Met het zweet nog licht op haar voorhoofd, liep Aura de trappen af. Jeetje, nieuwe magie creëren en vervolgens de kracht een paar minuten volhouden was moeilijker dan ze dacht. Het kostte veel energie. Met een simpele zwier pakte ze onderweg haar mantel, om niet te veel opgemerkt te worden door de anderen. Ze liet haar staf verdwijnen en trok de kap zo goed mogelijk over zich heen. De mantel was blauwachtig, dus erg viel ze niet op. Een donkerblauwe kleur. Ze had haar bekende witte kleren weer aan. Haar wit met goudkleurige laarzen, haar wit met goudkleurige broeksrand broek, nou ja, eerder een legging en een soort band wat zich rond haar borst vormde, maar toch een kledingstuk was en die ze zelf gemaakt had. Verder nog haar twee handschoenen. Ze deed die uit en liet die ook verdwijnen. Echt veel had ze niet kunnen slapen. Ze was de nacht gauw naar Cassia geweest en weer terug, om enkele spullen op te halen. Helaas betekende Legendarische Magiër zijn niet dat je binnen drie seconden heen en weer was. De halve nacht had ze eraan gespendeerd. Daarna had ze nog even geslapen. Wallen verbergen kon ze makkelijk, dus dat was niet zo'n probleem. Het was eerder de nachtrust die ze nooit meer zou kunnen inhalen dat haar stoorde. Vooral niet nu ze een nieuw brouwsel ontdekt had om de kracht van haar staf nog groter te maken. Maar goed, dat waren allemaal zaken waarin ze in haar eigen kamer wel over dacht. Nu was het tijd voor een heerlijke pauze. Eigenlijk maakte het niet uit wie ze tegenkwam, ook al waren dat van die etterige, nieuwsgierige eerstejaars die het nodig vonden om onbeleefd te zijn. De enigen die misschien het diepst respect hadden voor haar, waren de Cassianen. Niet dat ze het erg vond om andere magiërs tegen te komen, nee, helemaal niet. Ze rekte zich uit. Ze was echt moe. Dit was dan ook heel erg nieuw voor haar. Alles veranderde opeens. Ze schudde haar hoofd en haalde een hand door haar blonde haren, waarna ze haar kap over haar hoofd trok en daarmee haar ware gezicht verborg. Soepel liep ze naar de uitgang van de academie.

De buitenlucht deed haar eigenlijk wel goed. De zon zorgde ervoor dat haar blauw-grijze ogen fonkelden. Ze sloot haar ogen even, waardoor een duisternis haar even omhulde. Daarna stapte ze verder. Ondertussen keek ze om zich heen. Overal, maar dan ook werkelijk overal, zaten leerlingen. Waarschijnlijk was zij dus niet de enige die even vrij wou, alhoewel je haar werk en hun werk eigenlijk niet kon vergelijken, zouden zij ook wel bekaf moeten zijn. Ze kende school wel. Bergen huiswerk, misschien voor een bepaald vak nog meer dan voor een ander. Maar, het was het waard. Ze schudde haar hoofd, waardoor haar lange, blonde haren onder haar kap voorzichtig mee dansten. Als een onzichtbare schim liep ze door alle kleine weggetjes heen, leerlingen vermijdend. Daarna sprong ze op het meer, zichzelf makkelijk boven houdend door haar voeten snel te bewegen. Midden op het meer maakte ze een stoel van ijs, waarop ze ging zitten. Nou ja, het was meer een klein platform, waar ze nog net op paste. In kleermakerszit ging ze zitten en keek rond.

- Iedereen welkom [^^] -

Aidan ijsbeerde door zijn kamer. Zijn zwaard,normaal gesproken altijd aan zijn zijde,lag met riem en al vergeten in een hoekje. Zijn overpeinzingen waren diep in de nacht begonnen,en lieten hem maar niet met rust. Plotseling was hij wakker geworden,en kon de slaap niet meer vatten. Hij snapte zelf ook niet waarom hij zo onrustig was. Misschien was het nu pas tot hem doorgedrongen dat hij en Fennon de laatste waren van de oude garde. De rest waren allemaal vervangen. Het zat hem niet lekker. Al die vreemdelingen in een keer. En Aidan scheen ook een van de weinigen te zijn,zo niet de enige,die zich er iets van aantrok.
Het was als beneden komen voor ontbijt, en merken dat er een walrus aan de eettafel zat. En dat je ouders dan deden alsof dat nooit anders was geweest. Zuchtend rekte hij zich uit. Dit schoot niet op. Misschien dat wat frisse lucht hem goed zou doen. In één vloeiende beweging pakte hij zijn zwaard,en gespte de riem om. Met licht gebogen rug,en handen in zijn zakken liep hij de trap af. Hij ging maar naar zijn plekje aan het meer. Met een wee gevoel in zijn maag dacht hij terug aan de nacht dat hij bevrijd was van zijn verstening. Daar aan de rand van het meer was hij Deshas weer tegengekomen. Onwillekeurig voelde hij een steek in zijn maag. Des was weg. zijn gedachten schoten door naar de avonden met Celebrian aan het meer. Nog een steek. Cel was ook weg. Langzaam maar zeker draaide hij in gedachte het lijstje af. Clera helpen met het helen van Des. Steek. Weg. Zelfs bij de gedachte aan Fennon voelde hij een steekje,al was het maar een heel kleintje. Zelfs hem,waar hij regelrecht een hekel aan had gehad,miste hij een beetje. Aidan zuchtte nog een keer,en haalde een hand door zijn haar. Nu hij eens om zich heen keek,besefte hij dat hij er al bijna was. Hij was al zo vaak op dat plekje geweest,dat zijn voeten hem er heen konden brengen zonder dat hij ze hoefde te sturen. Het laatste stukje rende hij. Gewoon,omdat het kon. Eenmaal aanbeland op zijn favoriete plekje op de oever merkte hij dat er iemand in het water dreef. Hij fronste toen hij besefte dat het Celebrians vervanger was. Het was misschien niet haar schuld dat Cel weg was,hield hij zichzelf voor,maar toch voelde hij een klein vonkje woede,dat ontsprong van de diepste krochten van zijn onderbewust zijn. Water was weer iets geworden om een hekel aan te hebben,zoals dat vaak werd verwacht van vuurmagiërs. Langzaam ging hij zitten,starend naar de vrouw in het water.

Aidan keek toe hoe Aura,na bijna in het water te zijn gevallen,op hem af kwam. "Aidan," zei hij alleen maar,toen ze zich voorstelde. 'Ja,het spijt mij ook,'dacht hij er achteraan. Meteen vermaande hij zichzelf. 'Niet meteen er vanuit gaan dat je haar haat,' vertelde hij zichzelf. Toch laaide zijn innerlijke vlam hoog op,waardoor het gras rondom hem verdorde,en het water op Aura's laarzen verdampte. Zwijgend nam hij haar hand aan,en schudde die kort. Die was niet ijskoud,stelde hij lichtelijk verbaasde vast. Zonder enige emotie op zijn gezicht klopte hij op de naast zich,om aan te geven dat ze moest komen zitten. Een tijd lang bleef zijn blik gefocust op het meer,en besteedde hij geen aandacht aan haar. Uiteindelijk draaide hij zijn hoofd toch,en keek naar Aura. "Ik neem aan dat je niet weet waar Cel heen is?" Enkele momenten lang nam hij haar onderzoekend op,en schudde toen zijn hoofd. "Nee,laat ook maar. Zelf zoeken is veel leuker,"zei hij met een grijns, die half achter loshangend haar verborgen ging. Na een keertje flink zuchten opende hij zijn mond weer. "Sorry dat ik een beetje afstandelijk ben. Ik moet er gewoon nog steeds aan wennen dat iedereen weg is." Nou ja,Fen was er nog,maar daar kon hij toch nooit zo mee opschieten. "Ik kom er nog wel overheen," zei hij,met een grijns die breder was dan de vorige. Het voelde goed er over te praten. "Maar genoeg over mijn problemen. Hoe ben jij hier nou weer in verzeild geraakt?"

-sorry,een beetje een korte post,maar ik kwam simpelweg niet verder >.<-

Aidan staarde weer naar het meer. Een lang en droevig verhaal,hmm?
Hij had op het moment wel genoeg droefheid gehad,om heel eerlijk te zijn.
Aan de andere kant was het waarschijnlijk wel beter om het gewoon aan te horen.
Met zijn rechter wijsvinger tekende hij lijntjes in het zand.
Beslissingen,beslissingen. Er kringelde kleine sliertjes rook uit zijn neusgaten.
Uiteindelijk scheurde hij zijn blik weer los van het water,en keek weer naar Aura. "Nou...vertel maar dan," zei hij langzaam. Hij had net gedaan of hij de onderbreking in haar stem niet had gehoord,maar het kleine beetje haat in het achterste hoekje van zijn gedachten was verdwenen. Hij zag haar eerst dan misschien als een indringer,maar nu besefte hij dat ze ook maar een mens was,met haar eigen zorgen en problemen. Rustig liet hij zichzelf achterover zakken,en ging languit liggen.
Zonder zijn blik los te maken viste hij een sigaret uit zijn broekzak,stak die in zijn mond,en stak hem aan met het puntje van zijn vinger.
Zuchtend blies hij een rookwolkje uit. Misschien was het toch verstandiger geweest om in zijn kamer te zijn gebleven. Het leek wel alsof elke keer dat hij zijn neus buiten de deur stak, er iemand iemand was die hem nodig scheen te hebben. Nu wist hij hoe Ferrost zich most hebben gevoeld,bedacht hij met een wrange grijns op zijn gezicht.




-nogmaals,bedroevend kort. mijn excusses -

Verwonderd keek Aura opzij. Ze dacht dat ze hem nu wel voldoende afgeschrikt had om het te vertellen. Shit, normaal werkte dit soort dingen altijd. En nu was ze ook nog genoodzaakt om het te vertellen. Op Ryce' dood na vond ze er niks leuks aan om over te praten. Misschien had ze toch ergens een beetje een slechte zijde, als het om Ryce ging. Maar daar had hij het dan ook naar gemaakt. Ze haatte hem. Stomme vent. 'Nou, goed dan, laat ik maar eens beginnen,' zei ze, waarna ze haar ogen sloot. Ze liet haar hand op Aidans been zakken. 'Misschien kan ik je beelden doorgeven,' mompelde ze, als verduidelijking waarom ze haar hand daar legde. Die kracht had ze normaal wel. Gheghe... Oké, nu moest ze misschien maar eens beginnen!

Oké, goed, waar moet ik beginnen? Oh ja! Wel, mijn vader was eerst de legendarische magiër van onze familie. Hij was een zeer gewaardeerd man, waardoor zijn dochter, ik dus, ook al snel gewaardeerd werd. Ik nam het eigenlijk niet zo nauw wat iedereen over mij zei, maar mijn vader vond dat... erg belangrijk. Geld en magie, dat was waarvoor de meeste mannen bij mij kwamen klagen. Ik trok me er niet veel van aan, hoewel mijn vader zich er echt boos over kon maken. Zo boos, dat hij uiteindelijk zelf opzoek was gegaan naar iemand voor mij, iets wat me zwaar tegenviel, maar waar ik me uiteindelijk wel bij neerlegde. Uiteindelijk kwam het onderwerp 'Ryce' aan bod, een van de meest gewaardeerde mannen van heel dat stukje waar wij woonden en wat mijn vader beheerde. Eerst was ik het er niet zo mee eens dat ik met hem uitgehuwelijkt werd, maar langzaam begon ik te beseffen dat ik gewoon geen keus had. Ik kan niet nalaten dat hij een knappe man was. Maar ik voelde me gewoon niet tot hem aangetrokken, weet je? Nou, dus, het huwelijk werd geregeld. Ik had eerst niet door dat Ryce alleen maar op mijn magie en mijn geld uitwas, de gierigaard. Daar kwam ik pas achter toen ik met mijn magie wou stoppen en wou opgeven om een opvolger te kunnen zijn. Ryce was daar zo boos over, dat hij me die nacht nog geslagen had en gezegd had dat ik geen keus had en dat ik mijn magie moest blijven volhouden, in belang van het respect dat zijn familie voor mij had. Natuurlijk kon me dat ook niet veel schelen, maar ik durfde niet meer tegen hem in te gaan. Die klap was nu niet bepaald wat je zegt... zacht. Daarbij had ik mijn magie nog niet genoeg onder controle om voor mezelf op te komen, iets wat me later in grote problemen zou brengen. Toen mijn vader ons huwelijk aankondigde, was ik geschokt. Het was die volgende dag al en hij had alles al voorbereid. Nu was er echt geen weg meer terug. Totdat... Totdat het die nacht fout ging.

Terwijl ze vertelde, probeerde Aura een scherp beeld van Ryce en zijn vrienden, dronken, in haar hoofd te krijgen en die door te geven aan Aidan. Of hij het ook daadwerkelijk zag, dat was nog maar de vraag. Ze had het gevoel van wel, maar ze wist het niet zeker.

Ik liep die nacht door een steegje, waar Ryce met zijn vrienden was. Hij was dronken en ik negeerde hem. Ik probeerde door te lopen en zijn walm van alcohol te ontsnappen, alleen was hij me weer voor. Hij pakte mijn arm en zei iets wat ik niet verstond, maar het klonk helemaal niet als de lieve Ryce - op die keer dat hij me geslagen had na - als eerst. Hij brabbelde maar wat en als ik het verstond, sloeg het ook helemaal nergens op. Hij begon opeens te grijnzen en keek me raar aan, waarna hij met zijn handen over mijn lichaam ging en zijn vrienden uitnodigde om hetzelfde te doen. Hij verzette me, maar het had geen zin. Voor ik het wist deden ze... dingen en even later lag ik bebloed op straat. En dat geeft een antwoord op je vraag, Aidan, want dat was de manier waardoor ik verzeild raakte in dit leven. Mijn magie kreeg, van woede, onbegrip en verdriet, een veel te grote kracht. Mijn vader had die kracht gevoeld en heeft een fatale hartaanval gehad. Waarschijnlijk was hij zwak en de kracht te groot om het te handelen. Andere mensen dachten niet aan mij en dachten dat ik te zwak was, dus werd Celebrian magiër, iets waarmee ik het volkomen eens was. Zij verdiende het meer dan mij. Ik voelde me die ochtend ziek van verlangen om naar Ryce te gaan. Dat heb ik dan ook gedaan, waarna ik hem bevriest heb en hem heb laten kapotslaan door een van de werkers door mijn vader. Ik hoorde veel jaren later dat Celebrian gestopt was en dat ik opvolger werd. En zo ben ik dus verzeild geraakt in dit wereldje

Met moeite had Aura geprobeerd om het beeld van Ryce en zijn vrienden, vooral wàt ze gedaan hadden, uit haar hoofd te laten, ook al was dit vast niet gelukt. Het lag gelukkig niet meer zo gevoelig als een paar jaren eerder. Ze keek opzij naar Aidan en liet haar hand op de grond zakken. 'Nou ja, weet jij het ook weer,' zei ze zachtjes en ze grinnikte. Ze liet zich achterover vallen. 'Heb jij nog iets interessants?' vroeg ze, alsof ze daarnet niks verteld had.

