Kwaad sjokte Tristan weg van het lanceringplatform. Alles was voor niets geweest. Hij was nu echt alles kwijt. Zijn vader en zijn erfenis. Dat mens had expres de verkeerde datum in de brief gezet. Met veel moeite was hij op Shadra terecht gekomen. Meteen nadat hij de mappen had afgeleverd op de goede plek was hij naar de plek gegaan waar zijn vader zou gaan trouwen. 2 uur lang heeft hij daar zitten wachten. Vervolgens is hij naar zijn huis gegaan. Zijn vader had opengedaan, verrast door zijn plotselinge aankomst. Dat mens was in de keuken, op ZIJN plek. Er stonden nu nog maar 2 stoelen, een voor haar en een voor zijn vader. ‘Ooh, wat afschuwelijk. Heb ik per ongeluk de verkeerde datum opgeschreven. We zijn gisteren al getrouwd.’ glimlachte ze naar hem. Toen knapte er iets in hem. Tristan wist dat ze dat expres had gedaan. Alle woede van de afgelopen maanden kwam in hem los, gedumpt worden op de academy, zijn oog en vader en erfenis verliezen, die beledigingen van Savador incasseren,postbode spelen. Dit was de druppel die de emmer deed overlopen. Hij had het mens aangevlogen en haar een paar rake klappen gegeven. Bloed stroomde over haar gezicht heen. Meer had hij haar niet kunnen aandoen omdat zijn vader hem vastgreep, in een kamer gooide en de deur op slot draaide. Zijn vader was veel sterker geweest, een goede conditie had die altijd belangrijk gevonden. Pas uren later, toen hij eindelijk een beetje was gekalmeerd en de kamer opnieuw had ingericht, was de deur weer van het slot gedraaid. Dat mens had hij niet meer gezien. Zijn vader had hem een brief voor Savador in zijn handen geduwd en hem de deur uitgejaagd.

Nu was hij weer terug bij de academy. Kwaad, alles was voor niets geweest. Zijn leven was over. Tristan liep snel door naar het kantoor. Zijn vader eiste dat hij een brief terug zou krijgen als bevestiging dat Savador de brief had ontvangen. In tegenstelling tot de mappen had Tristan deze brief wel opengemaakt, hij vond dat hij het recht ertoe had. Het was een behoorlijke kwade brief. Zijn vader had geschreven dat hij zijn zoon op de stoep aantrof met één oog minder en dat Tristan zonder enige reden zijn stiefmoeder had aangevallen, als een agressief wild beest. Hij eiste een verklaring hiervoor. Tristan moest zich ervan weerhouden op de brief niet te verscheuren. Hij was inmiddels weer bij de enorme houten deur aangekomen. Woest bonkte hij erop, dit keer gooide hij de deur niet open. Het liefst had hij gehad dat de hoofdmeester er helemaal niet was. Tristan deed een paar stappen naar achteren en hing tegen een muur aan. Ergens in de verte hoorde hij voetstappen dichterbij komen.

(Ayu+Savador)

Wezenloos onderuitgezakt zat Savador in zijn bureaustoel. Zijn sluike lokken hingen futloos en vettig langs zijn gezicht naar beneden, onder zijn ogen waren diepe donkere wallen zichtbaar en zijn blik stond dof en lusteloos. Zijn afwezige slangachtige ogen waren roerloos gevestigd op een foto die hij in een hand hield. Op het oppervlakte van het glazen plaatje waar de foto mee was bedekt tegen vuil en stof waren gevallen tranen zichtbaar, die de levendige blauwe ogen van Diva die erop afgebeeld stond lieten vervagen. Het was nu al een paar dagen geleden sinds hij gehoord had dat ze was overleden, maar hij was ontroostbaar geweest. Vanaf dat moment hield hij zich als een kluizenaar verborgen op zijn kantoor, met af en toe één van zijn kinderen op schoot, maar vooral zinloos liggend op de vloer met een lege fles wijn naast zich of zittend tegen de muur met zijn hoofd in zijn nek. Hij had niets meer voor haar kunnen doen. Ze was vertrokken en gestorven op een andere planeet, misschien juist op een moment dat hij een nummertje maakte met een andere vrouw of zich volzoop met alcoholische dranken. Hij zou er niet van op kijken. Het voelde hoe dan ook alsof het toch allemaal geen zin meer had nu zij er niet meer was. Binnenkort kon hij met dat vervelende mens van een Uda gaan trouwen omdat zij dat zo graag wilde. Dan werd zijn verdere leven helemaal vergald. Maar wat maakte het ook uit? Het was niet zo dat het alleen nog beter kon worden.
Hij hief loom een arm op en veegde slapjes zijn ingevallen wangen droog toen er nogal agressief op de deur werd gebonkt. Bij Medusa! Waarom moesten ze hem altijd storen wanneer hij er het minst naar stond?! Hij tolereerde het allerminst dat het op zo'n ongeduldige manier gebeurde, de brutaliteit. 'DOE VERDOMME RUSTIG AAN!' sneerde hij kwaad. Met zijn heldere denkvermogen beschaduwd door zijn rouw en de werking van de alcohol in de wijn greep Savador naar een lege wijnfles en slingerde deze naar de deur, waarna het tegen het hout kapot sprong in duizenden scherven. De vloer werd ermee bezaaid als kleine fonkelende kristallen, maar hij gaf er echt helemaal niks om op het moment. Aangebrand sloeg hij de zoveelste opengetrokken wijnfles van vandaag achterover. Hij had nauwelijks de fut of de kracht om de fles omhoog te houden, laat staan om te slikken. Een klein straaltje wijn sijpelde als bloed langs zijn mondhoek over zijn kin omlaag toen hij zijn hoofd vervolgens weer liet hangen. Savador liet zich schuin in zijn stoel hangen, met zijn hoofd tegen de rugleuning en hand arm met de wijnfles slap hangend over de armleuning. Er was weinig waar hij nu nog om kon schelen. Het enige waar hij naar verlangde was om zijn Diva terug te hebben, dat was alles wat hij wilde.

