ik denk dat als je het beestje opsluit dat het alleen maar wilder wordt, Savador. Ik heb Azure, mijn mentorleerling. Toestemming gegeven om naast haar broer, Mitsu, te fietsen. Dus ik verwacht dat je daar rekening mee houdt...' De laatste zinnen ontgingen hem. Zijn aandacht bleef gebonden aan hoe hij weer werd aangesproken op zijn manier van doen. Dat ging altijd op dezelfde, verwijtende manier. Langzaam richtte hij zijn hoofd op om Norwood aan te kijken, zijn slangachtige ogen die zijn rivaal tussen zijn lokken door aanstaarden stonden dof. Nergens was de intieme haat te bekennen die normaal automatisch opspeelde wanneer hij ook maar een wazige glimp van Norwood opving. Het was nu gevuld met een treurnis die hij niet tegen kon gaan, wat hij er ook tegen probeerde. En het liet hem ongewild eenzaam en ongeliefd ogen. Gauw wendde hij zich weer van hem af, sloeg zijn ogen neer om niet opnieuw zijn emoties zo naïef bloot te stellen. Dat was ongepast op zijn wijze van leven, en vooral tegenover iemand als Norwood. Maar zijn zachte stem droeg dezelfde ondertoon van gebrokenheid. 'Doe wat je niet laten kunt.'
Traag liep hij verder, niet meer op of om kijkend. Afgesloten van de wereld om zich voor nu terug te trekken in zijn eigen sombere wereldje. Hij haatte zichzelf erom, maar wat was er tegen te doen? Savador vatte zijn krakkemikkige fiets bij het stuur en zette het ding van het roestige standaard. Ver verwijderd van het groepje nam hij iets verderop in zijn eentje plaats bij de rand van een oude weg, die zich tot in de verste verte uitstrekte over het groene Grenaanse landschap. Daar haalde hij Saghenach weer tevoorschijn. Het kleine witte slangetje kroop uit zijn mouw en kronkelde langzaam om zijn duim. Haar schubben gingen bijna op tegen zijn melkwitte huid, als de perfecte schutkleur. Zachtjes streelde hij het diertje over haar kop en keek met een nauwelijks zichtbare glimlach op haar neer. Slangen waren toch zoveel beter gezelschap dan mensen. Zij waren er altijd voor hem.

Een zweem van medelijden ging door haar ogen heen, maar verdween al snel toen Mitsu zei dat het wel goed zou komen. Met een glimlach om haar lippen keek ze de jongen na toen deze terug bij de twee meisjes ging staan en wende zich tot Norwood toen hij begon te spreken. Alle woorden die gezegd werden probeerde ze zo goed mogelijk te onthouden en ze stapte na de leerlingen en voor Savador in de shuttle. Nieuwsgierig keek ze uit het raam en kon na een tijdje de grenaanse ladingsbaan onderscheiden. De jonge vrouw stapte als een van de eerste uit en trok het hesje over haar blouse aan. Even luisterde ze naar Savadors woorden, maar vond eigenlijk niet dat Mitsu als enige van haar klas alleen zou moeten rijden en ze wilde er net iets van zeggen toen Norwood hem voor was. Katherine hieldhaar hoofd even scheef bij Savadors antwoord en keek Norwood vragend aan. Ze had de toon in Savadors ogen gezien en vroeg zich af wat er juist aan de hand was. Haar groene ogen bleven Savador volgen toen hij zijn fiets pakte en in zijn eentje aan de rand van de weg.

