Eigenlijk was het nooit de bedoeling geweest om zo te verdwalen, maar toch was het Spell overkomen. Het begon allemaal toen ze een van haar oorbellen ergens buiten had laten vallen, dat pas besefte op haar etage en nu aan het zoeken was om hem te vinden. Ze was buiten, maar de duisternis had haar al omhuld. En in een nachtjapon en een vest was het nou ook weer niet bepaald lekker om buiten te wandelen, zeker niet met dit koude weer. Haar fluweelzachte nachtjapon zwiepte tegen haar benen aan, hield als ze stilstond even stil tot op hoogte van haar knieën en ging vervolgens weer verder als ze weer wandelde. Helaas had ze geen magie waarmee ze de boel een beetje kon verlichten. Ze beheerste namelijk volop de luchtmagie en ook een beetje duistere magie, maar hiermee kon ze nog niet bepaald lichtjes creëren in de duisternis. Wat haar nu wel ergerde, want ze had het op dit moment wel nodig. Ze schrok op van een geluid en merkte dat ze in een bos aan het zoeken was. Natuurlijk, want hier was ze eerder op de dag gekomen om de plek hier te observeren. En daarna was ze een van haar oorbellen verloren. En Spell vond het nooit leuk als ze een van haar bijpassende accessoires kwijtraakte. Het was een deel van haar. Ze kon het niet missen. Ze had er meerderen, maar het gaf haar toch een leeg gevoel om te beseffen dat ze nu geen paar meer vormde met de vermiste oorbel. Net toen ze de moed op wilde geven, voelde ze iets aan haar vingers. Ze was namelijk voorovergebogen om te zoeken en stootte tegen iets. De prik die ze voelde toen ze het voorwerp oppakte was voor haar maar al te bekend. Glimlachend bekeek ze het halve, zwarte maantje in het zwakke maanlicht dat zich een weg wist te breken door de bomen. De bomen wierpen angstaanjagende schaduwen op de bruine, verdorde bladeren. Het was teken dat de warme tijd bijna voorbij ging zijn en er alleen nog maar koude tijden zouden aanbreken met, als ze geluk hadden, soms een paar hoogoplopende temperaturen, wat zelden zou zijn. Spell wilde zich net omdraaien en weglopen toen ze een stem hoorde. De stem klonk niet dreigend in Spells ogen, maar meer opgejaagd. Ook verlichtte de boel een beetje. Spell wist dat ze niet onopgemerkt gebleven was. Om geen argwaan te trekken draaide Spell zich onmiddellijk om en keek de schim aan, die dankzij haar eigen vlam verlicht werd. Ze knikte haar toe. ‘Hallo,’ begon ze, waarna ze even glimlachte. ‘Je zal het wel een raar excuus vinden, maar ik ben eerder op de dag mijn oorbel kwijtgeraakt en kwam die nu zoeken.’ Nu ze het zelf zo zei, vond ze het ook maar een vreemd excuus. Ze glimlachte heel even, waarna ze dichterbij kwam. ‘Sorry dat ik je argwaan opwekte,’ sprak ze met oprechte verontschuldiging. ‘Ik wil je immers geen kwaad doen.’ Ze keek het meisje glimlachend aan, schatte haar niet veel ouder als zijzelf, maar qua leeftijd schatten kon ze het soms ook gruwelijk mis hebben. ‘Mijn naam is Measure ‘Spell’ Spark, maar noem me maar Spell,’ gebruikte ze haar gebruikelijke begroeting, waarna ze haar hand uitstak en de andere liet zijn met haar vermiste oorbel, zodat het meisje kon opmaken uit haar woorden dat ze niet loog.

‘Bedankt,’ zei Spell dankbaar, waarna ze de sjaal dichter rond haar nek hing. Ze kon de sjaal zeker een paar keer omslagen, zodat ze heel diep ingepakt was. Ze vond het nu alleen jammer voor het meisje – die zich al snel voorstelde als Astillea – nou koude moest leiden, maar misschien kon zij zichzelf wel opwarmen. Spell besloot meteen om Astillea gewoon Astil te noemen omdat ze wist hoe vreselijk het was als je bij een naam genoemd werd die je zelf niet eens wilde hebben. Ze lachte even toen ze haar kleding bekeek. ‘Nou, nee, ik ben er inderdaad niet echt op gekleed,’ gaf ze lachend toe, als laat antwoord op Astillea’s vaststelling. Ze had altijd de neiging om bij een jeansbroek haar handen in haar zakken te duwen als ze het koud had, het voelde vreemd dat het nu even niet kon en ze het moest stellen met de sjaal en haar dunne stof nachtjapon. Maar ja, wie was er dan ook weer zo gek om midden in de nacht opzoek te gaan naar oorbellen? Nou ja, het positieve eraan was dat ze Astillea nu had gezien. Het was leuk om vrienden te maken, zelfs als dit op rare, onverwachte plaatsen was. Spell glimlachte even. ‘Ik ben afkomstig van Puffoon, maar ik kan twee soorten magie toepassen. Luchtmagie en duistere magie,’ zei ze, waarna ze even glimlachte. Ze probeerde de glimlach vrolijk te houden, maar ze had in tijden niet meer over hem gesproken, dus zou het moeilijk zijn. ‘Mijn vader was een Shadraan, waardoor ik de magie ook stukje bij beetje leerde,’ legde ze uit. Ze besloot om over het andere gedeelte te zwijgen. Misschien vertelde ze dat nog wel eens, maar nu was niet het goede moment. Het was nu het moment om vrolijk te blijven. Ze vermoedde dat het meisje afkomstig was uit Razen, voornamelijk omdat ze al toegaf dat Spell dit moest weten. Tenslotte had Spell ook nog een vlam gezien toen ze op Astillea afkwam, dus ze vermoedde dat het daarom ging. ‘Van Razen, hè?’ vroeg ze toch nog eens voor de zekerheid. ‘Zou wel heerlijk zijn, zo’n warme planeet,’ zei ze, waarna ze even lachte. Ze wist niet hoe het op Razen ging. Misschien waren de winters daar juist wel heel koud. Ze zou het kunnen vragen aan Astillea. Niks leukers dan iets te weten te komen over andere planeten, hoewel Spell ook gewoon in een shuttle kon springen en het zelf kon bekijken. Maar tijdens de weekeinden zou dat niet gaan omdat ze schoolwerk had en door de week had ze lessen. Bovendien was Spell niet iemand die spijbelde. Dat kon misschien preuts overkomen in de ogen van enkele leerlingen, maar daar trok Spell zich dan weer niets van aan. Als je spijbelde moest je de leerstof weer inhalen en bleef je des te langer op school. Je zou uiteindelijk toch alles moeten kennen en alles inhalen was geen optie. Bovendien zat je dan langer op school. Nee, ze zat liever in een klas met leerlingen waar ze liever mee bevriend kon worden. Met vrienden in de klas was de les immers ook een stuk leuker. Spell schudde haar gedachten weg en zag toen pas eigenlijk hoe Astillea erbij liep. ‘Je ziet er moe uit,’ zei ze, waarna ze even standhield. ‘Heb je niet goed geslapen?’ Ze keek even vragend naar het meisje, was lichtelijk bezorgd over hoe ze eruitzag. ‘Nou ja, dat komt er nou van als je ’s nachts in het bos rondloopt,’ zei ze plagend, waarna ze haar tong even uitstak, maar de bezorgde uitdrukking bleef. Het kasteel doemde ondertussen al in haar zicht op. Spell vermoedde dat Astillea niks anders wilde dan gaan slapen. Nou ja, dat zou toch logisch zijn als ze zo moe zou zijn? Spell dacht even na. Hadden ze morgen lessen? Zelfs ’s nachts werkte haar geheugen niet zo geweldig, terwijl ze nu toch een aardig tijdje wakker was. Maar de kou en alles hier eigenlijk buiten liet haar snakken naar haar eigen bed, maar Spell was niet van plan om Astillea hier buiten achter te laten.

Lichtjes grinnikte Spell. Eigenlijk vond ze het wel schattig dat Astillea zo moe was, maar niet echt iets wilde laten merken. Ze wreef door haar eigen haren en liep achter Astillea aan mee het gebouw in. Ze was zelf ook best wel moe en haar benen waren bevroren, maar ze was blij dat ze naar buiten was gegaan. Misschien was Astillea dan wel gewoon blijven rondhangen. En in dit weer zou dat niet zo fijn voor haar geweest zijn. Het was kouder dan dat Spell het zich kon herinneren, maar dat kon ook zo zijn omdat het nacht was. Ze keek opzij naar Astillea, wilde zelf haar eigen trap op gaan van haar eigen etage. Toen bedacht ze zich iets. Had ze niet haar sjaal aan Astillea gegeven? De koude tocht rond haar nek liet haar weten dat dit inderdaad zo was. Spell draaide zich half om en begon al terug te lopen. Haar ogen gleden vermoeid langs de hangende fakkels. Eigenlijk was het gewoon één donkere ruimte met fakkels, die de ruimte op de benodigde plaatsen verlichtte. ‘Hier is het,’ mompelde Spell. Ze grijnsde even toen ze de trappen zag. Ook al zou ze met haar volledige energie erbij positiever hebben gereageerd dan nu, toch vond ze het niet erg om die meters naar boven af te leggen. Dan deed ze tenminste nog iets aan haar conditie! En dus begon Spell naar boven te lopen, totdat ze uiteindelijk alle meters had afgelegd en naar binnen kon kijken. De ruimte was met drie deuren voor haar. Ze besloot uiteindelijk om gewoon een deur binnen te gaan en trof Astillea daar, slapend in de zetel, aan. Ze lachte even. ‘Nee hoor, naar mijn weten heb ik niks meer tegen je gezegd,’ zei Spell, waarbij ze zelf ook echt moest nadenken of ze niks meer gezegd had. Want ook al gaf ze het niet zo graag toe, ook zij voelde zich vermoeider worden met de seconden die ze hier stond. Maar zij had minstens nog wel wat slaap gehad, Astillea was misschien al de hele nacht wakker. En ze zou morgen wel weer vroeg op moeten staan voor de lessen, het was namelijk de nacht van zondag op maandag. Spell schudde haar hoofd even medelijdend. Ze vond het jammer voor Astillea dat het niet de nacht van zaterdag op zondag was. Kalm keek ze naar de sjaal. ‘Ik zal deze wel terug meenemen,’ zei ze zachtjes. ‘Ga maar slapen.’ Ze lachte even naar Astillea, waarmee ze ook liet zien dat ze het niet erg vond en liep zelf ook naar haar etage, om vervolgens in een diepe slaap te vallen toen ze neerkwam. Helaas duurde het echter niet lang tot de eerste zonnestralen haar ogen bereikten en Spell schoot recht. Wat was er ook alweer gebeurd? Ze dacht na. Ze keek naar haar kleren en besloot voor een legging met een spijkerrok daarboven te gaan en een shirt dat aan een kant van haar schouder afzakte. Daarbij deed ze nog haar zwartkleurige, halve maantjes van oorbellen in en wikkelde ze nog een zwarte sjaal rond haar nek. Ze kamde haar haren en begon toen meteen naar beneden te rennen. Ze rende naar de etage van Astillea en deed de deur voorzichtig open. Daar had ze Astillea gisteren nog net in zien verdwijnen, dus ze vermoedde dat dit de slaapzaal was. Ze keek naar binnen en meende haar te zien liggen tussen de dekens. Ze keek even rond zich heen of de anderen niet van haar wakker waren geworden, maar of er waren al mensen weg, of ze lagen nog te slapen. Voorzichtig sloop Spell naar binnen, waarna ze naast het bed neerzakte en tussen de hopen dekens keek. Zachtjes bracht ze haar hand naar de schouder van diegene en twijfelde even. Wat als het Astillea niet was? Ze zette haar twijfels opzij en schudde aan de schouder. ‘Astillea,’ fluisterde ze zachtjes. ‘Dadelijk beginnen de lessen. Ga je mee?’ Ze hield haar stem zacht, zodat als het Astillea was, het meisje in elk geval rustig wakker zou kunnen worden.

Spell moest moeite doen om niet in de lach te schieten toen Astillea verwoede pogingen deed om uit haar bed te komen. Ze kon zich herinneren dat ze vroeger hetzelfde had gehad, nog voor ze naar Starshine kwam. Toen moest haar moeder haar ook altijd wekken. Haar broer noemde haar dan ‘een spastisch bewegend konijn’, waardoor hij op zijn vingers getikt werd door haar vader omdat hij dat niet mocht zeggen. Het was een belediging voor mensen die dat wel hadden en die er niks aan konden doen. Spell was het altijd eens geweest met de mening, maar haar broer niet. Die was gewoon vrolijk verder gegaan met haar zo te noemen, hoe veel verwittigingen hij ook had gekregen van haar vader. ‘Graag gedaan. Ik zou je moeilijk kunnen laten liggen na wat er vannacht allemaal gebeurd is,’ zei ze glimlachend, daarmee doelend op het feit dat ze elkaar toen ook hadden geholpen. ‘En ik ben weer eens vergeten wat ik heb. Ik denk gewoon hetzelfde als jou,’ zei ze, terwijl ze na probeerde te denken. Ze kon alleen het gezicht van haar leerkracht nog wel voor ogen zien, maar ze wist niet welk vak daar toebehoorde. Ach, ze zou wel zien welke kant Astillea op zou gaan. Tot nu toe ging het de goede kant op. ‘Yep, ik heb dezelfde les als jou,’ zei ze daarna grijnzend. Ze ging het lokaal binnen en zocht een plaatsje een beetje tegen het raam op. Ze keek achter zich, maar daar zat nog niemand. Ze waren niet de eersten, maar ze waren in elk geval ook niet te laat. Meestal kwam ze ook niet als eerste binnen. Misschien iets meer naar het midden toe, of misschien toch iets meer naar het eerste. Als laatste in elk geval nooit. Spell zou haar school nooit verwaarlozen, voor niks of niemand. Ze had het haar vader beloofd. En die belofte zou ze houden. In het weekend was het misschien tijd om eens een keertje los te gaan, maar in de week wou ze haar aandacht aan school stichten. En het interesseerde haar geen reet wie dat raar vond. Ze schudde haar gedachten weg en keek naar de leraar. Of ze tegen volgende week een opstel konden schrijven. Ze stak het stuk perkament weg en wachtte rustig op het lesonderwerp. Ondertussen tikte de tijd voort en uiteindelijk mochten ze opstaan en weggaan. Spell stond op en keek naar Astillea, zich met een glimlach beseffend dat ze nu een uur uitval had. ‘Ik heb een uur uitval,’ meldde ze Astillea dus meteen. ‘Jij ook?’ Ze twijfelde. Misschien had Astillea nu een andere les. Ze wist zo gauw niet wat ze een uur zou kunnen doen. Zou ze alvast aan het opstel beginnen? Misschien. Ze kon ook naar buiten gaan en genieten van het zonnetje. Of als Astillea niks te doen had misschien even naar het dorp verderop trekken. Misschien een ijsje eten. Er waren zoveel dingen die ze kon doen in een uur uitval. Trouwens, haar huiswerk kon ze straks ook wel op orde stellen. Spell keek vragend naar Astillea.