Met een diepe zucht stapte Elveria uit de shuttle. Ze hield van Shadra, echt waar, maar het deed haar teveel denken aan haar ouders, en haar toekomstige echtgenoot. Hoe vaak had ze het nu al niet duidelijk gemaakt dat ze het niet wilde? En hoe vaak had haar vader dat wel niet genegeerd, haar geslagen en haar uitgescholden? Te vaak.
Ze liep het station af en wuifde naar een koets die haar oppikte. ‘Winkelstraat 5, alsjeblieft’ zei ze en toen de koetsier knikte en de koets in gang zette staarde Elveria uit het raam. Ze moest haar vader echt weer eens onder ogen komen, en hem goed duidelijk maken dat ze het echt niet wilde. Misschien was het beter om dat nu te doen, ze ging nu toch in de richting van haar ouderlijk huis. En van uitstellen kon ze ook niets bereiken.
Vlak voor de winkelstraten hield de koetsier halt en Elveria stapte uit, gaf de koetsier zijn geld en slofte een tijdje langs de winkels. Uiteindelijk kwam ze in een steegje en vliegensvlug liep ze er door heen, de donkere hoeken mijdend.
Ze kwam uiteindelijk uit in een vervallen wijk met niemand op straat. Tegenover haar stond haar ouderlijk huis, vervallen en smerig. Zij zou, als ze zou trouwen, de bron van inkomsten zijn. Haar familie gaf alleen maar om het geld.
Ze haalde diep adem en deed de deur open, die om de een of andere reden altijd open was en verschrikkelijk piepte, stapte in de schemerdonkere keuken en staarde even naar de grond.
…
Daar stond ze dan, in de keuken. Ze beet op haar lip om haar tranen binnen te houden en balde haar handen tot vuisten. De woede in haar borst leek met de minuut groter te worden, haar knokkels werden wit van het aanspannen. Dit was absoluut geen goed idee geweest. ‘Ik ben het zat! Voor de laatste keer, ik trouw niet met hem!’ Schreeuwde ze in haar vaders gezicht, dat er eng kalm uitzag, maar langzaamaan veranderde in pure woede. Hij stond op van de keukentafel, zo ruw dat zijn stoel met een klap op de vloer viel. Haar moeder stond een beetje stilletjes een bord af te drogen en alles gade te slaan, aan haar had ze ook helemaal niets.
Het leek haar vader te veel te worden en woest beende hij op haar af. Instinctief deed Elveria bang een stapje terug. Met een harde klap sloeg haar vader haar twee maal in het gezicht.
‘Houd je mond jij!’ bulderde hij woest. ‘Jij bent hier de vrouw, jij moet doen wat er gezegd wordt!’ Hij sloeg haar nogmaals en Elveria vloog hem aan. Al de woede die in haar zat vloeide uit haar en krijsend en vechtend lagen de twee op de vloer.
Elveria bewerkte zijn gezicht met haar vuisten, terwijl haar vader haar eens ferm aan haar haren trok. Haar moeder trok zich terug met betraande ogen in een hoekje.
Elveria stond op, hijgend met grote ogen. Ze opende een verzakte lade en haalde er een mes uit, ondertussen was haar vader ook al opgestaan. Hij keek haar aan, zonder enige angst voor het mes.
‘Laat dat ding los, mens.’ Gromde hij kwaad en hij liep in snelle passen op haar af. Elveria ontweek een vuist van hem en gaf hem een stomp in zijn buik, gevolgd door een tackle. Ze zat nu bovenop hem, het mes in de aanslag. Iets van binnen leek in haar geknapt te zijn. Ze had weinig besef meer van wat er gebeurde.
‘Kom op, doe het dan. Het zal toch niets veranderen.’ Siste hij. Elveria grijnsde alleen maar. ‘Het zal alles veranderen.’ Zei ze schamper. Het mes schoot naar beneden en zo snel als ze kon stak ze hem overal in zijn buik waar ze bij kon.
Haar vader schreeuwde het uit van de pijn, en bleef uiteindelijk doodstil liggen.
Overal lag nu bloed, het merendeel op Elveria’s gezicht. Langzaam stopte ze en voelde ze hoe het bloed langzaam over haar wangen kroop, en van haar kin afdrupte.
Haar moeder zat zielig te snikken in een hoekje, zich beschermend met een blok hout. Ja, zij moest ook gestraft worden.