Ze had alles op een afstandje gevolgd. Ze had wel door dat er wat personen waren die master Savador echt niet mochten. Zij zou zich er in ieder geval niet in gaan mengen, dat was ze zeker niet van plan. Er kwam ook niemand naar haar toe, dus stond ze een beetje afzijdig van de rest te wachten totdat ze de shuttle in mochten. Ze ging zich niet mengen in drama’s en ze wist ook niet meer zeker of het wel zo’n slim plan was geweest om mee te gaan, maar ze kon nou niet meer terug. Nu moest ze wel, al had ze niet het idee dat het heel gezellig voor haar zou worden. Niemand bemoeide zich met haar, wat eigenlijk ook wel logisch was want zij bemoeide zich ook niet met de rest. Ze keek naar master Norwood die aankondigde dat ze de shuttle in mochten. Ze ging de shuttle in en nam ergens plaats waar niemand zat, daarna staarde ze de hele weg uit het raampje. Er verscheen wel een klein glimlachje om haar lippen toen ze Gren zag. Ze was er nog nooit geweest, eigenlijk was ze nooit ergens geweest. Het zag er zo mooi uit, wat ze wel kon zien toen de landing ingezet werd. Een natuurrijk eiland. Ze wist dat ze ook wel in haar eentje van het eiland zou kunnen genieten. Ze stond op en liep de shuttle weer uit het eiland op, toen deze geland was. Ze keek met grote ogen om haar heen. Het was echt veel mooier dan dat ze gedacht had. Ze had simpelweg niet zoveel natuur verwacht. Ze trok zich verder niks van de woorden van Savador aan. Hij deed bijna vijandig tegen de rest, maar ze wist niet goed wat ze daar van moest denken. Of hij altijd zo was, of dat hij dat alleen maar deed om afstand van iedereen te kunnen houden. Nadat hij gezegd had dat ze per klas zouden fietsen en Norwood blijkbaar iets anders in zijn hoofd had. Ze volgde het gesprek zonder problemen, ze wou niet afluisteren. Alleen de wind bracht de woorden moeiteloos mee en ze kon de woorden moeilijk negeren. Ze liep naar achter om een fiets te halen. Er stonden er behoorlijk wat, dus koos ze er maar gewoon eentje uit. Ze liep weer terug naar de anderen en keek de groep nog een keer rond. Iedereen kletste met elkaar en ze zuchtte even zacht. Toen haalde ze haar schouders op, ach ja daardoor zou ze haar dag niet laten verpesten.
Ze keek even verrast toen ze doorkreeg dat Savador opeens weg was, ze zag hem een eindje van de rest staan. Ze aarzelende een tijdje terwijl ze iets wits uit zijn mouw zag kruipen, ze kon wel raden wat het was. Toch liep ze met haar fiets in zijn richting en keek even naar het slangetje die bijna gecamoufleerd was. Ze keek master Savador even aan en toen weer naar het slangetje. Ze wist niet of hij het wel zo leuk vond dat ze achter hem aangekomen was, maar eigenlijk kon haar dat ook niet zo veel schelen. Ze merkte het vanzelf als hij haar zou wegsturen. “wat voor slang is het?” vroeg ze toen. Er lag een nieuwsgierige blik in haar grijze ogen. Ze keek van de slang weer naar Savador en bleef hem dit keer aankijken. “Als ik stoor moet je het zeggen hoor, dan ga ik weer.” Vervolgde ze toen. Hij was vast niet voor niks van een eindje van de groep weggelopen, al zou zij proberen hem juist niet te kwetsen of boos te maken. Zo was ze nou eenmaal niet, daarbij had ze ook veel aan het gesprek met hem gehad.

De hele tijd, dat ze heeft staan wachten stond ze alleen. En nee ze vond het geen probleem. In tegendeel. Ze vond het ergens wel fijn. Ze kon dan eventjes nadenken over dingetjes. En bedenken waarom ze hier eigenlijk heen gekomen was. Of ze spijt had van het idee dat ze hier eigenlijk stond. En of ze wel de conditie had om een hele fietstocht te kunnen fietsen. Daar zou ze zichzelf waarschijnlijk helemaal doorheen moeten slepen, Fietsen was niet haar ding. Ze hield er niet van. Ze ging veel liever lopen. Waarom kon ze niet gewoon lopend achter de rest aan. Dan kon ze nog wat langer genieten van de natuur op Gren. En misschien zag ze dingen die ze voorheen nooit gezien had. Een grijns onthulde haar gezicht. Er werd gezegd dat iedereen in de shuttles moesten zitten. Oké dan maar.
Rustig liep ze naar een van de shuttles toe. Ze zat gelukkig niet alleen in de shuttle. Eerder was er een wit harig meisje gaan zitten. Voorzichtig ging ze tegenover haar zitten en probeerde haar blik te ontwijken. Haar ogen waren gericht op het raampje, ze kon nu nog terug. Nou ze terug gaan? Nee dat kon ze niet maken. Wanneer de motoren begonnen te starten, en de shuttle opsteeg hield ze stevig de leuning vast. Ze gingen omhoog. Op weg naar Gren. Ze kwamen langs vele planeten en kwamen al snel Gren tegen. Het leek wel een groene bol. Geweldig mooi. Even glimlachte ze breed. ‘Mooi hé,’ zei ze zonder erbij na te denken dat er nog een ander meisje zat. Met haar vinger draaide ze om een roze pluk haar terwijl ze met haar andere hand tegen het raampje aantikte.
Al snel landde ze. De deuren gingen open. Snel liep ze naar buiten. De geweldige geur van frisse bomen en de natuur was overdonderend. Dit had ze niet verwacht om te zien. Ze was er nog nooit geweest en dit overtrof haar mooiste dromen over Gren. Overal waren bomen planten en bloemen. Het was gewoon niet te geloven. Rustig kreeg ze een fiets aangeboden. Nam die aan en liep er een stukje verder mee weg. Zodat de andere er ook nog langs konden. Zover als haar ogen konden zien was er niets anders dan natuur en groen. Prachtig natuurlijk. Maar goed dat ze net niet was weggegaan. Dit had ze voor geen goud willen missen. Wie wel? Al snel werd het veldje gevuld met andere kinderen en fietsen. Een glimlach bedekte haar gezicht weer. En weer stond ze een beetje afwezig erbij. Da maakte niet uit. Ze had het naar haar zin. En in haar rugzakje had ze alles wat nodig was om te kunnen overleven.

Nadat Savador klaar was met zijn preek kwam iedereen in beweging. Langzaam zette ook Mineko zich in beweging richting de uitgestalde fietsen. Hij bekeek er een nauwkeurig en trok hem toen voorzichtig uit de kluwen. Hij probeerde zich een weg door alle andere fietsen te manoeuvreren, maar hoorde toen een zacht geluid van metaal tegen metaal. Verschrikt keek hij om en zag wat er was gebeurd. Hij was per ongeluk tegen een andere fiets aangestoten en die wankelde nu en begon om te vallen. Snel gebruikte hij wat van zijn luchtmagie om te voorkomen dat de fiets nog verder om zou vallen en zette zijn eigen uitgekozen fiets op de standaard. Vlug snelde hij naar de schuin in de lucht zwevende fiets toe en zorgvuldig plaatste hij die weer rechtop. Hij bloosde en keek beschaamd om zich heen. Waarom kon hij niet gewoon normaal doen en niet opvallen.
Met zijn fiets in zijn hand ging hij op het veld staan wachten tot ze zouden vertrekken. Hij haalde een mueslireep uit zijn tas en begon er kleine hapjes van te nemen. Misschien zou dat hem wat energie geven en dat kon hij wel gebruiken voor de fietstocht. Hij hield van fietsen en had ook een aardig goede conditie, maar hij had vannacht niet kunnen slapen. het was ook duidelijk aan hem te zien, onder zijn ogen zaten donkere wallen en zijn gezicht was nog bleker dan normaal. Hij genoot van de rust die hij voelde door de sfeer die er op Gren hing en genoot van de zonnestralen die over zijn gezicht gleden en hem verwarmden.

- Heel erg bedankt voor de mensen die zo genegen waren te posten n__n
Het is om het topic op gang te houden, thus please do so

