Met lichte passen liep Narah door de gangen van de school heen. Ze had van Kai een brief gekregen waarin stond dat de stageplek voor Earthmagic nog vrij was, dus was ze hiernaar toe gevlogen om te solliciteren. Haar ogen twinkelde terwijl ze naar het kantoor van de hoofdmeester zocht. Ze had al verschillende leerlingen van alle planeten horen zeggen dat de man zich in zijn kantoor had opgesloten met flessen wijn. Sommige waren hem gewoon aan het uitmaken voor creep, maar zo eng kon hij toch niet zijn? Zelf kan Narah ook flink schreeuwen als mensen niet naar haar luisterde of haar negeerde. Ze zag er misschien uit als een lief meisje, maar laat je nooit afleiden door het uiterlijk. Wat mensen al aan haar hadden gevraagd wanneer ze vertelde dat ze voor stagaire in Earthmagic ging solliciteren was waarom ze Earthmagic ging doen terwijl ze van Gren kwam. Het antwoord dat ze altijd op had gegeven was dat ze Earth magic meestal gewoon leuker vond dan woodmagic. Ok, ze was goed in de magie van het woud, maar dat was het hem juist. Ze wilde uitdaging en het beste wat ze kon na woodmagic was Earthmagic, dus waarom niet. Voor het kantoor van Master Savador bleef ze staan en haalde even diep adem. Daarna klopte ze licht op de deur en bleef geduldig wachten tot ze antwoord kreeg.




[Flutpostje o_o]

Zijn bleke hand ging naar zijn gezicht, zijn vingers lieten het geluid van huid over stroeve huid na bij het wrijven over zijn kin. Daar stond alweer lichte beharing op die doorliep van zijn kin langs zijn mondhoeken naar zijn bovenlip en al een matige ringbaard vormde. Hij had zich al dagen niet meer geschoren. Te diep zat hij verzonken in zijn eigen depressie en verstrengeld met zijn alcoholische verslaving. Zijn uiterlijk deed er gewoon niet toe. Bovendien had hij er gewoon de lust niet voor. Ook vandaag niet. Slap liet hij de hand met de halfvolle glazen fles naast de bedrand hangen. Wijn. Wat kon er ook anders in zitten dan wijn? De drank was de afgelopen dagen zijn beste maat geweest, en zijn enige. Zelfs zijn slang Saethion was vaker op jacht in het donkere bos dan dat het dier hier bij hem lag. Savador lag languit in bed, halfnaakt en met de deken opgetrokken tot net onder zijn middenrif. Zijn bleke bovenlichaam was daardoor ontbloot, en oogde nog verrassend gespierd voor iemand van zijn leeftijd. Maar het aanzicht werd belabberd door de ongezonde kenmerken in zijn gezicht. Donkere kringen van slaapgebrek onder zijn ogen, de blik in zijn normaal zo scherpe slangachtige ogen stond dof, zijn lange zwarte lokken lagen als ongewassen kleffe slierten futloos over zijn borst gedrapeerd. Hij was sinds hij wakker was geworden niet zijn bed uitgekomen, ondanks het feit dat vandaag eigenlijk gewoon een werkdag voor hem was. Hij moest zijn administratieve zaken als Hoofdmeester zijnde afhandelen, hij had vandaag gewoon lessen om te geven en hij zou eigenlijk afspraken hebben moeten maken voor mentorgesprekken. Zijn kantoor was donker, muf en één grote bende. De vloer was bezaaid met losse vellen papier, propjes, kleding en lege nadruppende wijnflessen. Er lagen kleine vrolijk gekleurde voorleesboekjes waaruit hij pogingen had gedaan zijn ontdane kinderen in slaap te krijgen, bijtringen en pluchen diertjes. Ze wisten dat er iets gebeurd was met hun moeder, ze waren anders nooit zo onhandelbaar en van streek. Maar Diva kwam niet meer terug. Ze kwam nooit meer terug.
Hees onderdrukte hij zijn kreunen toen hij zich moeizaam op zijn zij wist te draaien, met zijn gezicht richting de portretfoto van Diva naast hem op het kussen. Hij staarde er leeg naar terwijl hij zijn vingers over het koude glas over de foto liet gaan. Zo was ze toch nog een beetje bij hem. Het had misschien wel enige werking; hij zag haar in zijn dromen wanneer hij met haar foto naast zich sliep. Niets anders dan valse hoop, diep van binnen wist hij dat ook. Dromen waren immers bedrog.
Savador draaide zich terug op zijn rug, trok de deken weer naar zich toe toen die over de bedrand van hem af dreigde te glijden en richtte zijn blik doodmoe op het plafond. De wijnfles verplaatste zich naar zijn mond om er een paar flinke slokken van te nemen, juist op het moment dat er werd geklopt. Langzaam liet hij de fles weer zakken, maar hij vestigde zich niet op de deur. Die stond gewoon open, iedereen kon zomaar binnenlopen. En momenteel kon het hem geen barst schelen als dat gebeurde en ze hem halfnaakt aan zouden treffen. Hij zat te diep in zijn rouwproces om de moeite te doen alles wat toegankelijker voor mogelijke gasten te maken.

Toen Narah na een paar minuten nog geen antwoord had gekregen duwde ze de klink van de deur voorzichtig naar beneden duwde tegen de deur. Een beetje krakend zwaaide deze open en liep ze twijfelend het kantoor in. Het eerste wat haar opviel was al die rommel in het kantoor. Met een knip van haar vingers begon er een beetje wind door de kamer te waaien die de lege flessen wijn naar elkaar toe schoof en de papieren netjes op een hoopje legde. Doordat ze zoveel was rond getrokken kende ze van elke soort magie wel een beetje. Met toegeknepen ogen keek Narah de kamer rond en bleef hangen bij een gestalte in bed. "Master Savador?" vroeg ze met een zachte stem terwijl haar ogen gewend raakte aan de duisternis. Ze zette een paar passen vooruit zodat ze helemaal in het kantoor stond. "Misschien moet u wat meer buitenkomen en wat minder drinken? Dan roddelen de leerlingen wat minder." Een kleine glimlach verscheen op het gezicht terwijl ze Savadors gezicht probeerde te bestuderen. Het feit dat hij halfnaakt was negerend. Ze had medelijden met de man, maar toonde het niet echt. In plaats daarvan begon ze de voorlees pakjes bij elkaar te rapen en legde die op het bureau. Narah had een redelijk goed nachtzicht, maar kon niet alles perfect zien. "Mijn naam is Narah Ivanovna en ik zou graag komen solliciteren voor stagaire earthmagic." Haar stem klonk redelijk luid door het lokaal, ook al probeerde ze haar stem te dempen.

Het gekraak van de oude deur verbrak de stilte en verriedde direct de binnenkomst van de langskomende gast, wie dat ook mocht zijn. Maar Savador leek er geen aandacht aan te schenken; hij draaide zijn hoofd niet eens om te zien wie het was. Het volgende moment klonken er voetstappen door de kamer, gevolgd door een lichte bries. De kleine luchtstromen lieten zijn vettige lokken zacht meebewegen, maar hij focuste zich op het gerommel en getik van glas tegen glas op de achtergrond. Nog maar grofjes werd hier en daar wat rommel bij elkaar geschraapt met behulp van magie, maar het was niet zo dat de rommelige ruimte er plots brandschoon door ging ogen. Het was beter dan niets, genoeg om doorheen te lopen zonder ergens over te kunnen struikelen. Hij had geen zin in complimentjes te schenken of met positieve reacties te komen, die kreeg hij immers ook nooit. 'Master Savador?' vroeg een zachte vrouwelijke stem weifelend. Loom sloot Savador zijn ogen, bewoog geen enkele spier zoals hij in een doodstille houding in bed bleef liggen. Hij herkende de stem niet en dacht ook de vrouw aan wie de stem toebehoorde niet te kennen. Want het was een vrouw, een jonge. Te oud klinkend voor een leerling en te jong voor iemand van zijn leeftijd. Ongetwijfeld iemand die ondanks haar afgesloten jeugd nog in de bloei van haar leeftijd moest staan. Heerlijk. Hij zou er veel voor over hebben om ook weer een twintigtal jaar jonger te zijn en zijn midlife-crisis achter zich te laten. De vrouw - voor nu noemde hij haar maar zo - zette een aantal passen verder zijn kantoor in. 'Misschien moet u wat meer buitenkomen en wat minder drinken? Dan roddelen de leerlingen wat minder,' vervolgde de vrouw vriendelijk. Vermoeid knipperde hij tergelijk langzaam met zijn ogen. Het bleef even stil aan zijn kant. 'Niemand houdt van me,' klonk het toen uiteindelijk schor vanuit het bed, alsof hij al die tijd gesnakt had naar iemand om zijn hart bij uit te luchten, de eerste de beste persoon die hem even niet vergeten was te overdonderen met zijn problemen, wie dat ook mocht zijn. 'Zou het me wat kunnen schelen als ze het over me hebben? Het maakt geen verschil..' Doods bleef Savador voor zich uit staren, geen acht slaand dat de jonge vrouw zijn contouren door de schemering observeerde en het feit dat hij er halfnaakt bij lag straal negerend. Kon hem allemaal niks schelen. Ze begrepen hem niet. Ze begrepen zijn gecompliceerde gevoelens niet, zagen hem aan als een gevoelloze vogelverschrikker die voor de klas stond om hen op weg te helpen naar hun diploma. Ze wisten niet dat zijn vrouw overleden was en hij schampere tranen liet om de onbehaaglijke titel als weduwnaar. Ze wisten niet hoeveel pijn het deed. De vrouw draaide zich van hem weg, begon ergens bij zijn bureau te rommelen. 'Mijn naam is Narah Ivanovna,' stelde ze zichzelf voor terwijl ze nog druk in de weer was met waar ze mee bezig was. 'En ik zou graag komen solliciteren voor stagaire Earth Magic.' Slap haalde Savador de wijnfles omhoog, nam er opnieuw een aantal slokken uit waarna hij de fles weer liet zakken, met de rug van zijn hand langs zijn mond veegde en vervolgens weer duf voor zich uit keek. 'Uiteraard,' sprak hij zacht. 'Waarom ook niet?' Alsof een sollicitatie waar hij zich normaal zo vreselijk aan ergerde dat hij ook de sollicitant afsnauwde hem zo gemakkelijk af ging. Maar zijn verschilligheid was nog altijd timide; op het moment kon hem eigenlijk niets baten.

Narah sloeg haar armen over elkaar toen ze de woorden van de hoofdmeester hoorde. "Er houden wel nog mensen van u en het kan u wel wat schelen." Ze draaide zich terug om naar Savador en kon zich nog net inhouden om de fles uit zijn handen te slaan. "Als u nu eens begint met uit dat bed te komen en een bad te nemen?" Narah was altijd al een bezorgd type geweest, ook tegenover Kai. Ze maakte een gebaar met haar hand en liet een gele roos in de wijnfles verschijnen. Daarna maakte ze een zwiepje met haar hand zodat de kaarsen gingen branden. Op haar gemak ging ze aan het bureau zitten aan de kant die voor bezoekers bedoelt was en keek de hoofdmeester aan. Ze liet al haar papieren nog in haar tas zitten, de hoofdmeester was nu waarschijnlijk niet in de moed om al die papieren door te nemen.

Afwezig staarde ze voor zich uit. Ze had haar ouders verloren door rebellen toen ze achttien was, natuurlijk was ze toen het gebeurde meteen met tranen in haar ogen naar Kai gerend die haar had getroost. Daarna waren ze er samen opuit getrokken, totdat Kai had gehoord dat de baan als docent kunst vrij was. Narah had gezegd dat hij moest gaan, zelf was ze terug naar Gren gegaan en had een huisje gehuurd waar ze nu met haar kleine broertje woonde. Keith was volgens haar oud genoeg om voor zichzelf te zorgen. Narah knipperde even met haar ogen en keek naar het bureau voor haar. Misschien kon ze Keith naar hier halen?

Hij dacht vanuit zijn ooghoeken te kunnen zien dat de vrouw - Narah - haar armen over elkaar heen sloeg als lichamelijke reactie op zijn woorden. Het kwam afkeurend op hem over, maar hij schonk er geen aandacht aan. Zijn lege duffe blik bleef afwezig voor zich uitgericht, de hand met de wijnfles rustend over zijn onderlichaam. 'Er houden wel nog mensen van u en het kan u wel wat schelen.' Recht door zee, zo'n houding had ze toch niet moeten aannemen als hij zich redelijk gevoeld had en er nooit een sterfte van een zeer dierbaar iemand had plaatsgevonden. Want goed of gelukkig, zo voelde hij zich niet snel. Savador had een zacht spottend luid onderdrukt, en sloot daarbij loom zijn ogen. Niet eens de moeite nemend om er een reactie op terug te bedenken. 'Als u nu eens begint met uit dat bed te komen en een bad te nemen?' stelde Narah vervolgens voor. Roerloos staarde Savador naar de lichtval op het donkere groene glas van de wijnfles. 'Waarom zou ik?' sprak hij schor. 'Het is niet dat dat het er beter op zou maken..' Vanuit zijn ooghoeken sloegen zijn slangachtige ogen zich op. Het was de eerste keer sinds Narah's binnenkomst dat hij zijn blik ergens anders op richtte dan doods voor zich uit. Pas nu kon hij haar snel in zich opnemen. Zoals hij vanaf het eerste moment gedacht had was het een jonge vrouw, eigenlijk nog maar iemand in de eindfase van haar adolescentie. Een levendige meid, en hij wenste dat hij er ook weer zo bij zou kunnen lopen. Zorgeloos en eruithalend van het leven wat erin zit. Tevergeefs; dat kwam niet meer voor sinds zijn jeugd en het moment dat hij zijn eerste stap over de drempel van de deur van zijn klaslokaal op de basisschool had gezet. Zwijgend vanuit zijn bed keek de gebroken man toe hoe Narah een gele roos in één van de wijnflessen liet verschijnen en de kaarsen liet ontvlammen. Ook had ze hem al een klein handje geholpen met het opruimen van zijn kantoor. Hij wist niet precies wat hij ervan moest denken. Iemand buiten zijn kleine kring van vertrouwelijke personen die liefdadigheid naar hem toonde, dat kwam niet vaak voor. Langzaam draaide Savador zijn hoofd weer terug toen Narah bescheiden plaatsnam op de stoel voor gasten voor zijn bureau, zoals dat gepast was. Zijn blik flitste even naar zijn ochtendjas, ergens verfrommeld tussen de hoop kleding rond zijn bed. Hij zweeg een hele tijd, en het moment van stilte werd alsmaar langer en langer. Uiteindelijk leek er langzaam weer beweging in te komen toen hij zich weifelend oprichtte. Hij wierp Narah een snelle blik toe, sloeg zijn ogen daarna wat beschaamd neer. 'Als je je even om zou willen draaien?'

Narah bleef in de lange stilte naar het bureau voor haar kijken. Ze was helemaal in gedachten verzonken terwijl verschillende vragen door haar hoofd gingen. Zou alles goed zijn met Keith? Waarom zag de hoofdmeester er zo gebroken uit? Zou hij iemand verloren hebben? Zelf had ze haar beste vriendin ooit verloren, gewoon door een stom ongeluk. Ze waren gewoon samen aan het wandelen toen er ineens wind opstak. Nog voor ze weg konden lopen viel er een boom naar beneden, recht op Caitlins hoofd. De hulpverleners hadden niets meer kunnen doen omdat ze opslag dood was. Sindsdien liep Narah met een schuldgevoel rond. Als ze even de luchtmagie had gebruikt die ze geleerd had, had ze haar vriendin kunnen redden. Onhoorbaar ademde ze een paar keer diep in en uit zodat ze niet in tranen zou uitbarsten. Natuurlijk hadden mensen haar gezegd dat ze er niets aan had kunnen doen, maar meestal negeerde ze die woorden gewoon, behalve als Kai ze zei. Narah richtte haar blik op de hoofdmeester toen hij recht ging zitten. 'Als je je even om zou willen draaien?' met een glimlach draaide ze de stoel om en ging met haar rug naar Savador toe zitten. "Waarom sluit u uzelf op in uw kantoor?" Ze was altijd al nieuwsgierig geweest, tot ergernis van sommige mensen. Meestal trok ze haar er niets van aan en bleef gewoon zichzelf. Narah plantte haar ellebogen op haar knieën en liet haar hoofd op haar handen rusten terwijl ze op een antwoord wachtte.

Hij had geen keus; de jongedame kon hij immers niet zomaar laten wachten, of hij zich nu minder voelde of niet. Ze was hier gearriveerd op loop van al haar geschonken ambities en ervaringen om als stagiaire in de leer te gaan op het educatieve gebied, en deze school vormde ongetwijfeld Narahs beginstation. Steunend met zijn rug tegen het kussen keek Savador somber haar richting in, forceerde eveneens zijn mondhoeken zwakjes omhoog toen ze hem een glimlachje schonk als antwoord op zijn verzoek. Vervolgens stond ze op en draaide ze haar stoel om, hem alle privacy gunnend. Met tegenzin sloeg Savador de deken van zich af, werkte zich vanaf de bedrand langzaam omhoog, trok zijn ondergoed recht. Ochtendjas. Zijn slangachtige ogen gleden leegjes over de rommel langs zijn voeten, en uiteindelijk bukte hij zich om de thuiskledij van donkere fijne badstof tussen een paar strakke herenbroeken en overhemden uit te vissen. In een lome beweging sloeg hij het om, liet zijn bleke armen door de mouwen glijden en hield de ochtendjas dicht door middel van een strakke knoop in de ceintuur. 'Waarom sluit u uzelf op in uw kantoor?' klonk de onverwachte vraag plotseling door het kantoor. Langzaam richtte Savador zijn hoofd op terwijl zijn handen de trage handeling afmaakten om een extra knoop in de ceintuur te leggen. Hij sloeg zijn blik weer even neer. 'Mijn vrouw..'
Hij zweeg. Verder dan dat kwam hij niet, hij kon het ook niet. Niet nog eens zou hij het over zijn lippen kunnen krijgen dat Diva dood was, dat ze er niet meer was en er ook nooit meer voor hem kon zijn. Die pijn was nog dieper dan de steken in zijn geopereerde rug. 'Geen bijzondere reden,' verving hij zijn antwoord op die vraag op zachte wijze, zijn blik daarbij gefronsd op de vloer gericht. Met een kleine ademteug slofte hij naar zijn bureau en trok zijn stoel ervandaan, die hij vervolgens voor Narahs gemak voor haar neus plaatste. Zijn zachte kreunen van de lichte steken door zijn rug probeerde hij zo goed en kwaad als het kon te onderdrukken toen hij zich op het zitvlak neer liet zijgen. Hij zette zijn elleboog op de armleuning van de stoel, liet zijn vuist zijn kin ondersteunen. Zo zat hij minutenlang roerloos en met half gesloten ogen in dezelfde positie, zijn vermoeide blik wezenloos gerricht op een hoek van de kamer. Het moest toch afgehandeld worden. Uiteindelijk ging zijn blik weer naar Narah. 'Je hebt je papieren bij je?' vroeg hij zacht.

Narah spitste haar oren toen ze antwoord kreeg op haar vraag. 'Mijn vrouw..' Na een tijdje stilte herstelde Savador zich en gaf een ander antwoord. Wat zou er met zijn vrouw aan de hand zijn? Was ze ziek, was ze weg gegaan of was ze gestorven? Die vragen bleven door Narahs hoofd heen spoken, maar ze ging er verder niet op in. Ze draaide zich om toen de hoofdmeester vroeg of ze haar papieren bij had. Ze knikte en haalde een stapeltje papieren uit haar tas, te beginnen met haar solicitatie brief en daaronder haar CV en de rest van die zooi. Ze schoof de stapel naar Savador en legde haar rechterbeen over haar linker. Strak keek ze naar het gezicht van de hoofdmeester, natuurlijk had ze gehoord dat hij een operatie aan zijn rug heeft gehad en dat hij het er soms nog moeilijk mee heeft. In de papieren was te lezen dat ze van Gren kwam, maar beter was in Earthmagic. Voor de rest stond er alleen in dat ze met glans was geslaagt voor hetgeen wat je in school leert. Narah was naar een meisjesschool op Gren gegaan waar ze redelijk populair was geweest omdat ze zo spontaan was. "Gaat het goed met uw rug, Master?" vroeg ze om de stilte die heerste te verbreken.

Het was beter als hij niet verder inspeelde op Narahs vraag en haar het hele verhaal erachter zou weerleggen, inclusief het zware verdriet dat hij daarmee weer mee te boven bracht. Ze was een jonge vrouw die hier graag een stageplek wilde bemachtigen, iemand die hij nauwelijks kende. Het ging haar niets aan. Troost en comfort waren misschien de medicijnen die hij nodig had, maar niet van een vreemde. Hij kreeg het al zo weinig dat hij niet eens zou weten hoe ermee om te gaan of erop te reageren. Dat was zijn voornamelijkste reden om het antwoord op haar vraag gauw te vervangen door iets simpelers. Narah knikte als woordloze reactie op zijn vraag of ze alle benodigdheden had meegebracht. Zwijgzaam keek Savador toe hoe ze haar tas erbij pakte en de gevraagde papieren eruit haalde. Hij boog zich moeizaam iets voorover om de stapel aan te nemen vooraleer hij zich weer iets onderuitgezakt in zijn stoel liet hangen. Met een vuist onder zijn kin hield hij met tegenzin de papieren voor zijn neus en las ze in stilte op eigen tempo door. Alleen het zachte getik van de ouderwetse wandklok in het kantoor was nog te horen, en af en toe het geluid van papier over papier als hij een ander document zich voor de neus haalde. Algemene informatie, persoonlijke informatie. Het drong allemaal maar moeilijk tot hem door. In de papieren stond dat Narah van origine van Gren kwam, maar haar krachten in magie meer naar de kant van aardemagie week. Ah. Ze ging in het verleden ook naar een meisjesschool. Een bekende term die hij ook maar al te goed uit zijn jeugd kende, ondanks het feit dat hijzelf op gemengde scholen had gezeten. Zijn vermoeide slangachtige ogen gleden traag over de laatste zinnen. Ze was geslaagd en was nu waarschijnlijk bezig met een vervolgstudie, anders zat ze hier nu niet. Eigenlijk kon hij op geen enkel punt stuiten dat bij hem in het verkeerde keelgat schoot. Er waren bijna geen negatieve aspecten in haar papieren te vinden. 'Gaat het goed met uw rug, Master?' werd de stilte toen plotseling verbroken. Somber keek Savador van de papieren op en staarde Narah voor hem een poosje aan. 'Jawel,' antwoordde hij op hetzelfde moment dat hij zijn blik weer neersloeg. 'Maak je daar maar geen zorgen over.'
Hij sloeg langzaam een bladzijde om, sloot het pakketje daarna weer netjes om het ongehavend aan de eigenaar terug te geven. Dof keek hij vervolgens naar Narah op. 'Ik kan op geen enkel punt in je CV stuiten wat me doet twijfelen. Alles is in orde.' Hij zweeg even en liet zich langzaam achteruit zakken tot hij met zijn rug tegen de stoelleuning zat voor de benodigde steun. 'Ik kan niets anders doen dan je in mijn gemeenschap te accepteren,' voegde Savador er zacht als officiele aanneming aan toe. Hij sloot zijn ogen en vouwde zijn handen op zijn schoot in elkaar. Een zachte zucht ontsnapte uit zijn mond. Het liefst wilde hij gewoon zo snel mogelijk weer terug zijn bed in.
'Heb je nog enige vragen?' vroeg hij tenslotte ter afsluiting.

Narah pakte haar papieren aan stak ze in haar tas. 'Ik kan op geen enkel punt in je CV stuiten wat me doet twijfelen. Alles is in orde.' Savador liet zich tegen de rugleuning zakken. 'Ik kan niets anders doen dan je in mijn gemeenschap te accepteren,' Een kleine twinkeling verscheen in Narah's ogen toen de woorden tot haar doordrongen. Ze was aangenomen! Narah stond op terwijl ze haar hoofd schudde. "Nee Master, alles is in orde." Even grabbelde ze terug in haar klas en haalde er een pluche beertje uit. "Misschien voor je kind... of kinderen." Een tweede pluche beertje zette ze naast de tweede op het bureau voor ze zich omdraaide en wegliep. Die beertjes had ze ooit van haar tante gekregen, maar aangezien ze ze niet meer nodig had kon Master Savador ze misschien beter gebruiken. Zacht trok ze de deur achter haar dicht en liep de gang op. Nu moest ze eerst de school verkennen voordat ze een les zou bijwonen. Hopelijk zou het een beetje goed gaan en zouden de leerlingen haar niet afkraken.

De positieve opheldering in Narahs blik was hem ontgaan; zijn ogen waren uit vermoeidheid gesloten. In het moment dat de afpeigering zich bijna meester van hem maakte en hij de duimen van zijn in elkaar geschoven handen langzaam om elkaar heen liet draaien haalde hij het verlangen teboven hoe hij zich binnen nu en nog geen uur weer terug onder de dekens kon laten glijden. Zo lang kon het gesprek immers niet meer duren. Het was zo'n beetje al afgerond, want veel anders dan Narah aan te nemen met zulke puike papieren had hij niet kunnen doen. Traag opende Savador zijn ogen weer toen het geluid van een schuivende stoel zijn aandacht trok en merkte dat Narah was opgestaan.
'Nee Master,' ze schudde haar hoofd op zijn vraag. 'Alles is in orde.' Een verlichting; des te eerder was hij weer alleen en kon hij weer van zijn rust genieten. Loom gleed zijn slangachtige blik omlaag toen Narah even in haar tas grabbelde. Tot zijn verrassing haalde ze daar een pluche beertje uit, en zette dat op zijn bureau. 'Misschien voor je kind... of kinderen..' Een tweede pluche beertje werd naast het andere gezet. Zwak glimlachend pakte Savador één van de beertjes op en drukte met een duim dankbaar het zachte bolle buikje in. 'Dank je,' zei hij zacht toen hij zijn blik weer naar Narah opsloeg. Dat zou een kleine troost voor zijn kinderen zijn, een beetje comfort voor het verlies van hun moeder.
'En tot wederzien. Het zal je goed afgaan.' Hij zette het beertje weer neer naast het andere waarna hij zijn bleke vingers tegen zijn onderbuik weer in elkaar liet verstrengelen en zwijgend toekeek hoe Narah vervolgens zijn kantoor verliet. Zulke welgemanierde personen, die wilde hij wel vaker aannemen.