Vanuit bijna het diepste van het Duistere Woud kwamen de zweepslagen steeds dichterbij, het geluid van grote vleugels die moeizaam vooruit kwamen bij elke klapwiekende beweging. Het lichte bloedspoor alleen voor de goeie neus volgbaar, parelrode druppels die van de vochtige bladeren afgleden. De grote vleugels, zwart als de nacht en gesierd met de zilvergekleurde aderen in het verendek stoven door tussen de bomen. Zelfs de snavel van de grote zwaan, groter dan menig soortgenoot, had een grijze tint in tegenstelling tot de oranje met zwarte kleur die een zwanensnavel normaal had. Het dier sloeg moeizaam met haar vleugels, gehinderd door de drie, evenwijdige snedes die over haar rug liepen, gemaakt door een grote klauw. Neara was geen type die haar emoties snel de overhand liet nemen, ze laat staan duidelijk te tonen. Maar niemand kwam aan haar dienaren, niemand kwam aan de heilige wezens uit het Rijk der Winden. Of je het wraak kon noemen of niet, het duistere wezen dat deze keer een andere vorm dan een slang had aangenomen had zijn laatste les geleerd. Níemand kwam aan haar dierbaren. Maar hoewel ze ook de Vrouwe van de Lucht was, er was soms een tijd dat haar aangenomen, dierlijke vorm de overhand nam. Verdolven in woede was ze alles verloren, overgenomen door de woede diep in haar hart en aangestuurd door de wilde winden. Het duistere wezen had het niet overleefd, daar was geen twijfel aan mogelijk. Nu, bijna aan de rand voelde ze de gevolgen. Hoe teer haar lichaam was werd nu getoond, haar machten in de Wind waren het beste van allemaal. Maar haar tengere lichaam was niet gemaakt voor een gevecht op spierkracht. Alleen de zilveren poelen die nu verward en wazig vooruit keken konden een herkenningspunt zijn, een herkenning wie ze werkelijk was. Haar grote magische bron na training diep in haar weg gestopt, niet voelbaar voor een simpel wezen van de aarde. Haar slagen werden zwakker, haar grijze poten raakte de grond waarbij de zwarte zwaan ten aarde stortte. Op haar zij bleef ze liggen, een van haar grote vleugels gestrekt naar voren, haar veren verpest door de wonden op haar rug. Nog een paar keer knipperde ze, waren de zilveren ogen even zichtbaar waarna de gitzwarte oogleden onder een siddering van haar uitademing dicht gleden. Doodstil bleef ze liggen, haar net uitgestrekt, haar ogen gesloten alsof ze sliep en de platen van het Woud die langzaam rood kleurde onder het bloed.

Prins, oh Prins,
komt toch ter redding,
op uw paarse slang.
Waar zijt gij?
SAFKE PAFKEEEE <333

Nachtpatrouilles waren zijn favoriete soort patrouilles; anders dan de ergerende patrouilles die hij moest lopen wanneer hij toezicht moest houden over de aula, met al die klierige drukke jeugd. Daar werd hij nog chagerijniger van dan hij gewoonlijk al was, vooral omdat de jongerejaars nog erg koppig waren en niet bewust van de consequenties als ze er weer een vermakelijk spelletje van maakten om hem tegen te spreken. Het duistere bos was stil en sereen, dé perfecte plek voor een volbloed Shadraan als hij. Hier, bij de duistere plekken, in het licht van de volle kille maan die ook deze nacht als een grote bleke bol aan de inktzwarte hemel stond. Savador had direct gebruikt gemaakt van de gelegenheid om bij de Kassen uit de geheime tuin nog een paar enkele rijpe vuurzaden mee te smokkelen. Het winterseizoen liep bijna ten einde en dan groeiden de zaden in veel mindere maten. Eveneens moest de kwaliteit er dan ook van af zien; het waren in lente- zomer- en herfsttijden niets meer dan verschrompelde pitjes. Nu waren ze nog perfect, hij moest de goede verzamelen nu het nog kon. Met een nieuw gevuld satijnen buideltje liep Savador weer terug richting het hart van het duistere bos, om daar zijn patrouille weer op te vatten. Gereed om nachtwandelende leerlingen hardhandig bij hun kraag te grijpen om ze vervolgens mee naar zijn kantoor te slepen en ze te vragen om een geldige reden. Niet dat hij ook maar één reden als geldig zou verklaren; het was gewoon één van de schoolregels dat je 's nachts in je bed behoorde en niet buiten je etage.

Met haast geruisloze passen beende Savador dieper en dieper het bos in, af en toe moest hij even uithijgen tegen de stam van een boom. Zijn gezondheid was er immers nog niet beter op geworden. Na een kleine doorduwende druk tegen zijn ruggengraat, waarbij hij een pijnlijke kreun onderdrukte, liep hij weer langzaam verder. Laaghangende takken en overhellende bladeren duwde hij achteloos weg, zijn nog vrije hand rustte op het buideltje. Het was zeer stevig dichtgeknoopt, hij zou echt geen vuurzaden onderweg kunnen verliezen - maar hij kon zekerheid beter boven het onzekere stellen. In een ruk richtte hij zich op bij het horen van een doffe plof, daar, achter een grote struik. Zijn hoofd draaide zich in die richting, zijn slangachtige ogen bleven strak gericht op de plek waar hij dacht het gehoord te hebben. Roerloos bleef hij stilstaan om nog verder te luisteren, maar de doodse stilte keerde terug, af en toe onderbroken door de geluiden van roepende uilen en tjirpende insecten. Een leerling op een nachtelijk avontuurtje? Wacht maar, hij zou ze met plezier een nachtelijk avontuurtje geven om nooit meer te vergeten.

Zijn passen waren snel en stevig in tegenstelling tot zojuist, rekening met de pijn in zijn ledematen hield hij nu niet. Dit vond hij belangrijker; een leerling uit zijn bed, dat was in zijn ogen taboe. Savador had al een woedende uitdrukking opgezet voor hij ook maar ruw de takken van de struik opzij duwde, maar wat zich erachter bevond was geen leerling. Alles behalve een leerling. Het was een pikzwarte zwaan, groter en eleganter dan alle andere. Het dier lag slap op de grond, de ogen gesloten, de nek gestrekt en een vleugel gespreid. Hij hoefde er niet lang over na te denken waarom de zwaan op de grond lag; over de rug liepen drie lange snedes. Uit de wonden vloeide bloed, moeilijk te zien tegen het zwarte verendek, maar fel afstekend tegen de lichtere ondergrond. Langzaam liep Savador naar het dier toe en knielde er bij neer. Zoals verwacht werd het niet wakker om vervolgens in paniek en pijn weg te vluchten. De snedes zagen er ook niet echt gezond uit. Zacht ging hij met een hand over de gladde zwanenrug. Zijn bleke hand zat meteen onder het bloed. Hij kon het beest hier laten liggen als prooi voor de nachtdieren hier, misschien vond Saethion het wel als prooi. Naar zijn gevoel zou de zwaan het toch niet kunnen halen. Maar hij kon het dier ook meenemen om er wat proeven op te doen, nuttig voor de vuurmagielessen en de spreuken uit zijn oeroude Shadraanse spreukenboeken. Hij besloot voor het laatste te gaan, weinig schelend voor andere organismen dat hij was. Voorzichtig wurmde Savador zijn armen onder het dier door om het vervolgens in zijn armen op te tillen. Slap ging het dier mee in zijn bewegingen, één vleugel lag roerloos over zijn schouder. Zijn kleding en huid werden daarbij verder met het bloed uit de wonden besmeurd, maar het deerde hem niet. Met de zwaan in zijn armen baande Savador zich door het dichte woud een weg terug naar het kasteel om het dier te rusten te leggen op zijn kantoor.

Haar ademhaling was zachter, leek zwakker dan de normale krachtige slagen die longen in een gezond lichaam maakte. Geen andere spieren dan de automatische functies bewogen toen het gezelschap van een menselijk gedaante bij haar doordrong. De enige reactie op de zachte hand die over de wonden was een zwaardere uitademing van de zwaan, de zilveren aderen in haar verendek verpest door de rode strepen die eroverheen liepen. Haar lichaam bleef slap onder de bewegingen die haar lichaam maakte door de armen van Savador, haar kop hing slap naar beneden toen ze opgetild werd. Ondanks deze houding, de geheel kwetsbare status waarin ze nu was bleef er een deel van de gratie over. Haar uiterlijk, geheel anders dan zelfs de al aparte zwarte zwanen gaven aan dat ze niet bij de normale soorten hoorde. Haar geest registreerde amper waar ze heen gedragen werd, merkte alleen de basis gevoelens op van de druk op haar zenuwen door de armen die haar omhoog hielden. Met een van haar vleugels over zijn schouder krulde in een langzaam reflex haar nek in. Haar oogleden trilde onder de kracht die dit koste, hoe ze haar lange dunne nek boog om haar kop op een ander steunpunt te leggen zodat deze niet krachteloos naar beneden hing. Verder merkte ze amper hoe ze het kasteel in werd gedragen, hoe ze de trap op werd geleid en het kantoor van Savador betrad. Alleen een haperende ademhaling was een teken dat het gevecht nog niet afgelopen was, een grijze poot die strekte en boog was een teken dat ze nog niet klaar was en de kracht terug wilde vinden om haar ogen te openen. Maar haar ogen bleven gesloten, het enige herkenningspunt die Savador misschien zou herkennen.

[ Ik denk dat jij het meeste van de nieuwe dingetjes moet doen, nu Neartje nog half dood ligt
Sorry dat hij zo kort is, school zuigt inspiratie weg :C ]

- Sgooeeed

Het zachte op en neer veren van de zwanenrug op het moment dat hij er met een hand overheen ging toonde hem dat het dier nog in leven was. Uit het eerste opzicht had de zwaan dood geleken, als dat ook het geval was geweest had Savador haar laten liggen voor wat ze was. Desnoods had hij wat slagpennen geplukt om ze tot schrijfveren te laten maken. Aan een dood dier had je immers niets. Het was eigenlijk meer een geluk dat ze nog leefde, daar kon hij namelijk veel meer mee. Als ze zijn kleine experimenten dan ook zou overleven, tenminste. Waarschijnlijk niet. Vuur op veren van een verzwakt dier, dat ging moeilijk samen. Een andere, laatste optie was dat hij haar ook kon braden, maar hij had nog nooit zwaan op en wist ook niet of het wel eetbaar was. Als een slappe vaatdoek lag het elegante dier in zijn armen nadat hij het had opgetild. De reusachtige vleugels in tegenstelling tot een gewoonlijke zwaan hingen en bewogen slapjes mee, eentje lag gedrapeerd over zijn schouder toen hij eenmaal rechtstond. Dit was geen normale soort zwaan, dat zag zelfs hij direct. Maar Savador dacht er verder vrij weinig meer over na; haar naar zijn kantoor brengen was zijn doel nu. Met standvaste, nog onstabiele passen door het kwaaltje in zijn rug en overige ledematen, liep hij het laatste stuk van de grens en liet vervolgens het bos ver achter zich om zich weer op vast terrein van de school, die opdoemde in de verte, te betreden. Zijn slangachtige ogen gleden even naar beneden toen de zwaan in beweging kwam en op trage en moeizame wijze haar kop op zijn schouder te rusten legde. Hij liet het beest maar doen, kennelijk had ze toch nog genoeg kracht om minstens een ledemaat of twee te bewegen.

Zwijgend liep Savador het kasteel binnen, beende wat moeizaam door de gangen, langs brandende toortsen aan de muur richting zijn kantoor. Zijn voetstappen galmden door de donkere gangen terwijl hij de brede stenen trappen opliep. De brandende fakkels lieten zijn schaduw overal na op muren en vloeren wanneer hij voorbij ging. Toen hij uiteindelijk bij de deur van zijn kantoor was aangekomen, bleef hij even vermoeid staan om allereerst even uit te hijgen. Dat stuk alleen al, vanaf het duistere bos naar zijn kantoor, kostte hem al meer kracht dan hij zelf dacht. Vooral het trappen belopen vergde veel van hem. Nog nahijgend duwde hij met zijn schouder de deur van zijn kantoor open, liet de kaarsen in de donkere ruimte ontvlammen door eenmaal in zijn vingers te knippen en duwde vervolgens op dezelfde wijze als dat hij de deur geopend had, de deur weer achter zich dicht. Langzaam liep hij vervolgens richting zijn bed. Met de verzwakte zwaan nu over één arm maakte hij met zijn vrije hand zijn bed vrij van wat losse kledingstukken, boeken en perkamenten die erover verspreid lagen omdat hij op zijn bureau geen plek meer had. Heel voorzichtig pakte Savador de zwaan daarna met beide handen beet en legde haar zachtjes neer op zijn matras, waarna hij zelf richting zijn bureau slofte, de stoel bij het bed schoof en er met een vermoeide zucht op plofte. Zijn bebloedde handen veegde hij af aan zijn broek. Eerst maar eens wat uitrusten, daarna zou hij gaan kijken wat hij met het dier zou kunnen doen om mee te beginnen.

Haar lichaam was geheel stil gevallen toen ze het kasteel in kwamen. De passen van Savador waren als een extra factor erbij gekomen om haar geest steeds verder af te laten dwalen. Het was maar goed dat ze in deze afwezige staat verkeerde, anders had ze zichzelf in woede ontstoken gezien het feit dat ze zich zo zwak voordeed. Haar snavel opende zich een stukje om een onverstaanbaar geluid uit te brengen dat meer als een zucht klonk toen ze op het zachte bed werd neergelegd. Haar vleugels klapte zich moeizaam in onder een vertrekkend gezicht van pijn toen de armen zich weer vrijmaakte rond haar lichaam toen ze eenmaal op het bed lag. Gedeeltelijk gleed ze op haar zij, haar rug naar Savador toe gekanteld, haar onderste vleugels opgevouwen tegen zich aan waardoor ze er half op lag. De andere, pikzwarte vleugels strekte wat naar voren van Savador weg, haar nek uitgestrekt waardoor haar kop en gesloten ogen zichtbaar waren voor de man die in de stoel plaatsgenomen had. De getrainde barrière rond haar magische innerlijk leek beetje bij beetje af te brokkelen, liet kleine stromingen door om weer vrij te bewegen door haar ziel. Een bewijs voor haarzelf dat ze deze vorm niet lang meer vol zou houden, voor Savador misschien voelbaar als een vage waas. De wonden waren nog steeds niet dicht, de klauwen van het duistere wezen hadden meer schade aangebracht dan een normaal mes zou doen. Nu bevlekte het bloed langzaam de deken waaronder ze half haar poten had gestopt in de moeizame worsteling om haar vleugels tegen zich aan te vouwen. Iets wat uiteindelijk maar half was gelukt. Onder een trillerige uitademing leken haar ogen te openen, werden de zwakke zilveren poelen zichtbaar voor de buitenwereld. Haar blik afwezig in het niets gericht in het gevecht dat ze met zichzelf hield. Ergens in haar ziel leek de gevangenis te breken, leek het omhulsel om haar magische bron te bedekken voor ieder ander uiteen te spatten. Als een kanonschot werd elke trilling van haar grote kracht voelbaar, golfde weer vrij door haar heen waarbij de lucht in de kamer even stil leek te staan. Haar ogen hadden zich weer gesloten, nu haar magie weer vrij rond golfde was het duidelijk wie ze was. Veel tijd tussen dit en het volgende was er niet, hooguit een tiental seconden totdat de zwarte veren, gesierd door de flinterdunne, zilverkleurige strepen steeds sneller werden omhuld in de zichtbare witte strepen wind. Verwikkelde zich rond haar lichaam met een opvoerend tempo waarbij de strengen naarmate ze ingewikkeld werd steeds breder werden. Het zwarte vederdek vervaagde langzaam, haar lichaam leek de vaste contouren van de zwanenvorm te verliezen waarbij haar kop omhoog kwam met de gesloten ogen en haar nek zich inkrulde. Langzaam werden haar poten dikker en langer, veranderde in slanke benen die over elkaar heen lagen, gedeeltelijk bedekt onder de deken die op het bed lag. Haar vleugels verdwenen, rekte uit om haar menselijke armen weer terug te geven en ze slapjes over haar lichaam heen te laten liggen. De veren verloren hun kleur, verdwenen op haar lichaam om de wat wittige huid te tonen, op haar rug ontsierd door de nu duidelijk zichtbare wonden en het bloed. Op haar hoofd leken de veren uit te druipen in de bewegelijke, sneeuwwitte lokken die nu verspreid op het bed lagen. Haar verwonde, naakte rug naar Savador toe gericht, evenals haar achterhoofd en haar ogen nog gesloten. De deken lag verfrommeld over haar benen heen, viel er hier en daar weer af om ingeplooid op het bed te liggen. Liep verder omhoog om op haar heup te eindigen, liet de rest van haar lichaam naakt in de buitenlucht. Haar ademhaling was amper zichtbaar, haar slanke en tengere lichaam leek bijna niet te bewegen. Haar armen half ingevouwen zoals haar vleugels hadden gelegen. Haar egale gezicht geheel ontspannen als een standbeeld, alsof ze sliep en dit alles niet door had gehad.

Het dier was in pijn, dat was maar al te goed te zien. De pijnlijke uitdrukking, bijna vermenselijkt, droop van het elegenate zwanengelaat nadat Savador haar op zijn bed neer had gelegd. Een zacht geluidje ontsnapte uit de grijsgetinte snavel, het klonk als een zachte zucht. Wellicht van verlichting, het dier had nu immers een veel zachtere ondergrond en een veiligere plek - als Saethion tenminste niet op de loer lag, die slang vrat alles wat op zijn pad kwam met echte honger. Zelfs kleine eerstejaars moesten het ontzien als dat beest op rooftocht was. Hij was gek genoeg om iets groots door te slikken zonder te weten wat het precies was wat hij nu at. Moeizaam was Savador richting zijn bureau gestrompeld, had een stoel meegetrokken naar het bed en was er voorzichtig op gaan zitten. Ietwat onderuitgezakt hield hij de gewonde zwaan nu in het vizier en nam ieder klein detail van het dier in zich op dat ook maar zichtbaar was in de houding zoals ze nu lag. Het was alleen net zo dat hij geen zilveren ogen kon zien nu die gesloten waren. In stilte keek hij toe hoe de zwaan haar vleugels inklapte om vervolgens bijna roerloos te blijven liggen. Haar verse bloed kleurde zijn schone lakens rood, maar het gaf nu niet. De zwaan was deels op haar zij gaan liggen zodat hij nu vooral zicht had op de drie diepe wonden. Haar kop was nog wel zichtbaar; ze had haar nek uitgestrekt over het matras. Geen actie ondernemend bleef Savador in zijn stoel zitten, tot hij plots wat alerter werd bij het voelen van een zwakke maar bekende aanwezigheid. Hij kon alleen niet plaatsen wat het precies te betekenen had of wie of wat het zou kunnen zijn behalve de zwaan zelf. Maar hij wist dat het niet specifiek de zwaan was. Dat bekende gevoel werd versterkt zodra het dier in een beverige zucht de ogen opende en zilveren poelen zichtbaar werden. Bijzonder, voor een zwaan althans. Toch deed het hem nog niet echt een belletje rinkelen, in zijn hoofd had hij nog steeds het waanidee dat hij zojuist een zwaar gewonde zwaan uit het bos had meegenomen en het absoluut niets anders dan een dier was. Ze keek hem niet aan, haar lege blik was meer in het niets gericht en even vroeg hij zich af of ze zojuist haar laatste adem had laten ontsnappen. Niets was minder waar; een klein moment later was Savadors hand in een reflex grijpend naar zijn hoofd gegaan bij het plotselinge gevoel dat de gehele ruimte even leek te voelen. Niet dat het hem pijnigde of iets in die richting, het was meer uit de onverwachte plotselingheid. Deze aanwezigheid, dit aura - hij kende het maar al te goed. Het was krachtig en daarbij ook echt veel te krachtig voor een doodnormaal dier. Dit wezen moest machtig zijn, ongetwijfeld. En ongetwijfeld ook niet alleen maar een zwaan, zoals zijn oorspronkelijke vermoedens hem vertelden. Enkele seconden later werd de waarheid naar het licht gebracht waardoor er antwoord werd gegeven op al zijn onuitgesproken vragen; langzaam maar zeker leek de zwaan omhuld te worden door een krullende soort mist, maakte haar zwarte verendek plaats voor een gladde huid, kromp haar lange soepele nek en verloor ze gewoon haar vorm als zwaan. Alles onderging een transformatie naar een steeds menselijker wezen. Poten werden benen, vleugels armen. En om het af te maken gingen de veren op wat eens de zwanenkop was over in lange sneeuwwitte lokken, die hij uit duizenden kende. Nee, dit was absoluut geen normale zwaan geweest. Dat kon hij maar al te vast concluderen toen hij het slanke gestalte wat nu op zijn bed rustte direct herkende, ook al lag ze nog met haar rug naar hem toegekeerd. De bleke lokken, die tengere maar slanke bouw, de rust die ze afstraalde en bovendien de hoeveelheid kracht die sterk voelbaar was. Neara. Niemand minder dan Neara.
Savador had stomverbaasd toegekeken, was tijdens zijn verbluffing half overeind gekomen uit zijn stoel, zijn mond daarbij half open gevallen en de blik in zijn slangachtige ogen verdwaasd. Nu nog stond hij in die positie, zijn armen daarbij steunend op de armleuningen. Traag kwam hij weer tot de werkelijkheid en besefte zich nu pas echt dat het Neara was die daar lag. Hij wist maar al te goed dat personen met veel ervaring in de magie een tweede vorm hadden, zijn eigen vorm was een metershoge slang. Maar nooit had hij geweten dat Neara's vorm die van een bijzonder ogende zwaan was. Nu lag ze daar, roerloos, gewond, naakt. Voorzichtig ging hij wat rechter staan en slofte met kleine pasjes richting het bed. Met zijn knieën tegen de houten zijkant van het bed gedrukt bleef hij staan, zijn blik gleed kort over Neara's bewegingloze gestalte. Sereen zoals ze erbij lag, bijna alsof ze gewoon sliep. Een klamme bleke hand plaatste hij op haar schouder om haar zacht heen en weer te schudden. 'Neara,' sprak hij haar kalm toe in de hoop haar uit haar afwezigheid te halen. Nauwelijks een reactie. Wat was er nu ook belangrijker? Ze lag hier immers nog verzwakt en bloedend.
Resoluut draaide Savador zich om en waagde zich naar een speciaal kastje hangend aan de muur, aan de andere kant van het kantoor. De eenvoudige uitklapbare deurtjes waren vergrendeld met speciale sloten, maar gingen voor hem gemakkelijk open. Met een paar tot de nok toe gevulde glazen potjes met vreemd gekleurde vloeistoffen erin kwam hij weer terug en zeeg langzaam terug neer op zijn stoel. Zwijgend klapte hij potje na potje open, doopte zijn vingers in de substanties die de potjes bevatten om zijn handen er allereerst goed mee in te smeren. Shadraanse Ontgiftigingsserum, Raziaanse Vuurbalsem, Novaanse lotion met helende krachten. Van alles wat, herhaaldelijk en afwisselend. Zodra hij uiteindelijk een goed mengsel had bereid, smeerde hij het zalfachtige goedje voorzichtig uit over de drie evenwijdige wonden over haar rug. Zijn vingertoppen zacht en langzaam over haar huid om haar geen pijn te doen. Hij was bang dat ze het niettemin toch wel zou moeten voelen, want hij moest het een aantal keer herhalen om het allemaal goed in te laten trekken. Hoe ze aan de wonden kwam wist hij niet, waarom hij haar hielp na wat zich de laatste keer tussen hen had afgespeeld ook niet. Toen hij besloot dat er genoeg op de wonden zat, depte Savador het overbodige weg met een steriel doekje. Heel geleidelijk in tegenstelling tot hoe hij haar de laatste keer behandeld had. Voorzichtig tilde hij Neara daarna half uit haar liggende positie op om haar meer richting het hoofdeinde te leggen, waar hij zijn kussen neerlegde onder haar hoofd. Met beide handen pakte hij de punten van de deken en dekte haar zacht toe, zodat haar naakte vrouwelijke delen bedekt werden. Als laatste streek hij nog een aantal sneeuwwitte lokken weg uit haar gezicht en bij haar rug vandaan voor hij zich weer liet neerzakken op zijn stoel. De verbazing was alweer wat gezakt, maar hij kon zich nog steeds niet helemaal beseffen dat de zwaan al die tijd gewoon Neara was geweest. Zijn handen hingen slapjes tussen zijn schoot omdat hij met zijn onderarmen op zijn bovenbenen steunde, ze zaten nog onder de zalfachtige smurrie, evenals dat er nu overal op zijn bureau, het kastje naast het bed en zelfs op de grond potjes die hij gebruikt had stonden. Afwachtend bleef Savador naar Neara's egale gezicht staren, hopend op een verzachtende uitdrukking op haar gelaat die vertelde dat het helende en pijnverstillende effect van zijn medische smeersels gewerkt had.

Haar lichaam roerloos, haar ogen gesloten en de trek rond haar mond wat gespannen. Vaag was ze zich bewust dat ze niet meer in het bos lag, ze op een zacht bed lag. Vaag werd het haar duidelijk wie er bij haar was, maar haar aandacht werd voornamelijk naar de strijd tegen haar eigen lichaam gevoerd. Het koste minder energie om in de menselijke gedaante te zijn, vergrootte haar overlevingskans hierdoor. Haar lichaam bewoog onder zijn hand heen en weer, alleen maar in beweging gebracht door de kracht die Savador uitoefende. Zelfs haar normaal zo levendige haar lag er doods bij. Haar lichaam werd weer alleen gelaten, iets waardoor ze weer terugzakte in de levenloze fase. Even kwam ze terug, werd zich bewust van het gerommel achter haar. Een lichte kippenvel ontstond op haar huid, haar ogen hadden zich langzaam geopend en staarde voor haar uit. De normale levendige sereenheid was ingeruild voor de uitgeputte uitdrukking en haar eeuwige glimlach leek ver te zoeken. Haar bovenste arm lag naar voren toe, over haar borst heen met haar hand naast haar gezicht. Haar bewustzijn leek geheel terug te komen toen ze, nadat het gerommel achter haar opgehouden was, plots een stel vingers zacht over haar rug voelde gaan. De hand naast haar hoofd balde zich tot een vuist, greep hierbij wat stof van het bed vast. De spieren in haar rug spande zich evenals samen, haar kaken klemmend op elkaar waarbij haar ogen strak naar voren staarde. Voor meer had ze geen energie, meer manieren om de hevige pijn weg te halen had ze niet. Zijn zachte handelingen waren iets fijns, maar haar warrige geest was argwanend in deze toestand. De pijn en de angst die zich uit het slot rond haar hart weer omhoog kwam kruipen, veroorzaakt door vroeger hield haar in argwaan. Ze was kwetsbaar in deze staat, geestelijk verward en lichamelijk kapot. Een makkelijke prooi, iets waarvan mensen vroeger al genoeg profijt van hadden gehad. Ze was alweer weggezakt voordat ze de gehele behandeling had kunnen meemaken, haar hand had zich weer ontspannen en haar ogen waren alweer gesloten. Haar lichaam werd opgetild, haar longen perste de lucht er in een zucht uit onder de zachte aanrakingen. In de opgetilde houding hing haar hoofd slap in haar nek, werd ze op haar andere zij gelegd en werd ze ontdaan van de levenloze plukken haar over haar rug en gezicht. Toen werd ze met rust gelaten, haar gezicht nog lichtjes vertrokken van de pijn. De tijd verstreek, wist niet meer of het minuten of uren waren die er voorbij gingen. Maar uiteindelijk leek haar lichaam sterker op te veren onder een diepe inademing. Voordat ze haar ogen opende was het zichtbaar hoe haar hand de deken vastgreep, de stof fijn kneep in de vuist die ze maakte. Haar ademhaling schokkerig waarbij een zachte kreun hoorbaar werd, haar lichaam aangespannen, ineengebogen onder de plotselinge pijn die haar duidelijk werd. Haar ogen schoten ogen, bewogen wild heen en weer. Door de zilveren aderen in de irissen was een karamel kleurige kleur zichtbaar. Haar blik wild, vervlochten met een duistere angst van lang geleden. Met een zelfde, onvoorspelbare ruk vestigde deze ogen zich op Savador om daar starend te blijven hangen. Haar hijgende ademhaling, ineengekrompen lichaam en wilde blik deed je eerder aan de tweede fase van een woedeaanval denken dan dat ze wakker werd na een tijd van bewusteloosheid. 'Quen é vostede?' haar normale stem die altijd zacht en bijna strelend klonk was nu hol en hard, ondanks de fluisterende toon waarop de vraag in het Oud Puffoons werd gezegd. Langzaam was Neara omhoog gekomen, haar verwilderde blik langzaam om smeltend in een woede. Met een van haar handen hield ze de deken omhoog zodat alles bedekt bleef. 'Por que está aquí? O que quere de min?' haar stem harder, gooide de zinnen er in boosheid uit. De witte lokken leken weer tot leven te zijn gekomen, dartelde nu wild rond haar ijzige gezicht. Ze zat op haar knieën, had zich onder de pijnscheuten omhooggewerkt met de deken om zich heen. Met een ruk bewoog ze naar achter, haar knieën voor haar borst en een ijselijke gil die door de kamer heen galmde toen haar rug tegen de muur knalde en de wonden hun aanwezigheid nu met een onvergetelijke pijn duidelijk maakte. Met haar knieën opzij gevallen, haar hand die de deken voor haar borst omhoog hield en haar hangende hoofd haalde Neara hijgend adem. In haar geest was ze niet meer in deze tijd, de angst, pijn en argwaan hadden de sloten rond haar geest en hart opengemaakt. Haar teruggebracht naar het verleden, versmolten met de pijn en angst waarin ze toen geleefd had. Zwaar hijgend tilde ze haar hoofd op, keek sluiks tussen een paar lokken door naar Savador, nu een wildvreemde voor haar. Door de pijn hadden haar ogen zich gevuld met vocht, die zich nu in haar verwilderde status langs haar wangen naar beneden liepen. 'O que fixo, di-nos, o que quere de min! Por que me trouxo aquí?' haar stem hard en schreeuwend, de pijn en angst erin hoorbaar.


Vertalingen:
Wie bent jij?
Waarom ben je hier? Wat wil je van me?
Wat heb je gedaan, zeg wat je van me wilt! Waarom heb je me hierheen gebracht?

Hij had zich nog helemaal niet bedacht hoe Neara's reactie zou zijn zodra ze eenmaal bij zou komen en ze zich besefte dat hij het was geweest die haar verzorgd had. Voor nu had Savador eerst zijn ding gedaan, gedaan wat hij kon voor haar. Een opspeling van zijn zachtere kant, eentje die zachter was dan bij wie dan ook als je het eenmaal wist te bereiken. Evenals dat zijn hardere kant harder was dan bij wie dan ook als hij echt in een kwade bui verkeerde, zoals bij hun vorige treffing. Hij had het nauwelijks gemerkt dat Neara onder zijn handelingen door haar ogen had geopend, ging geconcentreerd door met het verzorgen van haar wonden. Ook de spanningen van haar spieren, het ballen van een vuist was hem niet opgevallen toen hij de medische zalfjes en dergelijke over haar drie wonden geleidelijk uitsmeerde. Het bewustzijn van Neara keerde heel langzaam weer terug, onbewust van dat feit smeerde hij het verder uit over de laatste stukjes van haar wonden. Hij kon niet hebben geweten dat het juist argwaan bij haar wekte, in zijn hoofd zat nog steeds de gedachte dat het de altijd zo serene en kalme Neara was, nu enkel in een weggevallen staat. Dat toonde het enkel aan toen haar hoofd slap in haar nek hing, zoals de hals van de zwaan slap naar beneden had gehangen, toen hij haar had opgetild en haar voorzichtig hoger naar het hoofdeinde had gelegd. Niet op haar rug, het behandelen van haar wonden zou dan niet veel meer uithalen. Op haar andere zij, zodat ze nu met haar gezicht naar hem toe lag en hij het eenvoudiger kon opmerken wanneer ze eenmaal weer ontwaakte. Zorgzaam had hij haar daarna toegedekt, nu even niet geilend op haar naakte delen. Haar verzorgen stond nu centraal. Toen hij dat eenmaal had gedaan zakte Savador weer moeizaam terug in zijn stoel om in de volgende doodse stilte enkel naar Neara te kijken. Daardoor miste hij geen detail van wat ze deed. Het hoger opveren van haar bovenlichaam onder een diepere ademhaling, het vastgrijpen van de dekens met een vuist, haar ademhaling vervolgens schokkerig. Zijn slangachtige ogen verwijdden zich even waardoor de dunne verticale pupillen zich in zijn irissen tot smalle spleetjes versmalden bij het horen van een kreun. Werd ze wakker?
Gespannen bleef hij toekijken. Neara boog haar lichaam wat, ze moest nu inderdaad wel weer wakker worden en zich bewust zijn van de pijn. Behalve de pijn van haar eigen wonden konden een paar ingrediënten van het gemixte zalfje ook prikkels en brandende pijn veroorzaken. Vooral de Vuurbalsem en het Grenaanse Cactussap. Maar de pijn die de zalfjes veroorzaakten zou maar even aanhouden, ze moest enkel even op haar tanden bijten tot het voorbij was. Hij boog zich wat meer voorover toen Neara's ogen plotseling openschoten en onrustig in hun kassen rolden. Uiteindelijk staarden haar altijd zo zilveren poelen hem recht aan, het viel hem daarbij op dat ze deze keer niet helemaal zilver waren. Om dat kleine detail ontstond er al een lichte frons tussen zijn wenkbrauwen. Misschien een kleine bijwerking? Haar gehele uitdrukking, houding en uitstraling vertelde hem niet dat ze nu bepaald rustig was - het leek eerder alsof ze zojuist was uitgebarsten in woede en ze zich nu weer rustig probeerde te krijgen. Toen, als vanuit het niets, kwamen er onbekende woorden over haar tong gerold. Hard en hol spuwde ze eruit, de sereenheid in haar stem was ver te zoeken. De taal begreep hij evenmin, hij kende alleen Shadraans, wat Oud-Shadraans en Raziaans. Maar dat nam niet weg dat hij de taal herkende als het Oud-Puffoons. Met een hand half opgeheven ter eventuele verdediging kwam Savador langzaam overeind uit zijn stoel nadat Neara overeind was gaan zitten en haar uitstraling steeds woedender overkwam. Dat was eveneens te zien aan haar sneeuwwitte lokken die zojuist nog slap en futloos over haar schouders hadden gelegen, en nu wild langs haar gezicht golfden. Opnieuw een woordenstroom aan onbegrijpelijke woorden, hij schudde zacht en heel bedaard met zijn hoofd ten teken dat ze dit niet moest doen. Daarmee doelde hij op dat ze zich niet zo druk moest maken. Wat bezielde haar opeens? Waar was de Neara gebleven die hij kende?
Hij was direct in actie geschoten toen ze zich in een plotselinge ruk naar achteren bewoog en zich met een ijselijke gil bewust werd van de pijn in haar wonden. Met een knie op het bed kroop hij over het matras, langzaam naar haar toe, tot hij op een kleine afstand nu voor haar zat. Op zijn hoede had Savador nu zijn beide handen opgeheven. Hij trok ze even terug om die dreigend over te komen zodra Neara haar hoofd weer oprichtte en hem tussen haar bleke lokken door met vochtige ogen aanstaarde onder haar zware hijgen. Zijn bleke gelaat betrok aanzienlijk toen ze weer begon te schreeuwen in dat onbegrijpelijke Oud-Puffoons, zijn handen hadden zich uit die reactie naar haar schouders gegrepen en haar even door elkaar geschud om haar op te laten houden. 'NEARA!' bulderde hij onder haar schreeuwende woorden door, waarin hij haar pijn overduidelijk kon horen. 'Bij Medusa, rustig!'
Met zijn bleke handen nog op haar schouders duwde hij haar zacht weer terug in een liggende positie, moest daarbij over haar heen hellen om haar ook weer goed toe te dekken en haar kussen op te schudden. 'Rustig,' zei Savador weer, ditmaal op een zachte geruststellende en fluisterende toon. Zijn gouden ogen staarden even in haar zilveren poelen, met name om haar zekerheid te geven dat hij haar echt geen pijn wilde doen.

In volle overtuiging dat ze weer het kleine meisje in het weeshuis was, in staat om alles om haar heen te vernietigen op een manier die de mensen nooit begrepen. Nooit was het tot hun gekomen dat ze magie bezat, dat besef was pas later gekomen. In een staat van woede, inpijlbaar op elk niveau. De karamelachtige aderen in haar zilveren ogen waren het bewijs dat het slot rond haar ziel beetje bij beetje open was. Haar eerste gevoel was de verschrikkelijke pijn die door haar zenuwen gierde, de bron op haar rug. Hoe ze eraan gekomen was wist ze niet, het enige wat ze dacht was dat ze weer in een hoek was gedreven, net zo lang aangevallen tot haar woedeaanval al haar energie opgeslokt had en ze bewusteloos neergevallen was. Afgevoerd naar de afgesloten kamer, nu in gezelschap gehouden door een wildvreemde man. Met een ruk was ze overeind gekomen, had hem met harde woorden gevraagd wat hij van haar wilde, wat hij van haar moest. Haar geheugen liet haar in de steek, de wanhoop, pijn, angst en woede waren in afwisseling op haar gelaat te zien. In een poging zichzelf te bevrijden, beangstigd door de naar haar toe komende beweging van de man was ze naar achter geschoten. De ijselijke gil van pijn had haar voor een moment naar haarzelf gekeerd, had haar ogen gevuld met vocht. Tussen een paar lokken door keek ze op naar Savador, haar hoofd gebogen en de tranen die door het knipperen langs haar wangen naar beneden gleden. Met een van haar handen hielde ze de deken tegen haar borst gedrukt, het drong nog steeds niet tot haar door dat ze ouder was, het lichaam bezat van een jonge vrouw, niet meer in het verleden leefde. Haar harde ademhaling, haar wilde ogen en de ineengekrompen houding was het bewijs van haar pijn en angst. Haar schreeuwende woorden had ze in zijn gezicht gegooid toen Savador voor haar zat, wist dat ze zichzelf niet tegen de muur aan kon drukken door de pijn op haar rug die hevig doorbonkte bij elke hartslag. Haar hoofd tolde op haar schouders heen en weer toen zijn handen zich om haar schouders vastpakte en haar door elkaar schudde. 'Queden lonxe de min! Blijf van me af,' gilde ze met overslaande stem, haar ogen verwijd van angst naar hem opkijkend. 'Nee, nee,' hijgde ze fluisterend na, haar verwijde ogen nog wild van de pijn en angst die nu de grootste overhand namen. Haar hand liet de deken los, omklemde de stof van Savadors kleding op zijn borst om hem met een slappe kracht van zich af te duwen. Haar poging ging verloren, voelde hoe ze terug werd gelegd op het bed. Ongewild, als een klein bang meisje dat zich duizenden scenario's in haar hoofd haalde, rolde de tranen over haar wangen heen. Half op haar rug staarde ze naar hem op, de angst en pijn in de zilveren ogen van een tien jarig meisje. 'Ga weg, niet weer... ga wég,' haar overslaande stem, wanhopig en angstig nu, terwijl ze met haar handen die nog steeds in hun vuisten de stof van zijn kleding vast had van haar weg duwde. Hierbij kwam ze zelf weer overeind, op haar knieën tegenover hem. Met een pijnlijke gil, gesmoord omdat ze haar kaken op elkaar klemde, sloeg haar hoofd voor een moment in haar nek door de trekkende pijn die door haar zenuwen schoten. Ineengezakt bleef ze op haar knieën zitten, hield de stof van Savador shirt nog vast, haar hoofd hangend naar beneden tussen haar armen. 'Niet.. weer. Laat me.. alléén. Ik heb. Je... jullie, niet nodig,' haar hijgende stem zacht, wanhopig. Haar ogen gericht in het niets, nog steeds gesierd door de karamelkleur die in sterkte leek aan te nemen. Haar besmeurde huid vormde een kippenvel door de kou die om haar heen sloeg, haar hoofd was hierbij langzaam omhoog gekomen om op de kijken in Savadors ogen. Haar sneeuwwitte lokken over haar schouders, haar futloze blik probeerde hem wanhopig te vertellen dat ze hem niet nodig had, schreeuwde aan de andere kant om hulp en warmte.

Hoewel hij er dolgraag achter wilde komen wat zich nu in Neara's hoofd omging wat haar afstandelijke, onbekende gedrag veroorzaakte, was hij geen psycholoog en was er nu toch echt iets wat belangrijker was. Rust. Ze moest rust hebben, vooral als de mogelijkere bijwerkingen van al het medische spul waar hij haar wonden mee had verzorgd zouden optreden. En dat waren er nogal wat als je je bedacht hoeveel hij er wel niet gemixt had. Wat Savador wel vermoedde was dat het iets te maken moest hebben met de karamelachtige kleur, duidelijk zichtbaar in al het zilver van haar ogen. Er moest iets gaande zijn, het kon ook door de aanval komen die de drie wonden op haar rug veroorzaakt hadden. Wellicht was er een spreuk aan gebonden, eerder een vervloeking. Hij wist het niet. Normaal was hij pienter op dit soort dingen, gespecialiseerd op de kleinste details. Nooit had hij Neara woedend gehoord, nog nooit. En vooral niet wanneer ze dan losbarstte in een woedeaanval in het Oud-Puffoons. Maar ze leek ook niet meer te weten wie hij was, wat zij zelf hier deed of hoe ze hier terecht was gekomen. Dat vond hij nog wel het opmerkelijkste. Behalve dat leek ze ook angstig, dat besefte hij zich maar al te goed toen ze in een ruk naar achteren geschoten was zodra hij dichterbij kwam. Niet met foute bedoelingen deze keer, juist niet. Het had Savador niettemin ergens geraakt haar zo in een kwetsbare staat te zien toen ze met betraande bange ogen naar hem opkeek. Hoe vaak per dag zag hij wel niet angstige blikken die hem geschonken werden als hij alleen al door de gangen liep, laat staan blikken vol haat. Achter zijn norse gedrag, botte reacties en spottende opmerkingen zat veelal wel een goede bedoeling achter. Juist moeilijk te zien omdat hij iedereen om zich heen leek te haten. Het feit dat mensen dit niet inzagen heeft hem eenzaam gemaakt. Nu nog steeds, ook al was hij getrouwd en had hij twee gezonde kinderen. En nu dacht Neara ongetwijfeld ook hetzelfde over hem. Het deed hem pijn, net nu hij iets goeds wilde doen.
Hij had haar gillende en overslaande woorden genegeerd toen hij zijn handen op Neara's schouders had geplaatst, had haar vervolgens teruggeduwd op het bed. Terwijl hij dat deed suste hij zacht kleine 'sshht'jes om haar duidelijk te maken dat hij het echt niet kwaad bedoelde. Haar hand had klauwend de stof van zijn coltrui gegrepen, trok de stof strak naar een bepaald punt op zijn borst. Zacht haakte Savador haar vingers van zijn kleding los om haar hand even geruststellend tussen zijn handen te houden. Hij bleef Neara nu weer kalm aankijken toen ze wanhopig snikkend en hulpeloze woorden hakkelend zich weer overeind in een zittende positie werkte, zat nu pal tegenover haar. Hij groter en op haar neerkijkend, maar in eenzelfde zittende houding. Zijn gelaat betrok weer toen ze nogmaals een luide kreet uitstootte bij het voelen van weer een opspelende pijn, de ergerlijke uitdrukking was zichtbaar in zijn blik en streng naar beneden hangende mond. Ze moest ook nog helemaal niet gaan zitten of staan met zulke wonden - kennelijk besefte ze dit niet. Haar hand greep daarna weer naar de stof van zijn kleding. Hij liet haar doen, bleef nog even naar haar kijken toen ze vervolgens weer wanhopige woorden uitbracht, hijgend en zacht. Hij herhaalde zijn handeling door haar hand weer zacht beet te nemen. 'Stil maar,' suste hij zacht. 'Stil maar..' Van haar hand gleden zijn armen om haar heen om haar klamme en gespannen lichaam en gaf haar een nodige omhelzing, al was het dan alleen in de hoop dat ze nu wat meer zou kalmeren. Met zijn borst tegen haar bovenlichaam duwde hij haar zo even naar achteren, liet haar daarna weer los om haar weer terug in een liggende positie te krijgen. Savador keek nog steeds zorgelijk op haar neer terwijl hij haar vervolgens weer toedekte. Daarna stond hij op, strekte zijn pijnlijke rug even, en verdween een andere zijkamer in om even later weer terug te komen met een nat uitgewrongen doekje. Onder een zachte kreun zeeg hij weer neer op zijn stoel en boog zich wat voorover om met het doekje over Neara's huid te deppen. Zacht en ontspannend, het doekje was nat gemaakt met lauw water en zorgde voor een kalmerend effect. Kalmerend genoeg om Neara ook te doen kalmeren. Althans, dat hoopte Savador.

