Ja, dus, ehm... Ik kwam, ehm... Vraag me niet zulke moeilijke dingen, verdorie!

Tell me,

Isn’t life like a dream?
Where you wake up and see;
That what you thought was real,
Is just one big fairytale..

Trillend als een espenblad. Dat was de uitdrukking. Trillend als een espenblad liep Chimaere de gang door, op weg naar de executie. Ok, dat was overdreven. Maar toch. Haar lange, groene haar danste zenuwachtig om haar heen, terwijl ze haar pony wegstopte met een clipje. Zag ze er toch nog een beetje toonbaar uit. Ze streek even over het bruine rokje, trok haar witte shirt recht. Het jasje wat ze eroverheen droeg was nieuw, net als een groot deel van haar kleding. Dat school zoveel van je kon vragen, zeg. Ze was hier pas een dag, en nu al wist ze hoe vreselijk bang ze voor Master Savador moest zijn. Zou zijn. Als ze niet zo ongelooflijk optimistisch had opgemerkt: 'Zo erg kan het toch niet zijn?' tijdens het avondeten, twee weken geleden, dan zat ze nu nog gewoon op Gren. Oh nee, Puffoon. Oneven week. Dan was ze bij haar moeder. Het leek pas gisteren, dat ze, voor het eerst sinds drie jaar, met haar vader én haar moeder aan tafel had gezeten, om een 'belangrijk onderwerp' te bespreken. Haar kleine broertjes hadden in de deuropening gestaan, luisterend, hun monden wijd opengesperd. Chimaere kreeg, voor het eerst in haar leven, een preek. Dat ze nu echt naar school moest, en niet zo moest focussen op sport. Ze was een slim, artistiek meisje, kreeg ze te horen, en daar moest ze wat mee gaan doen. Fijn, dacht Chimaere, maar kon dat niet gewoon op Puffoon, of op Gren? Waarom moest ze dan meteen op kostschool? Dat was toch niet nodig? Toch? Haar ouders waren het niet met haar eens, dus ze had zich erbij neergelegd. Dag vriendinnen, dag broertjes, dag broer, dag schoonzus, dag klein neefje van drie. Dat afscheid was het pijnlijkst geweest. Haar broer en zijn vrouw hadden een heel jong zoontje, en zij was zijn vaste oppas geweest. Dat dat nu niet meer kon, deed haar wel meer pijn dan dat ze haar ouders een tijdje niet zag. Ze zag ze zo vaak niet. Haar moeder een drukke advocate, haar vader een zakenman. Ze mocht dan wel het lievelingetje geweest zijn, zelfs Chimaere zag haar ouders niet vaak. En dat ze gescheiden waren, bemoeilijkte de zaak aanzienlijk. Ze zuchtte, en liep weer verder. Het hielp niet echt dat haar knieën knikten van de angst, maar ze verbeet het en liep stug door. Hoe eerder ze dit achter de rug had, hoe eerder ze het terrein kon gaan verkennen.

Met vijf minuten, die eindeloos leken te duren in de nooit veranderende gang, kwam ze bij een grote, hoge deur. Dit leek haar het kantoor van de hoofdmeester, maar zelfs als dat zo was, was het een massieve, enorme deur. Een statige deur, waarachter je van alles kon verwachten. Magische wonderen, een martelkamer, een gevangenis, de toren van een opgesloten prinses, een oud vrouwtje met een spinnewiel. Chimaere's fantasie sloeg weer op hol, toen ze zich realiseerde dat ze hier niet voor niets stond. Als ze op die deur zou kloppen, wie zou er dan naar buiten komen? Een lange, korte, dikke, dunne, gemene, of juist vriendelijke man? Dat laatste leek haar bijna niet mogelijk, gezien de geruchten die ze had gehoord. Even haalde ze diep adem, daarna klopte ze resoluut op de deur. Drie keer, daarna was het voorbij. Zo, dat had ze ook weer gehad.

Chimaere Coneia

Ja, dus, ehm... Ik kwam, ehm... Vraag me niet zulke moeilijke dingen, verdorie! 33oicqr

These || T E A R S || I cry ;;
For all sad words of tongue and pen, the saddest are those "that might have been."
And even though the moment just passed me by, I still can't turn away
„What's still worth the try?"
~

Hij had er even niet meer bij stilgestaan dat er nog een hoop dingen afgehandeld moesten worden voor zijn dood. Te druk bezig met zijn eigen mentale voorbereidingen en de allerlaatste activiteiten die hij nog wilde doen. Alleen of met zijn kinderen. Dat laatste was meer het geval. Vandaag had Savador echter een rustdag. Want ook al had hij niet lang meer en moest hij de dagen opvullen met leuke herinneringen; het ging soms gewoon even niet meer. Door teveel pijn of oververmoeidheid. Eigenlijk behoorde hij nu daarom ook om die reden de rolstoel te gebruiken, maar koppig als hij was waren er tussen zijn normaal zo benende stappen een doffe tik te horen - afkomstig van de kruk onder zijn arm. Er waren momenten waarop hij het niet meer trok en hij het ding gewoon inschoof om een stukje zelf proberen te lopen. Dat ging meestal gepaard met nog meer pijn en moeite en ontzettend veel misstappen waardoor hij bijna zijn evenwicht verloor, want daarbij had hij enkel de muren als ondersteuning. Maar hij was een man, hij was niet zwak, en hij zou het ook niet accepteren. Zo ook nu had Savador de kruk ingeschoven en probeerde zich in een zo stabiel mogelijke pas een terugweg naar zijn kantoor te banen. Hij had zojuist brieven op de post gedaan die naar zijn verzekeringsmaatschappij moesten. Ook een hoop zakelijke brieven wat betreft zijn uitvaart en nalatingsschap. Per postraaf zoals hij dat persoonlijk deed. Hij moest even uitrusten bij de muur voor hij de hoek omging van de gang naar zijn kantoor. Halverwege de lange brede hal stond er een gestalte voor de deur an zijn kantoor. Naarmate hij vrijwel geluidloos dicterbij kwam zag hij dat het een meisje was, met lange opvallende groene lokken. Ze klopte net driemaal op de deur op het moment dat hij naderde. Een bleke hand plaatste zich plotseling vlak naast het hoofd van het meisje op de deurpost. In de wat voorovergebogen positie waarin Savador achter het meisje tot stilstand was gekomen om de helse pijn in zijn rug te onderdrukken was hij misschien iets te dichtbij gaan staan. 'Ja?' vroeg hij kil, geen sprankje hartelijkheid in zijn stem te herkennen.

S E R P E N T;;

Tell me,

Isn’t life like a dream?
Where you wake up and see;
That what you thought was real,
Is just one big fairytale..

Een bleke, bijna witte hand plaatste zich vlak naast haar hoofd, en een onvriendelijke stem vroeg: 'Ja?' Chimaere keek op, recht in het gezicht van de man. Oh god, wat had ze gedaan. Ze had misschien maar even moeten wachten. Zij en haar vreselijke ongeduld ook. Chimaere stond stokstijf, alsof ze zojuist versteend was op haar plaats. De hoofdmeester was allesbehalve gezond, dat was overduidelijk. 'Eh, ehm, ik moest, ehm.. Ze zeiden dat ik hiernaartoe moest komen voor mijn rooster, meneer.' stamelde ze een beetje onthutst, haar handen in elkaar geknepen. Alsof het zou helpen. Misschien had ze beter moeten luisteren naar de waarschuwingen, en een beter moment moeten uitzoeken. Iets minder, nou ja, ongemakkelijks. Hij leek nogal druk, hoewel hij dat niet eens zou moeten kunnen. Hij leek druk, vermoeid en doodziek. Dat laatste overheerste de twee anderen. Ergens voelde Chimaere medelijden, maar dat was totaal niet belangrijk. Haar hele lichaam scheen 'gevaar' te schreeuwen, maar ze kon zich voor geen millimeter bewegen. Haar ademhaling ging oppervlakkig en snel, net zolang tot ze haar zelfcontrole weer had gevonden. Ze knipperde even, en haalde nog een keer diep adem. Voorzichtig, niet op haar eigen benen vertrouwend, zette ze een stapje achteruit. Niet meer dan vijf centimeter, maar genoeg om een klein beetje persoonlijke ruimte terug te winnen. 'Kom ik ongelegen? Anders kom ik later wel terug.' zei ze, een beetje onzeker. Dit was totaal niet wat ze had verwacht. Ze had een lang, duister, onverbiddelijk persoon verwacht. Dit was zeker zo'n persoon, alleen dan in een, het voelde bijna vreemd om het te denken, belabberde staat. Alsof hij zijn dood onder ogen moest zien. In iedere andere omstandigheden zou ze misschien haar hulp hebben aangeboden, maar deze man leek niet echt op hulp te wachten, dus bleef ze maar een beetje besluiteloos staan.

