Met gebruikelijke benende passen had Savador zich vanaf het kasteel door de al aardig dikke pak sneeuw ploegend een weg naar de ruïnes gewerkt. Het sneeuwde hard en er stond een gure wind die de vlokken als pijnlijke kleine messteekjes in je gezicht blies. Zijn lange zwarte wintermantel wapperde alsof het een eigen wil had achter hem aan en om zijn benen heen. Bij de ruïnes kwam hij niet al te vaak, behalve als hij zich terugtrok of er moest surveilleren. De brokstukken, van middelmatige grootte tot groot, waren bedekt met een dikke sneeuwlaag, kleinere zwerfkeien waren daardoor haast onzichtbaar onder de witte laag en vormden perfecte obstakels om tegenaan te lopen. Maar hier was niet precies waar hij Ryan en Romeo hun straf zou laten uitzitten. Het was nog een klein stuk hier vandaan, waar de winterse omstandigheden hoogst waarschijnlijk minder kil waren. Voor het grootste stuk van de ruïnes wat nog het meeste weghad van een zwaar afgebrokkelde tempel bleef Savador staan. Hij sloeg zijn mantel als een handdoek om zich heen en kneep zijn ogen halfdicht om in de verte te kunnen turen terwijl hij op de twee jongens wachtte. Hij vroeg zich af of er eentje zo stom was om niet op te komen dagen, of dat Ryan zijn rivaal persoonlijk had opgezocht om hem over de straf in te lichten.

(Alleen Saf, Ryan en Romeo)

Met een humeur als onweer ploeterde Ryan door de diepe sneeuw heen. Stikchagrijnig was hij. Waarom moest hij nu juist nu zijn straf krijgen, waarom niet als die sneeuw weg was. Maar hij zou in nog grotere problemen zitten als hij niet kwam. Dus hij liep moeizaam naar de ruïnes toe. Toen ook nog die wind kwam opzetten en hem fel in het gezicht sloeg stond Ryan echt op ontploffen, er hoefde nu maar iets te gebeuren en dan… Hij had Romeo de hele dag nog niet gezien, gelukkig. Ryan had een andere leerling tegen hem laten zeggen dat Savador wilde dat ze naar de ruïnes kwamen. Sneeuw zat nu in zijn haren, hij trok zijn capuchon weer over zijn hoofd heen die afgewaaid was. De eerste grote brokken muur kwamen al te voorschijn. Niet lang daarna zag Ryan ook een gestalte er staan. 1, Romeo was er dus nog niet. Ryan liep dichterbij en bleef staan bij Savador. ‘Ook een goeiemorgen’ zei Ryan ietwat chagrijnig. Hij had wel echt het beste weer ter wereld uitgekozen. ‘De lafaard komt waarschijnlijk niet’ vervolgde hij. Ryan keek nog even rond of hij niet nog iemand zag, de hele omgeving was wit. Ryan zakte tot halverwege zijn scheenbenen in het witte poeder. Het leek wel of Koning Winter besloot dit jaar alles uit de kast te halen.

Romeo werd 's morgens ingelicht door een leerling. Zijn oog was helemaal blij en hij voelde dat hij heel veel pijn had dankzij Ryan's klappen. Hij was bijna gewurgd geweest. Romeo keek een paar gestaltes verderop aan. Waren ze dat? Master Savador en Ryan? Hij had dus bij de Ruïnes moeten zijn. Waren die niet een eindje verderop? Romeo zag de Ruïnes langzaam opdoemen. Hij liep verder en mompelde iets. Helaas had hij zijn straf nog steeds. Hij was die dag ervoor niet naar Master Savador geweest, maar naar iemand anders toe. Alleen Ryan en hij wisten naar wie.