'DOE VERDOMME RUSTIG AAN!' klonk het van achter de deur vandaan. Bijna meteen daarna klonk er het gerinkel van een stuk glas dat kapot werd gesmeten, kleine stukje kristalachtig glas schoten onder de deur door. Tristan beschouwde het als een ’Binnen’ en liep naar de deur open. Met een zachte duw ging de deur open, de grote stukken glas probeerde Tristan zo goed als kwaad te ontwijken. Een muur van alcohol kwam zijn kant op. Het glas op de grond kwam van een kapot geslagen wijnfles, er was nog maar weinig van over. De hoofdmeester had nog een gedeeltelijk volle fles vast in zijn arm. Een rood straaltje vocht liep langs zijn mondhoek naar zijn hals. Zijn ouders hadden ook allebei gedronken, al waren die nog nooit bezopen geweest. Dat mens daarin tegen wel, die was een aantal keer lallend thuis gekomen. En zijn vader daarin meegesleept. Die begon ook steeds meer belangstelling voor het spul te krijgen. In plaats van af en toe een glaasje stond er toen elke avond een fles wijn op tafel die diezelfde avond ook nog leeg ging. Wat hem betreft konden die twee zich dood drinken, hij had niets meer, geen erfenis en geen familie. Het enige wat hij nog van ze zou horen,als ze überhaupt nog iets van hun lieten horen, was dat ze weer op een leuke vakantie waren geweest of weer iets duurs van ZIJN geld hadden gekocht. Terwijl hij hier gevangen zat, tot zijn examen. Daarna zou hij alles zelf moeten opbouwen vanaf de grond, zonder geld, zonder familie en zonder huis.

‘Ik heb de mappen naar Shadra gebracht’ deelde Tristan kortaf mee. Vervolgens smeet hij kwaad de brief van zijn vader op het bureau neer. De achterkant lag boven, het rode zegel was verbroken. Tristan betwijfelde het of Master Savador wel nuchter genoeg was om de brief überhaupt uit de envelop te halen, laat staan de brief te lezen. De inhoud van de brief stond in zijn geheugen gegrift. Het begon met de gebruikelijke beleefdheid normen van een brief maar daarna ontplofte zijn vader in tirade. Hoe zijn zoon een oog was kwijt geraakt in de paar weken op school, waarom hij was veranderd in een monster zonder enige respect voor iemand en wat hij in godsnaam van het school terrein deed zonder zijn ouderlijke toestemming. Bovendien eiste zijn vader een antwoord op deze brief, en wel binnen 14 dagen. Vervolgens nog een paar vriendelijk groeten, een afsluiting en een handtekening.

(ayu komt waarschijnlijk niet)

Dof sloeg hij zijn ogen op toen de deur openzwaaide en - wie had hij anders ook kunnen verwachten - het akelige joch van een Tristan binnenkwam. Daar had hij nou al helemáál geen zin in. Dat probleemkind kwam waarschijnlijk net terug van Shadra om, behalve het handklappende nieuwtje dat hij de mappen bij het Ministerie van Onderwijs had afgeleverd zoals hij de jongen opgedragen had, ook bij hem te komen klagen. Want ja, hij was nu eenmaal het afsnauw-muurtje en het klaagmuurtje voor de individuen die hem eerder haatten dan vreesden. Onderuitgezakt staarde Savador de jongen langs de vettige lokken die in zijn bleke gezicht hingen aan. In een futloze beweging schoof hij Diva's foto weg in een lade onder het bureau zonder zijn blik daarbij van Tristan af te scheuren. 'Ik heb de mappen naar Shadra gebracht,' deelde Tristan kortaf mee. Kwaad smakte hij vervolgens een brief op het bureau neer. Savador liet zijn slangachtige ogen van de brief naar Tristan glijden, en weer terug. Zijn glazige blik bleef uiteindelijk op de jongen gevestigd. 'Goh,' kwam het er spottend uit. Hij sloeg de wijnfles vervolgens achterover, goot er zelfs iets naast. Zijn ogen hervonden die van Tristan weer.
'Dat verbaast me dan weer van je,' vervolgde hij na een kleine stilte. Hij sprak al licht met een dubbele tong, maar scheen het zelf niet eens te merken. Zijn blik ging daarna wazig naar de brief voor zijn neus, gooide zijn arm half over het bureau heen om niet voorover te hoeven buigen en trok de envelop vervolgens tussen duim en wijsvinger naar zich toe. Hij slaakte een luide zucht, snoof even. Eén been gooide zich over de armleuning terwijl hij schuin in zijn stoel ging zitten. Aangeschoten? Misschien een graadje meer dan dat. Achteloos schudde Savador het gevouwen perkament uit de envelop zodat het op zijn borst zou vallen, wilde er niet eens de moeite voor doen om de brief gewoon normaal eruit te schuiven. 'Beste meneer Sathandiai,' las Savador met een meedraaiende wijsvinger de brief onnodig luid voor, met de nadruk op het eerste woord. Zijn hand ging slap naar zijn borst terwijl hij zijn hoofd naar Tristan draaide.
'Dat ben ik,' voegde hij er hees aan toe. Een slappe vinger wees naar de verbroken zegel van de envelop. 'Waarom maak je mijn brieven open, bij Medusa?' Hij wachtte amper op antwoord. In plaats daarvan draaide hij zijn hoofd terug en liet zijn halfgeopende ogen langs de regels glijden terwijl hij de brief murmelend verder voorlas. Maar toen hij al het zakelijke in de aanhef gehad had en op het punt van boze en onvoldane woorden kwam, gooide Savador er een hese uitademing uit dat in feite een lach was. Hij schoot daarna zacht in een duidelijkere lach, een aanstekelijke nu hij niet helemaal helder was. Zijn schouders schudden er zacht van en hij schudde zijn hoofd met een zeldzame brede glimlach. Hij inhaleerde met een overdreven 'oooh' terwijl hij vervolgens weer recht in zijn stoel ging zitten. 'Je vader is een komische man,' zei hij Tristan met een klein grijnsje. Hij gooide de brief onverschillig van zich vandaan, waarna het ergens tussen de scherven op de vloer neerdwarrelde. 'In tegenstelling tot jou. Je hebt het weer lekker voor elkaar, hè?' Savador trok hier en daar op lakse wijze wat spulletjes naar zich toe. Een leeg vel perkament, een schrijfveer, een inktpotje om die 'verklaring' op papier te zetten. Daar ging de fles weer de lucht in zoals hij het ding met kloekende geluiden van de wijn tegen het glas achterover sloeg. Voor een betere concentratie, geloofde hij.

'Iets te veel op?' klonk de vraag van Tristans kant uit argwaan. Te onhelder op het moment als hij was reageerde Savador er nauwelijks op, leuterde uit de fles als een nomade die dagenlang door een droge woestijn gezworven had. Tff, alsof een flesje zo nu en dan wettelijk verboden was. Voor leerlingen misschien, voor hem niet. Hij had het nodig. Het was als een medicijn, een verzadigende drug, niet zomaar een lekkernij in de vorm van een alcoholische drank. En dat wijn alleen voor vrouwen was, dat vond hij onzin. Bier, dat was voor ongemanierde forse kerels. En hij had fatsoen. Ja, hij wel.
'Omdat het mijn zaken zijn,' was vervolgens het brutale antwoord op de vraag waarom hij zijn brieven opende, de snotter. 'Wellicht, maar het is niet jouw brief. Daar staat mijn naam en een mooi zegel op. Het gaat jou geen donder aan wat je pappie mij schrijft,' half liggend over zijn bureau - hij lag zowat op zijn rug op het tafelblad, leeg starend naar het plafond - slaakte hij een diepe zucht. Beter gezegd: een sterke walm van alcohol waarmee het kantoor werd gevuld. Wat er daarna gebeurde was niet te voorkomen. Hij kon er niets aan doen, aangeschoten door de drank en met de hoeveelheid alcohol in zijn bloed was hij wat lacherig, maar ook onbeheersig in zijn emoties. En dat was gevaarlijk. 'Is het voor u een grote grap ofzo!' barstte Tristan woedend uit, een kleine aanleiding waarom Savador alleen nog maar harder moest lachen tot zijn nog niet geheel herstelde longen de lucht die hij inzoog niet meer aankon en zijn lach overging in een zwak gekuch. 'Ik ben verdomme alles kwijt! Mijn hele leven door één mens! En dat is grappig?!' Doelloos hief hij de wijnfles op en hield het tegen het licht om de lichtval in de drank te bekijken en naar de wonderlijke dieprode kleur van de vloeistof te staren die tegen de glazen wanden van de fles klotste. 'Eén dag eerder! Eén dag! En dan had ik mijn leven kunnen redden. Maar nee hoor, het was al moeilijk genoeg om hier 1 dag verlof te krijgen. Nou tevreden?! Ik ben alles kwijt! Geen geld, geen familie, geen huis, maar één oog! 1 dag eerder en ik zou zowat alles nog hebben! 24 uur! Het verschil tussen alles en niets! En het enige wat ertussen stond was u!' Langzaam liet Savador de fles weer zakken en staarde Tristan over zijn borst wazig aan. 'Ach, wat een zelfmedelijden. Jongen toch. Sneu hoor. Maar zoals ik je al eens eerder heb verteld voor je vertrek kunnen je probleempjes mij.. niets schelen.' Hij maakte een wegwuivend gebaar met een slappe hand bij 'niets', eindigde zijn zin met een onwillekeurige zachte hik. 'Terwijl mijn leven aan alle kanten tegelijk instort, zuipt u zich hier dood en lacht u om mijn ellende!'
Zoals hij eerder nog zo straalbezopen was, zo leek hij in een plotselinge omwenteling van gedrag weer klaarhelder bij helder bewustzijn te zijn. De fles bonkte dof tegen het hout van de vloer in de onverwachte beweging van Savador op het moment dat hij furieus en witheet van woede overeind geschoten was. Een vlakke bleke hand kletste luid door het kantoor in een onnodige harde klap in Tristans gezicht. Zijn bovenlichaam ging diep op en neer van de verzwaarde ademhaling van woede toen zijn andere hand zich ruw om de kleding van de jongen gewikkeld had en hij hem met zijn voeten iets van de grond tegen de muur sloeg. Hij sloot hem in, te dichtbij zodat de geur van alcohol in zijn adem des te beter te ruiken was, maar zodat het joch in ieder geval geen schone kans kreeg om uit zijn greep te ontsnappen. Zijn slangachtige ogen blikkerden vervaarlijk, vlammen van woede duidelijk zichtbaar tegen de goudkleurige irissen. Alsof hij amper wist waar hij mee bezig was. Hij verstrakte de greep om zijn kleding, trok de stof zo strak aan in een vuist dat het bijna als galg kon dienen. 'Geloof me..,' siste Savador met zijn tanden op elkaar in zijn gezicht. 'Je doet jezelf er beter aan niet met mij te spotten. Ik kan je bekrompen leven met een vingerknip veranderen in een ergere hel dan dat het nu al is. Denk er héél goed over na wat je in mijn bijzijn kunt zeggen en niet. Daar maak je het jezelf zoveel makkelijker mee, simpele ziel.' Hij staarde Tristan nog eens met een ijzige blik diep in zijn ogen aan voor hij hem weer losliet en achteloos op de grond neer liet vallen. Ergens in de hoop dat hij niet op zijn voeten neerkwam en daadwerkelijk ook neer zou vallen, als het onwaardige vod dat hij was. Savador zwalkte in kleine slingerende passen daarna weer terug naar zijn bureau, griste de wijnfles van het tafelblad en zette het opnieuw in een flinke teug aan zijn smalle lippen. Hij had het voor het zeggen hier. Hij was de dominante alfa. En dat zou hij laten weten ook.

Tristan was van plan te vertrekken, hij vond het niet nodig om hier nog langer te blijven. Savador had de brief nu en z’n vader zou vast wel binnenkort een antwoord terug ontvangen. De fles viel op de grond, de rode inhoud verspreidde zich over de vloer heen. Zijn gezicht brandde van die klap die hij onverwachts kreeg. Tristan hapte naar adem, hij probeerde de hand van Savador los te trekken. Hard bonkte zijn schedel tegen de muur aan. Stekende pijn schoot door zijn hoofd. Maar zijn luchtprobleem was nu net even iets belangrijker. De kleine beetjes zuurstof die hij wel kon inademen stonken naar de alcohol. ‘Laat…me’ zei Tristan moeilijk. ‘los…’ Hij vocht om los te komen. Zijn hoofd zou nu zo ongeveer rood moeten zijn. Het verbaasde hem dat iemand die zo ongeveer dronken was, nog zo sterk was. Piepend haalde hij adem, zijn voeten bungelden boven de grond. Tristan hield zijn hoofd omhoog om wat meer lucht binnen te krijgen, dat werkte maar voor even. Toen werd ook dat beetje lucht dichtgesnoerd. Op het moment dat hij dacht dat hij echt zou stikken, verslapte de greep ineens en viel hij op de grond, weer klapte hij met zijn hoofd tegen de muur aan. Tristan haalde diep adem. Zijn keel deed pijn en de bonkende steken waren nog steeds niet opgehouden. Zijn hand ging langs zijn achterhoofd dat voor de tweede keer tegen de muur was aangeknald. Het duurde even voordat hij weer voldoende zuurstof in zijn bloed had. ‘Gestoord…’mompelde hij, het klonk nog erg hees. ‘U bent gestoord’ Het bonken verminderde iets. Tristan krabbelde nog ietwat versuft overeind. De zwarte vlekken voor zijn ogen verminderden.

Zijn woede was onverwachts gekomen, opeens als vanuit het niets. Maar hoezeer hij ook niet helder bij bewustzijn was, Tristans ongehoorde opmerkingen hadden langzaam maar zeker een irritatie opgebouwd die was omgeslagen naar woede. Als olie bij vuur. En zijn laatste, dat was nu de druppel geweest. Savador was op de jongen afgevlogen om hem een fikse mep in zijn gezicht te geven, hij wist niet wat hij deed. In zijn doffe vlammende ogen was duidelijk vermaak te zien toen hij zag hoe het ademen Tristan bemoeilijkte doordat hij hem aan zijn kraag en met zijn voeten bungelend boven de vloer in zijn greep hield. Zijn hart roffelde zwaar tegen zijn borstkas en pompte de razende adrenaline rond. Altijd waren het die brutale snotters die hem in deze staat brachten, áltijd. Tristan hapte naar adem, moest de pijn in zijn achterhoofd nu inmiddels wel voelen. 'Laat…me,' wist de jongen eruit te persen, 'los..!'
Het voelde geweldig om in het voordeel te staan in kracht en leeftijd, hoe weinig moeite het hem kostte om iemand in zo'n status te brengen. Voldaan voelde Savador een plezierde grijns opkomen, die hij wist te onderdrukken door zijn trillende smalle lippen op elkaar geperst te houden. Piepend haalde de jongen nu adem, balanceerde bijna op het randje van leven en dood toen hij hem bijna liet stikken. Juist op tijd liet Savador hem weer los en liet hem achteloos voor wat hij was als een ingezakt hoopje op de grond. Opnieuw was hij met zijn hoofd tegen de muur geklapt, maar hij schonk er al niet eens meer aandacht aan. In een benende pas was hij terug gelopen naar zijn bureau, negeerde Tristans moeilijke maar langzaam weer op gang komende ademhaling straal. Zijn bleke hand greep naar een andere wijnfles die schuin over zijn bureau lag. Hij pakte het op, bestudeerde het even door eraan te ruiken welke wijn het was, schudde met de fles om na te gaan of er nog iets in zat. 'Gestoord…,' hoorde hij Tristan achter zich hees uitbrengen. Savador gooide met de fles aan zijn lippen zijn hoofd in zijn nek en liet het laatste beetje in de fles zijn keel inglijden. 'U bent gestoord..'
'Ik heb zo mijn gestoordere momenten gehad, jongen,' geheel kalmpjes, alsof hij nooit woedend was geweest, alsof hij Tristan nooit aangevallen had laat staan dat hij een mep aan de jongen had verkocht. Met de lege fles nog in zijn handen draaide Savador zich weer nijdig naar Tristan om. 'En nu wegwezen! Ik wens alleen gelaten te worden!' beval hij toen bijna weer in een sissende snauw.