Hulpeloos was ze terug gedrukt in bed, had in eerste instantie niet de kracht in haar verwonde en vermoeide lichaam om hem tegen te werken. Haar wanhopige handeling, haar hand die naar zijn trui greep die daarna gemakkelijk losgemaakt werd en geruststellend vast te houden werd, waren weer een bewijs van de weinige kracht die in haar lichaam zat. In haar geest was ze niets meer dan een klein meisje, amper haar luchtmagie onder controle dus zocht hier ook geen uitweg naar. Waarschijnlijk beter, in deze onwetende staat zou ze gemakkelijk de gehele kamer weg blazen in een poging zichzelf te beschermen. De pijn die het gekost had om weer overeind te komen, kon ondanks haar pijn geen rust in haar tengere lichaam krijgen, had er weer voor gezorgd dat ze voor een moment afwezig was. Hijgend met een hangend hoofd bleef ze ineengezakt zitten, kon zich geen moer schelen dat ze weer half ontbloot zat voor een wildvreemde. Wanhopig zat ze daar, haar verwijde ogen in het niets gericht naar beneden, haar aandacht op de zachte stem van Savador gericht. Haar geest geheel overgenomen door de waanideeën van vroeger, het slot dat gebroken was onder de onnatuurlijke situatie waarin ze was verzeilt. Haar lichaam drukte zachtjes tegen die van hem, haar kin op zijn schouder en haar ogen verward voor zich uit gericht. Haar handen verloren de grip op zijn shirt, ontspande haar vingers waardoor ze nu zonder enige reden tegen zijn borst aan lagen. Haar ademhaling langzaam langzamer, haar lichaam die langzaam onder onbewuste dwang weer rustig werd. Het terug grijpende slot dat zich wanhopig probeerde te herstellen, haar onderbewustzijn die schreeuwde om terug te komen naar haar normale status. Haar naakte lichaam tegen hem aangedrukt leek ze langzaam tot rust te komen. Als een klein meisje gerustgesteld door goedbedoelde warmte, geen enge handen die haar dreigde pijn te doen. Slapjes zakte ze terug naar achter, geleid door het lichaam van Savador. Haar opeens kalme ogen, nog iets verwijd staarde zonder onderbreking in zijn goudkleurige ogen terwijl ze half op haar rug zakte. Haar bijna geheel karamelkleurige ogen volgde zonder verdere beweging van haar lichaam Savadors lichaam toen deze omhoog kwam. Haar lichaam weer onder de deken, afgeschermd tegen de kou en de starende blikken die haar geest verzonnen had. Verward schoten haar ogen weer door de kamer heen, haar hoofd rustend op het kussen. Nu haar blik weer iets had om op te focussen schoten haar ogen weer naar Savador toen deze terug kwam lopen. Loompjes werden haar bewegingen nu, haar hand die omhoog kwam en naast haar gezicht op het kussen terecht kwam. Haar bijna geheel veranderde ogen die steeds langzamer leken te bewegen. De zeurende en stekende pijn die in een waas over leek te gaan. Met een laatste aandacht op Savador zakte haar ogen dicht, leek de kinderlijke, gespannen uitdrukking weg te ebben van haar zijde. Opgeslokt in de medicatie die nu door haar bloedbaan stroomde zakte ze weer weg. Haar lichaam hulde zich langzaam weer in een volkomen rust, wikkelde zich in de elegantie die ze altijd met zich mee droeg. Haar slanke hand ontspannen op het kussen, nu ook haar gezicht weer ontspannen in haar gedwongen slaap. Haar geestelijke onstabiele moment leek langzaam weg te vagen, de contouren van haar lichaam zichtbaar onder de deken die over haar heen lag. Al gauw verkleurde haar gesloten ogen weer onzichtbaar naar hun natuurlijke status van de afgelopen driehonderd jaar.
De tijd verstreek zonder dat Neara's lichaam bewoog, zelfs haar witte lokken leken tot rust te zijn gekomen. Of het een half uur was of enkele uren was niet duidelijk, alleen de langzame en herhalende beweging van haar borst gaf zwakjes aan dat ze niet dood was. Zonder enig teken dat ze weer wakker was opende haar ogen zich met een hernieuwde kalmte. De steken in haar rug vertelde opnieuw het verhaal van haar wraak, haalde de black-out ook omhoog. Langzaam vormde de beelden in haar hoofd zich weer, hoe het slot was gebroken en de gruwelijke staat waarin ze had verkeerd. Haar kaken klemde zich op elkaar, haar nu weer serene blik staarde nog steeds voor haar uit. Langzaam kwam ze omhoog, geholpen door de duwende kracht van de lucht die liefelijk zijn levenspartner steunde. De deken weer omhoog gehouden door haar hand, haar sneeuwwitte haar dat zich weer vleiend rond haar gezicht bewoog in de golvende bewegingen, gebaseerd op de bewegingen die haar lichaam maakte. Haar slanke benen gooide zich over de rand van het bed, haar lichaam negeerde de stekende pijn in haar rug van de wonden. In evenwicht gehouden door de steun van de onzichtbare magie stond ze op waarbij de deken om haar lichaam viel om zo het nodige te bedekken. Haar tengere gestalte leek breekbaarder, magerder in de voorzichtige houding waarin ze stond. Of Savador nog in de stoel zat, of hij naar haar keek of dat hij weg was, was niet van belang. Haar aandacht ging naar haar geheugen, naar de beelden die door haar geest heen flitste. Na een paar minuten doodstil te hebben blijven staan, alleen haar sneeuwwitte haar dat enige tegen van leven toonde gingen haar zilverkleurige ogen door de kamer. Al gauw hadden ze de goudkleurige van Savador gevonden, staarde hier nu in met een griezelige kalmte. 'Een woord hierover naar de buitenwereld, en ik beloof je dat je nooit meer een moment van kalmte, rust en ontspanning zal hebben. Zolang je miezerige leventje voort zal duren,' haar bedreiging dat zijn lippen op slot zouden zitten over wat hier had afgespeeld in de kamer werd zacht gesproken, haar starende blik zonder knipperen in zijn ogen gericht. Haar doodstille houding, nog steeds statig onder de pijnlijke trek sprak boekdelen. Een woord en hij zou het beroeren, en niet alleen hij zou daarvoor boeten. De kalmte straalde het zelfvertrouwen uit, wist dat ze haar woorden gemakkelijk kon waarmaken. De wonden zaten op het onderste gedeelte van haar rug, waarbij het mogelijk was om haar schouders naar achter te rollen en haar kin even op te tillen waarbij ze haar ogen sloot om de gespannen spieren te doen ontspannen. Iets wat niet ging aangezien de snauwende pijn die aan bleef houden.

Nu mag jij weer van alles nieuw verzinnen

Voor nu had Savador kalm toegekeken, zijn blik over haar heen laten glijden - uitgebreid, dat wel, maar niet ter intentie om zichzelf op te winden, eerder om te zien in welke staat ze verkeerde - en afwachtend tot de oude Neara weer zou wederkeren. Het had hem nauwelijks moeite gekost haar hand die zijn trui krampachtig had beetgepakt weer los te maken. Fysiek was hij nog altijd sterker, maar het was nu ook zo dat ze behoorlijk verzwakt kon zijn door haar wonden en het bloedverlies. Ze was weer gaan zitten, koppig als ze was - iets wat ze júist niet nu moest doen. Maar in haar hoofd maalden waarschijnlijk nog talloze gedachtes, bleef haar brandende vraag over wat hier nu gaande was onbeantwoord. Met een zachte kalme stem sprak hij geruststellende woorden in een poging haar ook tot rust te manen, de hardheid en zijn strenge handelingen die veelal in zijn gehele houding en toon terugkwamen waren nu ver te zoeken. Om er een extra stimulerend schepje bovenop te doen en haar weer aan de kant van sereniteit te krijgen, had Savador haar even kort vastgehouden. Met haar kin rustend op zijn schouder en zijn handen tegen zijn borst bleef Neara zo zitten. Over haar tengere schouder blikte hij met een lege blik naar de muur achter haar, en kon alleen maar hopen dat dit enige hulp bood. Het was het minste wat hij kon doen. En het leek te helpen; langzaam maar zeker voelde hij de opveringen van haar naakte boezem tegen zijn borst verlangzamen, evenals dat haar vingers zich ontspanden en het daadwerkelijk ook te voelen was dat de kalmte weer tot haar keerde. Gelukkig. Voorzichtig had hij haar daarna weer met lichte drang naar achteren gedwongen, bracht haar weer in een benodigde liggende positie en dekte haar weer zorgzaam toe. Terwijl hij dat deed scheurde Savador zijn blik niet van Neara los; zijn slangachtige ogen bleven onophoudelijk in de nu bijna geheel karamelgekleurde ogen staren. Het leek de zilveren kleur te overmeesteren, tot zijn ontzetting. Wat het was of wat hij er tegen kon doen wist hij niet. Hij kon alleen hopen dat het geen kwaad kon, wat het ook mocht zijn. Hij was zonder iets te zeggen weer overeind gekomen, liep naar een zijkamertje om daar een doekje te bevochtigen. Met het lauw bewaterde doekje in zijn ene hand kwam hij even later weer terug en zakte moeizaam terug in zijn comfortabele bureaustoel. Zijn deppende bewegingen over Neara's klamme huid waren voorzichtig en zachtaardig. Toen zijn blik even later weer naar haar gave gezicht gleed merkte hij direct op dat ze weer was weggezakt. In een welverdiende slaap, misschien ook veroorzaakt door de bijwerkingen van alle zalfjes en middeltjes. Savador stopte zijn deppende handelingen na een tijdje, liet zijn handen slapjes tussen zijn schoot hangen terwijl hij roerloos naar het slapende gestalte bleef staren van een jonge vrouw die hij eens zo verschrikkelijk haatte. Een kleine glimlach lag op zijn gelaat, het gevoel van trots waar hij zich altijd maar aan vastklingde wist hij voor even los te laten. Ze sliep nu toch, zou het waarschijnlijk toch niet kunnen horen. Wat inhield dat hij zich achteraf niet zou schamen, tenzij ze het tóch gehoord had. 'Het spijt me,' bood hij haast fluisterend zijn excuses aan, nog doelend op wat hij haar de vorige keer had aangedaan. Hij had zich nauwelijks schuldig gevoeld - die schuld was pas in kleine maten opgetreden toen hij licht geraakt werd door haar fikse uitbarstingen van daarnet. Dat was al wat hij zei. Ook al wat hij durfde te zeggen; stel dat ze plotseling wakker werd en het net hoorde?
Savador had Neara de tijd laten nemen om uit te rusten. Zelf was hij achterover in zijn stoel gezakt, zijn benen nonchalant over elkaar geslagen en zijn hoofd ondersteund door een hand wat schuin. Hij voelde dat hij ook af en toe bijna wegzakte, maar steeds op het randje van alertheid en lichte slaap knipperde hij een aantal keer met zijn ogen om erbij te blijven. Hij moest er immers voor Neara zijn wanneer ze iets nodig had. In eerste instantie had hij niet eens gemerkt dat Neara inmiddels al weer wakker was geworden. Zijn blik was afwezig gevestigd op één van de poten van het bed, in zijn hoofd maalden doelloze en inhoudloze gedachtes over van alles en nog wat. Pas toen Neara als vanuit het niets haar benen over de bedrand had gelegd en vanuit die positie langzaam was opgestaan, ging zijn aandacht naar haar uit en was hij er met zijn hoofd weer helemaal bij. Maar ze leek hem in het eerste geval niet op te merken, stond daar maar minutenlang stil met de deken nog steeds omhoog houdend om al het nodige te bedekken. Misschien zat ze met haar gedachten ook nog ergens anders, moest alles wat haar heel opeens was overkomen allereerst verwerken. Roerloos en zwijgend in de doodse stilte, enkel haar sneeuwwitte lokken maakten hun typische golvende bewegingen als enig teken van leven. Haar weer geheel zilvergekleurde ogen gleden door de ruimte, bleven uiteindelijk hangen op zijn slangachtige ogen die bewegingloos terugstaarden zoals hij al die tijd al naar haar gekeken had. Vanaf het moment dat ze daar stond, ook zelfs daarvoor al. Onmiddellijk krulden zijn mondhoeken om tot een brede grijns op zijn smalle lippen bij het horen van haar dreigende Neara-woorden. Geen woest gebrabbel in het Oud-Puffoons, geen angst en panische paniek meer. 'Fijn je weer terug te hebben,' reageerde Savador enkel op haar dreigement, glimlachend en met zijn hoofd nog steeds steunend op een hand die hij inmiddels tot een stevigere vuist had gemaakt. 'Bedankt Savador, voor het meenemen van mijn verslapte lichaam dat als regelrechte prooi zou dienen als ik daar niet was weggehaald. Hartelijk dank Savador, voor het verzorgen van mijn wonden en het afstaan van je bed,' vervolgde hij daarna ietwat spottend. Kennelijk kon er nog geen bedankje van af en ging haar vrouwelijke trots voor. In dat geval leken ze als twee druppels water op elkaar. Lichte kreunen onderdrukkend kwam hij daarna moeizaam overeind uit zijn stoel. 'Wil je iets drinken?' bood Savador uiteindelijk met een half zichtbare glimlach aan.

Ongemerkt was ze weer weg gegleden, haar houding bewegingloos naast haar zachte ademhaling. Wachtend op het moment dat haar bewustzijn weer omhoog trok, de pijnscheuten weer door liet dringen en ze haar ogen weer zou openen. Na een lange tijd kwam dit moment, opende haar ogen zich langzaam om de zilveren, vloeibare irissen weer zichtbaar te maken. Haar langzame bewegingen pas na een lange tijd zichtbaar, haalde haarzelf langzaam omhoog als een pop die zijn draden was verloren. Haar hangende schouders en hoofd waren een teken van lichamelijke uitputting door pijn en het gevecht, een van haar slanke handen die met moeite de deken voor haar borst omhoog hield. Voorlopig had hij genoeg gezien, herinnerde zich haar machteloze momenten van daarvoor nu weer helder. Geen controle over haar zelf, overspoeld door onderdrukte gedachtes, herinneringen en gevoelens uit het verleden. De deken leek tactvol rond haar lichaam te glijden toen ze opstond zodat het hoogste punt bij haar hand voor haar borst was, de deken soepeltjes naar beneden viel om een luchtige bocht te maken boven haar stuitje en daar weer via haar zij omhoog te komen naar haar borst. Uiteindelijk, na een lange tijd van besef, staarde haar ogen in de zelfde kijkende goudkleurige van Savador. Weer bleef de stilte hangen, totdat ze haar lippen van elkaar haalde en haar dreigement zachtjes en bijna liefelijk ter oren bracht. Bij het zien van zijn grijns krulde haar mondhoeken om in een vleiende glimlach, eentje waarbij haar ietwat verharde ogen niet meegingen. Deze bleven strak in die van hem gericht, brachten de boodschap beter over dan haar stem had gedaan. Bij zijn glimlachende woorden zakte de glimlach van haar lippen. Elk moment waar ze spijt van had kwam weer boven, had hem het liefste hier ter plekken het leven ontnomen dan te weten dat die hele scene glashelder in zijn geheugen geprint was. Maar haar verstand sprak haar tegen, hield haar in de doodstille houding met haar golvende haren waar de zwaartekracht geen vat op had, haar starende ogen in die van hem gericht. Langzaam draaide ze zich om, testte haar futloze lichaam uit hoezeer ze kon bewegen, vestigde haar ogen op het raam terwijl haar aandacht bij Savadors stem bleef hangen. Alleen haar kin verlaagde zich wat, draaide hierbij haar gezicht ietsjes naar Savador toe toen hij eindelijk weer een zin sprak die haar werkelijke aandacht waard was. Met zachte stappen, onhoorbaar als je er niet je best voor deed, die alleen maar zichtbaar waren doordat de stof bij haar voeten telkens naar voren bewoog liep ze door naar het raam. Terwijl ze dichterbij kwam draaide deze langzaam open waarbij Neara's hand op de vensterbank te liggen kwam. 'Graag,' beantwoorde ze Savadors vraag met een al even zachte stem zoals die bij haar hoorde. 'Azule,' haar zachte stem zweefde naar buiten om een boodschap over te brengen die voor niemand anders oren hoorbaar was. De zachte zang van het hemelse dier werd langzaam hoorbaar, leek geen duidelijke bron te hebben dan van buiten. 'Hoe diep gaan de patrouilles het bos in?' vroeg ze uiteindelijk, haar vraag duidelijk voor Savador bedoeld zonder dat ze verder met haar lichaam liet blijken dat hij haar aandacht waardig was. De hand op het venster kwam omhoog toen een klein, sneeuwwit vogeltje zonder aankondiging werd gecreëerd op haar uitgestoken vinger. Het diertje duidelijk geen werkelijk, levend organisme. Samengesmolten uit de zichtbare energiestromen in de lucht, waarbij de vleugels in hun bewegingen aan de buitenste zijdes leken te verdwijnen en verlangzaamd mee te gaan in de beweging. In het snaveltje hing een bruinige, bebloede lok haar terwijl het diertje zijn nietsziende ogen in die van Neara richtte. De uitdrukking op haar gezicht was nog steeds kalm, hoewel haar kaken samengeklemt waren en haar ogen een harde toon hadden gekregen. Het vogeltje verdween al even onnatuurlijk als hij gekomen was, waarbij de lok haar naar beneden dwarrelde in Neara's opgehouden hand waarbij het half opgedroogde bloed zich op haar huid verspreide. Haar vingers sloten zich rond het haar, vormde een vuist terwijl ze haar hand weer naar binnen bracht.

Hij had er geen direct besef van gehad dat ze weer was ontwaakt, tot op het moment dat ze was opgestaan. Haar tegengehouden had hij niet, evenals dat hij geen moeite deed om haar weer zorgzaam terug het bed in te duwen. De dingen waren anders geweest als hij de kleur van haar ogen niet had opgemerkt. Twee zilveren poelen, helder en vol beeldschone wijsheid. Het moment waarop Savador de conclusie kon trekken dat Neara in volle aanwezigheid weer terug was. Roerloos had hij toegekeken hoe ze slapjes overeind kwam en daar met hangend hoofd bij de rand van het bed bleef staan, de deken opgeheven voor haar borst en het nodige bedekkend. De uitdrukking op zijn bleke gelaat was monotoon en emotieloos gebleven, maar zijn uitstraling leek vanaf het moment dat ze recht in zijn goudkleurige ogen terugblikte op te klaren. Haar dreigement was geen dreigement voor zijn oren geweest, eerder woorden in de vorm van een geruststelling dat ze weer helemaal de oude was. Maar hij wist dat ze degelijk wel dingen die ze sprak kon menen sinds de laatste keer toen ze hem haast had laten stikken. Desalniettemin kon Savador er niets aan doen of zijn mondhoeken krulden om tot een brede grijns. Eerder uit opluchting dan uit spot. En het verbreedde zich enkel maar meer toen Neara als reactie hierop hem een vleiende glimlach terugschonk. Hij had er geen vat op gehad dat haar glimlach onmiddellijk afzwakte bij zijn glimlachend gesproken woorden; zijn grijns bleef even stabiel en breed. Tuurlijk, wat hij zojuist van Neara's kant had gezien moest één van haar zwakke punten zijn geweest, maar hij kon haar woordloos verzekeren dat hij dit tussen hen zou blijven. Ook al leken zijn handelingen en zijn houding in dat geval ietwat plagend over te komen. Zwijgend keek Savador toe hoe ze zich omdraaide en naar het raam keerde, hoe ze vervolgens haar kin wat verlaagde en hem nog een blik schonk voor ze haar passen voortzette nader het raam. Toen ze instemde op zijn geopperde voorstel voor wat drinken bleef hij echter nog een paar enkele minuten bewegingloos in zijn stoel zitten, zijn vuist nog altijd zijn kin ondersteunend. Hij zag nog hoe Neara het raam opende en haar lippen van elkaar losmaakte, al waren de woorden die ze vervolgens sprak zo onbestemd voor zijn oren dat ze gewoon totale leegte waren. Moeizaam werkte hij zichzelf uit de stoel overeind, zijn beide vuisten steunend op de armleuningen om zich enige houvast te vergen. Zijn passen waren sloffend toen hij daarna richting de grote donker eiken kleerkast tegen de wand van het kantoor liep, daar waar hij zijn wijnvoorraad bewaarde. Willekeurig trok hij er een ongeopende fles uit, tesamen met twee glazen. Het geluid van de klokkende drank die de glazen vulde was haast onhoorbaar. Savador had zijn glas tegen zijn lippen gezet om er vast al een eerste slok uit te nemen terwijl hij met het andere nog onaangetastte glas richting Neara liep. 'Diep,' luidde zijn korte antwoord. Hij stond vlak achter haar terwijl hij haar glas vlak voor haar neus aanreikte. Nog net ving hij een glimp op van het witte vogeltje op Neara's hand voordat het verdween en een bebloede lok haar achter liet. Fronsend keek hij neer op Neara's vuist, die de lok in een gebalde vuist klemde. Hij stelde er geen vragen over, wist ook niet wat dit te betekenen had. Langzaam gleden zijn slangachtige ogen omhoog richting haar gezicht. 'Wat gebeurde er?' kwam Savador uiteindelijk serieuzer tot zaken, doelend op hoe Neara aan haar verwondingen was gekomen, en waarom.

Neara's zichtbare aandacht ging al lang niet meer naar Savador nu ze stil was blijven staan bij het geopende raam, haar kalme blik in de verte gericht. De uithaal van de klauw op haar rug bloedde niet meer, maar de rode strepen waren telkens voor een moment zichtbaar als haar bewegelijke haar weer een omwenteling nam en speels opzij bewoog. Haar oproep naar Azule was een woordeloze uitleg die de vogel maar al te goed zou begrijpen. Opzoeken en weg schepen. Onrust veroorzaken voor de leerlingen was het laatste wat in haar aart zat, maar daarbij wist ze dat leerlingen niet zo diep het bos in zouden gaan. Al gauw kwam het antwoord van Azule, zijn werk waren het vogeltje en de bebloede lok diep bruine lokken die nu langzaam in haar hand dwarrelde. Ondanks Neara's rechtte en statige houding voelde ze de kracht uit haar benen glippen terwijl ze naar haar gesloten hand staarde. De hand tegen haar borst die de deken vast had kneep wat vaster samen, waarna Neara een trillerige en lange uitademing over haar lippen liet gaan, zacht en bedeesd. Even raakte haar aandacht afgeleid, draaide haar gezicht lichtjes om om over haar schouder via haar ooghoeken een blik op Savador te werpen. De twee glazen werden met rode wijn gevuld, iets anders had ze niet verwacht van hem. Ze had haar vraag gesteld, waarbij haar gezicht weer teruggedraaid was en haar zilveren ogen weer op de vuist gericht waren. Zijn korte antwoord klonk van dichtbij, een feit die Neara als onbewust was binnengekomen aangezien geen enkele beweging in de kamer zonder haar aandacht voorbij ging, elk zuchtje wind werd verklikt. Haar ogen gleden omhoog, keken nu naar de rode vloeistof in het glas die voor haar neus hing. Ze hoefde alleen haar bovenlichaam om te draaien om met haar schouder zijn borst te raken. Maar voordat ze het glas pakte opende haar vuist weer, waarbij de bebloede lok omhoog zweefde en plots uiteenviel in een witte glinstering. Haar nu weer lege hand reikte naar het glas die ze zachtjes overnam, om haar lippen vervolgens in een vage glimlach te krullen bij het horen van zijn vraag. Haar gezicht draaide zich wat naar hem toe, keek hem over haar schouder van de korte afstand recht aan, het glas nog hoog opgeheven in haar hand. 'En waarom zou ik dat jou vertellen?' beantwoorde ze hem zachtjes, haar glimlach iets sinistere onder de strak kijkende ogen. 'Daarbij zal ik je medeplichtig maken als ik het je vertel. Je wilt natuurlijk niet dat ik nog meer probleempjes veroorzaak voor jou... en je relaties. Dat zou zou veel te gevaarlijk zijn,' haar wenkbrauwen sceptisch opgetrokken, haar lippen nog in een duister glimlachje gekruld waarna ze het glas naar haar lippen bracht zonder haar blik uit die van Savador te halen en een slok nam.

Hij kon maar moeilijk begrijpen waarom Neara niet wat strenger voor haarzelf was en nu met drie diepe wonden op haar rug in een staande positie voor het raam stond te turen. Savador maakte er liever maar geen opmerkingen over maar liet haar zwijgend in alle talen staan. Het bloeden was kennelijk gestopt; geen nieuwe druppels dripten er op zijn schone kantoorvloer, het was ook duidelijk te zien wanneer haar bleke lokken even opzij wentelden. De woordenloze boodschap had zijn aandacht getrokken, maar ook daar brak hij geen enkele woorden over. Met het simpele gezegde alles op zijn tijd zou hij rustig afwachten tot het moment daar was. Hij had zo het gevoel dat Neara het hem uiteindelijk toch wel zou vertellen, hij had haar immers in veiligheid gebracht en verzorgd. Wat het witte vogeltje en de bebloede bruine lok in haar handpalm te betekenen hadden was een nieuw vraagteken voor hem. Nog net had hij het opgevangen tijdens het aanreiken van haar wijnglas, waarbij hij vlak achter Neara stond en zo over haar schouder kon meeblikken. Savadors slangachtige ogen volgden de bebloede haarlok die uit Neara's geopende hand omhoog zweefde en in een witte glinstering uiteen viel. De hand met het wijnglas hield hij daarbij nog voor Neara's gezicht opgeheven, zijn aandacht ging voor een moment even alleen volkomen uit naar het bizarre tafereel van zojuist. Hij vroeg zich af van wie de lok kon zijn. Zijn gedachtengang werd ruw onderbroken toen een plotseling licht gevoel zich van zijn rechterhand meester maakte, veroorzaakt door het feit dat Neara hem verlost had van het wijnglas. Als vanzelf krulden zijn mondhoeken tevens om tot een kleine glimlach bij het zien van de hare en hoe ze hem over haar schouder aankeek. Haar woorden even sinister en teisterend als altijd, maar met zachtheid en onschuld gesproken. Triomfantelijk haalde Savador zijn schouders op waarbij hij ook zijn handen kort ophief en de glimlach nog aanwezig op zijn gezicht stond. Zijn wenkbrauwen waren licht verontwaardigd opgetrokken. 'Omdat ik je in veiligheid heb gebracht en verzorgd heb.. wellicht?' sprak hij op een toon alsof dat zo klaar als een klontje was. Hij nipte vervolgens wat nonchalant aan zijn glas, zijn ogen gesloten alsof hij niet naar Neara's verdere woorden luisterde. Maar hij luisterde wel degelijk. Een licht spottende snuif als eerste reactie was te horen. 'Het is te hopen dat ik het binnenkort nog een relatie kan noemen,' zei hij wat teneergeslagen. Met een geërgerde uitdrukking op zijn gelaat liep Savador langs Neara heen en zeeg neer in het raamkozijn, waar hij met het wijnglas aan zijn lippen door het raam afwezig uitkeek over het schoolterrein.

Hoezeer ze deze dingen ook in haar eentje had gedaan, zonder aandachtsgeile personen rond haar heen. Controleren of Azule alles gevonden had en zijn opdracht begreep was nu van belang, en dat moest dus zo snel mogelijk gebeuren. Zodra de haarlok verdwenen was voor Savadors ogen had ze het wijnglas van hem overgenomen. Met de glimlach had ze over haar schouder Savador aangekeken, haar bovenlichaam iets naar hem toe gekanteld waarbij ze de wonden op haar rug voelde trekken. Hoe meer ze had gedaan, hoe meer ze wist dat de vraagtekens bij hem omhoog zouden spelen. Een man die graag wilde weten wat er in zijn omgeving gebeurde vond het niet fijn als er zichtbaar dingen langs hem heen gingen zonder ze te begrijpen. Zijn glimlach die de hare beantwoorde deed haar duistere amusatie wat afzakken, waardoor de warmte in haar glimlach wat meer boven kwam. Overdachtzaam trokken haar wenkbrauwen naar elkaar toe, geheel zichtbaar dat dit niets anders was dan een toneelstukje. De zoveelste, deze alleen zichtbaar en voor een kort moment. 'Slecht argument,' sprak ze zacht, hoewel de glimlach weerspiegelde in haar stem. 'Je moet met wat beters komen als je antwoorden wilt,' vervolgde ze uiterst geamuseerd. Kalmpjes had ze vervolgens gesproken, alsof ze hem totaal niet in de weg wilde zitten. Naast zoveelste prooi was hij een geweldig speelkameraadje, gewoonweg omdat ze meer op elkaar leken dan dat het hun lief was en dat ze doorhadden. Haar ogen weer op haar glas gericht waarna ze een slok had genomen. Of de medicijnen nu geheel in strijd gingen met de alcohol wist ze niet, maar alles om de pijnscheuten in haar rug bij elke kleine beweging weg te werken was haar op dit moment dierbaar. Bij zijn antwoord trokken haar wenkbrauwen omhoog waarbij ze Savadors ogen opzocht vanuit haar ooghoeken. Haar ogen bleven op hem geprikt toen hij langs haar heen liep en naar het zelfde raam liep waar zij zojuist gestaan had. Achter zijn rug kwam een bredere glimlach op haar lippen die bijna haar tanden ontblootte. Rustig liep ze hem achterna, de stof van de deken die te lang was gleed achter haar aan over de grond totdat ze vlak achter hem liep. 'Ach gut, heeft je tienervrouwtje nog niet haar wilde haren verloren? Hoe had je ooit verwacht een vrouw in bloei zo in de boeien te kunnen slaan met een huwelijk?' sprak ze zachtjes in zijn oor, had haar hand via zijn rug teder omhoog laten glijden totdat deze in zijn nek kwam te liggen. Haar duim streelde de blote huid daar terwijl ze naast hem stond. Haar lippen weer afgezakt zonder glimlach, hoewel haar ogen bijna vrolijk konden worden genoemd terwijl ze hem vragend aankeek. Voor hem leunde ze nu met haar heup tegen het raamkozijn, had haar hand via zijn schouder van hem af laten glijden waarbij ze haar wijnglas nu naar haar lippen bracht. 'De liefde van de vrouw is alleen maar voor een persoon als ze opgesloten wordt in zoiets als een huwelijk. Maar de sterke vogels zullen zich daaruit breken, zeker als ze nog zo jong zijn. Blijkbaar is dat spelletje over,' vervolgde ze zachtjes om nog een slok uit haar glas te nemen. De deken was verwonderlijk rond haar lichaam blijven hangen toen ze haar haar hand omhoog had gebracht naar zijn nek, een teken dat ze het kleed niet de gehele tijd hoefde vast te houden. Een brede glimlach kwam omhoog op haar lippen, ondanks de stekende pijn die nu steeds erger werd in haar rug, toen haar zilveren ogen zich in die van hem richtte. 'Kop op, er zijn nog genoeg spelletjes om gespeeld te worden,' haar hand klopte op zijn bovenbeen, waarna ze haar blik weer in de kamer richtte en deze achterna liep.

Met een hooghartige uitstraling op zijn bleke gelaat had Savador Neara een glimlach teruggeschonken, en kon in de glimlach die hij vervolgens voorgeschoteld kreeg wel degelijk de warmte zien, plaatsgemaakt voor de sinister- en duisterheid. Diezelfde warmte was een eerste aantoning, een schak voor zijn gedachtegang die bij hem de blijkbaar foute vermoedens opriepen dat het de allereerste stap was om op haar in te spelen. Net als de vorige keer. Diva liet hem steeds vaker in de kou staan voor wat hij was, maar alsnog was hij nu van mening dat hij zich niet opnieuw moest laten gaan voor haar bestwil. Een zichtbare frons vestigde zich diep en duidelijk tussen zijn donkere wenkbrauwen bij Neara's zachte woorden, geërgerd. Hij moest maar met iets beters komen als hij antwoorden wilde - hoe flauw. Nonchalant trok Savador zijn wenkbrauwen weer op en nam met gesloten ogen een slok van zijn wijn. 'Je bent gemeen,' klonk zijn neutrale reactie, alhoewel het geheel plagend bedoeld was. 'En je speelt weer vals.'
Zijn ontspannen houding zwakte massaal wat af toen het onderwerp wat betreft zijn relatie met Diva werd aangesneden. Nogmaals zette hij het wijnglas aan zijn lippen en liep vervolgens zwijgend langs Neara om zich in het raamkozijn te vestigen, teleurgesteld en ook zichtbaar gefrustreerd. Dit ging nergens heen zo. Hij hield van Diva, wilde haar bij zich hebben, miste haar. Maar zo was het alleen maar slopend. Haast alsof ze het opzettelijk deed. Aan de ene kant wilde hij de relatie stopzetten omdat Diva toch weinig moeite meer voor hem deed, ook als ze wél vrije tijd had, aan de andere kant kon hij dat gewoon niet. Maar zo was het ook geen leven. Gefronst, bijna treurig keek Savador door het raam uit over het grauwe schoolterrein. De brede, tandenontblotende glimlach die op Neara's gale huid was verdwenen had hij niet gezien, misschien maar beter ook. Dit was nu echt een kwestie waar hij absoluut niet om kon glimlachen. Aan de zachte, bijna geruisloze voetstappen merkte hij dat Neara naar hem toe kwam gelopen en hem vlak achter zich stelde. De blik in zijn slangachtige ogen stond nijdig bij haar eerste zin, zachtjes gesproken in zijn oor, maar schakelde over naar ernstig bij haar verdere woorden. Somber gleden zijn ogen over het verlaten grasveld verderop op het terrein. 'Maar.. hoe? Ben ik te oud? Vind ze me saai? Heeft ze een ander? Wat is het?' dacht hij zacht hardop, zijn licht hopeloze toon duidelijk hoorbaar in zijn woorden. Savador spande zijn spieren aan toen hij Neara's slanke hand teder omhoog over zijn rug voelde glijden, als een dier dat op het punt stond zich te verzetten. Vooral toen haar vingers precies over zijn pijnlijke ruggengraat gingen. Hij sloot geërgerd zijn ogen om zich proberen te vermannen toen haar duim daarna zacht zijn nek bekneedde onder zijn kortere zwarte lokken, die qua lengte nu iets over zijn schouders hingen, een lichte frons was daarbij tussen zijn wenkbrauwen zichtbaar. Maar in plaats van haar pols beet te grijpen om haar te doen laten stoppen liet hij haar rustig doen. Langzaam opende hij zijn ogen weer toen de hand even later van zijn schouders gleed en Neara weer zacht begon te spreken. Hij wist niet precies wat het was, maar zijn mondhoeken zakten dramatisch omlaag en een miserabel gevoel maakte zich van hem meester door enkel die woorden al aan te moeten horen. Bijna alsof hij zo in huilen uit kon barsten. 'Ik heb álles voor haar gedaan. Ik heb haar ten huwelijk gevraagd, ik heb speciaal voor haar danslessen genomen, ik heb haar al zo vaak overladen met cadeau's en onverwachte verassingen. En ik wil nog zoveel meer doen. Ben ik dan niet goed genoeg?' begon hij zijn hart op een zachte, bijna fluisterende toon van somberheid uit te storten. 'Ik krijg weinig te horen dat ze van me houd of het gevoel dat ik echt speciaal voor haar ben. Ze vertelt me weinig dingen over hoe het gaat en waar ze mee zit. De dag begin ik alleen en beëindig ik alleen in bed, waar is ze als ik behoefte aan haar heb om haar vast te houden? Op die manier krijg ik bijna weer het gevoel alsof ik haar leraar ben en niets meer dan dat.' Met zijn duim en wijsvinger masseerde Savador ergerlijk de huid boven zijn neus en staarde leeg naar zijn bovenbenen. Alle frustratie en vraagtekens die hij in de loop van de tijd had opgekropt kwamen er in één woordenstroom uit. Hij wilde niet dat het zo liep. Hij wilde weer gelukkig met Diva zijn, dat was toch niet teveel gevraagd? Hij begon zich af te vragen waarom hij zijn hart juist bij Neara had gestort. Misschien omdat ze nu de enige persoon in de buurt was. Afwezig keek hij toe hoe Neara's hand hem bemoedigend op zijn bovenbeen klopte. 'Als het zo moet lopen heb ik geen intentie in geen enkel spelletje meer,' reageerde Savador nors waarna zijn slangachtige ogen even schuin omhoog schoten en hij Neara een moedeloze blik toewierp.

De geërgerde uitstraling van Savador was als kers op de taart voor haar, hij gaf duidelijk aan dat hij het niet leuk vond. Zijn woorden klonken zo kinderlijk dat haar mondhoeken doorkrulde in een warme lach, haar tanden hierbij ontbloot wat weinig voorkwam. Zelfs de duistere, sinistere tint in haar zilveren ogen leek opeens te zijn verdwenen en de warmte en bijna vrolijkheid te laten zien. 'Vals spelen is in jou ogen wat ik altijd doe. Maar kom op, ga me niet vertellen dat je het niet leuk vindt,' glimlachte ze naar hem, had haar brede lach weer terug getoverd in de sierlijke glimlach onder haar zilveren ogen die nu weer naar het glas gingen om een slok te nemen. Ze was doorgespeeld op zijn relatie, die blijkbaar aan een zijde draadje hing. Ze voelde weinig voor relaties, zag niet hoe vrouwen hun liefde aan één enkele man konden geven. Dit beeld had ze zichzelf voorgelegd, de verdere redenen daarachter zou ze nooit erkennen. Zachtjes had ze gesproken, haar gespeelde medeleven in feiten vertaald die hij waarschijnlijk zelf ook al had bedacht. Of niet, verblind door zijn mannelijkheid en gierigheid om een vrouw van die leeftijd te nemen. Zijn sombere houding gaf alleen maar aan hoezeer hij zich gekluisterd had aan een enkele vrouw. Weer in het web van de vrouwelijke charmes gevallen, iets wat bij hem nogal makkelijk leek voor te komen. 'Misschien is het merendeel daarvan waar, Savador,' glimlachte ze kalmpjes, had haar hand via zijn rug bijna teder en zacht naar zijn nek laten glijden en hem daar te strelen. Zijn verkortte haar had amper haar aandacht getrokken, een klein feit wat op dit moment niet belangrijk was. Haar strelende duim in zijn nek kroop af en toe omhoog naar zijn haargrens. Kalm had ze haar hand weg laten glijden, via zijn schouder brak haar hand het simpele contact waarbij ze nu met haar heup tegen het raamkozijn leunde en Savador aankeek. 'Waarom denk je dat je de enige man bent die dit overkomt. Wij zijn geen permanent iets, Savador. Onze liefde is niet voor één simpele man, en elke vrouw is het ondoofbare vuur die naar vrijheid zoekt,' rustig nipte ze aan haar glas, keek over de rand met een warme blik naar Savador. Duidelijk weer een man die er in was getrapt. Een man die ook al in haar armen had gelegen, hoewel ze dat deel over wilde doen op een tedere manier. Iets wat steeds makkelijker zou worden, aangezien hij nu niet meer met zijn hoofd bij een relatie zat. Ontspannen blikte ze wat omhoog naar hem, zag zijn sombere ogen en hoorde zijn woorden. 'Alleen gaan slapen kan je op vele manieren oplossen,' glimlachte ze, de uitdagende tint van een tijd daarvoor weer op haar lippen. Hem eraan herinnerend wat voor gevoelens er door hem heen waren gegaan in die nacht, en niet doelend op de verwarde. 'Kom nou Savador, niet zo somber,' misschien bijna geruststellend gleed haar hand even over zijn bovenbeen, om er daarna bemoedigend op te kloppen en weer bij het raam vandaan te lopen. Haar passen stopte, haar lichaam minder soepel dan normaal door de trekkende pijn die als zweepslagen door haar lichaam gingen en nu hun tol begonnen te eisen. Het wijnglas werd neergezet om daarna zo onzichtbaar mogelijk haar trillende hand weer terug te nemen en met deze de deken bij haar borst weer vast te houden. 'Ga me nou niet vertellen dat je niet meer mee speelt,' ze draaide zich half naar hem toe, haar wenkbrauwen opgetrokken bij haar vragende blik. 'Ga je me alleen laten op dit speelbord?' blikte terug in zijn ogen tussen de sneeuwwitte lokken door die hun levenskracht wat minder leken te vertonen. 'Ik hoop toch echt dat je me niet alleen gaat laten, het was juist zo gezellig,' de glimlach speelde omhoog, waarna ze haar hoofd weer terug draaide om daarbij haar glimlach abrupt van haar gezicht af te vegen. Haar hand kwam met een snelheid naar beneden, steunde op de rand van het bureau om haar bovenlichaam wat voorover te buigen. Haar kaken op elkaar geklemd, haar zilveren ogen die nog steeds neutraal stonden en geen enkel gevoel vrij gaven in het niets naar beneden gericht. Hoezeer er aan haar houding ook te zien was dat de laatste pijnscheut te hevig was om te negeren die door haar terugdraaiende beweging van haar bovenlichaam omhoog gekomen was, haar gezicht gaf niet veel vrij. Haar lippen kwamen van elkaar, haar ogen sloten zich even om haar hart te kalmeren en het gevoel te onderdrukken en haar versnelde ademhaling weer tot een normaal tempo te dwingen.

Het deerde hem nu vrij weinig dat hij Neara plezierde met zijn onzekerheden en zijn ontembare frustratie, of hij zag dit gewoon niet duidelijk genoeg in. Savador had haar laten doen, al had hij zijn tanden op elkaar moeten bijten en zich voor moeten houden zich niet in een ruk om te draaien om haar ruw uit zijn buurt te duwen. De intense vrolijkheid en daarbij de warmte die plotseling in Neara's gelaatstrekken verschenen waren merkte hij niet op doordat hij nog half met zijn rug naar haar gekeerd zat. Maar als automatisch gleed er ook een lacherig grijnsje op zijn smalle lippen bij haar glimlachende woorden. 'Oh ja, ik had me kostelijk vermaakt mijn woede op je te botvieren. Helaas speelde je niet eerlijk, wat mij automatisch tot winnaar maakte. Dus inderdaad, kan ik nog steeds wel zeggen dat ik me ermee kan amuseren,' sprak Savador met een triomfantelijke grijns waarna hij een flinke slok uit zijn wijnglas nam. Zijn kalme gedrag schakelde behoorlijk over toen er een veel gevoeliger onderwerp aan bod kwam. Eentje die hij liever niet aan het daglicht stelde, maar aan de andere kant wel moest nu hij maar wat graag de dingen die eindeloos aan hem knaagden te uiten. Tegen wie had hij het de afgelopen tijd kunnen uiten? Tegen niemand anders dan enkel Saethion. Neara was een medemens, een persoon in levende lijve met menselijke gevoelens en gedachtes. En hoewel Saethion al zo goed als vermenselijkt was, was dat toch wel anders. De slang kon met echte slangachtige opmerkingen komen waar hij weinig aan had. Verward had hij op Neara's zachte woorden geantwoord, totaal de kluts kwijt als het ging om de relatie tussen hem en Diva. Het voelde als een pijnlijk schot in de roos als een pijl die recht zijn hart doorboorde bij haar vaststellende woorden erna. Met ietwat verwijdde ogen staarde hij voor zich uit, de frons tussen zijn wenkbrauwen nu dramatisch. Hoe kon ze zoiets zeggen? Diva hield toch van hem? Waarom zou ze het doel van de relatie opgeven om haar verdere leven met hem te besteden?
'Het is niet waar,' antwoordde hij koppig, met een duidelijk boze ondertoon in zijn stem, bedoeld voor Neara. 'Diva zou nooit zoiets doen.' Desondanks dat er een boze ondertoon in zijn stem weerklonk, was ook onzekerheid te horen. Hij kon die woorden niet eens met volle zekerheid zeggen, laat staan dat hij het ware antwoord erop wist. Hij kon enkel hopen dat het niet waar was, dat hij gewoon vreemde ideeën in zijn hoofd haalde. Zwijgend onderdrukte hij een korte rilling toen Neara haar hand via zijn rug omhoog naar zijn nek liet glijden. Zacht slaakte hij een zucht zodra ze haar hand weer weghaalde, nog deels weggezakt in hopeloze gedachtes. Neara leunde met haar heup tegen het raamkozijn, waardoor ze nu met haar gelaat in zijn gezichtsveld stond en andersom. Tussen zijn zwarte sluike lokken door wierp hij haar een venijnige blik toe toen ze verder begon te spreken. Hij had roerloos naar haar geluisterd, maar hoorde haar laatste zin al niet meer doordat hij haar schreeuwend in de rede viel; 'IK BEN GEEN SIMPELE MAN!'
Tijdens zijn woede was hij half overeind geschoten en staarde met vuurschietende ogen in de zilverkleurige poelen van Neara, die zo identiek aan haar waren. Vermoeid zuchtend zeeg hij weer neer op de vensterbank, waarschijnlijk met het besluit in zijn achterhoofd dat het geen zin zou hebben zijn frustratie nogmaals op haar los te laten. Alsof hij nooit geschreeuwd had sloeg hij het wijnglas in een enkele beweging achterover en vermande zich met een aantal flinke slokken wijn. Als een dronkaard liet hij het glas daarna met half gesloten ogen zakken en zakten zijn schouders wat in. Hij kon het niet meer zo. Alles leek hem tegen te werken. Het deed hem een belletje rinkelen bij Neara's gesproken woorden erna, inclusief de uitdagende tint. Hij wist maar wat goed waar ze op doelde en wat ze bedoelde, maar hij wierp haar enkel een norsige blik toe. 'Ik slaap nooit alleen,' verbeterde hij zijn eerder hopeloze woorden schor. 'Saethion is bij me, bij nacht en dauw.' Eerder een tevergeefse en zinloze poging om jaloezie bij Neara op te wekken, de vrouw die zo alleen was. Savador staarde leeg en triest voor zich uit bij haar moedinsprekende woorden, die bij hem nu geen enkele moed opleverden. Noch reageerde hij op de geruststellende klopjes op zijn bovenbeen. Hij zou er momenteel niet eens woorden aan hebben vuil gemaakt als ze hem iets hoger gestompt had. Neara liep van hem vandaan, ook een feit waar hij nauwelijks op reageerde. Traag gleed zijn blik naar haar toe toen ze weer tot hem sprak, haar zwijgend aanstarend. Daarbij liet hij zijn achterhoofd steunen tegen de balk in het raamkozijn, evenals zijn rug. Haar woorden klonken in zijn oren als smeekgebeden om haar niet alleen te laten, iets wat hij nu was. Althans, het voelde in ieder geval zo. Zijn slangachtige ogen vertoonden geen enkele woede of minachting. Hij vond het bijna sneu voor Neara, bijna borrelde er medelijden voor haar op. Zo voelde het dus om weer alleen te zijn. Het gevoel was voor een klein jaartje uitgebleven, zolang dat hij samen met Diva was geweest. En hoewel hij het het verdere deel van zijn leven niets anders gewend was geweest voelde het verschrikkelijk om er weer mee te moeten leven. Neara moest vast ook geen geweldig leven hebben gehad, altijd maar van man tot man springen om haar eenzaamheid te doen verjagen. Erger dan dat kon het bijna niet. Langzaam stond Savador van zijn plekje in het raamkozijn op, slofte vreugdeloos terug naar zijn bureau waar de wijnfles stond. Zijn glas was leeg, klaar om weer hervuld te worden. 'Je bent eenzaam, is het niet?' vroeg hij zacht tijdens het inschenken, zijn blik daarbij niet op Neara gericht die vlak naast hem stond. Zijn afwezige ogen keken toe hoe de rode heldere vloeistof uit de fles in het glas vloeide en het tot de rand vulde. Het volgende moment werd hij even uit zijn afwezige positie gesleurd. Hij had het vanuit zijn ooghoeken gezien, zag het aan de trillingen van de wijn in het glas door de bons op het bureau. In een ruk draaide hij zich naar Neara toe om haar op te vangen als dat nodig was. Daarbij had hij zijn eigen glas omgestoot en sijpelde de wijn over zijn bureau op de grond, waar het een donkerrode plas vormde. Het deerde hem niet. Zijn handen hadden haar om haar schouders ontklemd, zijn ernstige blik priemend in haar ogen die leegjes naar de grond staarden. 'Ga terug het bed in, Neara,' Savadors stem klonk zacht en zelfs bezorgd in plaats van hard en snauwend.

Zorgeloos haakte haar ogen weer in die van hem bij het horen van zijn woorden en het zien van zijn glimlach. 'Je ziet door je eigen waanbeelden niet eens dat je gewoon verloren had. Daarbij geloof ik niet eens dat er een betere kant dan dat aan je was,' al even kalm nam ze een slok uit haar glas, blikte alweer voor haar uit wat haar een houding gaf dat ze een zuivere zekerheid achter haar woorden had gezet. Alsof ze er met heel haar hart in geloofde dat Savador geen tedere kant had, zeker niet op die momenten. Zijn gehele karakter was een en al wrok en haat, zo liet ze het overlaten. 'En je woorden dat je dat bij geliefde wel toont zijn alleen maar loze woorden uit de mond van een eenzame man,' vervolgde ze, om haar blik even bijna nonchalant via haar ooghoeken in die van hem te richten waarna ze weer voor haar uit keken. Het onderwerp van zijn vrouw was een moment voor hem om geheel in te zakken, zijn wanhoop en pijn uit te spreken tegen een persoon als zij. 'Wat jij wilt geloven,' had ze hem kalmpjes beantwoord, liet hem duidelijk in zijn eigen waan met de gedachte dat haar woorden totaal niet waar waren. Haar woorden alleen maar een aansporing om de werkelijkheid - zoals zij die zag - tot hem door te laten dringen. De gespannen spieren in zijn rug waren al een teken dat hij niet lekker in zijn vel zat toen ze haar hand in zijn nek had gelegd om hem misschien geruststellend te strelen, de zachte zucht die bijna niet hoorbaar was voor normale oren toen haar hand weer weg bewoog was een benadrukking van dit. Alleen haar sneeuwwitte haren bewogen in een golvende en versnelde beweging naar achter toen Savador vanuit het niets uitviel in een luide schreeuw tegen haar. Haar hand had nog steeds het glas op borsthoogte laten hangen, haar kalme ogen in die van hem gericht met het teken dat hoe erg hij ook zou schreeuwen de woorden niets anders dan rustig en kalm tot haar door zouden dringen. 'Dat je niet simpel bent weet de gehele wereld,' haar zachte stem had een harde ondertoon, was onduidelijk op welke feiten ze nou doelde. Met een teruggebeten houding zakte hij terug op zijn plaats in het raamkozijn, Neara zelf had geen moment bewogen. Onder de pijnscheuten die ze aan haar uiterlijk niet door liet komen bleef ze hem aankijken. Na haar misschien uitdagende woorden - ondanks alles kon het moment van het volgende spel altijd op de minst verwachte momenten aanbreken - had ze hem glimlachend aangekeken. Zijn norse blik gaf genoeg informatie dat hij haar begrepen had, iets wat haar mondhoeken alleen maar verder omhoog deed trekken. 'Wauw, wat een warmte naast je in bed. Zijn armen moeten zeker een hele troost zijn om je pijnlijke en gebroken lichaam heen,' haar bredere glimlach en de speelse warmte in haar ogen gaf haar plagende woorden alleen maar een intens tintje. Een slang als bedpartner was nou niet wat zij zag als geweldig gezelschap. Daarbij was de warmte van een ander lichaam, de troostende strelingen die aangaven dat je niet alleen was stukken beter naar haar mening. Eerder hardop uitgesproken als warme passie dan werkelijk als troost van het gevoel van eenzaamheid. Na een gemeende opbeurende woorden had ze hem bij het raamkozijn verlaten om het nu lege glas op het bureau neer te zetten en naar zijn woorden te luisteren. Haar bovenlichaam had zich naar hem toe gedraaid om hem zachtjes te vragen of hij werkelijk het speelbord ging verlaten. Haar woorden meer als opgevrolijkte herinnering dat ze altijd stukken voor haar spel nodig had, een uitnodiging om gezellig te blijven. Ze volgde hem met haar ogen toen hij van het raamkozijn weg slofte, zette nog een extra streep onder zijn leeftijd zoals hij er nu bij liep. Haar eigen lichaam - ondanks de wonden op haar rug die hun tol begonnen te eisen - nog jong en fit, haar uiterlijk niet ouder dan midden twintig. Zijn woorden kwamen uit het niets, waren een onzichtbare zweepslag in haar gezicht. Met een ruk had ze zich weer teruggedraaid, haar ogen onzichtbaar voor hem voor een moment verwijd. Hoe durfde hij zoiets te zeggen in haar bijzijn, hoe had hij die context kunnen bedenken bij een gedachte aan haar. Haar sissende antwoord kwam niet verder dan de eerste lettergreep door de pijnscheut die tot elke zenuw doordrong, haar hand met een ruk naar beneden deed schieten om haar evenwicht niet te verliezen samen met haar bewustzijn. Haar ademhaling verzwaard alsof ze net een marathon had gelopen, haalde nu diep adem met gesloten ogen om alles in haar lichaam weer rustig te krijgen. Verstopt onder de deken trilde haar benen onder de wegsijpelende kracht, haar hand op het bureau verkrampt tot een vuist, haar lichaam een tikkeltje voorover gebogen onder de plotselinge pijn die erger was dan die van daarvoor. Zijn handen rond haar schouders voelde als een prikkel van ver weg, haar aandacht in zichzelf gekeerd. Hoe kon zo'n wezen zulke schaden aanbrengen aan haar. Haar vermoeden was nog niet eens bevestigd of dat de enige was geweest, had haar werk nog diezelfde nacht door willen zetten. Haar planning werd dwarsgeboomt door de laatste slag die het eigenlijk al dode lichaam in een laatste spierreflex had uitgedeeld. Haar lippen kwamen van elkaar, haar hoorbare ademhaling nu trillerig wat aangaf hoeveel kracht deze pijnscheut van haar afgenomen had. Haar hand omklemde de deken voor haar borst, de hand op het bureau kwam nu trillend omhoog. 'Nee... Ik,' klonk haar weerloze wederantwoord om zijn woorden onderuit te halen, haar poging haar statige houding terug te halen. Haar houding dat ze onkrenkbaar was, lichamelijk als geestelijk. Beide waren deze avond voor zijn ogen al tot as verpulverd, haar hand lag nu stil tegen zijn borst aan als laatste poging om hem van haar af te duwen. Haar voeten wilde niet bewegen, was diep van binnen bang dat ze het zouden begeven zodra ze in beweging kwam. De hand op zijn borst kroop weer samen tot een vuist, nam daarbij de stof van zijn shirt weer mee. Haar blik was omhoog gekropen, staarde nietsziend naar die vuist, haar lichaam licht trillend. 'Waar haalde je die woorden vandaan?' haar stem zachter dan normaal, zwakker klinkend dan het geluid en de zelfverzekerde houding die ze creëerde met het geluid. Ze doelde op zijn woorden dat ze eenzaam was, zijn vraag die vroeg naar een eerlijk antwoord. Een antwoord, hoe eerlijk hij ook mocht zijn, ze nooit over haar lippen zou duwen. Een antwoord die ze nooit aan zichzelf zou toegeven, het antwoord dat ze zou geven sprak daarbij een geheel andere kant. Eenzaam was ze niet, haar liefde en warmte mocht door meerdere ontvangen worden. De dingen die erbij kwamen waren dan gebroken harten aan de andere kant die zij vermeed, de onbewuste vastklamping naar het laatste beeld van haar ouders. De liefde die daaruit geschenen had, het laatste beeld wat ze van de gehele omgang van haar ouders had onthouden. Weggestopt samen met de karamel kleurige ogen, weggestopt achter slot en grendel. Getraind om bij negenennegentig van de honderd omstandigheden keurig op slot te blijven. Haar ogen kopen omhoog naar die van hem, stond op dit moment dichterbij dan ze lief was. Maar zodra hij haar schouders los zou laten of ze haar vuist van zijn borst af zou halen waren haar steunpunten weg en zou ze door haar knieën zakken. Haar ademhaling nog steeds versneld, haar starende blik nu in die van hem gericht. Emoties weggestopt zodat ze niet zichtbaar waren, haar harde en afstandelijke blik omhoog gericht om hem aan te geven dat hij die woorden niet meer over zijn lippen mocht laten.

Om zijn eigen teboven gehaalde triomf had Savador een kort momentje om kunnen grijnzen, tot Neara zonodig haar tegenargumenten moest maken. Het voelde voor hem aan alsof hij daadwerkelijk alleen een norse gevoelloze man was zoals hij afgeschilderd werd door zijn gebruikelijke houding en handelingen. 'Bedankt,' kwam er sarcastisch uit terwijl hij zijn blik emotieloos gevestigd hield op zijn wijnglas. 'Echt bedankt. Daar moedig je me echt mee aan.' Bijna geërgerd nam hij daarna nog een slok, liet zijn blik vervolgens weer afdwalen naar het schoolterrein. Het was weer eens hetzelfde liedje; hij werd gehaat om zijn eigen haat. En Neara wist dat hij best zorgzaam, zelfs lief kon zijn, dat was al duidelijk genoeg op te maken aan hoe hij de zorg over haar op zijn schouders genomen had. Wie anders had haar meegenomen en met zoveel beleid verzorgd? Als hij er niet was geweest had ze er nu nog in haar gewonde zwanenvorm gelegen, weerloos en medogenloos. Zijn ruwste handelingen waren enkel bij de laatste keer opgetreden, toen hij van mening was dat ze het verdiende. Maar hij had zijn verontschuldigingen al aangeboden, al was ze toen slapende. Dus naar zijn gevoel was het weer goed. Jammerlijk dat Neara het weer verpestte met haar kleinerende opmerking. 'Ja, hou maar op,' reageerde Savador bot op haar woorden erna, begon zich er alleen maar meer triester door te voelen. Geïrriteerd schoot zijn blik even haar kant op, begreep nu echt niet waarom ze weer zo gemeen moest doen na alles wat hij zojuist voor haar had gedaan. Stank voor dank.
Neara's reactie op zijn wanhopige vragen was ook al zo zinloos. Wat had hij er nu aan? Met de conclusie dat hij met iemand als haar er geen serieus gesprek over zou kunnen voeren zonder er spottende of weinig aan toevoegende opmerkingen te kunnen krijgen, deed hij al bijna niet eens de moeite meer zich nog voor te nemen dat ze zich hier nog in zijn kantoor bevond en nog steeds gewond was en behoefte had aan zorg.
Zijn spieren hadden zich onbewust aangespand toen Neara hem toch tevergeefs gerust probeerde te stellen door hem met slanke hand zacht langs zijn rug en nek te strelen. Hem eerst beladen met negatieve opmerkingen om hem vervolgens op deze manier in te prenten dat alles goed was, zo werkte dat niet. Savador had er niets aan kunnen doen, of hij schoot onbewust uit zijn slof om de zoveelste negatieve reactie over hem van Neara's kant. Hij, een simpele man? Zelf kon hij zo een lijstje met mannelijke personen opnoemen die simpel waren, alles behalve diepgaand. En daar hoorde hij niet bij! Maar voor Neara moest iedere man simpel zijn in haar engelenogen, gereedschap om steeds iets nieuws mee uit te proberen. Hij was het meer dan zat als een zoveelste slachtoffer in haar ogen te zijn, wilde nu wel eindelijk erkend worden als een echte man. Dat Deshas en alle andere mannen waar Neara een klein onderonsje mee had gehad voor hem daar geen enkele problemen mee leken te hebben vond hij maar zwakzinnig. Zijn blik leek iets te betrekken bij Neara's toegevende reactie, het was duidelijk te zien dat hij er niet helemaal tevreden mee was. Want aan de andere kant; simpel was hij zeker niet. Waarschijnlijk was hij een onbegrijpelijke puzzel voor het vrouwelijke geslacht, met zijn gesnauw en zijn temperament, en dan geheel onverwachts weer zijn zachte tederheid. Een ingewikkeld complex waar hij zelf ook geen vinger op kon leggen.
Hij was er nog chagerijniger van geworden bij Neara's glimlach op haar veelbetekende woorden, wist onderhand heus wel wat ze ermee bedoelde. Somber liet Savador het moment erna zijn wijnglas zakken. Neara's opmerking over Saethions gezelschap, zijn laatste poging om haar woorden de kop in te drukken en haar te overspoelen met jaloezie, liet het zo blijken dat hij daadwerkelijk een zielige man was met alleen een slang als gezelschap. Het was de reden waarom hij er, in plaats van het te ontkennen en met een snauwende reactie terug te spelen zoals hij gewoonlijk zou doen, stil bleef zwijgen en enkel triestig in zijn halflege wijnglas staarde. Al waar hij naar verlangde was een vrouw die actief met hem en hun relatie bezig was, die iedere avond bij hem in bed kroop zodat hij haar in een lepeltje-lepeltje positie vast kon houden, die iedere keer smoorverliefd naar hem zou blijven kijken of ze nu jaren samen waren of maar een beginnend weekje en die écht gelukkig met hem was. Diva leek dat niet te zijn, de laatste tijd. En het actief bezig zijn met hun relatie was er voor haar ook al snel afgesleten.
Neara begon daarna over haar speelbord met het spelletje dat hij al eens gespeeld had, maar het mocht hem niet teveel enthousiasme om vergen. Hoewel hij momenteel net als haar zoveel verlangde haar armen om hem heen, liefde waar hij zo naar snakte omdat Diva hem die niet gaf. Futloos was Savador opgestaan, had zich uit het raamkozijn gewerkt, en slofte nu gebogen onder de pijnigingen door zijn rug richting zijn bureau per intentie om zijn glas opnieuw te vullen en zich ladderzat te drinken; de enige oplossingen om zichzelf voor een kleine tijd te doen verdoven voor al zijn problemen en zorgen. Hij had zijn aandacht niet op Neara gevestigd tijdens het inschenken van de wijn, merkte daarbij ook haar lichamelijke reactie niet op op zijn voor haar waarschijnlijk onverwachte woorden. Maar in een fractie van haar seconde had hij zich in een flits tot haar gericht, zijn handen haar schouders omklemmend toen hij haar haast onderuit zag gaan, zijn eigen wijn daarbij verspild door het omgestoten glas. Neara ademde zwaar en stond in een voorover gebogen positie, alsof hij de kracht die ze gewoonlijk afstraalde letterlijk weg voelde vloeien. Dat was niet de elegante, krachtige vrouw die hij normaal kende, al was dat nog een korte periode. 'Neara?' sprak Savador haar zacht toe, boog zijn hoofd wat naar beneden om in haar naar de vloer gerichte gezicht te kunnen kijken. Hij wist niet wat er gaande was, of het kwam door zijn woorden of haar plotselinge beweging. Nu met een ernstige frons keek hij op haar sneeuwwitte kruin neer toen ze zich wat oprichtte en met stamelende woorden sprak, een hand daarbij rustend tegen zijn borst. Iets wat hoogst ongebruikelijk was voor haar. Waar waren de glasharde maar elegante woorden die ze normaal altijd wist voort te brengen? Er moest echt iets mis zijn als ze al die houding verloor, besefte hij met op elkaar geperste lippen. Haar slanke hand op zijn borst klauwde zich krampachtig samen, nam daarbij de stof van zijn coltrui mee en trok de kleding strak naar een punt om zijn bovenlichaam. De vraag die daarna volgde liet Savador in onbegrip; was het dan zo'n groot probleem voor haar dat hij dat gezegd had? Sloeg het toevallig, maar geheel onbewust, de spijker op zijn kop?
Nog steeds fronsend, al was dit uit onbegrip, staarde hij vragend en ernstig op haar neer. Hun ogen ontmoetten elkaar toen ze haar afstandelijke blik naar hem omhoog liet glijden, kon ergens toch de pijn en wanhoop in de diepte van haar zilverkleurige poelen vinden. Waarom?
Hij was nu eenzaam en, hoe je het ook wendde of keerde; Neara ogenschijnlijk ook. Puzzelstukjes leken op hun plaats te vallen. Zacht hoofdschuddend bleef hij met diezelfde ernstigheid op haar neerkijken. 'Het zou alleen maar logisch zijn,' luidde zijn enige reactie, doelend op het feit dat zowel hij als Neara alleen waren en hij haar dus wel kon begrijpen. Zacht verplaatste één van Savadors handen zich van Neara's schouders naar haar kin, om die te ondersteunen en voorzichtig wat op te richten. Hij sloot zijn ogen midden in de beweging hoe hij zich naar haar toeboog, bracht zijn wat schuin gekantelde gezicht in een naderende positie waarbij de punten van hun neuzen elkaar raakten. Zijn warme adem streelde haar lippen, maar net voor de zijne op de hare drukte opende hij zijn ogen en week met een grote zichtbare verwarring in zijn slangachtige ogen terug naar zijn oorspronkelijke positie. Met een aantal vingers tegen zijn slaap staarde hij verstrooid op Neara neer, niet begrijpend wat en waarom hij dat zojuist had gedaan. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen en liet zijn blik bedenkelijk door de kamer glijden voor hij Neara bij een schouder beetnam en besloot haar niet langer te laten staan. 'Kom, je moet nog wat rusten,' zei Savador zacht terwijl hij haar voorzichtig meeloodste naar zijn bed en haar op de rand neer liet zijgen door eerst het voorbeeld te geven om zijn pijnlijke rug ook wat rust te gunnen. Zijn blik was afwezig op de vloer gericht toen hij eenmaal zat, door zijn eigen verwarring diep in gedachten weggezonken.

Haar woorden over het speelbord waren alleen bedoelt om haar spelletjes voort te zetten, niet om hem de gedachte te geven dat ze eenzaam was. Een conclusie die hij eruit haalde, een conclusie die ze nooit aan zichzelf zou toegeven. Het kwam niet eens in haar op dat mensen, mannen die conclusie konden bedenken. Haar gezichtsveld was als een karrenpaard met oogkleppen op; zag alleen wat ze voor zich uit had gestippeld en wat ze wilde zien. Daarbuiten, alleen op dit gebied, was het niet mogelijk. Zijn plotselinge woorden waar hij zelf waarschijnlijk het effect nooit van had kunnen voorstellen waren als een slag tegen het slot dat rond haar hart zat. Haar gezicht was van hem weg gedraaid, om zo de gehele mogelijkheid dat hij haar gezicht zou zien tot nul te verlagen. Aangezien ze zich had willen terugdraaien, haar opwaaiende woede in een fel antwoord terug naar hem toe had willen gooien besloot haar lichaam dat dit genoeg beweging was voor het moment. Door de plotselinge beweging van haar bovenlichaam die met iets te veel kracht ging voor bij iemand die nog verse wonden rond haar onderrug ging schoten de pijnscheuten als ferme waarschuwing door haar zenuwen heen. Haar lichaam opgevangen door zijn handen en daarbij half steunend op het bureau. De wazige vlekken in haar gezichtsveld waren een extra effect waar ze niet omheen kon. Haar lichaam had de grootste moeite deze pijn weer weg te werken, haar ademhaling verzwaard waarbij ze trillend stond te hijgen tussen Savador handen die haar schouders omklemde. Haar naam uit zijn mond, zacht en vragend, kwam al even ver weg als zijn aanraking. Haar terugkerende aandacht voor de buitenwereld bleef nog steeds steken bij zijn woorden. Haar hand was omhoog gekomen, haar blik volgde deze beweging even traag. Haar laatste poging om haar houding terug te vinden, het kleine beetje kracht van haar hand tegen zijn borst om te proberen hem van haar weg te duwen. Uiteindelijk kreeg ze de zin geheel geformuleerd, kwam haar zachte stem niet zo krachtig over als ze gewild had. Haar krachteloze lichaam weerspiegelde in de toon, haar zelfverzekerde kracht was wat afgeslapt. Haar zilveren ogen blikte omhoog in die van hem, wist niet welke emoties in de normaal kalme ogen te zien waren. Zijn ogen ernstig, waarbij ze hoopte dat hij inzag dat hij fout zat. Ongelooflijk fout, hoe had hij die woorden überhaupt in zijn hoofd kunnen krijgen. 'Lógisch?' klonk haar zachte antwoord krachteloos nijdig, evenals haar ogen die hem boos aan willen staren maar waarbij de vermoeidheid de overhand nam. 'Waarom zou dat lógisch zijn?' Als ze de energie er voor had gehad had ze hem de grond in geboord, zijn wang versiert met een rode handafdruk van haar eigen handpalm. Haar lippen nog van elkaar, haar ademhaling nu alleen nog zichtbaar door haar opverende borst, geluidloos gemaakt om zichzelf weer bij elkaar te rapen. Haar ogen leken even onwennig te vergroten toen zijn ene hand zich verplaatste en haar kin zachtjes omhoog te bracht. Haar ogen bleven op die van hem gericht, die van hem gesloten terwijl zijn gezicht dichterbij kwam. Deels viel haar lichaam weer terug in het spelletje, maar door de pijn, verwarring van zijn woorden en door de onlogische sprongen die haar geest maakte verslapte de hand op zijn borst maar een klein beetje bij het voelen van zijn warme adem over haar lippen. Zelf bleef ze onbeweeglijk staan, probeerde deze sprong in het moment te begrijpen met de ene helft van haarzelf, de andere helft deed de nijging om omhoog te komen bijna als voornaamste gevoel op te drukken om haar eigen lippen tegen die van hem te drukken. Haar ogen schoten naar beneden, waardoor ze zich deels sloten toen hun lippen elkaar net niet aanraakte. Waar hij het vandaan haalde, waar hij dit idee plots vandaan had gehaald wist ze niet. Op het moment dat hij met een zichtbare verwarring terug bewoog werd haar greep op zijn trui groter, haar verharde blik naar beneden gericht nadat ze even in die van hem hadden gekeken toen het haar duidelijk werd. 'Ik hoef je liefde niet uit pure medelijden,' haar zachte woorden doordrenkt met bitterheid en woede, waarbij ze haar zilveren ogen strak naar beneden hield. Haar hand kwam met een ruk van zijn borst af, draaide zich nu voorzichtiger maar nog met strakke bewegingen om alsof ze niets van de voorgaande pijn geleerd had. Zijn handen kwamen weer om haar schouders te liggen, haar zilveren ogen strak naar de grond gericht waarbij haar beide handen nu de deken voor haar borst vasthield die plots niet meer zo luchtig om haar lichaam heen hing. Haar natuurlijke elegantie die in elke beweging van haar lichaam te zien was werd belemmerd door de trekkende pijnscheuten zodra ze zich bewoog, leek er nu veel meer last van te hebben. Voorzichtig onder Savadors leiding nam ze plaats op het bed, hield haar ogen al even afwezig van hem af gericht. Vele, bittere woorden spookte rond in haar hoofd om hem mee te bestoken. Maar het enige wat haar lichaam kon doen was futloos opzij zakken totdat haar hoofd zacht het hoofdkussen aanraakte. De deken rond haar lichaam gewikkeld, probeerde haar wonden aan het zicht te ontdoen. Haar handen lieten de stof los, ze lag nu veilig zodat de deken niet af kon glijden. Haar benen wat opgetrokken zodat haar voeten niet Savador benen zouden aanraken, haar armen voor haar borst omhoog gevouwen waarbij haar handen voor haar gezicht lagen. De pijn leek te verminderen, iets waardoor haar ogen zich kalmpjes sloten. Geen woord kwam meer over haar lippen, haar houding alsof ze elk moment weer in slaap kon vallen. Moe was ze niet meer, angstig dat als ze weer wakker zou worden het slot gebroken zou zijn zoals daarnet. Haar houding kalm en doodstil, alleen haar bewegende borst onder haar ademhaling toonde dat ze nog leefde. Een slapend gestalte voor de buitenwereld, van binnen een wervelwind aan gedachten en emoties die zoals altijd onzichtbaar werden gehouden voor alles en iedereen.

Het had ergens verbazing bij hem losgewrekt, talloze vraagtekens die voor zijn ogen dansten. Hij vond het onderhand maar een geringe kans van één op de honderd om Neara zo teneergeslagen te zien, al was het alles behalve zijn directe bedoeling geweest. De verbazing schakelde deels over naar ernstigheid; blijkbaar was dit echt menens. Noch met woorden, noch met daden dacht Savador de vrouw voor hem ooit iets aan te kunnen doen, het leek bijna onmogelijk. Het tegendeel had hij zojuist onbewust bewezen. Haar egale gezicht was van hem weggedraaid, gericht op de vloer. Hoogst waarschijnlijk bevatte het nu teveel sporen van tederloze schaamte en gier naar een - opnieuw - statige houding. De houding waar ze normaal gesproken over beschikte alsof het bij haar hoorde. Dat complete detail leek er helemaal goed afgeschaafd te zijn toen Neara plotseling half instortte door een plotselinge beweging, die waarschijnlijk een hevige pijn in haar onderrug had losgemaakt. De wonden waren onmiskenbaar nog open, natuurlijk was het alles behalve gezond om je trots belangrijker te vinden dan je gezondheid. Zijn bleke handen vingen haar op, klemden zich nu steviger om haar schouders heen. Bezorgd keek Savador op haar neer, maar ergens had hij het sterke gevoel dat zijn zorgzame hulp niet bepaald overweldigend voor Neara was geweest. Zijn vingers gleden half over haar ontblootte huid en half over de stof van de deken die ze nog bedekkend voor haar hield, met als zinloos doel om de rillingen tegen te gaan, evenals haar verzwaarde ademhaling. Hij leek niet tot haar te kunnen komen. Zacht had hij haar naam uitgesproken, maar reactie erop kreeg hij niet. Haar slanke hand tegen zijn borst vervulde haar gewenste taak om hem van haar weg te duwen, maar niet bepaald geslaagd. Kalm had hij geantwoord op haar vraag waarin haar onbegrip duidelijk in weerspiegelde. Met zijn wenkbrauwen wat naar elkaar toegetrokken en zijn blik nog ernstig keek hij op haar neer toen ze zijn woorden nijdig herhaalde. Had hij weer iets verkeerds gezegd? Bijna zielig keek hij nu uit zijn ogen, begreep niet wat hij nu weer fout had gedaan. Vrouwen.
'Jij bent alleen, ik ben alleen. Het zou alleen maar logisch zijn,' verduidelijkte Savador zijn eigen zin zacht voor hij een actie ondernam waarvan hij zelf niet echt wist waarom hij het deed. Neara's kin zacht omhoog geduwd, zijn lichaam wat voorover gebogen waarbij hij zijn gezicht langzaam dichter naar het hare bracht. Hij wilde het, hij verlangde er al zo lang naar. En hij miste het. Niet wat betreft enkel Neara, meer in het algemeen. Gewoon een vrouwelijk iemand, wie dan ook, die er voor hem was om hem het benodigde schouderklopje te geven als hij zich weer slopend vermoeid en verdrietig voelde door alle haat tegen hem. Verward besefte hij wat hij deed, week hij fronsend weer wat terug. Zwijgend keek hij op Neara neer, maar hij voelde zijn hart vergaan in een eindeloze poel van drijfzand bij haar bitterharde woorden. Nijdig draaide ze zich van hem af, alsof hij het niet waard was. Zijn slangachtige ogen waren ongelovig gericht op haar achterhoofd, zijn hart voelde gebroken aan. Want het was al zo goed als een afwijzing in zijn oren. Traag sloot hij zijn smalle lippen uit de half openstaande positie zoals zijn mond stond op elkaar, scheurde zijn blik niet los. Overspoeld door een oplaaiende woede - welke vrouw haalde het in haar onwetende kop een man als hij af te wijzen?! - werd de frons tussen zijn wenkbrauwen almaar dieper. 'Dat komt dan goed uit, want ik heb ook geen enkele behoefte aan jouw liefde!' schoot hij voor hij het wist al snauwend uit zijn slof, zijn woorden eigenlijk glashard gelogen. Met alle moeite had hij zich het volgende moment vermand om Neara onder zijn teruggekeerde zorgzame leiding te nemen en terug naar het bed te loodsen. Aan haar pijnlijke houdingen te zien leek hem dat ook hoognodig. Voorzichtig zeeg hij neer op de rand van het bed en liet Neara zijn voorbeeld volgen. Savador verspilde geen woorden aan de doodstille situatie waarin ze enkel zaten, merkte vanuit zijn ooghoeken op dat Neara zich langzaam opzij had laten zakken zodat ze met haar hoofd nu op het kussen rustte. Roerloos bleef hij nog even naar haar slapend lijkende gestalte staren, wist ergens dat het maar schijn was en ze nog niet helemaal in een diepe slaap weggezonken was zoals ze de buitenwereld wilde laten geloven. Traag stond hij op onder zachte kreunen door het hier en daar knakken van zijn rug, met haast onhoorbare passen waagde hij zich naar het kastje naast het bed om alle potjes met medische zalfjes en dergelijke weer op te bergen. 'Pure medelijden,' sprak Savador zacht terwijl hij de berg potjes in zijn armen hoger opstapelde, Neara's zojuist gesproken woorden herhalend. 'Dat bewijst dus dat er wel degelijk iets in je is om pure medelijden mee te hebben, is het niet?' Hij liep door naar het hangende kastje aan de muur, opende de kleine klapdeurtjes om de potten er weer in op te bergen. 'Diep en goed weggestopt, zoals al je andere emoties en verborgen feiten,' hij bukte om de rest van de potjes die hij voor zolang op de grond had gezet op te rapen en ook in het muurkastje te plaatsen. 'Wie ben je, Neara?' vroeg Savador zacht, plaatste het laatste potje tussen de anderen voor hij zich omdraaide om zijn blik op Neara's roerloze gestalte in het bed te vestigen. 'Ik denk dat pas als je antwoord op die vraag kunt geven je het degelijke recht hebt mij van je zonden te beschuldigen,' eindigde hij terwijl hij de kastdeurtjes met gesloten ogen achter zich dichtdeed.

Met een zachte stem waarin de verachting bijna te horen was had ze Savador gevraagd waar hij het vandaan had gehaald om de gedachte te creëren dat ze eenzaam was en waarom dat logisch zou zijn. Haar blik half opgericht in zijn ogen, de zilveren poelen strak in die van hem. 'Ik ben nóóit alleen,' was haar zachte antwoord, haar stem verbazingwekkend kalm en warm, enkel door haar het besef van haar eigen woorden. Ze had haar element om zich heen, ademde het in zoals het een deel van ieder lichaam was. Altijd omhelst door de strelingen van het geen wat aan haar onderworpen was, haar levenspartner. Het enige waarvan ze wist dat het nooit zou verdwijnen zolang zij in leven was. De volgende momenten waren afwezig voorbij gegaan, was nog te veel bezig met zijn opmerking om hem mee te trekken in het spelletje dat hij bijna zelf weer gestart had. Haar kin door zijn hand opgeheven naar hem, haar hand nog als vuist op zijn borst. Hij was terug geweken, duidelijk verward door zijn handelingen die geheel op eigen initiatief waren genomen. Het ijs dat zich als een razende rond haar hart leek te kruipen toen zijn bewegingspatronen duidelijk werden. Haar woorden verbitterd, wilde niets uit medelijden. Zich wat voorzichtiger omgedraaid om hem duidelijk te maken dan ze genoeg andere had. Ze hem niet nodig had, hij mocht zichzelf gaan knuffelen als hij zich met haar ging vergelijken en dacht dat zij beide eenzaam waren. Eenzaam, zij? Haar lege blik vooruit gericht toen Savadors nijdige woorden haar bereikte. 'Je lichaam spreekt je woorden tegen. Als je liegt, doe het dan goed. Hoewel ik het dan alsnog door zal hebben,' beantwoorde ze hem zachter zonder hem aan te kijken. Haar rug had zich gerecht onder de wonden op haar rug waarbij de kleine kringeltjes bloed vage vlekken op de stof van het omgeslagen dekbed creëerde. Van binnen ontzet door daarnet, beseffend dat hij voor een fractie van een seconden met haar rug tegen de muur aan had gezet door een simpel zinnetje die in haar ogen de grootste leugen was. Hij had daarvoor nog verteld dat hij de warmte miste, de liefde van een paar armen om hem heen. De warmte van iemand anders lichaam naast zich in een koud bed. Een kou die voor haar op vele manieren kon worden opgevuld, een warmte zonder ware weerspiegeling van haar kant. Uiteindelijk werd ze naar het bed toe geleid, zakte ze daar voorzichtig neer zonder Savador nog een blik waardig te gunnen. Een moment later was ze opzij gezakt, had zichzelf te rusten gelegd op het bed en haar benen lichtjes opgetrokken erbij gelegd. Haar ogen gesloten, zelfs haar sneeuwwitte haar dat normaal zo'n levendig spel had lag nu roerloos achter haar verspreid over het bed. Er was geen reactie vanaf haar kant toen Savador weer opstond, haar handen voor haar gezicht ontspannen gebogen waarbij haar gehoor en gevoel Savador volgde. Haar aandacht richtte zich pas volledig en onzichtbaar op hem toen zijn stem weer door de kamer heen ging. Haar eigen woorden herhalend, klemde haar kaken net niet op elkaar bij zijn vervolg. Ze liet hem praten, had haar ogen geopend om naar zijn rug te kijken en verder doodstil te blijven liggen. Haar ogen bleven op zijn gezicht gericht terwijl hij zich bukte en alle potjes weer terug zette. Blijkbaar had hij behoorlijk veel gebruikt om haar wonden te verzorgen. 'Je hebt lef om zulke leugens over je lippen te laten, zonder dat je iemand werkelijk kent,' haar stem weer zacht, kalm onder haar strenge woorden. Langzaam kwam ze omhoog, had haar soepelheid voor het grootste deel weer terug gevonden. Haar hand hield de deken nog net op zijn plek toen deze naar beneden wilde glijden, had haar ogen voor een moment terneergeslagen om ze nu weer langzaam op te richtten. Als een bijna slow motion moment in een film, om de spanning op te stapelen in een warm moment. 'Ik ben een perfect evenwicht, een van de krachtigste mensen in dit hele sterrenstelsel als het niet de krachtigste is. Daarbij ben jij iemand die niets minder bent dan een klein contactje in mijn grote leven. Zich nog niet bewezen, niet waardig gemaakt om te worden herinnerd door mij. En wat je bazelt zijn alleen leugens om je eigen eenzaamheid te delen, over te schuiven zodat het lijkt alsof je niet de enige bent,' steunend op haar ene arm, haar lichaam haast sierlijk zittend in het bed waarbij de deken losjes omhoog gehouden werd. Haar benen nog lichtjes en ongelijk gebogen, hier en daar bedekt door de deken die over haar heen had gelegen. 'Daarbij zoek ik zelf de momenten uit wanneer ik een paar armen om mij heen wilt. Hoe graag je ook dichterbij wilt komen,' haar zachte stem doelde op zijn voorgaande poging toen hij dichterbij was gekomen, haar lichaam opgezocht had en op het laatste moment besloten had het toch niet te doen.