- Is het nu één dag verder? -

In een doodstille houding, alsof de sneeuw en de rukkende wind hem niets deed, bleef Savador als haast een standbeeld in het onwennige weer staan. Zijn blik was gevestigd op een onduidelijk gestalte in de verte, die al net zoveel moeite had zich een weg door de sneeuw te werken als hij had gehad. Hij zag in het silhouet dat steeds dichterbij kwam, nog verwazigd door de mist die in de verte optrok en de hevige sneeuwval, duidelijk Ryan naderen. Hij gunde hem één enkele onvriendelijke blik, daarna richtte hij zich weer tot de verte alsof hij niet meer bestond. Grimmig negeerde hij Ryans begroeting, die al net zo chagerijnig klonk als dat hij er van buiten uit had gezien. Dat vond hij ook niet gek met dit weer. Maar des te moeilijker de omstandigheden, des te erger de straf werd. En daar ging het om. 'Je hebt me lang genoeg laten wachten,' reageerde Savador nors terug. Sneeuw was inmiddels in zijn lange zwarte lokken en op zijn donkere mantel gaan zitten, het had een flinterdun laagje op zijn schouders gevormd. Op Ryans volgende woorden gaf hij wel een fatsoenlijk antwoord. 'Jullie zijn allebei lafaards, en als de één komt, komt de ander ook om te bewijzen wie beter is. Dat nutteloze kinderachtige spelletje. Totaal zinloos - jullie falen beide net zo hard,' sprak hij nors. Hij bracht een spottende snuif uit. 'Daar zul je de andere hebben.' Een tweede gedaante was in de verte opgedoemd en kreeg steeds meer detail hoe dichter de persoon hen naderde. Nog een joch die hij van gezicht enkel kende van zijn foto in het leerlingendossier. Dat moest vast die Romeo zijn waar Ryan op de vuist mee was gegaan. Met een vuile blik keek Savador even op de jongen neer zodra hij bij hen stond, zijn blik gleed daarna door naar Ryan. 'Meekomen,' beval hij kordaat. Hij draaide zich met een ruk om en beende met onnodig vluchtige passen door en langs de restanten van wat hier ooit vroeger geweest was. In de ruïnes was het een stuk rustiger dan buiten; je werd er niet snel ondergesneeuwd of van je voeten geblazen. Maar dit was niet waar ze wezen moesten. Hij begeleidde de twee jongens door een smalle eindgang waar brandende toortsen aan de muren waren gevestigd, aangezien dit stuk pikkedonker was. Het duurde niet lang voor ze weer buiten stonden, aan de andere kant van de ruïnes. Hij hield abrupt halt voor een manshoge heg, die ondanks het winterse seizoen nog rijk was aan frisgroene bladeren en naaldtakken. De heg was meterslang en leek aan beide kanten in de verte haast te verdwijnen. Op de bovenkant lag eveneens een dik pak sneeuw. Savador draaide zich naar de jongens toe. 'Hier zal jullie straf plaatsvinden. Dit is een doolhof.' Hij wierp een snelle blik over zijn schouder om deze kant van het doolhof in zich op te nemen. 'Zometeen gaat één van jullie aan deze kant naar binnen,' hij wees kort op een haast onzichtbare doorgang in de heg, een smalle opening waar de hoge groene muur van planten en struiken even onderbroken werd. 'De ander neem ik mee naar de andere kant. Dit Grenaans doolhof is eindeloos met een boel doodlopende einden. Het lijkt zelf een leven te lijden en is niet altijd blij met gasten, evenals de planten en hondsdolle dieren die er rondzwerven. Wellicht vind je er nog een verdwaalde stakker die maar wat graag weer een menselijk gezicht ziet na zoveel tijd - niet om hulp te vragen, maar om te verscheuren. Achtergelaten mensen hier zijn totaal doorgedraaid, als het moet eten ze alles wat op hun pad komt,' legde Savador uit. Een kleine lugubere grijns kroop op zijn bleke gezicht terwijl hij Ryan en Romeo aanstaarde. 'Aan jullie de taak om.. ach ja, wat je als je doel ziet. Wellicht om eruit te komen, wellicht om elkaar op te zoeken en uit te moorden, of slaan jullie de handen ineen en blijven jullie bij elkaar om samen te werken. Er levend uitkomen is niet gegarandeerd. Eigenlijk is er maar een kleine kans dat het gebeurd, maar geen tranen. In een doolhof sterven is beter dan in de martelkamer, nietwaar? Meekomen jij.' Hij had Ryan bij zijn arm gegrepen en trok hem ruw mee naar de smalle doorgang. Zonder hem nog enige kans te geven zich ervoor klaar te maken, duwde hij de jongen naar binnen en richtte een hand op de heg terwijl hij een zachte spreuk prevelde. Zwarte rook leek uit de diepste takken op te rijzen en trok de heggen naar elkaar toe, zodat de doorgang voor Ryan werd afgesloten. Savador liep daarna naar Romeo en trok hem vervolgens een aantal meter langs de lange heg mee. Bij een onstabiele ophoping, verborgen onder de sneeuw, richtte hij zijn hand erboven en siste dezelfde spreuk. Snel en met een vlotte Shadraanse tong. Op zijn bezwering leek er een gat in de grond te zijn geslagen, waar een trap van aarde schuin naar beneden liep. Zodra hij Romeo voor zich uitgeduwd had en zelf volgde, groeide de grond boven hen weer dicht als een snel herstellende wond. Zwijgend leidde hij Romeo door een ondergrondse gang die verlicht werd door fakkels aan beide kanten muren. De gang was broeiierig en vochtig, haast alsof ze zich in het binnenste van een vulkaan bevonden. Een fel wit lichtpuntje aan het einde van de gang na een lang stuk rechtdoor lopen, gaf de uitgang duidelijk aan. Vooral toen ze naderden en de grond steeds besneeuwder werd. Er liep hier ook een trap naar boven, die hen weer naar boven de grond bracht. De grond leek dezelfde handeling te herhalen toen ze er beide weer uitwaren, door dicht te groeien en geen spoor van een geheime doorgang achter te laten. Ook hier was een hoge lange heg van het doolhof, al bevond deze zich nu aan hun linkerzijde. Een duidelijke aantoning dat ze zich nu geheel aan de andere kant van het doolhof bevonden. Savador legde zijn handen op Romeo's schouders en duwde hem voor zich uit. 'Misschien een kleine tip: het is beter als je vooraf niet gegeten hebt. Het gespuis dat hier ronddaalt is bereid het regelrecht uit je maag te rukken,' zei hij zacht in het oor van de jongen voor hij ook hem het doolhof in duwde en de doorgang afsloot met een Shadraanse spreuk.

Ryan beet op zijn tanden om niet nog eens iets zonder na te denken uit zou kramen. Hij zag een gestalte op hun afkomen. Meteen vlamde de woede weer in zijn ogen. Het was Romeo. Ryan deed een paar stappen naar voren, dreigend. ‘Dus de lafaard heeft toch besloten dat het beter was om te komen, om je eigen hachje te redden’ Ryan snoof. Het respect voor Romeo was bij hem toch echt onder het vriespunt gedaald. ‘En? Ga je me nog een keer uitdagen of heb je nu geleerd dat dat niet zo slim is’ siste Ryan Romeo toe. Minachtend keek hij hem aan. Savador zei dat ze moesten meekomen. Chagrijnig volgde Ryan hem. Hij struikelde zowat over een besneeuwd stuk steen. Kwaad mompelde hij wat vervloekingen, een beetje overdreven voor een steen maar zijn humeur was al niet zo goed nu. In de donkere gang, verlicht door toortsen, woei nog wel de ijskoude wind maar het sneeuwde er in ieder geval niet. Aan de andere kant was een groene muur. . 'Hier zal jullie straf plaatsvinden. Dit is een doolhof.' Ryan staarde hem verbaasd aan. Maakte hij nu een grapje? Was hij helemaal gestoord? Een doolhof? En dat is een straf? Toen de uitleg kwam begreep Ryan het iets beter. Toen Savador het over samenwerken had staarde Ryan hem weer aan. ‘WAT?! Dat kan je…’ Ryan stopte even met praten en verbeterde zich, Savador nu nog kwader maken zou niet erg veel zin hebben. ‘Dat kunt u niet menen. Met …hem daar samenwerken?!’ Wat nu zo veel erger was? Hier of in de martelkamer sterven, dat hing er vanaf. Ryan stierf liever daar dan dat Romeo zijn dood zou zien. Nooit van zijn leven! Hij werd ruw door Savador meegetrokken, in zijn schoenen belandde sneeuw. Meteen veranderde het in water. Ook dat nog, dacht hij. IJskoude voeten in een vervloekt doolhof met allerlei mensetende wezens. Toen de muur weer dichtgroeide was Ryan alleen. Het was ineens doodstil, niets was er meer te horen,zelfs geen vogels. Behalve de groene takken was er ook niets te zien. Ryan bleef even staan en keek omhoog. Metershoge heggen, vol met doorns. Daar kwam hij niet doorheen. En er was vast ook nog een spreuk over die heggen uitgesproken zodat hij er nooit doorheen kwam. Ryan besloot te gaan lopen, je kon moeilijk hier voor altijd blijven staan. Hij ging rechtsaf, daarna liep hij weer door een groene gang heen. Toen ging hij naar links de hoek om. Meteen bleef hij stilstaan. Een skelet, een behoorlijk oude te zien, versperde hem de weg. Geen stukje vlees meer, enkel glanzend wit bot. Al kon het betekenen dat de botten schoon zijn ook dat de wezens hier behoorlijk hongerig waren. Ryan stapte over het skelet heen, verder de gang in. Maar hij zou hier wel uit komen, hij ging hier echt niet dood door die hongerige wezens. In ieder geval, dat hoopte hij met heel zijn hart. Mompelend vervloekte hij Romeo, als die hem niet had uitgedaagd in de les dan zou hij hier nu ook niet zitten. Ryan voelde in zijn broekzak, daarin zat nog steeds de dolk. Het liet hem toch iets zekerder zijn. Dat had hij wel nodig nu, zelfvertrouwen. En als hij Romeo zou tegenkomen hadden die wezens meteen lunch. Ryan zou niets van hem heel laten.

