Adrian was op zijn raamkozijn aan het roken, met het raam wagewijd open, zijn blauwe oog was afwezig aan het kijken over het landschap dat hij in geen maanden meer had gezien en hij moest eerlijk zijn, hij had het gemist hier. Een lichte glimlach speelde over zijn lippen terwijl hij eigenlijk in de vroege ochtend, in zijn nachtkledij naar buiten aan het gapen was tijdens zijn ‘rookpauze’ zoals hij het wilde noemen. En met zijn nachtkledij werd feitelijk bedoeld, in alleen boxers. Zijn been had hij opgetrokken op het raamkozijn terwijl hij genoot van de laatste paar trekjes aan zijn sigaret. Zijn ogen sloot hij langzaam, eventjes nog willen genietende van de nicotine die zich in zijn lichaam verspreidde. Eigenlijk was het vreemd om hier terug te zijn en met een diepe zucht deed hij zijn bles opzij. Hierdoor werd zijn grijze doffe oog zichtbaar en een hoop littekenweefsel waarvan je kon zien dat het een grote brandwonde was geweest. Het was misschien wishful thinking, maar hij kon het altijd eens een keer proberen. Langzaam sloot hij zijn linkeroog, maar hij kon met zijn linkeroog niets meer waarnemen, alleen maar licht en donker. Geen vormen, geen waarnemingen, geen landschappen. Adrian zuchtte zachtjes, het was vreemd om weinig tot geen diepte meer te hebben en het was werkelijk allemaal zijn schuld. Zijn eigen domme fout en hij moest er maar mee leren leven. Maar pas na een tijdje opende hij zijn andere oog weer en liet hij deze glijden over het landschap, eigenlijk zou hij het alles behalve erg vinden om compleet blind te zijn, want dan zou hij meer aandacht besteden aan hetgene rondom hem, de geuren, de geluiden, de tast. Alleen zou hij het zicht ook niet kunnen missen als hij echt er eerlijk over moest zijn. Door alles wat er gebeurd was, was hij eigenlijk gaan nadenken over zijn levenskeuzes, was het echt het wel waard geweest om zichzelf te verminken? Was het het allemaal wel waard geweest? Met een lichte frons keek hij naar de grasvelden, veel leerlingen waren buiten met dit zonnige weer, joelend. Een lichte glimlach verscheen op zijn lippen, het was leuk om mensen zo vrolijk te zien eerlijk gezegd vroeg op de ochtend en dat deed hem besluiten om te gaan trainen, in de gymzaal. Nu was er toch niemand, dus hij had even tijd voor zichzelf. Hij deed een simpele sportbroek aan, sympele gympen en een los shirt. Daarmee ging hij naar de gymzaal, om te trainen eigenlijk.
Eenmaal daar aangekomen keek hij naar zijn eigen benen. Misschien was hij zijn touch verleerd? Wie weet. Met een behendige beweging ging hij in handstand staan, gingen zijn benen uit elkaar en begon hij met zijn handen te draaien. Nee, dit was hij nog niet verleerd, helemaal niet. Met een tevreden glimlach stond hij op en ging hij verder met trainen, zich niet bewust van nog een gedaante in de gymzaal.

//Rivaille-chwaaan

De nachten waren weer zoals ze altijd waren geweest, Rivaille had de afgelopen twee dagen nog geen oog dicht gedaan en de impact was zich langzaam zijn lichaam in aan het worstelen. De zwarte kringen onder zijn ogen waren weer zichtbaar geworden en zijn normaal al vrij gesloten ogen leken nu nog kleiner te zijn. Met een vermoeide zucht was hij uit bed gekropen en had een broek aangedaan, een shirt had hij niet de moeite voor gedaan. De meeste leerlingen zouden nu al liggen te slapen en sowieso al niet in de gymzaal zitten. Een diepe zucht en de raven-harige man maakte zijn weg langzaam naar de gymzalen toe, en natuurlijk was daar zijn alom vertrouwde bezem en emmer met water. Typisch weer iets voor hem om middenin de nacht schoon te gaan maken enkel om niet in zijn bed te liggen woelen.

