Nog steeds had ze het amper door als haar aanwezigheid pas geleidelijk opgemerkt werd, zo stil en sierlijk als zij zich vort kon bewegen. Als een witte schaduw, vaak vergeten op het zelfde moment als ze uit het zicht verscheen. Nu ook had Savador pas haar wakkerheid opgemerkt toen ze gesproken had, had verschrikt opgekeken. Ondanks dat ze dit merkte was de kinderlijke verschijning van de twee veel mooier om haar aandacht op te vestigen. Alleen haar ogen gingen even naar die van Savador bij het horen van zijn stem, leek even ongemakkelijk weer weg te kijken bij zijn woorden. Haar gevoel deels verborgen onder het feit dat haar aandacht nog steeds deels bij de kinderen was, waardoor ze niet geheel kon reageren op zijn liefelijke woorden. Het jongetje had een veel levendigere blik, staarde haar nu aan met de fles nog in zijn handjes geklemd. De glimlach ontstond op haar lippen bij het kreetje, leek dit alles prachtig te vinden toen hij zijn handje uit stak naar haar golvende lokken. Eigenwijs als ze waren ontweken ze het handje, streelde zachtjes langs de huid zonder tussen zijn vingertjes te belanden. Haar glimlach uitgemond tot een brede, tandontblotende lach. Eentje die maar weinig te zien was bij een gesloten persoon als zij. Toch was haar blik naar Savador over gesprongen, had hem omhoog laten glijden waarbij de veranderingen in haar geest kwamen. De lach verdween van haar lippen, maakte plaats voor een bezorgde uitdrukking. Zonder zelf werkelijk door te hebben wat ze deed had ze zijn wang gestreeld, de lokken van zijn gezicht af gehaald en haast onderzoekend naar hem gekeken. Bij zijn woorden zakte haar hand weer van hem af, staarde ze hem alleen maar aan. Bij zijn woorden keken haar ogen alleen maar de kinderen na, gaf ze in eerste instantie geen gehoor aan zijn woorden. Pas toen toen zijn lichaam dichterbij kwam en deze tegen haar aan duwde ging ze afgeleid liggen. Haar ogen vestigde zich in die van Savador, sloten voor een moment toen de onverwachte kus op haar lippen werd gedrukt. Haar ogen vestigde zich niet meer in die van hem, voelde ergens het gevoel dat ze heel hard weg moest rennen. Zo gauw mogelijk uit deze kamer moest, terug naar de lege etage van haarzelf. Ze merkte amper dat Savador de kinderen weer naar zich toe trok, pas toen zijzelf in beweging werd gebracht schoten haar ogen omhoog en rolde ze haast gemakkelijk mee naar hem toe. Ergens was haar lichaam stijver, keek ze toe naar de tweeling. Haar kaken opeen geklemd, staarde naar de twee kleine mensjes die het veel te druk hadden met zichzelf, met hun vader of met elkaar. Haar ogen gleden naar beneden bij de liefkozende handelingen van Savador, wilde ergens dat hij ophield. Dat hij dit alles niet moest verpesten, dat dit alles veel te snel ging. 'Nee, het geneest sneller dan bij stervelingen,' beantwoorde ze zijn goede woorden wat afstandelijk, hoewel haar lichaam tegen hem aangelegen bleef. Hoezeer ze naar dit alles zocht, kinderen en iemand die haar voor elk iets in zijn armen nam. Haar bindingsangst liet dit alles niet toe, zag alleen het slechte en het enge in de momenten dat ze dichter en dichter bij iemand kwam te staan. Zag alles wat fout kon gaan, zag het gebroken hart wat ze zich bespaarde door alles oppervlakkig te laten. Afwezig bleef ze doodstil tegen Savador aan liggen, haar hand op zijn buik onder de dekens en haar ogen zonder iets te zeggen of hun aandacht te trekken op de kinderen gericht. De stilte werd alleen verbroken door hun geluidjes. Beter gezegd door de geluidjes van het jongetje, zijn zusje leek alles in stilte te observeren. Haar ogen vestigde zich met een plotselinge reactie toen Savadors stem haar naam zei, gaf hierbij sneller een reactie dan ze gewild had. Ongelovig bleef ze hem aanstaren, haar lippen een stukje van elkaar en haar wenkbrauwen wat opgetrokken. 'Borstvoeding?' klonk haar zachte stem uiterst verbaasd, eerder omdat ze niet kon geloven dat hij deze vraag stelde. Haar lippen kwamen op elkaar, perste zich lichtjes tegen elkaar aan waarbij ze zichzelf op haar elleboog omhoog duwde. Haar gezicht van Savador afgewend, haar hand die ze op haar eigen mond legde. Een geluid wat je haast een onderdrukte lach kon noemen was te horen door de stilte, waarna Neara zich terug draaide naar Savador. Bij het moment dat haar ogen zich in die van hem vestigde leek de lach op haar lippen alleen maar te verbreden. Een moment daarna klonk haar heldere lach door de kamer, lag haar hand weer op Savador buik en hing haar hoofd ietwat naar beneden. Haar lach, die al heel lang niet meer had weerklonken ging nog steeds door. Hoewel hij zachtjes klonk was te horen dat ze zich inhield, het volumen zachtjes hield. Ze richtte haar kin weer op, keek haast met een vertederde lach op haar lippen naar Savador. 'Je bent een verschrikkelijke vader,' nog zacht na lachend stond haar vinger tegen zijn borst aan, waarbij ze zich langzaam weer terug liet zakken naast hem. Iets hoger dan zijn hoofd zette ze haar elleboog op het kussen, ondersteunde haar hoofd met haar hand waarbij ze op haar zij tegen hem aan bleef liggen. Alleen de glimlach was nog op haar lippen aanwezig, hoewel haar stijve houding van daarvoor verslapt was enkel doordat de spanning in haar eigen lichaam doorbroken was met de onverwachte woorden van Savador. 'Niet elke vrouw kan zomaar borstvoeding geven,' beantwoorde ze zijn vraag eerst, had haar vinger verruild voor haar hele hand. 'Hoewel ze daar wel voor gemaakt zijn, zijn ze merendeel in het leven van een vrouw nutteloos. Vrouwen kunnen alleen maar zogen als ze zelf kinderen hebben die op dat moment hun melk drinken. Of bij het geval van een miskraam, dan is de melk wel aanwezig aangezien deze een tijdje voor de baring in gang wordt gezet. Dus nee, het zou voor mij onmogelijk zijn om hun te voeden,' de glimlach was niet van haar gezicht af geweest terwijl ze sprak, leek hier en daar soms even iets te verbreden. De lach niet zoals vroeger uit pure spot, nu eerder uit vrolijkheid en goedaardige amusatie. Haar hoofd draaide door waarbij haar ogen gevestigd werden op de twee kleintjes. 'Hun moeder is echt weinig aanwezig als je mij zoiets vraagt. Überhaupt dat je míj zoiets vraagt,' hoewel zijzelf ook wel kon verzinnen dat de haat van Savadors kant behoorlijk was gezakt, was niets zeker. Dit alles kon alsnog een van zijn vuile spelletjes zijn, en daarbij was haar vraag deels onbewust geweest om hem uit te lokken. Te horen hoe zijn houding was, hem te laten vertellen waarom hij haar voor dit zou vragen. 'Je zult over moeten schakelen naar de flesvoeding, en naar de papjes en gemalen fruithapjes,' het oppervlakkige van kinderen had ze ongewild in zich op genomen. Daarnaast had ze zich zo veel mogelijk afzijdig gehouden van het gehele gebeuren, wilde niet aan de pijn herinnerd worden.

Haar zachte woorden waren als zachte fluisteringen van de wind geweest, abrupt en plotseling voor zijn oren waardoor hij zich met iets verwijdde ogen naar haar had omgedraaid. Neara was wakker geworden, juist iets wat hij had willen voorkomen om haar onverstoorbaar rustig verder te laten slapen. Maar wat wilde je ook met twee jonge kinderen die aan het begin van hun kwetsbare leven stonden? Neara's aandacht ging niet direct naar hem uit, alhoewel Savador haar wel bleef aankijken na zijn lieflijk gestelde vragen, ze richtte zich juist meer op de kinderen. Logisch ook, ze waren allebei een streling voor het oog. Pas toen ze ogenschijnlijk het overtollige zweet op zijn bleke huid zag glimmen en het plakkende effect ervan richtte ze zich tot hem, juist met een reactie waar hij toch liever geen antwoord op wilde geven. Het was daarom ook dat Savador koppig wegkeek, al was het alleen maar om enige terugreactie te kunnen vermijden. Hij was van binnen van mening dat het geen goed zou doen haar over de nachtmerrie te vertellen. Daarbij voelde hij er ergens ook lichte schaamte voor, vooral als hij haar vertelde welke rol zíj in zijn dromen gespeeld had.
Elwin had zijn richtpunt op de fles laten verslappen, had zijn hoofdje nu nieuwsgierig naar Neara gedraaid en greep met een graaiend handje naar haar golvende lokken, die de kleine mollige vingertjes met gemak ontweken. Zoals zij een liefde voor kinderen had leken kinderen zelf een soort aantrekkingskracht tot haar te voelen. Zwijgend blikte Savador vanuit zijn ooghoeken op de stralende glimlach die op Neara's reine gelaat verschenen was, haar gehele kalme uitstraling op slag veranderd bij het aanzicht en het onschuldige gedrag van de kinderen - een glimlach die hij nooit eerder gezien had en waarvan hij eigenlijk stiekem hoopte diezelfde lach ooit eens voor hém gericht te willen zien. Hij slikte zacht zodra de aandacht van de kinderen naar hem oversprong, genoot ergens van de zachte strelingen van haar slanke hand langs zijn ingevallen wang en zijn vochtige lokken, haar bezorgde maar geruststellende stem. Het liet iets in hem openen, een kleine ontstane prikkel waardoor hij verlangde naar meer. Helaas was haar oogverblindende glimlach jammer genoeg wel van haar gelaat verdwenen.
Zacht glimlachend had hij haar proberen wijs te maken dat er echt niets was, dat alles goed was zoals het nu was en ze zich echt geen zorgen over hem hoefde te maken. Een valse aanmoediging, want het zat hem allemaal wel degelijk dwars. Gelukkig staarde Neara hem enkel aan, brak er verder geen woorden over, hoewel haar hand weer van zijn wang afgleed. En ergens tot ook zijn opluchting vestigde ze haar blik daarna al gauw genoeg weer op de kinderen; Elwin die nog op de arm van zijn vader zat en verslaafd leek te zijn aan haarlokken, Asema die nog altijd doodstil tussen twee grote volwassen mannenbenen zat en eigenlijk alleen maar doodstil alles observeerde.
Met beleid had Savador Neara daarna voorzichtig teruggeduwd tegen het matras, vond dat ze de rust nog moest nemen. Vooral met haar rug, de wond was immers niet behoorlijk ondiep geweest. Onder het gewicht van zijn lichaam legde ze haar eigen lijf gehoorzaam neer op het matras. Savador had de kinderen ergens vrij verder naar het midden van het bed toe neergezet zodat hij zijn handen even vrij had en zich voor een klein moment ergens anders op kon focussen; in dit geval Neara's zachte lippen. Langzaam was hij voorover gebogen, drukte haar zacht een zoen op haar mond toe waarbij hij - evenals haar - zijn ogen even sloot. Zodra hij zijn slangachtige ogen vervolgens weer openden staarde hij roerloos in de hare, die diepgaande zilveren poelen waar hij, gek als het was, steeds meer naar verlangde om te mogen aanschouwen. Het was voor hem een grote teleurstelling dat ze nu niet terugkeek, maar haar blik op een ander punt in de kamer vestigde alsof ze zijn blik wilde ontwijken. Hij had het zo maar gelaten voor wat het was, als haar iets dwarszit of als ze iets niet wilde hoorde hij het vanzelf wel van haar kant.
Glimlachend had Savador zich weer neergevleid in het bed, legde voorzichtig Asema en Elwin op zijn borst en trok Neara tenslotte eveneens zacht naar zich toe. Gezellig samen, één kleine cohesie; alsof ze een familie vormden en alsof Neara de moeder van zijn kinderen en zijn vrouw was in plaats van Diva. Het deed hemzelf meer dan goed om dat gevoel weer eens te ervaren, het was ook al zolang geleden. Daarbij merkte hij amper dat Neara daar waarschijnlijk heel anders over dacht, ook niet bij het voelen van de wat meer stijvere, ongemakkelijkere positie van haar lichaam. De tweeling strekten hun armpjes naar elkaar als twee tedere welpjes, trokken hun kleine voetjes op om zich tegen de borst van hun vader op te krullen. Liefkozend had Savador zijn hoofd even richting Neara gedraaid, gaf haar zacht liefkozende kusjes op haar hoofd. Omdat dit te fijn was voor woorden, en omdat hij haar zo dankbaar was. Neara keek hem daarbij niet aan, liet haar blik bijna emotieloos afdwalen, maar hij lette er niet op. 'Nee, het geneest sneller dan bij stervelingen,' klonk haar reactie op zijn goedbedoelde woorden. Het verbaasde hem iets wat die afstandelijke toon in haar stem deed, trok er zelfs ook even zijn wenkbrauwen voor op - maar Savador besloot er geen onnodige discussie over te beginnen. Zijn mondhoeken krulden zich verder om terwijl hij zijn gezicht wat meer naar haar toeboog en zacht langs haar haren streek. 'Mooi,' fluisterde hij alleen maar, zijn woorden zacht en teder voor haar bedoeld. Wat volgde was een korte stilte, waarin eigenlijk alleen Asema en Elwin hun zelfgecreëerde woorden met elkaar wisselden. Met name vooral Elwin natuurlijk, in tegenstelling tot hem was zijn zusje meer van het alles zwijgend in de gaten houden. In diezelfde, op het gebrabbel van de kleintjes na, zowat oorverdovende stilte registreerde Savador de hand op zijn buik, de druk van Neara's warme lichaam tegen het zijne, huid tegen huid. Ook zijn aandacht was in die paar stille minuten vooral op de kinderen gericht, het was gewoon te zonde niet naar hun grappige vertederende handelingen te kijken. Haast voorzichtig had Savador de naam van de vrouw waar hij nu een bed mee deelde over zijn lippen laten glijden, wilde vooral haar aandacht nu even op zich vestigen. Starend boorde de blik in zijn slangachtige ogen in de zilverkleurige poelen van Neara toen ze haar blik zoals hij had gewild naar hem opsloeg. Zijn vragende woorden hadden eveneens voorzichtig geklonken, alsof hij zich ervoor schaamde de vraag aan haar te stellen. Zelf kon hij er natuurlijk niets aan beginnen als man zijnde, hoe graag hij zijn kinderen ook wilde geven waar ze naar verlangden; een goede moeder en moedermelk.
Terwijl hij de vraag stelde zag hij de kalmte in die poelen plaats maken voor ongeloof, haar wenkbrauwen trokken zich wat op en haar volle lippen stonden wat los van elkaar. De herhaling van zijn woorden klonk verbaasd, alsof hij zojuist gevraagd had wat voor ondergoed ze doordeweeks per dag droeg. Savador bleef haar zwijgend en ook afwachtend aankijken toen Neara zich vervolgens op haar elleboog omhoog duwde en zich met een hand om haar mond om de een of andere reden van hem afwendde. Hij boog zijn hoofd wat om de uitdrukking op haar gezicht te kunnen achterhalen, trok zijn donkere wenkbrauwen in een frons wat naar elkaar toe toen er een onderdrukt proestgeluid door de kamer weerklonk. Hij draaide zijn hoofd weer terug en keek haar vragend aan toen ze zich vervolgens weer naar hem toedraaide. Tot zijn grootste ontzetting stond er een grote brede lach op haar mond, die zich alleen nog maar meer verbreedde op het moment dat haar blik weer terug op hem gevestigd was. Toen, plotseling en als vanuit het niets, klonk er een zuivere heldere lach door de kamer waardoor Savador haar alleen maar verbluft kon aangapen. Haar lách. Ze lachte! Om wat? Om hém?
Alsof hij het allemaal maar nauwelijks kon geloven bleef hij Neara zwijgend aanstarend, vroeg zich af wat er zo grappig was. Naarmate de lach langer duurde, Neara zowat een slappe lach leek te hebben gekregen en hij steeds meer het ergerlijke idee kreeg dat hij werd uitgelachen begon de irritatie toch wel in kleine delen op te spelen. Zijn verbluffing ging daarbij ook automatisch over naar grote verontwaardiging. Het was toch een doodserieuze vraag geweest?!
Pas toen Neara eindelijk een beetje bekomen was van het lachen keek ze vertederd op naar hem, om hem te vertellen dat hij een verschrikkelijke vader was, alhoewel het vast en zeker niet gemeend bedoeld was. Toch bleef hij haar onophoudelijk aanstaren, zijn beide wenkbrauwen nu iets opgetrokken. 'Werkelijk?' sprak hij zacht, met ergens ook een licht geïrriteerde ondertoon in zijn stem. 'Ik doe toch echt mijn best als alleenstaande vader.'
Neara liet zich weer naast hem op het matras zakken, ondersteunde haar hoofd door een hand van de elleboog die ze in het kussen geplaatst had en bleef warm tegen hem aanliggen. Glimlachend keek ze hem aan, haar stijve houding en de ongemakkelijkheid waar ze eerder mee te kampen had gehad leek nu nergens meer te bekennen. 'Niet elke vrouw kan zomaar borstvoeding geven,' sprak ze met haar zachte stem, haar vinger nu vervangen door haar gehele hand. 'Hoewel ze daar wel voor gemaakt zijn, zijn ze merendeel in het leven van een vrouw nutteloos. Vrouwen kunnen alleen maar zogen als ze zelf kinderen hebben die op dat moment hun melk drinken. Of bij het geval van een miskraam, dan is de melk wel aanwezig aangezien deze een tijdje voor de baring in gang wordt gezet. Dus nee, het zou voor mij onmogelijk zijn om hun te voeden,' haar uitleg over vrouwelijke zaken en borstvoeding en wanneer dit niet en wel mogelijk was liet de ontevreden uitdrukking op Savadors bleke gelaat nog meer bekrimpen. De mondhoeken van zijn smalle lippen zakten vreugdeloos naar beneden en de blik in zijn slangachtige ogen werd prikkelbaar en grimmig, evenals zijn hele gezichtsuitstraling. 'Dat weet ik ook wel!' schoot hij onbedoeld boos uit zijn slof. Wat dacht ze dat hij was, stom?
'Ze hebben gewoon melk nodig die rechtstreeks uit een vrouw komt. Ze hebben het nodig.' Ze hadden het ook hard nodig, aanmaakmelk of koemelk vond hij niet goed genoeg voor ze. Als hun vader wilde hij het beste voor zijn kinderen.
'Hun moeder is echt weinig aanwezig als je mij zoiets vraagt. Überhaupt dat je míj zoiets vraagt,' iets in Savadors gelaat leek door deze opmerking, en dan met name de eerste, abrupt een verandering te ondergaan; zijn goudkleurige ogen verwijdden zich iets, zijn mond hing halfopen en hij staarde Neara alleen maar aan. Zijn hele uitstraling leek geschokt te zijn. Neara's woorden erna hoorde hij al niet eens meer - zijn lege blik was langzaam van haar ogen weggegleden en staarden nu ernstig en bedenkelijk naar het matras, tussen zijn wenkbrauwen bevond zich een lichte frons en hij leek vooral afwezig te zijn. Alsof hij helemaal geen zin meer had, in alles niet meer, draaide Savador zich met een gebroken uitdrukking op zijn gelaat op zijn andere zij, zijn kinderen daarbij met een hand vasthoudend op hun achterhoofdjes en ze tegen zijn borst gedrukt. 'Ze wilt me niet meer,' kwam er hard en in één keer over zijn lippen gerold, zijn toon al net zo gebroken als zijn gezicht, al was dat nu niet zichtbaar voor Neara. 'Ze is veel liever met haar werk bezig, komt nooit eens naar me toe al is het alleen maar om een klein praatje te maken, deelt mijn bed niet meer, richt zich niet op de kinderen. Niets.'
Boos maar tegelijkertijd ook diep teleurgesteld door Diva's zonde klemde hij zijn bleke hand steviger om Elwins kleine hoofdje en legde zijn hoofd met stijf dichtgeknepen ogen op het kruintje van zijn zoontje. Hij was er gebroken door, letterlijk. Dan waren zijn vreemdgaan-acties werkelijk niets vergeleken met wat Diva hem nu flikte. Ze was er niet eens voor haar eigen kinderen! En dat vond hij terecht tien keer erger dan dat hij flikflooide met een andere vrouw. Neara kon er niets aan doen, misschien had hij haar zijn rug niet moeten toedraaien, maar hij had er onopgemerkt voor de rest van de wereld al zoveel tranen om gelaten dat het inmiddels een gevoelig punt was geworden. Loom opende Savador zijn ogen weer, staarde tussen de piekerige zwarte lokjes van Elwin door leeg naar de muur. Nee.. Neara kon er niets aan doen.
'Wil je een glaasje wijn?' vroeg hij haar plotseling zacht door de stilte. Een vol glas wijn zou hem nu immers goed doen, verse rode Shadraanse wijn. Hij was er dan wel verslaafd aan maar hij kon er als geen ander zoveel glazen van op om zijn problemen letterlijk weg te drinken, en wonderbaarlijke hielp het. Een gebruikelijk proces wanneer hij zich mentaal depressief voelde of wanneer er bepaalde dingen verschrikkelijk slecht gingen. Afgelopen tijd, wanneer ditzelfde probleem tussen hem en Diva weer opspeelde, had hij al flink wat glaasjes achterover geslagen. Alhoewel, glaasjes - daar kon gerust flessen van gemaakt worden. En ergens vond Savador het fijn samen zijn problemen weg te drinken, alleen dronk hij immers al vaak genoeg.

