Standing in the moonlight

Nadat ze eindelijk van de leraar af was stond ze nog steeds in het bos. Naarmate ze daar stond verging de tijd, waardoor de zon onderging. Langzaam maar zeker zette ze zich in beweging, maar ze was erg alert. Illiarné de wolfdemon keek naar de maan, waarna ze dan op een donkere plek stond. Enkel haar ijsblauwe ogen waren af en toe te zien, maar voor de rest hield ze haar ogen gesloten. Neytiri zat nog steeds 'bewusteloos' in haar eigen lichaam, waarom dat zo was wist niemand. Blijkbaar had de demon zin om zichtbaar te blijven, tja ze was weer op jacht gegaan. Haar ogen dwaalden af in het gebied, waardoor ze dan een leerling zag. Vermoedelijk een jongen die niets afwist van het gevaar in het bos, iets wat haar wel amusseerde. Algauw ging ze naar de jongen toe, al sluipend natuurlijk en viel ze deze aan. Niets buiten stukken kleren bleven over van de jongen, waarna de demon dan naar een open plek ging. Daar stond ze dan in het maanlicht met haar ijsblauwe ogen gericht op de maan, haar oren gericht op elk geluid in haar buurt. Ja, ze was vrij voorlopig en ze zou dan ook nog niet terugkeren in het lichaam van Neytiri. Ze wilde even de vrijheid voelen om weer rond te kunnen lopen, voordat ze zich terugtrok.

Servatius had gewoon een leuke rustige avondwandeling willen maken in het duistere bos, en dar was hij dan ook wel aan begonnen, maar dat lot was hem kennelijk niet gegund toen hij de resten van kleding en sporen van worsteling tegen kwam, al was er maar weinig van over. Servatius wist echter meteen dat er iets behoorlijk fout was en volgde het spoor dat hij na even zoeken vond dieper het bos in. Stilletjes door de schaduw glijdend zonder een enkel geluid te maken vorderde hij op het pad tot hij een duistere energie voor zich voelde. In het maanlicht van de open plek zag hij een seconde later wat hij ook al vreesde. Hij zag een demoon op de open plek staan, maar niet Deshas, nee aan die ogen te zien, samen met het feit dat hij het merkteken in zijn nek voelde branden wist hij dat dit Illiarné was. Haar kracht kennende had ze hem ook allang al opgemerkt en hij wist toch dat hij geen schijn van kans tegen haar maakte. En dus liet Servatius het ondertussen getrokken zwaard weer in de schede terug glijden en liet hij zijn aanvalstechniek maar varen al hield hij zijn verdediging extra strak in de gaten en kwam uit zijn schuilplaats vandaan recht voor Illiarné tevoorschijn. Dit expres om te voorkomen dat ze hem aan viel omdat ze hem niet herkende. Servatius zuchtte en zei "Moest je nou echt een hele leerling verorberen? Je weet dat je makkelijk ook alleen op bloed kunt leven en als je dat Deshas vraagt of gewoon hypnotiseert krijg je daar genoeg van, bovendien vult je voorraad zichzelf dan weer aan in plaats van slechts één keer alles te geven". Zelf wist Servatius genoeg over demonen al wist hij niet of deze demon hem deze les wel ten harte af zou nemen, ach, ze had zich al eerder ingehouden om hem te doden, waarom zou ze nu anders proberen, misschien was hij later nog van nut niet, bovendien zou de demon hem ook niet willen eten, hij was ten slotte al eens dood geweest, kon nooit goed voor je zijn

Servatius zag nu pas dat niet alleen de ogen van Illiarné glommen, maar er waren ook verscheidene tekens op haar lichaam die Servatius eerder niet opgevallen waren die nu ook wel leken te gloeien. Een demon die geen bloed dronk, maar leefde van het vlees? Ietwat eigenaardig, maar Illiarné leek op meerdere gebieden wel een uitzondering te zijn, ze was al vele malen sterker en ouder dan eigenlijk alle demonen die Servatius ooit had gezien, bovendien had hij al een aantal eigenschappen van haar gezien die als zeer zeldzaam werden gezien onder demonen, zelfs als je maar een van die eigenschappen had. Wat hij hier deed? "Ik was gewoon een rustige ontspannen avondwandeling aan het maken tot ik het restant van een leerling tegen kwam en de bron opspoorde" legde hij kalm uit waarbij hij strak Illiarné aan bleef kijken. Ze wisten allebei wel dat zij de bron was en dat wetende kon hij het ook gewoon zeggen. Ergens was het ook wel de eigen schuld van de jongen of meid, iedereen wist dat het duistere bos 's nachts gevaarlijk was en dit was gewoon een kwestie verkeerde plaats en tijd. Al had Illiarné hierbij het geluk dat dit makkelijk af te schuiven was op een aanval van hongerige schaduwwolven, als het goed werd gespeeld ten minste. "Alsof ik hier met Deshas zijn orders ben. En alsof hij mij zou sturen terwijl hij weet dat je mij makkelijk aan kunt en dat ik je toch niet over kan halen. Ik laat dat werkje wel aan hem zelf over tenzij hij het me echt uitdrukkelijk beveelt, ik behoud mijn leven liever. Ik wil niet al zo snel een tweede keer dood" legde hij kalm uit al vond hij het niet geweldig dat Illiarné zo snel conclusies over hem trok. "Ik ben op het moment eerder geïnteresseerd in een soort.. overeenkomst tussen ons twee" zei hij met een lichte geniepige glans in zijn ogen en een grijns op zijn gezicht.

Illiarné keek nog steeds naar de maan, warna ze dan even haar ogen sloot. Ondanks alles kon ze zelfs met haar ogen dicht aanvoelen waar hij zat, dit omdat ze ook zag met haar oren en poten. Als een eeuwenoude demon zag ze er in principe nog erg goed uit, maar agh ze was dan ook de laatste van haar bloedlijn en soort. Vele wolfdemonen waren uitgestorven, of vermoord, of gestorven aan zweepslagen. Toen ze zijn woorden hoorde keek ze hem enkel rustig aan, wat niet veel voorkwam dat ze rustig was. "Arm kind moet hij maar niet in de buurt komen." Mompelde ze dan ook met een brede grijns, wat ze wel even fijn vond. Haar heldere ijsblauwe ogen hield ze nu op hem volledig gericht, terwijl ze naar zijn woorden luisterde. "Oh en ervoor zorgen dat ik uit Neytiri verdwijn kan niet, ik ben met haar meegeboren." Zei ze dan droogjes tegen hem, met als doel dat het hem niet zou gaan lukken. Als men Illiarné wilde laten verdwijnen uit het lichaam van Neytiri, dan zou zij sterven wat natuurlijk niet de bedoeling zal zijn. "Waarom zou ik met jou een overeenkomst plaatsen, jij moet doen wat ik je zeg of ben je vergeten dat je een deel van me bent geworden?" Vroeg ze dan ook nijdig aan hem, waarna ze dan even geeuwde. "Wie mijn teken draagt zal ook de pijn van mij moeten verdragen. Dat teken is een soort van verbintenis tussen twee wezens." Vertelde ze dan droogjes tegen hem, waarna ze dan even snoof. Haar snuit hield ze vlak voor zijn neus gericht en als je goed kon kijken was ze wel zo groot als een paard. Tja niet alle demonen waren klein, vooral de wolfdemon was wel erg groot en gespierd. Maargoed de blik van de demon bleef op hem gericht, want ze was nieuwsgierig naar zijn antwoorden.