Een zachte duw van zijn voet tegen de deur, deze ging open en ondanks dat hij nog niet door had dat er nog iemand was, zette hij de emmer neer en begon te vegen. Tot hij de geluiden van een ander hoorde. Met een korte beweging had hij zich om gedraaid en tot zijn verbazing was er hier dus wel iemand. " Zou ik mogen vragen wat je hier om dit uur doet?" Misschien kwam het er iets te onaardig uit, maar Rivaille kon niet anders als blijven kijken naar de blonde jongen. Hij zou op dit moment niet precies weten wat er mis was, normaal kon hij altijd wegkijken of in ieder geval een ongeïnteresseerd gezicht opzetten. Maar dit? Dit had hij nog nooit gehad, zijn gezicht was een keer ontspannen en er was geen frons tussen zijn wenkbrauwen te vinden. Zijn gezicht was ontspannen en hij leek gelijk een aantal jaren jonger.

" Het.. Het is gewoon dat ik hier niemand had verwacht." God, had hij nu maar een shirt aangedaan was het eerste wat de man dacht. Niet dat hij zich schaamde, maar dit kon nog al raar over komen, neen?

//Hier is uw flutpostje

Simpele gympen, een los shirt, een comfortabele sportbroek, dat was werkelijk de perfecte outfit voor te sporten. Meer had je niet nodig om te trainen, helemaal niet. Met een vrolijke expressie op zijn gelaat was hij zelfs half rennend naar de gymzaal gegaan, het was nog vroeg in de ochtend, dus niemand die hem nu zou storen. Het was immers te vroeg voor lessen, en voor zover hij wist was er vandaag maar pas in de middag gymles. Oké, er waren al wel leerlingen buiten geweest, maar die waren gewoon al vroeger wakker geworden dan dat er normaal van hen verwacht werden sinds de lessen maar pas tegen 8uur begonnen en het nu rond de zessen was. Vrolijk, met een glimlach wandelde hij de gymzaal binnen en zonder nog enige tijd te verspillen, begon hij meteen met trainen. In een handstand ging hij staan en draaide hij rond, zijn benen uit elkaar terwijl hij zijn snelheid probeerde te hervinden, die hij eigenlijk best vroeg terug vond eerlijk gezegd. Hij was meteen trots op zichzelf geworden toen hij weer zijn beide voeten op de grond had gezet en weer recht was gaan staan, zijn shirt naar beneden trekkend dat tijdens de beweging naar omlaag was gezakt. Zijn oog werd groter toen er een onaardige stem tegen hem sprak, het was obvious, sinds hij hier de enige was geweest in dit gymlokaal: " Zou ik mogen vragen wat je hier om dit uur doet?" Hij draaide zich langzaam om, net als een cartoonfiguur dat net was betrapt op het stelen van een snoepje en met een ‘busted’ expressie keek hij naar de oudere man die opeens een stuk vriendelijker leek te kijken. Quasi verbaasd keek Adrian naar de man die opeens een enorme moodswing had ondergaan. Dat was vreemd. De blonde jongen bleef naar de man kijken die in alleen maar een broek stond en was begonnen met het vegen van de zaal. " Het.. Het is gewoon dat ik hier niemand had verwacht." Adrian fronste kort om dan gewoon weer relaxed te glimlachen. “Moet ik meehelpen Master? Ik geloof dat ik nogal ongepast ben komen trainen, ik dacht dat ik nog aardig vroeg naar hier was gekomen maar acht,” hij wuifde het geschaam met een lach weg en grijnsde breed. “Dus... kan ik eventueel helpen?” vroeg hij nieuwsgierig, benieuwd of hij toch hier nog even zijn tijd kon verdoen met vegen, het was niet of hij nog wat te doen had nu ofzo. Zijn lessen begonnen maar pas na de middag.

