rustig onder wakend oog

Servatius lag op zijn rug in het gras naar de lucht te staren, ondanks dat hij in het ietwat langere gras lag viel hij alsnog best wel op met zijn rode jas en haar die vel af staken tegen het groene gras. Rustig genoot hij van de rust en stilte terwijl hij omhoog staarde naar de wolken en zijn keizersarend Meath die rond cirkelde op zoek naar een mogelijke prooi. Servatius had hem ook opgedragen hem een seintje te geven als er iemand echt dicht bij kwam dus nu kon hij echt ontspannen. Normaal was hij altijd wel licht gespannen, zelf als hij mediteerde, puur uit de oude gewoonte om altijd allert te blijven en altijd een aanval te verwachten, dat had hij er bij zijn training vroeger er wel in geramt gekregen en destijds had het op Shadra wel meerdere keren zijn leven gered. In de huidige tijd lag de situatie echter anders en had hij die gewoonte niet echt nodig, maar zoals het gezegde zei 'oude gewoonte sterven moeilijk' en dat was zeker het geval bij Servatius. Stilletjes keek hij toe hoe Meath een konijn ving en weer naar hem toe vroeg om daar te beginnen met het verorberren van zijn maaltijd waarbij hij af en toe alsnog waakzaam toe keek, Servatius bekeek de gewoontes van zijn vogel even rustig en richtte zijn hoofd weer naar de wolken waarna hij zijn ogen sloot en langzaam in slaap viel, eindelijk een fatsoenlijke rust dacht Seervatius net voordat Meath heb een seintje gaf dat er iemand in de buurt kwam. Kreunend kwam Servatius overeind en keek rond om te zien wie Meath had gezien terwijl hij in zijn hoofd zacht vloekte omdat hij net bijna in slaap was gevallen. Servatius zag nu alleen een silhouet, puur omdat hij de rest niet goed kon zien vanwege de zon die nu net verkeerd achter de persoon stond. Servatius wachtte op wat de persoon die nu op een paar meter stond zou zeggen of doen

Langzaam maar zeker liep er een meisje rond, nouja ze dwaalde wat rond. Ze bekeek elk stuk van het landschap bij de school en kalm liep ze gewoon verder. Hoewel ze 17 was kon ze toch niet echt mee met de lessen, dit omdat ze een paar dingen nooit had geleerd. Wat vreemd moet zijn voor velen is voor haar juist niet zo vreemd. Wel vind ze dit spijtig maar agh zij kon er niet veel aandoen. Praten ging ook al niet en dat kwam door haar afzondering. Neytiri liep gewoon verder tot ze bij het grasveld aankwam. In de verte zag ze een jongen/meisje liggen en ze kon niet uitmaken wie of wat het was. Bij het zien van een arend keek ze er kort naar, al liep ze gewoon verder. Toen ze merkte dat de persoon in haar richting keek bleef ze staan en ze schudde dan het hoofd. Na een korte aarzeling liep ze verder en toch merkte ze dat ze dichter was gekomen. Al stond ze op een paar meter van hem vandaan dan twijfelde ze kort. Ze had de jongen ook in haar klas gezien en toch zou ze gewoon verder gaan. Er was natuurlijk wel een duistere aura om haar ondanks wat er in haar zat, maar dat besefte ze niet echt. Langzaam liep ze een eindje verder en ze nam daar dan plaats in het gras. Haar ogen gesloten zoals ze vaak deed en haar knieën opgetrokken met haar armen er om heen. Hoewel haar ogen nu voorlopig nog gewoon de hare waren, had de demon wel zin om eens lol te trappen. Deze zorgde ervoor dat Neytiri naar de jongen keek en haar ogen opende, waar je de heldere ijsblauwe ogen in kon zien. Ook speelde er een grijnsje af op Neytiri's gezicht, al was de demon lekker op gang gekomen om dit alles te doen.

