Met langzame passen liep Laiq door de gang waar ze eigenlijk nog maar één keer eerder geweest was. Na dat hele gedoe met Master Norwood moest ze haar geheim toch echt aan iemand vertellen. De meesten zouden haar met opgetrokken wenkbrauwen aankijken dat ze daarom naar de hoofdmeester ging. Vooral omdat naar hun mening er zoveel andere leraren waren om het aan te vertellen die tien keer aardiger waren. Maar voor Laiq lag dat anders. Ze moest het Master Savador vertellen omdat hij als enige echt het recht had om het te weten. Dit had indirect namelijk ook te maken met een persoon waar hij vorige keer naar gevraagd had: Diva Lenore. Ze betekende kennelijk veel voor Savador. Tenminste als Laiq mocht afgaan op de blik en de houding die de man destijds gehad had. Nu ze haar verhaal toch aan iemand kwijt moet leek Savador haar de beste keuze.
Voor de deur stopte ze. Haar handen die zich tot vuisten hadden gevormd ontspanden zich terwijl ze naar de gesloten deur voor zich keek. Ze haalde diep adem. Ja, het was tijd voor de waarheid.
Laiq hief haar hand op en wilde op de deur kloppen om haar aanwezigheid te melden. Maar toen haar hand in aanraking kwam met het hout merkte ze dat de deur helemaal niet op slot had gezeten. Hij had schijnbaar op een kleine kier gestaan. Zachtjes duwde Laiq de deur verder open en betrad het donkere vertrek. Ze keek nieuwsgierig om zich heen. De gordijnen waren gesloten zodat het licht van buiten zich er niet doorheen kon wringen. Verder was er geen teken van leven te bekennen. Opvallend was dat het er eveneens doodstil was op de normale geluiden van een doorsnee kantoor na dan. Laiq begon zich af te vragen waar Savador eventueel kon zijn. Zou hij op dit moment misschien een les geven? Waarschijnlijk niet, dan had ze daar aanwezig moeten zijn en nu had ze een tussenuur. Misschien was hij wel in de lerarenkamer.
Laiq liep een paar passen verder tot het midden van de kamer. Toen sloeg ineens de deur achter haar dicht met een luide knal en hulde haar in de onvergefelijke duisternis. Met een ruk draaide Laiq zich om terwijl ze even hoorbaar haar adem inhield. Weer niets te zien. Maar ze voelde nergens tocht vandaan. Die deur kon niet door de wind zijn dichtgeslagen.
Zachtjes liet Laiq haar adem ontsnappen terwijl haar ogen probeerde te wennen aan de duisternis. Iets wat door de schrik niet echt wilde lukken. ‘Hallo?’ weerklonk haar onzekere stem zachtjes door de stille kamer. Nog steeds geen geluid. Ze kon maar beter weggaan en later terug komen. Het was overduidelijk dat Savador er nu niet was. Het had geen zin hier te blijven. Ze liep daarom weer terug naar de deur en legde haar hand op de klink. Maar toen Laiq de deur probeerde te openen gaf hij niet mee. Ze probeerde te trekken en te duwen maar de deur was kennelijk in het slot gevallen. ‘Fijn, dat heb ik weer,’ zuchtte Laiq zachtjes, haast op fluistertoon. Ze had de kruk nog maar net los gelaten toen een geluid achter haar ervoor zorgde dat haar hart in haar keel begon te kloppen. Ze probeerde te slikken maar haar mond was krukdroog. Langzaam draaide ze zich om. Niet goed wetend wat zich achter haar kon bevinden.

Een groot gevaarte richtte zich in de totale duisternis achter de ongewenste gast op, hield zich ter hoogte van het bovenste raamkozijn doodstil. Alleen diens felle turkoois-gekleurde ogen leken nog als kolen van saffieren zwak na te branden zoals er twee kleine vage lichtpuntjes in de schemering zichtbaar waren. Een venijnige kwade blik was erin te vinden, maar de uitdrukking werd half benomen door het donker waardoor het alleen in het zwakste licht zichtbaar zou zijn. Wat hoe dan ook wel te zien was, was dat die zekere blik strak op de persoon gevestigd bleef en priemend in haar rug bleef branden, waardoor de aanwezigheid die eerst zo onzichtbaar leek nu wel onbehaaglijk op te merken was. Een onheilspellend zacht gesis vulde de kamer, een aanleiding voor de figuur om zich langzaam om te draaien. Haar angst was voor hem bijna te voelen en aan te merken zoals een paard dat deed bij zijn ruiter. Maar wat voor een paard voor eenzelfde onzekerheid zou zorgen, zorgde het voor hem voor genoegen. Een te groot genoegen die zorgde voor een drang van vloeiend bloed en leedvermaak. Het was fout om zomaar binnen te komen, om onwelkom te zijn en angst te tonen. Drie factoren die het genoegen enkel nog maar vergrootten. En juist op het moment dat de gestalte zich geheel omgedraaid had, schoot hij onder fel gesis pijlsnel in de aanval. Het was dichtbij geweest, te voelen als een windvlaag in je gezicht, maar het werd abrupt afgekapt. Er klonk een kleine zwiep door de duisternis, wat gestommel en onderdanig gesis tot er weer zoals voorheen een doodse stilte heerste. En toen stond de Hoofdmeester opeens vlak voor de neus van de gast, zijn contouren en kenmerken in zijn gezicht nauw van elkaar te onderscheiden in de duisternis. Savador stond als een zwarte schim in de ruimte en had de persoon - aan haar lengte en figuur hoogst waarschijnlijk een vrouwelijke leerling - ruw bij de schouders gepakt om haar tegen de muur te dwingen. Het was momenteel moeilijk te zien aan zijn gezicht of aan zijn houding, misschien alleen aan zijn zwaardere ademhaling, maar hij was woedend. Hij had zojuist tijdens zijn surveillantie een aantal nare roddels die over hem gingen opgevangen van leerlingen aan tafels in de eetzaal, geruchten die hem mentaal pijn hadden gedaan doordat ze over gevoeligere onderwerpen gingen dan alleen de typische punten dat hij een zak en een naar horen pedofiel was. Die leerlingen waren erger dan het ergste soort, de typetjes die zonder twijfel een leraar in het gezicht zouden spugen bij een kleine aanmerking of er alles voor over hadden om er eentje voor de klas aan het huilen te krijgen. Geen sprake van dat hij hun dolle geintje om zijn kantoor overhoop te halen terwijl hij weg was zou laten gebeuren. Hij zou ze een mep verkopen, in de kerkers gooien, ze geestelijk gek maken. Het was bovendien de rustplaats voor zijn kinderen in de wiegjes in de andere kamer, verboden gebied voor ieder ander dan hijzelf. Alles om het respect en de discipline geforceerd in die ondeugdelijke hersenpannen te stampen. Onopmerkelijk was hij het kantoor binnengeglipt toen hij door had gehad dat er iemand in zijn kantoor aanwezig was, en direct erna zijn aanwezigheid al bekend gemaakt met het dichtslaan van de deur. In het stille moment had hij zich even tegen de muur gedrukt om af te wachten wat de tiran van plan was. En hij zou nog langer afgewacht hebben als hij Saethion, die onder de dekens van zijn bed onder het raam sliep, niet terug had moeten dwingen toen de slang het klusje voor zijn meester al wilde klaren. Ondanks de duisternis was zijn razernij meer te merken doordat zijn trillende bleke handen de schouders van de leerling uit alle macht samenknepen. 'Wat doe jij hier!?' siste Savador snauwend in haar gezicht. Met een enkele vingerknip liet hij de aantal kaarsen in het kantoor door middel van vuurmagie ontvlammen. Zoals de kleine flakkerende vlammetjes nu boven de kaarsen dansten leken er ook in zijn nu zichtbaar geworden ogen furieuze vlammen te rijzen tegen de goudkleurige irissen. De dunne verticale pupillen versmalden zich en de woede die als vervaarlijke fonkelingen in zijn ogen zichtbaar waren vervaagde wat. Het was niet één van de rebelse leerlingen die hem het leven zuur wilde maken. Het was het meisje met de ravenzwarte haren en de paarsachtige ogen, het meisje dat er altijd proper bijliep alsof ze zich iedere dag op en top wilde verzorgen en tevens het meisje dat qua uiterlijk zoveel op Diva leek dat het bonzen van zijn hart pijn deed; Laiq. Savadors blik verzachtte wat, en voorzichtig liet hij vervolgens haar schouders los. Zwijgend, omdat hij haar misschien onterecht pijn had gedaan en dat zijn bedoeling niet was geweest, maar ergens nog lichtelijk verontwaardigd dat ze onaangekondigd zijn kantoor binnen was geglipt en hij haar daardoor voor iemand anders had aangezien.

Zodra Laiq zich omdraaide keek ze recht in twee turkoois gekleurde ogen. Samen met het gesis waren het de onmiskenbare ogen van een slang. Voor een paar tellen was ze verstijfd van schrik. Maar toen veranderde er iets in haar houding. Haar bovenlichaam boog iets naar voren terwijl Laiq de slang vanonder haar donkere wenkbrauwen aan bleef kijken. Haar violette ogen leken in dit duister eveneens haast licht te geven, al waren ze langniet zo fel als de ogen van de slang.
Toen vulde een diep, dierlijk gegrom het vertrek. Het kwam helemaal achter uit Laiqs keel. Eerst nog heel zachtjes. Maar langzamerhand werd het grommen luider. Als een dier dat zich in de verdediging wierp. Ze gromde vervaarlijk tegen de slang terwijl al haar spieren aanspande. Haar gegrom bereikte het hoogtepunt toen ze zich volledig omgedraaid had en de slang pijlsnel op haar af schoot. Ze had net met haar tot klauw vervormde hand uit willen halen toen de aanval plots afgekapt werd. Laiq ging iets rechter staan, wat verbaasd door het feit dat de slang ineens verdwenen was. Maar voor ze het doorhad werd ze ruw bij haar schouders gegrepen en tegen de muur gedrukt. De harde klap liet voor kort een zacht gepiep uit Laiqs keel horen. De klap bracht haar weer een beetje bij zinnen en liet haar dierlijke kenmerken verdwijnen. Het gaf haar ruimte om na te denken en op te kijken naar haar belager. Hoewel ze het in het duister niet goed kon zien leek het erop dat haar belager niemand anders was dan Master Savador in hoogsteigen persoon. Waar hij precies vandaan kwam en hoe hij binnen was geglipt zonder dat zij het had gehoord was Laiq een raadsel. Maar dat was niet belangrijk om nu over na te denken. Hij was woedend, dat kon ze horen. Hij ademde heel zwaar. Het was ook wel erg onbeleefd geweest zomaar zijn kantoor binnen te stappen.
Hij liet zijn woede ook duidelijk merken door haar schouders helemaal fijn te knijpen. Haar sterke vermoedde dat het Savador was werd pas echt bevestigd toen hij in haar gezicht snauwde wat ze hier kwam doen. Ze hoorde hem even later in zijn vingers knippen. Bang dat hij haar een mep zou verkopen en haar ogen beschermend tegen het plotselinge licht wende Laiq haar gezicht af. Voorzichtig opende ze haar ogen toen het stil bleef. Onzeker en langzaam draaide ze haar hoofd terug. De blik van Master Savador was al enigszins verzacht ten opzichte van zijn houding van daarstraks. Hij liet vervolgens ook haar schouders weer los. Heel langzaam ontspande Laiq haar schouders weer maar kwam niet bij haar plek tegen de muur vandaan. Nu pas kon ze haar stem terug zoeken. Ze had hem eerst geen antwoord durven geven in zijn furieuze bui. Maar nu leek het haar veiliger om wat tegen hem te zeggen.
‘Het spijt me…,’ begon ze zachtjes met een lichte schorre stem. ‘Ik was op zoek naar u. Maar toen ik aanklopte bleek de deur open te zijn dus ik ging kijken of u in uw kantoor was. Toen ik niemand kon ontdekken wilde ik weggaan. Maar op dat moment sloeg de deur dicht en kon ik niet meer weg,’ vertelde ze met een iets standvastere stem nu.

Terwijl Saethion zijn onstuimige aanwezigheid op een zeker moment bekend had gemaakt was hij stilaan het donkere kantoor binnengekomen, te woedend en te voorzichtig om onopgemerkt te blijven zoals hij zich als een zwarte schaduw tegen de muur voortbewogen had en samensmolt met de duisternis. In gedachten te druk bezig om zich voor te bereiden om op het juiste moment toe te slaan als de slang die hij was. Daardoor had hij wel een merkwaardig tafereel gemist; op het moment dat Saethion in de aanval was geschoten leken de donkere vlekken van de ongewenste gedaante waar de ogen behoorden te zitten fel op te lichten, vulde een diep gegrom de kantoorruimte en nam één van haar handen de vorm aan van een beestachtige klauw. Alle frapante kenmerken vervaagd in het duister, en ondanks zijn slechte zicht had de Raziaanse Reuzencobra het toch opgemerkt. Misschien was dat ook juist een reden geweest waarom de slang meer nahorig toegaf dan gewoonlijk aan het plotselinge bevel van zijn meester. Hij had het gezien en gemerkt, en het zou hem veeluit geen moeite kosten om het zijn meester in het oor te fluisteren. Maar ook de slang had zo zijn behoefte aan het behouden van feiten voor zichzelf, het lag maar net aan zijn bui. Saethion kreeg voor nu geen kans om te beslissen of hij het zijn meester zou mededelen of niet. Hij trok zich met gebogen kop en ingeklapte halsflappen terug op het bed nu meester de dingen vanaf hier blijkbaar zelf wilde afhandelen.
En dat wilde Savador zeker. De woede werd hem nu al bijna teveel zoals hij de ranke schouders van de leerling die hij tegen de muur had geforceerd stevig samenkneep, maar hij hield zich in. Het was maar beter ook geweest, want het was helemaal niet de persoon geweest die hij het meest in zijn kantoor verwacht had. Sterker nog, Laiq was de persoon die eerder een groot verdriet bij hem opriep, alleen maar om het feit dat ze zoveel van Diva weghad. 'Het spijt me…,' bood Laiq haar verontschuldigingen aan. Haar stem klonk wat schor. Natuurlijk, hij had dat kind ten onrechte ruw behandeld. Voorzichtig keek Savador naar haar op, en vestigde zijn blik vervolgens meteen met een verwrongen expressie op iets anders bij het zien hoe erg Laiqs uitdrukking leek op die van Diva toen hij haar een klap in haar gezicht had willen geven omdat hij zich bedrogen voelde. 'Ik was op zoek naar u. Maar toen ik aanklopte bleek de deur open te zijn dus ik ging kijken of u in uw kantoor was. Toen ik niemand kon ontdekken wilde ik weggaan. Maar op dat moment sloeg de deur dicht en kon ik niet meer weg,' legde ze hem vervolgens uit. Hij behield even een kleine stilte voor hij met een ademteug zijn mond opende. 'Je was niet de persoon die ik verwachtte.. juffrouw Zefros,' weerklonk zijn manier om het zo over te laten komen dat hij het absoluut niet zo bedoeld had. Zonder Laiq nog aan te kijken draaide hij zich met ruisende mantel om en beende richting zijn bureau. Het was niet moeilijk te zien dat hij nog moeizaam liep; de pinnen en hechtingen die er bij zijn rugoperatie in waren gezet waren er onlangs weer uitgehaald, en hij had alle nodige medicatie en rust nodig om weer optimaal te kunnen herstellen. Savador spreidde een bleke hand richting een kleine stoel speciaal voor gasten tijdens het lopen. 'Gaat u zitten,' nodigde hij haar tot die handeling uit. Onder onderdrukt gekreun en met een hand steunend op de rugleuning van zijn comfortabele bureaustoel lukte het hem om erop neer te zijgen. Eenmaal achter zijn bureau zette hij zijn ellebogen op het tafelblad en vouwde zijn handen in elkaar, waar hij zijn kin op liet steunen terwijl zijn slangachtige ogen op Laiq gericht bleven. 'Waar komt u voor?' vroeg hij tenslotte zacht.

Nog vlak voordat Savador haar bij haar schouders had gegrepen en tegen de muur gedrukt had, zochten Laiqs ogen door het duister. Ze waren op zoek haar de slang. Haar oren probeerde dat verachtelijke gesis weer op te vangen. Haast wanhopig zocht ze ernaar. Nog een reden waarom ze Savador in eerste instantie niet aan had zien of horen komen. Vooral omdat op dat punt haar dierlijke instincten op scherp hadden gestaan. Nu het licht aan was en daar niks meer van te zien was leek Laiq weer op een doodgewoon meisje.
Ze legde uit aan Savador wat ze hier deed en waarom zie hier was. Die woorden die volgde op de hare vertelde Laiq dat het niet Master Savadors bedoeling was geweest haar zo hardhandig aan te pakken. Echter was ze ergens wel nieuwsgierig wie hij dan wel verwachtte dat deze persoon zo’n onthaal kon verwachten. Maar dat was iets wat haar niet aanging en op dit moment ook helemaal niet belangrijk was.
Laiq bleef naar Master Savador kijken terwijl de man overduidelijk moeizaam naar zijn stoel liep. Ze had van andere leerlingen wel iets van een operatie gehoord, maar ze wist er het fijne niet vanaf. Kennelijk was het een zware operatie geweest, te zien aan de manier waarop hij zich voortbewoog. Toen hij aangaf dat ze mocht gaan zitten liep Laiq op de stoel af. Het lichte geklik van de kleine hakken onder haar nette schoenen doorbrak het ritme van de zware voetstappen van Savador.
Toen ze voor de stoel stond streek ze eerst haar rok onder zich glad en ging toen zitten. Ze sloeg één been over haar andere en vouwde haar handen netjes op haar schoot. Geen enkel teken van haar beestachtige gedrag van eerder was nog zichtbaar aan haar.
Laiq bleef voor een moment zwijgen toen Master Savador aan haar vroeg waar ze voor kwam. ‘De waarheid Master,’ sprak ze uiteindelijk. Opnieuw viel er een korte stilte. In die enkele seconden probeerde Laiq zoveel mogelijk moed bij elkaar te rapen als ze kon vinden. Maar veel was het jammer genoeg niet. ‘Het leek me beter om maar iemand in vertrouwen te nemen. Nog niet zo veel dagen terug ben ik flauw gevallen omdat ik vergeten was mijn medicatie in te nemen. Master Norwood heeft me toen meegenomen naar de ziekenzaal. Gelukkig maar, anders zat ik hier nu niet. Hoe het ook zij, voordat het weer gebeurd wil ik dat iemand weet wat het is. Ik kwam naar u omdat u het meeste recht heeft om dat te weten,’ sprak Laiq. Ze keek even op naar Savador, gaf hem en klein moment om over deze woorden na te denken. Vervolgens sprak ze verder.
‘Ik moet u heel eerlijk bekennen dat ik bij onze eerste ontmoeting heb gelogen. Maar waarschijnlijk wist u dat al. Ik lijk op iemand die u kent is het niet? Heel erg goed zelfs…,’ Laiq zweeg even terwijl haar open opnieuw die van Savador opzochten en zijn blik nu vast probeerde te houden. ‘…Diva Lenore toch?’ vroeg ze daarna zachtjes. ‘Ik weet niet goed wie ze voor u was. Maar ja, ik kende haar. Erg goed zelfs. Diva was een van de weinige vrienden die ik gehad heb. Vrienden die me echt begrepen tenminste. Maar juist omdat dit ook deels over Diva gaat heeft u het meeste recht om dit te weten,’ eindigde Laiq haar inleiding. Ze haalde even diep adem.
‘Laat me u even kort een verhaal vertellen. Vroeger, tijdens het ontstaan van Puffoon, nog voordat er mensen waren, leefde daar een soort hertachtige wezens Liv genaamd. Hun naam betekende levenskracht. De Liv leefde destijds in vrede op het chaotische rotsblok dat toen Puffoon nog was. Maar langzamerhand werden de stormen op Puffoon steeds heviger en erger. Stukken rots lieten los en verdwenen in de ijskoude ruimte. Puffoon viel uit elkaar. Toen waren er vier verschillende Liv die hun krachten bundelden om Puffoon te redden. Dvalin, met haar gave van Telekinese, trok alle losgeraakte stukken rots naar elkaar. Duratro, met zijn gave tot Duplicatie, verbond al deze stukken met elkaar, maar het centrale punt bleef zwak. Dåin, met haar gave van Transformatie, veranderde zichzelf in een boom zodat de sterke wortels het centrale punt zouden versterken. Daarna kwam Dunøyr, met zijn gave van Visioenen. Hij wist dat de boom die zijn soortgenoten hadden gecreëerd geen stand zou houden. Hij moest een manier zoeken om Puffoon voor altijd veilig te houden. Hij splitste daarom zijn lichaam van zijn ziel. Zijn ziel ging op in de lucht zodat die altijd onder zijn controle bleef staan. Zijn lichaam bleef liggen aan voet van de boom Dåin. Zij gaf zijn lichaam iets van haar gave waardoor zijn lichaam veranderde in een meer. De andere Liv waren deze vier zo dankbaar voor het redden van hun thuis dat elk van hen een zaadje in de grond plantte om het meer Dunøyr heen. Hieruit groeide allerlei planten en bomen zodat het centrale punt van Puffoon goed beschermt bleef. De Liv vonden het hun taak om die plek te beschermen en te bewaken en later werden het zelfs de eerste menselijke wezens van Puffoon en de eerste die magie bedreven. De Liv bestaan nog steeds, al zien ze er anders uit dan vroeger. Ze beschermen nog steeds de boom Dåin. Maar speciale gaves hebben ze niet echt meer. Bloedlijnen zijn samengevoegd. De meeste Liv kunnen enkel transformeren en soms ook nog de gave van visioenen krijgen. Zelden komt het voor dat er Liv geboren worden met de gave van duplicatie of telekinese. De reden dat ik u dit verhaal vertel is omdat ik zelf afstam van de Liv en op die manier heb ik ook Diva ontmoet,’ vertelde Laiq. Ze zweeg daarna. Eerst liet ze Savador dit verhaal overdenken. Als hij er klaar voor was om meer te horen gaf hij dat vanzelf wel aan.

Vanachter zijn bureau bleven Savadors goudgekleurde slangachtige ogen roerloos op Laiq gericht toen het meisje zijn geopperde gelegenheid aannam om plaats te nemen. Zwijgend keek hij toe hoe ze eerst, bescheiden als ze was, haar rok onder haar benen gladstreek vooraleer ze op de stoel neerzeeg om plooien te voorkomen. Het was moeilijk aan zijn neutrale, bijna norse gezichtsuitdrukking op te merken, maar hij was uiterst voldaan te zien hoe Laiq vervolgens een been over het andere sloeg en haar handen netjes op haar schoot liet rusten. Namen meerdere leerlingen maar een voorbeeld van haar aan, dat zou hem veel meer onnodige moeite besparen. Hij was ook maar gewoon een man die zijn werk deed om de kost te verdienen. Toen er een kleine stilte was gevallen vroeg Savador zacht waar ze voor kwam, de toepasselijke vraag die hij het eerst had willen stellen voor er met de deur in huis gevallen werd.
'De waarheid, Master,' klonk Laiqs antwoord. Met zijn kin nog rustend op zijn in elkaar gevouwen handen bleef Savador haar met een onveranderde uitdrukking nog altijd onbeweeglijk aanstaren. En hoewel hij er geen directe vragen over stelde was hij enigzins toch wel benieuwd wat die waarheid dan wel niet inhield. 'Het leek me beter om maar iemand in vertrouwen te nemen. Nog niet zo veel dagen terug ben ik flauw gevallen omdat ik vergeten was mijn medicatie in te nemen. Master Norwood heeft me toen meegenomen naar de ziekenzaal. Gelukkig maar, anders zat ik hier nu niet. Hoe het ook zij, voordat het weer gebeurd wil ik dat iemand weet wat het is. Ik kwam naar u omdat u het meeste recht heeft om dat te weten,' vertelde ze verder. Savador trok één smalle wenkbrauw op. Waarom wist hij hier niets vanaf? Zat Norwood hem weer dingen te verzwijgen, de verachtelijke stronk. Hij zweeg toen Laiq haar verhaal vervolgde: 'Ik moet u heel eerlijk bekennen dat ik bij onze eerste ontmoeting heb gelogen. Maar waarschijnlijk wist u dat al. Ik lijk op iemand die u kent is het niet? Heel erg goed zelfs….' Iets in zijn grimmige glasharde blik veranderde toen Laiq dat gevoelige onderwerp aansneed. Hij probeerde haar net zo roerloos en strak aan te staren als voorheen, maar hij betrapte zichzelf erop dat dat steeds moeilijker begon te worden door het opborrelende onbehagelijke gevoel in zijn maag. Hij wist dat vroeg of laat datgene in dit onderwerp aan het licht kwam dat hem de meeste onzekerheid zou schenken, het leidde immers maar naar één enkel punt. En dat punt werd nu bereikt. '…Diva Lenore toch?' Savador sloeg in de pijnlijke stilte zijn al net zo pijnlijke blik neer. Er gleed een bekrompen trek over zijn smalle lippen, maar hij zweeg. Hoe ze het wist was hem een raadsel; misschien had ze het via bronnen van medeleerlingen gehoord, het onbewust opgevat uit roddels of was ze het te weten gekomen uit eigen onderzoek. 'Ik weet niet goed wie ze voor u was. Maar ja, ik kende haar. Erg goed zelfs. Diva was een van de weinige vrienden die ik gehad heb. Vrienden die me echt begrepen tenminste. Maar juist omdat dit ook deels over Diva gaat heeft u het meeste recht om dit te weten,' eindigde Laiq zacht. Een vriendin? Savador sloeg zijn blik weer naar het meisje op, zijn neutrale uitdrukking zoveel mogelijk behouden als zijn eigen controle over zijn gevoelens maar toeliet. In de stilte die volgde bleef hij haar enkel aanstaren, met alle macht de pijn en het verdriet negerend die heviger opspeelden hoe langer zijn slangachtige ogen langs de griezelig overeenkomende kenmerken van Laiq gleden. 'Het was mijn vrouw,' reageerde hij uiteindelijk zacht. Meer zei hij er niet over, dat wilde hij ook niet. Des te meer pijn zou het opwekken. Hij zweeg weer toen hij merkte dat Laiq nog niet geheel uitgesproken was. 'Laat me u even kort een verhaal vertellen. Vroeger, tijdens het ontstaan van Puffoon, nog voordat er mensen waren, leefde daar een soort hertachtige wezens Liv genaamd. Hun naam betekende levenskracht. De Liv leefde destijds in vrede op het chaotische rotsblok dat toen Puffoon nog was,' begon Laiq te vertellen. Liv - zijn kennis ging het meest uit naar de Shadraanse en Raziaanse planeet, maar hij had weleens van de wezens gehoord. Hij zette zijn zwijgen voort en liet Laiq verderspreken. Geen enkele keer onderbrak hij haar terwijl hij haar verhaal liet vertellen. Hij was al een man op redelijke leeftijd, dus de geschiedenisverhalen hoe de planeten waren ontstaan waren niet geheel nieuw voor hem. Hij wist dan ook totaal niet waar Laiq met dit verhaal heen wilde. 'De Liv bestaan nog steeds, al zien ze er anders uit dan vroeger. Ze beschermen nog steeds de boom Dåin. Maar speciale gaves hebben ze niet echt meer. Bloedlijnen zijn samengevoegd. De meeste Liv kunnen enkel transformeren en soms ook nog de gave van visioenen krijgen. Zelden komt het voor dat er Liv geboren worden met de gave van duplicatie of telekinese. De reden dat ik u dit verhaal vertel is omdat ik zelf afstam van de Liv en op die manier heb ik ook Diva ontmoet,' eindigde Laiq haar verhaal. In de oorverdovende stilte van de minuut erna leek Savador wel in een beeld veranderd zoals hij daar roerloos achter zijn bureau zat en het meisje voor hem alleen maar aanstaarde. 'Werkelijk?' zei hij uiteindelijk, waarna er meteen weer een kleine stilte viel. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. 'Bewijs het.' Zijn stem had opeens een veel ijzigere toon, kreeg nadrukkelijk ook iets onstuimigs met het zenuwslopende getik van de ouderwetse wandklok op de achtergrond. Hij liet zich niet zomaar inpakken met leugentjes of verhaaltjes waarbij hij de ware feiten eerst van wilde achterhalen. Want Diva had immers ook nooit maar een woord gerept over een vriendin die in werkelijkheid één van de afstammelingen van de Liv op Puffoon was.

Liever ontweek hij situaties waarin hij zich emotioneel begon te voelen, en meestal hielden die situaties gelukkig alleen maar in dat hij eenzaam en halfdronken in zijn kantoor onderuit gezakt in zijn stoel zat, met een lege wijnfles in de bleke hand die hij losjes over de armleuning van de stoel liet hangen. Niemand hoefde op die momenten zijn treurnis te weten, niemand hoefde medelijden te hebben. Dat hadden ze toch niet. Maar nu wist hij ergens in zijn achterhoofd dat hij deze situatie moest weerstaan om de mogelijke waarheid achter Diva's verdwijning te achterhalen. Want hij mocht zich wel flink hebben gehouden en een maskertje hebben opgezet dat hij nog altijd woedend op Diva was en als een kemphaan met de instelling rondliep dat het 'haar eigen fout geweest was en hij haar nooit meer hoefde te zien'. Hij had altijd nog aan haar gedacht en van haar gehouden. Tot op de dag van vandaag.
Laiq had haar verhaal gedaan, beide zwegen ze weer en wederkeerde de stilte in alle sereniteit. Maar Savador was alles behalve bereid er direct blindelings in te geloven als een kind dat zich aangetrokken voelde door de valse vriendelijkheid van een kinderlokker. Hij wilde eerst bewijs zien. Direct bewijs dat zijn twijfels accuut liet vervagen. Zijn slangachtige ogen staarden roerloos in haar violet gekleurde blik op het moment dat Laiq op trage wijze van haar stoel omhoog kwam en verder het kantoor in liep om schijnbare ruimte voor haarzelf te creëren. Hij volgde haar bewegingen vanuit zijn stoel met zijn priemende blik, nietwetend wat ze van plan was om haar bewijs nu voor te leggen. Er volgde een kleine onwennige stilte waarin ze allebei waarschijnlijk wachtten op iets dat komen moest. Op een zeker moment haalde Laiq zacht adem en sloot haar ogen. Zijn blik vestigde zich even op haar slanke hand die ze zichtbaar leek aan te spannen. Nog geen seconde later werd Savador overvallen door harde woeste rukwinden die zich via de plotseling openslaande ramen het kantoor binnen waagden en met het brute geweld van natuur alles in ophef bracht. Papieren ritselden zoals ze op de windvlagen meebewogen, kaarsen werden uitgeblazen, de gordijnen bewogen wild heen en weer en ook de ramen leken even te klapperen. Zelfs Saethion was verrasd en dook onder een diep venijnig gesis nog dieper weg onder de dekens. Savadors zwarte lange lokken bewogen wild op de luchtstromingen mee. Boven de vuist die hij beschermend voor zijn bleke gezicht hield om de wind tevergeefs uit zijn buurt te houden bleef hij verwoede pogingen doen om zijn half toegeknepen blik op Laiq gericht te houden en te zien wat er in hemelsnaam gebeurde. De kaarsen waren uit en door het duister werd hem het antwoord op zijn vraag ontnomen. Maar de plotseling gevallen schemering in het kantoor werd al gauw genoeg verjaagd toen de kamer gevuld werd met een oogverblindend licht, afkomstig van Laiq zelf. Ze baadde erin alsof ze voor een schijnwerper stond, enkel haar omtrek en contouren nog matig zichtbaar. Savador kneep zijn ogen nog meer tot spleetjes om de felle lichtval voor zijn ogen te trotseren en te kunnen zien wat zich nu voordeed. Dat lukte maar half; in een wonderbaarlijk proces van metamorfose leken Laiqs ledematen te groeien, haar nek rekte zich uit tot een sierlijke hals, een lange staart reikte zich bij het uiteinde in drie delen, haar donkere lokken namen de kleur van wit aan en de structuur van vacht. Alleen bij de nek behield ze nog haar oorspronkelijke kleur. Uiteindelijk trok de wind zich weer terug en sprongen de kaarsen in het kantoor weer aan alsof er nooit iets gebeurd was. In de ban genomen door de sierlijke verschijning van de figuur dat nu op Laiqs plek stond liet Savador de vuist voor zijn gezicht met iets verwijdde ogen langzaam en verbluft zakken. Wat een prachtwezen was het! En hij moest met alle tegenzin toegeven dat het zo bij het eerste aanzicht zijn adem even benomen had. 'Gelooft u me nu?' echoëde het in een galm door het kantoor, als de zuiverste klank van een triangel. De twee violetgekleurde ogen van het dier keken hem aan, het enige kenmerk waardoor hij kon merken dat het nog altijd Laiq was, transformatie of niet. Hij was echter nog te diep verstrengeld in schrik en verbazing dat hij er niet in slaagde om op haar vraag te reageren. 'Diva was ook een wezen toch? Een wezen uit de oudheid van Shadra zelf. Zo heb ik haar ontmoet. U zult er waarschijnlijk moeite mee hebben te geloven dat ik Diva ken omdat ze vast nooit over me gesproken heeft. Maar dat komt omdat ik dat zelf gevraagd heb.' Ja, Diva was een schaduwwezen. Eentje die knap gevaarlijk was in die vorm en eentje die destijds te kampen had met een vloek die op de familie Lenore rustte en ieder ontnam van het leven door een snel groeiend kristal. En ondanks dat had hij haar in zijn hart genomen als zijn meest waardigste bezit, hoe vaak hij ook bewezen had ontrouw aan haar te zijn door het bed met andere vrouwen te delen en haar onbewust te pijnigen wanneer dat niet zijn bedoeling was geweest. 'De Liv zijn voornamelijk een legende. Als mensen wisten dat we echt bestonden zouden ze op ons gaan jagen. Wij laten ons normaal gesproken dan ook nooit aan mensen zien,' vertelde de Liv - Laiq verder. 'Toen mijn pleegouders me vonden was ik gewond. Ik zou gestorven zijn als ze me niet hadden gered. Maar ik keerde regelmatig terug naar het bos waar ik opgegroeid was. Zo kwam ik op een dag Diva tegen. Ze was in mijn ogen eerst maar een raar wezen, maar ze deelde hetzelfde lot als ik. Net als ik had ook zij een menselijke vorm. Ik kon er met haar over praten omdat zij hetzelfde doormaakte. Op een dag, toen we samen bij het meer aan het praten waren vertelde ze me ineens dat ze me een tijdje niet meer kon zien. Ze ging naar een andere school vertelde ze. Eentje die veel verder lag van Puffoon dan haar oude school. Ze kon niet zomaar meer naar me toe. Dat was een van de laatste keren dat ik haar gezien heb.' Savador zweeg een hele tijd toen de afsluiting van Laiqs verhaal weer een nieuwe pijnsteek in zijn hart opriep.
'Je weet niet wat haar overkomen is?' vroeg hij uiteindelijk zacht. De trekken in zijn bleke gezicht werden plots harder, de blik in zijn slangachtige ogen kreeg een wanhopige tint waaruit zijn pijn niet moeilijk af te lezen was. 'Waar IS ze?!' riep hij half schreeuwend uit terwijl hij op hetzelfde moment uit zijn stoel overeind kwam en zich ver over zijn bureau heen boog. Zijn hulpeloze blik werd gesierd door een onbegrijpende frons en was bijna smekend op Laiq gevestigd. 'Wat is er met haar gebeurd?' vroeg Savador vervolgens op een weer veel zachtere en hese toon. Hij liet zich weer verslagen terug in zijn stoel zakken, slapjes en onderuit gezakt. Vlak na haar verdwijning had het gevoeld alsof hij gek begon te worden van de zorgen, en dat gevoel speelde langzaam maar zeker weer op. Laiq wist meer, dat moest gewoon. En hij zou het uit haar krijgen, met of zonder geweld.

Het feit dat er een eeuwenoud wezen van Puffoonse origine voor zijn neus stond werd hem even benomen toen de bezorgdheid om Diva hem naar zijn hoofd steeg. Het was niet zijn bedoeling om direct uit zijn slof te schieten en de wanhopige emoties te tonen die hij al die tijd had opgekropt, maar dat laatste was juist het nadeel. Wat men opkropt komt er op een zeker moment allemaal in één keer uit. Dit was dan nog niet alles, maar een kleine greep ervan. Want hij kon zijn zorgen tellen als de laatste wijndruppels die hij iedere avond laat uit een vrijwel lege fles in zijn glas schonk, als de uit frustratie weggesmeten rommel in zijn prullenmand en de sterren aan de gitzwarte hemel wanneer hij eenzaam in bed lag en met zijn gedachten bij Diva zat.
Het was zijn bedoeling niet geweest om zo tegen Laiq uit te vallen, maar hij wist dat ze ongetwijfeld meer moest weten dan ze tot u toe al had losgelaten. Uit schrik zette het gracieuze wezen voor hem een aantal passen achteruit, zoals de normale dierlijke reactie zou zijn geweest. 'Laat me uitpraten!' De krachtige nagalmende stem klonk als een gong door de kamer en liet de zojuist neerliggende wind weer in waarschuwende vlagen opspelen. Savador zeeg juist op dat moment weer terug in zijn stoel en kneep zijn ogen opnieuw halfdicht. De flakkerende vlammetjes boven de kaarsen dansten wild en kwamen weer terug tot hun serene rust toen de heibel weer voorbij was. Alsof het samen met de wind was gekomen oogde de uitdrukking op zijn gezicht nu bekrompen en hulpeloos, waarom het in Medusa's naam ook zolang moest duren voor hij de ware waarheid onder ogen zag. 'Ik was nog niet uitgesproken Master. Maar dit is veel informatie in één keer. Ik wilde u de tijd geven om het te laten bezinken,' sprak Laiq nu op een kalme zachte toon. De rust was wedergekeerd in haar stem, maar dat stelde hem nog niet minder gerust. 'Ik was nog niet uitgesproken Master. Maar dit is veel informatie in één keer. Ik wilde u de tijd geven om het te laten bezinken,’ ging ze nu op zachte, rustige toon verder. ‘Ziet u, na dat gesprek heb ik Diva nog maar één keer gezien. Niet zo heel lang geleden, vlak voordat ik zelf naar deze school zou gaan. Ik was weer in het bos. Om afscheid te nemen. Ik zou immers voor lange tijd niet daarheen kunnen gaan. Bij het meer zag ik haar toen liggen. Diva.' Savador slikte onhoorbaar een brok in zijn keel door. Een wee gevoel in zijn maag kroop langzaam verder omhoog en schonk hem een benauwd gevoel. Dat het op zo'n manier tewee werd gebracht kon nooit iets goeds betekenen. Hij voelde zijn hart tegen zijn borstkas roffelen toen Laiq verder vertelde: 'Toen ik dichterbij kwam kon ik zien hoe mager ze was. Alsof ze al in geen dagen fatsoenlijk gegeten had. Maar wat echt opvallend was, was dat ze een ernstige heupwond had opgelopen. Zo diep dat ik het bot kon zien zitten. Ik vroeg haar wat ze gedaan had. Ze vertelde me dat ze spijt had. Ze zei dat ze een vreselijk mens was geweest. Ze had iemand heel veel pijn gedaan en dat ze het niet over haar hart kon verkrijgen hem nog meer pijn te doen. Ik begrijp nu pas dat dat over u ging.' Hij kon de boodschapper van dit tegenvallende nieuws alleen maar doods aanstaren. Opgericht en met een neutrale uitstraling zoals, hij een brutale leerling vanachter zijn bureau zou aankijken. Maar in dit geval was het alleen maar uit onbegrip.
'Diva vertelde dat ze zelfmoord had willen plegen met een drankje, maar op het laatste moment niet meer durfde. Ze vertelde dat ze de school had verlaten om ergens weg te kunnen kruipen als gewond dier dat zich niet meer durfde te tonen. Zo was ze in het bos van de Liv terecht gekomen. Daar, onder de boom Dåin wilde ze sterven.' Overvallen door berouw en een vreselijk diep spijtgevoel kwam dat laatste aan als een pijl in zijn hart. In een langzame beweging had hij een hand voor zijn mond geslagen om zijn bevende smalle lippen te verbergen. Het duizelde hem. Zelfmoord? Hij was erbij geweest toen Diva hem vasthield in de ene helft van de kamer en zij aan de andere kant met een vreemde substantie in een flesje stond. Wat was er daarna gebeurd? Hij wist het niet meer. Het werd hem allemaal teveel. Maar ze was niet voor altijd uit zijn leven verdwenen. Dat kon niet en dat mocht gewoon niet. Met de hoop voor die positieve gedachten sloeg hij zijn slangachtige ogen boven zijn hand naar Laiq op om haar verhaal verder aan te horen. Maar alsof alle tegenslagen in zijn leven nog niet erg genoeg waren werden alle angstige gedachten die tijdens zijn barende zorgen waren opgespeeld harde werkelijkheid. 'We hebben haar naar de wortels van Dåin gedragen zoals ze wenste. We zijn bij haar gebleven, ik en een aantal andere Liv. Ik vind het vreselijk om te zeggen. Maar Diva is daar gestorven. Ze had teveel bloed verloren.'
'Nee..' Het kwam er zacht uit, als een onvaste trillerige klaagzang. Savador zat met stijf dichtgeknepen ogen achter zijn bureau, zijn hand nu de pruilende trek van zijn mond verborgen en zinloze pogingen wagend om de tranen met alle macht tegen te houden. Maar zich inhouden kon hij niet. Zijn Diva dood? Hij voelde zich verloren, kapot, en opeens wist hij weer hoe het voelde om iemand dierbaar te verliezen. Hetzelfde tergende en knagende gevoel dat hem geteisterd had toen hij bericht aan huis kreeg dat zijn ouders waren overleden, hoe hij dagenlang bedden natgehuild had en het gepest doordeweeks op school gewoon door was gegaan. Maar om iemand te verliezen waar hij zich zo gelukkig bij gevoeld had, waar hij kinderen mee had en die hij nog zijn hele verdere leven had willen koesteren - dat was gewoon ondenkbaar. De tranen gleden over zijn gezicht en zijn schouders schokten zacht tijdens het geluidloze verdriet terwijl Laiq nu het slot aan haar verhaal weergaf. Hij keek haar niet aan terwijl ze sprak, zijn ogen waren nog steeds dichtgeknepen. 'We hebben haar begraven aan de voet van de boom Dåin. Ik voelde me verplicht om de persoon die ze bedoelde in haar verhaal te vertellen wat er is gebeurd. Bij onze eerste ontmoeting, toen u over haar begon, wist ik dat u het moest zijn als was ik daar niet zeker van.' Het was nooit zijn bedoeling geweest Diva zo'n zwaarmoedig gevoel te geven met zijn preek dat ze er levensmoe van werd. Waarom ze niet hier was gebleven, bij hem. Waarom ze er altijd maar op uit moest trekken voor zaken betrekkende de Suasama. Waarom hij er niet voor haar geweest was toen ze met een levensgevaarlijke diepe wond onder een boom op Puffoon lag te sterven. Toen het gebeurde zat hij waarschijnlijk hier in zijn kantoor, tijd voor zichzelf te benutten met een volle fles wijn en zich irriterend aan de vraag waar ze in hemelsnaam zolang uithing. Wat was hij toch een ongelofelijke zak. De kinderen konden al kleine stapjes zetten, ze begonnen woord en spraak beetje bij beetje al te begrepen. Wat moest hij tegen ze zeggen als ze nieuwsgierig waren naar hun moeder? Mama is dood? Duizenden gedachten schoten door zijn hoofd en gaven hem een overload aan vraagtekens terwijl zijn tranen ondertussen gewoon door bleven stromen. Daardoor merkte hij niet eens dat Laiq haar menselijke gedaante weer aannam en hem met langzame passen naderde om naast hem, achter zijn bureau, een plek in te nemen. 'Ik weet hoe het is om iemand te verliezen die je heel dierbaar is. Ook ik heb mijn geliefde verloren,' hoorde hij haar zacht spreken. Haar stem klonk vlakbij, en daarom wist hij dat ze vlak naast hem was gaan staan. Hij wist er niets op te zeggen, en op het moment kon hij dat niet. Het was alsof hij nog alleen maar met dichtgeknepen ogen en een hand voor zijn mond kon huilen. Diva had van álles getrotseerd toen ze bij hem was. Dat ze gestorven was aan een wond kon hij niet voor mogelijk zien. Hij geloofde het niet, het kon niet! Maar hoe hij het ook wende of keerde; het kwam er altijd wel op neer dat het niet was omdat hij het niet kon geloven, maar meer omdat hij het niet wilde geloven.
'Secreet..,' wist hij zo zacht tussen zijn snikken uit te krijgen dat het nog net hoorbaar was. 'Je liegt!' Zijn stemverheffing kwam vanuit het niets op het moment dat hij zich moeizaam uit zijn stoel omhoog werkte zonder zijn blik van haar af te scheuren. Hij negeerde het feit dat zijn slangachtige ogen rood waren aangelopen en de tranen nog op zijn ingevallen wangen zichtbaar waren. Toen op dat moment ontplofte de bom, als een plotselinge schakeling in zijn gedrag. Savador begon als een razende met pennen en schrijfveren te smijten, met boeken en plastic mappenhouders. Zijn stoel smeet hij in een woeste beweging op zijn kant, papieren dwaalden dwarrelend af van hun stapel op het bureau en binnen de kortste keren lag diezelfde stapel bezaaid over de kantoorvloer. 'JE LIEGT VERDOMME - DAT JE BARST!' Een lege wijnfles schoot rakelings langs Laiqs hoofd en spatte in duizenden scherven kapot tegen de muur achter haar. 'LAAT IK DIE OUDE GEIT VAN EEN MASTER SAVADOR EENS GOED TE GRAZEN NEMEN, WANT DIE HEEFT TOCH GEEN GEVOEL! DAT IS WAT JE DENKT, IS HET NIET?! DAT IS WAT ZE ALLEMAAL DENKEN!' schreeuwde hij in haar gezicht terwijl hij haar flink door elkaar schudde, zijn handen daarbij hard om haar schouders geklauwd. In zijn woede gaf hij Laiq een hardhandige duw om haar op haar rug op zijn bed te smijten. Zijn klamme handen schoten als slangen op haar af en sloten zich aangespannen om haar keel op het moment dat hij zijn knieën op de rand van het bed plaatste en half over haar heen boog. Zijn zicht werd belemmerd door zijn tranen die op Laiqs gezicht drupten, waardoor hij het meisje onder hem alleen nog maar als een wazige vlek zag. De greep van zijn handen knepen haar keel half dicht, verslapten daarna weer, en de verbeten trek die over zijn gezicht trok en zijn op elkaar geklemde kaken om de misdaad die hij wilde verrichten verrieden de twijfel die hij erin had. Hij kon het niet. Ze had teveel weg van Diva, en om ook haar dood te zien.. Het zou hem gek maken. Per slot van rekening begon Elwin in de zijkamer luidkeels te huilen en verscheurde daarmee de vinnige stilte. Het jongetje was schijnbaar wakker geschrokken van al het lawaai en het geschreeuw van zijn vader. Savador staarde nog een paar enkele tellen met spijt op Laiq neer voor hij zijn gezicht met een zachte zucht van haar afwendde en voorzichtig van haar afklom. De hoofdruimte van het kantoor werd nu ook gevuld met het klagelijke gehuil van een dreumes toen Savador de deur naar de kinderkamer opende en deze open liet staan. Snuivend veegde hij zijn tranen weg terwijl hij op het ledikantje af beende en over de reling ervan boog om Elwin zachtjes op te pakken. Hij bewoog zacht zijn armen op en neer om het jongetje rustig te krijgen en stapte intussen in een langzame pas door de verduisterde ruimte. Pas toen hij bij het raam tot stilstand kwam werd Elwin weer wat rustiger. Er was alles behalve een vrolijke uitdrukking op zijn gelaat te bekennen toen hij zijn vader aankeek met zijn felgroene ogen, noch kalmte. En dat terwijl hij na het tot rust komen of de kamer rondkeek of de persoon die hem droeg olijke blikken toewierp. Alsof het jongetje moest weten dat mama er niet meer voor hem kon zijn. Savador probeerde de huilachtige trek die weer op zijn gezicht dreigde te komen toen hij in die grote vragende ogen staarde tegen te gaan; hij wilde geen verdriet tonen in het bijzijn van zijn kinderen, hoe jong ze ook mochten zijn. Maar toen nieuwe tranen zijn wangen bevochtigden had hij niet langer meer een keus. Hij liet de tranen in stilte komen en begroef zijn gezicht in de ravenzwarte plukjes van Elwin terwijl hij het jongetje dicht tegen zich aan hield. Zijn kinderen waren het enige dat hij nog van Diva had.