Diamond was eindelijk klaar met de laatste les. Lachend begroette ze de Master. Daarna ging ze weg. Eindelijk, ze had vrij! Ze hield haar hand even tegen haar borst gedrukt. Ze had die pijn weer. Dezelfde pijn als toen bij Jaydon. Het werd even wazig voor haar gezicht en Diamond viel tegen de muur aan. Haar agenda viel met een plof op de grond. Diamond schudde haar hoofd, raapte de agenda weer op en liep door. Ze moest zichzelf eens niet zo aanstellen! Er zou vast niks aan de hand zijn. Ze was gewoon aan het ijlen, of zo iets. Dat had ze wel vaker als ze die pijn had. Dan begon zij zich ongemakkelijk te voelen. Best irritant, eigenlijk. Diamond zakte even tegen de muur neer, om op krachten te komen en liep toen langs het grasveld af. Zou ze niet even gaan zitten, wachten tot de pijn weg zou trekken? Nee! Nee! Ze ging zich echt niet watterig voordoen. Dan wisten ze er misschien van. Waar was haar medicatie? Oh nee, die had ze niet... Diamond voelde alles rond zich heen duizelen. Ze haalde diep adem. De zon scheen fel op haar en enkele diamantjes waren te zien. Diamond keek naar de zon. Ze probeerde weer energie te krijgen. De werking die de zon altijd had, had die nu niet. Ze voelde zich geen steek sterker. Een beetje lichtelijk gepanikeerd liep ze enkele trappen omhoog. Ze was weer terug in het gebouw. Ze wou zo snel mogelijk naar haar bed. Ze viel bijna van de trap af. Ze zette door. Even later liep ze door de beklemmende gang, waar ergens een ronde trap lag om naar boven te gaan, naar de etage van Shadra. Ze klom een trede omhoog. Ze voelde het duizelen en greep naar de muur. Ze zakte neer op de trap. Kom op, Diamond, je bent toch geen watje zeker? Sta op! schold zij zichzelf uit. Ze stond op. Iets te snel. Een nieuwe duizeling schoot door haar heen en ze hapte naar adem. Wat was dit? Diamond keek twijfelend voor zich uit. Toen haalde ze diep adem en liep de trap omhoog. Bij elke trede voelde zij zich moeilijker en zwaarder worden. Eenmaal boven aangekomen voelde ze dat ze moest gaan zitten. Ze zakte tegen de trapleuning neer. Ze hijgde en de pijn in haar borst werd alleen maar groter. Ze blies adem uit en het volgende moment lag ze, met haar hand op haar borst, tegen de trapleuning geleund. Ze was bewusteloos. Haar gezicht was lijkbleek.

Just Jaydon and moi

Jaydon liep zoals gewoonlijk nogal chagerijnig de trap op. Gewoon...Het was zijn dagelijkse bui en als je er last van had was dat je eigen probleem. Eenmaal boven aan de trap werden zijn ogen groot. Daar lag ze, Diamond. Bewusteloos... Zo snel als hij kon rende hij het laatste stukje de trap op en pakte haar vast. Hij tilde haar langzaam op en bekeek haar bezorgt. Had het iets te maken met...haar ziekte? Hij stormde de meisjesslaapzaal in en legde haar op haar bed. Wat moest hij doen? Hij kreeg een paniek-aanval. Tranen stroomde over zijn wangen. ''Diamond....ga niet dood...alstjeblieft...''zei hij in zijn paniekerige toestand. Hij pakte haar hand vast en keek naar haar lijkbleke gezicht. Tranen stroomde over zijn wangen. Hij spurtte naar de badkamer en pakte een washandje. Hij maakte het met lauw water nat en legde het op haar voorhoofd. Hij werd steeds paniekeriger. ''Diamond....Hoor je me?..Alstjeblieft...Ga niet dood.....''zei hij paniekerig. Hij was radeloos. Hij schudde zachtjes met haar om haar wakker te krijgen. Alles werd zwart voor zijn ogen. Hij had zichzelf niet meer in de hand.

Diamond merkte niks meer. Alleen een wazig beeld van mannen werd voor haar zichtbaar. Er was een grijns op hun gezicht en zij lag te huilen. Korte huiveringen schoten steeds door haar lichaam. Diamond keek erop neer. Toen het tot haar doordrong wat die mannen deden, liep ze naar hun toe en sloeg ze in hun gezicht. Ze deden gewoon verder. Zij was waarschijnlijk een geest voor hun en dit was haar verleden. Ze keek opzij en zag zichzelf liggen, huilend. Ergens, diep daarachter, leek het net alsof haar gewicht ook omhoog werd getild en Diamond wankelde. De mannen bleken plezier te hebben. Hoe ver konden haar gedachten gaan? Waar was Jaydon? Waar was iedereen? Was dit een droom? Een soort verleden? Diamond liet een soort paarsachtige, elektrische bol komen en schoot die af op een van de mannen. Het ging er dwars door heen en verdween in de duisternis. Geen luide plof waarmee het explodeerde. Hoe kon dat? Waar was ze? Ze herkende een soort steegje. Wacht eens... Ze herkende de blauwe vlag die er hing. Dit was een van de plekken waar zij vroeger als kind was geweest. Maar was dit dan een herinnering aan de nare dagen? Diamond richtte haar blik op zichzelf. Huilend en lijkbleek. Diamond voelde zich misselijk worden en probeerde woedend de mannen van haar af te halen. Haar handen grepen dwars door hun lichamen. Diamond gilde. De mannen keken nauwelijks op. Het beeld werd weer wazig. Alles werd donker voor haar gezicht en ze hoorde een hoop gejammer. Ze voelde haar lichaam shaken en haar ogen opende zich moeizaam. De zwarte vlekken verdwenen langzaam een voor een, maar haar ogen staarden nietsziend tegen het plafond aan. Ze probeerde het bijzijn van iemand te voelen. Ze keek opzij. Jaydon! Wat deed hij hier? Ze voelde een ongelooflijke pijn in haar borst. Alleen drong het maar niet door wat er gebeurd was. Ze keek naar Jaydon en probeerde haar hand op te heffen. Hoeveel kracht ze ook zette, hij bewoog geen centimeter. Er kwamen zweetdruppels op haar hoofd. Ze kon niks bewegen. Tranen gleden over haar wangen. Ze probeerde haar lippen te bewegen. Dat lukte. 'Jaydon,' klonk het zachtjes, melodieus. 'Ik kan niks bewegen,' bracht ze paniekerig uit. Ze keek verdrietig naar hem. Ze was close bij de dood geweest. Ze wou niet wegzakken. Maar haar ogen begonnen al te draaien en even later verloor ze het bewustzijn weer. Ze ademde diep in en uit. Daarna werd het stil. Donkere vlekken verzamelden zich weer, maar Diamond probeerde ertegen te vechten. Ze sperde haar ogen wijd open. Ze probeerde te kantelen. Het lukte half. Ze viel op haar zij en toen weer terug. De vlekken gingen langzaam weg en Diamond voelde haar ledematen langzaam weer. Het prikkelde en deed pijn, maar ze kon ze in elk geval weer bewegen. Ze keek opzij naar Jaydon. Een glimlach kwam over haar gezicht. Moeizaam hief ze haar arm om en bracht haar hand naar zijn wang, die ze voorzichtig streelde. 'Niks aan de hand,' zei ze. De pijn in haar borst bleef aanhouden en Diamond keek zwakjes opzij. Naast Jaydon was hier niemand. Ze had geluk dat hij haar gevonden had. Maar of het geluk lang bleef aanhouden...

Jaydon bleef haar hand strelen. Toen ze haar ogen opende kreeg hij weer een klein beetje hoop. ''Diamond....Wat is er gebeurd?! Ik vond je op de trap...Diamond!''zei hij paniekerig. Toen ze haar hand naar zijn wang bracht sloot hij zijn ogen even. ''Diamond!Er is wel iets aan de hand!..''bracht hij met moeite uit. Tranen bleven stromen. Hij pakte haar schouders vast en trok haar een beetje omhoog. Hij sloeg zijn armen om haar heen. ''Diamond....Laat me alstjeblieft niet alleen...Blijf volhouden!..''fluisterde hij in haar oor. Hij begroef zijn gezicht in haar nek. Hij kon niet zonder haar, hij hield van haar. Hij wist het zeker. Hij moest bij haar blijven! Haar steunen.... Maar...Wat als het al te laat was? Wat als Jaydon haar te laat had gevonden, wat als ze in zijn armen zou overlijden? Hij pakte haar steviger vast. ''Diamond......diamond...diamond...''Dat was het enigste wat hij nog kon uitbrengen. Het enigste wat hem een beetje troost gaf. Hij wiegde zachtjes heen en weer. ''Diamond..Wat kan ik voor je doen...Blijf alstjeblieft leven!....''zei hij zacht.

Diamond keek zwakjes opzij, hoorde niet wat Jaydon zei, of in ieder geval zeer zwakjes. De pijn in haar borst bleef aanhouden. Diamond probeerde sterk te zijn en het gevoel te negeren, maar het was moeilijker dan zij dacht. Ze voelde Jaydon's omhelzing en ook bij haar stroomden de tranen over haar wangen. Al zeker toen Jaydon zat te huilen. Ze wou dat ze het huilen kon stoppen bij hem. Ze hoorde dat hij uitriep dat ze moest blijven leven. Vanbinnen probeerde haar kracht zich beter te maken. Diamond voelde dat ze even benauwd werd. Het duizelde haar en ze voelde zich misselijk. Dit had ze nog maar één keer gehad, op straat. Wacht eens even... Was dat niet toen die mannen haar hadden gevonden en haar misbruikt hadden? Had ze net een blik op het verleden gekregen toen ze hetzelfde had meegemaakt? Diamond begon helemaal te shaken en tranen gleden over haar wangen. Ze was bang. Bang dat het opnieuw ging gebeuren. Bang dat een aanval van haar ziekte weer werd misbruikt. Ze voelde zich zachtjes mee wiegen. Ze wou zoveel tegen Jaydon zeggen. En ze ging haar best doen om het te zeggen. 'Ik hou van je Jaydon,' kwam er het eerste uit. Je zag de moeite op haar gezicht voor te praten, maar ze haalde diep adem en probeerde nog iets te zeggen. 'Ik laat je niet in de steek. Ik overleef dit wel,' probeerde ze hem moed in te praten. Haar stem was flink verzwakt. Maar de kans dat ze ook deze aanval zou overleven leek haar groter geworden. Ze zou wel een paar dagen misselijk zijn. Ze liet zich een eindje vallen en trok Jaydon zachtjes met zich mee. Ze omhelsde hem zwakjes. 'Niet weggaan. Blijf bij me... Alsjeblieft,' jammerde ze zachtjes, terwijl haar lijkbleke gezicht de zijne probeerde aan te kijken. Ze wou pas in slaap vallen als hij garandeerde dat hij bij haar bleef. Ze keek naar de open deur en hief haar vinger een eindje omhoog. Een klein bolletje kwam uit haar vinger geschoten. Die suisde richting de deur en liet die met een zachte klap dichtvallen. Ze wou niet dat iemand haar zo zag. Niet in die positie. Dan zouden er roddels verspreiden en Diamond wou niet dat er zo over haar gekletst werd. Ze wou niet dat de directeur erachter kwam dat ze kanker had. Ze keek op naar Jaydon en een zwakke glimlach verplaatste zich over haar gezicht. Haar zwakke spieren probeerden te werken. Ze legde haar hoofd op zijn schouder, halverwege zijn borstkas en probeerde zichzelf te bedaren. 'Het doet zo'n pijn,' jammerde ze zachtjes, terwijl ze naar haar eigen borstkas wees en er zwakjes op klopte. Ze voelde de slagen niet eens. Hoelang ging deze marteling nog duren? Maar Jaydon was bij haar. Hopelijk bleef hij dat ook. Ze wou niet sterven. Ze wou niet sterven in Jaydon's armen. Ze moest sterk blijven. Net zoals ze die eerste aanval ook had overleefd. Diezelfde angst als bij die mannen keerde nu ook terug. Zweet ging langs haar hoofd af. Ze huilde en snikte zachtjes.

''Ik houd ook van jou Diamond...''zei hij zacht. Hij hield haar steviger vast. ''Ik laat je niet alleen....Ik blijf bij je...Ik beloof het..''zei hij. ''Je weet wat ik heb gezegt...Ik laat je nooit in de steek..''. Hij ademde diep in. ''Diamond...We moeten echt iemand waarschuwen...Weet Savador dit...?''hij liet haar langzaam los en liep richting de trap. Hij rende er snel vanaf naar de keuken en pakte een glas uit de kast. Hij vulde het met water en rende weer naar boven. ''Drink wat....''zei hij tegen haar. Hij zette het glas op het nachtkastje en ging naast haar op het bed zitten. Hard gebonk klonk vanaf de trap. De deur zwaaide open en Devito kwam naar binnen gerend. Hij wist dat er iets aan de hand was en ging langs het bed zitten. Hij piepte even zacht. Hij zette zijn voorpoten op het bed en likte zacht aan Diamond's hand. Hij blafte een keer naar Jaydon alsof hij wou zeggen dat hij hulp moest gaan halen. De eerste naam die in hem opkwam was Ace...Of Quinty.. Dat waren betrouwbare mensen. Maar hij wist niet of hij het wel tegen iemand anders mocht zeggen. ''Diamond...We moeten echt hulp halen....Je kent Ace vast niet..Maar hij is een vriend...Ik weet zeker dat hij wel iets weet..Alstjeblieft laat Devito hulp gaan halen..Je kan niet zonder medicatie...''hij pakte haar hand weer vast en streelde die weer terwijl hij haar nogal moeilijk aankeek.

Diamond keek zwak opzij en een glimlach viel over haar gezicht. Haar ogen sloten zich toen Jaydon het over Master Savador had. Dat wilde ze niet. Ze wilde niet dat Master Savador kwam. Ze wilde beter worden. Maar ze wilde niemand in vertrouwen nemen. Ze keek opzij naar Jaydon, die wegging 'Jaydon,' piepte ze zachtjes. Ze huilde zachtjes. Toen ze weer voetstappen hoorde, zette ze zich schap. Een misselijk makende buikpijn drong omhoog en Diamond keek zwakjes naar de grond. Ze hield zichzelf schap, maar zag dat het Jaydon was. Ze pakte het glaasje water aan en dronk een beetje. Ze legde het glaasje weer terug en keek verdrietig naar Jaydon. Ze zette zich schrap en duwde zich tegen Jaydon aan toen ze gebonk op de trap hoorde. Haar hele lijf was gespannen en tranen drupten over haar wangen. Gelukkig was het Devito. 'Devito!' piepte ze zachtjes. Ze keek naar Jaydon. Ze schudde wild haar hoofd en drukte zich bang tegen hem aan. 'Nee! Dan vertellen ze het aan iedereen door en word ik gepest!' zei ze, terwijl ze met tranen in haar ogen naar hem opkeek. Ze keek twijfelend richting Jaydon en toen weer richting de trap. Het zou beter zijn, inderdaad. Ze huilde weer toen ze de pijn voelde en ze begon zich langzaam zwakker te voelen. Ze viel half onderuit. Ze probeerde zichzelf weer op te hijsen. 'Devito... Haal alsjeblieft iemand,' klonk het als schor gefluister. Ze legde haar hoofd op Jaydon's borstkas, terwijl ze in en uitademde. Ze keek op naar Jaydon. 'Het doet zo'n pijn,' zei ze zachtjes, terwijl ze in een kromp door de pijn die in haar buik kwam. 'Het is een aanval,' hijgde ze. Toen floepte het verhaal eruit, wat er met haar gebeurd was. Over haar aanval in een steegje en over de mannen die daar misbruik van hadden gemaakt. Af en toe moest ze stoppen, om adem te nemen en om kracht te krijgen, maar ze had het kleine verhaal wel gauw verteld. 'Daarom vertrouw ik niemand,' zei ze zachtjes, terwijl ze zich tegen hem aandrukte. 'Behalve jou,' vervolgde ze met een lichte glimlach.

''Diamond! Niemand zal je pesten! Daar zorg ik wel voor! En als ze het wel doen....Dan zijn ze dood...''zei hij tandenknarsend. Adrenaline pompte door Jaydon heen. ''Devito...Ga de zuster halen..Zo snel mogelijk!..''zei hij tegen zijn hond. Devito blafte een keer en rende naar de trap. Het bonken klonk hard maar werd gelijdelijk zachter tot het weer stil werd. Tranen prikte weer in Jaydon's ogen toen hij het verhaal hoorde. Hij omhelsde haar stevig. ''Niemand zal jou ooit nog iets aandoen....''fluisterde hij.

Diamond keek op naar Jaydon en drukte zich tegen hem aan. Ze was bang geworden. Ze wou niet gepest worden, maar ze vertrouwde Jaydon op zijn woord. Toen Devito al weg was, kon ze het niet meer terugdraaien. Ze keek naar Jaydon en voelde de stevige omhelzing. Ze rook zijn geur en voelde de veiligheid over haar heenkomen. Ze drukte zichzelf steviger tegen hem aan. De pijn voelde ze heel erg diep, maar ze probeerde het te negeren. Ze moest bijna huilen. De tranen drupten al over haar wangen. Ze keek diep in zijn ogen. Ze hoopte dat hij meende wat hij zei. Diamond's herinnering aan de mannen had haar geen goed gedaan. Waarom kreeg ze juist die herinnering terug? Omdat daar haar aanval was geweest? Had ze nu weer zo'n zelfde aanval? Ze streelde Jaydon's wang. Ze keek naar hem en ze keek toen naar buiten. De zon scheen niet. Het leek net alsof de zon vandaag niet op wou komen, net nu ze de energie zoveel nodig had. Ze hoopte maar dat Jaydon wist wat hij deed. Ze hoopte dat Devito snel terugkwam met een verpleegster. Want ze had het gevoel dat ze het niet lang meer zou volhouden. Ze keek even naar hem en haar hart sloeg een slag over. Ze vond het fijn om bij hem in zijn buurt te zijn. Niks leek de band tussen hem en haar kapot te maken. Ze keek toen rustig naar buiten. Diamond hoopte dat Devito iemand kon vinden. Ze wou niet dat iemand haar ging uitlachen. Ze keek naar buiten en zuchtte. 'Ik hoop niet dat ze me van school afgooien, naar een kliniek of zo. Dan ga ik niet mee. Ik wil bij jou blijven. Ik voel me veiliger bij jou dan ergens anders,' zei ze gemeend. Ze keek naar hem en overtuiging schoot in haar ogen. Ze drukte haar lichaam tegen de zijne aan en legde haar hoofd rustend op zijn borstkas. Ze sloot haar ogen en voelde de rust keren. Ze voelde felle steken in haar buik. Ze hield haar hand op haar buik en wreef zachtjes. Ze probeerde haar hand een beetje duistere kracht te geven, zodat het kouder voelde. Het effecht werd dat het alleen maar pijner deed en Diamond hield er onmiddellijk mee op. 'Als ik naar de ziekenzaal moet, wil je me dan bezoeken?' vroeg ze, terwijl ze haar blik naar boven richtte, naar zijn gezicht. De angst in haar ogen om hem te verliezen was te zien.

Hij glimlachtte even toen hij haar woorden hoorde. Hij streelde weer door haar haren. ''Ik blijf bij je...wat er ook gebeurt...Niemand zal ons uit elkaar halen..Ik beloof het je..''zei hij zacht. Hij keek even bezorgt toen ze haar hand op haar buik legde. ''Houd nog even vol Diamond...Devi is opzoek naar een verpleegster...''zei hij bemoedigend. Hij hoopte dat ze nog even vol kon houden. ''Als je in de ziekenzaal beland bezoek ik je niet..Nee..Ik blijf bij je...Al moet ik al mijn lessen missen...Ik laat je niet alleen..''zei hij lief. Hij streek even met zijn handen de lokken uit zijn haar. Hij was erg bezweet van de spanning. Hij ademde even diep in, hopend dat Devito al dichtbij de ziekenzaal was. Het kon nog wel even duren voordat hij terug was omdat het van hier naar de ziekenzaal nogal een eindje was. Hij streek even over Diamond's schouder. Ze moest even volhouden. Hulp was onderweg. ''Probeer anders even te slapen...Dan kom je wat op krachten..Ik blijf bij je...Ik beloof het...''zei hij. Jaydon moest bij haar blijven, haar steunen. En hij wist het zeker, wat hij voelde was niet alleen vriendschap. Het was liefde en niks kon dat kapot maken. ''Diamond....Ik houd van je....Ik zal bij je blijven...''zei hij lief.

Diamond keek zwakjes naar Jaydon. Ze glimlachte toen hij zijn woorden sprak en legde vermoeid haar hoofd tegen zijn borstkas aan. Haar ogen werden even groot toen hij aangaf dat hij haar niet ging bezoeken. Waarom niet? Wou hij niet? Vond hij haar niet leuk genoeg voor? Maar toen ze zijn volgende woorden hoorde, glimlachte ze. Ze legde haar hoofd dicht tegen zijn borstkas aan. Haar ogen werden groot toen hij zei dat ze even moest gaan slapen. Ze schudde heftig van 'nee'. Dadelijk werd ze niet meer wakker! Haar ogen begonnen langzaam dicht te vallen en Diamond ging deze strijd hoe dan ook verliezen. 'Ik hou ook van jou lieverd,' zei ze zachtjes, waarna haar hersenen de strijd verloren en ze tegen Jaydon in slaap viel. De droom daarbij was meteen een afschuwelijke. Haar verleden kwam weer langzaam op. Ze wist dat ze hier een droom over ging krijgen. Een plaag was het, nu ze eenmaal die aanval had gehad. Ze probeerde wakker te worden schudde even zwakjes heen en weer, bij Jaydon, maar in haar droom kon ze niks doen. Ze zat vast. Ze keek machteloos naar haarzelf en toen naar de mannen. Diamond bij Jaydon probeerde uit haar slaap te komen. Haar armen sloegen zich tegen Jaydon aan. Haar ogen knepen, maar gingen niet open. Diamond in haar droom schreeuwde het uit. Toen werd het zwart voor haar ogen en Diamond bij Jaydon ademde weer rustig en haar gezicht was vertrokken naar een glimlach. Na een tijdje zwart te hebben meegemaakt, werd ze wakker. Jaydon had gelijk. Ze voelde zich al iets beter. Zweet gleed langs haar wang af. Of was dat een traan? Ze keek naar boven, naar Jaydon. Ze vroeg zich af hoelang ze geslapen had. 'Hoelang heb ik al geslapen?' vroeg ze. Voor haar leek het een dag, maar het kon ook goed een kwartiertje zijn, misschien tien minuten. Ze keek trillerig naar Jaydon en drukte zichzelf toen tegen hem aan. Ze lag hier fijn, tegen zijn borstkas aan. Haar buik had af en toe felle steken. Hoeveel van die aanvallen zou ze nog overleven? Ze had weer eens geluk gehad. Gelukkig was Jaydon erbij. Haar knieën trilden ontzettend. 'Ik steek een protest op tegen dromen. Hij was eng,' zei ze zwakjes, deels om Jaydon te laten lachen. Ze streek met haar vinger langs zijn wang af. Hij was zo lief. 'Je bent echt lief,' zei ze zachtjes. Ze keek diep in zijn ogen en glimlachte. Ze keek om of Devito er nog niet was. Toen ze haar blik naar Jaydon richtte, werd die wazig en felle steken in haar hoofd zorgden ervoor dat ze haar hoofd een beetje gebogen hield. Ze streelde Jaydon's borstkas en glimlachte lichtjes.

Hij glimlachtte bij haar woorden. Hij zuchtte diep en hoopte dat de zuster al onderweg was. Hij sloot zijn ogen ook even maar bleef wakker. Hij opende zijn ogen toen hij het luide gebonk van Devito op de trap hoorde en daar tussendoor voorzichtige maar snelle voetstappen. De deur werd zacht geopend. Een vrouw in een witte jurk kwam binnen. ''Is dit jouw hond? Het leek alsof hij me riep...''zei ze tegen Jaydon. Hij knikte lichtjes. ''Wat is er aan de hand?..vroeg ze verbaast toen ze Diamond zag. ''Ze heeft medicaties nodig..Het is serieus...Ze heeft...Kanker...''zei hij voorzichtig. Toen de vrouw het hoorde sloeg ze haar hand voor haar mond. ''Weet ze dit zeker? We moeten het onderzoeken..vertelde ze hem. Jaydon keek even verbaast naar Diamond toen ze wakker werd. ''Niet zo heel lang..De zuster is er..Ze moeten het onderzoeken..''zei hij voorzichtig omdat hij niet wist hoe ze zou reageren. Hij glimlachtte toen ze zei dat ze een protest op ging steken. ''Ik protesteer mee..''zei hij grinnikend. De zuster kwam langs het bed staan en hielp met opstaan. Ze pakte Diamond's arm voorzichtig. Jaydon stond ook op en pakte haar andere arm waarna hij hem om haar heen sloeg en meeliep naar de ziekenzaal. ''Het onderzoek zal een tijdje duren, maar als het goed verloopt kun je gewoon weer lessen volgen. Je moet in het begin alleen wat rustiger doen..''zei ze glimlachend terwijl ze de trap mee af liep.

Diamond begon al, toen ze de zuster in het oog kreeg, meteen spijt te krijgen van de keuze die ze gemaakt had. Ze wou niet weggaan van Jaydon. Ze wou bij hem blijven. Jaydon… Ze keek opzij en drukte zich steviger tegen hem aan. Tranen gingen over haar wangen toen de zuster juist heel geschokt keek. Ze voelde dat ze het beter niet had kunnen vertellen. Ze keek bang naar Jaydon, bang hem te verliezen door dit. Bang voor alles. Ze wou hem niet kwijt. Ze keek angstig naar de zuster. Waarom moest ze mee? Ze wou die stomme onderzoeken niet! Dadelijk werd ze van Starshine verbannen. En weggaan van Jaydon wou ze niet meer. Ze keek twijfelend naar Devito en voelde toen dat ze opgepakt werd. Meteen dreigde ze te vallen, maar gelukkig kwam Jaydon haar ondersteunen aan de andere kant. Het leek net alsof ze elk moment een vreselijke smak kon maken als ze nog langer die trap afliep. Twijfelend keek ze naar de zuster. Ze waren ondertussen al in een soort gangentje aangekomen. Sommige mensen keken naar hun. Sommige bezorgd, andere ongeïnteresseerd en sommige durfden zelfs een gemene, vals blik te trekken. Diamond werd hier alleen nog maar bezorgder over. Ze wou schreeuwen. Schreeuwen dat ze ook niet voor kanker had gekozen. Ze kwamen een zaal binnen die op de ziekenzaal leek. Diamond werd meteen een bed ingeduwd en ging een of andere kamer binnen. Ze vroegen haar van alles, maar Diamond antwoordde sloom. Toen voelde ze iets prikken en donkere vlekken verzamelden zich voor haar gezicht. Een laatste traan ging over haar wang. Ze wou niet weg bij Jaydon! Ze wou wild heen en weer schudden, maar het was donker en ze zag de uitgang nergens. Nergens een uitgang om naar Jaydon te gaan…

Ze opende haar ogen en keek verdwaasd naar het witte plafond. Ze zag zusters heen en weer lopen en naast haar lagen zieke kinderen. Zijzelf lag aan allemaal enge slangentjes. Ze trilde. Kreeg ze hierdoor voedsel? Of medicatie? Ze keek verdwaasd om zich heen. Jaydon! Het schoot meteen door haar gedachten en ze keek om zich heen. ’Jaydon!’ leek ze te roepen, maar het klonk als schor gefluister.

Geschrokken opende Jaydon zijn ogen. Had hij iets gehoord? De zuster had hem een stoel in de hoek van de ziekenzaal aangeboden. Daar was hij gaan zitten en en beetje ingedommeld. Het was nu ongeveer 6 uur s'avonds. Snel stond hij op en liep naar Diamond's bed. ''Ik was even ingedut....Gaat het?..''vroeg hij zacht. Hij schoof de stoel naast Diamond's bed iets verder naar voren en nam plaats. ''De meeste onderzoeken zijn gedaan...Je had inderdaad..Kanker..maar ze hebben het weggehaald en over een weekje mag je weer lessen volgen..''zei hij zacht met een glimlach op zijn gezicht. ''Het is weggehaald en zal niet meer voor problemen zoregn, je zal alleen een paar keer per jaar naar de ziekenzaal komen voor odnerzoek..Voor de rest is alles goed..'' zei hij lichtelijk grijnzend. ''Ik heb mijn ouders gebeld en ze erover vertelt..Ze boden gelijk aan om alles te betalen..En dat hebben ze gedaan...Alles is oke..''vervolgde hij terwijl hij haar hand pakte.

Diamond richtte haar blik naar boven. Waar zou hij zijn? Ze probeerde haar hoofd een beetje te draaien. Het voelde zo hol in haar buik. Net alsof er iets weg was. Zou het over zijn? Zou haar kanker weg zijn? Een glimlach gleed ove Diamond’s gezicht. Dat ozu heerlijk zijn, als dat zo was. Ze hoorde opeens een stem en keek naast zich. Jaydon! Diamond kon een glimlach niet meer van haar gezicht halen en keek Jaydon aan. Ze voelde een soort hitte over zich heenkomen. Het voelde alsof zij en Jaydon nooit meer uit elkaar gehaald konden worden. Ze luisterde naar zijn woorden en ze voelde een brok in haar keel komen. Ze zag de grijns op zijn gezicht en een soort rust viel haar te binnen. Tranen gingen over haar wangen en ze snikte zachtjes toen hij over zijn ouders vertelde. Ze begon zachtjes te huilen. Haar hand was helemaal zweterig, maar dat kon Diamond niks schelen. Tranen gingen over haar wangen en ze snikte. Ze was ervan geschrokken. Nu was ze van alles af. Maar ze wou niet dat Jaydon’s ouders alles moesten betalen. Ze keek naar hem en sloeg haar armen om zijn hals heen. Het infuus prikte in haar arm, maar Diamond trok er zich niks van aan. Ze wou alleen maar Jaydon tegen haar lichaam aanvoelen en niks anders. ’Oh Jaydon, ik ben blij dat die nachtmerrie gedaan is. Maar je ouders hadden het niet hoeven te betalen. Het is duur,’ zei ze gesmoord, terwijl ze zich tegen hem aandrukte. Toen keek ze naar haar infuus. Je kon zien dat ze iets van plan was. Haar infuus was aan de andere kant ingestoken als waar Jaydon was. Ze schoof een beetje op en nodigde Jaydon uit om naast haar te komen liggen. Ze glimlachte naar hem. Een glimlach die duidelijk maakte dat zij het leuk zou vinden als hij naast haar kwam liggen. Ze keek hem verliefd aan en voelde allemaal vlinders oprijzen in haar buik. Ze vond het fijn om hem zo dicht in haar buurt te hebben. ’Ik wou dat je er ’s nachts ook kon zijn,’ zuchtte ze, terwijl ze haar hoofd vermoeid in de kussens legde. Ze had zichzelf teveel opgewonden. Ze moest rustig aan doen. Haar kanker mocht dan wel weg zijn, ze moest rustig aan doen van de verpleegster. En de kans dat het terug kon komen bestond nog altijd. Maar dan was ze er nu in elk geval voor even van verlost. Dat was een hele fijne gedachte. Ze keek naar Jaydon en voelde tegelijk dat ze naar hem keek, allemaal vlinders opkomen in haar buik. Haar liefde voor hem was nog niet over. Nog lang niet. Ze was heel erg verliefd op hem en ze zou hem zo zoenen. Maar misschien wou hij niet. Of misschien zou hij niet eens durven vanwege de medicijnen waar ze nu aan zat. De zuster kwam eraan, bekeek hun even en glimlachte toen. Ze verwisselde het infuus en Diamond voelde meteen een soort zwakte in haar komen. Ze keek Jaydon aan. De glimlach op haar gezicht ging niet eens meer weg.

Hij grijnsde even lichtjes bij haar woorden. ''Sorry...Al betaalt..''zei hij grijnsend. Hij had dan wel niet zo'n goede band met zijn ouders, helemaal niet zelfs. Maar ze stonden altijd voor andere klaar. ''Heeft mevrouw er enig bezwaar tegen als ik vanavond blijf?..''vroeg hij charmant. Hij had het de zuster gevraagd, en omdat ze steun nodig had mocht het. Hij liet even los en glimlachtte naar haar waarna hij zijn lippen langzaam dichterbij de hare bracht. Hij drukte een kus op haar lippen. Warme gevoelens kwamen omhoog. Hij wist nu zeker dat ze bij elkaar hoorde. Hij liet langzaam los en glimlachtte weer en keek toe hoe het infuus werd verwisseld. Hij zag later pas dat ze was opgeschoven. Hij stond op en nam naast haar plaats. Hij draaide zijn gezicht naar haar toe. ''Ik slaap vanavond hier...Nou ja..Naast jouw bed..Op een lekker simpel campingbedje...De doktoren zeiden dat je steun nodig had..Heb je er bezwaar tegen als ik die bied?..''vroeg hij grijnsend terwijl hij een kus op haar voorhoofd drukte.

Diamond keek vol verliefd naar Jaydon. Ze wist dat ze het beter kon laten, vooral omdat Jaydon haar laatst had duidelijk gemaakt dat hij wou wachten, maar ze kon gewoon niet anders toen hij zei dat hij bij haar bleef, vannacht. Ze keek verliefd naar hem, maar probeerde haar blik een beetje te veranderen, eerder naar een vriendelijke blik. ’Nee. Ik vind het juist heerlijk dat je hier vanavond bij me blijft,’ zei Diamodn zacht, met haar stem die melodieus was. De zuster keek glimlachend richting hun. Diamodn wierp haar een dankbare blik, die werd beantwoord. De zuster knikte zachtjes en Diamond voelde zich helemaal week worden toen Jaydon’s gezicht opeens dichterbij kwam. Ze voelde zijn zoen en een hoop warme gevoelens kwamen in haar op. Verliefd keek ze naar Jaydon. Ze voelde zich helemaal week worden toen hij naast haar kwam liggen. Ze schoof net genoeg op tot ze allebei plaats hadden en ze keek verliefd Jaydon’s richting in. Ze voelde de vlinders nu helemaal omhoog komen en ze vond het heerlijk dat hij naast haar lag. Nu had ze pas echt het gevoel dat niemand haar iets kon doen. Ze wierp haar blik op enkele mensen die hun aankeken. Sommigen keken jaloers, andere leken het zelfs een mooi uitzicht te vinden. Diamond trok zich niet zoveel aan van de anderen. Als Jaydon maar bij haar was. Het gevoel dat Jaydon ook op haar verliefd was, maakte haar helemaal week. Ze drukte haar lichaam tegen de zijne aan. Ze sloot haar ogen en voelde de kus op haar voorhoofd, na de woorden te hebben gehoord. Toen keek ze hem heel erg uitdagend aan. ’Bang om naast me te liggen?’ vroeg ze uitdagend. Ze hield zichzelf een beetje overeind en legde toen haar hoofd op Jaydon’s borstkas terwijl ze hem heel erg verliefd aankeek. Voor haar mocht het moment dat hij bij haar was eeuwig duren. Niemand kon deze liefde voor hem kapot maken. Diamond vond hem heel erg leuk. Ze zakte een klein beetje en trok haar schouder op. Ze legde haar hoofd op Jaydon’s borstkas en voelde allemaal vlinders omhoog komen. Ze keek hem heel erg verliefd aan en streelde zachtjes zijn borstkas. Het begon langzaam avond te worden. Het maakte Diamond niet uit, al verging de wereld, als ze maar bij Jaydon was, voelde zij zich veilig, hoe egoïstisch dat ook klonk. Ze keek tegenover zich. Ze voelde de onzekerheid om uitgelachen te worden weer opzadelen en ze drukte zichzelf dicht tegen Jaydon aan. Jaydon zou haar voor de reacties wel beschermen, niet? Diamond keek naar Jaydon en verzoop gewoon in zijn ogen. Die prachtige, donkere ogen. ’Ik ben echt heel erg verliefd op je,’ zei ze toen, terwijl ze zich tegen hem aandrukte. Een glimlach was op haar gezicht verschenen.

Hij grijnsde bij haar woorden. Hij voelde dat ze door een paar mensen werden bekeken. Het intereseerdde hem niet. ''Nou Nou...Misschien wel..Engerd...''zei hij grijnsend. Zijn hand gleed naar haar wang en hij streelde die. ''Gaan we hier nou serieus liggen doen?..''vroeg hij half grijnsend, proberend haar aan het lachen te maken. ''Nee...Ik ook op jou..''zei hij charmant. Opeens klonk er een luid geblaf. Devito kwam de zaal binnen rennen met een paar gillende zusters erachteraan. Hij rende gelijk naar Diamond's bed en sprong erop. ''Zelfs Devito weet wat er aan de hand was..''vertelde hij. Devito blafte een keer. Devito kwam vroljk tussen hen in liggen.



~Nog steeds inspiloos ~

Diamond keek Jaydon glimlachend aan en grinnikte. Ze legde haar hoofd als antwoord meer op zijn borstkas, terwijl zij zich tegen hem aandrukte. Ze voelde zich meteen warm en veilig worden en de overige kinderen die naar hun keken, konden haar geen bats meer schelen. Ze keek naar Jaydon en bewoog zich een beetje omhoog toen hij zijn antwoord gaf. Ze kuste hem zachtjes en hoorde toen een hoop gegil. Diamond liet haar blik naar de deur glijden een grote grijns verscheen op haar gezicht. Ze kon niet meer en voelde de pijn in haar buik toen Devito tussen hun kwam liggen. Diamond probeerde Devito genoeg ruimte te geven door een beetje op te schuiven. Ze viel bijna uit het bed, maar kon zich nog net vastgrijpen. Ze hees zich weer een beetje op en aaide Devito's vacht. Ze drukte een kus op die zijn rug. 'Hai held van me. Je bent een schatje. Lief dat je de zuster gehaald hebt, Devito. Mijn lief hondje,' zei ze met een zachte stem en ze gaf Devito een kus op zijn hoofd. De zusters bekeken hun een beetje raar aan, maar dropen even later af. Diamond keek glimlachend richting Jaydon. 'Cool! We gaan vannacht met ons drieën slapen in dit bed, geloof ik,' zei ze. Ze tilde haar hand met het infuus eraan op. Die bewoog schokkerig. Diamond beet op haar lip, zette door en de hand kwam toen trillerig op Devito's rug, waarna haar vingers hem begonnen te strelen over zijn vacht. Haar andere hand was bij Jaydon's wang, die ze streelde. Ze keek met een zachte blik naar Devito en met een half sluwe blik naar Jaydon. Ze voelde opeens veel pijn en ze zakte een beetje in elkaar. Hijgend keek ze naar de zuster. Die kwam aangerend en wisselde het infuus met een grotere naald. Pijnstiller. De zuster keek even of ze het goede infuus had en liep toen weg. Diamond legde vermoeid haar hoofd tegen Jaydon's schouder aan, die net een beetje boven Devito's kopje uitkwam. Met haar infuusarm streelde ze Devito's vacht. 'Maar goed dat je hier vannacht bent. Ik zou echt niet zonder je kunnen,' zei ze, terwijl ze trillerig omhoogkwam en Jaydon een kus op zijn wang gaf. Buiten begon het al te schemeren, maar Diamond verheugde zich op deze nacht. Ze zorgde ervoor dat Jaydon onder de dekens lag, maar ook dat Devito nog genoeg lucht kreeg. 'Mijn lieve jongens,' zei ze toen, terwijl ze Devito een kus op zijn hoofd gaf en Jaydon een kus op zijn mond. Bij de kus op Jaydon's mond, voelde zij zichzelf helemaal warm worden. Haar hand streelde Jaydon's borstkas en dan weer Devito's rug. Verliefd keek ze richting Jaydon en ze voelde zich weer helemaal warm worden. Ze keek opzij naar de zusters. Die zouden straks vast weggaan, maar toch een beetje in de buurt blijven? Toen Diamond's ogen die van Jaydon tegenkwamen, stroomde er geluk en liefde door haar heen. Ze werd ook een beetje verlegen en richtte haar blik met zachte blosjes naar de grond.

Hij greep haar arm toen ze bijna viel. Hij glimlachtte naar haar toen ze weer lag. ''Je weet wat ik heb gezegt...ik laat je nooit in de steek..''zei hij glimlachend. Devito snuffelde even aan Diamond's buik, piepte even zacht en kroop onder de dekens vandaan en sprong van het bed af. Jaydon glimlachtte naar Diamond en kuste haar zacht. Hij glimlachtte weer even en legde zijn hand op Diamond's heup waarna hij haar weer zoende. Devito piepte nog even zacht en viel langzaam in slaap.

Diamond keek opzij naar Jaydon en voelde het geluk haar toelachen. Ze voelde zich erg verliefd op Jaydon. Ze zag dat hij zich naar haar toe boog en ze voelde zijn kus. Diamond's hart begon veel harder te pompen en Diamond keek verliefd naar Jaydon. Een kleine huivering schoot door haar heen toen Jaydon's hand naar haar heup ging, maar dat was dan ook een huivering van plezier. Ze voelde zijn zoen. Ze kroop dichter tegen hem aan, draaide zich naar hem toe, sloeg haar armen om hem heen en zoende hem. Haar tong rolde vanzelf in zijn mond en begon een spelletje te spelen met zijn tong. Diamond was ondertussen helemaal warm geworden en ze merkte niet eens dat er kinderen keken en giechelden. Alleen Jaydon en zij leken te bestaan. En Devito, naast hun, natuurlijk. Ze streelde tijdens de zoen Jaydon's wang en liet hem daarna even los. Een glimlach, scherpe tanden dat ze had, kwam tevoorschijn en ze gaf Jaydon een zacht kusje in zijn nek. De zuster kondigde even later aan dat de lichten uitgingen en toen Diamond met een piepstem vroeg hoe laat het was, antwoordde dat het tien uur was. Diamond knikte en even later gingen de lichten uit. Diamond liet haar hoofd zakken op Jaydon's borstkas, maar kon nog niet slapen. Ze streelde zijn borstkas zachtjes en richtte haar blik op Devito. De zuster had niks gezegd van Jaydon, die in haar bed had gelegen. Misschien zagen ze het wel door de vingers omdat ze net een verschrikkelijke ziekte had gehad of zo. Maar nu was die weg. Dankzij Jaydon. 'Bedankt dat je me geholpen hebt. Ik ben blij dat je me gevonden hebt,' fluisterde ze, zodat alleen Jaydon haar kon horen. Ze bracht zichzelf een beetje omhoog en kuste Jaydon's mond. Tenminste, waar ze toch dacht dat ie zat. Ze voelde zijn hand nog steeds op haar heup en dat maakte haar een beetje week. Van Jaydon werd ze af en toe een beetje slapjes, omdat hij zo lief was. Ze zou het maar niet tegen Jaydon vertellen. Die zou haar misschien raar aankijken en dat wou Diamond absoluut niet.

Toen ze losliet glimlachtte Jaydon naar haar. Hij keek even op toen de lichten uitgingen. Hij luisterde naar wat ze zei. ''Je hoeft me niet te bedanken...''antwoordde hij fluisterend. Hij beantwoorde haar zoen en liet haar heup langzaam los. Zijn hand gleed naar haar wang en hij streelde die. Hij liet weer langzaam los en glimlachtte weer. Hij hoorde zacht gegiegel maar trok zich er niks van aan. Zij zouden ook nog wel eens verliefd worden. Devito maakte en raar grommend geluidje en verlegde zijn kop. Jaydon keek even raar naar de 'snurkende' hond maar richtte zijn blik langzaam weer op Diamond.




~Whoa...InspiLoos ~

Diamond keek op naar Jaydon en hoorde enkel gegiechel, maar veel kon het haar niet schelen. Als die verliefd werden, lagen zij ook zo bij elkaar. Alhoewel ze natuurlijk wel... Diamond gaf Jaydon een zacht kusje op zijn wang en zette zich toen helemaal schap. Jaydon moest het normaal kunnen voelen. Diamond liet een soort schild om het bed heenkomen. Al het geluid werd gedempt. De kinderen zouden niks meer kunnen horen, maar Diamond en Jaydon hoorden alles wat vanaf buiten het schild gebeurde. Het schild was onopvallend voor de anderen, die wisten niet eens beter dan dat zij gewoon naast hun lagen. Het schild was voor de buitenkant niet te zichtbaar, maar voor hun wel. Diamond glimlachte, ontspande haar spieren en veegde het zweet af, die op haar hoofd lag. Ze keek opzij naar Jaydon en zoende hem toen. Ze legde haar hoofd tegen zijn borstkas en hijgde even in en uit van de moeite die ze hadden moeten doen. Het zou ook leuk zijn als ze het bed groter kon maken, want krapjes lagen ze hier wel, maar dat kon Diamond niks schelen. De gordijnen waren dicht, dus niemand kon zien wat ze deden. Er waren toch maar een stuk of vier kinderen in de ziekenzaal en die lagen niet eens dichtbij. Diamond zou toch niet in slaap kunnen vallen. Niet nu Jaydon naast haar lag. Ze was veel te verliefd op hem om rustig te kunnen slapen. Ze keek hem aan, kon hem goed zien, trok zich naar hem omhoog en zoende hem weer. Haar mond opende zich vanzelf en haar tong zocht zijn tong. Die was verbazend zacht en ze speelde er een spelletje mee. Ze genoot er van want ze liet zachtjes een kreungeluidje horen. Meteen bloosde ze. Het was maar goed dat ze het buiten het schild niet konden horen. Ze aaide zachtjes zijn wang en keek hem verliefd aan. Ze was helemaal zenuwachtig in zijn buurt. Maar ze probeerde zichzelf te kalmeren. Ze keek verliefd richting Jaydon en zoende hem nogmaals heel erg verliefd. 'Schatje,' ontkwam er per ongeluk uit haar mond en ze keek verliefd, maar bloosde onwijs.

Hij keek even naar het schild. Hij bekeek het even en richtte zijn blik weer op Diamond. ''Doe nou rustig..Ik wil niet dat je nog zieker wordt..''zei hij zorgzaam. Hij beantwoorde haar zoen en grijnsde even toen hij het geluidje hoorde. Bij haar woorden trok hij zijn wenkbrouwen even omhoog. Hij vond het wel schattig en begon zelf ook lichtjes te blozen. Hij grijnsde even naar haar en zuchtte even diep. Hij warmde zichzelf met zijn Raziaanse krachten. Hij versterkte het schild met zijn krachten en glimlachtte naar haar. Hij was blij dat hij haar had ontmoet. ''Lekker knus zo..''zei hij grinnikend.


~Whoa...kleuters eten je inspiratie op ...~

Diamond keek verliefd naar Jaydon. Hij had het waarschijnlijk leuk gevonden toen ze per ongeluk kreunde, maar Diamond vond het echt heel erg vervelend. Ze keek naar Jaydon en automatisch, zoals altijd, net zoals bij het lanceringsplatform, had ze geglimlacht. Met andere woorden: ze kon haar ogen gewoon niet van hem afhouden. En van hem afblijven bleek ook een moeilijke opgave te zijn, zo te zien. Ze keek verliefd richting Jaydon en gaf hem nog een zoen. Haar hart bonkte heel erg hard. Diamond hoopte maar dat het niet te zien was. Ze was blij dat een geluiddempend schild om hun heen had gedaan, want als die kinderen haar hier hadden horen kreunen. Nee, hier zou geen enkel geluid doorheen kunnen. Ze grinnikte bij Jaydon's woorden en gaf hem een kusje. Toen keek ze naar haar kleding. Wat had ze eigenlijk aan. Ze deed haar dekens een beetje omhoog en zag een violetkleurig nachtjaponnetje tevoorschijn komen. Heel erg toepasselijk. Waarschijnlijk had de zuster die meegejat toen ze de trap afgingen. Diamond grinnikte, liet de dekens weer vallen en kroop tegen Jaydon aan. Opeens begon ze te blozen. Wat zou Jaydon eigenlijk vinden van haar? Opeens kwam er een beeld in haar hoofd van zij, met een jurkje en Jaydon, die haar bekeek. Nu begon ze zo hard te blozen, dat ze haar hoofd verborg tegen Jaydon's borstkas. Ze sloeg haar armen om hem heen en drukte zich hiermee tegen hem aan. Ze kroop helemaal tegen hem aan en ademde zijn fijne geur in. Toen zij uiteindelijk niet meer bloosde, keek ze omhoog en zoende hem. 'Eerder lekker veilig, zul je bedoelen,' sprak ze, terwijl ze zich helemaal tegen hem aandrukte en haar neus begroef tegen zijn borstkas aan. Haar hand ging ondertussen naar zijn nek en eenmaal daar aangekomen, trok ze zijn hoofd zachtjes naar haar toe en zoende hem. Deze kus duurde voor Diamond redelijk lang en ze liet hem los, terwijl ze zachtjes hijgde om adem te krijgen. Ze kon zoiets nu niet lang volhouden, al zou ze wel graag willen. Ze streelde Jaydon's rug en keek hem verliefd aan.