Bij de opmerking over het kind haalde hij zijn schouders op, hij had de resterende geur en energie totaal niet herkend en zolang het niet iemand was waar hij waarde aan hechtte kon hij het zo vergeten, dat deed in een oorlog vechten en honderden mensen voor je ogen zien sterven nu eenmaal met je. "Iedereen weet dat het hier 's nachts gevaarlijk is" antwoordde hij simpel. De volgende opmerking van Illiarné verbaasde hem, dat was wel een stukje nieuwe informatie, het leven van Neytiri was dus aan dat van de demon gekoppeld, dat was interessant. Bij haar vraag trok hij even een wenkbrauw op, deel van haar geworden, wanneer was dat gebeurd dan? Het teken bedacht hij zich toen en wreef er met zijn hand overheen tijdens de uitleg van Illiarné. Toch trok Servatius een grijns, wel om twee redenen "Ik ben wel wat pijn gewend, ik ben toch al een keer gestorven, wat pijn kan ik heus wel aan, de vraag is dan of jij die aan kan. Bovendien is er geen reden dat we niet tot een overeenkomst zouden kunnen komen die voor ons beide het leven makkelijker maakt toch?" legde hij rustig uit, niet tonend dat hij wel degelijk ietwat geïntimideerd was door de demon, ze kon hem als ze echt wou als een vlieg weg vegen, of zo groot en sterk zag ze er in elk geval uit, al wist hij ook dat elke demon kon sterven, al waren daar soms offers voor nodig. Die offers was hij echter meer dan bereid te maken als Illiarné het ooit zou wagen aan iemand te komen die hem dierbaar was.

Illiarné reageerde niet op zijn eerste woorden, waarna ze dan kort rond keek. Haar ogen waren strak gericht op alles, maar ook de oren vingen elk geluid op. Zo kon ze merken dat er gevaar dreigde of wat anders. Daarna keek ze dan naar hem en ze ging met een klauw langs zijn haren. Dan stond ze op en keek ze op hem neer, terwijl ze zijn woorden hoorde. "Daarbij zal niemand mij kunnen verwijderen, zonder risico te lopen dat Neytiri sterft. Onze zielen zijn tijdens haar groei samen gesmolten, wat inhoud dat ik haar pijn ook kan voelen." Vertelde ze dan aan hem terwijl ze even nadacht over zijn vraag. "Waarom wil je een overeenkomst met me?" Vroeg ze dan even aan hem en ze snoof dan ook even diep. Ze sloot voor nog geen seconde de ogen, waarna ze dan dacht aan het teken op zijn nek. Als ze wilde kon ze het laten verdwijnen, maar voorlopig liet ze het teken er nog opstaan. Hij was voor haar een interessant object, maar verder was hij in haar ogen iets te waardeloos. Toen ze een stel ogen opmerkte keek ze er met haar blik naar, maar dan verdwenen die stel ogen. Automatisch ging ze over Servatius staan, geen idee waarom, maar ze deed het gewoon. Haar ademhaling was erg kalm, te kalm voor velen. Dit keer bleef ze zo een tijdje staan en ze deed dan en paar stappen naar achteren.

Servatius keek toe terwijl Illiarné rond keek, ze leek wel heel erg scherp te blijven op haar omgeving, bijna alsof ze elk moment een aanval verwachtte, maar daar zou vast wel een reden voor zijn. Vroeger had Servatius dat ook bijna elk moment gedaan, maar daar was hij over heen gegroeid, hij had geleerd ook zijn andere zintuigen te gebruiken om gevaar ver van tevoren aan te zien komen, dus het leek niet meer alsof hij constant op alles lette ondanks dat hij waarschijnlijk net zo goed wist wat er gebeurde als haar. Illiarné onthulde weer een stukje nieuwe informatie waarop Servatius weinig reageerde, al was het wel handig om te weten voor later, waarschijnlijk ten minste. De volgende vraag was interessanter en ook simpel om uit te leggen "Simpel gezegd, ik wil zekerheid dat bepaalde mensen niet aangevallen worden door jou. Daarbij kan ik jou ook op meerdere manieren helpen. Ik geef toe, je bent goed in het uitmoorden van mensen, maar als je dat zonder controle doet komen er nog professionals achter je aan die niet zo veel begrip hebben voor de situatie en graag nog wat mensen opofferen om een demon als jij neer te krijgen". Hopelijk zou dat haar wel na laten denken, het was voor hen beide wel een goed voorstel en het gaf hen beide wat zekerheid, of dat was in elk geval het plan. Opeens voelde Servatius iets, er was iets in de buurt en aan haar reactie te zien merkte Illiarné dit ook, ze ging over hem heen staan, wat van Servatius oogpunt behoorlijk intimiderend was aangezien ze hem zo elk moment kon verpletteren als ze wou, ondanks dat voelde hij haar kalmte, voor Servatius' gevoel te kalm, als de stilte voor de storm waarna ze gelukkig na een tijdje toch weer naar achter stapte

Illiarné had wel geluisterd naar zijn woorden, waarna ze dan even naar hem keek. "Zolang je mij niet in de weg zit en doet wat ik zeg dan zal ik je dierbaren met rust laten. Van de professionals heb ik geen last, maar als dat zo is dan zie ik nog wel wat er gebeurd. Tenslotte ben ik ouder en wijzer dan hen." Vertelde ze dan ook tegen hem, waarna ze dan even haar hoofd schudde. Toch was er nog steeds iets dat ze niet vertrouwde, waarna ze dan naar hem keek. Ze had gemerkt dat hij het niet echt vertrouwde toen ze over hem was gaan staan, maar daar reageerde ze niet echt op. Haar ogen en oren waren strak gericht op de omgeving, waarna ze dan ook even gromde. Toch stond ze dicht tegen Servatius aan, waardoor haar staart(en) om hem heen gingen. Aangezien hij nu haar teken droeg kon ze hem maar beter beschermen, want als hem iets zou gebeuren dan kon ze dat wel aanvoelen. Omgekeerd natuurlijk ook, maargoed ze keek hem niet aan toen ze dat deed bij hem. Ze vond hem een interessant iets en dat zou ze dan ook beschermen. Al doen normale demonen dat niet, maar zij was een speciaal geval onder de demonen.

Servatius dacht over de woorden van Illiarné, het was misschien voor hem niet nodig een overeenkomst te sluiten, maar iets in hem wou ook haar helpen, of was het dat hij Neytiri wou helpen? Dat wist Servatius zelf eigenlijk niet zo goed, feit was wel dat hij zich op deze manier hol en nutteloos voelde op school, hij wou weer iets van de structuur en de spanning in zijn leven die het leger 300 jaar geleden voor hem had geboden, hij wou iets doen, iets betekenen, al was dat voor maar één persoon, hij had nu niks om voor te vechten naast heel af en toe een willekeurige actie van Deshas, hij had ook gelezen over de Suasama, maar hoe kon je daar zomaar in komen zonder contactpersoon of manier om hen te bereiken. Dit zou dus in elk geval voorlopig iets van een doel of richting geven, of dat wilde hij in elk geval. Met deze gedachtegang verdween zijn angst voor Illiarné, verdween het gevoel van intimidatie en hij voelde zijn vastberadenheid toe nemen. Dat ondanks dat de staarten van Illiarné nog steeds om hem heen bewogen en ze gromde al was dat laatste willigt niet op hem gericht. Hij voelde zelfs het teken in zijn nek opgloeien van de warmte die hij van binnen in zichzelf voelde, het deel van hem dat zijn vuurmagie ook was ongetwijfeld. "Ik ga niet zomaar zitten en mooi doen als een of ander knuffeldier of uniek beeldje, als je geen overeenkomst wil maken geef me dan iets te doen, ik ben het zat om nutteloos op mijn luie reet hier alleen mijn tijd te verdoen met leren en oefenen voor iets wat misschien wel nooit komen gaat" zei hij bijna grommend tegen Illiarné, hij toonde zo lef en misschien in haar ogen ook wel toewijding, hij lette er niet meer op hoe het teken reageerde in zijn nek, maar hij wou gewoon van die moedeloosheid af en wat Deshas betrof, wat niet weet wat niet deert toch?

Illiarné keek jem kort aan, waarna ze dan even de ogen sloot. Haar staart(en) bleven nog wat rondom hem heen zitten. Kalm hield ze elke beweging in de gaten, waarna ze dan kort snoof. Alweer ontsnapte er een grom uit haar keel, wat duidelijk maakte dat ze het iets/iemand waarschuwde niet dichterbij te komen. "Als ik jou was zo ik die leraar uit de buurt houden, dat me in de kerkers lastigviel." Vertelde ze dan ook kort tegen hem, zonder hem maar één blik te gunnen. Daarna dacht ze kort wat na en toen ze zijn woorden hoorde, keek ze hem weer aan. "Het feit is dat ik mijn eigen gang ga, maar ik zal je deze belofte geven. Een dierbaar iemand zal ik niets doen, tenzij deze in gevaar is dan zal ik inspringen. Een overeenkomst noem ik het niet echt, maar ik beloof het je wel. Als jij tenminste beloofd om mij een slachtoffer te geven zodat ik kan verder leven." Vertelde Illiarné dan tegen hem, met als doel dat ze zijn dierbaren niet ging aanraken. Tenslotte had hij het teken van haar, maar dan nog zal ze die belofte behouden. "Dus jij wilt iets doen maar weet niet wat?" Vroeg ze dan een tikkeltje nieuwsgierig al kon je dat niet merken aan haar. "Dan heb ik een taak voor je, als de tijd daar komt zal jij Neytiri moeten beschermen, tegen die zogenaamde profesionals." Zei ze dan verder als antwoord, maar of hij ermee instemde was een andere vraag. "Leer haar ook dat niet alle mensen even slecht zijn, maar dat er ook goede mensen in de werelden bestaan." Vervolgde ze nog even haar woorden, waarna ze dan even kort zat te geeuwen.

Illiarné sprak weer tegen Servatius, daarnaast duidelijk iets anders waarnemend net als Servatius deed al wist hij niet wie of wat er nu precies in de buurt was. de leraar uit de kerkers? dat moest Malaika zijn, hoe wist Illiarné dat hij met haar gesproken had? Dat deed er ook weinig toe, het was beter als hij zich gewoon aan de orders van Illiarné hield, voor zijn eigen veiligheid en van degene om hem heen. Daarna gaf ze hem een belofte in ruil voor een opdracht, al was dat in de ogen van Servatius zo'n beetje al een overeenkomst. Hij knikte en antwoordde "Dan beloof ik dat ik je een nieuw slachtoffer zal brengen" zei hij kil, het kon hem weinig schelen wat er met minstens een aantal van de andere leerlingen zou gebeuren, dus die konden net zo goed als voer voor Illiarné dienen. Hij knikte bij de vraag en kreeg een opdracht van haar, bodyguard en leraar spelen dus, dat kon hij wel al gaf het voorlopig in elk geval nog niet de actie die hij zou willen. Die professionals waren altijd al traag geweest en niet bepaald moeilijk te verslaan, ten slotte hadden ze enkel op maar een gebied geleerd, demonen opsporen en vernietigen, tegen een 'kind' zouden ze weinig tot niks aanrichten tot ze dachten dat het niet anders kon, maar als je Servatius kende dan wist je dat tegen de tijd dat ze daar achter zouden komen ze eigenlijk al geen kans meer maakten om te winnen, als ze al levend op dat punt aan zouden komen. Servatius knikte "Dat is prima, maar volgens mij zit jij nu aan het limiet dat je het van Neytiri over kan nemen niet? Dat neem ik in elk geval aan als je zo gaapt" zei Servatius tegen Illiarné waarna hij achter zich ook geritsel in de struiken hoorde, 'Het', wat het dan ook was, was weer terug en Servatius gooide, bijna onzichtbaar snel een dolk vlak langs waar hij het geluid had gehoord waarna hij met zijn linkerhand het zwaard al half ontblootte, klaar om toe te slaan als dat nodig was

