Met haar tanden op elkaar opende ze de deur, die luid piepend protesteerde. Snel wierp Caresse nog één laatste blik naar achteren, waar Diaval haar een bemoedigend knikje gaf. "Vaarwel" Piepte het meisje, voor ze de deur langzaam weer sloot. Het was niet altijd even fijn om Diaval als vriend te hebben, aangezien hij amper een besef voor angst en gevaar bleek te hebben. Tenzij hij iemand zag die daar totaal niet tegen kon, en daar was zij dan mooi mee gezegend. Ze hadden een heftige discussie gehad over het feit dat zij nérgens bang voor was. De uitslag was geworden dat ze het moest bewijzen, en toen kwamen we bij het deel met Het krot. Haar opdracht, om de stiekeme held in haar te bewijzen zou ze hier een nacht doorbrengen. Een nácht!

Ze was nog niet eens binnen of het meisje stond al te beven van angst. Natuurlijk zette ze toch een paar stappen naar binnen, ze móést wel. Als ze nog niet eens vijf minuten binnen kon blijven stond ze zó voor schut. Desondanks kwam ze tergend langzaam vooruit. Na elke stap bleef Caresse stokstijf staan, om meestal niks te horen. Één keer kwam het voor dat ze het geklapper van vleugels hoorde, waarop ze angstig piepte en naar een andere kamer stormde. Dat was dan ook alles. Zo sloop ze het krakende pand door, op zoek naar een plek om zich te verschuilen tot de zon op zou komen. Want ze moest toegeven, ook al was het meisje normaal best nuchter over dat soort zaken, dat ze op het moment geloofde zo een geest te kunnen zien. Dus toen ze een kast met ernaast een donker hoekje had gevonden zag ze haar kans. Voorzichtig kroop Caresse in het hoekje, om haar benen op te trekken en haar armen eromheen te slaan. Ze perste haarzelf tegen de muur terwijl haar ogen angstig door de kamer flitste, en zo bleef ze een tijdlang zitten. Tot ze een ander bewegend wezen opmerkte, welke - hopelijk - levend was. Met een trillende onderlip staarde ze naar de deuropening, waar ze elk moment het figuur van een levende dode verwachtte te zien.

~Perfecte plek voor een eerste meet

Dat het avond was merkte je alleen aan de donkere lucht, maar de temperaturen verraadden niks. Daarom liep Metias dan ook gewoon rond in een simpel shirt, een nutteloos jasje hing aan zijn wijsvinger en over zijn schouder. Na een paar dagen doelloos rondlopen over het terrein, had hij al snel besloten om wat verder te gaan. De verveling sloeg toe, en ondanks dat er veel mooie meiden rondliepen, had hij nog niet echt het 'juiste type' gevonden. Meestal ging hij voor dronken meiden, die met wat mooie praat makkelijk in te palmen waren. Anders waren het gewoon domme meiden, naïevelingen en wat hij tegenkwam wat geïnteresseerd leek. Vrouwen waren leuk, dat kon hij onmogelijk ontkennen.

Recht voor hem werd de duisternis overheerst door licht en leven. Een of andere club zou wel aardig zijn. Het was dan tenminste wat anders dan het kasteel waar hij de afgelopen dagen had rondgehangen. Hij haalde een hand door zijn haar, gooide het jasje- wat inmiddels half van zijn schouder was afgezakt- opnieuw over zijn schouder en begon net wat vlotter te lopen. Een verlegen landweggetje trok zijn aandacht echter. Hij tuurde in de verte, zoekend naar een teken van wat er aan het einde van de weg was, maar buiten enkele bomen was er niks te zien. Het dorp kon wel wachten, dit kon net wat interessanter zijn. Na enkele minuten lopen verscheen er een grijns op zijn gezicht. Dus dit was het 'krot' waar hij men over had horen praten. Een kasteel, vrij oud, een beetje spookachtig. Hij duwde de deur open, die zo oud was dat er een irritant, piepend geluid bij vrijkwam. Met zijn voet sloot hij de deur weer, waarna hij rustig verder liep. Hier en daar duwde hij een deur open, om verveeld verder te lopen. Het was niet zo interessant als je zou denken. Gewoon een oud, saai kasteel. Voor de zekerheid besloot hij toch maar een kamer binnen te gaan. Het was een vrij standaard kamer. Stoel, bed, nachtkastje, kast, spiegel, een oud bu- Hij richtte zijn blik weer terug op de spiegel, waarin hij iets blauw zag. Toen hij verder liep zag hij dat het niet iets, maar iemand was. In een donker hoekje naast de kast zat een meisje. Blauw haar, blauwe ogen en een vrij onschuldige uitstraling. Meteen toverde hij een lichtelijk uitdagende, maar toch vriendelijk glimlach op zijn gezicht. "En wat doet zo'n knap meisje hier in zo'n oud, verstoft kasteel?" Vroeg hij terwijl hij zich liet zakken en naast het meisje ging zitten.

-Een dude rp'en is al een tijdje geleden, sorry-

Krakende voetstappen, deuren die open en dicht gingen. Het duurde niet lang voor iemand in de deuropening verscheen. Zachtjes hapte Caresse naar adem. Door zijn bleke huid en witte haren dacht ze even dat het een geest was, een ziel die inbrekers in hun nek greep. Maar de ruimte achter hem werd van het zicht onttrokken door zijn aanwezigheid, en hij droeg vrij normale kleren. Verveeld slofte de jongen de kamer door, zijn blik gleed langs de meubels, en keerde weer terug naar een spiegel, waar hij even in keek voor hij zich naar haar omdraaide. "En wat doet zo'n knap meisje hier in zo'n oud, verstoft kasteel?" Als dit nou gewoon op school was geweest, was ze waarschijnlijk knálrood geworden. Dit was echter niet het geval, het bloed trok zelfs weg uit haar gezicht. "W-Weddenschap." Piepte ze kortaf. "Ga maar weg hoor, dan kan ik de rest van de nacht hier blijven zitten. Het is hier heel gezellig, zo alleen. Lekker rustig" Haar stem bewees het tegendeel, maar daar ging ze niet aan toegeven.

“W- Weddenschap.” Zei het meisje. Haar toon was lichtelijk kortaf, maar niet iedereen stond meteen open voor een vreemdeling, die haar misschien ook wel had laten schrikken. Ze bood hem aan om weg te gaan? Nee, dat zag hij niet helemaal zitten, hij vond dit wel interessant. “Toevallig.” Hij ging wat makkelijker zitten, als hij ontspannen deed, zou zij dat na een tijdje ook wel doen. “Mij is hetzelfde gebeurt, dus jammer genoeg kan ik niet weg. Anders verlies ik mijn hele pijlencollectie.”  Loog hij. Het was echter wel typisch iets voor Metias. Na jaren sparen had hij een collectie speciale pijlen bij elkaar kunnen krijgen. Hij gebruikte ze nooit  voor de sport, maar aan de muur, naast een oude boog waren ze ideaal. Om die te verwedden was vrij gedurfd, want ze waren een grote som geld waard, typisch Metias.

Hij keek even rond en vond al snel wat houten kratten op elkaar gestapeld. De kast waarnaast het meisje zat opende hij, om er enkele oude kleden in te vinden. Hij nam drie kratten en zette ze naast elkaar, zodat het een soort van bankje vormde, waarna hij alle dekens die hij vond opvouwde en erover legde, zodat het zacht genoeg was om aan te zitten. Hij ging zelf zitten en klopte uitnodigend naast zich op de stof. Attent zijn? Check.
“Ik ben Metias. Metias Eli Jameson om precies te zijn. Met wie ga ik deze nacht doorbrengen?” Vroeg hij, zijn gewoonlijke knipoog achterwegen latend. Eerst maar eens de reactie van dit meisje tot nu toe pijlen. Zijn blik hing vast op haar blauwe haren, die even blauw waren als haar ogen. Ze waren enkele tinten donker dan de ijsblauwe ogen van Metias, maar helder en fel. Vol leven. Vrij schattig te noemen. Als ze net zo’n persoon was als ze eruit zag, kon hij nog veel plezier beleven.

Huh, toevallig? “Mij is hetzelfde gebeurt, dus jammer genoeg kan ik niet weg. Anders verlies ik mijn hele pijlencollectie.” Had hij een.. Pijlencollectie? Maar pijlen waren wapens, en die mocht geen enkele leerling in zijn bezit hebben! Alsnog begon ze een beetje te giechelen. "Dat is dan wel héél toevallig, en dan komen we elkaar ook nog eens tegen!" Misschien viel het allemaal wel mee. Nu ze niet meer alleen was, was het misschien zelfs een beetje knus. Het tikken van de takken tegen het raam, het gekraak en de zachte windjes die door de kieren kropen. Eigenlijk voelde het een beetje alsof ze tijdens een storm binnen zaten, en als je het van die kant bekeek was het helemaal niet zo eng. Toch was het ook wel spannend, zo met een vreemde jongen. Een vreemde jongen! Wie weet wat hij haar aan zou kunnen doen, hij kon haar verkrachten, ontvoeren, opsluiten en nog veel meer. Alsnog bleef ze, want stiekem vond ze zijn gezelschap helemaal niet zo erg. En hij maakte zelfs een geïmproviseerd bankje! Aarzelend slofte ze naar het bankje, om zo ver mogelijk bij hem vandaan te zitten, maar je zag de vrolijke glinstering in haar ogen. Dit vond ze léúk.
“Ik ben Metias. Metias Eli Jameson om precies te zijn. Met wie ga ik deze nacht doorbrengen?” Bijna giechelde ze, maar dat was zo voorspelbaar, dus hield ze het net in. "Caresse." Was haar korte antwoord. Toen ze zeker wist dat de 'giechel' weg was, vervolgde ze haar zin. "Carese Victoria White" Oh god, wat haatte ze haar tweede naam.
Schaamteloos bekeek ze Metias. Dat probeerde ze tenminste. De laatste tijd wilde Caresse stoer overkomen, en aangezien het hier pikkedonker was, kon ze rustig haar gang gaan. Hij zou haar knalrode kop toch niet zien, en dan zou hij ook meteen de indruk krijgen dat hij haar niks aan moest doen! Waarschijnlijk zou hij dat ook niet doen, hij leek haar niet het type voor zulke dingen. Maar hij kon zijn vieze vriendjes waarschuwen, en dan zou iedereen denken dat ze heel stoer was. Dan zou iedereen haar vast knap vinden, ook Metias!

~..Tot nu toe pijlen, snap je, pijlencollectie. HAHAAAAA IK BEN ZO GENIAAL
Ik dwaalde een beetje af :3

Ze was aandoenlijk, haar gegiechel net zozeer als haar antwoord. ‘Dat is dan wel héél toevallig, en dan komen we elkaar ook nog eens tegen!” Heerlijk hoe goedgelovig dit meisje was. Want wat waren de kansen nu dat twee personen op dezelfde dag dezelfde weddenschap aangingen? Niet zo heel groot. Hij beantwoorde haar enkel met een glimlach waarbij zijn ogen nog het meeste werk deden. Hij leek oprecht vriendelijk, maar toch uitdagend op een heel subtiele manier. “Ik bijt niet hoor,” ze hield duidelijk genoeg plaats tussen hen twee. “nou ja, niet al te hard.” Een onschuldig lachje volgde zijn woorden. Hij bleef echter gewoon zitten. Ooit zou zijzelf wel dichter bij hem zitten, of dat nu deze nacht was, volgende week, of volgende maand maakte hem niks uit.
“Caresse.” Haar korte antwoord stoorde hem eerst een beetje. Het klonk vlakker dan hij gewend was en even was hij bang dat ze heel anders was dan hij had gedacht. Dit en het feit dat ze hem opeens schaamteloos begon te bekijken. Hij was even stil, dit had hij niet echt verwacht, eigenlijk helemaal niet vanwege haar eerdere reacties. Hij bekeek Caresse even, te donker om echt te zien of ze onder dit alles zou blozen, verdorie. Alsof dit sowieso zijn bedoeling was, Keek hij het meisje opeens recht in haar ogen aan. Confronterend. “Dus, miss White,” zei hij, een beetje naar voren leunend. “Is het interessant?” Even bleef hij in deze positie zitten, zijn wenkbrauw omhoog getrokken. En ergens, met het licht van de maan dat zwakjes door het raam scheen en het feit dat hij zo dichtbij was, dacht hij een lichtjes rode blos over haar wangen te zien. Toch wel zelfvoldaan kwam hij rustig terug in zijn positie. Weer glimlachte hij, iets meer in zichzelf dit keer.


-Erg kort, sorry. :c

Het leek de jongen op te vallen dat ze zoveel mogelijk ruimte had gecreëerd. “Ik bijt niet hoor,” Caresse keek naar de ruimte, ze vond het wel prima zo. “nou ja, niet al te hard.” Voegde hij er nog aan toe. Het was eigenlijk best grappig, maar op het moment kon ze er niet zo erg om lachen. "Ik ken je amper! Wie weet ben jij wel een of andere viezerik die jonge meisjes verkracht.." Die laatste zin mompelde ze een beetje, omdat ze, terwijl ze de woorden uitsprak, besefte hoe stom het klonk.
Hun blikken kruisten elkaar en even dacht ze dat Methias er moeite mee had. De volgende zin maakte echter adrupt een einde aan dat vermoede. “Dus, miss White, is het interessant?” Ze merkte dat hij naar voren leunde. De blos, die net was weggetrokken, verscheen weer volop op haar wangen. Snel bestudeerde Caresse de rand van haar shirt, terwijl ze op haar lip beet. "Niet echt, ik heb wel eens leukere jongens gezien." Klonk het een héél klein beetje nonchalant, wat nou precies de bedoeling was. Het arme kind was echter zó slecht in liegen dat het er veel te zwak uit kwam. Ze vond hem veel te leuk, en ze probeerde het met al haar kracht te negeren. Ze probeerde hem zelfs af te stoten, wat nog leek te werken ook. Vanuit haar ooghoek zag ze Methias zich terugtrekken. Lachte hij nou?
"Misschien kunnen we beter even rondkijken.." Verbrak ze een korte stilte. "Wie weet stikt het hier van de monsters."

"Alles kan," reageerde hij, zijn schouders ophalend. "maar ik verzeker je dat ik te vertrouwen ben." Ze zat blijkbaar niet vaak met jongens in een of andere donkere ruimte opgescheept. Natuurlijk, het zou hem enorm verbazen moest dat wel zo zijn. Daar was ze te liefjes en onschuldig voor.
"Misschien moeten we elkaar dan maar beter leren kennen." Hij was van het moment dat ze begonnen te praten tot nu vrij uitdagend geweest. Het was een subtiele uitnodiging tot een tweede date. Zij kon het misschien niet zo vinden, maar voor hem was dit gedoe ook al een date. Het feit dat ze bleef en niet ergens anders ging zitten mokken omdat hij er was, beweest dat ze ergens toch wel voor hem openstond. "Niet echt, ik heb wel eens leukere jongens gezien." Even nonchalant als zij zich wou gedragen, haalde hij zijn schouders op. "Oh, echt? Dan moet ik daar maar eens verandering in brengen." Bij haar aanbod knikte hij en stond hij rustig op, om vervolgens zijn hand uit te strekken. "Iemand zal je moeten beschermen tegen die monsters." Gebruikte hij als excuus. Positief lichamelijk contact, zo simpel als iemands hand vasthouden, zou onbewust de 'relatie' verbeteren. Hij liep de kamer uit, het geïmproviseerde bankje achterlatend en keek rond. Er was niks veranderd in de tijd dat hij daar met Caresse zat. En hij moest toegeven dat hij daarom was opgelucht, want moest de grote hal opeens volstaan met andere meubels, dan zou het hem toch wel verontrusten. Daar liet hij echter niks van merken en hij liep steevast door, Caresse met zich meenemend naar een andere kamer. Voor het raam hing een gordijn, waardoor er maar een kleine strook licht de kamer binnenscheen. Je zag nog minder dan in de vorige kamer, wat het een eng effect gaf. De stoel in de hoek werd half opgenomen door de duisternis wat alleen maar meehielp aan het 'enge' effect. Hij grijnsde uitdagend richting Caresse. "Kom op."
Misschien vond ze het niet zo eng, misschien wel enorm. Maar haar een beetje pushen kon geen kwaad, dat zorgde vaak voor de leukere situaties. De leuke situaties waarin hij punten scoorde.

-Sorrysorrysorry dat je zo lang moest wachten!! Ik had echt een dipje en het is nog steeds een prutpost daarom, sorry