Gelukkig, weekend. Tina kon zich net in houden, om niet zomaar de klaslokaal uit te rennen en op de gang, een dansje doen. Natuurlijk was ze ook blij, net als iedereen, nou ja, bijna iedereen. Je had van die mensen... Die liever in zo suf klaslokaal bleven zitten en leren.Natuurlijk, leren moest, maar weekend ook. Tina ging rustig door de gangen, op naar buiten. Je zal verwachten, dat ze nu eerst naar Ronnie ging. Maar die had ze al in de pauze gedaan, dus die hoefde niet. Ze wou eens wat rond lopen, gewoon over het terrein. Haar bruine staken onder de katoenen blauwe pet vandaan, die ze bijna altijd op had. Haar lange rode zomerjas hing tot over haar knieën en er zaten wat kleine gaatjes in. Tina ging niet zo zuinig met haar kleren om, alleen met haar pet. Maar dat ze wat slordig was, kon je wel merken. Op haar bed was het vaak een rotzooitje en ze was vaak iets kwijt. Echter lag er altijd een briefje op haar bed, met de tekst, ''Dit bed doe ik zelf wel'' En dat meende ze ook. Want ondanks ze een sloddervos was, maakte ze altijd zelf haar bed op. Hoewel het weer erg vlug, een rotzooitje werd. Tina liep verder, richting de Water vallen en vroeg zich af, of ze toch niet naar Ronnie had moeten gaan. Kijk, daar zit het hem nou. Als was Tina een sloddervos, er was iets, waarbij ze altijd zuinig was, dat ze goed op lette. Of er iets miste, of dat ze iets was vergeten. En dat was haar pony en zijn verzorging. Ze was gek op het beest, als ze niet binnen zat, dan was ze bijna altijd wel bij Ronnie te vinden. Ronnie was een kruising, tussen een gewone gevlekte pony en een witte pony, die kon vliegen. Ronnie was gevlekt, maar kon ook vliegen. En Tina was verzot op hem, ze kende hem al van toen hij een veulen was en nu was hij 5.

Tina was bij de waterval aangekomen, ze hoorde het water al naar beneden vallen en op de stenen kletteren. Wat maakt dat een lawaai zeg, Tina kon haar eigen voetstappen nauwelijks meer horen, toen ze langs de waterval liep. Ze luisterde wat naar de vogels, die ze nog net kon horen en liep maar wat te dwalen. Opeens zag ze iemand liggen, aan de rand. Die mocht wel oppassen. Tina liep naar hem toe en zag dat hij witte haren had en een verband om zijn arm. Ook was de jongen ouder dan zij en zat ook vast in een hogere klas. Tina kuchte even en wachtte tot er werd gereageerd. '' Hoi, Ik ben Tina'' zei ze toen maar, niet wetend wat anders. Ze ging voor de jonge in het gras zitten, met haar benen wijduit en leunend op haar handen. Terwijl ze naar de jongen keek.