Het was warm. Ontzettend warm. Wren had er zelfs een jurkje voor aangetrokken, dat tot net boven haar knieën kwam. Het had geen mouwen, maar spaghettibandjes over haar schouders. Verder had het een blauwe kleur, aangezien dat de enige kleur was waar Wren graag in rondliep. Als schoenen had ze zwarte ballerina's aan, die haar voeten lekker open en luchtig hielden. Want damn, je zou nog verschroeien als je niet uitkeek. Haar blauwe haren hingen los langs haar hoofd en bovenop prijkte een grote zonnebril met spiegelende glazen, die Wren even af had gezet om haar omgeving te bewonderen. Het was wel zo'n dag; zo'n dag dat zelfs zij het groene gras en de blauwe lucht kon waarderen. Normaal boeide het haar allemaal niet zo, de natuur en alles, maar het extreme zonlicht leek een schoonheid bloot te leggen die haar normaal ontging.

Haar huid had ze ingesmeerd met zonnebrand, aangezien ze ontzettend bleek was. Wren was niet zozeer het 'buiten' type en bleef het grootste deel van haar tijd binnen. Buiten spijbelen viel ook te veel op. Nu had ze echter een tussenuur en was er absoluut niets waarvoor iemand haar aan kon klagen. Vreemd genoeg gaf dat haar een gevoel van vrijheid, anders dan dat spijbelen gedaan had. Spijbelen gaf alles een stiekeme vibe, waar je met een groepje om zou giechelen, maar ook een deeltje spanning die je hartslag sneller liet gaan. Het maakte haar meestal vatbaarder om mee te doen aan pesterijen en zorgde ervoor dat ze sneller boos en geïrriteerd raakte. Dit weer en dit moment echter, ontspanden haar nogal. Ze had nog naar geen enkel persoon gesnauwd, had niemand geslagen. Het ging nogal goed vandaag! De rust en het geluid van kwetterende vogeltjes ontspande haar, al was het kwetterende geluid al snel verdwenen toen Siri, haar kat, terug kwam met haar trofee. Het was een lief beest, maar dit kon Wren toch niet helemaal waarderen. Terwijl ze de kat aaide had ze het beest uit zijn bekje getrokken en weggegooid, waarna de kat tegen haar benen aan bleef schuren terwijl ze weer verder het terrein overliep. Het voelde alsof de tijd ontzettend langzaam ging, of dat ze gewoon veel afstand aflegde in een korte tijd. Maar daar was ze alweer bij het meer.

Wren bleef even stilstaan om het glinsterende water te bewonderen. Eigenlijk zou ze nu wel graag zwemmen, zo heerlijk zag het eruit. Ze wist ook wel dat het water erg diep was en dat je niet kon weten wat erin zat, maar toch. Zo fijn en koel zou het zijn, dat gevoel dat je jezelf aan het leegzweten was zou vast snel verdwijnen. Wren was doorgelopen met haar blik recht vooruit gericht en had niet gezien dat ze vlakbij een ander persoon terecht gekomen was. Ditmaal was haar lengte geen excuus; ze kon niet snel over mensen heen kijken. Haar aandacht werd echter snel genoeg getrokken toen de andere persoon een fout maakte.
'HEY!' krijste Wren, voor ze er helemaal erg in had wat er ook maar gebeurd was. Haar blik fixeerde zich, woedend, op de ander. Een meisje met haar spijkerbroek opgerold dat met water stond te spelen. Hoe durfde ze? Ging ze ook nog lachen! Wren keek naar haar jurk. Ze zat helemaal onder de spetters, van top tot teen. Kom op zeg, had dat nu gemoeten? Ze wilde al bijna gaan vloeken, toen ze zich bedacht wat de temperatuur was en hoe graag ze afkoeling gewild had. Daarnaast voelde de woede heel misplaatst, net nu ze zich zo sereen en rustig voelde. Nee. Voor deze ene dag had ze geen zin de ander te slaan, het water in te duwen en totaal zwart te roddelen. Niet om die paar spetters die ze eigenlijk helemaal niet erg vond. Siri, aan de andere kant, siste naar het meisje en begon fanatiek haar vacht te likken. Katten en water was nu eenmaal niet dé combinatie.

Haar uitdrukking ging dan ook van zwaar beledigd naar een brede lach in een paar seconden. 'Nevermind,' meldde Wren, nu ineens vrolijk. 'Het is wel fijn, met dat rotweer. Je smelt echt weg!' Vuurmagie ging daar niet echt iets aan veranderen. Wren hief haar hand op en maakte een zwiepende polsbeweging richting het meisje. 'Maar dit krijg je terug.' Een koude windvlaag streek een moment langs haar, zou haar misschien rillingen geven nu ze bedekt was met waterdruppels. Het kon Wren niet schelen, een beetje wraak moest ze hebben. Het was immers maar een korte windvlaag, dat kon geen kwaad, toch? 'Je excuses worden aanvaard,' meldde ze het meisje, waarna ze naar haar toeliep met een blije, toch iets zelfingenomen glimlach. Zo was Wren gewoon, overtuigd van haar eigen goede daden. Zelfs als het meisje geen excuses aan had willen bieden - ze lachte Wren nogal hard uit - had Wren voor haar besloten dat haar zonden voor vandaag niet meer bestonden. Mooi, toch? Wat genereus van haar. 'Ik ben Wren. Wie ben jij, watermagiër?'