Illiarné keek verbaasd genoeg geduldig afwachtend op een antwoord, waarna ze dan kort haar oren in een bepaalde richting liet gaan. Het feit dat ze dat tegen hem zei over de leraar, was namelijk omdat de leraar haar wilde ontdoen van Neytiri. Niet dat het haar zou lukken, want stel het lukte haar wel dan had ze enkel een dode leerling bij zich. Kalm bleef ze toch nog zitten en ze hoorde dan zijn belofte. "Mooi als jij je eraan houd, hou ik mij aan de belofte. Daarbij ik mag dan een oude en wijze duistere demon zijn, dan nog hebben demonen een soort contract als ze iets beloven. Het klinkt voor velen erg vreemd, maar vele demonen behouden hun beloftes als deel van een contract. Ondanks dat ik al zo oud ben, heb ik toch wel al in het vroegere leven beloftes behouden en nagekomen. Dus daar hoef jij je nu geen zorgen om te maken." Vertelde ze hem dan kalm op zijn antwoord. Na een tijdje was het een korte stilte die er heerste, totdat hij weer begon te spreken. "Mijn limiet is er dan wel, maar toch blijf ik nog even mezelf. Ik laat Neytiri hier niet terug ontwaken in dit diepe gedeelte van het bos." Zei ze dan ook als bevestiging op zijn vraag. "Daarbij is Neytiri me héél dierbaarste dan alle andere lichamen die ik had overgenomen in de voorbije eeuwen." Vertelde ze hem dan ook, waarna ze dan kort in de richting keek waar hij iets gooide. Kalm keek ze in die richting en ze gromde dan ook weer kort. Haar ogen waren strak gericht op een schaduw, al was het dan wel nog nacht toch kon ze een schaduwachtig iets zien. Algauw kwam er een dier tevoorschijn bij hen. Toch was dat niet het enige dat in de buurt was, aangezien ze nog vanalle dingen hoorde. Ze bleef alert dat wel, maar of ze zou toeslaan was een andere vraag. Als het echt bedreigend overkwam dan zou ze deze wel aanvallen, ookal had ze niet veel zin vandaag in een gevecht.

Bij de woorden van Illiarné knikte Servatius, het was mooi om te weten dat demonen ook zo'n systeem hadden al betekende dat waarschijnlijk weinig als je een demon zonder eer voor je had. Illiarné voldeed echter gelukkig niet aan die beschrijving en dus kon hij met een opgelucht hart adem halen zolang hij zichzelf ook aan zijn eigen belofte hield. Illiarné bevestigde aan Servatius dat ze inderdaad zo'n limiet had en dat bijna had bereikt, maar het Neytiri niet aan wilde doen op zo'n plek haar de controle terug te geven omdat Neytiri dierbaar voor de demon was. Toen het dier uit de bosjes sprong was het een kwestie van nog geen halve seconde voordat Servatius het dier met zijn zwaard door de poot van het beest aan de grond vast zetten en met zijn andere hand de bek van het beest stijf dicht hield waardoor het geen roep om hulp kon laten horen. daarna draaide Servatius die zich door zijn actie met zijn rug naar de demon toe had gewerkt half om zodat hij haar aan kon kijken en ging ietwat droog door met het gesprek alsof er niks gebeurd was. "Ik kan er anders ook wel voor zorgen dat Neytiri zonder een enkel probleem hier weg komt, maar ik zou vraag willen weten waarom Neytiri zo anders is dan voorgaande lichamen die je hebt bezeten" zei hij ietwat nieuwsgierig terwijl hij weer even zijn aandacht richtte op het beest dat een moment een wanhopige poging deed om los te komen al had dat geen enkel effect, al was het zo irritant om het beest vast te houden "Zin in een tussendoortje?" vroeg hij aan Illiarné, maar half sarcastisch en half serieus

PROFILE MAGICIAN

» standing in the Rain
» Walking in the moonlight
» A bathtub and some moonlight.
» Moonlight murder
» Wasting moonlight {Metias}

Standing in the moonlight

Standing in the moonlight

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen