Een klikklakkend geluid. Zo zou ze het noemen. Dat geluid dat je ook hoorde als er een vrouw op hoge hakken en met stevige pas door de straten liep. Met zo’n oorlogspas. Dat soort klikklak maakte ook de zwarte lakschoenen van Laiq. Ze vond het altijd zo gek klinken. Klik klak, steeds weer datzelfde ritme, geen seconde veranderde het. Maar ondanks dat geklikklak de hele tijd waren het wel haar lievelingsschoenen. Ze droeg ze het meest omdat ze hen echt overal bij aan kon. Niet omdat die schoenen nou zo ontzettend veelzijdig waren maar omdat Laiqs smaak van kleding nooit veel varieerde. Vaak was het een zwarte rok met een nette bloes of een zwarte jurk. Nooit kwam haar kleding lager dan haar knieën. En altijd maar dan ook echt áltijd droeg Laiq hagelwitte sokken die haar been bedekte tot onder haar knie. Meestal hadden deze sokken ook nog een zwart randje of een lintje met een strikje erom. Dat laatste was vandaag het geval. De linten van de strikjes zwierde vrolijk mee op de wind die veroorzaakt werd door Laiqs stevige pas. Ze begreep eerlijk gezegd niet waarom ze zo snel liep. Het was niet dat ze ergens te laat voor was namelijk. Ze had een afspraak met het schoolhoofd om haar rooster op te halen ja, maar daar was ze zelfs een beetje vroeg voor.
Pas later ging het door haar gedachten dat het waarschijnlijk zou komen omdat ze haar zwarte kanten handschoenen en paraplu op de etage had gelaten. Het voelde toch minder prettig zonder die twee dingen. Maar als ze met handschoenen en een paraplu bij het schoolhoofd binnen zou komen, tja, dat zou pas echt een rare indruk geven. En dat was juist wat Laiq wilde vermijden.
Bij de deur naar het kantoor bleef ze staan. Ze twijfelde er niet aan dat dit het kantoor moest zijn. Los van het feit dat ze aan twee mensen eerst de weg had moeten vragen had deze deur iets statigs over zich heen. Iets als ‘ik ben een belangrijke deur want ik ben de doorgang naar een belangrijk persoon’ ding. Laiq schoof de mouw van haar bloes iets omhoog en wierp een blik op haar horloge. Ze op de minuut af precies op tijd. Ze schoof de mouw weer terug, trok haar kleding recht, streek de laatste plooien van haar zwarte rok glad en klopte tweemaal op de deur.
Onder het wachten streek ze kalm een kleine lok haar zo bruin als de donkerste boombast achter haar oor die uit haar zorgvuldige opsteekkapsel het had gewaagd om te ontsnappen. Haar vingers verstrengelde zich voor haar in elkaar. Onder het wachten keek ze er een tijdje naar. Haar lange nagels waar alleen een enkel laagje blanke lak overheen zat om ze iets te verstevigen. Ze zou ze binnenkort maar weer eens bijwerken want nu werden ze wel erg lang.
Terug komend uit die gedachten wereld naar de realiteit wierp Laiq nogmaals een blik op de deur voor haar. Misschien was het schoolhoofd er wel niet. Dat zou wel verklaren waarom het zo lang duurde. Of misschien was hij wel erg druk bezig met iets. Je wist het maar nooit.

Toen Laiq uiteindelijk gedempte voetstappen vanachter de deur vandaan hoorde komen ging ze automatisch nog iets rechter staan. Nou ja, voetstappen? Ze hoorde tussendoor ook een soort klop, alsof er een stok of kruk de hele tijd tegen de grond tikte.
In de deuropening verscheen een man die in verhouding met Laiq lang was. Haar rustige licht violet gekleurde ogen keken hem kalmpjes aan. Ze wist dat hij haar observeerde, dat kon ze zien aan de manier waarop zijn ogen over haar heen gleden. Ze deed hetzelfde bij hem. Beginnend bij zijn uitzonderlijke lokken. Niet bepaald de lengte die je snel verwachtte bij een man. Tenminste, niet waar zij vandaan kwam. Verder zag hij er vermoeid uit en niet al te fris. In tegenstelling tot zij had de man kennelijk geen moeite gedaan om een goede indruk achter te laten. Laiq merkte de steunkruk op die hij onder zijn oksel geplant had. Dat was dus het klopt geluid dat ze gehoord had toen de man zich naar de deur had begeven. Heel even dacht Laiq een soort van schok te ontdekken bij de man. In haar achterhoofd kwam meteen de vraag waarom op. Leek ze op iemand die hij kende? Had hij haar misschien al eens eerder gezien? Had hij iets over haar gehoord en herkende hij nu signalementen? Laiq wist het niet en het was ook niet beleefd daarnaar te gissen. Het waren haar zaken niet dus ze hield haar mond. Pas toen de man een vraag stelde op norse toon opende Laiq haar mond om hem netjes antwoord te geven. ‘Dat is correct meneer,’ sprak ze kalm. ‘Mijn naam is trouwens Laiq Zefros. Aangenaam kennis te maken,’ voegde ze er daarna aan toe door eerst een hoofdknik uit respect te maken en daarna haar hand uit te steken ter begroeting.