- Mwuahha, ik overwin met mijn verhaal! :O -

Aidan spuugde de as van zijn sigaret uit. door het verhaal was hij die compleet vergeten,en was hij tot in zijn mond opgebrand.
Zijn ingewanden voelden alsof ze van steen waren. "Mijn verhaal is niet echt boeiend,moet ik heel eerlijk zeggen. Ik ben als jochie van zes bij een groep huurlingen terecht gekomen,omdat mijn ouders dood waren. Het was een hard bestaan,maar de meeste kerels daar waren best aardig.Een paar jaar later kwam ik Samson tegen,terwijl we in een dorpje voorraden aan het inslaan waren.
Hij zag iets in mij,en vroeg of ik bij hem in lering wou treden. Daar waren de anderen het niet mee eens. Ze besprongen Samson.
Ik denk niet dat hun bloed en as ooit nog uit de muren van de omringende huizen is getrokken." Die laatste zin sprak hij met een brede glimlach,alsof het een van de mooiste herinneringen van zijn leven was. "In de jaren daarop leerde Samson me zoveel als hij kon.
Uiteindelijk ging hij met pensioen,en werd ik heer van het vuur." De glimlach werd iets minder. Hij had Samson altijd heel graag gemogen. "Na een tijdje kwam Deshas met een idee. we zouden iedere andere legendarische magiër verstenen. Ik vond het prima.
Des was toch de enige waar ik echt mee kon opschieten. Maar het plan werkte niet helemaal. Ferrost kreeg ons te pakken terwijl zijn eigen verstening zich voltrok. zo zijn we met zijn zevenen tweehonderd jaar lang afwezig geweest." Een schuldbewuste grijns sierde zijn mond.
"Een tijd geleden zijn we hier allemaal weer ontwaakt." Aidan rekte zich nog eens uit. "En dat is mijn verhaal. Zoals ik al zei,niet echt bijzonder."

'Inderdaad lekker gedetailleerd, Aidan,' sprak Aura sarcastisch nadat hij zijn verhaal verteld had, maar schoot wel in de lach. Ach ja. Het maakte haar ook niet veel uit. 'Voelt goed om over te praten, moet ik toegeven,' zei ze zachjes en ze keek naar het meer. Haar weerspiegeling was te zien. Ze zag twee grijs-blauwe ogen naar zich kijken en een grijns op het gezicht. Op de huid waren geen puisten te zien of andere puberale probleempjes, daar had ze dan ook nog nooit last van gehad en zou er ook nooit last van krijgen. Eigenlijk was het leven van een Legendarische Magiër best wel fijn. Alleen moest ze nu nog contact maken met de andere Magiërs. Aidan was in elk geval al een begin. Een goed begin, want ondanks het minzame begin, was hij een aardige kerel. Misschien kon ze weer beginnen om mannen te vertrouwen. Heel misschien... Cassia zou haar in elk geval niet meer zien. Tenzij ze voor een missie of wist zij veel wat terug moest naar dat planeetje, ging ze voor geen goud terug. En dan zeker een van die oudjes van Ryce tegenkomen. Ze had het wel gewild, maar had het instinctief niet gedaan om de vrienden van Ryce te vermoorden. Ryce' lichaam was al onderkoeld geweest voor hij stierf. Ze wist niet zeker of het dankzij haar was dat hij dood was of dankzij de man die voor haar vader werkte. Zij was wel met het idee gekomen, dus het was eigenlijk officieel haar schuld. Ryce' dood kon haar niks schelen. Het enige waarom ze gehuild had was omdat ze mannen vanaf dat moment niet meer kon vertrouwen en zichzelf dan ook niet meer kon uithuwelijken aan iemand. Daar ging ze trouwens sowieso niet meer mee beginnen. Mannen waren onderkruipsels, ongedierte die je in een kelder moest stoppen met wijn en bier aanwezig en die je dan na een paar jaar pas weer moest bezoeken, als hun lijken helemaal koud waren. En als ze dan nog niet geheel onderkoeld naar haar zin waren, dan hielp ze wel een handje. Van buiten liet ze het nauwelijks merken, maar vanbinnen was haar haat voor mannen veel te groot geworden om nog iets goeds te kunnen beginnen met iemand. Misschien, ooit. Ze zou zichzelf weer minpunten voor diegene opleggen die haar probeerde te krijgen en dan deed ze sowieso weer automatisch afstand.

Ze kon een gaap nog net onderdrukken. Niet dat ze het saai vond, nee, helemaal niet, maar omdat ze gewoon zo moe was. Ze kwam veel slaaptekort, wat haar niet echt veel voordelen schafte. Maar ach. Ze schudde haar hoofd even, waardoor haar lange, blonde lokken vrolijk mee dansten met haar bewegingen. Tenminste, voor de rest van de lokken die niet onder haar rug lagen, aangezien ze tegen de grond lag. Ze keek naar de hemel en fantaseerde dat ze erin vloog. Nee, Ryce zat daar. Liet dat maar zitten dan, dan was ze nooit meer van hem af. Ze moest bijna lachen om zichzelf. God, ze was een echte mannenhaatster. En ze hield er ook nog van. Misschien moest ze Aidan een kans geven, om te bewijzen dat mannen ook nog iets goeds hadden. Misschien, heel misschien...

- Whoot, gaat lekker hier, dit topic -

Aidan knikte. "Ik weet het."
Eventjes sloot hij zijn ogen. Misschien moest hij toch maar wat vaker buiten komen.
Dit was zo slecht nog niet.Na een loom gebaar met zijn hand,zweefde hij een stukje omhoog op een stroom hete lucht.
"Bevalt het een beetje hier op Starshine?",vroeg hij,Aura vanonder een half geopend ooglid aankijkend.
"Het is hier zo slecht niet,vind ik,"mompelde hij er achteraan. Dit was ondertussen zijn thuis,en hij zou er voor geen goud afstand van willen doen.
Hij friemelde nog een sigaret uit zijn zak,en stak die aan. Slechte gewoonte voor anderen misschien,maar hem kon het geen schade.
Hij nam een flinke hijs,en blies een rookwolk uit die de vorm van een galopperend paard aan nam voor hij op de zomerbries verdween.
Dat vond hij ook altijd leuk; rookfiguren blazen.
Zonder acht te slaan op Aura produceerde hij er nog een aantal,waaronder een zeer fraaie pauw,al zei hij het zelf.
Toen herinnerde hij zich iets.
"Ach,waar zijn mijn manieren. Wil jij er ook een?",vroeg hij,het pakje sigaretten naar haar ophoudend.
Hij wist niet of ze rookte,maar als ze dat wel deed was het net zo beleefd haar er ook eentje aan te bieden.
Dat deed hem denken aan de lange avonden gevuld met drank en wedstrijdjes die hij vroeger regelmatig met Des had gehouden.
Hem miste hij misschien nog wel het meest. Zijn oudste kameraad.
Misschien moest hij die andere magicians ook maar een kans geven.
Met een beetje mazzel zat er een nieuwe makker voor hem bij.

-jazeker . hoewel ik nog steeds niet helemaal tevreden ben over m'n eigen posts-

'Ach, het valt hier wel te overleven,' zei Aura en ze schoot in de lach, waarna ze naar boven keek, waar Aidan ondertussen zat. 'Nee, grapje. Ik dat ik het hier wel leuk ga vinden. Ik voel me nog redelijk ongemakkelijk in Celebrians kamer. Het voelt net alsof het niet mijn nieuwe kamer is en alsof een of andere kracht me elk moment eruit kan slingeren omdat die kamer aan Celebrian behoort. Maar misschien wen ik er wel aan. Ik wou nooit mensen pijn doen of zo om opvolger van Celebrian te zijn. Soms loopt het leven gewoon heel anders dan gepland,' zuchtte ze, waarna ze even naar de grond keek. Ze had zo'n beetje haar hart gelucht bij Aidan, iets wat je zeldzaam kon noemen, aangezien ze haar hart luchten nou niet bepaald kon en deed. Maar nu ze er de kans voor had, was het beter om die kans ook te benutten. Aidan had althans ook iets verteld over zichzelf. Ze keek even naar Aidan, waarna ze een sigaret nam. 'Bedankt voor het aanbod. Vriendelijk van je,' zei ze glimlachend, waarna ze de sigaret in haar mond stak. Het was lang geleden dat ze een sigaret had gerookt. De laatste keer was met Ryce geweest, aan een tafeltje. Die had de sigaret uit haar handen geslagen omdat hij het niet fijn vond dat ze rookte. Daarom had ze er ook zo goed mogelijk geprobeerd om ermee op te houden, maar ze had het niet kunnen laten om soms nog eens eentje stiekem te roken. Natuurlijk had Ryce had opgemerkt en waren haar straffen groots geweest, met onder andere een slag tegen haar wang. En haar vader kreeg er nooit iets van te horen. Van haar niet omdat ze het niet nodig vond en van Ryce niet uit schaamte en gierigheid dat hij zijn rechten op haar geld verloor. Eigenlijk had ze van te voren al naar haar gevoel moeten luisteren, naar haar vader moeten stappen en moeten vertellen hoe het nu precies in elkaar zat met Ryce, die haar naar haar idee nog al stevig mishandelde. Maar ze had nooit de moed opgebracht om ernaartoe te gaan. Nee, ze had wel moed, maar ze had nooit de zin opgebracht, liet ze het zo zeggen. Ze was eigenlijk gewoon van de neutrale kant geweest en had het allemaal nooit zo nauw genomen van wat Ryce haar had aangedaan. Ze mistte dan ook geen enkel moment met hem. Nooit. Ze zuchtte even zachtjes, wat moeilijker ging door de sigaret in haar mond.

'Heb je een vuurtje?' zei ze en een lichte blos verscheen over haar wangen. Aangezien ze de magie van Cassia beheerste, kon ze natuurlijk geen vuur maken. En Aidan die had dat zo klaar. Ze keek hem met haar grijs-blauwige ogen aan en liet die even rusten op zijn ogen, waarna ze met haar lip haar sigaret een beetje omhoog duwde, zodat Aidan er beter aan zou kunnen. Hopelijk zou hij niet haar mond verbranden door een hele walm vuur te blazen naar haar toe. Maar goed, dat zou waarschijnlijk niet gebeuren, tenzij Aidan een echte grote hekel aan haar had. Maar dat leek haar sterk, aangezien hij zo helemaal niet deed. Misschien een beetje in het begin, maar had iedereen dat niet?

- Misschien moet je proberen te omschrijven hoe Aura eruitziet, of hoe de omgeving eruitziet, wat je hoort, de vogels en zo en random vragen stellen of zo. Zo kan ik meestal goede posten samenstellen. Ik ben niet tevreden over mijn onderalinea -

Twijfelend keek Aura Aidan aan. Hoe kon het nu weer dat hij geen vuur had? Was zijn magie soms weg of zo? Ze grinnikte. ‘Ja hoor, very funny,’ sprak ze met een Cassiaans accent, waarna ze de sigaret uit haar mond haalde en een voorbeeld probeerde te nemen aan Aidan. Ze blies de rook uit. Het prikte in haar keel en Aura hield haar hand voor haar mond toen ze hoestte. ‘Het is best lang geleden dat ik nog gerookt heb,’ verdedigde Aura zich en ze grijnsde even naar Aidan. Ze keek weer naar de sigaret en nam er nog een voorzichtige trek van. Ze sloot haar ogen en genoot van de rook die zich direct een weg vond in haar neus. De rook drong tot diep in haar keel, maar dit keer kietelde het in plaats van prikkelen. Aura hoestte er niet meer door. Ze was weer volledig gewend – en waarschijnlijk ook verslaafd – geraakt aan de o zo heerlijke rook. Het was gewoonweg gemeen dat de rook haar zo bezig hield. Alsof ze nooit meer zonder sigaretten zou kunnen. ‘Pas maar op, als ik verslaafd word, dan kun je binnenkort geen sigaretten meer kopen, aangezien ik dan de hele winkel leeg gekocht heb,’ grijnsde ze flauwtjes naar Aidan, waarna ze nog een trek nam. Ze keek om. Ze negeerde daarbij een jongen en een meisje die hun aankeken, lichtelijk verbaasd. Ze had zin om een snerende opmerking te maken, maar liet dit maar achterwege. Ze moest misschien een iets vriendelijkere indruk in plaats daarvan maken. Ze glimlachte vriendelijk en knikte het koppeltje vrolijk toe. Daarna keerde zij zich weer tot het stille meer en keek naar het blauwachtige water. Het was hier inderdaad een mooie plek, fijn om uit te rusten en goed om haar brouwsels te testen.

Verbaasd keek Aura opzij naar de ketting die Aidan in zijn hand hield. Ze keek hem aan. ‘Wil je geloven dat ik dat ook helemaal niet dacht toen ik de ketting zag?’ lachte ze vrolijk op zijn woorden. Waarom zou ze bang zijn dat er iets achter zat? Ten eerste zou hij haar niks kunnen maken, ten tweede zou hij zich letterlijk wel beseffen van het feit dat ze het wel met elkaar moesten doen de komende jaren, aangezien zij toch echt bij de zeven Legendarische Magiërs hoorde, jammer genoeg voor de mensen die haar niet leuk vonden. Nou ja, pech gehad. En dan was er ook nog een derde reden en dat was dat hij zich ook moest herinneren dat als Aura een opvolger van Celebrian was, dat Aura heus wel respectvol kon handelen met een sieraad. Nou ja, dat laatste wel moeilijk te herinneren, maar het was alvast een feit. Celebrian kon er ook mee omgaan, alleen vond Aura het gemeen van Celebrian dat ze het sieraad achtergelaten had. Ze grijnsde even. Ze pakte het sieraad rustig en bekeek het. Ze slikte even. ‘Aidan, ik wil het ook aan Celebrian geven als ik haar weer eens zie. Dat kan misschien lang tot nooit duren en ik wil je de eer ook zeer graag schenken, maar ik weet niet of ik iets kan dragen dat voor Celebrian bestemd is. Later zul je spijt hebben dat ik het draag,’ zei ze en ze keek hem twijfelend aan. Ze vertrouwde hem wel, maar ging hij echt iets aan haar geven dat hij uit – hoogstwaarschijnlijk – liefde had gemaakt voor Celebrian?


- Oeps, gheghe, nu heb ik het juiste account D: -

Aidan knikte. "Het doet meer pijn dan ik toe wil geven,"zei hij zachtjes. Een klein glimlachje sierde echter zijn gezicht toen Aura zei dat ze zijn ketting zou dragen. Dat was in ieder geval weer een meevaller. Toen ze zijn naam zei,keek hij weg. Hij had geen behoefte aan medelevende op het moment. Toen ze een gil slaakte barste hij in lachen uit. Dat trucje werd nooit oud. Hij was dan misschien wel over de driehonderd,zijn humor was soms dat van iemand van veertien. Nadat ze hem complimenteerde met zijn ketting grijnsde hij breed. Zo veel gevoelens in zo'n korte tijd. Aidan leunde rustig naar achteren,en zweefde toen ondersteboven. Hij knikte. Ze waren inderdaad lui. Hij in ieder geval wel,dacht hij met een glimlach. "Dat is niets bijzonders als je veel met mij rong hangt," grapte hij. Hoewel het niet zo heel erg ver van de waarheid af zat. Hij was vaak bezig met rondhangen en luilakken. Maar dat had een reden. Eet wanneer je kan,rust wanneer je kan was er bij hem in zijn huurlingentijd goed in gestampt. Misschien nu niet echt nodig,maar oude gewoontes leer je niet zomaar af. Hij zuchtte. Misschien was hij zelfs voor dat soort begrippen te lui. Ach,interesseert hem het. Aidan vind het allemaal wel prima zo. Het zonnetje scheen,de vogeltjes floten,en een kort momentje vrede voor de komende duistere tijd. Een duistere tijd dij zelfs hij niet aan zag komen."Is dit alles wat je in je vrije tijd doet? Een beetje met tuig rond hangen?" Fire is chaotic. So am i.

-bah,inspiloos >.<-