Voor Servatius gleed de zon nu achter de wolken waardoor hij de persoon kon zien die zo dicht op hem stond. Het bleek het meisje te zijn dat hij ook in de les vuurmagie had gezien, het meisje dat zo verschrikkelijk te laat was en daarna niks had gezegt of gedaan. Ze had toen vrij normaal geleken al was ze wel heel erg verlegen, nu was er echter iets vreemds aan haar, Servatius kon zijn vinger er niet helemaal op leggen maar hij herkende de rare energie die van haar af kwam en ook Meath leek onrustig wat bij een dier met zo'n goed instinct nooit een goed teken was. Servatius ging verzitten zodat zijn hand onopvallend op de hilt van zijn zwaard ruste, ontspannen maar toch klaar om aan te vallen bleek dat nodig te zijn. De duistere energie die hij om haar voelde klopte gewoon niet ondanks dat hij dat soort energie ergens van herkende. Zulke duistere energie kon eigenlijk alleen van iets of iemand Shadraans af komen en toch leek ze totaal niet shadraans, zelfs eerder novaans. "kan ik je ergens mee helpen?" vroeg hij wantrouwig aan het meisje terwijl hij haar nog eens goed bekeek en probeerde te bedenken waar hij die energie van herkende. Ondertussen was het meisje gaan zitten, niet ver van hem vandaan en keek hem aan met ogen die bijna onnatuurlijk leken, kon hij zich nou maar bedenken waarom.

Neytiri zelf had niets in de gaten, aangezien ze zelfs niet wist dat de wolfdemon in haar leefde. Het was héél vreemd dat een novaans, puffoons meisje een duister iets inzich had, maar agh nooit was iemand erachter gekomen. Enkel haar ouders wisten ervan, maar haar vader had ze nooit meer gezien. Laat staan dat ze nog iets herinnerde van haar moeder, die had de wolfdemon namelijk vermoord. Toen ze de jongen zijn stem hoorde bleef de grijns er nog op haar gezicht. Ondanks dat de ijsblauwe ogen hem aankeken bleven ze hem bestuderen. De demon had wel zin om hem aan te vallen, maar toch hield deze zich kalm. Veel te kalm om precies te zijn en hoewel ze wat wilde zeggen deed ze het niet. Nee, haar stem zou ze niet gebruiken om tegen hem te spreken. De demon kon wel spreken, maar Neytiri zelf niet. Daarna stond deze op en zette zich in beweging richting hem. Zijn geur trok de demon aan en naarmate ze meer van zijn geur rook, wakkerde haar jachtinstinct meer aan. Langzaam liep ze dichterbij hem en ze snoof dan ook zijn geur op. Zo kon ze hem tenminste altijd gaan volgen en misschien dat ze hem dan een keer zou uitdagen voor een gevecht. Ondertussen waren de tanden van de demon gegroeid en doordat ze grijnsde kon je dat ook zien. Ze had vlijmscherpe hoektanden zowel vanboven als vanonder.

het meisje reageerde vreemd genoeg niet, sterker nog, ze leek niet echt op hem te reageren. Servatius voelde een rilling in de lucht en herkende die, het was de stilte voor de storm, wanneer er zo veel spanning in de lucht hing dat je die letterlijk kon voelen. Waarom kon hij niet plaatsen, maar daarbij kon hij dat hele meisje niet plaatsen. Toen ze op stond wenkte Servatius naar Meath om de lucht weer in te gaan wat hij maar al te graag deed. Servatius hield het meisje scherp in het oog terwijl ook hij op stond, hij haatte het om op een lager niveau te moeten zijn dan andere, puur omdat hij dan in het nadeel zou zijn als hij dan werd aangevallen. Het meisje kwam iets dichterbij en toen gebeurde er iets waardoor Servatius ook meteen weer herkende waar die rare energie voor stond "Demoon" zei hij zacht, meer tegen zichzelf dan tegen het meisje. Haar tanden waren scherp geworden en hij herkende die energie omdat hij meerdere demonen had gezien, zijn neef Deshas was zelf gefuseerd met een demoon in een ver verleden. Uiterlijke verandering was een punt waar je de invloed van een demoon duidelijk in kon zien, die scherpe tanden duidde dus ook daarop. Servatius hield hij zijn zwaard echt goed vast, klaar om toe te slaan of zich te verdedigen zodra dat nodig was. Servatius probeerde ergens in zijn gedachten te plaatsen wat voor demoon het zou zijn, maar hij concentreerde zich meer op die vervloekte demoon en dat moest ook wel. Demonen waren duistere wezens, ze sloegen toe zodra ze de kans hadden, hadden geen genade en waren niet zomaar te temmen, bovendien leek wat deze voor hem nu aan het doen was een voorbereiding op een aanval

De demon keek hem met een erg kalme maar vreemde blik in de ogen aan. Ja, misschien was ze van plan om in de aanval te gaan, maar dat liet ze nog niet merken. Ze zou zich eerst goed amusseren met hem voordat ze zou toeslaan, misschien ging ze hem wel gebruiken voor mensen te lokken. Nouja ze zou het wel zien wat ze ging doen met deze persoon. Haar scherpe tanden verbierg ze weer even kort en ze liep dan een rondje om hem heen. Simpelweg om elk detail van zijn lichaam en houding inzich op te nemen. Neytiri zelf was 'bewusteloos' of hoe je het ook kon omschrijven, de demon had nu de controle over haar lichaam genomen. Al veranderde ze niet in haar eigen gedaante, omdat hij het 'nog' niet mocht meemaken. Algauw stond ze vlak achter hem met haar lippen bij zijn oor en ze blies dan ook akelig in zijn oor. Toch nam ze weer afstand van hem en ze liep weer rond hem totdat ze uiteindelijk weer voor zijn neus stond. Haar ijsblauwe blik bekeken hem aandachtig, dit om te zien wat hij zou doen of wat zijn reactie kon zijn. Ze zou zich goed amusseren hier op deze school en dat kon je aan haar ogen en grijns wel merken.

Servatius ging in de houding staan die hij altijd aan nam als er een gevecht dreigde. Die was niet echt veel anders van zijn normale houding, maar toch stelde het hem in staat om als dat nodig was soepel en snel te bewegen en toe te slaan. Voor nu zou hij echter het gedrag van de demoon in zich op nemen zodat hij wist wat hij in een daadwerkelijk gevecht kon verwachten. Toen de tanden weer hun normale vorm aan namen was hij echter wat verrast, misschien onderzocht ze hem alleen maar het kon ook dat ze speelde met haar prooi. Servatius behield zijn houding en allertheid en zijn hand bleef het zwaard vast houden. De demoon blies in zijn oor en Servatius kon een kleine huivering niet onderdrukken. Die demoon was aan haar grijns en aan die ogen dus met hem aan het spelen. Daardoor nam Servatius aan dat ze hem als prooi zag "Wat wil je van me demoon" vroeg hij, dit maal in het oud-Shadraans. De demoon zou dat moeten begrijpen hoewel hij dat niet zeker wist. Het schaduwrijk waarin ze leefden lag in Shadra en de Shadraanse oude taal was op het oudste daar gebaseerd, namelijk precies hun, de demonen. Waakzaam wachtte Servatius op een antwoord of een aanval van werke hij bijna geheid een van beide kreeg en op beide was hij voorbereid.

Ze keek hem aan en had de huivering wel opgemerkt. Tja, ze zou hem wel als haar 'lievelingetje' beschouwen en hem op onverwachte momenten benaderen. Niet dat ze het aan hem ging lieten zien, aangezien ze gewoon kalm bleef. Ze merkte dan ook dat hij wel erg alert was en dat hij klaar stond voor zichzelf te verdedigen. Dat deed haar echter meer grijnzen en ze liet haar ijsblauwe ogen hem van top tot teen bekijken. Kalm luisterde ze naar zijn vraag en ze grijnsde weer héél breed. Toch dacht ze kort even na en alweer stapte ze een rondje om hem heen. Nu bleef ze achter hem staan en ze keek dan rustig in het rond. "Wat ik wil gaat je niets aan en ik zou maar meewerken tenzij je liever vermoord wil worden." Sprak ze akelig fluisterend in zijn oor en ze grijnsde dan ook even kort. Langzaam keek ze in het rond en in de verte zag ze leerlingen stappen. "Nu je eerste taak zal je meteen moeten invullen, anders zal jij mijn prooi worden. Je hebt lef om tegen mij te spreken en nu moet jij enkele leerlingen vanavond het bos inleiden. Doe je dat niet dan val ik je arendje daarboven aan." Dreigde ze tegen hem dan en ze ging dan weer voor hem staan. Hoewel ze in het oud shadraans bezig was keek ze toch naar de leerlingen in de verte. Ja, de demon moest toch ook kunnen eten, maargoed hem zou ze niet gaan eten. Nouja 'nog' niet is een betere term voor in dit geval. "Nu vertel me je naam zodat ik als ik je nodig heb kan roepen." Zei de demon dan met een gemene grijns. Ze amusseerde zich wel om hem zo te 'plagen' maar dat deed ze dan ook bij elke prooi die ze 'interessant' vond. Rustig bekeek ze hem gewoon, maar ze had ook iets van een bedreiging in de ogen.

