One Ticket to Hell

De zon, prachtig oranje geleurd op dit uur van de avond trok zich steeds verder naar het westen toe. Samen met de zon kleurde de lucht zich mee, in prachtige, zacht kleurige tinten. Het leek haast alsof de zon haar kleuren in de hemel liet bloeden, terwijl ze langzaam onder ging. Een prachtige aanblik, wat elke dag te zien was. Toch kon Ellia er nooit genoeg van krijgen. Het was voor haar bijna hetzelfde als kijken naar een wakkerend vuur, het bleef zijn pracht en schoonheid behouden.
Het werd laat, steeds meer mensen zochten hun onderdak weer op of trokken zich massaal terug een goedkope kroeg in, wat eigenlijk wel logisch was, zo rond de klok van negen uur. Maar Ellia niet. Ellia bevond zich nog trots buiten, genietend patrouillerend door het kleurrijke, prachtige park, dat steeds rustiger leek te worden. Haar voorkeur ging meestal uit naar de latere uren. Dan was het veel rustiger op straat en had je meer tijd en ruimte voor jezelf. Op die manier was het voor haar veel makkelijker om te kunnen ontspannen. Daarbij was het ondanks dit uur nog prachtig weer buiten, op deze warme, prachtige zomeravond. Te mooi weer om binnen te zitten en huiswerk te maken. Er waren wel belangrijkere dingen in het leven, toch? Eigenlijk waren heel veel dingen voor Ellia belangrijker dan huiswerk maken…
Zacht kauwend op haar tandenstoker terwijl ze met haar handen in de zakken van haar broek gestoken struinde ze verder, zonder een voorgeplande eindbestemming in haar hoofd te hebben. Ze zou wel zien waar ze straks zou eindigen. Je maakte de leukste dingen mee wanneer je ze niet zou verwachte. Met een starende blik vasthoudend op de lucht en de veranderingen die ze samen met de zon maakte, bewoog ze haar tandenstoker wat heen en weer door haar tanden over elkaar heen te laten schuiven. Het leek een simpele, saaie bezigheid wat geen enkele vorm van bijzonderheid in zich leek te hebben, maar Ellia was zo aardig tevreden over alles. Het was rustig, ze was buiten, het weer was geweldig en ze had even geen verplichtingen. Dat waren meestal de momenten waar ze het meeste van kon genieten. In zulk soort momenten vond zij nou haar rust. Maar die rust werd voordat ze het zelf goed kon bevatten alweer verstoord en overhoop gegooid.
Haar rust werd opeens verbroken door een luidkeels gelach, gevolgd door spottende scheldwoorden, afkomstig van meerdere personen. Iet wat geërgerd liet Ellia haar blik van haar bron van rust los en richtte ze hem op de bron van het lawaai en haar ergernissen. Zo kwam haar blik te liggen op een groepje jongens, rondhangend bij één van de houten bankjes. Sommige met petjes, houten knuppels, allemaal een blikje drinken en hun broek die zowat tot op hun knieën hing. Jochies die een uitstraling hadden alsof ze dachten dat ze heel wat waren. Types waar mensen die gewoon over straat wilde kunnen lopen een hekel aan hadden. Types waar Ellia onder andere een hekel aan had. Zulk soort types moesten hun plaats leren kennen, met hun gezicht tegen de grond gedrukt, bijtend in het stof. Ze dachten altijd dat ze heel wat waren, dat ze wisten hoe de wereld in elkaar zat en dat ze alles al gezien hadden. Maar als het er eenmaal op aan kwam, lieten ze het liefst anderen hun problemen oplossen. Types die zich met een grote bek voor deden als iemand die ze niet waren, om zo hun zwaktes te kunnen verbergen voor de buitenwereld. Zielige, zwakzinnige types die eigenlijk niets meer dan een stel mieren waren voor deze wereld. Telkens als er iemand te dichtbij leek te komen, werden ze weer weggejaagd of bruut uitgescholden. Alsof ze een kostbare schat aan het bewaken waren! Maar natuurlijk trok Ellia zich daar niks van aan. Ze besloot zelf wel waar ze wilde lopen, ongeacht wat de gevolgen ervan zoude kunnen zijn. Zo zelfverzekerd van haar zaak was ze wel. Maar deze keer was ze het verkeerde groepje tegen gekomen.
Zo nonchalant als ze was liep ze gewoon rechtuit verder, recht over het pad. En net toen ze voorbij de groep liep, zag Ellia hoe één van hen achteruit sprong in al zijn enthousiasme, waarschijnlijk tijdens het vertellen van een verhaal. Als een reflex stak Ellia haar linkerarm uit en duwde ze hem bij haar vandaan, om te voorkomen dat hij tegen haar aan zou botsen. Een reflex waarop ze een geschrokken, onverwachte reactie kreeg. Het blikje drinken werd direct na de klap los gelaten en viel terwijl de jonge terug naar voren schoot. Het bovenlichaam van de jonge stootte tegen het blikje vloeistof aan, waardoor enkele samengevoegde druppels omhoog schoten, zich laten neerkletteren op de grond, maar ook op de kleding van de jonge. Alsof er niks gebeurd was liep Ellia ongestoord door. Ze had eigenlijk niet eens helemaal door wat er gebeurd was tijdens haar actie. Haar actie werd dan ook zeer zeker niet in dank afgenomen. ‘Hé, klote wijf! Wat is dit!?’ riep “het slachtoffer” woest uit reactie. Met een ruk draaide hij zich naar Ellia toe, de natte plek van zijn shirt van zich aftrekkend, alsof het één of ander besmettelijk virus was. Nog altijd in haar nonchalante bui kwam ze tot stilstand en keek ze hem van over haar schouder aan. ‘Wat zit je nou stom te kijken, schoonmaken, jij teef! En je mag mooi een nieuwe voor me kopen!’ riep hij luid, nog luider dan zijn eerste zin. Als reactie wierp Ellia hem een verveelde, iet wat arrogante blik toe, terwijl ze nog altijd zacht op het puntje van haar tandenstoker beet. ‘Och jeetje, ik wist niet dat je polio had,’ gaf ze verder nog als een reactie, samen met een bijdehante, uitdagende glimlach op haar lippen gekruld. Ook deze reactie werd niet bepaald lovend gevonden door de groep. Het maakte alles eigenlijk alleen nog maar erger. Met woeste, grote stappen kwam de jonge dichterbij, aan de manier waarop hij bewoog duidelijk aan te merken dat hij zat te azen op een gevecht. De rest van de groep begon zich er nu ook langzamerhand mee te bemoeien. Ze gingen bij de ander staan, een echte groep vormend. Vlak voor Ellia haar neus bleef de groep staan. De voorste, met het nat geworden shirt, keek haar met een woeste, vurige blik aan, alsof ze net zijn hele familie had uitgemoord! Met een snelle beweging probeerde hij haar vast te grijpen bij de kraag van haar lerenjack. Maar lang niet snel en behendig genoeg. Met een enkele stap schoot Ellia naar achteren, de wind van de beweging die hij maakte vlak langs haar gezicht voelen glijden. ‘Mis…’ reageerde ze droogjes, met een uitdagende ondertoon in haar stem. Nogmaals vloog de hand naar haar toe, maar ditmaal met andere handen erbij. Nogmaals wist Ellia ze te ontwijken, tot ergernis van de groep. Weer voerde ze dezelfde actie uit, maar nu waren sommige handen niet uitgestrekt om haar vast te grijpen, maar gebald tot vuisten om haar direct een mep te kunnen verkopen. Maar ook ditmaal faalde de pogingen en wist Ellia de slagen met snelle, behendige draaien en twisten te ontwijken. Dit ging zo voor enkele minuten door, af en toe met een andere actie erbij, maar steeds in dezelfde routine; de groep probeerde Ellia enkele klappen te verkopen, Ellia ontweek de slagen, de groep gaf de slagen opnieuw en zo gebeurde het steeds opnieuw. Sommige probeerde haar zelfs te raken met de knuppels die ze bij zich droegen, voor wist zij veel wat voor een rede dan ook. Net toen Ellia actie wilde ondernemen, om dit treurige “gevecht” te beëindigen, voelde ze een harde klap op haar achterhoofd. Hard, maar zeer kort van duur. Een klap duidelijk afkomstig van een voorwerp.
Op een stuntelige manier schoot ze wat naar voren toe, om op haar benen te kunnen blijven staan. Haar tanden klemde zich stevig op elkaar om te voorkomen dat er een pijnkreet uit haar mond zou ontsnappen. Haar bovenlichaam leunde voorover en haar gezicht was naar de grond gericht. Zwarte lokken haar vielen als een sluier voor haar ogen. Bloed dat uit als een klein stroompje uit haar gescheurde hoofdhuid kwam gleed langs haar gezicht en viel via haar kin als een regendruppel op de grond. ‘Dat krijg je ervan, klere wijf,’ zei de dader op spottende, maar ergens ook geschrokken ondertoon. Het leek erop dat hij zelf was geschrokken van zijn eigen daad. Maar die schrik werd alweer snel vergeten, toen er na een korte stilte spottend gelach hoorbaar werd, steeds luider wordend. Een stekende pijn dat begon bij haar achterhoofd, op de plek waar ze geraakt was trok steeds verder en verder, tot bijna elk spiertje in haar hele lichaam. Zelfs haar vingertoppen leken beïnvloed te zijn door de klap. Of was het gewoon van de schrik, omdat ze zo een actie nooit had verwacht? Ze wist het even niet, ze kon na die klap niet meteen helemaal goed en helder nadenken. Maar wat ze wel wist, was dat dit het begin zou zijn van een nog veel erger bloedbad.
Het waren er niet veel, maar het handjevol mensen die zich in de tuin bevonden hadden zich om het schouwspel heen verzameld. Ademloos bleven ze staan kijken, zonder ook maar een verdere vorm van actie te ondernemen. Te bang om zich ermee te bemoeien, maar toch dapper genoeg om te blijven kijken. De blikken die ze op zich kon voelen, voelde brandend en irriterend aan, als vonken die danste op haar huid. De uitdagende woorden en het spottende gelach en getreiter van de groep op de achtergrond lieten haar handen jeuken en maakte de bloeddorst in haar wakker. Pijn liet zich vervangen door haat. Haat dat zich samen voegde met een onmetelijke woede. Langzaam rechtte ze haar rug en hief ze haar hoofd wat verder omhoog. Spottende woorden vielen weg en het schaterende gelach werd gestaakt. Aan de reactie te horen had niemand het blijkbaar verwacht dat ze alweer zo snel omhoog zou komen. Met een doodserieuze blik rustend in haar ogen kraakte ze de botten in haar nek. Geluiden kwamen van haar botten vrij die de sfeer alleen nog maar grilliger wisten te maken. Dit zou een hel gaan worden, maar niet voor haar.

Na een zeer langdurige leessessie had Aidan besloten een wandelingetje te maken. Al dat rondhangen in zijn eigen kamer zou nog eens zijn einde worden. Toen hij naar beneden ging, zach hij posters hangen waar met koeienletters Oak's Field op stond. Bij nadere inspectie bleek dat een nabijgelegen dorpje open was voor bezoek. Aidan had nooit geweten dat er zelfs maar een dorpje was hier in de buurt. Zo bleek maar dat iedereen,ongeacht leeftijd,nog dingen kon leren. Na een korte vlucht was hij er dan eindelijk gearriveerd. "Zo.dus dit is Oak's Field hmmm?",mompelde hij. Op zijn gemakje slofte hij door de winkelstraat,turend naar de vele etalages. Misschien moest hij later maar eens terug komen met wat meer geld op zak. En als de winkels open waren; het was net sluitingstijd voor de meeste winkeltjes . Vooral in de etalage van een klein alchemie winkeltje lagen.....interessante spullen. Aidan was namelijk dol op het zelf fabriceren van wapens. Met een vage glimlach op zijn gezicht,en een hoofd vol blauwdrukken wandelde hij verder. Toen hij aankwam bij de bokkenburcht bleef hij even naar het bord boven de deur staren. Een kroegje he? Zijn glimlach veranderde in een grijns,terwijl hij naar binnen liep. Na snel een biertje te hebben genuttigd,werd de tocht tot het dorpje vervolgd. Terwijl de schede van zijn zwaard vrolijk tegen zijn been klepperde stak hij een peuk op. Dit was zelfs nog leuker dan over het schoolterrein zwerven. Nou ja,bijna dan.
Fluitend liep hij door het dorp. Het biertje had zijn pas wat meer vering mee gegeven,en soms zong hij zelfs een stukje. Zo gelukkig had hij zich in geen tijden meer gevoeld. Toen kreeg hij wat de ingang van iets dat op een park leek in de gaten. Zijn ogen twinkelde. Het dorpje was dan misschien leuk,zijn hart lag toch altijd bij de natuur. Half dansend vervolgde hij zijn tocht. Voor hij het park binnen ging,gooide hij zijn sigaret op de grond,en trapte hem uit. Eenmaal binnen snoof hij de avondlucht diep in. Ah,daar kon geen parfum tegen op. Neuriënd liep hij langs bankjes,ondertussen verlaten door het 'late' uur. In de verte zag hij echter een groep mensen staan. Een feestje misschien? Wat gezellig. Toen hij echter dichterbij kwam,merkte hij dat het een groepje jongeren was dat een meisje omringde. Zijn gelukzalige glimlach sloeg om in een kwaadaardige grijns. Inderdaad een feest. Voor hem dan. Zijn pas versnelde iets. Het groepje kwam snel dichterbij. Toen hij op ongeveer vijftig meter afstand was,verdween hij in een rookwolk,en verscheen vlak achter een jochie,die helemaal aan de buitenste rand van de groep. Aidan boog zich voorover,en fluisterde "Nou,wat ben jij een stoere kerel zeg," in zijn oor. De jongen gilde van schrik,en Probeerde zich om te draaien. Dat ging echter niet,omdat zijn armen achter zijn rug waren gedraaid. De anderen keken waar het lawaai vandaan kwam. Aidan maakte een buiging voor Ellia,de groep jongeren negerend."Goedenavond," zij hij,zijn grijns weer terug naar een vriendelijk glimlach."Hulp nodig?"
Fire is chaotic. So am i.

Ergens vind ik het ironisch dat Ell zelf vindt dat ze geen hulp nodig heeft, terwijl ikzelf wel hulp heb gevraagd… ah, crazy world.

Het breken van botten, het veroorzaken van inwendige bloedingen, het tekenen van littekens, diep gegrift in de huid. Dat waren voor nu de dingen die door Ellia haar hoofd spookte. Allemaal mogelijkheden die voor haar open stonden om toegepast te worden op haar nieuwe “vrienden”. Met een langzame beweging leidde ze haar hand naar haar gezichtsveld toe, richting haar mond. Tergend langzaam wikkelde haar wijsvinger en duim zich langs de tandenstoker die ze ondanks alles nog in haar mond had. Haar tanden kwamen los van elkaar, haar hand de mogelijkheid gevend om de tandenstoker te verwijderen en weg te stoppen in haar broekzak. Als ze een wat serieuzer gevecht volgde, was het meestal veel handiger om dat ding uit te hebben. Het zou nogal gênant zijn als ze er tijdens een gevecht –bijna- in zou stikken.
In een nog vrij kalme beweging draaide ze zich om, haar ogen iedereen die ze nu kon zien inspecterend. Ze zocht naar de persoon die haar geraakt had. Die zou ze als eerst pakken. Maar in plaats van het vinden van de dader, vond ze een nieuw gezicht. Nog iemand van die belachelijke groep? Nee, vast niet. De jochies van dit groepje oogde allemaal zo tussen de vijftien tot zeventien, deze nieuwe leek meer op iemand in de twintig. En het vermoeden werd juist bevestigd toen ze zich begon af te vragen of hij een nieuwe dreiging voor haar zou kunnen vormen. Haar ogen volgde naugeurig de beweging die werd gemaakt bij één van de jongens van het groepje. Ze kon niet ontkennen dat ze genoot van het krakende geluid dat de botten maakte zodra zijn armen op zijn rug gedraaid werden. Maar het feit dat iemand zich met háár zaken bemoeide, dat was iets wat haar irriteerde als een doorn in haar huid. Meerdere irritaties voegde zich samen bij haar slechte humeur, waarna een beleefde buiging volgde. Maar Ellia had op het moment geen oog voor de oude gewoontes die ze vroeger thuis ook geleerd had. Op het moment had ze maar voor één ding oog, het herstellen van haar eer. En de actie die hij maakte zouden haar daarbij niet helpen. Ook zijn vraag wist haar niet bepaald te kalmeren, of gerust te stellen in wat voor een manier dan ook. Het maakte haar eigenlijk alleen nog maar kwader. Hoezo, “hulp nodig”? Zag ze er soms uit alsof ze niet voor haarzelf kon zorgen!? ‘Ziet het eruit alsof ik hulp nodig heb?’ antwoordde ze op een kille, koude toon. Nog geen twee seconden na haar misschien wat te ondankbare reactie klemde haar rechterhand zich vast om de nek van de persoon die het dichtstbij haar stond, nog altijd afgeleid en met zijn rug naar Ellia toegedraaid. Een naïeve fout, zeker in haar bijzijn. Schrik vulde zijn ogen en bracht stamelende, niet bestaande woorden uit. Nog steviger klemde haar hand zich om zijn nek vast, hem zo naar beneden toe drukkend, tot hij op zijn knieën zat. Eenmaal op de juiste plaats liet ze hem los en bezorgde ze hem een trap tegen zijn bovenrug, net onder zijn nek. In een schokkende beweging schoot hij met zin bovenlichaam naar voren, zijn armen naar de grond toe schietend om de klap nog op te kunnen vangen. Maar het werd duidelijk dat het al te laat was, toen het geluid volgde van zijn voorhoofd die met een knal de grond raakte. ‘Oh boyo, jij hebt morgenochtend hoofdpijn,’ zei ze hoofdschuddend.
Het suizen van lucht werd opeens achter haar duidelijk hoorbaar. Veel duidelijker dan eerst, toen ze een mep op haar achterhoofd kreeg. Droogjes zette ze een kleine stap opzij en stak ze haar hand uit, het houten voorwerp met haar hand opvangend, die met een harde vaart en een schok in de palm van haar hand landde, haar vingers zich eromheen wikkelend zodra het eerste contact gemaakt werd. Blijkbaar dachten ze dat ze dom genoeg was om nogmaals voor zoiets te vallen. Met een harde ruk trok ze het voorwerp uit de handen van de eigenaar en begon ze het wapen aandachtig te bekijken.‘Dit noem je toch geen wapen? Dit is gewoon… zielig.’ Als één of andere inspecteur bekeek ze het houten voorwerp en bekeek ze elk streepje dat ze kon vinden. Daarna, in een haastige, bijna onverwachte beweging gaf ze het ding een harde zwaai en gooide ze het tegen twee andere van de groep aan, die met een harde knal onderuit werden gehaald.
Het voelde tot het diepste van haar zenuwen goed om dit te doen. Wraak smaakte altijd zoet en hoe vaker ze het deed, des te leuker Ellia het begon te vinden. Maar zelfs nu ze dit enorme gevoel van zelfvoldoening voelde, voelde ze ook hoe haar scherpte steeds meer af begon te nemen. De bonkende hoofdpijn die ze gekregen had na de harde klap was niet minder geworden, ze was hem tijdens het ondernemen van actie alleen even vergeten. Maar nu, nu de adrenaline in haar bloed weer begon af te nemen werd ze er weer sterk aan herinnerd.

Aidan lachte toen hem tussen de regels door duidelijk werd dat zijn aanwezigheid ongewild was. "Om heel eerlijk te zijn niet. Maar vragen of je hulp nodig hebt is beleefder dan vragen of ik er ook wat mocht hebben." Zijn glimlach was weer een grijns. Ter verduidelijk hief hij het jochie aan zijn armen op,terwijl die krijste van de pijn. Twee van van zijn dichtstbijzijnde maten hieven hun wapens. "Blood boil,"fluisterde Aidan,haast liefhebbend. Meteen spoot er bloed uit de polsen en ellebogen van de jongens. Normaal gesproken klapte iemand helemaal uit elkaar als zijn bloed gekookt werd,maar hij beheerste zich. het waren tenslotte maar snotjochies.Nee,een zeer plaatselijke aanval was genoeg. Het tuig dat zo dapper,of stom,was geweest om hem aan te vallen waren met slappe armpjes en lijkbleke,doodsbange gezichten op de grond gevallen. Het knulletje dat hij had opgetild werd nonchalant opzij gegooid. He bah,een van die imbecielen had hem met bloed bespat. Met een klein gebaartje van zijn rechterhand vlogen de vlekken in de fik. Toen de vlammen verdwenen,namen ze de vlekken mee. "Ach,waar zijn mijn manieren,"zei hij hoffelijk. Als je hem zo hoorde zou je zeggen dat hij op een gemaskerd bal was,in plaats van in een park,straatschoffies in elkaar aan het rossen. "Mijn naam is Aidan,aangenaam,"vervolgde hij. Hij had zo het gevoel dat ze dat momenteel niet op prijs stelde,maar hij vond het wel leuk om een beetje te walgen. Met een snelle blik op het resterende tuig werd hem snel duidelijk dat ze hem niet meer aan zouden vliegen. Tenminste,niet de genen die hem net bezig hadden gezien. Die staarde hem alleen maar aan,hun 'wapens' vergeten in de hand. Een klein vlammetje danste vrolijk rond zijn hoofd. Ach ja,als er geen vrijwilligers waren,moest hij zelf maar een aantal 'vrijwilligers' aanwijzen. "Incineratus," zei hij zangererig,waarna een aantal petjes in de fik vlogen. Hij kon wel dansen. Wat een pret. Wat een lol. Aidan rolde bijna over de grond van het lachen toen er paniekerig petjes op de grond werden gegooid. Tranen rolden over zijn wangen toen iemands haar vlam had gevat,en die als een gek zijn met zijn hoofd door het zand ging. Hij had in geen maanden zo gelachen. Toen hij weer op adem was gekomen wierp hij Ellia een blik toe.,nog steeds zijn borstkas omklemmend met zijn armen. "Is het geen prachtige avond?"
Fire is chaotic. So am i.

De verdere woorden die tijdens het kleine gevecht in de lucht gegooid werden reageerde Ellia niet op. Daar had ze momenteel geen tijd voor, hij zocht het zelf maar uit. Op het moment had ze er niet echt de puf voor om er wat tegenin te brengen, ze had wel even iets anders aan haar hoofd, letterlijk.
Hij deed niet echt zuinig aan met het gebruiken van de magie die hij bezat. Ergens vond ze zijn vaardigheden bewonderenswaardig. Ze had nog nooit in haar hele leven iemand zo vuur zien gebruiken. En ze had veel gezien in haar leven. Maar ergens vond ze het ook zwak. Zijzelf gebruikte haar magie liever als een back-up plan, wanneer haar eerste plannen gefaald waren. Haar voorkeur ging gewoon uit naar het gebruiken van haar blote handen. Dat gaf haar meestal een veel groter gevoel van zelfvoldoening. Natuurlijk, het oproepen van haar trouwe schaduwwezens, zoals haar hellehonden, InaNimis, de enorme cobra, Anguis, of een kleine roedel schaduwwolven, om zo maar enkele voorbeelden te noemen, was natuurlijk ook wel eens zeer vermakelijk. Maar het uitschakelen van de vijand met niks meer dan haar eigen snelheid, behendigheid en spierkracht vond ze meestal veel indrukwekkender. Het bezitten van magie had iedereen, je was er gewoon mee geboren. Maar het kweken van goede vaardigheden, spierkracht en een topconditie, dat was een veel grotere prestatie in haar ogen. Daarvoor moest je echt ploeteren, doorgaan tot je bijna verdronk in je eigen zweet. Desalniettemin moest ze in al haar oprechte eerlijkheid toegeven dat ze onder de indruk was. Was hij ooit student geweest op SSA? Als dat het geval was, had ze nog vele lessen te volgen. Maar het idee dat hij geen student, maar een Legendarische Magicaan was, kwam eigenlijk niet eens in haar gedachtes op. Wist zij veel, ze had zich nooit echt verdiept in de Legendarische Magicians. Ze had verhalen over ze gehoord, over hoe ze de beschermers van de balans moesten zijn en hun krachten een geschenk van de goden waren. Ze werden door de meeste mensen enorm bewonderd en bemind. Ellia daarin tegen, vond de verhalen niets meer dan slechts opgeblazen sprookjes, verzonnen voor kinderen, om te vertellen vlak voor het slapen gaan. Maar wie van al die dwazen had dat groepje opgeblazen superhelden nou daadwerkelijk in actie kunnen zien? Veel meer niet dan wel. Dat was dan ook de hoofdzakelijke rede dat ze zich eigenlijk nauwelijks verdiepte in die hele Legendarische zooi, of überhaupt hun namen niet kende. Ze zag de dingen liever eerst zelf, met haar eigen ogen, dan dat ze als een naïef, klein kind maar de verhalen van Jan en alleman moest geloven. Daden telde voor haar veel meer dan woorden. Pas wanneer ze met haar eigen ogen gezien had tot wat voor “geweldigs” die Legendarische Magicans in staat waren, zou ze er open voor gaan staan. Maar tot die tijd zouden ze niets meer voor haar zijn dan een stel overschatte blaaskaken.
Opnieuw gooide hij woorden op in de lucht en liet hij zijn naam vallen. Zijn manier van zichzelf voorstellen aan haar was… origineel? Dat hij zich überhaupt juist op dit moment voorstelde was in haar ogen al gek genoeg, maar de manier van hoe hij het zei deed het ‘um. Verder niet ingaand op zijn voorstelling schoot van verbazing één van haar wenkbrauwen omhoog, terwijl ze zich voorbereidde op een volgende actie. Maar een volgende actie leek helemaal niet meer nodig te zijn, toen ze de verslagen groep zich terug zag trekken, als een stel bange straathonden. Spullen werden achter hen gelaten, alsof ze geen enkele waarden bezaten en geen één keer keken ze meer terug. Ze wist nou niet of het kwam omdat ze opeens een comeback gemaakt had, of omdat die Aiden met vlammen en vonken in het rond aan het strooien was alsof het confetti was. Ze wilde er eigenlijk ook niet over nadenken, ze waren weg, dat was waar het om ging. Ergens was het teleurstellend, maar ergens ook zeer opluchtend. Ze zou niet weten voor hoelang ze het vechten met deze barstende koppijn op haar niveau vol zou kunnen houden. Natuurlijk zou ze wel door blijven gaan als het echt nodig geweest was, maar ze zou er niet echt vrolijker van kunnen worden, ongeacht hoe sadistisch ze op dit soort momenten kon zijn. ‘Fucking jackasses,’ schold ze de groep nog even na, om de stoom afkomstig van haar woede nog even uit te kunnen blazen.
Nog altijd geërgerd, maar ergens nu ook lichtelijk opgelucht struinde ze naar het nu lege, houten bankje en plofte ze er met een zucht op neer. Een zucht afkomstig van een lichtelijke vermoeidheid. ‘Geweldige avond, ken niet meer stuk,’ wierp ze hem in haar platte accent, op sarcastische toon als reactie toe. Het elastiek dat haar haren bij elkaar hield in een staart trok ze uit. Elke vorm van spanning rond haar hoofd wilde ze weg hebben, om te voorkomen dat de hoofdpijn erger zou kunnen worden. Haar armen legde zich uitgestrekt neer over de rugleuning van het houten bankje, terwijl ze haar hoofd in haar nek legde, naar de nu paars gekleurde lucht starend. Zwaluwen hadden zich in de lucht gevoegd, in hun hoge snelheid rakelings langs bomen en mensen razend, zoekend naar insecten om te eten. Oh man, morgen zou ze een bult op haar hoofd hebben ter grootte van een kastanje! Misschien kon ze straks nog even langs de Bokkenbrucht gaan. Een goed shot alcohol zou vast en zeker helpen bij het verdoven van de pijn. En het zou vast en zeker ook helpen met het wegdrijven van haar verpestte humeur.
‘Ellia, Ellia Audax,’ stelde ze zichzelf in een nogmaals diepe zucht nog voor, als een late reactie op zijn eigen voorstelling, haar blik weer op hem gericht. ‘Dus, Aidan zei je hu? Waarmee wil je dat ik je terug betaal? Voor je “goede” daad bedoel ik.’ Hoewel het haar bijna pijn deed om het te zeggen, of eigenlijk überhaupt te denken, stond ze bij hem in het krijt. Hij had haar geholpen, zonder dat ze ernaar gevraagd had. En liefdadigheid bestond in haar wereldje niet. Jij bewees Ellia een dienst, zij betaalde je terug. Meestal trakteerde zij dan op iets te drinken in de plaatselijke kroeg of in een café, zoals ze Ephony ook nog beloofd had. Maar een andere daad gebeurde zo nu en dan ook nog wel eens. Zoals een klus afhandelen voor iemand, een pakketje oppikken, een boodschap bezorgen, iemand zijn huis in de fik steken, iemand beroven, het maakte haar nooit zoveel uit, als ze maar uit die “schulden” kwam.

Aidan keek hoofdschuddend toe hoe zijn 'tegenstanders zich terugtrokken. Watjes. Ach ja,misschien was hij wel wat overdreven te werk gegaan,dus hij kon het ze niet helemaal kwalijk nemen. Enkele momenten genoot hij van de herinneringen aan veldslagen en andere gevechten die wel het uiterste van hem hadden gevraagd. Hij kwam weer tot zichzelf toen Ellia sprak. 'Nou nou,wat een taalgebruik',dacht hij glimlachend. "Ellia dus. Aangenaam,"zei hij nogmaals,met een klein buiginkje. Hij tilde zichzelf op met een stroom hete lucht,en ging in kleermakerszit tegenover haar zweven. "Terug betalen?" vroeg hij lichtelijk verward,terwijl hij in zijn broekzakken rommelde om te kijken of er niks uit was gevallen. "Je laat het bijna klinken alsof ik het voor jou deed." Aidan grinnikte zachtjes,alsof zelfs het idee alleen al vreemd was. "Je had toch geen hulp nodig? Nee,ik net gewoon wat stoom af staan blazen. Dat jij erbij was was puur toeval."
Ontspannen leunde hij achterover,en liet een klein vlammetje over zijn vingertoppen dansen. "Niet dat het er toe doet,maar mag ik vragen of zij jouw lastig vielen,of andersom?" Als dat laatste het geval was,had hij net een meisje geholpen een stel jochies in elkaar te rossen. Glimlachend viste hij een sigaret uit zijn broekzak. Heh. Ja,vast. Ellia was dan misschien geen katje om zonder handschoenen op te pakken,maar ze leek hem ook geen pestkop. Het vlammetje schoot van zijn hand naar de sigaret,en weer terug,waar hij verder zweefde. "Jij ook eentje?",vroeg hij,terwijl hij haar ook een sigaret aanbood. Nou ja,aanbood,hij liet er eentje naar haar toe zweven. Na een paar trekjes te hebben genomen wierp hij een blik op de hemel. "Ah,de eerste sterren worden wakker,"mompelde hij. Aidan was dol op sterren. Hij slaakte een zucht van genot,en vouwde zijn handen achter zijn hoofd. zo was het leven goed.
Fire is chaotic. So am i.

Nogmaals werd er voor haar een buiging gemaakt. Herinneringen van de gewoontes die ze in haar vroegere jaren zelf ook moest toepassen schoten als fragmenten door haar hoofd. Weer iemand met manieren, op wat voor een plek was ze in godsnaam beland!? Ze was hier gekomen om sterker te worden, niet om steeds weer geconformeerd te worden met de gewoontes uit haar jeugd! ‘Een buiging, ik voel me vereerd,’ zei ze sarcastisch, terwijl ze zijn opstijgende beweging volgde. Ja, dat kon natuurlijk ook. Waarom op een smerig bankje zitten, als je een eigen stoel gewoon zo bij de hand had?
Opnieuw werd ze voorgesteld aan die vreemde blik nadat ze gevraagd had hoe ze hem terug kon betalen. Een blik die ze nu eigenlijk een beetje vervelend begon te vinden. Waarom begreep niemand hier haar manier van denken!? ‘Sla je nou een aanbod van me af? Onbeleefd, maar dan moet je het zelf maar weten, scheelt mij weer geld,’ zei ze schouderophalend. Hoewel ze er erg coulant op reageerde, kon ze niet ontkennen dat nogmaals zo een reactie te horen te krijgen haar ergens lichtelijk begon te irriteren. Ze was zelf dan niet de meest beleefde, goed gemanierde persoon van het universum, maar ze wist nog wel wat respect was. Maar verder maakte ze er geen groot punt over en liet ze het onderwerp maar weer varen. Op het moment stond haar kop er gewoon niet naar om er nog verder op in te gaan.
Luisterend naar zijn vraag legde ze haar rechter been over haar linker heen en ging ze met haar hand door haar losgegooide haren heen.‘Zo zou je het kunnen noemen. Ik liep blijkbaar op hun plekkie en daarmee begon het eigenlijk. Technisch gezien is het hele gebeuren eigenlijk mijn schuld,’ zei ze op een spottende toon, met een trotse glimlach op haar lippen gekruld. ‘Maar ja, het is niet mijn schuld dat zij op de plek waren, precies waar ik wilde lopen,’ vervolgde ze haar woorden, haar glimlach zich nu uitbreidend tot een zelfverzekerde grijns. Het klonk heel simpel, maar zo werkte de dingen voor Ellia gewoon. Wanneer iemand in haar weg liep, was dat zijn probleem, niet het hare. Ze zou dan gewoon dwars door je heen lopen, hoe asociaal het ook mocht zijn.
Al klooiend met het elastiek dat ze nog in haar hand had volgde ze met haar ogen de sigaret die als aanbod letterlijk naar haar toe kwam. Het was niet dat de hele voorstelling van zweven haar vreemd was of iets in die richting, ze had het gewoon nog niet zo vaak meegemaakt. Het zo enorm veel gebruik maken van magie was voor haar sowieso een beetje een vreemde gewoonte. Waar zij vandaan kwam probeerde je juist zoveel mogelijk op eigen kracht te doen, zodat je nergens afhankelijk van zou worden, mocht er ooit eens iets gebeuren. ‘Nee dank je, ik ben gestopt. Mijn conditie is me heilig,’ zei ze, met een flauwe, maar wel gemeende glimlach op haar gezicht gedraaid. Het leek erop dat ze weer wat uit haar ijskoninginnenbui leek te ontdooien, wat ook duidelijk te zien was aan haar ogen, die weer wat meer begonnen te spreken en te stralen. Maar Ellia was dan ook niet bepaald het type dat voor een lange poos kwaad kon blijven, daar was ze veelte optimistisch en levensgenietend voor van aard.
Rook afkomstig van zijn opgestoken sigaret dwarrelde langzaam omhoog, zich samenvoegend met de lucht die straks door iemand ingeademd zou worden. De geur van de rook hing nu ook weer in haar neus. Een bekende geur, die ze nu bijna drie jaar geleden nog elke dag kon ruiken. Af en toe miste ze het wel eens, het roken. Het had zo zijn kalmerende werking, maar met haar levensstijl was het gewoon maar beter om het niet te doen. Door de geur die rond hing in haar neus, werd ze er weer aan herinnerd. Haar hand gleed van de leuning van het bankje af en begon graaiend te zoeken in haar broekzak. Toen de zoektocht eenmaal geslaagd was, haalde ze haar tandenstoker uit haar zak en stak ze het puntje weer in haar mond. Ze was dan wel gestopt, al bijna een jaar geleden, maar dat betekende niet dat ze het vol kon houden om nog niks in haar mond te hebben. Dan voelde ze zich zo… naakt. Bijna constant iets in haar mond hebben was iets geworden dat bij haar hoorde, ze voelde zich er ontsnappen en op haar gemak bij.
Bij het opbrengen van het onderwerp “sterren” volgde ze zijn blik en wierp ze hem weer naar de lucht toe. Kleine, witgekleurde lichtjes lieten zich bescheiden zien, hangend in de lucht. Sterren… mooie herinneringen had ze eraan overgehouden. Als ze weer eens tijdens één van haar vele ontdekkingstochten buiten sliep, onder de blootgestelde hemel, kon ze er hele nachten voor wel uren lang naar blijven turen.
‘Dus, doe je dat vaker, meedoen met random gevechten als het je uit komt, of grijp je meestal gewoon iemand mee van de straat en had je nu gewoon geluk?’ vroeg ze plots, de stilte doorbrekend, hoewel de vraag eerder als een flauwe grap was bedoeld, dan iets waar ze serieus een antwoord op verwachtte. De bonkende hoofdpijn dreef ook langzaam steeds verder en verder weg, waarschijnlijk vanwege de bron van afleiding die ze nu gevonden had. Nu werd ze er tenminste niet de hele tijd aan herinnerd dat ze eigenlijk pijn had. Misschien had ze geen eens alcohol nodig.

"Ach zo,"mompelde Aidan. Dat soort types reageerde nooit zo goed op iemand die niet bij hun groepje hoorde. Toen ze zei dat haar conditie heilig was,glimlachte hij. "Ik dacht al niet dat je van razen kwam." Voor de meeste vuurmagiërs was een sigaret meer een vitaminepil dan een slechte gewoonte die je leven verkortte. Hij liet de sigaret weer terug zweven,graaide hem uit de lucht,en propte hem weer in zijn broekzak. Hij lachte bij haar vraag. "Ik ben niet zo agressief dat ik willekeurige mensen te grazen neem hoor. Meestal niet,in ieder geval," zei hij met een flauwe grijns. "Maar als er ergens een gevecht plaats vind,kan ik het niet na laten mee te doen." Hij was dol op knokken. Even wat stoom af blazen. Het vlammetje dat zojuist over zijn handen had gedanst doofde. Hij zat liever in het natuurlijke licht. Bovendien kon hij dan ook beter zijn als wanneer eer een vuurtje in zijn gezichtsveld rond dwarrelde. Een laatste pufje rook verliet zijn mond,waarna hij de rest van de peuk in vlammen op liet gaan. Een kort moment keek hij Ellia recht aan. Ze begon al wat vriendelijker uit haar ogen te kijken. "Mis je Shadra niet?",vroeg hij plotseling. Aidan wierp nog een laatste blik op de nacht lucht,en ging weer rechtop zitten. Zijn handen haalde hij achter zijn hoofd vandaan,en vouwde ze in zijn schoot. Hij miste zijn Razen niet echt. Nee,de school was nu zijn thuis. Maar dat nam niet weg dat hij graag nog eens terug zou gaan. Al was het alleen maar om de vulkanen weer eens te zien. Zuchtend friemelde hij met het riempje dat zijn schede met zijn zwaard verbond. Toen hij hem uiteindelijk los had gemaakt liet hij hem naast zich zweven. Hij droeg het ding meer uit gewoonte dan uit noodzaak. Soms voelde het plots loodzwaar aan zijn riem. De last van de vele doden die hij op zijn naam had staan. Hij glimlachte bij de gedachte dat hij naar de hel ging. Alsof een eeuwigheid in vuur voor hem een probleem zou zijn. Even werden zijn ogen vaag,en staarde hij in de verte,diep in gedachten verzonken. Toen hij plots weer besefte waar hij was,schudde hij zijn hoofd. Slechte gewoonte,dat plotseling afdrijven van zijn hersens. "Heb je je net trouwens een beetje vermaakt?",vroeg hij om het 'gesprek' toch maar een beetje op gang te houden.
Fire is chaotic. So am i.

Verbazing wist haar op een zwak moment toe te takelen toen hij er blijkbaar achter was gekomen dat ze afkomstig was van Shadra, zonder dat ze ook maar een enkel woord over haar afkomst gesproken had. Even vergat ze de andere onderwerpen waarover zonet gesproken was. Het wist haar even te verbazen, maar na enkele secondes wist ze die verbazing alweer van zich af te slaan en kon ze er uiteindelijk wel een logische verklaring voor geven. Hoewel ze zeker niet behoorde tot de stereotypes van Shadra, had ze wel die standaard, duistere aura om haar heen hangen die meestal meteen haar afkomst wist te verraden. Bij de gedachtes van haar geboorteplaneet snoof ze even, de woorden nogmaals herhalend in haar gedachtes. Toen pas drong het goed tot haar door wat hij eigenlijk gevraagd had. Missen? Shadra? Ha! Dat was een goeie grap. Haar grootste droom was om haar geboortestad op een dag af te fikken en met de grond gelijk te maken. Over dat antwoord hoefde ze dus geen moment te twijfelen. ‘Ha, ja, als kiespijn! Er zijn wel mensen daar die me hebben zien opgroeien en waar ik om geef, maar missen? Laat me niet lachen. Die planeet is zo deprimerend, het is niet echt mijn plek.’ Nee, die hele planeet kon haar eigenlijk wel gestolen worden. Zij als reiziger en liefhebber van tot nu toe elke planeet van het universum wist dat elke planeet zowel zijn duistere, als goede zijdes had. Maar Shadra was in haar ogen echt niet zo een planeet. Er hing niks slechts, niks goeds, er hing helemaal niks voor haar. En dat was het hele punt. De hele zooi daar was zo corrupt als de pest. En zij als de dochter van een politicus kon het weten. Of technisch gezien, ex-dochter. ‘De andere planeten trekken mij veel meer,’ zei ze glimlachend, overgaand op een onderwerp waar ze het het liefst over had, andere planeten. Een onderwerp wat het haar veel makkelijker maakte om openlijk en spontaan met hoofdpijn tegen een nog niet al te bekende te praten. ‘Ik ben ook een keer op Razen geweest, in de winter,’ vervolgde ze kort het onderwerp. Hoewel ze van verhalen van andere mensen wel eens gehoord had dat Razen niks meer was dan een helhol, waar je je alleen maar kon verbranden, had ze leuke herinneringen aan haar bezoekje aan de vurige planeet overgehouden. De prachtige verlichting, het pittige eten, de gevangenis... Snel schudde ze die nare herinnering van zich af. Goed, dat was dan misschien het grootste minpunt geweest van haar hele ontdekkingstocht daar, maar verder had ze zeer genoten van de planeet en haar pracht.
Toen het onderwerp weer terug viel op het kleine gevecht verdween de standaard glimlach die ze op haar gezicht had weer. ‘Als ik niet zo een koppijn had, was het hele gebeuren vast en zeker een stuk leuker geweest,’ mopperde ze, weer een tikkeltje terug vallen in haar slechte humeur omdat ze weer aan die vervelde koppijn herinnerd werd. Om te voorkomen dat ze weer volledig terug zou vallen in haar pesthumeur zochten haar ogen naar een nieuwe bron van afleiding. Dat was voor nu even de enige oplossing binnen handbereik. Zo viel haar oog uiteindelijk op zijn zwaard, rustend in de schede, die los gemaakt werd en naast hem begon te zweven. ‘Mooi ding, al vele liters bloed mee verspild?’ vroeg ze, met een kleine twinkeling in haar ogen glimmend. Ze kon het niet opbrengen om haar nieuwsgierigheid over dit onderwerp te onderdrukken. Zijzelf was nog geen moordenaar, maar ze had genoeg bloed vergoten in uit de hand gelopen gevechten op straat. Ze had genoeg mensen verwondt en zien lijden, mede door haar schuld. Maar ze had het nog niet hoeven ervaren hoe het was om werkelijk iemand van het meest waardevolle bezit dat bestond in deze wereld te beroven, het leven.

Aidan knikte. "Ik ben ook niet zo dol op Shadra. Veel te naargeestig."
Toen ze over Razen begon,glimlachte hij breed."Het is daar niet zo slecht toeven als men denkt. Als je tegen de hitte kunt,tenminste." Zelfs in de winter was het er nog warmer dan de zomer op welke andere planeet dan ook. Zachtjes wiegde hij heen en weer,een liedje neuriënd dat vroeger altijd voor kleine kindjes op Razen werd gezongen. Voor hem nooit,voor zo ver hij kon herinneren,maar hij had verplicht culturen moeten bestuderen van Samson. Goeie kerel was dat geweest. Hij knikte even toen ze vertelde over de hoofdpijn. Daar had hij ook zo'n hekel aan. Altijd maar de dag na een flinke zuippartij verpesten. Ook al zo'n favoriete bezigheid van hem. Zuipen. Vooral met iemand die hij graag mocht. Toen hij merkte dat ze naar zijn zwaard keek,graaide hij het uit de lucht,en trok haar uit zijn schede. "Valt wel mee." Het blad begon oranje te gloeien,toen hij het liet doorstromen met vuur. "Meestal zijn de wonden dichtgeschroeid voordat het bloed kan vloeien,"zei hij met een gevaarlijke schittering in zijn ogen. Samen met de oranje gloed die van het zwaard af kwam,zag hij er een moment angstaanjagend uit. Maar de glimmer verdween,en hij liet het zwaard weer afkoelen. Hij stak haar weer in de schede,en bood haar aan Ellia aan,zodat ze haar kon inspecteren als ze wou. Hij hechtte veel waarde aan het ding,maar hij vertrouwde Ellia genoeg om haar zijn zwaard te laten vasthouden. Normaal gesproken pikte hij de onbetrouwbare mensen meteen uit. "Niet dat ik hem nodig heb,maar ze was een cadeautje van mijn meester. Bovendien is zwaardvechten een geweldige methode om je gedachten leeg te maken." Hij moest toch iets doen als hij ziek werd van niets doen,lezen,en rondlopen. Aidan liet zijn blik nog een keer over Ellia heen gaan. "Ik neem aan dat jij niet zo'n wapen fanaticus bent?" Het klonk meer als een vaststelling dan als een vraag. "Het zijn eigenlijk maar nare dingen,die wapens,"zei hij loom,terwijl hij weer een klein beetje achterover ging hangen. "Alleen maar goed voor doden." Niet dat hij een wapen nodig had om dodelijker te zijn dan de gehele legermacht van Shadra,Razen, en Erd,maar toch."Hoewel ik kan niet ontkennen dat het een vasthouden van een wapen mijn hart sneller doet kloppen"
Fire is chaotic. So am i.

Haar tandenstoker verwisselend van de linker mondhoek, naar de rechter, knikte Ellia instemmend. ‘Mensen die dat zeggen zijn zelf gewoon nooit op Razen geweest. Of niet lang genoeg,’ zei ze schouderophalend, toch nog verder gaand over het onderwerp. Soms betrapte ze zichzelf erop dat ze teveel over dat ontwerp doorratelde. Maar ze kon het nooit echt helpen. Er was gewoon zoveel geweldigs dat ze gezien en meegemaakt had, het was zo moeilijk om haar mond daarover te kunnen houden. Reizen was nou eenmaal één van haar grootste passies. Het was een onderwerp waar ze nooit uitgepraat over kon raken. ‘De hitte wende vanzelf wel, maar de eerste drie dagen waren het zwaarst,’ stemde ze met hem in. Ze kon zich nog goed herinneren hoe moeilijk ze het had toen ze de eerste paar dagen op Razen was. Ze kon nauwelijks een enkele spier bewegen, zonder meteen te beginnen met zweten. De eerste drie dagen had ze dan ook nauwelijks wat gedaan. Het grootste gedeelte van de dag vulde ze met zitten, of liggen en zich vervelen. Het voelde aan alsof er een enorme, dikke deken over haar heen gevallen was. Maar toen ze er eenmaal langer was, bouwde ze het aantal activiteiten langzaam op en werd de hitte al een stuk minder zwaar. ‘Maar in de zomer zal ik er voorlopig nog niet naartoe gaan,’ glimlachte ze, bijna verontschuldigend. Ze moest er eigenlijk niet aan denken om in het heetste seizoen die planeet te bezoeken, nóg niet tenminste. De winter had ze dan aardig doorstaan, de herfst zou ze ook nog wel redden, nu ze ongeveer wist hoe het was. De lente, daar zou het al een stuk zwaarder gaan worden. Maar de zomer? Voorlopig niet dus. Maar dat zou ooit nog wel komen, hoopte ze tenminste. Dat was immers haar doel, steeds één planeet per seizoen bezoeken en onderzoeken.
Haar ogen volgde hoe het zwaard uit de schede getrokken werd en hoe het op een prachtige manier in vurige tinten kleurde. Een wapen echt gemaakt voor hem, blijkbaar. Ze had een trotse, brede grijns op zijn lippen verwacht. Maar in plaats daarvan schoot er een gevaarlijke schittering in zijn ogen. Een schittering die ze wel vaker gezien had op de straten. Ogen die haar als kind konden laten trillen van angst, maar haar nu eigenlijk alleen nog maar een vertrouwd gevoel kon geven. Het was op de straten bijna een dagelijkse aanblik voor haar, iets wat haar deed denken aan thuis.
Op de manier waarop hij met het wapen om ging kon ze makkelijk ontdekken dat het een voorwerp was dat grote waarde had voor Aidan. Dankbaar nam ze het voorwerp dan ook voorzichtig vast, om het vervolgens te kunnen bestuderen. Ze was er dan niet meer zo een enorme fan van dan vroeger, het nam haar interesses nog niet volledig weg. Voorzichtig trok ze het indrukwekkende wapen uit de schede, elk plekje dat ze kon vinden onderzoekend. Voorzichtig maar stevig hield ze het voorwerp bij het handvat vast, ze had immers wel respect voor kostbare voorwerpen van een ander. Hoewel dit een heel ander model was, voelde het vasthouden van een zwaard zeerzeker niet vreemd voor haar. Ze had de kunsten van het zwaard vroeger geleerd, toen ze ongeveer tien jaar oud was. Maar dat was niet zo zeer voor op het slachtveld, maar tijdens een traditionele dans. Dat was niet om jezelf te kunnen verdedigen, maar om toeschouwers en bezoekers te vermaken, niks meer dan voor de show.
Toen ze eenmaal klaar was met haar “inspectie” liet ze het wapen weer terug glijden in de schede overhandigde ze Aidan zijn eigendom weer, waarna ze aandachtig naar zijn vermoeden luisterde. ‘Denk je?’ vroeg ze, hoofdschuddend. ‘Uiterlijk kan bedrieglijk zijn.’ Haar rechter hand gleed naar de binnenkant van haar lerenjack toe, iets vastpakkend dat in haar binnenzak gestoken was, haar mes. Om hem het tegendeel te bewijzen haalde ze hem tevoorschijn en klapte ze het blad uit, waar vrijwel meteen een zilverkleurige schittering vanaf kwam. Samen met de schittering, liet het blad haar naam in sierlijke, kleine letters erin gegraveerd zien, samen met de Latijnse tekst, Fortes et Liber. Sterk en Vrij, ook wel vertaald. Het leek eigenlijk een vrij onschuldig ding, maar ze was er erg handig mee en kon er leuke trucjes mee uithalen. Trucjes die haar zo nu en dan nog wel eens hadden gered. ‘Ik gebruik hem niet zo verdomd vaak, omdat het meestal niet nodig is. Meestal jat ik gewoon de wapens van mijn tegenstanders, of gebruik ik de dingen uit mijn omgeving. Duw mij zo een ding in mijn handen en ik vind wel een manier om hem te gebruiken, wees maar niet bang. Ik hou gewoon van… improviseren,’ zei ze, haar grijns zich uitbreidend op haar gezicht. Ze had zelf eigenlijk niet eens door hoe opschepperig de woorden misschien zouden kunnen klinken. Ze zag zichzelf nooit als een opschepper, ze had gewoon zelfkennis, zoals ze dat zelf met een net woord noemde. ‘Maar soms is zo een messie verdomde handig als er even niks bruikbaars in de buurt is. En het schrikt nog wel eens de tegenstander af. Maar ergens heb je wel gelijk, ik maak niet vaak gebruik van wapens. Vroeger had ik bijna een kamer vol met wapens, gevonden, gestolen, gekregen, sommige rommelig zelf in elkaar gezet, maar dat is door de jaren heen minder geworden’ maakte ze haar verhaal af. Ook zij stak het mes naar hem uit, met het blad naar haarzelf toe gericht, mocht hij het willen bekijken. Zo niet, zou ze hem weer gewoon terug stoppen op de plek waar hij hoorde.
In haar ogen werden wapens eigenlijk alleen maar overschat. Het waren slechts hulpmiddelen om de dingen makkelijker te maken. Maar zij was nooit zo van de “makkelijke manier”. Daarvoor hield ze veel te veel van uitdagingen. Wapens maakte de mens nog gemakzuchtiger dan ze al waren. Het was bijna schrikwekkend hoeveel mensen in paniek raakte, middenin een gevecht, zodra je ze ontwapend had. Maar over zijn mening dat ze alleen maar goed waren voor het gebruik om iemand zijn leven te ontnemen, daar was ze het niet volledig mee eens. ‘Ik kan niet zeggen dat ik er ook zo over denk. Wapens worden ook nog wel eens gebruikt bij het vermaken van mensen. Zoals bij traditionele dansvoorstellingen, of in circusacts, waar mensen een zwaard door hun keel laten glijden. Mensen worden snel en makkelijk vermaakt als de situatie een beetje gevaarlijk is,’ legde ze haar standpunt rustig uit. ‘Maar het is waar, ze worden eerder voor iets egoïstisch, dan iets goeds gebruikt,’ stemde ze uiteindelijk wel met hem in.
Bij zijn laatste woorden knikte ze begrijpend.‘Eén zijn met het voorwerp, niks anders om je heen telt dan het moment zelf en de overwinning, toch?’ zei ze glimlachend. Ze kende het gevoel. Wanneer je het juiste wapen in handen had, voelde je je onoverwinnelijk. Tenminste, dat was het gevoel dat zij kreeg als ze zo een ding in haar handen had. Een gevoel dat adrenaline aanmaakte en door je bloed heen pompte. Hetzelfde gevoel als wanneer je dichtbij de dood stond. Dat waren meestal de momenten waarop je het meeste realiseerde dat je écht leefde. Ze had vaak genoeg de dood recht in de ogen gekeken. Eerst had ze het een angstaanjagend moment gevonden, dacht ze echt dat ze de situatie niet meer na zou kunnen vertellen. Maar hoe vaker ze het meemaakte, des te harder ze de dood recht in zijn gezicht uitlachte.

Aidan luisterde glimlachend terwijl Ellia over Razen vertelde. Typisch. Ach ja,als je er maar lang genoeg bleef,viel de hitte vanzelf niet meer op. Hij vond het altijd wel mooi om naar de verhalen van andere mensen te luisteren. Vooral als het over iets ging waar hij ook van af wist. Dan kon hij namelijk mee praten. "Ook de drank op Razen is geweldig. Spul waar die Cassiaanse mietjes meteen plat van gaan." Ook hij had mooie herinneringen aan zijn thuisplaneet,maar die van hem waren al ietsje ouder. Een glimlach speelde om zijn lippen toen Ellia een mes tevoorschijn trok. Zo zie je maar dat zelfs hij het wel eens mis kon hebben. Hij nam het van haar aan,en begon het te bestuderen. Hij gaf het een zacht tikje met zijn nagel. Dat produceerde een heldere toon "Dat is een mooi staaltje vakmanschap,"zei hij bewonderend. Hij was zelf ook een niet onverdienstelijke smid. Na het nog een aantal keer te hebben omgedraaid,gaf hij het weer terug.
"Wapens gebruiken bij het vermaken van mensen?" Aidan krabde even aan zijn kin. "Tja....ze zouden ook stokken kunnen gebruiken,maar dat zou niet het zelfde zijn." Hij ging weer recht zitten. "Ja. Het gevoel is ongelofelijk." Een lichtelijk hongerige grijns sierde zijn gezicht. "Magie gebruiken geeft mij het zelfde gevoel." Terwijl hij dat zij,kwamen er vlammetjes tevoorschijn,die om zijn hoofd cirkelden. Een moment lang sloot hij zijn ogen,een extatische uitdrukking op zijn gezicht. Loom opende hij een half oog. "Waarschijnlijk omdat magie het grootste wapen ooit is." Toegegeven,het had ook andere gebruiken dan als wapen,maar toch. De vlammetjes smolten samen,en eventjes leek het alsof zijn haar in de fik stond. Maar het vuur verdween,en Aidan bleef met een leeg gevoel achter. Het was door middel van pure zelfbeheersing dat hij niet verslaafd raakte aan magie. Hij had mensen gezien die dat wel waren,en dat had er niet prettig uit gezien.
Fire is chaotic. So am i.

Evenals op het gezicht van Aidan, speelde er een brede glimlach om de lippen van Ellia toen hij begon over een onderwerp waar zij op haar vrije avonden aardig mee bezig was, drank. En dat was in Razen ook zeker niet anders geweest. Natuurlijk, geen kroeg was veilig voor haar –aangeleerde- drinkgewoontes. En zeker in Razen had ze wel vaker een bezoekje aan de kroegen bezorgd. Nog nooit had de rum zo zoet gesmaakt. En nog nooit was ze zo snel lazarus geweest. Niet alleen zo zeer omdat het alcoholgehalte hoger lag dan bij wat ze meestal gewent was –niet dat dat bepaald laag lag, maar toch-, ze moest ook enorm snel drinken, waardoor ze ook veel sneller uitgeteld was dan normaal gesproken. Rum hoorde je koud te drinken, ijskoud, zodat ze smaak beter tot je smaakpupillen brandde. En Razen was natuurlijk een warme planeet, waardoor de drankjes ook niet bepaald voor een lange tijd op de juiste temperatuur bleven. God, wat een zware avonden had ze er gehad. Avonden die ze zich eigenlijk nauwelijks nog kon herinneren, maar ze nooit meer zo vergeten. ‘Razen is eigenlijk helemaal geen plek voor mietjes,’ grinnikte ze. Ze had er eigenlijk nooit zo diep bij nagedacht, maar nu ze het erover hadden, leek het haar opeens te raken. Ze had het wel gezien, maar het was eigenlijk nooit echt goed tot haar door gedrongen. Natuurlijk, er waren altijd uitzonderingen. Zijzelf was nou ook niet bepaald de standaard Shadraan. Met haar enorm optimistische geest en de gewoonte om regels en oude tradities aan haar laars te lappen maakte haar qua karakter heel anders. Aidan daarin tegen leek haar echt een typische Raziaan. Maar wie was zij om dat vast te stellen hier en nu, net bij hun eerste ontmoeting?
De bewonderende manier waarop hij de woorden over haar wapen uitsprak ontving ze met een nog trotsere grijns op haar lippen.‘Wat dacht jij dan? Als je iets doet, doe je het goed.’ Ze mocht dan tijdens haar leven op straat geleerd hebben genoegen te nemen met weinig, haar uitrusting moest wel tiptop in orde zijn. Waarschijnlijk was dat nog een soort tik die ze had overgehouden aan haar vroegere leven als rijkeluiskind. Een gewoonte die ze maar niet af kon leren. ‘Maar je blijkt er aardig wat van af te weten,’ stelde ze vast. Dat zij wist dat ze het juiste materiaal gebruikt had voor haar wapen, ja, dat was logisch, het was immers háár wapen. Maar dat een ander dat ook wist kwam ze eerder niet, dan wel tegen. Terwijl ze het wapen weer terug kreeg en het weer wegstak in haar binnenzak, luisterde ze naar zijn reactie. Hoofdschuddend verkleinde haar trotse grijns zich tot een glimlachje. Magie, het grootste wapen ooit? Nee, magie was verre van het grootste wapen dat er bestond, het kon er slechts een deel van zijn. Angst was het grootste wapen dat er bestond. Angst onderdrukte de mens, zette ze aan tot bepaalde daden, of hield ze juist terug. Of mensen het nou onder ogen wilde zien of niet, iedereen was bang voor dingen. Maar het werd gewoon niet zo goed gezien door de meeste, omdat het zo gewoon geworden was. Het leven in angst en vrezen voor kleine dingetjes was een deel van het dagelijks leven, het viel gewoon niet meer op. Maar wanneer je er goed op zou letten, dan zou je het echt goed en duidelijk kunnen zien. Bijvoorbeeld vrouwen die uren lang voor de spiegel bleven staan, bang om lelijk gevonden te worden. Mannen die snel jaloers werden zodra er door hun geliefde naar een ander gekeken werd, bang om verlaten of vervangen te worden. Studenten die zich uit de naad leerde voor een proefwerk omdat ze bang waren voor een slecht cijfer. Zelfs de wereldleiders die de mens onderdrukte en de touwtjes in handen probeerde te houden, omdat ze bang waren dat de dingen anders op een andere manier zouden lopen dan ze zelf zouden willen of verwachten. Maar dat zei ze niet hardop. Ze was meestal niet zo bescheiden als het ging om het vertellen over haar mening. Maar over dit onderwerp had ze door de jaren heen geleerd haar mond dicht te houden. Meningen werden niet altijd geaccepteerd op de manier zoals er meestal gehoopt werd. Soms was het daarom ook maar beter om er gewoon over te zwijgen, om een hoop sores te voorkomen. ‘Als jij dat denkt,’ waren dan ook de enigste woorden die ze er verder nog aan vuil maakte. Haar reactie hield ze neutraal, niet goed, niet slecht. Dat was voor nu de beste manier waarop ze erop kon reageren.
Even verbrak ze oogcontact met hem toen ze vanuit haar ooghoeken een irritant geknipper van licht opving. Haar blik richtte zich op wat de oorzaak was van het geknipper, één van de straatlampen die in het park stonden. Allemaal gingen ze één voor één aan, het pad verlichtend. Nu pas viel het haar eigenlijk op hoe donker het alweer geworden was. Zat ze hier al zo lang? Het voelde veel korter. Nog even hield ze haar ogen op de straatverlichting gericht, waar mugjes en andere insecten zich al snel door aangetrokken voelde. Daarna draaide ze haar hoofd weer naar hem terug, het oogcontact dat ze eerst hadden herstellend. Daar werd haar blik vastgehouden door de vlammetjes die om zijn hoofd heen danste. De zelfbeheersing die hij over het element had was indrukwekkend, zelfs zij kon dat niet ontkennen. Sterker nog, ze had nog nooit in haar hele leven gezien dat iemand zijn kracht zo goed onder controle had. Natuurlijk, bij haar, als schaduwtemmer, ging het ook om pure controle en beheersing, maar dat was toch anders. Daar moest ze controle en overmacht uitoefenen op wezens die technisch gezien leefde. Zij konden luisteren, haar aanvoelen. Maar vuur was een element, dat had geen zintuigen, het leefde alleen maar. En dat maakte het alleen nog maar indrukwekkender. ‘Dat merk ik ja. Heb je die dingen geleerd op SSA? Dan moet ik nog even beter mijn best doen in de les,’ grinnikte ze. Het klonk als een spottende, grappende opmerking. Maar eigenlijk was Ellia serieus. Hoewel ze hier uit haar vrije wil naartoe was gekomen, was en bleef ze een probleemgeval als het ging om lessen volgen. Ze wilde leren, ze wilde sterker worden, dat was de hele reden dat ze naar deze school toe was gegaan. Maar de lessen waren in haar ogen zo… saai en nutteloos? Het was heel leuk om dure woordjes uit die dikke boeken uit je hoofd te leren, maar wat schoot zij daarmee op? Ze wilde weten hoe ze haar steeds groter wordende problemen kon trotseren, niet hoe ze het gif van planten kon benoemen zodra ze het in haar bloedaders had rondpompen.

Aidan lachte zachtjes toen Ellia zei dat Razen geen plek was voor mietjes. Nee,dat was het inderdaad niet. Was ook nooit geweest ook niet. En hij zou zij laarzen opvreten,zonder zout of saus,als het dat ooit wel zou worden. Toen ze verderging over de dolk knikte hij enkel,zijn lach veranderd in een glimlach. Hij mocht haar wel."Ja,ach,ik maak ook wel eens wat dingetjes,"zei hij bescheiden toen ze zei dat hij wist waar hij het over had. En zijn creaties mochten ook stuk voor stuk meesterwerkjes genoemd worden,ook al zei hij het zelf. Toen Ellia een neutraal antwoord gaf op zijn stelling dat magie het grootste wapen ooit was,zag hij de gedachten kolken achter haar ogen. Ze dacht zo hard dat Aidan durfde te wedden dat hij de woorden kon horen als hij zijn oor tegen haar hoofd drukte. Zijn glimlach werd warm. Geruststellend. "Dat is inderdaad wat ik denk,"zei hij mmet een lichte nadruk op de laatste twee woorden.Enkele momenten lang bleven ze in stilte zitten,roerloos in het duister dat hun langzaam had beslopen. Toen ze haar blik verlegde volgde hij haar blik. Straatlantaarn. Juist ja. Hij was door het gesprek bijna vergeten dat tijd gewoon door liep. "Op Starshine geleerd?"vroeg Aidan enigszins verbaasd door de vraag die als volgende op hem af werd gevuurd. Even krabde hij aan zijn kin,zijn woorden wegend. "Nee,"zei hij langzaam,terwijl er rond hem een paar kleine flitsjes een tel het duister verbraken. Hij had niks tegen muggen,maar als ze hem probeerden te bijten werden ze verkoold. "Nee,"vervolgde hij,"Ik heb veel geleerd van mijn meester. Samson." En hij had zichzelf ook nog wat truukjes geleerd in de honderd jaar voor zijn verstening.
"En ik heb mijn element mee,"gaf hij toe na een kort momentje van stilte. "Vuur is al krachtig van zichzelf." Hij grabbelde nogmaals in zijn broekzak. Helaas,zijn laatste sigaret was op.Zuchtend liet hij zijn blik door het park glijden. "Het beheersen van vuur is daarentegen moeilijk.Dat is mij tenminste verteld. Ik heb er nog nooit last van gehad. Vuur luistert altijd naar mij." In de laatste zin was de liefhebbende ondertoon onmiskenbaar. Alsof hij het had over zijn geliefde. Een vlam sprong tot leven in zijn handpalm,en begon zachtjes in het avondbriesje heen en weer te wiegen. De vlammen groeiden,en de vuurtongen kietelde zijn gezicht. Het voelde hem aan als een warme windvlaag. "Ze luistert altijd naar mij,"zei hij zachtjes,terwijl hij diep in het vuur staarde. "Ze is onschadelijk als ik haar dat vraag. Ik zou jou kunnen bedelven onder een vlammenzee,en het zou niet anders voelen dan een zomerwandeling in het bos. En als het optrekt zou niet een klein haartje verschroeid zijn." Het vuur had hem nu volledig omwikkeld. Aidan sloot zijn ogen,spreidde zijn armen,en leunde achterover. Even stond hij zichzelf toe te genieten van het vuur,zijn zorgen te vergeten. Een gelukzalige uitdrukking sierde zijn gezicht. Toen hij weer overeind kwam bleef de glimlach,terwijl,de het vuur zich weer terug trok naar zijn handpalm. "En als ik haar vraag om mij bij te staan in mijn woedde..."Aidan maakte de zin niet af,maar zijn glimlach veranderde in een grijns,en de kalme vlammen schoten als een steekvlam omhoog,en verdwenen.Een regen van as daalde voor hem neer. de laatste overblijfselen van muggetjes en motjes die op het licht afkwamen."Als je kracht zoekt zal ik je een beetje advies geven." Hij rechtte zijn rug,en keek haar recht aan. "Absorbeer alle kennis die je tegen komt. Hoe onbenullig of nutteloos hij ook lijkt." Dat hij ook altijd gedaan,en moest je nu eens naar hem kijken. Voor dat Ellia kon protesteren stak hij zijn hand al op. "En dan bedoel ik niet dat je altijd met je neus in de boeken moet zitten." Hij had al wel gemerkt dat ze daar het type niet voor was. "Je houd wel van reizen. Dat is al een mooi begin. Overal waar je heen gaat valt wel iets te leren." Aidan grijnsde weer. Hij klonk net als zijn eigen meester. "Weet je,we zouden eens een keer iets moeten gaan drinken. Als je dat wilt ten minste. Als vrienden." Misschien was hij iets te voorbarig met dat 'vrienden',maar hij mocht haar wel,en zei scheen hem ook wel te mogen
Fire is chaotic. So am i.

Het onderwerp over planeten werd slechts beantwoord door een simpel lachje. Een lachje wat een kleine teleurstelling betekende voor Ellia, ze wilde maar wat graag verder praten over de ervaringen die ze op de planeten had meegemaakt. Maar misschien was het uiteindelijk maar goed ook dat het onderwerp op deze manier werd weggeschoven. Als ze echt zou beginnen over dit onderwerp, zou ze haar mond niet meer dicht kunnen houden. Zoveel had ze gezien, zoveel had ze meegemaakt. Ze kon er wel een boek over vol schrijven. Sterker nog, ze kon er wel een hele trilogie van maken!
Hoewel het onderwerp over rondreizen Ellia maar wat boeide, leek het onderwerp wapens Aidan flink te interesseren. Op de manier waarop hij zijn trotse woorden bracht was duidelijk aan te merken dat hij echt plezier vond in deze hobby.‘“Maak ook wel eens wat”, zeg je?’ citeerde ze hem. ‘Hmm, dat is mooi, dan weet ik bij wie ik terecht moet als mijn schatje weer eens geslepen moet worden,’ grinnikte ze. Ze gebruikte haar wapen niet al te vaak, gewoon omdat het niet echt nodig was. Maar dat betekende niet dat ze het niet nodig vond om hem goed scherp en in de juiste conditie te hebben. Je wist met de leefstijl van Ellia immers maar nooit wat er de volgende dag kon gebeuren.
Toen hij het woordje "meester" liet vallen, dacht ze meteen terug aan Rox. De persoon die haar gemaakt had wat ze nu was. De persoon die haar had geleerd wat ze nu wist. De persoon die haar op wat voor een manier dan ook had geprobeerd te helpen en op weg te kunnen krijgen, maar in dit onderdeel had gefaald. Natuurlijk, hij had haar enkele wijsheden geprobeerd bij te brengen over hoe ze haar krachten het beste kon gebruiken. Maar met al het doorzettingsvermogen dat hij door elke cel in zijn lichaam had lopen kon hij haar natuurlijk niet geheel leren hoe ze haar krachten, volledig op de juiste manier, moest gebruiken. Hij had enkele dingen voor haar weten op te helderen, maar dat was niet genoeg. Ze zat nog met zoveel vragen, zoveel twijfel. Niet zo gek natuurlijk. Haar manier van schaduwtemmen was een oude kunst, alleen uitvoerbaar door echte volbloed Shadranen, die met een beetje geluk met de juiste genen geboren werden. Vroeger, enkele eeuwen geleden was het een kracht die nauwelijks werd beschouwd als iets bijzonders. Maar nu, nu er nog maar barweinig volbloed Shadranen rondliepen werd het bijna gezien als een dode kunst. Veel mensen wisten niet eens meer af van het bestaan. Ergens was het triest om te zien hoe zo een geweldige kracht bijna vergeten werd. Maar ergens zorgde het er ook voor dat Ellia zich er bijzonder door voelde. Zij was één van de weinige, één van de uitzonderingen die toch nog geboren mocht worden met deze kracht. En een liefhebber van magie of niet, ze was en bleef er trots op dat deze kracht haar zoveel geweldige mogelijkheden kon geven. Duisternis was over het algemeen –evenals vuur, in de ogen van Aidan- ook niet bepaald een kracht wat men kon onderschatten. Duisternis was overal. Zelfs in de middag, wanneer het overdag het lichtste was, was er nog duisternis te vinden. Maar hoewel Ellia het niet kon ontkennen dat ze geluk had met de krachten waarmee ze geboren was, had ze er nooit zoveel waarde aan gehecht. In haar ogen was magie niet echt meer iets bijzonders, iedereen werd ermee geboren. Maar dat was slechts haar eigen mening. Wie was zij om de mening van een ander de grond in te boren met haar eigen zegje. Ze was dan misschien niet de meest eervolle persoon die tussen de mensheid rond liep, ze had wel respect voor de mening van een ander.
Geruisloos, zonder verder ook maar een geluidstrilling -op het zachte geluid van haar ademhaling na dan- vrij te maken, luisterde ze naar de woorden van Aidan en bekeek ze onderzoekend zijn daden. Ze volgde elke beweging die hij maakte, op wat voor een manier het gebeurde, de uitdrukking in zijn ogen, zijn houding, zo een beetje alles wat op kon vallen. En aan haar gezichtsuitdrukking kon je duidelijk opmerken dat ze niet erg onder de indruk was. Natuurlijk, ergens was het indrukwekkend. Het was net een gratis show die voor alleen haar gegeven werd. Maar ze had zoveel meer gezien op de plekken waar zij geweest was. Ze had zoveel indrukwekkender meegemaakt dan dit. Ze vond het altijd prachtig om naar vuursturing te kijken, maar dit was in haar eigen ogen gewoon een beetje… goedkoop. En de woorden die hij tijdens zijn “voorstelling” gebruikte verbeterde haar mening dan ook op geen enkele manier. Je kon haast zeggen dat het haar mening alleen nog maar meer belabberde. En dat liet ze dan ook duidelijk merken met haar eigen woorden. ‘Ik vind jouw woordjes heel leuk om zo aan te horen, maar het zien betekend voor mij persoonlijk altijd veel meer, als je me goed begrijpt,’ zei ze glimlachend, haar hoofd heel zachtjes schuddend. ‘Ik kan ook heel leuk aan jou vertellen dat ik je organen uit je lijf kan scheuren zonder een vinger uit te steken. Maar ik denk dat je dat ook niet al te snel zal geloven,’ vervolgde ze haar verhaal. Nee, ze was niet zo een naïef wicht. Mooie beloftes en zoete woordjes aanhoren vond ze heel leuk, als verhaaltje voor het slapen gaan toen ze nog een kind was. Nu kon ze het niet ontkennen dat ze het niet bepaald meer opwindend vond om zulk soort grootsheid aan te horen, zonder dat ze het met haar eigen ogen had mogen aanschouwen. Feiten, dat was waar het bij Ellia om ging. Het kwam zelden voor dat woorden voor Ellia echt een betekenis droegen. De volgende woorden die hij haar vertelde droegen dan ook veel meer betekenis met hun klanken mee dan hun voorgangers gedaan hadden. Het was dan wel wijsheid die Ellia zelf al bezat, ze kon zijn advies wel op prijs stellen. ‘O dat weet ik ook wel, wees maar niet bang. Ik reis ook niet alleen maar rond om op het strand te bakken,’ stemde ze met een zachte grinnik met hem in. Ze had veel geleerd tijdens haar tochten, alleen al door slechts naar haar omgeving en de voorstelling die zich daarin afspeelde te kijken. Ellia leek van buitenaf dan misschien niet de meest intelligente student te zijn, ze pikte de dingen die ze zag vrij snel op.
Even werd Ellia uit haar gedachtes en het oogcontact van Aidan weggevist toen ze een zacht gekriebel op haar vingertippen voelde. Bijna meteen toen haar zenuwcellen het contact gevoeld hadden schotten haar ogen in een razendsnelle reactie naar haar hand toe, om te zien wat het was. Een achtvoetige, bruin met zwart gekleurde, redelijk grote spin was in deze avond ontwaakt en had besloten om het bankje waar Ellia zich bevond te verkennen, met Ellia erbij.
Maar ze reageerde er verder niet op en liet het wezentje zijn gang gaan. Ze was niet bang of vies van die beesten, ze vond ze eigenlijk altijd bijster interessant. En als ze hem met rust liet, zou de kans groter zijn dat hij gewoon weer weg zou gaan, mugjes en andere insecten vangen en opvreten. De redelijk grote spin met het dikke lijf en de slanke, kromme pootjes bewoog langzaam en elegant, rustig en ontspannen. Het wezentje voelde de rust van Ellia terwijl hij haar huid aan het verkennen was en nam die rust over. Alle acht zijn pootjes werden gebruikt tijdens zijn tocht over de vingers van haar linkerhand. Vanaf daar kroop hij ongestoord verder naar de rug van haar hand, door naar haar pols. Daar vond hij een opening in de mouw van haar lerenjack, wat hij maar al te interessant leek te vinden. Zonder dat het wezentje ook maar een enkele vorm van twijfel leek te hebben liep hij verder en kriebelde hij Ellia haar huid dat ze onder haar jack verstopt had. ‘Hé vriend, wat gaan we doen?’ grinnikte ze zachtjes, alsof de spin haar woorden echt zou kunnen begrijpen. Haar andere hand greep naar haar mouw, die ze op stroopte in zoektocht naar de weggekropen spin. Haar beweging was voorzichtig en behoedzaam. Straks duwde ze te hard of te roekeloos, waardoor het wezentje in de kreukels van haar jack mee naar achteren getrokken werd. Dan kon ze nog verder en langer gaan zoeken. Dankzij haar voorzichtigheid was de spin maar een kleine centimeter van zijn plek verschoven, nog altijd kruipend over de lijnen van haar tatoeage. Uitnodigend hield ze de vingers van haar andere hand tegen elkaar aangedrukt bij de spin voor, om hem zo te kunnen begeleiden naar de grond. Mede dankzij de kalme manier waarop Ellia haar bewegingen maakte nam de spin haar uitnodiging aan en bekroop hij rustig de toppen van haar vingers. Ellia trok haar hand weg toen ze er zeker van was dat het wezentje niet zou kunnen vallen, waarna ze haar hand naar de grond toe leidde. Een halve centimeter hield ze haar hand boven de droge grond. Met haar andere, vrije hand duwde ze met de vingertop van haar wijsvinger de spin van haar hand af, die een tikkeltje nijdig een klein sprongetje naar de grond toe maakte. Eenmaal het wezentje weer op de plek waar hij hoorde ging Ellia weer recht zitten. Ze maakte opnieuw oogcontact met Aidan, terwijl ze weer evengoed als anders naar zijn woorden luisterde.
Zijn laatste woorden deden haar lichtelijk grinniken op een spottende manier.‘Als “vrienden” zeg je. Ik voel me vereerd dat ik zo een titel mag dragen,’ grinnikte ze, nog altijd spottend. Eén ding was zeker, vriendschappelijkheid zat er hier bij de mensen veel meer in de natuur dan wat zij gewent was. Daar zweeg je elkaar net zo lief dood, tenzij je zelf een voordeel ergens uit kon halen. Zijzelf was ook veel meer van die handeling geweest, gewoon omdat ze er gewent aan geraakt was. Maar ergens wat met een bekende drinken was natuurlijk veel vermakelijker. En met z’n tweeën was ook amusanter dan steeds in je eentje.‘Een keer vind ik prima,’ zei ze, waarbij ze vooral de nadruk op haar eerste woord legde. Vanavond zou niks meer gaan worden, dat stond vast. Met de hinderlijke hoofdpijn die maar rond bleef zwerven en het feit dat ze morgenochtend gewoon weer met een stralende glimlach in de les moest zitten, zou het alles behalve een goed idee zijn om nu nog een kroegje te bezoeken. Maar dat betekende natuurlijk niet dat ze zijn voorstel af zou slaan, daarvoor vond ze het bezoeken van kroegen en barretjes veelte leuk. ‘Maar dat word dan wel een andere keer, morgen word ik weer in de klas verwacht,’ zuchtte ze. Haar hoofd legde ze in haar nek om een blik op de lucht te richten. De donkerblauwe zomerlucht begon zich steeds meer met kleine, witte lichtjes te vullen. Sterren leken in de steeds duister wordende lucht minder verlegen te worden, waardoor er met de minuut meer zichtbaar werden.
Opeens schoot er een gedachte door haar hoofd, waardoor ze hem weer aankeek. ‘Tenzij je een slappe zak bent als het gaat om drank, dan gaat het feest niet door. Ik heb geen zin om je helemaal terug te dragen. Ik ben geen slap wijf, maar dat gaat me toch echt te ver,’ zei ze hoofdschuddend. Stelde je eens voor zeg, dat ze hem werkelijk over haar schouder mee moest dragen omdat hij door de alcoholische invloed niet eens meer overeind kon blijven staan. Nee, als dat echt zou gebeuren, zou ze hem gewoon laten liggen. Een beetje ondersteuning geven was geen groot probleem, dat zou ze zelf waarschijnlijk ook nodig hebben aan het einde van de avond. Maar verder dan dat zou ze het niet laten komen. ‘O ja, ik wil eigenlijk ook nog wel even graag weten of jij… handtastelijk word als je een paar glasies op hebt. Dan weet ik tenminste wanneer ik een paar barkrukken op moet schuiven. Ik vind het prima als je intiem bezig wil zijn hoor, als het maar niet bij mij is en als ik het maar niet hoef te zien,’ vervolgde ze haar lijstje met strenge eisen. Misschien klonk het wat overdreven en aanstellerig in de oren van een ander, maar Ellia had het vaker mee moeten maken. Het was haar wel eens overkomen dat één van de jongens uit de bende zoveel gedronken had, -of de drank gewoon als excuus en dekmantel gebruikte- waardoor zijn handen plekken hadden aangeraakt bij Ellia, die hem zijn neusbeentje gekost hadden. Dat gedoe had dan ook meteen Ellia haar hele avond weten te verpesten. Je kon het haar dan ook niet kwalijk nemen dat ze in de toekomst wat voorzichtiger deed.

He jesses, nou heb ik je nog laten wachten. Sorry, maar ik was helemaal kapot. Ik hoop dat hij een beetje goed genoeg voor je is. Schrik verder niet van dit nieuwe, gekke ding, ik ben hem nog helemaal aan het veranderen en uitproberen. Als het vervelend lezen is qua kleur, zeg je het maar, dan probeer ik het wel weer aan te passen.

Aidan grinnikte toen ze zei dat ze wist bij wie ze haar mes kon laten slijpen. "Het zou me een eer zijn,"zei hij lichtelijk sarcastisch. Messen slijpen was werk voor een leerling smid. Nou ja,eigen schuld dat hij ook dat soort kleine klusjes mocht opknappen. Had hij maar een student moeten aannemen. Hij barste in lachen uit toen Ellia zei dat ze hem niet geloofde.
"Zo,dus jij denkt dat ik dat niet kan,he?" zei hij hikkend toen hij klaar was met lachen. "Nou,dan zal ik het je laten zien." De grond rond de bank ontbrande. Het gras verschroeide terwijl de cirkel van vuur nauwer en nauwer werd. Toen de vlammen de bank opkropen begon de verf af te bladderen van de hitte.Het hout begon sissende en knappende geluiden uit te stoten,terwijl het langzaam in houtskool veranderde. Vlak voordat het vuur Ellia had bereikt haalde hij zijn hand over het vuur,alsof hij het streelde,en mompelde "Kalm maar lieverd" tegen het vuur. "Rustig maar,haar mag nik over komen." Toen kropen de vlammen over Ellia heen,zou warm als een zomerochtend. "Ik zei het toch,"zei hij met een brede grijns. Een tijd lang bleef hij zitten toekijken hij de vlammen om haar heen en over haar heen dansten. "Zo is het wel weer genoeg,"zei hij naar een paar minuutjes,en hield gebiedend zijn hand op. Gehoorzaam sprong het vuur zijn hand op,waar het slonk,tot een klein vlammetje overbleef. Hij hield zijn hand op,en blies in het vuur. Dat vloog van zijn hand af,en veranderde midden in de lucht in een fel oranje vlinder,die snel wiekend de nacht in verdween. "Geloof mij nou maar,als het over vuur gaat,weet ik waar ik het over heb." Voldaan leunde hij achterover. Als hij niet Samsons opvolger was geweest,was hij misschien wel straatartiest geworden. Hij vond het altijd prachtig om mensen te trakteren op zijn toverkunsten. Toen Ellia sprak over haar reizen knikte hij tevreden. "Mooi zo." Ja,zo kwam ze er wel. Toen ze met die spin op haar hand in de weer ging keek hij zwijgend toe. Indrukwekkend,een vrouw die niet over haar nek ging van de angst als er een spin in de buurt was. Aan de andere kant,als je op Shadra bent opgegroeid ben je wel engere dingen tegen gekomen. Toen ze weer oogcontact met hem zocht keek hij kalmpjes terug in haar ogen. Toen ze begon over het drinken glimlachte hij. Mooi zo. Hij had wel weer een keer zin in met iemand flink gaan zuipen. Toen ze vroeg of hij een slappe zak was kwa drinken grinnikte hij weer."Maak je daar maar geen zorgen over. Ik kan drinken totdat er meer alcohol dan bloed in mijn aderen stroomt,en dan nog zelfstandig naar huis ook." Door al die drink wedstrijdjes met Deshas was zijn lever ondertussen van roestvrij staal,leek het wel. "En ik houd mijn handjes netjes thuis," zei hij lichtelijk verontwaardigt. "En zo niet,"zei hij,terwijl hij haar strak aanstaarde,zijn gezicht zonder emotie,"Mag je ze er afhakken." Aidan trok met zijn rechterhand zijn zwaard uit haar schede,en haalde zonder weg te kijken uit naar zijn linker pols. Nadat de karakteristieke zwiep de nachtelijke stilte had verbroken viel zijn hand op de grond. Maar in plaats van bloed stroomde er vuur uit het stompje. Aidan's oude hand verdween in een wolk van vuur,en de vlammen die uit zijn pols stroomden vormde een nieuwe hand. "Zoals je ziet groeit alles toch weer terug,"zei hij,nu met een nieuwe grijns op zijn gezicht. Hij strekte zijn nieuwe vingers een paar keer,en concludeerde dat hij tevreden was. Heh,straatartiest was echt iets voor hem. Met een soepele beweging stak hij zijn waard weer terug in de schede. "En zoals je al zei,vanavond zal het inderdaad niet gaan worden,"vervolge hij luchtig,alsof hij niet net zijn eigen hand had afgehakt,en een nieuwe terug had laten groeien. "Vanavond heb ik ook nog wat zaakjes te regelen."
Fire is chaotic. So am i.

Blijkbaar werd Ellia haar reactie niet als het laatst gesproken woord over het onderwerp beschouwd. De reactie die hij haar toewierp was spottend, maar had ergens ook iets uitdagends in zich zitten. ‘Nou vriend, brand los,’ merkte ze de wel hele slechte, flauwe grap op. En hoe slecht die grap was kon ze pas bevatten nadat ze de woorden gesproken had. Meteen had ze er spijt van dat ze die opmerking gemaakt had, waardoor er een flauwe grijns om haar lippen krulde. Een grijnsje wat als een soort verontschuldiging berekend moest worden.
Als afleiding van die vreselijke grap zochten haar ogen de vlammen op, die naast haar ontstoken werden. Vlammen die groter werden en dichterbij kwamen. De flauwe grijns van Ellia veranderde zich in een zelfverzekerde glimlach. Rustig, zonder verder ook maar een spiertje te bewegen bleef Ellia op het brandende bankje zitten, lichtjes de hitte van de vlammen steeds dichterbij voelen komen. Zoals altijd leek Ellia de rust zelve te zijn en was angst ver te zoeken bij haar. Angst was nou eenmaal een emotie die niet dichtbij Ellia lag, Ellia was nooit bang. Zelfs nu, nu ze het risico liep dat ze misschien wat brandwonden op zou kunnen lopen, bleef ze gewoon rustig zitten. Zij had zelf aangegeven dat ze zijn woorden niet geloofde, tot ze daden gezien had die het zouden kunnen bewijzen, dus moest ze hem dit vertrouwen nu geven ook. Dat was wel zo eerlijk.
Even schoot er een woeste vonk door haar ogen heen toen hij het woord “lieverd” liet vallen. Maar een vonk was slechts waar het bij bleef, toen ze door kreeg dat het bedoeld was tegen het vuur, in plaats van tegen haar. Maar goed ook, voor hem. Elke idioot die Ellia een koosnaampje zou geven die haar niet zou bevallen, zou ze voorstellen aan haar rechter vuist.
De nijd die voor slechts twee secondes in haar ogen had geschitterd leek volledig te verdwijnen toen de dansende vlammen over haar huid heen begonnen te dansen zoals de wind dat altijd deed. Ze kon er niet over liegen, op deze manier het vuur voelen was geweldig! Even werd ze weggedragen door het moment, waardoor ze alles om zich heen leek te vergeten. Pas toen Aidan zijn mond weer open deed werd ze er weer aan herinnerd waar ze zich bevond. Zuchtend, met een tevreden glimlach keek ze hem aan. ‘Al goed, al goed, ik ben onder de indruk,’ gaf ze hem toe. Verder maakte ze er geen woorden meer aan vuil. Hoewel ze de woorden vrij luchtig uit leek te spreken, was het voor Ellia altijd moeilijk om zoiets toe te geven. Haar trots zat hierbij altijd als een rotsblok in de weg.
Iet wat teleurgesteld keek ze toe naar hoe het vuur terugging naar zijn meester. Maar de manier waarop hij het vuur liet verdwijnen maakt wel het één en ander weer goed. Voor even keek ze de oranje, gloeiende vlinder na. Daarna kwam ze weer terug met haar beide benen op de grond, de warmte van de vlammen nog op haar huid voelend. Haar hoofd weer uit de wolken gehaald stelde ze zich recht van het verkoolde bankje, dat wonder boven wonder nog wat overeind was blijven staan. De druk die vrijkwam toen ze opstond, van het verbrandde hoopje plankjes en verhit ijzer dat de planken bij elkaar hield, zorgde er even voor dat ze er weer goed aan herinnerd werd dat ze straks hoognodig een aspirine in moest nemen. Voorzichtig greep ze haar losse, zwarte haren van achter vast en stak ze het weer omhoog, in een staart. Het elastiek dat ze om haar pols gedaan had toen ze de staart uit gedaan had haalde ze weer van haar pols, om het weer om haar haren heen te kunnen wikkelen, losjes en voorzichtig. Het elastiek zat los om haar haren heen geboden. Los, maar stevig genoeg om de slierten bij elkaar te kunnen houden. Stevig, maar losjes genoeg zodat er niet teveel spanning rond haar hoofd was, zodat het de hoofdpijn niet aan zou sterken. ‘Ik geloof je, je hebt je punt gemaakt. Haal die grijns nou maar van je kop, straks verzuip je nog in je eigen arrogantie,’ grinnikte ze. Aan de reacties en opmerkingen die hij haar toe blies kon ze duidelijk opmerken dat Aidan niet bang was om zichzelf te laten zien, evenals Ellia zelf. Mensen noemde het vaak arrogant, maar zij noemde het zelf liever… zelfkennis. Er was niks mis mee om gewoon de waarheid te zeggen over jezelf, toch?
De reactie die ze kreeg over het drinken was voor haar dan ook geen reactie die ze niet zag aankomen. Daar ging hij weer hoor, rondstrooien met mooie woordjes alsof het strooigoed was, maar daden om het mee te kunnen bewijzen bleven natuurlijk nog achterwegen. Ach, hij had zijn vorige woorden ook waarheid kunnen laten worden, ze zou hem nu zijn verdiende vertrouwen schenken. Dat had hij immers wel verdiend, na het spreken van de waarheid. Nu kon ze er wel om mee lachen. Maar over het volgende onderwerp was ze nog niet volledig overtuigd.
‘Dat is je geraden, je wil niet weten wat ik uit kan halen als je me goed pissig gekregen heb,’ zei ze waarna ze haar armen over elkaar sloeg. Zijn volgende opmerking deed haar zacht grinniken. Ook maakte ze zich al klaar om er nog een opmerking tegenaan te gooien als reactie. Ze wilde ten slot van rekening het liefst altijd het laatste woord hebben. Maar de woorden werden vergeten toen ze zag wat er gebeurde en ze viel stil. Misschien had ze er eigenlijk om moeten lachen, had ze het als een grap moeten zien, maar er was geen omhoog gekrulde lip op haar gezicht in de verste verte te bekennen. Ze keek hem voor enkele momenten alleen maar stom verbaasd aan, met een omhooggetrokken wenkbrauw. Goed, ze had veel gekke dingen gezien tijdens haar tochten door het universum, het één nog gekker dan het ander. Maar dit? Dit sloeg tot nu toe echt alles. Wat was dit, een goedkope truc? Nam hij haar in de maling? Nee, dat was niet mogelijk. Ze had lang genoeg tussen de straatartiesten en oplichters gestaan om het verschil tussen leugen en waarheid te kunnen onderscheiden. En dit was zeker geen leugen, geen truc, geen grap. Ze was zo verbouwereerd van de stunt die hij uitgehaald had, dat ze niet eens reageerde op de laatste woorden die hij gesproken had. Ze hoorde ze eigenlijk niet eens meer, omdat ze het veel te druk had met het rondkolken door haar eigen gedachtestroom. Even moest ze alles op een rijtje zetten, voordat ze weer zou beginnen met spreken. Anders zou ze al haar gesproken woorden helemaal over hoop gooien. Pas toen ze de puzzelstukjes die voor even als een grote, losse zwerm vlinders door haar hoofd dwaalde weer op de juiste plek gelegd had, opende ze haar mond weer en spoorde ze haar stembanden weer aan. ‘Wat is… wat ben jij. Je hebt een obsessie voor vuur, gebruikt je geboortekrachten met gemak en zoveel beheersing, alsof je iets simpels als ademhalen aan het doen bent en nu dit?’ Hoofdschuddend keek ze hem aan, terwijl ze een pauze van een paar secondes nam van haar gepraat. ‘Ga me niet vertellen dat…’ was het enige wat ze nog zei. Ze maakte haar zin niet af, dat zou ze hem laten doen.

Aidan glimlachte bij het zien van Ellia's genot toen ze in het vuur lag. Hij kon zich nog goed herinneren dat hij de eerste keer door het vuur werd omarmd. Enkele momenten was hij verzonken in gedachten over vroeger. Hij kwam weer bij zinnen toen ze zei dat ze onder de indruk was. Dat maakte zijn glimlach nog ietsje breder. Hij was dol op gelijk krijgen. Toen hem vriendelijk werd verzocht zijn grijns te verwijderen voordat hij verdronk lachte hij alleen maar. Nadat hij er op werd geattendeerd dat hij zijn handen inderdaad maar beter thuis kon houden lachte hij alleen maar harder. "Zelfs al was je zo lief en onschuldig als een pas geboren hond zou ik je niet aanraken zonder toestemming,"zei hij luchtig. Hij was dan misschien niet de verantwoordelijkste persoon in het universum,en ook niet altijd even respectvol,maar met dat soort dingen was hij heel strikt. Geen toestemming,geen contact. En ook geen...verbale ongepastheden. Zelfs niet als hij zo dronken was dat hij niet meer wist wat onder of boven was. Haar verbazing trok weer een grijns tevoorschijn. Het was prachtig om te zien hij de gedachten in iemands hoofd rond maalde,en de radertjes draaide. Toen ze weer sprak,klonk ze dan ook zeer verbaasd,haast onzeker. "Ik zal me nogmaals voorstellen. Ik ben Aidan Ignis Sophronius,Heer van het vuur,en de huidige heerser van Razen." Aidan boog,en keek Ellia daarna eventjes aan. "Je dacht toch niet dat ik een leerling was,hoop ik?" vroeg hij lachend. Zelfs kwa uiterlijk was hij ergens begin de twintig,wat alsnog wel aan de oude kant was om nog op school te zitten. Ondertussen leude hij weer op zijn gemakje achterover,kijkend naar de sterrenhemel. Daar zou hij nooit genoeg van krijgen. Eigenlijk had hij wel verwacht dat ze had geweten wie hij was. Of dat ze er in ieder geval achter zou komen.
Zij zwaard zweefde rustig naast hem rond,tot hij het een tikje gaf,en het rondjes begon te draaien. Weer liet hij een een vlammetje over zijn hand dansen,hoewel het deze keer al snel zijn arm op kroop,en rond zijn hoofd begon te cirkelen. Aidan liet het een tijdje zijn gang gaan. Uiteindelijk had hij er genoeg van,en veranderde het vlammetje van kleur,waarna hij verdween. Hij stond het zich zelf toe om zich nog eens flink uit te rekken. "Ach,zelfs al dacht je wel dat ik een leerling was,kan ik je dat niet kwalijk nemen. Ik zie er nog jong uit. Dat komt omdat mijn veroudering is stop gezet op mijn twintigste verjaardag. Zo'n driehonderd jaar geleden."
Fire is chaotic. So am i.

-sorry,redelijk korte post. ik heb maar weinig inspiratie op t moment >.<-

Een antwoord werd naar haar toe gegooid als een opgeslagen bal, ze had het na al deze merkwaardigheden zien aankomen. Haar vermoedens werden bevestigd, die ze beantwoorde met een blik die ze deze avond nog niet had hoeven gebruiken. Ze was niet onder de indruk, verrast, opgewonden of wat ook in die streek erover. Ze was juist teleurgesteld. En die emotie liet ze dan ook vrij duidelijk zien aan Aidan, met messcherpe woorden. ‘Mijn nederige excuses dat ik me niet op een “beschaafde” manier heb voorgesteld, o grote heer,’ zei ze overdreven bekakt en legde vooral de nadruk op het woordje “beschaafd”. Prikkelingen van irritaties waren voor mensen van buitenaf duidelijk op te vangen. Het waren bijna letterlijk vonken die van haar af sprongen. De ergernissen die ze op het moment voelde waren onbeschrijflijk, maar toch wist ze ze binnen te houden.
Ellia glimlachte even, voordat ze haar volgende woorden weer uitsprak. ‘Ik heb… een hekel aan mensen met een hoge titel,’ zei ze op een manier alsof het vanzelfsprekend was.
Ellia had gewoon een bloedhekel aan mensen met een hoge titel. Arrogante, zelfingenomen, hoogmoedige types die dachten dat ze hun eigen lot en het lot van anderen in hun handen hadden. Types die altijd mooie beloftes wisten te maken om mensen valse hoop te geven, beloofde om iedereen te beschermen, maar slechts zelden die beloftes daadwerkelijk waarheid konden maken. En Ellia wist er alles van. Zij kende de verhalen, van beide kanten. Ze had alles zien gebeuren van de kant van de rijke, de kant die de machtspositie hadden. En de kant van de arme, de kant die moest vechten voor alles om te kunnen overleven. De kant die werd opgelicht en bedrogen tot op het bot. Ja, Ellia had alle leugens met haar eigen ogen, van heel dichtbij mee mogen maken. Leugens die haar hadden geholpen om de waarheid te kunnen zien. Maar dat nam niet weg dat ze er een hekel aan had.‘Ik heb geen goeie ervaringen met zulk soort types,’ drukte ze nog zacht uit. Woorden konden niet uitdrukken hoe vreselijk graag ze de strotten van sommige machtslustige door zou snijden. Hoe graag ze toe wilde kijken hoe ze zoude stikken in hun eigen bloed, langzaam en pijnvol, zonder dat ze er iets aan zoude kunnen doen. Alleen maar als wraak voor de levens van mensen om haar heen die ze aan zulk soort mensen verloren had. Levens van mensen waar ze enkele jaren mee samengeleefd had. Levens van mensen die ze zag als familie, als broers. Levens die werden weggegooid alsof ze minder waard waren in wat met een mooi woord “samenleving” genoemd werd.
Even schoot haar blik wat omhoog toen ze vliegjes, of mugjes vlak voor haar ogen voorbij zag en hoorde zoemen. Pas daarna vervolgde ze haar verhaal weer. ‘Ik verdiep mezelf niet in dingen of personen waar ik een hekel aan heb. Dat loopt nooit goed af. Klinkt voor mij best logisch, maar als ik je nu gekwetst heb, sorry dat ik je niet herkend heb. Je zal vast en zeker door ieder ander onthaalt worden als één of andere superheld.’ Haar ogen rolde terwijl ze de woorden op een overdreven, sarcastische manier uitdrukte.
Met haar handen in haar zakken gestoken draaide ze zich om naar het pad van het park toe die ze net ook al bewandeld had. Enkele passen zette ze vooruit, maar ze leek wel te wachten tot Aidan naast haar zou lopen. Ze was nog niet klaar over dit onderwerp. En het was misschien niet al te beleefd om al lopend te praten, stilstaan zou Ellia nooit lang volhouden zonder helemaal gek te worden. Stilstaan was niks voor haar, daarvoor was ze veel te rusteloos en energiek. Ze had af en toe al moeite met stilzitten. Vaak hield ze het ook niet lang vol, tenzij ze een goede bron van afleiding had, zoals iemand om tegen te praten, of een geweldig uitzicht. Maar anders begonnen haar handen te jeuken en haar voeten te tintelen, te schreeuwen om actie en zinvollere daden.

Excuses voor de schandalig late, slechte post. Maar ik had het de afgelopen weken echt niet normaal druk... en mijn rooster voor het werk was moordend. Daarbij was ik ook nog bezig met een introductie voor mijn nieuwste karakter op Wonderland, die ik graag wat eerder af wilde hebben. Ik heb nu meer vrij, dus ik hoop dat ik wat meer zal kunnen gaan posten. Maar voor nu hoop ik dat je er wat mee kan.

Aidan glimlachte enkel. "Net scheen je me niet zo lastig te vinden." Hij keek haar niet aan. "Alleen omdat ik een titel schijn te hebben haat je mij.Blijkbaar." hij zuchte,en schudde zijn hoofd. "Ik ben de zelfde persoon als die naamloze idioot waar je zojuist nog een ontspannen gesprek mee voerde." Aidan haalde zijn schouders op. "Maar nu ik wat meer woorden achter mijn naam heb, doe je net alsof ik heb onthuld dat mijn oren tanden hebben en dat mijn favoriete ontbijt weesjes met puppytranen is." Vervelend dat het gesprek zo'n wending had genomen. Hij was er juist zo van aan het genieten. "En ik weet ook heus wel dat er nobelen zijn die rotter zijn dan het hart van Shadra. En ik weet ook wel dat dat de meerderheid is. Ik moest leren met dat soort types om te gaan,als deel van mijn training." Hij graaide zijn zwaard uit de lucht,en hing haar weer aan zijn riem. "Maar niet iedere man of vrouw van status is zo." Aidan liet zijn gewicht weer door zijn benen dragen,en liep achter Ellia aan. "Ik wil ook niet geassocieerd worden met dat soort types. Waarom denk je dat ik me voorstel als Aidan? En niet als heer dingens van hupeldepups? Het is niet alsof ik het leuk vind." Zijn moeder was redelijk invloedrijk. Daarom was ze door een gehuurde dolk om zeep geholpen. Betaald door Baron Finnegan Duvan van Baldur,een dorpje op Razen. Alleen maar omdat ze hem dwarszat bij de aankoop van een stuk land. "En het interesseert me niet dat je me niet herkend. Dat heb ik liever. En nee,ik word niet onthaald als een held. Vooral word ik nagestaard." Een flauwe glimlach speelde om zijn lippen. Hij werd vaker aangegaapt alsof hij een zombie was dan dat hij werd aangegaapt omdat hij 'beroemd' was. "Nou,het spijt me als mijn rottige aanwezigheid je avond heeft verpest. Ik kan wel weer weg gaan,als je er zoveel last van hebt." Het was jammer. Hij mocht haar graag. Maar als ze zijn aanwezigheid niet verlangde,kon hij net zo goed opkrassen. "Of,alternatievelijk zou je me ook kunnen vertellen wat je dwars zit. Mocht je dat willen,uiteraard."
Fire is chaotic. So am i.

Maakt niet uit hoor,ik ben al lang blij dat je weer post : )
En werk en dergelijke hebben natuurlijk voorrang.
Bovendien is mijn post ook niet al te denderend Razz

De rustige, ontspannen sfeer die enkele minuten geleden nog tussen de gesprekken hing was nu bijna volledig verdwenen en had plaats gemaakt voor een akelige, lichtelijk intense stemming. Tussen de woorden door die gesproken werden, waartussen zonet nog af en toe gelach en gegrinnik te horen was, hoorde je nu slechts nog de zachte passen van voetstappen. Een geluid dat ook niet al ten goede was voor de drukkende sfeer die op het moment tussen de twee hing. Geen van beide leken ze elkaars woorden te bespotten of weg te schuiven. Beide lieten ze elkaar uitspreken en gaven ze elkaar de kans om hun eigen zegje te doen, wat Ellia toch wel op prijs kon stellen. Ondanks het onderwerp, wat zeker niet tot één van haar favoriete behoorde, vond ze het prettig dat haar de kans gegeven werd om normaal haar mening te kunnen uiten. Wat ze echter minder prettig vond was dat ze niet meer werd aangekeken nu dit onderwerp en haar mening aangekaart werd.
Ellia, onbevreesd om weer oogcontact met hem te zoeken, probeerde hem gewoon weer aan te kijken, terwijl ze haar mening met hem wilde delen. ‘Wat? Ik heb nooit gezegd “ik haat je, Aidan, sterf!”, of wat ook in die richting. Ik heb gewoon een hekel aan mensen met zo een titel als jij hebt, met een reden, natuurlijk.’ Voor zover kon ze zijn reactie begrijpen. Het zou in zijn oren vast geklonken hebben als een belediging, alsof ze hem uitgescholden had. Toch nam dat niet geheel weg dat ze nog wat van hem verwachtte, voordat ze haar woorden over hem terug zou nemen. ‘Maar, Heer Dinges van Hupeldepups, als jij zelf denkt dat je anders bent dan de meeste met je titel,’ ze stopte opeens middenin haar zin. Snel ging ze voor hem staan, waarna haar benen het voorbeeld van haar lippen volgde en tot stilstand kwamen. Een klein stukje leunde ze wat verder naar hem toe, haar gezicht vastgeschroefd in een monotone uitdrukking. ‘Bewijs het,’ maakte ze haar zin op fluistertoon af, waarna ze weer doorliep, al nadenkend over de volgende woorden die ze neer zou zetten als reactie.
Haar normale tempo weer opgepakt liep ze verder, zijn woorden aanhorend. Aan zijn reactie was voor haar alleen maar op te merken dat hij het voor enkele rijkere en hogere mensen, waaronder hoogstwaarschijnlijk hijzelf, opnam. Ergens was zijn opmerking waar, maar was het antwoord niet geheel puur. ‘Het zal heus wel waar zijn dat niet iedereen met zo een titel de beroerdste zal zijn, maar ik heb het nog niet mee mogen maken.’ Een leugen vloog van haar lippen af alsof ze het zelf geloofde. Natuurlijk had ze het wel meegemaakt dat er iemand niet zoals de andere, rotte, rijkeluismensen was, namelijk zijzelf. Maar dat vertelde ze natuurlijk niet. Het was en bleef een geheim van wie zij de dochter was, wat haar ware afkomst was en wat haar precieze geboorterecht was. Een leugentje om bestwil, haar eigen bestwil, wel te verstaan.
Zijn laatst gestelde vraag hield haar even stil, liet haar diep nadenken over wat haar volgende reactie hierop zou worden. Ze was nooit zo van het openlijk bespreken van onderwerpen die zo serieus waren. Mensen snapte in de meeste gevallen haar perspectief op de dingen niet, keken haar gek aan en lachte haar achter haar rug om uit. Niet dat het haar kon interesseren wat een ander over haar dacht, daar had ze gewoon lak aan. Maar ze wilde wel op een serieuze manier over een serieus onderwerp kunnen spreken. Maar oké, zij wilde dat hij bewijs zou leveren over zichzelf, dan zou zij hem in ruil daarvoor in geur en kleur uitleggen waarom ze van mensen met titels zo een probleem maakte. ‘Oké, ik zal je een verklaring geven. Bereid je maar voor op een lang, lang verhaal,’ waarschuwde ze hem alvast, waarna ze meteen al aan haar verhaal begon. ‘Ik kom van de straten, het laagste van het laagste, om het zo maar te noemen. De overheid wilde ons straatratten geen geld geven vanwege hun getwiste, belachelijke regels die met de week weer veranderd worden, alleen maar voor hun eigen idealen. Dus, de mensen waar ik mee leefde en ikzelf kregen brood op de plank doormiddel van straatacts op te voeren en dan maar hopen dat er mensen waren met wat bewondering en meelevendheid. Maar helaas, Shadra is niet bepaald een gezegende plek voor “mijn mensen”, terwijl er wel zat van “mijn mensen” rond lopen. En als het dan uiteindelijk zo ver komt dat je in de nacht wakker word van de honger, zit er niet veel meer op dan te stelen van de rijkere. Als wij, de mensen die straatarm zijn en nauwelijks een cent te makken hebben, geen geld hebben wordt ons nauwelijks een blik waardig gegund, maar zodra het bekend wordt dat de rijkere tak wat geld mist is het plots een zaak van leven of dood!?’ Haar laatste woorden werden steeds luider en vuriger. De vonken van haar woede keerde voor even weer terug, maar nu van kortere duur. Ellia zelf merkte het ook dat haar stemverheffing een tikkeltje overdreven was. Maar ze kon het niet helpen. De oneerlijkheid en de smerige streken die achter haar woorden lagen maakte haar gewoon ziedend! Een emotie die ze nu even wegstopte, ten goede van het serieuze onderwerp wat ze graag nog even serieus wilde houden.
‘In elk geval, mijn punt is dus dat ik na al die mooie praatjes en geweldige beloftes best wel moe ben van al die streken die we hebben moeten ondergaan. En ik weet dan misschien niet al teveel van de Legendarische Magicians af, ik weet wel dat ze er zijn om de balans van hun planeten te beschermen en te behouden. Maar ik heb er nog nooit wat van gemerkt.’ Harde, genadeloze woorden sterkte Ellia haar haat over dit onderwerp alleen nog maar meer aan. Maar die haat liet ze niet geheel achter zonder dat ze ook nog haar motivatie daarachter noemde. ‘Ik ben heel wat mensen verloren aan de hebberigheid en machtslust van mensen met een hoge titel. Opstanden en aanvallen van de smerissen, die hoeren van “justitie”, die uit de hand gelopen waren. Wat zij een “corrigerende tik” noemde, was voor heel veel van mijn “familieleden” gewoon een doodslag.’ Van frustratie die het onderwerp haar gekost had was haar hoofdpijn in een klap weer teruggekomen, erger dan hij van tevoren was geweest. Vermoeid gleed ze met haar hand over haar eigen haardos, een zucht uit haar longen laten ontsnappen. ‘Hoe dan ook, ik denk dat ik mijn punt nu wel duidelijk gemaakt heb, hoop ik tenminste.’

Oh oh Ellia, jonge dame, let op je taalgebruik...

Aidan keek haar aan toen ze hem vroeg het te bewijzen. Zonder een moment te aarzelen zakte hij op zijn knieën,en drukte zijn hoofd tegen de grond. "Het spijt me. Namens iedereen die ooit iemand iets heeft aangedaan spijt het me." Een paar tellen lang bleef hij in die positie zitten. De stereotiepe nobele was hooghartig en arrogant. De enige manier om te bewijzen dat hij niet zo was die in hem op kwam was om nederig te zijn. Aidan had geen flauw idee of het goed genoeg was,maar hij was bereid het er op te wagen. Uiteindelijk kwam hij weer overeind,en veegde hij zijn voorhoofd af. Zijn broek liet hij zo maar even. Vervolgens liep hij weer achter Ellia aan. Zwijgend hoorde hij haar verhaal aan over hoe het was op Shadra. "Dehas was een goede vriend,en een strenge doch rechtvaardige heerser. Hij was de vorige heer van het duister."
Dat laatste zij hij ter verduidelijking. Als ze Aidan niet kende,wist ze waarschijnlijk ook niet wie Deshas was. "Maar sinds de laatste keer dat hij regeerde en nu zijn ruim driehonderd jaren verstreken. Bij afwezigheid van de koning word een nieuwe regent door de oude gekozen. Waarschijnlijk heeft de rat die er nu de scepter zwaait zich ingekocht." Zijn gezicht was lichtelijk vertrokken. "Ik denk niet dat Kadaj,de nieuwe heer van het duister,zich er veel van aan zal trekken. Die zak is te veel met zijn eigen gewin bezig."
Aidan spoog op de grond. Hij mocht Kadaj niet."Je punt is meer dan duidelijk,"zei hij,na een paar minuten na gedacht te hebben. "Ik kan de regent wel....'af laten zetten',mocht je dat willen." De Suasama waren dan wel de beste huurmoordenaars in het universum,maar dat wilde niet zeggen dat hij niet een paar competente mensen kende die hem nog een gunst verschuldigd waren. "En vervolgens zal ik zorgen voor eerlijke verkiezingen." Hij had dan misschien geen officiële invloed op Shadra,maar hij had connecties zat. "Je hoeft het maar te zeggen,en recht zal plaatsvinden."
Fire is chaotic. So am i.

Zich door haar benen verder laten dragend wachtte Ellia af tot ze nieuwe woorden van Aidan zou horen. Maar er kwam niks. Stilte overheerste. Aidan, die tot nu toe altijd wel een weerwoord klaar had liggen om naar haar hoofd te slingeren, bleef nu stil. Verbouwereerd draaide ze zich naar hem toe, waar ze het ondenkbare aantrof. Het moment dat ze zich omgedraaid had werd ze overspoeld door een vloedgolf van verbazing. En de krachtige woorden die hij gebruikte tijdens zijn actie maakte die stroom alleen maar sterker en doordringender. Toen hij zich weer recht gesteld had en ze weer naast elkaar liepen moest ze haar best doen om hem niet uit te gaan lachen. ‘T’ is een begin, maar er is meer nodig dan simpel een beetje stofhappen om mij zoiets te kunnen bewijzen,’ merkte ze nuchter op. ‘Maar ik heb er wel van genoten,’ grijnsde ze hem nog even toe. Ze moest in al haar eerlijkheid toegeven, met de variabele vormen van humor kon Ellia er wel de grap van inzien, één van die Legendarische Magicians die op zijn knieën ging voor haar. Ha, wat een verhaal. Als ze dit aan haar “familie”, die zich verborgen hield in het oude kerkje Occulta, zouden ze haar nooit geloven!
Over Dehas, de vorige heerser van Duisternis, hield ze haar mond gesloten. Ze gaf slechts een enkel knikje, om te bevestigen dat ze wel naar Aidan luisterde. Een spottend, bedrukt lachje ontglipte haar lippen, die ze te laat op elkaar drukte bij het zien van zijn zuur vertrokken gezicht. Blijkbaar vond Aidan toch ook wel dat er wat rotte appels tussen die Legendarische Magicians zaten. ‘Niet één van je lievelingentjes, die Kadaj?’ Ze kon zich nog niet echt iets bij hem voorstellen. Het was dat Aidan haar had uitgelegd wie hij was, anders had ze totaal geen idee over wie hij het had. Verhalen had ze ook nog nooit over hem gehoord, op de straten hadden ze het niet graag over mensen die nergens goed voor waren. Dat onderwerp werd vaak te vies gevonden om ook maar in de mond te nemen. Er nu daadwerkelijk met een ander dan ook zo openlijk over praten was voor Ellia een vreemde gewaarwording.
Over het onderwerp waaraan hij zijn volgende woorden vuil maakte wist ze echter wel aardig haar mondje te roeren. ‘Eerlijkheid zeg je?’ Ze grinnikte even spottend, om de serieusheid van het onderwerp weer wat te laten verdunnen. ‘Je weet wel dat we het hier nog steeds over Shadra hebben? Zelfs eerlijkheid is daar een leugenaar. Tradities die bijna goddelijk zijn voor mensen daar staan in de weg voor ware oprechtheid. Zulke problemen kan je niet oplossen met rechtvaardige woorden, dat is al vaak genoeg geprobeerd.’ De woorden hadden een negatieve indruk in zich, alsof Ellia de hoop al jaren geleden opgegeven had. Maar die negativiteit wist ze weg te jagen door haar volgende woorden. ‘Maar misschien hoef je niet eens zoveel te zeggen… als wij, de straatmensen, gewoon laten zien dat we de grote heer van het vuur aan onze kant hebben staan, is het misschien al genoeg… een beetje bluffen zal niemand pijn doen,’ sprak ze bedenkelijk.Ondanks alle tegenslagen die ze had moeten ondervinden leek ze gewoon nog niet in te kunnen zien dat het een verloren zaak was voor haar geboorteplaneet. Haar idealisme maakte haar blind voor deze realiteit. Haar optimisme vergiftigde haar gedachtes. En haar positieve geest had de touwtjes van haar lichaam in handen. Ook al was ze zo vaak met haar neus op de feiten gedrukt, ook al had ze zoveel verloren gevechten moeten vechten voor die eerlijkheid, die toch wel weer veranderde in leugens, ze was er nog niet klaar mee. En hoewel het haar nog altijd pijn in het hart koste om het toe te moeten geven, zij was niet de juiste persoon geweest om haar idealen waar te kunnen maken. Maar misschien zou Aidan de juiste persoon hiervoor kunnen zijn… Als een soort geheim wapen, iets wat niemand van de verste mijlen ooit aan zou kunnen zien komen. Ze kon zich al een heel scenario zien afspelen in haar hoofd, als een soort film, geheel compleet met specialeffects. Bij de vertoning die zich in haar hoofd afspeelde alleen al begon ze bijna in haar handen te wrijven.
Toch wist ze ondanks de idealistische gedachtes die haar geest even had overgenomen haar hoofd bij de realiteit te houden. ‘Je hulp is welkom. Ergens raar dat je zomaar iemand te hulp schiet die je voor slechts een paar minuten kent, voor hetzelfde geld kan ik allemaal leugens hebben lopen ophangen. Maar het is welkom. Wat wil je ervoor terug?’ Ze mocht met haar gestoorde idealen en fantastische plannen niet te hard van stapel gaan lopen, daarvoor vond ze dit onderwerp veelte serieus. Ze moest nu realistisch blijven, in de rol van de zakenvrouw blijven. Voor niets ging immers de zon op. Mocht het plan daadwerkelijk uitgevoerd gaan worden, zou Aidan er vast en zeker wat voor terug willen.

Aidan grijnsde alleen maar toen Ellia hem vertelde dat ze had genoten van het knielen. Terwijl hij achter zijn oor krabde gromde hij. "Nee,Kadaj is een zak,"zei hij luchtig. Misschien een beetje overdreven,hij had hem maar een keer ontmoet. Maar de eerste indruk was afschuwelijk slecht. "En ik zei eerlijkheid,ja. Toegegeven,op Shadra zou je het niet verwachten. Maar wonderen bestaan nog." En hij had de macht om wonderen af te dwingen. Sommige wonderen dan. "Ik wil best helpen. Iemand zal het moeten doen." Hij legde de nadruk op het woord helpen. Omdat hij had geknield,en zo gemakkelijk met haar had gepraat scheen ze hem te onderschatten. Hij zou zich niet laten gebruiken. "Maar helpen zal het bij blijven. Als ik alles op een zilveren schotel aanbied is het binnen de kortste keren weer terug bij af." Hij grijnsde. Nu kon ze wel het woord heer uitspreken zonder een zuur gezicht. "Nee,het grootste gedeelte van een....'revolutie',om het zo maar even te noemen,moet uit de mensen zelf komen." Aidan stootte een fluittoontje uit,en trapte een steentje weg. "Als je hebt lopen liegen zou ik dat weten,"zei hij enkel. Daar was hij goed in,leugens herkennen. Ook dit dankzij Samsons geforceerde nobele-training. Hij plukte afwezig aan een draadje dat uit zijn broekzak stak. "Moet bij jou altijd alles iets kosten?" vroeg hij vaagjes. Hij had geen flauw idee wat hij voor zoiets terug zou moeten vragen. Hij zei meestal dat hij dan nog wel iets tegoed zou hebben,maar daar zou Ellia niet mee instemmen,vermoedde hij zo. "Ik denk dat ik genoegen zou nemen met niet langer worden beschouwd als iemand van status door jou. Goed genoeg?""
Fire is chaotic. So am i.

~~Bah,perongeluk m'n vorigepost geedit,dus nu zijn deze en de vorige hetzelfde >.<~~ danku Very Happy

Meer negativiteit in de reactie over Kadaj volgde, duidelijker en krachtiger aangetoond dan eerst. ‘Dat is klare taal,’ grinnikte Ellia om Aidan zijn woorden. ‘Als het zo een zak is, hoe komt het dan in godsnaam dat iemand zoals hij de heerser van donkere kamertjes en kakkerlakken is?’ Het was eigenlijk wel een vraag die Ellia hoogstwaarschijnlijk zelf kon beantwoorden, ze kende die hele corrupte, politieke zooi beter dan ze eigenlijk wenste. De kans dat het voor die Legendarische Magicians anders was, was zeer klein. Toch wilde ze het weten, alleen maar om te kunnen zien of ze gelijk had, om te kunnen zien of haar vermoedens enigszins in diezelfde richting zaten, of dat ze er volledig naast zat.
Het optimisme dat in Aidan zijn karakter lag waardeerde Ellia bijzonder. Mensen met zo een instelling deze dagen waren ver te zoeken. ‘Het is niet dat ík twijfel aan wonderen, maar de mensen daar hebben door de jaren heen een pessimistische kijk op het leven gekregen, daar word iemand met een zware depressie zelfs nog beroerd van. Ze geven makkelijker op dan vroeger en zijn zelf ook niet meer zo rechtvaardig als vroeger, helaas,’ zuchtte ze vermoeid. Soms leek het wel alsof Ellia daar nog de enigste was met een positieve kijk op alles. Haar optimisme werd dan ook nooit begrepen. Er werd altijd op gereageerd met onbegrip, of ze werd recht in haar gezicht uitgelachen. Nee, begrip was iets wat Ellia nog niet vaak had mogen ervaren in haar leven.
‘Maar misschien geeft het de mensen weer wat meer hoop als ze zien wat voor een souvenir ik meegebracht heb na al mijn rondtochten op de planeten. Misschien is dat al “hulp” genoeg om de mensen weer wat meer aan te sporen…’ Even liet ze de stilte hun gesprek overnemen, terwijl zij rustig de tijd nam om alles nog even te overdenken. Woorden die gesproken waren herhaalde ze voor zichzelf nog even in het hoofd, om alles duidelijk op een rijtje te kunnen zetten. ‘Weetje wat…’ zei ze opeens, na zo een twee minuten stilte gehouden te hebben. ‘Ik neem je in een weekend een keer mee naar Occulta, de plek waar mijn mensen altijd bij elkaar komen. Dat is het perfecte moment om meteen om tafel te gaan… en ik kan na twee jaar weer eens gaan kijken of de zooi niet is ingestort nadat ik weg ben gegaan,’ grinnikte ze. Twee jaar waren het alweer… Het klonk zo lang, maar het voelde veel korter. Het klonk misschien harteloos dat Ellia in twee jaar niks van zich had laten horen, maar dat was haar manier van afstand nemen, hoofdstukken afsluiten en opnieuw beginnen. Als ze steeds weer terug zou keren naar zelfde plek, zou ze het niet af kunnen sluiten. Maar nu, nu ze misschien de oplossing had om de wanhoop, de pijn en het verdriet van de mensen die zij zag als familie weg te kunnen drijven, stond ze eigenlijk alleen maar te popelen om weer terug te gaan naar die vreselijke planeet, hoe tegenstrijdig het ook mocht klinken.
Terwijl ze met haar blik het steentje volgde die Aidan wegtrapte luisterde ze grijnzend naar zijn opmerking, het onderwerp over leugens achterwegen latend. ‘Vrijwilligheid bestaat niet in mijn wereld, heertje der vonkjes, wen er maar aan. Als je echt wil gaan helpen om Shadra wat rechtervaardiger te maken, is dat iets wat je moet weten. Het is eigenlijk meer een algemene regel. Als het plan geslaagd is, verwacht dan maar om overspoeld te worden met cadeaus en andere troep van mijn mensen, wat ze gebruiken om te laten zien hoe dankbaar ze je zullen zijn.’ Nadenkend beet ze even zachtjes op haar tandenstoker, die ze tussen het praten door aldoor van linker, naar rechtermondhoek had verwisseld en weer terug. ‘Ha! Het zal in elk geval goed zijn voor je fanclubs!’ lachte ze hem toe, hoewel het meer klonk alsof ze hem uitlachte.
Na zijn reactie dacht ze even terug aan de reactie die ze van Ephony gekregen had, toen ze ook zo een voorstel gemaakt had, nadat ze Ellia haar hulp verleend had. De reacties van Aidan en Ephony waren eigenlijk niet eens zo verschillend geweest. Was het dan werkelijk zo een vreemde gewoonte voor de mensen hier? Geloofde ze werkelijk nog in het sprookje dat “vrijwilligheid” heette? Dat begrip had Ellia zelf al lang geleden achter zich gelaten, had ze ergens begraven samen met het leven dat ze moest leven toen ze nog een klein kind was. Een gewoonte wat zo vanzelfsprekend was waar zij vandaan kwam, werd hier met de gekste blikken beantwoord, wat het eigenlijk alleen nog maar vreemder voor Ellia maakte. En zijn reactie wist dat niet echt te verbeteren. ‘Klinkt een beetje magertjes, vind je niet? Maar oké, als dat echt is wat je wil. Op deze manier houd ik nog geld over,’ lachte ze. Het was vreemd in haar ogen, maar ze zou er zeker geen groot punt van maken. Het was nou niet bepaald dat ze kon zwemmen in het geld, dus een beetje een goedkope dienst zou zeerzeker niet verkeerd zijn.

Spoiler:

Gelukkig sla ik de meeste posts van mezelf en de mensen waarmee ik een forum heb op, zodat ik de dingen terug kan lezen en gewoon verder kan schrijven, voor wanneer mijn internetverbinding besluit een bitch te zijn...

PROFILE MAGICIAN

» Burn to hell
» Who the hell is Talita? :3
» What the hell is wrong with you?
» ♔ ;; Hell is empty and all the Devils are here.
» [story] Between Heaven and Hell

One Ticket to Hell

One Ticket to Hell

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen