Na lang dralen voor de spiegel had het zwartharige kind eindelijk besloten om haar haren in haar staart te doen. Ze had er zo lang over gedaan omdat je in haar nek een donker restant van een litteken kon zien. Het zou zowel op haar huid en in haar iets pijnlijks achterlaten. Vaak lag ze er 's nachts wakker van, had nachtmerries en durfde soms niet eens te gaan slapen. Ja, Elveria was eigenlijk bang en blij te gelijk dat ze hier weer op school terug was.
Bang dat iemand haar gevolgd had. Dat iemand haar in de gaten hield. Misschien werd ze wel weer gestraft. Ze was er zelf achter gekomen dat ze lichtelijk depressief en paranoia was geworden door de dagen in de donkere cel. Het verbaasde haar eigenlijk ook niet. Wie dat kon overleven en met een glimlach aar buiten kon stappen had duidelijk iets niet recht in zijn hoofd. En daarnaast was ze blij, blij dat het voorbij was. De school gaf haar een soort van vertrouwen en moed terug, die ze graag met beide handen aanpakte. School gaf haar zowel een goed als een slecht gevoel. Maar ze kon er mee leven.
Waar ze niet mee kon leven was dat ze nu ook achter de leraren aanmoest om de lessen in te halen. Bijles hier, bijles daar en een shitton aan boeken. Dat had ze absoluut niet gemist. Daarbij vond ze het niet zo heel leuk om achter iedereen aan te drentelen, smekend om informatie. Tijdens de rondes door de lokalen om leraren te zoeken en te vragen hoe ze de lessen moest volgen had ze een lokaal gemeden. Dark Magic. Het deed haar teveel aan Swain denken. Iemand die haar eerst had geholpen en toen als een blok had laten vallen. Om later vermoord te worden door de Suasama. Elveria kreeg er een brok van in haar keel en durfde nauwelijks oogcontact te maken met de deur. Daarbij wist ze ook niet wat ze moest verwachten van de nieuwe leraar of lerares die zijn functie had vervangen. Die zou het niet begrijpen waarom Elveria alles wat met dat lokaal te maken had probeerde te mijden.

Maar nu moest ze toch echt daar naar binnen. Ze had het te lang uitgesteld en uiteindelijk was het het enige lokaal wat overbleef. Ze stond er met een brok in haar keel en een kloppend hart voor, haar armen al vol met boeken en ze hoopte dat ze er niet meer bij kreeg.
Elveria klopte aan en zonder op een antwoord te wachten, de brutaliteit van vroeger speelde weer op, deed ze de deur open. Eerst draaide ze zich nog om om de deur te sluiten zodat ze nog geen blik op het lokaal hoefde te werpen, maar toen ze zich uiteindelijk omdraaide liet ze alle boeken uit haar handen vallen. Enkelen belande op haar tenen en het deed verekkes zeer, maar Elveria negeerde de pijn. Ze stond met open mond hem aan te gapen. Daar zat hij. Degene die ze dood waande. levend en wel. Swain.
Ze leunde tegen de deur aan en na een halve minuut van aanstaren durfde ze te spreken. 'What the fuck.' Zei ze meer tegen zichzelf dan tegen hem. 'Jij was dood.' Boosheid laaide in haar op, samen met tranen die in haar ogen prikte. Dacht ze dat ze eindelijk de draad weer op had gepakt, kwam dit weer. 'Jij. Moet. Dood. Zijn.' Gromde ze. Meer kwam er niet uit, zo overwelmd was ze.

De woede die bij haar opborrelde kon op de een of manier niet weg. De man die daar achter zijn bureau zat, zo kalm mogelijk, rustig vragend of ze even rustig wilde zitten zodat hij alles kon uitleggen. Me dunkt. Niets rustig. Uitleg wel, maar niet rustig. Hij had haar een hint kunnen sturen, misschien zelfs een brief, hij had zijn raaf kunnen zenden om tenminste iets te laten zien, één teken van leven was voldoende voor haar geweest. Zelfs nadat de Suasama uit de ''kliniek'' had gespuugd vol met trauma's, wonden en littekens, zelfs toen had hij naar niet opgevangen, hij had niets laten weten. Hatelijk keek ze naar hem. Ze was het zat om continu te worden misleid, om getreiterd en vernederd te worden.
Met gebalde vuisten stond ze bij de deur. 'I HOPE YOU HAVE A GOOD EXPLENATION!' kwam het er haast schreeuwend uit. Ze gaf het boek dat bijna op haar teen was gevallen een harde schop toen ze stampend op hem af kwam om op de stoel te zitten. Elveria sloeg haar armen over elkaar en keek hem woedend aan. Haar ogen schoten vuur. 'Get on with it then!' zei ze tandenknarsend.

[Kort, sorry :c]