Hier op het punt van de oud geplaveide weg die links achter een heuvel verdween en zich vooruit als een kronkelende slang over hobbels en flauwe bochten strekte, stak een zwak briesje op. De koude herfstlucht liet Savadors lange zwarte lokken sluik golven om zijn neergehangen hoofd. De oude fiets hield hij aan een hand, maar zijn andere moest vrij blijven voor Saghenach. Het kleine witte slangetje had zich als een armband om zijn pols gewikkeld en had haar kopje doodstil op de muis van zijn hand gelegd. Hij keek er glimlachend naar, al was die glimlach enkel te zien als je dichtbij genoeg stond. Een bredere glimlach opzetten, daar voelde hij niet veel voor. Ze zouden hem een vreemde man vinden die als het ware alleen ontdooide tegenover zijn slangetjes, en dat zou weer een nieuwe aanleg zijn voor de tirannen onder de leerlingen om ronduit over hem te staan roddelen. Misschien was het beter om zich vandaag wat meer teruggetrokken te houden, dan was er ook geen aanleiding voor meer haat. Al zou het lastig worden om een maskertje op te zetten. Dat was niet zijn aard. Novanen konden dat, Grenanen misschien, maar Shadranen; die hadden meestal met hun verdomde trots te kampen. Vooral als ze volbloed waren, zoals hij. Maar wat voor verschil zou het eigenlijk maken? Of hij nu opeens opvallend vriendelijk ging doen of zich opstelde als de humorloze zak die hij altijd al was geweest in de ogen van leerlingen; gehaat bleef hij toch wel.
Hij was zo in zijn malende gedachten verzonken terwijl hij leeg naar Saghenach bleef staren, dat hij niet merkte hoe iemand hem naderde. Zijn ene hand gleed onder de andere door om Saghenach eindeloos over zijn vingers door te laten glijden toen ze uiteindelijk weer in beweging kwam. 'Wat voor slang is het?' Ietwat geschrokken van die plotselinge vraag zo dichtbij keek Savador op en draaide zijn hoofd met een ruk opzij. Met een norse frons staarde hij even op de leerling neer die zich zo dicht bij hem in de buurt waagde. Esmira. Dat meisje dat nooit eerder in een groep met medeleerlingen was geplaatst, en tevens een meisje dat hij voor de verandering en voor zichzelf niet meteen bij de rest van de haters had ingedeeld. 'Als ik stoor moet je het zeggen hoor, dan ga ik weer.' Zijn slangachtige ogen keken haar een tijdlang kil aan, maar zijn blik leek zich een moment later iets te verzachten. De handeling van het wisselen van zijn handen om Saghenach steeds op te vangen verlangzaamde alsof hij liever niet had dat ze zag hoe hij bezig met het slangetje was. Terwijl hij het deed had hij zijn blik weer neergeslagen op de slang. Saghenach bleef nu doodstil liggen. Blijkbaar merkte ze de onwennige aanwezigheid op van een onbekende. 'Je spreekt me met 'u' aan,' was het eerste, ietwat stroeve antwoord van zijn kant. Niet zo streng als normaal. Er zat meer terughoudendheid in dan strengheid. Zwijgend bleef hij nog een paar minuten doorgaan met het langzaam afwisselen van zijn handen, zijn aandacht volledig gericht op Saghenach alsof Esmira er niet eens was. Zijn smalle lippen persten zich lichtjes op elkaar. Normaal contact met leerlingen was hij niet gewend. Wie van hen nam nu zelf het initiatief om gewoon een praatje met hem te maken, ondanks zijn botte gedrag? Op Ephony na vrijwel niemand. De haat was een te sterk element die daarbij in de weg zat. Maar wanneer het op interesse in slangen aankwam voelde hij zich helemaal in zijn sas. Medeliefhebbers zag hij graag. En misschien was Esmira dan niet zozeer een slangenfanaat; ze toonde op z'n minst interesse. Vanuit zijn ooghoeken wierp Savador het zilverharige meisje een vlugge voorzichtige blik toe en zag dat haar aandacht nog steeds op hem gericht was, ter afwachting van haar eerdere vraag. Zijn blik schoot weer terug, en een kleine ademteug verliet zijn lippen toen hij zijn mond half open deed. 'Dit is een albino van Noord-Cassia. Haar soort leeft voornamelijk op de toendra daar,' vertelde Savador zonder oogcontact te maken. Saghenach had zich om zijn duim gewikkeld. Zijn mondhoeken krulden er tot een lichte glimlach van om, die hij enige tijd later ook aan Esmira durfde te tonen. 'Hier.' Als een gebaar van toegeving bracht hij langzaam zijn hand dichterbij en hield die voor Esmira's borst stil om haar de gelegenheid te geven Saghenach te mogen aaien.

