Dubble visiting

Mizore liep met een stevige pas door de gangen van SSA heen. Zexion liep achter haar aan. Ze wist niet hoe ver hij achter haar aan liep. Hij moest zijn snelheid maar aan die van haar aanpassen. Hij was nou niet echt bepaald spraakzaam maar daar had ze totaal geen moeite mee. Mensen die de hele dag door praten kreeg ze toch alleen maar hoofdpijn van en aangezien ze die nog had zou dat alleen maar erger worden. Hoe dichter ze bij het kantoor van Savador kwamen hoe meer ze zenuwachtig werd. Ze wist niet goed hoe Savador zou gaan reageren als ze haar weer zag. De laatste keer dat ze elkaar zagen was toen de ziekte net was begonnen en dat hij haar naar de ziekenzaal had gedragen in zijn pyjama. Ze dacht even terug aan het moment en kreeg weer een naar gevoel in haar lichaam bij het terug denken aan die ziekte. Soms als ze er aan terug denkt kan ze het nog steeds niet geloven dat er zo'n ziekte bestaat. Terug komend uit haar gedachte zag ze de deur al in de muur zitten. Ze verlangzaamde haar pas zodat als Zexion achter liep hij nu weer samen met haar kon lopen. Ze keek even achterom om zeker er van te zijn dat hij flak bij haar was en klopte 3x stevig op de deur. Zonder op antwoord te wachten duwde ze de klink naar beneden en stapte ze de kamer binnen. De kamer was donker zoals gewoonlijk, dus haar ogen moesten wennen. 'Savador, bent u hier?'

These || T E A R S || I cry ;;
For all sad words of tongue and pen, the saddest are those "that might have been."
And even though the moment just passed me by, I still can't turn away
„What's still worth the try?"
~

- Ik weet niet of het de bedoeling is dat ik voor Zexion reageer?

In zijn rolstoel zittend voor het raam in zijn kantoor, het ding voor alle veiligheid op de rem gezet, keek Savador afwezig starend uit over het schoolterrein. Het schoolterrein dat binnenkort waarschijnlijk niet meer van hem zou zijn; hij had er immers niets aan als hij er niet meer was. Iedere dag leken zijn gewrichten meer pijn te doen en leek zelfs maar een vinger bewegen een steeds moeilijkere opgave. En het zou ongetwijfeld niet lang meer duren tot het einde voor hem naderde. Een deprimerende gedachte. Met die feiten die nonstop door zijn hoofd spookten stonden zijn eens zo harde en strenge slangachtige ogen nu somber en dof. Op het vensterbank van het raam, naast zijn hand die hij er te rusten had gelegd, stond een fotolijstje met een foto van Diva erin. Hij wist niet waar ze was, of ze nog leefde, maar hij was van één ding zeker en dat was dat hij ondanks alles nog steeds van haar hield. Triester zoals zijn uitdrukking werd zodra zijn blik er op viel. Savador schrok uit zijn diepe gedachten op toen er driemaal stevig op de deur geklopt werd, waarna de deur zelf zonder enige aankondiging of toestemming van zijn kant even later openzwaaide. De kamer zelf donker, het enige licht kwam van buiten en het openstaande raam dat omlijst werd door de zacht wapperende gordijnen. 'Savador, bent u hier?' de stem van Mizore, en voor even voelde hij een vlaag van blijheid door zich heengaan. Toch stond zijn gezicht nog diep ongelukkig en zorgelijk. Hij zag er ook alles behalve goed uit met de diepe wallen onder zijn ogen, zijn warrige haar, zijn nog meer lijkende ingevallen wangen en zijn ongezonde uitstraling. 'Mizore?' vroeg hij hees door de duisternis.

S E R P E N T;;

Met zijn boek in zijn rugzak, die alles bij hield wat hij leerde, wat er voor informatie in de omgeving vrij kwam en die hij kon gebruiken om zijn aanvallen uit te voeren, strompelde hij achter Mizore aan. Zijn hand hield een band vast. Hij had zwijgzaam achter haar aan gelopen. Niet wetend wat te zeggen. Iedere keer dat hij iets probeerde om ook maar contact met haar te leggen opende hij zijn mond, om daarna tot de conclusie te komen dat deze geluidloos bleef en hem daarna weer te sluiten. Zexion keek op toen Mizore ineens stopte waardoor hij bijna tegen haar op liep. Hij keek naar de houten deur voor zijn neus. Was dit het kantoor. Het leek verder weg dan het werkelijk was. Misschien kwam dat odor zijn wat luie aard. Zexion zijn ogen keken daarna richting Mizore die drie keer stevig klopte en de deur open deed. De deur ging open, en onthulde een gering stuk van de kamer. Een kamer die duister was op een raam na. Er zat iemand voor het raam. Duistere magie, vast en zeker. Zexion liet Mizore voor gaan en bleef zelf voor de deur wachten tot hij toestemming kreeg om naar binnen te komen. Zexion zijn ogen gleden twijfelend naar Mizore, zou hij wel naar binnen gaan. Als de man norsig was kon iedere foute woord hem al kwaad maken. Al was het wel een man die goed gedeprimeerd er uit zag en alles behalve een nukkige vent. Hij kreeg lichte vorm van medelijden. Zexion keek naar Savador en daarna naar Mizore en wachtte gespannen af..

Sorry voor de late reactie.

Mizore's lichtblauwe ogen keken de donkere kamer in en zag een rolstoel met iemdan er in voor het raam staan. Ze hoorde dat Savador haar naam zei, maar tot haar verassing kwam het geluid van de persoon in de rolstoel. Haar ogen werden groot en vergat dat Zexion nog bij de deur stond. Met een paar snelle passen liep ze naar de rolstoel toe en bukte wat zodat ze goed in Savador's doffe, vermoeide ogen kon kijken. Hij zag er erg slecht uit. Zijn gezicht was meer ingevallen en had grote wallen onder zijn ogen. Zijn haar zat freselijk. Normaal hield hij die altijd zo goed bij. Dat het mooi stijl lang zijn gezicht viel. Een hol gevoel kwam in haar op en lichterlijke tranen kwamen omhoog. 'Wat is er gebeurt?' Vroeg ze met een lichterlijke trillerige stem terwijl ze voorzichtig met haar hand door zijn warrige haar streek om het nog een beetje in zijn oude staat terug te krijgen. Haar ogen gleden over zijn gehele lichaam en eindigde weer in zijn ogen. Bij het kijken in zijn ogen zag ze Zexion in de deur opening staan. Ze raapte zichzelf weer bij elkaar en ging recht op staan en legde voorzichtig haar hand op de hand van Savador. 'Savador, Er is een nieuwe leerling hier. Mag hij binnen komen?' Ze keek schuin vanuit haar ooghoeken naar Savador wachtend op zijn antwoord. Het was freselijk om hem daar zo in die staat te moeten zien zitten.

[[ Sorry voor de super late reactie.... heb het nog al druk gehad en stress en geen inspi maar daar wil ik weer verandering in maken... dus ik zal nu sneller en meer reageren =3 ]]

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:.
~ Ave diabolus ~
____________________________________

Met lichte vreugde in zijn binnenste had Savador zijn hoofd half gedraaid om een blik over zijn schouder te kunnen werpen, starend naar het gestalte in de deuropening. Hij voelde op hetzelfde moment ook een andere presentie in de vorm van een tweede gestalte bij de deur, maar hij lette er niet echt op. Daarvoor was hij te geïntrigeerd door Mizore's lang gemiste afwezigheid. En het was ook lang geleden; té lang geleden naar zijn gevoel. Hij had haar gemist. Met snelle passen begaf Mizore zich naar zijn rolstoel, en zodra ze in het binnengeworpen licht kwam van het raam kon hij eindelijk weer haar gehele gestalte bekeken, inclusief al haar kleine aspecten en details. Er stond een geschrokken, bezorgde uitdrukking op haar gelaat, maar Savador kon alleen maar naar haar opkijken en haar een zwakke glimlach toeschenken. Te vermoeid om met haar schrik mee te gaan, het was immers al oud nieuws voor hem dat het niet goed met zijn gezondheid ging. Helemaal niet goed zelfs. Zijn doffe slangachtige ogen straalden een lichte vriendelijkheid uit tussen zijn zichtbare vermoeidheid toen hij in de ijzigblauwe poelen van Mizore keek, maar alsnog ging zijn blik niet volledig met de glimlach op zijn gelaat mee. Hij zag de tranen zich op haar onderste oogleden ophopen in de stilte die heerste. Zwijgend wendde hij zijn blik van haar af en vestigde die weer door het raam naar buiten. Hij wist dat het hard moest aankomen voor haar als hij het vertelde, maar hij kon het ook moeilijk verzwijgen. Ze had er recht op om het te weten, vooral als zijn nicht zijnde. 'Wat is er gebeurd?' hoorde hij Mizore op een zachte trillerige wijze vragen. Haar hand streek zacht de zwarte sluike lokken uit zijn gezicht en Savador sloeg zijn blik weifelend neer. 'Dat.. vertel ik je nog wel. Privé,' besloot hij zacht. Zijn slangachtige ogen gleden naar de armeuning van de rolstoel waar zijn onderarm op lag. Mizore's hand rustte geruststellend op de zijne. Het gaf hem een warm, voldaan gevoel van binnen. Er waren er niet bijzonder veel geweest die hem - zelfs met dit verschrikkelijke nieuws - steunden.
'Savador, er is een nieuwe leerling hier. Mag hij binnen komen?' Afwezig leek Savador even voor zich uit te staren voor Mizore's worden helemaal tot hem waren doorgedrongen. Zonder zijn blik op Mizore te vestigen richtte hij zich wat in zijn rolstoel op terwijl hij zwijgend naar buiten bleef staren. 'Uiteraard,' gaf hij na een kleine stilte uiteindelijk zijn toestemming voor de leerling die Mizore had meegenomen.

PROFILE MAGICIAN

» Visiting
» Visiting yet again..[Xavier]

Dubble visiting

Dubble visiting

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen