Blond haar weerkaatste het schaarse licht op de Shadraanse etage. Het was bijna anderhalve meter lange, zijde-achtig, en zat in twee staarten aan de onderkant van Shinku's hoofd. Ze had haar tas om een schouder gehangen, en stond zich voor een spiegel te bekijken. Een zwarte jurk tot over haar knie, en witte kousen met kanten randjes. Je zag het niet, maar onder de jurk zat ook nog een petticoat. Het was een bijna victoriaans ogende jurk, met een korsetachtige bovenkant. Je zag nog lichtelijk wit doorschemeren, van haar onderjurk, maar niet heel erg. De mouwen kwamen tot op haar ellebogen, en waren wijd en luchtig. Haar handen zaten in handschoentjes tot op haar pols, zonder vingers. Haar blanke huid stak bijna wit af tegen de jurk, wat het onnatuurlijke effect nog versterkte. De haarband in haar haar was gemaakt van kant, en vormde zich perfect om haar hoofd. Alles aan haar was perfect. Tot ze haar linkermouw opstroopte, en naar haar schouder keek. Daar was het bewijs. Een poppenschouder, met een afzonderlijke arm en lichaam. Als ze haar arm zou verliezen, zou ze dat waarschijnlijk niet eens merken. Ja, ze voelde dingen, zoals de zware stof op haar huid, of de kriebel van het kant, maar pijn voelde ze niet. Perfecte wezens voelen geen pijn. Er klonk een klein geluidje, en geschrokken keek ze op. Zelfs bang zag Shinku er beeldschoon uit. Haar huid was glad en vlekkeloos, haar vorm gewoonweg perfect. Elke jongen die naar haar keek leek een hartaanval te krijgen, of, zo ervoer Shinku het. Dat ze perfect was wist zij ook wel, maar dat ze zo'n soort uitwerking op iemand kon hebben wist ze niet. Dingen als verliefdheid en passie waren bedacht door de mens, een excuus om je niet alleen te hoeven voelen. Omdat zij zich nooit alleen voelde, had ze ze ook niet nodig. Excuses. Bah. Een minachtende trek gleed over haar egale gezicht, liet haar perfecte wenkbrauwen samentrekken. Mensen waren een vreselijke soort, maar alles was beter dan dit... Ding. Het was gewoon fout om hier langer te blijven dan nodig. Zelfs al zou ze zich moeten degraderen tot een mens. En een mens worden was de enige oplossing. Vader zou haar blijven volgen tot zijn droom was vervuld. En die droom was een perfect mens. Shinku was perfect. Dus moest ze mens worden. Alleen dan zou ze rustig kunnen slapen, alleen dan zou ze niet iedere keer over haar schouder hoeven kijken. Even sloot ze haar hemelsblauwe ogen, omlijst door volle, dikke wimpers. Ze keek weer in de spiegel, en slaakte een kreet. Snel sloeg ze haar handen voor haar mond. Daar, achter haar, stond een man. Zijn lichaam was al lange tijd dood, maar zijn holle stem klonk dreigend in Shinku's hoofd. 'Shinku. Ach, Shinku. Schiet toch op. Je bent perfect, ach, was je maar een mens...' Bij het laatste woord verdween de gedaante in de spiegel, en leunde Shinku geschrokken tegen de muur. Het was te verwachten geweest, maar toch schrok ze er iedere keer weer van.

-open.. Moet nog een beetje in Shinku komen, dus verwacht niet iets geweldigs..-

Terwijl hij met een beetje moeite het plattegrond goed voor zich uithield en daarmee twee dingen in de gaten moest houden, namelijk de weg hoe hij liep en hoe het op de plattegrond beschreven was - de moeite omdat hij een jongen was en jongens nu eenmaal niet twee dingen tegelijk konden doen, ook al beweerden ze van wel, Devon wist wel beter - was hij de weg aan het zoeken naar zijn etage. Wat hem in elk geval opgevallen was, was dat er een hoop deuren en gangen waren die weer naar nieuwe deuren en gangen leden, zodat het net leek alsof je in een doolhoof bezig was met zoeken naar je etage, in plaats van een academie die nogal redelijk groot was. Maar het was dan ook een beetje een vervelend plattegrond. Als hij bijvoorbeeld een beschreven gang links op de plattegrond zag stand, was die gang rechts van hem, waar hij nu stond. Oh wacht, hij hield het ding op zijn kop. Hij zette het ding weer terug normaal en moest bijna lachen om zijn eigen stuntelige gedoe. Net als kleren kiezen was hij soms nogal warrig. Hij had vandaag wel een goede kledingkeuze, vond hij dan. Een spijkerbroek met een witte blouse. Hij schudde zijn hoofd even en liep een paar trappen op. Misschien wel hier wel de juiste weg die hij moest hebben. Hij voelde de trek gewoon langzaa, duisterder worden. Hij schudde zijn hoofd en wachtte totdat de duistere trek op hem gewerkt was. Zo, dat was beter. Naarmate hij de trappen verder omhoogging, merkte hij dat hij echt op de Shadraanse etage zat. 'Hallo, kan jij me misschien helpen?' vroeg hij toen hij een persoon, met de rug naar hem toegekeerd, zag staan.