Romeo keek bij Master Savador's uitleg Master Savador aan alsof hij gek geworden was. Dit meende hij niet. Ging hij echt twee jonge jongens dood laten gaan met zo'n vervloekt doolhof? Maar goed, Romeo wou zich niet laten kennen tegenover Ryan, dus besloot hij niks te zeggen. Grijnzend had hij gezien hoe Ryan zijn vervloekingen op een steen liet horen. Die jongen was echt een beetje getikt. Toen Ryan verdween, wat Romeo wel fijn voor hem vond, luisterde hij naar Master Savador's tip, om vervolgens een of andere donkere gang met struiken te worden ingesukkeld. Hij keek naar rechts en links. Waar moest hij in godsnaam naartoe? Sterker nog: zouden hij en Ryan hier nog vrijkomen? Jammer voor Avalana, moest Ryan sterven. Het was ook jammer voor Romeo. Dan had hij niemand meer om uit te dagen, maar wel een vrij pad om Avalana te krijgen. Hij grinnikte bij die gedachte en liep toen door. Een hoop gemis van geluiden kwam hem tegemoet. Het was doodstil. Net een enge film die speelde. En hij en Ryan waren de hoofdrol. Heerlijk. Romeo voelde in zijn zakken aan zijn zakje met wit poeder. Die zou hij hard nodig moeten hebben, mocht hij die wezens waarover Savador had gepraat tegenkomen. Hij haalde het zakje uit zijn zak en snoof toen een keer. Ah... Nu was hij weer overal tegen bestendigd. Waar zou hij naartoe gaan? Dit was een doolhof, veel kansen bestonden er dus en veel kansen liepen ook dood. Romeo zag het nou niet echt compleet zitten om hier te sterven. Misschien als hij het dode lichaam van Ryan tegenkwam dat hij weer moed kreeg. En Avalana zou nooit de waarheid weten. Wat triest. Maar niet voor hem. Hij zou Avalana dan overnemen van Ryan. Het water liep hem al in de mond bij het denken aan haar lichaam. Eerst deze toko overleven en dan keek hij wel verder, hield hij zich voor. Hij kwam een oud geraamte tegen en hoorde een afschuwelijke krijs. Waar, kon hij niet plaatsen. Hij hield zijn hand op zijn broekzak en glimlachte.

Een afschuwelijke schreeuw was er te horen. Meteen stond Ryan stil. Laat het alstjeblief Romeo zijn, hoopte Ryan. Hij wenste Romeo zo snel mogelijk dood. Ryan haalde toch voor de zekerheid zijn dolk te voorschijn. Het lemmet glom. Ryan liep verder door de groene tuin heen. Hij werd bij elke keer dat hij een hoek omsloeg of een gang in ging zenuwachtiger. Zou hij hier nog wel uitkomen? Was hier überhaupt wel een uitgang? De heggen waren nog steeds vol met doorns, vlijmscherpe doorns. Ryan hoorde gegrom, een laag en dreigend gegrom. Snel draaide hij zich om, een zwarte schaduw vloog op hem af. Ryan viel hard naar achteren, tegen de grond aan. Zijn dolk was uit zijn hand gevallen en lag nu 30 centimeter van hem af. Maar hij kon het niet pakken aangezien een zwarte beest, het meest lijkend op een wolf, hem probeerde te bijten in zijn gezicht. Met moeite kon Ryan dat beest tegenhouden, de bek vol met scherpe tanden zweefde iets boven zijn gezicht. Ryan rook de stinkende geur die uit de bek van de wolf kwam. Zijn armen trilden van inspanning. Het was een veel grotere wolf dan ze normaal waren. Adrenaline spoot door zijn lichaam heen, Ryan probeerde met een arm de wolf zo ver mogelijk van zijn gezicht af te houden. Met zijn andere hand probeerde hij de dolk te pakken. Meteen toen hij een hand los liet kwam de stinkende bek dichterbij. Snel greep Ryan het mes en stak de wolf in zijn buik. Er klonk gepiep maar de wolf gaf niet op. Happend kwamen zijn kaken dichter bij. Nog een keer stak Ryan en haalde de hele buik van de wolf open. Bloed liep over zijn T-shirt heen. De wolf jankte en viel dood neer. Ryan was bedekt met bloed. Dit was uitdaging nummer 1 geweest, wat had dit doolhof nog meer voor hem in petto. Zijn shirt was gescheurd door de scherpe nagels van de wolf. Nog iets na trillend van de spanning liep Ryan verder.

Romeo hoorde een hoop gepiep. Misschien werd Ryan al aangevallen. Bij dat idee verscheen er een glimlach over zijn gezicht. Hij wou Ryan zo graag mogelijk dood hebben. Het leek wel alsof, als de een werd aangevallen, dat de ander dat gewoon bleek te horen, ook al zaten ze mijlen van elkaar af. Zijn uitdaging zou ook niet te lang wachten. Hij had niks scherp. Of jawel... Een stuk glas in zijn zak. Maar of hij daarmee iets zou kunnen doden? Een hard geluid weerklonk en Romeo draaide zich een beetje benauwd om. Er liep niks, dus liep Romeo maar door en sloeg links af. Daarna keerde zijn maag om en moest hij zijn best doen om niet te schreeuwen. Voor hem lag een lijk. De ogen waren helemaal aan het wegrotten en het vlees was helemaal zwart. Maden kropen over het lichaam heen en de ogen, de pupillen, staarden hem aan. Romeo moest zijn best doen om zijn eten in te houden en liep zijdelings van het lichaam weg. Gatverdamme! Dit was nog erger dan een verstopte wc. Meteen zette hij de vaart erin. Hij moest heel even bekomen. Zuchtend keek hij naar de lucht. Dat was één groot deel mist. Hij hoorde een hoop gegrom. Hij draaide zich om, maar zag niks. Liet een spreuk een grom weerkaatsen om hun bang te maken of zo? Hij pakte het glasstuk uit zijn broekzak. Hij voelde iets vanachter zich aankomen. Hij stak zijn glasstukje in de lucht en het volgende moment viel er een straaltje bloed op zijn shirt en landde iets zwarts voor hem neer. Romeo ging kijken en zag een vleermuis liggen, alleen veel groter dan hij verwacht had. Hij trapte expres op het beest en liep toen door. Dit was al een zalig begin. Een grote vleermuis en een dood lijk. Gatver!

Ryan veegde wat haren uit zijn gezicht, een slecht plan. Nu zat zijn gezicht ook al onder het bloed. Zijn borstkast voelde alsof het brandde, de nagels waren er diep ingedrongen. Het was niet bepaald een normaal doolhof. Echt een vervloekt doolhof, levensgevaarlijk. Nog voorzichtiger liep hij door. De ene gang in, de ander weer uit. Ryan kon zich voorstellen dat mensen hier gek werden. Zijn dolk in zijn hand, goed vastgeklemd zodat hij hem niet weer zou verliezen. Het bloed begon een beetje op te drogen, gelukkig. De geur van het bloed zou vast een boel wezens aantrekken, die niet zo goed gezind waren. Binnensmonds vervloekte hij nu behalve Romeo ook Savador. Het was inderdaad wel wat anders dan tafels schoonmaken. Hij trapte op iets zwarts, het was dood en er lag bloed omheen. ‘Gatver’ mompelde hij voor hij doorliep. Hij zag een schaduw, Ryan ging iets sneller lopen. Hij kwam achter de persoon aan. ‘ROMEO!’ schreeuwde hij woedend. Zijn dolk iets geheven. ‘Zie wat je nu weer hebt veroorzaakt!’ Ryan bleef staan, wachtend op Romeo’s reactie.

(moet eten)

Een hartaanval was nog op z'n minst wat het genoemd kon worden toen hij een stem zijn naam hoorde roepen in deze dodelijke stilte. Hij draaide zich als een slang gebeten om en keek naar de gestalte. Het was Ryan. 'Jeetje, niet zo hysterisch man, alsof jij geen beest hebt gedood,' zei Romeo geërgerd. Hij keek Ryan aan en het stukje glas in zijn handen brandde. Zijn trui zat onder het bloed en Ryan zat ook onder het bloed. Romeo hoopte dat het van zichzelf afkwam. Zuchtend en omdat hij zich niet wou laten kennen, draaide Romeo zich om en liep richting Ryan. Hij stak zijn handen in de lucht, ter teken dat hij Ryan niks ging doen. Hij liet ze met een 'plof' weer neerkomen en stond toen stil bij Ryan. Een hoop gegrom trok zijn aandacht. 'Je fanclub is er,' zei Romeo sarcastisch tegen Ryan, toen er opeens een stuk of drie van die gigantische wolven voor hun stonden. Romeo zuchtte. Niet weer. Eerst dat dode lijk, dan die vleermuis en nu ook nog drie van die uitgegroeide honden. Hij was het spuugzat. Een wolf nam het initiatief en sprong richting hun twee. Romeo twijfelde één moment. Als hij nu niet voor Ryan ging staan, zou die misschien doodgebeten worden en had hij geen last meer van hem. Zijn gevoel reageerde sneller en voor Romeo het wist, stond hij voor Ryan, met zijn glasstuk opgeheven. De wolf piepte en viel neer, maar beet in Romeo's been. Schreeuwend werd Romeo onderuitgehaald. Hij zag de bek op zich afkomen en hield zijn hand daarvoor. De bek klapte dicht, Romeo's hand zat er tussen. Meteen trapte Romeo tegen de kin van het beest, die hem piepend losliet. Meteen schoot Romeo naar voren en stopte het glasstuk in de keel van het beest, waarna hij het er weer uittrok. Hijgend keek hij naar de overige wolven en zette zich schap.

1. ‘Daar niet over’ gromde Ryan hem toe. ‘Dat jij hebt gezorgd dat ik hier terecht ben gekomen. Wat er met jou gebeurd interesseert me niets’ Dreigend deed Ryan een stap dichterbij toen Romeo op hem af kwam, maar toch liet Ryan zijn dolk toen zakken. Ryan keek hem een beetje vreemd aan, welke fanclub. Toen hoorde hij het gegrom. Weer stonden daar 3 enorme wolven. Wel 2 keer zo groot als normale wolven. En veel grotere en veel meer tanden. Een wolf schoot op hem af, Ryan kreeg zijn dolk niet gauw genoeg uit zijn broekzak. Romeo sprong voor hem en vermoordde het beest. Toen sprong een donkere wolf, zo zwart als de nacht, op Ryan af. De wolf beet hem in zijn linkerarm en trok hem naar beneden. Voordat de wolf in zijn nek kon bijten om het af te maken stak Ryan hem dood. Jankend viel de wolf dood neer. Voor de zekerheid sneed Ryan ook zijn keel door, van dat beest hadden ze geen last meer. De laatste wolf, een donkerrode, keek ze dreigend aan onder aanhoudend gegrom. Toen besloot die toch om te vluchten, weg in het groene doolhof. Ryan’s arm bloedde, de wolf had goed doorgebeten. ‘Het zijn geen doorsnee wolven’ zei Ryan. ‘Maar dat had je zeker al door’ grinnikte hij daarna. ‘Het lijkt me handig om voor even vrede te sluiten, tot we dit vervloekte doolhof uitzijn. Anders overleven we geen van beiden’ zei hij daarna. Het voelde kwetsbaar, om zich zo tegenover Romeo op te stellen, maar zijn enige mogelijkheid. Ryan keek rond, op zoek naar nog meer beesten, op zoek naar eten. Hij begreep nu ook Savador’s woorden. Dit was veel erger dan in de martelkamer te sterven. Daar wist je dat er een einde aankwam, hier niet. Hier was alles onverwacht en je wist niet of je het zou overleven of niet. De perfecte plaats om gek te worden.

Romeo keek naar de wolf die Ryan aanviel. Hij deed niks. Ryan doodde het dier zelf al en de andere was een lafaard. Hij knikte keek naar Ryan's arm. De wolf had flink doorgebeten, net zoals bij hem. 'Goed, maar niet mijn handje vasthouden als je bang bent,' zei hij sarcastisch. Daarna liep hij door. Het kon hem niet schelen of Ryan hem volgde of niet. Hij liep een beetje mank door die beet in zijn been. Dit kon Savador echt niet maken. 'Ik denk dat onze leraar gestoord is,' zei Romeo tegen Ryan. Even leek het net die tijd als vroeger, toen ze nog vrienden waren, voordat Romeo Ryan had aangegeven bij de politie. Romeo schudde zijn hoofd. Die tijd was voorbij. Alleen door dat stomme wapenstilstandgedoe herinnerde hij zich dat weer. Hij keek richting Ryan en sloeg toen ergens af, af en toe wachtend op Ryan. Zijn glas zat in zijn hand, maar Romeo bleef goed alert. Als ze hier levend wouden uitkomen, moesten hun zintuigen zeer scherp zijn. Zijn ogen drongen diep door tot bij de mist, maar Romeo kon geen dier onderschatten, dus wenkte hij Ryan dat ze veilig waren. Een hoop gegrom verderop trok zijn aandacht. Romeo maakte geen vaart. Hij wou zich niet laten kennen tegenover Ryan. Zijn been deed achterlijk pijn.

- Gepost bij etages en meer (Avalana) -

Ryan keek Romeo verontwaardigd aan. Hoezo handje vasthouden, hij was toch zeker geen kleine baby meer? Ryan hield zijn dolk goed vast, voordat er weer zo’n wezen te voorschijn sprong. ‘Je meent het?’ zei Ryan sarcastisch. ‘Compleet gestoord is die gast, degene die ons eruit heeft gestuurd zei nog dat moorden hier verboden was. En dit is het schoolhoofd’ Het voelde even of ze weer op Razen waren,goede vrienden, voor het leven en daarna. Maar Ryan wist dat het nooit meer zo kon zijn, Romeo was te erg veranderd. Ryan had hem nu alleen nodig om hieruit te komen. Net zoals Romeo hem had gebruikt om geld te krijgen. Zowat al het bloed op zijn T-shirt was opgedroogd. Al rook hij er nog steeds naar. Hij liep verder toen er opeens een konijn in de weg stond. ‘Een konijn…’ zei hij droog. Maar toch kwam Ryan niet dichterbij, hij begon dit doolhof nu zo langzamerhand door te krijgen. Opeens kreeg het witte konijn een grijs bruine kleur. Het werd groter en groter. Veren in plaats van haren. Het werd een hippogrief, een behoorlijke grote ook nog. Ryan deed een paar stappen naar achteren. ‘Ehm, Romeo ik denk dat we hier een klein probleempje hadden dat nu een GROOT probleem is geworden’ Ryan wist zowat zeker dat ze het niet zouden redden in een gevecht. Hard rennen was waarschijnlijk de enige redding.

(Blame Laurens voor het konijn, zijn idee met zijn Pluisje XD)

'Wat is er...' begon Romeo, terwijl hij geïrriteerd keek naar Ryan. 'Woow!' riep hij uit toen hij de hippogrief zag. Hij keek naar Ryan. Hij kon niet wegrennen. Zijn been werkte niet mee. Dan maar sterven. De hippogrief kwam langzaam dichterbij. Romeo boog een beetje voor de hippogrief. Hij had gelezen dat die beesten zo trots waren, dat je moest bukken en dat ze dan misschien weggingen of naar je luisterden, alhoewel Romeo dat sterk in twijfel nam voor dit soort doolhof. 'Ryan, buigen!' siste Romeo, maar het was al te laat. Het beest kwam met grote sprongen op Ryan af. Romeo dacht meteen aan hun wapenstilstand, kwam onmiddellijk weer overeind en sneed met zijn glas een snee in de hippogrief zijn buik. Die leek er niets van te voelen en drukte hem tegen de grond. Romeo begon zich er met al zijn kracht onderuit te werken. 'Vlucht dan!' riep hij naar Romeo. Hijzelf probeerde de bek van het beest weg te krijgen uit zijn buurt. Zijn glas vloog een stukje weg. Fijn, ook dat nog! Wanhopig probeerde Romeo bij zijn glas te komen. Hij schreeuwde van de pijn toen de hippogrief zijn buik bekraste. Hij deed een graai, vond zijn glas terug en sneed die in zijn snavel.

‘WAT?!’ schreeuwde Ryan naar Romeo. Trots bleef hij recht overeind staan, voor een mislukt konijn ging hij echt niet buigen. Ryan vluchtte echter niet. Hij haalde snel zijn vlijmscherpe dolk weer te voorschijn, die nu weer onder het bloed zat. De hippogrief had 1 zwak punt, zijn hals. Die was zo dun, dat kwam door zijn vogelachtigheid. Ryan sloeg de dolk in de hals. De hippogrief krijste luid en ging gelukkig dood. Ryan hijgde van inspanning en stress. Hij haalde het mes weer uit de hals en trok Romeo overeind. ‘Ga voortaan ergens anders slapen, bij voorkeur op een wat minder gevaarlijke plek’ siste Ryan hem sarcastisch toe, met een licht grappige ondertoon. Bloed lag nu zo ongeveer overal. ‘Een gestoorde freak, die Savador’ mompelde hij. Die probeerde hun gewoon te vermoorden. Niet dat Ryan zoveel problemen er mee had als Romeo stierf. Alleen als Romeo nu stierf zou Ryan ook dood zijn. Hier overleefde je niet alleen. ‘Komop, we zoeken naar de uitgang, anders word ik hier gek’ zei hij tegen Romeo. Nu moest Ryan op 2 mensen wraak nemen, Romeo en Savador. Welke freak liet nu 2 jongens in een levensgevaarlijk doolhof? Dat moest je behoorlijk gestoord zijn.

Romeo keek Ryan aan die de hals van het beest doorsneed. Hij keek hem ietwat dankbaar aan toen hij overeind werd getrokken en schoot in de lach van Ryan's woorden, maar keek daarna weer serieus. Die Savador was inderdaad gestoord. 'Ik denk dat het Savador een worst kan schelen of wij hier sterven,' zei Romeo tegen Ryan, terwijl hij zijn pad vervolgde. Hoe kwamen ze hier in godsnaam uit? Moesten ze vechten tot ze uitgeput waren? Tot de dood? Dat Ryan doodging, kon hem nu maar heel lichtelijk schelen, omdat ze nu wapenstilstand hadden, maar hij wou zelf nog even niet dood. Niet op zo'n manier, tenminste. Hij liep mank en hijgde even licht. Hij moest af en toe ook stoppen. Hij zag een dood lijk en moest zijn maag vasthouden om niet te kotsen. 'Kijk, daar heb je Savador's minnares,' zei Romeo wijzend naar het lijk. Deze was nog erger dan de eerste die hij gezien had en overal liepen maden uit. Gatver! Romeo hinkte verder. Hij keek af en toe naar Ryan. 'Ik mag voor je hopen dat jij het redt. En ik ook, trouwens. Het zou jammer zijn voor je meisje, mocht je sterven,' zei Romeo, maar deze keer niet met de valsheid van de laatste tijd. Het klonk echt gemeend.

‘Ik denk dat er nog geeneens een uitgang is, Savador is wel zo’n type daarvoor.’ Een paar hoeken verder, weer een lijk. Deze was nog vol met vlees en maden. Ryan keek weg, hij werd er misselijk van. Snel liep hij door, langs de groene muren. Hij gromde wat terug op wat Romeo zei. Eigenlijk wenste Ryan Romeo nog steeds dood. Ook al had hij hem nu nodig, hij is en bleef een gevaar voor hem en Avalana. Ryan werd zo langzamerhand een beetje gestoord hier in het groen. Overal waren weer muren van groen. ‘Waar is die uitgang nu?’ zei hij lichtelijk geïrriteerd. De doorns sneden zijn handen open toen hij een tak wegduwde. Hij keek weer omhoog, mist mist en nog eens mist. Opeens bleef hij stilstaan. Daar was de uitgang, een opening in de groene muur. Zijn hart sloeg een tel over. Hij had zo langzamerhand al gedacht dat hij hier voor eeuwig met Romeo opgescheept moest zitten. Ryan keek niet meer om naar Romeo, die kon zich zelf wel redden voor de laatste 5 meter. Ryan rende naar buiten. Eindelijk, geen groene muren meer, eindelijk vrij uitzicht en niet die stress van dingen die je aanvielen.

(ik kan je niet pben, de site doet raar, ook kan ik maar bij de helft van de fora komen. En ik maak maar een einde aan dit doolhof, we kunnen wel 100 posts maken over ronddwalen maar dat word ook zo eentonig)

Savador had, na het afzetten van de jongens, een aantal keer met opgeheven hand langs de metershoge heggen aan de buitenkant gelopen. Zijn hand was omringd met een zwarte rookachtige substantie terwijl hij zacht sissende spreuken in het Shadraans bleef herhalen. Op een zeker punt was hij abrupt tot stilstand gekomen en had zijn hand laten zakken. Op deze lijn vertelde de spreuk hem een aanwezigheid te voelen. Langzaam opende hij een hand die hij op borsthoogte voor zich uitgestoken hield, sloot zijn ogen en stond net op het punt een nieuwe spreuk uit te spreken, toen er gekraak van takken en geritsel van bladeren vlak achter zich weerklonk. Met een ruk draaide hij zich om, maar zijn bleke gezicht vertoonde een brede grijns toen er een grote paarse slang uit het doolhof kwam gegleden. De heggen waren opzij gebogen alsof ze plaats hadden gemaakt voor de slang. 'Saethion,' begroette hij zijn huisdier zacht. Hij ging door zijn knieën om de slang langs zijn armen naar zijn hals te laten glijden. Het dier streelde hij zacht over zijn kop. Saethion was binnenin die verraderlijke plaats bekend, het doolhof zelf had een grote respect jegens de slang. 'Wat denk je, Saethion? Zullen we ze het wat bemoeilijken?' vroeg Savador zacht alsof het allemaal maar gewoon één groot spelletje voor hem was. 'Memini ex te..,' begon hij zacht sissend te spreken terwijl hij zijn hand weer voor zich uithield om de spreuk te vervolgen, 'Caterva Oculus.' Er leek een zwarte mist uit zijn bleke handpalm om te stijgen, die de vaste vorm aannam van een raaf. De kleine pikzwarte kraaloogjes hadden een felgroene kleur en keken Savador nieuwsgierig aan. 'Ga!' Hij gooide de raaf omhoog, die met ruisende vleugels luid krassend wegvloog over de heggen van het doolhof en een aantal zwarte veren achterliet. 'Oh? Ze hebben blijkbaar toch besloten voor nu met elkaar samen te werken, Saethion,' sprak Savador zacht, die afwezig naar de grond staarde en zijn wijs- en middelvinger tegen zijn voorhoofd gedrukt had. Zijn blik was doods. Hij had zijn zicht tijdelijk aan de raaf gegeven, die hij pas weer terugkreeg als hij het contact verbrak door de vingers tegen zijn voorhoofd te verplaatsen of de raaf terug te roepen. Door de ogen van de raaf zag hij het doolhof draaiend van bovenaf, alsof hij zweefde, en zag de gestaltes van Ryan en Romeo tegenover een hippogrief staan. 'Vex,' fluisterde hij. De raaf maakte plots een omkeer en vloog over de talloze heggen terug naar de meester die hem opgeroepen had. Haast geruisloos streek het beest neer op Savadors uitgestoken arm en leek direct na zijn landing in dezelfde zwarte rook op te gaan. 'Ze lijken het nog iets te simpel te hebben,' was hij van mening terwijl hij met Saethion om zijn hals naar de heg van het doolhof liep en daar neerknielde. 'Toe, Saethion.' Hij haalde de slang van zijn schouders en legde het beest neer in het besneeuwde gras. De heg leek meteen in tweeën te splijten, al was het maar een kleine doorgang en groot genoeg voor iemand als Saethion. Maar het was niet Saethion die gebruikmaakte van de doorgang. Alweer een nieuwe spreuk sissend legde Savador zijn arm door de opening. De mouw van zijn zwarte mantel had hij opgestroopt, zodat de bleke binnenkant van zijn arm fel afstak tegen het donkergroen van het doolhof. Hij leek even een pijnlijke kreun te onderdrukken, en moest flink zijn best doen het niet uit te schreeuwen toen de huid onder zijn arm opbolde, zwarter werd, en er uiteindelijk tientallen pikzwarte slangen uit de banen van zijn aders gleden. Eenmaal op de grond rekten ze uit en werden ze groter, samen vormden ze een hele groep van een wirwar van slangen die luid sissend over en onder elkaar heen kronkelden. Ze namen de hele breedte van het looppad van het doolhof in beslag en gingen in een absurd rap tempo op weg om hun opgegeven doel te lokaliseren: Ryan en Romeo. Licht nahijgend van de pijn en moeite die Savador op moest offeren voor de laatste spreuk, trok hij zijn arm terug die rood zag alsof hij zojuist door iets was gebeten, trok zijn mouw weer naar beneden en stond op. De heg groeide direct weer dicht toen hij en Saethion zich er steeds verder van verwijderden. Ondanks de kloppende pijn in zijn arm, staarde Savador met een tevreden grijns naar de heg. 'Eens zien of ze hier tegen opgewassen zijn,' sprak hij zacht tegen Saethion.

Romeo keek naar Ryan, die opeens vaart begon te maken. Toen hij de uitgang in het oog kreeg, maakte hij even veel vaart als Ryan een paar seconden eerder had gedaan en even later schoot ook hij naar buiten. De vrijheid was heerlijk. Waar waren de feestgangers, zoals bij Harry Potter? Normaal was dan een van hun dood. Hij leek wel Harry en Ryan leek wel Carlo. Maar goed. Ze waren er eenmaal uit. Toen sprong Romeo naast Ryan. Hij zette zich zijdelings langs Ryan, klaar om Savador haat vol te ontvangen. 'Ik ben benieuwd hoelang hij nog hoofd van de school blijft met deze normen,' zei Romeo zachtjes tegen Ryan. Hij keek voor zich, wachtend op een schim met lange haren. Romeo en Ryan zagen er allebei niet goed uit. Heel hun huid zat vol bloed. Ryan's arm was voor een deel gescheurd en bij Romeo was het zijn been. Dit was echt een rare straf geweest. Hij had nog liever de hele aula gepoetst met roze handschoenen, dan was hij ook eerder klaar geweest. Hij haatte die man. Een hoop gesis trok zijn aandacht en hij keek naar beneden. Hij schreeuwde.

Toen Ryan Romeo hoorde schreeuwen draaide hij zich om. Waar had hij zich nu weer in de nesten mee gewerkt. Licht chagrijnig keek hij. Zijn ogen werden groot en hij keek met open mond naar de slangen. Tientallen! Daar ging Ryan echt niet tegen vechten. Hij wilde zich omdraaien en wegrennen maar de uitgang was weg. Enkel nog een groene muur. ‘Nee, dat kan je niet menen’ kreunde hij. Waren ze net weg, bleek het nog niet over te zijn. Slangen waren nu niet precies zijn lievelings dieren. Ryan was er nog net niet bang van. ‘En nu?’ vroeg hij aan Romeo. Het waren veels te veel slangen om tegen te vechten. Ryan stond met zijn rug tegen de heg aan, de doorns prikten venijnig in zijn rug maar niets kreeg hem nu nog naar voren, naar die slangen toe. ‘Schiet op, verzin iets’ siste hij Romeo toe. Binnensmonds vervloekte hij Savador weer, dit was echt typisch iets voor hem. Hij had gemerkt dat Ryan die slang van hem niet leuk vond. Een sadist, dat was het goede woord voor Savador. Die beleefde er lol aan om hun pijn te zien lijden. En dat is het schoolhoofd, dat is wel een beetje creepy.

Romeo keek al even hulpeloos naar de slangen als dat Ryan deed. Normaal zou hij Ryan uitgelachen hebben omdat hij zo bang was, maar hij wist zelf ook wel dat tienduizend van die slangen nou niet bepaald een pretje was. En ook dat stomme hegje was weer dichtgegaan. Die man speelde een spel met hun. Het leek wel Saw. Dan gingen ze omstebeurt dood aan dingen. Hij keek woedend en er spoot een sterke vuurstraal uit zijn vinger. Daarmee brandde hij het pad vlak voor hun helemaal vol vuur. Enkele slangen branden, maar veel school dat niet. Hij ging een stuk dichter naar Ryan toe. 'Als we hier levend willen uitkomen, moeten we onze krachten bundelen,' zei Romeo. 'Alleen op die manier kunnen we die slangen misschien verliezen,' sprak Romeo. Hij keek Ryan aan. 'Klaar?' vroeg hij, terwijl hij een grote vuurbal in zijn hand liet komen. Hij wist dat Ryan ook een staaltje van vuur kon. Romeo liet zijn ogen enkele vlammen schieten op de vuurbal om die groter te maken. Romeo gooide zijn vuurbal vooruit.

- Moet ik je linken sturen? Kun je het forum al zien? https://staracademy.forumtwilight.com/t1164p15-angstaanjagend#20512 (etages) https://staracademy.forumtwilight.com/t1144p15-ongemakkelijk stille meer -

Ryan bleef doodstil staan, kijkend naar die slangen. In zijn gedachten vervloekte hij Savador voor de zoveelste keer vandaag. Hij hoorde wat Romeo zei en maakte ook een vuurbal. De slangen stopten even, kwaad sissend. Een volgende vuurbal verschroeide er een aantal. De slangen leken nu kwader dan ooit, ook al waren ze nu met minder dan eerst. Waarom? Waarom? dacht Ryan chagrijnig. Waarom moest hij nu met zijn allergrootste vijand ooit samenwerken. Achja, nadat hij uit dit vervloekte doolhof zou zijn ontsnapt zou hij Romeo alsnog vermoorden. Romeo wist dat waarschijnlijk ook dus die zou een tegenaanval doen. Niet een onverwachte aanval, nee zoiets deed alleen Romeo. Ryan maakte opnieuw een vuurbal en gooide die op de slangen af.
(drukdrukdruk)

Romeo zag de vuurbal en maakte zelf ook nog een vuurbal. Savador had het zelfs zo ver laten komen dat Ryan en hij samen moesten werken. Op de een of andere manier was dat frustrerend. Een fractie van een seconde voelde het voor Romeo als vroeger, toen ze dikke maatjes waren. Maar nu voelde het als een soort koud, schuldgevoel. En hij had zijn meisje de dag ervoor ook nog is aangerand. Hij was onder invloed geweest, maar daar wou Ryan niets van weten. Hij had groot gelijk. Waarschijnlijk wou Ryan hem alleen maar vermoorden. En Romeo had alleen maar eraan gedacht om Ryan's leven een stuk zuurder te maken. 'Helaas werkt die teef van een Avalana daar niet aan mee,' mompelde hij zachtjes, zich onbewust dat hij dat had gezegd, in plaats van te denken. Hij schoot nog enkele vuurballen op de slangen af. De slangen stonden al snel in de minderheid. Een beet in zijn pijnlijke voet voelde hij en hij krijste het uit. Hij liet de slang branden en sloeg neer op de grond. Hij zette een soort schild van vuur om zich heen en brandde met dat schild alle slangen die in zijn buurt kwamen. Hij probeerde zijn been vast te houden. Hij kreunde van de pijn. Dit werd zijn dood.

Ryan keek even opzij naar Romeo. Nog steeds die haat voelde hij, vroeger waren ze echt beste vrienden maar nu was alles veranderd, voorgoed. Dat je beste vriend drugs boven jou verkiest dat is al erg genoeg, maar dat hij nu ook al eens achter Avalana aanging, dat maakte Ryan gewoon razend. Maar eerst moesten ze Savador overleven voordat ze elkaar weer konden afmaken. ‘Totaal geflipt’ mompelde Ryan over Savador. Had Master Kale niet gezegd dat het tegen de regels was om elkaar af te maken, golden die regels dan niet voor de leraren? Ryan voelde zijn handen weer branden toen er een nieuwe vuurbal naar de slangen toeschoot. Er waren er niet meer zoveel over, maar nog steeds even gevaarlijk. Het stonk er naar verschroeid vlees. Ryan hoorde een gekrijs, het was Romeo die gebeten was door een slang. Ryan grijnsde en dacht er niet over om hem te helpen, Romeo kon zijn eigen zaken wel oplossen.

Romeo keek omhoog, recht in het gezicht van Ryan. Ryan vond het dus blijkbaar allemaal grappig, dat hij gebeten was door een slang en dat gif zich misschien langzaam naar zijn hart kon verspreiden. Ach... Hij moest niet zo denken. Als Ryan daar zo had gelegen, had hij waarschijnlijk ook niks gedaan. Alhoewel... Daar was hij niet eens zo zeker van. Zou hij Ryan dan echt zo op de grond laten liggen? Hij had daarstraks ook Ryan geholpen door voor hem te springen. Hij vond het maar een domme actie. Hij had Ryan beter kunnen laten doodgaan. Dat was beter geweest. Dan had hij tenminste vrij spel om Avalana in zijn macht te krijgen. Om verliefd op haar te worden. Nu zat Ryan daar als een soort obstakel tussen. Vroeger waren ze de beste vrienden. Voordat hij het middel drugs ontdekte, konden ze goed overweg en waren ze fel tegenover andere straatjongens, die dealden. Romeo had toen gezegd tegen Ryan dat hij nooit zou gaan dealen, of drugs zou gaan snuiven. Dat had hij verpest toen een jongen het hem had aangeboden. Het spul had er goed uitgezien en daarom had Romeo in de holst van de nacht gesnoven, om Ryan niet ongerust en boos te maken. De rel begon allemaal toen hij op een nacht een poster had zien hangen met Ryan's foto en er geld te verdienen viel. Hij had net gesnoven en hij had Ryan aangegeven bij de politie, die hem meteen was komen ophalen. Zijn beloning was vijfhonderd euro, een kapotte vriendschap en een hel van straatleven zonder zijn beste vriend om zich heen. Romeo had zich toen al niet goed gevoeld. Maar nu hij eenmaal bezig was om Avalana te strikken, kon hij niet meer terug kruipen. Hij kon nu niet doen alsof er niks gebeurd was. Ryan en hij zouden nooit meer worden wat ze vroeger waren. Ze waren geen beste vrienden meer, haten elkaar nu en wouden elkaar het liefst vermoorden. Romeo's vuurschild begon langzaam af te zwakken en Romeo drukte zich naar achteren toen een slang naar voor kwam en zijn schild aan stukken hielp. Romeo keek op naar de slang en stuurde met zijn vinger een flinke straal in diens bek, toen die op hem af afkwam. Romeo's been brandde en Romeo greep het vast. Zijn kracht begon langzamer te worden en zijn hoofd begon te tollen. Hij verloor het bewustzijn langzaam en zijn hele lijf sidderde en werd zwakker. Vervolgens viel zijn hoofd op de grond neer en werd heel zijn lichaam slap en levenloos. De duisternis viel over hem heen en de geluiden gingen langzaam naar de achtergrond. Zijn been voelde hij niet meer. Hij voelde helemaal niks van zijn kracht meer. Zijn bloed leek op te houden met stromen en zijn vuur verwarmde hem ook niet meer. Was hij dood? Nee, hij kon nog denken. Maar langzaam begonnen zijn hersenen zich ook af te sluiten, alsof ze zich nu pas wouden sluiten als hij zich realiseerde dat hij nog leefde, omdat hij dacht. Een slang deed een nieuwe poging om hem te bijten.