Rivaille had echt gedacht dat er niemand xou zijn, dat hij de gehele zaal voor zich alleen zou hebben en rustig had kunndn schoonmaken.maar helaas, of toch niet helemaal helaas. Hij was dsn wel begroet door een ander persoon, dit was zdker niet een sle ht zicht, zeker niet en het was zeker iets waar hij wel aan kon gaan wennen. Hier kon hij zeker wel aan gaan wenndn, tot zijn dagdromen verstoord werd en zijn kobaltblauwe ogen zich weer op de blonde leerling voor zich richtte. Even wist hij niet wat hij moest zeggen en keek dus wat vragend naar de jongen tot hij zich realiseerde wat hij gevraagd had en met een simpele knik richtte hij zijn ogen weer naar de grond, en lichtrode kleur sierde zijn wangen. Rivaille haar nooit gedacht dat dit nog zou gebeuren.

Met een nog steeds rood gezicht hield hij een bezem uit naar de jongen van wie hij de naam nog niet wist, maar evenmin wist de blonde gaat zijn naam. Dus met alle moed die hij nog had op dat moment keek hij met zijn kobaltblauwe ogen omhoog. Rivaille was zelf enkele centimeters kleiner en moest daarom ook wel een stukje omhoog kijken sinds hij meer in de buurt wad gaan staan. De bezem hield hij uit, met iets wat op een glimp moest lijken. Alas, de jongen wist vast wel wie hij was, maar zelf wou Rivaille de naam van de jongen maar al te graag weten. Dus half stamelend begon hij te spreken. "E-eh het klinkt misschien raar maar zou ik je nam modern weten? " Hij had nog erger kunnen blozen, als dat al mogelijk was. "Nathan Rivaille trouwens, maar dat wist je vast al"

Kennelijk was hij niet de enige meer in de gymzaal, een leerkracht was komen schoonmaken en dus was Adrian ook meteen gestopt met de oefeningen waar hij mee bezig was geweest, zich omdraaiend naar de zwartharige man met de kobaltblauwe ogen. Adrian had gevraagd of hij eventueel kon helpen en daarmee leek de man even in gedachten verzonken te zijn. De blondharige jongen zijn vragende blik bleef aanhouden, waarom was de man immers zo snel van humeur veranderd en waarom bloosde hij? Het was Adrian hem allemaal opgevallen en het stoorde hem ook nog, want de man leek niet op zijn normale zelf. Oke, het was niet dat hij hem werkelijk echt kende, maar dan nog, de eerste zin die de man had gesproken was grof geweest en haatdragend, maar nu leek hij alles behalve een hatend persoon, zelfs... schattig op een bepaalde manier. Al was deze oude man nou niet iets wat je bepaald schattig kon noemen in Adrians ogen.
De man had een bezem naar hem uitgestoken en deze nam Adrian aan en met een glimlach. De man had rode kaken en Adrian probeerde er niet te vreemd bij op te kijken. Hij besloot de expressie van de man te negeren en de bezem aan te nemen. De man vroeg naar zijn naam en hij beantwoordde de vraag: "Adrian Nessuno Master."
Hierna stelde de man zich voor als Nathan Rivaille en glimlachte de blondharige jongen vriendelijk. "Aangenaam Master," begon hij. "Ik ben hier nog niet zo lang terug, dus ik denk dat ik uw lessen heb gemist, sorry daarvoor." Hij keek de man schuldbewust aan en dan begon hij het stof bij elkaar te vegen, beginnend bij één van de hoeken van de gymzaal en hij kon het niet laten half te dansen terwijl hij alles zorgvuldig bij elkaar veegde. "Het lokaal heeft inderdaad wel zijn poetsbeurt nodig merk ik," sprak hij vrolijk lachend terwijl hij ijverig verder keerde.

//Ads being all adorable