- Muhh, haat aan introposts Volgende is langer hoor -

De stem achter haar haalde een deel van de angst weg. Hoewel hij overduidelijk behoorde tot een gewone mens, was dat niet altijd een goed teken. Langzaam draaide ze zich om, zich irriterend aan het geluid wat haar rokken daarbij maakten. Een soort gekraak, maar dan van stof. Niet echt ruisen, maar dat was de enige manier om het te omschrijven. Haar hoofd bleef wat langer achter dan de rest, maar uiteindelijk draaide ze ook dat mee. Haar blik had zich vastgelijmd aan de spiegel, en was maar moeilijk los te krijgen. Haar zwarte lakschoenen klakten een beetje op de vloer, terwijl ze de jongen in zich op nam. Hij leek haar niet echt veel. Wit haar, spijkerbroek, overhemd. In Shinku's wereld was er maar een beschrijving voor hem. Slordig. Gewoonweg slordig. Niets was in haar ogen goed aan deze jongen, op zijn taalgebruik na. Het klonk niet brutaal, maar dat was het enige. Voor een kort moment keek Shinku in zijn ogen. Haar felblauwe ogen stonden scherp, maar dat was alles. Al snel zakte haar blik af op de plattegrond die de jongen in zijn handen had. 'Waarmee?' vroeg ze met een sopraanstem, terwijl ze ongemerkt de plattegrond beter bestudeerde. Hij hield hem ondersteboven, en er stonden dingen op die ze niet begreep. Shinku sprak Shadraans, Grenaans, Raziaans, Cassiaans en Erdeens, maar nog geen Novaans of Puffoons. Dat waren de talen die ze nog zou moeten leren, wilde ze ooit van haar nachtmerries afkomen. Ze had besloten om al die magieën zelf wel onder de knie te krijgen, zodat ze geen hulp nodig zou hebben bij het uitvoeren van de rituelen. Ergens in haar achterhoofd herinnerde ze zich dat haar huidige lichaam niets anders kon hebben dan duistere magie, maar dat verdrong ze. Ze kon het wel hebben, alleen kon ze het niet vasthouden. Dat was het probleem. Zonder een beetje grip op de magie, zou ze nooit verder komen.

-haar jurk: Klik!-

Het leek net alsof Devon tegen een persoon aankeek van een paar eeuwen geleden. Hij probeerde deze gedachte een beetje te onderdrukken. Stel je toch eens voor dat ze gedachten kon lezen en dat ze hem zou vermoorden? Oké, soms keek hij echt te veel films. Hij schraapte zijn keel even, omdat die een beetje droog was geworden. 'Wel, ik ben de weg zo'n beetje kwijt. Ik zoek de Shadraanse etage en dan nog de jongensslaapzaal,' zei hij toen maar, waarna hij weer dichtklapte. Het meisje was iets kleiner dan hem, zag hij al vanaf deze afstand. In welke eeuw zou ze eigenlijk met haar hoofd zijn? Devon verdrong deze gedachten. Hij kon toch ook wel normaal denken over iemand? Hij wou nu al dat hij iemand anders tegen het lijf was gelopen. Aan het gezicht op te merken van het meisje was ze ook niet echt onder de indruk van hem. Hij had zin om te zeggen dat hij het wel vond en hij wou dan doorlopen, maar dat zou veel te veel opvallen. Dan leek het net alsof hij bang voor haar was en hij was allesbehalve bang voor dit meisje. Misschien moest hij eens een keertje naar de goede kanten van haar kijken. Hij probeerde haar zo goed mogelijk te omschrijven in zijn hoofd, zonder sarcastische opmerkingen erdoor of zo. Ze had witte haren, die ongeveer tot vlak onder haar borst kwamen en ze had een mooi gezichtje, waar geen puisten op te sporen waren of zo. Gelukkig was dat bij hem ook niet, dus hij zou daarom in elk geval niet gepest worden. Hij keek rustig naar het meisje. Verder had ze een jurk aan die leek alsof ze hem uit een of andere verkleedkist had, of misschien met haar gedachten in een andere tijd was. Het kon ook zijn dat ze een verkleedfeestje gehad had en daar van teruggekomen was. Misschien was het ook wel gewoon haar kledingstijl. Hij probeerde daar niet zo veel problemen om te maken. Waarom iemand in godsnaam bekritiseren om zijn uiterlijk? Omdat zij dat aan haar blik te zien ook bij mij doet kwam zijn antwoord al in zijn hoofd, maar hij probeerde dat een beetje te verdringen. Misschien had hij het wel verkeerd gezien en zat hij hier gewoon vooroordelen te verzinnen die helemaal neit waar waren. Hij schudde zijn hoofd even en probeerde zijn droge keel weer een beetje te laten natten, zodat die weer kon spreken.

'Sorry als ik je stoor. Ik ben hier nog maar pas en ken de weg hier nog niet zo goed, dus daarmee dat ik om hulp vraag. Het is hier zo groot en ik moet nog veel leren over deze academie,' legde hij uit en hij perste een glimlach op zijn gezicht. Ze zag er eigenlijk... slordig uit. Nee, echt. Maar slordig op een mooie manier. Ach, laat ook maar. Hij was sosm echt een kluns. Nou ja, soms? Eigenlijk altijd wel. Als het om zijn gedachten ging, tenminste. Hij deed een paar stappen naar voren, maar hield toch genoeg afstand tussen hun om haar niet bang te maken van zijn verschijning of wat het ook mocht zijn.

- Grumble, kan verder niks verzinnen, sorry -