Zacht, bijna teder had hij geglimlacht om Neara's woorden, schudde even later rustig met zijn hoofd. Haar zachte antwoord overtuigde hem alles behalve, integendeel. 'Ik denk het toch wel, Neara,' sprak Savador haar al net zo zacht, niettemin kalm tegen. 'Je bent ziels alleen.' Zijn slangachtige ogen staarden haar roerloos aan, wilden haar doen geloven dat hij gelijk had. 'Je bent als een eendagsvlieg; je weet dat je maar een dag te leven hebt en wilt in alle haast en wanhoop die warme armen om je heen hebben waar je altijd zo'n moeite voor moet doen voor je je laatste adem bij zonsondergang uitblaast,' zijn stem was half overgeschakeld naar gefluister, des te beter moest het tot haar doordringen. Het volgende moment had hij tevergeefs zijn kalmte verloren door Neara's bittere woorden dat ze geen liefde uit medelijden nodig had, hij had haar wel willen vermorzelen. Een spottend maar absoluut vreugdeloos eentonig lachje verliet zijn keel bij haar woorden die ze sprak zonder hem een blik waardig te gunnen. 'Wie zegt dat mijn eerdere handeling geen acteerwerk was geweest? Probeer het ware antwoord maar uit me te krijgen, Neara, het zal me een groot plezier doen te zien hoe je keer op keer tevergeefs zult falen,' sneerde Savador op een bijtende toon terug. Ondanks Neara's opmerkingen die bij hem het bloed onder zijn nagels haalde had hij haar naar het bed geleid en haar op de rand neer laten zijgen. Die wonden op haar rug waren niet niks, ze had haar rust nu nog nodig. Zwijgend had hij zich niet veel later van het bed omhoog gewerkt, had de potjes vol medische smeersels bijeen verzameld en was met bijna geruisloze passen naar het kastje aan de muur gesloft om ze erin terug op te bergen. Zijn zinnen waren bewust uitgekozen, ieder woordje nauwkeurig gewogen om Neara's waarheid zonder blikken of blozen onderuit te halen. Hij wist wel beter.
Zacht onderdrukte hij een eenmalige grinnik, een spottend ondertoontje zat er duidelijk hoorbaar in verborgen. 'Leugens?' herhaalde hij zacht. Met een smalende uitdrukking op zijn bleke gelaat wierp hij Neara over zijn schouder een geamuseerde blik toe. 'Leugens, zeg je?'
Kalm keek hij toe hoe Neara langzaam uit het bed overeind kwam, de triomfantelijke uitdrukking nog zichtbaar op zijn voldane gelaat. Zijn hele geplezierde uitdrukking leek abrupt weg te kwijnen bij de woorden die uit haar mond daarna volgden, zijn mondhoeken zakten drastisch naar beneden en zijn blik verhardde zich als ijzerhard staal. Zijn wenkbrauwen waren daarbij gebruikelijk naar elkaar toegekropen in een diepe frons. 'Wat..' Samen met zijn ingevallen wangen maakte dat zijn strenge en dreigende look compleet als een slang die op het punt stond zijn prooi te verslinden. '.. zei je tegen mij?' Zijn sissende stem klonk al net zo dreigend als zijn hele uitstraling. Zonder er verder nog woorden over te breken kwam Savador acuut in beweging, beende in een snelle maar nog beheerste pas op Neara af. Niettemin kwam zijn houding al dreigend genoeg over, want aan zijn gezicht was duidelijk te zien dat hij er moeite mee had zich in te houden. Zijn handeling was bijna een duik te noemen hoe hij zijn knie naast Neara op het bed plantte, zijn handen naast haar lichaam neerzette en zich met een dreigende uitdrukking over haar en het matras heenboog. 'Waar denk jij het recht vandaan te kunnen halen om zo tegen me te spreken, vrouw!' snauwde hij kwaad in haar gezicht. 'Enkel en alleen omdat je te beroerd bent je eigen zonden in te zien, je eigen wanhopige acties om menig man het bed in te sleuren. Driehonderd jaar lang! Al koos je er zelf voor, wat denk je eruit te kunnen halen? Wat is het toch behalve lucht dat je lichthoofdige schedel vult, Neara - jaloezie? Ik heb je geholpen, ik heb je in veiligheid gebracht, ik heb je VERZORGD! Is dit de dank die ik geschonken krijg, bij Medusa?!' In zijn woede boog hij zich nog dichter over Neara heen, zijn op elkaar geklemde tanden vlakbij haar oor. Zijn hand pakte de strengen sneeuwwitte lokken haar bovenop haar hoofd stevig beet en trok het in een samengeknepen vuist pijnlijk samen. 'Verken liever niet je grenzen tot hoe ver je bij me kunt gaan, ontwetende ziel. Speel niet met mijn temperament. Ik kan je verzekeren dat dat nog eens verkeerd voor je kan uitpakken. Je probeert ze tevergeefs weg te stoppen, maar je beschikt over zoveel zwaktes. Je bent zwak. Stel jezelf niet op als een zwakkeling, verloren in een eindeloze tocht naar tijdelijke liefde. Dat maakt je nog zwakzinniger, walgelijk om aan te zien,' siste Savador hees fluisterend in haar oor.

De grootste trigger voor haar irritatie was dat hij door bleef gaan, door bleef zagen met die leugen. 'Praat geen leugens, Savador. De gevolgen zullen groter zijn dan je je kan bedenken. En geloof me, ik zal jou geen haar krenken, maar ik heb meer vermogens tot me dan je je kunt voorstellen om om je heen te graaien,' haar sissende woorden op de fluistertoon gesproken, haar harde blik in zijn ogen gepint om de waarschuwing compleet te maken. 'En al geloof je in je eigen leugen, wat wil je ermee bereiken door het te zeggen? Dat ik me huilend in je armen werp, me aan je vast klamp en om iemands liefde zal smeken. Zal smeken om de zachte strelingen, de warmte van de ander om mij te verwarmen?' een duistere amusatie was van haar stem af te halen, haar lippen in de al even eigenaardige glimlach gewrongen. 'Mijn eendagsbestaan, volgens jou, duurt dan wel lang voort. Vind je niet?' haar glimlach groeide tot een bredere, trok haar mondhoeken verder omhoog bij haar opgetrokken wenkbrauwen terwijl ze hem strak en vragend aankeek. Ze had zich omgedraaid, hem duidelijk gemaakt dat ze niets van hem wilde. 'Aangezien je hart in je borstkas klopt op een tempo dat geen leugen kan zijn,' beantwoorde ze zijn spottende woorden zacht, haast met een tedere warmte alsof ze getroffen was door zijn lichamelijke reactie. Zijn woede trok de amusatie weer bij haar op, net zoals de keer op deze zelfde plek toen ze hem om informatie was komen vragen. Voorzichtig was ze gaan liggen, had naar zijn woorden geluisterd om hem daarna met alle kalmte te beantwoorden. Zijn amusatie was voor korte duur, haalde dit pronk moment met een paar zinnen bij hem weg. Blijkbaar bleef hij koppig op het feit dat ze meer was dan hij, en hij het niet kon hebben dat een vrouw als zij meer tot haar had. Groter, machtiger, geliefder dan een ielig scharminkel en schoolhoofd als hij. Vervolgde haar kant van het gesprek met een soepele gratie waarbij het duidelijk was dat dit haar geen enkele moeite kostte. 'Je hebt me gehoord,' beantwoorde ze zijn sissende woorden in uiterste kalmte, haar sneeuwwitte haren weer ronddwalend rond haar lichaam. Streelde haar huid in hun golvende bewegingen rond haar gezicht en lichaam. Hij kwam benend naar haar toe, zijn gezicht weer vertrokken in zijn kenmerkende woede. Eentje die, ondanks bij grotendeels van de leerlingen, totaal geen effect op haar had. Ze was de Vrouwe van de Lucht, had een geheel rijk onder haar staan. Er waren meer mannen zoals hij die dachten haar te konden pakken, haar neer te kunnen drukken en tot hun wil konden buigen. Lichamelijk was ze niet sterk, maar ze kon meer dan op het eerste oog zou vertellen. Haar beide handen kwamen achter haar te staan terwijl ze naar achter leunde, bleef sierlijk zitten toen Savador in een halve duikvlucht naar haar toe stormde. Zoals ze had verwacht had hij zich niet op haar gestort, had zijn handen naast die van haar op het bed gezet. Zijn gezicht dichtbij, zijn snauwende woorden waren niets meer dan een teken van zwakte in haar ogen. 'Waar niet?' als een klein meisje glimlachte ze naar hem, beantwoorde zijn retorische vraag waar ze het lef vandaan haalde. Ondanks haar zwakke, lichamelijke status was haar lust om hem tegen te werken weer omhoog geborreld. Emancipatie, daar had hij zich blijkbaar nooit echt in verdiept. 'Wat wil je van me Savador?' De enige beweging was het knipperen van haar ogen, langzaam. Evenals haar bewegelijke harenspel terwijl ze hem liet uitrazen. Zijn woorden waren niets meer dan een teken om haar mondhoeken te doen omkrullen, in te zien hoe onwetend hij was. Haar kaken klemde zich voor een moment op elkaar toen zijn hand een beweging maakte die ze kende, haar haren vastgrepen om haar hoofd wat naar achter te kantelen toen hij zijn vuist dichtkneep en zijn lippen naar haar oor bracht. Terwijl hij zijn laatste mening uitsprak was een van haar handen omhoog gekomen, was in zijn nek te komen liggen waarbij haar duim zijn keel streelde. 'Ik ben niet geïnteresseerd in je mening, lieve Savador,' vertelde ze hem al even kalm met haar hoofd van naar achter gekanteld zodat haar lippen bij zijn slaap hingen. 'Had ik je dat daarvoor al niet duidelijk gemaakt? Op het moment dat je dacht dat je beter, groter en sterker dan me was. Dat mes was al een foute gedachtegang, denk je dat als je zo door gaat er iets anders zou gebeuren,' haar duim streelde zijn keel, maakte duidelijk dat het voor haar geheel makkelijk zou zijn om zijn leven te ontnemen. Zonder enige twijfel, hij was een kleine schakeling in haar eeuwige leven. Een klein mannetje die zijn armen om haar heen geslagen had als een verlaten jongetje. Haar gezicht draaide naar hem toe, streelde met haar lippen zijn slaap naar beneden totdat ze bij zijn wang kwamen. Haar hand kwam op zijn kaak en wang te liggen aan de andere kant van zijn gezicht, waarna haar lippen zacht een ietwat lange kus op zijn wang drukte. 'Doe eens rustig, je zet jezelf zo erg voor schut met je praatjes dat je denk me te kunnen bedreigen of iets aan te doen,' liefelijk klonk haar zachte stem, streelde haar warme adem zijn koude huid waarbij haar lippen zijn wang nog streelde. 'Wat denk je wel niet, een gewonde, naakte vrouw zo te kunnen benaderen. Straks verlies je jezelf weer,' haar lichaam kwam wat naar voren, drukte zachtjes tegen hem aan zodat ze nu ook haar andere hand omhoog kon halen zonder haar evenwicht te verliezen en op haar rug te vallen. De hand die haar sneeuwwitte lokken was hield werd omsloten door die van haar, haalde met een zacht gebaar zijn hand daar weg. Spelen met zijn temperament, een uitdaging die ze vol genoegen zou aannemen. Haar andere hand was naar beneden gekomen, waarna haar lichaam het duidelijk maakte dat ze weer rustig wilde gaan liggen zonder verder acht op hem te slaan.

Zijn slangachtige ogen verwijdden zich voor een moment even bij het horen van Neara's tegenreactie. In een ruwe ruk draaide Savador zijn hoofd in haar richting; aan zijn smalle lippen die hij zuur op elkaar had geperst was te zien dat hij zijn opspelende woede nog nét wist binnen te houden. 'O werkelijk? Je hebt me al eens een haar gekrenkt, me zelfs bijna zonder geldige redenen mijn leven ontnomen. Waarom zou ik je geloven? Daarbij blijf je met je tengels af van de personen die dicht bij me staan, hoor je?! Al kan ik je jaloezie begrijpen hoor, Neara - arme ziel die je bent,' kaatste hij bits terug. Al net zo fel staarden zijn gougekleurde slangachtige ogen in de zilveren poelen van Neara terug, zijn verticale dunne pupillen daarbij versmald tot spleetjes. Ergens kreeg hij het gevoel alsof ze net een ruzieënd getrouwd stel waren. 'Zit je de rollen nu om te draaien? Bij Medusa, je bent nog gebrekkiger aan grijze hersencellen dan ik dacht. Dat is juist wat jij wil, waar je op aast - is het niet?' De frons tussen zijn donkere wenkbrauwen werd alsmaar dieper des te meer geïrriteerder Savador raakte. Bij Neara's smalend gesproken woorden dat haar eendagsbestaan dan toch wel verrassend lang duurde liet hij een spottende snuif horen. 'Jammer genoeg wel ja,' sloeg hij simpelweg haar zinnen weg. Na een hele sessie aan gesneer en spottende tegenargumenten om de woorden van Neara keer op keer onderuit te halen, zweeg hij abrupt en viel Savador zelfs stil bij haar terechte woorden over zijn kloppende hart. Hij was midden in een beweging verstijfd, stond haar nu met halfopen mond en ietwat verwijdde ogen zwijgend in alle talen aan te staren. Toch reageerde hij er niet op, deed net alsof hij het niet hoorde. Puur omdat hij er geen ijzersterke woorden op terug wist - normaal kwamen ze al automatisch over zijn tong gerold, maar gek genoeg bleef juist die gewoonte uit. Met een geërgerde uitdrukking omdat hij absoluut niet van plan was om aan zijn eigen gevoelens toe te geven had Savador zich nors van Neara afgewend, al was dat maar voor even. In een typische koppige Savador-houding had hij zich aan het kastje gewijd, plaatste alle potjes weer zorgvuldig terug om zich ergens mee bezig te houden. Zoveel mogelijk probeerde hij Neara's aanwezigheid nu te negeren, al lag ze roerloos in het bed achter hem. Maar haar achteloze woorden die in zijn oren grote ondankbaarheid met zich meedroegen was de druppel die de emmer deed overlopen. Zijn reactie was sissend maar uitvallend, zijn houding woedend. Hoe kon ze hem zo respectloos behandelen alsof hij absoluut niets was in haar ogen? Hoe kon het zo zijn dat iemand als zij een hogere status had als hij? Dat was gewoon onmogelijk. Zijn woede werd oncontroleerbaar nog meer opgestapeld bij haar onverschillige opmerking; van binnen voelde hij de temperatuur nu overlopen naar heet kokend. Zich bedwingen kon Savador zich niet meer; in zijn blinde razernij was hij op Neara afgebeend en boog zich in een beweging die bijna duikend te noemen was ver over haar heen om haar eens goed en duidelijk in haar gezicht te zeggen wat hij er allemaal wel niet van vond. 'HOUD JE MOND DICHT!' schoot hij schreeuwend in haar gezicht uit zijn slof bij haar bijdehante woorden op zijn retorische vraag. Hoe erg ze hem kon prikkelen, zo kon haast niemand hem prikkelen. Hij snoof spottend bij haar vraag die ze later stelde; ze bewees nog maar eens dat ze te stom was voor woorden. 'Respect! Erkenning! Lof! Dankbaarheid!' noemde hij het op een rijtje uit zijn hoofd op als bits antwoord op die vraag. 'Voor als je het zelf nog niet inzag!' Ruw had hij de sneeuwwitte lokken in een handjevol beetgepakt, kromde zijn hand nu tot een krampachtige vuist terwijl hij haar zo stevig in zijn greep hield. Met zijn lippen op elkaar geperst had Savador zich voorovergebogen, siste hatelijke woorden in Neara's oor. Nog steeds met grote woede in zijn stem had hij gesproken, maar hij werd abrupt tot stilte gemaand toen Neara haar hand in beweging bracht en die in zijn nek legde. In de gebogen positie verbleef hij roerloos terwijl hij alleen maar naar haar woorden kon luisteren, ergens ook te verbouwereerd om erop te reageren of zich te bewegen. De huid tussen zijn wenkbrauwen viel opnieuw in een diepe frons toen ze terugkwam op het incident bij zijn falende moord, waarbij hij Neara in de rug had willen steken. Zijn kaken klemden zich stevig op elkaar, zijn lippen geërgerd verwrongen waarbij zijn witte tanden alsof hij als een roofdier gromde goed zichtbaar werden, zijn ogen gesloten in de hoop zichzelf te bedwingen. Zijn andere hand die nog op het matras rustte had zich eveneens tot een vuist gebald. Maar zijn hele houding schakelde over naar meer onzekerheid zodra hij haar duim over zijn hals voelde strelen. Hij kon het niet tegengaan een stevige brok door te slikken terwijl ze dat deed; zijn adamsappel rolde onbedwingbaar door zijn keel bij die handeling, precies onder Neara's duim door. Want Savador wist evengoed hoe onprettig het geweest was geen nieuwe lucht in je op te kunnen nemen omdat je luchtwegen werden geblokkeerd. Behalve dat was het ook degelijk uit ongemakkelijkheid. Het volgende moment nam de irritatie weer deels de overhand toen Neara met haar lippen vanaf zijn slapen naar beneden over zijn bleke ingevallen wang streelde. Uit ergernis had Savador zijn ogen weer gesloten en probeerde de al weinige kalmte in zijn binnenste te bewaren. Hem eerst als oud vuil behandelen om hem daarna wél in haar armen te sluiten; hoe ze het durfde! Met zijn ogen gesloten nam hij haar zachte lieflijke woorden beter in zich op, roerloos bleef hij vooraf zitten toen ze hem zonder pardon een langdurige kus op zijn wang drukte. Haar warme adem streelde zijn bleke huid terwijl ze sprak. Niettemin een fijn gevoel, maar Savador ergerde zich mateloos aan haar woorden. Die ergernis stapelde zich zo hoog op dat het automatisch weer overging in een grote woede. Zijn slangachtige ogen sprongen open bij Neara's laatste woorden; de razernij in zijn goudkleurige irissen was zo goed te zien dat de razernij er haast uitsprong. Wat..? Wát?!
Ze liet het blijken alsof hij hier de boosdoener was, terwijl hij toch echt met een reden boos was geworden. Dankbaarheid voor de zorg die hij haar geboden had kreeg hij niet, evenals respect. En dat was voor iemand als Savador al erg genoeg. Ontzet bleef hij star in zijn houding zitten, zijn ogen wat opengesperd. Ook uit de ongelovigheid, want hoe kon je iemand zó behandelen als diegene je als het ware gewoon gered had? Als hij haar niet uit het bos had gehaald, wie weet wat er dan was gebeurd. Als hij haar niet direct verzorgd had, wie weet hoe erg haar wonden achteraf wel niet bleken te zijn. Haar lichaam drukte tegen die van hem; de vormen van haar boezem tegen zijn borst zou normaal gesproken al lust verwekken, maar daarvoor was hij in een te ongelovige status. Alhoewel hun hartkloppingen één werden nu hun borstkassen tegen elkaar aan drukten. Die van Neara misschien meer uit opspelende wellustigheid, die van hem momenteel meer uit woede dan iets anders. Hij de sneeuwwitte lokken in zijn stevige vuist zachtjes uit de sterke greep verlost worden, liet het doen en liet het toe. Zijn bleke hand zakte naar beneden, viel geluidloos neer op het matras. Maar Savador liet de spieren in zijn hand nog amper rusten of hij had het alweer opgeheven om Neara een ferme klap met de vlakke hand in haar gezicht te geven. Uiting van zijn woede, om hoe ze hem behandelde en overduidelijk met hem dacht te kunnen spelen nadat ze hem eerst zo goed als belachelijk had gemaakt. Het kletsende geluid van de tik galmde door de ruimte, zijn hand was na de klap nog opgeheven waarbij hij Neara ziedend aanstaarde. Zijn mond en lippen zuur verwrongen alsof hij zojuist een hele citroen naar binnen had gewerkt. 'Leer je grenzen kennen,' sprak Savador met een zachte bevende stem, zijn ondertoon menens. Alsof hij toen pas besefte wat hij had gedaan liet hij zijn hand het volgende moment zakken en staarde er met wat verwijdde onbegrijpende ogen naar. Zwijgend balde hij de hand tot een vuist en liet het verder zakken tot het matras. Hij had haar zojuist geslagen uit onbegrip, frustratie en woede. Geslágen. Dat was niet iets wat hij zomaar bij een vrouw zou doen. Voor het vrouwelijke geslacht had hij heel wat meer respect dan voor het andere, en je moest toch echt heel wat in je mars hebben wilde je het zover laten komen dat hij op lichamelijk geweld overging. Fronsend zochten zijn ogen de zilveren poelen van Neara op, in zijn blik een nauwelijks zichtbare glimp van spijt. 'Het spijt me,' verontschuldigde Savador zich met een schorre keel zacht.

Haar handen zachter zich geplaatst, Savadors lichaam haast geheel boven haar hangend door zijn korte duikvlucht uit pure woede. Woede die bij haar alleen de kalme glimlach opriep, en haar van binnen deed lachen. Zijn retorische vraag had ze uit pure amusatie beantwoord, hem duidelijk gemaakt voor de zoveelste keer dat ze zoveel meer was dan hij. Hun ego's die botsten, allebei koppig genoeg om niet aan elkaar toe te geven. Haar mondhoeken trilde licht onder zijn schreeuwende uitbarsting van dichtbij, waarbij ze voor een moment haar gezicht afwende ter attentie dat hij wel heel dichtbij kwam. Het kleine verschil draaide ze meteen daarna weer terug, om hem even kalm en glimlachend aan te kijken. Ze kon het niet laten, liet de beheersing voor een moment expres afzwakken toen hij werkelijk antwoordde op haar onschuldige vraag. Haar mondhoeken krulde verder omhoog in de brede, bijna vrouwelijk stralende glimlach. 'Ach gut, meneer krijgt niet genoeg aandacht,' bij haar zachte stem kon je haast een medelijdende pruillip inbeelden, hoezeer haar eigen gezicht alleen de bredere glimlach vertoonde. Een glimlach die bij Savador waarschijnlijk alleen maar meer woede zou ophoesten. Een feit waarmee ze speelde, haar eigen vermaking was voor het moment om zich af te leiden van de pijn die bij elke beweging door haar ruggenmerg heen hakte. De kleine reactie van haar kaken was te zien toen zijn handen haar lokken vastgrepen. Een fysieke poging haar te onderwerpen, eentje waar ze nog tegen kon. Haar hand was na zijn sissende woorden omhoog gekomen, had hem strelend en met een zachte stem verteld dat ze nog steeds niet geïnteresseerd was in een mening van een zwak mannetje als hij. Haar duim streelde over zijn keel, voelde dat hij slikte door de herinnering die ze hem onder dwang weer omhoog liet halen. Dat was een grote fout geweest, eentje waarbij ze op het punt had gestaan zijn leven simpelweg te ontnemen. Het stikken was nog de langste weg, maar voor haar als ze woedend was de meest leuke om aan te zien. Ze had haar gezicht naar hem toe gedraaid, een langzame beweging om als laatste zijn hand van haar haren te ontdoen. Ondanks alles bleef ze een vrouw, een mens die het minder prettig vond om haar haren strak vast gegrepen te hebben. Haar lippen op zijn wang gedrukt, om hem daarna in een niet menende poging tot kalmte te dwingen. Haar woorden haast plagend, alleen voor haar eigen amusatie. Haar gezicht nam langzaam weer afstand toen ze Savadors boze en onthutste kreten hoorde. Haar mondhoeken nog omgekruld in de glimlach, haar blik vanuit haar ooghoeken op hem gevestigd. De blik in zijn goudkleurige ogen was genoeg voor haar om haar poging om kalm te gaan liggen te voltooien. Voldaan met zijn reactie, voldaan met de meeste van de afgelopen momenten. Sommige van zijn woorden had hij beter achterwegen kunnen laten, hadden haar kilte nog verder omhoog gewekt. Aan de andere kant had hij zichzelf alleen maar interessanter gemaakt om mee te spelen. Zijn bleke hand was naast haar neer gevallen, zijn gehele voorover gebogen houding waarbij hij zowat over haar heen hing niet veranderend. Nog voordat ze op haar ellebogen kon neerzakken om zich daarna rustig op haar zij te leggen verstijfde ze midden in de beweging. Haar sneeuwwitte lokken die ogend uit pure schrik in een versnellende golf vielen om daarna doodstil naar beneden te hangen. Haar eigen ontspannen status had zijn hand niet aan zien komen, waarbij ze nu het brandende vlak op haar wang voelde. Het geluid van de slag galmde in haar oren waarschijnlijk nog langer na dan het werkelijk was. Een geluid die ze al meer dan driehonderd jaar niet meer gehoord had op haar eigen huid. Steunend op een elleboog waarbij haar bovenlichaam wat gedraaid was en haar gezicht mee was gegaan in de beweging van zijn hand. Deze afgewend, de brandende wang naar Savador toe gericht met haar lippen van elkaar en haar normaal kalme, zilveren ogen verwijd uit pure ontzetting. Deze keer was het haar beurt om stil te vallen, leken de secondes voorbij te glijden waarbij ze zijn pisnijdige gezicht niet zag. Zijn woorden hoorde ze amper, haar verwijde ogen afwezig voor zich uit starend. Dat geluid wat ze uitgebannen had, het gevoel wat ze sinds haar jeugd niet meer gevoeld had. Een paar van haar lokken verborgen voor een klein deel haar gezicht, de tijd voor Neara nog steeds voorbij kruipend in een slow motion. Haar lippen die zich sloten, haar kaken die zich aanspande waarbij de pijn in haar gezicht werd versterkt en samen smolt met die van haar rug. Haar hand die langzaam omhoog kwam en door de nabijheid van hun lichamen bijna langs Savadors borst streelde. Haar vingers streelde lichtjes over haar wang, de afwezigheid in haar ogen leek te verdwijnen en plaats te maken voor de harde stand. 'Ik heb, geen grenzen,' haar stem na de kleine pauze in een hese fluistering, beantwoorde zijn vorige woorden pas na die enkele seconden. Hoezeer ze het wilde, haar lichaam wilde zich niet spannen. Het slot op haar hart stond op grote spanning, haar ademhaling die hieronder versnelde en duidelijk hoorbaar was. Haar nog steeds afgewende blik die harder werd bij elke inademing die haar longen vulde met de pure lucht die ze naar binnen zoog. In een flits schoten haar ogen naar hun hoeken om Savadors blik te vangen. Verblind door de woede, pijn en ontzetting die samen hingen met de verbazing die deze simpele slag uit kon halen op haar emotionele verleden staarde ze hem aan terwijl hij zijn verontschuldiging sprak. Te laat. Te laat in haar ogen, te laat in haar context. 'Beest,' haar zachte stem hees en te zwak voor de kille blik in haar ogen die maar voor een deel vervuld was met haat. Haar hese stem schor, evenals die van hem onder de opkomende emoties. Nog voordat deze echt duidelijk te zien waren wende ze haar blik af, draaide verder op haar zij zodat haar schouder bijna tegen zijn kaak aan drukte. 'Uit mijn ogen,' haar stem nog steeds op die zelfde toon, hees en afstandelijk waarbij haar woorden zwakker overkwamen dan ze gewild had. Haar wang gloeide, een pijn die ze gezworen had nooit meer te voelen na dat. Hoezeer haar woede de overhand probeerde te nemen, haar ontzetting was het gene dat het op dit moment won. Zelfs haar haren bleven stil hangen in het natuurlijke model hangen. Langzaam liet ze zich op haar zij zakken, trok de deken wat mee zodat deze onder haar oksel door niets vrij gaf. Haar hoofd kwam al even langzaam op het kussen te liggen, gepijnigd door de herinneringen en de werkelijke pijn die zich nu door heel haar lichaam spreidde. Hoe durfde hij dit te doen. Pas nu drong het werkelijk tot haar door dat hij werkelijk háár op haar plaats had gewezen. Haar vertrouwen in mannen was al geslonken tot zekere maten en hoogde. Maar Savador had het hierbij bijna volledig verpest. De eerste gedachtes die door drongen door de herinneringen waren zeker die gene. Die gene waarvan ze op dit moment zeker was dat hij geen enkele kans had zijn eenzaamheid bij haar op te heffen. Geen kans om haar rustig te houden als hij uit zijn slof schoot. Bij elke stemverheffing zou hij het telkens in zijn botte hersens geknepen kregen wíe ze was. Ze wilde niets zeggen, wilde hem niet zien zolang deze pijn door haar zenuwen heen gierde. Verbitterd staarde ze voor zich uit, haar hand voor haar gezicht tot een lichte vuist gebald met daarin de dekens die ze over haar boezem verder omhoog had getrokken.

Neara's eindeloze kalmte had hem geteisterd, in zijn hoofd popte niets anders in hem op dan in een fors tempo naar haar toe te benen en haar recht in haar gezicht te zeggen wat hij er wel niet van vond. Buigend over haar heen hield Savador haar in zijn greep; ze kreeg geen rust tot hij kreeg wat hij wilde. Dankbaarheid, al was het maar een klein beetje. Respect, al haatte ze hem net zo erg. Haar stomzinnige antwoord op zijn retorische vraag had hem tot ongecontroleerd schreeuwen aangezet. Zijn slangachtige ogen verwijdden zich even terwijl hij ontzet op haar elegante gelaat neer bleef kijken bij haar woorden, die naar zijn gevoel de erge spot met hem dreven. Dat hij niet genoeg aandacht kreeg in zijn eigen relatie was een gevoelig punt, een té gevoelig punt. Hoe durfde die loeder zijn problemen te misbruiken door er de draak mee te steken? Het was al erg genoeg dat hij zijn bloedeigen vrouw iedere avond in bed niet tegen zich aan kon drukken, dat ze figuurlijk gezien op een eilandje steeds verder van hem wegdreef. 'Je weet niet wat je zegt,' kwam er zacht en hees uit, ergens ook met iets van licht verdriet in zijn stem en van binnen meer gebroken door haar opmerking. Ruw had hij een moment later haar witte lokken beetgegrepen om Neara zo meer in zijn bedwang te houden. Sissend had hij de woorden die op het puntje van zijn tong brandden in haar oor gesproken, woedend. Haar slanke hand was omhoog gekomen, streelde zacht zijn wang en keel. Over zijn adamsappel die onder haar duim golfde bij de te boven gehaalde herinnering. Niet nog eens wilde hij opnieuw dat wanhopige gevoel van stikken en een bijna-doodsituatie aanvaren. Hij had het nauwelijks gemerkt dat Neara haar levendige lokken uit zijn vuist had bevrijdt, was daarvoor te afwezig. Maar haar langdurige kus op zijn bleke wang deed de woede in hem degelijk weer opborrelen, daar moest nog eens bijkomen dat ze het flikte er onacceptabele opmerkingen aan toe te voegen. Savador was er razend om geworden, begreep niet hoe en waarom ze hem nu op deze wijze nu weer moest behandelen. Maar ze maakte het er zelf naar; zij speelde met zijn temperament, andersom toch niet? Voor hij er zelf ook maar erg in had - voor hij het zelf ook maar had kunnen beseffen of tegenhouden was zijn opgeheven hand in een rotvaart naar beneden gekomen. Met een luide klets gaf hij Neara een slag in haar gezicht, een stevige klap tegen haar wang. Haar sneeuwwitte lokken bewogen in de beweging mee, hingen vervolgens weer slap naar beneden zodat hij haar gezichtsuitdrukking niet kon zien. De rode brandende plek op haar wang door de slag was goed te zien, en kennelijk leek Neara er zelf ook verbluft om te zijn wat haar zojuist was overkomen. Maar Savadors uitdrukking stond nog op een pisnijdig onweer, pas enkele seconden later na zijn zachte woorden werden zijn ogen wat groter en besefte hij wat hij zojuist gedaan had. De hand die onbewust langs zijn borst streelde voelde hij niet eens; zijn blik bleef strak gevestigd op Neara's gelaat, nu was de beurt aan haar om geheel onthutst te zijn. Iets wat hij niet vaak bij haar zag. Door zijn eigen verbazing van wat hij gedaan had reageerde Savador niet op haar late antwoord, had direct zijn excuses aangeboden in de hoop dat het hem ook weer vergeven kon worden. Het was nooit zijn bedoeling geweest, maar Neara tarde gewoon te erg met zijn geduld en temperament. En daar kon hij als puurbloed Shadraan niet tegen. Haar verzwaarde en luide ademhaling baarde hem zorgen; had hij haar nu woedend gemaakt? Zijn verontschuldigingen mochten niet baten; hij werd hartenloos uitgemaakt voor beest. Zijn goudkleurigen ogen werden nog groter terwijl hij dat woord moest aanhoren. Gefronsd en met een bijna teleurgestelde zielige blik staarde hij haar aan. Beest. Altijd maar werd hij vermeden, werd hij gehaat om wie hij was. Ze waren zelfs nog banger voor hem als dat ze voor Deshas waren. Groepen leerlingen vielen haastend uiteen als hij er door de gangen aan kwam gebeend, de gang met zijn kantoor was vaak altijd verlaten, er waren maar weinig leerlingen die echt zichzelf durfden te zijn in de lessen die hij gaf. Waarom moest het altijd zo lopen? Was hij dan echt zo beestachtig? Met een blik vol gebroken verdriet en onbegrip had Savador nauwelijks door dat hij roerloos bleef staren in de woedende zilveren poelen van Neara. Zijn gevoelens en hopeloze gedachten werden achteloos genegeerd; Neara draaide zich op haar zij waardoor hij direct wat afstand moest nemen, wilde hij geen onopzettelijke kaakstoot van haar schouder of elleboog krijgen. 'Uit mijn ogen.' Die harde woorden deden zijn hart breken. Hij had er spijt van en had er over het algemeen al moeite mee om dit te tonen. Was het niet genoeg? Met het gevoel alsof hij ruw aan de kant werd geschoven keek Savador toe hoe Neara zich verder op haar zij omdraaide, ernaar trachtend dat ze hem niet meer wilde luchten of zien. Langzaam kwam hij in beweging, de opvering van het matras toonde aan dat hij zijn knie van het bed had opgeheven en haar alleen in zijn bed liet. Gehoorzaam liep hij zwijgend van het bed vandaan, liep wat zachtjes op en neer om hier en daar wat mappen op zijn bureau te ordenen zodat hij zichzelf een houding kon geven. Somber blikte Savador tussen zijn sluike lokken door naar Neara, maar die lag nog steeds met haar rug naar hem gekeerd met de intentie dat ze niets, maar dan ook niets van hem moest hebben. 'Het spijt me,' sprak hij weer zacht. 'Ik liet me even gaan.' De spijt was in zijn stem terug te vinden, klonk zacht en haast lieflijk. Eenzelfde stem zoals hij tegen Diva of Madeline zou spreken. Hij sloot zijn smalle lippen weer op elkaar, bleef starend naar Neara's half ontblootte achterkant kijken, de helft bedekt door de deken. 'Kan ik iets doen om het weer recht te zetten?' vroeg Savador even later zacht.

Spelend met zijn karakter, zijn uithoudingsvermogen en zijn reacties had ze hem weer eens tot het uiterste gedreven. Alleen al door het zijn wie ze was; hoger en beter dan hij. De slag was daarbij als een onverwacht iets gekomen. De verliefde luchtrondingen die zich altijd bij haar lichaam bevonden hadden zijn hand niet kunnen tegen houden. Toch leek de slag een extra windvlaag op te roepen, eentje zonder werkelijke richting. Haar hoofd van hem af gericht, haar gezicht bedekt door enkele dunne strengen sneeuwwit haar die er nu bedrieglijke levenloos bij hingen. Haar zilveren ogen een tikkeltje wijder, probeerde voor enkele seconden te beseffen wat er was gebeurd. De eikel, het beest had het in zijn hoofd gehaald haar te slaan. Als ze tot volle kracht van haar lichaam had beschikt had hij nu tegen de muur aan gepind zitten. Maar in combinatie met de beweging van haar bovenlichaam die gedraaid werd door de beweging van haar hoofd en waarbij de pijnscheuten weer vanaf haar onderrug door haar zenuwen banjerde, en de pijn die zijn hand verwekt had was ze op dit moment nergens tot in staat [Volgens mij klopt er geen poep van die zin ^^]. Haar eigen hand was ongecontroleerd naar haar wang gegaan, waarbij haar ogen zich langzaam verharde. Zonder enige warmte had ze hem voor beest uitgemaakt, was zoals elke man in haar ogen was op dit moment. Harteloos en het niet waard. Niets meer dan een voorwerp om in te ruilen, niet iets wat een vrouwelijk hart kan verwarmen en ertoe kan brengen een handeling vol gevoel te geven. Zijn verontschuldiging was te laat. Hij had gedaan wat hij had gedaan, iets gedaan wat een grotere impact op haar zou hebben dan hij zou denken. Voorzichtig liet ze zich op haar zij zakken, onderdrukte een zwaardere uitademing door de brandende pijn die even omhoog schoot. Haar ogen niet gesloten, vooruit gericht naar de muur die dichtbij was, liet de rest van het bed achter zich open. Zodra het matras een verandering bracht wist ze dat hij gehoor gaf aan haar ijzige wil. Een verkeerde handeling zou genoeg zijn om haar zelfs in deze status de nijging te geven hem genadeloos uit het raam te blazen. Haar kaken op elkaar geklemd, meer om het feit dat ze zichzelf bij elkaar hield dan dat de woede de kop boven stak. Haar geest verhard, dwong de gevoelens van lang geleden zich koest te houden achter het slot. De hand naast haar gezicht op het kussen verkrampte tot een vuist, haar zilveren ogen in een afwezige staat. Negeerde de pijn zover dat ging, wilde de beelden van vroeger niet weer zien. Zelfs na driehonderd jaar konden sommige herinneringen zich als net gebeurd weer afspelen in haar geest. Onhoorbaar snoof ze, schoten haar ogen voor hem onzichtbaar naar het kussen toe toen zijn stem na enige minuten de stilte verbrak samen met de terugkomende beelden. Ondanks wat hij had gedaan was haar woede gezakt door de wervelstorm van binnen, kon ze alleen maar met een verwarde en zachte blik naar het kussen staren waar ze op lag. 'Even?' haar zachte stem bijna te zacht om te horen, te zacht om de werkelijke emoties erin te horen. Beter voor haar zelf, ze wist niet welk beeld hij ervan zou moeten krijgen als ze harder had gesproken. De stilte kwam weer terug, samen met haar gedachtes. Bij zijn vraag schoten haar ogen weer naar voren, staarde naar het reliëf van de stenen muur voor haar neus. Ze bleef stil nadat hij zijn zachte vraag had gesproken, zijn houding alsof hij een eervolle man was. Dat het haar eigen fout was zou ze nooit toegeven, zelfs niet aan haarzelf. 'De tijd terugkeren? De pijn weg halen?' haar zachte antwoord als een fluistering, haar stem onbewust te serieus om alleen op zijn foute handeling te doelen. Langzaam kwam ze weer omhoog, kon in haar normaal zo'n stille houding geen rust vinden met de stekende pijnscheuten door haar lichaam. De deken weer in haar vuist geklemd om deze terwijl ze omhoog kwam mee te trekken. Haar benen lichtjes opgetrokken waarbij haar knieën evenals haar schouder tegen de koude muur leunde. Haar ene arm hield de deken bij haar borst vast, de andere lag over haar knieën heen om de schouder aan de andere kant losjes vast te pakken. Haar sneeuwwitte lokken zweefde nu rustiger langs haar naakte lichaam en gezicht. Ze bleef stil, haar gebogen rug en haar starend blik gaven genoeg aan dat het geen moment voor spreken was. Haar houding bijna ineengedoken tegen de muur aan, alsof ze weer deels terug viel in het meisje met de karamelkleurige ogen. 'Je weet dat je geluk nu tot het uiterst beoefend word met het feit dat je nog steeds op twee benen levend in deze kamer staat, en niet dood en vermorzeld onder aan deze toren op de grond buiten ligt,' haar stem had zijn kracht weer hervonden, de sierlijke toon en kalmte er weer terug in gevonden. Toch gaven haar woorden aan dat deze kalmte er niet was omdat ze zich zo voelde, of dat dit alles zoals altijd was. Een kalmte puur uit beleefdheid en zakelijkheid die al gauw weer weg ebde. 'Dit verbaasd me niet. Als man is er geen mogelijkheid om werkelijk liefde te voelen. Überhaupt werkelijke gevoelens te tonen dan verharding,' haar kin richtte zich op samen met haar ogen. Zonder Savador aan te kijken was heel haar aandacht op hem gericht. Haar mening in de honderden jaren tot dit omverwrongen, vanuit een zoektocht naar de weerspiegeling van de liefde die haar ouders bezaten tot het beeld van de man die ze nu had. Een zacht geluid kwam uit haar keel dat als een mengeling van een korte, sarcastisch lachje en een zucht kon worden gezien. 'Hoe wil je als man gevoelens leren als je vrouwen misbruikt?' haar vervlochten mening werd hierbij een tikkeltje duidelijker. Haar mening dat de liefde van een vrouw niet voor één enkele man beschikbaar was. Elke man moest het leren van een vrouw die wist hoe ze les moest geven. Haar blik sloeg neer, draaide deels naar Savador toe samen met haar gezicht. 'Ga je me nog meer pijn bezorgen?' haar zachte vraag was zelfs voor haar iets om haar wenkbrauwen naar elkaar toe te laten kruipen.

[ Nu mag je lief doen met Saffie *gnagna* ]

Onvermijdelijk was het Neara weer eens voor de zoveelste keer gelukt zijn temperament als een stoofpot om te kieperen, zodat zijn woede figuurlijk gezien een grote plas over de vloer vormde. Want met zijn temperament knoeien; dat was leuk, dat was kicken. Alsof zich steeds stoerdoenige mensen in de grot van een gevaarlijke slechtgehumeurde beer waagde - en hij was de beer. Neara vormde in de kritiserende ogen van Savador evengoed zo'n persoontje als ze nog langer door bleef gaan. In haar geval was het dubbelop, nog erger; aangezien ze een rang had waar hij alleen nog maar van kon dromen - en voorlopig zou dat waarschijnlijk ook nog een absurd lange tijd bij dromen blijven, want Deshas nam de laatste tijd gewoon de moeite niet meer om hem nieuwe dingen bij te leren en hem verder te trainen. En dat was toch echt een taak die een leermeester moest vervullen, anders kon je jezelf geen waardige Legendarische Magican noemen.
Savadors bleke hand was in een flits in beweging gekomen om Neara uit pure woede een flinke treffer in haar gezicht te geven. Maar het mocht niet lang duren of hij kreeg meteen spijt van zijn actie, staarde verstrooid neer op zijn nog half geopende hand. Neara bracht haar slanke hand naar de rode plek op haar wang, haar uitdrukking onzichtbaar voor hem doordat ze haar hoofd van hem gebogen en afgewend had. Zacht bood hij zijn verontschuldigingen nog aan, maar Neara leek er niet op te reageren. Savador liet zich met zichtbare ontzet uitmaken voor beest, geen woorden kwamen te boven om ze tot een bijtende opmerking terug te weven. Het deed van binnen pijn ja, maar ergens kon hij Neara's reactie wel begrijpen. Ze leek jammer genoeg echter niks meer van hem te moeten hebben, want ze draaide zich afzonderend op haar andere zij waardoor hij noodgedwongen even achteruit moest wijken om haar schouder niet op pijnlijke wijze tegen zijn kin te krijgen. Gehoorzaam maar niettemin twijfelend luisterde Savador het volgende moment naar haar wensen, voldeed eraan door zich met zijn knie van het bed af te zetten en zich uit haar buurt te verwijderen. Zwijgend was hij daarna maar wat mappen en dergelijke gaan ordenen, liep bijna geruisloos op en neer door het kantoor. Hij had enkel zijn ogen met duidelijke spijt en een zwaar schuldgevoel dat hem diep van binnen teisterde neergeslagen bij het horen van Neara's zachte woorden, dacht dat het beter was om er niet op in te gaan. Normaal met volle tegenzin, nu met een terecht gevoel had hij gevraagd wat hij voor haar zou kunnen betekenen om zijn fout weer recht te zetten. Zijn donkere wenkbrauwen kropen in een vreugdeloze frons samen toen hij het zachte antwoord van Neara op die vraag hoorde, misschien wel bijna uit medelijden. Met de sterke drang om haar nu geruststellend in zijn armen te nemen had Savador de mappen afwezig op zijn bureau teruggelegd en deed weifelend een stap richting het bed. Zwijgzwaam keek hij toe hoe Neara uit haar liggende positie overeind kwam, bleef op zijn plek staan en wilde haar nog zeggen dat ze op de verwondingen op haar rug moest letten. In plaats van op haar af te lopen, echter, draaide Savador zich voor het bereiken van het bed om om zijn trage pas nu richting het kleine wandkastje voort te zetten. De kleine kastdeurtjes klapte hij open, rommelde klingelend tussen alle glazen potjes alsof hij naar iets zocht. Met een uit de kast getrokken potje in zijn hand draaide Savador zijn hoofd om Neara over zijn schouder een blik toe te werpen toen ze sprak, bleef haar ook toen ze al uitgesproken was een tijdlang aanstaren. 'Natuurlijk,' antwoordde hij zacht, ging vervolgens verder met zijn onduidelijke zoektocht tussen alle potjes en flesjes. De kastdeurtjes gingen weer dicht; met een potje nog in zijn handen kwam hij teruggelopen. 'Je hebt gelijk,' sloeg hij Neara's volgende woorden gemakzuchtig af terwijl hij aan de kurk van het flesje plukte en vervolgens naast haar op het bed neerzeeg, zich niet echt bekommerend om haar woorden. Hij gaf het kurkplukken na een tijdje op, draaide nu aan het ding terwijl hij Neara vanuit zijn ooghoeken aankeek. Zijn mondhoeken krulden zich lieflijk en bijna spijtig alsof hij medelijden met haar had om bij haar woorden erna, in zijn goudgekleurde ogen lag een veelbetekende blik. 'Ik heb een vrouw en twee gezonde kinderen ter wereld gezet, Neara,' sprak Savador haar met een zachte, bijna begripvolle stem toe. 'Met pure liefde, niet met misbruik. Wat heb jij de afgelopen eeuwen anders gedaan dan dat laatste?' Zijn glimlach verbreedde zich wat, maar deze keer niet uit spot of arrogantie; het was zelfs bijna lief te noemen. Met een zacht plopgeluidje schoot de kurk eindelijk los van het glazen flesje en hield hij het met zijn hand eronder half ondersteboven om de gelige zalfachtige substantie op zijn vingers te laten vloeien. 'Nee,' antwoordde Savador met gesproken rechtvaardigheid toen Neara vroeg of hij haar nog meer pijn ging doen, had daarbij zijn blik afwezig op zijn bleke vingers gericht waarmee hij de zalf in kleverige draden van elkaar trok. 'Kom eens hier met je wang,' zei Savador zacht terwijl hij met de hand die onderzat onder de dikke kleverige zalf opgeheven dichterbij schuifelde, reikte er al mee richting Neara's roodgloeiende wang om opzwellingen tegen te gaan.

Haar oppering eigenlijk in een sarcastische trant gesproken, maar haar stem te zacht waardoor haar poging om naar hem terug te bijten niet over kwam. Haar ogen op de muur voor haar gericht, starend evenals haar doodstille lichaam zonder enige beweging. De pijn, de angst die daarbij hoorde door te veel herinneringen in die driehonderd jaar en dan voornamelijk haar te hectische jeugd. Pijn wilde ze niet voelen, pijn was voor de zwakkelingen onder de mens. Niet even daarna was ze weer omhoog gekomen, de snerende pijn in haar onderrug negerend in de onrust die haar lichaam bezat. Leunend tegen de muur, haar tengere lichaam niet meer in staat om zichzelf in die positie omhoog te houden. De bijtende wonden op haar rug, de brandende pijn in haar wang gaven haar blik een wazig iets terwijl ze vooruit keek. Onbewust had ze zoals altijd opgevangen dat Savador een stap richting het bed had gedaan. Ze wist zijn bewegingsmotief niet, maar bij de gedachte dat hij dichterbij kwam drukte haar vuist ongezien harder tegen haar borst aan. Niet zozeer uit angst of woede, eerder uit verwarring. Waarom wist ze niet, har ogen nog voor zich uit gericht zonder enige blijk te geven dat ze wist dat hij naar haar toe gekomen was. Vanuit haar ooghoeken volgde ze hem zonder te kijken toen hij naar het wandkastje liep. Haar zachte woorden hadden dan wel niet de kracht van een boze stem, maar de zachte toon, de sierlijke nuance die haar kracht weerspiegelde en de rest van de context moesten voor Savador genoeg zeggen. Dit moest hij niet nog eens proberen, als hij dat deed zouden de gevolgen veel groter zijn. Zijn handelingen gingen door, zoekend in het kastje terwijl hij met haar instemde. ‘Mooi,’ vervolgde ze zachtjes, hoopte ergens dat hij het werkelijk begrepen had. Haar hoofd draaide om, haar gezicht deels naar hem toe gericht toen hij haar mening beantwoorde. Haar gezicht neutraal, haar ogen die over zijn gezicht heen gleden tussen een paar sneeuwwitte lokken heen. ‘Weet ik,’ beantwoorde ze hem, kon het ergens niet laten om voor een seconden een frons tussen haar wenkbrauwen te doen ontstaan. Zijn strijdlust leek te zijn weggegleden, iets wat haar aan de ene kant wel irriterend vond. Toch schreeuwde haar lichaam dat dit voor nu veel beter was, een reden waarom de flits van haar frons ook maar voor even duurde. Haar houding bleef onveranderlijk toen hij op het bed plaats nam, haar zilveren ogen even op het potje in zijn handen gericht. Deze schoot naar zijn gezicht toen zijn stem antwoord gaf op haar woorden. Haar ogen bleven in die van hem hangen, bleef hem aanstaren waarbij ze zijn blik en glimlach probeerde te plaatsen. Zonder dat ze het merkte had ze hem bewegingsloos aangestaard, voelde zich op een rare manier ongemakkelijk bij de zachtheid in zijn ogen. ‘Dat heeft je vrouw gedaan, ze op de wereld geplaatst. Jij hoefde alleen een leuk steentje bij te dragen,’ haar ogen bij die van hem weggetrokken, terneergeslagen onder haar terugkaatsende woorden. Kon het niet laten haar houden terug te krijgen, deze niet te verliezen hoewel haar zachte stem krachtloos klonk. Bij zijn vraag schoot haar blik weer omhoog, vernauwde deze bij het horen van zijn laatste woorden. 'Je weet niets van mij,' haar stem zachter, de ongemakkelijkheid in haar ogen overschaduwd door de hardheid, waarna ze haar ogen met een ruk van hem af haalde en haar gezicht weer wat van hem af draaide. Zij was niet de gene die de schuldige was. Zij was telkens de gene die alleen gelaten werd, opnieuw en opnieuw als er een bepaalt moment kwam. Een moment waarin zijzelf niet zag dat haar houding veranderde, dat ze de gene weer afstootte als een object dat vervangen moest worden. In haar ogen was zij telkens de gene die verlaten werd, blind voor haar eigen fouten. Onder het oppervlakte voelde ze de verkramping door zijn woorden, wist onbewust dat iedereen er zo over dacht. Maar het was anders als het hardop gesproken werd. 'Je bent er nooit bij geweest al die jaren,' vervolgde ze niet gauw na haar eigen woorden, haar ogen van hem af gericht hoewel haar gezicht niet geheel van hem af gedraaid was. Haar bewegingen werden steeds minder groot en minder gracieus, evenals haar sneeuwwitte lokken die hun speelsige kracht naarmate de avond strekte leken te verliezen. De uitputting die onder het egale masker langzaam door druppelde en tevoorschijn kwam. Hoewel ze wist waar hij mee bezig was geweest zonder naar zijn handen te kijken schoot haar blik toch naar het flesje bij het horen van het plop geluid. Wat afwachtend volgde ze zijn handen, vroeg zich af of hij het zelfde had gedaan toen ze weg was geweest uit deze menselijke wereld. In een onmerkbare opwelling had ze hem de vraag zacht gesteld. Bij zijn antwoord weken haar ogen van het flesje en zijn handen af, om hem een ontspannen blik op te kijken in zijn ogen. Haar blik starend, ergens werd de neutrale houding vervlochten met een zachte tint. Misschien uit dankbaarheid, misschien uit een kinderlijke verlegenheid door zijn rechtstreekse antwoord. Maar het was maar een klein vleugje, misschien te klein om werkelijk opgemerkt te worden. Alleen zichtbaar als je bijna elke oogopslag van haar wist. Bij zijn vragende woorden schoten haar ogen even naar zijn hand, om daarna weer terug omhoog te schieten in die van hem. Met een zachte zucht verkleinde ze de afstand tussen hen in door op te schuiven. Haar vuist omklemde nog de deken, drukte deze tegen haar borst aan. Haar benen opgetrokken, hun zijkanten bijna tegen elkaar aan doordat ze naar hem toe had moeten komen wilde hij op een normale manier bij haar wang willen komen. Iets wat ze had ingezien, het hem makkelijker maakte haar te verzorgen, hoewel hij zelf ook al naar haar toe gekomen was. Het was misschien ver gezocht, maar ergens was het een begin. Dicht naast hem, in tegenovergestelde posities haalde ze met haar nog vrije hand haar haren in een voorzichtige en rustige beweging weg om ze over haar andere schouder heen te leggen. Haar gezicht aan Savadors kant nu vrij van rondgolvende lokken haar, haar zilveren ogen terneergeslagen in de doodstille houding. Bij het voelen van de koele, vochtige substantie op haar wang schoten haar ogen even opzij naar zijn hand, klemde haar kaken voor een kort moment wat krachtiger op elkaar om ze daarna weer te ontspannen. Haar iets opgetrokken benen konden niet verder omhoog door het trekkende gevoel op haar rug. 'au,' sprak haar zachte stem zachtjes en hees toen ze een lichte prikkel door haar huid voelde gaan. Haar ogen schoten omhoog, draaide voor een moment wat afwezig naar Savador. Keek hem kort aan, om haar blik daarna weer gauw neer te slaan. Het was gewoon plots gekomen, die prikkel. Een reden om haar uitdrukking van de korte pijn te uitten, iets wat ze - ook al was dit maar een erg kleine vorm ervan - nooit had laten blijken naar hem. Zelfs niet bij de wonden op haar rug, ondanks dat ze bijna richting de grond was gegaan toen ze zich bij zijn bureau iets te heftig omgedraaid had. Haar ogen gleden door zijn kantoor heen, om uiteindelijk weer in de starende vorm terug naar beneden te komen. Haar hoofd voor een moment weer terug bij de glimlach op zijn lippen en de zachte blik in zijn ogen. Haar eigen mondhoeken krulde zich om in een kleine versie daarvan, waarna ze haar kin wat oprichtte en ze haar gezicht wat naar hem toe draaide. 'Ik moet zeggen dat je de eerste man bent die zo gauw van emotie wisselt,' haar woorden buiten de context misschien beledigend, maar de glimlach op haar lippen en haar opgerichte, zachte blik in zijn ogen ontkrachtte dit. 'Je lijkt wel een vrouw,' een tweede poging, een poging om het te verlichtten. Een onbewuste poging om alles zachter te maken, samen met de glimlach op haar lippen en haar levendige, zilveren ogen in die van hem gericht.

Het was Savadors bedoeling niet geweest om Neara te pijnigen, het was over het algemeen niet eens de bedoeling om de mensen om hem heen ongelukkig te laten voelen. Maar het ging allemaal vanzelf, onstopbaar; zijn volbloed Shadraanse nationaliteit, zijn vurige temperament, de duistere gebeurtenissen uit zijn verleden die zijn verdriet en gebrokenheid in de loop van de jaren omgezet had tot een grote krachtige razernij. De pesterijen in zijn jeugd, het aanschouwen van de fase waarin zijn ouders van lieve zorgzame mensen omschakelden naar geestzieken die hun eigen zoon niet eens meer herkenden, de situaties met Marcus. Stuk voor stuk droegen ieder van die aspecten grote haatgevoelens met zich mee, die zich als bloedzuigers permanent hadden vastgeklampt aan zijn hart en ziel. Tot hij waarschijnlijk zijn laatste adem uit zou blazen, want Savador dacht niet dat hij dat voor de rest van zijn leven nog kon veranderen. Hij was nu eenmaal wie hij was.
Neara had zich voorzichtig overeind gewerkt in een zittende positie, haar werkelijke uitdrukking verborgen onder haar masker. Maar zelfs Savador kon de bekende gebrokenheid zien toen hij bijna medelijdend een stap dichterbij had gezet. Hij kon weten dat ze al zijn bewegingen toch wel zou registreren, voelde de aanwezigheid van de luchstromingen die altijd om haar heen hingen als een soort aura. Hij dacht er momenteel niet aan, had zich te sterk op Neara zelf gericht. In plaats van zijn eerdere oppering werkelijkheid te maken door de laatste stappen richting het bed af te leggen en geruststellend zijn armen om haar heen te slaan had Savador een kleine wending naar het wandkastje genomen, rommelde nu tussen de glazen potjes en flesjes. Doodkalmpjes had hij tijdens het zoeken geantwoord op Neara's woorden, zijn antwoorden waren geen antwoorden die hij had gezegd in een normale situatie. In een normale situatie had hij ze afgeslagen, haar woorden bot tegengeworpen met bitterharde argumenten om zijn gelijk te krijgen. Maar ze zouden weer terug bij af zijn als hij dat zou doen, wie weet met als resultaat Neara's andere wang die rood gloeide. Hij wist van zichzelf dat hij erg losse handjes had als zijn geduld opraakte, niet nog eens wilde hij het zomaar laten gebeuren - ook al had Neara het naar zijn gevoel toch echt flink uitgelokt. Het deed er verder niet toe; wat is gebeurd, is gebeurd. Zijn mondhoeken krulden kleintjes om tot een matig glimlachje bij het horen van Neara's tevreden reactie op zijn toegevende antwoord, liet het maar niet blijken dat hij het enkel en alleen zei om haar maar gelijk te geven en verdere problemen te vermijden. Hij deed moeite een verbreding van zijn glimlach te voorkomen toen Neara hem vertelde dat ze al wist dat zij gelijk had, kon er ergens wel de humor van in zien dat ze waarschijnlijk niet doorhad dat zijn woorden niet echt gemeend waren. Savador was het volgende moment met een desbetreffend potje teruggelopen, nam zwijgend naast Neara plaats op het bed. Hij had zich op haar gericht terwijl hij met een zachte stem antwoordde op haar woorden, de blik in zijn slangachtige ogen bijna vredelievend. Stil bleef hij in een opvolgende stilte even in de diepe zilveren poelen van Neara staren toen ze hem eveneens enkel zwijgend aanstaarde. Langzaam scheurde hij zijn blik weer van haar los toen hij een naar zijn gevoel afstandelijke opmerking terugkreeg, dat hij enkel een steentje had bijgedragen door het bed met Diva te delen. 'Zonder mijn bijgedragen deel om mijn vrouw te bezwangeren waren er niet eens kinderen geweest. Je bewijst nog maar eens dat die hopeloze zoektochten om nachtenlang met alle mannen binnen handbereik door te brengen je geen enkele kennis over relaties hebben opgeleverd. Er komt zoveel meer kijken dan dat alleen; ervoor elkaar zijn, wanneer dan ook, het van elkaar houden. En dan bedoel ik niet alleen op het gebied in bed. Maar je hebt jezelf waarschijnlijk aangeleerd dat niet te begrijpen en je enkel te richten op dat 'leuke steentje bijdragen', is het niet?' sprak Savador rustig, niet op de norsige bitsige toon zoals hij normaal woorden die hem niet aanstonden tegenwierp. Zijn mondhoeken krulden verder om, lieten een kleine vreugdeloze glimlach op zijn gelaat glijden bij wat Neara antwoordde op de vraag in één van zijn laatste zinnen. 'Amuserend hoe je acht je mysterieuze maskertje voor te blijven houden, maar jij weet evenmin van mij. Je probeert zo alwetend te zijn, het zo te laten blijken dat de rest om je heen als open boeken voor je zijn - en in de tussentijd lopen er een aantal mensen rond die zo een aantal feiten uit jóuw geopende boek te boven kunnen halen. Spijtig toch dat je dat zelf niet door lijkt te hebben,' reageerde hij zacht terwijl hij zich weer op het potje had gericht. 'En jij hebt mijn leven ook nooit geleefd,' voegde hij er nog zachter aan toe bij haar toegevoegde woorden niet lang erna. Met een zachte plop was de kurk losgeschoten van het potje, liet hij de smeerbare substantie op zijn bleke vrije hand vloeien. Op het eerste gezicht was Savador wat onthutst geweest op Neara's vraag of hij haar nog meer pijn ging doen, had daarna met zekerheid geantwoord van niet - want dat was hij na dit gebeuren eigenlijk ook niet meer van plan. Zwijgend keek hij op Neara neer toen ze met een wat meer gerustgestelde uitstraling naar hem opkeek, voor een kort moment bleef hij even in haar ogen staren voor hij haar vroeg om haar wang naar hem toe te draaien. Zacht was hij meer naar haar kant geschoven, glimlachte even kleintjes toen Neara meewerkte door ook dichterbij te komen. Savador liet Neara rustig de tijd nemen om haar gezicht naar hem te naderen en haar spierwitte levendige lokken zorgvuldig weg te strijken zodat hij er gemakkelijker bijkon. Hij bracht zijn nog opgeheven hand die onder de smeersel zat uiteindelijk in beweging, boog zich onbewust wat meer naar haar toe waardoor zijn bovenbenen tegen de hare drukten. Zacht, heel voorzichtig raakte hij met zijn vingertoppen Neara's egale huid aan, daar op de plaats van haar wang waar het rood en opgezwollen was, liet er een gelig spoor van de zalf na om die vervolgens met kleine behoedzame bewegingen over de plek uit te smeren. Zijn slangachtige ogen waren geconcentreerd gericht op zijn hand, zag de misschien wat pijnlijke lichamelijke reacties van Neara niet. Hij vestigde zijn blik echter weer op haar gezicht toen hij een zachte 'au' van haar kant hoorde. 'Sorry,' verontschuldigde hij zich zacht, trok traag zijn hand weer terug om haar terug aan te staren op het moment dat ze haar blik even naar hem had opgeslagen. Zeldzaam was het bijna om een pijnlijke reactie uit Neara's mond te horen komen. Savador maakte er toch maar geen opmerkingen over, vond het al lang niet zijn bedoeling op haar nu nog opnieuw te pijnigen na die klap in haar gezicht. Niettemin lag er een zachte blik in zijn ogen en een kleine glimlach op zijn smalle lippen, die zich onbedwingbaar even verbreedde toen Neara hem eveneens een zwak glimlachje terugschonk. Maar bij de plotselinge opmerking van haar kant wist hij niet of hij er nu om moest glimlachen of fronsen. 'Werkelijk,' luidde zijn reactie maar met opnieuw een glimlachje, wendde gauw zijn blik af voor ze de vraagtekens erin kon onderscheiden. Ja, hij had nu eenmaal sterke emotiewisselingen - waarschijnlijk de overgang. Haar volgende toegevoegde opmerking die later volgde echter, deed hem met grote ontzette ogen zijn gezicht terug richting haar draaien om haar een tijdlang alleen maar met halfopen mond aan te gapen, een diepe frons zichtbaar tussen zijn wenkbrauwen. Ietwat minachtend trok Savador even een enkele wenkbrauw op, het was duidelijk dat hij er niet zo van stond te springen vergeleken te worden met een vrouw. Wat volgde was een combinatie van een diepe kuch en een eenmalig lachje uit zijn keel waarin geen enkele humor of vreugde in te horen was. Meer een kuchlachje uit verontwaarding. 'Wel, ik ben zeker geen vrouw. Zou jij toch moeten weten, Neara,' sprak Savador daarna licht verontwaardigd terwijl hij zijn hoofd weer van Neara afdraaide om de kurk in het flesje te doen, het op de kast naast zijn bed weg te zetten en zijn handen tenslotte te ontdoen van de gelige kleverige smurrie met een wit kanten doekje.

Een zacht, afkeurend en haast sissend geluid kwam bij haar vandaan bij het horen van zijn woorden. Een vrouw zwanger maken was niet moeilijk, daar moest hij niet zo'n groot beeld bij krijgen. Haar kaken klemde zich op elkaar, haar ogen schoten met een nieuwe vurigheid terug naar die van hem toen hij kalm zijn verhaal ten einde bracht. 'Relaties bestaan niet,' beantwoorde ze hem, haar stem kalmer dan haar ogen weerspiegelde. Hoezeer haar ogen weg hadden willen schieten bleven ze in die van hem gericht, nu geen hardheid maar een vurigheid om hem te vertellen dat hij op glad ijs zat. 'De mensen zien alleen wat ik wil dat ze zien. Denk je nou echt dat dit alles een spelletje is? Daarbij ben je niet interessant genoeg om uit te pluizen, laat staan te leren kennen,' de zijkant van haar gezicht geheel zichtbaar, haar ogen naar beneden geslagen waardoor ze maar deels voor hem te zien waren.
Uiteindelijk waren ze bijna op het zelfde moment naar elkaar toe geschoven, bleef Neara zelf nu stil zitten waarbij ze de kant aan die van Savador geheel vrij had gemaakt van golvende lokken. Al even stil bleef ze zitten, hield haar ene hand nog losjes haar haren tegen zich aan waarbij ze kalmpjes bleven liggen. Haar gezicht naar hem opgeheven, haar wang wat meer naar hem toe gedraaid zodat hij erbij kon. Dicht bij elkaar, zijn hand die geconcentreerd de zalf op haar wang smeerde. Onder de kleine pijn uiting had ze haar ogen neer geslagen, merkte dat hij er verder niet op reageerde naast een al even zachte verontschuldiging. Voor het moment waren haar ogen terug naar die van hem geschoten, haakte hun blikken in elkaar. De glimlach op haar lippen om andere dingen dan misschien oogde, maar zijn lippen die haar beantwoorde hielden die van haar omgekruld. Uiteindelijk, om eigenlijk het moment te verbreken van hun starende blikken en de kleine glimlachjes op hun lippen, had ze gesproken. Na haar al even glimlachende woorden trok hij zijn ogen terug, zakte haar hoofd wat mee om hem zijn gezicht te kunnen blijven zien. Ongegeneerd had ze vervolgens weer gesproken, haar hoofd nog steeds gekanteld met haar ogen op hem gericht. De frons die op zijn gezicht ontstond deed haar mondhoeken haast tevreden verder omkrullen. Maar de haast vrolijke glinstering in haar zilveren ogen verrade dat dit alles niets anders was dan wellicht een plagerij. Zijn ogen weer in die van haar gericht, zijn reactie uiterst vermakelijk op een andere manier dan ze normaal met hem speelde. Alsof ze niets had gezegd bleef ze terug kijken, de lichtte glimlach weer op haar lippen. Alleen al zijn woorden konden de reactie gemakkelijk oproepen, waarbij het masker ze niet tegen kon gaan. Haar mondhoeken trokken verder omhoog, om in een brede, tandontblotende glimlach uit te monden. 'Werkelijk?' herhaalde ze zijn eigen reactie, haar lach weerspiegelend in haar ogen. Langzaam zakte de lach weer weg, dreven haar ogen ook weer met een snelle beweging van hem af. Haar hand had haar haren weer los gelaten, stond nu achter zich op het bed om naar achter te kunnen lenen en haar benen te strekken. Ze wist nog heel goed dat hij een man was, door meerdere aspecten dan alleen zijn koppigheid en snelle woede uitbarstingen. Ze vervolgde verder geen antwoord, vond het niet nodig. Ondanks dat ze die avond had gewonnen, uiteindelijk hem dat gemakkelijk duidelijk kunnen maken om zijn verbouwereerde reactie te kunnen aanschouwen. Ondanks dat alles was het niet het spelletje dat ze had willen spelen, iets wat ze hem nooit zou zeggen. Haar blik dreef door naar het raam, haar gezicht werd bedachtzaam. Langzaam kwam ze weer naar voren, verdween haar hand tussen haar witte lokken om zich krachtig tegen haar hoofd aan te drukken. Haar adem ingehouden, haar ogen die voor een moment gesloten waren. Uiteindelijk opende ze weer langzaam, staarde ze uit het raam zonder werkelijk iets te zien. Haar hand was langzaam naar beneden gegleden, waarna haar kin volgde en haar hoofd kantelde. Haar lichaam verder weer stil, geen geluid dat van haar af kwam. 'Waarom heb je me eigenlijk meegenomen?' haar vraag weer vanuit het niets, had hem eerst niet willen stellen door het beeld in haar ogen dat zijzelf alleen de vragen stelde. Niet gauw daarna draaide haar gezicht weer terug, tilde ze haar hoofd op om haar ogen op Savador te vestigen.

Wat betreft zijn kleine akkefietje met Diva, dat eigenlijke niet eens bewust gedaan was maar waar negen maanden later als resultaat wel twee kinderen van zijn gekomen, brak Savador geen verdere woorden meer over. Die nacht was zijn allereerste keer geweest, ontmaagd op zijn vijftigste. En zowel hij als Diva waren te diep in het liefdesspelletje verstrengeld geraakt om nog aan voorbehoedsmiddelen te denken. Maar in zijn ogen was de geboorte van zijn kinderen één van de bijzonderste dagen in zijn sombere leven, het was voor hem echt veel meer dan het waarschijnlijk voor een normaal persoon zou zijn geweest. Hij had Diva's liefde heus niet alleen geaccepteerd om de momenten in bed, al vond hij dat eerlijk gezegd toch ook bij een relatie horen. Savador had Neara's onrustige uitstraling naast zich nauwelijks gemerkt, tot ze met harde woorden sprak dat relaties niet bestaan. Zwijgend had hij zijn blik van het glazen flesje in zijn bleke hand losgescheurd om Neara zijdelings een ietwat vragende blik toe te werpen. Hij kon het echter niet laten zacht te lachen om haar woorden erna. 'Wie zegt dat dat mijn intentie is?' reageerde hij met een scheef grijnsje op haar laatste zin. 'Daarbij denk ik helaas voor jou niet dat liefde een spelletje is. Het is de realiteit, iets waar jij vroeger of later vast nog wel achterkomt,' voegde hij er met een triomfantelijk glimlachje aan toe.
Savador was daarna over de bedrand dichter naar Neara toegeschoven met het verzoek of ze haar wang naar hem toe wilde draaien, waarna hij het potje ondersteboven had gehouden en de zalf over zijn hand had gegoten. Onder kleine draaiende en cirkelende bewegingen verdeelde hij de zalf goed over Neara's gladde huid - dat moest de zwelling wel tegengaan. Zacht had hij zich verontschuldigd bij haar zachte uiting van pijn, verder had hij er geen acht op geslagen. Om voor nu maar wat hartelijker over proberen te komen dan zojuist geleden beantwoordde Savador haar zuinige glimlach met een kleine terug, bleef even stil in haar zilvergrijze ogen staren om haar zoveel mogelijk het gevoel te geven dat het nu goed was. Neara's zachte stem had de serene stilte verbroken met een opmerking die niet echt naar zijn hart lag, en waardoor hij gauw zijn hoofd van haar had afgewend voor ze zijn vragende blik zou kunnen zien. Daarbij negeerde hij het feit dat ze nieuwsgierig haar hoofd meedraaide om alsnog een glimp van zijn uitdrukking op te vangen. Haar tweede opmerking was naar zijn gevoel nog een tikkeltje erger geweest, het schaadde zijn trots als man zijnde. Savador had dan ook niets anders kunnen doen dan haar met een frons en halfopen mond verontwaardigd aan te staren, al had hij zich voorgenomen om er niet te heftig op te reageren. Wellicht een onschuldige plagerij, maar hij wilde toch liever niet met een vrouw vergeleken worden. Na een reactie terug had hij zijn hoofd van haar afgewend om het flesje weg te zetten, een doekje te pakken en zijn handen te ontdoen van de smeerselachtige substantie. Traag draaide hij zijn gezicht weer richting Neara toen ze zijn woorden herhaalde, onderzocht de weerspiegelende lach in haar vrolijke ogen even voor zijn eigen mondhoeken ook omkrulden en hij er zelf ook wel om kon lachen. 'Heel stiekem schuilt er in jou ook een klein jokertje,' zei hij zacht nagrinnikend. De sfeer was nu stukken beter, opnieuw brak er een fijne stilte aan waarin hij zwijgzaam op de rand bleef zitten, zijn onderarmen steunend op zijn bovenbenen en zijn handen nadenkend ineen gevouwen. Neara leunde intussen wat achterover op het matras om haar benen te strekken, zijdelings richtte hij zijn aandacht op haar en keek glimlachend toe. Maar de glimlach op zijn bleke gelaat verslapte; zijn mondhoeken zakten zorgelijk naar beneden zodra Neara weer naar voren kwam en een hand tegen haar hoofd drukte alsof ze opeens erge last van hoofdpijn kreeg. Hij had zijn bovenlichaam al half naar haar toegedraaid en zijn armen een stukje opgeheven voor het geval dat, mocht het echt niet meer gaan. Toen plotseling, in datzelfde moment, werd hem een vraag gesteld waarop hij ook even stilbleef. Roerloos bleef Savador op Neara neerstaren toen ze met haar heldere zilveren poelen naar hem opkeek alsof ze zo het antwoord uit zijn blik kon halen. 'Omdat ik moet toegeven dat ik je persoonlijkheid toch wel zeer vermakelijk vind,' vertelde hij eerlijk waarna er een tandenontblootte glimlach op zijn gelaat verscheen. Zijn hand streelde zacht langs haar wang, meer per intentie om haar eigenzinnige witte lokken uit haar gezicht te strijken. Hij draaide zijn hoofd een tijd later weer van Neara af en slaakte een zachte zucht, waarbij zijn brede schouderwerk langzaam inzakte. 'Neara,' begon Savador zacht, zijn blik leeg gevestigd op de muur van zijn kantoor tegenover hem. 'Heb je jezelf nooit kinderen gewenst?' vroeg hij plotseling. Hij had al een tijd terug gemerkt dat Neara een zwakkere plek had voor jonge kinderen dan van volwassenen, en het leek hem meer dan logisch dat ze er mee kon zitten dat ze zelf geen kinderen had en daarom uit verborgen frustratie op mannenjacht ging.

Alleen haar mee draaiende hoofd met de lichte glimlach op haar lippen had aangegeven dat dit alles gewoonweg een poging tot plagerij was. Zijn woorden eigenlijk letterlijk herhaald, de pretlichtjes haast als een klein meisje in haar normaal zo kalme zilveren ogen. Ondanks dat serene uiterlijk en de jaren van kalmte en sierlijkheid kon zelfs zij soms ontpoppen tot een jonge vrouw zonder verplichtingen. Misschien dan wel in kleine maten, maar een begin was er. Haast onschuldig trokken haar mondhoeken nog iets verder omhoog, om met een haast verlegen blik haar ogen neer te slaan. Haar ogen van hem afgewend, onwennig in de openlijke en haast vrolijke sfeer die er was ontstaan. Zeker bij een man was dit niets voor haar, waren de kleine veranderingen misschien iets van een groot geheel van haar gehele houding. Uiteindelijk had de steken in haar hoofd en de alarmerende trillingen die een normaal persoon zouden hypnotiseren haar gewekt uit haar eigen gedachtes over Savador. In stilste had hij haar hoofd voor een moment gevuld, maar dreef de plotselinge pijn hem net zo snel weer weg. Ze had zijn zijdelingse glimlach niet gezien toen ze achterover was gaan zitten, had haar ogen neergeslagen gehouden bij de verdoezelende werking van haar eigen gedachtes. Maar nu in de pijn was haar hand tegen haar hoofd aan gedrukt, haar vingers omsloten hierbij de sneeuwwitte haren en haar ogen schoten schichtig heen en weer over de deken. Nadat ze voor een moment gesloten waren staarde ze zonder iets te zien voor zich uit. Haar hand was weer langzaam naar beneden gekomen, steunde zonder veel kracht op het bed. Haar gezicht naar beneden gekanteld, lichtjes naar Savador toe waarbij deze grotendeels voor hem zichtbaar was. De vraag was uiteindelijk zacht over haar lippen gekomen, haar gedachtes nog bij het beeld dat hun relatie eigenlijk meer haat was dan genegenheid. Daarbij wist ze niet dat in een pure, natuurlijke bescherming haar magische krachtbron bijna geheel afgeschermd werd voor de buitenwereld als ze in die dierlijke en levensgevaarlijke situatie verkeerde. Niet gauw daarna vestigde haar ogen zich in die van hem, kruiste hun blikken om in eerste instantie elkaar alleen maar aan te kijken. De haast strakke uitdrukking droop langzaam van haar gezicht af bij het horen van zijn woorden en het zien van de brede glimlach op zijn bleke gelaat. Maakte plaats voor iets verwijdde ogen en ontspannen lippen. Een antwoord die ze niet had verwacht, die in haar hoofd totaal niet samenhing met het moment van dat. Eerder een antwoord rond het feit dat ze verwond was, maar een antwoord zo persoonlijk was iets nieuws. Het enige wat ze kon doe was hem aankijken, voelde hoe zijn hand langs haar wang streek waarbij ze amper merkte dat haar sneeuwwitte lokken zich rond zijn bleke huid golfde en gewillig met zijn hand mee gingen. Bijna onzichtbaar slikte ze, was er naast haar vastgeketende en kalme ogen ook een lichte verwarring te zien in de zilveren poelen. Ondanks dat haar blik wat ontspande toen hij zich weer deels van haar af draaide bleven ze op de zijkant van zijn gezicht gericht. Zijn zucht hield haar aandacht vast, wist dat dit niet het enige kon zijn wat er ging komen. De deken rond haar borst wat strakker omgeslagen, om daarna losser rond haar lichaam te vallen om de wonden niet in de weg te zitten. Bij het horen van haar naam hield elke beweging van haar lichaam naast die van haar haren op, een teken dat hij haar aandacht bewust had. Zijn vraag kwam als een mokerslag aan. Niemand had die vraag hardop durven te stellen op Puffoon, niemand durfde ook maar tegen haar in te gaan of haar zo persoonlijk iets te vragen. Haar ogen hadden zich verwijd, haar handen bij elkaar waarbij de vingers zich langzaam in elkaar verstrengelde. Het duurde even voordat haar ademhaling terug gekomen was, waarbij deze weer hoorbaar zijn iets versnelde ritme weer vrij gaf. 'Ja,' een direct antwoord die veel te zacht gesproken werd. 'Welke vrouw heeft dat niet?' proberend het onderwerp meer in het algemeen te gooien. Ze wist dat er geen mogelijkheid was dat ze die vraag kon omzeilen, wist dat de zwakte in haar houding bij kinderen lag. Haar gezicht van hem afgewend, haar handen die uit elkaar waren gekomen en waarbij er eentje was doorgegleden naar de tegenoverstaande schouder. Haast krampachtig had deze zich daarom gevouwen, had moeite de opborrelende emoties te onderdrukken. Woede omdat hij deze vraag zomaar durfde te stellen. Verdriet om het feit dat haar hart klopte en bij elke slag het besef dat ze nooit kinderen zou kunnen hebben door haar aderen voortdreef. Verwarring om het feit dat ze weer niet tegen hem uit kon vallen zonder een verklaarbare reden hiervoor te kunnen geven. Haar schouders naar voren hangend, gaf haar al tengere gestalte een breekbaarder uiterlijk. 'Welke vrouw zou nou niet het wonder van zo'n schepsel willen voortbrengen,' haar gezicht weggedraaid om de opkomende pijn en verdriet niet te laten zien aan hem. Hij had haar al te veel op haar kwetsbare momenten gezien, wilde zich niet nog opener aan hem stellen dan al was gebeurt. De hand op haar schouder die het dichts bij Savador was verkrampte zichtbaar. Zijn vraag was direct gekomen, evenals de opgekropte gevoelens en feiten die nu opeens zo zichtbaar werden. Het motto; zolang het niet hardop wordt gezegd bestaat het niet was eigenlijk bij veel dingen iets wat bij Neara toegepast kon worden. Haar eenzaamheid bestond niet zolang ze het zelf niet toegaf. De pijn en het verdriet om het feit dat ze geen kinderen kon krijgen bestond niet zolang niemand er naar zou vragen. Haar hoofd geheel van hem afgedraaid, hun lichamen op dit moment voor haar mening te dichtbij. Een moment die ze liever alleen had doorgemaakt, geheel afgesloten van alles. Toch was hij de gene die naast haar zat, de oorzaak van de enkele tranen die zich in haar ogen leken te doen ontstaan. Langzaam draaide haar gezicht naar hem toe, half verborgen achter de lokken haar. Haar nog vrije hand had zich langzaam opgeheven in een vuist, waarbij deze krachteloos tegen zijn borst aan kwam te staan in een poging hem te slaan. Haar hoofd naar beneden gekanteld zodat haar gezicht niet voor hem zichtbaar was. 'Eikel,' fluisterde haar stem heser dan normaal, waarbij ondanks de woordkeuze totaal geen haat in de verstikte toon te horen was. Waarom moest hij altijd zo direct zijn met alles, waarom waren de mannen hier niet zoals op Puffoon. Mannen die alleen al bij een kruising van hun blikken met die van haar voor haar rond rende als schoothondjes.

Neara was niet enkel een vrouw met gratie die hoe dan ook haar sierlijkheid in bewaring moest nemen, daar was hij nu wel achtergekomen. Zoals elke andere vrouw moest zij ook zo haar nodige behoefte hebben voor humor, en Savador was niet te beroerd om haar die niet te geven. Licht fronsend boog hij zijn hoofd wat naar voren om nog een kleine glimp van de blik in Neara's zilveren ogen te kunnen zien - hij meende toch echt verlegenheid te zien, al was het maar een flinterdun laagje over het elegante masker dat ze altijd behield. Zijn mondhoeken krulden langzaam om tot een schaars glimlachje; zelfs Neara had kennelijk nog een klein meisje in haar schuilen. In alle rust had ze zich wat naar achter gebogen, strekte haar benen onder glimlachend toezicht van Savador. Maar de bezorgdheid had direct de overhand genomen toen haar hand naar haar hoofd greep zodra ze weer rechtop zat. Met een zorgelijke frons was hij wat omlaag gekanteld met zijn bleke gezicht om de uitdrukking op haar gelaat op te vangen nu ze haar hoofd omlaag maar ook richting hem had gedraaid. Weer net zo snel waren de zorgen vervaagd bij het horen van haar vraag, met een brede glimlach deelde hij zijn eerlijke antwoord mee terwijl hij met een hand zacht langs haar huid streek. Het was de waarheid; op het begin had hij Neara niets meer dan gehaat, maar naarmate hun confrontaties zich vermeerdere was hij haar spelletjes vermakelijk gaan vinden. En niet alleen haar spelletjes..
De brede glimlach stond nog op zijn smalle lippen zoals Savador bijna hartelijk nu terug in Neara's ogen blikte, die verbazing uitstraalden. Verbazing, net zoals die in haar hele huidige uitstraling te vinden was. Dat antwoord had ze kennelijk alles behalve verwacht, des te vermakelijker het voor hem was. Zijn slangachtige ogen scheurden zich even van Neara's starende poelen af om zich op haar sneeuwwitte lokken te vestigen die golvend om zijn hand krulden. Langzaam was de amusatie daarna weer weggeëbd, voelde hij nog steeds hoe Neara zijdelings naar hem keek terwijl hij allang zijn gezicht weer van haar weggedraaid had. Haar naam gleed zacht over zijn lippen, klaar om een vraag te stellen die hem al langer op het puntje van zijn tong lag. Daarbij wist hij niet dat diezelfde vraag kwetsend voor haar kon zijn, misschien wel oude wonden kon openhalen. Zoals hij wel verwacht had antwoordde Neara na een korte stilte met een directe 'ja', maar het waren de woorden erna die zijn aandacht trokken waardoor hij zijn hoofd naar haar toedraaide. Zwijgend staarde hij naar de zijkant van haar gave gezicht, kon zijn vinger niet leggen op het feit waarom ze een antwoord op die vraag probeerde over te schakelen naar een veel algemener iets - hij had de vraag toch echt voor haar persoonlijk bedoeld. Met een enkele wenkbrauw vragend opgetrokken bleef zijn blik gericht op Neara's achterhoofd; om de één of andere reden had ze zich van hem afgedraaid en krampachtig haar schouder vastgegrepen. Ze herhaalde haar eerdere woorden, maakte de zin nu volledig af. Het was gebrokenheid die hij in haar uitstraling kon herkennen, en ergens wenste hij dat hij nooit op het onderwerp was gekomen nu hij zich had voorgenomen haar geen pijn meer te bezorgen. Maar in tegenstelling tot dat had hij van niets geweten, en ook nu dansten de vraagtekens in zijn achterhoofd. Savador schrok zichtbaar bij het zien van de bekrompen uitdrukking op Neara's gezicht zodra ze zich weer naar hem toedraaide; zichtbare tranen stonden in haar ogen, de gebroken emotie weerspiegeld over haar hele gezicht, haar houding was teneergeslagen zoals ze haar hoofd liet hangen en een gebalde vuist tegen zijn borst in een mislukte poging hem te slaan. Zijn slangachtige ogen verwijdden zich toen hij werd uitgescholden, de dunne verticale pupillen in zijn goudkleurige irissen versmalden zich tot smalle spleetjes. Eerst was hij een beest, nu weer een eikel. Wat had hij nu weer gedaan? Verbluft bleef hij even op Neara's kruin neerkijken, nietwetend wat te doen of te zeggen omdat hij zich ook geen enkele raad wist. Kennelijk had hij wel degelijk iets verkeerds gezegd waardoor hij onbewust een gevoelige snaar had geraakt, figuurlijk gezien een dolk dwars door een langvergeten en een voor haar onmogelijk behaalbaar doel had geboord. Even aarzelde hij, maar hij nam uiteindelijk toch de stap om zijn armen zacht om haar heen te slaan, beginnend bij zijn handen die hij vanuit de eerste beweging op haar schouders legde. 'Het spijt me,' bood Savador zacht zijn excuses aan terwijl hij de omhelzing nu helemaal voortzette door zich verder over haar heen te buigen tot hun lichamen tegen elkaar aan werden gedrukt - al wist hij nog steeds niet waarvoor hij nu precies zijn verontschuldigingen aanbood.

En niet alleen haar spelletjes..
Onheilspelleeeeend

De man die ze dacht te kennen tot op het bot, die ze dacht voor te kunnen zijn bij elke stap of gedachtesprong die hij nam. Toch deed hij haar verbazen, zijn strelende hand en de bijna liefelijke woorden waarbij het voornamelijk zijn ogen en glimlach het geen waren die haar verbaasde. Niets van de harde en harteloze kant die ze zo nodig gevoeld en gemerkt had waren nu te merken. Maar het moment van zijn vraag was de dolk door haar hart, was het moment dat ze weer vastgreep aan de zo lang verdrukte pijn vanaf haar tienerjaren. Haar woede die te groot was geworden, haar al uitmuntende beheersing van de magie die ze bezat waarvan ze maar half wist waartoe ze in staat was. Het moment van knappen, de verwoesting van alles in haar leven, het einde van dat moment wat tot haar grootste pijn gezorgd had. Doorboord door de resten puin, lichamelijk opgeknapt maar geestelijk zo'n slag gehad dat niets meer duidelijk voor haar leek. Opgenomen onder de armen van Airmid, een toen volwassen vrouw in de bloei van haar opleiding. Ze had hem in een reflex direct beantwoord, wist dat er geen mogelijkheid was om dit alles te ontkennen. Toch kwam het oude weer boven, draaide ze de aandacht van het gesprek weg van haar om het te focussen op de algemenere kant. Haar hoofd afgedraaid, de gespannen houding waarbij ze de pijn in haar rug negeerde. De pijn in haar hart was groter, haar lichaam kon haar geen ene moer schelen. Naar hem toe gedraaid, in een slappe poging hem duidelijk te maken dat hij weer fout zat. Hij weer de gene was die haar pijn deed, deze keer onbewust. Iets wat ze zelf ook wist. Ondanks dat er geen haat in haar stem te horen was, was de pijn zeker van haar af te lezen. Langzamerhand was hij haar aan het afbrokkelen, haalde hij laagje voor laagje haar beheerste houding van haar af met elk woord dat hij sprak. De hand rond haar schouder was futloos op het bed neer gekomen, haar hand nu tegen zijn borst en haar hoofd naar beneden gebogen waarbij ze de tranen met alle kracht weg probeerde te knipperen. Nog nooit had ze hierom gehuild in het bijzijn van een ander. Enkele keren toen ze nog in haar tienerjaren en beging twintig was, geheel alleen weggedoken in een kamer om vervolgens weer de buitenwereld in te stappen alsof er niets aan de hand was. Bij zijn handen op haar schouders schoten haar ogen open, kwam haar hoofd wat omhoog om naar zijn borst te staren bij het horen van zijn excuses. Pas toen zijn armen geheel om haar heen kwamen te liggen kwam ook haar hoofd omhoog waarbij haar kin op zijn schouder kwam te steunen en ze wazig met vergrootte ogen voor zich uit staarde. De hand die op zijn borst had gestaan naar zijn buik toe gegleden, de andere uit pure onwennigheid op zijn bovenbeen te komen liggen. Niet wetend waar ze haar lichaam moest laten bij het voelen van zijn lichaam tegen de hare. Haar kaken klemde zich op elkaar, haar ogen sloten zich om voor een moment de gehele barrière, die door alle trainingen zo zorgvuldig op was gezet, te laten zakken. Haar handen vonden langzaam een weg naar boven, kwamen haar eigen, tengere armen om zijn borst heen te liggen met haar handen hoog op zijn rug. Pas nu leek haar ademhaling zich te vervolgen met kleine stoten, haar kaken nog steeds krachtig op elkaar geklemd. Haar schouders nog verkrampt onder het tegengaan van de pijn en het verdriet, wist dat nu elke emotie open en bloot naar buiten kon gaan ze het niet lang vol zou kunnen houden. 'Waarom,' klonk haar stem fluisterend, de vraag verspreid over meerdere vlakken. Waarom gebeurde dit haar, waarom lukte hem dit. Na haar worden leken haar armen te verkrampen, sloten haar handen zich om de stof van zijn kleding en verborg haar gezicht zich in het kuiltje tussen zijn schouder en zijn nek. Drukte haar lichaam tegen hem aan, werd haar ademhaling korter en vulde haar gesloten ogen zich weer met vocht. De gehele tijd vocht ze tegen de gevoelens, ging de tranen tegen hoewel er een enkele ontsnapte en langs haar huid naar beneden streken om hun einde te vinden op het moment dat ze de nek van Savador raakte waar haar eigen huid en de zijne elkaar raakte. Welk recht had hij om dit te doen, welke spreuk had ze over het hoofd gezien. Uiteindelijk kreeg ze zichzelf weer bij elkaar, ontspande haar handen om vlak op zijn rug te blijven liggen. Toch bleven haar ogen gesloten, wilde haar lichaam geen afstand doen van de warmte. Haar gezicht bewoog, haar ogen opende zich zwakjes waarbij ze naar de zwarte lokken staarde die in haar gezichtsveld hingen. Zo'n contrast met de hare, hun beide zo tegenovergesteld qua doen maar toch zo het zelfde. 'Ik wilde het niet,' klonk haar stem zachtjes, het moment gevonden dat het nog even zou duren voordat ze weer de serene Neara zou zijn. Ze wilde het gevolg van de woede uitbarsting niet, en toch had ze geen dag spijt van wat ze in haar jeugd gedaan had. 'Het was hun eigen schuld,' vervolgde ze haar gedachtes hardop, haar opeenvolgende woorden over twee geheel verschillende dingen.

Neara leek beter te zijn, hoger in rang en gratie en in alles wat ze deed of zei. Al zo vroeg de rang van Legendarische Magican op je nemen was al heel wat, maar Savador had haar naarmate hij langere tijden met haar doorbracht beter leren kennen. Zo nu ook, nu hij haar onbewust steeds op een gevoelig punt kon raken die steeds gevoeliger leken te worden. Niet dat het zijn bedoeling was, helemaal niet. Maar het was toch degelijk wel een bewijs dat hij ook zo zijn potenties in hem had en Neara heus niet alles was zoals hij haar eerst voor had verafschuwd. Die mateloze jaloezie op haar macht en rang was al langer weggevaagd, een flinterdun laagje achterlatend. Want op een dag zou hij in Deshas' voetsporen treden en zich gelijk maken aan de personen die zich in deze generatie de Legendarische Magicans noemden.
Het was niet enkel en alleen een hard schild waar hij zichzelf tijdeloos mee verdedigde met alle strenge aanpakken die hij zich maar kon verzinnen. Ook Savador had een zachte kant, een veel zachtere dan de meeste mensen die hem enkel als de norse vuurmagie-leraar en Hoofdmeester kenden dachten. Maar desalniettemin was het ook een zachtere kant die hij vertoonde daar wanneer het écht noodzakelijk was. Zoals nu; zijn vraag was misschien te plotseling, wellicht te gevoelig voor Neara. Een direct antwoord was het gevolg, een antwoord dat hij zich al in zijn achterhoofd had gehouden. Neara leek hem een moederfiguur, hard voor de mensen om haar heen en uitermate zacht voor ieder kind dat zich aan haar wapperende gewaad vastklampte. In een tevergeefse poging probeerde ze het onderwerp een algemene draai te geven, maar daar trapte Savador niet in. Gebroken had ze zich van hem weggedraaid, alsof ze tranen liet en deze kostte wat het kost voor hem moest en zou verbergen. Het was voor hemzelf ook een kleine schok geweest dat het zo hard was aangekomen. Een moment later had Neara zich weer naar hem toegedraaid, probeerde ook nog eens te bewijzen dat hij wéér fout zat, maar hij kon zich niet echt een geldige reden bedenken. Haar hand rustte slapjes tegen zijn borst, allereerst in een poging hem te pijnigen voor zijn onbewuste zonden. Hij begreep het allemaal maar nauwelijks. Het enige wat hij zich dan ook kon bedenken om het weer recht te zetten was om haar voor het huidige moment bij te staan, dat leek ze nu ook wel het hardst nodig te hebben. Met zijn bleke handen op haar schouders liet Savador zijn armen langs haar armen doorstrijken richting haar rug, om haar de nodige omhelzing te geven en tegen zich aan te drukken. Wie anders had ze naast de honderd mannen per nacht die er ongetwijfeld enkel voor haar waren wanneer de lust losbrak in hun broek? Neara's kin rustte op één van zijn brede schouders, Savador zelf legde zijn hals en onderkaak omklemmend om haar hals en smalle schouder, sloot zijn armen dichter om haar tengere lichaam. Hij voelde haar handen wegglijden; de slanke hand op zijn borst gleed richting zijn buik, de ander veroorzaakte een lichte druk op zijn bovenbeen. Zacht had hij vooraf zijn verontschuldigingen aangeboden; of het terecht was of niet deed er nu niet toe. Neara leek de warmte nu nodig te hebben, net als hij. Hij sloot zwijgend zijn ogen in de omhelzing en liet het roerloos toe dat ze de omarming woordloos beantwoordde door haar armen om zijn borst te klemmen, haar handen daarbij hoog op zijn rug. Traag opende hij zijn slangachtige ogen weer bij het horen van haar zachte ademhaling; hortend en stotend, ook haar boezem drukte zich bij die gejaagde inademing stotend tegen zijn borst. Een prikkel waardoor hij haar zacht langs haar rug streek. 'Sshht,' maande Savador haar geruststellend tot stilte, zijn woorden zacht sussend. Zijn ogen sloten zich weer toen Neara's ranke vingers zich even later om de stof van zijn kleding sloten, waarna ze haar gezicht verborg tussen zijn schouder en nek in. 'Het is al goed,' het was niet zo dat hij met die woorden alleen Neara's gebrokenheid en zijn fout kon weghalen, maar hij deed zijn best. In de kleine stilte die daarna volgde liet hij Neara in alle rust en sereniteit, liet haar tranen vloeien. Want hij wist dat ze het nu niet meer kon ontkennen of vermijden. Het was niet erg. Ze hoefde zich ook nergens voor te schamen. Het was goed zo.
Savador draaide zijn hoofd naar rechts, zodat zijn smalle lippen Neara's bleke kruin bijna raakte en hij de geur van haar haren kon ruiken. Bij het horen van haar zachte woorden opende hij zijn ogen, zag enkel haar sneeuwwitte glanzende lokken. Hij reageerde niet op haar eerste zin, in plaats daarvan bleef zijn hand troostend over haar rug strijken. De échte warmte die ze nodig had, niet de snel afkoelende warmte in bed waar al die andere kansloze mannen naar streefden. 'Natuurlijk was het hun schuld. Schuif jezelf geen fouten op, Neara. Het is goed voor nu,' sprak hij zacht als antwoord op haar woorden, al wist hij niet echt waar ze het over had. Hij had haar jeugd niet meegemaakt, wist haar verleden niet. Geen enkel detail. Althans; nóg niet. Zijn mondhoeken krulden zich om tot een bemoedigend glimlachje toen Savador weer wat terugweek, zijn handen daarbij op haar schouders zodat hij haar een stukje zacht van zich af kon duwen. Met diezelfde zachte uitdrukking op zijn bleke gelaat keek hij op haar neer. Langzaam hief hij haar kin op, aanschouwde de eerste tranen die hij ooit bij Neara gezien had. Maar hij dreef er geen spot mee, gebruikte het niet om haar nog verder teneer te halen. Dat zou nu gewoon laf geweest zijn. Zijn bleke hand omlijste zich om één van haar kaaklijnen, zijn warme duim veegde met beleid de tranen die uit haar ooghoeken ontsnapten weg. Savador boog zich daarna naar Neara toe en liet zijn voorhoofd tegen dat van haar rusten. 'Jij hebt geen fouten,' fluisterde hij zacht met zijn ogen gesloten om haar zoveel mogelijk bij te staan. Een vastberadenheid was vervolgens in zijn goudkleurige slangachtige ogen te zien, straalde uit zijn smalle pupillen toen hij Neara daarna in deze korte afstand in haar ogen keek. Tesamen met de blijvende attente zachtheid.

Ondanks dat Savador in grote maten slechts een spelletje voor haar was, een object waarmee ze zich dagen kon vermaken door alleen al met hem te praten. Maar deze keer niet, zelfs nu wist ze - hoe koppig ze ook was - dat hij niet de veroorzaker van de pijn was. Wie wel, in haar ogen was dat de rest van de buitenwereld. Nu was hij de enige baken van troost, de armen van een warm persoon die om haar heen lagen. Anders dan normaal, zelfs haar verkrampte armen om zijn borst spraken meer gevoel dan normaal. Haar gezicht verborgen, haar pijn voor deze enkele minuten aan de buitenwereld zichtbaar, het slot gebroken door de plotselinge slag die zo onverwacht was gekomen als een lentebui na een strakblauwe hemel. Hoorde zijn geruststellende stem niet eens, merkte de hand die zachtjes over haar rug streek. Waar waren de armen van vroeger geweest die dit voor haar hadden gedaan. Haar ouders waren de enige baken van liefde geweest in haar te korte jeugd. Daarna verwoest door stom toeval, zijzelf overgebracht in de hel van haar leven. Pas toen Airmid weer ten tonelen kwam leek er weer wat menselijkheid in haar leven te komen, hoewel niemand haar ooit omhelst had uit pure warmte en liefde. Niet dat Savador dat nu deed, maar in haar ogen was dit meer in die richting dan alles in de afgelopen driehonderd jaar. Alles was niet goed, hoezeer Savador het ook probeerde te zeggen. Naast haar positie en macht was ze niemand. Neara's hoofd sloeg op hol, niet gewend aan de stortvloed van emoties en gedachtes die daarmee gepaard gingen. Haar onderdrukte en geluidloze snikken bleven aanhouden, perste er met moeite de woorden uit haar keel. Haar ogen slecht kleintjes geopend, luisterde met haar gehele aandacht naar zijn woorden waarbij haar ademhaling even leek te pauzeren. Haar handen leken meer te ontspannen, of het door zijn woorden kwam of door haar eigen strenge wil die beetje bij beetje het slot weer dicht duwde kwam zou ze nooit weten. Haar handen nog op zijn rug, hoewel deze naar beneden zakte toen Savador naar achter leek te wijken. Haar gezicht naar beneden gekanteld, alleen de schaamte diep in haar aanwezig. Iets wat haar nog net lukte om niet te laten zien. Hoezeer haar zilveren ogen neer geslagen bleven tilde hij zachtjes haar kin op waarbij ze uiteindelijk gedwongen waren op het laatste moment op te slaan. Haar zilveren ogen gevestigd in de goudkleurige van hem, het zelfde contrast als hun haren en uiterlijk. Een spiegel van buiten, het zelfde van binnen. Ergens in haar hart wachtte ze op het moment dat de bemoedigende en zachte glimlach die ze niet gewend was op zijn gelaat en die ergens haar gerust stelde zou om toveren in de geamuseerde glimlach. Dat zijn ogen van deze zachte blik zou veranderen in de harde en kostelijke uitdrukking en de hatelijke woorden over zijn lippen zouden rollen. In plaats daarvan was zijn hand omhoog gekomen, lag deze tegen haar gezicht aan en veegde hij de enkele tranen van haar gezicht. Hierbij schoten de zilveren poelen met een ruk weg, hoewel haar hoofd bleef hangen. Hoe zwak ze nu over kwam, alleen Airmid had haar zo gezien sinds die tijd dat ze deze kalme en serene houding aangenomen had. Haar ogen bleven laag toen hij dichterbij kwam, kwam in het eerst niet in haar op om het spelletje voort te zetten. Het was daar geen moment voor, niet nu. Haar lippen kwamen van elkaar, waarbij alleen een vage, zichtbare zucht erna kwam toen zijn voorhoofd de hare raakte. Haar handen gleden van zijn rug naar beneden, bleven op zijn bovenbenen liggen. Haar gezicht veranderde niet bij zijn woorden, enkel haar ademhaling pauzeerde weer voor een moment. Daarna sloten haar ogen zich, evenals die van hem om in dat zelfde moment even haar mondhoeken om te laten krullen in een kleine glimlach. Liet het alleen toe met de gedachte dat hij het niet zag, niet zag dat zijn woorden meer voor haar betekende dan hij bedacht. Altijd strevend om Airmid te overkomen, de mensen van vroeger te laten zien en voelen dat ze een grote fout hadden begaan haar zo te behandelen. Nooit tevreden, altijd alles beter dan daarvoor. In dat zelfde moment kwamen haar lippen van elkaar om daar even trillend te blijven hangen. 'Dank je,' fluisterend klonk haar stem, bijna even teder als zijn handelingen waren geweest. Haar ogen opende zich een stukje, keken nog naar beneden toen ze merkte dat die van hem al geopend waren. Leek zijn blik te ontwijken, zag vanuit de randen van haar gezichtsveld de blik in zijn ogen. Uiteindelijk kroop haar blik voorzichtig omhoog, haar gezicht weer ontspannen ondanks haar ogen wat vragend leken te staan. Probeerde het beklemmende gevoel te negeren dat dit alles veel te dichtbij kwam. Ze kon de tijd niet meer terug draaien, iets wat zeker was. 'Geen vragen meer stellen,' haar stem nog zo zacht dat hij bijna niet te horen was, de zwakke glimlach op haar lippen die niet in haar ogen weerspiegelde. Haar ogen schoten weer naar beneden. 'Als je achter dingen wilt komen.. moet je daar zelf maar moeite voor doen,' haar hoofd leek wat af te draaien, een teken dat haar woorden moeilijker waren om te zeggen dan ze deed blijken.

Het feit bleef hem bij dat hij al die tijd niets meer dan een gebruikt speeltje voor Neara geweest was, maar het had hem desondanks ook goed gedaan. Het was een perfecte afleiding geweest voor al zijn zorgen en problemen waar hij in het dagelijks leven mee te kampen had. Het drukke werk, de vermoeiende leerlingen, het leiden van een school, de zorg van de kinderen op zich nemen nu Diva zich al een lange tijd niet had laten zien, zich afvragen waar Deshas toch bleef met zijn opvolgerstrainingen en nieuwe spreuken. Het was niet zo dat hij met iedere vrouw die hem aanstond direct het bed indook, Savador had het wel heerlijk gevonden zijn hoofd op die wijze van alle zorgen af te zetten. Het alles even op een 'uit'-knop te zetten. Misschien gold dit alles op het huidige moment nu als een soort teken om haar nog te bedanken daarvoor, ook al was hij toen ziedend geweest. Het had hem niettemin geholpen eens goed na te denken en belangrijke beslissingen te nemen. Zijn armen lagen troostend om Neara heen, zijn bleke hand streek geruststellend over haar rug - daarbij maakte hij expres steeds een kleine omwenteling om haar wond niet aan te raken. Hij kende het gevoel maar al te goed; het gevoel van eenzaamheid en zwaar gebrek aan liefde. Niet alleen vroeger, toen hij zich als negenjarig jongetje zelf maar moest redden, ook nu, want zijn vrouw stond hem niet meer bij. Zacht liet hij Neara doen, haar geluidloze snikken nagebootst in de kleine opveringen van haar schouders en haar bekrompen spieren. Ze mocht tranen laten, dat verbied hij niet. Haar stem klonk zacht en gebroken, waardoor zijn antwoord erop al net zo zacht en geruststellend klonk. Alles om haar weer op been te helpen. Want Savador merkte dat hij zelf ook iemand nodig had om aan vast te klampen, de liefde te krijgen die hij in zijn jeugd tekort kwam. Het mateloze gepest op de basisschool, de dreigementen van je eigen oom, het vroegtijdig sterven van je ouders, een eerste moord op je negende levensjaar en het zware leven op straat waar je de zachtste kinderen elkaar zag uitmoorden om een beschimmeld stukje brood. Dat was geen jeugd; dat was een ware hel.
Savador liet zijn greep om Neara wat verslappen toen hij terugweek en haar een gemeende glimlach schonk. Het kon hem geen ene moer schelen dat ze zich schaamde voor haar gebroken gedrag, haar zwakte, of wat dan ook. Dat wilde hij haar duidelijk maken door zacht haar kin op te heffen en haar in zijn verzachtende slangachtige ogen laten op te kijken. Zacht streek zijn duim haar bewijs van verdriet en pijn weg die uit haar ooghoeken vloeiden, zijn bleke hand een helft van haar reine gezicht daarbij omlijst. Met beleid had hij zich voorovergebogen, liet zijn voorhoofd rusten tegen het hare om in Neara's zuivere zilveren ogen te kijken. Zijn zachte fluistering gleed over zijn lippen, zoals de gluiperige slang die hij zelf vaak genoeg was. Maar niet nu, nu was dat deel van zijn karakter afwezig. Langdurig staarden zijn slangachtige ogen in die van haar, zoals gebruikelijk, enkel zachtheid weerspiegeld in zijn smalle verticale spleetjespupillen. Zijn smalle lippen hadden zich omgekruld tot een klein bemoedigend glimlachje, toepasselijk bij zijn fluisterende woorden. Het deed Savador meer dan goed een glimlachje op Neara's gelaat terug te zien, al was het maar een kleintje. Zijn eigen glimlach leek zich even wat te verbreden toen ze hem zacht bedankte. Dat was voor hem al een duidelijk teken genoeg dat alles wat ze elkaar ooit hadden aangedaan allang vergeven en vergeten was. Haar ogen openden zich eindelijk, zijn blik bleef er roerloos op gevestigd, hoewel de zilveren poelen hem om de één of andere reden ontweken. Tot ze voor kort voorzichtig naar hem opgeslagen werden en hij zich erin kon verliezen. Neara's zachte stem achtte hem om geen vragen te stellen, hij begreep dat hij daar nu ook wat voorzichtiger mee moest zijn wilde hij haar niet nog een keer willen zien instorten. Bij haar laatste zin wist hij dat haar gratie en trots die ze gewoonlijk met haar meedroeg weer even te boven kwam, maar het was niet erg. Hij accepteerde het. Met nog steeds een glimlach op zijn gelaat staarde Savador in haar ogen, gaf enkel eenmaal een knikje als goedkeuring op die woorden. De hand om haar kaaklijn gleed lager naar beneden om weer zacht haar kin te ondersteunen en haar hoofd opnieuw naar hem op te heffen toen ze haar gezicht wat van hem wegdraaide. Zijn andere hand gleed met zijn vingers door haar bleke lokken om bij haar achterhoofd te eindigen, haar lokken verstrengeld tussen zijn vingers. Voor hij het zelf wist had hij zijn gelaat naderbij gebracht, zijn ogen daarbij gesloten. Zijn hoofd was wat gekanteld zodat zijn neus langs de hare gleed en hij haar mond kon bereiken toen hij zijn lippen zacht op de hare drukte. Terwijl hij haar een warme zoen schonk duwde hij Neara zacht terug met haar rug tegen het matras, zat nu half over haar heengebogen waardoor hij meer dan eens één van zijn eigen zwarte haarstrengen achter zijn oren moest schuiven. Op het moment dat hij weer terugweek staarde hij glimlachend op haar neer, geen spoor van schaamte of ongelovigheid door zijn eigen handeling op zijn gelaat te bekennen. 'Je hebt het nodig, niet?' vroeg Savador zacht. Hij liet zijn lijf kalm neerliggen op het bed, de voorzijde van zijn lichaam tegen dat van Neara gedrukt. Hij trok voorzichtig de deken los dat bedekkend om haar naakte lichaam was verwrongen om er ook onder te kruipen, waarna hij zijn hand ondersteunend onder zijn kin plaatste, met zijn elleboog daarbij in het matras gedrukt, en keek Neara met een veelzeggende blik glimlachend aan.

Na haar eigen woorden als een teken dat aan haar kant haar lippen zo goed mogelijk op elkaar bleven was haar blik weg gedraaid. Misschien een terugpakking van haar statige en machtige houding, misschien ergens diep in haar hart een uitdaging voor hem om haar uit te pluizen. Dichterbij te komen en de pijn en angst weg te halen. Dingen waar ze zelf niet bewust van was, iets wat zelfs niet voor haar te voorspellen was. Had hem zonder dat hij het wist bedankt met heel haar hart, merkte het opkroppende gevoel in haar buik weer langzaam op. Een teken wat haar vertelde dat de ruziënde houdingen tussen hun veel beter voor haar was, dat dit alles veel te dichtbij kwam. Een moment waarop zij zich waarschijnlijk weer zou afsluiten voor elke man, en zeker voor de gene die dit gevoel veroorzaakte. Maar hoe dat alles ging was altijd anders, een proces die ze al even slecht zelf kon beïnvloeden. Haar ogen keken even terug op naar die van hem toen ze zijn knikje zag, waarbij het vage glimlachje iets breder werd als antwoord op hem. Maar voordat ze haar hoofd weer had kunnen wegdraaien, om daarna te blijven zitten zonder enige reden merkte ze dat zijn hand bewoog. Haar kin weer ondersteunde en dwong haar gezicht naar hem op te richtten. Haar lippen kwamen van elkaar toen zijn andere hand een weg langs haar gezicht tussen haar haren vond, waarbij ongehoord ze haar adem naar binnen zoog. Ze had niets kunnen doen, had pas op het aller laatste moment dat zijn gezicht naar haar toe kwam haar eigen lichaam naar voren gebracht. Had geweten wat eraan zat te komen toen zijn tweede hand zachtjes tussen haar golvende lokken was gegleden. Kon het niet opbrengen haar handen omhoog te bewegen, had haar ogen gesloten en zijn zoen in ontvangst genomen. Ergens had haar eigen hart die verdronken was in de vele spellen die haar al die jaren op de been had gehouden haar voort geduurd. Maar ook de rest nam dit aan, wilde het bijtende gevoel van alle losgelaten emoties verdoven, zichzelf afleiden. Zijzelf wennend aan de warmte van zijn kant, miste ergens de wilde kant die ze eerst alleen had gekend. Deze zachtheid, en de verwelkomende warmte die hij op haar los liet kende ze amper, had iedereen weggeduwd voordat ze deze aan haar konden geven. Reageerde langzaam op zijn lippen, waarbij haar hand toch via zijn borst omhoog gleed om haar vingers zacht op zijn kaak te leggen waarbij haar lippen hem voorzichtig even warm begroette. Haar rug verkrampte lichtjes toen zijn lichaam tegen haar aan drukte en hij haar voorzichtig terug bewoog naar het bed. Haar rug holde zich voor een moment, waarbij haar adem naar binnen zoog in de kleine seconde dat hun lippen even van elkaar kwamen door de voorzichtigheid die ze had met de wonden. Vond een manier waarop ze de pijn het minst voelde, vervolgde de beantwoording op zijn lippen alsof ze niet gestopt was. De vingers op zijn kaak voor een moment verder doorgeschoven, lagen nu weer terug op zijn borst alsof ze niet wist waar ze de rest van haar lichaam moest laten. Uiteindelijk vielen ze naast haar hoofd op het bed, haar armen omhoog omgebogen toen hij langzaam terugweek. Haar eigen lippen nog van elkaar, keek nu werkelijk omhoog naar de kalme slangachtige ogen. Geen twijfel bij hem zoals de eerste keer, dacht sarcastisch dat deze zoen misschien ook uit pure medelijden kon zijn. Bij zijn woorden kwamen haar lippen weer op elkaar, dreven haar ogen naar beneden in een afwezige status. Gaf hem geen gelijk, ging hem niet tegen. Verward door deze hele avond die enkel was begonnen met haar wraak. Haar heupen kwamen even omhoog toen zijn hand de deken rond haar los trok waarbij haar ogen zich even sloten, voelde nergens angst of ongemak. Een ervaren vrouw, had niets aan haar lichaam om zich voor te schamen. De rest kon ze niet bewegen, werd gehinderd door zijn lichaam die nog tegen haar aan drukte. Pas toen hij weer stil lag, zijn hoofd ondersteunend door zijn hand vestigde ze haar zilveren ogen weer in die van hem. Slikte ongezien bij zijn glimlach. 'Ik krijg je nog wel,' haar mondhoeken krulde zich om in een brede glimlach terwijl ze op haar ellebogen omhoog kwam en een van haar handen in zijn nek liet glijden. De amusatie terug in haar gezicht, geen sarcasme was in haar bedoelingen. Haar lippen vonden die van hem weer, had hem naar haar toe getrokken met haar andere hand die hoog op zijn borst zijn shirt had vastgegrepen waarbij ze zelf weer terug zakte op het bed. Vond de afleiding in het moment, liet de warmte van haar lippen langzaam overlopen in de spelerige bui die bij haar woorden paste. Uiteindelijk gleden haar handen weer van hem af, lagen ze weer naast haar gezicht met gebogen armen om hem los te laten. Haar gezicht nog dicht bij hem, haar lippen die van hem af kwamen zonder de afstand te vergroten. 'Dit zijn waarschijnlijk de zalfjes met hun medische werking die spreken, maar als je stil ligt mag je blijven liggen,' sprak ze fluisterend waarbij haar lippen langs die van hem bewogen terwijl ze sprak, gaf aan dat haar lichaam uitgeput was van dit alles en dat het tijd werd dat ze haar rust nam. Haar ogen hadden zich geopend, sloegen nu op naar die van hem om hem met een licht geamuseerde en vrolijke glimlach aan te kijken.


Whoehoee, even vrije tijd ^^.
Hoop dat je je niet verveelt nu je stalker weg is? Vast niet ^^
xx

- Het is wel wat saai zonder jou, maar ik heb geduld
xx

Neara's reactie die haar gratie weer aanduidde had hem niet bijzonder nieuwsgierig gemaakt naar de reden ervan, wel naar hoe ze verder in elkaar stak. Want Savador geloofde dat hij nog lang niet alles van haar kant had gezien tot nu toe, evenals dat Neara zelf waarschijnlijk ook nog verrassingen stond te wachten, voortkomend uit zijn karakter. Zwak had hij geknikt op haar woorden, glimlachte zacht maar breed terug. Ze verdiende de warmte nu, dat ze het ergens toch wel zwaar had - al liet ze dit nauwelijks zien - kon hij best geloven. Zijn volgende handelingen waren zacht en teder, hoe hij haar gezicht weer naar hem ophief en de vingers van zijn andere hand tussen haar sneeuwwitte lokken liet verdwijnen om zijn gezicht dichterbij te brengen. Soepel gleden hun neuzen langs elkaar, konden zijn smalle lippen de hare bereiken, die in tegenstelling tot de zijne vol en rood waren. De uiteindelijke zoen bevatte de warmte die ze het hardst nodig had, was al net zo teder geweest als de voorafgaande bewegingen en Savador zorgde ervoor dat het lang genoeg duurde om Neara weer de zekerheid te schenken die ze normaal gesproken met zich meedroeg. Anders dan dat kende hij haar niet.
Terwijl hij Neara met zijn borst weer zacht terugduwde tegen het matras voelde hij haar slanke hand richting zijn kaaklijn glijden, gedurende de laatste seconden van de zoen. Kort scheurden hun lippen zich van elkaar los doordat ze kort haar longen volzoog op het moment dat haar rug contact maakte met het bed, uit eigen initiatief drukte ze haar lippen vervolgens weer terug op de zijne alsof de zoen nooit onderbroken was. Haar hand was van zijn kaak weer teruggeschoven naar zijn borst, en ergens genoot Savador van deze aanrakingen. Het was immers alweer een tijd geleden sinds hij en Diva voor het laatst een geslachtsdaad hadden verricht, of iets dat er immers in de buurt kwam. Gewoon elkaar vasthouden was ook veel te lang uitgebleven, want hij vond het niet altijd nodig per se een nummertje in bed te maken voor de nodige liefde. Nu zou hij het nog harder nodighebben, als alleenstaande papa. Hij was immers van mening dat Diva's keuze een regelrechte scheiding zou zijn.
Savador haalde zacht zijn lippen los van die van Neara, verbrak daarmee de zoen terwijl hij in een halfliggende positie langzaam terugweek en glimlachend op haar neerstaarde. Van zijn borst vielen Neara's handen naast haar op het matras, om daar roerloos te blijven liggen op het moment dat hij op zijn zij ging liggen en zijn kin ondersteunde met een enkele hand. Neara gaf geen antwoord op zijn vraag, maar dat was niet erg. Voorzichtig trok hij de deken los om haar lichaam om er zelf ook onder te kruipen. Neara lag nog naakt, hij had zijn kleren nog aan. Die zou hij later wel vervangen voor iets gemakkelijkers. Zijn glimlach herkeerde weer bij haar plagend klinkende woorden, verbreedde zich terwijl hij toeliet dat ze een hand in zijn nek liet glijden. 'Op wat voor manier?' vroeg Savador grijnzend terug. Ze kreeg hem nog wel. Ze kreeg hem..
Zijn ogen hadden zich even wat verwijd toen ze hem dichter naar haar toetrok om haar lippen weer de zijne te laten ontmoeten, nauwelijks te zien aan zijn gelaat. Zijn éénseconde-verbazing ebte weer weg doordat hij haar zoen beantwoordde en een hand op haar slanke middel legde. Uiteindelijk liep de zoen weer ten einde, lagen hun beide handen stil in de posities waarin ze nu lagen, al was de afstand tussen hun gezichten nauwelijks verlengd. Met de puntjes van hun neus lichtelijk tegen elkaar aangedrukt staarden Savadors slangachtige ogen op deze korte afstand recht in die van Neara. 'Als ik je vast mag houden terwijl je je rust neemt. Dit is niet één van je spelletjes, Neara. Dit is realiteit,' sprak hij zacht terug op haar woorden, zijn adem streek zacht langs haar gezicht. Zijn mondhoeken krulden zich daarna om tot een klein veelzeggend glimlachje. Zacht liet hij zijn lippen de paar kleine centimeters tussen die van Neara afleggen om haar een nieuwe kleine zoen te geven, waarna hij zijn blik voor een kort moment even bedenkelijk op de deken richtte. Zijn pupillen gleden daarna weer langzaam richting Neara. 'Ik ga me even omkleden,' besloot hij zacht terwijl hij weer overeind kwam. Zorgvuldig dekte hij Neara daarna weer toe en keek glimlachend op haar neer nadat hij het bed was uitgestapt. 'Blijf hier. Ik ben zo weer terug,' verzekerde hij haar glimlachend terwijl hij vast zijn bovenkleding al over zijn hoofd uittrok. Savador trapte zijn herenschoenen uit, pakte wat zwarte kleding mee van dunnere stof en een handdoek en verdween daarna in een andere zijruimte. Daar bevond zich een douche, een badkuip, een wastafel en een klein afgeschermd hoekje waar zijn kinderen lagen. Over de rand van hun box keek hij even glimlachend op ze neer, maar beide waren ze in een diepe slaap. Met de handdoek over een schouder verdween hij de badruimte in, waar hij zijn kleren uittrok en zich maar met een klein laagje water en douchegel zowel zijn lijf als zijn haren waste. Nooit teveel, daar wekte hij door zijn fobie weer nare herinneringen mee. Daarom duurde een bad nemen meestal langer dan bij de normale mens, doordat hij door zijn watervrees het water op voorzichtige wijze over zijn lichaam schepte. Zodra hij vond dat het goed genoeg was droogde hij zich af en trok de zwarte kleding aan die hij eerder meegenomen had. Een zwart t-shirt dat een uitgelebberde diepe kraag had, zodat delen van zijn nog aardig gespierde bovenlichaam te zien waren en zijn bleke huid fel afstak tegen het zwart, en een simpele zwarte broek van dunne stof. Tegenwoordig sliep hij meer naakt doordat hij het veel sneller benauwder kreeg, maar hij wilde niet overkomen als een man die het alleen maar voor een avontuurtje in bed deed als hij zich naakt naast Neara terug het bed in liet glijden. Hij droogde zijn nog vochtige lokken terwijl hij op blote voeten de badruimte weer uitstapte en richting de box van de kinderen liep. 'Welterusten,' fluisterde hij zacht. Zacht, en zo stil als hij kon, boog Savador zich over de rand om zowel Asema als Elwin een kus op hun bolle kinderwangetjes te drukken. Zijn blik viel per toeval even op de trouwring rond zijn vinger. Triest keek hij er even naar, maar balde daarna zijn hand tot een vuist en slaakte een zachte zucht. Het was teleurstellend dat het zo gelopen was tussen hem en Diva, maar het was niet anders. Schuddend om de vocht uit zijn gitzwarte lokken te krijgen liep hij naar de deur, dimde het licht en liep de algemene ruimte van zijn kantoor weer binnen. Terwijl hij nu zijn paarse oorbellen uit probeerde te doen liep hij door naar het bed en probeerde het matras zo min mogelijk in te laten zakken bij de knie die hij erop plaatste, mocht Neara al slapen. Zijn oorbellen legde hij op het lage nachtkastje naast het bed. Voorzichtig tilde hij de deken op om eronder te gaan en kroop zacht tegen haar aan. In een onduidelijke Shadraanse fluistering liet hij de nog brandende kaarsen in de ruimte doven zodat er een stikdonkere duisternis nu heerste. Een totale duisternis die waarschijnlijk alleen de eerste vijf minuten totaal zou zijn omdat ze er nog aan zouden moeten wennen, want de zwarte gordijnen voor het raam waren nog een stukje open zodat ze een kleinschalig licht van buitenaf binnenlieten. Het was al laat genoeg; de heldere maan vannacht zou wel voor dat licht zorgen. Zwijgend staarde Savador door de duisternis naar de contouren van Neara's gezicht, naar de twee donkere plekken waar haar ogen zich moesten bevinden. Moe was hij nu niet echt meer, en of Neara nog wakker was of niet; hij besloot zich maar stil te houden tot hij enig teken van wakkerheid van haar kant kon herkennen.

Haar lippen verbreed in een brede glimlach bij haar plagende woorden, had zichzelf wat omhoog gebracht om de warmte weer terug te vinden. Merkte niet hoe haar woorden in zoveel manieren opgevat konden worden, vestigde er zelf weinig aandacht op. Terug zakkend in het bed voelde ze zijn hand op de naakte huid van haar zij, liet haar eigen hand naar zijn borst glijden. Gefocust op dit even om de rest wat gebeurt was te vergeten, hoewel haar lippen los van die van hem kwamen. Ze kon hem nu niet alles geven, ergens knaagde de stem nog aan haar dat haar zwakke houdingen van deze nacht behoorlijk veel hadden blootgesteld. Ontwijkend had ze gesproken, gesproken alsof dit niet van haar af kwam. Haar ogen gleden omhoog naar die van hem, merkte dat hij haar aankeek, toen hij sprak. De glimlach zakte langzaam van haar lippen, de spelerige glans in haar zilveren ogen leek eveneens te doven. Haar eigen woorden hadden hem al toestemming gegeven voordat hij de vraag had gesteld. Maar het waren zijn laatste woorden die de knoop in haar buik samentrokken. Ongemerkt klemde haar kaken lichtjes op elkaar, sloten haar ogen zich alleen uit automatisme toen zijn lippen die van haar weer raakte. Waarom moest hij dit verpestten, waarom moest hij dit soort dingen zeggen. Haar ogen alleen op hem gericht, stonden verder afwezig met de vage, gespannen trek rond haar hals. Bij zijn vermeldende woorden leek de knoop niet te verminderen, ging dit steeds meer lijken op iets vasts. Iets wat ze al zolang vermeed, gewoonweg uit pure angst. Ze merkte amper dat hij uit het bed stapte, merkte amper de koude lucht die lichtjes door de beschermende luchtlaag rond haar heen drong toen de deken omhoog getild werd. Haar ogen schoten pas weer terug naar Savadors gezicht toen deze weer sprak, leek uit haar trans te komen toen zijn stem door haar gedachtes heen ging. Haar lichaam bleef doodstil liggen, haar ogen van Savador afgericht toen deze haar weer toedekte en nog op haar neerkeek. Langzaam veerde haar borstkas op onder de diepe ademhaling toen haar zilveren ogen weer naar Savador schoten toen deze haar vertelde te blijven. Hoewel ze alles als eens gezien had werd haar blik even afgeleid terwijl hij sprak toen zijn shirt zijn bleke borst onhulde. Ze moest blijven, alleen omdat hij zo terug was. Blijven omdat hij dat wilde, blijven omdat dit blijkbaar hoorde. Zodra hij verdwenen was waren de veranderingen van de lucht het enige wat ze nodig had om hem te volgen. Een zachte zucht ontsnapte haar lippen, sloot haar ogen voor een moment terwijl ze voorzichtig overeind kwam. Met haar gezicht in haar handen probeerde ze alles op een rijtje te zetten. Vermoeid wreef ze zachtjes in haar ogen, liet een van haar handen tussen haar sneeuwwitte lokken doorglijden en staarde voor zich uit. Deels volgde ze de handelingen van Savador als een vage afspeling in haar geest, probeerde hiermee regelmaat in haar emoties te vinden. Ergens snapte ze het niet, vond de frustratie in dit feit. Als er iets was wat ze niet kon hebben was dat ze iets niet kon inzien of begreep. Haar ogen gesloten, haar handen ondersteunde haar hoofd en de glimlach op haar lippen die niet voor vrolijkheid was bedoelt. Waar maakte ze zich druk om, wat was er nou waar ze zo'n benauwd en samengetrokken gevoel van kreeg. Het betekende niet dat zij en Savador na dit opeens een andere relatie hadden. Hoewel ze het niet kon ontkennen dat ze de man niet meer geheel uit haar leven kon bannen. Hij wist te veel, ze moest hem bij zich houden. Langzaam liet ze zich weer terug in het bed zakken, draaide op haar zij met haar rug naar de kamer toe zodat ze haar wonden de ruimte gaf. Hoewel ze niet meer bloedde waren ze nog niet geheeld. Haar ogen nog wijd open, hoorde het geschuifel met haar perfecte gehoor in de kamers waar Savador bezig was. Half op haar rug, half op haar zij bleef ze doodstil liggen met gesloten ogen. Haar armen boven de deken, haar aandacht op Savador gericht die de kamer binnen kwam. Ze was blij dat door de krachten die haar eigen lichaam jong hielden, de wonden niet meer open waren. Ze zouden waarschijnlijk eerder genezen zijn dan normaal. Ze voelde hoe de deken rond haar lichaam omhoog kwam, tegen haar armen aan drukte toen Savador het bed in stapte en naast haar kwam liggen. Ergens was de druk van zijn lichaam tegen die van haar iets vertrouwds, aan de andere kant iets nieuws waaraan ze moest wennen. Toch bleef ze liggen, accepteerde hem en wat hij deed. Zijn zachte stem deed de laatste lichtten uit gaan, leek er voor een seconden nadat het donker was geworden een glimlach op haar lippen te trillen. Ze beschouwde dit maar als een expiriment, wilde de angst niet laten toegeven met de gedachte waarnaar dit ging of zou kunnen gaan. Het was Savador, een getrouwde man met kinderen die haar waarschijnlijk nog ergens diep van binnen haatte. Hoewel dit laatste steeds moeilijker werd vanaf haar kant. Haat was het niet meer, maar wat het wel was wist ze nog niet. De volgende minuten leken in stilte voorbij te gaan waarbij haar ogen zich langzaam hadden geopend. Licht had ze niet nodig om te kijken, voelde alleen al de contouren van zijn lichaam en gezicht en wist aan zijn ademhaling dat hij nog niet sliep. Voorzichtig, zonder werkelijk er acht op te slaan of hij al van plan was om te gaan slapen of niet, draaide ze haar lichaam om. Ondanks dat de deken en de warme lucht rond haar heen haar geen kou gaven, was de warmte van zijn lichaam en de zachte stof rond zijn borst en lijf iets aantrekkelijks. Zonder te spreken had ze zich naar hem toe gedraaid met haar armen opgetrokken op borsthoogte en haar hoofd bij zijn schouder. Hun lichamen tegen elkaar, haar naakte huid stilletjes tegen de stof van zijn kleding terwijl haar ogen starend door het donker vooruit waren gericht. Haar vinger volgde zonder te drukken de losse lijnen van zijn shirt dat de kraag moest voorstellen, gleed langzaam over naar de naakte huid die niet werd bedekt door de slobberige slof. Zonder te spreken volgde haar vinger zachtjes de lijnen van zijn huid en spieren, haar wenkbrauwen in het donker lichtjes naar elkaar toe getrokken. Ergens wilde ze de vraag stellen, wilde het antwoord niet weten. Bang voor de pijn, het gemis wat ze wist dat ze zou hebben en eigenlijk al had. Toch brande deze in haar keel, was het enige wat haar tegenhield haar strak op elkaar gelegen lippen en haar starende ogen naar zijn borst die haar bewegende vinger volgde. 'Hoe is het om kinderen te hebben? Geheel van jezelf, zonder ze te hoeven delen,' haar zachte stem voorzichtig, wist dat er voor deze avond al zoveel gebeurd was dat het zinloos zou zijn als ze haar afstandelijke houding weer zou aannemen. Ze lag hier al, naakt in zijn bed en door hem gered uit het bos. Tegen hem aan gelegen alsof het hoorde, alsof zij de moeder van zijn kinderen was en zij een vrouw was die zichzelf zou binden.

Ben heel gauw weer terug heurw ^^. Hoewel echt afwezig ben ik nou ook weer niet ... xD
Kom u heel gauw weer stalken enzo ^^

- Doet u wel gauw terugkomen? SSA is een stuk saaier zonder u ;D

Niet echt doorhebbend dat het het moment evengoed weer zou kunnen verpesten, de opbouwende romantiek in duigen kon laten vallen, had Savador gereageerd op Neara's woorden zonder ze vooraf eerst goed te overdenken. Niettemin merkte hij niets van Neara's handelingen; hoe de glimlach op haar zachte gelaat verslapte, de ondeugende glans in haar ogen doofde, het aanspannen van haar spieren en het opeen klemmen van haar kaken. Voldaan had hij zich onder de deken gewurmd, zich vredelievend tegen haar aan gevleid. Voor nu probeerde hij zich niet voor te stellen dat het Diva was die in haar plaats lag. Dat was enkel valse hoop, slechte verbeeldingen om te boven te halen omdat het toch niet meer zou gebeuren. Ergens miste hij het wel, hoe hij Diva's kleinere gestalte tegen zich aan kon trekken en met zijn neus snuivend door haar fluweelzachte lokken kon woelen. Maar in tegenstelling tot Neara was Diva meer terughoudend geweest, naar zijn gevoel had ze zich teveel aan het rolpatroon gehouden. Er had best wel wat meer plagerijtjes in hun relatie gekund, en dat miste hij. Hij wilde zich niet voordoen als een norse vijftigjarige Shadraan die alleen interesse had in slangen en wijn, ook niet in bed. Hij hoopte dat Neara dat ook begreep.
De warmte had hij gemist, had hij sinds de tijd dat hij hier werkte het liefst in de vorm van Madeline of Diva gezien. Onbewust was Neara bij dat rijtje bijgekomen, want hij kon ook niet weten hoe de toekomst liep. Savador wilde liever geen afstand doen van Neara's lichaamswarmte, die nog een tikkeltje ontspannender en heter was omdat ze naakt lag, maar hij vond het nu niet bepaald fijn slapen met een riem in zijn broek en een vest aan in bed. Daarbij had hij zich ook vandaag uit de naden gewerkt en was de zwakke zweetgeur vaag te ruiken door zijn overheersende lichaamsgeuren van brand, zwavel en aftershave heen. Hij besloot Neara korttijdig alleen te laten om zich af te spoelen en om te kleden. Langzaam werkte hij zich uit bed, schermde haar ontblootte huid weer zo snel mogelijk af van de koude lucht in de kamer door haar zorgzaam weer toe te dekken voor hij de andere ruimte in verdween na eerst een paar benodigde spullen te pakken. Bij het verlaten van de kamer dacht Savador niet aan het feit dat Neara door middel van haar luchttrucjes eenvoudig in zou kunnen schatten wat hij in de andere kamer uitvoerde. Zonder zorgen deed hij het gebruikelijke voor het slapengaan; een snel bad nemen, nachtkleding aantrekken, nog even naar het toilet, zijn kinderen welterusten wensen. Asema en Elwin had hij opzettelijk in een andere kamer gezet, zodat ze niet wakker zouden worden als hun vader in de vroege morgenstond met een chagerijnige kop sloffend het kantoor afging, op zoek naar zijn kleren; want ochtendhumeur had hij wel degelijk.
Zo stil mogelijk kwam Savador even later de kantoorruimte weer binnen, alhoewel Neara waarschijnlijk nog wakker was. Roerloos lag ze nog in het bed, wachtend op hem om haar weer warm te houden, haar armen daarbij boven de deken. In een stevig gebalde vuist kneep hij het laatste vocht uit zijn pas gewassen lokken waarna hij voorzichtig de deken omhoog trok en zich weer naast Neara in bed liet glijden. Zijn lichaam bracht hij dichterbij, zorgde ervoor dat ieder klein centimetertje van de voorzijde van zijn lijf tegen dat van Neara drukte. Door middel van een zachte Shadraanse tegenspreuk liet hij de laatste lichten dimmen, om de onopbrandbare kaarsen tot morgenavond de tijdelijke rust te geven. Nu werd het helemaal donker, maar voor hem was het een hele opluchting om niet meer alleen te hoeven slapen. Een vrouw in bed was immers veel gezelliger dan een bewegingloze kille slang.
Minuten gleden in stilte voorbij, waarbij Savador enkel met wakkere geopende ogen naar Neara's hoofd naast hem op het kussen staarde en zichzelf meerdere keren afvroeg of ze al sliep of niet, of dit al van plan was. Hij hoopte ergens vurig van niet; hoewel hij door een zoveelste zware werkdag vermoeid was wilde hij juist langer van deze nodige warmte genieten. En dat was zo voorbij als ze nu al besloten de nachtrust te nemen. Net op het moment dat hij jammerlijk het besluit vastlegde dat Neara echt niets meer van hem wilde hebben en hij teleurgesteld zijn ogen gesloten had, voelde hij zachte inzakkingen van het matras en beweging naast hem. De strakke structuur van haar rug tegen zijn lijf en de warmte ervan had plotseling plaatsgemaakt voor een korte leegte. Diezelfde leegte werd al gauw genoeg vervangen voor twee vrouwenborsten drukkend tegen zijn borstkas, de rest van haar lichaam en Neara's hoofd bij zijn schouder. Doordat zijn kraag zo uitgelebberd en diep uitgesneden tot haast zijn navel was, lagen delen van zijn bovenlichaam bloot waardoor hij haar boezem des te beter tegen zijn huid voelde. Hij lag met een naakte vrouw in bed, een ervaring die hij al een lange tijd niet meer beleefd had. Zijn hart klopte in zijn keel terwijl zich in zijn buik een dromerig gevoel van onvermijdelijke lust ontplooide. Zacht slikte hij een brok in zijn keel door, bewoog met zijn onderlichaam van Neara af zodat het niet langer meer tegen haar aandrukte en in de hoop dat ze zijn langzaam opbouwende lust niet voelde. Op dit soort momenten haatte hij het feit dat hij een man was. Hij wilde helemaal niet dat het gebeurde, ze zou hem labelleren als een man die het degelijk wel alleen om het vrijen deed, maar het ging gewoon automatisch. Savador voelde het gevoel zich versterken bij haar slanke strelende vingers die hij zacht over zijn huid voelde gaan; ze volgden de lijnen van zijn kraag, over zijn bleke huid en spieren terwijl ze zich zwijgende hield. Nu was hij er in ieder geval zeker van dat ze nog wakker was.
Zonder zijn onderlichaam in de beweging mee te laten gaan en tegen haar aan te leggen, sloot hij zijn ogen en bracht hij zijn gezicht langzaam dichterbij. Zijn eerste handelingen nog terughoudend en voorzichtig, waarbij hij met zijn wang zacht langs de hare streek nu haar gezicht nog bij zijn schouder lag. Kroelend, als een duif die zijn vrouwtje liefkoosde. Met zijn lippen streek hij later ook over haar huid, maar het bleef enkel bij strijken. Zijn handen streken zacht haar warme taille, haar rug en de dikkere huid waar haar billen begonnen om zich daarna geheel om haar lijf te laten glijden en haar vast te houden. Tijdens die handelingen waarbij hij de passie even niet meer in kon houden, drong zijn eigen geur die daarbij vrijkwam zijn neusgaten binnen. De frisse geur van de badschuim met een sportieve mannelijke toegevoegde parfum, de kokos-achtige geur van de shampoo waar hij zijn haren mee had gewassen. Naast dat ook een vrouwelijkere odeure, waarschijnlijk afkomstig van Neara. Alleen al door die kleine bijgekomen feiten ging hij bijna helemaal op in de warmte die hem gegund werd. Het was dat Neara plotseling als vanuit het niets een geheel onverwachte vraag stelde, anders had hij zich er helemaal in verloren. Niet dat dat nu zo erg was; hij baarde al het triest verwekkende idee dat hij toch alweer single was, want hij zag er weinig vertrouwen in dat het tussen hem en Diva ooit weer goed zou komen.
Savador liet zijn greep op Neara verslappen, wist zich net op tijd terug te trekken voor hij zijn passie volledig had losgelaten en ze de opgerichtheid daar beneden zou kunnen voelen. Met zijn hoofd week hij wat achteruit over het kussen zodat hij Neara in het duister kon aanstaren, daarbij lagen zijn handen nog om haar middel en lag er een klein glimlachje op zijn gelaat. 'Geweldig,' reageerde hij in een zacht gefluister waarbij hij zijn gezicht weer dichterbij het hare bracht. 'Mijn twee gezonde kinderen zijn mijn bewijs, mijn trots en mijn leven. Hoeveel vrouwen er ook zullen komen en gaan, die kinderen blijven me bij. Ik zal nooit afstand van ze doen,' voegde Savador er zacht aan toe.

Jaajaaa, woensdag avond gaan ze weg. En als ik dan niet werkelijk omval van de slaap - aangezien ik dat nu eigenlijk al doe - kom ik u wel weer de hele avond stalken <3
Edit; Ze zijn plijte dus kan ik u op uw verjaardag stalken ^^

Voorzichtig was Savador weer in bed gestapt, had Neara zich tegelijkertijd erbij neergelegd dat dit alles allemaal een vrolijk expiriment was. Wat hij ook zei, realiteit kon je altijd nog zo verbuigen als je wilde. Al gauw voelde ze de warmte van zijn lichaam tegen de hare, merkte dat er zonder schaamte bijna geen stukje vrij bleef. Pas na enige tijd waren haar ogen open gegaan in de stilte die had gevolgd. Uiteindelijk had ze zich langzaam omgedraaid, wist hoe hij lag zelfs zonder te zien of aan te raken door de verschillen van temperatuur en cirkelingen van de lucht. Dingen die automatisch gingen, vanzelf werden geregistreerd en wat haar altijd beschermde en hielp. Haar lichaam tegen hem aangedrukt, zocht zelf weer de warmte op die normaal maar voor zo'n korte duur was. Zijn naakte huid tegen grotendeels van haar blote borst en ribben. Niet gefocust op het voor mensen vaak onhoorbare geluid van het hart, in gedachte verzonken terwijl haar vinger van de stof af gleed en door ging over de lijnen van zijn borst. Merkte amper op dat hij wat verschoof met zijn heupen, verlangzaamde alleen haar ademhaling wat toen ze merkte dat haar lichaam meer ontspande. Terwijl ze bezig was bleef haar vinger de lijnen volgen toen Savadors gezicht bewoog. Alleen voor een moment sloot ze haar ogen toen zijn gezicht dichterbij kwam en zijn wang langs de hare streelde. Voor dat zelfde moment, zonder dat ze er zelf veel controle over had bewoog haar kin wat omhoog om haar gezicht naar hem toe te richtten. Liet het begaan, wilde op dit moment de verwarring in haar hoofd vergeten en op iets anders kunnen focussen. De vinger die over zijn borst had gegleden nam plaats voor haar gehele hand die daar stilletje bleef liggen toen zijn lippen plaats maakte voor zijn wang. Hoewel ze hem beantwoorde waren haar handelingen niet uitnodigend of geheel meegaand. Was dit een ander moment geweest had ze zich in zijn armen laten vallen, mee zijn gegaan in zijn kleine aanwijzingen en strelingen. Nu had ze enkel haar gezicht wat naar hem toe gebracht en haar hand stil tegen zijn borst laten liggend, hun lichamen nog tegen elkaar aan gelegen. De afstandelijkheid toch verdwenen, de gratie altijd aanwezig. Haar ogen hadden zich geopend, waarbij ze de vraag gesteld had. Na zoveel jaren ervaring wist ze precies waar Savador aan toe was geweest, merkte de kleine veranderingen toen ze gesproken had. Haar ogen opgericht naar die van hem die nu in de hare keken. Haar lichaam nog in zijn armen alsof ze nergens anders hoorde, de glimlach op zijn lippen gelukkig door zijn eigen antwoord. Haar mondhoeken krulde wat om bij zijn woorden, had dit antwoord eigenlijk al verwacht. Een vage glimlach die niet weerspiegelde in haar ogen, eerder treurig oogde. 'Mooi. Dat was een antwoord dat ik wilde horen,' wilde horen uit zijn mond, een bevestiging dat zijn kinderen hem waardig waren en hij zijn rol als vader goed zou vervullen. Haar lichaam meer richting hem gedraaid, duwde nu wat tegen hem aan terwijl ze hem geantwoord had. Haar hoofd was van het kussen af gekomen om niet zo strak omhoog te hoeven kijken. Haar hand gleed verder over zijn borst, om haar arm over hem heen te brengen en hem verder op zijn rug te duwen. Half op hem liggend bleef ze hem aankijken, waarbij haar mondhoeken nu in de sierlijke en kleine glimlach krulde en ze haar gezicht dichterbij bracht. Langzaam bewoog deze langs die van hem, totdat haar lippen bij zijn oor kwamen en haar sneeuwwitte lokken sierlijk versprijd over haar rug en Savadors borst bleven liggen. 'Je moet begrijpen dat dit iets is wat ik nooit doe,' haar stem zo zacht, waarbij haar adem het bijna leek te overheersen. 'Dus maak er geen misbruik van, en gedraag je,' zijn verlangens voor haar zichtbaar geweest. Hij moest het niet eens gaan proberen, misschien kon hij zelf ook bedenken dat ze nu niet in de staat was zoals ze normaal was. Haar hoofd zakte nog iets verder, waarbij haar gezicht zich naar zijn nek toe draaide en haar lippen zijn huid lichtjes aanraakte. Zo bleef ze liggen, steunend met haar hoofd op zijn schouder en haar lichaam op die van hem.

[ Inspi loos
We kunnen het topic ook langzaam sluiten. Weet wel een einde waarmee we misschien een volgend kunnen openen ]

Voor hem was het alles behalve een één-nacht-durend experiment, een uitprobeersel dat over een aantal weken weer vergeten en verloren zou zijn. Nee, voor Savador was het echt een geschenk om de warmte weer te mogen delen van zijn bed en lijf nu Diva dat niet meer deed. Met een verborgen begeerte had hij zich naast Neara in het bed laten glijden, streelde en lag tegen haar aan alsof ze zijn persoonlijke knuffel was waar hij voorlopig geen enkele afstand van zou kunnen doen. Een paar minuten doodse stilte, duisternis en geen geluiden zoals ze roerloos naast elkaar lagen en één kussen deelden. Even had hij zich afgevraagd waarom ze in eerste instantie met haar rug naar hem toe lag, en spookte de mogelijke verklaring in zijn hoofd dat ze er gewoon figuurlijk 'dit, en niet meer' mee wilde zeggen. Die waarschijnlijk foute conclusie vervaagde deels toen er beweging in kwam, net op het moment dat hij de slaap al lichtelijk te pakken kreeg. Neara draaide zich om, de deken bolde even op waardoor de koude lucht buiten het bed met de soezelige warmte door de dunne stof van zijn kleding heendrong en langs zijn rug en billen streek. Voor hij het zelf in de gaten had werd de tijdelijke leegte opgevuld door haar volle vrouwenboezem, drukkend tegen zijn borstspieren. De botten van haar tengere ribbenkast voelde hij tegen de zijne, al bevond het zich ongeveer ter hoogte van zijn middenrif doordat Neara met haar kleinere gestalte iets lager lag. De stevige ophoping in zijn broek was een gebruikelijk proces dat hij al aan zag komen, gelukkig niet zichtbaar onder de dichte dekens, laat staan voelbaar nu hij zorgvuldig zijn onderlichaam wat naar achteren had gebracht. Savador negeerde het, desnoods handelde hij het zo zelf vlug af in de andere kamer.
Met half gesloten ogen staarde hij door de duisternis naar de contouren van Neara's gezicht, focuste zich op de zachte strelingen van haar vinger over zijn borst. Strelingen waarvan hij al zo lang niet meer van had kunnen genieten, jammerlijk genoeg als het was. In stilte had hij zijn bleke gezicht dichterbij gebracht, streelde liefkozend met een ingevallen wang over de hare en voelde daarbij het onrustige ritme van zijn hart zich mateloos versnellen toen Neara zijn handelingen leek te accepteren door haar hoofd naar hem toe te richten. Zijn handen gleden zich in het geheel om haar middel, sloten zich om haar lichaam heen. Terwijl hij dit deed voelde hij haar enkele vinger plaatsmaken voor haar hele hand; hij hoopte maar dat ze op die wijze niet het versnelde ritme van zijn hart kon voelen. Ergens was het een lichte teleurstelling dat Neara niet echt viever op zijn vredelievende enthousiasme reageerde - bijna had hij daardoor de neiging zijn onderlichaam wellustig langs het hare te strijken om duidelijk te maken dat hij het echt nu wilde. Toch deed hij het niet, puur om het feit dat hij er enigzins begrip voor had. Mochten ze weer een wild spelletje starten, ditmaal in bed in plaats van op een harde badkamervloer of de leuning van een bank, dan zou dat door haar rug nogal moeilijk gaan. Hij had immers niet de intentie om de wond weer open te halen, al wist hij van zichzelf dat zijn handelingen nu veel zachter en met meer liefde zouden zijn in tegenstelling tot de eerste keer.
De vraag van Neara's kant was ergens heel plotseling en onverwachts gekomen, niettemin vond hij het niet meer dan begrijpelijk. Savador had verzuchtend geantwoord, een gelukkige glimlach op zijn smalle lippen. Diva mocht hem dan wel meerdere keren in de steek hebben gelaten, ze had hem wel twee wonderschone kinderen geschonken. Nu hij weer zo goed als single was moest hij een nieuwe moeder voor ze vinden, eentje die ze de broodnodige liefde kon geven - hij wilde ze alles behalve moederloos laten opgroeien, dat zou al een eerste breuk in hun jonge leven zijn. Na haar meningrijke woorden, nog bedoeld als reactie op zijn antwoord, krulden zijn mondhoeken eveneens om tot een klein glimlachje, waarna hij een poos lang alleen maar zwijgend in haar ogen bleef staren. Van binnen vroeg hij zich af waarom Neara niet gewoon zelf kinderen nam als ze er dan zo naar verlangde; na haar vele wilde spelletjes moest ze immers toch allang zwanger zijn geraakt? Misschien had ze lichamelijke problemen, werd het haar door de wereld niet gegund. Hij sloot langzaam zijn ogen en besloot om er niet verder over na te denken voor zijn hoofd overvol raakte.
Savador opende ze weer toen hij Neara's hoofd omhoog voelde komen. In het donker staarde hij haar wat vragend aan toen ze hem vanuit zijn ontspannen zijligging verder op zijn rug duwde. Bewust spande hij de spieren van zijn lichaam even ongemakkelijk aan toen ze met een sierlijke glimlach met haar naaktheid half op hem ging liggen en haar gezicht naderbij bracht. Hij liet het over zich heenkomen, liet het kalm begaan, alhoewel zijn blik van tevoren op haar borsten waren gericht die tussen haar steunende armen nu weer volledig zichtbaar waren. Zwijgend staarde hij voor zich uit naar de kale muur bij het voeteneinde van het bed terwijl hij Neara's lippen vlakbij zijn oor kon voelen, registreerde ook hoe haar zachte bleke lokken over zijn borst gedrapeerd waren. Fluweelzacht klonken haar woorden, als fluisteringen in de stille nacht. Maar Savador slikte en sloot licht fronsend zijn ogen bij het horen van haar laatste woorden, die maar al te duidelijk aanduidden dat ze zijn lust wel degelijk opgemerkt had. Fijn..
Met een kleine glimlach op zijn gelaat sloeg hij zijn veelbetekende blik naar Neara op zodra ze weer wat terugweek met haar hoofd, zijn gitzwarte lokken als de manen van een leeuw gespreid over het kussen en het matras, en natuurlijk glanzend in het maanlicht dat tussen het kleine gleufje van de verduisterende gordijnen half op zijn gelaat viel. Langzaam bracht hij met gesloten ogen zijn gezicht dichterbij en drukte een zachte kus op haar volle lippen. 'Vergeef me,' sprak hij zacht terwijl hij zijn hoofd weer liet terugzakken in het kussen. 'Het gebeurt te onbewust om het te voorkomen. Alhoewel we het nog wel altijd achterlangs kunnen proberen. Wellicht zou je me ook handmatig tevreden kunnen stellen,' hij lachte zacht om zijn eigen grappende woorden, zijn borst veerde daarbij ritmisch mee op.
Savador zoog zijn longen via zijn neusgaten vol, strekte zijn armen voldaan boven het kussen om zijn handen daarna even ontspannend onder zijn hoofd te leggen toen Neara haar lichaam nu helemaal tegen hem aanvleidde en op het zijne liet rusten, gereed om de nachtrust te benutten. Haar hoofd rustte op zijn brede schouder, haar gezicht richting zijn hals gedraaid. Vanuit de uitstrekkende positie gleden zijn armen weer naar beneden en sloten zich zacht om Neara's middel, automatisch draaide hij zijn hoofd naar rechts en schuin beneden zodat zijn kin en onderkaak op haar kruin rustten. Zacht onderdrukte hij een toonloze kreun, schoof met zijn onderlichaam fronsend heen en weer om een juiste positie te vinden nu Neara pal op zijn mannelijke delen lag, wat hem nu zelfs een lichte pijn bezorgde door de naprikkels van zijn lust. Toen hij die eindelijk gevonden had lag hij weer stil, zijn ademhaling rustig en regelmatig waarbij zijn borst en schouders en daarbij ook Neara's hoofd zacht meebewogen. Loom bracht hij zijn gezicht lager, nam geluidloos haar geur in zich op, gevolgd door een laatste nachtzoen op haar wang. Dat was het laatste wat hij deed voor Savador in een diepe slaap verzonk.

Zicht en geluid die langzaam sterker werden. Het ruisende geluid van de zee en roepende meeuwen, warme golven die langs twee mannelijke bleke benen stroomden waarna het water zich weer evensnel terugtrok. Naakt stond Savador midden in zee, zijn waterangst leek nu gek genoeg niet op te spelen. De stralende zon brandde op zijn blote huid en zijn lange lokken golfden langs zijn rug zachtjes mee op een lauwe bries. Pas nu merkte hij het gestalte van een ander persoon op, een paar meter verder. Neara, eveneens kledingloos. Met een gratievolle glimlach op haar lippen en een zachte blik in haar zilverachtige ogen wenkte ze hem. Geheel in stilte, enkel het geruis van de golven overstemde de rust, maar haar uitstraling vertelde dat het goed was. Aarzelend zette Savador een stap in haar richting, de soepelheid van het lopen vermoeizaamd door het zware water. 'PAPA!'
Met een ruk draaide hij zijn hoofd om en staarde over zijn schouder. Daar, langs de kust, kwamen twee kinderen over het zand aangerend; een jongen en een meisje. De jongen had kort ravenzwart haar in een warrig model en felle groene ogen. Het meisje had eveneens zwart haar, alleen was dat lang en los. Haar huid zag lijkbleek en haar ogen hadden een identieke slangachtigheid met dunne verticale pupillen zoals hij die had. Beide kinderen hadden verrassend veel overeenkomsten als tweelingen en oogden rond een leeftijd van ongeveer zeven-acht jaar. Zwijgend bleef hij op deze afstand roerloos naar ze kijken. Ze hielden hun handen langs hun mond en riepen hem ogenschijnlijk in paniek dingen toe, maar het was plots te onduidelijk om het te horen. In alle wanhoop omdat hun vader hen niet leek te begrijpen lieten ze het veilige vaste land achter en renden de zee in. Savador balde zijn vuisten, hoopte vurig dat ze terugkeerden. Geheel uit het niets stond daar Diva aan de kust. Net als hij en Neara was ze ook naakt. Ze stond daar maar en staarde hem bewegingloos recht in de ogen, geen aandacht schenkend aan de kinderen die ze dankzij hem had kunnen baren. 'Diva,' riep hij over zee. De kinderen lieten het water in hun sprinten hoog opspatten, één van hen struikelde en ging kopje onder. 'DIVA!'
Waarom deed ze niks? De kinderen verdronken!
Langzaam kwamen Diva's lippen van elkaar, met een harde terechtstellende blik in haar felblauwe ogen zei ze vaag iets, maar haar woorden kwamen er geheel geluidloos uit. Daarna draaide ze zich om, liet de kinderen voor wat ze waren, en liep over het strand langzaam uit het zicht weg voor haar gestalte vervaagde. Nog een keer schreeuwde Savador haar naam, schold in het Shadraans en vroeg waarom ze in hemelsnaam niks deed. In paniek kwam hij in beweging, duwde het water met zijn handen weg in de hoop sneller te kunnen. Met tranen in zijn ogen richtte hij in een ruk van zijn hoofd zijn blik op de slanke armen die zich strak om zijn lijf hadden geklemd en waarvan de handen teder langs zijn borst streken. Neara had zich vlak achter hem neergehurkt, streelde met gesloten ogen en een lieflijke glimlach op haar gezicht zijn lichaam, haar hoofd daarbij rustend tegen zijn onderrug vlak boven zijn achterste. Hij probeerde los te komen, duwde haar van zich af, deed een poging zijn nu extreem vertraagde passen voort te zetten - allemaal tevergeefs, het leek wel alsof de zanderige bodem zijn voeten opgezogen hadden. Zwaar hijgend richtte Savador zijn aandacht weer op zijn kinderen, maar het was al te laat; de kinderen waren nergens meer te bekennen, de golven leken wilder te worden en een plotseling akelige stilte overheerste. Alleen een voorbijdrijvend schoentje wees erop dat hij ooit kinderen had gehad..

Met een luide inademing schrok Savador wakker, het eerste wat hij zag een donker plafond. Waar was hij? Nog half in zijn droom liet hij zijn blik licht hijgend door de ruimte glijden. Ach ja.. ja; zijn kantoor. Natuurlijk.
Een verlichtende zucht slakend sloot hij zijn ogen en liet zijn hoofd weer langzaam terugzakken in het kussen. Het was maar een droom, een stomzinnige nachtmerrie. Zijn blik viel per toeval op Neara's kruin toen hij zijn ogen even later weer opende. Voor een moment moest hij even terugdenken waarom ze hier lag en wat ze hier in godsnaam deed bij hem in bed, voor hij later de avond van tevoren te boven kon halen. Hij hief zijn hand op en legde die even te rusten op zijn voorhoofd. Pas nu merkte hij hoe bezweet hij wel niet was; het gutste over zijn gezicht, bevochtigde zijn kleding en liet zijn pas gewassen lokken aan zijn huid plakken. Voorzichtig werkte Savador zich overeind, nam Neara die nog op hem lag met haar hoofd op zijn schouder en daarom automatisch meeging in de beweging zacht bij haar schouders vast om haar zorgvuldig neer te leggen op het matras. Zo kon hij zich vrij bewegen en zijn bezweette shirt over zijn hoofd uittrekken. De kinderen.. Hij richtte zijn starende blik op de deur naar de andere kamer. Asema en Elwin - zouden ze echt oké zijn?
Zachtjes, om haar niet wakker te maken, stapte hij bij Neara uit bed, dekte haar zorgzaam toe en liep naar de deur. Hij verbaasde zich erover hoe erg zijn benen nog trilden van de schok. Hij liet de kaarsen niet ontvlammen zodra hij de andere kamer binnenkwam, maar tastte zich een weg door het duister naar de box van de kinderen. Savador steunde met zijn armen op de balkrand terwijl hij zich met kloppend hart over de steiling boog. Hij slaakte een diepe opgeluchte zucht toen hij zijn kinderen nog gewoon zag liggen. Vredig lagen ze naast elkaar, hun hoofdjes naar elkaar toe gedraaid. Zijn mondhoeken krulden zich trillerig om in een klein ontroerd glimlachje - eigenlijk kon hij nu wel huilen van geluk. Hij boog zich verder over de rand om zowel Asema als Elwin er voorzichtig uit te halen. Slaperig werden ze wakker, Elwin slaakte kort een luid ontevreden kreetje maar huilen deden ze niet. Met op iedere arm een kind draaide Savador zich om en liep de kamer weer uit. Hij sloot de deur achter zich, waarna hij zich met rustige passen terug naar het bed begaf. Het matras zakte even in toen hij zich op de rand liet neerzakken en de kinderen daarbij tegen zich aangedrukt hield om ze niet te laten vallen. 'Shht.'
Hij maande Elwin zacht tot stilte toen het wat drukkere jongetje in vergelijking met zijn zusje brabbelende woordjes uitsloeg, wiegde zachtjes met zijn arm om hem rustig te krijgen. Elwin keek zijn vader kort aan met zijn felgroene ogen die zelfs in het pikkedonker op leken te lichten en greep daarna met een knoestig vuistje naar Savadors lange lokken. Savador liet het begaan en wierp kort een blik over zijn schouder op Neara om na te gaan of ze er wakker van was geworden, maar hij kon zo niet zien of ze sliep of niet. Voorzichtig tilde hij Asema onder haar korte armpjes op en plaatste haar tussen zijn benen op het matras. Elwin hield hij nog met geruststellend op en neer bewegingen van zijn armen vast en omklemde zijn kleine hoofdje tussen zijn borst en onderkaak, zijn lippen daarbij bij zijn gezicht. Hij boog zich in alle stilte zwijgend naar beide kinderen toe om ze liefkozend een kus op hun bolle wangetjes te drukken.

- Inspiratie overflow~
Succes met reageren

Fluisterend had ze hem duidelijk gemaakt dat hij zich grofweg gewoon moest inhouden, leunend over hem heen en haar hoofd die voor een moment weer langzaam omhoog kwam. Nam niet de moeite om geheel weg te gaan, hield haar gezicht dicht bij die van hem. Welke reden was er om nu een grote afstand te creëren. Een kleine glimlach kroop op haar lippen toen hij zijn hoofd van het kussen ligte en zijn lippen op de hare drukte. Voor een moment had ze het idee dat hij haar woorden zou negeren, zijn eigen wil alsnog door zou zetten. Maar de kus was niets meer dan dat, een korte en zachte aanraking waarbij zijn hoofd nu weer terug zakte in het kussen. Het kleine beetje maanlicht was goed genoeg om te kunnen zien, zijn ontspannen uitdrukking op zijn gezicht. Haar ogen zacht in die van hem gericht, de glimlach op haar lippen die iets breder werd door zijn woorden. Naarmate hij verder sprak kroop een van haar wenkbrauwen sceptisch omhoog. 'Blijven dromen,' beantwoorde ze hem droogjes waarbij ze haar gezicht dichterbij had gebracht en haar lippen langs die van hem streelde terwijl ze sprak. Als het niet was geweest dat haar lichaam nu tot weinig in staat was, dan had ze dit volgehouden gewoonweg omdat het leuker was hem in spanning te houden. Even laten liet ze zich zakken, vleide zich neer op zijn lichaam alsof het lege stuk matras naast hem niet goed genoeg was. Haar gezicht naar zijn borst gedraaid, haar hand op zijn buik. Starend keek ze in het donker, merkte het ontspannen gevoel op die door haar heen stroomde toen zijn armen zich om hem sloten. Ergens wilde ze niet toegeven dat dit fijn was, dat deze warmte en de liefkozing iets was waar ze altijd naar gezocht had maar zo bang voor was geweest. Haar ogen sloten zich al even rustig toen zijn lichaam wat verschoof, moest een glimlach onderdrukken toen ze half merkte waar hij mee bezig was. Ongemerkt schoof ze wat van hem af met haar heupen, het zou gemeen zijn geweest om loompjes te blijven liggen. Even werden haar oogleden opgelicht, een klein stukje maar, toen ze zijn lippen op haar wang voelde. Met de tevreden glimlach op haar lippen sloot ze haar ogen weer, waarbij ze voor haar eigen ontspanning het kloppen van zijn hart en zijn ademhaling in de gaten hield. Langzaam merkte ze zijn borstkas kalmer op en neer gaan, merkte ze dat zijn spieren voelde ontspannen. Even lichtte ze haar hoofd op, zorgde dat zijn armen niet van haar lichaam af zouden glijden toen ze haar kin op haar hand liet rustten. In de stilte die alleen verstoort werd door de kalme ademhaling van Savador keek ze op zijn ontspannen gelaat neer. Zijn diepzwarte haren rond zijn gezicht over het kussen gedrapeerd, rook de vage geur van zijn shampoo. Ergens kon ze het niet laten elk detail ervan te overzien, de paarse oogleden, de ingevallen wangen en zijn smalle lippen ontspannen op elkaar. De hand die op zijn ribbenkast had gelegen kwam omhoog, streek een paar dunne plukken uit zijn gezicht. 'Slaap zacht,' fluisterde haar stem zachtjes, een vertederde glimlach op haar lippen die normaal alleen vertoond werd in het bijzijn van kinderen. Haar hand gleed weer terug naar zijn borst, haar lichaam zakte langzaam terug om weer de positie van daarvoor aan te nemen. Terwijl Savador in zijn slaap verkeerde staarde Neara voor zich uit. Ze was er zeker van dat hij sliep, alles wees erop. 'Waar ben je mee bezig?' sprak ze fluisterend, zo zacht dat alleen zijzelf het kon horen. 'Je bent dit zelf begonnen,' haar ogen sloten zich, haar stille woorden voor een slapende man bedoelt. Een bewijs dat ze merkte wat er veranderde, een bewijs dat ze bang was. Na wat tijd ontspande ook haar lichaam geheel, sliepen ze samen onder de witte streep van maanlicht die tussen de gordijnen door kroop. Vast in slaap verzonken, vermoeid door haar lichaam en geest.
Dat Savador wakker schrok was iets wat ze totaal niet merkte. Zijzelf iets van hem af gezakt in haar slaap, maar was verder dicht tegen hem aan blijven liggen. Enkel een zacht geluid kwam over haar lippen en een diepe uitademing toen Savador haar zachtjes terug legde op het matras. Haar hand op de warme plek waar Savador en zij hadden gelegen, nu een vage frons op haar slapende gelaat doordat enkel haar lichaam merkte dat er iets veranderde. Uiteindelijk draaide ze zich op haar rug, haar ene arm omhoog gebogen en haar hand naast haar opzij gevallen gezicht van Savador af. Haar lippen een stukje van elkaar waarbij haar eentonige ademhaling hierdoor zachtjes hoorbaar. Vredig sliep ze door, waarbij haar onderbewustzijn en daarbij de automatische registratie van elke beweging in de nabij omgeving werd ze langzaam uit haar slaap gehaald. Het onwennige lichaam van Savador dat naar de kinderslaapkamer liep was een vage schim in haar geest, de wakker wordende kinderen zorgde ervoor dat haar geest steeds alerter werd. Haar krachten nou eenmaal het krachtigst als Vrouwe van de Lucht, maar de automatisme afgesteld op haar persoonlijkheid en interesses. Als iemand die met heel haar hart van elk kind genoot en hield was het niet gek dat ze onbewust uit haar slaap werd gehaald door deze bewegingen. Doodstil in haar positie ontwaakte ze uit haar slaap toen Savador op het matras neerzakte. Het eerste wat er gebeurde was dat haar hart een slag oversloeg bij het zachte brabbelende geluid dat zuiver voor haar hoorbaar was. Iets wat haar ogen opende en ze in het vage donker staarde. Haar lippen nog van elkaar, haar ademhaling nu onhoorbaar versneld bij Savadors zachte stem die het jongetje tot stilte maande. Langzaam draaide haar hoofd zich om, keken met een haast verwonderlijke blik in haar zilveren ogen naar de twee kleine mensjes. De tweeling, iets wat ze in eerste instantie al door had, hadden het zich gemakkelijk gemaakt tegen hun vader aan. Het meisje tussen Savador benen, het jongetje dat zijn interesse in de zwarte lokken van zijn vader had gevonden. Haar ogen gleden door naar Savadors gezicht, schoten terug naar het meisje tussen zijn benen terwijl ze langzaam overeind kwam en de deken tegen haar borst aan hield. De identieke ogen van het meisje gaven aan wie haar vader was, iets wat ongewild een vertederde glimlach bij Neara op haar lippen riep toen Asema haar aandacht op Neara zelf richtte. 'Ik vraag me af of ze überhaupt wel iets van haar moeder heeft,' haar woorden even zacht en teder als haar ogen waren, nog steeds gericht op Asema waarbij haar hand zachtjes langs het gezichtje streek. 'Hallo lieverd,' haar aandacht vestigde zich nu op Elwin, haar lippen verder doorgekruld tot een brede lach bij het zien van de groene ogen die haar evenals zijn zusje aanstaarde. 'Leuk he, papa midden in de nacht wakker maken,' sprak ze zachtjes tegen het jongetje, merkte het meer open karakter van het jongetje op, alleen al door hoe hij keek. De lach op haar lippen die nu zelfs even haar tanden ontblote werd veroorzaakt door de geïntrigeerde blik van Elwin die op haar golvende en bewegelijke haren gericht was. Het graaiende handje dat nog vrij was geweest was in de lucht, werd ontweken door de zijdezachte en sneeuwwitte lokken. De andere hand van het jongetje was nog vast geklemd om de haren van zijn vader, te waardevol om zomaar los te laten. Liefelijk volgde Neara het jongetje, waaruit langzaam haar blik naar het gezicht van Savador getrokken werd. Het eerste verschil wat haar opviel was dat zijn shirt weg was. De lach op haar lippen spoelde langzaam weg naarmate haar ogen hoger kwamen en ze de laatste sporen van zijn nachtmerrie op zijn lichaam opmerkte. Toen haar zilveren ogen zich in die van Savador richtte stonden ze iets verwijd, was de bezorgde tint erin aanwezig. Haar hand was ongecontroleerd omhoog gekomen, streken een paar zwarte, bezwete lokken uit zijn gezicht waarbij haar hand langs zijn huid streelde. 'Wat is er gebeurt?' de blik in haar ogen weerspiegelde in haar fluisterende stem. Haar hand was op zijn wang blijven liggen, merkte niet dat elke beweging en uitdrukking die ze had verzacht was. Hoewel het meeste van de slaap al verdwenen was zodra ze de brabbelende kindergeluidjes had gehoord, was haar slaap voor nu geheel verdwenen door het aanblik van Savador. Hoewel de nacht niet zo lang was geweest, en de zon nog niet op was waren haar wonden al grotendeels gedicht.

Roerloos had hij zich nietsziend gericht op de muur bij het voeteneinde van het bed, nam Neara's woorden in hem op die hem zacht ingefluisterd werden. Hij moest zich inhouden, en dat was al automatisch een teken dat ze zijn opgespeelde wellustigheid stiekem toch opgemerkt had. Savador had er grijnzend op gereageerd, slaakte een zacht lachje om zijn eigen woorden. Niettemin had hij er in eerste instantie van gebaald dat Neara het gevoeld of gezien had. Het was niet zo dat hij zich in alle onrustigheid op haar zou storten, verblind door lust. Als gevolg raakte hij dan mogelijk de lang gesnakte warmte kwijt die hij nu het hardst nodig had, en dat vermeed hij toch liever. Neara lag nog half over hem heen gebogen, hield zelfs haar gezicht nog op korte afstand toen ze even later vervolgens weer vanuit die positie terugweek. Hij kon het niet laten zijn bleke gelaat wat van het kussen op te richten en haar een zachte zoen op de lippen te drukken. Zijn mondhoeken krulden lichtjes om tot een kalm glimlachje bij zijn woorden, bleef glimlachen toen Neara sceptisch een enkele wenkbrauw optrok. 'Over jou,' weerklonk zijn zachte fluistering in haar oor als reactie op haar woorden waarbij zijn vingers zacht door haar bijzondere golvende lokken gingen. Terwijl hij het zei streek hij met gesloten ogen langs haar wang, draaide zijn hoofd en opende ze weer om Neara's lippen in ontvangst te nemen toen ze haar gezicht naderbij had gebracht en met haar mond zacht langs de zijne streelde. Hij sloot voldaan zijn ogen vervolgens weer toen ze haar slanke lichaam op het zijne liet zakken, strekte zich met een fijn gevoel in zijn binnenste even uit nu knus samen slapen met een vrouw weer voor mogelijk werd gehouden. Hij had het gemist, verschrikkelijk erg. En ergens was hij Neara er ook wel dankbaar voor.
Savador voelde haar slanke hand op zijn borst, rustend op de lichte blokjes van zijn spieren daar. Hij probeerde zoveel mogelijk te negeren dat hij diezelfde hand strelend lager wilde hebben en sloot zacht zijn bleke ontblootte armen om haar lichaam. Met de mening in zijn achterhoofd dat hij nog niet helemaal lekker lag doordat Neara's gewicht recht drukte op gevoelige delen schoof hij fronsend zijn onderlichaam ontevreden heen en weer over het matras, haatte het dat ze hem niet even wilde helpen om van de lustigheid daar beneden af te komen. Gelukkig werd hem wel de nodige ruimte gegund doordat Neara haar onderlijf wat verschoof en de druk flink verlicht werd. Ze moest er niet met haar volle gewicht op gaan liggen als hij in deze staat was, dat deed pijn. Zacht had hij een laatste kus op haar wang gedrukt, een liefdevolle nachtzoen voor het uiteindelijke slapengaan. En het duurde daarna niet lang of hij zonk in een diepe slaap.
Savador kreeg het al niet meer mee toen Neara zich voorzichtig uit haar liggende positie oprichtte, alhoewel zijn ontspannen armen zacht op haar kleine bewegingen meebewogen. Onverstoorbaar sliep hij in alle rust verder, zijn ogen daarbij sereen gesloten zodat de paarse markeringen op zijn oogleden zichtbaar werden, zijn borstkas die zacht meeveerde op zijn rustige ademhaling en zijn gitzwarte lokken die roerloos gedrapeerd lagen over het kussen en zijn half ontblootte borst. Dat Neara de hand op zijn buik ophief om een aantal haarplukken uit zijn bleke gezicht te vegen en hem vervolgens met zo'n tederheid in haar stem welterusten wenste zoals hij de toon naar hem toe gericht nog nooit gehoord had waren maar kleine onopmerkbare details van een wereld van buitenaf. Prikkels die zijn zintuigen voor nu niet konden bereiken. Terwijl Savador in zijn slaap zijn droom, ofwel nachtmerrie beleefde, verkeerde Neara nog in een wakkere staat. De zachte woorden die ze zichzelf fluisterend toesprak hoorde hij niet, had ook niet gemerkt dat ze haar gewicht weer over zijn gehele lichaam verdeelde.
Op een moment dat Neara nu in slaap verkeerde schrok Savador weer uit zijn nachtmerrie wakker, zich allereerst geen besef hebben van tijd en ruimte. Langzaam kwam hij weer tot rust, voelde zijn tekeergaande hart weer rustig worden, al kwam hij daarna wel achter het ergelijke feit dat hij zich kapot gezweet had. Heel voorzichtig tilde hij de nog slapende Neara daarna van zijn lichaam op en legde haar vervolgens weer zachtjes op het matras neer zodat hij zijn plakkerige shirt uit kon doen. Gelukkig werd ze niet wakker maar draaide ze zich op haar rug en benutte haar nachtrust vredig verder, het hele bed nu voor haar alleen. Savador had zich uit het bed gewerkt en verliet zo stilletjes mogelijk de kamer om uit bezorgdheid een kijkje bij de kinderen te nemen. Tot zijn grootste opluchting verkeerden ze beide in levende lijve, niet verdronken in een diepe uitgestrekte zee. Zacht was hij daarna teruggekomen, liet het bed zacht doorzakken toen hij op de rand neerzeeg met de kinderen in zijn armen. Elwin had een luid gebrabbel geslaakt, hij merkte niet dat het Neara wel degelijk gewekt had doordat hij net zijn hoofd had teruggedraaid toen zij langzaam haar gezicht naar hem keerde. Asema zat rustig tussen de benen van haar vader, liet haar handjes gebald rusten op zijn bovenbeen terwijl ze de slangachtige ogen die ze van haar vader had stilletjes door de donkere kamer liet glijden. Elwin, in de wiegende armen van Savador, keek af en toe nieuwsgierig neer op zijn zusje maar kon zich verder niet echt stilhouden. Het jongetje was vanaf zijn geboorte al een rumoerig type geweest, en hoewel alleen Diva hem echt direct stil had weten te krijgen leek hij langzamerhand ook aan zijn vader gewend te raken. Asema hield zich stil terwijl Elwin een tweede sessie aan onduidelijke lettergreepjes uitsloeg en naar de lokken van zijn vader greep. Zonder zijn zoontje van arm te wisselen boog Savador zich voorover naar het nachtkasje naast het bed, tastte even naar een flesje met melk waarna hij zich weer terugboog. Met simpele vuurmagie verwarmde hij de melk tot een lauwe temperatuur. Niet te heet; hij wilde zijn mondje niet verbranden. Gretig hapte Elwin naar de siliconen tuit en hield de fles met een handje vast terwijl hij dronk.
Savador schrok op van de plotseling zachte stem die de stilte verbrak, dit aan de buitenkant niet zichtbaar. Met een ruk had hij zijn hoofd gekeerd en staarde Neara, die nu wakker was, door het duister aan. Asema had haar al die tijd al langer in de gaten gehouden, de blik in haar ogen starend langs het grote lichaam van haar vader. Ze bleef bewegingloos zitten en bleef Neara enkel aanstaren toen ze met een hand langs haar wangetje streek. 'Vergeef me, lieverd. Ik wilde je niet wakker maken,' verontschuldigde Savador zich zacht - hij had zelf nauwelijks in de gaten dat hij Neara voor de eerste keer met een echt gemeend liefkozende benaming had toegesproken. Hij zweeg toen Neara haar aandacht nu op Elwin vestigde, die zijn mondje nog om de fles geklemd had maar het aanzicht van die vreemde mevrouw veel interessanter vond. 'BFOE!'
Een onduidelijk kreetje van een jong onwetend kind dat de algemene taal nog niet bemachtigd had. Elwin had de fles weggeduwd en tastte met zijn vrije handje nu naar de sneeuwwitte golvende lokken van Neara, wilde in iedere hand minstens één haarstreng hebben. Savador had zijn hoofd nog half gedraaid en merkte dat de aandacht nu op hem gericht werd. Hij staarde zwijgend terug in Neara's zilveren poelen toen ze hem aankeek. Even sloeg hij ontwijkend zijn blik neer toen hij de bezorgdheid in haar ogen opmerkte, maar bij haar zachte strelingen langs zijn ingevallen wang waarbij ze ook een paar nog plakkerige lokken wegstreek sloeg hij zijn blik weer naar haar op. Om haar gerust te stellen en haar zorgen te doen vervagen liet hij zijn mondhoeken langzaam tot een glimlachje omkrullen. 'Niets om je zorgen over te maken,' sprak hij zacht en geruststellend. 'Kom, gun jezelf liever wat rust en ga weer terugliggen.' Met de kinderen optillend in zijn armen plaatste hij ze verder op het bed. Zachtjes duwde Savador Neara terug tegen het matras waarbij hij halfnaakt over haar heengebogen zat en drukte teder een kus op haar mond waarna hij zelf ook weer ging neerliggen. Eenmaal in een liggende positie haalde hij de kinderen naar zich toe, die zich vreedzaam te rusten legde op de warme linkerborst van hun vader. Met een arm om haar dunne middel trok hij Neara half op zich, op de nog vrije rechterkant van zijn borst. Zo lagen ze met z'n allen knus en gezellig bij elkaar. Om het compleet te maken sloeg Savador de deken warm om hen heen. Hij boog zich naar Neara toe terwijl hij met zijn andere arm de kinderen bij zich hield, bewerkte haar zachte kruin en voorhoofd met kleine kusjes. 'Doet je wond nog zeer?' fluisterde hij zorgzaam in haar oor. 'Als je er last van hebt mag je me dat zeggen, dan haal ik weer wat medicijn voor je.'
Naarmate de tijd verstreek leken Asema en Elwin niet vredig te kunnen rusten; vooral Elwin was weer eens als een woelmuis bezig. De nacht was immers nog jong. Savador dacht al wel te weten waar het aan lag. Sinds hun eigen moeder er niet meer voor ze was hadden ze het al die tijd maar uit de fles moeten doen. Met zijn dunne wenkbrauwen in een zorgelijke frons naar elkaar toegekropen draaide hij zijn bleke gezicht meer Neara's kant op. 'Neara,' sprak hij haar zacht door de stilte van de nacht toe. 'Kun je ze borstvoeding geven? Wellicht?'
De kinderen leken het immers nodig te hebben; ze hadden al zolang geen echte moedermelk meer gehad.