De reactie die Aidan op de vraag van Ellia gaf, deed haar mening over de Legendarische Magicians niet bepaald ten goeden. Mopperend snoof ze even, terwijl ze haar hoofd schudde. ‘Potentie zeg je? Ja, zo ken ik er ook nog wel een paar,’ gromde ze. Ze kende zoveel mensen met “enige potentie”, maar die gewoon nooit de kans gekregen hadden om dat te laten zien. Het leek erop dat het het typische politieke spelletje was. Vertel de mensen dat een machtshebbende talent en potentie heeft, en er is geen haan die ernaar durft te kraaien. Misselijkmakend was het gewoon. Snel ging Ellia dan ook maar van het ene onderwerp over op het andere. Ze had alweer genoeg gehoord. Dat Aidan ook behoorde tot die groep omhooggevallen magiërs moest ze voor nu maar even accepteren. Hij ging haar het tegendeel bewijzen in de toekomst. Daar zou ze nu maar even aan moeten denken, tot hij daadwerkelijk zijn woorden waarheid had gemaakt.
Een kleine, mysterieuze glimlach speelde om Ellia haar lippen. Dat hij niet wist wat Occulta was, dat stelde haar eigenlijk alleen maar gerust. Het was immers een geheime plek voor de straatratten, de plek waar alleen de mensen die erover moesten weten, ervan wisten. ‘Occulta is een speciale plek, een soort veilige haven voor ons. In de avond komen er veel van mijn mensen altijd bij elkaar. Een beetje genieten van het leven, genieten dat ze weer een dag doorgemaakt hebben, drinken met vrienden, zwarte troep doorverkopen aan elkaar, knokken voor de lol, al dat soort dingen die niet op straat kunnen,’ legde Ellia uit. Terwijl ze haar woorden sprak dacht ze terug aan de plek. Je kon Occulta gerust de rotte plek van Shadra noemen, het was immers de plek waar al het gespuis van de straten bij elkaar kwam. Toch droeg die plek zoveel gezelligheid met zich mee. De mensen die er rondhingen waren misschien niet de meest respectvolle mensen die er op de planeet van duisternis te vinden was, ze hadden wel eergevoel. Iedereen werd beschouw als een gelijke, een broer, een zus. Ze waren in elkaars ogen allemaal gelijk aan elkaar. Allemaal waren ze kinderen van de straat, vergeten zonen, en dochters die van niemand eigendom waren. Ook al lieten ze dat niet altijd met woorden blijken, merkte je altijd aan de sfeer die er hing hoe iedereen elkaar eigenlijk zag als bloedeigen familie.
Bij het aanbod van Aidan, waarin hij duidelijk meteen een datum wilde prikken, verschoot Ellia bijna. Komend weekend? Ha, hij liet er duidelijk geen gras over groeien. Een houding die Ellia wel aanstond. Hij liet op deze manier in elk geval blijken dat hij de zaak serieus nam. ‘Al heb je wel iets op de planning staan, ik ontvoer je gewoon,’ sprak ze haar woorden kalmpjes, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Maar haar woorden waren zeker geen leugens. ‘Hoewel ik niet denk dat een weekend genoeg zal zijn voor wat ik in gedachte had… Anders wachten we nog even een poosje, tot de vakantie. Dan hebben we wat langer de tijd. Wonderen gebeuren niet van de ene tot op de andere dag,’ stelde ze met haar optimistische houding voor. Enkel een weekend naar Shadra toegaan zou tekort zijn. Ze moesten de juiste mensen zien op te trommelen, strategieën bedenken, plannen uitwerken. Zo een weekend, waaruit het grootste gedeelte uit de heen- en terugreis zou bestaan, zou veel te kort zijn.
Met een opgetrokken wenkbrauw, samengevoegd met een zelfverzekerde glimlach keek ze Aidan aan. Hij was vrienden geweest met de vorige Heer van Duisternis, maar wist niet van het ruilsysteem wat bij de meeste Shadranen gold als een gouden regel? ‘Nee, Shadranen doen niet graag iets voor niets. En als een ander wat voor ze doet is het ook nooit goed genoeg voor ze. Ze houden er niet van om bij iemand in het krijt te staan. Dus het liefst lossen ze hun schulden meteen af, voordat ze iets moeten doen wat ze wat minder vinden.’ Het idee over dat Shadranen niet gierig waren zou Ellia met deze uitleg hoogstwaarschijnlijk volledig overhoop schoppen. Maar het was wel de waarheid. Het lag niet in de aard van de harde Shadranen om voor een te lange tijd met een open schuld bij een ander te staan. Dat was slecht voor hun reputatie.
Een denkbaar pluspuntje kwam bij Ellia in haar hoofd op, toen Aidan zei dat hij open stond voor de gewoontes. Dat was ook een goed teken. Veel rijke, verwende snobs waren er veel te beroerd voor om zich open te zetten voor dingen die niet bekend waren voor hen. Voor nu leek Aidan zijn woorden nog aardig na te komen. Over het onderwerp van de fanclubs kon Ellia het echter niet laten om nog wat spottende woorden erbij te gooien. ‘Vast niet,’ zei ze, terwijl ze overdreven met haar ogen rolde. Daarna keek ze hem weer aan, en blikte ze op de ondeugende, mysterieuze grijns die zijn lippen droegen. Een grijns die iets aanstekelijks had. ‘Maar stiekem ben je de voorzitter van je eigen fanclub… “Aidan! Ik ben me grootste fan!” Ik durf te wedden dat je een heel eigen Aidan dekbedovertrek hebt, en je elke avond in je eigen Aidan shirt slaapt,’ lachte Ellia Aidan spottend uit. Om niet uit te barsten van het lachen terwijl ze al die beelden in haar hoofd nam, beet ze op haar tong. Ze kon nog net niet een traantje weg pinken vanwege haar eigen bespotting en op holgeslagen fantasieën. Met een steek in haar kaken, en zeurende stembanden van het inhouden van een bulderende lach, krabte Ellia even op haar achterhoofd. Voor de goeie orde probeerde ze weer haar gezicht in de plooi te krijgen, en de spotprenten uit haar hoofd te zetten.
‘Wat, zie ik er dan als zo een enorme sloeber uit?’ Ze wierp hem een half serieuze, half beledigde blik toe. Even leek het alsof ze echt beledigd was, maar de serieuze tint die tussen de spieren in haar gezicht was te bespeuren, werd alweer verjaagd toen Ellia en bescheidde lachje van zich liet horen, waarin ze de serieuze blik weer losliet. Na haar spottende uitdrukking wierp ze even een oriënterende blik rond het park, wat nu aardig in een duistere deken gehuld leek te zijn. Mensen waren er nauwelijks nog te vinden in het park. Op enkelingen na die hun hond nog aan het uitlaten waren. Of kleffe stelletjes die meer romantiek in het duistere park zochten, dan bij hen thuis op de bank.

Omg, sorry dat ik zo schandalig laat reageer. Ik had het echt te druk met projecten voor school, werk en was tussendoor ook nog gezellig ziek. Hierdoor had ik niet de tijd, of inspiratie om eerder te kunnen posten hier, sorry!
Maar in elk geval... De reis naar Shadra wil ik liever ná de grote verhaallijn doen, omdat het best wel een belangrijk deel van Ellia haar eigen verhaallijn is.