Vreemd was de man wel. Laiq kende dan niet zoveel Shadranen en durfde hen ook niet allemaal over dezelfde kam te scheren, maar het enige woord dat ze passend vond bij deze ontmoeting was het woord vreemd. Dit was nou niet echt een doorsnee schoolhoofd als je het haar vroeg. En rook ze nou de lichte geur van drank? Wijn als ze het goed had. De geur hing om hem heen als aftershave. Voor de meeste leerlingen zou dat niet eens zijn opgevallen. Maar voor iemand als Laiq, gezegend met de gave van de lucht magie, kon het sterker ruiken.

Laiq voelde haar arm zwaar worden van het telkens ophouden van haar hand zodat de man voor haar deze zou kunnen schudden. Ze had hem bijna vergeefs naast zich laten vallen tot hij met zijn klamme hand de hare greep. Zijn hand was warm en zijn grip stevig. Na een enkele keer schudden liet hij haar direct weer los. Laiq liet hem begaan en ging er niet op in. Maar onbeleefd vond ze het wel. Gelukkig kon de man het nog wel opbrengen om zichzelf voor te stellen en daar meteen bij te vermelden dat hij behalve haar schoolhoofd ook haar leraar in het vak vuurmagie zou zijn. Toen hij opzij stapte om haar binnen te laten liep Laiq met kleine, kalme passen het kantoor binnen. Het rook muf binnen. En geloof het of niet maar Laiq kon de gebeurtenissen haast in de muffe lucht ruiken. Dit kantoor had voor vele doeleinden gediend. De een iets duisterder dan de ander.
Zonder te stoppen met haar rechte lijn naar de stoel voor het bureau keek Laiq een beetje de kamer rond. Het vertrek was donker en het duurde even voordat haar ogen echt gewend waren. Juist doordat het een beetje donker was werd het moeilijker voor Laiq om sommige dingen echt goed van elkaar te onderscheiden. Alle boeken leken op elkaar en veel variatie aan meubelstukken kon ze niet ontdekken.
Ze bleef voor de stoel staan. Haar handen op haar rug terwijl haar ene hand de pols van de ander vast hield. En ze wachtte. Wachtte tot Master Savador eerst zou gaan zitten. Pas als hij plaats had genomen zou zij zich in de stoel laten zakken. Zo waren de voorgeschreven regels zoals Laiq ze had moeten leren. Als leraar en schoolhoofd stond Master Savador hoger in rang dan zij. Dat hield in dat zij als eerst respect naar hem moest tonen voordat ze respect terug kon verwachten. Pas als hij zat of aangaf dat ze mocht gaan zitten, dan pas zou ze in beweging komen. Eerder niet.
Laiqs violette ogen keken recht voor zich uit. Ze sprak niet. Zelfs haar ademhaling was niet te horen. Ze hoopte alleen dat de man haar niet al te lang zou laten staan aangezien haar benen een beetje pijn begonnen te doen na een hele ochtend rondlopen.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Het was meer het feit geweest dat hij er nog even over getwijfeld had of Laiq zijn respect wel verdiende dan dat Savador haar opzettelijk wilde laten wachten. Uiteindelijk had hij zich toch even uit zijn strakke en strenge houding losgemaakt om zijn warme hand om die van haar te sluiten. Een enkele keer schudden en niet meer; in zijn hoofd had hij zulke kritische kleine regeltjes al klaar liggen om die toe te passen bij een eerste ontmoeting. Voornamelijk om zijn image als strikte Hoofdmeester te behouden. Daarbij vertrouwde hij mensen die hij voor het eerst zag voor geen cent zolang hij nog amper iets over ze wist. Hij vertikte het dan ook om vriendelijk en simpel op handelingen in te gaan die hem eigenlijk zo goed als forceerden om zich voor de ander open te stellen. Geen denken aan. De enige vrijgeving die Savador nu van zichzelf gaf was zijn naam en enkele posities. Daarna stapte hij zwijgend - maar nog steeds met de strakke uitdrukking op zijn gelaat - voor Laiq opzij om haar het kantoor binnen te laten. Zijn slangachtige ogen bikten al net zo koud op het meisje neer toen ze hem met kleine passen voorbij ging en de ruimte betrad. En ergens, diep van binnen, ergerde het hem. Hoe langer hij naar haar keek, hoe sterker de diep weggestopte herinneringen van Diva weer boven kwamen drijven. Het knaagde aan hem als iets dat hem van binnen uit opvrat. Maar met behulp van zijn glasharde masker hield hij zich stil en stijfjes. Terwijl Savador grote moeite moest doen om alle flashbacks van Diva weer net zo diep weg te stoppen als voorheen keek hij nog bij de deur toe hoe Laiq in een rechte lijn naar de voor gasten bestemde stoel liep en er keurig netjes bij bleef staan. Zijn ogen knepen zich even halfdicht onder de frons die hij tegen probeerde te gaan. Kennelijk was haar van tevoren al wel enig fatsoen aangeleerd. Dat was een tweede puntje dat hem enigzins tevreden stelde. Het duurde een tijdje voor Savador in beweging kwam. Langzaam draaide hij zich met zijn rug naar Laiq toe om de deur bijna geruisloos achter hem te sluiten. Daarnaliep hij onder de zachte tikken van zijn kruk naar Laiq toe. Zitten deed hij nog niet. In plaats daarvan bleef hij vlak voor haar staan. Zijn hand hief Laiqs kin op en liet haar hoofd van links naar rechts draaien om haar gezicht eens te bekijken, hij boog zich voorover om even aan haar lokken te snuiven en hij plukte zelfs even aan haar kleding om de stof tussen zijn vingers te voelen. Daarna pas liet hij haar weer met rust en week enkele passen terug om haar in het geheel te bekijken. Nee, totaal niet. Toch bleef hij in zijn hoofd de vraag herhalen waarom Laiq hem zoveel aan haar deed denken. Zonder een geldige reden voor zijn acties te geven liep Savador richting het raam om zijn glas wijn van de vensterbank te pakken. Hij liet zich vervolgens in de comfortabele stoel achter zijn bureau zakken en maakte een veelzeggend gebaar. 'Ga zitten,' gaf hij zacht aan dat ze plaats kon nemen. Hij bracht het glas naar zijn lippen en nam een kleine slok wijn. Zijn wenkbrauwen trokken zich lichtelijk op toen hij Laiq daarna weer aankeek. 'Iets te drinken, wellicht?' bood hij aan, al een klein teken van respect dat hij haar teruggaf. Hij hief vragend zijn glas wat hoger op. 'Water? Sap?' Hij zweeg even. '... Wijn?' Zijn laatste oppering klonk veelzeggend, maar alsof hij er niets mee bedoelde nam Savador nog een slok van zijn wijn. Intussen trok zijn vrije hand een lade open en haalde er een wit papier uit, dat hij over zijn bureau richting Laiq schoof. 'Je rooster. Half negen is de begintijd van het eerste uur, het laatste uur verschilt per dag. Te laat komen vergt een melding en uiteindelijk een opbouwing in verantwoordelijkheid in de vorm van een straf, indien het zich vaker voordoet. Brutaliteit in de lessen wordt niet getolereerd, ik laat de tirannen die naar mij worden gestuurd graag zwoegen onder mijn belang. In de ergste gevallen is dat niet goed genoeg, maatregelen nemen om ze te laten bloeden is dan nog het enige wat ik kan doen.' Savador trok zijn hand weer terug zodat het rooster zo kon worden meegenomen. Zijn blik vestigde zich weer op Laiq. 'Heb je verder nog vragen?' vroeg hij zakelijk. Hij hief het glas op en nam nog enkele slokken terwijl hij Laiq vanuit de bovenste hoeken van zijn ogen bleef aanstaren.

Laiq voelde dat haar lichaam haast automatisch nog rechter probeerde te gaan staan toen ze de voetstappen en de tik van de wandelstok van Savador haar kant op hoorde komen. Het was zo’n minuscule beweging dat het niemand op zou vallen rechter dat dit kon Laiq haast niet staan. Ze had hem daarvoor al zachtjes, haast onhoorbaar de deur dicht horen doen. Laiq vertrok geen spier toen Master Savador vlak voor haar stil bleef staan. Ze bleef recht naar zijn borst kijken. Ze werkte hem ook niet tegen toen hij haar hoofd ophief om haar gezicht eens goed te bekijken. Maar hoewel haar gezicht kalm was verrieden haar ogen het kleine splintertje rebellie dat zich in haar huisde. Dit voelde alsof ze gekeurd werd, als een of ander beest. Daar was ze toch zeker te beschaafd voor! Er waren meerdere redenen dat Laiq het niet kon hebben dat Master Savador dit deed maar ze zweeg. Ze dwong zichzelf kalm te blijven en nergens op te reageren, en dan vooral haar mond niet open te trekken tenzij er wat gevraagd werd. Iets wat op het moment zorgde voor een irritante strijd binnenin Laiq. Onzichtbaar voor de buitenwereld, maar voelbaar als vervelende speldenprikjes van binnen. Het gevecht in Laiq bereikte zijn hoogtepunt toen de man aan haar zorgvuldig opgestoken kapsel rook. Nu hij zo dichtbij stond was de sterke geur van drank die hij volledig over zich heen had haast ondragelijk. Ze kon overduidelijk de rode wijn ruiken. E zou zelfs zweren dat ze wist wat voor wijn en uit welk jaartal het kwam.
Laiq liet haar hoofd een beetje zakken toen Savador eindelijk bij haar weg stapte. Net op tijd. Nog iets langer en Laiq had zich waarschijnlijk niet meer kunnen beheersen. Ze richtte haar hoofd weer wat op terwijl haar violet kleurige ogen naar de hoeken gleden om te zien wat Master Savador deed. Kennelijk pakte hij een wijnglas. Alsof hier nog niet genoeg van die hoofdpijnveroorzakende lucht hing. Haar ogen volgde hem langzaam terug toen hij naar de stoel achter het bureau liep en eindelijk zei dat ze kon gaan zitten. Laiq vouwde haar rok onder zich glad voor ze zichzelf zachtjes in de stoel liet zakken. Haar ene been sloeg zich sierlijk en elegant over de andere terwijl ze haar lange vingers ineen vouwde op haar schoot en Master Savador recht aan bleef kijken. Ze kon niet ontkennen dat ze verast was toen hij vroeg of ze iets te drinken wenste. Afgaand op de eerste indruk die ze van deze man verkregen had leek het haar nou niet echt een type dat aan elke leerling iets te drinken aanbood. Op de toon van zijn laatste voorstel gin Laiq niet in. Maar wijn was wel het laatste wat ze op dit moment wilde hebben. ‘Ik zou wel wat water willen alstublieft,’ sprak ze kalm terwijl haar mondhoeken zich iets omhoog krulde op wat leek op het begin van een charmante glimlach. Ze nam toch maar wat te drinken aan om niet ondankbaar over te komen.
Haar ogen gleden naar het witte vel papier op tafel toen Master Savador het er neer legde en haar vertelde dat dit haar rooster was. Behalve dat gaf hij haar ook nog een paar basisregels die veel mensen vanzelfsprekend zouden beschouwen. Kennelijk was dat op deze school niet het geval, anders had het haar niet uitgelegd hoeven worden. Het enige wat ze op zijn uitleg deed was rustig knikken dat ze het begrepen had. Toen hij vroeg of zij nog vragen had keek Laiq weer naar hem op. Haar ogen zochten de zijne en vestigde zich daar. ‘Eigenlijk had ik een paar vragen Master. Tot nu toe heb ik enkel thuis les gehad. Zijn hier verder nog sociale regels waar ik rekening mee moet houden. Dingen als een bepaalde kledingvoorschrift en dat soort dergelijke dingen?’ vroeg Laiq.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Hij zag het maar al te graag dat leerlingen deden wat hij van ze verwachtte, dat ze de drang om zijn vaak beschuldigend wijzende vinger weg te meppen diep konden wegstoppen en bovenal geen enkele vraag waagden te stellen. Betreurenswaardig genoeg waren de meeste leerlingen niet zo. In deze generatie leken ze met z'n allen samen te spannen tegen strikte personen zoals hij, een wedstrijd om wie het stoerst kon doen en wie als winnaar werd beschouwd wanneer het lukte om een leraar in een emotioneel wrak te veranderen. Laiq leek alles behalve daaraan mee te doen. Althans, dat was zijn heldere oordeel over haar in zijn achterhoofd. Nu en sterk beïnvloedbaar, en het kon al bij de eerste foute actie die een verslechterde indruk als een brandmerk op zijn ziel achterliet al omslaan. Geen enkele beweging op het moment dat Savador om haar heen liep en wellicht iets te nader op ieder klein aspect van haar verschijning nakeek. Geen vuile blik waarvan het een gewoonte was van een naïeve puber om die lang en hatelijk op hem te werpen. En ook geen enkele vraag. Ze hield haar mond stijf op elkaar, alsof ze deel uitmaakte van landsverdedigers op een legerbasis die gecontroleerd werden door de sergeant, en dat zinde hem. Zelfs nog toen hij zacht aan haar lokken snoof en nauwelijks doorhad dat er een sterke aura van wijngeur om hem heen kringelde. Met het wijnglas in een hand begaf Savador zich uiteindelijk naar zijn bureau om daar achter plaats te nemen. Zijn aanbod om Laiq iets te drinken in te schenken, vlak nadat ze was gaan zitten, was accuut naar voren gekomen en eigenlijk wist ook hij de precieze reden erachter niet. ‘Ik zou wel wat water willen alstublieft,’ hoe dan ook, het maakte niet uit. Zwijgend reagerend op haar vriendelijk veranderde gezichtsuitdrukking schonk hij haar een klein glimlachje op zijn smalle lippen terug. Uit een glazen waterkan schonk hij een schoon glas vol en schoof het naar de hoek van zijn bureau, om het niet om te stoten. Hij gaf haar vervolgens uitleg over haar rooster. Het was weer eens wat anders, maar hij was er nu niet bepaald verrast over dat Laiq inderdaad nog vragen had. Meestal wuifden leerlingen dat onverschillig weg om hun eerste instap zo snel mogelijk gedaan te krijgen en hier weg te kunnen. 'Eigenlijk had ik een paar vragen Master. Tot nu toe heb ik enkel thuis les gehad. Zijn hier verder nog sociale regels waar ik rekening mee moet houden. Dingen als een bepaalde kledingvoorschrift en dat soort dergelijke dingen?' Savador dronk kalmpjes zijn glas leeg. Pas toen er geen druppel wijn meer over was zette hij het rustig weer neer op zijn bureau en keek Laiq aan. 'Het enige waar je rekening mee moet houden is dat je hier in lokalen vol medeleerlingen zult zitten en het je thuis waarschijnlijk solo afging,' sprak hij op flegmatieke wijze. Hij liet een bleke vinger bedachtzaam over de rand van het wijnglas gaan. 'Niet te vergeten dat hier alles om respect draait. Geen drugs, geen drank, geen seks. Niet zolang ik het kan merken of wanneer de situatie te onhandelbaar wordt, tenminste. We zijn hier geen afkickkliniek of een tehuis voor probleemkinderen. Daarbij zal het hier zeker niet zoals thuis zijn, waar je alles kunt doen en laten. Dat is al.' Er blikkerde een snelle glans van lichtelijke perfide over zijn slangachtige ogen toen Savador Laiq ten slotte weer zwijgend een blik toewierp.

Toen Master Savador een glas met water voor haar op de hoek van zijn bureau zette reikte Laiq hand ernaar en pakte ze het glas voorzichtig op. Ze nam er een klein slokje van zodat ze niet met de rug van haar hand haar mond af moest vegen. Ze dacht even aan de kleine vriendelijk glimlach die hij haar terug geschonken had. Verbazingwekkend wat een beetje vriendelijkheid en beleefdheid bij mensen naar boven kon brengen. Tot zover vond Laiq het nog redelijk goed gaan. Na haar vragen aan hem gesteld te hebben nam ze nog een paar slokjes water. In datzelfde moment zag ze dat Master Savador eerst zijn wijnglas leegdronk voordat hij besloot antwoord te geven op haar vragen.
Toen dat antwoord dan uiteindelijk kwam bleef ze Master Savador met oprechte belangstelling aankijken terwijl haar vragen beantwoord werden. Zijn manier van uitleggen deed haar een beetje denken aan die van haar vader. Ook altijd zo op regels gebrand. Dacht ook altijd dat Laiq zo losbandig als wat was. Grappig eigenlijk nu ze erover nadacht. Hij probeerde er alleen maar voor te zorgen dat zij niet zoals hem werd. ‘Dat het niet zoals thuis zou zijn daar was ik na aankomst al van overtuigd Master. Niettemin bedank ik u voor de uitleg, mijn rooster en het water,’ sprak ze zodra hij zijn mond weer had gesloten. Na die woorden stond ze op. Ze pakte het vel papier met haar rooster, dronk het laatste slokje water op en zette het glas zacht weer neer op de hoek van het bureau. Vervolgens maakte ze een beleefde hoofdknik naar Master Savador. ‘Heb ik permissie om te vertrekken of heeft u nog meer te vertellen?’ vroeg ze daarna aan hem zonder haar ogen van hem af te halen.
Voor hetzelfde geld was ze nu te vroeg opgestaan en had de man haar nog meer te vertellen. Dan had ze meteen de goede indruk verpest die ze nu al de hele tijd aan het opbouwen was. En veel ruimte voor een tweede goede indruk leek haar er niet te zijn. Maar eigenlijk wou Laiq hier onderhand wel graag weg. De wijndampen begonnen haar nu naar het hoofd te stijgen. Een flinke hoofdpijn zou ze er wel aan over houden zodra ze buiten het kantoor stond. Maar ze wou het niet gaan riskeren dat ze straks ook nog eens flauw zou vallen omdat de lucht voor haar vervloekte gevoelige neus te sterk werd.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ 'Dat het niet zoals thuis zou zijn daar was ik na aankomst al van overtuigd Master. Niettemin bedank ik u voor de uitleg, mijn rooster en het water,' hij wist niet waarom, maar hij gaf Laiq haast vriendelijk glimlachend een knikje met zijn hoofd toen ze uiteindelijk opstond. Savador was meer dan tevreden. Met zijn bleke handen onder zijn kin gevouwen keek hij zwijgend toe hoe Laiq haar glas water leegdronk en wegzette en vervolgens haar rooster van de hoek van zijn bureau pakte om waarschijnlijk aanstalten te maken voor haar vertrek. 'Heb ik permissie om te vertrekken of heeft u nog meer te vertellen?' leek ze nog voor alle zekerheid te vragen nadat ze hem eerst nog een laatste belefde hoofdknik had geschonken. Voor een langere tijd bleef Savador het meisje in de doodse stilte die volgde aanstaren, alsof hij har nog eens goed in zich op wilde nemen voor ze definitief zijn kantoor zou verlaten. Uiteindelijk zoog hij hoorbaar zijn longen vol alsof hij op het punt stond iets te zeggen en kwam hij langzaam in beweging. 'Je kunt gaan,' beantwoordde hij haar vraag met zekerheid. Met moeite wist hij zich uit zijn stoel te hijsen en liep met dezelfde wijnwalm achter hem aan Laiq voorbij om de deur voor haar te openen en haar uit te laten. Voordat de opening echter groot genoeg was om tussendoor te glippen ging hij voor de deur staan om de weg naar buiten even voor haar te versperren. 'Maar voordat je gaat heb ik nog een brandende vraag voor je,' maakte hij de reden voor zijn handeling duidelijk. Hij sloeg zijn blik neer en zweeg een kleine poos. Vooral om te overdenken hoe hij haar de volgende vraag zou stellen, welk idee ze erbij zou krijgen en wat de gevolgen ervan zouden kunnen zijn. Toch waagde hij de stap en keek Laiq weer aan. 'Komt de familienaam Lenore je wellicht bekend voor?' stelde hij de vraag zacht. Savador staarde Laiq afwachtend aan, met onzekerheid in zijn slangachtige ogen en een frons uit wanhoop tussen zijn dunne wenkbrauwen. Het was niet moeilijk te zien dat hij er moeite mee had.

Laiq wist niet goed waarom. Misschien kwam het omdat de spanning nu een beetje weg was, misschien omdat ze de glimlach van Master Savador zelfs vriendelijk durfde te noemen. Maar Laiq schonk hem een glimlach terug. Geen begin ervan zoals ze normaal gesproken deed. Nee, dit was een oprechte glimlach. Het zekere gevoel dat ze had gehad nadat ze Master Savador had gevraagd of ze mocht vertrekken werd, naarmate het langer stil bleef, steeds minder. Had ze dan per ongeluk toch iets verkeerd gedaan? Haast paniekerig probeerde ze zich te bedenken wat ze fout had kunnen doen. Ze had alles gedaan zoals het haar geleerd was, maar was dat wel genoeg geweest.
Laiqs gedachten werden onderbroken door het geluid dat Master Savador maakte toen hij een ademteug nam. Toen hij zei dat ze kon gaan ging haar hartslag langzaamaan terug naar normaal. Ze had heel even gedacht het alsnog verpest te hebben.
Laiq bleef op haar plek staan toen Master Savador opstond. Benieuwd naar wat hij ging doen draaide haar lichaam mee toen hij langs haar liep. Zodra ze zag dat hij de deur voor haar open hield voelde ze haar stijf geworden spieren langzaam in beweging komen om naar de deur toe te lopen maar stopte abrupt toen Master Savador haar de weg versperde. Haar violet kleurige ogen gleden omhoog naar zijn goudkleurige irissen. Wat was er nu weer? Ze was moe, had hoofdpijn en wou graag naar haar etage. Waarom moest ze nog langer hier zijn als Savador had gezegd dat ze kon gaan?
Pas toen hij haar vertelde dat hij een brandende vraag had werd Laiqs uitdrukking lichtelijk verrast en nieuwsgierig. Ze bleef hem aankijken, kalm wachtend op zijn vraag. Bij zijn vraag nam de grootte van Laiqs pupillen met een minuscuul beetje toe. Een flits van herkenning was onmisbaar in haar ogen zichtbaar. Maar Laiq bracht haar gezicht weer in de plooi en sloeg haar blik neer. ‘Lenore? Het spijt me Master. Maar ik heb nog nooit van die naam gehoord,’ zei ze verontschuldigend. Ze wist echter wel waar hij het over had. Maar ook Savador zou aan laiq moeten kunnen zien dat ze er liever niet over wilde spreken. Los van het feit dat ze deze man amper kende waren het dingen die anderen eigenlijk niet hoefde te weten.

(Lin heeft me over het account van Diva verteld. Vind je het erg als ik erop in speel?)

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ - Nee hoor, geen probleem. Het had hem - toen Laiq hem een glimlach terugschonk - niet veel moeite gekost om eruit op te maken dat deze een iets gemeender tintje had dan haar glimlachjes daarvoor. Naar zijn gevoel maakte het de sfeer compleet. Maar dat terzijde had Savador nu met andere gedachten te kampen, gedachten waarin Diva centraal stond. Hoezeer hij het aan de kant wilde zetten; het lukte niet. Waarschijnlijk kwam het door Laiqs aanwezigheid en haar verrassende overeenkomsten met Diva's uiterlijk. Door al zijn overdenkingen liet hij onbewust een langere stilte ontstaan, waarin hij Laiq met onzekerheden liet. Uiteindelijk verbrak hij het ongemakkelijke moment van staren en denken met een hoorbare ademtocht en keek hij Laiq weer aan met de boodschap dat ze vrij was om te vertrekken. Voordat ze zelf enige aanstalten had kunnen maken was hij moeizaam overeind gekomen om zich aan een nette afsluiting van de kennismaking te wijden door Laiq uit te laten. Bij de deur liet hij haar echter nog niet gaan. De vraag was te brandend geweest, had hem al die tijd te erg geteisterd. Het was alleen maar het lot om hem uiteindelijk te stellen, waarbij hij zijn opstandelijke karakter om zoveel details van zichzelf voor nieuwelingen te verzwijgen, zijn schaamte en zijn trots voor even aan de kant schoof. Savador kon de overrompelde uitdrukking in Laiqs paarsachtige ogen zien toen ze naar hem op keek. De frons werd dieper nadat hij zijn vraag had gesteld en even iets dacht te zien van een bekendheid in haar blik. Maar Laiq sloeg haar ogen neer en bracht hem een teleurstellend antwoord voor: 'Lenore? Het spijt me Master. Maar ik heb nog nooit van die naam gehoord.' De uitdrukking die als reactie hierop over zijn bleke gelaat gleed was bijna zielig te noemen. Behalve in zijn blik was de teleurstelling ook in zijn stem te horen, die sterk afgezwakt was van zijn bekende strengheid en hardheid. 'Oh,' kwam het er weemoedig uit, alsof hij verwacht had dat Laiq een goede bekende van Diva zou zijn. 'Uiteraard.. nee, allicht niet. Natuurijk niet. Vergeef me.' Hij stapte met een hangend hoofd opzij. Misschien was het beter geweest als hij die vraag maar gewoon voor zich had gehouden. Maar de de flits van erkenning, die zojuist nog in een fractie van een seconde in Laiqs blik was verschenen, deed een ergerlijk stemmetje in zijn binnenste schreeuwen. Savador hief zijn hoofd weer op om zich met een plots veel gedecideerde blik op Laiq te richten. 'Maar mocht het zo zijn dat je toch de drang voelt om er iets over los te laten; mijn kantoordeur staat open.. en ik zal hier wachten,' sprak hij zacht alsof hij er plotseling geheel van overtuigd was dat Laiq wel iets meer moest weten, maar het wegens persoonlijke omstandigheden mogelijk misschien voor hem achterhield.

Laiq durfde Master Savador niet echt meer aan te kijken. Ze vertrouwde haar eigen ogen niet meer. Het kon niet anders dan dat hij gezien moest hebben dat ze de naam Lenore wel degelijk herkende. Maar ze kon er niks over vertellen. Het zat te diep geworteld en ze wilde het liefst dat het ook niet meer boven kwam drijven al riep Master Savador die herinneringen steeds sterker terug.
Tersluiks keek ze vanonder haar wimpers naar de man op na haar antwoord. Door zijn zielige uiterlijk voelde ze zich nog schuldiger over het feit dat ze iets verzweeg over een onderwerp waar hij dolgraag iets meer over te weten wilde komen. Zelfs zijn stem klonk triest in haar oren. Een wee gevoel borrelde op in Laiqs naam. Iets wat nog het dichtst in de buurt van medelijden kwam. Het liefst wou ze de man van het zware gevoel dat hem nu waarschijnlijk teisterde ontdoen door alles op te biechten. Maar ze had beloofd te zwijgen. Eén woord, en haar ouders zouden haar geheid afmaken.
Ze keek weer naar hem op toen ze zijn stem weer hoorde terwijl hij zich verontschuldigde en met een hangend hoofd opzij stapte. Met langzame passen liep Laiq langs hem tot ze opnieuw werd tegengehouden door zijn stemgeluid. Ze keek eerst over haar schouder voordat ze zich half naar hem omdraaide. Ze bleef hem een tijdje zwijgend aanstaren. Haar licht violette ogen leken zich diep in de zijne te dringen. ‘Dat zal ik doen,’ sprak ze zacht waarmee ze haar leugen verried. Daarna draaide ze zich om en liep met snelle passen weg.

Laiq was nog niet eens de hoek om of ze zette het op een rennen. De hele weg naar de etage van Puffoon gleed ze tot drie keer toe bijna uit. Eenmaal op de etage liep ze in een rechte lijn door naar de slaapkamer voor de meisjes. Ze ging op haar bed zitten en bevrijdde met trillende handen haar donkerbruine lokken uit hun opgestoken status. Ze liet de lange zijdezachte haren over haar schouders en rug naar beneden vallen. Laiq sloot voor een moment haar ogen om ze daarna op haar handen te richten. Die waren bleek. Bleker dan anders. Haar vingers lang, slank en een beetje spits met scherpe nagels. Laiqs hand schoot uit naar haar nachtkastje en griste haar zwarte kanten handschoenen er van af. Daarna liep ze naar de badkamer en deed de deur achter zich op slot. Ze deed de handschoenen snel en ruw aan en liet zich zachtjes tegen de deur van de badkamer naar de grond zakken. Toen ze eenmaal op de grond zat trok ze haar benen op en verstopte haar handen zodat ze zelf naar niet ze hoefde te kijken.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ In zijn eigen poel van treurnis en ongemakkelijkheid had hij zijn aandacht vooral met samengekropen wenkbrauwen op de vloer gericht, en merkte daarbij nauwelijks dat Laiq schijnbaar eventuele blikken van zijn kant ontweek. Ergens kon Savador er met zekerheid over spreken dat dit meisje meer wist over dat punt dan ze liet blijken. Ze had nu waarschijnlijk alleen besloten om het deze keer voor hem achter te houden. Hij wist niet waarom en welk verhaal erachter zat, maar het zij zo. Zijn lichaam was te vermoeid, zijn verstand te uitgeput om het uit Laiq te gaan trekken. Hij had recht om de duidelijkere details erachter te weten; Diva was zijn vrouw en de moeder van zijn kinderen. Maar aan de andere kant wist hij dat het moment ooit wel zou komen dat hij alles tot in de diepste puntjes voorgeschoteld kreeg. Voor of na zijn dood, al zou hij er wat dat laatste betreft niet veel meer aan hebben. Teneergeslagen stapte Savador voor Laiq opzij, vurig hopend opdat hij de ware feiten binnenkort nog te weten mocht komen. In de tussentijd probeerde hij diep in gedachten uit te dokteren wat voor mogelijke banden Laiq met de Lenores zou hebben. Misschien stond er en kleine aanwijzing in haar leerlingendossier, maar eerlijk gezegd betwijfelde hij dat. Met langzame passen liep Laiq hem al voorbij terwijl hij ervoor zorgde dat ze zijn laatste zin nog meekreeg. Kalm, maar ook met lichte ernstigheid in zijn blik, staarde hij terug in de violetkleurige ogen toen ze hem nog over haar schouder aankeek voor ze zich vervolgens helemaal nog even naar hem omdraaide. Een klein moment van stilte maakte zich opnieuw van de situatie meester, en in dat moment bleven ze elkaar enkel zwijgend en met diepe blikken aanstaren. 'Dat zal ik doen,' sprak Laiq uiteindelijk zacht. Een vlaag van vreugde leek even over zijn doffe slangachtige ogen te blikkeren bij dat antwoord, nu in ieder geval wetend dat ze daadwerkelijk meer achterhield dan ze hem had verteld. Blij met de talloze gedachten die in zijn achterhoofd begonnen op te duiken; dat Diva wellicht nog in leven was, en dat ze zich gelukkig voelde. Met of zonder een andere man, maar het maakte hem weinig uit. Zolang ze maar gelukkig was. Ze zou zichzelf toch alleen maar een zwaar gevoel van berouw schenken als ze zich weer bij hem zou vestigen nu hij bijna op het punt stond deze wereld te verlaten. Zij moest leven en gelukkig worden, dan kon hij tenminste met een geruste glimlach sterven. Savadors mondhoeken krulden zich langzaam tot een klein dankbaar glimlachje jegens Laiq om op het moment voor ze wegliep. Een flintertje van dolgelukkigheid was er vaag in te herkennen, als een oude bejaarde man die voor een dag eindelijk een grote wens kon meemaken die hij zijn hele lange leven gekoesterd had. Zonder zijn blik van haar af te wenden keek Savador Laiq in de deuropening na tot ze de gang uit verdwenen was. Daarna draaide hij zich met een licht enthousiasme om naar zijn kantoor om zich weer op de wijnfles op de grond bij zijn bureau te wijden. Dit keer niet uit mistroostigheid, maar uit een steeds groter ontplooiend jolijt.