De dag was daar, hij zou naar Razen gaan om zijn moeder en wellicht ook zijn broertje, met de waarheid te confronteren. Wekenlang had hij het vermoeden dat zijn vader nog in leven was en niet in het gevecht met zijn oom gesneuveld was geraakt. De laatste paar dagen had hij voor deze vrije dagen het huiswerk van de komende dagen afgemaakt en zitten smeken bij elke docent en uiteindelijk was het hem gelukt om een week in Razen te kunnen blijven om de zaken met zijn familie op te lossen. Alles lag al klaar; een tas met alle benodigdheden, zoals schone kleren, badkamerspullen en hier en daar een boek. Verder had hij zich voorbereidt om twee uur voor vertrek te gaan ontbijten, omdat de reis men misselijk kon maken. Nog een laatste keer bekeek hij zichzelf in de spiegel om te zien of zijn kleren goed zaten. Het was eerder tijdverspilling, gezien hij niet zo erg om zijn uiterlijk gaf, maar ach. De laatste paar minuten moest hij opvullen en dit was het enige wat hij nog kon doen. Met een zucht liet hij zijn vingertoppen langs zijn donkerblonde haar glijden om het glad te strijken. Zijn blik gleed telkens naar de klok in zijn kamer en toen het tijd was, greep hij vastberaden zijn tas, trok die over zijn schouders en stapte zijn kamer uit, recht naar de trap toe. Direct moest hij denken aan de vorige keer dat hij naar Razen wilde gaan, hoe onhandig hij wel bezig was geweest qua inpakken en voorbereiding. Nu was hij er echt klaar voor!

Direct schoot hem echter Laica weer binnen, het meisje dat hij toen ontmoet had en had geholpen voor zeker drie keer, misschien wel meer. Zij was zo hulpeloos in het begin, maar werd met de dagen sterker en dat was fijn om te zien. Toen hij haar weer voor zich zag met haar lange rode haren en blauwe ogen voelde hij een warm gevoel in zijn borstkas die zich verspreidde naar zijn wang. Ze werden zo warm dat het leek alsof ze in vuur en vlam stonden. Betekende dit nou dat hij haar leuk vond? Leuker dan… leuk, aardig? Hij schudde zijn gezicht en stapte door. Dat kon niet, hij gaf om haar, maar niet zoveel.. toch? Eenmaal op de trap stond hij even stil. Stom! Hij was vergeten het haar te vertellen! Hoe kon hij zijn vertrek vergeten? Hij sprintte de treden af, ondanks zijn zware rugtas en kwam bij haar verdieping uit waar hij ongemakkelijk tegen de deur aan klopte, hopend dat Laica of een ander leerling Laica kon halen, daar zou verschijnen.

Direct na zijn geklop hoorde hij gelukkig de stem van Laica met het bericht dat ze er zo meteen zou zijn. Haar stem sloeg echter nogal over voor haar doen, maar verder baarde het hem geen zorgen. Het was al fijn dat ze aanwezig was op haar kamer en dat zij het was en niet een ander student. Dat zou pas ongemakkelijk zijn. Nu hij toch even moest wachten gleed hij met zijn vingers langs zijn felrode wang, hopend dat ze minder rood en warm waren geworden. Ze voelden koeler aan. Hij wilde absoluut niet dat Laica hem met een blos op zijn wangen zou zien, dat maakte de situatie een boel keer ongemakkelijker en dat leek zeker niet verstandig op dit moment. Nu moest hij dus aan haar vertellen dat hij naar Razen zou gaan voor een week en haar wellicht achter moest laten. Alsof hij een jonge hond achter moest laten in een veld vol wilde dieren. Ze zou ter prooi vallen tegenover een boel pestkoppen, hoewel ze zich nu wel redelijk wist te verdedigen. Ze bleef makkelijk te overmeesteren en wie weet kwamen alle personen terug voor wraak nu ze zonder hem zou zijn. Zonder hulp. Het gaf hem alles behalve dan een rustgevend gevoel. Op dat moment sloeg een roodharig meisje met diepblauwe ogen op onzekere wijze de deur open. Toen hun ogen elkaar hadden ontmoet leek haar onzekerheid te verdwijnen. Dat was altijd fijn om te zien bij haar, het moment dat ze kalm werd en zekerder van haarzelf leek te zijn. Met een zucht sprak ze zijn naam uit en leek ze vrolijk te zijn met zijn aanwezigheid.

“Hallo, Laica,” Groette Andrew met een zwakke glimlach terug, een goede lukte niet op het moment. Hij had immers een nare boodschap over te brengen. En Laica merkte dat ook spoedig op. Ze sloeg haar armen over haar middel heen met de vraag of hij ergens heen ging. Hoe graag hij met een ‘nee’ wilde antwoorden, dat kon niet. Het was de waarheid. Haar onzekere blik hielp daar ook niet erg bij. Hij wendde zijn blik af en voelde een dikke brok in zijn keel ontstaan die hem belemmerde met spreken. Alsnog moest hij het vertellen aan haar, hoewel beide partijen het naar zouden vinden. Dat hij zonet nog enthousiast over de reis had nagedacht leek zo naïef op dit moment. Met een zucht zocht hij haar blik weer. “Ja, naar Razen, mijn thuisplaneet.” Even twijfelde hij of er nog iets aan toe te voegen was, maar hij besloot meer te vertellen. “Ik moet enkele familieproblemen oplossen, begrijp je? Ik ben hoogstens maar voor een weekje weg. Voordat je het weet ben ik er weer!” Vervolgde hij met een met moeite getrokken glimlach en zachte grinnik. Het was moeilijk om vrolijk te ogen. Zijn binnenste weigerde dat ook. Snel draaide hij zich met zijn rugtas naar haar toe met zijn gezicht verborgen achter zijn haren. “Dus.. vaarwel,” Met een zwak handgebaar, wuifde hij haar vaarwel, terwijl hij op zijn onderlip beet om de omhoog kruipende schuldgevoel weg te duwen.

Zijn schuldgevoel nam helaas met de seconde des te meer toe en zo ook de brok in zijn keel. Dat laatste was echter geen probleem meer, want meer hoefde hij Laica toch niet te vertellen over zijn vertrek? Met zijn laatste vaarwel gebaar was de conversatie afgesloten en kon hij de gang uitlopen, recht de trappenhuis weer in om naar de lanceringsplatform te gaan, op weg naar zijn thuisplaneet, Razen. Binnen een bepaalde tijd zou hij vervolgens aankomen op Razen en zou hij naar zijn thuis gaan reizen en dat allemaal alleen. Alleen, hea? Vroeger boeide het hem amper om alleen zijn zaken te regelen, inclusief reizen, maar dit schooljaar was het uiteindelijk veranderd. Hij wilde niet meer alleen zijn, omdat er eindelijk iemand in zijn leven was verschenen die waarmee hij mee kon opschieten en over kon waken en misschien wel nog meer. Laica had hij leren kennen en hij begon minder vaak over zijn eigen belangen na te denken en juist vaker over de hare en hoe hij haar kon helpen. Nu hij eigenlijk veel zorgen over haar verblijf op school aan het maken was, was het niet beter om haar mee te nemen naar Razen? Ugh, nee. Hij schudde de gedachte weg, omdat deze te bespottelijk voor woorden was. Hiervoor moest zij inpakken, toestemming vragen en wat had zj tenslotte te maken met zijn familie? Ze zou zich vervelen of juist onzeker voelen op een onbekende planeet met allemaal mensen die een andere mentaliteit van aard hadden. Het was geen goed idee, hoe graag hij het ook wilde in een poging om op haar te kunnen letten. Wat te doen… wat te doen. Langzaam drong het hem weer door dat hij nog steeds in de gang tegenover haar deur stond, maar nog steeds met zijn rug haar kant uit. Voor hoelang was hij afgedwaald dan?

Niet voor al te lang, maar er gebeurde echter vrij veel. In zijn ooghoek zag hij ineens de schim van Laica een weg banen naar buiten toe, totdat ze middenin de gang stond en recht tegenover hem stond. Ze straalde vastberadenheid uit, terwijl de tranen over haar wangen gleden. Compleet verrast staarde hij haar aan, compleet bevroren over haar actie om hem tegen te houden. Hij wist amper wat hij van haar actie moest denken en maakte enkel oogcontact en wachtte af op haar woorden. Zijn verbazing nam nog meer toe toen ze opeens haar armen om zijn middel sloeg en zich tegen hem aandrukte. Nog steeds stond hij vastgenageld aan de grond met zijn armen bevroren langs zijn lichaam. Met meerdere snikken zei Laica hem om niet te vertrekken zonder haar, ze wilde al te graag met hem mee om hem te helpen. De verbazing zakte en licht ongemakkelijk legde hij zijn hand op haar hoofd en aaide haar zachtjes. Nog steeds wist hij niet zeker wat hij hierover moest denken, want hij wilde haar niet in gevaar brengen, maar tegelijk wilde hij ook op haar kunnen letten. Het was een moeilijke beslissing, want hier had de school enigszins, hoewel zwaar matig, verantwoordelijkheid over Laica en in Razen had hij dat over haar. Zou hij dat aan kunnen om voor een volle week de hele tijd op haar kunnen letten en tegelijk zijn zaken te regelen op zijn thuisplaneet? Beide opties waren moeilijk en hadden zo zijn nadelen, maar als hij ze met elkaar vergeleek en hij haar vastberadenheid nogmaals zag wist hij op een antwoord te komen. Op dezelfde ongemakkelijke wezen plaatste hij zijn beide handen op haar schouders en duwde hij haar voorzichtig van zich af, waarna hij oogcontact met haar maakte. Dit was zijn beslissing, het was een goede en met een glimlach liet hij dat zien. “Waar wacht je nog op? Pak maar in!” zei hij met herwonnen positieve energie. De brok in zijn keel verdween gestaag en opwinding kwam daarvoor in de plaats. Nu hij zijn keuze bekend had gemaakt, hoopte hij dat het de juiste geweest was en dat ze beide heelhuids ervan af zouden komen.

Het was iets wat hij zeker niet aan had zien komen, maar het gebeurde daadwerkelijk en hij kon het enkel accepteren. Laica had hem een dankbare zoen op de wang gegeven nadat hij had besloten dat zij met hem mee mocht naar Razen. Net als een kind dat eindelijk zin kreeg om naar de snoepwinkel te gaan, ging ze haar eigen kamer in om haar voor te bereiden. Verbijsterd stond hij vastgenageld aan de houten vloer onder hem en voelde hij de zoen nog nagloeien op zijn wang. Voorzichtig gleed hij er met zijn eigen vingers langs, waarna hij zwijgend naar zijn hand keek, zich realiserend dat hij weer aan het blozen was gezien zijn wangen warm waren geworden. Er klopte deze dag al iets niet aan hem en elke keer was het in de buurt van Laica. Zorgde zij dan voor dat warme gevoel in hem en continu de roze kleur op zijn wangen? Was dit niet wat meestal gezien werd als ‘verliefdheid’? Het werd altijd zo in de romans beschreven, hij had amper ervaring met het gevoel gehad om het te weten, maar de realiteit moest zijn dat hij Laica leuk vond op een hoger niveau dan vrienden. Direct snauwde hij zich na de conclusie af met tegenwerpingen, maar ze waren makkelijk af te krachten. Hij hield van haar. Hij sloeg een diepe zucht en balde de hand waar hij zojuist naar gestaard had en sloeg deze zachtjes tegen zijn borstkas en voelde zijn hartslag toenemen.

Spoedig verscheen Laica, vrij snel had ze ingepakt moeten hebben, weer in zijn blikveld en ging ze met exact dezelfde humeur naast hem lopen, recht door de slaapzaal waar hij zich aardig bekeken voelde door vooral de vrouwelijke studenten. Was er iets aan hem dan wat ze interesseerde? Zijn blik gleed kort naar Laica die naast hem liep, waarna hij met een zucht duidelijk maakte wat het kon zijn. ‘You got it, girl!’ Soort geval. Nu ze toch beide door de zaal liepen en bijna deze hadden verlaten, konden ze niet beter nog een zaakje regelen? Was het niet handiger om eerst ook even aan de docenten deze plotselinge verandering van zaken mee te delen? Voordat hij ook maar de kans kreeg om iets te zeggen was Laica hem voor met goed nieuws. Ze vertelde dat de meiden hier naar de directie waren gestapt, nadat het waterval incident bekend was gemaakt. Zo zo, Laica zat gelukkig dan in de buurt van het juiste volk. Maar ook waren die pestkoppen geschorst van de school en dat was nog beter nieuws. Zelfs hij volde zich veel geruster met het nieuws en weer bleek uit dat ze aan het groeien was. “Des te beter, het waren hufters om jou zoiets aan te doen en je te manipuleren,” antwoordde hij op het nieuws met een triomfantelijke grijns. Helaas veranderde dat niet Laica’s gewonde status op tijd, maar zelfs nu had het geen effect meer, jammer genoeg. Ach, ze was hersteld en kon al op haar zelf lopen.

Maar goed, er was iets belangrijks dat hij tegen haar moest zeggen, maar hij was het vergeten hoewel het vrij urgent leek. Hij schudde de gedachte af, wat het ook was, het kon wel wachten. Laica vroeg vervolgens of Razen snikheet was, wegens de vuur magie en de verdere bouw van de planeet. “Kom je zelf wel achter,” Toch gleed zijn blik even over haar kleding heen die niet al te licht was, maar ook niet te zwaar. Ze zou echter in Razen dat vestje uit moeten doen, anders zou ze smelten en uiteindelijk dobberen in haar eigen zweet. Spoedig stonden ze weer in de oude, vertrouwde lanceringsplatform ruimte. Hier was het begonnen, zijn eerste schooldag en de ontmoeting met Laica. Het voelde aan als maanden geleden. Ditmaal liep hij zonder te twijfelen op de cabine van Razen af, maar draaide hij zich net voor de ruimte om naar Laica. “Red je het wel zonder een waterfles, gezien je misselijkheid?” vroeg hij deels serieus, maar ook deels op een grappende manier. De vorige keer was ze namelijk lijkbleek toen ze haar cabine verliet en leek het er haast op dat ze ging braken en om nu hetzelfde probleem weer te krijgen? Dat was niet heel fijn.

Hij raakte aardig verrast toen Laica lachte om zijn vraag, want hij had toch eerder een serieus antwoord verwacht. Zijn vraag was misschien deels op plagerige wijze gesteld, maar werd ze dan echt niet nogmaals misselijk in de cabine? Of gebeurde dat enkel de vorige keer bij haar, omdat ze weinig gegeten of juist veel toen ze naar deze school vertrok? Hij besefte dat hij te bezorgd om een vrij kleine kwestie werd die alles behalve van levensbelang was en bovendien leek Laica vrij levendig. Naast hem keek ze een paar studenten aan die haar kant opkeken, wegens haar vrij luide lach, waarna ze hun blik afwendde en ze meer voldaan leek dan eerder. Ze had zich nogmaals bewezen duidelijk gegroeid te zijn, want de oude Laica zou zeker angstig terugdeinzen en snikken. Nu zij eigenlijk veel veranderd was, kon dat eigenlijk voor hemzelf ook dan gelden? Misschien was hij iets socialer geworden door meer met andere om te gaan, maar niet meer dan dat, dacht hij. Hij fronste lichtjes toen Laica een opmerking maakte over dat hij een lolbroek zou zijn, natuurlijk op een plagende toon. Als hij iets niet had, dan was het wel humor en maar moeizaam kon hij grappen weten te maken of ze moesten deels serieus zijn. Maar ergens maakte dat op zich weinig uit. Zolang Laica maar de lach op haar gezicht behield was hij tevreden met hoe zaken in elkaar staken.

Maar goed, het werd tijd om de shuttle te betreden en een akelige reis tegemoet te gaan. Laica wurmde zich echter al als eerst in, maar dat leek niet al te goed te gaan, gezien ze viel en pal tegen hem aankwam toen ze weer balans zocht. Met opgetrokken wenkbrauwen keek hij haar verrast. “Gaat het, Laica?” Laica’s rug moest nog pijn doen na al die tijd en zeker met zo’n klap, maar ze leek er weinig van aan te trekken door te grinniken en zich te excuseren. Vervolgens leek ze amper hem te willen aankijken, terwijl een blos over haar wangen trok. Schaamde ze zich nou en zo ja, van wat dan? Wat voor een reactie leek ze van hem te verwachten om deze houding aan te gaan? Hij liet een glimlach zien en stapte de cabine in, terwijl ze de shuttle liet sluiten. Toen stelde Laica de vraag wat zijn zaken in Razen inhielden en daar had hij even moeite mee, hij wilde er niet te diep op in gaan, maar ook niet tegen haar liegen. Ze wilde hem graag helpen, dus leek het hem beter om het algemeen te houden, maar wel zo informatief dat zij hem kon helpen. “Mijn vader is gedood door mijn oom, maar ik heb een vermoeden dat dit niet zo is, dus zal ik op onderzoek gaan in Razen. We beginnen wel eerst bij mijn huis,” Andrew zuchtte diep, lichtelijk teleurgesteld in zichzelf dat hij nu pas eigenlijk eraan kon werken. Zijn plan was om het veel eerder te doen, maar nu had hij toch hulp en misschien zou hij toen der tijd eerder geleidt zijn door emoties en ging alles de mist in, terwijl hij nu zakelijk gericht was.

Nogmaals wist Laica tegen hem onhandig aan te botsen, de tweede keer in hoogstens tien minuten wel te verstaan. Het was niet dat hij er geagiteerd van raakte, maar het begon wel een gewoonte te worden van Laica. En weer trok ze zich met een tomatengezicht terug. Dat was nergens voor nodig geweest, maar het bleef Laica. Ze begon over dat ze zijn familie zou ontmoeten en een tel lang leek ze er zelfs nerveus over te zijn. Daar hoefde ze zeker geen zorgen over te maken. Zijn moeder was vriendelijk en zachtaardig, maar kon blijkbaar liegen als de beste en zijn broertje, die was ook wel zachtaardig. Helaas dat hij een bezoekje zou brengen die niet heel goed bedoeld was en daarbuiten zelfs plotseling. Ze moesten geluk hebben wilde ze zijn moeder thuis vinden. Zijn broertje zou er zeker zijn, gedoken in de boeken. Laica mopperde nerveus over of ze haar zouden mogen, maar deze was dus ongegrond. “Waarom niet?” Antwoordde Andrew kalm, waarna zijn blik door de cabine heen gleed. Veel was er niet echt te zien buiten een paar zitplaatsen. In zijn ooghoek draaide Laica echter haar rug naar hem toe en licht verrast keek hij naar haar rug. Voordat hij ook maar iets kon uitkramen was ze hem voor met de uitleg. Ze deed haar vest uit en hij zag een vrij groot litteken op haar rug zitten.

Ze vertelde hoe ze zich erover schaamde, maar nogmaals moest ze er geen zorgen over maken. In Razen zou men het zelfs ‘vet’, hun woorden, vinden wanneer iemand een litteken had. Men dacht dat je hard was, omdat je een grote wond had overwonnen van een gevecht of ziekte of iets vergelijkbaars. Het hielp haar juist om te integreren. “Ook geen probleem. Op Razen krijg je juist respect en bij mijn familie is dat niet veel anders,” zei hij met een grijns, “Je wordt heus niet lelijker hier door,” Geschrokken van zijn eigen woorden keek hij weg van haar en besloot hij plaats te nemen op een van de stoelen in de cabine. Zijn wangen begonnen weer op te gloeien. Hij wist waarom, maar het voelde nogal vreemd om zulke dingen te zeggen tegen een ander persoon. Ter afleiding keek hij weer de cabine rond en besloot hij maar het gespreksonderwerp te veranderen. “Je komt wel in de problemen wanneer je terug bent op school,” Het was niet om haar te pijnigen of iets dergelijks, maar dat moest ze beseffen en hij herinnerde ook dat dit datgene was dat hij eerder had willen zegen, maar vergeten was. Toen had ze nog geen problemen kunnen krijgen, nu waren ze in de cabine en was het te laat.