Vanonder haar zwarte lokken keek Diva naar buiten, naar het treurige landschap. Grijs, overal waar ze keek. Welke planeet ze was kon je hieruit niet opmaken. Soms dacht ze aan Cassia, omdat al het grijs zo af en toe wel op sneeuw leek. Maar voor Cassia was het weer te warm. Het was bijna tropisch wat haar deed denken aan Razen en aan de grijze as van een vulkaan. Maar zeker weten deed ze die dingen niet. Diva keek even kort opzij. Naast haar lag Celedë. Uitgeput, bleker dan ooit en uitgemergeld. Diva's vlees op haar botten was ook schaars, maar ze kon nog vooruit. Haar gedachten gingen voor de zoveelste keer uit naar Savador. En de knoop in haar maag trok zich strakker aan. Hij moest zich vast wel afvragen waar ze was. Misschien dacht hij dat ze hem verlaten had. Die gedachte was de laatste tijd al vaker langs gedreven, maar Diva was nu te vermoeid om die gedachte haar angst aan te laten jagen. Zware voetstappen lieten haar opkijken. Ineens besefte ze dat ze niet meer bewogen. De schuifdeur ging open en twee mannen in het zwart kwamen binnen. Hun gezichten waren samengesmolten met de rest van hun doelloze aanwezigheid. Voor Diva waren ze allemaal hetzelfde geworden. Ze trapte Celedë om haar wakker te krijgen waardoor Diva met haar vrije hand uithaalde en de onderarm van de man open haalde. Al snel kleurde zijn bleke arm rood van de lange snee. Diva kreeg van de ander een harde klap in haar gezicht maar het was het waard. Niemand trapte ongestraft haar zusje. Haar pols die vast had gezeten werd nu losgemaakt en Diva werd overeind gesleurd. Op haar rug werden haar polsen weer vastgebonden en werd ze vooruit geduwd.
Buiten verblindde het licht haar even kort. Ze had tot nu toe altijd binnen opgesloten gezeten en was het buitenlicht ontwend geraakt. Haar ogen paste zich langzaam aan zodat ze ook echt kon zien waar ze zich bevond. Een soort kampement. Maar wat haar aandacht trok was het geluid van opstijgende shuttles. Ze hadden daar hun eigen platform met shuttles. Diva dacht niet verder na. Ze trapte naar achteren, hard op de voet van de man die haar vast had. Uit schrik liet hij haar gaan waardoor Diva zich kon omdraaien en haar knie in zijn buik plantte. De man die Celedë vast had gehad liep nu ook op haar af en stortte naar voren om aan te vallen. Diva ontweek en ging door haar knieën. Haar uithoudingsvermogen was behoorlijk aangetast. Vroeger had ze dit makkelijk aangekund. Maar nu had ze pas twee mannen uitgeschakeld en nu was ze al vermoeid. Ze moest een wapen hebben. Ze rende naar een tent en greep het eerste mes dat ze kon vinden. Het was bot en half verroest en met moeite lukte het haar om haar touwen door te snijden. Diva was net weer opgestaan toen er iemand de tent in stormde. Diva rende hem tegemoet en stak het mes recht in zijn maagstreek. Ze draaide het om en trok het er scheef weer uit omdat ze doorrende. Ze sprintte op Celedë af en tilde haar op haar schouder. Het was maar goed dat Celedë ook zo goed als uitgehongerd was want met deze conditie had Diva dat niet volgehouden. Het was een sprint naar de vrijheid waarvan slagen niet eens zeker was. Wild om zich heen slaand met haar mes baande Diva zich moeizaam een weg naar een shuttle. Ze zette Celedë achterin en gooide de piloot eruit waarna ze direct de deur sloot en de shuttle probeerde te starten.

'Ze leren je wel hoe je een paard moet berijden maar niet hoe je een shuttle moet besturen,' mompelde Diva zachtjes toen ze, na een stuiterende brokkenrit, eindelijk de school in zicht zag komen. Ze keek naar de vele knopjes in de shuttle. 'Hoe landt je met zo'n ding,' riep ze schor uit tegen zichzelf. Diva probeerde van alles en uiteindelijk stortte ze naar beneden. Ze probeerde nog op te trekken maar schraapte met de shuttle zwaar over de grond met een oorverdovend geluid. Uiteindelijk knalde ze tegen een muur aan.
Na een tijdje opende Diva haar ogen. Haar handen hadden zich strak om het bedieningspaneel geklemd. Haar hoofd steunde op de stuurknuppel. Voorzichtig ging ze overeind zitten. Overal lagen glasscherven van de gebroken voorruit. Ze plukte een paar scherven uit haar lokken en stond wankelend op. Ze moest de deur uit zijn voegen trappen om uit de shuttle te kunnen klimmen die nu meer op een ingedeukt koekblik leek. Het eerste wat Diva deed voordat ze ook maar verder kon komen dan buiten de deur was het weinige van haar maaginhoud legen. Vervolgens zakte ze op de grond tegen de shuttle aan. Ze trilde van de koorts. Pas nu besefte ze wat ze gedaan had.

{Yeahhh, mijn inspiratie is terug}

- Yee! 8D

Moeizaam bewoog hij zich voort langs de lege landingsplaatsen waar zich op het moment geen shuttles bevonden. Op het feit na dat het lanceringsplatform er bijna verlaten bijlag was het er ook doodstil. Alleen een paar enkele geluiden verbraken de stilte. Benende voetpassen met een eindeloos getik achter iedere pas. Sinds kort ging Savador de deur van zijn kantoor niet meer uit zonder zijn steunstok. Eigenlijk een zwarte kruk vermomd als steunstok, compleet met een slangenkop met opengesperde bek als handvat. Hij voelde er immers weinig voor nog een keer zomaar voor de klas in te storten, buiten bewustzijn over zijn bureau. Zijn ingekorte haar was weer wat bijgegroeid, de zwarte sluike lokken hingen nu al een paar centimeters tot over zijn schouders en deinsden met iedere stap mee. Op zijn wat uitgestrekte arm die hij voor zijn borst hield rustte een gitzwarte raaf die gesmoord kraste. Het dier had een aantal brieven tussen zijn snavel geklemd, afkomstig vanover de planeten. Het was onnodig iedere keer de raaf op het lanceringsplatform op te wachten; het dier kende zelf de weg en kon zo in een keer doorvliegen naar het kantoor om de post te leveren. Maar Savador wilde het risico niet nemen dat er post bestemd voor hem in de verkeerde handen viel. Zwijgend beende hij over het platform verder, luisterde in de tussentijd naar zijn eigen stap, tik, stap. Het werd al merkbaar warmer en de afgelopen tijd was er geen sneeuw meer te bekennen. Lang zou het niet meer duren voor de lente kwam, één van de seizoenen die hij haatte. Hij liep richting het kasteel met de intentie om weer veilig met de post terug te keren, toen een hoop kabaal hem met een ruk deed omkijken. Savador moest zich overhaast plat op de grond laten vallen om niet geraakt te worden door een gigantisch neerstortend gevaarte. 'AH!'
Met dichtgeknepen ogen en een luide kreet van pijn voelde hij iets in zijn rug knakken tijdens zijn bewuste val. Echt veel tijd om aan zijn eigen pijn te besteden had hij niet, want hij moest zich vastgrijpen aan de hevig trillende grond om niet zo heftig door elkaar te worden geschud dat hij buiten balans raakte. Een oorverdovend schrapend geluid volgde, overstemde ongetwijfeld een hoop geluiden in de nabije omgeving. Als laatste volgde er een flinke klap tot de rust weer leek weder te keren. Savador bleef nog even plat op de grond liggen, kuchte zacht om de rook die opeens als een zwakke nevel vlak boven het platform hing. Hij klemde krampachtig zijn tanden op elkaar terwijl hij met een hand tegen zijn rugholte gedrukt weer moeilijk overeind kwam. Ruw veegde hij de tranen die in zijn ogen waren gesprongen weg. De raaf was natuurlijk luid krassend weggevlogen en liet de post tijdens een wilde sessie met klapwiekende vleugels om zo snel mogelijk weg te komen los. Enveloppen en brieven, alles lag over het platform verspreid. Maar dat was nu niet zijn punt van aandacht. Zijn blik was strak gevestigd op het verwoeste gevaarte waar hij bijna gewond door was geraakt, wat het schrapen, de klap en de rook veroorzaakt had; een neergestorte shuttle lag in flinke kreukels doordat het tegen een muur was opgebotst. En behalve dat was er nog iets dat zijn aandacht deed trekken.
Met toegeknepen ogen en een ernstige frons tussen zijn wenkbrauwen beende Savador in een oplopend rap tempo op de shuttle af, zijn starende blik al die tijd strak gevestigd op één bepaald punt. Hij voelde zijn hart ontelbaar snel in zijn keel kloppen van angst. Dat was toch niet.. ?
'Diva!'
Zijn geschrokken hese stem schalde over het platform terwijl hij de laatste stappen half struikelend aflegde naar zijn geliefde. Slapjes zat ze tegen de shuttle op de grond, had vooraf eerst haar maaginhoud geleegd, duidelijk te zien aan haar ongezonde uiterlijk en het onsmakelijk ogende plasje op de grond. Pure zwakheid was wat ze afstraalde, maar zo zag hij haar niet vaak. Ze zag eruit alsof ze in geen dagen meer fatsoenlijk gegeten had. 'O god, Diva!'
Savador had zich op zijn knieën voor haar laten vallen, het kon hem niks schelen dat hij daarbij half in haar braaksel zat. Zijn steunstok kletterde op de grond, daar had hij nu geen oog meer voor. Het eerste wat hij deed was haar direct in zijn armen nemen in een zielroerende, misschien ietwat overdreven stevige omhelzing. Alsof hij haast op het punt stond haar kwijt te raken. Maar hij had haar immers gemist en was zich rot geschrokken. Na een tijdje liet hij haar los, negeerde de vochtophoping op zijn onderste oogleden. Nog net had hij zich weten te vermannen geen tranen te laten. Zijn blik was ernstig en overbezorgd toen hij haar daarna weer in haar blauwe ogen aankeek, met een trillende bleke vinger streelde hij zacht over haar wat ingevallen wangen. Het brak zijn hart haar zo aan te treffen. 'Bij Medusa.. wat is er in godsnaam gebeurd?' wist Savador er met een schorre bevende stem uit te krijgen.

Diva had in elkaar gedoken gezeten als een klein musje. Echt alles aan haar deed pijn. Ze veegde voorzichtig het laatste beetje overgeefsel weg bij haar mondhoek toen ze rennende voetstappen hoorde. Ze liet het over zich heen komen. Die ontsnapping had alles van haar geëist. Als er nu nog meer problemen kwamen dan gaf ze zich over. Het was zinloos om door te vechten. Alle geluiden die elkaar rap opeen volgde lieten haar even opkijken. Het kleterrende geluid, het geschreeuw waarvan ze niet kon verstaan wat er gezegd werd en als laatste de stevige omhelzing om haar tengere, uitgemergelde lichaam die haar zacht liet kermen van de pijn. Het duurde nog wel even voordat Diva pas goed en wel doorhad dat het Savador was die haar gevonden had. Geen gevaar dus. Maar Diva was te vermoeid om echt grote emotie te tonen dat ze hem weer zag. Natuurlijk ze was zielsgelukkig hem weer te zien. Maar de snelle gebeurtenissen die nu zo ver weg leken hadden haar opgevroten. Het was bijna alsof haar ogen half open houden al te zwaar voor haar was, laat staan om ook nog antwoord te geven op zijn vraag. Maar ineens schoot Diva iets te binnen. Sinds ze neergestort was had ze niet meer gezien hoe het met Celedë was. Diva wist niet eens of haar zusje die klap wel overleefd had. 'Celedë...shuttle,' was het enige wat ze met haar schorre stem half fluisterend uit kon brengen. Ze dwong zichzelf om bij bewustzijn te blijven maar hoe lang ze dat vol kon houden wist ze niet.

Teveel emoties samen stroomden door elkaar heen, vormde een hechte slang aan ingewikkelde gemixte gevoelens al bij het allereerste aanzicht toen hij Diva zo havenloos aantrof. Savador had het niet kunnen weglaten om haar als eerste stevig vast te houden, dolgelukkig dat ze nog in leven was en met al haar ledematen was teruggekeerd. Om haar vertrouwde geur weer in zich op te nemen en zijn bleke handen de slanke, nu tot schrikkends toe tengere lichaamsvormen strelend af te laten tasten. Naast de vele emoties spookten er ook talloze vragen in zijn hoofd waar hij nu niet meteen alle aandacht aan besteedde. Het was ook niet het belangrijkste. Zijn armen lagen strak om Diva's lichaam heen, hij schrok er even van toen hij haar ribben dacht te kunnen tellen toen zijn hand er onbewust even langsgleed. Hij had nauwelijks gereageerd op haar kermende pijnkreuntje, daarvoor zat hij nu te diep weggezonken in het gelukkige gevoel dat hem momenteel hevig deed overspoelen. Hij dacht dat Diva behalve een zoektocht naar haar zus was begonnen hem ook verlaten had en hij het er niet meer in zag zitten dat ze nog zou terugkeren. En al helemaal niet bij hem terug zou komen. Ze leek echter geen emotie te tonen op zijn reacties, dus was het beter dat hij nog niet te vroeg juichte. Hij vond het eigenlijk ook niks gek, want Diva leek zich nit helemaal goed te voelen. Logisch na zo'n heftige landing.
Bezorgd keek Savador op haar neer toen ze de naam van haar zuster schor fluisterend en bovenal vermoeid wist uit te brengen, zat nog steeds in een knielende houding om zijn onstabiele lichaam in evenwicht te houden. Het kostte hem niet veel moeite de eenvoudige link te leggen tussen de twee woorden die hij uit Diva kon krijgen. 'Blijf maar hier, lieverd, doe rustig aan,' zijn zachte geruststellende woorden werden gevolgd door een zachte kus op Diva's voorhoofd. Savador trok zijn overjas uit en legde die zorgzaam om Diva's tengere schouders. 'Ik ga voor je kijken. Alles komt goed, dat beloof ik je.' Met een laatste handeling uit zorgzaamheid en geruststelling streken zijn bleke vingers zacht de lokken uit Diva's gezicht terwijl hij moeilijk overeind kwam om haar die woorden te verzekeren. Onder moeizaam gekreun moest Savador zich gebukt door de scheef verwrongen ingang van de shuttle wringen om zich langs alle brokstukken en omgevallen objecten verder door het verwoeste voertuig voort te bewegen. Op den duur moest hij zelfs op handen en knieën kruipend verder met zijn langere mannelijke gestalte toen hij de eens zo ruime cabine met de passagiersstoelen naderde. Zijn rug gaf des te meer flinke steken door hoe langer hij in een kruipende positie verbleef; sommige steken waren zelfs zo erg dat zijn bewegingen er ruw door werden afgekapt en hij noodgedwongen doodstil in zijn positie moest blijven om met stijf dichtgeknepen ogen en zijn tanden stevig op elkaar te wachten tot hij de draad weer kon oppakken. Na nog zo'n steek gleden zijn slangachtige ogen fronsend door de kromme ruimte; zowel de binnen- als de buitenkant leek als een harmonica van reuzengroot formaat in elkaar gedrukt. 'Celedë?' riep Savador luid omdat hij door het puin geen gestalte identiek aan Diva kon herkennen, waarvan enkel de ogen verschilden.

Van Diva's heldhaftige ontsnapping had Celedë maar bar weinig meegemaakt. Zij zat op een punt waarop ze alles maar over zich heen liet komen. Veel erger dan het nu was kon het immers toch niet meer worden. Het ging dan ook allemaal langs haar heen toen Diva met haar laatste krachten heldhaftig zichzelf en haar uit deze benarde situatie te krijgen. Maar zodra ze in de shuttle zaten was Celedë in slaap gevallen. Dat was ook niet meer dan logisch als je wist wat ze de afgelopen tijd had moeten doorstaan. Ze woog minder dan de helft van haar vroegere gewicht. Haar huid was strak over haar botten getrokken. Zelfs van de wilde van Diva werd ze niet wakker. Maar toen ze neerstortte, toen werd ze wakker. Haar ogen waren groot van schrik en ze begon te gillen, al was dat door haar schorre stem nauwelijks te horen.
De klap had haar buitenwesten geslagen. Onder het puin van kapotte onderdelen van de shuttle lag Celedë begraven terwijl het warme bloed langs haar slapen liep. Alleen haar bleke, gratenhand en een stuk van haar onderarm staken er onder vandaan als een levenloos ding dat deel van har puin was.

Half trok hij zich aan de nog onaangetaste rugleuning van één van de stoelen half overeind. Dat ging ook maar net; als hij helemaal recht overeind stond zou hij zijn hoofd aan het flink ingedeukte plafond stoten. Onrustig schoten zijn slangachtige ogen door de ruimte, langs alle overige stoelen en brokstukken. Zijn roepende stem had luid genoeg geklonken, een licht bezorgde ondertoon er duidelijk in hoorbaar. Onder gesmoord gekreun liet Savador zich op zijn knieën vallen toen het hem door de hevige steken in zijn rug teveel moeite kostte om zich nog langer overeind te houden. Celedë; hij moest haar vinden, vooral voor Diva's belang. Het was nog maar de vraag of het meisje nog in leven was of niet, maar er was maar één manier om daar achter te komen. Kruipend schuifelde Savador verder, probeerde met zijn handen of knieën niet in glasscherven terecht te komen van de gesprongen ramen. Toen plotseling, geheel uit het niets, stuitte hij op een bleke knokige hand die onder het puin uitstak. Bewegingloos, maar zijn blik was er toevallig op gevallen. Als een gek begon hij de brokstukken weg te werpen - over zijn schouder en opzij, waar er ook maar plek was - en de hand en diens toebehorende eigenaar verder uit te graven. 'Celedë!'
Het tweelingzusje die zoveel van Diva weghad werd half onthuld en langs haar slapen liep flink wat bloed. Savador kroop over het puin dichterbij en tilde Celedë onder haar oksels zachtjes overeind - voorzichtig, want hij had er geen benul van of ze iets gebroken had of niet. Het lukte hem haar slappe lichaam over zijn rug te leggen om zich weer kruipend een weg terug te banen en haar in veiligheid te brengen. Eenmaal buiten tilde hij haar weer van zijn rug om haar zachtjes naast haar zus tegen de shuttle te zetten. Zacht hijgend van de gegeven inspanningen zakte Savador voor de zusjes neer op zijn knieën en scheurde terwijl hij nog op adem probeerde te komen één van de mouwen van zijn trui los. Met een bleke maar redelijk gespierde arm ontbloot en één nog gehuld in een ongehavende mouw boog hij zich naar Celedë toe om het bloed voorzichtig weg te deppen en haar wond met het rafelige stuk stof als een hoofdband te verbinden.

Diva voelde hoe Savador haar voorhoofd kuste en zachtjes en zorgzaam zijn jas over haar heen legde. Ze trok hem iets dichter om zich heen. Normaal gesproken zou ze er al in verzuipen, maar nu was het helemaal erg. Toen hij in de shuttle verdween legde Diva haar hoofd tegen het koude staal van de shuttle en sloot haar ogen. Ze opende ze pas weer toen ze gestommel hoorde en Savador weer uit de shuttle zag komen klimmen. Maar het belangrijkste, hij had Celedë mee. Het deed Diva nog steeds pijn haar zus zo mager te zien. De schade viel haar gelukkig nog mee, al was ze buiten bewustzijn.
Diva dwong zichzelf om wat meer rechtop te gaan zitten maar een felle steek en een pijnlijke kreun weerhielden haar ervan veel te bewegen. Zachtjes bracht ze haar hand naar haar ribben en drukte er een klein beetje op. Een nieuwe, felle pijnsteek overviel haar. 'Ja, gebroken','mompelde ze in zichzelf. Goed, twee tot misschien drie gebroken ribben. En ooik de tegenstand in haar enkel waarschuwde haar dat het daar niet helemaal goed ging. Haar blauwe ogen die nog maar een zwak schijnsel uitstraalde keken naar Savador. 'Het spijt me dat ik plotseling verdween. Ik was Celedë op het spoor. Ik was erachter gekomen dat ze niet was vertrokken maar meegenomen. En omdat ik daar teveel van wist namen ze mij ook te grazen,' zei ze zachtjes terwijl ze weer naar haar schoot keek. Hoe lang had het geduurd voordat ze dit eindelijk tegen Savador had kunnen zeggen?

Zelf had hij niet zo'n hechte band met Celedë - ook nooit gehad ook - maar Savador hoopte oprecht dat het Diva goed deed haar zusje nog in leven te zien. Want naar zijn gevoel mankeerde Celedë op de hoofdwond en haar al net zo uitgemergelde status na niets maar was ze door de klap waarschijnlijk alleen het bewustzijn verloren. Zijn handelingen waren alsnog des te voorzichtiger hoe hij Celedë naast haar zus op de grond zette en haar wond verbond met één van zijn eigen mouwen die hij afscheurde. Bij het horen van een pijnlijke kreun schoot Savadors blik direct naar Diva. Overbezorgd keek hij toe hoe ze haar eigen graatmagere lichaam op het gebied van haar ribben aftastte en de conclusie trok dat er iets gebroken was. 'Weet je zeker dat het niet enkel zwaar gekneusd is? Iets kneuzen is pijnlijker dan iets breken,' zei hij zacht terwijl hij half zijn arm naar haar uitstak. Per intentie om het af te willen tasten - iets wat hij toch maar beter achterwege kon laten. Daarbij was hij geen dokter en kon hij bij enkel en alleen voelen toch moeilijk achterhalen wat ermee aan de hand was. 'Ik kan jullie beter eerst naar de ziekenzaal brengen. God, wat zijn jullie mager.'
Zijn slangachtige ogen keken in de felblauwe van Diva toen ze haar verontschuldigingen aanbood. Savador suste zacht met een schuddend hoofd haar woorden weg. 'Nee - stil maar, lieverd. Het is al goed,' hij glimlachte haar geruststellend toe, was allang blij dat hij haar weer terugzag. Zijn lieflijke glimlach verdween het volgende moment echter als sneeuw voor de zon toen Diva vervolgde en haar verhaal deed. 'Wie heeft jou te grazen genomen?!' schoot hij direct in de verdediging, zijn toon plotseling een stuk feller en agressiever dan zijn zachte sussende woorden. 'Bij Medusa, welke achterlijke hond heeft je dit aangedaan!' Met een ernstige blik staarde hij Diva streng aan in de hoop zo het antwoord uit haar te krijgen. 'Zeg het me, Diva! Ik ga linea recta naar Shadra om die afgedankte rat de tong af te snijden en in zijn neusgat te dwingen! Ik hang hem op aan zijn eigen ingewanden! Ik laat hem dansen op het graf van zijn moeder! Verdomme!'
Al verder vloekend in het Shadraans schoot Savador met een ruk overeind, ijsbeerde nu als een diep ontevreden leeuw het stuk langs Diva, Celedë en de neergestortte shuttle langs om zijn opspelende woede grotendeels in te houden. Niemand, maar dan ook niemand kwam aan zijn Diva.

Diva keek Savador even aan toen hij vroeg of ze het niet alleen gekneusd had. 'Ik ben zo mager ondertussen dat ik de breuk door mijn vlees heen kan voelen,' zei ze zachtjes tegen hem. Ze was er bijna helemaal zeker van dat ze iets gebroken had. Maar ja, Diva was nou eenmaal geen dokter. Ze bracht geen reactie op Savadors woorden dat hij haar en Celedë naar de ziekenzaal wilde brengen onder andere omdat ze zo verschrikkelijk mager was. Ze waren uitgehongerd. Kregen amper een goede maaltijd en ook net aan voldoende om van te overleven. Ze glimlachte even zwak maar dankbaar naar Savador toen hij haar gerust wou stellen nadat ze haar verontschuldigingen had aangeboden aan hem. Ze schrok alleen een beetje van zijn felle en agressieve toon toen hij vroeg wie haar dit aan had gedaan. Diva wende haar blik af naar de grond. 'Ik weet niet wie het was,' zei ze toen hij begon met ijsberen. 'Ik weet het niet. Ik kende niemand van die mensen. Uiteindelijk leken ze toch allemaal wel hetzelfde gezicht te hebben. Ik weet niet eens of ik al die tijd wel op Shadra heb gezeten,' zei ze met iets van stemverheffing. Daarna zakte ze een beetje terug tegen de wand van de shuttle, alleen al vermoeid door het spreken met luidere stem. 'Ik weet niet precies wat me overkomen is. Ik was Celedë op het spoor. Toen kwamen in die nacht een paar figuren in het zwart. Het waren uitstekende vechters. Geen Suasama maar toch leek hun techniek op die van ons. In mijn eentje kon ik dat niet aan. Ze hebben me meegenomen. Waar ik ook terecht kwam, Celedë was daar. Ik wist niet precies wat ze van ons wilden. Ze gebruikte een raar oud dialect zodat wij ze niet zouden verstaan. Het enige wat ik eruit op kon maken was dat het iets te maken had met de schaduw wezens in Celedë en mij. Pas later werd me duidelijk waarom. Ze wilden die wezens gebruiken om in een berg geheime grotten uit te hakken. In heel Kovomaka hadden ze mensen te pakken weten te krijgen. Allemaal nakomelingen van schaduw wezens. We moesten grote stukken rotsen wegslepen en uithakken. Het was een speciaal soort gesteente die alleen met het gif uit onze nagels kon worden kapot geslagen. Het was vreselijk om die gebroken blikken in de ogen van al die mensen te zien. Ze hadden de hoop verloren. Toen ik me probeerde te verzetten kwam ik er al snel achter waarom. Zelfs de kleinste vorm van verzet werd zwaard bestraft. Ze ketenen je vast aan grond en slaan je met vuurzwepen. We kregen net genoeg te eten om te overleven. Meer heb je als schaduw wezen niet nodig. Maar als mens wel. Daarom zijn we zo mager,' vertelde Diva zacht.

Bezorgd had hij Diva in haar diepblauwe ogen aangekeken bij haar zachte woorden, zijn blik gleed vervolgens even naar het gebied waar haar ribben zaten alsof hij verwachtte daadwerkelijk ook een flink uitstekend bot te kunnen ontdekken. 'Het komt goed,' zei Savador zacht toen hij haar daarna weer aankeek. Langzaam boog hij zich naar haar toe om haar een kleine kus op haar lippen te geven. Hij ging er ook niet verder op in toen Diva geen reactie gaf op zijn voorstel dat hij de zusjes beter naar de ziekenzaal kon brengen, had zich al lang om iets anders bekommerd. Lieflijk schonk hij Diva een glimlach als reactie op haar kleine glimlachje terug; ze kon het vast niet helpen dat juist dit haar en Celedë was overkomen. Maar Savadors hele kalme houding gleed het volgende moment als een deken van zijn schouders terwijl woede langzaam maar zeker de overhand nam. Onrustig door zijn hitsige temperament ijsbeerde hij over het platform heen en weer, nam ondertussen de moeite om naar Diva's uitleg te luisteren. Al leek dat aan zijn bleke gelaat niet zo, doordat hij strak en furieus voor zich uit bleef kijken. Op een zeker moment toen het onderwerp werd aangeknoopt over een soort ontvoering en waarbij de kenmerken van de schaduwwezens in Diva en Celedë bleef Savador stilstaan, zijn ogen geïrriteerd gesloten en een aantal vingers tegen zijn slaap gedrukt. Met zijn blik op Diva gevestigd draaide hij zich half naar haar om nadat ze haar verhaal gedaan had, staarde haar fronsend aan. 'Waarom wil het lot toch dat jij altijd in zulke problematische situaties terecht komt?' vroeg hij zichzelf hardop af. 'In ieder geval ga ik jullie eerst vetmesten, dat is zo te zien wel hard nodig,' sprak Savador verder terwijl hij zijn geijsbeer afkapte en terug naar Diva en Celedë kwam gelopen. Voor hen knielde hij zacht kreunend neer. 'Denken jullie dat jullie kunnen lopen?' Zijn slangachtige ogen gleden van de blauwe ogen van Diva naar de rode van Celedë en weer terug. 'Ik kan ook wat snel maken in de keukens en het eten hier voor jullie brengen,' opperde Savador met een klein glimlachje.