Ryan keek naar Romeo die nog steeds op de grond lag, het gif begon zich te verspreiden. Heel even dacht Ryan eraan om hem te helpen maar hij herinnerde zich de 500 euro en de politie. Nee, dat verraad kon nooit meer worden weggevaagd. Romeo zou sterven, het maakte Ryan niets uit. Al was dit natuurlijk wel de oplossing. ‘Savador!’ riep Ryan hard genoeg zodat hij dat zou horen. ‘Wie krijgt er problemen mee als Romeo dood is? Want hij is zo langzamerhand aan het sterven. Niet echt verantwoordelijk van een leraar, hè? Een leerling die sterft tijdens een straf.’ Het maakte Ryan niet uit of hij hierdoor nog een straf zou krijgen wegens brutaliteit, het was zijn bedoeling om ervoor te zorgen dat Savador last van zijn geweten zou krijgen of tenminste niet in de problemen wilde geraken en hen uit dat doolhof haalde. ‘Bedankt!’ riep Ryan wel gemeend. ‘Nu ben ik ook van Romeo af!’ Een volgende slang beet Romeo. Romeo leek er amper op te reageren. Ryan hoopte dat Savador nog een beetje gevoel had, anders zou Ryan ook nog de schuld krijgen van Romeo’s dood. Want wie zouden ze eerder geloven? Een leraar of een leerling? Zeker een leerling met een strafblad. Dat was dus gewoon maar hopen dat Savador niet zo gewetenloos was.

Alsof het hem niets meer kon schelen en hij de twee jongens reddeloos wilde achterlaten in het doolhof had Savador zich omgedraaid en liep al kalm terug richting het kasteel. Trouw volgde Saethion hem met zijn gigantische slangenlijf kronkelend door het gras. Op zijn bleke gelaat stond een brede voldane grijns. Hij bleef echter abrupt stilstaan toen hij één van de jongens vanuit het doolhof hoorde roepen en het tot zijn grootste afgunst waagde hem bij alleen zijn voornaam aan te spreken. ‘Wie krijgt er problemen mee als Romeo dood is? Want hij is zo langzamerhand aan het sterven. Niet echt verantwoordelijk van een leraar, hè? Een leerling die sterft tijdens een straf.’
Savador bleef onbeweeglijk stilstaan terwijl hij naar de woorden luisterde. Overduidelijk Ryan. Nog een tijd bleef hij roerloos op zijn plek staan, tot hij zijn slangachtige ogen even geïrriteerd ten hemel opsloeg en zich zacht zuchtend omdraaide. Leerlingen levenloos zien was altijd een spektakel om te aanschouwen, maar hij kon het zich als schoolhoofd niet op zijn schouders halen. Hij voelde er immers weinig voor de Kovomaakse Raad en Bestuur van Onderwijs, de KRBO, op zijn dak te krijgen zodra die ministriële kerels van het nieuwtje hoorden dat er een sterftegeval onder de leerlingen op deze school plaatsvond. Deshas was al zo hersenloos geweest een leerlinge te laten sterven, maar Savador gaf zijn voorkeur toch liever aan het gebruiken van zijn brein. Het was teleurstellend; als er geen prioriteiten, regeltjes en wetten aan vast hadden gezeten had hij de hele school al uitgemoord voor iemand anders de leerlingen ook maar in bescherming kon nemen en de tienerlijken opgezet in zijn kantoor geplaatst. Inspiratievol om naar te kijken, vooral met een glaasje wijn. Op een paar leerlingen die hem wel dierbaar waren na, natuurlijk. Toch hield hij liever zijn dubbele baan als directeur en leraar, hij kon zich immers al de rijkste man noemen die op de school rondliep. En roem en rijkdom schoof hij niet aan de kant voor een simpele moord, geen denken aan.
Met volle tegenzin beende Savador terug naar de heg en commandeerde Saethion om alvast vooruit te gaan. De grote paarsgeschubde slang liet de heggen weer voor hem wijken en betrad opnieuw het doolhof. Direct weken de tientallen zwarte opgeroepen slangen krioelend uiteen toen Saethion eraan kwam gekronkeld. Ze waren als miezerige wormen in vergelijking met de paarse slang.
Even later weken de heggen weer uiteen en kwam Savador in eigen persoon aangelopen. Hij zag Ryan en Romeo al verderop, die laatste roerloos liggend op de grond. Saethion lag half opgekruld naast het bewegingloze lichaam van Romeo. 'Voel de straf voor al je zonden, jongen,' sprak Savador zacht terwijl hij zonder ook maar een sprankje medelijden in zijn slangachtige ogen op Romeo neerkeek. 'Saethion,' alleen het uitspreken van de naam van het dier was voor de intelligente slang al genoeg om het bevel te kunnen begrijpen. Zonder enige waarschuwing vooraf sperde Saethion hees sissend zijn bek wijdopen en beet zich in één felle venijnige hap vast in Romeo's been. De spitse giftanden zonken diep weg in de huid maar deden in plaats van het afgeven van gif juist precies het tegenovergestelde. Het lange lijf van Saethion maakte kronkelende spiraalachtige bewegingen, met hier en daar een sidderende stuiptrek. Terwijl de slang het gif in Romeo's lichaam via zijn tanden in zich opnam kringelde er luid sissend diepzwarte rookachtige slierten tussen zijn schubben vandaan. Het tegengif-proces bezorgde een helse pijn voor iedereen die op het moment bij bewustzijn was, en nam een redelijk lange tijd in beslag om zeker te stellen dat er geen druppel gif meer in het lichaam achterbleef.

Ryan schopte een slang weg die hem probeerde te bijten. Hij begon er nu echt aan te twijfelen of Savador nog zou komen. De slangen kwamen steeds dichterbij nu Romeo ze niet meer op afstand hield, en Ryan had niet genoeg ogen om ze in de gaten te houden. Als het nog even door zou gaan, zou hij ook gebeten worden. Dan zou hij net zo eindigen als Romeo. Opeens kwam er een enorme slang door de heggen aan. Ryan deed onwillekeurig een stap naar achteren. Gelukkig gingen de kleinere slangen aan de kant. Toen herkende Ryan de slang. Het was dezelfde slang als op het kantoor van de hoofdmeester. Een enorme paarse slang, met veel grotere tanden dan de kleinere slangen. Het geritsel van de bladeren deed Ryan opkijken. Ook Savador kwam eraan. Hij koos dus toch liever ervoor om Romeo te redden. Alhoewel, leefde Romeo nu nog wel? Doodstil lag Romeo op de grond. Ryan deed nog een stapje achteruit toen die enorme slang in Romeo’s been beet. Verbijsterd staarde Ryan Savador aan. Ging die nu echt toestaan dat die slang Romeo opat? Bewijs wegwerken van een leerling die vermoord was? Ryan geloofde serieus dat Savador er gek genoeg voor was, hij had hem namelijk ook in dit levensgevaarlijke doolhof opgesloten. En wat zou er dan met hem gebeuren? Ryan had Romeo immers zien sterven. Dat beloofde niet veel goeds. Pas na een tijdje merkte Ryan dat die slang Romeo niet opat. ‘Okey, okey, ik snap het punt. Niet vechten in de klas, maar was het nu echt nodig om mij bijna te vermoorden?’ zei hij ietwat nijdig tegen Savador. ‘Aula schoonmaken, dat was ook genoeg geweest om het punt duidelijk te maken’ Ryan begon ook te begrijpen waarvoor die kerkers er nog steeds waren. Levensgevaarlijk deze school! Dan had hij nog beter naar de gevangenis op Razen kunnen gaan. Al had hij naar geen van beiden hoeven gaan als Romeo hem niet had verraden. Dan had hij niet met zo’n volslagen doorgedraaide schoolhoofd gezeten. Ryan betwijfelde het of hij de school überhaupt nog wel kon overleven voordat hij oud genoeg was om weg te kunnen. ‘Ik begrijp het punt, en hij heeft overduidelijk zijn lesje geleerd’ Ryan keek nog even naar Romeo. ‘En ik heb nu wel wat beters te doen dan te wachten of Romeo nog tot leven komt’ Ryan liep al langs Savador heen, om terug te willen gaan naar de school. Geen minuut langer wilde hij hier blijven bij de doorgedraaide schoolhoofd en de halfdode Romeo.

Misschien had hij Saethion precies op het juiste moment teruggestuurd om een fataal einde van een leerling te voorkomen, waarschijnlijk was zijn timing ook perfect geweest toen hij zelf even later aan kwam gelopen. Met volle tegenzin, dat wel.
Savador had Ryan geen blik waardig gegund tijdens het passeren, zijn slangachtige ogen waren strak gericht op Romeo en zijn slang terwijl de kleinere maar daarom niet minder giftigere zwarte slangen voor zowel hem als Saethion uiteen weken. In alle rust en kalmte had hij de slang het ongedetailleerde commando opgedragen om het tegengif-proces uit te voeren. Dat gif kon zich immers immens snel door Romeo's lichaam verspreiden. Mocht hij een paar minuten later zijn aangekomen, dan was het wellicht al te laat voor hem geweest. Niet zo'n groot probleem voor hem, hij trok zich daar niets van aan. Enkel het beschadigen van zijn reputatie en die van de school stond in de weg.
In een snelle beweging had Saethion zijn spitse giftanden weg laten zinken in de huid van Romeo, waarna sidderende bewegingen en opkringelende rookslierten volgden. Ze stegen een aantal meters op en vervaagden dan alweer net zo simpel als dat ze verschenen. Savador voelde Ryan verbijsterd naar hem kijken, maar nog altijd negeerde hij het en bleef met over elkaar geslagen armen doodkalmpjes toekijken. Dat de slang Romeo nog meer toetakelde of zelfs probeerde op te eten was allemaal maar schijn. Wel erg geloofwaardige schijn.
‘Okey, okey, ik snap het punt. Niet vechten in de klas, maar was het nu echt nodig om mij bijna te vermoorden?’ Ryan sprak opeens tot hem als vanuit het niets; niet op een erg respectvolle manier, maar bijna alsof hij het tegen een medestudent had. Langzaam gleden Savadors ogen naar zijn uiterste ooghoeken en vestigde hij zijn blik zonder ook maar verder een enkele spier van zijn lichaam te bewegen op de jongen. Zijn slangachtige verticale pupillen staarden Ryan een langere tijd ijzig aan. 'Ja,' luidde zijn lome antwoord uiteindelijk. De toon waarop het gezegd werd klonk kil en sinister genoeg om zijn titel als meest gevreesde persoon op de school te verduidelijken. ‘Aula schoonmaken, dat was ook genoeg geweest om het punt duidelijk te maken.’
Savador had zijn lippen alweer op elkaar geperst, maar opende die weer en nam met een ernstige frons tussen zijn wenkbrauwen een kleine hap adem voor het volgende dat hij de jongen duidelijk wilde maken. 'Wellicht, als je een leerling was geweest in de tijd dat Miss Madeline hier nog het schoolhoofd was. Spijtig voor jou ben je dat niet, je zou er destijds allemaal veel gemakkelijker vanaf zijn gekomen. Dat geld ook voor je vriendje hier,' hij knikte even kort naar de bewusteloze Romeo zonder zijn blik van Ryan af te wenden. 'Een nieuw tijdperk is aangebroken. De softe instelling hier is vervaagd, met een enkele handveeg weggehaald als stof op de Oude Testamenten van Shadra. Wees me dankbaar, jongen. Zonder mij zou je nergens zijn.'
Hij wierp nog een enkele blik op Romeo voor hij in beweging kwam. 'Ik heb gedaan in zoverre wat ik kon en wilde doen hier. De keuze laat ik nu aan jou om het miezerige leven van deze dwaas te redden door hem naar de ziekenzaal te slepen of om hem hier een eenzame pijnlijke dood te laten sterven. Ik als bezorgde, hulpzame leraar heb gedaan wat ik kon om de jongen weer op been te helpen. Jij als verraderlijke jeugdcrimineel stond er enkel bij en keek er naar, mocht de dood van deze kansloze ziel het geval zijn.' Savador liep eveneens richting de uitgang van het doolhof en haalde Ryan in, die 'm snel dacht te kunnen peren. Naast de jongen bleef hij staan en plaatste een hand op zijn schouder. Zijn mondhoeken krulden zich langzaam om in een vals grijnsje terwijl hij zich dichter naar hem toeboog. 'Welk verhaaltje denk je dat ze eerder zullen geloven? De jouwe.. of de mijne?' sprak hij zacht in Ryans oor. Met de verbreedde grijns op zijn bleke gelaat liet Savador daarna zijn schouder los, riep Saethion dat hij mee moest komen en liep verder om benend uit het zicht te verdwijnen. Romeo's leven zou nu waarschijnlijk niet meer in een bijzonder cruciale toestand zijn doordat het meeste gif al wel verwijderd was, maar de gevolgen en bijwerkingen die op konden treden mochten nooit onderschat worden. Het was nu aan Ryan welke optie van levensbelang hij voor zijn vroegere vriend en recentelijke rivaal zou kiezen.

{Topic uit}