Met irritatie klom ze de traptredes op. Deze irritatie gaf een breuk in haar vrolijkheid die de afgelopen dagen door haar heen gestroomd had. Ze had als een afwezige zombie met een vage glimlach op haar mond rondgelopen, en had het vest dat ze van Savador had geleend totaal over het hoofd gezien. Nu klemde ze het kledingstuk met een arm tegen zich aan terwijl ze met de andere steun zoch bij de stenen muur en zich de trap op sjorde. Toen ze boven was leunde ze even met haar rug tegen de muur en hield haar hand in haar zij. De wolvenbeet was van buiten dan wel genezen, maar ze wist dat het van binnen nog niet helemaal goed zat. Alleen bij grotere inspanning dan normaal kreeg ze er last van, en nu stond ze weer even uit te hijgen door die stomme beet. Gelukkig trokken de steken al gauw weer weg en ging ze weer op haar eigen benen staan. Ze rechte haar rug en liep zachtjes nuriënd de laatste meters naar de grote houte deur. Haar vrolijkheid was al weer terug gekeerd alsof hij nooit was weg geweest. Ze hief haar hand op om op de deur te kloppen, maar stopte midden in haar handeling. Ze pakte met beide handen het vest bij zijn schouders en draaide zich weg van de deur. Haar ogen gingen gefocust over de stof, waarbij ze met een scherp oog naar oneffenheden op zoek ging. Hier en daar plukte ze een stofje van het vest die afkomstig was van haar eigen kleding. Ze had hem in haar koffer gelegd toen ze zich omgekleed had en de rozen in een vaasje had gezet. Ze had geen zin dat er vragen zouden worden gesteld als mensen zagen dat er een mannenvest op haar bed of kastje lag. Maar hierdoor was ze hem ook totaal vergeten, ze had hem niet eens gezien toen ze naar boven was gerend om Zalas de roos te geven. Bij haar gedachtes speelde er een glimlach op haar lippen. Zalas. Ze moest Savador bedanken voor zijn roos, hoewel ze nog steeds brande van nieuwschierigheid hoe hij dit alles had kunnen weten. Alsof hij in de toekomst kon kijken. Gelukzalig dacht ze terug aan de waterval, aan de grot en aan de vlinders. Aan het moment met Zalas. Ze schudde lichtelijk haar hoofd, haar gedachtes dwaalde weer eens af. Ze waren al vaker de afgelopen afgedwaald naar dat moment, niet dat het zo'n slecht iets was. Ze vouwde het vest op en drukte het weer tegen zich aan. Ze draaide zich nu vastberaden naar de deur en klopte met haar knokkels op het stevige hout. Ze voelde zich niet bang, wat ze van veel kinderen had begrepen die naar zijn kantoor zouden moeten komen. Wat wilde je, ze had de nacht hier doorgebracht. En ze zag Savador eigenlijk niet meer als bedreiging, hoewel ze altijd voorzichtig bleef omdat hij nogal snel vlam kon vatten. Haar genurie ging verder terwijl ze op antwoord wachte van achter de deur.

Savador had opnieuw in een lange tijd lui op bed of in zijn stoel te hebben gelegen met een glaasje wijn en met Saethion over zijn buik, het nodige werk weer opgepakt. Het was hooguit meer administratief werk dan nakijkwerk. Het schooljaar was haast om, lessen waren bijna ten einde gekomen. Al het administratief werk moest voor het begin van volgend schooljaar klaar en afgerond zijn, wilde hij geen problemen met schoolinspecteurs en dergelijke. Zijn pikzwarte schrijfveer kraste razendsnel over het papier. Af en toe staakte hij die handeling om de punt zo nu en dan in het potje inkt op de hoek van zijn bureau te stoppen of wanneer hij een pagina moest laten drogen om het daarna om te slaan. Saethion lag als een paarsgekleurd dik tros touw opgerold op zijn bed. Het doorzichtige lid was over zijn ogen gesloten, een duidelijk teken dat hij op het moment rustte. Maar de flinke slang schoot plotseling weer springlevend overeind alsof hij nooit was weggedoezeld bij het geklop op de deur. Savador stopte de schrijfveer in de inktpot en richtte zijn goudkleurige ogen op de deur. 'Binnen,' weerklonk zijn stem op een gebruikelijke norse toon. Zijn blik bleef afwachtend op de deur gericht tot die op zijn woorden open zou zwaaien en hij hoogst waarschijnlijk de oorzaak van zijn tijdverspilling onder ogen zou komen.

Ze bracht haar gewicht van haar ene been op het ander, terwijl haar ogen ongeduldig langs de deur gleden. Haar rokje die tot ongeveer de helft van haar bovenbenen reikte zwierde rustig met dit proces mee. Ze wilde alweer haar hand opheffen om op de deur te kloppen toen ze Savadors stem hoorde die haar binnen riep. Haar hand gleed door in haar beweging, alleen nu naar de deurklink. Ze drukte hem naar beneden en stak als eerste haar hoofd naar binnen. 'Goedenmiddag,' sprak ze vrolijk terwijl ze naar Savador keek die achter zijn bureau zat. Haar ogen gleden over de papieren die bij hem lagen terwijl ze nu ook met de rest van haar het kantoor betrad. Haar vage glimlach was weer op haar mond verschenen terwijl ze de deur achter zich sloot. Het vest had ze nog steeds met één arm tegen haar buik aan gedrukt en ze verplaatste zich met haar zwevende passen naar Savador toe. Het kettinkje, met de hanger eraan van Zalas bewoog licht heen en weer terwijl ze zich naar hem toe snelde. Het gewicht voelde na die paar dagen al zo vertrouwd aan dat ze hem eigenlijk nooit meer af had gedaan. Haar vrolijkheid leek bijna van haar af te stralen toen ze vaagjes naar Savador glimlachte. Voor zijn bureau stond ze stil waarna ze diep ademhaalde. 'Het spijt me dat het even geduurd heeft, maar... er zijn wat dingen tussen gekomen waardoor het er telkens bij inschoot,' ze stak haar handen uit met daarop het keurig opgevouwen vest. Ze glimlachte breed naar hem, gedeeltelijk verontschuldigend, gedeeltelijk omdat ze die lach al dagen niet van haar gezicht af kon halen. Elk tegenvallend iets in die tijd had miniscuul geleken, en ze had zich niet echt aan die dingen geërgerd. Haar ogen gleden door de kamer, waarna haar lichaam langzaam mee bewoog en haar blik stopte bij Saethion op het bed. Ze liep naar hem toe, waarna ze op haar hurken zakte naast het bed en de slang aankeek. 'Hallo daar. Ik zie dat we nog altijd even prachtig zijn als altijd,' in normale toestand had ze hem waarschijnlijk mooi gevonden, of indrukwekkend. Maar nu leek hij in haar ogen uit te spatten, deed haar aan Asb'el denken waardoor haar gedachtes meteen doorkropen naar zijn baasje. Haar vingertoppen gingen strelend over de kop van Saetion. Na een paar halen stond ze weer op en ging weer terug naar het bureau van Savador. 'En, hoe gaat het met jou?' haar armen hingen achter haar rug waar ze haar handen vast hield, hoewel haar bloesje deze positie niet echt gemakkelijk maakte. Al gauw liet ze haar armen weer rustig naast zich hangen.

Savadors barse gezicht klaarde direct op toen hij zag dat de persoon achter de deur Ephony was geweest. Haar lange blonde haar en haar vrolijke gezicht waren die typische kenmerken waar hij haar meteen aan kon herkennen. 'Goedemiddag,' groette hij met een zuinig glimlachje om zijn smalle lippen terug. Die glimlach werd iets breder toen hij zijn vest in haar armen zag. Die kwam ze vast terugbrengen. Het zou hem een groot genoegen zijn als het er net zo uitzag als hoe het in de staat verkeerde zoals hij het haar een paar dagen terug had meegegeven. Savador knipte boven de nog natte inkt in zijn vingers en creëerde een minuscuul dansend vlammetje op de top van zijn duim op het sneller op te laten drogen. Hij liet het vlammetje doven om naar Ephony op te kijken toen ze naar hem toe kwam gelopen. Hij toonde haar een nauwelijks zichtbaar glimlachje uit tevredenheid toen ze hem met brave woorden zoals het hoorde zijn vest overhandigde. In de tussentijd dat hij zijn vest nog niet had, had hij enkel rondgelopen in een gebruikelijk effen zwarte colltrui. Evenals vandaag. 'Ik geloof graag dat er wat dingen zijn tussengekomen,' zei Savador op een glunderende toon terwijl hij zijn vest uitvouwde en nakeek op enige oneffenheden. Hij wierp Ephony zijdelings een veelzeggende blik toe en glimlachte mysterieus. Zijn vest vouwde hij daarna weer op en legde het achter zich op het bed. Het zag er schoon en onbeschadigd uit, precies zoals hij verwacht had. Hij pakte zijn schrijfveer weer op en sloeg een inmiddels gedroogde bladzijde om, om verder te schrijven. Achter zich hoorde hij Ephony Saethion benaderen. De slang was alweer tot rust gekomen bij het zien van Ephony's verschijning, maar hij staarde haar met een verdwaasde blik in zijn felle turkooisgekleurde ogen aan bij het horen van haar compliment. Dat hoorde hij niet al te vaak, alleen van zijn meester als die zich eenzaam voelde en hem gebruikte als zijn persoonlijke bron van liefde. Saethion liet zijn kop langzaam weer op het matras zakken en genoot roerloos van de strelingen over zijn kop. Savador staakte zijn werk weer even bij het horen van Ephony's vraag. 'Z'n gangetje,' reageerde hij kalm terwijl zijn schrijfveer weer verderkraste over het perkament. 'Niets bijzonders gebeurd. Simpelweg neutraal.' Hij stopte zijn schrijfveer nu definitief weg in de inktpot en schoof de overvloed aan papieren waar zijn bureau mee bezaaid was aan de kant om zich op Ephony te kunnen richten. 'Jij daarentegen ziet er gelukkig uit,' zei Savador met een kleine glimlach. Hij vouwde zijn handen boven zijn bureau ineen.

Ze keek hem schuin aan toen ze zijn woorden hoorde. Ze kneep haar ogen een stukje dicht terwijl haar wenkbrauwen omhoog gingen. Haar ogen gingen priemend, onderzoekend over zijn gelaat toen ze zijn lachje zag. 'Hmm,' sprak ze alleen maar waarbij ze haar wantrouwen uitte. Ze was eigenlijk al lang blij dat hij niet boos was geworden of iets dergelijks omdat ze eigenlijk te laat was. Er hing in het kantoor eigenlijk een griezelijke rust die niet alleen Saethion uitstraalde maar overal vandaan leek te komen. Ze wist dat het geen goed plan was om bij Savador met het idee van een vrolijk kleurtje aanbrengen aan te komen. Ze had nu wel zo'n idee hoe hij in elkaar zat, en dat soort dingen hoorde gewoon niet bij hem. Haar blik ging weer terug naar Savador toen hij antwoord gaf op haar vraag. 'Saai,' mompelde ze eventjes waarna ze hem een grijns toewierp. Ze keek hem onschuldig aan toen ze zijn opmerking hoorde. 'Misschien,' antwoorde ze hem met een klein glimlachje van een peuter die net te een te grote lolly had gekregen en zijn blijheid niet wilde tonen. Ze bleef half met haar rug naar hem toe staan en keek van hem weg om haar houding te behouden. Ze hield haar armen uitgestrekt achter haar rug waarbij een hand in haar armholte lag. Ze draaide zich op haar hakken om waarbij haar haar mee zwaaide en haar rokje de zelfde beweging maakte. Ze beet op haar onderlip om haar lach in te houden en liep naar het bed achter Savador. Met een kleine plof ging ze zitten waarna ze doorschoof en met haar rug tegen de muur aan leunde. Haar vingers gleden speels over Saethions rug terwijl de glimlach doorbrak. Haar ogen gleden met veel betekenis naar Savador, waarna ze hem alleen maar even aan staarde. 'Nog bedankt voor de roos,' haar glimlach werd breder waarna haar andere hand ongecontroleerd naar de hanger om haar nek gleed en haar vingers het oppervlakte streelde.

Savador trok een enkele wenkbrauw op bij het zien van Ephony's onderzoekende blik die over zijn gelaat gleed. Hij blikte met een kleine, vragende glimlach terug, niet echt begrijpend waarom ze plots zoveel wantrouwen afstraalde. Het zal wel aan hem liggen. Hij scheurde zijn blik van haar los en liet een arm buiten de armleuning hangen zodat Saethion het als een soort opstappaaltje kon gebruiken. De slang wikkelde zijn flinke lijf om de arm van zijn meester om zich een weg naar boven te kronkelen en zich op Savadors borst te nestelen. Savador wierp Ephony weer een kleine glimlach toe. 'Dat is werk nu eenmaal. Maar beter iets dan niets. En met een dubbele baan verdien je aardig wat, kan ik je zeggen,' reageerde hij kalm op haar mening. 'Ik feest ook niet iedere dag,' voegde hij er als een klein grapje aan toe. Hij boog zich wat naar opzij om Ephony's reactie te kunnen zien toen ze zich met haar rug naar hem toedraaide. 'Ooh?' bracht hij zacht uit. Haar woorden hadden wat vreemd geklonken, en in zijn drang om te plagen in het bijzijn van vrouwelijke personen die hij wel mocht, wilde hij er per se achterkomen waarom. Savador bleef Ephony in zijn zicht houden, draaide zijn hoofd mee wanneer ze uit zijn ooghoeken verdween. Hij liet het toe dat ze het zichzelf gemakkelijk maakte door op zijn bed te gaan zitten. Andere leerlingen moesten dat niet eens wagen. Over zijn schouder staarde hij met een kleine glimlach terug toen Ephony haar blik een lange tijd op hem liet hangen. Hij draaide zijn hoofd weer terug om zogenaamd weer aan het werk te gaan. 'Is dat al van je bedankbetuiging? Ik vrees dat ik voor nog wel meer heb gezorgd dan de roos alleen, is het niet?' Savador draaide zijn hoofd met een glunderend glimlachje weer naar Ephony, met een blik alsof hij verwachtte dat ze zich op haar knieën zou laten vallen en spontaan zijn schoenen zou kussen of iets in die richting.

Ze had zijn vragende blik genegeerd, waarschijnlijk wist hij wel degelijk wat ze bedoelde. Maar dat wist ze niet zeker. Ze grinnikte zachtjes bij zijn opmerking en keek hem grijnsend aan. 'Niet? Ik dacht dat elke avond vol drank en feestjes was. Valt me nou een beetje tegen,' ze keek bedenkelijk omhoog waarbij het puntje van haar wijsvinger op haar kin ruste. Ze liet haar adem tussen haar lippen naar buiten glijden toen ze Savadors opmerking hoorde en liet verontwaardigd haar handen op haar schoot vallen. Ze sloeg haar benen over elkaar en haar armen volgde daarbij die beweging. 'Nou, ik denk niet dat sommige gebeurtenissen dankzij jou kwamen,' grijnsde ze terwijl ze om het onderwerp heen draaide. Misschien kwam het door zijn roos, misschien ook niet dat Zalas haar plots gekust had. De momenten die daarop volgde, de momenten in de grot waren allemaal een stukje droom voor haar. Ze voelde het opstandige gevoel bij haar opkomen toen ze zijn glimlachje had gezien bij zijn woorden, en besloot dat hij maar lang mocht gissen naar de oorzaak van haar vrolijkheid. Ze wist dat hij Zalas kende, aangezien de connecties tussen hem, Zalas en Deshas - en daarbij Kataro - vanzelf bij elkaar kwamen. Al die verschillende planeten, en toch leek deze wereld zo klein. Zeker hoe alles bij elkaar kwam. Ze ging hem al helemaal niet vertellen hoe ze aan de ketting kwam. De hanger was precies de goeie afmeting, met een samengevlochte draak en slang die bedekt waren met saffieren, smaragden en robijnen. In het midden ruste een bergkristal die de maan voor stelde. Een evenwicht tussen dag en nacht, voor haar voelde het meer als een evenwicht tussen haar en Zalas. Haar gedachtes dwaalde af, haar hoofd was weg gedraaid terwijl ze voor zich uit keek. 'Zal ik mij eigenlijk eens moeten aanmelden bij een mentor klas?' mompelde ze bedachtzaam. Ze liep al een tijdje met dit idee, maar had er nooit werk van gemaakt. Het leek haar een goed moment om het aan Savador te vragen, aangezien hij zelf leraar was en nog schoolhoofd ook.

Savador grinnikte zacht om Ephony's opmerking, maar draaide zijn hoofd niet naar haar toe. 'Nee, spijtig genoeg niet. Het werk neemt ontzettend veel tijd in beslag en helaas is mijn vrouw ook niet iedere avond vrij,' zei hij glimlachend terug. Hij streek met een bleke hand voor de zekerheid al wat eigenwijze lokken achter zijn schouders om zijn nek vrij te maken, mocht ze hem van blijdschap en dank spontaan om de hals vliegen. Voor één enkele keer zou hij het uit zichzelf dan toestaan. Maar in plaats daarvan kreeg hij juist een reactie die hij vrijuit het tegenovergestelde kon noemen dan wat hij eigenlijk verwachtte. Savador draaide zijn hoofd wat om Ephony vanover zijn schouder met een blik vol ongeloof en verontwaarding aan te staren. Wat bedoelde ze daar nu mee? Natuurlijk had hij ervoor gezorgd! En dan gingen zijn gedachtes niet alleen uit naar de roos. Hij had Zalas nog advies gegeven, moeite gedaan om hem moed in te spreken. Zalas was daarvoor zelf nog naar zijn kantoor gekomen. Als hij dat niet had gedaan had Zalas het misschien wel nooit gedurfd en was er misschien ook wel nooit iets van liefde gekomen. Hij vermoedde inmiddels al wel dat ze uiteindelijk een relatie hadden. Hij had verdorie zijn nek uitgestoken om ze bij elkaar te brengen! Diep beledigd draaide Savador zijn hoofd weer terug om met een lege blik en een hangend hoofd zwijgend naar het tafelblad van zijn bureau te staren. 'Wat ben jij een ongelofelijk, ontevreden, verwaand nest,' begon hij zacht met een trillende stem van ingehouden woede. Het voelde voor hem aan alsof, nu Ephony dan eindelijk haar liefde gevonden had, hij niet langer meer noodzakelijk was, dus vond ze het ook niet langer meer nodig om haar socialiteit voor hem te behouden. Hij was nu enkel weggegooid vuil die een voor haar onzichtbare plicht gedaan had. Spijtig genoeg wel een plicht die mede ervoor gezorgd had dat Zalas uiteindelijk toch zijn ware gevoelens voor Ephony uitte. Misschien kon ze niet weten dat Zalas hem nog om advies gevraagd had, maar het maakte hem alsnog ontzettend woedend. Savador hoorde vaag de vraag over mentorklassen die hem een tijd later gesteld werd. Hij kon enkel in zijn blinde woede alleen naar zijn gebalde vuisten op zijn bureau staren totdat ieder woord geheel tot hem was doorgedrongen. 'Dat is jouw keuze,' antwoordde hij kortaf. Saethion siste zachte geruststellende woorden en gaf kleine kopjes langs de borst van zijn meester om Savador duidelijk te maken dat Ephony het niet waardig was en hij het zich niet moest aantrekken.

Zalas liep door de gangen op weg naar Savador. Hij moest hem nog steeds bedanken voor het feit dat hij het lef had gehad Ephony te vertellen hoe hij zich voelde. En aangezien de vorige keer bij Deshas niet het geschikte moment was geweest had hij besloten hem op te zoeken in zijn kantoor terwijl Zalas een tussenuur had. Hij wou net aankloppen toen hij al stemmen hoorde achter de deur. Eerst die van Savador, maar daarna die van Ephony. En hoewel Savador zacht sprak kon Zalas hem wel verstaan. De ingehouden woede die doorklonk in zijn stem zette Zalas aan de deurklink naar beneden te rossen en de deur open te gooien voor er gewonden vielen. Hij keek even van Savador naar Ephony. ''Sorry dat ik zomaar binnen kom stormen, maar ik hoorden jullie praten'' begon hij zacht. Hij vestigde zijn blik nu op Savador terwijl hij ondertussen naar Ephony toe liep en beschermend een hand op haar schouder legde. ''Ik denk dat dit berust op een klein misverstand. Ziet u, ik hoorde u praten, maar ik heb Ephony nooit over ons gesprek verteld'' zei hij kalm tegen Savador. ''Dat zal nu wel moeten vrees ik'' mompelde hij er zacht achteraan. Hij keek even naar Ephony. ''Om je de waarheid te vertellen was ik nogal onzeker of ik jou moest vertellen dat ik wat voor je voelde. Om verschillende redenen. Ik ging bij Savador vragen of hij Deshas gezien had omdat ik het eigenlijk eerst met hem wou bepraten. Maar in plaats daarvan vertelde hij uiteindelijk aan Savador waar ik mee zat. Hij heeft me wat moed in gesproken waar ik hem nog steeds erg dankbaar voor ben...'' zei Zalas en stopte even terwijl hij een moment omkeek naar Savador. Daarna keek hij weer naar Ephony. ''...Maar pas op het moment dat jij die roos gaf durfde ik pas. Ik kon de magie erin voelen. Hij was sterk, zoals ik hem altijd voel als ik bij Deshas in de buurt ben. Maar rozen zijn nou niet bepaald Deshas' stijl. Toen wist ik dat die roos van Savador moest komen. Daardoor herinnerde ik me iets wat hij me tijdens ons gesprek gezegd had: Denk er niet over na, doe het gewoon. En dat heb ik gedaan'' vertelde hij zachtjes. Daarna keek Zalas weer naar Savador. ''Ephony is dus geen ontevreden en verwaand nest. Ze wist het niet'' zei hij zachtjes tegen Savador maar bleef voor de zekerheid Ephony nog wel in bescherming nemen.

Ze grijnsde naar hem toen hij een simpele verklaring gaf voor haar zogenaamde teleurstelling. 'Ach ja, dat is dan wel jammer,' brabbelde ze door op het onderwerp zonder veel serieusheid erin te brengen. Haar grijns bleef op haar gezicht terwijl ze hem aankeek. Toch verbleek hij wat toen ze zijn gezicht zag, en de uitdrukking erop na haar plagende en ontwijkende antwoord. Haar mondhoeken zakte helemaal terug toen hij beledigd zijn hoofd met een ruk van haar wegdraaide. Haar adem stokte in haar keel toen ze zijn zachte en woedende woorden hoorde. 'Ik.. meneer?' wat had hij nou weer opeens? Waarom was hij nou opeens zo boos, had ze iets over het hoofd gezien? Ze bleef hem verbijsterd aankijken, en hoorde zijn antwoord op haar mentorklassen vraag niet eens. Ze schoof naar voren, waardoor ze nu op de rand van het bed zat. Ze wilde net haar mond open doen, vragen wat er precies aan de hand was toen met een zwaai de deur open gegooid werd. Haar hoofd draaide zich met een ruk ernaar toe, terwijl haar mond nog half open hing. Haar ogen vergrote zich, en haar hart maakte een onwillekeurig prongetje toen ze Zalas in de deur opening zag staan. Ze wilde glimlachen, naar hem toe gaan. Maar in plaats daarvan werd haar aandacht weer getrokken naar Savador terwijl ze Zalas hoorde praten. Haar blik bleef op Savador gericht, ook toen ze Zalas hand op haar schouder voelde. Haar wenkbrauwen kropen naar elkaar toe in een lichte frons en ze keek Zalas verbaasd en vragend aan. Gesprek? Welk gesprek hadden ze het over? Haar blik veranderde bijna in hoopvol toen Zalas zijn aandacht op haar vestigde. Er kroop een tedere glimlach bij haar omhoog toen hij zijn verhaal vertelde. Langzaam stond ze op, hield haar blik op Zalas gericht en ging voor hem staan. Ze draaide haar hoofd om naar Savador en keek hem aan. 'Ik snap dat ik een deel in dit... proces, gemist heb blijkbaar. Als ik dit zo hoor-' haar glimlach werd breder en ze legde haar hand op Savadors schouder. '-Dan dank ik je vanuit de grond van mijn hart. Ik denk dat heel wat mensen gelukkiger zouden zijn als ze zo'n sneaky koppelaar in hun buurt zouden hebben,' haar glimlach was veranderd in een grijns. Ze kneep hem zachtjes in zijn schouder als dankbaarheid, en om haar woorden kracht bij te zetten. Toen keerde ze haar aandacht op Zalas. Haar hand zocht de zijne en haar vingers vlochten zich tussen die van hem. 'Ik ben blij dat je die opwelling niet tegen hebt gehouden toen,' duide ze op het moment op de lucht etage. Ze glimlachte verlegen en sloeg haar ogen neer. 'Nu snap ik die plotselinge omwendig van het moment,' ze grinnikte even zachtjes.

Savador hield zijn blik strak gericht op zijn gebalde vuisten voor hem op het bureau. Hij sloot zijn ogen en liet zijn adem in een lange, zachte zucht ontsnappen om zichzelf wat te bedaren. Hij voelde er weinig voor weer in woede tegen Ephony uit te barsten. Dan zouden ze vast weer van voor af aan moeten beginnen en het liep nu net zo soepel tussen hen. Dat wilde hij vooral behouden nu Zalas veel om Ephony gaf. Hij negeerde Ephony's vragende woorden, draaide zich ook niet naar haar om. Hij moest eerst die woede uitdrijven voor hij weer iemand onder ogen kon komen. Savador keek echter met een ruk op toen de deur plotseling openzwaaide. Hij staarde met een lege blik in Zalas' ogen. Zijn blik bleef hem volgen tot hij uit zijn ooghoeken verdween en hij zijn hoofd moest draaien om hem in zijn zicht te blijven houden. Dat deed hij niet. Toen Zalas bij Ephony stond bleef hij met zijn rug naar hen toegekeerd zitten. Niettemin luisterde hij wel zwijgend naar Zalas' woorden. Hij richtte zijn blik op de schrijfveer in de inktpot op de hoek van zijn bureau. Hij wist dat Ephony waarschijnlijk nog niet over het gesprek wist tussen hem en Zalas. Maar in zijn woede had dat hem niets kunnen schelen. Nu hij al wat gekalmeerder was, gunde hij ze alletwee een kans om naar ze te luisteren. Savador hoorde Zalas' vervolgende woorden die op Ephony waren gericht en kneep zijn vuist krampachtig samen als hij terugdacht aan de reactie die zo ondankbaar had geleken. Hij fronste zijn wenkbrauwen even uit ergernis bij Zalas' laatste woorden. Niet veel later daarna hoorde hij Ephony's heldere stem. Een moment later schrok hij lichtelijk op bij de plotselinge lichte druk die hij op zijn schouder voelde. Hij staarde recht voor zich uit naar de deur terwijl hij Ephony's woorden overdacht. Hij kon er niet veel aan doen, of zijn mondhoeken krulden om tot een klein grijnsje. Zodra Ephony haar hand weer van zijn schouder haalde, stond Savador op om zich naar haar en Zalas toe te draaien. Hij leunde kalm tegen zijn bureau aan en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Wat kon ik anders doen? Zalas verdient net zo goed iemand om van te houden, en ik vreesde dat het nog eens de verkeerde kant op kon gaan toen je genoodzaakt was bij me te overnachten,' zei hij met een flauw glimlachje waarbij hij zich vooral tot Ephony richtte. Savador keek daarna naar Zalas. 'Geen zorgen, we hebben niets gedaan,' voegde hij er geruststellend aan toe.

Zalas liet Ephony haar gang gaan toen ze naar Savador toeliep. Hij bleef kalm staan waar hij stond maar luisterde wel mee naar haar woorden. Hopelijk had hij het niet alleen maar erger gemaakt door zomaar binnen te komen stormen. Hij glimlachte lichtjes naar Ephony toen ze terug naar hem liep en zijn hand vast pakte. Met zijn vrije hand streek hij door de pony van haar blonde haren en liet zijn hand even lichtjes rusten op haar wang. ''Met zo'n mooie vrouw had geen enkele man dat kunnen tegen houden'' grijnsde hij zacht tegen haar. Hij liet zijn arm weer naast zijn lichaam vallen toen hij Savador weer tegen hen hoorde spreken. Een zwakke glimlach verscheen rond zijn lippen. Maar naarmate de zin vorderde verdween die glimlach. ''Dat is je geraden ook'' zei hij fel en dreigend op Savadors woorden die geruststellend bedoeld waren. Maar het lukte Zalas niet lang zijn gezicht kil en dreigend te houden tegenover Savador. Al gauw werd die doorbroken met een grijns waardoor hij meteen verried dat hij Savador gewoon in de maling aan het nemen was.

Ze voelde die zelfde, vage tinteling door haar huid heen gaan toen Zalas' vingers langs haar gezicht streken, en ze kon hem alleen maar glimlachend aankijken bij zijn woorden. Ze wist niets tegen hem in te brengen, wilde zeggen dat hij overdreef maar kon niets uitbrengen. Ze voelde duidelijk het gevoel van opluchting door haar heen gaan toen ze merkte dat Savador zich ontspande, en zijn lichte woedenuitbarsting weg gevlogen was. Ze scheurde haar blik - met lichte opstandigheid die door haar lichaam heen ging - van Zalas af toen ze Savador op zag staan en vestigde haar grijsblauwe ogen op die van hem. Ze glimlachte breed naar hem bij zijn woorden, waarna ze even in een gegrinnik uitbarste. Het was inderdaad een rare avond geweest, met wendingen die ze nooit, maar dan ook nooit verwacht had. 'Ja, had moeilijk gewond en half naakt door het kasteel kunnen lopen,' mompelde ze zachtjes op zijn woorden. Het gedeelte 'half naakt' had ze er eigenlijk uit willen laten, maar het was over haar lippen gerold voordat ze het door had. Naja, het was eigenlijk de waarheid, maar ze wilde niet dat Zalas de verkeerde ideeën zou krijgen. Ze sloeg haar ogen neer bij de woorden van Savador die hij tegen Zalas sprak, daar kwam het al. Haar ogen gleden bijna teder van Savador naar Zalas en weer terug toen ze Zalas' bedreiging hoorde. 'Naja, ik had wel je vest gestolen naderhand,' antwoorde ze tegen Savador waarbij ze hem met een onschuldige grijns aankeek. 'Maar niets gedaan is eigenlijk gelogen,' sprak ze bedenkelijk terwijl ze voor zich uit keek en even pauzeerde voordat ze doorsprak. 'Je hebt eigenlijk mijn leven gered,' ze had haar blik gericht op Savador. 'Maar als je verder kijkt, heft dat het moment dat je hem wilde ontnemen eigenlijk op,' er verscheen een lach op haar gezicht. Dat moment bij de ruïnes leek nu zo ver weg dat ze eigenlijk niet meer geloofde dat hij werkelijk gebeurd was.

Savadors goudkleurige ogen gingen van Ephony naar Zalas en weer terug. Zijn smalle lippen hadden zich verwrongen tot een klein tevreden glimlachje bij het zien van dit resultaat van zijn harde werk. Achja, zijn werk. Hij had er heus niet helemaal alleen voor gezorgd, het was Zalas geweest die het uiteindelijk voor elkaar had gekregen, maar het gaf hem ergens toch wel een trots gevoel. Hij was dan niet de directe oorzaak geweest van dit frisse stel, hij had er toch mede voor gezorgd. Hij schudde zacht lachend zijn hoofd bij Ephony's woorden. 'Zelfs als je mijn voorstel afgestaan had, had ik je linea recta naar de ziekenzaal gestuurd,' glimlachte hij kalm. Savadors blik gleed terug naar Zalas toen hij nogal fel op zijn opmerking reageerde. Toch verdween de zwakke glimlach niet van zijn gezicht en behield hij zijn kalme uitdrukking. Hij trok alleen even een enkele wenkbrauw op. Dacht hij echt dat hij partners van personen ging afpakken die hij inmiddels al zo goed als vrienden kon beschouwen? Zijn kleine glimlach verbreedde zich tot een grijns toen hij besefte dat Zalas het alles behalve meende. Hij zou ook niet kunnen geloven dat, na de kleine zet die hij hem in zijn rug gegeven had, hij ondankbaarheid aan hem zou tonen. Savador keek Ephony weer aan en haalde lichtjes zijn schouders op. 'Toe nou, ik had je niet zomaar in je ondergoed kunnen laten gaan,' wuifde hij haar woorden weg. Hij zweeg bij haar verdere woorden en glimlachte even. 'Ik heb je leven gered. En nog kan mevrouw geen klein goeddadigheidje mogelijk maken door me met 'u' aan te spreken in plaats van 'jij',' grapte hij zacht. 'Nu ligt het geheid anders. Ik krijg het in het vervolg met Zalas aan de stok als ik ook maar met enkel een zwaard naar je durf te wijzen. Dat is nog wel het laatste wat ik wil.' Savador schonk aan beide een brede grijns om die sarcastisch bedoelde woorden.

Zalas keek even naar Ephony toen ze zachtjes begon te mompelen. ''Het wordt met de minuut moeilijker te geloven dat er niets gebeurd is'' zei hij met een kleine onwennig glimlach. Hij besloot verder maar zijn mond te houden. Noch zou hij vragen gaan stellen. Dit werd hem allemaal iets te ingewikkeld. Maar hij kon weer zacht lachen om Savadors laatste woorden. ''Tja, opvolger of niet, ik zal haar wel beschermen als het nodig is'' gaf hij eerlijk toe. Savador zou het echt niet moeten proberen om Ephony iets aan te doen. Al dacht Zalas niet dat Savador dat snel zou doen. Hij leek goed op te kunnen schieten met Ephony en daarbij wou Zalas ook liever niet vechten met Savador. Als hij maar half zo snel leerde als Deshas vertelde kon dat nog een flinke kluif worden. Dat soort gevechten vermeed hij dan liever.

Ze grijnsde naar Savador bij zijn woorden. Tja, ze hadden toen naar de ziekenzaal kunnen gaan, maar aangezien Ephony zelf de rilling kreeg bij een doktersjas was ze liever zelf aan de slag gegaan met de wonden dankzij de kennis die ze van haar oma had mee gekregen. Aan de ene kant voelde ze zichzelf van binnen opbloeien toen Zalas quasi aanvallend naar Savador had gereageerd. Haar vingers verstrengelde zich om die van Zalas bij het zien van zijn onwennige glimlach. 'Het klinkt allemaal heel gek, maar ik vertel het je nog wel een keertje,' sprak ze geruststellend naar hem met een grijns. Ze sloot beschaamd haar ogen waarbij ze op haar onderlip beet bij het horden van Savadors grappende woorden. 'Ik doe het weer, ik doe het weer,' sprak ze zichzelf bijna bestraffend toe. 'Het is gewoon verwarrend om op een moment als dit statig te gaan doen. Sorry, meneer,' verontschuldigde ze zich. Ze wist dat als ze waarschijnlijk in het klaslokaal met mede leerlingen zouden zijn geweest het niet moeilijk voor haar zou zijn om hem gewoon hoffelijk met de gebruikelijke 'u' aan te spreken. Ze keek verlegen naar de grond toen Zalas antwoord gaf op Savadors worden. 'Het word wel steeds veiliger bij jou,' sprak ze zachtjes en verlegen tegen Zalas.

Savador haalde een arm onder zijn andere vandaan om Zalas' opmerking glimlachend weg te wuiven. 'Geloof me, er is niets gebeurd in de zin van wat jullie nog te wachten staat in een relatie zijnde,' zei hij op een plagende toon. Er gleed een brede grijns over zijn bleke gelaat bij het horen van Zalas' woorden daarna. 'Pas op met wat je zegt, Zalas. Straks jaag je me zoveel angst aan dat ik je snoes niet eens meer durf te straffen binnen schooltijd als ze haar huiswerk niet netjes op orde heeft,' zei hij sarcastisch. Maar het was ook deels gemeend. Hij wilde het nog liever tegen een wilde roedel wolven opnemen dan tegen Zalas in een serieus gevecht. Savador glimlachte Ephony zwakjes toe toen ze zichzelf haast bestraffend toesprak. 'Het was ook meer als grap bedoeld dan iets anders,' deelde hij kalm mee.

Zalas keek Ephony even aan bij haar geruststellende woorden. ''Daar hou ik je aan'' glimlachte hij zacht tegen haar. Hij grinnikte zachtjes om haar verlegen woorden. Maar het lachen was hem snel vergaan toen hij die van Savador hoorde op plagende toon. Hij voelde zijn lijkbleke wangen vuurrood worden. Hij schraapte even onwennig zijn keel na die woorden. Hij probeerde het rood op zijn wangen weg te werken terwijl hij luisterde naar wat Savador nog meer te zeggen had. Na zijn sarcastische woorden durfde hij hem pas weer aan te kijken. ''Als u half zo goed bent als Deshas de hele tijd beweerd dan ben ik degene die wat te vrezen heeft'' grijnsde hij daarna.

Ze grijnsde onschuldig naar Zalas bij zijn woorden. Haar mond zakte langzaam een stukje open en ze voelde haar jukbeenderen snel van kleur veranderen. Haar nu diep rode blos sierde haar gezicht terwijl ze Savador nu aanstaarde. Ze sloot haar mond en keek beschaamd weg van Zalas en Savador. Ze hoorde nauwelijk Zalas zijn keel schrapen en ze beet op haar onderlip. Waarom moest hij zoiets zeggen, ze ging hem toch ook niet met dingen uit zijn relatie confronteren. Hoewel, hij had al kinderen. Ze schudde de gedachtes van zich af waarbij ze schuin naar Savador keek toen hij reageerde op Zalas. Ze grijnsde opgetogen naar Savador bij zijn woorden en keek hem hoopvol aan. Haar ogen gleden naar haar voeten terwijl Zalas Savador antwoorde. Ze voelde de wamte in haar gezicht nog steeds door de woorden van Savador. Er kwam een kleine glimlach op haar lippen toen Savador tegen haar sprak. 'Ik zal me als voorbeeldige leerlinge gedragen in de lessen,' sprak ze grijnsend. Ze zou hem dan waarschijnlijk het meest hoffelijks van de klas aanspreken, al was het maar om de je's die ze had laten vallen zonder zijn toestemming op te vullen. Ze keek van Savador naar Zalas, en weer terug. 'Er gaat geen gevecht komen hoor,' sprak ze streng waarna ze haar blik op Savador richtte alsof hij de oorzaker ervan zou zijn.

Savador sloeg in een langzame beweging zijn armen weer over elkaar terwijl hij zijn hoofd zacht schudde van het lachen. De blosjes op de wangen van zowel Zalas als Ephony, deden hem een behoorlijk groot plezier. Vooral bij Zalas, die normaal altijd zo zelfverzekerd overkwam, was het amuserend hem in deze status te zien. 'Het spijt me voor mijn plaaggeesterige gedrag. Maar nu evenaren jullie ook even direct hoe Diva zich soms voelt in mijn bijzijn,' zei hij zacht nalachend toen hij wat bekomen was. Savador toonde een kalme glimlach op Zalas' woorden. 'Ik ben nog in de leer, jij hebt al een aantal eeuwen ervaring. Ik vrees dat ik nog een boel moet studeren, wil ik een succesvolle overwinning tegenover je maken,' sprak hij glimlachend. Hij richtte zich daarna weer grijnzend tot Ephony toen ze reageerde op zijn eerdere 'bestraffing'. 'Je bent de allereerste die zoiets simpels om me tevreden te stellen zegt, weet je dat?' Savador hield beschuldigend zijn handen voor zijn borst bij het zien van Ephony's strenge blik. 'Wie zegt dat er een gevecht komt?' vroeg hij daarna met een halve grimas en een halve grijns op zijn bleke gelaat.