Zijn vraag was zo onverwachts gekomen dat ze het opkomende gevoel onmogelijk geheel had kunnen onderdrukken. Uit pure beleefdheid had ze in eerste instantie haar gezicht afgewonden, haar zachte lach verstomt door haar hand op haar mond te leggen. Toch was het onvoorkombaar dat het geluid over haar lippen was gekomen, had zich uiteindelijk weer terug naar hem gedraaid omdat ze hem toch een verklaring schuldig was. Maar zodra haar ogen zich in die van hem vestigde gaven zijn blik en het vorige moment het teken om in een zachte lach uit te barsten. Ze zag zijn verblufte uitdrukking niet, had haar ogen neergeslagen bij de poging om haar lach weer onder controle te krijgen. Het was geen uitbundige lach, eerder zacht en liefelijk. Maar een lach was het zeker. Bij zijn tegen reactie op haar plagende woorden was ze weer zachtjes naast hem neer gezakt. Haar ogen haast teder neergericht in die van hem, de glimlach nog op haar lippen aanwezig. 'Grombeer,' beantwoorde ze zijn woorden al even luchtig als haar belediging had geklonken, kon de vage lach nog in haar stem horen. Haar hoofd steunend op haar hand, de andere hand weer terug gelegd op zijn buik. Naarmate ze verder had gesproken leek Savador het steeds minder leuk te vinden, maar de glimlach leek niet van Neara's lippen af te gaan. 'Het spijt me,' glimlachte ze nu wat zachter, verontschuldigde zichzelf om het feit dat ze hem beledigt had. Haar aandacht doorgeschoven naar de kinderen, haar stem had zacht de opmerking gesproken. Hun moeder was er echt weinig, iets wat Savador zelf natuurlijk ook wist. Toen ze geen reactie kreeg keek ze Savador weer aan, verdween de glimlach geheel van haar gelaat bij het zien van zijn afwezig en bijna pijnlijke uitdrukking. 'Savador?' klonk haar stem zacht, haast geschokt toen hij zich plots omdraaide. Zijn stem weerspiegelde zijn hart, evenals de woorden die de bron van de pijn bloot legde. In het geheel bleef Neara in eerste instantie naar Savadors rug staren, leunend op haar elleboog was ze wat omhoog gekomen zodra Savador zich van haar weg gedraaid had. Onderbrak zijn woorden niet, liet hem er alles uit gooien zoals hij eerder deze avond had gedaan. Toen had ze hem alleen maar kalmpjes op zijn been geklopt, zag verder de diepgang van alles er niet in. Deze keer voelde ze het ongemak in haar buik, lag achter hem alsof ze er niet was. Langzaam kwam haar lichaam dichterbij, schoof ze tegen hem aan en legde haar arm over hem heen. Volgde met die van haar zijn arm, legde haar hand op de zijne die het hoofdje van een van zijn kinderen tegen zich aan hield. Evenals de rest van haar lichaam bracht ze haar gezicht dichterbij, lagen haar lippen nu in zijn nek zonder te bewegen. Geen woorden om hem gerust te stellen, een simpele aanraking om aan te tonen dat hij niet alleen was. Nu niet, niet op dit moment. 'Het is goed, misschien is het beter zo,' sprak ze zachtjes, haar ogen gesloten en haar gezicht tegen hem aan. 'Voor alles is een reden,' vervolgde ze al even zachtjes, draaide haar gezicht om haar lippen zachtjes in zijn nek te drukken. Vervolgens bewoog ze zich niet meer, haar lichaam tegen zijn achterkant aan gelegen, alleen haar ademhaling een teken van beweging. Bij zijn vraag gleden haar ogen langzaam open, krulde haar lippen voelbaar om in een glimlach. 'Nee dank je,' beantwoorde ze zijn vraag waarbij haar arm verder door gleed en ze haar lichaam dichter tegen die van hem aan legde. 'En jij gaat ook niet weg,' haar lippen bij zijn oor, haar warme adem die nog over zijn klamme huid streek. 'De kinderen overleven het wel. Ze hebben elkaar, en ze hebben jou,' zachtjes sprak ze, streelde met haar vingers zijn arm. 'En als je een nieuwe moeder voor ze wilt zal je iemand moeten kiezen van een geschiktere leeftijd. Ze was te jong, haar hele leven nog voor zich. Misschien is iemand van de leraren een beter idee, of iemand van je thuis planeet,' haar gezicht bij zijn nek, haar lippen die de huid hier streelde. 'Kom, meer tranen zijn niet nodig voor haar. Misschien moet je de kinderen maar terug leggen en weer hier komen,' een uitnodiging om dichterbij te komen, zichzelf te troosten leggen in haar armen. Een punt waarin zijzelf een pad verkoos waarin nog vele botsingen en verwarringen zouden ontstaan. Maar daarbij was er iets wat ze losliet, iets van haarzelf gaf.

Blegh, blegh, bagger

Het was niet zijn schuld dat hij die nodige vraag had moeten stellen; de kinderen hadden de moedermelk nodig voor hun groei en hun biologische moeder keek niet meer naar ze om. Punt. Zo simpel was het. Aan verdere feiten had Savador niet meer gedacht, het kon hem ook nauwelijks schelen. Het was daarom ook dat hij er niet specifiek op lette dat Neara zelf waarschijnlijk geen kinderen had en dat de klieren in haar borsten voor de melk die hij juist voor zijn kinderen nodig had niet werkzaam waren. Ze had haar hoofd in eerste instantie weggedraaid, maar tot zijn grootste ontzetting glipte er toch een klein geproest tussen haar lippen door. Zelf kon hij er niet echt om lachen; het was doodserieus bedoeld. Op het moment dat Neara hem weer in zijn ogen aankeek stootte ze haar uiteindelijke lach onvermijdelijk uit. Zuiver en helder, als het vrolijke gezang van een vogel. Maar Savador kon zich nu niet verwonderen om haar uiting van vermaak of de lol ervan inzien. Kwader bedoeld dan hij eigenlijk gewild had viel hij nogal boos tegen haar uit, verward door zijn eigen stress en problemen. Hij werd plagend uitgemaakt voor grombeer, maar hij reageerde er niet op. In plaats daarvan had hij zich diep fronsend en in zichzelf mokkend op Elwin en Asema gericht, kon niet geloven dat ze hem zojuist uitgelachen had. Neara had haar blik nog op hem gericht, keek hem glimlachend aan en verontschuldigde zich zacht. Ook op haar verontschuldiging reageerde Savador amper, nu te sterk in de greep van oud verdriet en een pijnlijke scheur in zijn hart toen het onderwerp van Diva's afwezigheid werd aangeknoopt. Hij wilde het niet horen, wilde niet weer het leed voor hem en zijn kinderen ophalen.
Zacht sprak Neara zijn naam, maar Savador sloeg er geen acht op en draaide zich met een gebroken uitdrukking op zijn bleke gelaat op zijn andere zij, zijn rug naar haar toe gekeerd. Elwin had hij in een zachte omhelzing tegen zich aangelegd, zijn hoofd rustend op het tedere kruintje van het jongetje. Asema lag daarbij onder haar broertje tegen zijn buik aan, drukte haar gezichtje tegen zijn huid en sloot af en toe haar ogen even alsof ze langzamerhand de vermoeidheid weer de baas liet spelen. Zijn stem had zacht geklonken, de pijn waar hij de afgelopen tijd mee te kampen had gehad erin weerspiegeld, soms was er heel even ook een lichte beving in zijn stem te horen. Hij deed zijn verhaal zonder zich naar Neara om te draaien, zonder haar ook maar even aan te kijken. Omdat het hem veel gemakkelijker afging over zijn gevoelens te praten wanneer hij mensen niet in de ogen hoefde te kijken.
Achter zich hoorde hij zacht geschuif over het bed, inzakken van het matras dichterbij waar hij lag. Zijn lange zwarte lokken zijn rug bedekkend, half gedrapeerd over zijn gespierde schouders en over het hoofdje van Elwin, zijn melkwitte rug alleen zichtbaar voor Neara. Een moment later sloot Savador langzaam zijn ogen toen hij de warmte waar hij zo naar gesnakt had nu tegen zijn rug voelde, nam iedere kleine centimeter van Neara's voorlichaam dat tegen zijn huid drukte in zich op. De opstekende pijn in zijn rug voelde hij niet, daarvoor waren haar aanrakingen te zacht en te teder. Even teder gleed haar slanke hand vanaf zijn schouder over zijn arm naar de hand die rustte op het hoofdje van Elwin, bleef daar geruststellend op liggen. Tussen een klein spleetje van zijn oogleden tuurde hij er even naar, het viel hem op dat Neara's wijsvinger precies op de fonkelende edelsteen van de trouwring lag die zijn verbintenis met Diva symboliseerde, alsof ze hem met dat teken wilde zeggen dat zij het van haar over wilde nemen. Loom sloot hij zijn ogen weer, wist niet meer wat te doen of te zeggen. Laat staan welke beslissingen hij in godsnaam moest maken. Het was moeilijk als alleenstaande ouder, dat wist hij nu wel.
Neara's gezicht kwam dichterbij, hij voelde het aan hoe ze haar hoofd deels te rusten legde tegen zijn achterhoofd, voelde haar zachte lippen strelend in zijn nek die hier en daar vrij was van sluike lange lokken. Hij hoorde haar tedere stem, rustgevend door de stilte van de nacht. De kinderen waren eindelijk stil waardoor alleen haar stemgeluid de center voor een richtpunt vormde. Het was goed, het was beter zo. Was het ook beter? Hij wist het niet. Diva was een geweldige partner, hij had zich zielsgelukkig met haar gevoeld. Op de laatste maanden na. Maar hij moest niet alleen aan zichzelf denken, ook aan de kinderen. Hij wilde dat ze een goede jeugd zouden hebben, opgroeiden als bezige spontane kinderen.
'Voor alles is een reden,' haar gezicht rustend op het zijne en een kus in zijn nek. Als dat zo was dan vroeg hij zich af wat Diva's reden dan wel niet was. Suasama? In gedachten slaakte hij een vreugdeloze lach. Dat was absoluut geen reden om de relatie met je bloedeigen kinderen te laten verwateren. Ze had er een pauze op kunnen zetten, had zich meer op de kinderen en haar studie hier kunnen richten tot ze wat ouder waren. Dan had ze zich later weer bij de Suasama kunnen voegen. Maar die simpele oplossing was kennelijk niet in haar opgekomen, haast alsof ze zich juist aan die smoes vast wilde klampen om het zelfgecreëerde familiegevoel te kunnen ontwijken.
Wijn.. hij moest wijn hebben. Alle boze gedachtes wegdrinken tot hij niet meer fatsoenlijk zou kunnen lopen. Met een ongelukkig gevoel had Savador zijn ogen weer geopend en staarde leeg voor zich uit. Zijn vraag klonk zacht, al even zacht als Neara's stem had geklonken. Inmiddels sliepen Elwin en Asema meer, de brabbelende geluidjes waren verstomd. Tot zijn grootste teleurstelling sloeg Neara zijn aanbod af, was van mening dat hij ook hier moest blijven. Bij haar, bij haar warmte. Maar hij kon er niet tegen, moest en zou nu de stress wegdrinken al was het maar één nietig glaasje. Een lichte huivering gleed over zijn ruggengraat naar beneden tot zijn stuitje bij haar warme adem langs zijn oor, langs zijn huid. Hij bracht zijn slangachtige ogen naar hun uiterste ooghoeken alsof hij Neara zo over zijn schouder aan zou kunnen kijken, maar zijn blik kwam alleen schuin op de muur achter hen terecht. Geruststellend sprak Neara dat de kinderen hem en elkaar hadden, dat ze zich er heus wel doorheen wisten te slaan. Vast wel, maar ongetwijfeld met grote tegenslagen en gebroken momenten. Savador vroeg zich af of hij het geluk ooit weer kon beproeven. Zijn ogen volgden Neara's hand die zacht strelend over zijn armen ging en over de balachtige spieren ervan. 'En als je een nieuwe moeder voor ze wilt zal je iemand moeten kiezen van een geschiktere leeftijd. Ze was te jong, haar hele leven nog voor zich. Misschien is iemand van de leraren een beter idee, of iemand van je thuis planeet,' haar stem weer, geruststellend, maar het riep toch een ongemakkelijk gevoel in zijn onderbuik op. Hij wilde een ongenegeerd lachje uitslaan, maar er kwam niets anders dan een hees geluid uit zijn keel. 'Niemand wil een vijftig jaar oude zak van Shadraanse afkomst en een gekwelde persoonlijkheid. Maar wat kan het nu ook nog schelen? Een vrouw die echt van me houdt vind ik niet meer, maar ik gun mijn kinderen toch een moeder. Ik heb me ingeschreven op een Shadraans relatiebureau. Ze hebben iemand gevonden. Een vrouw.. weduwe, negenenveertig jaar, alleenstaand, zoon van dertien en zoekend naar een man van gelijke leeftijd. Ik ken haar naam niet, weet niet eens hoe ze eruit ziet, ik heb haar nooit ontmoet. Mijn eerste afspraak met haar is zeer spoedig. En ik weet nu al dat ik niet gelukkig met haar ga worden. Maar, desalniettemin..' Savador slaakte een diepe, treurige zucht. 'Alles voor de kinderen.' Zijn bleke hand streek zacht door Elwins warrige donkere haar om zijn woorden te versterken.
Bij Neara's laatste zin sloot hij met een onderdrukkend spottend geluidje zijn ogen weer. 'Tranen laten? Wellicht, in het begin. Maar nu.. ik laat nu geen tranen meer om haar, zoveel bekommerde Diva zich uiteindelijk ook niet om mij. Het is gedaan. Ik regel een echtscheiding en dan is het gedaan.'
Langzaam kwam Savador overeind, tilde Elwin zachtjes met zich mee door hem zacht tegen zijn borst gedrukt te houden en pakte Asema vervolgens ook zachtjes op. Ditmaal werden de vredig slapende kinderen niet wakker, nestelden hun knuistjes in zijn lange lokken voor houvast en wreven hun neuzen in zijn nek. 'Ik ga de kinderen terugleggen,' zei hij zacht, de droevenis nog aanwezig in zijn stem. Hij keek Neara even aan en boog zich toen na even twijfelen naar haar toe om haar zacht een zoen op haar wang te geven, haar nu ook dankbaar voor haar steun. Daarna verdween hij naar de andere kamer en legde de kinderen voorzichtig om ze niet wakker te maken weer terug in hun box. Met een volle fles wijn kwam hij daarna weer terug. Hij was al geopend, maar bevatte nog alle inhoud. Met het ding in een hand liet Savador zich weer neerzakken op bed, ging rechtop zitten op de plaats waar hij zojuist gelegen had. Zijn uitdrukking behoorlijk ongenegeerd liet hij de wijn met klokkende geluiden achteloos neergieten in in een wijnglas. Hoezeer Neara misschien ook wilde dat hij er nu meteen afstand van deed, hij kon het niet. In één beweging sloeg Savador zijn wijnglas achterover en liet zich daarna met het nog een beetje gevulde glas in zijn handen tegen het kussen neerzakken. Met een vreugdeloze grimas bracht hij zijn gezicht dichterbij dat van Neara zodat de puntjes van hun neuzen elkaar net raakten, en staarde met half geopende ogen in de hare. De hand waar hij geen wijnglas in hield liet hij slapjes neervallen op het matras, zocht daarna haar slanke middel op om vast te houden. 'Ik haat mijn leven,' fluisterde hij zacht.

Blijkbaar was Savador niets meer dan een onzeker jongetje, bang gemaakt door alles wat er gebeurt was. Zachtjes was ze naar hem toe geschoven, had zichzelf tegen hem aangelegd waarbij haar hand op de zijne was komen liggen. Voorzichtig had ze hem duidelijk willen maken dat het goed zo was, dat dingen niet voor toeval gebeurde. Tegen hem aan gelegen, haar eigen gedachtes op dit moment op Savador gericht. Hoezeer haar eigen hart smolt bij het aanzien van elk kind, had ze haar kennis zo goed mogelijk oppervlakkig gehouden. Dieper erin gaan, de dingen die gebeurde met het lichaam in de negen maanden van de draagtijd. Alles had ze buiten haar kadertje gehouden. Wilde dit niet weten, wilde alleen de pijn van het oppervlak voelen. Bang dat als ze de rest zou weten mensen zouden komen voor hulp, en dat zij zich zonder de moeite te doen het af te slaan zich in het wereldje te gooien waar ze nooit echt een deel van kon zijn. En nu toch, terwijl ze zelf genietend tegen Savador aan lag om hem gerust te stellen lag haar hand op de zijne, voelde ze de enkele haartjes van het jongetje tegen haar huid. Een plaatje waarvan ze altijd al gewild had dat het de hare was. Hij had in stilte naar haar woorden geluisterd, ze wist dat hij het moest horen aangezien haar lippen bij zijn oor lagen, haar hoofd wat opgetild. Haar opbeurende woorden, wist ergens in haar achterhoofd niet wat ze met hem aan moest. Had hem zachtjes voorgelegd dat hij als hij het zo graag wilde een nieuwe moeder moest zoeken. Een gekke oppering als je naar het plaatje zou kijken waarin ze zich nu verkeerde. Maar alles wat hier gebeurde oogde oppervlakkig, was iets wat het hart niet raakte. Haar hoofd nog opgetild, haar lippen nu op de zijkant van zijn nek waarbij ze naar zijn woorden luisterde. Ze sprak zijn haast duistere woorden niet tegen, kon daar alleen maar om zuchtten. Maar ongewild bleef haar gezicht tegen de zijkant van zijn nek aan liggen naarmate hij verder sprak. Van binnen verharde zich iets, had zich onbewust te veel open gesteld. Haar zilveren ogen verwijdde zich langzaam naarmate hij verder sprak over het relatingsbureau, en dat hij blijkbaar al een match had gevonden. Liefde of niet, hij had zijn keuze gemaakt. Hoezeer hun relatie eerst uit haat had bestaan en uit pure leedvermaak vaak vanaf haar kant had ze niet gedacht dat hij zo rap zou handelen. Ergens voelde ze een koude rilling door haar lichaam gaan, wist van zichzelf dat ze nog veel lang had willen genieten van zijn zoektocht. Gewoonweg om daar zelf ook nog profijt van te hebben. 'Alles voor je kinderen,' klonk haar zachte stem, voelde haar eigen keel dichtgeknepen. Langzaam zakte ze terug op het matras, ging achter hem liggen zodat haar gelaat niet zichtbaar zou zijn. Haar armen opgevouwen tussen haarzelf en zijn lichaam, haar eigen gezicht wat omhoog gedraaid en tegen zijn rug aan. Voor het laatste moment alsof ze tegen hem aan gekropen lag, haar afwezige ogen op zijn witte huid gericht, hield de warmte vast alsof ze dit vanaf het moment dat hij op zou staan zou verliezen. Haar hand verplaatste zich naar de deken om deze op zich te houden zodra Savador in beweging leek te komen. Haar gezicht herstelde zich zodra Savador zat, had hem weer op het kalme en serene uiterlijk gezet. Waarom die rillingen door haar heen waren gegaan wilde ze niet weten, zou gebruik maken van elke situatie die zich voor zou doen. Gewoonweg om haar spelletjes af te maken, hij zou er niet onderuit komen. Neara was op haar rug gaan liggen toen Savador woorden duidelijk maakte dat hij de slapende tweeling terug zou leggen, keek met de altijd aanwezige glimlach naar hem op. Toch leken haar ogen weg te glijden zodra hij dichterbij kwam en ze zijn lippen op haar wang voelde. Zodra hij uit het zicht verdween kwam haar hand omhoog, gleed over haar eigen gezicht om daarbij ook meteen de losgekomen lokken uit haar gezicht te vegen. 'Barl nogantoe,' fluisterde ze zachtjes, alleen hoorbaar voor zichzelf. Eventjes krulde haar mondhoeken omhoog in een glimlach, wist zichzelf weer bijeen te rapen zoals ze altijd had. Terugvallend in alles, wist zeker dat ze de spelletjes af zou maken. Ze was toch gebonden aan deze school, en als ze terug moest voor de nodige dingen op Puffoon had ze daar de afleidingen die ze nodig had. Maar hier, op deze school was en bleef Savador het leukste object. Even kwam ze omhoog, wikkelde de dunne deken rond haar eigen lichaam. Ze lag alweer rustig op het bed, kalmpjes haar hoofd opzij draaiend toen Savador weer binnen kwam lopen. Alleen de wijnfles in zijn hand sprak genoeg. Het plaatje van hem, de zwarte lokken rond zijn gezicht, het ontblote bovenlijf en de nog gevulde wijnfles in zijn handen had iets wat Neara's mondhoeken omhoog deden krullen en ergens een paar andere gedachtes in haar hoofd lieten zweven. Het had iets, dat plaatje. Ze draaide zich op haar zij toen Savador op het bed kwam te zitten. Zodra hij zijn glas vulde wist ze al dat die niet lang vol zou blijven, krulde haar mondhoeken verder omhoog toen haar voorspellingen waarheid werden. Ondanks dat zijn eigenwijze karaktertrek haast van hem af leek te stralen bleef de glimlach op haar lippen hangen. In de tijd dat ze haar spelletjes was begonnen om alles te verhullen was er geen man geweest die zo koppig was als hij, niemand haar zo bezig gehouden als hij onbewust deed. Stilletjes bleef ze liggen toen Savador met een nieuw gevuld glas zich verder op het matras liet zakken. Haar zilveren ogen in die van hem gericht zodra hij zijn blik op haar richtte, had die van haar eigenlijk geen moment van hem af gehaald. Hun neuzen tegen elkaar, haar ogen nu weer zacht in die van hem gericht. Bij zijn woorden zakte de glimlach ietsjes van haar lippen, leek haar gelaat diepgaander waarbij ze voor de secondes zijn woorden overdacht. Ze kende het gevoel maar al te goed, meer dan hij waarschijnlijk zou denken. Misschien was dat gevoel door haar lichaam gegaan honderden jaren geleden, maar zelfs op de dag van vandaag wilde het haar nog wel eens overspoelen. De momenten geheel alleen, de momenten waarin ze al het opgekropte voor een moment naar buiten liep. In de nachten dat ze alleen was, opgekruld in het te grote bed of starend achter een glas witte wijn. 'Kom zeg, brombeer,' beantwoorde ze zijn woorden uiteindelijk, richtte ze haar ogen weer in die van hem. 'Je leven is nog veel te kort om dat te zeggen,' haar lippen krulde zich ver om in een brede glimlach, eentje die een nieuwe energie weerspiegelde en haast uitdagend oogde. De deken om haar lichaam gewikkeld als snelle jurk, haar hand die ze tegen zijn schouder aan zette en samen met haar lichaam tegelijkertijd tegen zijn borst aan drukte. Duwde hem op zijn rug, lag hierbij schuin op hem met haar eigen borstkas, keek de gehele tijd glimlachend op hem neer. Haar gezicht bracht ze langzaam dichterbij waarbij ze haar lippen net niet op die van hem drukte, ze er tegen aan legde waarbij ze haar warme adem tegen hem aan uitademde. 'En als die onterechte gedachte toch naar boven komt kruipen..' haar lippen streken langs die van hem terwijl ze sprak, dit alles niets anders dan een afleiding van haar andere hand die naar de wijnglas in zijn handen strekte. De glimlach breidde zich uit tot een lach die haar tanden voor een moment ontblote terwijl ze de wijnglas uit zijn handen pakte en de rest van haar lichaam op hem bracht. Voordat hij haar tegen kon houden had ze haar lichaam omhoog gebracht, zat op zijn heupen met zijn wijnglas in haar eigen handen. Op dat zelfde moment waarbij haar andere hand nog zonder druk op zijn buik rustte sloeg ze zijn glas in een keer achterover. Even gleed haar tong langs haar lippen om de ontsnapte, bloedrode druppels mee te nemen. 'Zoek dan de afleiding, die komt niet gemakkelijk naar je toe gehuppeld. Hoe denk je dat je anders de komende jaren door gaat komen als Heer der Dúisternis?' met de schuine en uitdagende glimlach op haar lippen gleed ze van hem af, haar voeten steunde al op de grond naast het bed waarbij haar andere hand de fles wijn mee pakte en het lege glas achter liet op het nachtkastje. Haar soepele lichaam gehuld in de deken liep langzaam bij hem weg, haar sneeuwwitte lokken hier en daar wat warrig terwijl haar hoofd zich zichtbaar achter kantelde samen met de fles. Zo was ook zij door alles heen gekomen, haar eigen afleiding gevonden. Hem uitdagend om zijn eigen afleiding te vinden, en daarbij hád ze zijn fles met "afleiding". Op haar hielen draaide ze zich soepeltjes om, gevolgd door de sneeuwwitte lokken in een haast vertraagde beweging. Haar zilveren ogen zacht en warm tussen de nog bewegende lokken door op Savador gericht, was in de soepele beweging met haar rug tegen de muur aan komen te staan. De fles achter haar rug in haar handen, haar ene voet een klein stukje boven de grond tegen de muur aan gezet. 'Brombeer,' glimlachte ze zachtjes, wist dat zelfs Savador nu afleiding nodig had.

Hij waardeerde het erg dat Neara dichter naar hem toe was geschoven in zijn droevige staat, dat ze hem de warmte wilde gunnen die hij zo verschrikkelijk gemist had. Haar hand volgde zijn arm richting zijn hand, om daar geruststellend stil te blijven liggen. Elwin werd gelukkig niet wakker van de extra druk op zijn hoofd, vond de soezelige warmte al net zo fijn als zijn vader. Toch registreerde Savador het allemaal niet even goed, zijn slangachtige ogen nu afwezig gericht op de muur. De afgelopen tijd waren er ook zoveel dingen gebeurd, zoveel tegelijk dat zijn hoofd gewoon overvol werd. Helaas werd de rust hem doordeweeks niet graag gegund, als hij zich van de ene kant naar de andere kant van het schoolgebouw moest haasten met alle zorgen van dien om een hoop zaken af te handelen voor zonsondergang. Het probleem van hem en Diva er nog bij en de pijn in zijn lichaam maakte de last op zijn schouders zo zwaar dat hij er ook letterlijk door leek te strompelen, al was dat laatste in realiteit eigenlijk alleen door zijn onstabiele rug.
Loom had Savador zijn ogen even gesloten toen Neara zacht in zijn oor sprak, half genietend van haar stem. Ze was nu immers de enige bron waar hij bij terecht kon; op Ephony en zijn eigen kinderen na, maar zij konden hem niet die liefde geven waar hij zo naar verlangde. Neara kwam even later met het voorstel om een nieuwe moeder voor de kinderen te zoeken, maar hij sloeg het vreugdeloos af met zijn redenen wat betreft het relatiebureau en een vrouw op leeftijd die hij amper kende. Ja, het was zo. Binnenkort reisde hij naar Shadra en ging hij daten met een wildvreemde vrouw. Een eerste aangeraden stap van het relatiebureau zelf, om elkaar 'beter te leren kennen'. Eigenlijk wilde hij haar niet eens kennen. Welke vrouw was nu goed genoeg voor hem en zijn kinderen? Zij kennelijk niet, als ze zich dan al aanmeldde op een relatiebureau moest haar eigen relatie vast en zeker ook stuk zijn gelopen. Ze was dan wel weduwe, maar de werkelijke waarheid kon nooit achterhaald worden.
Al net zo vreugdeloos als dat hij er zo zijn meningen over had had Savador Neara verteld over zijn eigen aanmelding, voelde in de tussentijd haar zachte lippen strelend over zijn nek. In een kleine pauze tussen zijn woorden hoorde hij Neara een zucht slaken; het zou hem niets verbazen als zij ook al moe van hem werd. Uiteindelijk was hij uitgesproken, slaakte zelf een diepe treurige zucht. Hij had geen idee van wat er in Neara's hoofd of lichaam omging, dat ze er ergens om kon fronsen of er misschien zelfs wel lichte teleurstelling om voelde. Maar hij kon haar niets verwijten; spoedig deelde hij het bed met die vreemde vrouw die zomaar zijn leven binnenstommelde en over zijn kinderen zou waken alsof het niets was. En spoedig zou waarschijnlijk de eerste envelope op de deurmat vallen, want ze wist het adres van de school en dat hij erover leidde. Achter hem hoorde hij Neara zijn woorden herhalen, zacht sloot hij daarna zijn ogen. Alles voor de kinderen, inderdaad. Voor hem zou er niets bijzitten. Niet zoals het hem gestelde, althans.
Teleurgesteld voelde Savador de fijne warmte tegen zijn rug plaatsmaken voor een rillende kou toen Neara zich van hem af liet zakken en naast, eigenlijk meer achter hem op het matras ging liggen. Hij wist niet hoe ze was gaan liggen en dat ze haar blik nog steeds op zijn rug gevestigd had, bleef doods en zwijgend voor zich uit staren. Langzaam en met lichte tegenzin was hij daarna overeind gekomen en stapte voorzichtig uit bed. Zijn stem klonk zacht en nog altijd treurig toen hij Neara duidelijk maakte dat hij de tweeling terug wilde leggen in hun box. Daar konden ze immers beter slapen en hadden ze geen kans te stikken onder dekens of grote mensen lichamen. Hij boog zich nog even naar Neara toe om haar een zachte zoen om haar wang te geven voor hij zich met de kinderen in zijn armen naar de andere ruimte begaf. Zacht had hij de kinderen weer teruggelegd in de ruime box, dekte ze zorgzaam toe en keek nog een kleine tijd zuchtend op ze neer toen Asema en Elwin zich direct naar elkaar toekrulden alsof ze niet zonder elkaar konden.
Zodra Savador met de wijnfles daarna weer terugkwam zag hij dat Neara nog altijd in het bed lag - ze had alleen de deken om haar naakte lichaam gewikkeld. Hij merkte de opkrullingen van haar mondhoeken niet op, liet zich met nog steeds een ongelukkige uitdrukking op zijn bleke gelaat terug op het bed neerzakken. Wijn was zijn vriend in slechtere tijden. Zwijgend vulde hij met wilde opspattingen van de wijn uit de fles zijn glas, lette er niet op dat de drank lelijke vlekken kon nalaten op het dekbed en sloeg het glas in één keer achterover. Altijd heerlijk, smaakvol en bovendien een grote steun. Vooral in tegenstelling tot bier, dat was drank van niets. Hij vond het stinken, het smaakte nergens naar en vaak werd hij er alleen maar nog depressiever van. Neara's glimlach verbreedde zich in de tussentijd, iets wat hij nog steeds nauwelijks in de gaten had en waar hij daarbij ook geen acht op sloeg. Het was nu niet het moment vrolijk te doen of een maskertje op te zetten; daar voelde hij nu ook niets voor.
Zuchtend had hij zijn glas nogmaals bijgevuld, draaide zich nu naar Neara toe om weer dichter bij haar te gaan liggen, zijn neus tegen de hare en zijn blik in de zilveren poelen. Haar zacht mededelend dat hij zijn leven haatte, iets wat voor hem wel degelijk een feit was geworden omdat er ook niet zoveel geweldigs was gebeurd. Hij was opvolger van de Heer der Duisternis, had leiding over een hele school, werkte dubbele banen, had zowat een honorarium aan geld, om de een of andere reden had hij al meer dan eens het bed gedeeld met jonge mooie vrouwen en hij was trotse vader over twee gezonde kinderen. Maar het was niet genoeg, lang niet genoeg. Hij wilde meer, alles moest beter en groter.
'Kom zeg, brombeer,' hij had zijn ogen tragisch gesloten maar opende die weer om Neara licht verbaasd weer in haar ogen te kijken. 'Je leven is nog veel te kort om dat te zeggen.'
Een brede glimlach verscheen op haar beeldschone gelaat bij die woorden, haar gelaat leek te stralen en had zelfs een uitlokkend tintje. Maar Savador bleef haar alleen maar triest aanstaren, zijn eigen mondhoeken nog strak hangen naar beneden. 'Mijn leven is al bijna voorbij. Ik heb al een halve eeuw achter de rug,' sprak hij zacht, zelf onbewust van het feit dat hij nu aardig pessimistisch sprak. Geen zin meer in alles wendde hij zijn gezicht wat van Neara af, richtte zich een klein beetje op om nog eens een flinke slok van zijn wijn te nemen. Voordat zijn smalle lippen ook maar de rand van het glas konden aanraken zette Neara haar slanke handen op zijn schouders en lag hij voor hij het wist op zijn rug. Verbluft keek hij naar haar op nu ze nog altijd breed glimlachend schuin over hem heenlag zodat hij geen kant op kon, nam niet in zich op dat er wat wijn over de rand van zijn glas op het matras gespetterd was. Zwijgend maar met nog steeds verbazing in zijn slangachtige ogen bleef hij haar zwijgend aanstaren toen Neara haar gezicht dichterbij bracht waarbij ze hem net niet zoende maar haar lippen langs de zijne streek en zachtjes sprak waardoor hij haar warme adem over zijn gezicht voelde gaan. Een tegensputterend geluidje ontsnapte uit zijn mond toen ze onverwachts in één gris het wijnglas uit zijn hand pakte, juist op een moment dat hij het niet zag aankomen. Savador kon niets anders doen dan ontzet blijven liggen toen Neara zichzelf vervolgens oprichtte en op zijn heupen ging zitten. Voordat hij er ook maar iets aan kon veranderen sloeg ze zijn hervulde glas zonder pardon in één keer achterover. Verontwaardigd volgden zijn ogen haar tong die treiterend nog eens langs haar lippen ging om de verspilde wijndruppels weg te likken. Hij zweeg op haar woorden, wist er nauwelijks iets op terug te zeggen. Hij kon zich alleen maar stil houden en haar verontwaardigd aan blijven staren, met nu inmiddels een lichte frons tussen zijn wenkbrauwen. Soepel gleed Neara van hem af, nam voor hij het ook maar veilig bij zich kon houden de hele wijnfles mee en liet het lege glas achter op het nachtkastje naast het bed; alsof hij het daar maar mee moest doen. Nog gehuld in de omgewikkelde deken schuifelde ze steeds verder uit zijn buurt, sloeg nu ook eens uitdagend de fles achterover alsof ze hem uit wilde dagen. Ongevraagd uit zijn fles drinken - dat ging zomaar niet!
Sierlijk draaide Neara zich om, stond nu tegen de muur. Vanuit het bed lag Savador nog in zijn liggende positie waarin ze hem zojuist neergelegd had, alleen zijn hoofd lag gedraaid om haar in het zicht te kunnen houden. De fles uitdagend glimlachend achter haar rug verstopt, maakte hem weer uit voor brombeer om er nog eens een schepje bovenop te doen. Maar zijn eigen mondhoeken bleven nog steeds sip naar beneden hangen; hij voelde hier gewoon weinig voor, had er geen zin in. 'Geef me de fles terug, Neara,' sprak hij zacht, zijn toon doodserieus en ergens ook licht geïrriteerd. Waarschijnlijk had het amper effect en moest hij het zelf maar komen halen. 'Kom op, doe niet zo flauw.' Hij had de wijn toch echt nodig.
Afwachtend bleef hij haar aanstaren, maar toen ze niet gehoorzaam in beweging kwam werkte Savador zich zuchtend overeind. Goed dan, ze kreeg haar zin. Dan zou hij het zelf maar moeten pakken. In de trage handelingen dat hij langzaam uit het bed kwam zag hij de lol er echter steeds meer van in. De wijnfles die van hem werd afgepakt, een grijnzende vrouw die hem lieflijk plaagde; hoe lang was dat wel niet geleden sinds de laatste keer dat zoiets zich had voorgedaan? Toch bleef de uitdrukking op zijn gelaat neutraal, stonden zijn ogen nog ongeplezierd. 'Neara,' zijn stem klonk verveeld, hij wilde gewoon liggen en drinken. Maar toen, als vanuit het niets, krulden zijn mondhoeken zich in een fractie van een seconde om in een brede grijns en kwam hij op haar afgestommeld. 'Kom eens hier jij!'
Savador remde zich af door zijn handen tegen de muur naast haar hoofd te zetten en sloot haar tegen de muur in door haar lichaam er met zijn eigen bovenlichaam tegenaan te drukken. Zijn handen gleden daarna kietelend langs haar middel naar haar rug om de fles wijn af te pakken terwijl hij zijn lachen moest onderdrukken, zijn hoofd legde hij daarbij tussen haar nek en schouder in om haar plagend in haar hals te bijten. Hij wilde zijn fles en wel nu!
Het lukte hem uiteindelijk het ding uit haar handen te grissen en er vlug benend, zoals zijn pas zou zijn als hij op een brutale leerling afliep om die eens flink te straffen, mee weg te lopen. Om het bed heen en aan de andere kant van het kantoor. Daar daagde hij Neara op zijn beurt weer uit door er een flinke slok van te nemen, waarna Savador haar weer grijnzend aankeek.

Zachtjes had ze hem tegengesproken met haast liefelijke woorden, haar zachte stem en haar zilveren ogen weerspiegelde dit alles. Haar mondhoeken omgekruld tot een bredere lach, zag zichzelf al veel verder dan dit. Haar lichaam die die van hem op zijn rug drukte door haar hand tegen zijn schouder aan te zetten en met haar borst tegen die van hem te duwen. Zijn trieste blik en zijn woorden negeerde ze volkomen alsof hij ze nooit gesproken had. Zij had het ook verder geschopt in levensjaren, en als zijn krachten op het maximum zouden zijn zou hij zelf de mogelijkheden zien die er kwamen. De verbaasde blik in zijn ogen was genoeg voor haar om haar lach uit te breiden, haar eigen zin door te zetten om hem op haar eigen manier op te vrolijken. Die pessimistische gedachtes waren misschien typisch iets wat bij hem hoorde, maar niet zolang zij in zijn gezelschap was. Uitdagend langzaam had ze haar gezicht dichterbij gebracht, gesproken waarbij haar lippen plagend langs die van hem streelde. De volgende momenten gingen snel, ontnam hem zijn wijnglas zonder genade te hebben om haar lichaam op die van hem te brengen. Zittend op de hoogte van zijn heupen sloeg ze de wijn achterover, dorst kon je altijd hebben. Om alles nog eens aan te dikken, en hem als het waren tot het uiterste te laten gaan bewoog haar lichaam naar voren. Maar in plaats van haar lichaam op die van hem te leggen greep haar nog vrije hand de fles, om van het bed af te komen en met enkel de fles soepeltjes weg te lopen. Terwijl ze de fles achterover sloeg brachten haar elegante passen haar verder het kantoor in, waarna ze zich omdraaide en plaats nam tegen de muur. De fles achter haar gehouden, de brede lach die alleen maar uitdagend bedoelt was op haar lippen. Haar zilveren ogen op de nog liggende Savador gericht, gleden vanaf zijn buik ongegeneerd omhoog naar zijn ogen. Hij mocht niet zeuren over zijn leeftijd, ondanks zijn pijnlijke rug en alles. Hoewel het weinig zichtbaar was onder zijn normale kleding zou elke vrouw automatisch een stapje dichterbij zetten als hij er zou bij zou blijven liggen. Zijn verveelde woorden deden haar ogen haast onschuldig staan, hield de lach op haar lippen. 'Nee,' beantwoorde ze hem simpeltjes, iets wat haast in haar stem overliep. De geïrriteerde toon was enkel een trigger voor haar, wist dat hij het gauw genoeg zou opgeven als ze op de juiste manier met hem speelde. 'Jij bent ook niets leuks,' vervolgde ze op zijn volgende woorden, omklemde de hals van de fles achter haar rug nog iets strakker toen hij haar aan bleef staren. Enkel aan haar houding was al te zien dat ze niet gauw op zou geven. Haar kin wat naar beneden gericht, haar schouders tegen de muur aan waarbij haar borst wat naar voren kwam. Ontspannen tegen de muur, totaal geen haast om zijn wil te voldoen. De brede uitdaging zakte wat van haar lippen, deden haar mondhoeken warm zakken toen Savador langzaam in beweging leek te komen. Hebbes. De neutrale uitdrukking gaf niets van zijn gedachtes vrij, iets wat Neara ook niet bedacht. Enkel en alleen bleven haar ogen op hem gericht toen hij dichterbij kwam. Alsof ze spontaan in een klein kind was veranderd van binnen, met het uiterlijk van een elegante vrouw van de eind twintig van buiten kantelde haar hoofd een klein stukje toen haar naam haar oren bereikte. 'Hmm?' klonk het serieus vragend waarop hij doelde. In de zelfde, plotselinge ommezwaai kropen haar wenkbrauwen omhoog waarbij haar ogen zich wat verwijdde. De glimlach zakte weg, haar lippen kwamen wat van elkaar toen Savador in een split seconden van humeur leek te veranderen en de norse uitdrukking plaats leek te maken voor de brede grijns. De eikel. In die zelfde verandering uit verbazing kwam de lol van het moment terug, krulde haar mondhoeken zich weer om in een tandontblotende lach. Waar dit kinderlijke gedrag van hun beide op sloeg was geen verklaring voor te vinden. Waarschijnlijk hadden ze het allebei gewoon nodig, een uitlaatpunt om zich even geheel vrij te geven. Zijn lichaam had zich ook veranderd, was sneller naar haar toe gekomen dan ze gedacht had. Alleen al zijn woorden had de lach op haar gezicht veroorzaakt, leken haar zilveren ogen voor een moment te laten stralen. Een zachte lach die even weerklonk rolde over haar lippen toen zijn lichaam die van haar klem zette tegen de muur, zijn handen naast haar hoofd tegen de muur. Wat daarna kwam had ze geheel niet aan zien komen, had het aan de ene kant liever niet gehad. Hoezeer ze gewend was aan de strelingen van een hand over haar naakte huid, de manier waarom Savador handen zich nu over haar lichaam verplaatste was iets wat iemand al heel lang niet meer had gedaan. Met een diepe en hoorbare inademing voelde ze zijn kietelende handen in haar zij. Vanuit het niets klonk haar lach harder door de kamer, knepen haar ogen dicht waarbij ze ontwijkend haar lichaam tegen de muur aan drukte. Doordat haar armen nog tussen haar en de muur zaten hadden de wonden geen last van de wilde beweging. Blij dat de deken rond haar vast zat probeerde ze zijn handen te ontwijken, maar koppig als ze was hield ze de fles achter haar rug om te beschermen voor zijn grijpgrage handen. Haar hoofd in haar nek, haar lippen van elkaar waarbij haar lach nog steeds harder dan anders door de kamer weerklonk. Dit was niet eerlijk, kietelen was vals spelen. Bij alles was dat het geval, en zeker bij een belangrijk doelwit als de wijnfles. Zijn tanden in haar nek voelde ze amper, registreerde alleen zijn handen die genadeloos haar zwakste plek gevonden hadden. Uit pure slapheid en concentratie op het gekietel vergat ze de fles, herinnerde hem pas weer toen ze deze uit haar handen gegrist voelde worden. Haar lach stopte haast gelijktijdig met het moment dat Savador zich van haar losmaakte en een afstand creëerde. Nog licht na hijgend stond ze tegen de muur, waarbij haar ogen zich opsloegen en de naakte rug van Savador volgde die zich haast snel van haar verwijderde. 'Dat is niet eerlijk,' mompelde ze hem na, haar stem totaal niet overtuigend zoals hij normaal klonk. Lichtjes voorover gebogen aangezien ze even nodig had om zichzelf te herstellen van zijn gemene gedrag bleef ze hem aankijken terwijl hij om het bed heen liep. Soepeltjes en een totale verandering van haar houding kwam ze weer omhoog waarbij haar hand door haar sneeuwwitte lokken gingen. Met een lichte afzet tegen de muur met haar lichaam stond ze weer op eigen voeten. De deken was door het gekronkel - wat je het bijna kon noemen ^^ - wat los geraakt rond haar benen, toonde een split tot bijna haar heup. Een verandering waarvan ze zich bewust was. Hij had haar zwakke plek per gemeen toeval gevonden, de zijne wist ze al. Een zachte zucht was hoorbaar vanaf haar kant terwijl Savador haar grijnzend aankeek. Ondanks dat lag er een kleine glimlach op haar lippen, haar oogleden iets gezakt onder de warme blik die in haar ogen kwam. Hij mocht willen dat hij er zo gemakkelijk vanaf kwam. 'Ik had die fles niets voor niets afgepakt,' sprak ze zachtjes, nam de kortere route naar hem toe op een langzamere manier. De deken nog strak rond haar lichaam gewikkeld vanaf haar heupen omhoog, toonde de vrouwelijke rondingen haast even goed als een elegante jurk. De opening van de deken bij haar benen bracht haar naakte been telkens even in zicht als ze deze in haar langzame, elegante passen naar voren zette. Zonder moeite leek ze op het bed te stappen, ongezien geholpen door het extra duwtje tegen haar lichaam. Haar passen op het bed verloren niets van hun elegantie, leek amper in het matras weg te zakken. Elke pas golfde door in haar lichaam, weerspiegelde de gratie die een vrouw in zich kon hebben. Aan het einde van het bed zakte haar voet langzaam in het niets, leek niet te versnellen ondanks de trekkende zwaartekracht aan haar lichaam. Zachtjes landde haar voet op de vloer, haar zilveren ogen waren geen moment uit die van Savador gegleden. 'Voor vals spelen staan grote straffen,' haar fluweel zachte stem zwoel bij haar ogen en houding, liep zonder te versnellen naar hem toe om de afstand te overbruggen. Zodra de afstand klein genoeg was zette ze haar hand tegen zijn naakte borst aan, haar arm wat gebogen en haar ogen nu naar hem opgericht zonder haar kin op te tillen. Zonder haar arm verder te laten buigen liep ze door, duwde Savador op het zelfde looptempo als zij naar achteren. 'Hele. Grote. Straffen,' haar woorden langzaam en zacht, op het tempo van haar eigen en zijn stappen. De gesloten gordijnen leken door een onzichtbare wind op te bollen en van onderaf van elkaar af te bewegen waardoor ze Savador met zijn rug tegen het raam aan zette. Ondanks dat de gordijnen niet open schoven bleven ze opbollend en golvend uit elkaar. Doordat Savador niet verder kon, en ze haar eigen passen niet stopte kwam haar lichaam tegen die van hem aan te staan. Op haar tenen, haar dichterbij komende beweging soepeltjes waarbij ze haar gezicht naar zijn hals toe bracht, kwam ze omhoog. Haar handen op zijn borst, nu allebei, gleden over zijn huid terwijl haar lippen zich in zijn hals drukte. 'Zal ik je verklappen wat?' haar zachte fluistering onderbraken haar strelende lippen even terwijl haar handen zich steeds lager bewogen. De streling van haar lippen gingen af en toe over naar een zacht kus, liet haar lippen net zoals haar handen langzaam naar beneden zakken totdat ze bij zijn sleutelbeen uit kwam. Haar ene hand was op zijn zij blijven liggen, de ander streelde met haar vingertoppen de huid boven zijn broek. Langzaam gleden ze door, omvatte de bovenkant en de rand van zijn broek aan de voorkant waarbij ze haar gezicht wat terug trok en opkeek in zijn ogen. De nog steeds opbollende gordijnen langs hun heen ontnam het zicht voor opzij, zorgde ervoor dat alleen zijzelf voor hem zichtbaar was naast de gordijnen zelf.
In een zelfde omwenteling van het moment krulde haar mondhoeken om in een onschuldige glimlach, schoot de hand in zijn zij door naar de fles in zijn handen om deze eruit te grijpen. De hand die om de rand van zijn broek geklemd had zorgde ervoor dat zijn heupen tegen de muur onder het raam gedrukt bleef waarbij ze zelf soepeltjes en snel zich naar achter bewoog. In het moment dat ze hem geheel losmaakte en naar achter stapte werd Savador voor even omhult door de golvende gordijnen. 'Je hebt vals spelen en vals spelen,' sprak ze liefelijk toen de gordijnen een paar secondes daarna tot rust kwamen en opzij bewogen om Savador los te laten, en Neara zelf de fles achterover sloeg met gesloten ogen en haar hoofd in haar nek.

Neara's zachte geruststellende stem was naast de wijn zijn enige medicijn, en ook een daadwerkelijk helpend medicijn dat hem uit de sombere put kon halen. Maar niet nu, want als hij eenmaal negatief begon te denken over alles in zijn leven was er haast geen ontkomen meer aan dat dat pessimistische beeld nog wel een tijdje aan zou houden. Daarvoor heette hij ook Savador en droeg hij zuiver Shadraans bloed in zich. Hij kreeg er bijna spijt van dat Neara haar uiterste best leek te doen en steeds andere verscheidende pogingen waagde om hem er weer bovenop te helpen. Haar brede glimlach, de grappige pretlichtjes in haar ogen, haar stralende uiterlijk waar hij het liefst zijn tong over liet gaan omdat ze zeker zo haar schoonheden had - het was allemaal tevergeefs.
Savador wilde net weer een slok uit zijn wijnglas nemen in de sobere hoop zijn depressie wat te kunnen onderdrukken, maar zag het volgende moment totaal niet aankomen. Hij had het zichzelf nog amper beseft, maar opeens liggend op zijn rug was zijn blik gevestigd op het plafond van zijn werkruimte in plaats van de muur, met Neara boven zich. Met haar eigen lichaam drukkend op het zijne hield ze hem in bedwang, zorgde ervoor dat hij - of hij het nu wilde of niet - languit op het bed moest blijven liggen. Verbazing was in zijn blik te zien toen hij zijn slangachtige ogen starend naar haar opsloeg, tesamen met ergens ook lichte ontzetting. Zijn woorden die zijn teneerslagenheid weerspiegelden werden straal genegeerd; Neara leek alleen maar plezier te hebben om haar eigen plagerijtje, want bij zijn verbazing zag hij de lieve lach op haar gelaat zich geamuseerd verbreden. Duivelin die ze was.
Ze moest zijn duistere gedachtegang immers ook ietwat vreemd vinden als Puffoonse, onwaarschijnlijk. Dat had je nu eenmaal met Shadranen, en vooral met Shadranen die ook werkelijk van alles hebben meegemaakt in hun leven.
In een langzaam proces dat waarschijnlijk ook een onderdeel van haar geplaag moest zijn bracht ze haar gezicht dichterbij het zijne, streek zacht met haar lippen langs zijn mond terwijl ze zachtjes sprak. Voor hij het zelf ook maar had kunnen voorkomen greep ze de onaangetaste wijnfles van hem weg en zat hij mooi te kijken naar zijn lege hand. Alsof dat nog niet erg genoeg was richtte Neara zich wat op, zodat ze nu zittend op zijn heupen er een flinke slok uit kon nemen. Savador voelde de verontwaardiging in grote maten opspelen, als hij nu niet al op leeftijd was geweest en de norse karakteristieke trekjes aan hem ontbraken had hij geërgerd zijn wangen als een nukkig ontevreden kind opgeblazen. Zoveel wijnflessen had hij immers niet meer; hij had al een tijd geen boodschappen gedaan om zichzelf weer van een magazijn aan wijn te voorzien.
Voor Neara ging alles blijkbaar volgens plan, want ze kwam van hem af en begaf zich met de fles in haar hand naar de muur, waar ze tegenaan leunde en demonstratief nog een slok nam. Zijn geliefde fles werd daarna plagend achter haar gehouden terwijl ze hem met een uitdagend grijnsje triomfantelijk aanstaarde. Geheel onvoldaan staarde Savador terug, geen zin hebbend in alles en vooral niet om van het bed op te staan en er nog moeite voor te doen ook, wilde hij zijn wijn weer terug. Verveeld hield hij zijn blik op Neara gevestigd - die er in tegenstelling tot hem wel grote lol in het spelletje kon zien - liet zich in zijn liggende positie bekijken alsof hij een louvre-waardig [mjaja] museumstuk was, lette er hierbij niet echt op dat hij het typische model van mannelijkheid weerlegde.
Zijn stem klonk vermoeid en verveeld toen hij vervolgens sprak dat ze hem de fles moest teruggeven en niet zo flauw moest doen. Even trokken zijn wenkbrauwen zich wat op boven zijn verwijdde ogen op het moment dat zijn woorden met een simpele 'nee' werden afgeslagen.
'Jij bent ook niets leuks,' met een zucht draaide Savador zijn hoofd verder naar achteren op het matras, staarde nu weer een paar stille momentjes naar het plafond. Woorden brak hij er niet over, een zucht vond hij voldoende.
En toch, met alle tegenzin van dien, was hij daarna vanuit het bed overeind gekomen. Extreem loom, zodat ze kon zien hoeveel energie hij er wel niet aan moest verspillen. Zacht sprak hij haar naam uit, negeerde Neara's wat kinderlijke handeling door haar hoofd wat te kantelen bij het horen van haar naam.
Zijn vermoeide serieuze gedraag sloeg op slag om toen Savador vervolgens met een immens brede glimlach op haar kwam afgestommeld om de fles kietelend zich weer eigene te maken. Nu deed het hem ongelofelijk veel goed de abrupte verbazing in Neara's verwijdde ogen en omlaag gezakte mondhoeken te kunnen onderscheiden, vooral van binnen. Precies zoals zijn exacte bedoeling was geweest. Zij hem plagen, dan kreeg ze het zonder enige twijfel dubbel zo dik terug. Zacht klemden zijn tanden zich om de zachte warme huid van haar hals, zijn vingers ongenadelijk kietelend vanaf haar zij naar haar rug, richting de wijnfles. Met rasecht plezier in zijn slangachtige ogen liet hij zich daarna verdrinken in haar diepe zilveren poelen. Echt, langgesnakt plezier dat hij al zolang weer wilde hebben maar dit door alles gewoonweg niet kon - zelfgecreëerd, niet geforceerd. In de overvloed van emoties die daardoor werden losgemaakt had hij zijn lippen genietend op de hare willen drukken, de zoen veel langer dan de snelle kusjes die hij haar tot nu toe had gegeven. Savador hield zich in, wilde zich voor nu richten op dat plezier alsof het nog een onbekend begrip voor hem was. In werkelijkheid niet, was hij zelf ook een groot liefhebber van plagerijtjes bij geliefden, ondanks zijn norse grimmige standaard-humeur.
Opnieuw hoorde hij die heldere zuivere lach van Neara die zijn hart om de een of andere reden sneller liet slaan, en voor hij het zelf inzag luidde zijn eigen lach ongecontroleerd met haar mee. Een vrouwelijke en een mannelijke samen op één lijn, symboliseerde het plezier dat ze nu beide hadden. Zijn eigen uiting van vermaak overstemde die van haar bij het zien van haar verschrikte reactie op zijn kietelende handelingen. Totaal geen genade. Dat had ze verdiend.
Hij verborg zijn gezicht nog lachend tussen Neara's hals en schouder in op het moment dat haar bewegingen wilder werden en ook zij weer een lach uitsloeg, luider dit keer.
'Sstt,' maande Savador haar breed glimlachend tot stilte. 'Denk om de kinderen.'
Door zijn valse eerste zet ging het hem veel gemakkelijker af, want het volgende moment liep hij met de teruggewonnen wijnfles kalmpjes naar de andere kant van de kamer, om het bed heen, alsof hij het al die tijd al gewoon in zijn bezit had gehad. Aan de andere kant van het bed sloeg hij de fles uitdagend achterover, precies zoals zij gedaan had direct na het afpakken. Zijn mondhoeken krulden zich om tot een brede grijns bij het horen van de woorden van Neara, die uithijgend op haar plekje tegen de muur stond waar hij haar had achtergelaten en kennelijk nog moest bekomen van zijn vorige actie. 'Ik vind het heel eerlijk,' wuifde hij haar woorden nonchalant weg, nog steeds met die triomfantelijke brede grijns op zijn bleke gelaat. Alsof het een directe prikkel was voor Neara om in beweging te komen keek hij in stilte toe hoe ze haar slanke hand door haar lokken liet gaan en zich daarna afzette van de muur. Zwijgend volgde hij haar gratievolle passen die steeds dichterbij kwamen, zijn slangachtige ogen gleden met lichte begeerte - al zichtbaar in zijn blik - over het been dat door een onbewust gecreëerde split in de deken om haar lichaam gespannen bij iedere beweging even aan hem onthuld werd. Neara slaakte een zucht, toverde weer een warme blik in haar ogen. 'Ik had die fles niets voor niets afgepakt,' met een glimlach liet Savador zijn blik weer omhoog glijden om zijn ogen de hare te laten ontmoeten, afwachtend op wat ze van plan was. Het bed was voor haar en haar gratie eerder een overbrugging dan een obstakel tussen hen in; ook op het matras waren haar onvermoeibare passen soepel en elegant om aan te zien. Zoals Neara haar blik al die tijd op hem gericht hield, zo had hijzelf ook geen enkele keer zijn starende blik van haar afgewend. Dat zou nu ook zonde zijn om die hartkloppende vrouwelijkheid voor het mannelijk oog verloren te doen laten gaan. Ook geen lompe bewegingen of onhandigheiden zoals ze zich bij de bedrand met evenveel elegantie staand op de grond liet zakken; de vrouwelijkheid waar hij naar hunkerde bleef als een onverstoorde waterpoel aanwezig.
'Voor vals spelen staan grote straffen,' Savador bleef Neara enkel aanstaren terwijl ze nu dichter naderde, met iets van spot in zijn blik vroeg hij zich af wat voor grote straffen hem dan wel niet te wachten stonden. 'Hele. Grote. Straffen,' haar slanke hand had zich naar zijn naakte borst verplaatst, duwde hem op eenzelfde tempo achteruit. Ondertussen kon hij alleen maar onophoudelijk starend naar haar gelaat kijken nu ze zo dichtbij stond, liet zich doen met een brede glimlach nog op zijn gezicht. Benieuwd naar zijn straf, figuurlijk stond hij bijna te popelen om die in ontvangst te nemen. Het klonk stout, en daar ging zijn voorkeur naar uit bij vrouwen. Misschien was hij een beetje een oude snoeperd, hoe je het ook wendde of keerde.
Gehoorzaam bleef hij achteruit stappen, tot hij op een gegeven moment niet verder kon door een raam drukkend tegen zijn rug. De gordijnen bolden zich aan beide kanten van hem op waarna Neara haar lijf tegen hem aanzette. De vrouwelijke rondingen die hij door de stof van de deken heen kon voelen wakkerde ongecontroleerd weer lust aan. Genietend legde hij zijn hoofd met gesloten ogen en een halfgeopende mond even in zijn nek toen haar twee ranke handen over zijn borstspieren streken en hij de kus in zijn hals in zich opnam. 'Zal ik je verklappen wat?'
Zacht beet hij op zijn tong. 'Geef me mijn straf,' fluisterde hij ongeduldig in haar oor. Neara's handen begaven zich over zijn lichaam steeds lager, waardoor hij al niet meer wilde wachten op de rest wat vooraf ging. Nauwelijks had hij aandacht voor ook haar lippen die lager gingen en nu de plek rond zijn sleutelbeen bewerkte. Haar vingers streken ondertussen de huid boven zijn broek, ter hoogte van zijn blaas, en Savador kon alleen maar een zachte trillerige zucht van lust, verlangen en genot slaken. Met een blik die benomen was door de overheersende opgewondenheid keek hij op Neara neer toen ze nog een stuk lager ging en de rand van zijn broek omvatte. Hij wilde meer, en als het niet vlug gebeurde zou het te laat zijn.
Verbluft bleef hij als verstard staan toen ze daarna plotseling en geheel uit het niets de wijnfles weer eenvoudig uit zijn handen kon grissen. Hij was het ding al bijna vergeten, had zich teveel gericht op het opbouwende spelletje. Hij kon haar niet zien door de opbollende gordijnen die hem insloten alsof ze aan haar kant stonden, maar Neara was weg, evenals de wijnfles.
'Je hebt vals spelen en vals spelen,' Licht gefrustreerd door die rottige actie van haar sloeg Savador met een zwiep van beide armen de gordijnen weg om voor zichzelf een doorgang te creëeren. De uitdrukking op zijn gelaat stond een stuk grimmiger dan voorheen, kon het niet hebben dat ze de tent in zijn broek weer doodleuk had opgezet. Dan was zijn actie nog lang niet zo gemeen geweest; kietelen duurde maar voor even, maar dít bleef nog wel een tijdje langer bij als er niks aan gedaan werd. Neara nam opnieuw een slok uit zijn fles, iets dat zijn humeur nog een greintje lager liet dalen, maar hij besloot er geen onnodig probleem van te maken.
'Dat was harteloos van je, schat,' met een brede getoverde glimlach op zijn gezicht kwam Savador weer op haar afgelopen. Maar in plaats van meteen naar de fles te grijpen gleden zijn armen langs haar middel en nam hij, terwijl hij dichtbij ging staan, haar vast in een halve omhelzing. Zijn hoofd over haar schouder, steunend tegen haar hoofd, zijn handen langzaam wrijvend over haar rug alsof hij geen millimeter wilde overslaan. Terwijl hij dit deed maakte hij met zijn ogen zwijgend gesloten zachte stappende bewegingen, zo klein dat zijn blote voeten nauwelijks van de vloer afkwamen. 'Ik heb nog nooit met een vrouw geschuifeld,' gaf hij zacht de directe bedoeling van zijn stapjes in Neara's oor weer. 'Wel gedanst. Maar nooit geschuifeld.'
Alsof het erbij hoorde pakte Savador haar daarna plagend terug door zijn onderlichaam tegen het hare zacht heen en weer te bewegingen, zodat ze zelf kon voelen wat ze met haar vorige handeling veroorzaakt had. 'De danslessen waren iedere week ook verschrikkelijk. Niemand wilde met mij oefenen. Daarom bleef ik meestal als laatste over, en daarom werd er maar een willekeurige vrouw die eerder bang voor me wegstapte dan dat ze mijn hand aannam aan me gekoppeld. En negen van de tien keer bakten ze er niets van en kon ik later op de avond mijn schoenen weer met alle moeite poetsen doordat ze het gebrek aan ervaring kennelijk een mooi excuus vonden om me eens flink op de tenen te trappen.' Hij lachte even zacht terwijl hij het schuifelen met Neara ondertussen voort bleef zetten. Zijn armen liefdevol om haar heen, af en toe een kus in haar hals drukkend terwijl hij ook zijn heupen af en toe met de voelbare lust naar voren kantelden. 'En jij, lieverd? Kun jij een beetje dansen?'
Voor hij er haar antwoord op liet geven had Savador traag zijn hoofd wat naar achteren gekanteld zodat hij haar aan kon kijken, had haar kin beetgepakt en drukte zijn lippen in een langdurige zoen die door de kleine happende bewegingen meer was dan een paar snelle aanrakingen tussen hun lippen alleen op de hare. Ondertussen gleed zijn andere, nog vrije hand zacht knedend over haar billen naar beneden en sloot zich - oneerlijk als het was - heel behoedzaam om de hals van de wijnfles.

Haar langzame poging om hem terug te pakken, en als voornaamste doel om de wijnfles waar het allemaal om ging weer in haar handen te krijgen. Hoewel elke stap, elke golvende beweging en elke verleidelijke glimlach op haar lippen daarop doelde was haar hoofd al eigenlijk niet meer met de fles bezig. Meer met haar uitgekozen doel die elke beweging van haar in de strak omwikkelde deken gehulde lichaam volgde met zijn ogen. Het effect wat ze wilde, het effect wat ze na al die jaren ervaring ook sneller kreeg. Het bed was niets meer dan een opstapje, had zo haar hulpmiddelen om de gratie niet te doorbreken. De mannelijke begeerte in zijn ogen hield de glimlach op haar lippen, deed aan de ene kant haar eigen ademhaling versnellen. Haar hand tegen zijn naakte borst aan, dwong hem in haar rustige passen mee naar achteren te gaan totdat het koude raam tegen zijn rug aan stond. De brede glimlach op zijn lippen deed haar eigen mondhoeken ongecontroleerd even verder omkrullen, aangestoken door zijn vrolijke gelaat, stopte niets van haar handelingen om hem op zijn plaats te houden. Haar mondhoeken zakte weer langzaam terug in de warme, vrouwelijke glimlach toen ze haar eigen lichaam tegen hem aan zette. Op haar tenen omhoog gekomen, haar beide handen nu op zijn huid waarbij haar eigen lippen zich een weg in zijn nek vonden. Streelde hier zachtjes, om ze hier en daar werkelijk tegen zijn huid aan te drukken en haar handen mee te laten bewegen. Haar handen gleden hierbij strelend naar beneden, namen hun tijd waarbij het duidelijk was dat ze alles langzaam zou uitvoeren. Terwijl haar lippen zich op de hoogte van zijn sleutelbeen bevonden hoorde ze zijn ongeduldige woorden, kon het niet laten om ongezien even te genieten van zijn gevoelens. Zichzelf voor een moment verloren in dit alles, hoorde vaag zijn trillerige zucht waarbij ze merkte dat zijzelf reageerde op dit alles. Het was dat haar lichaam dit alles niet aan zou kunnen, ze waarschijnlijk spontaan in een gil zou uitbarsten doordat de wonden daar nog te vers voor waren. Maar zodra haar hand zich om de broek rand klemde en ze haar kin oprichtte herinnerde ze zich waarom ze dit alles deed. Werd de afwezige blik in haar zilveren ogen weer helder waarna alles snel gebeurde. In een vlugge bewegin greep ze de wijnfles uit zijn hand, stapte naar achteren waarbij de gordijnen zich als wilde beesten golvend sloten en haar er buiten hielden. Terwijl ze naar achter liep glimlachte ze lichtjes bij haar eigen woorden, werden haar mondhoeken verder opgetrokken door Savadors wilde bewegingen om de gordijnen weg te krijgen. Toen hij tevoorschijn kwam zag ze alleen al aan de goude glans in zijn ogen dat hij dit alles minder plezant vond dan zij. Genietend nam ze een slok van de fles, blikte toen ze haar hoofd weer terug kantelde haast onschuldig in de gouden ogen terug. 'Oohnee, dat was met mijn hele hart gedaan,' glimlachte ze zachtjes terug, zag duidelijk de goedbedoelde amusatie in haar ogen en glimlach. Haar armen langs zich rustig hangend, waarbij ze haar kin wat omhoog kantelde haar kin omhoog toen zijn armen zich rond haar middel bonden. Zachtjes in zijn armen bracht ze haar vrij hand omhoog over zijn bovenarm en schouder, om deze losjes om zijn nek te laten liggen en te genieten van de warmte tegen haar huid. Verheerlijkt door zijn adem tegen haar huid, zijn handen die voorzichtig over haar rug gleden en het besef dat haar wonden amper reageerde op zijn aanrakingen. Of het kwam omdat ze verdooft was of door het feit dat ze echt niet zoveel pijn deden op dit moment wist ze niet. Ongemerkt stapte haar voeten langzaam met hem mee, bracht zichzelf dichterbij waarbij ze haar eigen gezicht langs die van hem naar voren bewoog en deze wat naar hem toe draaide. Haar gesloten ogen opende zich kalmpjes, blikte naar zijn huid en de gitzwarte lokken bij het horen van zijn verklaring. 'Schuifelen hoor je ook niet in het openbaar te doen,' beantwoorde ze hem zachtjes, haar lippen nog net niet tegen zijn oorschelp aan. Haar hoofd kwam weer wat omhoog toen hij zijn houding leek te veranderen, ze voelde hoe hij zijn lichaam tegen haar aan drukte waarbij de nadruk werd gelegd op bepaalde delen. Zachtjes klonk haar lach even zachtjes, meer als een zucht hoorbaar als reactie op zijn terugpakkende maar kleine beweging. Alsof het haar niets deed hield ze zichzelf tegen hem aan, nam geen afstand en hield haar gezicht langs die van hem. In stilte met gesloten ogen luisterde ze naar zijn verhaal, liet het schuifelen over aan het automatiseren en het volgen van zijn lichaam. 'Je bent ook zo bedreigend,' sprak haar stem zachtjes, haast liefkozend waarbij de sarcasme niet hoorbaar was, maar er wel bij te bedenken was. Doordat haar andere hand nog de wijnfles vast had lag alleen die ene arm rond zijn nek, bracht haar hoofd af en toe op bij het voelen van zijn lippen op haar huid. Bij de lichte reacties van haar vingertoppen op zijn huid was te merken dat ze stilletjes genoot van zijn liefkozingen, enkel verstoord door zijn bewegingen van zijn onderlichaam die haar er telkens aan herinnerde wat ze had gedaan, herinnerde haar dat ze dat alles nu niet kon afmaken. Bij zijn woorden opende ze langzaam haar ogen, had haar hoofd al wat terug genomen daarvoor om hem aan te kijken. Voordat ze de zinnen in haar hoofd kon formuleren, waarbij haar lippen al van elkaar af lagen voelde ze zijn vingers tegen haar kin, registreerde de beweging van zijn hoofd. Merkte hoe zijzelf nu maar al te graag wilde dat hij die beweging voortzette, liet de losse arm rond zijn nek verder doorglijden om zichzelf dichter bij hem te brengen. Bracht haar eigen gemis in dit alles naar boven, beantwoorde zijn lippen misschien iets te graag. Was zijn vraag voor dit alweer totaal vergeten, merkte niet hoe zijn hand die naar beneden had gegleden de fles voorzichtig vastpakte. Pas toen hun lippen even in het moment los kwamen, waarna ze elkaar alweer vonden merkte ze de lichtte aanraking tegen haar huid van zijn hand. In dat moment krulde haar mondhoeken lichtjes om in een voelbare glimlach en maakte ze de zoen langzaam af. 'Na-apert,' klonk haar woordelijke reactie op zijn acties om de fles weer terug te krijgen. Haar lippen kwamen van die van hem, waarbij ze haar hoofd naar achter bewoog met de lichtte glimlach. In een zwierige beweging bewoog ze naar achter, waarbij de fles die ze nu beide vast hadden tussen hun in kwam. Haar sneeuwwitte haren golfde achter haar aan, leken alles vertraagd te volgen alsof de lichtte haren zich niet sneller voort kunnen bewegen. Vloeiend draaide ze door, bewoog weer naar hem toe waarbij ze zichzelf in haar eigen arm en die van hem draaide en ze met haar rug tegen hem aan stond. Haar eigen arm zo ver mogelijk in de tegenover gestelde richting van zijn arm, zou het hem niet gemakkelijk maken om ook maar een enkele slok te kunnen nemen. 'Wil je de fles, dan krijg je mij er tijdig bij,' glimlachte ze waarbij ze haar gezicht naar beneden kantelde en haar ogen op de fles vestigde. Haar wenkbrauwen trokken samen, waarbij de hand rond de fles langzaam deze los liet en haar eigen armen rond haar middel liet glijden. 'Shit,' mompelde ze zachtjes ongegeneerd het scheldwoord, haar ogen bijna dicht waarbij ze zich niet probeerde te concentreren op de pijn in haar rug. 'Dit lijkt me allemaal niet echt slim,' vervolgde ze afwezig, doelde op alle bewegingen die invloed hadden op haar rug. Het beste was waarschijnlijk gewoon rust nemen, hoezeer ze zich nu op dit moment ook in zijn armen wilde laten vallen. Voorzichtig rechtte ze haar rug weer wat, draaide een stukje om om haar kin op te richtten en Savador van dichtbij aan te kijken. Met een kleine glimlach, waarvan je kon zien dat deze niet werd weerspiegelt in haar ogen drukte ze zachtjes haar lippen op zijn wang ter verontschuldiging. Langzaam en haast voorzichtig liep ze terug naar het bed, haar handen bij haar borst om de rand van de deken geslagen.

Nooit had hij gedacht dat deze avond weer tot één van haar spannende spelletjes zou uitlopen, waarvan hij als man het geluk kon beproeven het meer dan eenmaal te spelen. Alhoewel je het met Neara maar nooit wist. Geen enkel probleem had Savador ermee, want hij wist van zichzelf dat hij dit nu broodnodig had. En hij was zich ook bewust van het feit dat Neara hem als één van haar leukste speeltjes zag. Ergens voelde hij zich daar beter door, had het idee dat hij als haar favoriete speeltje boven alle andere mannen waar ze ooit het bed mee had gedeeld uitstak. Dat was immers wat hij wilde; macht en met kop en schouders figuurlijk boven alles en iedereen uitsteken. Aan de ene kant moest hij er Neara ook dankbaar voor zijn dat ze dit hem mogelijk maakte.
Het enige verschil bij dit spelletje en het vorige was dat ze zich nu allebei voornamelijk op de wijnfles richtten, al leek dat maar zo. De hongerige begeerte in zijn slangachtige ogen bewees het ware tegendeel. Soepel had Neara zichzelf omhoog gewerkt op het bed alsof zij een uitzondering was voor de aardse zwaartekracht, teder gleden haar slanke handen het volgende moment over zijn borstspieren en kon hij niet wachten op meer. Al te lang was hij niet meer actief in bed geweest, en hij had er zo nu en dan toch echt behoefte aan om zijn stress en zorgen in het dagelijkse sleurleven van zich af te zetten.
Gretig, bijna gewild, liet Savador zich op de looppas van Neara achteruit duwen tot hij niet meer verder kon door een raam in zijn rug, alhoewel het koude effect van het glas tegen zijn huid tegengehouden werd door de stof van de pikzwarte gordijnen, opbollend langs beide kanten. Niets anders had hij kunnen doen dan de bloedmooie vrouw voor zijn neus alleen maar met een afwachtende glimlach aan te blijven staren, wilde haar ieder moment het bed insleuren om zich van de lust te verlossen. Maar dan zou het precies eenzelfde tafereel als het eerste spelletje worden en zijn voorkeur ging liever uit naar variatie. Zichtbaar genoot hij van de vrouwelijkheid tegen zijn halfnaakte lichaam toen Neara haar eigen lijf tegen hem aandrukte, waarbij ze iets op haar tenen ging staan om met haar lippen bij zijn nek te kunnen. Haar zachte lippen registrerend, evenals haar handen die zich langzaam strelend een weg naar beneden vonden tot zijn onderbuik. Vurig hopend dat ze lager ging, dat ze een hand in zijn broek liet glijden al was het maar voor even. Het zou hem zo tevreden kunnen stellen, want ondergoed had hij na het nemen van het bad niet aangetrokken. Trillerig slaakte hij even later een zucht, zijn geduld begon nu toch wel echt op te raken onder haar slome handelingen. Zijn hoofd had hij met half geopende mond nog in zijn nek gelegd, kon daarbij niet de geamuseerde uitdrukking op Neara's reine gelaat zien. Waarom ging ze nu geen stap verder? Was het niet duidelijk genoeg dat hij het wilde en wel nu?
Gemeen als het was ging Neara's aandacht vervolgens abrupt uit naar de wijnfles en werd de tevredenstelling voor zijn lust totaal genegeerd. Geïrriteerd, gepikeerd, geërgerd. Savador vond het alles behalve leuk. Met de opbollende gordijnen aan beide zijden van zijn lichaam staarde hij Neara licht fronsend aan, de blik in zijn ogen hard en ontevreden. Zijn uitdrukking veranderde nauwelijks toen ze het ook nog eens waagde daarna een resolute slok uit zijn wijnfles te nemen. Ze leerde het maar niet af.
Hij reageerde niet op haar woorden, bedoeld als reactie op de zijne, kwam met een hernieuwde glimlach teruggelopen al was het ditmaal in eerste instantie niet om zich op de wijnfles te richten. In plaats daarvan liet Savador zijn armen om haar ranke vrouwenlichaam glijden, haar warm vasthoudend om haar middel. Zijn hoofd bevond zich op haar schouder, nam al haar bewegingen in zich op van het strijken van haar wang langs de zijne tot haar handen over zijn borst eindigend in zijn nek. En met gesloten ogen genoot hij ervan terwijl hij zijn eigen handen over haarr ug liet gaan, zachte rustige stappen zette en ondertussen glimlachend sprak. Haar zachte beantwoording op zijn woorden over het schuifelen deed hem zijn hoofd wat naar achteren wenden om haar in haar ogen aan te kunnen kijken. 'Niet?' vroeg hij zacht met opgetrokken wenkbrauwen. Een lieve glimlach sierde vervolgens zijn smalle lippen. 'Maar iedereen mag zien en weten dat ik momenteel met een beeldschone vrouw als jij schuifel,' zei hij er even later haast charmant achteraan. Zijn onderlichaam bewoog in de tussentijd af en toe zacht heen en weer, plagend en treiterend om haar nog terug te pakken voor haar eerdere daden. Op haar zachte lach die de ruimte daarna vulde was een zacht proestje afkomstig van hem achteraan te horen. Het ging er nu immers om dat ze het leuk hadden.
Gelukkig nam ze geen directe afstand van hem, bleef dicht bij hem alsof ze elkaar niet meer konden loslaten terwijl het schuifelen ondertussen werd voortgezet en hij zacht zijn verhaal vervolgde. Een zacht gegrinnik was daarna te horen om Neara sarcastische reactie. 'Vind je?'
Zijn zachte stem door de duisternis, wist inmiddels dat hij voor velen als doodsbedreigend aanschouwd werd en zelfs harder gemeden werd dan de recentelijke Heer der Duisternis zelf. Maar zoals Neara het nu zei, misschien op de toon of de manier waarop - of juist alleen omdat zij het was - vond hij het niet eens erg.
Zacht had Savador daarna gevraagd of ze ook een beetje ervaring had in het dansen, maar hij liet haar het antwoord echter niet afmaken doordat hij zacht haar kin met een hand beetpakte en haar hoofd voorzichtig naar achteren kantelde. Langzaam bracht hij zijn eigen gezicht dichterbij, besefte met genoegen dat ze zijn zoen maar al te graag beantwoordde. Voor een moment stonden ze alleen te zoenen en te genieten, en kon Savador de verloren tijd zonder liefkozingen inhalen, al was het nu dan met een andere vrouw. De fijne prikkels die zijn binnenste vulden konden nog altijd niet de lust overmeesteren, die daar beneden alleen maar groter werd naarmate de zoen langer duurde.
'Na-apert,' de glimlach op haar gelaat al voelbaar geweest tijdens het zoenen, zorgde ervoor dat zijn eigen mondhoeken ook heel onschuldig omkrulden gevolgd door een zacht lachje. Met een zichtbare tederheid in zijn slangachtige ogen, die bijna dromerig te noemen was, keek hij Neara weer aan toen ze even later weer terugweek. Geïntrigeerd keek Savador toe hoe ze zich het volgende moment met sierlijke bewegingen van hem afdraaide, en daarbij de fles weer op haar beurt meenam. Geboeid door haar meedansende lokken, haar soepelheid en slanke lichaam. In één woord haar zuivere schoonheid. Opnieuw ontsnapte er een trillerige zucht over zijn lippen die zijn wellustigheid symboliseerde zodra ze zich in zijn arm terugdraaide en met haar achterwerk tegen bepaalde delen aan kwam te staan. Liefkozend nam Savador haar weer in een goedbedoelde greep, zijn arm waarin ze zich meegedraaid had daarbij over haar buik, helde met zijn hoofd langs het hare om zachte kusjes in haar hals te geven. Oneerlijk als het was hield ze de hand met de wijnfles wel uitgestrekt en zo ver mogelijk uit zijn buurt, maar zijn aandacht ging er nu niet echt meer zoveel naar uit.
'Wil je de fles, dan krijg je mij er tijdig bij,' glimlachend maakte hij zijn lippen los van haar hals om zijn hoofd weer op te richten en haar met een zwoele blik aan te kijken. 'Alleen jij vind ik al goed genoeg,' sprak hij zacht, aan zijn woorden en stem duidelijk te horen dat hij haar wilde. Zacht bleef hij zijn handelingen daarna voortzetten, drukte kleine kusjes tegen de warme huid van haar hals alsof hij niet meer kon stoppen. En eigenlijk was dat nu ook zo; hij kon het maar moeilijk allemaal verwerpen. 'Wat is er, lieverd?' hijgde Savador al licht tussen het kussen door bij het horen van het scheldwoord van Neara's kant, zich niet echt beseffend dat hij zulke scheldwoorden niet zo gek vaak uit haar mond hoorde komen.
Bij haar zin die erna volgde maakte hij zijn lippen van haar hals los om zijn hoofd langzaam op te richten en haar zwijgend, ietwat verbaasd, aan te kijken. Waarom zou het niet slim zijn? Hij had er behoefte aan, en zij ook. Zijn mond zakte licht verontwaardigd een stukje open toen ze hem ter verontschuldiging een kus op de wang drukte en vervolgens langzaam terug naar het bed terugliep alsof ze er geheel plotseling gewoon geen zin meer in had. De verontwaardiging was ook licht in zijn stem te horen toen Savador zacht iets uitstootte wat een combinatie was van een zucht en een eenmalige lach. 'Snoes, je kunt me toch ook niet zomaar achterlaten in deze staat?' vroeg hij met duidelijke teleurstelling, met 'deze staat' doelend op de lust die ze wel degelijk gevoeld had. Langzaam zette hij zich van de plek waar hij stond in beweging, diezelfde lust nu ook zichtbaar bij zijn broek terwijl hij naar het bed liep en er bij kroop. Zacht schuifelde hij over het matras naar haar kant toe, ging in een lepeltje-lepeltje positie liggen waarbij de voorkant van zijn lichaam tegen haar achterkant drukte en boog zijn hoofd wat over haar gezicht heen. 'Neara?' vroeg hij zacht om antwoord, met zijn vingers streek hij voorzichtig wat sneeuwwitte lokken uit haar gelaat. 'Ik kan het ook zachtjes doen?'
Zacht drukte hij nog een kus op haar wang. 'Je weet dat er veel verschillende posities zijn waarbij je wonden onaangetast zullen blijven?'
Hij kon zichzelf bijna een arme man noemen zoals hij aandrong. Het was gewoon té onnodig lang uitgebleven. Teleurgesteld liet Savador zijn hoofd terug in het kussen zakken en bleef naar Neara's achterhoofd staren, alhoewel hij wel tegen haar aan bleef liggen. 'Desnoods, mocht je het echt niet willen.. doe ik het zelf wel. Als je dat niet erg vind,' voegde hij zacht aan zijn overige woorden toe. 'Wellicht..,' hij richtte zich weer wat op. 'Voor nu kan ik ook de geïrriteerde plekken rond je wonden masseren. Ik wil ook de medicijnen weer voor je pakken,' sprak hij hoopvol. 'Zeg het maar - zeg maar wat je nodig hebt en ik doe het voor je.'

Hun lichamen haast liefelijk tegen elkaar onder de kleine passen die ze beide maakte om de dans zonder muziek voort te zetten. Had zijn zachte woorden al even zachtjes beantwoord, waarbij ze toen Savador zijn hoofd wat terug liet wijken het zelfde deed om hem aan te kijken. Vestigde haar ogen in die van hem, leek even afgeleid te zijn door de liefelijke uitdrukking op zijn gelaat. Bijna teder krulde haar mondhoeken voorzichtig om in een glimlach bij zijn woorden, woorden die hij leek te menen zoals ze klonken. Gesproken op een manier die ze voor het laatst een hele lange tijd geleden te horen had gekregen. Liefkozingen die elk moment van de dag in haar oor gefluisterd mochten worden, zoals elke vrouw dat eigenlijk wilde. Om haar weer haar oude houding te geven, en hem niet langer te laten zien wat zijn woorden deden bracht ze zichzelf weer dichter bij hem. 'Slijmbal,' weerklonk de glimlach in haar zachte stem, was duidelijk te horen dat ze dit totaal niet meende. Na zijn verhaal, die ze met gesloten ogen en zonder verstoringen had aangehoord had ze hem al even plagend toegesproken. 'Hmhmm, doodeng,' haar woorden alsof ze niet eens in zijn buurt durfde te komen, hoewel de liefelijke toon juist de woorden tegensprak. Ze had zijn vraag nooit kunnen beantwoorden, had zich nog dichterbij bewogen om zijn lippen gewillig te ontvangen. Had haar arm verder om hem heen gelegd om hem niet de kans te geven naar achteren te wijken. Merkte de warmte op in haarzelf in de tijd dat hun lippen elkaar niet leken te willen missen. Liet haar arm wat terug glijden, gleed met haar hand langs de zijkant van zijn gezicht. Liefkoosde zijn huid zachtjes met haar strelende vingertoppen, waarna haar arm weer om zijn nek te liggen kwam. Maar zijn geniepige poging om uiteindelijk het doel van dit alles te voltooien en de wijnfles weer in zijn bezit te krijgen werkte zich langzaam door tot haar bewustzijn. Merkte de haast onwerkelijke zachte aanraking van zijn huid tegen de zijne, had misschien net zo goed alleen de lucht kunnen zijn. Haar mondhoeken omgekruld tot een glimlach waarbij ze had gesproken om pas daarna met haar hoofd naar achteren te wijken. Alleen al zijn reactie verklapte dat hij zich uiterst bewust was van zijn daden, keek ze op in zijn ogen. Haar lippen omgekruld in de schuine glimlach, haar hoofd die zachtjes en haast bestraffend nee schudde hoewel de oplichting in haar ogen verklapte dat haar houding niets meer dan een toneel stuk was. Haar mondhoeken bleven haast verlegen omgekruld door de tederheid in zijn ogen, vergeleek deze onbewust met zijn blikken van eerst. Om een einde te brengen aan het spelletje had ze zich naar achter bewogen, om in een soepele draai haar rug zachtjes tegen hem aan te drukken. Zijn armen weer om haar heen, haar gezicht omhoog gekanteld waarbij haar achterhoofd tegen zijn schouder aan lag bij het verschil van lengte. Zorgde onder het genieten van zijn lippen ervoor dat de wijnfles alsnog onbereikbaar bleef ondanks dat hij het zelfs vast had. Merkte amper zijn trillerige zucht op door de omhoog komende druk in haar rug van de wonden. Haar gezicht wat naar hem toe gericht had ze haar plagende woorden weer gesproken, duidde aan dat het alles of niets was. Haar ogen volgde de lijnen van zijn gezicht toen deze zich omhoog richtte en daarbij zijn lippen losmaakte van haar hals. Een zachte, alleen voelbare zucht tegen zijn armen aan rolde over haar lippen bij zijn woorden waarna deze gevolgd werd door zijn lippen weer terug in haar nek. Dit was gemeen, dit alles kwam op het foute moment aanzetten. Haar vrije hand was omhoog gekomen om haar vingers tussen zijn gitzwarte lokken te laten glijden en zachtjes in zijn nek te leggen, haar hoofd weer naar achteren gekanteld om zijn lippen de vrije weg te gunnen, de warmte te ontvangen en de lichte kippenvel over haar huid te laten gaan. Ze wist dat, hoe langer dit door ging hoe meer moeite het zou kostten de pijn in haar lichaam te negeren. Hoe minder moeilijk het zou zijn om zich aan hem over te laten geven, zich los te laten gaan aan haar eigen verlangen. Toch beten haar kaken zich op elkaar, klemde samen onder de onderdrukte verkramping van de pijn scheuten die vanuit haar rug door haar zenuwen heen schoten. Onder het verlies van de beheersing bracht ze haar bovenlichaam weer terug, liet haar schouders wat hangen. Merkte nog amper in zijn woorden de liefkozende benamingen, opende nu haar ogen starend in het niets. Met een hoorbare teleurstelling in haar zachte stem had ze hem duidelijk gemaakt dat haar lichaam niet meer aankon. Voorzichtig en rustig had ze haar lichaam wat gedraaid, had een zachte kus op zijn wang gedrukt ter verontschuldiging. Kalm liep ze terug naar het bed, sloeg haar blik ongezien neer bij het horen van Savadors reactie terwijl ze zichzelf langzaam in het matras liet zakken. Schoof door naar de andere kant van het bed, liet zich daar zakken om met haar rug naar hem toe te gaan liggen zodra Savador haar volgde. Haar bovenlichaam draaide lichtjes terug naar hem zodat de gehele bovenkant van haar rug hierbij tegen zijn borst aan lag, draaide haar gezicht naar hem toe bij het horen van haar naam. Haar borst veerde zich langzaam op onder de diepe inademing bij het horen van zijn woorden. Even voelde ze de oude drang weer omhoog komen, om haar houding te behouden en niet hardop te spreken dat er een zwakte aanwezig was. 'Alleen inademen doet al pijn en trekt aan de wonden,' informeerde ze hem zachtjes als teken dat het er niet in zat. Even sloten haar ogen zich bij zijn kus, vestigde haar ogen pas weer later in die van hem toen hij doorging. Voorzichtig bracht ze haar hand omhoog, legde deze zachtjes tegen de zijkant van zijn gezicht. 'Sommige dingen zijn alleen te bemachtigen in de juiste staat op de juiste momenten zoals seizoensgebonden fruit,' langzaam krulde haar mondhoeken om die haar elegante zelf weerspiegelde met de plagende blik enigszins in haar ogen aanwezig. 'Je kan niet alles krijgen wat je wilt,' haar duim streelde liefelijk langs zijn wang naast de uitdrukking op haar gelaat. Voorzichtig draaide ze zich weer terug, legde haar eigen arm over die van hem in tegengestelde richting om haar ogen nog net niet te sluiten. Ze liet hem uitpraten, staarde naar het kussen via haar ooghoeken door zijn laatste woorden. Kon haar gezicht niet naar hem toe draaien, kon haar ogen niet in die van hem vestigen zonder te onthullen hoe zijn woorden haar aanspraken. Zich er niet van bewust dat ze vroeger, als ze zich nog op Puffoon had begeven, ze deze woorden waarschijnlijk had misbruikt. De man waarschijnlijk meer had gebruikt dan werkelijk liefgekoost voor zolang het kon duren. 'Het is goed zo,' beantwoorde ze hem uiteindelijk zacht, schoof met de bovenkant van haar rug dichter tegen hem aan om haar woorden kracht bij te zetten. 'Rust is het enige wat nodig is op dit moment,' vervolgde ze zachtjes met gesloten ogen, was vergeten dat zijzelf de gehele deken in beslag had genomen doordat deze nog rond haar lichaam gewikkeld was. Even opende haar ogen zich weer, kwam ze zonder aanleiding in beweging om voorzichtig om te draaien. Zonder haar ogen op te slaan en in die in die van Savador te richtten kroop ze weer tegen hem aan met haar armen opgevouwen tussen hun borstkassen. Kroop met haar gezicht naar hem toe, lag lager dan hem door haar voorzichtige gedraai waardoor ze haar gezicht zo goed mogelijk verborg in zijn nek. 'Het is goed zo,' fluisterde ze zachtjes met gesloten ogen, haar hoofd onder zijn kin. Nam bij elke inademing zijn geur in zich op, registreerde de warmte van zijn lichaam tegen de hare waarbij haar gedachtes langzaam de gehele avond opnieuw afspeelde.

Alleen haar vrouwelijkheid, haar lichaam, haar hele aanwezigheid was voor hem al meer dan genoeg geweest om hem tevreden te kunnen stellen. Muziek vond hij niet nodig tijdens het schuifelen, bedacht er de rustgevende kamermuziek waar hij zo af en toe eenzaam in zijn kantoor naar luisterde er zwijgend in zijn achterhoofd bij. Het was allemaal goed zo; de sfeer, de stille nacht, de kinderen die vredig sliepen, hun verbeterde verhouding. Savador kon er niet echt zijn vinger op leggen wat het precies was, maar in zijn binnenste ontpopte zich momenteel nu hetzelfde soezelige gevoel dat hij kreeg als Madeline in zijn buurt stond. Een gevoel dat hem vertelde dat het echt allemaal wel goed zou komen, maar dat schijnbaar direct stukken zou verminderen zodra Neara zijn kantoor weer zou verlaten. Hij als de slang of een leeuw, het mannetje dat de passen leidde. Zij als een elegante zwaan die erin volgde, al was het nauwelijks een echte dans te noemen. Dat had hij immers ook niet meer echt vaak gedaan; de laatste keer was met Malaika op het lerarenuitje geweest om Norwood te stangen en de laatste keer met Diva was.. tja, dat wist hij al niet eens meer. Té lang geleden in ieder geval.
Zijn eigen mondhoeken bleven in die zeldzame lieve glimlach staan, die goed in combinatie stond met de dromerige blik in zijn slangachtige ogen. Neara's eigen mondhoeken hadden zich eveneens omgekruld in een tedere glimlach, een prikkel waardoor hij zijn lichaam iets dichter tegen het hare aanzette omdat ze mocht weten dat hij nu naar haar verlangde en naar niemand anders. Zijn glimlach verbreedde zich, hij ergerde zich er deze keer totaal niet aan dat hij uitgemaakt werd voor slijmbal. Voor haar wilde hij slijmen, haar zoveel goed laten voelen als maar mogelijk was. Hij had zijn verhaal gedaan, het gebruikelijke gebeuren bij de wekelijkse danslessen destijds, en drukte zacht lachend een zoen in haar ranke hals om haar sarcastische woorden. Wist dat ze ze niet meende, ze bewees nu immers het tegendeel door zo dicht tegen hem aan te staan en met hem te schuifelen. Bewust kon ze de vraag die hij het volgende moment stelde niet beantwoorden, zijn hand had zich naar haar kin begeven om die omhoog te kantelen en zacht zijn lippen op de hare te drukken. Genoot tijdens het zoenen weldadig van haar armen die langs zijn lichaam streken en een warm gevoel achterlieten, hield zijn ogen al genietend gesloten toen haar hand zacht langs zijn bleke ingevallen wang streelde. Geheel onopmerkelijk was zijn hand ondertussen via haar achterwerk dichter naar de hand met de wijnfles gegleden, zijn bewegingen heel gemeten en subtiel om dit alles een onontdekt geheim te laten zijn tot ze het zelf zou merken op het moment dat hij de fles heel soepel uit haar hand zou trekken. Toch niet zo onopmerkelijk als hij had gedacht, want Neara had het jammer genoeg voor hem al gauw door.
Alsof ze het allemaal al aan had zien komen hield zij de fles en draaide ze zich in een soepele beweging draaiend door zodat ze met haar rug tegen de voorzijde van zijn lichaam aan kwam te staan. Haar achterhoofd tegen zijn schouder, ieder klein stukje van de achterkant van haar lichaam warm bedekkend door zijn eigen lijf. Zijn arm gleed langzaam om haar middel terwijl hij met zijn neus een kort moment liefkozend tussen haar sneeuwwitte lokken woelde - hij wilde haar bij zich hebben. De wijnfles buiten zijn bereik, maar Savador richtte zich nu vooral alleen maar op het bewerken van haar warme hals met zachte kusjes. De lustigheid die de overhand weer leek te nemen bij de druk tegen bij de delen beneden die meer dan normaal uitstaken en tegengehouden werden door de stof van zijn broek dat hem een ergerlijk gevoel bezorgde, de trillerige zicht die dit alles leek te symboliseren. Welke andere man zou er niet opgewonden van raken intieme momenten met een bloedmooie vrouw als Neara te mogen delen. En ze was lief, dat kon hij nu wel zeggen. Lang niet de achteloze sloer als hij allereerst had gedacht dat ze was, ze hield alleen veel verschillende maskertjes voor om dit zo te laten blijken.
Hij registreerde haar zachte adem over zijn arm bij de zucht die ze slaakte, lette er niet echt op doordat hij al te diep verwikkeld zat in het liefdesspelletje. Haar ranke hand die door zijn gitzwarte lokken gleed die sinds gisteren hun doffigheid hadden verloren na de wasbeurt en nu ongewend proper glansden in het licht van de maan. Dat ze zich zo in zijn armen had willen vallen als de wonden op haar rug niet in de weg hadden gezeten merkte hij in eerste instantie niet, genoot alleen van haar zachte warme huid, haar opbeurende geur en haar lichamelijke reacties.
Het was dan ook een grote teleurstelling voor Savador toen Neara het heel graag wilde maar het momenteel gewoon niet kon door de pijn waaronder ze bezweek, en hij met zijn onaangetastte wellustigheid achter werd gelaten in de positie waarin ze hadden gestaan. Enkel de vrouw waar hij zijn liefkozingen op afvuurde ontbrak nu tegen hem aan, als laatste een zachte kus ter verontschuldiging tegen zijn wang. Maar het stelde hem niet tevreden, sterker nog liet het hem een koud harteloos gevoel na. Hij liet zich echter niet ingeven en kroop bij Neara in bed, schoof over het matras en ging weer dicht tegen haar aan liggen. Zacht had hij haar naam uitgesproken, half over haar heen hellend kon hij haar goed in haar zilveren poelen aanstaren toen ze als reactie hierop haar rug in de draai richting hem tegen zijn borst duwde. Ook zacht had hij verscheidende opperingen voorgesteld, zou het met beleid doen om haar niet te pijnigen. Niet deze keer. 'Alleen inademen doet al pijn en trekt aan de wonden,' teleurstellend genoeg was het een antwoord dat weergaf dat het er vannacht niet inzat, helaas. Savador merkte nauwelijks hoe hij aandrong, het was niet zijn bedoeling om het te laten overkomen alsof hij het alleen maar daarvoor deed. Het was alleen alweer een tijd geleden, en die tijd meer dan voldoende inhalen met een vrouw als Neara op een tedere manier - dat moest hemels zijn. Verontschuldigend kwam haar hand in beweging, legde die zacht tegen de zijkant van zijn gezicht. 'Sommige dingen zijn alleen te bemachtigen in de juiste staat op de juiste momenten zoals seizoensgebonden fruit,' haar stem zacht, haar goed gekozen woorden maakte de blik in zijn ogen teder en meer begripvol, maar toch nog zo somber. 'Je kan niet alles krijgen wat je wilt.'
Dat kon hij wel; tot nu toe had hij een hoop gekregen waar hij ooit naar verlangde. Macht, rijkdom, een vrouw en kinderen, direct contact met de Heer der Duisternis zelf, inspraak en gezag. Maar hij begreep het, en hij zou nu ook geen misbruik maken van haar zwaktes. Onder dwang doen had hij al eens eerder gedaan. Bij haar en bij Madeline. Maar hij wilde het nu niet, wilde alleen liefdebedrijving wanneer ze het zelf ook maar wat te graag wilde. Anders werd het hele vredige moment verpest, en daar zou hij spijt van krijgen. Net als dat hij spijt had dat hij Madeline had verkracht; ze liet het dan wel niet altijd even goed zien, maar Savador was er vrijwel zeker van dat haar vertrouwen in hem behoorlijk geschonden was; ze moest hem zelfs misschien wel haten.
'Vergeef me,' verontschuldigde Savador zich zacht voor zijn aandringende gedrag, zijn stem bijna fluisterend. Zwijgend had Neara zich weer omgedraaid, staarde nu naar haar achterhoofd in haar liggende positie. Zacht maakte ze hem de woorden waar dat het goed was zo, schoof met haar lichaam dichter tegen hem aan waardoor hij bewust, alsof hij de lust op zijn spijthebbende woorden direct weg wilde halen, zijn bovenbenen zo ver mogelijk over elkaar heen schoof zodat het niet meer in haar rug of tegen haar achterwerk zou prikken.
'Rust is het enige wat nodig is op dit moment,' nog altijd licht teleurgesteld bleef hij toekijken hoe Neara zich voorzichtig op het matras omdraaide en zonder hem een blik waardig te gunnen dicht tegen hem aankroop, haar gezicht in zijn nek en haar hoofd een stuk onder zijn kin. Savador liet het toe, drukte op het moment dat ze haar eerdere fluisterende geruststellende woorden nog eens sprak een lieflijke kus op haar slaap. 'Het is goed zo,' herhaalde hij haar woorden zacht, ter intentie dat hij ermee instemde. En het was ook goed.
Voorzichtig ging hij weer neerliggen, liet zijn hoofd wegzinken in het kussen. Zijn hoofd draaide hij naar beneden zodat zijn kin rustte op Neara's hoofd en zijn gezicht half over het hare heenlag, omringd door sluike zwarte lokken die zich warm over haar huid drapeerden. Zijn armen gleden om haar lichaam heen en hielden haar stevig tegen hem aan, wilde haar warmte niet verliezen, evenals dat hij bang was dat ze zijn warmte tekort kwam. Neara had de gehele deken in beslag genomen, gewikkeld om haar slanke lichaam, maar hij vond het niet erg. Het was noodzakelijker haar warm te houden dan zichzelf. Vredig nestelde Savador zich dichter tegen haar aan en sloot zijn ogen, waarna het niet lang duurde of hij zonk in een diepe slaap.

Eerste zonnestralen door het gleufje in de gordijnen deden hem langzaam wekken, tesamen met het gefluit van vogels in de vroege ochtend. Loom opende hij zijn ogen om de nieuwe dag te beginnen, en het begin was zeker goed toen hij als eerste toen hij wakker werd Neara's gezicht pal voor zijn neus zag. Haar ogen nog gesloten, haar gelaat vredig. Langzaam gleed er een teder glimlachje op zijn smalle lippen en bleef hij een paar minuten enkel naar haar onverstoorbaar rustende gelaat staren. 'Wat ben je mooi,' fluisterde hij zacht om haar niet wakker te maken, streek met een hand voorzichtig wat sneeuwwitte lokken uit haar gezicht weg. Voorzichtig kwam Savador daarna overeind, tilde Neara hier en daar zacht op om haar van zijn lichaam af te tillen en haar op het matras neer te leggen zodat ze niet mee zou gaan in zijn bewegingen toen hij rechtop ging zitten. Zacht boog hij zich over haar heen, hield met een hand zijn lokken uit zijn gezicht terwijl hij dit deed en drukte een ochtendbegroetende kus op haar wang. Hij schudde het kussen voor haar op en dekte haar warmer toe voordat hij daarna wrijvend in zijn oog langzaam uit bed stapte. Aan zijn bewegingen die nu niet meer zo stijf waren of een drukkend gevoel bij zijn gevoelige delen bezorgde besefte hij dat de lustigheid tijdens de nachtrust vanzelf weer verdwenen was. De gordijnen schoof hij weer helemaal dicht zodat er geen spoor meer was van de gleuf, waarna hij nog slaperig op zoek ging naar een ochtendjas. Zo zacht mogelijk verliet Savador daarna zijn kantoor en ging alleen gehuld in de broek waarin hij geslapen had en een donkere ochtendjas op blote voeten op weg richting de aula. Het was nog vroeg, vroeger dan normaal, en bovendien was het weekend dus was er nu veel minder kans om op dit tijdstip een leerling of collega tegen het lijf te lopen. De aula zelf was ook verlaten toen hij er aan kwam, maar de koks waren in de keukens al druk in de weer om het ontbijt te bereiden. Ongenegeerd kwam hij de hoofdkeuken binnen, commandeerde wat koks om toepasselijk eten te bereiden en pakte hier en daar vast al wat warme broodjes, een gekookt ei en een glas melk en hete thee op een glazen schaal. Nadat de koks zelf het eten waar hij had gevraagd door een open ruimte vanuit de keuken naar hem toeschoven keerde Savador met de schaal weer terug naar zijn kantoor. Neara sliep waarschijnlijk nog toen hij terugkwam. Met een zachte vingerknip liet hij één enkele kaars ontvlammen om wat licht te creëeren en liep naar het bed. Bij de rand bleef hij staan om zich met een glimlach over Neara heen te buigen en de ontbijtschaal naast haar op het bed neer te zetten. 'Wakker worden, slapende schoonheid,' sprak hij zacht in haar oor. Alsof ze daadwerkelijk ook een Doornroosje was kuste hij haar zacht op haar lippen. De geur van al dat pas bereidde eten moest haar wel wekken, anders wist hij het ook niet meer. Savador wierp nog een glimlach op haar rustende gelaat voor hij de kamer verliet om bij zijn kinderen te kijken. Asema was al wakker en lag met haar identieke slangachtige ogen in haar box observerend de kamer door te kijken, die in tegenstelling tot het kantoor veel lichter was en meer zon binnenliet. Een tedere glimlach verscheen op zijn bleke gelaat toen hij zich over de rand heenboog en Asema direct haar doorborende blik in de ogen van haar vader richtte, waarna ze hem een lange tijd onbewegelijk bleef aanstaren. 'Dag meisje,' begroette Savador haar zacht. Voorzichtig tilde hij haar onder haar armpjes op om het kleine meisje in zijn armen vast te houden, een hand daarbij onder haar achterwerk voor de extra veiligheid. Elwin sliep nog met zijn beentjes gespreid en zijn armen naast zijn hoofd op de zachte ondergrond. Het dekentje dat de vorige avond nog goed om hem heen was gelegd lag verfrommeld en schuin half over zijn lijf heen. Dat druktemakertje had zijn extra slaap nodig door de energie die hij overdag verspilde.
Met Asema rechtop in zijn armen liep Savador naar het raam en schoof de gordijnen een stukje weg. Direct draaide ze haar hoofdje ontevreden weg bij het felle licht van de opkomende zon die in haar ogen scheen en verborg haar gezicht in haar vaders lokken. Savador kon er alleen maar zwakjes om glimlachen en bood zich even de tijd om het lente-achtige uitzicht buiten te bekijken, dat weer net iets anders oogde in de roodachtige kleur van de morgenstond.

Zichzelf tegen Savador aangenesteld, zijn armen om haar heen als een liefelijke bescherming tegen de buitenwereld. Alleen geen bescherming voor haar gedachtes, beschermde alleen haar lichaam tegen de kou en pijn. Haar gezicht verborgen tegen zijn lichaam aan, waarbij ze de wervelwind in haar hoofd niet kon tegenhouden. Haar armen die zich tussen hun lichamen hadden opgevouwen kropen dichter naar elkaar, haar geopende ogen staarde naar de schaduwen die zijn gezicht en haren maakte op de huid van zijn nek. Zonder te bewegen, alsof ze sliep bleef ze liggen. Luisterend naar zijn hartslag en ademhaling, klonken als ritmische deuntjes in haar oren waarbij ze ze langzaam steeds regelmatiger hoorde en voelde gaan. Pas toen ze zeker wist dat hij sliep slaakte ze een zachte zucht, waarbij haar eigen lichaam zich voorzichtig ontspande. De steken in haar rug konden maar half worden genegeerd. Maar het drukkende gevoel in haar buik, de knoop die daar ontstond vertelde haar genoeg. Haar eigen hart die een slag sneller sloeg, niet getriggerd door zijn geur of handelingen maar versneld door andere aspecten. Bang om wat er ging komen, bang dat als ze hier lange bleef liggen het scenario wat ze altijd ontweek zou voltooien. Om zichzelf te verlossen van dit gevoel, en om er koppig genoeg op dit moment niet aan toe te geven sloot ze haar ogen om een tijd na Savador in slaap te vallen.

De eerste bewegingen van Savador die gewekt werd door de ochtendse verschijnselen als het licht tussen de gordijnen door gingen bij Neara voorbij. Vermoeid door de gehele scenario's, het gevecht dat al zo lang geleden leek, de wonden in haar rug en de emotionele schommelingen waaraan ze was blootgesteld. Dat laatste grotendeels enkel en alleen door het bijzijn en de handelingen van Savador. Haar arm losjes over Savador's lichaam, evenals haar voet die tussen die van hem lag gaf aan dat ze zelfs in haar slaap weinig afstand had genomen. Haar vredige ademhaling toonde naast haar ontspannen lichaam aan dat ze nog diep in slaap was verzonken. Enkel een iets verzwaarderde uitademing was te horen toen Savador zichzelf omhoog bracht en haar lichaam zachtjes van hem afhaalde. Kalm sliep ze door, de deken die rond haar lichaam gewikkeld was was hier en daar los geraakt om haar liggende positie met de sneeuwwitte lokken verspreid over het kussen een ietwat wild aanzicht te geven. Stil bleef ze liggen terwijl Savador zijn ding deed, merkte niet dat hij de kamer verliet. Pas toen de geur van vers eten de kamer vulde en ze de nieuwe bewegingen op het matras onbewust in zich opnam zakte ze langzaam weg uit haar slaap. Zonder haar lichaam te bewegen keerde ze terug in het land van de levende, hoorde nog net vaagjes de zachte stem van Savador die tegen haar sprak. Pas bij het voelen van zijn zachte lippen op die van haar wist ze dat ze weer geheel wakker was, werd voor een moment opgenomen in de ontspannen status van het moment om vervolgens van binnen een klap te krijgen van haar eigen emoties. De knoop in haar maag drong weer op samen met de geur van het eten terwijl Savador de hoofdkamer weer verliet. Langzaam opende haar ogen zich, haalde zonder geluid diep adem om de laatste slaap uit haar lichaam te verdrijven. Het was ochtend, het ontbijt en de geluiden van buiten die door haar geest heen weerklonken alsof het gefluit naast haar oor gebeurde verade dit alles. Haar armen bewogen zich omhoog, waarbij ze haar lichaam uitrekte om daarna zichzelf omhoog te drukken. Haar lege maag reageerde op het zien van het eten, alsof de geur nog niet genoeg was geweest om haar ervan te doen herinneren dat ze gister geen avondeten had genomen. De deken gleed van haar af, bleef op haar benen liggen toen ze zich geheel op drukte. Negeerde dit feit, wist dat Savador zich in de ruimte hiernaast bevond bij de kinderen. Voorzichtig pakte ze een van de warme broodjes, richtte haar aandacht zonder haar hoofd om te draaien om de bewegingen in de andere kamers terwijl ze gedachteloos at. Volgde de contouren van Savadors lichaam, zocht zijn lichaamswarmte en zijn ademhaling. Met een afwezige blik in haar zilveren ogen volgde ze zijn bewegingen, merkte dat zijn dochtertje in zijn armen zat. De ademhaling van de ander was nog te diep en te regelmatig om wakker te zijn, waarbij ze wist dat de andere helft van de tweeling nog in diepe slaap verkeerde. Haar handen verloste haar lichaam van de nog hier en daar strak omhulde deken, trok haar knieën op toen Savador met zijn dochtertje naar het raam liep. Haar armen om haar benen heen, haar bovenlichaam naar voren geheld om met haar borst bij haar knieën te komen. Met gesloten ogen volgde ze de gedetailleerde veranderingen, hield bij Savador ongemerkt elke centimeter die hij bewoog in de gaten. Bij het geluid van een openschuivend gordijn en de bewegingen die het meisje maakte opende Neara's ogen zich weer. Staarde naar de muur aan de andere kant van de kamer, in de ban genomen door het oude gevoel dat ze hier niet tuis hoorde. In de geluidloze bewegingen, zo soepel als die van een katachtige sloeg ze de deken voorzichtig van zich af waarbij ze in haar andere hand nog een van de warme broodjes had en ze uit bed stapte. Haar stappen haast zwevend onder haar snelle bewegingen, liep ongehoord naar de kast van Savador. Zichzelf over gevend aan de knoop in haar buik, gaf zich over aan de angst die zich gluiperig naar het oppervlakte had bewogen. In een snelle flits schoten haar zilveren ogen over de donkere kleding in de kast, krulde haar mondhoeken voor een seconden om toen ze vond wat ze zocht. Zachtjes haalde ze de lange mantel van het haakje, draaide zich om zonder de kastdeur weer dicht te doen. Al even geluidloos stak ze haar armen in de mantel, deed hem om om haar naakte lichaam te verhullen. Even stond ze stil waarbij haar handen de mantel sloten, richtte haar kin op om naar de deur te kijken waardoor Savador was gelopen. Het broodje had ze ondertussen weg gewerkt. Ergens in haar hart vormde zich een andere knoop, wist ondanks haar koppigheid dat wat ze deed alleen maar meer ongemakkelijkheid en pijn zou oproepen. Maar voor nu deed de ingegraven angst in haar hart haar een vluchtdier maken. Ze moest hier weg, weg bij het verstikkende gevoel. Dankbaar voor haar kunsten met de lucht bewoog ze zich stilletje naar de kinderkamer. Vanuit de deuropening vestigde haar ogen zich op de rug van Savador die uit het open raam keek. De drang om naar hem toe te lopen, haar armen om hem heen te laten glijden kroop in haar omhoog, maar won het niet van het drukkende gevoel op haar borst wat haar beangstigde. Dit alles had veel te vast geleken, zelfs ondanks de informatie van Savador waarbij ze wist dat hij al een stiefmoeder had gevonden voor zijn kinderen. Haar eigen gevoelens de gehele avond hadden haar beangstigd, een angst die ze toen nog had kunnen onderdrukken maar nu de overhand nam. Met een snelle beweging draaide ze zich weg van het tafereel waar ze diep van binnen zo graag deel vanuit wilde maken, liep weg bij haar droombeeld om zich uit de voeten te maken. De deur zwaaide stilletje voor haar open, waarbij haar blote voeten pas over de drempel weer werkelijk contact maakte met de vloer. Met opeengeklemde kaken verlangzaamde haar passen terwijl de deur weer even stilletjes achter haar terug het slot in gleed en haar buiten het kantoor uitsloot. Haar sneeuwwitte lokken golfde rond haar verharde gezicht, vervolgde haar passen weer hoewel een stem in haar hoofd tegen haar schreeuwde om terug te gaan. Ze kon het niet, was van binnen te verpest en was zo verwrongen om nu eindelijk het kleine beetje geluk en liefde vast te grijpen. Ongemerkt waren haar passen overgegaan naar rennen, waren haar zilveren ogen die niets meer dan pijn uitte voor zich uit gericht. Waarom dit haar zo'n pijn deed wist ze niet, waarom ze het in haar geest haalde dat Savador het misschien erg zou vinden dat ze weg zou zijn. Zij was zoals ze was, was de lucht en de wind die door je haren speelde en die je leven gaf. Maar ongrijpbaar als je het bij je wilde houden, onmogelijk om vast te pakken. In haar ogen was ze voor iedereen en niemand, was alleen in de grote wereld waarin ze zoveel macht had. Maar macht bracht alleen tijdig geluk, gaf niet het gene wat je in leven hield zo lang. In de stille en legen gangen maakte ze zich een weg terug naar de toren, terug naar haar eigen lege etage om de eenzaamheid weer te omarmen.

Zijn armen zacht om haar heen, de warmte die hem diep van binnen voldoende tevreden stelde na die hele periode alleen zijn koude onbeslapen bed met een slang te hebben gedeeld in plaats van een vrouw. Zodra de lustigheid verminderd was en de doodse stilte wederkeerde, ging Savadors gedachten naar andere dingen uit. Naar Neara, die dicht tegen hem aangenesteld lag, en alle dingen die ervoor hadden plaatsgevonden en die hij één voor één weer op eigen tempo overdenkend afging. Met een lichte glimlach op zijn gelaat duurde het daarna liet lang meer voor hij zijn nachtrust benutte.

Bij de eerste zonnestralen die de volgende ochtend aanbraken was Savador in geen tijden meer zo voldaan wakker geworden. Een vrouw waar hij zijn liefkozingen op kon uitoefenen, tot het snelle kloppen van zijn onmiddellijk versnelde hart het eerste wat hij zag bij het ontwaken uit zijn slaap. Vredig glimlachte hij Neara's nog slapende gelaat toe, merkte de voet tussen zijn benen en haar andere klein gedetailleerde verliggingen. Ze oogde als een engel hoe ze erbij lag in het eerste licht van de zojuist aangebroken dag. Voorzichtig was hij daarna overeind gekomen, tilde haar met alle beleid op om haar zachtjes van zich af te tillen en terug op het matras te leggen. Zijn handelingen teder en zacht, wilde de sereniteit die ze uitstraalde niet onnodig breken door haar op die wijze ruw te wekken. Dat zou puur zonde zijn.
Gelukkig sliep Neara verder, een klein symptoom dat zijn glimlach iets verbreedde. Tevreden, omdat hij er nu nog langer van kon genieten tot ze uit eigen initiatief zou ontwaken. Gauw schudde Savador het kussen op, dekte haar beter toe. Hij wilde niet onbeleefd zijn door misbruik van haar langer durende rust te maken door van haar blootgestelde vrouwelijkheid te genieten, al zou de deken uit haar eigen bewegingen van haar zijn af gegleden zodat ze wellicht halfnaakt kwam te liggen. Zulke mannen had je, maar hij wilde zich uit spijt voor zijn onbedoelde wellustigheid van gisteravond bewijzen dat hij een gentleman was. Iedere zelflievende vrouw moest immers met het respect behandeld worden dat ze verdienden, en Neara verdiende het zeker.
Onnodig harde geluiden werden gedempt doordat hij op zijn tenen liep bij het verlaten van het kantoor, liet Neara in al haar rust en vrede achter om vervolgens een ontbijt voor haar in de keukens achter de aula samen te stellen. Met een zilveren schaal, volgestouwd met allerlei lekkers en die een spoor van damp door de hete kop thee achterliet door de gangen, keerde hij daarna al gauw genoeg weer terug en zette het voorzichtig naast Neara op het bed neer. Letterlijk deed hij een poging haar wakker te kussen - hij wilde het eten immers niet koud voor haar laten worden - waarna hij zich nog stil begaf naar de andere kamer die hij, ondanks de wastafel, het bad, het toilet en het douchehok, gedoopt had tot kinderkamer.
Elwin sliep nog vredig, zijn ravenzwarte warrige lokken in een nog warriger model dan normaal, en zijn mondje halfopen. Enkel Asema was al wakker, hield alles en iedereen met de slangachtige ogen van haar vader stil in de gaten. Vooral toen Savador zich glimlachend over haar heen helde om haar op te pakken. Rechtop in haar vaders sterke armen en leunend tegen diens borst en schouder werd ze richting het raam gedragen, hoefde geen moeite te doen om haar balans te behouden door de grote ondersteunende hand onder haar bips. Het ochtendlicht was nog te fel na een hele nacht in het duister te hebben doorgebracht, te pijnlijk voor haar ogen waardoor ze haar hoofd wegdraaide. Nog altijd even stil als altijd, in tegenstelling tot haar broertje liet Asema zich maar zelden horen. In de tussentijd besefte Savador nauwelijks dat Neara in de tussentijd al wakker was geworden en wat ze in zijn kledingkast uitspookte. Ook haar intenties merkte hij amper.
'Ik zal je eerst eens wat schone kleren aantrekken voor ik ook voor jouw ontbijt ga zorgen,' sprak Savador zijn dochtertje zacht toe. Zwijgend blikte Asema naar haar vader op, bleef hem een lange tijd alleen maar stilletjes aanstaren. Glimlachend keek hij op haar neer en liep naar de andere kant van de kamer, waar hij haar op een speciale verschoontafel legde. Op eigen tempo trok hij haar zachtroze rompertje uit; het werd eigenlijk hoog tijd dat hij zijn kinderen nu peuterkleding liet dragen. De luier was schoon en onbeplast, dat zag hij direct bij het openklappen van het ding. Zo vaak was Asema's luier immers niet gebruikt, haast alsof het kleine meisje rekening met haar vader wilde houden. Maar beter ook, de stank wanneer ze toch de nodige behoefte hadden gedaan was niet te harden. Vaak verwisselde hij de luiers dan met een stevige wasknijper op zijn neus.
Voor alle zekerheid trok Savador haar toch een nieuwe luier aan, borstelde haar wat bijgegroeide zwarte lokken met een speciale babykam en tilde haar vervolgens weer op. Elwin zou hij straks ook nog moeten doen zodra het jochie wakker werd; vader zijn was niet niks. Met Asema weer opgetild in zijn armen steunend tegen zijn borst aan liep hij weer terug naar de andere kamer om Neara te vergezellen tijdens haar ontbijt. In de deuropening bleef hij echter ontzet stilstaan; de dekens lagen verfomfaaid over het beslapen bed, het ontbijt was nauwelijks aangeraakt, zijn kastdeur stond wagenwijd open waardoor hij direct kon zien dat er een mantel ontbrak en Neara was verdwenen. Het enige laatste nagelaten spoor van haar aanwezigheid was de deur van zijn kantoor die nog op een kleine kier open stond.

(Einde topic )