Ze keek master Savador rustig aan toen hij zich met een ruk naar haar omdraaide. Hij had blijkbaar niet doorgehad, dat ze naar hem toegekomen was. Hij was duidelijk in gedachten geweest en druk met het slangetje. Dat maakte Esmira nieuwsgierig. Ook naar het kleine glimlachje die om zijn mond gespeeld had. Ze had die al een keer eerder gezien, maar het leek toch maar zelden bij Savador te gebeuren. Zou hij juist gehaat willen worden? Zou hij het juist fijn vinden dat er over hem gepraat werd, of gebeurde dat simpelweg bij elk schoolhoofd. Zijzelf had er geen flauw benul van. Master Savador was het eerste schoolhoofd die ze meemaakte. Hoe moest zij dan weten hoe dat allemaal in zijn werk ging? Ze trok zich in ieder geval niks van de verhalen aan en ook niet van de manier waarop hij haar aankeek, een kille blik. Ze staarde kalm terug, zoals ze had gedaan tijdens het eerste gesprek met hem. Ze had er geen last van als iemand haar zo aankeek, dat was veel vaker gebeurd. Daarbij was ze het inmiddels wel gewend hoe hij haar aankeek en toch had hij tussen zijn blikken door toch aardig tegen haar gedaan. Ze wist niet of dat bewust was geweest, of uit beleefdheid, maar het had haar verder gebracht. Ze had zich er beter door gevoeld, daardoor had ze het niet meer zo eng gevonden om de dag erna naar de les te gaan. Daar was ze hem dankbaar voor. Ze keek in haar ooghoek toe hoe hij het slangetje van zijn ene hand op zijn andere hand liet glijden, maar ze wachtte ook af totdat hij iets zou zeggen en bleef hem daarom aankijken.
Ze sloeg haar hand voor haar mond en haar ogen werden even groot toen hij haar wees op dat ze hem met u aansprak. Ze had zo naar het slangetje gekeken dat ze haar manieren vergeten was. Meteen zag ze het hoofd van haar vader weer voor zich. Ze kon er niks aan doen, dat elke keer als ze een fout maakte of ergens aan dacht wat hem kwaad kon maken ze aan hem moest denken. Hij leek haar wel te blijven achtervolgen en eigenlijk voelde dat ook zo, ook al was ze nou ver van hem vandaan . “Het spijt me meneer,” zei ze snel en verontschuldigend. “Ik versprak me,” ging ze zacht verder. Ze had zin om zichzelf te knijpen, omdat ze zo’n fout gemaakt had. Maar ze zag dat Savador al zijn aandacht alweer op het slangetje gericht had, dus hield ze haar mond verder maar. Het bleef weer een tijdje stil en ze keek naar het slangetje. Ze vond het prachtig hoe het slangetje zich bewoog, ze vond het sierlijk. Ze had eigenlijk nog nooit een slang van zo dichtbij gezien, maar ze voelde geen angst. Het was bewondering wat haar hart vulde.
Ze luisterde toen Savador uitlegde waar de slang vandaan kwam. Ze knikte even en richtte toen haar volle aandacht naar het slangetje. “Is het een hij of een zij? Hij of zij is in ieder geval prachtig,” vervolgde ze. Ze keek op naar Savador en zag hoe hij glimlachte. 'Hier.' Ze keek hem verrast aan toen hij het slangetje naar haar toe bewoog, dat had ze dus echt niet verwacht. Ze pakte snel de fiets over in haar andere hand en stak haar hand voorzichtig uit. Heel zachtjes aaide ze het slangetje over zijn kop. Toen trok ze haar hand terug en glimlachte voorzichtig. “Ik heb nog nooit een slang geaaid,” zei ze zacht. “Bedankt,” vervolgde ze nog steeds glimlachend. Ze vond het een heel gebaar dat ze de slang had mogen aaien en ze wou dat dat ook duidelijk voor master Savador was.

- Sorry voor de late reactie :c -

Wren keek niet echt geïnteresseerd; eigenlijk keek ze zoals altijd. Dit was het deel van fietstochtjes die ze haatte; het fietsen. Er was niets aan, alleen dan dat Nina erbij was maar dan hield het ook weer een eind op. En Savador, natuurlijk, maar een ander kind was slijmerig bij hem gaan staan om met hem te praten. Hij praatte zelfs terug zonder zijn stem te verheffen. Zozo. Wel jammer dat hij dat vestje uitgedaan had, maar aan de andere kant ook wel weer beter voor haar lachspieren. Die zouden het anders nooit overleefd hebben! Telkens zo'n hobbelende, gele gestalte voor haar. Nee, bedankt. Ze ging bij de gammele fiets staan en begon ook maar te wachten, netjes in het midden van de groep. Wanneer zou er een stop komen? Want op de fiets ging ze nog maar niet meteen Savador pesten. Dan zou hij waarschijnlijk spontaan zijn Vuurmagie gebruiken om haar banden aan de weg vast te laten smelten. Noh, dat meende je niet! Geweldig! Wrens ogen begonnen te glimmen, haar aandacht was bij alles behalve de reisleiders. Ze had een fietsbel! Zo'n lekkere ouderwetse met zo'n hard kleregeluid waar je je in eerste instantie dood van schrok en de rest van de tijd aan irriteerde. Hmm, dat kon nog wel eens een wapen worden dat ze kon gebruiken in de strijd voor de irritatie. Niet dat ze veel moeite zou hoeven doen om die te winnen; enkel haar hoofd laten zien was tegenwoordig al genoeg. Zelfs die sociale binding had niets geholpen; Savador en zij hadden al totaal de pest aan elkaar, geen leerling-leraar-relatietherapie die daar meer wat aan kon veranderen. Het witharige meisje bleef maar slijmen. Aangezien Wren vlak achter hen stond hoorde ze half de conversatie over het glibberige, vieze beest dat Savador nu aan Esmira gaf. Kom op zeg. Was Ephony er niet, kwam er dus wel vervanging. Ze rolde even met haar ogen en ging afwezig met haar vingers naar de fietsbel. Ze omsloot het ding, voelde even waar het uitsteekseltje zat dat ze irritatie kon triggeren. Wren begon nu haar tas vast te maken op de fiets, omdat ze niet wilde dat het ding eraf zou vallen. Waarom moest ze altijd wachten met pesten? Maar ja.. timing was alles. Nu kon ze nog op de shuttle naar huis gezet worden, straks desnoods in de greppel achtergelaten worden. Nou ja, hier had die gast tenminste geen ijswater en kon hij Nina ook niets doen. Mitsu was er ook bij. Waar was Nina trouwens? Wren keek even om zich heen, kijken of Nina ook een fietsbel had en eens zien hoeveel ze nog konden fluisteren en Savador laten geloven dat het ook allemaal over hem ging. Echt niet, dus. Arrogante zak. Wren had heus wel meer om over te praten dan alleen over hem! Haar gedachten waren zo erg afgedwaald dat ze haar tas spontaan liet vallen; het ding kwam met een doffe klap op de grond en de inhoud verspreidde zich over de grond. Niet dat er erg veel in zat. Geen moordwapens, vergiften of andere dingen waarmee je arme leraren mee kon vermoorden. Behalve als een mueslireep als hoogstgevaarlijk geclassificeerd werd, dan wel. Mopperend begon Wren alles weer bij elkaar te rapen, moest zelfs in de buurt van die vieze slang komen om haar spiegeltje terug te krijgen. Damnit, waarom lag het zo ver weg? Ze nam de moeite niet om even iets te zeggen, lachte alleen maar even naar Savador en het meisje voor ze een beetje tegen de fiets duwde en eindelijk bij haar spiegeltje kon. Ze pakte nog wat op en liep nog steeds zonder een woord te zeggen terug. Nog steeds even beleefd, nog steeds even klein. Als ze langer geweest was had ze tenminste fatsoenlijk bij haar spullen gekund. Jeez. Wat duurde dit lang. 'Meneer,' zei ze op een iets hoger dan nodig en dus zeurderig toontje. 'Wanneer vertrekken we?'

Terwijl Nina nog even bij Mitsu stond was Wren al op weg geweest naar haar fiets toe. "Kom je gezellig een beetje in de buurt fietsen. Jou mentrix fietst achter Brombeer aan." Nina had haar handen even om zijn net geslagen. "En als er iets is.. Je kan me zo vinden. Ik fiets in de buurt van de fluoriserende chagrijn, naast een blauwharig koppie." Nina grinnikte even en keek om naar Wren, die al stond te wachten. Haar oog viel op Savador zónder hesje aan. "He, potver. Nu kan ik geen opmerkingen meer maken." Nina gaf Mitsu een kus. "Ik zie je straks weer!" Waarna ze hem een afscheidskus gaf en richting de tig fietsen liep. Ze zuchtte even. Hoe dichter ze bij de fietsen kwam, hoe meer tegenzin er in haar borrelde. Een ding was zeker. Ze had er nu al helemaal geen zin in. Hoe leuk het eerst ook leek, zo graag verlangde ze nu naar haar bed. Het was het perfecte dagje geweest om lekker lang in haar bed te blijven liggen, maar dat zat er nu niet bij. En Savador maakte haar humeur ook niet beter. Moment verpester. Waarom moest hij nu dat gele vestje uit trekken. Het stond hem zo leuk. Uiteindelijk koos Nina voor een fiets die er comfortabel uit zag, en zo zagen ze er allemaal niet uit. Alles behalve comfortabel. Gammele bakkies waren het. Uiteindelijk koos Nina er een. Wandelde verder naar Wren die al netjes stond te wachten. Een tring van haar bel liet Wren haar tas vallen. Nina grinnikte bij het zien. "Oh oh Wren toch, Nog niet helemaal wakker? Of was je aan het dagdromen over een of andere knappe jongen wat je nog niet aan mij hebt verteld?" Grijnsde Nina terwijl ze het een en ander van de grond raapte en aan Wren gaf. Ze keek even naar Wren die met moeite in de buurt van Savador haar spiegeltje probeerde te pakken. Gevolgd door een zeurderige vraag of we eindelijk een keer gingen vertrekken. Nina grinnikte even. Goh, nu ze zo weer bij Wren stond kreeg ze er alweer iets meer zin in.

-- (-_-')
wat een flopper