Woedend kwam Elveria weer overeind. ‘Jij!’ siste ze. ‘Jij hebt al die tijd helemaal niets gedaan!’ ze beende op haar af, het mes weer in de aanslag. Ze was gaan huilen zonder dat ze er erg in had, en het bloed gleed in rode strepen van haar wangen af.
Haar moeder schudde alleen maar angstig van nee en toen Elveria haar wilde aanvallen smeet ze het houtblok tegen de zijkant van Elveria’s hoofd aan. Elveria schrok ervan maar desalniettemin schoot de dolk nog steeds op haar moeders keel af, en raakte zijn doel.
Daar zat ze dan, op haar knieën. De wanden waren rood van het bloed, de vloer, haar hele gezicht ook.
Ze voelde aan de kant waar het houtblok haar hoofd had geraakt en toen ze naar haar vingers keek zaten die onder het rode, kleverige bloed.
Ze stond op en gedesoriënteerd wankelde ze de deur uit en strompelde over straat, de steeg weer in. Ze had geen besef meer van wat er rondom haar heen gebeurde, wat er zojuist überhaupt was gebeurd.
Ze zakte op haar knieën en keek in de richting van de drukke winkelstraat. Even leek het alsof ze iemand herkende, maar toen werd alles zwart en raakte ze buiten bewustzijn.

Elveria kreunde bij het ontwaken. Haar hoofd bonkte als een gek en ze was zwaar gedesoriënteerd. Het eerste wat ze zag was gedimd licht. Was ze in slaap gevallen op haar bed? Maar haar gezicht voelde zo plakkerig, please was ze nou maar niet in slaap gevallen boven een zak marshmallows. Ze voelde aan haar gezicht, het plakte inderdaad, maar het was niet de plak van suiker of iets dergelijks. Ze kon het niet goed thuisbrengen. Toen kwam de waarheid met een klap terug. Ze schoot overeind, totaal gepanikeerd en keek verwilderd om zich heen, terwijl ze helemaal naar het uiteinde van het bed kroop. Ze lag niet in haar eigen bed, ze herkende het hier niet eens. Haar adem werd steeds gejaagder en gejaagder en haar ogen stonden wijd open gesperd. Ze keek rond en zag Swain zitten, haar leraar in duistere magie en in de Suasama. Hoe was ze hier in godsnaam terecht gekomen? En haar ouders! Had ze die echt vermoord? Ze kon het allemaal niet meer thuisbrengen, het was gewoon teveel. Ze keek naar haar handen, en zag nog rode bloedvlekken zitten, het leek er op van wel dus.
‘Ga weg! Ga weg!’ krijste ze tegen Swain terwijl haar borst moeilijk en zwaar op en neer ging, zoekend naar een sprankje lucht tussen haar hyperventilatie door. ‘Wat heb ik gedaan…Hoe…?’ Zei ze meer naar zichzelf terwijl ze naar haar handen keek en de tranen over haar gezicht stroomden. ‘Ik heb ze..vermoord..’ En met deze woorden draaide ze weer helemaal door. Ze kroop als een bol in elkaar aan het voeteneinde van het bed en begon hard te huilen. De emoties kwamen er allemaal in een keer uit. Woede, verdriet, onbegrip, haar schouders schokten en ze klonk nogal hysterisch. Wie zou dat niet zijn, als je er achter kwam dat je je eigen ouders had vermoord?

Swain sprak tot haar in haar oude taal. Het duurde even voordat ze erachter kwam wat hij zei, omdat haar brein in een schoktoestand bevond en alles een stuk rustiger aanpakte als anders. Ze snikte nog een paar keer hard en probeerde haar tranen weg te bijten. met haar handpalm veegde ze de natte tranen van haar gezicht wat niet veel hielp. Haar handen hadden zich tot vuisten gebald, haar knokkels waren wit van de aanspanning. Haar haren zaten over haar gezicht heen en plakten aan haar kleverige wangen door het bloed en de tranen die nog steeds langzaam over haar wangen gleden.
‘I..I..’ Hakkelde ze even in het begin terwijl ze langzaam overeind kwam. Elveria trok haar knieën op en legde haar handen er om heen. Swain aankijken durfde ze niet, en de tranen bleven maar stromen terwijl ze, ze verwoed probeerde weg te vegen. ‘I was in my home..and I had a fight with my dad. He…he punched me, and I punched back..and..and…suddenly I had a knife and..Oh god..’ Meer kwam er weer even niet uit omdat er een nieuwe stroom tranen er uit kwam en ze sloeg haar handen voor haar ogen, terwijl de beelden als fotoflitsen door haar hoofd gingen. ‘The next thing I remember is..is seeing both of my parents, lying dead on the floor…’ Meer kwam er niet meer uit, ze snotterde en snikte en trilde verschrikkelijk. Ze had echt haar rust nodig, maar met de beelden in haar hoofd zou daar weinig van komen. Ze keek Swain voor een moment keek ze Swain aan, in haar ogen stonden woede, afkeer en verdriet. Zou hij het begrijpen en haar met rust laten?

Hij begreep haar niet, hij begreep haar gewoon niet. Woedend durfde Elveria hem nu aan te kijken. ‘I killed them because the forced me into a marriage, and I said now a lot of times, and they wouldn’t listen!’ Zei ze met hervonden kracht in haar stem. ‘I was nothing for them but a money pig. I was the one who would save the family! And I didn’t want that. I don’t care if the higher autorothies will hear from this, I don't give a fuck about them, I just want to be left alone!’ De laatste zin was verder aangezwollen naarmate ze dichter bij het einde was gekomen. Met deze woorden kroop ze van het voeteneind vandaan en ging met haar rug naar Swain toe liggen. Haar rug was gekromd en Haar schouders schokte nog steeds een beetje van de laatste tranen die er uit kwam. ‘Just, let me sleep.’ Zei ze zacht. ‘Let me forget it.’ Ze rolde zich wat verder op en sloot haar ogen, maar het enige wat kwam waren de bloederige herinneringen van haar dode vader en moeder.

Ze kneep haar ogen stijf dicht en haar handen omklemde het dekbed. Ze hoopte diep dat hij nu zou opstaan en haar zou verlaten, met al haar pijn en verdriet. Stiekem hoopte ze dat dit een ijzige nachtmerrie was, dat ze zomenteen zweterig en bang zou opschrikken en zou zien dat ze gewoon in de zaal lag, met andere mensen om haar heen. “Fine. Then I will leave you alone Miss Down.” Een opgeluchte zucht ontsnapte haar lippen, haar handen ontspande wat en ze hoorde hoe de deur krakend open ging. “If you need me, I’m downstairs.” Ze maakt een licht, haast onzichtbaar knikgebaar en toen ze hoorde dat hij langzaam de trap af ging, krulde ze zich op en begon haar schouders hevig te schokken. Alles kwam er in een keer uit. Zodra ze haar ogen ook maar even sloot flitsten de beelden weer voorbij. Een mes, bloedspetters, en ook zijzelf. Met blinkende ogen, een satanische grijns, een kakelende lach. Nee! Zo kon het toch niet gebeurd zijn? Ze wist het gewoon niet meer. Ze was helemaal in de war, gedesoriënteerd en had waarschijnlijk een trauma opgelopen. Ze huilde en ondertussen kwam de woede naar boven. Ze greep het kussen schreeuwde het uit, wat vervolgens overging in een nog hardere huilbui. Swain kon het wellicht horen, maar ze dacht er niet eens aan. Het enige waar ze aan kon denken waren de lijken, de moord die ze had begaan.
Langzaam werd ze rustiger, en met de rust kwam ook de uitputting. Langzaam, heel langzaam gaf haar lichaam zich over aan de slaap. Ze zakte diep weg in een donkere kamer, met slechts stemmen die haar begeleidde. Haar verwensingen toeriepen, haar uitscholden. Ze begon te rennen, tranen stroomde over haar gezicht, maar het waren geen zoute tranen. Ze waren kleverig en dik. Ze wreef langs haar wang. het was bloed. Ze huilde bloed.
Met alle kracht die ze had begon ze nog harder te rennen. De stemmen bleven haar achtervolgen. Ze schreeuwde, stikte, viel op haar knieën, huilde nog harder. En schrok wakker.
Het was nu donker buiten. Ze had geen besef van tijd. Verdoofd stond Elveria op van het bed, en liep naar een vuile spiegel die boven een kast hing. Haar gezicht was bleker als eerst en haar ogen waren diep weggezonken in hun kassen. Haar haren stonden verwilderd en haar blik was niet helder. Verdoofd opende ze de deur en liep ze naar beneden. Waar ze Swain aantrof in een fatuill. Zonder een woord te zeggen ging ze tegenover hem zeggen, haar benen opgetrokken en haar armen er om heen geslagen. Ze staarde naar een plek langs hem heen, naar iets wat hij niet kon zien.

Het was doodstil tussen de twee. Elveria durfde Swain niet aan te kijken, noch naar zijn kraai. Elveria's ogen waren roodomrand en haar gezicht was wit weggetrokken. Van binnen voelde ze zich niet lekker en ze had het gevoel alsof ze elk moment van haar stokje zou kunnen gaan. Ze voelde hoe Swain haar even aankeek, ze voelde zijn blik op haar rusten. Het maakte haar ongemakkelijk, maar ze bleef voor zich uit staren, zonder een krimp te geven. Swain zuchtte en keek van haar weg. Vervolgens verbrak hij de stilte tussen de twee.
"You think I don't understand you, do you Elveria?" Zei hij. Elveria's ogen vlogen even naar de zijne. Even kon hij meemaken wat er in haar omging. Verwarring, verdriet, woede, kilte. Afstandelijk en afwezig zei ze niets. Ze gaf geen krimp. Vervolgens keek ze weer naar het vuur. Het duurde erg lang voordat Elveria daadwerkelijk antwoord gaf. '..Yes.' Kwam er schor over haar lippen. Het klonk meer als iemand die gehoorzaam, monotoon antwoord gaf op een bevel. Even leken haar ogen weer waterig te worden, maar ze beet op haar lip.
Hoe zou hij haar kunnen begrijpen? Hij was er niet bij geweest, had niet gezien wat er gebeurde, wat ze had gedaan. Wat haar vader tegen haar had gezegd. Elveria sloot haar ogen, liet de emoties over haar heen komen maar stootte ze ook weer af. Niemand mocht nu binnendringen, niemand mocht haar overnemen, zeggen dat hij wist hoe ze zich voelde. Niemand wist hoe ze zich voelde. Als ze haast hetzelfde hadden meegemaakt, maakte het niet uit. Iedereen voelt zich anders. De een reageert met woede, de andere met verdriet, of afwezigheid. Of met de extreemste gevallen. De dood. Het klonk zo aanlokkelijk nu. Dood. Voor altijd in rust. Bij mensen zijn die van je hielden, om je gaven, voor je zorgde. Je Alles gaven wat je wilde of nodig had. Ze glimlachte. Ja, waarom ook niet? Ze had genoeg gezien om te weten hoe heerlijk het zou zijn in het hiernamaals.
Maar dat kon ze niet tegenover Swain doen. Nee, het moest tijd kosten, ze moest zich langzaam laten verhongeren, of stikken, misschien wel verdrinken. Ze moest pijn voelen, net als haar ouders. Het zou zeker een aantal weken duren, misschien wel langer. Maar het zou het waard zijn.

Elveria keek naar de vlammen. De rode uitschieters likte aan de muur achter hen, opzoek naar een weg buiten de hitte. Maar dan zouden ze doodgaan, uitgaan. Dat was bij haar ook gebeurd. Ze was gedoofd van binnen, iemand had een enorme plens water over haar hart gegooid en hij was gestopt. De bloedstroming was gestopt, om even later gewoon weer verder te gaan. Maar anders. Het was niet meer warm. Het was koud en kil geworden, het verkleumde haar tot op het bot, liet haar haartjes overeind staan, en ondertussen ging haar hart moeilijk door met kloppen.
"I was afraid of that...but you know, I completly understand you Elveria. You know, I too had to kill my parents..a long time ago. It was for my honourcontract. I did it. For the Suasama. Selfish reasons." Swain viel even stil en Elveria staarde nog steeds naar de vlammen, niet geraakt door zijn verhaal.  "But in the years after that I lived only in regret. Regret of what I've done. Even today, I still feel the regret I felt that day. Like now. I thought of ending my life. Serveral times in fact, you know that? But in the end, I knew it would resolve nothing. It's simply running away from your problems. Not willing to accept what you have done." Hij liet even een korte stilte vallen. Er verscheen een kleine glimlach op de lippen van Swain, en hij begon Guustaaf onder zijn snavel te te strelen. "So I used those memories. Those emtions I felt then and now. I used them to improve my life. My Dark magic is way more powerful then the average Shadrane. Dark Magic is partly powered by Negative emotions as you know I suppose?" Roger keek weer naar Elveria. "But that's not all. I'm not that selfish. No, because of those emotions, I see my life very differently then before. I left the Suasama, and later became a teacher at Starshine. Because, I wanted to teach young people my opinion of living." Hij liet weer een korte stilte vallen, en bleef Guustaaf onder zijn snavel strelen. "You may think that there's nobody cares for you in this world anymore. But that's not true. I care for you. Not only as a student or a pupil..but also as family. I see you as the daughter I never had, and I want to thank you for that. Thank you for reminding me that there are still young people out there who are different then all the others." Hij glimlachte, en maakte een kleine buiging met zijn hoofd. Elveria staarde voor een moment naar hem, haar ogen zeiden niets, haar gezicht verraadde al helemaal niets. Even leek ze iets te willen zeggen. Maar toen staarde ze weer naar de vlammen, het verhaal negerend. Het had weinig impact op haar gehad. 'I just..' Fluisterde ze terwijl ze naar de vlammen keek. 'Want to forget it. I want to have dreamless sleep, I want to be alone.' Ze slikte even moeizaam. Ze wilde slapen. Maar ze wist dat zodra ze in slaap viel de nachtmerries al meteen weer begonnen.

Vanbinnen was ze kapot, vanbuiten kon je dat al helemaal zien. Haar brein kon niets anders dan foto's afspelen van de gebeurtenis, over en over. Het maakte haar gek, ze wilde er van af, de meest radicale en suïcidale gedachten vlogen door haar hoofd, opzoek naar de oplossing van het probleem. Het probleem dat zij zelf had veroorzaakt. Haar hoofd stond helemaal niet naar liefde en zorgzaamheid. Het had de donkerste gedachten die ooit gecreëerd waren te pakken gekregen, en ze kwam er niet van af. Zelfs Swain's woorden hadden geen effect op haar, hij leek zelfs iets nieuws bedacht te hebben.
I'm sorry Elveria.." Elveria keek hem aan, hij was dus iets van plan. Het enige wat ze eigenlijk zag waren zijn vingers, een paarse gloed en toen ineens de uitputting. Nee, ze wilde niet slapen. Dan kwamen de nachtmerries weer. Maar het gevoel werd sterker en sterker. Heel langzaam gleden haar ogen dicht. Haar hoofd zakte naar achteren, tegen de rug van de stoel aan, haar armen gleden slap langs haar lichaam en haar benen zakten ook langzaam naar beneden.
Ze verzonk in een diepe, droomloze slaap. Ze voelde even een lichte aanraking, alsof ze werd gedragen door iemand, maar dat gevoel verdween algauw en werd vervangen door een lichte, fijne tinteling in haar lichaam. Ze had het gevoel dat ze eindelijk rust had.

Uiteindelijk moest ze haar ogen open doen, maar deze wilde niet meewerken. Elveria zag alles eerst nog heel wazig, ze moest een aantal keer knipperen om aan alles te wennen. Het vertrek was donker, buiten was de maan al ver gestegen en de kille, grauwe lichtbundel maakte een onvolmaakt rondje op de vloer. Ze lag op iets zachts, en het vertrek herkende ze ook niet. Ze vocht hard tegen de slaap, maar deze won weer en ze zakte weer weg.
Toen ze weer haar ogen opende was de slaap wat gezakt, maar nog niet helemaal weg. De maan leek op dezelfde plek te staan en ze suggereerde halfdronken nog van de slaap dat na haar tweede poging om wakker te blijven er niet veel tijd was verstreken. Ze leek het nu te herkennen. Dit was het kantoor van Swain, ze was hier naartoe gebracht, en hij dan?
Even keek ze zoeken rond, en vond hem uiteindelijk op zijn bureaustoel, slapend. Ze kreunde bij het opstaan en het lopen ging nog wankeling. Uiteindelijk vond ze het. Het koffiezetapparaat. Ze voelde zich leeg en een kop koffie was zeker nodig. Ze zag een mok staan naast het ding en ze begon de routine zoals ze het altijd deed.
Na enkele minuten stond er een mok dampende koffie voor haar neus. Ze pakte hem op en zo goed als het kon liep ze terug naar de kamer waar ze zojuist had liggen slapen. Elveria wilde een slok nemen en haar oog viel toen op Swain. Hij had zoveel voor haar gedaan, zoveel liefde. En ze had het gewoon genegeerd. Ze zette de koffie op zijn bureau en glimlachte even zwakjes.
'Thank you.' Zei ze even schor. Toen wankelde ze weer terug naar bed, plofte neer en moest zich uiteindelijk weer overgeven aan de slaap.