Het begon met een enkele vlinder. Niet meer dan een, ongeveer zo groot als de nagel van de duim van een volwassene. Hij was bontgekleurd, leek te dansen door de lucht. Haast onmerkbaar volgde een tweede, die iets groter was. Een derde, een atalanta ter grootte van een hand, volgde al snel. Binnen de kortste keren vloog er een enorme zwerm vlinders door het raam van de kamer die het kantoor van de hoofdmeester leek te zijn. Ze streken neer in iets wat leek op een menselijke vorm. Er scheen een klein licht, en algauw liet de eerste vlinder los van iets wat nu een been bleek te zijn. Er liet er ook een los van het gezicht, waaronder een diepgroen oog bleek te zitten. Zodra de vlinders wegfladderden, vergingen ze tot stof. De linkerarm bewoog, leek de vlinders weg te vegen. Eronder kwam een blanke huid tevoorschijn, een korte tuniek met uitlopende mouwen tot op de ellebogen en een simpele broek. Sandalen sierden Lesaiah's voeten, die licht op de vloer stonden. Ze had besloten een bezoekje te brengen aan die 'beruchte' hoofdmeester. Even voorstellen kon nooit kwaad, had ze besloten. Hoewel ze ook had besloten het niet meteen op tafel te gooien, maar zijn reactie af te wachten. Het zou niet bepaald helpen dat ze eruit zag alsof ze een leerlinge had kunnen zijn, maar dat zou het effect alleen maar vergroten. Op die manier zou ze hem precies kunnen inschatten, en hem zelfs op zijn nummer kunnen zetten. Vooral dat laatste sprak haar enorm aan. Ze was en bleef jong, en leek eigenlijk totaal niet op Ferost. Wel in magie, en op een aantal vlakken, maar in dit soort dingen was ze toch echt anders. Ze was dan ook een stuk jonger van geest. Veel wispelturiger, eerder leerling dan leraar. Dat maakte haar plicht een stuk moeilijker te vervullen, maar ze zou haar best doen. Dat had ze moeten beloven, en beloftes brak je niet. Ze klopte het stof van haar kleren, en keek rustig rond. Savador leek er niet te zijn, vast nog interessante dingen aan het regelen. Of leerlingen het leven zuur aan het maken, dat zou ook kunnen. De eerste geruchten over de hoofdmeester hier waren allesbehalve lovend geweest, waardoor ze een bezoekje gepland had. Tussen al haar bezigheden door had ze een beetje tijd kunnen vinden, hoewel het bijna allemaal zaken waren die niet eens nodig waren geweest. Dingen als een boswandeling, of een oefening op de viool. Maar het waren mooi wel haar bezigheden, dus ze vond ze belangrijker dan een ontmoeting met het schoolhoofd. Even schudde ze haar hoofd, daarna liep ze rustig naar de stoel voor het bureau, die duidelijk voor de gasten bedoeld was.

Haar haren dansten niet om haar heen, zoals gewoonlijk, maar zaten opgestoken achterop haar hoofd. Voor deze ontmoeting had ze zich belachelijk uitgesloofd, om maar een goede indruk te maken. Die zou ze sowieso al maken, maar dat gaf haar net een beetje extra. Ze was er bijna zeker van dat het beetje extra nodig was, want geruchten kwamen niet uit de lucht vallen. Haar tuniek, dieprood, was gemaakt van een licht gekreukelde stof die lichtjes om haar heen zwierde, terwijl haar broek donkergroen was. Het leek een beetje op een roos, zoals ze zich gekleed had. Om het effect nog meer te versterken had ze ook een roos in haar haar gedaan. Die was niet alleen voor de sier. Je wist maar nooit of iemand een woede-uitbarsting kon krijgen. Rustig ging ze zitten, wachtend op het geluid van een deur die zich opende.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Met een hoop documenten onder een arm en een grote leren schoudertas om een schouder kostte het Savador net nog een beetje meer moeite om zich soepel en in zijn gewoonlijke benende pas door de gangen voort te bewegen. Onder de oksel van zijn andere arm had hij een kruk vast voor de extra steun en evenwicht. Zich vlot en met zulke stevige passen dat hij haast kwaad leek ruw tussen leerlingen wringen die in het gangpad flink in de weg stonden ging niet meer. En het had wel degelijk enige invloed, want ergens voelde hij zich er zwakker door. Veel dingen gingen niet meer. Door die achterlijke steken in zijn rug en de shockerende uitslag van een doktersonderzoek dat hij nog enkele dagen te leven had. Voor die tijd wilde hij al zijn persoonlijke spullen bij zich hebben, want hij wilde voorkomen dat er na zijn dood in zijn privè-zaken geneusd werd. Zijn collega's en de leerlingen hier zag hij er wel voor aan, dus maatregelen nemen nu het nog kon was niet uit den boze. Geen denken aan dat ze ook maar een glimp mochten opvangen van een document dat aan hem toebehoorde, of hij nu leefde of stierf. Met dezelfde strakke en vastbesloten uitdrukking alsf hij net een grote belangrijke beslissing had gemaakt kwam hij zo fors mogelijk de hoek om gepatrouilleerd, de lange gang in die naar zijn kantoort ging. Zijn handelingen zo stevig en zelfverzekerd mogelijk, maar het was niet moeilijk te zien dat hij bijna bezweek onder de psychische last waar hij afgelopen tijd al wel langer mee te kampen had. Hoe stabiel hij zich ook voor wilde doen, hij accepteerde het gewoon niet dat het einde al voor hem naderde. Vandaag niet en morgen niet. En zeker niet over een paar dagen, wanneer het moment daar was. De dood kon de pot op. Halverwege de gang kwam Savador abrupt tot stilstand, zijn slangachtige ogen daarbij strak gericht op de donkere deur van zijn kantoor die nog enkele meters van hem verwijderd was. Een tijd lang bleef hij zo staan, roerloos en geluidloos. Als een slang die doodstil in het hoge gras lag om te wachten op het juiste moment om zijn prooi te belagen en vervolgens te overmeesteren. Er was daar iets bij die deur.. Nee, beter gezegd; het bevond zich precies in zijn kantoor. Een grote intense krachtbron, eentje die groot en buitengewoon krachtig was. Dat was absoluut geen leerling die zich daarbinnen bevond, nee zeker niet. En ook geen leraar. Hij probeerde de magie van de uitzonderlijke bron van kracht te onderscheiden; woud? Plotseling liet hij de schoudertas met een luide klap van zijn schouder op de grond glijden, samen met de documenten onder zijn arm die hij er achteloos achterna liet vallen. Papieren die uit de mappen van de documenten ontsnapten werden bezaaid over de vloer, maar Savador had er geen oog meer voor toen hij vastberaden zijn kruk met een galmende tik verplaatste en zo snel als zijn weke rug en verzwakte benen aankonden in beweging kwam. De deur kwam dichterbij, en bij iedere stap werd zijn vermoeden groter. Zonder enige aankondiging zwaaide hij met een ruk de deur open en liet zijn blik verwilderd de kamer rondgaan. En wat hij daar zag.. was een meisje. Ze oogde in ieder geval als een jong meisje. Het meisje had een dieprode tuniek aan en een donkere groene broek met sandalen. Haar bruine lokken waren opgestoken en ze had een bloem in haar haar voor de extra versiering. Ze deed hem een beetje denken aan een roos. Savador wist niet wie ze was en wat ze hier deed, maar zijn vermoeden vormde steeds meer zekerheid naarmate hij meer op kleine details stuitte. Die grote magiebron kon toch niet.. jawel. Ja, het was het wel. Zeker weten van wel. Met een kritische blik bekeek hij haar vanuit de deuropening. Hij sloeg in een trage beweging zijn armen over elkaar en liet zich langzaa opzij zakken tot hij nonchalant tegen de deurpost leunde. 'Wel wel,' sprak hij zacht. Zijn slangachtige ogen bekeken haar nog eens goed. 'Dus die achterlijke Ferost heeft maar een klein meisje zijn plek in laten nemen.' Langzaam krulden Savadors mondhoeken om in een klein grijnsje. 'Hoe ironisch. Die schurfthond bewijst nog maar eens hoe onverantwoord hij eigenlijk wel niet was om zich over een belangrijke rang als Legendarische Magician te ontfermen. Maar het is inmiddels al geen feit meer dat Grenanen behalve aan een gebrek aan hersencellen lijden ook triestelijk zwak zijn. Lachwekkend,' voegde Savador er spottend aan toe. Hij was lange periodes samengeweest met Deshas, en hij herkende een magiebron van een Legendarische Magician uit duizenden. Die waren zo uitermate krachtig dat personen die er overgevoelig voor waren er zelfs hoofdpijn van konden krijgen. En deze jonge vrouw kon zeker niet zomaar haar magie op zo'n niveau getraind hebben om het zo krachtig te maken. Dit was een Legendarische Magician, ongetwijfeld.

'Dat zijn er zeven.' zei Lesaiah, haar gezicht onbewogen in een neutrale uitdrukking. 'Zeven beledigingen, en dat was geen goede eerste zet.' Ze stond op, elegant en beheerst. Alsof ze weer terugging naar de tijd dat ze echt geloofde dat ze een rijke erfgename was. Vanbinnen kookte ze echter. Niemand beledigde in een zin én haar leermeester én haar volk. Een van tweeën had al kunnen leiden tot een uiterst pijnlijke gebeurtenis, maar nu lag het even anders. 'Ik kwam slechts melden dat ik inderdaad de opvolgster ben van Ferost. En om even duidelijk te zijn. Ik. Ben. Geen. Klein. Meisje.' Ieder woord sprak ze uit met nadruk, om het goed over te laten komen. 'Om uw aanval terug te kaatsen: Dus de halfdemente Deshas heeft een doodzieke slang als opvolger uitgekozen, die bovendien niet eens weet wie hij exact voor zich heeft, en waarom het een stom idee zou zijn om mij te beledigen. Bovendien zou een beetje respect goed geplaatst zijn. Shadraanse opvoedingen zijn niet meer wat ze ooit waren, vermoed ik.' Ze was op de man toegelopen, bijna tergend langzaam. De roos in haar haar verspreidde een weeïge stank, alsof hij verrotte. Haar ogen waren haast onleesbaar. Er vloog woede door haar ziel, dat was zeker, maar ook een soort van beheersing. Alsof ze hem onderschatte. Naarmate ze dichterbij kwam, begon de verrotting over te slaan op de rest van de kamer. Niet meteen heel groot, maar de weinige papieren die in haar nabijheid lagen begonnen lichtelijk te schimmelen, begonnen zwart te kleuren.

Niets hier werkte echt in haar voordeel, leek het. Eerst het gedoe met Norwood en de opvolging, en nu dit. Waarom kon er niet gewoon een brief met uitleg ergens liggen, waarin ze alle informatie kon vinden. Het was ook wel een beetje vreemd, dat moest ze toegeven. Eerst verdwenen ze, daarna kwamen hun eerdere opvolgers, veel te laat overigens, aanzetten, zonder kennis van andere opvolgers. Dit was raar. Extreem raar. En het meest vreemde was nog wel dat de anderen kennelijk nieuwe opvolgers hadden gekozen. Waren ze hun oude opvolgers dan vergeten? Dat vroeg ze zich al een tijdje af, maar dit was niet het moment. Op dit moment wilde ze dolgraag laten zien wat woudmagie echt betekende, maar dat kon ze niet. Ze was hier op een diplomatiek gebied, dus van vechten zou het niet beter worden. Ze stond stil, vlak voor de man, en boog licht voorover. 'Verwar mij niet met Ferost. Dat zou een vergissing zijn.' fluisterde ze, een licht Greniaans accent haar toon binnensluipend. 'Ik ben Lesaiah Feuilleie Morié de la Fôret, en ik heb meer kennis van woudmagie dan jij je ooit zult kunnen voorstellen. Onderschat me niet. Mijn beslissing om kalm te blijven kan zo omslaan.'

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Met zijn armen kalmpjes over elkaar en nog nonchalant leunend tegen de deurpost bleef Savador het meisje aanstaren, een triomfantelijke grijns sierde daarbij zijn bleke gelaat. Er veel even een korte stilte waarin ze beiden zwegen. 'Dat zijn er zeven,' sprak het meisje uiteindelijk zacht. Langzaam trok hij minachtend één enkele wenkbrauw op. 'Zeven beledigingen, en dat was geen goede eerste zet.' Hij reageerde er niet op, in plaats daarvan bleef hij haar roerloos aanstaren. In die bewegingloze positie volgden zijn slangachtige ogen haar bewegingen toen ze vervolgens van de gastenstoel opstond. Het ging gepaard met een welbekende elegantie en gratie, zoals dat bijna een vaste gewoonte was voor vrouwelijke Legendarische Magicians. Het laaiende vuur van woede binnenin haar was daarom voor Savador niet zichtbaar. 'Ik kwam slechts melden dat ik inderdaad de opvolgster ben van Ferost. En om even duidelijk te zijn. Ik. Ben. Geen. Klein. Meisje,' de nadruk werd op ieder woord gelegd alsof hij het anders niet kon begrijpen. Als onvoldane reactie hierop gleed er even een krapachtig trekje over Savadors gelaat, maar verder bewoog hij geen spier. Ze mocht hem wel duidelijk willen maken dat ze geen klein meisje was ze gedroeg zich er wel naar. Een kind tussen de Legendarische Magicians, dat was iets nieuws. En diep van binnen voelde hij een vlaag van groengele jaloezie opwelmen bij het idee dat dit kindse persoon eerder dan hij de titel als Legendarische Magician bemachtigd had. Hij was er nog niet klaar voor, dat was zo, maar het voelde voor hem gewoon niet juist. Het was ongeveer hetzelfde om als leraar te luisteren en te leren van een leerling voor de klas. Hetzelfde probleem had hij met Neara gehad op het eerste moment dat hij haar had leren kennen. Hij had zich toen sterk afgevraagd waarom een feeks als zij in godsnaam Legendarisch was geworden, want Neara was toen zeker geen katje om zonder handschoenen op te pakken. Wat daarna volgde had Savador niet echt verwacht. 'Om uw aanval terug te kaatsen: Dus de halfdemente Deshas heeft een doodzieke slang als opvolger uitgekozen, die bovendien niet eens weet wie hij exact voor zich heeft, en waarom het een stom idee zou zijn om mij te beledigen. Bovendien zou een beetje respect goed geplaatst zijn. Shadraanse opvoedingen zijn niet meer wat ze ooit waren, vermoed ik,' stootte de jonge vrouw vreesloos terug. Zijn goudkleurige ogen verwijdden zich terwijl zijn starende blik op haar vastgepind bleef, zijn handen om zijn bovenarmen kromden zich krampachtig om. Hij wist niet wat hij hoorde! Diepe woede die zich in het diepste van zijn ziel opborrelde, maar nu hij nog bij helder verstand was was hij wijs genoeg om in te zien dat een heisa veroorzaken geen zin had. Hij was slecht op been, geestelijk en lichamelijk op zijn zwakst. Als de hel direct zou losbreken bij deze eerste ontmoeting betekende dat een vervroegde dood voor hem. Met enige moeite wist hij zichzelf te beheersen en zijn kalme gezicht in plooi te houden. Koeltjes keek hij haar aan. 'Inderdaad,' reageerde hij alleen maar zacht. 'Maar spijtig genoeg toch niet helemaal juist. Deshas was absoluut de slimste niet, maar hij heeft me tot zijn opvolger uitgeroepen voordat ik ernstig ziek werd. Daarbij heb ik je eerder aangeduid als de nieuwe vervanger van Ferost en blijk je dat als een feit te beschouwen, dus weet ik wie ik voor me heb. Ik weet enkel je naam niet.' Hij kneep zijn ogen even halfdicht. 'En ik kan je verzekeren dat ik een jeugd vol harde en strenge Shadraanse disciplines heb gehad.' Savador zweeg. In dezelfde positie waarbij hij zijn armen nog over elkaar heen geslagen had bleef hij het meisje met een hooghartig glimlachje aanstaren. Hij wist dat hij goed was met woorden, dat hij over meer intelligentie beschikte dan Deshas en dat hij dit meisje om zijn vinger kon winden. Zelfverzekerde gedachtes waardoor hij als gevolg vaker dan eens in het duister tastte, hoewel er toch vaak juiste feiten tussen zaten. Maar deze keer zou hij het lot niet laten winnen. Hij liet niet over zich heen lopen, en zeker niet door zo'n jonge tut. Legendarisch of niet. In langzame passen naderde ze steeds dichterbij, maar koppig als hij was dacht hij er nog niet eens over om van zijn plek te wijken voor haar. Naarmate ze steeds dichterbij kwam vulden Savadors neusgaten zich met een onverdragelijke stank. Hij was noodgedwongen om enkele seconden later zijn arm op te heffen en een hand voor zijn mond en neus te slaan. Boven zijn hand priemden zijn vuurschietende ogen woedend in de diep groengele ogen van het gestalte voor hem. Van haar ogen schoot zijn blik nu door de kamer, stuitend op belangrijke papieren die begonnen te schimmelen en langzaam verkleurden. Waar ze het lef vandaan haalde.. Uiteindelijk kwam de jonge vrouw vlak voor hem tot stilstand en kon hij met de hand nog voor zijn mond alleen maar nijdig fronsend op haar neerkijken. 'Verwar mij niet met Ferost. Dat zou een vergissing zijn,' sprak ze hem fluisterend toe. 'Ik ben Lesaiah Feuilleie Morié de la Fôret, en ik heb meer kennis van woudmagie dan jij je ooit zult kunnen voorstellen. Onderschat me niet. Mijn beslissing om kalm te blijven kan zo omslaan.' Langzaam trok de frons tussen zijn wenkbrauwen weg en liet hij de hand voor zijn mond traag zakken. Op zijn lippen stond een fervent grijnsje. 'Savador Jaellvìas Sathandiai,' stelde hij zich op zijn beurt voor. In een plotselinge onvoorspelbare beweging was Savador in beweging gekomen en had hij de rollen omgedraaid. Hij deed haar niet echt iets aan, maar hield Lesaiah in bedwang door haar met zijn onderarm dwars tegen haar keel gedrukt tegen de muur geduwd te houden. 'En wederzijds,' siste hij zacht, bijna fluisterend in haar gezicht. 'Stel je niet te afhankelijk af op je rang. Dat je een trede hoger dan mij bent wil niets zeggen, meisje,' voegde Savador er op een hatelijkere toon aan toe.

De toon in de stem van de man werd steeds hatelijker, maar Lesaiah bleef merkwaardig kalm, ondanks de positie waar ze zich in bevond. Ze kon nog prima ademhalen, en erg hard werd de arm niet op haar keel gedrukt. Het was geen gemakkelijke positie, maar als ze wilde kon ze zo wegkomen. Zelfs als ze haar armen niet vrij had gehad. Ze sloot haar ogen eventjes, overdacht de situatie. Diplomatiek was hij volledig in het honderd gelopen, maar misschien kon ze juist uit die fout een voordeel halen. 'Zo. Dus we doen het op die manier. Niet volgens mijn originele plan, maar goed genoeg.' Haar stem zacht, maar rustiger dan ooit, alsof ze het over de organisatie van een tuinfeestje hadden en niet alles naar wens verliep. Ze zuchtte, voor zover dat echt mogelijk was, en opende haar ogen weer. Ze zochten die van Savador, en keken diep in de slangachtige pupillen. 'Ik zou je willen verzoeken me te laten gaan, hoewel ik het antwoord al kan raden. Toch staat het verzoek nog steeds. Ik wil geen problemen.' Haar stem begon dieper te worden, met een iets duisterder ondertoon. De roos in haar haar leek opnieuw op te bloeien, verspreidde een zoete geur, die de andere, rottende, verdreef. Dit was iets waar ze goed in was. Discussiëren, onderhandelen, desnoods manipuleren, hetgeen waar ze in onderwezen was vanaf het moment dat ze kon lezen. Het was deel van de opvoeding voor jongens geweest, maar die had ze dan ook gekregen. En ze zou hem gebruiken, dat was zeker.

Ze schudde een pluk haar uit haar gezicht, maar met moeite. Haar nek zat nog steeds tegen de muur, en dit was het enige verzet dat ze had getoond. Meer niet. Tegenstribbelen had geen zin als ze dit goed wilde oplossen. En dat wilde ze graag. Problemen had ze al genoeg. Rustig ademde ze, maar oppervlakkig. Eigenlijk was ze volkomen veilig. Er was hier niemand, naast deze man, die haar iets aan kon doen, en als dat wel zo was kon ze hem makkelijk aan. Bovendien leken er een aantal dingen in dit vertrek uit hout gemaakt te zijn. Dat was een goed teken, want dan kon ze gewoon die dingen gebruiken om zich te verdedigen. Als dat nodig mocht blijken, maar daar hoopte ze eigenlijk niet op. Vechten was altijd haar laatste keuze als ze iets van iemand wilde. En op het moment leek het haar ook niet echt verstandig. Als ze informatie wilde, zou het zeker helpen als hij nog bij bewustzijn was.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Allerlei kleine aspecten, van opmeringen tot handelingen, het haalde keer op keer het bloed onder Savadors nagels vandaan. Ook het feit dat die kleine snotmeid wonderbaarlijk kalm bleef onder al zijn reacties. Met zijn onderarm tegen haar keel hield hij haar stevig tegen de muur gedrukt en sprak zijn geuitte haat recht in haar gezicht uit. Lesaiah leek voor een moment haar ogen te sluiten voor ze weer begon te spreken. 'Zo. Dus we doen het op die manier. Niet volgens mijn originele plan, maar goed genoeg.' Minachtend trok Savador een wenkbrauw op en liet zijn blik even over haar gelaat gaan. Ze opende haar ogen weer en staarde diep in zijn slangachtige ogen. 'Ik zou je willen verzoeken me te laten gaan, hoewel ik het antwoord al kan raden. Toch staat het verzoek nog steeds. Ik wil geen problemen,' sprak Lesaiah vervolgens. De rottende stank werd langzaam maar zeker uit de kamer verdreven en trok uiteindelijk weg. Het maakte plaats voor een zoete bloemachtige geur. Savador zweeg en staarde Lesaiah alleen maar aan. Alhoewel, dat leek alleen maar zo. In feite was zijn kritiserende blik fronsend gevestigd op de plotseling weer bloeiende roos tussen haar bruine lokken. Hij hoefde niet lang na te denken om tot de conclusie te komen dat de bloem de geuren moest verspreiden. Zijn mondhoeken krulden langzaam om tot een klein grijnsje toen zijn slangachtige ogen even later weer in de hare keken. 'Waarom heb je me überhaupt opgezocht als je geen problemen wilt?' vroeg hij sceptisch. 'Omdat je te-doen-lijstje volledig afgestreept is en je had besloten om mij maar voor je eigen amusement te komen vervelen?' Hij richtte zich wat op en verstevigde de druk op Lesaiahs keel wat. 'Ik laat je los als jij mij die roos overhandigd,' sprak hij vastbesloten alsof hij een of andere deal wilde maken. 'We willen het beiden vreedzaam houden, nietwaar?' De slinkse grijns op Savadors bleke gelaat verbreedde zich wat terwijl hij dit zei.

Haast grijnzend keek ze Savador aan. ‘Ik denk niet dat jij je in de positie bevindt om de eisen te stellen. Zelfs in deze omstandigheden ben ik degene die de voorwaarden bepaald. Omdat ik in het voordeel ben. Ik wil het inderdaad vredig houden, maar jij laat me het tegenovergestelde vermoeden. Zoals ik al zei, mijn mening kan snel omslaan. Houd daar rekening mee.’ Haar slanke, lange vingers bewogen zich soepel en snel naar boven. Ze had zich tot nu toe stil gehouden, maar als het zo moest, dan moest het zo. Niets gebeurde zonder een bepaalde bedoeling. In elk geval nu niet. Iedere beweging, ieder woord moest zorgvuldig gekozen worden. Haar vingers sloten zich om de nu dieprode roos, en haalden hem voorzichtig uit haar haren. Hierdoor viel de hele knot uit elkaar, waardoor haar haren wild om haar gezicht dansten. Ze spreidde de vingers van haar linkerhand, en toonde hem de roos. ‘Niets bijzonders. Gewoon een roos. Alles wat je ermee zult kunnen doen is hem laten verdorren, of hem als drijfbloem gebruiken. Maar dat type lijk je me niet. Eerder verdorring. Verdorring en verrotting.’ Lesaiah liet het ‘u’ nu achterwege, die beleefdheid vond ze nu niet meer nodig. Ze kreeg hem ook niet terug, dus dan was er geen reden meer voor. De halve grijns veranderde in een beleefde glimlach, terwijl ze met haar vrije rechterhand het haar uit haar ogen streek. ‘Ik kwam niet om de reden die je erg vriendelijk aangaf. Ik kwam om een klein ding recht te zetten. Iets tussen de Heer van het Duister en de Heer van het Woud. Een ruzie, die ik liever niet wil voortzetten.’ Haar vingers sloten zich weer om de bloem, en langzaam verkleurde hij. Van dieprood naar lichtroze, toen naar geel, en toen van wit naar diepzwart. ‘Zie je? Niets bijzonders. De enigen die het als een effectief wapen kunnen gebruiken zijn degenen die de mogelijkheden van iets simpels als een roos kunnen veranderen naar iets met een andere functie. En ik bespeur geen enkel spoortje woudmagie bij je. Slechts duister, en een aangeleerd discipline vuurmagie. Niet bepaald de beste combinatie om bij mij aan te komen.’ Ze sprak op een manier waar de meeste mensen enorm kwaad over zouden worden. Alsof ze niet bij Savador binnen was komen vallen, maar andersom. Alsof hij ineens in háár kamer had gezeten. Hoewel het omgekeerde waar was, zei ze het zo overtuigend dat sommigen haar nog zouden geloven ook. Maar Savador zou dat waarschijnlijk niet. Dat had ze ondertussen wel uitgevogeld. Met een vastberadenheid die de meeste mensen angst aan zou jagen keek ze in zijn gele, slangachtige ogen, wachtend op een antwoord. Haar hand was nog steeds uitgestrekt, maar op zo’n manier dat hij er alleen bij zou kunnen als hij of vooroverboog, en dan zou ze zo weg kunnen glippen, of hij zou haar los moeten laten om de bloem met de arm waarmee hij haar nu vasthad te kunnen pakken.

-stomme internetstoring-

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ 'Ik denk niet dat jij je in de positie bevindt om de eisen te stellen. Zelfs in deze omstandigheden ben ik degene die de voorwaarden bepaald. Omdat ik in het voordeel ben. Ik wil het inderdaad vredig houden, maar jij laat me het tegenovergestelde vermoeden. Zoals ik al zei, mijn mening kan snel omslaan. Houd daar rekening mee,' zei Lesaiah hem met een grijns. Ook Savadors mondhoeken krulden zich langzaam om tot een triomfantelijk grijnsje. 'Insgelijks,' antwoordde hij zacht. Het was ook zo; zijn mening, evenals zijn stemming, kon onvoorspelbaar genoeg opeens een geheel andere wending aannemen. Een wending waar de meeste anderen op voorbereid moesten zijn. Zijn slangachtige ogen volgden Lesaiahs hand toen ze die ophief en de roos uit haar haar haalde. Haar diepbruine lokken vielen in een wild model over haar schouders en omlijsten haar fijne gezicht als een eikenhouten moulure om een portret. 'Niets bijzonders. Gewoon een roos. Alles wat je ermee zult kunnen doen is hem laten verdorren, of hem als drijfbloem gebruiken. Maar dat type lijk je me niet. Eerder verdorring. Verdorring en verrotting.' Een langere tijd bleef Savador naar de roos in haar hand kijken voor zijn blik weer omhoog kroop naar haar ogen. 'Gewoon' een roos. 'Werkelijk,' zei hij op een toon dat hij er nauwelijks iets van geloofde. 'Hoe ironisch. Ik had werkelijk geen idee dat je met 'gewone rozen' de bederving en beschimmeling van belangrijke documenten kon manipuleren.' De spottende ondertoon in zijn stem werd versterkt door het sarcastische tintje in zijn verbreedde grijns. Zijn blik gleed weer terug naar de roos. 'Wees gerust, ik geef je dierbare bloem heus wel terug. Ik kan je helaas alleen niet zeggen of je 'm weer heel in je bezit krijgt,' vervolgde Savador smalend toen Lesaiah kennelijk niet van plan was om hem de roos te overhandgen en hiermee bewees dat ze hem voor geen goud vertrouwde. 'Ik kwam niet om de reden die je erg vriendelijk aangaf. Ik kwam om een klein ding recht te zetten. Iets tussen de Heer van het Duister en de Heer van het Woud. Een ruzie, die ik liever niet wil voortzetten,' sneed Lesaiah even later een wat zakelijker onderwerp aan. 'Ah ja,' zei Savador met een scherts grimasje. 'De eeuwige strijd; erg herkenbaar, uiteraard. En wat denk jij te kunnen doen om dat recht te zetten?' Hij liet met de woorden blijken alsof het leek dat alles wat Lesaiah deed ongetwijfeld toch wel tot een grote faal zou uitlopen. Zijn goudgekleurde ogen richtten zich weer op de roos toen die in Lesaiahs hand van kleur veranderde. Van dieprood naar roze, daarna geel, en tenslotte van wit naar zwart. 'Zie je? Niets bijzonders. De enigen die het als een effectief wapen kunnen gebruiken zijn degenen die de mogelijkheden van iets simpels als een roos kunnen veranderen naar iets met een andere functie. En ik bespeur geen enkel spoortje woudmagie bij je. Slechts duister, en een aangeleerd discipline vuurmagie. Niet bepaald de beste combinatie om bij mij aan te komen.' Savador had weer één van zijn meest valse grijnzen opgezet toen hij Lesaiah daarna weer aankeek. 'Vuur vernietigd, duister verdort. Het laat alles van woud en hout tot as en verrotting vergaan, als de overwinnende elementen die tegenover woudmagie staan. Feitelijk ben ík het dus die in het voordeel staat, exclusief kracht en lichamelijke condities. Spijtig dat je die basis niet tot beschikking in je kennis hebt. Ik neem aan dat je de academie nooit hebt afgemaakt? Ah wacht. Neem niet de moeite om te antwoorden. Ik weet genoeg. Teleurstellend dat ze enkel op kracht kijken wat betreft de generatiecyclus van Legendarische Magicians, nietwaar? Intelligentie is er niets bij tegenwoordig.' Hoofdschuddend alsof hij het over iemand anders had keek hij grijnzend op Lesaiah neer. Langzaam haalde hij zijn arm bij haar keel weg. 'Het spijt me ontzettend, werkelijk. Arme ziel. Als ik had geweten dat je zo onderbegaafd was had ik er rekening mee gehouden om je niet direct met zoveel moeilijke begrippen te overspoelen,' sprak Savador op een quasi-medelijdend toontje terwijl hij met bijna een hand hoofdschuddend voor zijn mond terugliep naar zijn bureau, Lesaiah opzettelijk behandelend alsof ze kierewiet in haar bovenkamer was. Als zij een poging wilde doen om hem te tarren, dan kon hij er ook wat van. Bij zijn bureau draaide hij zich met een sluwe uitdrukking op zijn gelaat naar haar om, een hand de rand van de rugleuning van de stoel omklemmend voor steun. 'Maar laat me je allereerst een tip geven voor je anderhalf uur de tijd moet nemen om mijn eerdere woorden volledig tot je door te laten dringen; zoek een andere opvolger. Norwood is al net zo stom als dat jij hersenloos bent. Hij is onbezonnen, gebrekkig aan verantwoordelijkheid en structuur, heeft geen sprankje moed en kan bovendien zijn eigen vrouw niet eens beschermen. Daarbij wed ik dat er velen staan te popelen om het verhaaltje over je kleine ononthulde geheimpjes te horen als je niet doet wat ik je aanraad. Alles of niets.' Voldaan liet Savador zich half op de rand van zijn bureau zakken en sloeg in een langzame beweging grijnzend zijn armen over elkaar zonder daarbij zijn hooghartige blik van Lesaiah af te scheuren, zo weinig mogelijk de intentie gevend dat hij half blufte.

Lesaiah's groene ogen knepen zich samen tot spleetjes. 'Erg moeilijk is het niet om een groeiproces te ver te laten gaan. Ook zo met schimmels. Die roos heeft er bar weinig mee te maken. Slechts een katalysator. Dat is fout een in je verhaal. Fout twee is het niet alleen beledigen van mijn opvolger en mijn leermeester, maar ook van mij. Die andere twee wilde ik graag even over het hoofd zien, maar nu ben je toch net te ver gegaan.' Ze was doodstil blijven staan op de plaats waar ze tegen de muur was gedrukt, maar kwam nu in beweging. Met haar schouders duwde ze zichzelf van de muur, terwijl ze een stap naar voren zette. 'Ik ben niet dom, onderkruipsel. Noch ben ik ook maar in de minste vorm bang van je. Ja, voor de dingen die je deze school kan aandoen. Maar dat kun je niet lang meer, dus erg veel valt er voor mij niet te vrezen. Voor jou, echter. Het spijt me.' Haar kalme humeur was volledig vernietigd door de neerbuigende woorden van Savador. Wie dacht hij wel niet dat hij was? Een of andere hoge piet? Ziekelijk gewoon, zijn arrogantie. Hij was dan ook ziek. En niet alleen fysiek gezien. Een nare smaak vulde haar mond. Dit waren de beledigingen die haar kleine broertje ook tegen haar geuit had. En als er iets was waar ze kwaad van werd waren het die beledigingen. Ze was dan wel minstens twintig jaar jonger dan deze man, in lichaam dan, maar haar magie overtrof hem meer dan hij zich kon voorstellen. Kwaad keek ze hem aan. Ze strekte simpelweg haar arm uit, of wat haar arm was geweest. Het was nu overgegaan in een mengeling van doorns en takken. Het ding groeide ongeveer vijftig centimeter per seconde, en snelde op Savador af. De doorns begonnen te druipen, een paarsachtig goedje wat niet bepaald fris rook. De groei ging steeds langzamer, maar nog wel gestaag. Langzaam maar zeker wikkelde het ding zich om de stoel waarop Savador's hand lag. Vlak voor zijn hand stopte ze even, alsof ze twijfelde. Daarna verscheen er een licht sadistische grijns op haar gezicht. Haar schouderspieren trokken zich samen, en langzaam verpulverde ze de stoel.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ Het amuseerde hem dat Lesaiah haar ogen tot spleetjes kneep bij het horen van zijn woorden. Smalend bleef Savador haar aanstaren, want voor hem was het het allereerste teken van overwinning. Terecht of onterecht. 'Erg moeilijk is het niet om een groeiproces te ver te laten gaan. Ook zo met schimmels. Die roos heeft er bar weinig mee te maken. Slechts een katalysator. Dat is fout een in je verhaal. Fout twee is het niet alleen beledigen van mijn opvolger en mijn leermeester, maar ook van mij. Die andere twee wilde ik graag even over het hoofd zien, maar nu ben je toch net te ver gegaan,' sprak Lesaiah op haar beurt. Nonchalant spreidde Savador zijn beide armen even, een hooghartig glimlachje sierde daarbij mee op zijn smalle lippen. 'Heb ik ooit beweerd dat het enkel en alleen de roos was die de vernielingen van mijn papieren veroorzaakt? Wat mij betreft gebruik je het als siering voor in je haar, als afleidingsfactor zodat het er wel zo naar uit ziet of als voorwerp om mij te misleiden, maar laat me je duidelijk maken dat ik het bij één enkele aanraking al tot as kan laten vergaan. Al zou het alleen maar zijn om je enkel nog meer dwars te zitten,' reageerde hij al net zo koeltjes als dat hij in Lesaiahs diepgroene ogen blikte. 'En wat betreft onterechte zonde twee - laten we het daarop houden, je ziet het immers totaal verkeerd in als je het als fout bestempeld - ; je hebt het er zelf naar gemaakt vanaf het moment dat je hier een voet over de drempel hebt gezet. Ongetwijfeld voor je eigen amusement, maar daar trap ik niet in.' Hij wierp niet zijn volle gewicht naar voren toen Lesaiah zich uit de greep waarbij ze tegen de muur gedrukt stond loswrikte. In plaats daarvan liet hij haar gang gaan. 'Ik ben niet dom, onderkruipsel. Noch ben ik ook maar in de minste vorm bang van je. Ja, voor de dingen die je deze school kan aandoen. Maar dat kun je niet lang meer, dus erg veel valt er voor mij niet te vrezen. Voor jou, echter. Het spijt me,' kennelijk begon Lesaiah haar beheersing te verliezen, precies zoals hij gepland en verwacht had. Savadors mondhoeken krulden om tot een onhartelijke grijns nu hij zich bij zijn bureau bevond. 'Ik zal sterven met een glimlach, opdat ik de nieuwe Vrouw van het Woud nog even té gemakkelijk in een bar slecht daglicht heb kunnen plaatsen voordat ik mijn laatste adem uitblaas,' beet hij breed grijnzend terug. Lesaiahs woede was nu ook op haar gezicht te zien, iets wat hem alleen nog maar meer zinde. Een teken dat hij erin slaagde om haar uit haar hoge en zinnelijke positie te halen. Hij keek triomfantelijk, bijna onschuldig terug toen ze hem kwaad aanstaarde. De grote grijns op zijn bleke gelaat verslapte even toen zijn mondhoeken wat omlaag zakten bij het zien wat er komen ging. Zijn slangachtige ogen hadden zich strak op Lesaiahs arm gevestigd. Althans, op de plaas waar ooit een arm had gezeten. Het was nu eerder een vergroeiing van in elkaar verstrengelde takken en doorns, waarvan een stinkende paarsachtige subtantie druipten en zijn neusgaten vulden met een sterke hoofdpijnbezorgende lucht. Walgelijke woudmagie. Het oogde walgelijk, het rook walgelijk. Het was gewoon walgelijk. De doorntakken schoten als een speer op hem af, zagen hem schijnbaar als doel om succesvol te treffen. Met zijn onderarm beschermend tegen zijn neus gedrukt leken zijn ogen zich wat te verwijdden bij het inzien van de snelheid. Savador kon niets anders doen dan enkel roerloos toekijken, wachtend op wat er komen ging. Zijn hoofd schoot opzij naar de stoel achter zijn bureau toen de takken en de doorns zich daar om het meubilair heenwikkelden als tientallen bruine slangen. Zittend op de rand van zijn bureau was hij buiten bereik van de ongetwijfeld giftige doorns, tenzij ze van de stoel ook overgingen op het bureau. Toch trok hij gauw zijn hand terug voor alle veiligheid toen de takken vlak onder de rand van de stoel in een onbewegelijke staat bleven. Voor even, want daarna knepen de doorntakken zich om de stoel fijn als wurgende cobra's en verpulverden het met de groteske kracht van woudmagie. In plaats van zijn woede de overhand te laten nemen lachte Savador. Hij slaakte een lach uit het diepste van zijn keel, die samensmolt met het geluid van krakend en brekend materiaal van de stoel die langzaam naast hem vernield werd. 'Agressie tonen is een teken van zwakheid. Een teken dat je er niet in slaagt om je emoties onder controle te houden,' lachte Savador onder het verwoestende kabaal Lesaiah toe. 'Zeg niet dat ik niet heb gezegd dat ik het niet vredig wilde houden. Jij bent degene die als eerste in de aanval ging, en daarmee heb je zo goed als bewezen dat je behalve gebrekkig bent aan hersencellen ook een gebrek aan zelfbeheersing en de wil voor juiste beslisslingen hebt. Ferost moest vast stomdronken zijn geweest toen hij jou als Takkewijf van de Rimboe aanwees!' Nog steeds luid lachend wees Savador met een priemende vinger op Lesaiah alsof hij haar als en vernedering voor de hele wered wilde verklaren terwijl de tranen zowat over zijn wangen stroomden van de lol. Hij leek bijna gek te zijn geworden. Nog nooit had iemand hem met zulke stomheid zo in zijn nopjes laten voelen.

Een vlaag van kalmte overspoelde Lesaiah. Op de een of andere manier lukte het haar om de doorns terug te trekken van de stoel, terwijl ze alle beledigingen negeerde. 'Het is dat ik je nodig heb. En dat ik nogal wisselvallig kan zijn. En vooral dat ik totaal geen zin heb om je op te ruimen.' Een klein, smalend lachje lag op haar gezicht. 'Laten we dit maar afschuiven op een misverstand, huh? Of ben je nog niet klaar met beledigen?' Haar humeur veranderde net zo snel als het leven zelf. Even beet ze op de binnenkant van haar wang. Beginnende schizofrenie? Bijna bezorgd dacht ze terug aan de broer van haar vader, die om de zoveel tijd van gezellige man naar sadistische brombeer sprong. Het was gewoon angstaanjagend. En dan te bedenken dat ook Tyrel er last van had gekregen. Dat het dus in de familie zat. En dat zij er ook last van zou kunnen krijgen. Maar ze was al zo wisselvallig. 'Ik voel me wel verplicht om je te melden dat ik niet het Takkenwijf van de Rimboe ben. Ik ben een ander persoon dan Ferost. Het lijkt alsof niemand het kan accepteren. Is het dan echt zo moeilijk om te beseffen dat ik Ferost niet ben? Wie weet kwam ik wel gewoon informeren naar je gezondheid, misschien had ik een idee kunnen krijgen van wat er mis was, en had ik er misschien wat aan kunnen doen. Maar nee, meneer denkt meteen aan het offensief. Ik had niets anders verwacht van de opvolger van de heer van het duister, maar toch.' Haar kalme kant was totaal anders dan de pesterige of de woedende Lesaiah. Het was alsof ze een totaal ander persoon was. Alsof ze een klein kind vertelde dat de wereld niet plat maar rond was. En dan te bedenken dat ze net gehapt had als een klein kind. De eeuwige leeftijd twintig was ook niet altijd fijn. Haar glimlach werd nu echt, alsof ze iets vreselijk grappig vond. 'Lachen is goed voor je gezondheid, maar is dit niet ietwat teveel?'

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ HHet moment van agressie leek aan Lesaiah langzaam maar zeker voorbij te gaan. Savador veegde juist met een duim het vocht uit zijn ogen dat er tijdens het lachen uit zijn traanbuizen ontsnapt was en luisterde intussen naar Lesaiahs woorden: 'Het is dat ik je nodig heb. En dat ik nogal wisselvallig kan zijn. En vooral dat ik totaal geen zin heb om je op te ruimen.' Hij grinnikte nog zacht na en nam ze niet echt serieus. Maar zelfs in die staat van najoligheid kon hij de conclusie uithalen dat Lesaiah de kalmte weer volledig toeliet. Alsof er nooit iets was gebeurd wikkelde ze de takken en doornen van de verpulverde stoel los en liet ze krimpen. 'Laten we dit maar afschuiven op een misverstand, huh? Of ben je nog niet klaar met beledigen?' Glunderend keek Savador haar aan. 'Kun je mijn argumenten niet aan en houd je jezelf een kalm vals maskertje voor om mij het idee te geven dat het je niets doet? Teleurstellend, vooral voor jezelf. Je vergt je er de moeite voor en ik kan mijn plezier er nog altijd uithalen,' sprak hij met een glad grijnsje. 'Ik voel me wel verplicht om je te melden dat ik niet het Takkenwijf van de Rimboe ben. Ik ben een ander persoon dan Ferost. Het lijkt alsof niemand het kan accepteren. Is het dan echt zo moeilijk om te beseffen dat ik Ferost niet ben? Wie weet kwam ik wel gewoon informeren naar je gezondheid, misschien had ik een idee kunnen krijgen van wat er mis was, en had ik er misschien wat aan kunnen doen. Maar nee, meneer denkt meteen aan het offensief. Ik had niets anders verwacht van de opvolger van de heer van het duister, maar toch.' Savador had zijn ogen nonchalant glimlachend gesloten en zijn armen voor zijn borst over elkaar heen geslagen. Hij opende zijn ogen weer om Lesaiah een triomfantelijke blik toe te werpen, nog altijd glimlachend. 'Wie zegt dat ik niet inzie dat je die mislukkeling niet bent? Ferost was al een grap, maar jij bent echt een lachertje. Daarbij hoef je jezelf niet nog meer energie op te geven door mij de intentie te geven alsof je totaal onschuldig en alles behalve kwaadwillig bent. Je bent hier enkel gekomen om 'het schoolmeestertje uit te testen', omdat hij toevallig lang geleden is benoemd tot opvolger van de Heer van het Duister. Als het echt zo was geweest dat je naar mijn gezondheid kwam informeren om me er onmogelijk mee te helpen, dan was je al veel eerder langs geweest. Mij hou je niet voor de gek!' Hij was niet stomzinnig, dacht ze hem echt zo gemakkelijk in te kunnen palmen? Nu was het de beurt aan Savador om de grijns op zijn gelaat wat te laten verslappen. Er verscheen zelfs een lichte frons tussen zijn wenkbrauwen. 'Lachen is goed voor je gezondheid, maar is dit niet ietwat teveel?' Zijn slangachtige ogen staarden Lesaia kritisch aan. 'Mijn aandoening is ongeneesbaar. Zoals je waarschijnlijk al wel weet heb ik niet lang meer. Ik moet lachen nu ik nog kan,' reageerde hij wat bars. 'Maak je aanstalten voor je vertrek. Ik heb nooit gevraagd om je te willen zien voor mijn einde nadert.' Zonder Lesaiah nog een blik waardig te schenken stond Savador van de rand van zijn bureau op en draaide zich om om haar zijn rug toe te draaien en met een nors gezicht richting het raam te strompelen.

'Ik weet het. Ik weet het nu.' Haar stem was bijna medelijdend. 'En hoe erg je je ook verzet, ik heb zojuist de waarheid verteld. Misschien versla je me nu in deze discussie, het lijkt me niet slim om er nog een aan te gaan. Gewoon, omdat iedereen die dat wel deed verdwenen is. Mijn geduld is niet eeuwig. En dat zou juist jij moeten weten. Die roos was helaas een van degenen die mij irriteerden. Gefeliciteerd, je hebt zojuist een edelman uit Gren in je vuile vingers gehad.' In een rustige pas liep ze naar het raam, en keek nog een keer om. 'Savador. Het ligt in je aard om te overleven. Dat weet je zelf ook. En hoe je het ook wendt of keert, ieder mens is slaaf van zijn of haar aard. Je zoekt verder maar uit wat dat betekend, maar ik geloof niet dat dit ons laatste treffen is.' Lichtjes sprong ze in het raamkozijn. 'En vergeet niet dat je nog steeds onder mij staat. Een verkeerd woord, en ik zend je naar plaatsen waar zelfs jouw duisternis lijkt op het licht van de zon. Geloof me. Dit is pas een begin.' Er was geen dreiging in haar stem. Het was slechts een mededeling, alsof ze hem uitlegde wat er zou gebeuren als het plafond zou instortte. Daarna keerde ze zich naar de lucht, en schatte in wat de afstand ongeveer zou zijn. Niet meer dan een meter of vijftig. Voor de normale mens onmogelijk, maar Lesaiah liep gewoon van het kozijn af. Haar voeten vielen in het niets, en haar tuniek waaide op. Al snel ging ze op in rozenblaadjes, die langzaam naar beneden dwarrelden. Daar aangekomen wierp ze nog een blik op het raam, en liep weg.

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:. ~ Ave diabolus ~ ____________________________________ 'Ik weet het. Ik weet het nu,' sprak Lesaiah haast medelijdend. Savador had nog altijd zijn rug naar haar omgekeerd en was ook niet meer van plan zijn kostbare tijd te verdoen door haar enige aandacht te schenken in de vorm van een blik. 'En hoe erg je je ook verzet, ik heb zojuist de waarheid verteld. Misschien versla je me nu in deze discussie, het lijkt me niet slim om er nog een aan te gaan. Gewoon, omdat iedereen die dat wel deed verdwenen is. Mijn geduld is niet eeuwig. En dat zou juist jij moeten weten. Die roos was helaas een van degenen die mij irriteerden. Gefeliciteerd, je hebt zojuist een edelman uit Gren in je vuile vingers gehad.' Bij die woorden zweeg Savador en staarde hij roerloos neer op zijn geopende bleke hand. Toen sloot hij die en richtte zijn hoofd iets draaiend op om Lesaiah een geërgerde blik over zijn schouder te werpen. 'Zover ik me kan herinneren heb ik die roos nooit in mijn handen gehad,' reageerde hij nors. Meer zei hij niet. In plaats daarvan draaide hij zijn hoofd terug en zweeg. Niet omdat hij bang was voor de gevolgen als hij deze discussie voortzette, absoluut niet. Het was voornamelijk doordat Lesaiah hem meer dan wie dan ook de strot uitkwam. Hij bleef stokstijf staan toen hij haar voetstappen hoorde naderen, nog altijd te diep verstrengeld met zijn eindeloze koppigheid om zijn eigen trots in stand te houden. Dat ging een persoon als Lesaiah niet verpesten. 'Savador. Het ligt in je aard om te overleven. Dat weet je zelf ook. En hoe je het ook wendt of keert, ieder mens is slaaf van zijn of haar aard. Je zoekt verder maar uit wat dat betekend, maar ik geloof niet dat dit ons laatste treffen is,' ging Lesaiah verder. 'Ik weet heel goed wat dat betekent. Het is precies de reden waarom je mij wanneer het jou maar beviel of zinde bent komen opzoeken. Omdat het in je stoffige verzwakte aard ligt. Houd jezelf geen leugentjes voor, Lesaiah, dat heeft toch geen zin?' sprak hij zonder op of om te kijken. Hij hoorde hoe ze in het raamkozijn sprong. 'En vergeet niet dat je nog steeds onder mij staat. Een verkeerd woord, en ik zend je naar plaatsen waar zelfs jouw duisternis lijkt op het licht van de zon. Geloof me. Dit is pas een begin.' Er vormde zich een frons tussen zijn dunne donkere wenkbrauwen, maar Savador gaf zichzelf er niet aan toe. 'Vergeef me als ik zeg dat ik spijtig genoeg niet geloof in leugens verpakt als bluffende woorden,' weerklonk Savadors barre stem nog voor Lesaiahs definitieve vertrek. Stijf en onbeweeglijk als een standbeeld bleef hij in het midden van zijn kantoor staan, zelfs toen ze al een aantal seconden uit de kamer was. Hij kon zweren dat één rozenblaadje het raam van zijn kantoor nog bereikte en een kleine zwierige wenteling op de luchtstromen door de kamer maakte voor het weer in het niets verdween en weer een deel van Lesaiahs gestalte werd.