Chimaere Coneia

Ja, dus, ehm... Ik kwam, ehm... Vraag me niet zulke moeilijke dingen, verdorie! Ws7pl

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:.
~ Ave diabolus ~
____________________________________

Haast al net zo onhartelijk als zijn stem had geklonken staarden Savadors geheimzinnige maar tegelijk - voor wie het niet gewend was - intimiderende slangachtige ogen priemend op de onbekende gast neer. Het meisje keek op, recht in zijn gezicht waarbij ze direct haar amberkleurige ogen op zijn beurt aan hem onthulde. Ze stond hem daar maar roerloos aan te gapen, stokstijf en in stilte alsof ze zich geen enkele raad wist wat te doen of te zeggen. Het zou Savador absoluut niet verbazen als zij één van de velen was die een te grote schok onderging bij het zien van de eerste verschijning van de Hoofdmeester. Bij de allereerste keer kwamen vraagtekens immers te vaak boven drijven. Hoe het eraan toe zou gaan op de school, hoe de leerlingen waren, wat voor persoon het schoolhoofd was. Allemaal kleine aspecten die voor de meest onzelfverzekerde nieuwe leerling al als problematisch bestempeld konden worden, maar waar hij persoonlijk niets om gaf en het stuk voor stuk liever als zwakke smoesjes labelleerde. 'Eh, ehm, ik moest, ehm.. Ze zeiden dat ik hiernaartoe moest komen voor mijn rooster, meneer.'
Gestamel, hoe verrassend. Alsof hij de absolute boeman was hier. 'Is dat zo?' vroeg Savador op een sceptisch toontje. Bijna alsof hij eerst even een momentje met zijn nieuwe prooi wilde spelen om haar allereerst te testen. Hij keek zwijgend toe hoe het meisje onwennig haar handen in elkaar kneep. Daarbij gleed zijn slangenblik vanaf haar gezicht over haar bovenlichaam traag naar beneden. In zijn achterhoofd vroeg hij zich af wie hij voor zijn geest moest halen toen ze over 'ze' sprak, maar hij besloot er geen verdere moeite aan te verspillen. Haar heimelijk nog steeds uittestend kroop zijn blik weer naar haar ogen op het moment dat hij haar erop kon betrappen dat haar ademhaling zich een tempo versnelde. Langzaam trok één van zijn wenkbrauwen zich minachtend op toen ze vervolgens een klein stapje achteruit zette om wat nodige ruimte tussen hen te creëren. Tegelijkertijd krulden zijn mondhoeken - nauwelijks zichtbaar - omhoog in een vermakelijk zwak grijnsje. 'Kom ik ongelegen? Anders kom ik later wel terug.' Het was deze vraag die de lichte uiting van amusering weer van zijn bleke gelaat liet vagen. Eigenlijk meer de zin die op de vraag volgde. Zonder eerst vooraf aan te duiden dat hij de ruimte tussen hen weer weg zou nemen boog Savador zich dicht - té dicht - naar haar toe. 'Geen sprake van,' zijn adem streek over haar huid en rook naar wijn, sterk ruikbaar door de versmolten andere geuren van zijn lichaam die naar een mix van zwavel, vuur, oude boeken en zwakke aftershave roken. Pas nu hij het meisje met een por van zijn ingeschoven kruk aan de kant duwde werd duidelijk dat hij haar alleen maar zo dicht genaderd had doordat hij bij de deur moest. Daar stond hij nu met een sleutel in het sleutelgat met harde bewegingen alsof hij ergens boos om was te prielen tot de deur met een droge klik van zijn slot sprong. Savador richtte zijn aandacht weer starend en ditmaal afwachtend op het meisje terwijl hij de zacht piepende deur met een hand openzwaaide. Want geen denken aan dat hij nogmaals zijn tijd zou verdoen als ze voor een tweede keer terug zou komen. Kwamen ze nu, dan kon het beter ook direct afgehandeld worden.

Tell me,

Isn’t life like a dream?
Where you wake up and see;
That what you thought was real,
Is just one big fairytale..

Chimaere werd lichtelijk boos op zichzelf, maar dat was van buiten niet te zien. Ze had verdorie wel engere dingen gedaan dan een rooster ophalen, zelfs al was dit het schoolhoofd. Ze had geturnd tegen het Shadraanse team, zelfs gewonnen. Die zagen er een stuk gevaarlijker uit dan deze man, bedacht ze zich, innerlijk kwaad op zichzelf. Nu heb je ook je eerste indruk als een zenuwachtig, verlegen meisje dat niet uit haar woorden kan komen gemaakt. Je kunt het nu wel helemaal schudden. En al helemaal bij deze leraar. Kom op, zo moeilijk is het niet. Rug recht, diep ademhalen en je bent weer helemaal jezelf. Zie het als een test, een auditie voor het turnteam. Toen was je ook al zo zenuwachtig, misschien nog wel meer. Dan kan dit nauwelijks veel erger worden, is het niet? Zo sprak ze zichzelf in haar hoofd toe, om haar moed terug te winnen. Dat had ze wel nodig, op zo'n school. Als de leraren allemaal zo waren, zou dit erger zijn dan het turnkamp naar Shadra. En dat was al vreselijk geweest. Een lichte rilling liep over haar rug, maar door de herinnering aan die tijd, niet door de leraar die nu de deur had opengemaakt. Hoewel dat haar ook de rillingen zou moeten geven, dat wist ze best. Ze had zichzelf weer helemaal onder controle, en stond nu een stuk zelfverzekerder voor de deuropening. De por die ze had gekregen had haar haar evenwicht even laten verliezen, maar dat had ze al snel terug. De geur van drank was vermengd met andere dingen. Vuur, rook, en nog wat. Ze kon het niet helemaal plaatsen. Ze bleef stokstijf op haar plaats staan, niet exact wetend wat er van haar verwacht werd.

-leuk nieuw postsheetdingetje! Kan ik toch nog wat met m'n Latijn-

Chimaere Coneia

- Danku!

.:A b i i t .. e x c e s s i t .. e v a s i t .. e r u p i t:.
~ Ave diabolus ~
____________________________________

Hij mocht de meeste nieuwe leerlingen dan wel een moeilijk begin voorschotelen wanneer ze aan zijn kantoor kwamen, die tieners wisten net zo min wat er in zijn hoofd omging dan dat hij niets van hun gedachtengang afwist. Hij bleef bij het vaste besluit dat hij zich niet anders ging opstellen door een vriendelijk maskertje op te zetten speciaal voor zo'n nieuw snotkind. Alleen voor de ouders wilde hij dat nog wel doen. Daar wilde hij immers niet bekend bij staan als een norse onhartelijke vent. En daarbij kon het hem maar weinig schelen als de leerlingen het ware aard van het schoolhoofd aan hun voogd vertelden. Wie zouden ze nu eerder geloven; een opstandige puber of een goudeerlijke man met hoge functies? Vooral dat was voornamelijk de inhoud van Savadors idee over de sociale banden hier. En hij zette zijn zinnen qua respect liever op zichzelf dan een stil verlegen meisje als dit figuur. Zonder iets te zeggen had hij een tijdje aan de deur gesleuteld om vervolgens zijn kille starende blik weer op het meisje te richten. Ze leek nu een iets zelfverzekerde houding te hebben aangenomen. Recht en vastbesloten zoals hij ze liever zag dan schrikachtig en ineengekrompen. Toch zinde het hem alles behalve. Afwachtend en haast bewegingloos als een standbeeld bleef Savador haar een absurd lange tijd aanstaren nadat hij de deur open had geduwd. Zijn slangachtige ogen met een strenge en steeds sneller geïrriteerd rakende emotie erin strak gericht in die van het meisje. Dat kind bleef daar maar staan alsof de wand met de deur erin uit zichzelf zou verplaatsen om haar binnen te laten treden in het kantoor. Bij Medusa, was dit kind nu echt zo stom? In een plotselinge greep kwam Savador weer in beweging, waarbij zijn hand zich strak om de bovenarm van het meisje sloot en hij haar met een zwaar geërgerde uitdrukking het kantoor in sleurde. 'Moet ik je ook nog helpen om je plaats te laten nemen op een stoel of kun je dat wellicht wel zelf?' snauwde Savador op een luidere toon dan nodig was. Met een klap sloeg hij de deur achter zich dicht en bleef hij er met zijn rug nog even tegenaan staan om het meisje een nijdige blik toe te werpen.

PROFILE MAGICIAN

» moeilijke gedachtes
» Nieuwe dingen? ~
» Dringende vraag!
» Dingen rechtzetten.
» Idee + vraag

Ja, dus, ehm... Ik kwam, ehm... Vraag me niet zulke moeilijke dingen, verdorie!

Ja, dus, ehm... Ik kwam, ehm... Vraag me niet zulke moeilijke dingen, verdorie!

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen