Het was middernacht, maar Lune geraakte maar niet in slaap. Ze had zich al duizenden keren omgedraaid, maar het hielp niet. Schaapjes tellen hielp ook niet. Misschien was een frisse neus halen een goed idee? Ze wipte uit haar bed. Aan omkleden ging ze niet veel tijd besteden. Ze nam de eerste broek die ze tegen kwam en een normaal shirt. Daarna deed ze een jas aan. Het kon best koud zijn buiten als het nacht was. Broccoli opende lui een oog en keek wat ze aan het doen was om vervolgens gewoon weer verder te slapen. Een kleine glimlach verscheen op Lunes gezicht. Wat een gekke hond, en dan nog te bedenken dat hij haar van op een andere planeet helemaal gevolgd was. Ze opende haar raam en gebruikte luchtmagie om twee uit lucht bestaande vleugels op haar rug te vormen. Zo vloog ze soepel naar beneden. Het kon haar niet veel schelen of ze nu betrapt werd, ze had even een frisse neus nodig. Misschien had ze beter een andere broek gezocht. Want het bleek dat ze dus een shortje aan had. Ze sloop naar het bos toe, daar was nu toch niemand. Het was volle maan en haar pad werd verlicht. Rillend stak ze haar handen in haat jaszakken en schopte tegen een denneappel die verder op het pad stuiterde. Lune had al gemerkt dat het hier anders was dan bij haar thuis. In het dorpje waar zij van kwam, werd ze altijd genegeerd en vuil bekeken. Het was waar opgevallen dat dat hier niet zo was. Opeens hoorde ze wat achter haar. Voetstappen? Ze draaide zich om en zag in de verte een schim wandelen. Nu ja, een schim was het nu ook weer niet, ze kon nog net het gezicht zien. Het was al duidelijk geen leerkracht dus bleef ze even staan om te kijken wie het was.

Mijn beginpost slaat nergens op :/ hoop dat je er iets mee bent...

Een training, ja dat had Sasuke nodig, een goede training. Hij voelde zich weer vrijer, de demoon had zijn lichaam verlaten en eindelijk was hij verlost van de kwaal van de enorme moodswings. Normaal zou iedere gewone mens blij zijn, maar Sasuke voelde zich zoals altijd onverschillig, hij was emotieloos, ze hadden zijn gevoelens geamputeerd, zo beweerden de meesten dit toch in alle roddels die over hem verspreidt werden. Niet dat het hem ook maar een rosse cent kon schelen. Hij zou nu gaan trainen, midden in de nacht sinds hij toch geen uiltje kon vangen. Geen enkele methode hielp om hem in slaap te doen krijgen. Dus zou een training in het midden van de nacht en een wandeling vast wel goeddoen, daar was hij zeker van. Hij pakte al zijn spullen bij elkaar en begon al snel met het dichtritsen van zijn tas en het aandoen van andere kleding. Zo na een tijdje was hij klaar en hij nam zijn tas om dan snel te vertrekken. Sasuke verliet zijn kamer en maakte zichzelf één met de schaduwen, zo zou niemand hem zien. Niemand merkte hem ook op, ook de leraren niet die hun patrouille deden. Zo geraakte hij ook snel in het duistere bos, zijn trainingsplaats voor vandaag. Hij deed zijn shaduwspreuk ongedaan en hij liep op een rustig tempo door het donkere bos maar hij was niet alleen, er was nog iemand… Een meisje, ze had zwart haar met witte plukjes. Maar Sasuke kon niet glimlachen, hij kon dit niet meer sinds alles zo verkeerd was gelopen in zijn verleden. Hij volgde haar een tijdje, maar ze had hem gezien na een tijdje sinds ze zich had omgedraaid. Zijn rode lichtgevende ogen keken haar aan en opeens stond hij pal voor haar “Goedenacht dame” zei hij zonder enige emotie in zijn stem en hij stak zijn handen in zijn zakken. Zo bleef hij een tijdje naar haar kijken.

De persoon kwam dichter en dichter bij. Ondertussen zag ze al dat het een jongen was. Ze schrok even toen hij pal voor haar stond. “Goedenacht dame” Wat een creep. "Uhm... hoi..." Ze bekeek hem eens goed. Hij had zwart haar en rode ogen. Lichtgevende? Ja, ze gaven wel degelijk licht. Zijn gelaatsuitdrukking was emotieloos. Maar verder zag hij er best wel aantrekkelijk uit. Het was een hele poos stil. Ongemakkelijk stil. "Dus... Wat brengt jou hier..." Zei ze terwijl ze probeerde ongemerkt een stapje achteruit te gaan staan. Hij stond een beetje te dicht bij naar haar zin. Maar ondanks haar poging, was het niet echt onopvallend. Met haar blauw/grijze ogen, hield ze hem aandachtig in de gaten. Ze wist niet waarom, maar ze vertrouwde hem voor geen cent. Op één van haar vorige scholen, liepen er veel mooie jongens rond en meestal speelde ze ook nog eens met je gevoelens. Maar omdat niemand haar mocht, had zij daar niet echt last van. Nu ze er zo bij nadacht, ze had nog nooit een liefje gehad. Ach ja, voor alles kwam wel eens een eerste keer dus misschien zou het op deze school wel gebeuren. Maar voor deze gozer zou ze oppassen.

Sasuke had het leuke idee gehad te trainen en als dat in zijn hoofd zat, dan kreeg je dat er met geen stokken meer uitgepraat. Hij was zeer koppig en dat wist hij maar goed genoeg. En helaas genoeg kon hij niet slapen, dus had hij er maar in één keer een nachtelijke wandeling van gemaakt. Hij verveelde zich steendood, dus hij had op zijn rug een tas vol met trainingsspullen, voedsel en water. Zijn hemd had hij halfopen gelaten en zijn joggingbroek was aan één knie doorgescheurd. Dat kwam er nou eenmaal van als je vaak in de problemen kwam te zitten, dan kreeg je vechtpartijen waarbij je er met de kleerscheuren vanaf kwam. Hij was de laatste tijd wel meer in de problemen gekomen simpelweg om de rede dat hij mensen doodirriteerde door zijn gedrag en de emoties die hij nooit toonde. Maar het kon Sasuke worst wezen wat anderen van hem dachten. Zijn rode lichtgevende ogen keken naar het meisje dat voor hem was aan het lopen, ze had zwart haar met witte plukjes, je kon het zeker speciaal noemen. Ze had zich omgedraaid en ze keek hem aan, ze had hem dus opgemerkt en opeens stond hij voor haar. “Goedenacht dame” zei hij zonder enige emotie in zijn stem te tonen. “Uhm… Hoi” werd er op gereageerd dus verder zei Sasuke niets. Een poos bleef het stil, maar ze leek niet van de stilte te houden, want al snel begon ze weer te praten: "Dus... Wat brengt jou hier..." Hij had wel opgemerkt dat ze achteruit liep. Zijn sharingan merkte alle beweging op, dus elke detail had hij gezien, ook maakte het zijn gezichtsveld scherper en kon hij goed zien in het donker. “Ik kwam hier trainen” zei hij terwijl zijn sharingan haar opnam, ze leek niets van plan te zijn, ze was een van de enige die hem niet meteen in de haren leek te willen vliegen. Daar was hij eigenlijk best wel blij om, maar dat zag je totaal niet. Zijn gezichtsuitdrukking bleef neutraal. Je kon zo veel proberen om hem vrolijk te maken maar dat lukte gewoonweg niet meer. Zijn handen staken in zijn zakken en hij keek kort rond. Misschien moest hij ook maar eens wat vragen “En wat doe jij hier?” Zijn stem nog altijd even koud en afstandelijk.

Haar blik werd de hele tijd naar zijn ogen gezogen. Ze waren zo... Anders. “Ik kwam hier trainen” Zonder dat ze het echt door had, trok ze één wenkbrauw op. Trainen? Op dit uur? Toen ze zijn kleding fatsoenlijker bekeek, zag ze dat hij zich sportief had aangekleed. Ook had hij nog een tas bij, wat zou er in zitten? “En wat doe jij hier?” Ze schrok even en haar ogen schoten weer naar zijn gezicht. "Ik kon niet slapen, dus dacht ik maar eens een wandelingetje te gaan maken." Zijn stem was zo koud, net zoals de uitdrukking op zijn gezicht. Diep vanbinnen vond ze het frustrerend. Maar ze bleef kalm. Er kwam een koel briesje opwaaien en ze rilde even. "Wel dan. Het blijkt niet echt te helpen want van de kou word ik alleen maar wakkerder." Het liefst zou ze een paar stappen achteruit willen gaan en gewoon weg wandelen, alsof ze hem niet opgemerkt had. Maar om de een of andere reden had ze het gevoeldat ze aan de grond vastgelijmd zat. Ze had het gevoel dat als ze weg zou gaan, hij haar zou aanvallen. Niet dat dat zo zou zijn, maar het voelde zo. Waarschijnlijk kwam het door de kille sfeer die hij bij zich droeg. Maar omdat de stilte zo ongemakkelijk was, moest ze wel praten. Ookal hield ze niet zo van gesprekken. Vechten, dat was meer wat voor haar. Maar aan de spieren dan deze gozer te zien, zal ze waarschijnlijk ingemaakt worden. Trouwnes, wie weet wat er in die tas zit? Misschien is het wel een levensgevaarlijk wapen. Niet dat er geen levensgevaarlijke wapens bestaan... "Is het eigenlijk niet een beetje laat om te trainen? Ik bedoel, het is middernacht..." Haar ogen gleden even naar de maan, maar daarna weer naar de jongen. Ze vertrouwde hem voor geen haar.

Sasuke’s ogen waren inderdaad anders, normaal waren ze pekzwart maar nu waren ze rood, bloedrood en hadden ze een bepaald patroon aan zwarte lijnen er in. Hij had wel gezien hoe ze naar zijn ogen had gekeken, ze leek er aan vastgeklampt te zijn, de verleiding was zo groot om haar in een illusie vast te zetten, maar hij had de woorden niet uitgesproken dus dat betekende al veel goeds voor haar dan. Hij zou haar niet aanvallen, maar als ze zou weglopen zou hij haar wel hinderen, hij leek weer een machtsgevoel te hebben. Het voelde zo goed om te weten dat deze meid hier hem niet kon inmaken. Sinds het voorval met Rhine was hij gaan oefenen op gemene trucs die leken te werken, gewoon zijn emotieloze koude blik en zijn stem die door diamant sneed, dat leek al te werken, wie weet kon hij deze meid hier doodsbang maken. Maar hij moest eerst zien hoe hij dat kon doen. Zijn hand ging krampachtig naar zijn nek en zijn gezicht vertrok even van de pijn, de demoon die in zijn lijf had gezeten was weg, maar het litteken brandde en deed verrekt veel pijn. Zijn vingers klauwden in zijn nek en hij kneep zijn ogen stijf dicht. Na een tijd loste hij de greep op zijn nek en keek hij het meisje weer aan sinds ze wat zei. Zijn blik was weer emotieloos. "Ik kon niet slapen, dus dacht ik maar eens een wandelingetje te gaan maken." Zijn stem was koud en afstandelijk. "Wel dan. Het blijkt niet echt te helpen want van de kou word ik alleen maar wakkerder." Blijkbaar was ze dus ook eentje die niet kon slapen ’s nachts en dus gewoon ging ronddolen zoals hij wel vaker deed. Zijn hand ging krampachtig naar zijn nek en zijn gezicht vertrok even van de pijn, de demoon die in zijn lijf had gezeten was weg, maar het litteken brandde en deed verrekt veel pijn. Zijn vingers klauwden in zijn nek en hij kneep zijn ogen stijf dicht. Na een tijd loste hij de greep op zijn nek en keek hij het meisje weer aan sinds ze wat zei. Zijn blik was weer emotieloos. Hij zag hoe haar blik ging naar de tas, eigenlijk zat er niet echt iets gevaarlijks in, Sasuke zelf was gevaarlijk en hij had helemaal geen wapens nodig. Er zaten bokshandschoenen in en wat voedsel en drank. Hij was een gevaar, maar wapens gebruikte hij niet meer, alleen zijn handen en zijn gemene trucjes zoals drukpunten. "Is het eigenlijk niet een beetje laat om te trainen? Ik bedoel, het is middernacht..." zei ze, en dat irriteerde hem, je zag het alleen niet aan zijn uitdrukking. “Dan kan ik jou hetzelfde vragen. Is het niet een beetje laat om te wandelen hier zo alleen?” Een grijns verscheen op zijn gelaat, maar je wist nooit of dit vriendelijk bedoeld was of niet, dat wist alleen Sasuke..

Hij bleef haar maar emotieloos aanstaren met die enge ogen van hem. Maar opeens greep hij pijnlijk naar zijn schouder. Ook aan zijn gezicht kon ze zien dat hij pijn had. Wat zou er aan de hand zijn? Ach ja, wat maakte het ook uit. "Is het eigenlijk niet een beetje laat om te trainen? Ik bedoel, het is middernacht..." Vroeg ze om het gesprek op gang te houden. “Dan kan ik jou hetzelfde vragen. Is het niet een beetje laat om te wandelen hier zo alleen?” Die grijns was er over en voor ze het wist, zei ze haar gedachten luidop, of beter gezegd gedacht. "Engerd..." Het duurde even voor ze het door had, maar haar ogen werden heel eventjes groot toen ze besefte dat ze het luidop zei. "Uhm... dus om op je vraag te beantwoorden, wel euhm..." Ze trok een bedenkelijk gezicht. Het was eigenlijk wel een goede vraag. "Wel, nu, ja... Het is nooit te laat voor een wandeling." Hopelijk had ze hem niet boos gemaakt of geïrriteerd. Het beeld van toen hij naar zijn schouder greep, flitste weer door haar hoofd. "Gaat het eigenlijk wel met je schouder? Het leek even alsof je daarnet een pijnscheut kreeg ofzo..." Dit was het lastigste gesprek dat ze ooit gehad had. Vooral omdat ze geen afstand wilde nemen van hem, of beter gezegd, niet kon. Ze was niet bang van hem, maar ze had geen zin om er als een bont en blauw geslagen smurf bij te lopen dus kon ze maar beter blijven tot dat vreemde gevoel over was of tot hij weg ging.