Servatius kon een grijns nauwelijks onderdrukken toen hij haar antwoord hoorde, hij kon zich wel genoeg in houden om haar niet letterlijk uit te lachen. Ze wist echt duidelijk niet met wat en wie ze te maken had, maar hij zou even met haar mee spelen en de bange student worden die ze waarschijnlijk verwachtte, tot op een zeker punt natuurlijk. "Oh nee, vermoord me alsjeblieft niet" zei Servatius nauwelijks merkbaar sarcastisch, hij mocht dan wel spottend doen, maar tegen een demoon moest zelf iemand met zoveel vechtervaring als hij voorzichtig doen. "Hoeveel leerlingen wil je?" vroeg hij vrij koud, het kon hem ook weinig schelen wanneer er een paar leerlingen zouden verdwijnen zolang er een select aantal maar niet dood zouden gaan. Zijn vogel zou hem eigenlijk weinig kunnen schelen, die had hij speciaal voor zijn oog gekocht en was vervangbaar. Toen ze zijn naam vroeg moest hij grijnsen "Mijn naam is Servatius Dioltas" antwoordde hij. Waarschijnlijk zou ze de naam niet herkennen, hij was namelijk driehonderd jaar dood geweest, maar hij had de dood van twee demonen al op zijn naam staan en was toenertijd bekend als de neef van Deshas, de huidige heer van het duister en dus heerser van het rijk der schaduwen wat op zijn beurt betekende dat zijn neef Deshas haar meester was, meester van alle demonen eigenlijk. Nu was de vraag of ze hem herkende en zou vluchten of alleen maar het feit zou onthouden dat hij Servatius heette.

De demon merkte zijn sarcasme op en ze keek hem dan ook aan. Hoewel ze het oud shadraanse taal kon betekende dat niet dat ze naar mensen die denken macht te hebben zou luisteren. Nee, deze demon was anders en dat zou ze ook laten zien. Gevangenschap was niets meer voor haar en ze snoof dan ook even diep. Lang had ze geleefd ongeveer 3000 jaar om precies te zijn, maar dan had ze generaties lang mensen hun lichamen overgenomen. Neytiri was een uitzondering van al de lichamen die ze al gehad heeft. Hoewel die lichamen allemaal meteen stierven laat ze toch het lichaam van Neytiri heel. Wat wel heel vreemd is voor een demon, maargoed ze zou zich ooit kenbaar maken voor het meisje. Kalm luisterde ze naar zijn naam en ze fronste even een wenkbrauw. "Hmm aparte naam maar zelfs voor mij geheel onbekend." Vertelde ze dan aan hem en ze keek dan rustig in het rond. Toen ze merkte dat hij instemde met leerlingen halen keek ze naar hem met een geamusseerde blik. "Er is wel één ding waar je ten zeerste op moet letten, vertel Neytiri niet wie ik ben." Vertelde ze dan dreigend tegen hem en ze keek hem doordringend aan. "Zie je die groep leerlingen daar die mag je vanavond naar mij leiden." Vertelde ze dan kalmpjes tegen hem alsof ze eerst niet dreigend had gesproken. Hem kende ze niet en dus keek ze hem gewoon rustig aan, al vond ze zijn naam wel apart van andere namen. Toch was hij haar speeltje en hij zou geen domme dingen moeten doen, aangezien ze zelfs dat zou merken als het gebeurd.

Servatius wachtte rustig tot de demoon was uitgesproken en keek met haar gebaren mee naar de groep die hij toch niet van plan was mee te lokken. De demoon keek duidelijk op hem neer en had nog nooit van hem gehoord. "Als ik de naam van uw lichamelijke wezen niet kan gebruiken dan zal ik een andere naam moeten hebben om u te roepen O meesteres van het duister. Zou ik uw naam mogen?" vroeg hij zo beleefd mogelijk, Servatius mocht dan nu wel met haar spelen maar hij leek bloedserieus en het was best belangrijk om haar naam te weten te krijgen. Normale mensen hechtte geen echte betekenis meer aan namen, maar in het echt konden ze je vernietiggen als ze goed werden gebruikt. Hij zou die demoon even later wel een lesje leren, maar voor nu zou hij haar spelletje wel mee spelen tot hij meer over de demoon wist. Als ze meteen had aangevallen was hij nu al voor de tweede keer dood geweest en dus ging hij er voorlopig van uit dat ze hem op deze manier niks aan ging doen.

De demoon keek hem aan en daarna naar de leerlingen. Ze gromde even kort toen ze zijn woorden hoorden en ze liep dan ook op hem af. "Waag het niet om je sarcasme uit te oefenen bij me." Vertelde ze hem haast dreigend en dit zei ze nadat ze hem bij de keel gegrepen had. Haar ogen keken recht in die van hem en ze snoof dan ook even diep. Al jaren had ze haar eigen naam niet echt gebruikt en nu vroeg deze persoon haar naam. Vreemd, vond ze het niet, eerder lastig omdat ze zich vaak op de achtergrond hield. "Illiarné." Vertelde de demon dan tegen hem en ze snoof even diep. Ze walgde ervan als mensen haar ware naam vroegen, maar hij kreeg een uitzondering. Ja, ze ging hem gebruiken als haar 'speeltje' en hij moest maar niet iets verkeerds doen. Dan zou hij het later wel merken en dan moest hij er wel mee oppassen. Langzaam liet ze zijn keel los en ze liet wel een tekentje achter in zijn nek. Daarna nam ze weer haar afstand en ze sloot voor een kleine seconde de ogen.

Servatius ontweek de greep van de demoon niet en liet zich opgetild worden waarna hij een lesje kreeg. Wel kreeg hij daarbij ook haar naam. Servatius zou gegrijnsd hebben als de situatie dat niet vrijwel onmogelijk gemaakt zou hebben. Toen Servatius neer werd gezet voelde hij ook het teken dat Illiarné in zijn nek had gemaakt. Hij wreef even over zijn nek en zag een gat in haar verdediging terwijl ze haar ogen sloot. Servatius schoot met magie langs haar en zette zijn ondertussen getrokken zwaard met zijn linkerhand tegen haar keel (Serv is links) terwijl hij met zijn rechterhand haar haar greep. "Mijn naam is nogmaals Servatius Dioltas en ik zal je vertellen waarom ja dat bekent voor had moeten komen, ik heb al twee demonen vermoord iets meer dan driehonderd jaar geleden en ik ben de neef van Heer Deshas, die huidige heer der duisternis en daarmee heerser over jullie rijk en soort. Onderschat nooit iemand Illiarné" legde hij uit terwijl hij zo veel mogelijk spreuken activeerde om Illiarné vast te zetten en zijn eigen macht te versterken.

De demon was niet echt onder de indruk van zijn handelingen en ze bleef daarbij ook erg kalm. Normaal zou een demon zich overgeven, maar dat deed ze niet. Niet nu ze merkte dat haar speeltje nog interessanter was en dat deed haar enkel grijnzen. Kalm liet ze hem gewoon doen, maar wat hij niet wist was dat ze groter was dan een normaal demon. Ook had ze naar zijn woorden geluistert, maar niets daarvan leek haar te deren. Ze was ouder dan hem en de heer der duisternis. "Dan heb je het nog niet echt door dat jij degene bent die niet weet met wie je te maken hebt jongeheer." Vertelde de demon dan nijdig tegen hem en ze sloot dan gewoon de ogen. Helaas voor hem zorgde ze ervoor dat zijn spreuken mislukte en ze keek hem dan ook kalm aan. Na een tijdje verdween ze weer in het lichaam van Neytiri en deze keek dan ook geschrokken naar wat er aan de hand was. Ze voelde het zwaard tegen haar keel en ze begon te trillen. Natuurlijk wist ze niet wat er gebeurd was en ze keek dan om naar de jongen van toen in haar klas.

Het viel Servatius op dat Illiarné niet deed dan het gewoon over zich ween laten komen, normale demonen had hij bij deze handelingen zien bibberen in angst en zig over zien geven. Illiarné daarentegen bleef volledig kalm en sprak rustig tegen hem alsof zijn spreuken haar niks deden. Ze was kennelijk echt oud als ze hem jongeheer wou noemen na te hebben gehoord dat hij meer dan driehonderd jaar oud was. Tot zijn irritatie en verbazing trok Illiarné zich zonder echte moeite terug in het lichaam van Neytiri zoals Illiarné het meisje genoemd had. Toen die haar ogen opende keek het meisje geschrokken rond en trilde van angst, niet bepaald raar als je in zo'n situatie terecht komt zonder enige waarschuwing maar toch. Servatius stopte om te beginnen maar zijn zwaard weg en liet haar los. "Neytiri ik denk dat we moeten praten en daarna breng ik je naar Heer Deshas" vermeldde hij tegen het meisje terwijl hij weer een stapje naar achter deed.

Neytiri keek naar hem toen ze werd losgelaten en ze wist niet wat ze van hem moest denken. Angstig keek ze hem dan ook aan en ze begreep er helemaal niets van. Toen hij wat vertelde keek ze hem met een schuin hoofdje aan en ze knikte enkel maar. Ze kon nog niet echt praten omdat ze het nog aan het leren was, maargoed ze luisterde dan ook naar hem. Niet echt wetend wat er gebeurd was of wat er ging gebeuren met haar. Laat staan dat ze geen flauw idee had wie Deshas was en waarom ze naar hem toe moest gaan. De wolfdemon zat kalm in Neytiri toe te kijken en ze grijnsde dan ook diep vanbinnen. Al kon je dat niet zien aan Neytiri omdat deze haar lichaamscontrole weer voor zichzelf had. Toen ze een teken in zijn nek zag keek ze hem raar aan en ze wees er dan ook naar met een vragende blik.

Servatius keek neer op het angstige meisje dat nu geen enkel teken meer vertoond van de demoon die nog maar momenten geleden haar onder haar volledige controle had. Hij zou de situatie aan haar moeten uitleggen, anders zou ze mischien zelfs te angstig zijn om bij hem in de buurt te komen. Hij keek haar aan, nu gewoon Neytiri zoals ze echt was terwijl ze naar hem wees. Even wist Servatius niet waar ze op duidde tot hij besefde dat ze op het teken in zijn nek wees. Servatius wist niet zo goed wat het was, hij had het ten slotte nog nooit eerder gezien, maar hij ging er van uit dat het een merkteken was om haar speeltjes aan te herkennen of haar prooien mee te markeren. "Een lang en moeilijk verhaal" antwoorde hij waarna hij toch even over de plek in zijn nek wreef. Hij zou haar dat later wel uit leggen, maar dat deed hij toch liever onder het wakende oog van Deshas, hij wist ten slotte alles wel over demonen of daar ging Servatius in elk geval van uit. "Ik zal je toch moeten vragen antwoord te geven, maakt mij niet uit hoe, maar ik moet wat weten. Je had een black-out toch, vrij lang als ik het goed heb. Kun je mij vertellen wat het laatste is dat jij je herinnerd en hoe laat dat was?". Ondanks dat het een vrij dringende vraag was bleef Servatius rustig en vroeg het zo aardig mogelijk.

Neytiri wist niet wat er gebeurd was en ze sloot dan ook kort de ogen. Toen ze wees naar het litteken had ze gemerkt dat hij erover gewreven had. Ze wist niet wat het was, maar haar moeder en vader hadden ook dat teken gehad. Met korte passen liep ze dichter naar hem toe, omdat ze het teken wilde zien. Al vertrouwde ze hem niet toch keek ze naar het teken. Ze kon helaas zijn vragen niet echt beantwoorden en dus knikte ze nee. Niet enkel omdat ze niet durfde praten, maar ook omdat ze zelfs niet meer wist wat ze eerst aan het doen was. Het leek wel of haar geheugen was gewist nadat de demon haar leven overnam. Dan sloot ze weer de ogen en om eerlijk te zijn voelde ze zich wel wat duizelig. Alles zorgde ervoor dat ze verward was en ze schudde meerdere keren haar hoofd.

Servatius keek toe hoe Neytiri dichterbij kwam om het teken in zijn nek te bestuderen. Dat teken leek ze wel heel erg interessant te vinden ondanks dat ze niet leek te weten wat het was. Neytiri leek het zich te proberen te herinnered, maar zo te zien met weinig succes. Ze schudde haar hoofd dat ze het niet wist en ze sloot daarna haar ogen en schudde een aantal keer haar hoofd. Servatius keek en sprak toen rutig "Ik vertel je hoe ik aan dat teken kom als je met me mee komt. Ik heb een vriend hier die je kan helpen met die black-outs, hij is een van de Legendarische Magicans du je kunt hem wel vertrouwen, daarna zal ik je alles vertellen van wat er net gebeurd was". Servatius hoopte dat dit genoeg zou zijn om haar te overtuigen om met hem mee te komen en Desha hier bij te halen, normaal had hij dit zelf op willen lossen, maar hij had al eeuwen geen diplomatieke macht meer en een leerling doden zou de demoon zelfs misschien alleen bevrijden. Nee, dit wa wel een klus voor Deshas, die was expert op dit gebied of in elk gaval het dichtst daarbij in de buurt wat Servatius wist.

Neytiri keek naar hem en ze bekeek dan het teken weer. Ze wist niet hoe het teken ontstaan was, maar ze had er wel wat bang van. Zijzelf had als 9jarige meisje het gezien bij haar eigen ouders, al lieten die het niet merken. Zij waren een doelwit geweest van de wolfdemon, maar de dood van haar moeder was een ergere pijn die ze had geleden. Al wist ze niet dat zij het gedaan had, maargoed toen ze naar hem luisterde als hij sprak knikte ze ja. Als die man kon helpen om te vinden wat ze was dan zou ze meegaan met hem, aangezien ze op zoektocht was. Na al die jaren afgezondert te leven, gingen hier blijkbaar haar vragen beantwoord worden. Wat in haar ogen wel erg fijn zou zijn, omdat ze niet weer in afzondering wilde leven. Nu ze een vriend had op deze school die haar alles leerde van lezen, schrijven tot praten, wilde ze toch meer weten. Ook wilde ze weten of ze hier familie had, hoe dan ook het kon haar niet schelen of het een verre nicht/neef was. Ze wilde het gewoon weten en een vertrouwen met haar familie opbouwen, zodat ze niet meer in angst hoefde te leven.

Servatiu zag dat Neytiri knikte en dus in stemde met zijn idee, ze zou dus met hem mee gaan naar Deshas. "mooi" zei Servatiu alleen voordat hij Neytiri haar hand vast pakte en haar mee trok richting de school, misschien warenm zijn methodes wat grof, maar zo zou hij het ogenblikkelijk voelen als Illiarné het lichaam weer van Neytiri zou proberen over te nemen. Op deze manier sleurde hij haar mee de school in richting de toren en daarmee ook naar Dorchadas, de kamer van zijn neef, heer van Shadra, Deshas.

~ok wat kort, maar het i voldoende info toch?~

-Meer dan voldoende info xD-

Neytiri liet hem haar hand vastnemen, al was ze dit soort contacten nog niet gewend bij vreemden. Hoewel ze dit bij Tomari ook gedaan had, maar dat was omdat ze hem vertrouwde. Ook zag ze Tomari enkel als een goede vriend en meer wilde ze ook niet met hem. Hij hielp haar en dat had ze fijn gevonden, maar bij deze persoon keek ze toch wel even weg. Toch had ze hem laten doen door haar mee te trekken, al was het op een iets onvriendelijke manier. Als ook hij haar kon helpen dan misschien zou ze hem vertrouwen, maar dat moest hij bij haar opwekken. Zij was dan ook erg wantrouwend tegen mensen, maar naarmate ze hen beter leerde kennen ging dat simpeler. Ze wist niet wat voor man die Deshas was, maar ze kon het eigenlijk niet veel schelen. Zolang die man haar zou helpen, was dat meer dan voldoende voor haar. Kalm keek ze in het rond en ze kwamen plots aan bij een toren. Toen ze de kamers zag van de belangrijke legendarische magicians keek ze wel wat verbaasd, aangezien ze nog nooit gehoord had van hen.

PROFILE MAGICIAN

» Rustig
» Rustig
» Rustig
» Rustig
» Rustig lopen

rustig onder wakend oog

rustig onder wakend oog

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen